#tomik poezji

[fragilepoetry]

Nigdy nie byłam dziewczyną że szkła i miodu,

Moja skóra nigdy nie była idealnie opalona,

a włosy starannie ułożone,

Jestem dziewczyną z popiołu i porcelany,

Jestem krucha

A moja skóra od zawsze była blada i delikatna niczym porcelana,

Nigdy nie byłam idealna,

I choć próbowałam na siłę wcisnąć tą maskę na swoją twarz,

w środku wciąż pozostawałam zniszczona,

Roztrzaskana,

Wystarczy jeden delikatny podmuch,

a zniknę niczym popiół,

I pozostawię część swojej kruchości w każdym.

-fragile

[marynia-here]

»»»

Prettier than me, Of course she would be, Born to be,

prettier than me.

[rozdarte-serce]

[koziorowska]

inne rejony ciała

odbudujmy ten niedoskonały raj wskrzeszony dłonią martwego mistrza odrodzony z pasji jątrzy się niby piętno na powiekach

powstanie w nas niecierpliwy koniec rozdziału miał być wstępem do istnienia

został jedynie czas pozbawiony granic poprowadzonych niepewną kreską wieczność zaszczuta wizją rychłego oddalenia

kłębi się w nas ostatnie w tych ustach słowo odrasta nadzieja co miała przynieść sen ukryć formy przed przerostem treści

rozkojarzyła mnie miniona noc runął piedestał gdzie strach szykował się do wędrówki w inne rejony ciała

[skrawekwiosennegonieba]

***

Czy istnieje na świecie ktoś bardziej szczęśliwy ode mnie? Szczerze w to wątpię. Patrzę na swoje życie i czuję, jak moje serce wypełnia się wdzięcznością. Każdy dzień to dla mnie kolejny powód do radości, kolejny powód, by uśmiechnąć się do siebie, do ludzi, do świata. A wszystko to dzięki jednemu człowiekowi – mojemu Radkowi. To on jest moim słońcem, moim spokojnym oceanem, moim wszechświatem.

Gdy budzę się rano i czuję jego ciepło obok siebie, wiem, że to będzie dobry dzień. Otwieram oczy i widzę jego uśmiech – lekki, jeszcze zaspany, ale tak szczery, że nie sposób się nie uśmiechnąć w odpowiedzi. Przeciągam się leniwie, a on przyciąga mnie do siebie, całując delikatnie w czoło. Wtedy moje serce wypełnia się miłością, a w głowie pojawia się jedna myśl: „Jestem najszczęśliwszą osobą we wszechświecie”.

Czasem zastanawiam się, jak to możliwe, że życie podarowało mi taką miłość. Miłość, która nie jest tylko pięknym słowem, ale prawdziwym doznaniem, które czuję każdą komórką swojego ciała. Kiedy idziemy razem na spacer, a on nie puszcza mojej dłoni ani na chwilę, kiedy śmiejemy się z błahych rzeczy, kiedy w ciszy wieczoru leżymy przytuleni na kanapie – to wszystko składa się na moje poczucie szczęścia. I choć świat nie jest idealny, dla mnie staje się takim, kiedy Radek jest obok.

Uwielbiam patrzeć na niego. Na sposób, w jaki marszczy brwi, kiedy się nad czymś zastanawia. Na błysk w jego oczach, gdy mówi o swoich pasjach. Na jego ciepłe dłonie, które tak doskonale pasują do moich. Uwielbiam jego głos, który potrafi być zarówno cichy i kojący, jak i pełen energii, gdy się czymś ekscytuje. Każda jego cecha, każdy gest sprawiają, że zakochuję się w nim na nowo, każdego dnia.

Ale to nie tylko on sprawia, że czuję się tak szczęśliwa. To również świat wokół mnie, który dostrzegam w zupełnie nowych barwach. Miłość otworzyła mi oczy na piękno codzienności. Dostrzegam je w promieniach słońca przebijających się przez liście drzew, w śpiewie ptaków, w zapachu deszczu na rozgrzanej ziemi. Każda chwila jest cudem, jeśli potrafimy ją dostrzec. A ja widzę ich tysiące – w każdym dniu, w każdym momencie, w każdej sekundzie mojego życia.

