#liefde

[eigenwoorden]

“No matter what life will bring me, I think that I will always care about you.”

[uitvaagsel]

[welkominmijnkoffiehuis]

vriendschapsbrief

allerliefste,

wist je al

dat ik je de aarde gun?

en de zon en de sterren en de maan

en alle clichés die er maar bestaan?

voor jou haal ik ze allemaal

maar het meeste gun ik je nog

dezelfde liefde

die jij al jaren

onzelfzuchtig naar buiten draagt

want ondanks al

de pijn en het verraad

ben jij nog altijd de persoon

die voor iedereen klaar staat

en hoe eng het ook is

om je hart opnieuw op je mouw te spelden

ik hoop dat

nu er rozen groeien in november

je iemand hebt gevonden

met wie je huizen wilt bouwen

bij wie je kunt rouwen

van wie je durft te houden

dat je iemand hebt gevonden

die net zo goed de liefde kan behuizen

zoals jij

al het liefs

van mij

[zielsvlucht]

November

Mijn eigen huis. Een plek onder de zon. Het klinkt heel mooi. Het is heel mooi. Ik kan van veel geluk spreken. Maar momenteel spreek ik van angst. Ik ben nerveus. Ik lees door lange contracten, geschreven in een cryptische taal. Opzettelijk zo geschreven. Een complot tegen gewone mensen zoals wij. Ik hoop dat ik het allemaal correct begrepen heb. Er is geen tweede opinie. Er is niemand naast me die meeleest. Dit is niet ons huis. Er is geen ons. Het is voor mij. Voor mij alleen.

Toen ik me als kind dit scenario inbeelde, dacht ik niet dat het makkelijker zou zijn. Maar ik dacht wel dat ik niet alleen zou zijn. Ik dacht dat ik samen met iemand ons huis zou kopen, in plaats van dat ik alleen mijn huis zou kopen. Dat knaagt aan me. 's nachts denk ik aan weinig andere dingen. Enkel dit en de kou. Ik lig onder veel dekens en trek alle kussens naar me toe, maar het blijft koud. Het valt me te binnen dat het misschien de eenzaamheid zelf is, die de kou maakt.

Ik heb me laten vangen, door die blinde vlek. Ik probeer altijd vooruit te plannen. Maar om één of andere reden blijf ik toch plannen maken, waarin ik niet alleen ben. Hoewel ik dat in de praktijk wel ben, en altijd al was. Het is de grote fout in al mijn plannen. Een asterisk die ik had moeten zien staan in de contracten van mijn leven.

Soms denk ik dat ik al mijn plannen zou moeten laten vallen. En een nieuw plan maken; die eenzaamheid aanvechten, en op niets anders nog focussen. Maar er komt altijd wel iets tussen. Bovendien zijn mijn plannen voor de liefde gebrekkig. Ze zijn niet zo goed als mijn andere plannen. Ik ben er te radeloos voor en ik zet het uiteindelijk nooit op de eerste plaats. Zo star, zo koppig dat ik ben. Ik krijg er altijd een afkeer van en geef vroeg op.

Ik probeerde overlaatst iets te schrijven voor een online dating profiel. In theorie, want ik heb nog nooit zo'n app durven installeren. Ik ben het ook niet van plan. Nog niet. Ik probeer gewoon een deel van mezelf het zwijgen op te leggen. Dat deel van mezelf dat maar blijft klagen. Dat ik opzettelijk mezelf laat vereenzamen zonder reden. "Goed," zeg ik dan tegen mezelf. "Laten we dan eens even een bio schrijven als gedachtenexperiment. Eens zien hoe dat gaat."

Dan begin ik te typen en te typen. Al snel schrijf ik veel te veel. Paragrafen. Veel te open. Veel te kwetsbaar. Ik vertelde mijn broer er over. Hij zei: "Waar zijt ge mee bezig?! Het is maar een dating app bio. Maak er gewoon een mopje van. Iets origineel waarmee je jezelf toont. Dat kan je toch?"

Daar sta ik dan. Kijk daar! Een schrijver! Een échte schrijver! 118 duizend woorden is zijn huidige manuscript. Maar een bio voor een dating app? Onmogelijk. Wat elke aap kan schrijven, kan meneer de schrijver niet. Wat een nietsnut.

