vastingedachten

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De mensen die je ontmoet in je leven…

Sommige mensen bladeren vluchtig door je leven, zoals iemand die door een tijdschrift bladert in een wachtkamer. Ze laten hun vinger langs de index van wie je bent glijden en stoppen alleen bij de delen die hen interesseren. Ze lezen geen context, slaan stukken over en verliezen snel hun aandacht. Ze zijn voorbijgangers in je verhaal, even aanwezig, dan weer verdwenen.

Dan zijn er degenen die je met oprechte aandacht lezen. Ze nemen de tijd om elk hoofdstuk van je te ontdekken, om je woorden te begrijpen en de diepere lagen van je zijn te zien. Misschien vouwen ze een hoekje om bij een zin die hen raakt, misschien laten ze hier en daar een aantekening achter tussen de lijnen van je hart. Ze blijven even, misschien lang, misschien niet. Maar hun aanwezigheid voelt als een warme thee op een regenachtige dag – troostend, echt.

En dan is er de onverwachte derde. Degene die niet alleen je hoofdstukken leest, maar je verhaal koestert. Die jouw boek niet even leent, maar bewaart. Die de pagina’s niet alleen omdraait, maar ze begrijpt, ze voelt. Die je zinnen afmaakt alsof ze al jaren tussen de regels doorlezen. Die niet verdwijnt als de plot ingewikkeld wordt, maar juist blijft, bladzijde na bladzijde, door de mooie en ruwe stukken heen.

Niet iedereen die je ontmoet, zal jouw boek in zijn kast zetten. En dat is oké. Maar als je ooit die ene vindt—of diegene jou vindt—houd dat dan vast. Want sommige verhalen zijn niet bedoeld om uitgeleend te worden, maar om samen te blijven lezen.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De illusie van genoeg…

We rennen. Sneller, harder, verder. De volgende ervaring, de volgende kans, het volgende bewijs dat we alles uit het leven halen. Maar houden we écht bij waar we gelukkig van worden? Of jagen we achter een zorgvuldig samengestelde illusie aan? Een beeld dat gefilterd, bewerkt en gepolijst is, zodat het lijkt alsof iedereen volop leeft—behalve jij.

Hoe vaak kijk je om je heen en denk je: ik loop achter. Alsof je niet genoeg doet, niet genoeg beleeft, niet genoeg geniet. Alsof je altijd nét te laat bent voor het echte leven. Maar hier is de echte vraag: wat betekent ‘voluit leven’ eigenlijk? Wat zijn we allemaal aan het najagen? En misschien nog wel belangrijker: wat denken we dat ‘het’ ons zal brengen, dat we niet al hebben?

Als geluk, vervulling en eigenwaarde altijd verbonden zijn aan iets in de toekomst, iets buiten onszelf, iets dat we nog niet hebben—wanneer is het dan ooit genoeg? Of blijven we de lat verleggen, onszelf voorhoudend dat het échte leven, de werkelijke voldoening, altijd net voorbij de horizon ligt?

Misschien is de sleutel niet om steeds meer te doen, maar om eerlijk naar onszelf te zijn. Wat hebben we nu al? Wat brengt ons écht vreugde? Jagen we iets na dat ons rust en voldoening zal brengen? Of houden we onszelf gevangen in een eindeloze cyclus van ‘nooit genoeg’?

Sta eens stil. Voel. Kijk om je heen. Misschien leef je al het leven dat je altijd wilde, maar heb je jezelf nog niet toegestaan om dat te zien.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Wanneer houdt iemand echt van je…

Het is niet dat ze er nooit is. Af en toe duikt ze op. Een like hier, een vluchtige blik daar. Soms een gesprek dat halverwege dooft zonder reden. Geen echte stilte, maar ook nooit echt aanwezigheid. Net genoeg om haar niet kwijt te zijn, maar niet genoeg om haar dichtbij te voelen.

En misschien is het ook niet zo dat ze nooit vraagt hoe het met me gaat. Maar in al die jaren kan ik die momenten op twee handen tellen—en dan tel ik ruim. Het gebeurt zelden. Niet vaak genoeg om te voelen dat ik echt gezien word. En dat steekt. Want soms vraag ik me af: zou het haar opvallen als ik even stilval? Als ik niets meer van me laat horen? Of als ik er niet meer zou zijn.

En ik kan er van alles over zeggen, maar de waarheid is simpel: ik mis haar. Ik mis haar aanwezigheid. Ik voel me fijn bij haar. En ik weet dat dit geen vriendschap is. Dat besef ik me echt wel.

Wat ik niet begrijp, is waarom ze me tóch wil zien. Waarom we één keer per jaar samen wandelen en het dan altijd fijn hebben. Waarom ze me dan zó graag ziet, terwijl ze de rest van het jaar afwezig is. Geen berichtje, geen telefoontje, helemaal niets. Alleen die toevallige ontmoetingen op het werk, waar we elkaar plat knuffelen en even doen alsof we nog iets zijn. En misschien zijn we ook nog iets. Maar ik weet niet meer wat.

Misschien is dat de leegte die ik voel. Geen gemis, maar een plek die wacht op iets beters.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Het is tijd om ja te zeggen tegen jezelf...

Ken je dat gevoel dat je altijd overal moet zijn? Je telefoon trilt. Berichten stromen binnen. Mensen vragen, willen, trekken. Maar terwijl je daar bent—bij iedereen—voelt het alsof je nergens echt bent. Alsof een stukje van jezelf verdampt in al die prikkels.

