vastingedachten

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De ongrijpbaarheid van geluk en verdriet…

Geluk en verdriet zijn als eb en vloed; ze komen en gaan, in een ritme dat we allemaal herkennen. Geluk vult je hart met licht, een sprankeling die je even laat zweven. Maar soms dooft die sprankeling langzaam uit door de uitdagingen van het leven.

Verdriet voelt dan weer zwaar, als een donkere wolk die alles vertroebelt. Het lijkt eindeloos, maar ook verdriet heeft zijn tijd. Net zoals wolken uiteindelijk altijd wijken voor de zon.

Hoe verschillend ze ook zijn, geluk en verdriet hebben één ding gemeen: ze zijn tijdelijk. Ze herinneren ons eraan dat het leven altijd in beweging is. Geluk leert ons genieten van wat er ís, terwijl verdriet ons kracht geeft om door te gaan.

Het leven is een spel van licht en schaduw, en juist die wisselwerking maakt het écht. Omarm beide, want zonder schaduw zou je het licht niet zien.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Spiegel van mijn verlangen…

Ik blijf mezelf afvragen waarom ik steeds weer bij jou uitkom in mijn gedachten. Alsof jij een antwoord hebt op een vraag die ik mezelf nog niet durfde te stellen. Ik dacht altijd dat het jij was – jouw blik, jouw stem, de manier waarop je me raakt zonder woorden. Maar nu begin ik te zien dat het misschien niet alleen over jou gaat. Het gaat over mij, over wat ik in jou zie, over wat jij in mij losmaakt.

Jij bent zoveel meer dan ik ooit kan beschrijven: zacht, krachtig, en soms zo ongrijpbaar dat het pijn doet. Maar wat ik nu zie, is dat jij een spiegel bent geweest voor een stukje van mezelf dat ik lang genegeerd heb. Het stukje dat verlangt naar tederheid, zachtheid, warmte – niet alleen van jou, maar van vrouwelijke energie in het algemeen. Het stukje dat ik steeds bij anderen zoek, omdat ik het in mezelf niet altijd kan vinden.

Dit betekent niet dat mijn gevoelens voor jou niet echt waren. Ze waren intens en oprecht, en ze hebben me veel geleerd. Maar wat ik nu begin te begrijpen, is dat ik jou misschien ook verantwoordelijk heb gemaakt voor iets dat al van mij was. Dat ik hoopte dat jouw aanwezigheid de leegtes zou vullen die ik zelf niet begreep. Dat ik me vastklampte aan wat jij vertegenwoordigt, terwijl ik nu zie dat die zachtheid ook in mij mag bestaan.

Ik wil je niet belasten met mijn proces, en het laatste wat ik wil is dat je pijn voelt door deze woorden. Je betekent nog steeds zoveel voor me, en dat zal altijd zo blijven. Maar dit gaat niet over loslaten of vasthouden. Het gaat over leren liefhebben zonder mezelf kwijt te raken, en zonder jou het gewicht van mijn verlangen te geven.

Bedankt dat je mijn spiegel was. Voor de zachtheid die je me hebt laten voelen, voor de lessen die je me gaf zonder dat je het wist. Dit gaat altijd over liefde, en ik hoop dat je dat weet.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De laatste brief die nooit wordt verzonden...

Het is vreemd hoe één moment, één persoon, je leven zo kan beïnvloeden. In december 2022 legde ik mijn hart voor je neer, zonder reserves, zonder filter. Het was mijn manier om te zeggen: "Hier ben ik, en dit is hoe ik me voel."

Jouw antwoord was eerlijk en respectvol. Het brak me en hielp me tegelijkertijd. Je stond op een ander punt in je leven – een punt waar er geen ruimte was voor wat ik voelde of kon geven. En dat moest ik accepteren, zelfs als het pijn deed.

Na die tijd is er een stilte tussen ons gegroeid. Een stilte die soms oorverdovend aanvoelt, maar me ook heeft laten groeien. Ik heb geleerd dat liefde niet altijd beantwoord hoeft te worden om waardevol te zijn. Dat loslaten geen zwakte is, maar een daad van respect – voor jou, voor mij, en voor wat we ooit deelden.

Ik denk nog vaak aan je, dat zal ik niet ontkennen. Maar ik weet dat het tijd is om verder te gaan. Dit is mijn closure, mijn manier om te zeggen: "Dank je wel voor alles wat je me hebt gegeven, zelfs zonder dat je het wist."

