#machteloos

[ralph-mulder]

Als het enige doel het einde is

[twafordizzy]

Kafka belandt in het bagagenet

bron beeld: pinterest.com In het korte verhaal Eerste droefenis schetst schrijver Franz Kafka (1883-1924) de bijzondere keuze die een trapeze-acrobaat maakt. De acrobaat wil dag en nacht op de trapeze zijn. In het circus waar hij optreedt, voldoet men aan zijn (zeer bescheiden) behoeften. Elkaar aflossende bedienden houden beneden de wacht en op alles wat van boven vereist word, reageert men door…

[hopefulminds]

Kwaad en verdrietig en machteloos en zo zo moe

[gedichtenoverdingen]

21, 2-2-2023

Ik heb me in tijden niet zo ongeloofelijk zwaarmoedig gevoeld, dat ik spontaan het schrijven terug vind. Ik zeg de verkeerde dingen en sla de verkeerde toon aan om vervolgens dat alles te ontkennen maar wel bang ben dat m’n huisgenoten me nu nog minder mogen. Ik ben nog altijd te impulsief in conversatie, waardoor ik mijn vader machteloos zie proberen om te gaan met de dingen die hij ook niet begrijpen kan of oplossen. Je zou maar een dochter hebben. Ik geef geld uit alsof ik niet van plan ben een toekomst te gaan hebben. Ik wil een grap maken over hoe ik niet weet of ik het eind van deze maand ga halen, en dan niet zo zeer financieel - maar dat zijn geen leuke grappen om te maken, en de waarheid is, ik red me wel. Ik red mezelf altijd. Ik weet inmiddels best dat door middel van samenwerken en verbinden en je open stellen je meer bereikt, dat dat is waar het leven begint. Maar ik weet ook dat te veel misplaatste liefde, hoop, verwachtingen, vertrouwen, geduld en vergiffenis ertoe hebben geleid dat er enkel bedden geen levens werden gedeeld en misschien verklaart dat waarom ik al kankerend vannochtend in m’n eentje een hele tafel inclusief tafelblad (in 2 keer lopen) vanuit de woonkamer de schuur in heb gesleurd omdat m’n huisgenoten dat nog altijd niet hadden gedaan en ik dat blijkbaar niet op een normale manier kon vragen. Dan deed ik het zelf maar. 

Ik weet niet zo goed wat ik later wil worden maar dat komt ook omdat ik weet dat het niets uit maakt. Misschien is het gewoon goed om door the motions te gaan, gewoon die studie af maken. Wat ik en de rest van de wereld daarvan vind of daarvan gaat maken is even niet belangrijk. Elk. Moment. Van. Reflectie. Leidt. Tot. Stilstand. En ik wil eigenlijk vooral verder, niet meer te horen krijgen dat ik te jong ben om mee te zijn, om het te begrijpen, om serieus genomen te worden. Ik wil weten dat het kan, liefde, de blik van je eigen kind als het niet durft. Ik denk dat ik het daarvoor doe, the motions. En voor de versie van mezelf die ik dan ben.

Ik verbaas me soms over hoe diep trauma kan gaan zitten en dat je dat pas beseft als het na vijf jaar ineens terug komt. Maar vervormd, het zijn de ideeën die je bang maken, niet de letterlijke gebeurtenis. Ik heb nog altijd irrationele angst bij hele normale dingen. Ik weet niet of de praatafspraak van volgende week daarin iets kan veranderen, maar wel dat daarheen gaan valt onder het proberen.

“Proberen”, misschien is dat wel mijn favoriete woord. Een ondergewaardeerd woord. Sommige vinden proberen niet goed genoeg, te ondermijnend, voorzichtig, veilig. Ik vind het dapper. Ik vind het mooi dat we het als mensen altijd nog kunnen proberen, iets. Ondanks dat we het spannend vinden, niet weten hoe of er geen fuck meer van geloven, proberen.

