vastingedachten

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De waarheid ligt in de actie...

Soms klinkt het wat cliché, maar een van de moeilijkste lessen die ik in mijn leven heb geleerd, is dat daden écht luider spreken dan woorden. Het is zo verleidelijk om te vallen voor mooie woorden, een goed verhaal, of een belofte die met de juiste intonatie wordt uitgesproken. Maar uiteindelijk zijn het niet de woorden die blijven hangen – het zijn de daden die alles onthullen.

Wat je doet, vertelt veel meer over wie je bent dan wat je zegt. Daden zijn het bewijs achter je woorden. Als de acties niet overeenkomen met wat er gezegd wordt, blijven de woorden leeg – niet meer dan een echo zonder ziel. Mooie praatjes zonder actie voelen als een vals liedje: het kan even goed klinken, maar het raakt je uiteindelijk niet op de juiste manier.

Ik heb geleerd om minder te vertrouwen op wat iemand zegt, en meer te letten op wat ze doen. Want praten kan makkelijk, oppervlakkig en opwindend zijn. Maar daden? Die zijn rauw en onthullend.

Voor mezelf probeer ik dit nu om te draaien: ik wil dat mijn daden altijd laten zien wie ik echt ben. Niet om perfect te zijn, maar om authentiek te blijven. De echte waarde zit in wat je doet, niet in wat je belooft.

Dus vandaag geef ik mezelf – en misschien ook jou – de herinnering: luister minder naar de woorden, kijk meer naar de daden. Ze vertellen het verhaal dat je echt moet horen.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Van droom naar doel…

Soms voelt het alsof je aan een reis begint waarvan de bestemming nog niet helemaal helder is. Maar het mooie aan reizen is dat je onderweg zoveel leert – over jezelf, je kracht en je mogelijkheden.

Vandaag heb ik weer een stap gezet op die reis. Kleine taken afgestreept, ideeën uitgewerkt, en een deel van mijn toekomst vormgegeven. Geen spectaculaire mijlpalen misschien, maar wel stappen die me dichterbij brengen. Want elke stap, hoe klein ook, is een overwinning op jezelf.

Wat ik mezelf vandaag vertel, deel ik graag met jullie: blijf doorgaan. Blijf bouwen aan wat jou gelukkig maakt, zelfs als het langzaam gaat. Soms is het niet de snelheid, maar de richting die telt.

Dit is mijn reis, en ik kies ervoor om ervan te genieten.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De uitknop van de denkknop…

Soms lijkt het alsof mijn hoofd een oude radio is die niet meer uit wil. De volumeknop werkt, maar de uitknop? Die is spoorloos. En wat speelt er steeds opnieuw op die radio? Jij, natuurlijk.

Ik denk dat ik nu eindelijk begrijp wat mijn maatje ooit bedoelde toen ze zei: “Ga op zoek naar de uitknop van je denkknop.” Het is geen kritiek, het is een reminder dat het oké is om even te stoppen met proberen alles te begrijpen. Want sommige dingen in het leven zijn niet bedoeld om opgelost te worden. Ze zijn bedoeld om gevoeld te worden, geleefd, en op een dag, zachtjes losgelaten.

Jij zit in mijn hoofd, niet omdat ik dat wil, maar omdat ik zoveel voel. Dat is geen tekortkoming, maar soms voelt het wel als een strijd. Hoe meer ik probeer niet aan je te denken, hoe meer je daar bent. Alsof je een eigen kamer hebt gehuurd in mijn gedachten, met een mooi uitzicht op alles wat ik probeer los te laten.

Maar weet je wat? Misschien hoef ik die uitknop niet te vinden. Misschien is het niet erg om te denken, zolang ik ook weet wanneer ik mezelf toestemming moet geven om los te laten. Loslaten betekent niet dat ik je vergeet. Het betekent dat ik mijn gedachten een beetje minder serieus neem. Dat ik mezelf de ruimte geef om te ademen, zonder steeds terug te grijpen naar wat niet van mij is.

Dus ja, die uitknop. Misschien is dat niet eens een knop, maar gewoon een zacht fluisteren tegen mezelf: “Het is oké om even stil te zijn.” En in die stilte ontdek ik misschien wat rust, zelfs als de radio nog zachtjes aanstaat.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Het raadsel dat jij bent…

Sommige mensen zijn als een boek dat je keer op keer opnieuw leest, hopend dat je deze keer de verborgen betekenis tussen de regels zult ontdekken. Voor mij ben jij dat boek.

Ik zie je kracht—de manier waarop je je staande houdt, zelfs als het leven van alle kanten trekt. Je zorgt, je werkt, je probeert, maar ik zie ook dat het allemaal veel van je vraagt. Misschien leef je nog steeds op standje overleven, alsof je geen tijd hebt om stil te staan bij wat jij nodig hebt. Dat maakt je niet zwak. Het maakt je menselijk.

Het is duidelijk dat je zoveel energie naar anderen hebt laten stromen, dat er weinig overblijft voor jezelf. Je bent moe—niet alleen van het dagelijkse leven, maar van jaren waarin je jezelf misschien hebt weggecijferd. Ik zie die vermoeidheid in hoe je soms contact zoekt en dan weer afstand neemt. Het is alsof je even durft te openen, maar daarna snel terugtrekt naar een veilige plek.