Ik kan het niet. En nog erger; ik wil het niet. Mijn ego is gekrenkt. Ik begin meteen te mokken. "Kort? Een mopje? Iets origineel?" Wat ik ook schrijf, het komt terecht in een zee van losers. En dan word ik beoordeeld door nog een zee van losers van het vrouwelijke variant. Hoe gaan zij weten dat mijn gevatte bio origineel is? En dat het niet ergens van een sociale media feed gerukt is zoals de rest dat doet op dating apps? En wat maakt het hen uit? Ze kijken naar mijn foto. En aan die foto kunnen ze niet zien dat ik me in een onophoudelijke existentiele crisis bevind. Ze kunnen niets zien. Ze zien niet wat er goed is aan mij, of wat er slecht is aan mij. Als ze met mij afspreken, dan willen ze afspreken met de man in die foto. Om dan teleurgesteld te zijn wanneer de mooie jongen, lelijke dingen begint te zeggen.

Teleurgesteld zijn wanneer ik afkaats op elke kleine uitspraak die ze maken, omdat ik elke opmerking zo onnodig moet overanalyseren als een maniak. Teleurgesteld zijn wanneer ze geen normaal gesprek met mij kunnen hebben. Teleurgesteld zijn wanneer ik niet ben wie ze verwachten. Of wanneer zij niet zijn wie ik verwacht. Ik wou dat ik mezelf kon uitdrukken in een mooie foto. Ik wou dat mensen aan mij konden zien wat voor iemand ik was. Maar dat gaat niet. Als we foto's konden trekken van de mensen die we binnenin waren, dan zag geen enkele mens er nog aantrekkelijk uit op tinder. Ik toch zeker niet.

Hoe komt het ook dat mensen zichzelf oppervlakkiger moeten maken om elkaar aan te trekken? Is het niet juist de verrassende diepgang die we in elkaar vinden, die ons doet fantaseren over elkaar? Als we verlangen naar elkaar, verlangen we dan niet naar de eindeloze gesprekken die nergens heen gaan?

Mijn broer heeft sowieso gelijk. Iedereen heeft gelijk, behalve ik. Ik ratel maar door. Al dat ik moet doen, is verdomme eens een knoop doorhakken. Stop met te doen alsof je een dating app gaat installeren, of alsof je gaat speed daten. En doe het nu toch gewoon. Maar ik werk me altijd al vast in de aanloop. Het is gewoon niet hoe ik het mij voorstelde. Ik wil - zoals elke domme tiener - dat iemand mij ontdekt zoals ik ben. En dan van me houdt zoals ik ben. Ik wil me niet moeten verstoppen in een trojaans paard van makkelijk te slikken nep-affectie. Mopjes en quotes die ik van instagram kopieer in de hoop dat de vrouwen deze nog niet op hun eigen feed gezien hebben, want meer moeite is liefde niet waard. Zodat mijn partner na een relatie van twee jaar kan beseffen dat ik niet de persoon ben die ze over me heen projecteerde. Veel gedoe voor niets. Dat wil ik niet.

Ik schrijf elke dag. Ik schrijf lelijke dingen. Dingen die niet ver zouden geraken op instagram. Soms gruwelijke dingen. Vaak banaal gezaag zoals dit. Maar het is ten minste echt. En dat is wat ik wil: Een echte, diepe connectie met een andere ziel. Ik wil niet iemands volgende dopamine hit zijn. Ik wil geen sociale media post zijn die voorbij scrollt in iemands leven. Ik hoef geen like. Je kan al je vuile likes thuishouden. Ik wil geen mooie jongen zijn in een lange lijst van mooie jongens op de GSM van een meisje. Een van vele smoelen waar ze even naar kijkt tussen de soep en de patatten en dan nooit meer aan denkt.

Is echte liefde dan niet makkelijk genoeg? Niet handig genoeg? Niet lui genoeg ? Moet ik besteld worden op bol punt com en aan huis geleverd worden, met zo min mogelijk zever? Moeten vrouwen mij zo min mogelijk leren kennen? Zo min mogelijk stappen tussen mijn gezicht zien op een schermpje en mij in hun bed leggen. Altijd makkelijk om een refund te krijgen. En moet ik dan blij zijn? Zelfs dankbaar zijn? Dat iemand me nog wilt?

