vastingedachten

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Het is tijd om ja te zeggen tegen jezelf...

Ken je dat gevoel dat je altijd overal moet zijn? Je telefoon trilt. Berichten stromen binnen. Mensen vragen, willen, trekken. Maar terwijl je daar bent—bij iedereen—voelt het alsof je nergens echt bent. Alsof een stukje van jezelf verdampt in al die prikkels.

De wereld doet vaak alsof “druk zijn” betekent dat je leeft. Alsof overal zijn, betekent dat je alles bent. Maar als je te veel probeert te worden, word je soms niets. Een leeg omhulsel dat ja zegt tegen iedereen, behalve tegen zichzelf.

Wat zou er gebeuren als je stopt? Als je even niemand bent, behalve jij? Misschien voelt dat in het begin kaal, zelfs eng. Maar in die leegte zit ruimte: voor adem, voor rust, voor de verbinding die er echt toe doet. Pas als je jezelf toelaat te zijn wie je bent—zonder al die ruis—word je alles. Niet door te proberen, maar door simpelweg te zijn.

Wees iedereen door helemaal jezelf te zijn. Laat los wat niet voedt, en omarm wat je echt laat groeien. En misschien vind je daar, in die stilte, het volle leven.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Dichtbij zonder woorden...

‘Hoe kun je zonder mij leven?’ fluistert de liefde zacht. Het is een vraag die blijft hangen in de stilte, een echo die ik niet kan negeren.

Toch blijft het verlangen. Als ze hier nu stond, zou ik haar niets hoeven te vertellen. Ik zou haar vasthouden en de warmte laten voelen. Geen woorden, alleen een aanraking die alles zegt. Ik hoef niets te zeggen. Ik kan uren stilzwijgend naast haar zitten, haar hand in de mijne. Die stilte zou genoeg zijn, omdat daarin alles zit wat ik voel.

Het hoeft niets te betekenen, behalve dat het echt is. Liefde, in haar puurste vorm. Het hoeft geen woorden te hebben, geen regels, geen doelen. Het hoeft niet verder te gaan dan wat zij zelf wil geven. Als ze mijn hand vasthoudt, dan is dat genoeg. Als ze me knuffelt, is dat alles.

Liefde vraagt om kwetsbaarheid. Om de moed om je hart open te houden, zelfs als je niet weet wat de ander voelt. Mijn liefde hoeft niet allesomvattend te zijn. Het mag er gewoon zijn, als een stille kracht in mij.

En misschien is dat wel wat ik hoop. Dat ze weet dat ik haar zie, dat ze niets hoeft te doen om die plek in mijn hart te hebben. Dat ze mag blijven, precies zoals ze is.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Als ademhalen moeilijk wordt…

Er zijn woorden die ik niet hardop durf te zeggen. Zinnen die blijven steken achter mijn ribben, gevangen tussen mijn hart en mijn adem. Ze duwen tegen mijn borst, zoeken een uitweg, maar ik houd ze vast. Niet omdat ik ze niet meen – misschien juist omdat ik ze méér meen dan iets anders.

“Ik hou van je... Ik hou zoveel van je dat het moeilijk is om adem te halen.”

Zie je? Het klinkt als een cliché, een regel uit een film. Maar het is mijn waarheid, mijn adem. Mijn liefde is zo groot dat het me verstikt, me uit balans brengt, me doet wankelen. Het maakt me bang. Niet bang voor jou, maar voor mezelf. Voor de kracht van wat ik voel, voor hoe het mij laat groeien en krimpen tegelijk.

Ik probeer het kleiner te maken, hanteerbaarder. Ik zoek woorden als ‘vriendschap’ of ‘zorg’, alsof die passen bij wat in mij brandt. Maar de waarheid is dat ik het wil uitschreeuwen: Jij bent alles.

En toch… ik zwijg. Omdat ik niet weet wat jouw stilte betekent. Omdat jouw terughoudendheid mijn liefde laat twijfelen aan zichzelf. Houd jij mij klein, of houd ik mezelf tegen?

Voor nu laat ik deze woorden hier achter, als een plek waar ze mogen bestaan. Misschien hoef ik ze niet aan jou te geven, maar aan mezelf. Misschien is dat al genoeg.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Laat je licht schijnen…

Voed wat je ziel doet zingen. Investeer in de mensen en momenten die je laten stralen en je hart vullen met vreugde. Omring jezelf met zij die je steunen, koesteren, en je aanmoedigen om helemaal jezelf te zijn. Wees lief voor jezelf, maar ook moedig: laat los wat je energie wegneemt en je leeg maakt. Negativiteit is als een schaduw over je innerlijke zon—jij verdient licht. Kies met liefde, leef met intentie, en bouw aan een leven dat voelt als een veilige, stralende thuishaven voor je hart.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De ongrijpbaarheid van geluk en verdriet…

Geluk en verdriet zijn als eb en vloed; ze komen en gaan, in een ritme dat we allemaal herkennen. Geluk vult je hart met licht, een sprankeling die je even laat zweven. Maar soms dooft die sprankeling langzaam uit door de uitdagingen van het leven.

Verdriet voelt dan weer zwaar, als een donkere wolk die alles vertroebelt. Het lijkt eindeloos, maar ook verdriet heeft zijn tijd. Net zoals wolken uiteindelijk altijd wijken voor de zon.

Hoe verschillend ze ook zijn, geluk en verdriet hebben één ding gemeen: ze zijn tijdelijk. Ze herinneren ons eraan dat het leven altijd in beweging is. Geluk leert ons genieten van wat er ís, terwijl verdriet ons kracht geeft om door te gaan.

