#machteloos

[ralph-mulder]

Als het enige doel het einde is

[twafordizzy]

Kafka belandt in het bagagenet

bron beeld: pinterest.com In het korte verhaal Eerste droefenis schetst schrijver Franz Kafka (1883-1924) de bijzondere keuze die een trapeze-acrobaat maakt. De acrobaat wil dag en nacht op de trapeze zijn. In het circus waar hij optreedt, voldoet men aan zijn (zeer bescheiden) behoeften. Elkaar aflossende bedienden houden beneden de wacht en op alles wat van boven vereist word, reageert men door…

[havetowriteitoff]

ik mis niet alleen jou, pap.

Ik mis het leven dat ik had. Ik mis het om me niet zorgen te hoeven maken over mam. Over haar verdriet en eenzaamheid.

Kon ik maar iets doen, maar het is zo machteloos, zo eindeloos.

[gedichtenoverdingen]

21, 2-2-2023

Ik heb me in tijden niet zo ongeloofelijk zwaarmoedig gevoeld, dat ik spontaan het schrijven terug vind. Ik zeg de verkeerde dingen en sla de verkeerde toon aan om vervolgens dat alles te ontkennen maar wel bang ben dat m’n huisgenoten me nu nog minder mogen. Ik ben nog altijd te impulsief in conversatie, waardoor ik mijn vader machteloos zie proberen om te gaan met de dingen die hij ook niet begrijpen kan of oplossen. Je zou maar een dochter hebben. Ik geef geld uit alsof ik niet van plan ben een toekomst te gaan hebben. Ik wil een grap maken over hoe ik niet weet of ik het eind van deze maand ga halen, en dan niet zo zeer financieel - maar dat zijn geen leuke grappen om te maken, en de waarheid is, ik red me wel. Ik red mezelf altijd. Ik weet inmiddels best dat door middel van samenwerken en verbinden en je open stellen je meer bereikt, dat dat is waar het leven begint. Maar ik weet ook dat te veel misplaatste liefde, hoop, verwachtingen, vertrouwen, geduld en vergiffenis ertoe hebben geleid dat er enkel bedden geen levens werden gedeeld en misschien verklaart dat waarom ik al kankerend vannochtend in m’n eentje een hele tafel inclusief tafelblad (in 2 keer lopen) vanuit de woonkamer de schuur in heb gesleurd omdat m’n huisgenoten dat nog altijd niet hadden gedaan en ik dat blijkbaar niet op een normale manier kon vragen. Dan deed ik het zelf maar. 

Ik weet niet zo goed wat ik later wil worden maar dat komt ook omdat ik weet dat het niets uit maakt. Misschien is het gewoon goed om door the motions te gaan, gewoon die studie af maken. Wat ik en de rest van de wereld daarvan vind of daarvan gaat maken is even niet belangrijk. Elk. Moment. Van. Reflectie. Leidt. Tot. Stilstand. En ik wil eigenlijk vooral verder, niet meer te horen krijgen dat ik te jong ben om mee te zijn, om het te begrijpen, om serieus genomen te worden. Ik wil weten dat het kan, liefde, de blik van je eigen kind als het niet durft. Ik denk dat ik het daarvoor doe, the motions. En voor de versie van mezelf die ik dan ben.

Ik verbaas me soms over hoe diep trauma kan gaan zitten en dat je dat pas beseft als het na vijf jaar ineens terug komt. Maar vervormd, het zijn de ideeën die je bang maken, niet de letterlijke gebeurtenis. Ik heb nog altijd irrationele angst bij hele normale dingen. Ik weet niet of de praatafspraak van volgende week daarin iets kan veranderen, maar wel dat daarheen gaan valt onder het proberen.

“Proberen”, misschien is dat wel mijn favoriete woord. Een ondergewaardeerd woord. Sommige vinden proberen niet goed genoeg, te ondermijnend, voorzichtig, veilig. Ik vind het dapper. Ik vind het mooi dat we het als mensen altijd nog kunnen proberen, iets. Ondanks dat we het spannend vinden, niet weten hoe of er geen fuck meer van geloven, proberen.

Soms denk ik aan hoe lang ik vind dat het leven al duurt en derhalve nog zal duren. Ik ben een maand te vroeg geboren en mijn moeder grapte dat ik altijd ongeduldig ben gebleven. Misschien is dat anders voor mensen die weinig last hebben van zichzelf, fysiek dan wel mentaal - maar als we de boedhisten moeten geloven hoort leiden nou eenmaal bij het leven. 

