#woorden

[vastingedachten]

[stormvanwoorden]

Ik zou willen zeggen dat ik mij leeg voel, maar dat is niet helemaal juist. Ik ben eigenlijk gevuld tot aan de rand. Met woede, frustraties, verdriet. Met liefde. Een beetje hoop. En dat alles zit vlak aan de afgrond die uitkijkt op de grote leegte. Ik zou willen vragen of je mijn botten hoort kraken, als een schap waar te veel dingen op liggen of een oude trap die schijnbaar nooit lijkt te eindigen; ik voel mij soms echt zoals Sisyphus of misschien is het Atlas wel. Want wie kijkt er naar de bergen en vraagt zich af of de lucht er zwaar op weegt?

[hel7l7]

Ik wil niet meer steeds in paniek raken om kleine dingen!

Ik ben eigenlijk gewoon bang dat alles altijd alleen maar erger wordt. Dat het een neerwaardse spiraal is naar een eenzaam einde. Door kleine dingen word ik steeds geconfronteerd met het feit dat ik nergens controle over heb. En ergens wil ik nogsteeds controle over alles ookal weet ik dat dat niet kan.

[streeploos]

Een pure vorm van liefde is het beste voor iemand willen, of je daar nu deel van uit zal maken of niet.

[zondermens]

Liefde doet pijn. Waarom?

Omdat ik wil liefhebben, altijd en overal. Omdat ik u wil knuffelen totdat ge kapot zijt, uw rug gebroken is. Omdat ik uw hart wil opeten zodat het alleen van mij zal zijn. Ik wil u niet delen. Ik wil dat ge van mij zijt zoals dat ik van u ben.

Waarom lijkt het alsof iedereen er zo licht over kan gaan? Alsof liefde iets ongevaarlijk is. Alsof het u niet kan terroriseren in de nacht; alsof het u niet kan breken totdat ge huilend op uw keukenvloer ligt, in foetushouding. Houden van is verliezen, elke dag opnieuw. Uw geliefde moeten afgeven, elke dag opnieuw.

Ik geef mijzelf in mijn totaliteit aan u. Ik wil u mijn hele wezen geven. Ik ben van u. Ik wil dat dat doordringt. Ik weet dat ik intens ben. Ik ben intens, ik ben vuur en passie en eerlijkheid tot het pijn doet. Ik ben doordringende blik. Ik ben eenzaamheid en verdriet. Ik ben onuitgesproken lelijke gevoelens die woorden niet beschrijven kunnen. Ik ben pijn en verleden en kut. Ik ben te veel van het slechte; hoe goed ge mij ook vind.

Ik ben altijd al te veel geweest. Ik ben schreeuwen, krijsen, machteloosheid. Ik heb geen macht over u. Geen controle. Gij zijt een mens. Gij zijt uw eigen wereld. Ik ben geen wereld. Ik ben van u. Ik hang wanhopig aan een draadje aan u vast. Een draadje dat kan breken, elk moment, onvoorzien, plots. Het is zo snel gebeurd en ik wil er alles aan doen om dat te voorkomen.

Niemand heeft lief zoals ik dat doe. Niemand klauwt en grijpt. Niemand verliest zichzelf in de ander. Mensen lijken zo zelfzeker op zichzelf, en kijken naar hun geliefde met tedere ogen, kunnen afgeven, kunnen laten zijn, kunnen lachen en lichtvoetig en geven zich niet volledig.

Ik wel. Ik wil zoveel. Ik wil u en zelfs dat is niet genoeg. Ik wil meer dan u. Ik wil de hele wereld voelen. Ik wil magie en God. Ik wil liefde overstijgen. En gij zijt maar een mens. Dat is mijn les. Ge zijt maar een mens. Ik mag niet zoveel van u laten afhangen. Ik mag mijzelf niet definiëren door u.

