vastingedachten

[vastingedachten]

Verstrengelde gevoelens en vriendschap...

Gisteren was een dag doordrongen van innerlijke reflectie en een emotionele reis diep naar binnen. Tijdens onze gesprekken voelde ik me gezegend met een gevoel van diepe verbondenheid, wetende dat ik mijn gedachten en emoties kon delen zonder vrees voor veroordeling. Maar tegelijkertijd drong het besef tot me door dat mijn gevoelens dieper reikten dan die van jou.

Het is een verwarrend gevoel, om te erkennen dat mijn hart meer voelt dan het jouwe, terwijl ik besef dat onze wegen misschien niet dezelfde richting opgaan. Ik omarm nu het idee dat onze relatie niet noodzakelijk de vorm zal aannemen die ik ooit had gehoopt, en daar vind ik vrede mee.

Hoewel er soms een verlangen is naar een diepere verbinding, realiseer ik me nu dat liefde vele gedaanten kan aannemen. Misschien is het grootste geschenk van liefde wel de vrijheid om los te laten en te accepteren wat is.

Dus vandaag kies ik ervoor om dankbaar te zijn voor de kostbare momenten van vriendschap en verbondenheid die we delen, wetende dat liefde soms onverwacht opduikt, zelfs in de meest onverwachte hoeken van ons bestaan.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Omarming van stilte...

Verstrengeld in een web van onuitgesproken gevoelens. Een vriendschap die lijkt te vervagen in de stilte tussen onze woorden.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Kracht in eigen lot: zelfacceptatie…

Soms voelt het als een persoonlijke strijd om mijn eigen lot te omarmen. Het is alsof ik door een moeilijke reis ga waarvan ik liever zou weglopen. In die momenten is het verleidelijk om mijn aandacht elders te richten, weg van mijn eigen worstelingen. Wat ik echter heb geleerd, is dat het overnemen van de last van anderen, hoe goedbedoeld ook, me uiteindelijk verzwakt. Ik kan niet de last dragen die niet de mijne is.

Wanneer ik echter recht in de ogen kijk wat werkelijk van mij is, mijn eigen lot, ontvouwt zich een onverwachte kracht. En hier komt de verrassing: vaak gebeurt hetzelfde bij anderen. Het lijkt bijna als een persoonlijke gouden regel waar ik steeds op terugval. Dus, hier ben ik, mijn eigen pad bewandelend, wetende dat mijn kracht verscholen ligt in het accepteren van mijn eigen verhaal. En wie weet, misschien ontdekt iemand anders ook zijn of haar kracht door hetzelfde te doen.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Het is goed zo, maar toch niet af…

Vaarwel zeggen na een jaar vol avonturen met een fantastische collega? Been there, done that. Ze heeft haar eigen weg gevonden, en hoewel ik haar keuze respecteer, voelt het als het einde van een levendig hoofdstuk.

In het afgelopen jaar waren we niet slechts collega’s, maar een dynamisch duo. Onze autoritjes waren niet gevuld met zang en karaoke, maar met diepgaande gesprekken die ons werk en privé naadloos in elkaar lieten overlopen. Elk moment in de auto was gevuld met gezelligheid en warmte.

Haar glimlach kon een kamer verlichten, zelfs op donkere dagen. Het afscheid is al geweest, maar de echo van onze lachsalvo’s blijft hangen. Ik begrijp dat het leven doorgaat, maar op dit moment klinkt dat als een slechte punchline.

Tijdens mijn vakantie overpeins ik dit met een vleugje nostalgie en een glimlach. Het leven is een rollercoaster van veranderingen, en dit afscheid? Meer een ‘see you later’ dan een echt vaarwel.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Liefde in de schaduw…

In de winter van vorig jaar legde ik mijn gevoelens bloot aan iemand die dichtbij me staat. Ze wilde onze band behouden, bang om die te verliezen. Vijf jaar van onuitgesproken verlangens, afgewisseld met momenten van nabijheid en vervolgens maanden van stilte. Ondanks advies om los te laten, bleef de aantrekkingskracht sterk. Ik werkte inmiddels op een andere locatie, probeerde afstand te nemen, maar de emotionele achtbaan ging door. Het besef dat het moeilijk is om je te geven aan iemand die getrouwd is, drong bij me door. Maar voor sommigen, zoals zij die polyamoreus zijn, is liefde niet beperkt tot conventionele grenzen. Het verlangen naar een leven waarin liefde wordt gedeeld met zowel mijn man als haar, zonder de noodzaak van exclusiviteit, blijft lichtelijk bestaan. De drang om liefdevol te zijn zonder bindende structuren, gewoon genieten van elkaars aanwezigheid, is een geluk dat ik koester. Mijn emotionele reis blijft voortduren, vol onzekerheden en liefdevolle momenten. In dit complexe weefsel van verlangen en vriendschap, blijft mijn hart openstaan voor wat de toekomst brengt...