Soms denk ik aan hoe lang ik vind dat het leven al duurt en derhalve nog zal duren. Ik ben een maand te vroeg geboren en mijn moeder grapte dat ik altijd ongeduldig ben gebleven. Misschien is dat anders voor mensen die weinig last hebben van zichzelf, fysiek dan wel mentaal - maar als we de boedhisten moeten geloven hoort leiden nou eenmaal bij het leven. 

Nu dat ik filosofie als tweede studie ben gaan doen, drie vakken daarin heb gevolgd, besef ik me eigenlijk vooral wat de Westerse filosofie niet kan en de Oosterse wel. Niet dat ik je alles kan vertellen over Daoïsme, maar wel dat het analyseren van interpretaties van interpretaties van woorden in specifieke contexten weinig concrete antwoorden zal bieden. En misschien heeft het als we het over ethiek hebben, dan meer zin om aan je vrienden te vragen wat zij zouden doen, of is ethiek wel het besef dat wat je ook doet, zij je niet zullen afschrijven. 

[digitaledemocratie]

Naar een Transparante Democratie - Hoe Blockchain, Prestatiegericht Inkomen, Smart Contracts en Onafhankelijke Informatievoorziening de Politiek Radicaal Kunnen Hervormen

Inleiding De politieke kloof tussen beloftes en resultaten in Nederland lijkt steeds groter te worden. Steeds vaker zetten politici economische belangen van het bedrijfsleven en lobbygroepen boven die van het volk, wat tot groeiende wantrouwen en onvrede leidt. Burgers voelen zich vaak machteloos en hebben het gevoel dat zij geen invloed hebben op het politieke beleid. Dit moet anders. Door…

[feyenoord-1908]

Zakelijk Feyenoord verslaat machteloos FC Utrecht.

[elkedagvakantie]

Miljonair McKuen over zijn succesvolle protest

Rod McKuen schreef het nummer ‘Soldiers who want to be heroes’ uit frustratie omdat hij zich machteloos voelde dat jonge mensen moesten vechten in wat hij beschouwde als een zinloze oorlog. Hoewel niet expliciet genoemd, was de Vietnamoorlog op dat moment gaande, wat zeer waarschijnlijk de directe aanleiding was voor het schrijven van dit protestlied. McKuen was begin jaren vijftig verslaggever…

[havetowriteitoff]

ik mis niet alleen jou, pap.

Ik mis het leven dat ik had. Ik mis het om me niet zorgen te hoeven maken over mam. Over haar verdriet en eenzaamheid.

Kon ik maar iets doen, maar het is zo machteloos, zo eindeloos.

[ralph-mulder]

Waarschuwing!!! dit is een heftig gedicht, komt uit de tijd dat het heel slecht met mij ging en dit gevoel komt nu weer bij mij boven na het horen dat er twee verschillende mensen in korte tijd suïcide hebben gepleegd

Een aanstormende trein

Je bent op het verkeerde terrein

Een gebroken raam

Een dieptepunt waarvoor ik me schaam

Een overdosis pillen

De pijn je zou wel willen gillen

Vallen en opstaan

Maar hoe kun je in hemelsnaam doorgaan

Smijt jezelf tegen de muur

Luister er is geen genezende kuur

Je zult er mee moeten leren leven

Maar hoe kun je dan nog naar het hoogste streven

Ik voel de wind langs mij heen gieren

De duivel zit mij telkens te klieren

Hoe moet je de moed erin houden

Is dat wat de stemmen wouden

Gedachtes zijn brengen mijn hoofd op hol

Ik wordt van die stemmen dol

Beelden vol bloed

Heb ik niet genoeg geboet

Ik sta met mijn blote voeten in de glasscherven

De pijn en het bloed die mijn trots bederven

Rust is het gene wat je zoekt

Maar dat heb je niet zo geboekt

Is dood een antwoord

Je hangt al aan zo’n dun koord

Ik weet het niet

Ik zie het niet

Een aanstormende trein

Het maakt me machteloos en klein

Een gebroken raam

Een bloederig lichaam

Een overdosis pillen

Kunnen zij de pijn stillen?

