#teraźniejszość

[harmony-and-peace]

,,Upewnij się, że gdziekolwiek w życiu się znajdujesz, nie traktuj tego jako okresu przejściowego. Nie marnuj lat szkolnych, chcąc ukończyć już szkołę i mieć pracę. Nie marnuj swoich samotnych lat na marzenia o kimś, w kim możesz się zakochać. Kiedy te rzeczy nadejdą, przyjdą we właściwym czasie i będą dobre. [...] Ważne jest, aby doskonalić się i osiągać swoje cele, nie zaniedbuj teraźniejszości, ponieważ właśnie w niej jesteś teraz i to Twoje teraz decyduje o Twojej przyszłości”

- @rithmeres

[the-road-to-dreams]

Gdy jesteśmy młodzi, często nie wiemy jeszcze, czego tak naprawdę pragnie nasze serce. Dręczy nas obawa, że przejdzie nam coś koło nosa, i choć mamy przed sobą całe życie, wydaje nam się, że czas przecieka nam jak piasek przez palce. Boimy się, że jeśli nie zrobimy czegoś od razu, to nie zrobimy tego nigdy.

Charlotte Link, Dom sióstr

81 & 17/06/23

[lady-nightmare]

Podążając za podsumowaniem autora, idea samego przedmiotu Historia i Teraźniejszość, jest naprawdę dobra i to chyba jedyna rzecz, która się Czarnkowi *pożal-się-boże-ministrowi-edukacji* udała. ...........I na nazwie i idei się kończy, bo jeśli próbujesz wepchać swoją ideologię polityczną oraz emocjonalną i moralną ocenę w miejsce, gdzie powinien być opis faktów historycznych, a na dodatek autor nie umie pisać pod target do którego chce dotrzeć, to wychodzi wielka ideologiczna kupa.

Samej idei przedmiotu jako informacji historycznej współczesnych wydarzeń, nie jestem przeciwna, ale powinno być to zrobione w sposób opisujący rzeczywistość a nie ją (moralnie) oceniający. A co gorsza, wykrzywiający lub zakłamujący.

[naciapiracia]

nienawidze hitu tak bardzo

[smutn0]

Myślę że w relacjach z drugim człowiekiem, zwłaszcza tych bardzo, bardzo bliskich najgorsze jest to że musimy się też uporać z przeszłością. Czyjąś przeszłością i czasem ze swoją także. Dobrze jest gdy ta przeszłość nie wpierdala się w naszą teraźniejszość. Gorzej jednak gdy nie potrafimy jej zaakceptować i zostawić jako część czegoś i żyć dalej a ona ciągle nas rani.

-smutn0

[and-hate-love]

N E U T R A L N I E

Jak zapytasz się mnie jak się czuje powiem że:

Neutralnie.

Ale jak zapytasz głębiej:

powiem ci że żyje w ciągłej pułapce, pułapce bez miłości, radości ogólnych emocji

W Pułapce własnego serca.

W tej pułapce nie ma miejsca na teraźniejszość zaślepia ja przeszłość ciągle myśli o tym co było ale już nigdy nie wróci o zmarłej babci która była mi bliższa niż ktokolwiek inny była wsparciem gdy rodzice zostawiali chwilowe ślady na mojej skórze które zejdą fizycznie a psychicznie zostawiaja ślad na wiele wiele lat.

Nie jestem realna

Nic się nie dzieje naprawdę

Zyje w symulacji

To co było steruje mną moimi czynami wszystkim czym zrobię steruja wspomnienia kierują mną jak robotem robiąc coś robię to co zawsze, robię wszystko tak samo jak zacięta płyta żyjąc tym co było i nie jestem w stanie patrzeć na to co jest teraz albo co będzie...

Ludzie mają plany na przyszłość

Wiedza co chcą robić

Jakie studia?

Jaki kierunek?

Co chcesz rozszerzać?

Co będziesz robić w przyszłości?

Ale ja nadal jestem 9 letnim dzieckiem nadal stoję w tym jednym miejscu przytknketa do ściany

Zmanipulowana.

Bo muszę mu dać coś w zamian?

Mimo że nie chciałam tego co dostałam a nie mogę rzucić tego nawyku tylko dlatego bo wtedy się to stało z jebanego przywiązania.

Chce po prostu poczuć się dobrze.