Nu dat ik filosofie als tweede studie ben gaan doen, drie vakken daarin heb gevolgd, besef ik me eigenlijk vooral wat de Westerse filosofie niet kan en de Oosterse wel. Niet dat ik je alles kan vertellen over Daoïsme, maar wel dat het analyseren van interpretaties van interpretaties van woorden in specifieke contexten weinig concrete antwoorden zal bieden. En misschien heeft het als we het over ethiek hebben, dan meer zin om aan je vrienden te vragen wat zij zouden doen, of is ethiek wel het besef dat wat je ook doet, zij je niet zullen afschrijven. 

[rotterdamvanalles]

Start van de ronde van Feijenoord aan de Maashaven, 1 mei 1961. Burgemeester Van Walsum lost het startschot.

Uit het Vrije Volk van 2 mei 1961:

Een stevige omhelzing van zijn vader, een enorme lauwerkrans uit handen van de ronde-nestor Willem Buitendijk, een ereronde in het zijspan van één der onontbeerlijke politiemotoren en een welgemeend spontane ovatie vielen maandagmiddag de winnaar van de ronde van Feijenoord in Rotterdam ten deel. Het was de 20-jarige Haagse jongeling Jackie Mesters, sinds een paar weken uit de militaire dienst teruggekeerd en sindsdien ook reeds enkele malen op de voorgrond getreden in nationale wedstrijden.

Wel, hij mocht er zijn, deze winnaar. De wijze, waarop hij zich in gezelschap van zijn Rotterdamse rivaal v. d. Leer in de laatste fase van de strijd had weten te voegen bij twee vluchters dwong reeds ieders respect af. Toen hij zich ten slotte in de draai Bloemfonteinstraat-Maashaven en later op het rechte eind naar de finish voor de deur van Kees Buitendijk van alle concurrenten ontdeed, kende het enthousiasme langs het wat minder dan in andere jaren bezette traject nauwelijks grenzen.

Feijenoord kon overigens ingenomen zijn met de tweede plaats van Lesier van der Leer, die de twee andere renners Anton Reekers en Henk Castricum ruimschoots in deze volgorde klopte.

Tot de helden van deze eenentwintigste ronde van Feijenoord behoren ongetwijfeld Piet Verweij uit Gouda, Jan Stolk uit Rotterdam, die met de leidersprijs huistoe ging, Wim Jansen uit Noordwijkerhout, die vrijwel de gehele wedstrijd in de voorste rijen streed maar met een gebroken frame kort voor het einde machteloos werd en Maarten Breure, die met nog luttele ronden voor de boeg een serieuze poging ondernam de koers met voorsprong te winnen.

Verweij was er niet bij, toen al kort na de start onder aanvoering van Jansen, Ket, Bravenboer en o.m. Stubbe een groep van elf man tot stand werd gebracht, waaruit Hans Hoek terugviel en ook Fiers door pech verdween. Hij had materiaalpech gehad en zwoegde lange tijd achter het peloton aan. Hij kreeg aansluiting en speelde later zelfs een vooraanstaande rol, toen hij in gezelschap van Breure 7 ronden voor tijd ertussenuit trok,.

Timmer, Dorst en Idema behoorden tot de tegenstrevers op dat ogenblik en deze renners noodden de overigen in het peloton tot groter spoed, welke ertoe leidde, dat de vlucht ongedaan kon worden gemaakt. In die kritieke periode ook liep v. d. Fliers ketting eraf en werd deze evenals Stolk met een stuk papier tussen het versnellingsapparaat verder kansloos. De militaire kampioen v. d. Leur kreeg het te kwaad met kramp en moest eveneens voorgoed van de fiets.

Castricum en Reekers snelden 3 ronden voor tijd bij de anderen weg, juist toen mede door toedoen van Stubbe, De Ruiter Dorst en v. d. Leer de twee eerder genoemde renners waren teruggepakt. Mesters, v. d. Leer en aanvankelijk ook Zonneveld reageerden fel en juist voor het ingaan van de laatste ronde vormde zich de kopgroep van vier, waaruit ten slotte Mesters als snelste de eindspurt volbracht.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 2 mei 1961.

