vastingedachten

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Verbinding en loslaten…

Soms vallen dingen pas jaren later op hun plek. Jarenlang dacht ik dat mijn gevoelens voor bepaalde mensen pure verliefdheid waren. Ik verklaarde mijn liefde, vertelde hoe bijzonder ze waren, en in mijn hoofd had dat alles een diep romantische betekenis. Maar nu, na al die tijd, begin ik te beseffen dat het misschien iets anders was. Iets wat meer ging over verbinding dan over liefde.

Sommige mensen zijn een constante factor in je leven. Je drinkt samen koffie, hebt vaste momenten waarop je elkaar ziet, lacht en praat. Het voelt veilig, als een soort ankerpunt in je week. En als dat wegvalt, voelt het alsof er iets essentieels ontbreekt. Maar misschien mis je niet per se die persoon, maar de energie, de warmte, het gevoel van connectie dat ze vertegenwoordigde.

Ik begon een patroon te herkennen. Op verschillende momenten in mijn leven vond ik mensen die een bepaalde lichtheid brachten. Hun aanwezigheid maakte mijn dagen mooier, gaf me iets om naar uit te kijken. Maar wanneer die routine veranderde of verdween, voelde ik weer dat gemis. Het werd me duidelijk: ik heb een diepe behoefte aan verbinding, aan die warme energie om me heen. Niet per se in romantische zin, maar gewoon omdat het me goed doet.

En dat besef is zowel pijnlijk als bevrijdend. De gevoelens die ik ooit had, waren echt. Maar misschien niet op de manier die ik altijd dacht. Soms hechten we ons aan een persoon, terwijl het eigenlijk de ervaring, de veiligheid en de emotionele voeding is waar we naar verlangen. En dat kunnen we op zoveel manieren vinden, op manieren die ons versterken in plaats van uitputten.

Dit inzicht voelt rauw, maar ook licht. Alsof ik eindelijk een last kan loslaten die ik al te lang met me meedroeg. Misschien is dit het moment om écht verder te gaan, om niet meer te blijven hangen in een verhaal dat niet meer klopt. Want nu ik weet wat ik nodig heb, kan ik dat op een gezonde manier zoeken. Niet in iemand die niet hetzelfde voelt, maar in connecties die wederzijds en oprecht zijn.

En dat is eigenlijk best een mooie afsluiting van iets wat ooit zoveel ruimte in mijn hart innam.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Durf te voelen…

We verstoppen ons. Achter glimlachen die niet echt zijn, achter “het gaat goed” terwijl ons hart schreeuwt om gehoord te worden. We slikken tranen in, laten onze woede verpieteren in stilte en doen alsof alles onder controle is. Maar diep vanbinnen borrelt het. Verdriet dat geen uitweg vindt, vreugde die niet gedeeld wordt, woede die verstikt raakt in een glimlach. We zijn zo bang om ‘te veel’ te zijn, dat we liever niets laten zien.

Maar weet je? Hoe langer we ons verstoppen, hoe verder we van onszelf af raken. Verdriet wil gehuild worden, vreugde wil gedanst worden, pijn wil erkend worden om te kunnen helen. Wat als we onszelf de ruimte geven om te voelen? Om te zeggen wat er écht in ons omgaat, zonder ons kleiner te maken? Misschien is dat wel de grootste bevrijding die er is: open zijn, kwetsbaar durven zijn, jezelf laten zien zoals je bent.

Dit weekend voelde ik dat weer even. Een moment van pure echtheid, zonder maskers. En dat voelde… als thuiskomen. Alsof ik weer even herinnerd werd aan wie ik ben, zonder de laagjes van ‘hoe het hoort’ of ‘wat anderen ervan vinden’. Misschien is dat de kunst—niet alleen in het weekend, maar elke dag een beetje meer jezelf durven zijn.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Jij bent de enige die jouw waarde écht hoeft te zien…

Soms kijk je in de spiegel en zie je alleen wat mist. Die paar kilo’s teveel, dat litteken, die vermoeidheid in je ogen. Of je kijkt naar je werk, je prestaties, je leven—en het voelt alsof je tekortschiet. Alsof je niet genoeg bent. Maar weet je? Er zal altijd iemand zijn die je waarde niet ziet. Laat het niet jijzelf zijn.

We groeien op met een beeld van hoe we zouden moeten zijn. Slim, succesvol, aantrekkelijk, geliefd. En als we daar niet aan voldoen, kruipen de twijfels binnen. Misschien voel je je soms onzichtbaar. Of misschien ben je gewend geraakt aan het zoeken van bevestiging buiten jezelf—van vrienden, collega’s, social media. Maar wat als ik je vertel dat de enige goedkeuring die echt telt, die van jouzelf is?