Ale już wiem że to się nie stanie bo coraz bardziej wpadam w ta jebana pułapkę ale nikogo to i tak nie interesuje bo kogo by interesował trup

Chciałabym poczuć że żyje że coś tam jest w środku że coś jest we mnie że coś znaczę ale wszyscy wiedzą że jestem martwa że mi już po prostu na tym nie zależy że straciłam nadzieję a ponoć nadzieja umiera ostatnia to dlaczego nadal tu jestem?

A może to iluzja,

Chciałabym żeby to była "tylko" iluzja może w świecie gdzie faktycznie jestem, jestem szczęśliwa? Faktycznie szczęśliwa i może czuje coś więcej niż ta zajebana pustkę.

Bo to ta jebana pustka mnie wyżera,

Nadal to robi mimo że już wyżarła wszystko co było... Co było we mnie dobre, moja całą empatię i zostawia to co najgorszę robiąc że mnie walnego potwora dlatego moja matka tak o mnie myśli.

Byłam tak bardzo szczęśliwym dzieckiem.

Chciałam żyć.

Kogo ja oszukuje nigdy nie chciałam

Stres to była iluzja a teraz towarzyszy mi wszędzie nie umiem się tego pozbyć tego swojego kompulsywnego myślenia tego że żyje że codziennie muszę wstać z łóżka robić te wszystkie rzeczy których i tak nikt nigdy nie doceni.

Nawet nie usłyszę nigdy tych słów które tak dużo znaczą

Dziekuje.

Przepraszam.

Kocham cię?

Chciałabym choć jeden jeden jebany raz usłyszeć je z innych ust niż z swoich

To aż takie trudne?

Mamo?

Tato?

Dziadku?

W?

S?

O?

K?

L?

F?

Moja stara klaso?

Mam nadzieję że ktoś was tak samo potraktuje

s z m a t y.

[mrocznaksiezniczka]

Gdzie szukać ukojenia, gdy dusza bez tchu, bez sił, Gdy każdy dzień to walka, by wstać, by żyć, by czuć, że był. Sny rozbite na kawałki, jak lustra stłuczone szkła, W nich odbija się przeszłość, teraźniejszość, która nie chce trwać.

[ogrody-ilangory]

"Nie zastanawiał się nad minionym dniem, bo ten należał już do przeszłości i nic nie mogło tego zmienić. Teraźniejszość jest jedyną rzeczywistością, więc aby osiągnąć trwałe szczęście, należy żyć chwilą i nie martwić się tym czego już albo jeszcze nie ma."

~Santa Montefiore - "Spotkamy się pod drzewem Ombu~

[deathissolution]

Ode mnie proszę się odwrócić plecami i odejść. Niszczę. Nie wiem o co mi chodzi. Plącze się w życiu. Nie znam umiaru i przesadzam. Wyolbrzymiam. Nadmiernie analizuje. Psuje a potem chce naprawiać. Zjadają mnie wyrzuty sumienia. Chcąc naprawić przeszłość rozpierdalam teraźniejszość. Obwiniam siebie a potem innych. Chce wyjaśnić, a nigdy nie jestem zrozumiany. I choćbym miał rację, to tracę sens. Nie idę z duchem czasu, zamykam się w tym co było. Reaguje gniewem, mam ochotę się rozjebac, albo żeby pierdolnal mnie samochod. Wiec ktokolwiek pomyśli o tym aby mnie poznać, niech się zastanowi, chocby i sto razy.

[moj-drugi-swiat]

Być w toksycznym związku.

To pragnąć szczęśliwej przyszłości z kimś kto teraźniejszość zamienia w piekło.

[xvzkwl]

liczy się teraźniejszość i przyszłości, przeszłości już nie zmienię

[beherit7-nonexistence]

