#woorden

[vastingedachten]

[stormvanwoorden]

Ik zou willen zeggen dat ik mij leeg voel, maar dat is niet helemaal juist. Ik ben eigenlijk gevuld tot aan de rand. Met woede, frustraties, verdriet. Met liefde. Een beetje hoop. En dat alles zit vlak aan de afgrond die uitkijkt op de grote leegte. Ik zou willen vragen of je mijn botten hoort kraken, als een schap waar te veel dingen op liggen of een oude trap die schijnbaar nooit lijkt te eindigen; ik voel mij soms echt zoals Sisyphus of misschien is het Atlas wel. Want wie kijkt er naar de bergen en vraagt zich af of de lucht er zwaar op weegt?

[hel7l7]

Ik wil niet meer steeds in paniek raken om kleine dingen!

Ik ben eigenlijk gewoon bang dat alles altijd alleen maar erger wordt. Dat het een neerwaardse spiraal is naar een eenzaam einde. Door kleine dingen word ik steeds geconfronteerd met het feit dat ik nergens controle over heb. En ergens wil ik nogsteeds controle over alles ookal weet ik dat dat niet kan.

[streeploos]

Een pure vorm van liefde is het beste voor iemand willen, of je daar nu deel van uit zal maken of niet.

[zondermens]

dikke knuffel

En, waarom niet eens van geluk spreken?

Van paarse hemels, tot rode dwergsterren. Van vuur en lachen en dansen. Het reizen. Onderweg zijn naar het paradijs. De vrijheid, zo dicht bij huis. Het nestelen in aquamarijn fluffy dekentjes. De psychedelisch oranje kermis. Liefde, een zielsvriend. Nostalgie. Met jou op een matrasje op de vloer. Groene fluo-paarse fractalen die me doen denken aan een oerwoud. Ik mis je niet. Ik zal je altijd meedragen. 

Een donkere kamer. Dikke dampen rook. Bulderlachen. Verbonden voor een nacht, een paar, een festival, een tent. Warmte en schoonheid en gras. 

Vriendschap vloeit en kan niet ontnomen worden. Vriendschap lacht naar mooie mensen. Heeft lief zonder te veel woorden. Vriendschap haakt de armen in elkaar, zingt en danst.

Vanaf nu heb ik het leven lief. Vanaf nu ben ik moedig. Vanaf nu is er overvloed.

[woordjesuitmijnhoofd]

Dankzij jou

Kan ik nu voelen

Wat ze

Met thuiskomen bedoelen

[daintyus]

[hersenarbeid]

Want ik knipte mijn haar en wilde het aan jou geven, maar jij zei niks te kunnen met die wilde haren van mij.

[thebittertasteofalmost]

Zoektocht naar mezelf / Journey to myself

[muisjee]

Niet verzonden brief (40)

Hee lieve Ster,

Ik hoop dat je er nog bent, ik hoop dat je dit leest. En anders blijft dit gewoon een niet verzonden brief aan jou.

Over ongeveer anderhalve maand is het een jaar geleden sinds jouw laatste bericht naar mij. Ik zou willen dat je hier was, dat ik alles aan je kon vertellen en dat je dan antwoord zou geven.

Er is namelijk weer veel gebeurd.

Ik hoop ook nog steeds dat je mij naar bijna tien jaar toch eens wil vertellen wie je bent. Ik ben zo nieuwsgierig naar je. Ook al heb ik eerlijk geen idee met wie ik al tien jaar af en toe contact heb, voel je ook als een soort thuis.

En er is zoveel om te vertellen.

Ik heb mijn opleiding afgerond in juni. Het laatste half jaar was best pittig en ik had bijna opgegeven. Blij dat ik dat niet heb gedaan want ik zit nu op een erg fijne plek.

Ik heb ook nog steeds therapie en ik hoop dat ik - als het afgerond wordt binnenkort - het leven weer een behoorlijke poos zelf kan. Het leven mag wel een keer echt van mij worden.

Momenteel bevind ik me op een bijzonder goede plek in het leven. Ik voel me gelukkig. Het leven is licht en het lijkt alsof ik elke dag een beetje dans.

Ik wil dat met je delen, Thuis. Lieve Ster.

Ik hoop iets van je te horen en mocht ik je nooit meer spreken; Ik hoop dat je heel erg gelukkig bent.

Liefs,

Muis

[petronella86]

Fall - 1 - Tekening

[vastingedachten]

[stormvanwoorden]

Hier kruipt de herfst in je kleren, de winter onder je huid

[vermijme]

Ik ben bang en bangst om te verliezen wat ik had - wat eigenlijk al verloren is.