[remidavs]

I am Just human

Ik ben maar heel gewoon en kwetsbaar zoals iedereen en vooral, ik kan in balans zijn met mijn lichaam, maar uiteindelijk heb ik niet alles in de hand. Dat mocht ik zondag zeer duidelijk ervaren. Net geen week na mijn laatste chemo (hoera! ☺️) werd ik wakker, zoals wel vaker, door Ida die mama roept. En zoals gewoonlijk is mijn antwoord: ‘mama komt!’ Maar zover ben ik niet geraakt. Bij het uit bed stappen voelde ik me licht in mijn hoofd, ik wou me even vasthouden aan de kast in de buurt om te bekomen, maar het volgende dat ik weet is dat ik tegen de kast op mijn kont neer zit. Best wel even schrikken, ik ben wel al duizelig geweest in de afgelopen periode, maar nog nooit zo erg dat ik flauwgevallen ben. Voor alles een eerste keer dus. Gelukkig was Jan thuis en kon ik hem roepen om onze dochter mee naar beneden te nemen. De rest van de ochtend verliep voorzichtig en wel redelijk. Ik had het fris en ging een extra trui en dikke sokken aantrekken boven en ergens bij de laatste trappen richting beneden, gleed ik uit (of dat denk ik toch) in elk geval gleed ik onsierlijk en nogal pijnlijk op mijn kont en armen de laatste treden af. Voor mij even de druppel. De voorbije week was onvoorstelbaar goed gegaan, wellicht te goed. Ik had al zoveel kunnen doen waardoor ik me even hulpeloos en machteloos voelde. Mijn lichaam gaf duidelijk aan dat het wat minder moest. Dus nu doe ik het wat minder…

Ik prijs me wel gelukkig dat we samen hebben kunnen genieten van een fijne sintperiode en een lekker rustig weekend. Deze week doe ik verder rustig met het oog op een fantastische kerstperiode. Dat is mijn laatste doel voor dit jaar. Een fijne en gezonde kerst vieren (maakt niet uit hoeveel keer) met mensen waar ik van hou…

Gisterenavond had ik mijn MRI en vrijdag gaan we bij de gynaecoloog met gans het gezinnetje om te horen wat de planning is voor mijn operatie en zodat Remi zijn vragen kan stellen. Hij wou nog zeer graag de dokter zien om wat rust te krijgen voor de storm die soms in zijn hoofd raast. Deze week dus dat en niet te veel anders…

[mijnmuse]

Vast in schijnrust

Sinds juni loop ik met een tennisarm. Dit houdt in dat er door overbelasting kleine scheurtjes zijn ontstaan in de bot-peesaanhechting, ook wel een peesontsteking genoemd. Dit brengt veel frustratie met zich mee. De gedachte dat ik zo ver achterloop ten opzichte van de mensen om mij heen. Alsof ik op een schommel zit die nooit stopt met bewegen, maar ik kan niet echt vooruit. Constant mensen die vragen hoe lang het nog zal duren, en ik moet weer mijn schouders ophalen, terwijl een storm van frustratie in mij opkomt omdat het bijna onmogelijk lijkt om rust te nemen.

We leven in een wereld met een constante stroom aan informatie die we moeten verwerken, en waarin we altijd productief en bereikbaar moeten zijn. Simpelweg werd ik meegenomen in deze stroming. Constant op zoek naar de 'perfecte' versie van mezelf, de 'perfecte' vriendschappen, maar ook de 'perfecte' studieresultaten, toekomstplannen, inkomen en kleding. The American Dream, toch? Alles moet perfect. Tenminste, dat dacht ik.

Er wordt veel waarde gehecht aan 'hard werken' en productief zijn: de sleutel tot succes. Dit brengt de gedachte met zich mee dat mensen pas ‘waardevol’ zijn als ze actief bezig zijn. Een vicieuze cirkel waarin alles ten koste gaat van mijn welzijn. Ofwel: de ‘hustle-cultuur’. Nog steeds betrap ik mezelf erop dat ik constant productief wil zijn, omdat ik me anders beklemd voel door schuldgevoelens. Iets wat eigenlijk helemaal niet prettig voelt, maar wat doe je eraan?