Wyczyść umysł, wyczyść słowa. Wypuść dym z ust, niech rozchodzi się na wszystkie strony świata, oświetlany dźwiękiem ciszy. Melodia bez dźwięku wymazuje pamięć, pozostajesz tylko Ty. Teraźniejszość, tak nazywamy chwilę obecną. Skup się, bez wysiłku, bądź teraz. Jesteś? Zostań jak najdłużej, wsłuchaj się w swój szept w umyśle, podczas czytania. Litera po literze, zazębia się maszyneria i przesuwa tryb po trybie, ku działaniu odpowiednio zaprogramowanemu. Wdech i wydech, bez pośpiechu. To co zepsute, nie istnieje. Wady, pomyłki - zwykłe nazewnictwo. Harmonogram na dziś, to zaakceptowanie. Akceptacja niezmiennego, niezależnego stanu rzeczy. Koniec z walką, początek świadomości. Bycie sobą, wraz ze sobą i dla siebie. Każde spojrzenie w lustro, oznacza trzeźwy subiektywizm. Ulatują opinie z zewnątrz, zabarwione przemocą mentalną. Rzeczywisty obraz postaci, w czystej egzystencji charakteru. To właśnie Ty. Tutaj, dzisiaj i zawsze. Wiesz najlepiej kim jesteś, co możesz, a także gdzie zmierzasz. Limit tkwi tam, gdzie go wytyczysz. Nie jesteś na siłach, póki sobie nie pozwolisz. Krok w tył, chwila zatrzymania, by następne dwa postawić do przodu. Wybierasz moment wznowienia podróży przez życie.

[etudelingo]

Wyrażanie grzeczności

W japońskim istnieją trzy poziomy grzeczności: zwykły (普通体 futsūtai lub 常体 jōtai), uprzejmy lub zdystansowany (敬体 keitai lub 丁寧 teinei) oraz formalny (nazywany również 敬語 keigo lub 最敬体 saikeitai). Forma formalna i uprzejma mogą być łączone. Na przykład dla zdania "To jest książka":

Zwykłe これは本だ Formalne zwykłe これは本である Uprzejme これは本です Formalne uprzejme これは本であります Bardzo uprzejme formalne これは本でございます

Styl nieformalny używany jest między przyjaciółmi, styl zdystansowany lub uprzejmy przez podwładnych w stosunku do przełożonych i wobec obcych lub luźnych znajomych, a styl formalny głównie w piśmie lub przygotowanych przemówieniach. Język formalny w japońskim różni się również słownictwem i strukturami od języka nieformalnego.

W niektórych kontekstach, gdy oba czasy, niedokonany (niezakończony: teraźniejszość/przyszłość) i dokonany (zakończony: przeszłość) są dopuszczalne, czas dokonany jest uważany za bardziej uprzejmy. Przykłady to: ありがとうございました arigatō gozaimashita "dziękuję (za wykonaną przysługę)", ご馳走様でした go-chisō-sama deshita "to była uczta (dziękuję za zakończony posiłek)", 失礼しました shitsurei shimashita "byłem niegrzeczny (przy wychodzeniu, po wizycie)". Na przykład, wchodząc do biura kogoś, konwencjonalnie mówi się 失礼します shitsurei shimasu, ponieważ wizyta nie jest jeszcze zakończona, podczas gdy wychodząc można powiedzieć albo shitsurei shimasu albo, bardziej uprzejmie, 失礼しました shitsurei shimashita

[annpositivitylife]

Afirmacje

Wystarczasz.

Akceptuję stany niepokoju w moim życiu.

Nie łudź się, że będziesz panować nad rzeczywistością.

Nie musisz walczyć.

Odpuszczenie i akceptacja pewnych rzeczy, nawet pozornie złych, sprawia, że można się dalej zaangażować i z tym pracować.

Jedna rzecz na jedną chwilę.

Istnieje tylko teraźniejszość.

Akceptuję siebie. Kocham siebie. Zasługuję na łagodność, odpoczynek, docenienie.

Na przekór swojemu wewnętrzenu krytykowi, podaruj sobie odpoczynek. Jesteś człowiekiem.

Nie musisz identyfikować się z emocjami. One są jak chmury, przemijają. A ty jesteś niebem.

Nigdy nie osiągniesz stanu "pełności", doskonałości. Nigdy nie będzie wystarczająco okej czy z nauką, znajomością języka, włosami. Twój perfekcjonizm uniemożliwia ci dostrzeganie tego.. Jest już najlepiej, jak jest. Teraz. Bo inaczej nigdy nie będzie.

Mądrość jest w tobie. Ty wiesz najlepiej jak o siebie zadbać, jak pokierować swoim rozwojem. Możesz oglądać wartościowe filmy, czytać książki, ale chroń się przed szumem ilości informacji. Nawet guru nie są najmądrzejsi

[forthedarkmessiah]

Próg naszego domu

Na podwórku rozgościł się spokojny, stonowany wieczór. Czoło nieba pociemniało, okraszone stygmatami gwiazd, zakochanych w swoim własnym świetle. Brakuje paru minut do zapadnięcia zmroku. Za moment zapłoną uliczne latarnie, znacząc drogę dla tych, którzy spóźnili się z powrotem do domowego ogniska.

