#tomik poezji

[marynia-here]

»»»

Prettier than me, Of course she would be, Born to be,

prettier than me.

[koziorowska]

inne rejony ciała

odbudujmy ten niedoskonały raj wskrzeszony dłonią martwego mistrza odrodzony z pasji jątrzy się niby piętno na powiekach

powstanie w nas niecierpliwy koniec rozdziału miał być wstępem do istnienia

został jedynie czas pozbawiony granic poprowadzonych niepewną kreską wieczność zaszczuta wizją rychłego oddalenia

kłębi się w nas ostatnie w tych ustach słowo odrasta nadzieja co miała przynieść sen ukryć formy przed przerostem treści

rozkojarzyła mnie miniona noc runął piedestał gdzie strach szykował się do wędrówki w inne rejony ciała

[fairycruenta]

Nostalgia

Wspomnień melodia stara

I nostalgia szara

Cichutko w mym sercu gra

Leżąc samotnie na sofie

Przeglądam stare fotografie

Patrząc w twarz sobie z przeszłości

Rozpaczam nad kresem tej radości

[literatura-w-dobie-ai]

Miłość i samotność

Otwieram okno na chłodną noc, światła miasta migoczą jak niewypowiedziane słowa. Twoje imię jest cieniem na moich ustach, echo, które nigdy nie ucichnie.

Wiem, że patrzysz w inną stronę, twoje oczy szukają czegoś, czego nie jestem w stanie ci dać. A jednak czekam, jak rzeka czeka na deszcz, który nigdy nie nadejdzie.

Moje dni są ciszą, moje noce rozpalonym krzykiem. Czy myślisz o mnie, choć przez chwilę, czy jestem tylko ulotnym wspomnieniem, szumem wiatru, który mijasz obojętnie?

Twoje milczenie jest lustrem, w którym odbija się moja samotność. Kocham cię tak bardzo, że moje serce pęka pod ciężarem tej miłości, rozsypując się na kawałki, których nigdy nie zbierzesz.

Może nigdy nie będziesz mój. Może zawsze będziesz jej, a ja zostanę z pustymi dłońmi, czekając na coś, co nie nadejdzie.

Ale nawet wtedy, gdy świat zapomni o mnie, gdy zniknę w tłumie nieznajomych twarzy, twoje imię wciąż będzie brzmieć w mojej duszy, jak melodia, której nie da się zagłuszyć.

A jeśli tak ma być, jeśli moja miłość jest tylko samotną drogą, to niech tak będzie. Bo choć umieram w tym uczuciu, żyję tylko przez nie.

[yellowmanula]

Zapraszam, szczególnie ciekawych moich nowych rzeczy z drugiego tomu "Czarne Światło"

[w-pochmurnym-sercu]

Do bólu przytulnym

Choć dalsza droga wije się w moich palcach niby zielona wstęga, choć księżyc spod poduszki budzi się stale w odległych czasach - nie upadnę, żeby móc przeglądać się w twoim sercu, żeby móc rozkoszować każdą kroplą deszczu, głębokim westchnieniem nieba.

Nie upadnę, choć wciąż wiedzie mnie droga powrotna. Rozkochana do białości w twoich subtelnych refleksjach, zanurzona po serce w powietrzu - ulegam porankowi, oddaję się mgłom, rozkosznie miękkim, do bólu przytulnym.

Nie mogę być tą samą nocą, która zawieruszyła się w kąciku ust. Dziś płaczą nawet ostatnie anioły, z przetrąconymi skrzydłami, o poplamionych szatach.

Czy przyjmiesz mój bujny, lepki strach, jeśli zadedykuję ci go bez okazji? Czy zaopiekujesz się mną, choć wcale o to nie proszę? Chciałabym odnaleźć wschodzącą noc, chciałabym zadurzyć się w rzeczywistości raz jeszcze; tak, żeby gwiazdy upadły na kolana, wszechświaty zderzyły ze sobą.

[bleachedpoetry]

posprzątałam mój pokój tylko żebyś nie musiał

brnąć przez śmieci, chaosu tudzież nie zakłócał.

posprzątałam też w mojej głowie troszeczkę,

abyś mógł w nią powoli wbijać swoją szpileczkę.

może mógłbyś dziś się nade mną jednak zlitować?

pewnie wtedy nie musiałabym własnego serca chować.

[singularitatems]

dzień zakrywa noce

-

A dzień zakrywa noce -

choć w snach inny świat,

więc zaśnijmy już może,

nastanie dla nas lepszy czas.

A dzień zakrywa noce -

choć w nocy nastaje cisza,

więc dotykają po ciele emocje,

samotność wtedy Tobie tak bliska.

A dzień zakrywa noce -

choć dusza lekko zbita,

nie odnajdzie się na drodze,

bo droga ta to bitwa.

[colour-of-dream]

Maria Konopnicka - "Na grobie rycerz"

Na grobie rycerz z dawnych lat Z wzniesioną głową stoi; Na czole hełm, na ręku tarcz, A pierś zamknięta w zbroi.

Wróżbę on kiedyś taką miał Za dni swych, za żywota, Że kiedy kośbę skończy śmierć, Ozwie się trąba z��ota.

I czeka rycerz wiek i dwa, Wśród śmierci stojąc żniwa, I słucha w dzień, i słucha w noc, Czy trąba się odzywa.

I rdza mogilna zjadła miecz, I hełm wyżarły deszcze, I w tarczę bije wiatr i śnieg, A rycerz czeka jeszcze...

I słońce mu wypiło wzrok, I mchy'wyrosły z zbroi, I pierś pęknięta sypie proch, A rycerz ciągle stoi...

I słucha w dzień, i słucha w noc, K-amienne czoło wznosi, A śmierć tuż przy nim chodzi wzdłuż I kosi... kosi... kosi...