Het doet pijn. Het doet zoveel pijn. De leegte in mijn zonnevlecht. Het zwarte gat dat alles naar binnen zuigt om het te reduceren tot niks. Ik maak alles kapot dat ik aanraak. Ik ben angst en verlies dat zich voortplant tot meer van hetzelfde. Een cyclus waar ik maar niet los van kom. Ik ben geketend aan mijn lot.

Ik wil mij gedragen als een Messias. Heilige gedachten, zonder ego, geen aardsheid. Ik wil mij wanen in de hemel. Het donker en het licht. Ik heb nooit echt van de kleur grijs gehouden.  

Ik geef woorden over. Mijn gedachten zijn als brandend zuur. Waar is mijn schoonheid? Mijn vleugels? Mijn acceptatie van de werkelijkheid zoals deze is? Waarom kan ik niet gewoon laten zijn?

Ik wil meer en meer en meer. Meer dan mogelijk is. Liefde is blij zijn met weinig. Liefde is eigenlijk helemaal niet wat ik dacht dat het zou zijn. Liefde is niet passie of hartstocht. Liefde is van de wereld, praktisch en kleine dingen. Liefde is eigenlijk heel erg gewoon. Rustig. Vredig. Content. Aangenaam. Niet veel meer dan dat.

Dit gaat mijn zwarte gat nooit kunnen vullen. Ik weet niet wat dan wel.  

[hersenarbeid]

Want het zijn de wijnglazen van gisteravond die nog ongewassen op het aanrecht staan. Het zijn de wijnglazen die de meeste geheimen kennen door al die ongefilterde avonden.

[woordjesuitmijnhoofd]

Dankzij jou

Kan ik nu voelen

Wat ze

Met thuiskomen bedoelen

[thebittertasteofalmost]

Zoektocht naar mezelf / Journey to myself

[xspoetry]

Het kleine kangoeroetje

Op een ochtend zit de kleine kangoeroe buiten in het zand. De wind waait zacht en de warmte van de zon straalt op zijn bruine, zachte vacht.

Hij zou zo graag eens met de grote kangoeroes willen spelen. Lekker rondhuppelen en boxen in wedstrijdjes tot de zon weer ondergaat.

Hij kijkt naar zijn poten op de grond. Zijn lichaam is klein en met zijn timide houding valt hij nou niet echt op bij zijn groepsgenoten.

“Hoe zou het zijn om dat nou te bereiken?” Fluistert hij tegen zichzelf, wanneer hij de grote kangoeroes ver ziet springen.

Hij staat op van de grond, zucht een paar keer diep en gaat terug naar zijn huis. Zijn veilige huis, de plek waar niets hem kan raken, staat langs een hobbelige weg die naar het meer toe leidt.

Hij kijkt, dit keer door het kleine raam in zijn huis, nogmaals naar de grote kangoeroes. “Hoe zou het zijn om dat nou eens te bereiken?”

Wanneer hij langzaam naar zijn kamer hupt, waait er een klein blaadje naar binnen. Het blaadje vliegt bijna tegen hem aan en hij springt aan de kant.

Hij schrikt een beetje van zichzelf.

Hij springt!

Voorzichtig hupt de kleine kangoeroe terug naar buiten en ziet de kleine hobbels in de weg. “Hoe zou het zijn als…” Zijn gedachte wordt onderbroken door een blaadje dat dit keer voor zijn poten op de grond waait.

Zonder na te denken springt hij over het kleine heuveltje, op de hobbelige weg, heen.

“Wat nou als ik nu over twee heuveltjes kan springen?” Vraagt hij aan zichzelf.

Hij kijkt naar zijn kleine lichaam met ditmaal een iets minder timide houding en hij springt.

-XS

[muisjee]

Niet verzonden brief (40)

Hee lieve Ster,

Ik hoop dat je er nog bent, ik hoop dat je dit leest. En anders blijft dit gewoon een niet verzonden brief aan jou.

