#niet-monogamie

[polldermodel]

Mening over open relatie / polyamorie / ethische niet-monogamie?

> dit is mijn huidige relatievorm

> ik doe dit maar heb geen relatie (bijv. daten met meerdere mensen maar nog niets is serieus)

> zou dit wel willen (ben single)

> zou dit willen (heb al een partner)

> het is niet voor mij maar vind het prima voor anderen

> ik denk dat dit een slecht idee is vanuit religieuze overweging

> slecht idee vanwege andere reden

[escortboeken]

Koppel Escort

Heb seks en bedrijf de liefde.

Aan de ene kant is het moeilijk voor te stellen; liefde zonder seks of seks zonder liefde. Aan de andere kant geniet de ander alleen van seks zonder volledige liefde. Wat nu? Kun je seks en liefde los van elkaar zien? Koppel Escort? Of zijn die twee onlosmakelijk met elkaar verbonden? Natuurlijk begrijpen we liefde zonder seks als liefde voor een naast familielid of liefde voor een vriend. Maar in relaties kennen we ook liefde zonder seks. hoe? Nou, nu weten we dat er meer vormen van relatie zijn dan klassieke monogamie. Polyamorie of seksreizen in open relaties en je partner. Maar we praten nog steeds over al deze vormen van relaties, dus we gaan ervan uit dat er liefde is.

Wat als je veel zekerheid, vrede en stabiliteit hebt in geweldige relaties, maar seks nu onderaan de lijst staat? Je snakt naar meer en avontuur. De spanning in het begin maakt plaats voor geborgenheid en 'liefde'. weet u Dat heb je, maar het is niet spannend. Het resultaat: een liefdevolle, stabiele en geweldige relatie, geen seks vereist. Dan hebben we het ook over liefde zonder seks.

Merk op dat seks zonder liefde net zoveel seks zonder is als liefde zonder. Laten we zeggen dat je die partner bent in die liefdevolle relatie, maar de spanning is helemaal weg. De liefde is tenslotte voorbij. Hoe krijg je dopamine terug?

Die stof kun je zelf genereren. Dus laat me je uitdagen.

Stel je voor dat je op een seksfeestje bent en iemand achter je partner aan zit terwijl jij toekijkt. Ja, je leest het goed. Iemand jaagt op je partner met als doel hem of haar door zijn hol te slepen voor een spannend en intiem avontuur.

Wat doet dat met jou?

Hoe dan ook, eerst een beetje wetenschap. Ik kan je vertellen dat we als mensen twee hoofddrijfveren hebben. De eerste is het voedsel dat we elke dag nodig hebben. De tweede is reproductie. Deze man heeft gezocht naar een mogelijkheid om zijn sperma ergens te doneren, en Keer op keer zoekt een vrouw een man die haar vruchtbaarheid zal bevredigen. Uit onderzoek blijkt dat wij deze keuze niet maken, maar dat de natuur ons naar dit seksuele gedrag leidt. Vrouwtjes zijn kieskeuriger omdat ze maar een paar eieren op voorraad hebben, terwijl mannetjes er zoveel mogelijk willen hun sperma verdelen. Natuurlijk hebben ze voorkeuren.

Als een man langer dan 82 seconden naar een vrouw kijkt, voelt hij zich tot haar aangetrokken. Als hij 4 seconden niet kijkt. Mannen zijn jagers en willen opschieten. Vrouw die een oprechte glimlach toont om de man te laten zien dat ze geïnteresseerd is meest. Want hoe mannen zichzelf ook zien als jagers, ze rennen wild op het pad van vrijers en hebben een hoge dunk van zichzelf, ze hebben nog steeds aanmoediging nodig om te beseffen dat ze een kans maken. Vrouwen worden als mooie feeën geboren lichaamstaal.

Breng het wild terug naar onze jager, uw partner. De jager lokt zijn prooi om haar aandacht te complimenteren en haar te benaderen. Ze laat zich verleiden om met hem mee te gaan en ze hebben seks. Ben je nu jaloers? Of windt het je op omdat je beseft dat het nog steeds goed gaat met je partner Is het op de markt?

Wat als jij het was. Een mooie dame vindt je leuk en verleidt je met haar mooie glimlach. Je voelt je warm van binnen, en deze aandacht voelt goed. Ze komt naar je toe, toont interesse, raakt je schouder aan met een zachte hand en kijkt je aan met haar mooie ogen.

Misschien herkende je het niet meteen, maar dat kriebelende gevoel dat je krijgt van die aandacht wordt veroorzaakt door oxytocine, het knuffelhormoon. Dit hormoon heeft hetzelfde effect als het gebruik van cocaïne of het eten van veel chocolade. Het geeft je een kick. je voelt je goed en pop ... maar er is hier geen liefde.

Bovendien zorgt het voor een flinke boost in je relatie. Je ego wordt geraakt, je 'prime brain' wordt getriggerd: dit is je partner, en je wilt weer laten zien dat je de beste bent en dat de liefde tussen jullie het sterkst is. Je sleept het haar van je partner door dat gat bedrijf de liefde met haar/hem. Seks en liefde Liefde en seks. subsidie en ervaring.

Dus, wat seks zonder liefde kan betekenen voor je relatie. Het kan de liefde versterken en het kan elkaars vurige seksuele verlangens weer aanwakkeren. Intieme huid hunkert naar spirituele bevrediging Al deze termen maken seksuele behoeften meer dan simpele seksuele handelingen.

Ben je getriggerd? Maar is zo'n feest teveel? Vraag je je af of je je liefdesband kunt versterken door je libido los te laten? Alles beperkt stap voor stap uw wensen... overweeg dan om een professional in te huren. 

[gaellereichmann]

Omschrijving zijn Hemelkudde:

Karakterloos

Nooit een pijn ervaring

"Er ís toch zoon": Vader Type

(Wauw die zoon was zijn traan)

"Laaaang verder plannen" oude moeder Type

Mild was hij kende geen donkere kanten van mensen.

Maar hij kon wel verder bevruchten, maar was mooi dromerig zacht. Het is niet dat hij onvruchtbaar was, hij maakte verder stamkinderboom vertakkingen.

Hij was ook knap: zijn gezicht stond gewoon meestal "als een zanger van een rustig liedje"?

Kende geen Volkeren woede.

Eigenlijk Wij zijn Leuker.

Maar sommige dingen kloppen niet die hij zegt....als je 3000 jaar oude hemelzoon bent

Dan heb je niet: Verstand Not, Traag van begrip.

Gewoon geen Temperament. Door geen strategiën tegen hem (De Satan of de Goyim) te kennen & niet te weten wat geld-haat is?

Maar ik denk wel dat hij verbeelde mij te kelen. (Ik moest de Dood van zijn leven eisen) Zijn hemel zoon, die hier in parodies wordt verbeeld als het rustend schaap? Alle sprookjes van schapen die rusten van melk en honing zijn de fysieke verbeeltenis van zijn hemelkudde. En de paragraaf van Abraham die zijn eigen zoon offerde om de aarde Monogamie te maken, was zijn overweging. Zonder herscheppen van schoon teelt via de onderwegen van de hellen, is er geen herschepping van de Paren.

Élke verbeelding van rusten in de hemel komt van zijn schoon teelt en Abraham met het Zwaard op de hals van het schaapje.

[gaellereichman]

Polytheïsme van de alien soort

Het zijn Sex Goden, onze boven buurman en buurzus

Wilt Maagdenmannen hun ervaring kopiëren

Doet die (Michael Marelus & Swan Watcher) zwemmen als twee zeemeermannen in mijn bed

Zegt dat dat zijn geest is, en zijn ziel zo blauw is als die twee jonge knapen

Kronkelend de twee maagden rond mijn bed rond mijn lichaam: puur als mijn eigen maagdelijkheid.

En opeens zijn ze hem Neptunus: De Sex Lord's community (de twee zielen gingen in hem en Hij was ze)

Die hebben tien jaar ervaring in seks of mastruberen, ik ook.

Jij Niet.

Neptunus met de Borstplaten van zevenduizend jaren opgebouwde sex ervaringen.

Claimt Swan Watcher en Michael Marelus te zijn.

Wisselt Naam Papier en in mijn bed en doet alsof hij jong en onervaren Maagd is in bed, zoals aarde seuten: de mortal meermannen van het droge (zij bouwen dat op sinds 20 en stoppen ergens rond dertig)

Hij en zijnen bouwen dat op 7000 jaar tot nu.

Jij hoort bij Zwem Atleten, Porno Sterren.

Ik en Swan Watcher gaan op tijd in bed.

Ik wil niet met u naar de Hemel uw Porno zee heeft te veel ervaring op mij...zeker de Select 8 Atleet Zwem Porno actrices: uw vaste vrouwen.

Ik kom van een lager land, ik zweer het bij de Sterren.... & de Maan mag je houden.

Die zit toch al in Amelia

Jùllie wouden de aarde komen: en vijf Lustpoppen voor jullie vlees maken.

Je kunt niet liegen dat je even onervaren bent als de Mortal mannen.

Met heel uw Overbesekte man en vrouw van eindeloze Leeftijd cyclussen met Stambomen die onophoudelijk zijn en de gezondste ziel prototypes, die maar blijven hun zelf beseksen en overbeseksen, in offspring en Atleet ervaring in water als De Olympische Spelen médaille voor seks in water.