Ik mis. Ik mis. Ik mis.

[streeploos]

Ik wil mezelf terugvinden.

[zondermens]

May I only speak in Poetry

Het is een zonde. Zo jong en zo alleen. Bloemen en onkruid groeiend in haar hersenpaden met geen flauw benul hoe ze haar weg erdoor ging banen. Op automatische piloot reed ze. Niemand die haar koers bijsturen kon. Niemand waarvan ze de wegaanwijzingen geloofde. Smachtend naar een sterke hand die haar bij haar nekvel zou nemen, haar zou kneden tot iets concreet, iets duidelijk, een persoon, iets dat bestaan kon.

De paradox van haar leven was dat ze vrij wilde zijn maar in iemands handpalm wilde rusten, om nooit boven de randen van haar koninkrijk uit te hoeven kijken.

Wat als ze nooit de zachte lakens van zich had afgeslagen? Was het beter geweest als ze was gebleven waar ze was, als ze nooit die hongerige steken in haar buik had gevolgd?

"Ga!"

Ontdek waar je vandaan komt. Ontdek waar je naartoe kan. Keer het existentiële probleem tot in zijn kern binnestenbuiten en weet uiteindelijk wie je bent. Weet alles. Vind uw grond. Begin er als een gek in te graven. Duw tegen uw plafond tot het dak van uw hoofd niet meer verder kan. Begin er gewoon aan. Bevraag alles. Sla uw spiegelbeeld kapot.

De tegenstrijd van verlangen naar controle en vrijheid in de vorm van kennis.

Ze was een ram; mensen moesten wijken voor haar. Ze liep, rende door tuinen, knakte stelen kapot onder haar voeten, scheurde bladeren van struiken. Ze spuugde op het trottoir van haar ziel. Ze was kwaad dat ze ooit geboren was geweest. Dat dit haar was aangedaan. Dat dit alles moest bestaan.

Bestaan was een helse betovering van de geest. We zijn onder hypnose. Leven als zombies. Gekweld en bedeesd. We willen vrij zijn, maar de wijn houdt ons in bedwang. De ketens van begeerte: het engelengezang. De zachte muziek die klinkt in onze buiken als we weer met schuldgevoel toegeven aan de sirenes van het buffet dat ons wordt voorgeschoteld. De tuin van Eden. Het mag. Maar neem er de gevolgen wel bij. Wees verantwoordelijk voor het zijn van vrij.

We willen graag geloven dat verlichting inhoudt dat ge niet langer belast zijt met de verantwoordelijkheid voor uw problemen. We willen graag geloven dat alles makkelijk wordt als de ketens zijn afgeslagen. Is dit echt zo? Of rennen we gewoon weg in de mist van apathie en cynisch bespot?

Stel alles in vraag tot ge uw eigen staart achtervolgt en de hondsdolheid toeslaat, tot uw gevoel van eigenheid is weggerot.

"Er moet een balans zijn."

Een fluisterende windgolf doet haar tot stilstand komen. De gedachtentrein houdt halt. De zinnen in kale tunnels onder het station lachen in uitroeptekens.

"Wees eens stil."

Stations zijn in beweging en ik ben mee op reis. Drukte. Een afstandelijke verbondenheid. Hier ben ik thuis. Ik laat de mensenmassa over mij heenkomen.

Kijkt niemand dan echt? De boodschap wordt uitgeademd in elke mogelijke vorm van symboliek. Ben ik gek? Of kent gij de weg gewoon niet? Ik vraag het aan arrogante voorbijgangers, die mij met hun tas in de ene hand en hun telefoon in de andere, verstrooid aankijken. Alsof ik verdwaald ben. Alsof ik geld nodig heb. Ik ben niet verdwaald, denk ik.

We kunnen het niet weten. Het schrille contrast der perspectief zal nooit echt naast elkaar gelegd kunnen worden. We zijn gewoon: gij daar en ik hier.

De dualiteit, ons plezier. De dans. Het vertier. Ik neem er vrede mee. Vanaf nu, elke dag opnieuw.

Ik loop kalm naar de gele deur, in een zijsteeg van de tunnel en vind daar mijn tuin van Eden terug. Grasgroene velden met lelieblanke bloemenkelken verwelkomen mij alsof ik nooit weg ben geweest.

Geen geren en gevlucht meer. De cirkel is rond. Ik ben terug in mijn zachte handpalm, het beginpunt, mijn grond.

Ik doe het licht uit, trek de lakens over mij heen. Terug bij af. Helemaal opnieuw.

En toch kan ik niet meer terug.