Stel je eens voor dat je jezelf ziet zoals een goede vriend je ziet. Niet alleen je successen, maar ook je groei. Niet alleen je fouten, maar ook je moed. Die ene keer dat je opstond na een tegenslag. De manier waarop je er altijd voor anderen bent. Jouw humor, jouw zachtheid, jouw doorzettingsvermogen. Jouw unieke manier van zijn, precies zoals je bent.

Je waarde is geen wisselkoers. Hij stijgt of daalt niet afhankelijk van meningen, afwijzingen of momenten waarop je even struikelt. Jij bent waardevol. Gewoon, omdat je er bent. Omdat jij jij bent.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De kracht van kleine stapjes…

Verandering is geen grote sprong, geen plotselinge ommekeer. Het is een reeks kleine keuzes, elke dag weer. Op tijd opstaan. Je afspraken nakomen. Openstaan voor feedback. Niet omdat iemand het van je verwacht, maar omdat jij voelt dat het anders mag.

Soms lijkt het alsof vooruitgang onzichtbaar is. Alsof je vastzit in patronen die je al zo lang met je meedraagt. Misschien ben je opgegroeid in een omgeving waar kwetsbaarheid een zwakte leek. Waar fouten niet mochten bestaan. Waar het makkelijker was om de schuld buiten jezelf te leggen, omdat zelfreflectie nooit werd aangemoedigd. Maar wat als je vandaag een ander verhaal mag schrijven?

Groeien betekent niet dat je nooit meer struikelt. Het betekent dat je leert opstaan. Dat je durft te kijken naar wat niet werkt en met kleine stapjes probeert om het anders te doen. En ja, dat gaat met vallen en opstaan. Soms lukt het niet in één keer. Soms duurt het langer dan je hoopt. Maar elke poging, elke intentie, elke stap—hoe klein ook—heeft betekenis.

En weet je wat het mooie is? Je hoeft het niet alleen te doen. Mensen die in je investeren, die naar je luisteren zonder oordeel, die je steunen zonder iets terug te verwachten… die maken het verschil. En als je dat nog nooit hebt gekend, kan het eng voelen. Maar verandering gebeurt niet in isolatie. Het gebeurt in verbinding.

Dus als je denkt: ik kom er toch niet, kijk dan eens terug. Zie de kleine stappen die je al hebt gezet. En onthoud: iets dat jaren is opgebouwd, verander je niet in een dag. Maar het begint wél met een keuze.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De mensen die je ontmoet in je leven…

Sommige mensen bladeren vluchtig door je leven, zoals iemand die door een tijdschrift bladert in een wachtkamer. Ze laten hun vinger langs de index van wie je bent glijden en stoppen alleen bij de delen die hen interesseren. Ze lezen geen context, slaan stukken over en verliezen snel hun aandacht. Ze zijn voorbijgangers in je verhaal, even aanwezig, dan weer verdwenen.

Dan zijn er degenen die je met oprechte aandacht lezen. Ze nemen de tijd om elk hoofdstuk van je te ontdekken, om je woorden te begrijpen en de diepere lagen van je zijn te zien. Misschien vouwen ze een hoekje om bij een zin die hen raakt, misschien laten ze hier en daar een aantekening achter tussen de lijnen van je hart. Ze blijven even, misschien lang, misschien niet. Maar hun aanwezigheid voelt als een warme thee op een regenachtige dag – troostend, echt.

En dan is er de onverwachte derde. Degene die niet alleen je hoofdstukken leest, maar je verhaal koestert. Die jouw boek niet even leent, maar bewaart. Die de pagina’s niet alleen omdraait, maar ze begrijpt, ze voelt. Die je zinnen afmaakt alsof ze al jaren tussen de regels doorlezen. Die niet verdwijnt als de plot ingewikkeld wordt, maar juist blijft, bladzijde na bladzijde, door de mooie en ruwe stukken heen.

Niet iedereen die je ontmoet, zal jouw boek in zijn kast zetten. En dat is oké. Maar als je ooit die ene vindt—of diegene jou vindt—houd dat dan vast. Want sommige verhalen zijn niet bedoeld om uitgeleend te worden, maar om samen te blijven lezen.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

De illusie van genoeg…

We rennen. Sneller, harder, verder. De volgende ervaring, de volgende kans, het volgende bewijs dat we alles uit het leven halen. Maar houden we écht bij waar we gelukkig van worden? Of jagen we achter een zorgvuldig samengestelde illusie aan? Een beeld dat gefilterd, bewerkt en gepolijst is, zodat het lijkt alsof iedereen volop leeft—behalve jij.