Over ongeveer anderhalve maand is het een jaar geleden sinds jouw laatste bericht naar mij. Ik zou willen dat je hier was, dat ik alles aan je kon vertellen en dat je dan antwoord zou geven.

Er is namelijk weer veel gebeurd.

Ik hoop ook nog steeds dat je mij naar bijna tien jaar toch eens wil vertellen wie je bent. Ik ben zo nieuwsgierig naar je. Ook al heb ik eerlijk geen idee met wie ik al tien jaar af en toe contact heb, voel je ook als een soort thuis.

En er is zoveel om te vertellen.

Ik heb mijn opleiding afgerond in juni. Het laatste half jaar was best pittig en ik had bijna opgegeven. Blij dat ik dat niet heb gedaan want ik zit nu op een erg fijne plek.

Ik heb ook nog steeds therapie en ik hoop dat ik - als het afgerond wordt binnenkort - het leven weer een behoorlijke poos zelf kan. Het leven mag wel een keer echt van mij worden.

Momenteel bevind ik me op een bijzonder goede plek in het leven. Ik voel me gelukkig. Het leven is licht en het lijkt alsof ik elke dag een beetje dans.

Ik wil dat met je delen, Thuis. Lieve Ster.

Ik hoop iets van je te horen en mocht ik je nooit meer spreken; Ik hoop dat je heel erg gelukkig bent.

Liefs,

Muis

[vermijme]

Ik ben bang en bangst om te verliezen wat ik had - wat eigenlijk al verloren is.

Ik mis. Ik mis. Ik mis.

[vastingedachten]

[stormvanwoorden]

Hier kruipt de herfst in je kleren, de winter onder je huid

[lyeeriz]

Het enige dat ik heb geleerd, is dat dit gevoel nooit echt weggaat. Wat je ook doet, hoeveel je ook probeert. Het blijft je achtervolgen.

[streeploos]

Ik wil mezelf terugvinden.

[zondermens]

Schrijf het van u af, zegt mama. Dus zal ik dat doen. Maar niet op de manier van schreeuwen en huilen en verdriet. Niet op de neerwaartse spiraal afglijden naar niksigheid en donker en zwart. Het gevoel dat ik heb is warm. En in de kern ervan zit liefde. Het gemis betekent enkel dat het iets heeft betekend voor mij. Ik wil niet terug kijken op deze relatie als zwart of wit. Het was wel degelijk grijs, ondanks de pieken en dalen die we beiden hebben gevoeld en zagen als oneindig op dat moment. Dat het nooit mocht of kon stoppen. 

We misten nuance, en die zal ik moeten leren cultiveren voor mezelf voor ik het ook kan aantrekken of laten weerspiegelen in een ander. De wereld is je klankbord. De wereld is niet van jou. Je bezit mensen niet. Zij jou ook niet. Je kan niets verliezen dat nooit van jou is geweest. Je geeft ze terug. Met dankbaarheid. De angst die ik altijd heb gehad: het op mijzelf staan omdat ik hulpeloos zou zijn alleen. Dat is waar het schoentje wringt. De afhankelijkheid van anderen omdat ik het niet alleen zou kunnen. Omdat het allemaal zo zwaar is. Maar ik maak het mezelf zwaar door zo te denken. Het kan even goed lichtvoetig. Het kan even goed lachen zijn en plezier en hard werken en discipline en weerbaarheid. Antifragiliteit. Dit was een les en het is oké om te voelen wat ik voel. Verdriet mag. Dat maakt mij mens. Maar eronder lijden is een keuze. Bedankt voor alles liefde. Het was prachtig mooi. Het was verschrikkelijk erg. Het was huilen en onmacht. Het was het pareltje dat ik aan je oog had geplakt. Je mooie lach, die prachtige lach. Het was dansen en feesten en seks. Het was overrompeld worden door je. Een wereld die open ging. Ik zag je als de oplossing voor al mijn problemen. Maar dat was je niet. Je liet ze me gewoon voor even vergeten.