En dat begrijp ik. Het is moeilijk om ruimte te maken voor jezelf als je altijd bezig bent geweest met het dragen van de wereld op je schouders. Misschien voel je zelfs dat je geen energie over hebt om te ontvangen, omdat je zo gewend bent geraakt aan geven.

Toch is er iets moois in die kwetsbaarheid. Je probeert je weg te vinden, ook al voelt het alsof je soms vastloopt. Ik bewonder de momenten waarop je eerlijk bent over hoe je je voelt, zelfs als dat in stilte gebeurt. Die stilte vertelt me meer dan woorden ooit zouden kunnen.

Misschien is het grootste cadeau dat iemand je kan geven, het besef dat je niet altijd sterk hoeft te zijn. Dat je genoeg bent, zelfs op de dagen dat je niets te geven hebt. Misschien ben je dat aan het leren. En dat is oké. Dat kost tijd.

Soms vraag ik me af of je jezelf al ziet zoals ik je zie. Puur, authentiek, soms verward, maar altijd écht. Ik hoop dat je op een dag de ruimte vindt om dat te voelen. Tot die tijd blijf ik je zien, met respect, zonder eisen, en met de wetenschap dat je precies goed bent zoals je bent.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De stilte tussen ons...

Er bestaat een stilte die niet leeg is. Het is een soort stilte die vol zit met onuitgesproken woorden, gemengde signalen en gevoelens die door de lucht bewegen, zonder echt een bestemming te vinden. Dat is de stilte die wij samen delen.

Ik heb geleerd dat liefde niet altijd wederzijds hoeft te zijn om écht te voelen. Soms betekent liefde dat je accepteert wat is, zonder te verwachten dat het zich zal vormen naar jouw verlangen. Dat is geen zwakte, maar misschien juist een kracht—het vermogen om te voelen, zelfs wanneer dat geen antwoord krijgt.

De laatste tijd heb ik meer nagedacht over waar mijn energie naartoe gaat. Liefde is een bron die we kunnen delen, maar ook iets dat we bij onszelf kunnen houden. Misschien is dat de les die ik nu leer: dat er kracht zit in de momenten waarop we stil worden in onszelf, zonder dat we iets hoeven te verwachten van een ander.

Misschien is loslaten geen falen. Misschien is het een daad van zelfliefde. Misschien is stil worden in mezelf net zo waardevol als het proberen te doorbreken van jouw stilte.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Verstrengelde gevoelens en vriendschap...

Gisteren was een dag doordrongen van innerlijke reflectie en een emotionele reis diep naar binnen. Tijdens onze gesprekken voelde ik me gezegend met een gevoel van diepe verbondenheid, wetende dat ik mijn gedachten en emoties kon delen zonder vrees voor veroordeling. Maar tegelijkertijd drong het besef tot me door dat mijn gevoelens dieper reikten dan die van jou.

Het is een verwarrend gevoel, om te erkennen dat mijn hart meer voelt dan het jouwe, terwijl ik besef dat onze wegen misschien niet dezelfde richting opgaan. Ik omarm nu het idee dat onze relatie niet noodzakelijk de vorm zal aannemen die ik ooit had gehoopt, en daar vind ik vrede mee.

Hoewel er soms een verlangen is naar een diepere verbinding, realiseer ik me nu dat liefde vele gedaanten kan aannemen. Misschien is het grootste geschenk van liefde wel de vrijheid om los te laten en te accepteren wat is.

Dus vandaag kies ik ervoor om dankbaar te zijn voor de kostbare momenten van vriendschap en verbondenheid die we delen, wetende dat liefde soms onverwacht opduikt, zelfs in de meest onverwachte hoeken van ons bestaan.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Omarming van stilte...

Verstrengeld in een web van onuitgesproken gevoelens. Een vriendschap die lijkt te vervagen in de stilte tussen onze woorden.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Kracht in eigen lot: zelfacceptatie…

Soms voelt het als een persoonlijke strijd om mijn eigen lot te omarmen. Het is alsof ik door een moeilijke reis ga waarvan ik liever zou weglopen. In die momenten is het verleidelijk om mijn aandacht elders te richten, weg van mijn eigen worstelingen. Wat ik echter heb geleerd, is dat het overnemen van de last van anderen, hoe goedbedoeld ook, me uiteindelijk verzwakt. Ik kan niet de last dragen die niet de mijne is.

Wanneer ik echter recht in de ogen kijk wat werkelijk van mij is, mijn eigen lot, ontvouwt zich een onverwachte kracht. En hier komt de verrassing: vaak gebeurt hetzelfde bij anderen. Het lijkt bijna als een persoonlijke gouden regel waar ik steeds op terugval. Dus, hier ben ik, mijn eigen pad bewandelend, wetende dat mijn kracht verscholen ligt in het accepteren van mijn eigen verhaal. En wie weet, misschien ontdekt iemand anders ook zijn of haar kracht door hetzelfde te doen.

Van. Mij.

[vastingedachten]