Je blijft een bijzondere plek in mijn hart houden, maar ik kies ervoor om die plek rustig te maken. Vrij van verlangen en verwachtingen. Een zachte herinnering aan een liefde die puur en echt was, maar niet voor altijd bedoeld.

Ik sluit dit hoofdstuk af met liefde, niet met spijt. Het is tijd om mijn verhaal verder te schrijven, met een hart dat groot genoeg is voor alles wat nog komt.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Het hart dat niet in hokjes past...

Er zijn mensen die je raken op een manier die woorden nooit kunnen verklaren. Jij bent zo’n persoon voor mij. Mijn liefde voor jou is groot, intens, en tijdloos. Het is een liefde die niet vraagt, maar simpelweg is.

Toen ik je schreef, was dat mijn manier om alles wat ik voelde een plek te geven. Het was eerlijk, rauw, en kwetsbaar. Het antwoord dat ik kreeg, hoe zorgvuldig en liefdevol ook, voelde als een zachte breuk. Niet omdat je niet om me gaf – dat voelde ik in elke knuffel, in elke blik. Maar omdat we elkaar niet op het juiste moment in elkaars leven hebben getroffen.

Soms denk ik dat mijn hart gewoon niet in hokjes past. Het verlangt, het geeft, het houdt vast – zelfs als het moet loslaten. Mijn man begrijpt dit beter dan wie dan ook. Hij weet van mijn gevoelens voor jou, en zijn woorden blijven me bij: "Als dit ooit weer op je pad komt, moet je luisteren naar je hart." Zijn liefde voor mij is onbegrensd door jaloezie, maar doordrenkt met begrip. En dat alleen maakt me zo dankbaar.

Toch is het moeilijk. Want terwijl ik gelukkig ben, voel ik me soms incompleet. Jij, met jouw warmte en kwetsbaarheid, hebt een stukje van mij meegenomen. En dat is oké. Want liefde is soms niet bedoeld om beantwoord te worden. Het is bedoeld om gevoeld te worden, in al zijn puurheid en intensiteit.

Ik weet dat het tijd is om verder te gaan. Maar voor nu, heel even, wil ik dit gevoel vasthouden. Niet om jou, maar om mezelf eraan te herinneren hoe mooi het is om lief te hebben. Zelfs als het pijn doet.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De waarheid ligt in de actie...

Soms klinkt het wat cliché, maar een van de moeilijkste lessen die ik in mijn leven heb geleerd, is dat daden écht luider spreken dan woorden. Het is zo verleidelijk om te vallen voor mooie woorden, een goed verhaal, of een belofte die met de juiste intonatie wordt uitgesproken. Maar uiteindelijk zijn het niet de woorden die blijven hangen – het zijn de daden die alles onthullen.

Wat je doet, vertelt veel meer over wie je bent dan wat je zegt. Daden zijn het bewijs achter je woorden. Als de acties niet overeenkomen met wat er gezegd wordt, blijven de woorden leeg – niet meer dan een echo zonder ziel. Mooie praatjes zonder actie voelen als een vals liedje: het kan even goed klinken, maar het raakt je uiteindelijk niet op de juiste manier.

Ik heb geleerd om minder te vertrouwen op wat iemand zegt, en meer te letten op wat ze doen. Want praten kan makkelijk, oppervlakkig en opwindend zijn. Maar daden? Die zijn rauw en onthullend.

Voor mezelf probeer ik dit nu om te draaien: ik wil dat mijn daden altijd laten zien wie ik echt ben. Niet om perfect te zijn, maar om authentiek te blijven. De echte waarde zit in wat je doet, niet in wat je belooft.

Dus vandaag geef ik mezelf – en misschien ook jou – de herinnering: luister minder naar de woorden, kijk meer naar de daden. Ze vertellen het verhaal dat je echt moet horen.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Van droom naar doel…

Soms voelt het alsof je aan een reis begint waarvan de bestemming nog niet helemaal helder is. Maar het mooie aan reizen is dat je onderweg zoveel leert – over jezelf, je kracht en je mogelijkheden.

Vandaag heb ik weer een stap gezet op die reis. Kleine taken afgestreept, ideeën uitgewerkt, en een deel van mijn toekomst vormgegeven. Geen spectaculaire mijlpalen misschien, maar wel stappen die me dichterbij brengen. Want elke stap, hoe klein ook, is een overwinning op jezelf.

