#Surrealistisches

[net-photos]

Ein kreativer Entwurf einer surrealistischen Briefmarke zeigt eine surreale Landschaft mit schwebenden Objekten und ungewöhnlichen Formen. Den ganzen Artikel gibt es hier: https://nordischepost.de/unterhaltung/design/surrealistisches-design-fuer-briefmarke/?feed_id=70871&_unique_id=664a32a8a6354

[friedrichstumpfiworld]

"Talking to the gods of evil"

[twafordizzy]

Kafka belandt in het bagagenet

bron beeld: pinterest.com In het korte verhaal Eerste droefenis schetst schrijver Franz Kafka (1883-1924) de bijzondere keuze die een trapeze-acrobaat maakt. De acrobaat wil dag en nacht op de trapeze zijn. In het circus waar hij optreedt, voldoet men aan zijn (zeer bescheiden) behoeften. Elkaar aflossende bedienden houden beneden de wacht en op alles wat van boven vereist word, reageert men door…

[the-cricket-chirps]

Georges Spiro

Surrealistische Figur

1960

[dclblog]

Beetlejuice Beetlejuice (O-Ton)...

...ist das seit Jahren, nein, Jahrzehnten von mir herbeigesehnte Lebenszeichen des wirren, wilden, kompromisslos weirden Künstlers, der in Tim Burton steckte und mir die sogenannte Jugendzeit ein bisschen erträglicher machte, bevor ihm Disney die Seele auszusaugen schien wie Monica Belluccis "Delores" es in diesem Film hier zu tun pflegt. Was hab ich es vermisst, das zurückgekehrte Gefühl, hier jemandem zuschauen zu dürfen, der allen Konventionen zum Trotz immer wieder auf alles scheißt und sein ureigenes Ding durchzieht, die garstig-fröhlichen Gags, welche in dieser traumwandlerischen Mischung aus makaber und schnuckelig nur einer so hinkriegt, diese Huldigungen an die seltsamen Außenseiterfiguren, die mit Winona Ryder altbewährt nostalgisch daherkommen und mit Jenna Ortega eine stimmige Aktualisierung erhalten, das fast schon pythoneske "And now to something completely different", getragen von einem aberwitzig spielfreudigen Cast, der sich mit so viel Verve in die noch so absurdesten Ideen des Altmeisters reinwirft, dass es eine helle Freude ist, sei es Michael Keaton, der auch jenseits der 70 noch all in geht und seinen Dämon so virtuos wie todkomisch durch italienische Arthouse-Filme, Liebesballaden und Splatterslapstick manövriert, oder Belucci als wandelndes Puzzle und schillernde Hommage an die Hammer-Horrorfilme, oder Willem Dafoe als abgehalfterter Film Noir-Schmonzettenschauspieler, der nach dem Tod eine Detektei im Jenseits leitet (wer bitte muss schon angesichts dieser Prämisse nicht wenigstens ein bisschen kichern?), oder die stets brillante Catherine O'Hara, deren Delia Deetz immer noch so wunderbar unmöglich ist wie vor 36 Jahren, oder Justin Theraux, der aus seinem Arschgeigenfreund nur mit Mimik und Sprache so viele Extra-Pointen rausholt, dass es für zwei Charaktere gereicht hätte, oder...bevor ich jetzt anfange, meine Lieblingsmomente nachzuerzählen, höre ich lieber auf und schließe mit einer kleinen Fragerunde:

Ist "Beetlejuice Beetlejuice" besser oder schlechter als das Original? Ganz ehrlich, als jemand, der gestern das Double Feature im Kino sah, finde ich es gar nicht so leicht zu sagen, erreicht der zweite Teil doch selten diese wunderbare Guerillakino-Atmosphäre eines Filmes, den ein verrückter Twentysomething mit verhältnismäßigem Minimalbudget machte, dafür stellte ich bei der Fortsetzung persönlich deutlich weniger Längen fest als in "Beetlejuice", der bei aller Liebe und Nostalgie gelegentlich etwas braucht, um in die Pötte zu kommen. Und wo früher deutlich weiter in Sachen Düster-Horror gegangen wurde, gibt es anno 2024 scheinbar keine Zügel mehr dahingehend, wie surrealistisch die Witze werden dürfen.

Apropos Witze: Muss man Burtons Sinn für Humor besitzen, um hier Freude zu haben? Definitiv, denn auch wenn hier durchaus um die Ecke auch tiefe Themen, die sich zumeist um Tod und Trauer drehen, verhandelt werden, und es die ein oder andere Szene gibt, die zumindest mal an so etwas wie Suspense schrammt, ist dies hier vor allem eine Nummernrevue, und wer die Nummern des Regisseurs früher schon nicht mochte, sollte eventuell von diesem Werk Abstand halten.