Van. Mij.

[vastingedachten]

Schrijf…

Hoe graag mijn geest je ook zou willen opgeven, ik denk niet dat mijn hart het me ooit zal toestaan. Ik zou je graag ontmoeten, opnieuw voor de eerste keer.

Als je me mist, schrijf me dan.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Volhouden…

Soms heb ik het gevoel dat er een gat in me zit. Ik probeer het te vullen met dingen die ik leuk vind, maar het voelt nog steeds leeg.

Ik weet soms niet meer zo goed hoe de boel draaiende te houden en voor mezelf te zorgen. Het is lastig en ingewikkeld. Ik probeer de motivatie te vinden om door te gaan en om anderen om me heen te helpen, maar waar ligt de grens.

De suïcide poging van mijn broertje deze week komt hard aan en is ingrijpend. Het legt een emotionele en mentale druk op mij en zorgt voor een grote verandering in mijn leven. Het vraagt een grote mate van flexibiliteit, wanneer je niet kunt terugvallen op je ouders. Daarnaast roept het emoties op zoals machteloosheid, verdriet, angst en boosheid. Ik heb tijd en ruimte nodig om deze emotionele ervaring te verwerken.

Dit soort situaties zorgen ervoor dat ik in mijn hoofd ga leven en uit contact treed. Mocht ik stoppen met praten en je weet niet hoe meer met me in contact te komen, stuur me dan een foto van de maan en de sterren. Wellicht helpt het, wellicht ook niet.

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Stilstaan bij een ander…

Ik mis je zo erg dat ik het in mijn hele lichaam voel, nog steeds. Het is een constante strijd die ik voer met mezelf en vooral in mijn eentje. Ik weet ook niet of ik me nu beter voel nu ik uit contact blijf. Ik zou zo graag willen weten wat je denkt en voelt. Je kunt het ook niet beter maken en waarschijnlijk besef je niet eens dat dit gaande is met me.

Ik weet dat we uit elkaar drijven. Dat wist ik een tijdje geleden al. Ik heb geen idee wat er gaande is in je leven, net zo min je weet wat er aan de hand is in de mijne. Plotseling lijkt het ook zinloos om het contact te proberen te herstellen en oude tijden terug te laten komen.

Het is grappig, nietwaar?

Het is moeilijker voor me om te zien hoe het langzaam afbrandt dan dat het allemaal tegelijk instort. Mogelijk had ik dan datgene waardoor ik me ooit zo levendig voelde een plek kunnen geven. Nu wacht ik gewoon op het moment dat het eindelijk allemaal stopt. Denkend aan hoe het allemaal anders voor ons had kunnen zijn.

God wat mis ik je! Gisteren was ik zelfs maar vier kilometer bij je vandaan en dat zorgde voor een behoorlijke interne strijd met mezelf. Waarom is loslaten zo onwijs moeilijk?

Van. Mij.

[vastingedachten]

[vastingedachten]

Opgeven…

Ik kan niet stoppen met van je te houden, daar ben ik wel achter. Geloof me, ik heb het echt geprobeerd. Ik wil niet zeggen dat ik er iedere nacht wakker van lig, maar denken aan je doe ik zeker. Je betekent nog steeds veel voor me, ik denk dat het me daarom zo raakt.

Iets was en was er niet tussen ons, iets ging door en ging weg.

Mochten we elkaar niet meer spreken, dan komt dat niet omdat ik niet om je geef of van je hou. Het tegenovergestelde is de waarheid. Vechten met mezelf om te vechten voor jou; right it’s impossible. Het is moeilijk om je op te geven, omdat ik nooit had gedacht dat het nodig zou zijn.

Van. Mij.