Wat een zever. In zo'n wereld wilt niemand me echt. In zo'n wereld maken we elkaar wijs dat we verliefd zijn. Ik denk dan dat iemand mij wilt, omdat een app me een melding stuurde. Want ergens op aarde zag een vrouw mijn domme smoel voorbij scrollen in een waterval van domme smoelen en ze dacht "kon erger". Maar ze zou me nooit aanspreken als ze me ergens ontmoette in de onhandige chaos van het echte leven. Wilt ze me dan wel? Welke richting je ook swipet, het is evenveel commitment.

"Hij stuurt mij wel." Dat denkt ze vast. Gewoon omdat je swipet wilt niet zeggen dat je daarna tegen hem moet praten. Geen commitment nodig. Want dat is de taak van mannen en als een man dom genoeg is om niet te sturen, dan hebben de vrouwen toch al hun handen vol met de andere matches. Het is moeilijk om in die mentaliteit te kruipen, als man. Vrouwen krijgen honderden eikels die hen lastig vallen op eender welk digitaal platform dat de mens ooit heeft uitgevonden. Bij ons mannen, zijn dat allemaal bots. Bij hen niet. Een vrouw van mijn generatie krijgt waarschijnlijk al seksuele opmerkingen haar richting uitgeslingerd sinds ze 13 jaar was, op haar NeoPets account of wat dan ook. Zo iemand is niet op zoek naar nog meer aandacht. Als één van haar matches wijselijk beslist om haar niet lastig te vallen zonder reden dan is dat geen verlies. Het zal waarschijnlijk niet eens opvallen. En dat kan ik geen enkele vrouw kwalijk nemen. Zij worden het ook beu en ik zou niet in hun schoenen willen staan. Nee, ik word zot van er nog maar aan te denken.

Ik verwijder het tekstje voor mijn nep dating app bio. Einde van dat gedachtenexperiment. Ik stop met de contracten te lezen en ik laat de notaris weten dat het wel in orde zal zijn. Ik koop een huis. Mijn eigen huis. Een plek onder de zon, maar ik weet ook; vaak een plek in de nacht. Een groot gebouw met lege kamers. Vol stille hoeken waarin niemand me kan zien huilen. Waar in de vroege avond de schaduwen heersen en ik na de werkdag alleen rondslof door de schemer. Als een vampier die leeft van microgolfmaaltijden. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik ziek wordt. Ik weet niet wat ik moet doen wanneer ik me gevangen voel tussen de muren. Ik weet niet hoe ik ooit nog een andere ziel zal leren kennen, vanuit mijn nieuwe grot. Ik zal altijd de enigste vampier blijven, als ik niet durf om een andere vampier te verwelkomen in mijn huis.

Maar dan schrijf ik dit ding, en lees ik het. En eindelijk besef ik dan hoe weinig dankbaarheid er in mijn klaagzang zit. Ik heb een huis nu. Mijn eigen huis! (Een plek onder de zon!) Iets dat de meeste mensen van mijn leeftijd nog niet kunnen hebben. Het feit dat ik alleen ben, maakt het mirakel nog groter. En ik ben niet echt alleen. Terwijl ik zit weg te draaien in mijn gedachten over het eeuwenoude vraagstuk van hoe ik ooit aan een lief zal geraken, rolt mijn broer met zijn ogen. Alles dat ik tegen hem zeg vindt hij absurd, want hij gelooft in mij. Hij verzekert me dat het wel gaat lukken wanneer ik zit te piekeren over het geld. Hij volgt mijn pessimistische "Het is best dat ik nooit kinderen heb" op met een optimistische "Waarom niet? Zou ge peter willen zijn?". Mijn zus rijdt me naar waar ik moet zijn met haar wagen. Onderweg praten we over de schrijfkunst en lego. Mijn ouders zijn twee satelieten die ik niet van me los kan slaan. Ze hebben zo veel geld bijeengeschraapt om deze droom waar te maken, dat ik me er voor schaam. En dat met maar minimale manipulatie van mijn kant. Mijn vrienden geven me meubels, gratis en voor niets. We duwen stuntelig een kruiwagen met een zetel op door het dorp, en lachen tot we plat vallen (in de zetel). Tegen mijn pessimistische verwachtingen in gaat mijn baas akkoord met een vier vijfde contract. Mijn collega's luisteren respectvol naar mijn geratel, zolang het over software gaat. En tussen alle stress door, schrijf ik verder. De tweede versie van mijn boek is bijna af. Mijn test lezers zijn positief.

