#liefde

[eigenwoorden]

And on days like today, I really long for someone to just hold me for a while.

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[welkominmijnkoffiehuis]

vriendschapsbrief

allerliefste,

wist je al

dat ik je de aarde gun?

en de zon en de sterren en de maan

en alle clichés die er maar bestaan?

voor jou haal ik ze allemaal

maar het meeste gun ik je nog

dezelfde liefde

die jij al jaren

onzelfzuchtig naar buiten draagt

want ondanks al

de pijn en het verraad

ben jij nog altijd de persoon

die voor iedereen klaar staat

en hoe eng het ook is

om je hart opnieuw op je mouw te spelden

ik hoop dat

nu er rozen groeien in november

je iemand hebt gevonden

met wie je huizen wilt bouwen

bij wie je kunt rouwen

van wie je durft te houden

dat je iemand hebt gevonden

die net zo goed de liefde kan behuizen

zoals jij

al het liefs

van mij

[uitvaagsel]

Ik geef mijzelf zo open en volledig aan de mensen die ik lief heb

Als ze gaan, nemen ze een stuk van mij met hen mee

Ik hoop dat het het stukje is dat ze nodig hadden

[polldermodel]

Mening over open relatie / polyamorie / ethische niet-monogamie?

> dit is mijn huidige relatievorm

> ik doe dit maar heb geen relatie (bijv. daten met meerdere mensen maar nog niets is serieus)

> zou dit wel willen (ben single)

> zou dit willen (heb al een partner)

> het is niet voor mij maar vind het prima voor anderen

> ik denk dat dit een slecht idee is vanuit religieuze overweging

> slecht idee vanwege andere reden

[niet-altijd-even-goed-bezig]

Bang

Ik ben bang. Bang voor morgen. Bang voor volgende week. Bang voor de toekomst. Er staan veranderingen op til. En ik ben bang. Bang dat het te veel zal zijn. Bang dat ik het niet zal halen. Bang dat ik het niet kan. Bang voor alles wat er op me af zal komen. Bang, een gevoel dat een mens zichzelf aanpraat. Bang, bang, bang. Als je het uit z'n context haalt is het zelfs een raar woord. Maar momenteel beschrijft het het beste wat ik voel. Dat is misschien soms ook wel oké. Uiteindelijk komt alles wel goed. Maar voor nu: Ik ben bang.

[yournameimoan]

Aan u gebonden, ben ik vrij

[grijsblauwebloemen]

Je staart richting de maan en stelt jezelf vragen over ons bestaan

Je vertrouwt de sterren en de stand van de zon en je gelooft niks wat schrijver van de bijbel ooit verzon

Jij weet wel raad met de kunst van de tarotkaarten en laat je niet verleiden door de blikken van verboden vruchten die je het materiële leven kunnen laten ontvluchten

Jij bent de zon

Ik ben de maan

Ons bestaan draait om elkaar

Ik kijk naar jou alsof jij de zonnegodin bent waar de maya's in Peru naar deden bidden

Jij bent mijn sterren en ik ben de telescoop die ontelbare foto's van jou wil maken en jou tot mijn levenswerk wil maken

[echteliefde]

Home ♥ Échte liefde sinds 2009.

Het was een gewone avond in Tilburg, de lucht rook naar regen en avontuur. Ik had nooit echt stilgestaan bij de kracht van graffiti. Het leek altijd iets voor de rebellen onder ons die hun sporen nalieten op de muren van de stad zonder dat het écht iets zou betekenen. Tot ik Atilla ontmoette. Atilla was anders. Hij zag in graffiti geen rebellie, maar een kunstvorm, een manier om verhalen te vertellen, om gevoelens te uiten. Op een avond vroeg hij mij mee. “We gaan op pad,” zei hij, en ik ging mee zonder te weten wat me te wachten stond.

Die avond was de stad van ons. Atilla spoot zijn tag en trow up’s in vloeiende vormen terwijl ik op de uitkijk stond. De adrenaline van de nacht voelde als een gevoel waar ik wel aan kon wennen. Op een gegeven moment draaide Atilla zich naar me om met een glimlach. Hij stak een spuitbus in mijn hand en zei: “Nu is het jouw beurt. Creëer iets dat bij jou past, iets wat je blijft doen en wat jou omschrijft.”

Ik stond daar, stil, met de bus in mijn hand, niet wetend wat ik moest doen. Wat zou mij omschrijven? Wat zou ik keer op keer kunnen spuiten zonder dat het betekenis verloor? Toen kwam het woord: échte. Het voelde alsof alles op dat moment samenkwam. Ik wilde het écht doen. Niet half, niet even, maar écht. En dus spoot ik het woord op de muur, in dikke, duidelijke letters. “Echte.”

Toen was het verhaal nog niet compleet. We spraken die nacht veel, vooral over onze persoonlijke ervaringen, over liefde en falen, over Valentijnsdag, die voor ons beiden nooit echt goed was verlopen. Terwijl we anekdotes uitwisselden over slechte Valentijnsdates, kreeg het woord een nieuwe lading. Ik deelde mijn gedachte: “Wat als ik liefde eraan toevoeg?” stelde ik aan Atilla voor. En zo werd het: échte liefde.

Eerst spoot ik de woorden afzonderlijk, als twee losse delen. Maar al snel ontdekten ik dat het makkelijker was om ze aan elkaar te schrijven, sneller, vloeiender. De woorden smolten, en met het geluid van de spuitbus die door de nacht klonk als een geheel, het voelde alsof het één geheel werd.

Toen begon het echte spelen met vormen. Een hartje kwam erbij, dat werd omlijst met een aureool, een symbool van puurheid en iets hemels. Het uitroepteken werd creatief om het hartje gebogen, een krachtig statement. En onder het woord échte maakte ik een pijl in een boog, die richting het hart wees, waardoor het een glimlach kreeg alsof het symbool zelf blij was met zijn eigen bestaan.