De wereld doet vaak alsof “druk zijn” betekent dat je leeft. Alsof overal zijn, betekent dat je alles bent. Maar als je te veel probeert te worden, word je soms niets. Een leeg omhulsel dat ja zegt tegen iedereen, behalve tegen zichzelf.

Wat zou er gebeuren als je stopt? Als je even niemand bent, behalve jij? Misschien voelt dat in het begin kaal, zelfs eng. Maar in die leegte zit ruimte: voor adem, voor rust, voor de verbinding die er echt toe doet. Pas als je jezelf toelaat te zijn wie je bent—zonder al die ruis—word je alles. Niet door te proberen, maar door simpelweg te zijn.

Wees iedereen door helemaal jezelf te zijn. Laat los wat niet voedt, en omarm wat je echt laat groeien. En misschien vind je daar, in die stilte, het volle leven.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Dichtbij zonder woorden...

‘Hoe kun je zonder mij leven?’ fluistert de liefde zacht. Het is een vraag die blijft hangen in de stilte, een echo die ik niet kan negeren.

Toch blijft het verlangen. Als ze hier nu stond, zou ik haar niets hoeven te vertellen. Ik zou haar vasthouden en de warmte laten voelen. Geen woorden, alleen een aanraking die alles zegt. Ik hoef niets te zeggen. Ik kan uren stilzwijgend naast haar zitten, haar hand in de mijne. Die stilte zou genoeg zijn, omdat daarin alles zit wat ik voel.

Het hoeft niets te betekenen, behalve dat het echt is. Liefde, in haar puurste vorm. Het hoeft geen woorden te hebben, geen regels, geen doelen. Het hoeft niet verder te gaan dan wat zij zelf wil geven. Als ze mijn hand vasthoudt, dan is dat genoeg. Als ze me knuffelt, is dat alles.

Liefde vraagt om kwetsbaarheid. Om de moed om je hart open te houden, zelfs als je niet weet wat de ander voelt. Mijn liefde hoeft niet allesomvattend te zijn. Het mag er gewoon zijn, als een stille kracht in mij.

En misschien is dat wel wat ik hoop. Dat ze weet dat ik haar zie, dat ze niets hoeft te doen om die plek in mijn hart te hebben. Dat ze mag blijven, precies zoals ze is.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Als ademhalen moeilijk wordt…

Er zijn woorden die ik niet hardop durf te zeggen. Zinnen die blijven steken achter mijn ribben, gevangen tussen mijn hart en mijn adem. Ze duwen tegen mijn borst, zoeken een uitweg, maar ik houd ze vast. Niet omdat ik ze niet meen – misschien juist omdat ik ze méér meen dan iets anders.

“Ik hou van je... Ik hou zoveel van je dat het moeilijk is om adem te halen.”

Zie je? Het klinkt als een cliché, een regel uit een film. Maar het is mijn waarheid, mijn adem. Mijn liefde is zo groot dat het me verstikt, me uit balans brengt, me doet wankelen. Het maakt me bang. Niet bang voor jou, maar voor mezelf. Voor de kracht van wat ik voel, voor hoe het mij laat groeien en krimpen tegelijk.

Ik probeer het kleiner te maken, hanteerbaarder. Ik zoek woorden als ‘vriendschap’ of ‘zorg’, alsof die passen bij wat in mij brandt. Maar de waarheid is dat ik het wil uitschreeuwen: Jij bent alles.

En toch… ik zwijg. Omdat ik niet weet wat jouw stilte betekent. Omdat jouw terughoudendheid mijn liefde laat twijfelen aan zichzelf. Houd jij mij klein, of houd ik mezelf tegen?

Voor nu laat ik deze woorden hier achter, als een plek waar ze mogen bestaan. Misschien hoef ik ze niet aan jou te geven, maar aan mezelf. Misschien is dat al genoeg.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Laat je licht schijnen…

Voed wat je ziel doet zingen. Investeer in de mensen en momenten die je laten stralen en je hart vullen met vreugde. Omring jezelf met zij die je steunen, koesteren, en je aanmoedigen om helemaal jezelf te zijn. Wees lief voor jezelf, maar ook moedig: laat los wat je energie wegneemt en je leeg maakt. Negativiteit is als een schaduw over je innerlijke zon—jij verdient licht. Kies met liefde, leef met intentie, en bouw aan een leven dat voelt als een veilige, stralende thuishaven voor je hart.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De ongrijpbaarheid van geluk en verdriet…

Geluk en verdriet zijn als eb en vloed; ze komen en gaan, in een ritme dat we allemaal herkennen. Geluk vult je hart met licht, een sprankeling die je even laat zweven. Maar soms dooft die sprankeling langzaam uit door de uitdagingen van het leven.

Verdriet voelt dan weer zwaar, als een donkere wolk die alles vertroebelt. Het lijkt eindeloos, maar ook verdriet heeft zijn tijd. Net zoals wolken uiteindelijk altijd wijken voor de zon.

Hoe verschillend ze ook zijn, geluk en verdriet hebben één ding gemeen: ze zijn tijdelijk. Ze herinneren ons eraan dat het leven altijd in beweging is. Geluk leert ons genieten van wat er ís, terwijl verdriet ons kracht geeft om door te gaan.

Het leven is een spel van licht en schaduw, en juist die wisselwerking maakt het écht. Omarm beide, want zonder schaduw zou je het licht niet zien.

Van. Mij.

[vastingedachten]