Wat mij helpt, is me te herinneren dat succes niet alleen de definitie is van externe prestaties, maar ook van interne prestaties. Dit zijn prestaties die niet altijd zichtbaar of meetbaar zijn en te maken hebben met je groei, welzijn en innerlijke ontwikkeling. Dingen die eigenlijk een beetje verstopt zitten, die je aan de buitenkant niet snel ziet. Denk bijvoorbeeld aan je zelfverbetering, emotionele groei, mentale veerkracht en zelfdiscipline.

Heel lang heeft rust voor mij dezelfde definitie gehad als achteruitgang. Elk moment van rust ervaarde ik als een stap terug. Alsof ik eindeloos voor een rood stoplicht stond. Mijn ‘rust’ was in werkelijkheid doordrenkt met stress en angst. Op vijftienjarige leeftijd was ik opgebrand. Ik had een burn-out. Iets wat ik toen totaal niet begreep en niet accepteerde. Ik voelde me machteloos. Ik was een vogel in een kooi. Ik heb wekenlang thuis gezeten, veel geslapen en gehuild. Ik zat gevangen met het gevoel dat de wereld om mij heen verder ging zonder mij, en ik vastzat in een leven dat ik niet meer herkende. Tenslotte was ik ook gewoon een eigenwijze tiener, net als iedereen. Een mix van ongebreidelde energie en intense emoties.

Nog steeds merk ik dat er momenten zijn waarin ik simpelweg streef naar het onbereikbare beeld. Op zoek naar het volgende dat weer beter kan, waarbij rust voelt als zwakte. Hierdoor voel ik me soms ook ongemakkelijk en onzeker. Iets wat helemaal niet comfortabel voelt.

Het is nog steeds een zoektocht naar de juiste balans tussen productief zijn en rust nemen. In een wereld van chaos en hectiek is het bijna onmogelijk om rust te vinden, omdat we de externe omstandigheden niet altijd kunnen beheersen. Echter, we hebben de kracht om, ongeacht de situatie om ons heen, een innerlijke ruimte te creëren waarin we rust kunnen ervaren.

Liefs, Marleen

English version:

Stuck in False Rest

Since June, I’ve been dealing with tennis elbow. This means that due to overuse, small tears have formed in the tendon-bone attachment, a condition known as tendinitis. It's been a source of a lot of frustration—the constant feeling of being behind everyone else. It’s like being on a swing that never stops moving, yet I can't seem to move forward. People keep asking how long it will take, and all I can do is shrug, while a storm of frustration brews inside me because it feels almost impossible to rest.

We live in a world overloaded with information, where we're expected to always be productive and available. I’ve been swept up in this current. Always searching for the ‘perfect’ version of myself, the ‘perfect’ friendships, the ‘perfect’ study results, future plans, income, and clothing. The American Dream, right? Everything has to be perfect. At least, that’s what I thought.

There’s so much emphasis on ‘hard work’ and productivity as the keys to success. This mindset implies that people are only 'valuable' if they’re actively engaged in something. It's a vicious circle where everything comes at the expense of our well-being. In other words, the ‘hustle culture.’ Even now, I catch myself constantly striving to be productive, because if I’m not, I feel overwhelmed with guilt. It’s not a good feeling, but what can you do?

What helps me is remembering that success isn’t just about external achievements, but also about internal growth. These are accomplishments that aren’t always visible or measurable—they relate to your personal development, well-being, and inner strength. These things are often hidden, and you can’t always see them from the outside. Think about your emotional growth, mental resilience, self-discipline, and overall self-improvement.

For a long time, I saw rest as a form of regression. Every moment of rest felt like a step backward. It was as if I was endlessly waiting at a red light. My ‘rest’ was actually filled with stress and anxiety. When I was fifteen, I burned out. I had a full-blown burn-out—something I didn’t understand at the time, and definitely didn’t accept. I felt powerless. I was like a bird trapped in a cage. I spent weeks at home, sleeping a lot, crying, and feeling stuck, as though the world was moving on without me and I couldn’t keep up. Ultimately, I was just another stubborn teenager, full of energy and intense emotions.

Even now, there are still moments when I find myself chasing that unrealistic image of ‘perfection’—always looking for the next thing that can be better, where rest feels like weakness. This leaves me feeling uncomfortable and insecure, which is not a pleasant experience.

It’s still a journey to find the right balance between being productive and taking time to rest. In a world of chaos and constant activity, it feels almost impossible to find true rest because we can’t always control our external circumstances. However, we do have the power to create an inner space where we can experience peace and rest, no matter what’s going on around us.