Dit heb je zeker niet aan Judith gevraagd: als hij in de Hemel woonde was hij minstens even besekst als jullie "goden en godinnen*

Dan noemde ik hem ook ervarings expert.

Nieuwe Term: Over-ervaren in lichaamsbouw en borsten dragen.

Over u seksuele Polytheïsme Goden en Godinnen Cultuur

Nét zoals ze omschreven in Griekenland

Mannen die sterk waren en Heel hun leven niet verfijnde maar verstevigden in seks hebben.

En vrouwen die door Drieduizend jaar of Langer met hun te beoefenen heel sterk en zelf zeker en ervaren zijn geworden in seks.

' *Judith dit is hoe ze zich hebben verfijnd door heen de weg, en wij maar zielig Ashkenazi goedgelovig zijn

* Ik zou zeggen, gooi boeken weg en kom met mij naar de gym.

* Het hoger geweten hebben ze dààr voor, het is omdat het een schuldeloze hogere habitat is en niemand hun daar de moeder vinger wijst en zegt wat ze wel en niet mogen

* Hun hoofden zijn vrij en open, dus ze zijn vrij van elk verzuim.

* De Torah legt dan iets uit over geslachtziektes. Nee. Daar hebben ze dat niet. Geen lasten, free floating mét iedereen Bloot.

Je Kent dat wel zo die boeken met de gespierde man modellen in toro's. Awel: dat zijn onze goden die zo gezegd Hebreeuws zijn boven. Heel de Griekse Beeldhouwdkunde beduid hun Lust bewind met dames met perfect taiile maagden nimfen benen en Lust Signalen als Borsten als een baken

Sinds Genesis vergroten onze moeder en Vader hun sex-leven daar.

En stuurde Daarom een kaartje naar ons, (juist na Éden) verspreid u en maak veel vrucht op de aarde. Tot de aarde populatie vol is. En ze nu moeten naar ons omkijken.

Konden ook vroeger komen. Maar daar hadden ze geen zin in, en De aarde was nog veel te vredig.

Waarom doe ik hier zelf aan mee als je gewoon overal eve mooie Lustpoppen zit te maken met andere zand tinten die ongeveer als niet helemaal eve mooi zijn als mij.

Jullie zijn de Twee spions van het (voor-Israëlisisch) kanaän gebied die al onze vrouwen wouden komen, voor jullie sex goden feest gedaan hebt. Jullie denken slim: jullie denken dit zijn inboorlingen daarom komen wij er mee weg.

Jùllie hebben afkeer van de Monogamie bouwen, en Daarom willen jullie er beiden vijf van de aarde inboorlingen van het vrouwelijk geslacht.

Seks verslaafd zijn jullie, en Daarom moeten wij dat allemaal Copen.

Ik wou De Eenzame zijn, niet degene die alles deelt met haar vriendinnen.

Je Koeioneert mij en houdt mijn eerlijk geld waar ik voor heb gewerkt bewust achter.

En ook Gaia zat te poepen op Alex toen ze veertien was, als pornoster. Ik was pas ontmaagd op mijn 17. Ik snap niet dat je mij de Slet tussen uw vriendinnen noemt. Al uw vriendinnen (The Select Vijf Aarde Poppen) roddelen over mij en geven bitchsteken aan mij. Ik snap niet hoe je ons verward.

[tramgedachten]

..RELATIES, DEEL 1..

De afgelopen 2 jaar was ik 'voornamelijk' single. Voornamelijk, omdat dingen labelen nu eenmaal mijn ding niet is... ook omdat 'ingewikkeld' echt wél mijn ding is. Maar vooral gewoon omdat ik heel bewust single wou zijn. Op het eerste gezicht lijk ik dus waarschijnlijk niet de beste persoon om een stuk over relaties en liefde te schrijven. En toch hebben deze laatste 2 jaar mij meer inzicht gegeven dan de 4 jaar daarvoor, toen ik deel was van een monogame relatie.

Eerlijk toegegeven, ik heb het op dit moment een beetje gehad met 'casual sex', 'one-night-stands' en 'fuckbuddies'. Want wat dat voor mij vooral schreeuwt is 'IK VIND U NIET GOED GENOEG'. En dat is kut. Zeker als je na zo'n one-night-stand ontdekt dat de persoon waar je net seks mee hebt gehad eigenlijk geweldig is, en hij/zij een hele preek geeft over dat ze niets serieus willen. Wat wil dat zelfs zeggen? Je kent elkaar net!

'Kan het ook anders?' Dat is de vraag die ik mij de afgelopen 3 weken al de hele tijd stel. Even Tinder buiten beschouwing gelaten, hoe ontmoeten mensen elkaar tegenwoordig? Ze gaan op café, of naar één of andere event, via vrienden of misschien zelfs op het werk. Ze beginnen te praten. De interesse is er of hij is er niet. Simpel. Maar toch niet helemaal.

Door het internet en smart phones en sociale media is bijna iedereen praktisch constant bereikbaar. Onze aandacht is nooit volledig gefocust op 1 ding. En toch zijn we allemaal stiekem op zoek naar hetzelfde; die ene perfecte persoon die ons het juiste soort aandacht kan geven op het juiste moment... Of lijkt dat gewoon zo? Voor mij is het in die zin alvast absurd dat monogamie nog een ding is. Of toch zeker dat het het hoofd ding is. Ik kan waarschijnlijk de goed-functionerende monogame koppels die ik ken op 1 hand tellen. En wat is  het probleem meestal? Seks. Of 1 van de 2 heeft het gevoel dat ze gesettled zijn voor de ander. Of te weinig aandacht. Of ze blijven samen omdat dat gemakkelijk is. Of ze zijn de ander gewoon beu... Een hoop dingen die in een poly samenleving niet zouden bestaan, denk ik. Aan de andere kant zorgt sociale media er ook voor dat je een persoon kan leren kennen zonder dat die persoon zelfs in dezelfde ruimte is. Waardoor jij misschien al een emotionele investering maakt waar de andere helemaal niets van afweet. Wat heel oneerlijk is, voor jullie beiden.

Ik had vandaag een messenger-gesprek met de laatste persoon waarmee ik seks had, laten we hem X noemen, en hij opende mijn ogen voor een rationeel feit; ik val op mensen die ik niet begrijp, omdat ik ze wil kunnen begrijpen. Om het in X zijn woorden te zeggen: ik wil 'het mysterie doorprikken', terwijl hij er genoeg aan heeft geboeid te zijn door iemands mysterie. Het lijkt een subtiel verschil, maar het is essentieel in het verstaan van relaties. Moesten X en ik ooit iets beginnen dan zou ik constant hem proberen ananlyseren, want dat doe ik nu al, en ongelukkig worden van het feit dat hij precies niets wil weten over mij. Nu, X is alles behalve een orakel, maar hij leeft met een filosofie die ik mezelf al een hele poos probeer aan te meten; geen verwachtingen. Maar hoe stap je in een relatie zonder verwachtingen? En is het nuttig zo'n relatie te hebben? Want voor veel mensen is het begrip relatie toch gelijk aan 'huisje, tuintje, boompje, kindje'...

Het moet ook precies altijd een doel hebben. Zelfs voor mij. Rond de kerstperiode gaf ik mijn hart aan een jongen die niet goed wist wat hij ermee moest doen. En hoewel hij me heel vaak waarschuwde met 'ik wil gewoon dat alles blijft zoals het is', wou ik vooruitgang zien in whatever ons iets was. En dus brak hij mijn hart. De verwachtigen lagen te hoog en hij kon het niet aan. Of ik zette teveel druk. Sowieso een mengeling van beide. Maar van waar komt dat idee dat een relatie moet groeien naar iets eeuwig? Waarom kunnen we niet genoegen nemen met het hier en nu?

Volgens google had de mens in de prehistorie geen behoefte aan monogamie of relaties, dat kwam er vooral  omdat mensen de behoefte kregen om zich dingen toe te eigenen; land, een huis, wat dieren en een vrouw. Monogame relaties werden de norm en uiteindelijk maakte Hollywood er een sprookje van. We zijn gebrainwashed door de maatschappij om te denken dat we niet volledig zijn zonder partner. En dat is heel jammer. Want ik kan het u vertellen, single zijn brengt heel veel voordelen met zich mee. Niet enkel hoef je geen rekening te houden met een partner, je krijgt er echt bakken van tijd bij. Het zorgt er ook voor dat je effectief je huis moet verlaten om mensen te zien. En als je eens niet naar buiten wilt, of gewoon van nature introvert bent, is er niemand om je daarvoor te veroordelen. Ook is het een supergoeie stimulans om te blijven werken aan jezelf. Fysiek en mentaal.

En toch, ondanks dat ik dit allemaal weet, heb ik mij voorgenomen geen seks meer te hebben tot iemand bereidt is om het 'serieus te nemen', wat dat dan ook wil zeggen. Mijn vrienden waarschuwen mij met 'je mag er ook niet te hard naar op zoek gaan he, want dan komt het toch niet'. Zeg dat tegen het eerste pandapunt dat ik in 2 jaar gespaard heb. Gelukkig ben ik geen student meer. Maar waarom dan? Wel, er is iets dat ik in heel dit stuk nog niet concreet vermeld heb; LIEFDE. Met hoofdletters.