Letzte Frage: Gibt es narrativ stringentere Filme? Aber hallo, dies ist schließlich Burton, dessen Stärke jetzt noch nie explizit im geradlinigen Storytelling lag, welches nicht durch die ein oder andere Nebenhandlung an der Grenze zur Überfrachtung schrammt.

Aber das war mir persönlich wirklich komplett Wurscht. "Beetlejuice Beetlejuice" traf so kontinuierlich und feste in mein Humorzentrum, dass ich während dieses Filmes kräftiger und mehr lachte, als in allen diesjährigen Neuerscheinungen zusammen.

Habe das Kino gestern sehr glücklich verlassen, weil ich wieder wusste, warum dieser Typ mit den wirren Haaren vor vielen Jahren mal mein Lieblingsregisseur gewesen ist.

D.C.L.

[hintergrundrauschen]

Nach der europäischen Katastrophe sind die surrealistischen Schocks kraftlos geworden. Es ist, als hätten sie Paris durch Angstbereitschaft gerettet: der Untergang der Stadt war ihr Zentrum. Will man danach den Surrealismus im Begriff aufheben, so wird man nicht auf Psychologie, sondern auf die künstlerische Verfahrungsweise zurückgehen müssen. Deren Schema sind aber fraglos die Montagen. Leicht ließe sich zeigen, daß auch die eigentlich surrealistische Malerei mit deren Motiven operiert und daß das diskontinuierliche Aneinanderfügen von Bildern in der surrealistischen Lyrik Montagecharakter hat. Diese Bilder stammen aber, wie man weiß, teils buchstäblich, teils dem Geist nach, aus Illustrationen des späteren neunzehnten Jahrhunderts, mit denen die Eltern der Generation von Max Ernst Umgang hatten; schon in den zwanziger Jahren gab es, diesseits des surrealistischen Bereichs, Sammlungen solchen Bildmaterials wie 'Our Fathers' von Allan Bott, die an dem surrealistischen Schock - parasitär - teilhatten und dabei dem Publikum zuliebe die Mühe der Verfremdung durch Montage sich ersparten. Die eigentlich surrealistische Praxis jedoch hat jene Elemente mit ungewohnten versetzt. Eben die haben ihnen durch den Schreck das Vertraute, das: Wo habe ich das schon einmal gesehen? verliehen. Man wird also die Affinität zur Psychoanalyse nicht in einer Symbolik des Unbewußten vermuten dürfen, sondern im Versuch, durch Explosionen Kindheitserfahrungen aufzudecken. Was der Surrealismus den Abbildern der Dingwelt hinzufügt, ist, was uns von der Kindheit verlorenging: so sollen uns als Kindern jene damals selbst schon veralteten Illustrierten angesprungen haben wie jetzt die surrealistischen Bilder. Das subjektive Moment steckt dabei in der Handlung der Montage: diese möchte, vielleicht vergebens, aber der Intention nach unverkennbar, Wahrnehmungen herstellen, so wie sie damals gewesen sein müßten. Das Riesenei, aus dem jeden Augenblick das Monstrum eines jüngsten Tages ausschlüpfen kann, ist so groß, weil wir damals so klein waren, als wir zum ersten Mal vorm Ei erschauerten.     Zu diesem Effekt hilft aber das Veraltete. An Moderne wirkt paradox, daß sie, stets schon im Bann der Immergleichheit von Massenproduktion, überhaupt Geschichte hat. Diese Paradoxie entfremdet sie und wird in den »Kinderbildern der Moderne« zum Ausdruck einer Subjektivität, die mit der Welt auch sich selbst fremd geworden ist. Die Spannung im Surrealismus, die im Schock sich entlädt, ist die zwischen Schizophrenie und Verdinglichung, gerade nicht also eine psychologischer Beseeltheit. Das frei über sich verfügende, jeder Rücksicht auf die empirische Welt ledige, absolut gewordene Subjekt enthüllt sich im Angesicht der totalen Verdinglichung, die es vollends auf sich und seinen Protest zurückwirft, selber als Unbeseeltes, virtuell als das Tote. Die dialektischen Bilder des Surrealismus sind solche einer Dialektik der subjektiven Freiheit im Stande objektiver Unfreiheit.

Adorno, Theodor W. (1981/1956): Rückblickend auf den Surrealismus, in: ders.: Noten zur Literatur, Suhrkamp Verlag, Frankfurt a. M., S. 102ff.