Snij in je armen om wakker te worden

Hoe zal je, je gedachtes goed kunnen ordenen

Ik verlies de macht over mezelf

En val in de verkeerde helft

Dood lijkt de enige weg

Dat is wat mijn gedachtes zegt

Iets binnen mij wil niet

Maar als die geen andere uitweg ziet

Ik moeten een opening zien te vinden

Voordat ze me hier verslinden

De stemmen mogen niet winnen

Ze moeten op gaan in de zinnen

Maar ik ben uit gestreden

Ik heb te veel geleden

Een aanstormende trein

Hoe had het anders kunnen zijn

Een gebroken raam

Een gebroken lichaam

Een overdosis pillen

Niemand kan deze pijn stillen

© Ralph Mulder 22-02-2006

[rotterdamvanalles]

Start van de ronde van Feijenoord aan de Maashaven, 1 mei 1961. Burgemeester Van Walsum lost het startschot.

Uit het Vrije Volk van 2 mei 1961:

Een stevige omhelzing van zijn vader, een enorme lauwerkrans uit handen van de ronde-nestor Willem Buitendijk, een ereronde in het zijspan van één der onontbeerlijke politiemotoren en een welgemeend spontane ovatie vielen maandagmiddag de winnaar van de ronde van Feijenoord in Rotterdam ten deel. Het was de 20-jarige Haagse jongeling Jackie Mesters, sinds een paar weken uit de militaire dienst teruggekeerd en sindsdien ook reeds enkele malen op de voorgrond getreden in nationale wedstrijden.

Wel, hij mocht er zijn, deze winnaar. De wijze, waarop hij zich in gezelschap van zijn Rotterdamse rivaal v. d. Leer in de laatste fase van de strijd had weten te voegen bij twee vluchters dwong reeds ieders respect af. Toen hij zich ten slotte in de draai Bloemfonteinstraat-Maashaven en later op het rechte eind naar de finish voor de deur van Kees Buitendijk van alle concurrenten ontdeed, kende het enthousiasme langs het wat minder dan in andere jaren bezette traject nauwelijks grenzen.

Feijenoord kon overigens ingenomen zijn met de tweede plaats van Lesier van der Leer, die de twee andere renners Anton Reekers en Henk Castricum ruimschoots in deze volgorde klopte.

Tot de helden van deze eenentwintigste ronde van Feijenoord behoren ongetwijfeld Piet Verweij uit Gouda, Jan Stolk uit Rotterdam, die met de leidersprijs huistoe ging, Wim Jansen uit Noordwijkerhout, die vrijwel de gehele wedstrijd in de voorste rijen streed maar met een gebroken frame kort voor het einde machteloos werd en Maarten Breure, die met nog luttele ronden voor de boeg een serieuze poging ondernam de koers met voorsprong te winnen.

Verweij was er niet bij, toen al kort na de start onder aanvoering van Jansen, Ket, Bravenboer en o.m. Stubbe een groep van elf man tot stand werd gebracht, waaruit Hans Hoek terugviel en ook Fiers door pech verdween. Hij had materiaalpech gehad en zwoegde lange tijd achter het peloton aan. Hij kreeg aansluiting en speelde later zelfs een vooraanstaande rol, toen hij in gezelschap van Breure 7 ronden voor tijd ertussenuit trok,.

Timmer, Dorst en Idema behoorden tot de tegenstrevers op dat ogenblik en deze renners noodden de overigen in het peloton tot groter spoed, welke ertoe leidde, dat de vlucht ongedaan kon worden gemaakt. In die kritieke periode ook liep v. d. Fliers ketting eraf en werd deze evenals Stolk met een stuk papier tussen het versnellingsapparaat verder kansloos. De militaire kampioen v. d. Leur kreeg het te kwaad met kramp en moest eveneens voorgoed van de fiets.

Castricum en Reekers snelden 3 ronden voor tijd bij de anderen weg, juist toen mede door toedoen van Stubbe, De Ruiter Dorst en v. d. Leer de twee eerder genoemde renners waren teruggepakt. Mesters, v. d. Leer en aanvankelijk ook Zonneveld reageerden fel en juist voor het ingaan van de laatste ronde vormde zich de kopgroep van vier, waaruit ten slotte Mesters als snelste de eindspurt volbracht.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 2 mei 1961.