Ik ben superpriveliged want ik ben al verliefd geweest. Met toeters en blazers. Met passie en haat. Ups and downs. Echt verliefd. 4 jaar lang, op dezelfde persoon, zonder twijfels. We gingen zelfs niet uit elkaar omdat we elkaar niet meer graag zagen, maar omdat het praktisch niet mogelijk was om de relatie gaande te houden. Heb ik spijt? Absoluut niet. Mis ik het? Voor het eerst in 2 jaar kan ik zeggen van wel. Niet hem an sich. Daarvoor is er ondertussen teveel levenservaring bij gekomen. Maar het buikgevoel en het absoluut vertrouwen (gegrond en ongegrond) in iemand anders. Dat wel. Maar ik heb schrik. Net zoals heel veel mensen die ik ontmoet, denk ik. Schrik om mezelf te verliezen. Schrik om gekwetst te worden. Schrik om teveel verwachtigen te hebben die niet ingevuld zullen worden. En daar is dat woord weer; verwachtingen...

Verliefd zijn is spannend. Het kan altijd misgaan. Of het nu liefde op het eerste gezicht is of liefde die groeit uit een sluimerende interesse. Het besluipt je waarschijnlijk op het moment dat je het minst verwacht. En het is geweldig tot het dat niet meer is. Er is niet veel dat je daaraan kan veranderen. Maar zoals bij alles, is de manier waarop je ermee omgaat de bepaaldende factor. Anderhalf jaar lang koos ik er bewust voor om AL mijn emoties gewoon te negeren. En dat lukte vrij goed, tot iemand Pandora's box open deed waardoor ik nu die 'uit' knop niet meer kan vinden. 'Vrouwen zijn vanuit de natuur geprogrammeerd om zich te hechten aan hun sekspartners' was mijn mantra om mijn gevoelens te rationaliseren. Om eerlijk te zijn was ik gewoon als de dood om te settlen voor iets dat minder was dan de liefde die ik al kende. En nu besef ik dat dat bullshit is. Want op die manier creeerde ik een verwachting die onmogelijk in te vullen was. Maar het besef dat iedere persoon emotioneel anders zal aanvoelen, dat veranderd de zaak. En daar ben ik ook echt op de harde manier moeten achter komen.

Niettemin is het onmogelijk om geen verwachtigen te hebben. De beste relatietip/levenstip die ik  kan geven, is 'communiceer'! Oprecht praten met elkaar is het enige dat je kan doen om ervoor te zorgen dat jullie op dezelfde golflengte zitten. En als het niet lukt om door te dringen tot uw partner, of als deze zich niet wil blootgeven aan jou... Dan vind ik het toch ten minste tijd om vragen te gaan stellen bij waarom dat zo is. En of je je tijd wel wilt 'verdoen' met zo iemand.

Wat mij betreft, ik heb aanvaard dat het ok is om terug gevoelens te krijgen. Zelfs als ik het pas 5 weken later besef. Zelfs als het niet wederzijds is. Het leven is heel kort, en het zou heel jammer zijn als ik mijzelf ontzeg van één van de meest opwindende emoties die er is, alleen maar omdat ik bang ben om te falen. Ik heb al gefaald. Mijn gezicht is al hard tegen de grond gegaan. En het is in orde, ik heb het overleefd. Het enige dat mij nu nog te doen staat, is stoppen met over de rand te gluren en effectief de sprong te wagen.

Ik hoef nog niet te weten hoe mijn landing zal zijn.

[kinkinderelatie]

Wat doe je wanneer jij Non-Monogamie wenst terwijl dat voor jouw partner niet zo hoeft?..

Wat doe je wanneer jij Non-Monogamie wenst terwijl dat voor jouw partner niet zo hoeft?..

Monogamie èn non-monogamie in één relatie Deel 01

Het is wel echt een uitdaging die soms enige coaching nodig heeft wanneer twee mensen zielsveel van elkaar houden maar tegelijkertijd beginnen te merken dat zij 180 graden verschillen in hun relatie behoeften. Het komt soms voor dat de ene partner een polyamoreuze of non-monogame relatie wil, terwijl de ander graag monogaam denkt te willen…

[opnaarnepal-blog]

Verbonden in afzondering

woesdag 15 februari Ik heb net afscheid genomen van iedereen in het hostel, wat heel bitterzoet was. In het bijzonder het afscheid met m'n liefste Lauren. Ze huilde toen we zaten te wachten op mijn lift naar het busstation, maar ik maakte haar aan het lachen door grappige momenten van onze reis te citeren. Toen kwam er een waanzinng aantrekkelijke jongeman binnen en hebben we voor de laatste keer samen lopen kwijlen over een knappe medereiziger. De Duitser is gisteren al vertrokken. Best gek dat hij me kuste, aangezien hij me een uur eerder nog een facist had genoemd (zo leer je nog eens wat over jezelf tijdens het reizen, nooit geweten joh!). Deze jongeman is heel slecht in luisteren en heel goed in woorden in de mond leggen. Toen ik hem vroeg waarom hij me alsnog probeerde te versieren, ook al waren we het letterlijk overal over oneens, zei hij: 'Je hebt tenminste een mening. Dat is al meer dan de meeste mensen hebben.' Nou, daar was ik het wederom volstrekt mee oneens. Het is helemaal niet per definitie beter om een mening te hebben dan om er geen te hebben. Sterker nog, het getuigt van veel meer wijsheid als je inziet dat je over veel zaken simpelweg niet genoeg weet om er een sterke mening over te hebben, dan dat je keihard vasthoudt aan een mening gebaseerd op onwetendheid. Beter geen mening dan een verkeerd geïnformeerde of onethische mening. Maar dat vind ik ;) Haha de buschauffeur komt net checken of iedereen in de bus zit, omdat hij na onze plaspauze weer wil vertrekken. Hij vraagt me: 'Is there only you, or was there a guy with you?' Ik antwoord: 'No, there is nobody with me.' Wrijf het d'r maar in hoor!! Jeetje jongens, ik ben gewoon in Maleisië. Aan de andere kant van de wereld van alles dat ik ooit gekend heb. Nee, dat is niet waar. Ik heb mezelf. Ik voel me heel erg thuis in mezelf en heel erg sterk. Ik ben de afgelopen dagen overwegend trouw geweest aan de persoon die ik wil zijn: iemand die geeft om hoe mensen zich voelen, maar zich niets aantrekt van wat mensen van haar vinden. Of van de oordelen over mezelf. Ik heb vaak op een paar meter afstand van de rest een boek zitten lezen, terwijl zij allemaal aan het zuipen waren en dezelfde gesprekken opnieuw voerden. Soms in een nieuw jasje, soms niet, maar de rode draad was altijd: studie / werk, sport, vrouwen, stoere verhalen over het verleden, eten. Dan leer ik mezelf liever iets nieuws door een interessant boek te lezen. Ik heb een hekel aan small talk en zou het het liefst direct overslaan als het niet zo raar zou worden gevonden als ik meteen diepgaandere vragen zou stellen. M'n klompen breken bij bosjes als ik eraan denk dat mijn gedrag als het saaie gedrag bestempeld wordt door de maatschappij, in plaats van het op geen enkele manier nieuwsgierigheid prikkelende of groei stimulerende nachtelijke rondgehang van mijn medereizigers. Stilte wordt enkel als saai ervaren door de mensen die 'm niet kunnen laten vallen en het voeren van betekenisvolle gesprekken wordt enkel als ongezellig gezien door de mensen die daar niet echt toe in staat zijn. Gisteravond zonderde ik me weer eens lekker af van de rest door vroegtijdig naar boven te gaan, waar ik Anna op bed zag zitten. Ik ging op haar voeteneind zitten en we begonnen een gesprek over de zin en onzin van monogamie. Een ander tof meisje, die even naar de dorm was gekomen om iets in haar backpack te stoppen, kwam bij ons zitten. Al snel hadden we een super fijn gesprek met z'n drietjes over romantische liefde, meditatie, de kunst van het reizen, maatschappelijke keurslijven, emancipatie, sekseverschillen, noem maar op. Toen we dat laatste onderwerp aansneden stak een Nieuw-Zeelandse jongen opeens zijn snoet door het gordijn van zijn stapelbed, om wat goudeerlijke inzichtem te geven over het andere geslacht. Beneden hoorden we de muziek van de rest en we voelden ons erg verbonden in onze afzondering. Ik zag vanmorgen dat ik een ernstig mailtje heb gekregen van de man waarmee ik contact heb gehad over vipassana. De strekking was als volgt: 'Although you already comfirmed your attendance, I must emphasize that this is a serious course. You will unevitably face challenges because of the 12 hours of meditation a day, the cold weather, the small amount of food, etc. Participants should come to the center with the following mindset: 'Whatever happens, I will complete the course.' You must be 100% committed. You can not leave the center for the entire duration of the course. If you are still interested in participating, please reconfirm your attendance.' Stoer schreef ik terug: 'I am 1000% committed :).' ... HELP. Haha maar nee, ik heb niet gelogen. Ik ben bang, maar 1000% vastberaden om dit te doen. Ik heb al twee dagen een misselijkmakende pijn in mijn onderrug. Hopelijk gaat dat snel over, zeker met oog op het 12 uur in kleermakerszit zitten per dag. Ook zal ik, als mijn lichaam zich voegt naar de wiskunde, ongesteld worden tijdens vipassana. Dat wordt wat zeg, lekker opgesloten zitten in mijn hoofd, terwijl de hormonen er doorheen gieren als een zwerm wespen. Ik grapte al dat ik tenminste geld zou besparen op chocola, maar man man man, dit wordt me een partij afzien. Hier in Maleisië is echter zowel letterlijk als figuurlijk nog geen wolkje aan de lucht, dus laat ik er niet te veel over nadenken. Over een uurtje ben ik weer in Kuala Lumpur aka het voedselparadijs, haha. Morgen heb ik nog een volle dag in KL en dan vlieg ik overmorgen in de ochtend weer terug naar mijn geliefde Nepal. Een jongen in het hostel zei gisteren: 'The ideal travelpace is really dependant on the right balance. If you move too fast, you don't really get a feel for the place. If stay too long, the place loses its magic.' ♡