Hoe vaak kijk je om je heen en denk je: ik loop achter. Alsof je niet genoeg doet, niet genoeg beleeft, niet genoeg geniet. Alsof je altijd nét te laat bent voor het echte leven. Maar hier is de echte vraag: wat betekent ‘voluit leven’ eigenlijk? Wat zijn we allemaal aan het najagen? En misschien nog wel belangrijker: wat denken we dat ‘het’ ons zal brengen, dat we niet al hebben?

Als geluk, vervulling en eigenwaarde altijd verbonden zijn aan iets in de toekomst, iets buiten onszelf, iets dat we nog niet hebben—wanneer is het dan ooit genoeg? Of blijven we de lat verleggen, onszelf voorhoudend dat het échte leven, de werkelijke voldoening, altijd net voorbij de horizon ligt?

Misschien is de sleutel niet om steeds meer te doen, maar om eerlijk naar onszelf te zijn. Wat hebben we nu al? Wat brengt ons écht vreugde? Jagen we iets na dat ons rust en voldoening zal brengen? Of houden we onszelf gevangen in een eindeloze cyclus van ‘nooit genoeg’?

Sta eens stil. Voel. Kijk om je heen. Misschien leef je al het leven dat je altijd wilde, maar heb je jezelf nog niet toegestaan om dat te zien.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Wanneer houdt iemand echt van je…

Het is niet dat ze er nooit is. Af en toe duikt ze op. Een like hier, een vluchtige blik daar. Soms een gesprek dat halverwege dooft zonder reden. Geen echte stilte, maar ook nooit echt aanwezigheid. Net genoeg om haar niet kwijt te zijn, maar niet genoeg om haar dichtbij te voelen.

En misschien is het ook niet zo dat ze nooit vraagt hoe het met me gaat. Maar in al die jaren kan ik die momenten op twee handen tellen—en dan tel ik ruim. Het gebeurt zelden. Niet vaak genoeg om te voelen dat ik echt gezien word. En dat steekt. Want soms vraag ik me af: zou het haar opvallen als ik even stilval? Als ik niets meer van me laat horen? Of als ik er niet meer zou zijn.

En ik kan er van alles over zeggen, maar de waarheid is simpel: ik mis haar. Ik mis haar aanwezigheid. Ik voel me fijn bij haar. En ik weet dat dit geen vriendschap is. Dat besef ik me echt wel.

Wat ik niet begrijp, is waarom ze me tóch wil zien. Waarom we één keer per jaar samen wandelen en het dan altijd fijn hebben. Waarom ze me dan zó graag ziet, terwijl ze de rest van het jaar afwezig is. Geen berichtje, geen telefoontje, helemaal niets. Alleen die toevallige ontmoetingen op het werk, waar we elkaar plat knuffelen en even doen alsof we nog iets zijn. En misschien zijn we ook nog iets. Maar ik weet niet meer wat.

Misschien is dat de leegte die ik voel. Geen gemis, maar een plek die wacht op iets beters.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Het is tijd om ja te zeggen tegen jezelf...

Ken je dat gevoel dat je altijd overal moet zijn? Je telefoon trilt. Berichten stromen binnen. Mensen vragen, willen, trekken. Maar terwijl je daar bent—bij iedereen—voelt het alsof je nergens echt bent. Alsof een stukje van jezelf verdampt in al die prikkels.

De wereld doet vaak alsof “druk zijn” betekent dat je leeft. Alsof overal zijn, betekent dat je alles bent. Maar als je te veel probeert te worden, word je soms niets. Een leeg omhulsel dat ja zegt tegen iedereen, behalve tegen zichzelf.

Wat zou er gebeuren als je stopt? Als je even niemand bent, behalve jij? Misschien voelt dat in het begin kaal, zelfs eng. Maar in die leegte zit ruimte: voor adem, voor rust, voor de verbinding die er echt toe doet. Pas als je jezelf toelaat te zijn wie je bent—zonder al die ruis—word je alles. Niet door te proberen, maar door simpelweg te zijn.

Wees iedereen door helemaal jezelf te zijn. Laat los wat niet voedt, en omarm wat je echt laat groeien. En misschien vind je daar, in die stilte, het volle leven.

Van. Mij.

[vastingedachten]