Czasami siadam przy oknie z filiżanką herbaty i patrzę, jak świat tętni życiem. Ludzie spieszą się do pracy, dzieci biegają po chodnikach, starsze pary trzymają się za ręce. Myślę wtedy, jak cudownie jest być częścią tego wszystkiego. Jak wspaniale jest kochać i być kochaną. Jak niesamowicie jest budzić się każdego dnia z myślą, że moje życie jest dokładnie takie, jakie sobie wymarzyłam.

Czy to nie jest właśnie sens istnienia? Kochać, czuć, doświadczać, podziwiać? Nie muszę mieć fortuny, nie muszę podróżować na koniec świata, nie muszę zdobywać najwyższych szczytów. Moje największe bogactwo mam tu, obok siebie – w ramionach mojego Radka, w naszych rozmowach, w jego spojrzeniu, w naszych wspólnych chwilach.

Szczęście to stan umysłu, mówią. Ja wierzę, że to również stan serca. Moje serce bije miłością, moją duszę wypełnia wdzięczność, a umysł nieustannie powtarza: „Jestem szczęśliwa”. I wiem, że będę szczęśliwa zawsze, bo odnalazłam swoje miejsce na ziemi – u boku mężczyzny, którego kocham całym swoim jestestwem.

Gdy zamykam oczy i zasypiam w jego objęciach, ostatnia myśl, która pojawia się w mojej głowie, jest zawsze ta sama: „Dziękuję”. Dziękuję losowi, dziękuję światu, dziękuję życiu za to, że mogę czuć się tak, jak się czuję. Za to, że mogę kochać i być kochaną. Bo przecież nie ma na świecie większego szczęścia niż to.

[selenaswift-oktawa]

Omega

[fairycruenta]

Nostalgia

Wspomnień melodia stara

I nostalgia szara

Cichutko w mym sercu gra

Leżąc samotnie na sofie

Przeglądam stare fotografie

Patrząc w twarz sobie z przeszłości

Rozpaczam nad kresem tej radości

[yellowmanula]

Tomasz Bąk jako chyba pierwszy wyłowił Klaster, wracam do tej książki bo moja persona jest silniejsza, a książka się sama w dzisiejszych czasach nie obroni. To jak z frazesem "dobra muzyka obroni się sama" nie, poezja to konkurs na personę i maski a nie na wiersze, przynajmniej ja tak to widzę, że to konkurs na bycie inteligentnym i skomplikowanym

[anninkspire]

Znajdziesz mnie również na instagramie.

Przypisy:

¹ Nawiązanie do Dzwonnika z Notre Dame Victora Hugo, gdzie dźwięk dzwonów jest echem przeszłości i niespełnionej miłości.

² Nawiązanie do Casablanki i piosenki As Time Goes By.

³ Aluzja do "Portretu Doriana Graya" Oscara Wilde’a – obrazu, który przechowuje wspomnienia i zmienia się wraz z upływem czasu, jak pamięć o ukochanej osobie.

[literatura-w-dobie-ai]

Miłość i samotność

Otwieram okno na chłodną noc, światła miasta migoczą jak niewypowiedziane słowa. Twoje imię jest cieniem na moich ustach, echo, które nigdy nie ucichnie.

Wiem, że patrzysz w inną stronę, twoje oczy szukają czegoś, czego nie jestem w stanie ci dać. A jednak czekam, jak rzeka czeka na deszcz, który nigdy nie nadejdzie.

Moje dni są ciszą, moje noce rozpalonym krzykiem. Czy myślisz o mnie, choć przez chwilę, czy jestem tylko ulotnym wspomnieniem, szumem wiatru, który mijasz obojętnie?

Twoje milczenie jest lustrem, w którym odbija się moja samotność. Kocham cię tak bardzo, że moje serce pęka pod ciężarem tej miłości, rozsypując się na kawałki, których nigdy nie zbierzesz.