[gerbie7]

Dag mama

Gisteren hebben we afscheid genomen van mama. Het was een waardige ceremonie, een lach en veel tranen, alle clichés kloppen. Dat ze geliefd was, was overduidelijk. Honderden berichten op social media, een brievenbus vol kaarten, een uur handen schudden eergisteren en vele speeches gisteren. Toen we een week eerder bij haar ziekenhuisbed stonden, gingen we niet uit van deze uitkomst. Machteloos…

[zielsvlucht]

02/05/2024

Ik kijk uit het raam van de trein, naar alle dingen die we voorbij rijden. Alle dingen die we gemaakt hebben. Overal daken, muren en wegen. Net een volgestampte minecraft server. Ik zie de auto's in rijen van de stad wegrijden. Als een vloeiend spoor van lichtgevende mieren. Het doet me denken aan bloed dat door aders wordt gestuwd. Als ze konden opstijgen, dan was ik naar Blade Runner aan het kijken.

En toch zijn al die dingen gemaakt door mensenhanden. Of gemaakt door machines, die gemaakt zijn door machines, die gemaakt zijn door mensenhanden. Gemaakt zoals de nesten van vogels en de dammen van bevers. Ik vraag me af waar al onze pretentie vandaan komt. Niemand kon me ooit uitleggen waarom mensen geen dieren zijn. Ze zeggen me dat een mens meer dan een dier is. Dat kan zijn maar een vierkant is meer dan een rechthoek. En het is nog steeds een rechthoek. Heeft alle eigenschappen van een rechthoek. Gewoon omdat een mens meer dan een dier is, wilt niet zeggen dat de mens minder dier is. We zijn gewoon dieren met extra bagage. Omhooggevallen apen die doen alsof ze kunnen dichten. Ook wij worden gedreven door honger en onze zintuigen. We voelen ons even machteloos wanneer we buiten in de storm staan en we zoeken naar vormen in de sterren. Allemaal tevergeefs want er is uiteindelijk maar zo veel dat we kunnen doen met ons leventje. En ons leventje draait eigenlijk om dezelfde dingen als bij andere dieren: eten, seks en doodvallen.

En liefde natuurlijk. Want zelfs ik ben niet cynisch genoeg om het belang van liefde te ontkennen.

We praten over dieren in het nauw, alsof we zelf niet even wilde sprongen maken. We praten over dierlijke instincten, alsof we zelf vrij zijn. We praten over inteligentie, alsof we begrijpen wat dat is. Sinds kort zijn we iets anders artificiele inteligentie beginnen noemen. Misnoemen. Het lijkt voor geen meter op de echte inteligentie van dieren, maar het verraad wel hoe wij denken dat inteligentie werkt. Wat wij denken dat het is. En hoe ver we er naast zitten.

De blinden leiden de blinden en ik klaag er over alsof ik wel de dingen kan zien. Maar al dat ik zie is een puinhoop. Een explosie die iemand gepauzeerd heeft, waarin wij nu leven. En ik weet niet waarom alles ontplofte, waarom alles vervalt, waarom wij niet beter zijn dan de vonken waaruit we gemaakt zijn. Ik weet niet waarom vormen in onze explosie, zoals de vormen in wolken en in vallende golven in de branding van de zee; waarom zij denken dat ze bestaan en denken dat ze sterven wanneer ze terug uiteen drijven. En toch zou ik het ook graag hebben dat alles waarvan ik hou, zijn vorm behoudt. En dat ik er nog even zal zijn, om het mee te maken. Om jullie te kunnen vertellen over het vuurwerk dat ik zag. Al is het maar zodat jullie het hoofd kunnen schudden en zeggen:

"Hou toch op met die existentiele zever, jij blinde omhooggevallen aap."