[jurjenkvanderhoek]

HUT IN HET BOS ALS WIJKPLAATS IN DE NATUUR

Een wondere wereld is het, die ik binnenga in Museum Galerie Heerenveen, op dit moment. Een mysterieus bos betreed ik, een magisch woud. Maar is het wel een boomgaard dat ik zie, een veld met oprijzend gewas. Ik kijk in de donkerte van de duisternis, de nachtelijke uren waarin de betovering van het onzichtbare op een hoogtepunt is. Want er is niets te zien achter de stakerige boomstammen, zo zolang het niet wordt aangelicht. Zo zolang er geen lichtpunt is die de omgeving waarneembaar maakt. Rob Regeer ontsteekt daarom een licht op dat schijnt vanuit een verborgen bron in zijn donkere werken. Is dit het heldere licht van een volle maan of de jager met zaklamp op zoek naar een prooi, jongelui die gedropt zijn en verbeten een uitweg zoeken. Het geeft althans een onwerkelijke sfeer, zet een surrealistische werkelijkheid.

In dat decor spelen oranje stippen een bijrol waar een eenzaam huis de dubieuze hoofdrol krijgt toegeschreven. Die oplichtende punten lijken vuurvliegjes, die het licht van de dag aten om het uit te spuwen in de nacht. Het daglicht klinkt zo door in de nachtelijke duisternis. Yin en yang. Maar het blijken geen puntjes te zijn, maar putjes in de compositie. Wie het werk tot op armlengte nadert ontdekt dat de schildering eigenlijk een reliëf is. De materie ligt dik op het doek. De stammen verheffen zich waarin de putjes verf zich verlagen. De vuurvliegjes blijken kleine klankschalen. Het licht echoot zo geluidloos door het bomenbos.

Die hoogdruk in de verflaag geeft de sfeer een werkelijk voelbare diepte. Het is geen geschilderd perspectief, maar een opgelegde tastbare derde dimensie. Regeer laat overigens geen vergezicht zien, de omgeving is plat tweedimensionaal weergegeven. Er is geen doorkijk naar een einder. Maar door te werken in beeldverhoging en met zichtverlaging wordt een natuurlijke ruimte gecreëerd. Een vierde dimensie is gemaakt door kleurspeling en lichtverhouding. In deze ruimte komt alles samen, voert het gevoel de boventoon. Is de werkelijkheid abstract, versimpeld de realiteit. In de derde worden vragen gesteld die in de vierde dimensie lijken beantwoord.

Regeer maakt niet zomaar ondefinieerbare platen van de realiteit. De kunstenaar wil mijn verbeelding prikkelen door ongerijmde voorstellingen te maken. Mij op een verkeerd been zetten zodat ik ga nadenken over wat ik zie. Mij ga bezinnen op de actualiteit. Maar eerlijk gezegd zie ik het wereldnieuws en de huidige problemen in het ecosysteem niet terug in zijn betrekkelijke schoonheid. De hut in het bos schept vooral een unheimisch gevoel, maar misschien is dat juist ook wel het moment van bezinnen. Nadenken over hoe leeg en onwerkelijk de werkelijkheid straks zal zijn, wanneer wij niets doen aan de afbraak van de natuur door ons toedoen. Want het bos van Regeer is ontbladerd, zelfs kijk ik wel dwars door stammen heen. De afbraak heeft hij in zijn schilderijen ingezet. En daarin huist de mens in  een gezellig aangelichte sfeer in een huisje midden in het bos. Als een Bijbelse Noach, van God verlaten maar toch zo dicht bij het antwoord op de vraag.

Regeer verheerlijkt deze verlatenheid door de intieme toevlucht, het huiselijke asiel, meermalen in 24-delig tableau te plaatsen. Voortdurend hetzelfde huis van onder gezien, in een gewijzigde kleurstelling en een helder tot duister licht. De aldoor veranderende weersomstandigheid ter plaatse. Een eenvoudige opzet die zich telkens herhaalt, een weerklinkende sfeer. Diezelfde optrek komt terug in andere hoedanigheid met een meer uitgewerkte omgeving. Maar aldoor blijft het vreemde en vage gevoel. Het is wel een wijkplaats, maar je weet niet wat je kunt verwachten van de inhoud. Wat daarbinnen achter dat verlichte venster zich afspeelt blijft de vraag. Zo stelt Regeer in zijn werk vragen die onbeantwoord blijven. De oplossing moet ik zelf aangeven. Zo zoals dat meestal werkt in en door een kunstwerk. De beschouwer geeft bescheid.