Stoję w oknie. Przyciskam nos do szyby, aby dokładniej widzieć życie toczące się na ulicy. Dotykam wnętrzem dłoni zimnego, nieustępliwego szkła. Skrapla się na nim mój z lekka niepewny oddech.

Stoję tak od dwóch godzin. Nie mam odwagi, aby oderwać się od parapetu i usiąść w fotelu, by tam cierpliwie zaczekać. Jakaś moc sprawia, że chcę zobaczyć, jak zmierzasz chodnikiem wiodącym do naszego domostwa. Jestem zbyt niecierpliwa, aby czekać na odgłos dzwonka. Nie, nie umiem odejść od okna. Zaczekam tutaj na twoje kroki.

Moje serce podrywa się do szparkiego galopu. Wytężam wzrok, na mojej twarzy przysiada uśmiech od ucha do ucha. A więc jesteś! Mogę w końcu odkleić się od szyby i biegiem ruszyć ku przedpokojowi, by uwiesić ci się u szyi, kiedy tylko przekroczysz próg naszego domu.

Nie wytrzymuję. Drżącymi z ekscytacji palcami odryglowuję drzwi, otwieram i lekko wybiegam na korytarz. Rzucam ci się na szyję, zanim zdążyłeś wspiąć się na nasze piętro. Przylegam do ciebie całym wygłodniałym ciałem, sycę wszystkie niecierpliwe zmysły. Pragnę wdychać zachłannie twój zapach (mieszanka cynamonu i pomarańczy), delektować się ciepłem, bijącym od rozległej piersi.

Mija wiele, wiele czasu, zanim puszczam cię wolno. Biorę krok wstecz i karmię wzrok twoją osobą. Jesteś rozpromieniony, jakbyś dostrzegł nagle swoje uosobione marzenie. Dostrzegam wyraźnie swoje odbicie w twoich oczach. Teraz już wiem, że wytrzymaliśmy aż tyle, żeby obłaskawić przyszłość, ze śmiercią na czele. Wiem, że nie ma mocy, która ponownie podzieliłaby nasz strach i niepokój. Od dziś będzie nas budziło to samo słońce, będziemy oddychać tym samym powietrzem.

Ze światłem w duszy i sercu, zapraszam cię do środka. Czekam, aż spokojnie rozsiądziesz się w fotelu i opowiesz mi, co wydarzyło się przez ostatnie kilka tygodni. Nie mogę nasycić się pięknem i urodzajem twoich słów. Spijam je z twoich warg, których smak zdążyłam zapomnieć. Czuję się, jakby samo słońce zagościło w naszym mieszkaniu. Jakby objawił mi się sam wiosenny poranek. Powietrze jest niezwykle lekkie, jest ciepło i przytulnie.

Czy to szczęście składasz w moje wygłodniałe ramiona? Czy to żal i ból sprawiają, że otwiera się przed nami teraźniejszość? Dzisiejszego wieczora podzielić nas mogą tylko nasze splecione dłonie. Do ust przylegają rozbestwione, łakome pocałunki. Już nigdy, nigdy więcej nie pozwolę ci zasnąć. Pozostaniesz, by każdego ranka karmić mnie pokornym blaskiem. Tak, od dziś będzie mnie budził pełen szacunku, delikatności i miłości dotyk. Namiętność rozsiądzie się wygodnie w naszych myślach. Nie będziemy czekać, aż przeminie ostatnia gwiazda; doskonale znamy posmak tęsknoty i cielesnego oddalenia.

Zaśniemy, gdy świt będzie czaił się za rogiem. Wcześniej nie będzie na to czasu. Spokojnie, nie musimy się donikąd spieszyć; przed nami wieczność, której nie powinniśmy się obawiać. Nasze zmysły długo będą czekały na ukojenie. Już nigdy więcej nie zapomnę muśnięć twojej skóry. Zanim nadejdzie poranek, odetchniemy z ulgą. Sen, poczęty z ochotą, obdarzy ciała pamiątką.

[books-are-my-world-xo]

„ Zaakceptuj swoją przeszłość bez żalu. Traktuj teraźniejszość z ufnością. Zmierz się ze swoją przyszłością bez strachu.”

~ Aleksandra Negrońska „Seria Students: Different”