[de-meerpeen]

DWOW machteloos legen DWB, Flevo legt JVC over de knie

Sportnieuws: 'DWOW machteloos legen DWB, Flevo legt JVC over de knie'

[dromen]

Lieve mam,

Er is een mens in mijn leven, een nieuw wezen. Of- iemand die ik nog nooit eerder zag of sprak of voelde. En vooral ook iemand die ik nooit verwacht had. Een vanzelfsprekend en bovenal veilig gevoel van thuis, gegoten in een grote sterke zachte beer-van-een-mens-vorm. Iemand die me vasthoudt en gerust stelt. Iemand bij wie ik mezelf mag zijn en door wie mijn binnenste weer kleur heeft. Iemand die mijn hand vasthield terwijl die me uit mijn schulpje begeleidde. Voorzichtig, zonder haast. Het voelt fijn, mam, en ook zo dubbel.

Ik heb het veel over je, vertel verhalen over jou en vroeger en wie je was. Je naam heb ik nog niet genoemd, denk ik, maar ik weet niet waarom. Hoe dan ook neem je een plek in, want jij en jouw verhaal horen bij mij. Ik laat veel foto's van je zien, en deel alles wat ik van je geleerd heb, en wat ik van je gekregen heb. Zoals de eigenschap om te zorgen dat niemand met honger naar huis gaat, mijn donkerbruine ogen, en het schaaltje wat al zo veel stukjes mist maar ik niet kan weggooien omdat jij het ooit voor mij heb uitgezocht.

Je zou blij voor me zijn, meer dan dat. Je zou nieuwsgierig zijn en voorgesteld willen worden. Ik zou je zo graag voorstellen, want ik weet zeker dat jullie elkaar zouden mogen. Het voelt zo gek dat dat niet kan. Het maakt me boos en verdrietig, omdat er niets is wat ik daar aan kan veranderen. Machteloos enzo, maar wat doe je daar aan? Wat kun je daarmee behalve voelen en misschien noemen?

In ieder geval - het gaat goed.

P.S. Gisteren (ik was jarig) miste ik je zo hard dat ik het eigenlijk niet kon toelaten.

[positioneren-23-24-devriesaline]

Donderberg, Woensdag 27 maart

10:47

Terwijl ik naar de site wandel, vliegen er een paar vogels op me af. Ik verwar de duiven bijna met haviken en ik schrik. Waarschijnlijk omdat ik nerveus ben of omdat ik wilde natuur verwacht…

Ik zie de straatnaam en de groene boomtoppen die boven de huizen uitsteken. Ik weet dat ik ben waar ik moet zijn. De lucht wordt koeler en op een of andere manier rustiger. Vogels zingen de een na de ander, terwijl een lichte bries met hen harmonieert. 

11:09

Ike beloofde een modderige tocht, maar het viel wel mee. Doornen en brandnetels bedekken het pad, ik hoop stilletjes dat ik niet uitglijd. Er is een boom met takken die draaien en draaien, het lijkt alsof het uit een sprookjesbos is gestolen. 

11:14

De mensen die rondom dit stukje groen wonen hebben het zich toegeëigend alsof het deel uitmaakt van hun eigen achtertuin. Eén tuin trekt vooral mijn aandacht. Perfect gemaaid gras dat de wildernis in stroomt. Kunstmatig groen en wilde natuur ontmoeten elkaar waar een schommel staat, alleen en omhelsd door doornige takken.

Het zonlicht probeert het bladerdak binnen te dringen. Ik kijk alleen maar naar de kreukelige takken terwijl ik me afvraag waarom iemand dit allemaal zou kappen en met beton bedekken… 

11:26

Ik luister niet meer naar wat er rondom mij gezegd wordt, omdat ik zoveel mogelijk argumenten probeer te bedenken voor waarom deze plek moet blijven zoals het is…

Uiteindelijk wordt mijn naïviteit gebroken wanneer Ike zegt dat elk argument door macht zal worden overtroefd. 

11:45

Met een bitterzoet gevoel loop ik rond de bomen en struiken. Ik probeer van deze plek te genieten zoals toen ik net aankwam en alles in me op te nemen en probeer te vergeten dat ik hier uiteindelijk machteloos ben. 