Dit was niet zomaar een tag. Het werd iets groters, iets wat mensen raakte, iets dat zich verspreidde door de straten van Tilburg. Het échte liefde teken stond niet langer alleen voor een naam. Het groeide uit tot het Tilburgs Peace teken, een symbool dat verhalen vertelde, over liefde, over imperfectie, en over wat het betekent om écht te zijn.

Nu kijk ik ernaar en denk ik na. Waar vind jij échte liefde? Of misschien, wat betekent échte liefde voor jou?

[wolkenzoensterrenknuffel]

Ik geniet van lachen tijdens de liefde

van wolkjes kietelen en vlinders die friemelen

Ogen die kijken en handen die voelen

lippen die meer vertellen dan mijn gedachten bedoelen

[eigenwoorden]

“No matter what life will bring me, I think that I will always care about you.”

[remidavs]

En nog zoveel meer…

De voorbije periode was druk, maar goed… want druk wil ook zeggen dat dat kon. Ik kon eens gaan dineren met een vriendin, ik kon een avond aanwezig zijn op een event van mijn werk tot lang na mijn gewoonlijke bedtijd én ik mocht genieten van een speciale oncomassage. Heerlijk!

Natuurlijk vergeet ik nog wel leuke dingen tussen dit alles. Maar wat ik vooral zelf super vond, is dat ik me best ok voel over gans de lijn. Ik kreeg mijn misselijkheid beter onder controle waardoor ik me algeheel beter voelde dan na de vorige twee chemokuren.

Met het spannende vooruitzicht om 2024 op 31 december letterlijk vaarwel te zeggen met ook een afscheid van mijn behandelhoofdstuk. Want op 31 december 2024 staat mijn borstamputatie gepland, het laatste deel van mijn behandelstuk. Als alles goed gaat, mag ik 2025 dus echt beginnen met herstel. Al komt de immunotherapie wel nog een jaartje met me mee als metgezel en als extra zekerheid en hulp tegen herval…

De volgende en (we gaan er echt van uit!) laatste chemosessie voelt dubbel. Ik ben blij dat deze kan doorgaan en dat deel twee van de behandeling die wat pittiger was maar uiteindelijk wel vlotter ging, erop zit na morgen. Al moet ik toegeven dat ik toch een beetje schrik heb voor de reactie van mijn lichaam… zal ik opnieuw redelijk ok reageren en valt alles dan reuze mee… of is mijn lichaam dan toch op of word ik ziek en moet ik dan toch nog even opgenomen worden in het ziekenhuis… allemaal scenario’s die in mijn achterhoofd spelen, vooral uit voorzichtigheid voor als… gelukkig overheerst de opluchting dat de laatste kan doorgaan zoals gepland en ik normaal gezien in “topvorm” kerst kan vieren.

Ik verlang naar mijn hersteltijd en de daarbij horende mogelijkheden om mijn vrienden opnieuw te mogen knuffelen. Ik kijk al uit naar fijne activiteiten her en der wanneer dat weet lukt. En ik kijk vooral uit naar een gezond lijf zonder mottige medicijnen en vooral zonder kanker 🍀

Ik wens mezelf een gezond en gezellig leven en dat geldt voor iedereen rondom me…

[welkominmijnkoffiehuis]

de liefde en het leven

liefde is geen bloemen uit een geweer

of een witte vlag uit een statisch geel parlementsgebouw

ze verstopt zich onder de wervels van je handen

in je sporadische sproetjes en moedervlekken

ze leest oude dagboeken op mijn kinderkamer op een vergeten doordeweekse dag

ze schrijft niet alleen het verhaal van lippenstift op je huid

maar ze klimt in me

en ritst me dicht

liefde laat haar niet kennen

niet door sterrenkunde, geschiedenis of kunst

ik schrijf haar op papier

jij zet me klem tussen je dijen

ik schilder haar contouren in oranje rood geel

jij kleurt me in

ik lees haar

jij leest mij

liefde laat haar niet kennen

en toch zie ik in jouw ogen alles wat liefde overschrijdt

[mijnmobielemoleskine]

Heb het lef om gelukkig te zijn. - Bruno Vanden Broecke

[polldermodel]

Val je op een bepaald type?

-ja een specifieke persoonlijkheid

-ja een specifiek uiterlijk

-ja beide

-nee het verschilt op wie ik val

-kaal

[vastingedachten]

De stilte tussen ons...

Er bestaat een stilte die niet leeg is. Het is een soort stilte die vol zit met onuitgesproken woorden, gemengde signalen en gevoelens die door de lucht bewegen, zonder echt een bestemming te vinden. Dat is de stilte die wij samen delen.

Ik heb geleerd dat liefde niet altijd wederzijds hoeft te zijn om écht te voelen. Soms betekent liefde dat je accepteert wat is, zonder te verwachten dat het zich zal vormen naar jouw verlangen. Dat is geen zwakte, maar misschien juist een kracht—het vermogen om te voelen, zelfs wanneer dat geen antwoord krijgt.

De laatste tijd heb ik meer nagedacht over waar mijn energie naartoe gaat. Liefde is een bron die we kunnen delen, maar ook iets dat we bij onszelf kunnen houden. Misschien is dat de les die ik nu leer: dat er kracht zit in de momenten waarop we stil worden in onszelf, zonder dat we iets hoeven te verwachten van een ander.

Misschien is loslaten geen falen. Misschien is het een daad van zelfliefde. Misschien is stil worden in mezelf net zo waardevol als het proberen te doorbreken van jouw stilte.

Van. Mij.