's nachts blijft het kou. Maar ik besef dat ik niet alleen ben. Nooit alleen ben. Nooit alleen was. De koude is niet de eenzaamheid. Het is gewoon november.

[grijsblauwebloemen]

We luisteren naar de verborgen stem van de opkomende revolutie

Althans ik hoop dat we er ooit nog bovenop komen

We dealen met stress door de ruzie van wereldleiders onderling

We vrijen in het opkomende licht van de oorlog en spreken in talen die we zelf geen betekenis meer kunnen geven

Vrijheid voor de wereld is nu een droom die ver weg lijkt, terwijl het nog zo simpel blijft

Geef elkaar een hand, drink een biertje, praat eens over de shit die je bezig houdt en vertel je moeder nog een keer dat je van haar houdt

[polldermodel]

Mening over open relatie / polyamorie / ethische niet-monogamie?

> dit is mijn huidige relatievorm

> ik doe dit maar heb geen relatie (bijv. daten met meerdere mensen maar nog niets is serieus)

> zou dit wel willen (ben single)

> zou dit willen (heb al een partner)

> het is niet voor mij maar vind het prima voor anderen

> ik denk dat dit een slecht idee is vanuit religieuze overweging

> slecht idee vanwege andere reden

[remidavs]

De voorbije periode is heel wat geweest… liefde, gezelschap, zoeken naar een evenwicht tussen herstel en actief zijn. Het is geen gemakkelijk evenwicht en soms ga ik over mijn grenzen en moet ik het later bekopen en rusten… maar ik ben op zoek en heb het gevoel dat het wel lukt.

Er is heel veel dat rondom ons gebeurt, nieuws bij vrienden en familie, goed en slecht nieuws… het goede nieuws en nieuw leven geeft energie en vreugde, slecht nieuws zijn dompers die ook binnenkomen en waardoor ik merk dat ik gelukkig nog ruimte heb (niet veel maar hopelijk genoeg) om er ook te zijn voor de mensen rondom me.

De drukte laat me soms niet toe om helemaal overal aanwezig te zijn zoals ik zou willen, maar ook daar probeer ik een beetje een evenwicht te vinden. Daarbij hoop ik op begrip van iedereen en hoop ik dat ik niemand vergeet…

In elk geval, ik ben bezig geweest. Ik kreeg fantastische hulp en hielp mijn collega bij het schilderen van onze logeerkamer, mocht met de kindjes naar een museum en werd uitgenodigd voor een aantal dagen Ardennen… daartussen plande ik mijn Onco-revalidatie etc… en probeer ik mijn tijd te vullen zodat ik me niet eenzaam voel.

Ik wilde alvast enkele fijne beelden delen van de voorbije periode. Daarnaast probeer ik er verder te zijn voor mezelf, mijn gezin, vrienden, familie… maar laat niet na om zelf contact te nemen, want dat help sowieso!

Hou jullie goed en draag zorg voor elkaar!

😘

[littlesoulfires]

Ik zei altijd dat ik oneindig zou vechten voor liefde, maar de oneindigheid van het gebrek aan leven nadat je ooit van deze wereld verdwijnt is splijtend. lk vind het doodeng. Steeds meer. Hoe meer ik van je houd, hoe meer ik je nooit meer kan missen. Hoe meer ik om je geef, hoe meer ik nooit wil nadenken dat je er ooit niet meer zal zijn. Het is een vloek, om het passerende van het huidige te zien. Altijd maar kijken en denken met het idee dat ik jou ooit niet meer kan kussen. Of zien lachen. Of dat ik je ogen niet meer zie glinsteren.

Existentiële crisis. Alsjeblieft.