[joostjongepier]

Wat?   De barmhartige Samaritaan (2e helft 16e eeuw) door een anonieme kunstenaar, Zicht op de westgevels van de ziekenzalen (eind 17e eeuw) door een anonieme kunstenaar, Zicht in de ziekenzalen van het Sint-Janshospitaal (1778) door Jan Baptiste Beerblock, De heilige Ursula (begin 16e eeuw) en De heilige Barbara (eind 15e/begin 16e eeuw) beide door anonieme kunstenaars, Reliekschrijn van de heilige Ursula (1859), Portret van zuster Anna-Thérèse Useel (1738) toegeschreven aan Matthias de Visch en Portret van een hospitaalzuster (2e helft 18e eeuw) door een anonieme kunstenaar

Waar?   Museum Sint-Janshospitaal, Brugge

Wanneer?   9 januari 2024

In de middeleeuwen was het St. Janshospitaal in Brugge de belangrijkste stedelijke instelling voor zieken en behoeftigen. Het complex werd regelmatig uitgebreid, verbouwd en gerenoveerd. De kerk dateert uit de vijftiende eeuw. In 1977 verhuisden de ziekenhuisdiensten naar het nieuw gebouwde AZ Sint-Jan in Sint-Pieters. Kerk en Corneliuskapel zijn dienst gaan doen als museum, dat onder meer een plek bood aan een aantal werken van Hans Memling. Het staat daarom ook bekend als Hans Memling Museum. In die hoedanigheid bezocht ik het vele jaren geleden. Onlangs is het museum na een grondige renovatie heropend. Het hospitaal, dat er meer uitziet als een kerk, is gewijd aan de geschiedenis van het pand, de er beoefende geneeskundige praktijken, de zusters die de zorg voor hun rekening namen en kunst. Het hoogtepunt wat dit laatste betreft is een zaal die is gewijd aan Hans Memling. De wereldberoemde Sint Ursula-schrijn is te vinden in de kerk.

De expositie begint met het feit dat het woord hospitaal en het Engelse woord hospitality (gastvrijheid) alles met elkaar te maken hebben. We zien een aantal Bijbelse scènes die dit illustreren. Zo is er een anoniem werk met de gelijkenis  van de barmhartige Samaritaan (Lucas 10:25-37) . Een joodse man wordt overvallen en halfdood achtergelaten aan de kant van de weg. Er komen een priester en Leviet (een lid van de stam van Levi)  voorbij, maar zij passeren aan de overkant van de weg zonder te helpen. Dan komt er een Samaritaan langs. Hij stopt, ondanks de vete tussen Samaritanen en joden, helpt en verzorgt de man.

Vanaf ca. 1150 kwamen vooral kansarme Bruggelingen en passanten naar het Sint-Janshospitaal. Het complex was grotendeels zelfvoorzienend, met een moestuin, boomgaard, bakkerij, kerkhof en brouwerij. Zielzorg was minstens zo belangrijk in de middeleeuwen als het verlenen van medische hulp. De grote ziekenzaal sloot aan bij de kerk, zodat de zieken vanaf hun bed de mis konden meemaken. Als de medische wereld machteloos staat, en dat gebeurde nogal snel in de middeleeuwen, rest slechts hoop op bovennatuurlijke bijstand. Die kon geboden worden door zogenaamde geneesheiligen, zoals Cornelius (stuipen) of Rochus (de pest). De heiligen Ursula en Barbara zorgden ervoor dat je niet plots stierf, zodat je je kon voorbereiden op het leven na de dood. Relieken (stoffelijke resten van heiligen) speelden ook een belangrijke rol in het geven van hoop. Deze werden bewaard in, vaak rijk versierde, reliekhouders. Door deze aan te raken, te kussen of erbij te bidden, hoopte men op een gunst van de betreffende heilige.

Voor zorgverleners in een middeleeuws ziekenhuis was gevaar voor eigen leven een dagelijkse realiteit. Ze werkten tussen bloed, braaksel en urine in een tijd dat niemand nog weet had van virussen en bacteriën. De zusters deden hun werk vanuit roeping. De mortaliteit was hoog. Zestien procent van de zusters stierf binnen vijf jaar.