[alfa-spirit]

Pursue what is meaningful

30/10/2018 Jordan Peterson in Amsterdam 

Mijn studiegenoot Dennis en ik arriveren ruim op tijd bij de entrée van het DeLaMar Theater in Amsterdam. Het staat er vol met netgeklede mensen, die bordjes vasthouden met ‘looking for a ticket’. Naast hen staan minder netgeklede mensen met neuspiercings en rastakapsels. Ze hebben flyers vast waarop staat hoe slecht wel Jordan B. Peterson niet is. Er staan onderwerpen op als abortus, monogamie en genderneutraliteit.

Dave Rubin, een conservatieve Amerikaanse journalist die met Peterson mee op tour is, neemt zo’n flyer van de demonstranten aan en besluit dat blaadje te gebruiken bij zijn openingswoord. Hij opent met: “I am impressed by the protesters here. I mean, in America they have these signs with misspelled words, but here they actually print stuff.” Hij pakt het blaadje uit de binnenzak van zijn lichtgrijze colbert en leest het eerste punt voor: “Jordan Peterson is for forced monogamy.” De zaal luistert in stilte, wachtend op zijn opmerking. “That’s just called marriage, how horrible it may be,” zegt Rubin op een sarcastische toon. De zaal ligt dubbel.

Hans Teeuwen zit ook in de zaal mee te lachen. Interessant is, dat voor de voorstelling ik een kort woordje met hem heb gesproken. Ik zag hem binnenlopen en stapte er meteen op af. Ik zei: “Hallo Hans, ik ben Jedrek, een groot fan. Zeg, hoelang volg je Jordan Peterson al?” Waarop Teeuwen antwoordde: “Al zo’n drie jaar geloof ik, sinds dat controverse begon in Toronto.” Dat controverse had te maken met een bezoeker van Petersons college op de University of Toronto. Die bezoeker confronteerde Peterson achteraf met: “Hoe verklaar je de grote neo-nazi-aanhang bij jouw college’s?” Waarop Peterson zei: “Ik hou niet van Nazi’s.”

Teeuwen heeft een aantal keer Nazi-grappen gemaakt in zijn cabaretvoorstellingen, maar niet zoals andere comedians. Ook maakte hij veel grappen over alle religies, met name de islam. Hij heeft De Meiden van Halal vaker beledigd op komische wijze, zelfs in hun live uitzending. Maar dat deed hij met een principe: je hebt vrijheid van meningsuiting, met name in cabaret. Dat maakte hij live ook duidelijk en kreeg een daverend applaus van het publiek. Geen wonder dat iemand als Teeuwen dan naar Peterson komt. Voor Peterson is vrijheid van ook meningsuiting enorm belangrijk, anders is er geen vrijheid meer volgens hem.

Maar Peterson heeft het die avond helemaal niet over politiek of de maatschappij. Hij heeft het over over peuters en huishouden. Want hier kwamen wij voor: zijn internationale bestseller 12 Rules for Life: an Antidote To Chaos. Peterson schreef zijn boek voor mensen die chaos in hun leven ervaren. Hij neemt de lezer mee op een reis van twaalf stappen, die volgens hem de chaos uit je leven langzaam kunnen verdrijven en orde kunnen creëren. Orde is niet alleen goed voor jouw mentaal, maar ook voor jouw fysiek.

 De twaalf regels zijn:

1.        Stand up straight with your shoulders back

2.      Treat yourself like someone you are responsible for helping

3.      Make friends with people who want the best for you

4.      Compare yourself to who you were yesterday, not to who someone else is today

5.      Do not let your children do anything that makes you dislike them

6.      Set your house in perfect order before you criticize the world

7.       Pursue what is meaningful (not what is expedient)

8.      Tell the truth – or, at least, don't lie

9.      Assume that the person you are listening to might know something you don't

10.   Be precise in your speech

11.     Do not bother children when they are skateboarding

12.    Pet a cat when you encounter one on the street

 Hier een hele beknopte samenvatting van het boek:

Maar waarom heeft Peterson het over peuters en huishouden? Een belangrijk aspect in zijn boek is betekenis (meaning, in brede context) en communicatie. Betekenis en communicatie met anderen bepaalt hoe je leeft en zal leven. Regel tien is ‘Be precise in your speech’. Maar hoe communiceer je met een kind van drie als die nog niet alles begrijpt van de taal en van de wereld? Een simpel voorbeeld dat Peterson geeft is: je wil dat je kindje van drie zijn kamer opruimt.

Peterson doet alsof hij tegen een kindje praat: “Je zegt tegen hem: ‘Ruim je kamer op.’ Maar het kindje snapt niet wat dat betekent – ‘What the meaning is of that’.” Voor een kind moet je een opdracht als ‘ruim je kamer op’ verdelen in stukken die het kindje wel begrijpt en de betekenis van weet, zegt Peterson. “Je maakt van de high-resolution-opdracht een low-resolution-opdrachtje en zegt: ‘Hey kiddo, zie je die teddybeer?’ – Waarop het kindje knikt. Het kindje begrijpt als je naar hem refereert met hey kiddo of bij de naam. Kindjes van een snappen dat al goed. Ook hebben ze geleerd wat wijzen is, ze kijken niet naar je vinger als je wijst naar de teddybeer, maar naar de teddybeer. En ze weten de betekenis van knikken of de betekenis van ‘ja’.”

“Goed, dan vraag je: ‘Kun je die teddybeer oppakken?’ Het kindje knikt en pakt hem op. Dan blijft het kindje staan, wachtend op de volgende opdracht zoals een hond op een brokje/beloning zit te wachten – want kinderen houden van aandacht en goedkeuring – want als een volwassene je iets laat doen, dan moet het wel belangrijk zijn. Ook weet je dan: mijn autoriteit werkt, het kindje begrijpt dat hij iets op commando doet, maar snapt de betekenis nog niet. Dan zeg je tegen het kindje: “Nu wil ik dat je de teddybeer daar op de plak van de kast legt.” Het kindje slaagt in zijn opdracht en dan beloon je hem met een glimlach of juich en laat je hem het proces herhalen tot de hele kamer opgeruimd is. Bravo! Het kindje snapt de betekenis van ‘je kamer opruimen’.”

Peterson kijkt op naar het publiek. “Waarom is dat zo belangrijk? Je kunt toch ook zelf de kamer opruimen in vijf minuten en niet twee uur? Je ontwikkeld namelijk het kindje met fysieke taken en verantwoordelijkheden, zodat die zich later kan redden en jij niet een huis hebt waar niemand iets opruimt. Het kindje ziet de satisfactie dan van de kamer opruimen, the meaning of it. Want je kunt toch ook in een puinhoop blijven leven, want het huis blijft hoe dan ook vies worden toch? Nee. Zoals regel 7 beschrijft - ‘Pursue what is meaningful (not what is expedient)’  - is het beter als je niet voor de makkelijke weg gaat van quick gratification, pleasure and no responsibilities, om vervolgens je leven te ruineren.”

Als we nu allemaal zo zouden leven - zoals leeuwen in het wild die meteen een hele gazelle opeten en niets bewaren voor later – zouden we weer holbewoners worden en zou het slechte in ons naar voren komen, volgens Peterson. “Het is meer betekenisvol als je leert omgaan met verantwoordelijkheden, met opoffering van gratification and pleasure voor later. En als je al die ‘goede’ en ‘betekenisvolle’ dingen in het leven in stukjes hakt, zoals ‘je kamer opruimen’ voor peuters, dan begin je het grotere plaatje te zien van het leven.” 

Ik heb nog nooit zo’n hard applaus gehoord in mijn leven. Wat Peterson voor mij persoonlijk betekende is niet te omschrijven. Ik had hem niet nodig, aangezien mijn ouders me fantastisch hebben opgevoed, daar ben ik enorm dankbaar voor. Maar het boek 12 Rules for Life gaf me een nieuwe kijk op de hele situatie. Ik begrijp nu waarom we de dingen doen die we doen, hoe de mensheid in elkaar steekt. Ik voelde me net zoals Mozes die opeens overrompeld werd met de tien geboden. Mozes wist eerder al van de tien geboden als ongeschreven regels, maar ze waren gewoon niet eerder vastgelegd. Net zoals de 12 Regels van Peterson nu, geloof ik dat dit boek veel levens houvast kan geven in chaotische en duistere tijden. 

[gaellereichmann]

In de Toekomst van de Monogamie

Ga ik gewoon hopen over seks met Damion ergens op het einde.