With love, Marleen

[digitaledemocratie]

Naar een Transparante Democratie - Hoe Blockchain, Prestatiegericht Inkomen, Smart Contracts en Onafhankelijke Informatievoorziening de Politiek Radicaal Kunnen Hervormen

Inleiding De politieke kloof tussen beloftes en resultaten in Nederland lijkt steeds groter te worden. Steeds vaker zetten politici economische belangen van het bedrijfsleven en lobbygroepen boven die van het volk, wat tot groeiende wantrouwen en onvrede leidt. Burgers voelen zich vaak machteloos en hebben het gevoel dat zij geen invloed hebben op het politieke beleid. Dit moet anders. Door…

[feyenoord-1908]

Zakelijk Feyenoord verslaat machteloos FC Utrecht.

[ralph-mulder]

Waarschuwing!!! dit is een heftig gedicht, komt uit de tijd dat het heel slecht met mij ging en dit gevoel komt nu weer bij mij boven na het horen dat er twee verschillende mensen in korte tijd suïcide hebben gepleegd

Een aanstormende trein

Je bent op het verkeerde terrein

Een gebroken raam

Een dieptepunt waarvoor ik me schaam

Een overdosis pillen

De pijn je zou wel willen gillen

Vallen en opstaan

Maar hoe kun je in hemelsnaam doorgaan

Smijt jezelf tegen de muur

Luister er is geen genezende kuur

Je zult er mee moeten leren leven

Maar hoe kun je dan nog naar het hoogste streven

Ik voel de wind langs mij heen gieren

De duivel zit mij telkens te klieren

Hoe moet je de moed erin houden

Is dat wat de stemmen wouden

Gedachtes zijn brengen mijn hoofd op hol

Ik wordt van die stemmen dol

Beelden vol bloed

Heb ik niet genoeg geboet

Ik sta met mijn blote voeten in de glasscherven

De pijn en het bloed die mijn trots bederven

Rust is het gene wat je zoekt

Maar dat heb je niet zo geboekt

Is dood een antwoord

Je hangt al aan zo’n dun koord

Ik weet het niet

Ik zie het niet

Een aanstormende trein

Het maakt me machteloos en klein

Een gebroken raam

Een bloederig lichaam

Een overdosis pillen

Kunnen zij de pijn stillen?

Snij in je armen om wakker te worden

Hoe zal je, je gedachtes goed kunnen ordenen

Ik verlies de macht over mezelf

En val in de verkeerde helft

Dood lijkt de enige weg

Dat is wat mijn gedachtes zegt

Iets binnen mij wil niet

Maar als die geen andere uitweg ziet

Ik moeten een opening zien te vinden

Voordat ze me hier verslinden

De stemmen mogen niet winnen

Ze moeten op gaan in de zinnen

Maar ik ben uit gestreden

Ik heb te veel geleden

Een aanstormende trein

Hoe had het anders kunnen zijn

Een gebroken raam

Een gebroken lichaam

Een overdosis pillen

Niemand kan deze pijn stillen

© Ralph Mulder 22-02-2006

[elkedagvakantie]

Miljonair McKuen over zijn succesvolle protest

Rod McKuen schreef het nummer ‘Soldiers who want to be heroes’ uit frustratie omdat hij zich machteloos voelde dat jonge mensen moesten vechten in wat hij beschouwde als een zinloze oorlog. Hoewel niet expliciet genoemd, was de Vietnamoorlog op dat moment gaande, wat zeer waarschijnlijk de directe aanleiding was voor het schrijven van dit protestlied. McKuen was begin jaren vijftig verslaggever…

[gerbie7]

Dag mama

Gisteren hebben we afscheid genomen van mama. Het was een waardige ceremonie, een lach en veel tranen, alle clichés kloppen. Dat ze geliefd was, was overduidelijk. Honderden berichten op social media, een brievenbus vol kaarten, een uur handen schudden eergisteren en vele speeches gisteren. Toen we een week eerder bij haar ziekenhuisbed stonden, gingen we niet uit van deze uitkomst. Machteloos…

[zielsvlucht]

02/05/2024

Ik kijk uit het raam van de trein, naar alle dingen die we voorbij rijden. Alle dingen die we gemaakt hebben. Overal daken, muren en wegen. Net een volgestampte minecraft server. Ik zie de auto's in rijen van de stad wegrijden. Als een vloeiend spoor van lichtgevende mieren. Het doet me denken aan bloed dat door aders wordt gestuwd. Als ze konden opstijgen, dan was ik naar Blade Runner aan het kijken.