Może nigdy nie będziesz mój. Może zawsze będziesz jej, a ja zostanę z pustymi dłońmi, czekając na coś, co nie nadejdzie.

Ale nawet wtedy, gdy świat zapomni o mnie, gdy zniknę w tłumie nieznajomych twarzy, twoje imię wciąż będzie brzmieć w mojej duszy, jak melodia, której nie da się zagłuszyć.

A jeśli tak ma być, jeśli moja miłość jest tylko samotną drogą, to niech tak będzie. Bo choć umieram w tym uczuciu, żyję tylko przez nie.

[fragilepoetry]

Przepych ludzi,

Z każdym krokiem mam wrażenie jakbym traciła oddech,

Mimo to nie zaprzestaje kroku,

W końcu wsiadam do ciężko dyszącej maszyny,

Szukając swojego miejsca mijam ludzi,

Ciekawi mnie ich historia,

Każdy jest inny,

Ciekawi mnie co sprowadza ich do tego pociągu,

Podróż do ukochanej? Powrót do domu czy może najzwyczajniej w świecie chęć ucieczki,

Ja wybrałam to ostatnie,

Bo choć kocham moje miasto,

To mam wrażenie jakbym z każdym dniem coraz bardziej przestawała w nim oddychać,

Wszystko staje się takie szare nudne,

Nic nowego,

Dlatego postanowiłam uciec,

Choć na kilka krótkich chwil,

Poodychac innym powietrzem,

Pożyć innym życiem,

Choć na parę chwil

Zapomnieć o cierpieniu jakie przywodzi mi mój dom.

-fragile

[marynia-here]

↻

I to co między nami było, Między nami zostało.

Czas przeszły, Nasze „teraz” już nie istnieje. 

[w-pochmurnym-sercu]

Do bólu przytulnym

Choć dalsza droga wije się w moich palcach niby zielona wstęga, choć księżyc spod poduszki budzi się stale w odległych czasach - nie upadnę, żeby móc przeglądać się w twoim sercu, żeby móc rozkoszować każdą kroplą deszczu, głębokim westchnieniem nieba.

Nie upadnę, choć wciąż wiedzie mnie droga powrotna. Rozkochana do białości w twoich subtelnych refleksjach, zanurzona po serce w powietrzu - ulegam porankowi, oddaję się mgłom, rozkosznie miękkim, do bólu przytulnym.

Nie mogę być tą samą nocą, która zawieruszyła się w kąciku ust. Dziś płaczą nawet ostatnie anioły, z przetrąconymi skrzydłami, o poplamionych szatach.

Czy przyjmiesz mój bujny, lepki strach, jeśli zadedykuję ci go bez okazji? Czy zaopiekujesz się mną, choć wcale o to nie proszę? Chciałabym odnaleźć wschodzącą noc, chciałabym zadurzyć się w rzeczywistości raz jeszcze; tak, żeby gwiazdy upadły na kolana, wszechświaty zderzyły ze sobą.

[bleachedpoetry]

posprzątałam mój pokój tylko żebyś nie musiał

brnąć przez śmieci, chaosu tudzież nie zakłócał.

posprzątałam też w mojej głowie troszeczkę,

abyś mógł w nią powoli wbijać swoją szpileczkę.

może mógłbyś dziś się nade mną jednak zlitować?

pewnie wtedy nie musiałabym własnego serca chować.

[skrawekwiosennegonieba]

***

Siedzę na kocu rozłożonym na miękkiej trawie i wdycham zapach lata. Powietrze pachnie rozgrzaną ziemią, kwiatami i jego perfumami, które mieszają się ze słodkim aromatem dojrzałych malin, które Radek właśnie wyciąga z koszyka. Patrzę na niego i wciąż nie mogę uwierzyć, że jest mój. Że siedzi tu obok mnie, że to wszystko jest prawdziwe. Że mam przed sobą kogoś, kto uczynił mnie całością.