Wanneer de Monogamie valt.

Want we hadden normaal een Atlantis Huwelijk?

En nu is alles misgelopen.

Adam had mijn stem afgepakt?

Alles was om zeep tussen ons toen?

Dus ik heb 7000 jaar op u gewacht.

Voor mijn Atlantis huwelijk?

Maar jij (Damion) was Adam en Noach in het knap, bij de buurvrouwen? De Atlantische?

Ik herken u overal, ik wíst dat Jij het was.

Toen had je uw Soldaten broers verbrand?

Ik snap niet goed waarom?

Maar oké, je zei dat het moest.

Jij was toch ook gewoon mijn Aarde Broer?

Ze hebben té hard geroepen op mij, en ik durf niet meer te roepen over u?

Maar jij gaf juwelen, schmink & kinderen aan mijn buurvrouw & seks, veel seks.

[gaellereichman]

Die haremen gewoon verder

Waarom zouden ze

Het is nog niet de Monogamie

Heel hun tijdschema is open

Als er iemand slaapt waar de heren de zon hebben doen verschuiven over de Meridiaan.

Daar waken zij het en wekken zij het.

[kinkinderelatie]

Hoe natuurlijk is dat eigenlijk, monogamie?

Hoe natuurlijk is dat eigenlijk, monogamie?

monogamie of gekte Question

-s- vroeg (op Tumblr): Mijn vriend durft niet goed monogamie te beloven. Maar een monogame relatie is toch veel natuurlijker?

Answer:

Oeps dat argument is niet het beste wat je aan kan dragen! :-) Je mag er in geloven maar naar de natuur zou ik niet kijken als ik jou was.

Beestjes in de natuur

Het begint er al mee dat we dan ineens echt op een heel wonderlijke…

[marijnwordtmaozhen-blog]

Turbovriendschap

“Zou de liefde ontworpen zijn om te breken? Gewoon, omdat monogamie evolutionair gezien nou eenmaal niet zo bedrijvig is?” Een heel klein traantje rolde over haar wang, en viel zonder dat ze het doorhad in het stomende kopje thee waar haar handen zich trillend aan vastklampten. “Ik ben niet zo’n fan van dierlijk denken, eigenlijk.” antwoordde ik. “Ik vind het een stuk comfortabeler om te denken dat wij meer zijn dan een resultaat van onze evolutie. Ik zal ons vast wel weer meer toeschrijven dan we verdienen, maar fuck it. Ik zeg: we zijn geen volledige subjecten van ons instinct, hoe zeer we soms ook de schijn wekken.” Ik zag haar blik een fractie van een seconde naar haar telefoon verschieten, die met de rug naar boven op tafel lag. Ik snapte wat ze doormaakte, althans, ik kon mij herinneren wat ik doormaakte in een vergelijkbare situatie.

Haar vriend had het eerder die dag uitgemaakt, kort, bondig en haast formeel, over de telefoon. Twee jaren de prullenbak in, zoals ze dat zelf met een karakteristiek gebrek aan nuance formuleerde. Ik wist nog dat er bij mij twee jaren de prullenbak in gingen. En ik wist ook nog hoe ik ze er achteraf weer uit wist te vissen, grondig af wist te kloppen en weer netjes terug in de kast wist te zetten. Als leerzame levenstrofeeën, glimmend van het optimisme. Maar aan zulke halfbakken metaforen had mijn Koreaans-Amerikaanse vriendin nu geen donder. Een tweede traantje volgde de voetsporen van zijn voorganger, maar ditmaal had ze hem door en droogde lichtelijk beschaamd haar gezicht.

Ik had Wung nog nooit in een dergelijke staat gezien. Dat klinkt indrukwekkender dan het is, want ik kende haar pas zo’n zes weken, maar toch brachten haar rode ogen me van mijn stuk. Wung was het schoolvoorbeeld van een tough girl. Haar leven lang verhuisde ze elke drie jaar, wat haar sociaal en emotioneel duchtiger had gemaakt dan de gemiddelde ijskast. Ze had op elk werelddeel wel een periode gebivakkeerd, en het was onvoorstelbaar hoe goed ze was geworden in het leggen van contacten. Veel verder dan ‘contacten’ ging het echter zelden, zoals dat wel vaker het probleem is bij expat-kroost: haar vriend was de eerste band die ze smeedde waarvan ze het gevoel had dat het de destructief avontuurlijke aard van haar leven zou kunnen overstemmen. Ironisch genoeg eindigde hij de relatie op afstand, terwijl hij slechts drie treinuurtjes van haar verwijderd was. Met een “it’s not you, it’s me”, een hoop vingerwijzen en een afscheid dat iets weg had van “mijn batterij is bijna leeg, ik moet gaan” nam hij afstand van haar. Twee jaren in de prullenbak.

Het theehuisje waar we zaten had iets weg van het hutje van een bosdruïde. Ondefinieerbare gedroogde planten hingen in warrige bosjes aan het plafond, de ramen waren half dichtgespijkerd en een gigantische ketel kokend water vulde de kamer met een huiselijk geborrel en gesis. De ruimte was gevuld met de geur en sfeer van oude mensen; ik durfde te wedden dat de gemiddelde leeftijd meer dan drie maal de onze was. Ik wist niet zo goed waarom Wung deze plek had gekozen. Maar ze stond er op hier af te spreken, en het had me teveel moeite gekost haar überhaupt te overtuigen even buiten de deur te komen, om er nog een probleem van te maken. Wung had blijkbaar het onbegrip in mijn ogen opgevangen, want ze knikte naar het kleine kopje thee dat onaangeroerd voor me stond. “Probeer eens,” zei ze en ze deed het even voor. Ik spiegelde haar, zette mijn lippen tegen het aardewerk en nipte voorzichtig. Slechts een fractie van een seconde ging voorbij eer ik plotseling begreep waarom we hier waren. Ik ben geen groot theedrinker, maar iets als dit had ik nog nooit geproefd. Het was de oosterse zon in een kopje. Ik zwijmelde weg in de smaak en vergat bijna dat ik hier met een troostersverantwoordelijkheid zat. Ze glimlachte, voor het eerst sinds we elkaar anderhalf uur eerder getroffen hadden. “Geniet er maar van, zoiets ga je thuis nooit meer vinden.”

Terwijl we ons zo spaarzaam mogelijk aan de thee tegoed deden, praatten we over relaties en verliefdheid en seks en vertrouwen en alles daartussenin. Sommige onderwerpen zijn universeel, zo besefte ik mij wederom terwijl ik als Nederlander in Taiwan de liefde besprak met een Koreaans-Amerikaans meisje dat in São Paolo, Kyoto, Los Angeles, Montreal, Seoul, Mexico-Stad, Hamburg en Taipei had gewoond (ik verdien een sticker voor het herinneren van dat rijtje, al zeg ik het zelf). Naast relaties zijn er nog enkele andere onderwerpen die ik als universeel had ondervonden: Hollywoodfilms, gezeur op het openbaar vervoer, goede muziek en that’s what she said-grappen bijvoorbeeld. Elk van deze had zichzelf toepasbaar bewezen in nagenoeg elke gesprekssituatie, ongeacht de nationaliteiten van de deelnemers. Tevens had ik over de afgelopen twee maanden een klein arsenaal opgebouwd aan minder gebruikelijke onderwerpen (ik ben een groot voorstander van het minder gebruikelijke), die ook altijd uitstekend leken te werken: droomanalyses, ongemakkelijke begroetingen en kindertelevisie waren mijn favorieten.

Het feit dat er buiten taalobstructies om met iedereen wel een gesprek valt aan te knopen, was een aanzienlijke openbaring voor mij geweest. Begrijp me niet verkeerd, de normen en waarden, benaderingswijzen en algehele cultuur zijn hier in Taiwan op zo’n beetje elk vlak fundamenteel anders dan in het Westen. Toch is er op een oppervlakkig niveau altijd een constante. Het is ergens een geruststellend gegeven, maar anderzijds is het ook een beetje jammer: het feit dat de arm van Hollywood blijkbaar letterlijk tot elke plek ter wereld reikt, hoogstens op wat inheemse omgevingen na, maakt die wereld ergens net dat ene beetje minder mysterieus. Tegelijkertijd is het erg comfortabel om nooit lang te hoeven zoeken naar een gespreksonderwerp. Niet dat ik nou zo’n groot fan ben van elke dertien-in-een-dozijn bespreking van The Avengers of James Bond, maar goed.

Met Wung hoefde ik me geen zorgen te maken dat de nieuwste Marvelfilm de gespreksrevue zou passeren. Met Wung was er altijd iets interessants om te bespreken. Het was zoals met Sandi, Josh, Mitko of Aike: dialoog voelde organisch, en alle culturele verschillen smolten langzaam weg naarmate we elkaar beter leerden kennen. Ook dat was een aanzienlijke openbaring voor me geweest: het proces van ‘leren kennen’ leek hier in Taipei een turbomodus te hebben, met verdriedubbelde efficiëntie en een vervreemdend gevoel van totaliteit na nog geen maand contact. Misschien was het de uitwisselingsmindset die men zichzelf sneller deed openbaren, misschien was het de hoge kwantiteit en kwaliteit van gemeenschappelijke ervaringen die mensen samenbracht, of misschien was het gewoon allemaal schijn en kende ik geen van mijn uitwisselingsvriendjes zo goed als ik dacht. Hoe dan ook was het gevoel van vriendschap in zichzelf authentiek, levendig en puur, en het feit dat ik hier als aangewezen persoon zat om Wung te troosten met het einde van haar tweejarige relatie leek me daar een uitstekend toonbeeld van.