Het leven is een spel van licht en schaduw, en juist die wisselwerking maakt het écht. Omarm beide, want zonder schaduw zou je het licht niet zien.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Spiegel van mijn verlangen…

Ik blijf mezelf afvragen waarom ik steeds weer bij jou uitkom in mijn gedachten. Alsof jij een antwoord hebt op een vraag die ik mezelf nog niet durfde te stellen. Ik dacht altijd dat het jij was – jouw blik, jouw stem, de manier waarop je me raakt zonder woorden. Maar nu begin ik te zien dat het misschien niet alleen over jou gaat. Het gaat over mij, over wat ik in jou zie, over wat jij in mij losmaakt.

Jij bent zoveel meer dan ik ooit kan beschrijven: zacht, krachtig, en soms zo ongrijpbaar dat het pijn doet. Maar wat ik nu zie, is dat jij een spiegel bent geweest voor een stukje van mezelf dat ik lang genegeerd heb. Het stukje dat verlangt naar tederheid, zachtheid, warmte – niet alleen van jou, maar van vrouwelijke energie in het algemeen. Het stukje dat ik steeds bij anderen zoek, omdat ik het in mezelf niet altijd kan vinden.

Dit betekent niet dat mijn gevoelens voor jou niet echt waren. Ze waren intens en oprecht, en ze hebben me veel geleerd. Maar wat ik nu begin te begrijpen, is dat ik jou misschien ook verantwoordelijk heb gemaakt voor iets dat al van mij was. Dat ik hoopte dat jouw aanwezigheid de leegtes zou vullen die ik zelf niet begreep. Dat ik me vastklampte aan wat jij vertegenwoordigt, terwijl ik nu zie dat die zachtheid ook in mij mag bestaan.

Ik wil je niet belasten met mijn proces, en het laatste wat ik wil is dat je pijn voelt door deze woorden. Je betekent nog steeds zoveel voor me, en dat zal altijd zo blijven. Maar dit gaat niet over loslaten of vasthouden. Het gaat over leren liefhebben zonder mezelf kwijt te raken, en zonder jou het gewicht van mijn verlangen te geven.

Bedankt dat je mijn spiegel was. Voor de zachtheid die je me hebt laten voelen, voor de lessen die je me gaf zonder dat je het wist. Dit gaat altijd over liefde, en ik hoop dat je dat weet.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De laatste brief die nooit wordt verzonden...

Het is vreemd hoe één moment, één persoon, je leven zo kan beïnvloeden. In december 2022 legde ik mijn hart voor je neer, zonder reserves, zonder filter. Het was mijn manier om te zeggen: "Hier ben ik, en dit is hoe ik me voel."

Jouw antwoord was eerlijk en respectvol. Het brak me en hielp me tegelijkertijd. Je stond op een ander punt in je leven – een punt waar er geen ruimte was voor wat ik voelde of kon geven. En dat moest ik accepteren, zelfs als het pijn deed.

Na die tijd is er een stilte tussen ons gegroeid. Een stilte die soms oorverdovend aanvoelt, maar me ook heeft laten groeien. Ik heb geleerd dat liefde niet altijd beantwoord hoeft te worden om waardevol te zijn. Dat loslaten geen zwakte is, maar een daad van respect – voor jou, voor mij, en voor wat we ooit deelden.

Ik denk nog vaak aan je, dat zal ik niet ontkennen. Maar ik weet dat het tijd is om verder te gaan. Dit is mijn closure, mijn manier om te zeggen: "Dank je wel voor alles wat je me hebt gegeven, zelfs zonder dat je het wist."

Je blijft een bijzondere plek in mijn hart houden, maar ik kies ervoor om die plek rustig te maken. Vrij van verlangen en verwachtingen. Een zachte herinnering aan een liefde die puur en echt was, maar niet voor altijd bedoeld.

Ik sluit dit hoofdstuk af met liefde, niet met spijt. Het is tijd om mijn verhaal verder te schrijven, met een hart dat groot genoeg is voor alles wat nog komt.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Het hart dat niet in hokjes past...

Er zijn mensen die je raken op een manier die woorden nooit kunnen verklaren. Jij bent zo’n persoon voor mij. Mijn liefde voor jou is groot, intens, en tijdloos. Het is een liefde die niet vraagt, maar simpelweg is.

Toen ik je schreef, was dat mijn manier om alles wat ik voelde een plek te geven. Het was eerlijk, rauw, en kwetsbaar. Het antwoord dat ik kreeg, hoe zorgvuldig en liefdevol ook, voelde als een zachte breuk. Niet omdat je niet om me gaf – dat voelde ik in elke knuffel, in elke blik. Maar omdat we elkaar niet op het juiste moment in elkaars leven hebben getroffen.

Soms denk ik dat mijn hart gewoon niet in hokjes past. Het verlangt, het geeft, het houdt vast – zelfs als het moet loslaten. Mijn man begrijpt dit beter dan wie dan ook. Hij weet van mijn gevoelens voor jou, en zijn woorden blijven me bij: "Als dit ooit weer op je pad komt, moet je luisteren naar je hart." Zijn liefde voor mij is onbegrensd door jaloezie, maar doordrenkt met begrip. En dat alleen maakt me zo dankbaar.

Toch is het moeilijk. Want terwijl ik gelukkig ben, voel ik me soms incompleet. Jij, met jouw warmte en kwetsbaarheid, hebt een stukje van mij meegenomen. En dat is oké. Want liefde is soms niet bedoeld om beantwoord te worden. Het is bedoeld om gevoeld te worden, in al zijn puurheid en intensiteit.

Ik weet dat het tijd is om verder te gaan. Maar voor nu, heel even, wil ik dit gevoel vasthouden. Niet om jou, maar om mezelf eraan te herinneren hoe mooi het is om lief te hebben. Zelfs als het pijn doet.

Van. Mij.

[vastingedachten]