En toch zijn al die dingen gemaakt door mensenhanden. Of gemaakt door machines, die gemaakt zijn door machines, die gemaakt zijn door mensenhanden. Gemaakt zoals de nesten van vogels en de dammen van bevers. Ik vraag me af waar al onze pretentie vandaan komt. Niemand kon me ooit uitleggen waarom mensen geen dieren zijn. Ze zeggen me dat een mens meer dan een dier is. Dat kan zijn maar een vierkant is meer dan een rechthoek. En het is nog steeds een rechthoek. Heeft alle eigenschappen van een rechthoek. Gewoon omdat een mens meer dan een dier is, wilt niet zeggen dat de mens minder dier is. We zijn gewoon dieren met extra bagage. Omhooggevallen apen die doen alsof ze kunnen dichten. Ook wij worden gedreven door honger en onze zintuigen. We voelen ons even machteloos wanneer we buiten in de storm staan en we zoeken naar vormen in de sterren. Allemaal tevergeefs want er is uiteindelijk maar zo veel dat we kunnen doen met ons leventje. En ons leventje draait eigenlijk om dezelfde dingen als bij andere dieren: eten, seks en doodvallen.

En liefde natuurlijk. Want zelfs ik ben niet cynisch genoeg om het belang van liefde te ontkennen.

We praten over dieren in het nauw, alsof we zelf niet even wilde sprongen maken. We praten over dierlijke instincten, alsof we zelf vrij zijn. We praten over inteligentie, alsof we begrijpen wat dat is. Sinds kort zijn we iets anders artificiele inteligentie beginnen noemen. Misnoemen. Het lijkt voor geen meter op de echte inteligentie van dieren, maar het verraad wel hoe wij denken dat inteligentie werkt. Wat wij denken dat het is. En hoe ver we er naast zitten.

De blinden leiden de blinden en ik klaag er over alsof ik wel de dingen kan zien. Maar al dat ik zie is een puinhoop. Een explosie die iemand gepauzeerd heeft, waarin wij nu leven. En ik weet niet waarom alles ontplofte, waarom alles vervalt, waarom wij niet beter zijn dan de vonken waaruit we gemaakt zijn. Ik weet niet waarom vormen in onze explosie, zoals de vormen in wolken en in vallende golven in de branding van de zee; waarom zij denken dat ze bestaan en denken dat ze sterven wanneer ze terug uiteen drijven. En toch zou ik het ook graag hebben dat alles waarvan ik hou, zijn vorm behoudt. En dat ik er nog even zal zijn, om het mee te maken. Om jullie te kunnen vertellen over het vuurwerk dat ik zag. Al is het maar zodat jullie het hoofd kunnen schudden en zeggen:

"Hou toch op met die existentiele zever, jij blinde omhooggevallen aap."

[rotterdamvanalles]

Start van de ronde van Feijenoord aan de Maashaven, 1 mei 1961. Burgemeester Van Walsum lost het startschot.

Uit het Vrije Volk van 2 mei 1961:

Een stevige omhelzing van zijn vader, een enorme lauwerkrans uit handen van de ronde-nestor Willem Buitendijk, een ereronde in het zijspan van één der onontbeerlijke politiemotoren en een welgemeend spontane ovatie vielen maandagmiddag de winnaar van de ronde van Feijenoord in Rotterdam ten deel. Het was de 20-jarige Haagse jongeling Jackie Mesters, sinds een paar weken uit de militaire dienst teruggekeerd en sindsdien ook reeds enkele malen op de voorgrond getreden in nationale wedstrijden.

Wel, hij mocht er zijn, deze winnaar. De wijze, waarop hij zich in gezelschap van zijn Rotterdamse rivaal v. d. Leer in de laatste fase van de strijd had weten te voegen bij twee vluchters dwong reeds ieders respect af. Toen hij zich ten slotte in de draai Bloemfonteinstraat-Maashaven en later op het rechte eind naar de finish voor de deur van Kees Buitendijk van alle concurrenten ontdeed, kende het enthousiasme langs het wat minder dan in andere jaren bezette traject nauwelijks grenzen.