Een apart onderdeel in deze opstelling bij Museum Galerie Heerenveen is het plateau met ruimtelijke bouwwerken in MDF. Op klein formaat zijn deze huizen modellen van hutten en kappellen. Onderkomens belangrijk in de omgeving van Kellerjoch in Oostenrijk. Voor Regeer ter inspiratie een geliefde plek. In de bergen en door de bossen. Om de sfeer raak te treffen was het voor hem niet genoeg enkel de omgeving weer te geven op het geschilderde vlak, maar wilde hij ook de ruimte in. Daarvan is het dorp de weerslag. Zijn dorp, het Regeer. Aldus wordt de bezoeker van deze kunstruimte de wereld van Rob Regeer in getrokken. Ervaart de schoonheid die niet schijnt te kloppen. De verbeelding krijgt er de ruimte zich te uiten. Het werk ontroerd op een onbestemde manier. Het past esthetisch juist, maar achter die luister klinkt een duister geluid. Het gebeelde mysterie is onheilspellend.

Expositie “Into the Woods”. Schilderijen en ruimtelijk werk van Rob Regeer bij Museum Galerie Heerenveen (MUGA), Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 24 maart tot en met 5 mei 2024.

[zondermens]

2014

Af en toe betrap ik mijzelf op toekomstdromen. Alle soorten. Het mooie type waarin alle plannen en rondzwevende ideeën zijn uitgekomen. We hebben geantwoord op het subtiele klopje aan onze psychische voordeur. Ik geloof dat dit mogelijk is en dat het nooit te laat of te vroeg is, omdat er alleen maar het nu is.

En toch betrap ik mijzelf op toekomstdromen. Daarnet nog, in de tuin. We waren een ijsje gaan halen in de Roma en zaten het met z'n allen op te eten. Heel erg simpel, onbenullig bijna. Maar het zijn dit soort momenten waarbij ik het meest melancholisch wordt. Lachend door de angst van het onbekende heen. Angst is eigenlijk, volgens het principe van gradatie, een gebrek aan begrip.

Dus: we zaten in de tuin met z'n allen een ijsje te eten. Seppe met z'n rosse haar en blauw gestreept t-shirtje en blauwe hoog opgetrokken sokjes. Het was allemaal zo normaal en surrealistisch tegelijkertijd. Hoe dit op een dag allemaal geen zak uitgemaakt zal hebben.

Ik stelde me voor hoe Seppe eruit zou zien over pakweg 10 jaar. Even oud als wij. Ik zal het huis uit zijn en alles zal veranderd zijn. Soms betrap ik mezelf op toekomstdromen en nostalgie tegelijk.

De geur van wierrook. Steken in het hart, vergeten door wie ze oorspronkelijk begonnen waren. Dat meisje dat me pestte op de grote nieuwe school? Wie weet. Ik denk het niet. De cellen van mijn hart zijn ondertussen gestorven en volledig vernieuwd.

Tijd is iets raars. Oneindigheid, waar je altijd middenin zit. Geen idee waar vandaan komend of waar naartoe gaand.

[mijnniemandsland]

Broodrooster.

Om te bewijzen dat een broodrooster een achterhaald concept is met behulp van surrealistische natuurkunde, kunnen we ons een wereld voorstellen waar de wetten van de natuurkunde niet volledig overeenkomen met onze eigen realiteit. In deze alternatieve realiteit kunnen de basisprincipes van energieoverdracht, materie, en zelfs tijd, drastisch anders functioneren. Laten we dit concept…

[gasthausnostalgie]

Old Vienna

Arik Brauer

bürgerlich Erich Brauer (* 4. Jänner 1929 in Wien; † 24. Jänner 2021 ebenda), war ein österreichischer Maler, Grafiker, Bühnenbildner, Sänger und Dichter. Er gilt als einer der Hauptvertreter der Wiener Schule des Phantastischen Realismus.

Arik (eigentlich Erich) Brauer wuchs als Sohn des jüdischen Schuhmachers Simche Brauer und seiner Frau Hermine in Wien-Ottakring auf. Mit 13 Jahren wurde er von der Schule verwiesen. In den Jahren 1942 bis 1945 wurde er vom NS-Regime verfolgt und zwangsarbeits-verpflichtet. In den letzten Kriegswochen überlebte er die Judenverfolgung durch die Nationalsozialisten in einem Versteck, während sein Vater in einem Konzentrationslager in Lettland ermordet wurde.

Von 1945 bis 1951 studierte Arik Brauer an der Akademie der bildenden Künste in Wien bei Robin Christian Andersen, Josef Dobrowsky, Herbert Boeckl und Albert Paris Gütersloh.