Wat ik mezelf vandaag vertel, deel ik graag met jullie: blijf doorgaan. Blijf bouwen aan wat jou gelukkig maakt, zelfs als het langzaam gaat. Soms is het niet de snelheid, maar de richting die telt.

Dit is mijn reis, en ik kies ervoor om ervan te genieten.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De uitknop van de denkknop…

Soms lijkt het alsof mijn hoofd een oude radio is die niet meer uit wil. De volumeknop werkt, maar de uitknop? Die is spoorloos. En wat speelt er steeds opnieuw op die radio? Jij, natuurlijk.

Ik denk dat ik nu eindelijk begrijp wat mijn maatje ooit bedoelde toen ze zei: “Ga op zoek naar de uitknop van je denkknop.” Het is geen kritiek, het is een reminder dat het oké is om even te stoppen met proberen alles te begrijpen. Want sommige dingen in het leven zijn niet bedoeld om opgelost te worden. Ze zijn bedoeld om gevoeld te worden, geleefd, en op een dag, zachtjes losgelaten.

Jij zit in mijn hoofd, niet omdat ik dat wil, maar omdat ik zoveel voel. Dat is geen tekortkoming, maar soms voelt het wel als een strijd. Hoe meer ik probeer niet aan je te denken, hoe meer je daar bent. Alsof je een eigen kamer hebt gehuurd in mijn gedachten, met een mooi uitzicht op alles wat ik probeer los te laten.

Maar weet je wat? Misschien hoef ik die uitknop niet te vinden. Misschien is het niet erg om te denken, zolang ik ook weet wanneer ik mezelf toestemming moet geven om los te laten. Loslaten betekent niet dat ik je vergeet. Het betekent dat ik mijn gedachten een beetje minder serieus neem. Dat ik mezelf de ruimte geef om te ademen, zonder steeds terug te grijpen naar wat niet van mij is.

Dus ja, die uitknop. Misschien is dat niet eens een knop, maar gewoon een zacht fluisteren tegen mezelf: “Het is oké om even stil te zijn.” En in die stilte ontdek ik misschien wat rust, zelfs als de radio nog zachtjes aanstaat.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Het raadsel dat jij bent…

Sommige mensen zijn als een boek dat je keer op keer opnieuw leest, hopend dat je deze keer de verborgen betekenis tussen de regels zult ontdekken. Voor mij ben jij dat boek.

Ik zie je kracht—de manier waarop je je staande houdt, zelfs als het leven van alle kanten trekt. Je zorgt, je werkt, je probeert, maar ik zie ook dat het allemaal veel van je vraagt. Misschien leef je nog steeds op standje overleven, alsof je geen tijd hebt om stil te staan bij wat jij nodig hebt. Dat maakt je niet zwak. Het maakt je menselijk.

Het is duidelijk dat je zoveel energie naar anderen hebt laten stromen, dat er weinig overblijft voor jezelf. Je bent moe—niet alleen van het dagelijkse leven, maar van jaren waarin je jezelf misschien hebt weggecijferd. Ik zie die vermoeidheid in hoe je soms contact zoekt en dan weer afstand neemt. Het is alsof je even durft te openen, maar daarna snel terugtrekt naar een veilige plek.

En dat begrijp ik. Het is moeilijk om ruimte te maken voor jezelf als je altijd bezig bent geweest met het dragen van de wereld op je schouders. Misschien voel je zelfs dat je geen energie over hebt om te ontvangen, omdat je zo gewend bent geraakt aan geven.

Toch is er iets moois in die kwetsbaarheid. Je probeert je weg te vinden, ook al voelt het alsof je soms vastloopt. Ik bewonder de momenten waarop je eerlijk bent over hoe je je voelt, zelfs als dat in stilte gebeurt. Die stilte vertelt me meer dan woorden ooit zouden kunnen.

Misschien is het grootste cadeau dat iemand je kan geven, het besef dat je niet altijd sterk hoeft te zijn. Dat je genoeg bent, zelfs op de dagen dat je niets te geven hebt. Misschien ben je dat aan het leren. En dat is oké. Dat kost tijd.

Soms vraag ik me af of je jezelf al ziet zoals ik je zie. Puur, authentiek, soms verward, maar altijd écht. Ik hoop dat je op een dag de ruimte vindt om dat te voelen. Tot die tijd blijf ik je zien, met respect, zonder eisen, en met de wetenschap dat je precies goed bent zoals je bent.

Van. Mij.

[vastingedachten]