Feijenoord kon overigens ingenomen zijn met de tweede plaats van Lesier van der Leer, die de twee andere renners Anton Reekers en Henk Castricum ruimschoots in deze volgorde klopte.

Tot de helden van deze eenentwintigste ronde van Feijenoord behoren ongetwijfeld Piet Verweij uit Gouda, Jan Stolk uit Rotterdam, die met de leidersprijs huistoe ging, Wim Jansen uit Noordwijkerhout, die vrijwel de gehele wedstrijd in de voorste rijen streed maar met een gebroken frame kort voor het einde machteloos werd en Maarten Breure, die met nog luttele ronden voor de boeg een serieuze poging ondernam de koers met voorsprong te winnen.

Verweij was er niet bij, toen al kort na de start onder aanvoering van Jansen, Ket, Bravenboer en o.m. Stubbe een groep van elf man tot stand werd gebracht, waaruit Hans Hoek terugviel en ook Fiers door pech verdween. Hij had materiaalpech gehad en zwoegde lange tijd achter het peloton aan. Hij kreeg aansluiting en speelde later zelfs een vooraanstaande rol, toen hij in gezelschap van Breure 7 ronden voor tijd ertussenuit trok,.

Timmer, Dorst en Idema behoorden tot de tegenstrevers op dat ogenblik en deze renners noodden de overigen in het peloton tot groter spoed, welke ertoe leidde, dat de vlucht ongedaan kon worden gemaakt. In die kritieke periode ook liep v. d. Fliers ketting eraf en werd deze evenals Stolk met een stuk papier tussen het versnellingsapparaat verder kansloos. De militaire kampioen v. d. Leur kreeg het te kwaad met kramp en moest eveneens voorgoed van de fiets.

Castricum en Reekers snelden 3 ronden voor tijd bij de anderen weg, juist toen mede door toedoen van Stubbe, De Ruiter Dorst en v. d. Leer de twee eerder genoemde renners waren teruggepakt. Mesters, v. d. Leer en aanvankelijk ook Zonneveld reageerden fel en juist voor het ingaan van de laatste ronde vormde zich de kopgroep van vier, waaruit ten slotte Mesters als snelste de eindspurt volbracht.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 2 mei 1961.

[de-meerpeen]

DWOW machteloos legen DWB, Flevo legt JVC over de knie

Sportnieuws: 'DWOW machteloos legen DWB, Flevo legt JVC over de knie'

[dromen]

Lieve mam,

Er is een mens in mijn leven, een nieuw wezen. Of- iemand die ik nog nooit eerder zag of sprak of voelde. En vooral ook iemand die ik nooit verwacht had. Een vanzelfsprekend en bovenal veilig gevoel van thuis, gegoten in een grote sterke zachte beer-van-een-mens-vorm. Iemand die me vasthoudt en gerust stelt. Iemand bij wie ik mezelf mag zijn en door wie mijn binnenste weer kleur heeft. Iemand die mijn hand vasthield terwijl die me uit mijn schulpje begeleidde. Voorzichtig, zonder haast. Het voelt fijn, mam, en ook zo dubbel.

Ik heb het veel over je, vertel verhalen over jou en vroeger en wie je was. Je naam heb ik nog niet genoemd, denk ik, maar ik weet niet waarom. Hoe dan ook neem je een plek in, want jij en jouw verhaal horen bij mij. Ik laat veel foto's van je zien, en deel alles wat ik van je geleerd heb, en wat ik van je gekregen heb. Zoals de eigenschap om te zorgen dat niemand met honger naar huis gaat, mijn donkerbruine ogen, en het schaaltje wat al zo veel stukjes mist maar ik niet kan weggooien omdat jij het ooit voor mij heb uitgezocht.

Je zou blij voor me zijn, meer dan dat. Je zou nieuwsgierig zijn en voorgesteld willen worden. Ik zou je zo graag voorstellen, want ik weet zeker dat jullie elkaar zouden mogen. Het voelt zo gek dat dat niet kan. Het maakt me boos en verdrietig, omdat er niets is wat ik daar aan kan veranderen. Machteloos enzo, maar wat doe je daar aan? Wat kun je daarmee behalve voelen en misschien noemen?

In ieder geval - het gaat goed.

P.S. Gisteren (ik was jarig) miste ik je zo hard dat ik het eigenlijk niet kon toelaten.