Nach 1946 trat Arik Brauer dem Art-Club bei, einer Wiener Künstlervereinigung der Nachkriegszeit, die eine der fortschrittlichsten Plattformen für junge Maler, Bildhauer, Autoren und Musiker im Kampf um die Autonomie der modernen Kunst darstellte.

Gemeinsam mit seinen Studienkollegen Ernst Fuchs und Anton Lehmden begründete Arik Brauer mit Wolfgang Hutter und Rudolf Hausner die "Wiener Schule des phantastischen Realismus", die sich, im Unterschied zu abstrakten Strömungen innerhalb des Art-Clubs, an der Technik der Alten Meister orientierte und eine gegenständliche, figurative Kunst entwickelte. Der Art Club illustriert die Vielfalt dieser Zeit, als expressionistische, kubistische und surrealistische Positionen junger Künstler, wie Maria Lassnig und Arnulf Rainer, und diejenigen der späteren "Phantasten" konfliktfrei nebeneinander existierten. Kennzeichnend für das künstlerische Werk Brauers ist die detaillierte Kleinarbeit ("Schichtenmalerei") und die Einbindung aktueller politischer Ereignisse in Bilder mit traum- und märchenhafter Atmosphäre.1947 bis 1951 studierte Arik Brauer zusätzlich Gesang an der Musikschule der Stadt Wien. In den darauffolgenden drei Jahren unternahm er ausgedehnte Reisen mit dem Fahrrad durch Europa und Afrika. Von 1954 bis 1955 lebte er als Sänger und Tänzer in Israel.1957 zog Arik Brauer mit seiner Frau Naomi Dahabani nach Paris. Mit ihr gründete er ein Gesangsduo, das israelische Volkslieder interpretierte. Die erste gemeinsame Langspielplatte erschien unter dem Titel "Neomi et Arik Bar-Or". In dieser Zeit erlangte Brauer auch seine ersten großen Ausstellungserfolge in den Pariser Galerien Cordier, Flinker (1964), Salon Mai und im Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris. 1964 siedelte sich Arik Brauer mit seiner Familie im israelischen Künstlerdorf "Ein Hod" in einer adaptierten Ruine an, wo er in den folgenden Jahren, neben seinem Wohnsitz in Wien, die Sommermonate verbrachte.Brauer entwarf Bühnenbilder und Kostüme für internationale Theater- und Opernhäuser, unter anderem für Cherubinis "Medea" und Berlioz' "Die Trojaner" für die Wiener Staatsoper, "Die Totsünden" für das Theater an der Wien und die Oper "Bomarzo" am Züricher Opernhaus. Brauers Auseinandersetzung mit Architektur fand im Lied "Glaub nicht an das Winkelmaß" und in einer Ausstellung in Wien ihren Niederschlag.1965 kehrte Arik Brauer mit seiner Familie nach Wien zurück, wo er rasch einer breiteren Öffentlichkeit bekannt wurde – allerdings anfänglich weniger als Maler denn als Sänger von Protestliedern im Wiener Dialekt. Mit Liedern wie "Sie ham a Haus baut" oder "Sein Köpferl im Sand" griff Brauer politische und gesellschaftliche Reizthemen auf. Seine Langspielplatte "Arik Brauer LP" wurde mit zwei Goldenen Schallplatten ausgezeichnet.In den 1970er Jahren arbeitete Arik Brauer am Ölgemälde-Zyklus "The History Of The Persecution Of The Jewish People", an TV-Shows ("Alles was Flügel hat fliegt") und an Bühnenbildern für die Pariser Oper ("Zauberflöte"). Außerdem schrieb er das Singspiel "Sieben auf einen Streich" für die Wiener Festwochen (1978). Das Singspiel wurde für das österreichische, deutsche und Schweizer Fernsehen aufgezeichnet und ist auch als Tonträger erschienen. 1976 publizierte Arik Brauer die Erzählung "Die Zigeunerziege".Brauers malerisches und grafisches Werk war in zahlreichen Ausstellungen, unter anderem in Österreich, Deutschland, England, Frankreich, Norwegen, Italien, Bulgarien, Schweden, Polen und den USA zu sehen Gemeinsam mit seiner Tochter Timna entwickelte er die Langspielplatte "Poesie mit Krallen" und absolvierte mit ihr gemeinsam zahlreiche Konzertauftritte im In- und Ausland.Arik Brauer nahm aktiv am Widerstand gegen das Kraftwerk in Hainburg teil und verarbeitete seine Erlebnisse in Form einer Mini-Platte mit Liedern über die Ereignisse in der Stopfenreuther Au nahe Hainburg.Von 1986 bis 1997 war Arik Brauer ordentlicher Hochschulprofessor für Malerei an der Akademie der Bildenden Künste in Wien.