[mordercy-wlasnej-przyszlosci]

Jak zwierzę w zoo się czuje, bo mnie zabrali z naturalnego środowiska dla swojego nędznego i żałosnego dostarczania żałosnych i nędznych endorfin, pozbawili naturalnych instynktów przez co umieram w agonii i topie się we własnych odchodach, nie żadnych morzach lez, bo depresja to okropne gówno, a nie coś co się da romantyzowac, mogłabym to napisać ładniej ale śmieszą mnie te wasze poetyckie szczyny miłego wieczoru :)

[marynia-here]

↻

I to co między nami było, Między nami zostało.

Czas przeszły, Nasze „teraz” już nie istnieje. 

[ima-nobody]

"Uwłaczające najbardziej dla mnie było to

że moje uczynki były nieakceptowane

w środku pod warstwami pancerza

biło dobre lecz zagubione serce

haniebnym jest być skurwysynem

jeśli tak naprawdę jest się dobrym człowiekiem

łatwiej jest spojrzeć na bezrefleksyjnego impertynenta

widzieć w nim jeden pattern

jednak to nie sąd rejonowy

tylko subiektywny samosąd

to takie absurdalne

przesadnie wręcz bolesne

trudne do przyswojenia

tożsamościowy koszmar

wyrzuty sumienia

moja wrażliwość za kuloodporną szybą

jakbym była tylko obserwatorem

gościem specjalnym w teatrze

na scenie spektaklu na wyłączność

„odpłacaj zranienia podwójnie”

rozszczep empatii i akcji

emocjonalna zapaść tak głęboka

że grawitacja czerwonego karla

była zbyt wielka by utrzymać atomy

więc rozpoczęła reakcję łańcuchową

pochłonęła cząstki moje elementarne

stałam się sfałszowaną prawdą

prawdziwym fałszem

kłamcą który opowiada o prawdziwej miłości

łajdakiem co pod płaszczem schował honor

a rozpoczęło się to od ciosów pod żebra

więc zaczęłam wymierzać je sama

bardzo chciałabym żeby człowiek i jego emocje

mogłyby podlegać prawom jak w fizyce

żeby wzór rozpisany na tablicy

wytłumaczył moje wszystkie błędy"

10.08.2024

bentzfau

[fairycruenta]

Zaciągasz kolejny łyk gorącej kawy

Próbujesz zastąpić nią

Sen, którym los nie obdarzył

Czarna

Jak sina skóra

Pod oczami podkrążonymi

Czarna

Jak odchłań

Między myślami twymi

Czarna

Jak ta pustka w twej głowie

Czarna

Jak to brzmienie nicości

Rozrywające po kości

Czujesz chłód

Miłości głód

Rosnąca fala pragnienia

Poznania celu swego istnienia

Wciąż biegniesz

Wciąż pędzisz

By w końcu zderzyć się ze ścianą

I być

Zbyt zmęczonym by żyć

[literatura-w-dobie-ai]

Miłość bez nadziei II

Widziałam cię dziś w świetle dnia, jak cień w blasku słońca - nieosiągalny, ale nieustannie obecny. Twoje spojrzenie, choć nie dla mnie, przylgnęło do moich myśli, jak piosenka, której refrenu nie umiem zapomnieć.

Nie wiem, czy kiedyś przystanąłeś, by zobaczyć mnie naprawdę, czy twoje serce, pełne innej melodii, mogło zagrać choćby jedną nutę dla mnie.

Tęsknię za tym, czego nigdy nie miałam, za chwilą, której nie było, za słowami, które utkwiły w gardle, i za twoją ręką, która nigdy nie szukała mojej.

Wiem, że to uczucie jest jak rzeka płynąca w próżni, jak światło księżyca próbujące ogrzać. A jednak trwam - wierna niemożliwości, pielęgnując nadzieję tak wątłą, jak mgła o świcie.

Czy kiedyś myślisz o mnie? Może choć przez chwilę, gdy noc rozpina nad tobą czarny baldachim, gdy gwiazdy milczą, a powietrze pełne jest tego, co mogłoby być, ale nigdy nie będzie.

Obawiam się, że nawet gdy odejdę, twoje imię będzie brzmiało w mojej duszy jak echo w pustym pokoju. Zawsze będziesz mój - choć nigdy naprawdę, i nigdy wystarczająco.

[yellowmanula]

Nowy zbiór poetycko-prozatorski by Pralnia, z moim skromnym udziałem

[w-pochmurnym-sercu]

Sen o kawie

Wiara w czas jest tym, co mi pozostało po eskapadach za granice cytrynowych łez. Świetliste ślady okazały się być modlitwą samotnego, skazanego za naiwne pragnienia.

Twoja odległość jest tak prawdziwa, tak niezwyciężona, że łzy powracają jako bezsenny deszcz, jako szczęście, którego imię już znam.

Moje myśli, niewinne niby pierwsza wiosenna łza, zataczają coraz ciaśniejsze kręgi. Subtelne palce zostawiają na skórze ślady po przyszłości. Usta, tak niepewne czułości, rozbierają zmysły z resztek zatracenia.

Ciężko jest udźwignąć niebo, kiedy każdy krok przyprawia o nadzieję. Trudno jest kołysać się wraz z ziemią, gdy samotność należy w pełni do nas.

Zakochałam się we własnej nostalgii; zadurzona w twoich myślach, pragnę przygarnąć chaos, przekrzyczany przez tych, co kochali za wiele.

Delektuję się twoją samotnością - chciałabym, aby była również moja. Marzę o wieczornym słońcu, które kończy się wraz z pierwszym kubkiem kawy.

Czy zbyt duża dawka kofeiny wystarczy, żebym spokojnie zasnęła?