En net voordat ik mezelf door de grond kan laten flikkeren bedenk ik me dat we na alle toevalligheden, alle momenten, alle fucking bullshit die het universum ervoor nodig had om ons te creëeren we opeens samen in bed liggen. Elkaar voelen. Lief hebben. Kussen. Dan moet er toch wel meer zijn?

Ik geloof niet, maar jij doet me geloven. Liefde doet me geloven. Dat wanneer je zoveel voor iemand voelt dat meer moet zijn dan enkel het fysiek wat wij kennen. Hoe sterk die connectie is. Ik schaam me terwijl ik dit schrijf voor m'n jaloezie. Voor m'n onzekerheden. Want als ik dit zo voel, voel jij het toch ook? Toch?

En dat is het euvel. De koude kermis waar je van thuis kan komen. Je kunt nooit in het hoofd van de ander kijken. Ik kan alleen hopen dat ze in de verste verte misschien ook een beetje over mij denkt zoals ik jou zie.

[echteliefde]

De mensheid heeft eeuwenlang gevochten. Oorlogen, verdeeldheid, strijd om macht. We blijven hangen in een cyclus van pijn en vernietiging, terwijl de echte oplossing al voor ons ligt: samenwerking.

Wat als we net zoveel energie steken in vrede als in conflict? In begrip in plaats van haat? In verbinding in plaats van afstand?

Alles wat aandacht krijgt, groeit. 🌱✨

Zullen we het dan eens massaal over vrede gaan hebben? 🕊️

Over samenkomen, bouwen en elkaar versterken?

Want een betere wereld begint niet bij de ander. Het begint bij ons.

💬 Drop een 🕊️ in de comments als jij kiest voor vrede. Laten we samen het verschil maken.

#EchteLiefde #VredeGroeit #SamenSterk #Ceasefirenow #reallove #MJ #WEF

[noukspoezie]

❤️‍🔥VALENTIJN WINACTIE!💓

WIN EEN PERSOONLIJK GEDICHT (twv €20)

De perfecte verrassing! 😍

❤️ Wil jij je lief, oma, buurman, collega of iemand anders verrassen met Valentijnsdag?

❤️ Wil je niet meedoen met de commercie maar wél de liefde vieren?

❤️ Like dan deze post en reageer hieronder waarom jij wil winnen.

Morgenavond (dinsdag) loot ik 1 winnaar. Diegene ontvangt via Instagram een korte vragenlijst. Woensdag schrijf ik een gedicht, donderdag kan het worden aangepast naar jouw wensen, en vrijdag kun je het op jouw manier delen met je geliefde!

Opslaan, delen en mensen taggen die misschien geïnteresseerd zijn is heel erg lief 🥰

[eigenwoorden]

And on days like today, I really long for someone to just hold me for a while.

[uitvaagsel]

Ik geef mijzelf zo open en volledig aan de mensen die ik lief heb

Als ze gaan, nemen ze een stuk van mij met hen mee

Ik hoop dat het het stukje is dat ze nodig hadden

[welkominmijnkoffiehuis]

met jou is er nooit genoeg tijd

[wolkenzoensterrenknuffel]

Ik geniet van lachen tijdens de liefde

van wolkjes kietelen en vlinders die friemelen

Ogen die kijken en handen die voelen

lippen die meer vertellen dan mijn gedachten bedoelen

[grijsblauwebloemen]

Met een kop koffie en een glas cognac starten wij ons gesprek over de maatschappij

Onderwerpen als honger, seksisme en ja de oorlog komt ook voorbij

Samen hebben wij een gedeelde, maar oh zo'n afwijkende wens

We willen een revolutie dat ten goede is voor ieder mens

Ik wijk links en jij springt rechts overboord

Jij spreekt woorden vol haat, geweld en neigt naar het plegen van een moord

Een moord op de vrijspraak, democratie en alles wat ons als gemeenschap samen houdt

Als God echt bestaat dan hoop ik dat hij zorgt dat de hel niet echt op aarde losslaat

[polldermodel]

Val je op een bepaald type?

-ja een specifieke persoonlijkheid

-ja een specifiek uiterlijk

-ja beide

-nee het verschilt op wie ik val

-kaal