1991 beauftragte die gemeinnützige Wohnungsbaugenossenschaft GESIBA Arik Brauer mit der künstlerischen Gestaltung eines neu zu errichtenden Wohnhauses in der Gumpendorfer Straße 134–138. Gemeinsam mit dem Architekten Peter Pelikan entwarf Brauer das sechsstöckige Gebäude. Nach mehr als zweijähriger Bauzeit wurde das nach seinem Schöpfer Arik-Brauer-Haus genannte Wohnhaus am 22. April 1994 durch den Wiener Bürgermeister Helmut Zilk eröffnet. Weitere architektonische Projekte sind die Gestaltung der Autobahnraststätte Lindach in Oberösterreich, die Fassadengestaltung der "Kirche am Tabor" in Wien, die Gestaltung eines 12.000 Quadratmeter großen Kulturhauses (Einkaufszentrum, Amphitheater, Museum) in Haifa (Israel), welches im Jänner 2000 eröffnet wurde, sowie die Fassadengestaltung (Mosaik) des Voitsberger Rathauses. Im Oktober 2021 wurde Arik Brauers letztes Werk, ein Mahnmal für Zwangsarbeiter auf dem Flughafen, posthum enthüllt.1979 wurde Arik Brauer der Preis der Stadt Wien für Bildende Kunst und 2002 das Österreichische Ehrenkreuz für Wissenschaft und Kunst I. Klasse verliehen. 2011 ehrte man ihn mit dem Großen Goldenen Ehrenzeichen für Verdienste um das Land Wien. 2015 erhielt er für sein Lebenswerk den Amadeus Austrian Music Award.

• Ernst Fuchs, Arik Brauer, Friedensreich Hundertwasser

• Der Künstler Arik Brauer während eines Interviews mit der APA am Montag, 17. Dezember 2018, in Wien. (APA)

• Opernaufführung der Arena di Verona in Wien, 1995

• Arik-Brauer-Haus

Quelle: ÖNB, Wikipedia, Wien Geschichte Wiki

[joostjongepier]

Wat?   Man with a feather (1943), Hotel bedroom (1954), Selfportrait (fragment) (1956), Francis Bacon (unfinished) (1956-57) en Reflection with two children, selfportrait (1965) door Lucian Freud en ter vergelijking: beelden van farao Ramses II met aan zijn voeten zijn vrouw Nefertari en kinderen

Waar?   Tentoonstelling Lucian Freud – A New Perspective in de National Gallery, Londen (en Abu Simbel, Egypte)

Wanneer?   6 januari 2023 (en 1 november 2015)

Man with a feather is een vroeg werk van Lucian Freud. Hij was 21 toen hij het schilderde. Het is een mysterieus, haast surrealistisch schilderij. Het is een zelfportret met een veer in zijn hand. Op de achtergrond zien we een huis met drie ramen. In één raam zit een vogel, in een ander staat een man. Gaat de man springen of geniet hij alleen van het uitzicht? En is die vogel misschien de ‘leverancier’ van de veer die de man vasthoudt? En wat zijn de vreemde vormen op de grond? Bladeren? Het antwoord is aan de beschouwer, die aan dit schilderij zijn eigen interpretatie kan geven.

Hotel bedroom toont een hotelkamer met daarin twee mensen: Freud en zijn toenmalige vrouw Caroline Blackwood. De vrouw ligt in bed. De vrouw heeft een bezorgde blik en houdt haar hand met de vingers licht gespreid tegen haar wang. De man staat voor het raam en kijkt met een wat sombere blik neer op zijn vrouw. Mij doet de scène denken aan schilderijen van Edward Hopper. Twee mensen zijn samen, maar tegelijk volledig op zichzelf en van elkaar gescheiden. Het werk is vaak in verband gebracht met huwelijksproblemen. Hoewel het paar die inderdaad had (ze zijn vijf jaar later uit elkaar gegaan) is de scène in gezamenlijk overleg bedacht en ontworpen.