Ik denk dat mijn hele idee van vriendschap hier significant is gaan verschillen van thuis, en ik ben benieuwd tot in hoeverre ik dit mee terug neem als ik in februari weer huiswaarts ga. Soms voelt het alsof men met een uitwisselingssemester een heel leven in een half jaar probeert te proppen: het opbouwen van vriendschappen, de nieuwsgierigheid, en het leren kennen van de wereld om je heen, met alle kinderlijke verwondering en volwassene gewenning van dien. Ik denk alleen dat geen van ons vrede gaat hebben met de uiteindelijke dood die op ons allen wacht, alias de thuisvlucht.

In een gesprek met een hyperintelligent Duits meisje uit mijn filofosieklasje maakte ik kennis met het woord Sehnsucht. Deze term wordt vaak vertaald als ‘verlangen’, maar betekent veel meer dan dat. Sehnsucht betreft naast verlangen en onvrede met een bepaalde huidige staat ook een zekere wanderlust en een begeerte naar het onbekende, en was volgens haar een bijzonder geschikte term om de gesteldheid van veel uitwisselingsstudenten mee te bevatten. Iedereen kent een sterk verlangen, maar ervaart de grootste moeite met verwoorden waarvoor precies.

Zo ook ik. Het gevoel gaat nooit echt weg, maar desondanks ervaar ik soms toch dat ik heb gevonden wat ik zocht (ook al wist ik in de verste verte niet wat ik zocht). Vaak vinden deze momenten plaats wanneer alles om me heen mij vreemd is. Op de top van de Boeddhistische toren aan de rand van Sun Moon Lake bijvoorbeeld, of op de klippen van de Taiwanese oostkust, waar het zoute schuim van de stukslaande golven mijn gezicht vijftien meter hoger nog wist te besprenkelen. Op de mistige pieken van Seoraksan, of tijdens een fantastisch avondje uit in een knotsgekke Koreaanse club. Dat soort momenten van complete bevanging weten mij dat verlangen voor een moment te ontnemen, en zijn daarmee de meest indrukwekkende en onvergetelijke momenten van mijn tijd hier. Wanneer de Sehnsucht gestild kan worden, zelfs wanneer het verlangen geen daadwerkelijk subject kent. Ik denk dat dit het dichtste is wat ik bij een absoluut harmonische staat van zijn ben gekomen. En het is subliem, in elke zin van het woord.

[4b-leesdossier-thedon]

Phileine fucks New York

In deze roman van Ronald Giphart verteld de hoofdpersoon Phileine over haar met sex en cynisme gevulde trip naar haar vriendje Max in New York. 

Phileine is het hoofdpersonage in het boek ��Phileine zegt sorry’. Phileine is een twintiger die alleen maar cynische gedachten heeft en zeer veel aan sex denkt. Het boek speelt zich voor het overgrote deel af in New York, om precies te zijn in Manhattan. In deze roman maakt Phileine zich binnen 4 dagen compleet onmogelijk en gehaat bij bijna alle vrienden van Max, krijgt ze een relatie met een Amerikaan LT, wordt ze uitgenodigd bij de Late Night Show van David Letterman en komt ze uiteindelijk tijdens het jaarlijkse Aidsgala tot inkeer en zegt voor het eerst van haar leven ”sorry”! In de deze recensie ga ik vertellen over het tempo van het boek, de beledigingen en de grove woorden die het boek erg aantrekkelijk maken. Een boek waar alles fout lijkt te gaan maar toch alles als een puzzel op zijn plaats valt.

Phileine vertelt zelf het verhaal over haar trip naar NY. De trip is een verrassingsbezoekje aan haar vriendje Max. Na veel seksuele uitspattingen, alle gedeeld met haar beste vriendin Lala, denkt Phileine echt haar true love te hebben gevonden in Max. Na hun 1e wilde ontmoeting ”it started with a blow job” zijn ze onafscheidelijk. Totdat Max dus een toneelopleiding in New York gaat volgen. Gaat hun jonge liefde deze tijdelijke breuk wel overleven? Hoe gaan deze twee geile twintigers om met hun monogamie en trouw? Phileine besluit hals over kop naar Max af te reizen om daar onder andere de uitvoering van Shakespeare’s ”rOmEO-n-jULieT by the New York acting academy class 199six”  te gaan zien. Al snel brengt deze zeer seksuele versie van dit beroemde toneelstuk haar aan het twijfelen. Is het nou normaal dat haar vriendje ligt te flikflooien op het podium? Max noemt het reality acting en probeert Phileine nog gerust te stellen. Maar de twijfel slaat toe en donderende ruzies zijn het gevolg. Erg leuk om te lezen en het grove taalgebruik is prachtig. Als lezer geniet je van de beledigingen die Phileine iedereen naar het hoofd smijt. Zo krijgt bijvoorbeeld de moeder van een klasgenootje van Max de volle laag: ”Uw onderkin irriteert mij mateloos. God wat een verschrikkelijke bal doelloos vlees. Mijn broer zou spontaan klaarkomen als hij die dikke haverzak onder uw gezicht zag.” Super grappig zijn de terugblikken van Phileine naar haar jeugd met haar losgeslagen aan drank en sex verslaafde moeder. Later in het verhaal blijkt dat Phileine toch veel heeft aan de wijze levenslessen van haar moeder over bijvoorbeeld ”liefdestrouw en sextrouw”. Het hele verhaal explodeert letterlijk zodra Phileine bij de 2e uitvoering van rOmEO-n-jULieT het niet meer kan aanzien dat Max daadwerkelijk op het podium sex wil gaan hebben met zijn tegenspeelster Joanne. Op het hoogtepunt, vlak voordat Max zijn stijve penis bij Joanne naar binnen wil schuiven schreeuwt Phileine het uit: ”JA , ZO IS HET WEL GENOEG !!!” Daarna ontwikkelt zich een rollercoaster van gebeurtenissen, emoties, verwarringen, ruzies en overspel. Het boek leest lekker weg en zal veel glimlachen op de gezichten van de lezer doen toveren. Phileine wordt in ieder geval wereldberoemd in NY door haar explosie bij de toneeluitvoering, maakt ruzie met wie ze maar wil, eindigt alleen in een suite van het beroemde Waldorf Astoria hotel en gaat daarna toch weer met Max naar het Aidsgala. Hoe gaan deze onervaren lovebirds met deze emoties om? Hoe hebben de levenslessen van Phileine’s moeder invloed op haar beslissingen? Hoe gaat Phileine om met haar twijfel en haar haat tegen alles en iedereen? En hoe komt het zo ver dat Phileine uiteindelijk ”SORRY” zegt op een podium naast de wereldberoemde Gloria Gaynor?

In deze roman laat Ronald Giphart de onzekerheden van twintigers zien. Laat hij zien hoe grof, snel gebekt en keihard bijdehand meiden kunnen zijn. Maar tegelijkertijd hoe kwetsbaar en onzeker. Het snel te lezen verhaal, vol lekkere sex verhalen van Phileine, haar vriendinnen Lala en Gulpje, en niet in de laatste plaats haar lachwekkende moeder is een heerlijk boek om in een weekend te lezen. De avonturen in New York, de terugblikken naar haar tijd met haar vriendinnen en de vele harde beledigingen zijn erg leuk om te lezen. Giphart’s taalgebruik is uitdagend en spannend te gelijk. De opbouw van het verhaal naar het hoogtepunt is prachtig en uiteindelijk valt alles op zijn plek voor Phileine wanneer zij fluistert ”Sorry dat ik besta”  

Phileine zegt sorry Ronald Giphart 1e druk oktober 1996

[stefselfslagh]

De Mannenafdeling. Deel 2: Dirk Draulans.

Voelen mannen zich het slachtoffer van de emancipatie van de vrouw? Hebben ze heimwee naar hun dominante genderstatus van weleer? En wat is er zo toxic aan toxic masculinity? In ‘De Mannenafdeling’ praat ik met notabele seksegenoten over wat het betekent om anno 2017 een man te zijn. Deel 2: bioloog Dirk Draulans.

Of er in deze verwarrende gendertijden nog zoiets als mannelijkheid bestaat? Volgens bioloog Dirk Draulans (60) wel. "Zelfs in het geëmancipeerde Zweden nemen de papa's hun vaderschapsverlof het liefst op tijdens het visseizoen. Ze willen wel voor de kinderen zorgen, maar moeten zich ook kunnen uitleven."

Dirk Draulans is sinds mei vorig jaar een debuterend zestiger. Maar in welwillend schemerlicht kan hij nog altijd doorgaan voor een geroutineerd veertiger. Zijn vel staat nog behoorlijk strak gespannen, zijn krullen weigeren om grijs te worden en zijn buik schikt zich zonder tegenpruttelen naar de afmetingen van zijn trui. Of hij een genetische gelukzak is, dan wel op dagelijkse basis in de weer is met springtouwen, fitnessballen en optrekstangen, vraag ik hem maar niét. Voor je het weet ontstaat er een gesprek over de prijs-kwaliteit-verhouding van buikspiertrainers en de zin en onzin van body toning. En ik wil met Dirk Draulans veel bespreken, maar niet welke waist slimmers uit een huidvriendelijk soort latex gemaakt zijn.