Gdy się poznaliśmy, byłam wrakiem człowieka. Przeszłość odcisnęła na mnie swoje piętno, trzymała mnie w swoich lodowatych szponach, nie pozwalała ruszyć naprzód. Były dni, kiedy otaczała mnie jedynie ciemność i nie wierzyłam, że kiedykolwiek znajdę drogę do światła. Że ktokolwiek wyciągnie do mnie rękę. A jednak pojawił się on. Radek. Uśmiechnięty, ciepły, cierpliwy. Wypełnił moje życie swoim spokojem, swoim śmiechem, swoją miłością. Nauczył mnie, że świat nie jest wrogiem. Że życie jest piękne, jeśli tylko damy sobie szansę je dostrzec.

Patrzę na niego teraz, gdy delikatnie kładzie malinę na mojej dłoni i czeka, aż ją zjem. Jest w tym tyle troski, tyle niewypowiedzianych słów. Radek nie musi mówić niczego wielkiego, nie musi składać obietnic – on po prostu jest. A ja chłonę każdą sekundę z nim, każdą chwilę, w której możemy być razem.

Słońce świeci wysoko na niebie, ogrzewając nasze ciała, ale ciepło, które rozchodzi się po mojej duszy, jest o wiele silniejsze. Myślę o tym, jak jeszcze kilka lat temu byłam przekonana, że miłość to tylko iluzja, że nigdy mnie nie spotka. Jak bardzo się myliłam! Radek wszedł do mojego życia i zmienił je nieodwracalnie. Dzięki niemu zobaczyłam kolory tam, gdzie wcześniej widziałam tylko szarość. Dostrzegłam piękno w codzienności. W prostych gestach. W jego dłoni muskającej moją skórę, w czułym spojrzeniu, w cichych westchnieniach, kiedy wieczorem zasypiam w jego objęciach.

Oparłam się na łokciu i przyglądam mu się uważnie. Promienie słońca igrają w jego włosach, nadając im złocisty odcień. Wiem, że zauważył moje spojrzenie, bo na jego twarzy pojawia się ten uśmiech – ciepły, trochę zawadiacki, ale pełen miłości. Wyciąga rękę i odgarnia kosmyk włosów z mojego policzka. Jego dotyk jest jak obietnica. Obietnica, że już nigdy nie będę sama. Że zawsze będzie obok, że nigdy nie pozwoli mi wrócić do tamtych mrocznych dni.

Przymykam oczy i pozwalam, by dźwięki letniego popołudnia wypełniły moją świadomość. Świergot ptaków, szum trawy, cichy śmiech Radka – wszystko to stapia się w jedną melodię szczęścia. Czuję się wolna. Czuję się lekka, jakbym unosiła się nad ziemią, jakbym stała się częścią tego świata, a nie jedynie obserwatorką, ukrytą za murem własnych lęków.

– O czym myślisz? – pyta, kładąc dłoń na mojej.

Otwieram oczy i spoglądam na niego z uśmiechem.

– O tym, jak bardzo cię kocham – odpowiadam szczerze.

Widzę, jak jego spojrzenie mięknie, jak kąciki jego ust unoszą się w uśmiechu, jak moje słowa osiadają w nim, rozgrzewając go od środka. Przyciąga mnie do siebie i całuje – powoli, czule, z całą miłością, którą do mnie czuje. Jestem szczęśliwa. Po raz pierwszy w życiu naprawdę szczęśliwa.

Radek sprawił, że pokochałam życie. Pokazał mi, że warto otworzyć serce, że warto dać sobie szansę. A ja wiem, że od tej chwili wszystko będzie już tylko lepsze. Bo mam jego. I mam siebie – nową, odrodzoną, kochającą życie.

[singularitatems]

dzień zakrywa noce

-

A dzień zakrywa noce -

choć w snach inny świat,

więc zaśnijmy już może,

nastanie dla nas lepszy czas.

A dzień zakrywa noce -

choć w nocy nastaje cisza,

więc dotykają po ciele emocje,

samotność wtedy Tobie tak bliska.

A dzień zakrywa noce -

choć dusza lekko zbita,

nie odnajdzie się na drodze,

bo droga ta to bitwa.