Twee portretten: één van de schilder zelf en één van zijn vriend en collega Francis Bacon. Beide zijn onaf. Ze zijn echter niet toevallig onaf gebleven, maar zijn opzettelijk zo gemaakt. Daarmee passen ze in de traditie van non finito: kunstwerken die niet zijn voltooid. Het bewust onvoltooid laten van een schilderij kan bedoeld zijn  om te tonen hoe excellent een kunstenaar is. Zijn werk is zelfs in onvoltooide staat een kunstwerk. De vraag wanneer een kunstwerk ‘af’ is, is sowieso een heikele kwestie. Sommige schilders laten bewust delen van het canvas onbeschilderd. Anderen, zoals Willem de Kooning, bleven jarenlang verbeteringen aanbrengen. Wanneer is een kunstwerk werkelijk af? De twee portretten van Freud passen ook nog in een andere oude traditie: die van de vriendschapsportretten. Kunstenaars die bevriend zijn en elkaar schilderen, komt in de kunstgeschiedenis vaak voor.

Gelukkig hangt ook mijn favoriete Freud op deze tentoonstelling. Ik schreef er eerder over toen ik het zag in de Royal Academy in 2020. Het is Selportrait with two children. Ik schreef toen dat zijn dochter ooit lachend vertelde dat haar vader nog iets nodig had voor in de linkerhoek: “We hadden ook een bloempot of een hond kunnen zijn”. Dit bleek echter een anekdote die niet op waarheid berust. Freud baseerde dit werk op Egyptische beelden, waarbij de vader hoog boven zijn kinderen uittorent. Een mooi voorbeeld daarvan zag ik tijdens mijn Egypte-reis bij de tempel van Ramses II in Abu SImbel.

[jossarisfoto]

Winterse reis door de Océ-Weerd | Gevangen in pixels, bewaard in herinnering

Donderdag, 21 november 2024 | De winterse sfeer heeft Venlo in haar greep, en nergens is dat meer voelbaar – de gevoelstemperatuur was min 7° Celcius – dan in het uitgestrekte landschap van de Océ-Weerd. Een dun, zilverachtig sneeuwlaagje bedekt deels het terrein en transformeert het bekende gebied tussen de Maas, Restaurant Valuas en het Kapelletje van Genooi in een bijna surrealistische…

[elkedagvakantie]

Wat hebben Bach en Procol Harum gemeen?

De homburg waar in het bovenstaande nummer naar verwezen wordt, is een type deukhoed. In de surrealistische tekst komt deze hoed meerdere keren terug in een soort refrein: “You’d better take off your homburg ‘cos your overcoat is too long”. De Homburg is een exclusieve zwarte hoed, die van oorsprong in het rijke plaatsje Bad Homburg (Duitsland) werd gemaakt. Volgens zanger Gary Brooker weet…

[the-cricket-chirps]

Georges Spiro

Surrealistische Landschaft

[citytripsexpert]

Een Verhaal Over Twee Steden: Barcelona en Florence Verkennen

Europa staat bekend om zijn rijke geschiedenis, verbluffende architectuur en levendige culturen, waarbij Barcelona en Florence opvallen als twee van de meest fascinerende steden. Een Stedentrip Barcelona en een Stedentrip Florence bieden reizigers de kans om kunst, geschiedenis en unieke culturele tradities te ervaren. Of je nu aangetrokken wordt door de modernistische architectuur van Barcelona of de meesterwerken uit de Renaissance van Florence, deze steden beloven onvergetelijke ervaringen. Dit artikel onderzoekt de charme van beide bestemmingen en benadrukt waarom ze op de lijst van elke reiziger zouden moeten staan.

De Architectonische Wonderen en Culturele Sfeer van Barcelona

Een City Trip naar Barcelona is een reis door een van de meest artistieke en architectonisch fascinerende steden ter wereld. Barcelona staat bekend om de unieke werken van Antoni Gaudí en is een speeltuin voor liefhebbers van architectuur. De iconische Sagrada Familia, een prachtige basiliek die al meer dan een eeuw in aanbouw is, is een van Gaudí's beroemdste werken. Bezoekers kunnen ook Park Güell verkennen, een grillig park vol kleurrijke mozaïeken en surrealistische bouwwerken die uitkijken over de stad. Naast de creaties van Gaudí is Barcelona ook de thuisbasis van de levendige La Rambla, een bruisende straat vol met winkels, cafés en straatartiesten. De Gotische wijk van de stad, met zijn smalle straatjes en middeleeuwse gebouwen, biedt een kijkje in het historische verleden van Barcelona. De mix van moderne en oude elementen maakt Barcelona tot een levendige en dynamische stad waar kunst, cultuur en geschiedenis samenkomen.