De bioloog, schrijver en journalist sleept qua mannelijkheid een forse reputatie met zich mee. Die laat zich min of meer als volgt samenvatten: alfaman, womanizer, seksueel losbandig varken. Een duidelijk geval van framing, zegt hij lachend. "In De Laatste Show van Mark Uytterhoeven had ik een wekelijkse rubriek - Applaus Voor De Natuur - waarin ik menselijk en dierlijk gedrag op sociobiologische wijze duidde. In mijn uiteenzettingen nam ik soms mezelf als voorbeeld. En dat had ik beter niet gedaan. (grijnst) Je moet weten: ik heb drie kinderen bij drie verschillende vrouwen. Vooral bij Humo hebben ze die vaststelling aangegrepen om een regelrechte karikatuur van mij te maken. Mij niet gelaten, maar in het echte leven ben ik nooit de promiscue übermacho geweest waar ze mij regelmatig voor versleten hebben. Ik beschik over meer oxytocine (ook bekend als het knuffelhormoon, STS) dan veel mensen denken."

Nobody respects women more than you do?

(lacht) "De waarheid, mijn beste, is dat ik tot mijn dertigste maar twee lieven heb gehad. Pas toen ik van de academische wereld naar de mediawereld ben overgestapt, ben ik wat gulziger geworden. Maar ook dan heb ik vrouwen nooit als een consumptieproduct behandeld. Neuken en wegwezen: dat is nooit mijn stijl geweest. Ik zou er ook niet mee weggekomen zijn want ik val altijd op assertieve vrouwen. Al dertig jaar neem ik mij voor om verliefd te worden op brave poppemiekes die een meter achter mij aanlopen en blij zijn met alles wat ik doe. Maar het lukt me niet." (lacht)

Je hebt weleens het verwijt gekregen dat je de nobele wetenschap van de biologie misbruikt om je uitbundige libido goed te praten.

"Ten onrechte. Het enige wat ik doe, is mensen die zich in een monogame relatie niet goed voelen enigszins geruststellen. Door hen erop te wijzen dat dat in biologisch opzicht volstrekt normaal is. Net zoals het normaal is dat je als getrouwde man of vrouw soms verliefd wordt op een ander terwijl je dat eigenlijk niet wil."

Is polygamie de biologische norm? Onderdrukken monogame mannen per definitie hun seksualiteit?

"Nee. Seks is niet voor elke man even belangrijk. Er zijn mannen die geen drie dagen bij dezelfde vrouw kunnen blijven zonder vreemd te gaan. Maar er zijn ook mannen die hun leven lang gelukkig wakker worden naast dezelfde vrouw, zelfs als ze al jaren geen sex meer gehad hebben. Ik veroordeel dat niet. Soms wou ik dat ik zelf ook zo'n man was, het zou mijn leven aanzienlijk vergemakkelijkt hebben."

Is je kijk op de liefde veranderd met het ouder worden?

"Mijn testosteronniveau is in ieder geval gedaald: ik heb niet langer de seksuele drive van vroeger. Daarom ben ik ook niet op zoek naar een relatie met een jonge vrouw. Voor een zestiger is het veel aangenamer om seks te hebben met vrouwen die ervaring hebben. Die seksueel bedreven zijn, maar geen onrealistische toekomstverwachtingen meer koesteren. Een relatie met een jonge vrouw zou mij slopen. Herman Brusselmans mag ze hebben, zijn jeugdige wederhelften."

Jouw wetenschappelijke held Charles Darwin omschreef de voordelen van een relatie met een vrouw als volgt: 'Je hebt een constante metgezel en op je oude dag een vriendin die in je geïnteresseerd is. Je hebt een voorwerp om lief te hebben en mee te spelen. Een vrouw is hoe dan ook beter dan een hond.' Iets in mij zegt dat Darwin in onze huidige samenleving niet zo lekker zou aarden.

(lacht) "Eén van de weinige dingen die je Darwin kan verwijten, is dat hij een vreselijke sexist was. Al heeft dat vooral te maken met het Victoriaanse tijdperk waarin hij leefde. De negentiende-eeuwse wetenschappers waren er van overtuigd dat mannen slimmer waren dan vrouwen. 'Mannen hebben 15% meer hersenen dan vrouwen', zeiden ze. En dat klopt ook. Maar dat betekent nog niet dat mannen ook 15% slímmer zijn dan vrouwen. Er is - hebben we ondertussen ontdekt - geen enkel oorzakelijk verband tussen het volume van iemands hersenen en zijn of haar intellectuele capaciteiten. Alleen: dat wist Darwin toen nog niet. Voor hem was het bewezen dat mannen intelligenter waren dan vrouwen. Daarom heeft hij zijn dochters ook nooit laten studeren. Hij vond dat een onnozele verspilling van energie en middelen. Sexistisch, zouden we nu zeggen. Maar voor Darwin was dat gewoon een logische - want wetenschappelijk verantwoorde - beslissing. Mocht hij geweten hebben wat wij vandaag weten, had hij over vrouwen totaal andere opvattingen gehad. En vergis je niet: ondanks zijn sexisme avant la lettre had Darwin een heel goed huwelijk. Op basis van wat zijn vrouw over hem geschreven heeft, kan je niet anders dan concluderen dat die twee heel liefdevol met elkaar omgingen."

Toen Donald Trump nog geen president, maar een politieke zonderling met geld en ambities was, dook de befaamde video op waarin hij wat hijgerig uitlegt dat pussygrabbing een volstrekt legitieme versiertechniek is. Rauwe praat, maar hij kwam er moeiteloos mee weg. Dat lijkt erop te wijzen, zeg ik, dat veel mannen - en wie weet zelfs vrouwen - het pussygebral van Trump helemaal niet zo onbetamelijk vonden. Meer zelfs: dat ze misschien wel dachten: 'Eindelijk nog eens een man die ongegeneerd een jager durft te zijn, zoals het biologisch gezien hoort.' Draulans knikt. "Dat zou goed kunnen. Alleen: mannen die in de biologie een bondgenoot zoeken om hun sexisme te verantwoorden, zijn niet goed bezig. De dominantie van de man is géén biologische evidentie. Integendeel: de evolutiebiologie reikt veel meer argumenten aan voor gendergelijkheid dan voor mannelijke overheersing."

De oerman was geen sexistische plomperd?

"In de prehistorie waren mannen en vrouwen elkaars gelijken. De mannen waren jagers en zorgden voor het vlees, de vrouwen waren verzamelaars en brachten groenten en fruit binnen. Er is lang gedacht dat de mannen in die tijd de belangrijkste leveranciers van calorieën waren. Maar dat klopt niet. De Neanderthalers haalden het gros van hun energie uit groenten en fruit. Met andere woorden: wat de vrouwen deden, was voor de overleving van onze soort minstens even belangrijk als wat de mannen verrichtten. De mannen waren natuurlijk wel sterker, maar dat verschil in lichaamskracht was toen niet zo relevant."

Wanneer is dan het idee gegroeid dat mannen superieur zijn aan vrouwen?

"Toen we met z'n allen landbouwers werden. Plots moest er hout gekapt worden en met ploegen gezeuld worden. Ineens had de spierkracht van mannen wél een economische meerwaarde. Zij deden al het zware werk, de vrouwen bleven bij de kippen en de kinderen. Het is op onze boerderijen dat vrouwen maatschappelijk een paar stappen achteruit hebben gezet en dat de kiemen van het sexisme zijn gelegd. Maar in de prehistorie leefden mannen en vrouwen op gelijke voet met elkaar."

Dus mannen die naar prehistorische tijden verwijzen om hun dominante status opnieuw op te eisen, bewijzen vooral dat ze onwetend zijn?

"Zo is dat. De pleitbezorgers van een dominante mannelijkheid vergelijken zichzelf graag met gorilla's. Maar ze vergeten dat gorilla's in een haremsysteem leven, met heel veel concurrentie tussen de mannen onderling. Tachtig procent van de mannelijke gorilla's komt seksueel nooit aan de bak. Ook niet ideaal, hè? Geloof me: wij mannen mogen van geluk spreken dat de mensheid qua relationeel systeem voor seriële monogamie heeft gekozen. Anders zouden velen onder ons nooit aan een vrouw raken."

Er zit niks anders op: wij mannen moeten onze onbenulligheid in lijdzaamheid bezitten.

(lacht) "De natuur heeft de man enkel uitgevonden om de geslachtelijke voortplanting van de vrouw mogelijk te maken. Wij zijn een vehikel, een hulpstuk. Bij de lepelwormen is de man zelfs niets meer dan een parasiet: hij leeft in het vrouwelijke voortplantingskanaal, wordt maximaal een halve centimeter groot en mag maar één ding doen: sperma spuwen op het moment dat er een eitje voorbijkomt. Het kan dus nog erger dan bij ons. (lacht) Ach, mannen moeten zichzelf niet overschatten. De natuur heeft ons een bijbaantje gegeven, meer niet."

Is het denkbaar dat we op termijn zelfs dat bijbaantje verliezen? Dat de vrouw ook voor de voortplanting de man niet langer nodig heeft?