De Tijdloze Sschoonheid en Kunstzinnigheid van Florence

Terwijl Barcelona een stad van modernistische wonderen is, neemt Florence reizigers mee terug naar het hart van de Renaissance. Een stedentrip Florence biedt een diepe duik in het artistieke erfgoed van Italië, waar elke hoek van de stad versierd lijkt te zijn met meesterwerken. De Galleria degli Uffizi, de thuisbasis van werken van Botticelli, Michelangelo en Leonardo da Vinci, is een must-visit voor kunstliefhebbers. De Duomo van Florence, met zijn iconische rood betegelde koepel ontworpen door Brunelleschi, domineert de skyline van de stad en is een bewijs van de Renaissance-architectuur. Florence gaat niet alleen over grote musea en kathedralen; De straten van de stad zijn gevuld met charmante pleinen, ambachtelijke werkplaatsen en bruisende markten. Bezoekers kunnen genieten van de levendige sfeer van Piazza della Signoria of wandelen over de middeleeuwse Ponte Vecchio, die bezaaid is met juwelierszaken. De combinatie van kunst, architectuur en de warme, gastvrije sfeer van de stad maakt Florence tot een bestemming die reizigers van alle leeftijden boeit.

Waarom Barcelona en Florence Bestemmingen Zijn Die Je Moet Bezoeken

Een Stedentrip Barcelona en een Stedentrip Florence hebben verschillende smaken, maar delen een rode draad: beide steden zijn culturele hoofdsteden boordevol kunst en geschiedenis. De modernistische architectuur en het levendige straatleven van Barcelona maken het tot een opwindende bestemming voor reizigers die graag de allernieuwste kunst en design ontdekken. Florence daarentegen spreekt mensen aan die klassieke kunst en tijdloze schoonheid waarderen en biedt een diepe verbinding met de artistieke prestaties van de Renaissance. Beide steden zijn beloopbaar, waardoor bezoekers de vele bezienswaardigheden te voet kunnen verkennen. Van de zonovergoten stranden van Barcelona tot het pittoreske platteland van Florence, elke stad biedt een breed scala aan ervaringen die verder reiken dan de stedelijke centra. Of je nu de architectonische wonderen van Gaudí bewondert of vol ontzag staat voor de David van Michelangelo, deze steden bieden rijke culturele reizen die een blijvende indruk achterlaten.

De Beste Tijd Om Te Bezoeken en Reistips

Bij het plannen van een Citytrip Marrakech Florence is het essentieel om na te denken over de beste reistijd. Ideale seizoenen zijn de lente en de vroege herfst, die mooi weer en minder verkeer met zich meebrengen.   Florence staat bekend om zijn zomerhitte, dus als je tijdens de tussenseizoenen een bezoek brengt, kunnen reizigers comfortabeler genieten van de buitenattracties van de stad. Het openbaar vervoer is efficiënt, maar de kleinschaligheid van de stad maakt het verkennen te voet eenvoudig. . Op dezelfde manier kun je het beste genieten van een stedentrip Barcelona in de vroege herfst of de lente, wanneer de stranden van de stad minder vol zijn en het weer mild is. Het uitgebreide metrosysteem van Barcelona maakt het gemakkelijk om rond te reizen, maar wandelen is de beste manier om te genieten van de levendige buurten van de stad. Er is altijd iets nieuws te vinden, van de strandaantrekkingskracht van Barceloneta tot de creatieve omgeving van El Raval.

Conclusie

Kortom, zowel een Citytrip Barcelona als een Citytrip Edinburgh bieden reizigers de kans om het beste van de Europese kunst, cultuur en geschiedenis te ervaren. De modernistische architectuur en levendige straten van Barcelona contrasteren prachtig met de renaissanceschatten en tijdloze schoonheid van Florence, waardoor beide steden ideale bestemmingen zijn voor culturele verkenning. Voor degenen die klaar zijn om hun volgende stadsavontuur te plannen, biedt een bezoek aan citytripsexpert.nl het perfecte startpunt. Of je nu door de artistieke straten van Barcelona dwaalt of de meesterwerken van Florence bewondert, deze stedentrips beloven een verrijkende en onvergetelijke reis door het culturele hart van Europa.

[ilovetheater-nl]

Felix Schellekens viert artistiek jubileum binnen Nicole Beutler Projects met zijn verdwijnsolo:vanishing acts

Met zijn solodebuut vanishing acts viert Felix Schellekens een artistiek jubileum binnen Nicole Beutler Projects. Deze surrealistische solo over vergankelijkheid markeert een bijzondere mijlpaal voor Schellekens, die al tien jaar verbonden is aan de producties van Nicole Beutler.De samenwerking tussen Felix en Nicole begon tien jaar geleden tijdens zijnafstudeervoorstelling THE BIG UNKNOWN with a…