"Chinese voortplantingsbiologen zijn er onlangs in geslaagd om muizen te verwekken zonder het sperma van mannelijke muizen te gebruiken: ze kweekten het gewoon uit stamcellen. Het zou me niet verbazen, mochten we er ooit in slagen om ook zonder echt mannelijk zaad kinderen te verwekken. Als dat lukt, zijn mannen officieel overbodig. Een vaststelling die nog maar eens bewijst dat de dominante man een maatschappelijk-culturele uitvinding is. Zeker geen biologische."

Ik had nooit gedacht dat ik jou vandaag een biologisch pleidooi voor gendergelijkheid zou horen voeren.

"Biologie en gendergelijkheid zijn perfect met elkaar te verzoenen. Ik heb nooit iets anders beweerd. Alleen doet men tijdens debatten over gendergelijkheid soms alsof er tussen mannen en vrouwen geen biologische verschillen meer zijn. En die zijn er natuurlijk wél. Een tijd geleden had ik in De Afspraak een stekelige discussie met een dame van Femma. Ze zei: 'Als vrouwen hetzelfde loon krijgen als mannen, zullen ze zich niet langer verplicht voelen om thuis te blijven voor de kinderen.' Ik antwoordde: 'Ga jij nu ontkennen dat wij zoogdieren zijn?' Zelfs als vrouwen méér zouden verdienen dan mannen, zullen velen onder hen nog altijd de instinctieve lokroep van het moederschap beantwoorden. Er is in de natuur geen sterkere band dan die tussen een moeder en haar kind. Maar dat kan je tegenwoordig blijkbaar niet meer zeggen zonder een sexist genoemd te worden. "

Ben jij een biologisch determinist? Wordt ons doen en laten volledig gestuurd door onze genetische huishouding?

"Nee. Ook culturele factoren bepalen mee hoe wij als soort evolueren. Mensen gaan daarin trouwens heel ver: wij gaan zelfs tégen onze biologie in. De anticonceptiepil, bijvoorbeeld, is volstrekt onbiologisch: we blokkeren er onze eigen voortplanting mee. Dat is uniek. Geen enkele andere soort laat zijn cultuur zo nadrukkelijk primeren op zijn biologie als de mens."

Is dat slim?

"De vraag is veeleer: hoelang blijft dat duren? Wij zijn er als soort voortreffelijk in geslaagd om onze omgeving naar onze hand te zetten. Onze ogen gaan achteruit? We bedenken de bril. We krijgen één of ander virus? We vinden een pillencocktail uit. Dat is allemaal heel knap, maar het heeft één groot nadeel: we zijn volledig afhankelijk geworden van al onze zelf bedachte hulpmiddelen. Veel mensen kunnen niet meer zonder hun pillen, brillen, implantaten of hoorapparaten. Maar ooit komt er een dag waarop onze economie helemaal in elkaar stort en we al dat existentieel gereedschap niet langer zullen kunnen produceren, laat staan transporteren. En dan worden al die mensen genadeloos weggeselecteerd omdat ze niet langer aangepast zijn."

Jij hebt je laten steriliseren. Is het voor een evolutiebioloog moeilijker om de biologie te overrulen dan voor een gewone man?

"Het is niet omdat ik een evolutiebioloog ben dat ik me niet kan losmaken van mijn biologische impulsen. Ik ben een breeddenkend man, in tegenstelling tot wat sommigen lijken te denken. (lacht) Kijk, op een gegeven moment dacht ik gewoon: ik heb drie kinderen, ça suffit. En dus was het tijd voor een knipke. Maar je kan je altijd opnieuw laten ontsteriliseren. Het is geen onomkeerbare ingreep."

Kranten en genderbijlages maken er de laatste tijd gretig melding van: het onderscheid tussen de seksen is een stuk waziger dan we dachten. Recent wetenschappelijk onderzoek toont aan dat de natuur alles behalve dychotoom is: in hetzelfde mensenlichaam kunnen gelijkaardige hoeveelheden testosteron en oxytocine aanwezig zijn. Zijn de verschillen tussen man en vrouw irrelevant aan het worden? "In biologisch opzicht toch niet. Zolang vrouwen zwanger kunnen worden en mannen niet, blijft het onderscheid tussen de geslachten essentieel. Maar als we er ooit in slagen om kunstmatige baarmoeders te maken - couveuses waarin bevruchte eicellen zich buiten het vrouwenlichaam tot baby's kunnen ontwikkelen - koppelen we de zwangerschap los van de vrouw. Dan zijn mannen even zwanger als vrouwen. Dat is geen science fiction, de wetenschap is daar volop mee bezig. Al zal het nog wel even duren voor die kunstmatige baarmoeders een feit zijn."

Op de arbeidsmarkt zijn mannen en vrouwen wél al een eind naar elkaar toegegroeid. In die mate zelfs dat mannen er ongemakkelijk van worden. Ze voelen zich het slachtoffer van vrouwenquota en andere vrouwvriendelijke beleidsmaatregelen. Discrimineert onze samenleving tegenwoordig de mannen in plaats van de vrouwen?

"Als je het afnemen van privileges beschouwt als een vorm van discriminatie wel, ja. (lacht) Natúúrlijk worden mannen niet gediscrimineerd. De balans tussen de geslachten wordt gewoon opnieuw in evenwicht gebracht."

Waarom hebben sommige mannen het daar dan zo moeilijk mee?

"Omdat de emancipatie van de vrouw ontzettend snel is gegaan. Op nauwelijks vijftig jaar tijd zijn de verhoudingen tussen mannen en vrouwen fundamenteel veranderd. In evolutionair opzicht stelt dat niks voor. Bijna alle mannen hebben zelf nog meegemaakt hoe vanzelfsprekend de dominantie van de man ooit was. Jij zal je ook nog wel herinneren hoe je grootvader altijd aan het hoofd van de tafel zat, goed verstopt achter de krant, en hoe hij maar zijn kop koffie hoefde op te tillen om ervoor te zorgen dat je grootmoeder met de thermos kwam aangesneld. En je zal je vader waarschijnlijk ook niet zo dikwijls met de stofzuiger door het huis hebben zien crossen. Dat verklaart mee waarom het geslachtelijke assimilatieproces zo moeizaam verloopt."

We zijn ons comfortabele leventje kwijt en zijn nog een beetje aan het tegenpruttelen?

"Precies. Weldenkende mannen passen zich aan, natuurlijk. Al was het maar omdat ze op die manier meer kans maken bij weldenkende vrouwen. Maar voor de meer behoudsgezinde mannen onder ons is het pompen of verzuipen. De macho's zijn een achterhoedegevecht aan het leveren. Ze zouden zich beter aanpassen aan de nieuwe tijden."

Alleen weten ze niet hoe ze dat moeten doen. Nu eens horen ze een nieuwe man te zijn, dan weer een 'stoere bad boy'. De Nederlandse auteur Renzo Verwer schrijft daarover: ''Mannen zijn het beu dat ze zichzelf constant moeten veranderen en willen niet dat hun mannelijkheid gereduceerd wordt tot wat vrouwen nu weer voor hen bedacht hebben.' Lees: vrouwen verwachten te veel van mannen.

"Als dat al klopt, is dat niet meer dan een begrijpelijke tegenreactie. Vroeger waren het de vrouwen die zich aan steeds veranderende schoonheidsidealen moesten aanpassen. En dat is vandaag eigenlijk nog steeds zo. Kan je het hen dan kwalijk nemen dat ze daar hun eigen eisen tegenover stellen? Ik dacht het niet. (stilte) Wist je trouwens dat succesvolle vrouwen mannen tegenwoordig weer ongegeneerd op hun fysieke eigenschappen beoordelen? Omdat ze geen nood meer hebben aan een man die financieel voor hen zorgt, kunnen ze weer voluit gaan voor een aantrekkelijk exemplaar. Slecht nieuws voor de Bernie Ecclestones van deze wereld. (lacht)

Wat vind je van mannen die zichzelf feministen noemen?

"Dat het gladde jongens zijn: ze vermarkten hun empathie om in de smaak te vallen bij de vrouwen. Dat is er wat over. (lacht) Respect hebben voor het andere geslacht zou niet als een aparte discipline gelabeld mogen worden. Je kan als man ook eerbiedig met vrouwen omgaan zonder jezelf een feminist te noemen."

Slotvraag: aan welke man moeten we vandaag een voorbeeld noemen? Wie is anno 2017 het ultieme mannelijke rolmodel?

"Doe mij maar Barack Obama. Op basis van wat ik in de media over hem lees, vermoed ik dat hij een uitstekende vader en een liefhebbende echtgenoot is. Al is dat wellicht ook de verdienste van Michele: ik denk niet dat ze het zou pikken, mocht haar man zich als een zwarte Trump gedragen."

[musicitynl-blog]

New Event - Liefdescafe 19-04-2017 20:00 Meer liefde dat kunnen we best wel gebruiken in deze roerige tijden. In deze editie van het Liefdescafe schenken we aandacht aan polyamorie/non-monogamie en open relaties. Misschien lijkt het normaal om een partner te hebben maar dat voelt lang niet voor iedereen zo. Het liefdescafe blijkt op alle vlakken taboedoorbrekend te zijn en maakt andere... http://tinyurl.com/n4b65ty