#zapomniane

[apollos-chick]

We mnie ci do twarzy (on Wattpad) https://www.wattpad.com/story/389163552-we-mnie-ci-do-twarzy?utm_source=web&utm_medium=tumblr&utm_content=share_myworks&wp_uname=Allcja 

Dziewiętnastoletnia Alana, której ostatnie dwa lata życia stanowią tajemnicę jeszcze większą, niż autentyczność rodziny w której żyje, w poszukiwaniu siebie przenosi się w zupełnie nowe miejsce. Szturmem jednak atakują ją przypuszczenia, że mimo ucieczki w nieznane i odcięcie się od starego, wciąż nie wszystko jest tak jak się wydaje. Dniem i nocą czuje jego nienamacalną obecność, ale kiedy Ezra staje tuż przed nią zupełnie go nie dostrzega. Opowieść o nieszablonowym przywiązaniu dwóch przeciwieństw, dążeniu do harmonii, odcieniach miłości, pożądania i granicach normalności.

[theophan-o]

@kozakk, @pomarlisko, moje stare krotochwilne Pana Sienkiewicza Naśladowanie, na wpół zapomniane, może się Wam spodoba?

Pan namiestnik dobrze wiedział, że na łubieńskim gościńcu – osobliwie o zmroku, gdy zrodzone nad moczarami tumany i błędne ogniki rozpoczynały swój miłosny taniec – wszelakie dziwy napotkać można, nigdy, w najśmielszych snach nawet nie przypuszczałby jednak, że takie cudo wpadnie mu w ramiona. Jedwabiste zasłony rzęs, ciemnych, długich i gęstych jak u dziewczęcia z haremu tureckiego padyszacha, uniosły się nagle i spod futrzanego, lisiego kołpaka wejrzała nań para wielkich oczu, bławatnych niczym fale dnieprowe w słoneczny dzień. Oczy te, a zadziorne, a bałamutne, a iskrzące się, a harde, spoglądały mu teraz prosto w twarz, a wpół schowane pod ciemnym wąsem, delikatne niczym płatki róż, lekko zdziwieniem rozchylone wargi, aż prosiły się o to, by złożyć na nich gorący pocałunek.

– Ani kroku, Lachu przebrzydły, bo skórę z ciebie zedrę i ćwiekami nabiję – ozwała się nisko i groźnie spłoszona stepowa ptaszyna.

Na dźwięk tych słów Jan Skrzetuski poczuł, jak w piersi serce zatrzepotało mu w zachwyceniu. Pewnym krokiem podszedł do Kozaka i zamknąwszy w mocarnym uścisku swych husarskich ramion szczuplejszą niż u niejednej panny respektowej talię watażki, wyszeptał:

– A drzyj… Jurko… Zedrzyj bodaj wszystko, aż do samych białych kości.

– Precz z łapami, bo ubiję! – ryknął Bohun, jakby w niego piorun z jasnego nieba strzelił i począł wyrywać się z objęcia namiestnika. Jan, jakkolwiek w pierwszej chwili oszołomiony furią watażki, w lot jednak pojął, że ma przy sobie dzikiego sokoła, nienawykłego do znoszenia jakiegokolwiek jarzma i kajdan, nawet jeśli miałyby to być słodkie okowy Wenery. Poluźnił uścisk i wnet oswobodzona prawica atamana powędrowała ku rękojeści szabli. Na to jednak pan namiestnik pozwolić już nie mógł i błyskawicznym, wyćwiczonym w wielu bitewnych tudzież białogłowskich potyczkach ruchem również sięgnął ku broni Kozaka, kładąc rękę na zadziwiająco drobnej dłoni mołojca. Była ciepła, szorstkawa jak sierść tatarskiego bachmata i – czy młodemu szlachcicowi przewidziało się to jedynie – lekko drżała pod jego dotykiem.

Jurko gwałtownie odwrócił głowę, ponownie kierując na Jana spojrzenie swych błękitnych, głębokich jak dnieprowe odmęty źrenic. Skrzetuski nieomal wyczuwał, mimo rozdzielających ich warstw przyodziewku, ciężkich, przepysznie przetykanych złotem aksamitów i atłasów, które miał na sobie Bohun oraz swej własnej kolczugi, jak w jego towarzyszu tłucze się serce, porażone nagłym, nieznanym wcześniej afektem, zagubione jak porzucony przez wędrowca w nocnym stepie płomień. Na dnie Bohunowych oczu śmiertelna uraza zdawała się walczyć z czymś nieomal podobnym do lęku i jeszcze jednym uczuciem, na samą myśl o którym całe jestestwo Jana wpadało w ogień. Różany, dziewiczy rumieniec okrasił piękne lica watażki, butnie spojrzał jednak namiestnikowi prosto w twarz i spytał ściszonym głosem:

– Czego ty właściwie chcesz ode mnie? Ty…

Janowi nie sposób było powstrzymać uśmiechu, cisnącego się na usta na tak niewinne dictum. Zawadiacka ta wesołość poczęła się udzielać także jego towarzyszowi, gdyż po chwili kąciki jego warg uniosły się nieco i jakby na ostatku oddechu wyszeptał: rarożku…

 „Już dam ja ci rarożka” – przemknęło przez głowę Skrzetuskiemu. Wyczuł jednak, że tego rodzaju krotochwile przyjdzie mu odłożyć na późniejszy, sposobniejszy nieco moment, podobnie jak przyśpiewki o specjałach ponad wszelkie inne i słodyczy tureckich bakalii. Miast tego zamknął szczupłą twarz watażki w swoich dłoniach i zbliżając czoło do jego bujnej, czarnej czupryny wyszeptał:

 – Ofiarować ci świat, Jurko, w którym nikt więcej cię nie skrzywdzi.

[opera-ghosts]

Ludwika Leśniewska The Nightingale of Warsaw

Ludwika Leśniewska, a student of Jan Quattrini, a valued soprano, soloist of the Grand Theatre in Warsaw, called the "Polish Nightingale" by "Kurier Warszawski". She made her debut on the stage of the Grand Theatre in Warsaw on January 19, 1847.

After three years of performing in Warsaw, she left for further studies in Italy and at the same time began performing in Treviso and Turin. Already in January 1851, Leśniewska sang the part of Violetta in Mercadante's Il bravo, at La Scala in Milan, a few years later, in August 1859, she performed as the title character Lucia in Donizetti's opera. "Music lovers will probably be pleased to hear the news published in the Milanese newspapers that in the La Scala Theatre there, among the first singers engaged for the period of carnival and Lent is Miss Ludwika Leśniewska, a singer of our Opera in Warsaw (where she debuted on January 19, 1847 in the title role of Lucia di Lammermoor by Donizetti), and who, as we reported, went abroad in order to develop her beautiful voice," wrote "Kurier Warszawski" in January 1851.

It was this singer who began the rich history of Polish performances on the stage of La Scala in Milan. The success she achieved in the Milanese theatre made her a much sought-after singer, invited to Budapest, Vienna, Berlin, Brussels, Venice and Rome. She was particularly valued for her outstanding performance as the title character in Donizetti's opera. Moreover, heroines from operas by this composer constituted the vast majority of the parts she had in her repertoire. It must also be admitted that Leśniewska was the first Polish singer to perform successfully on foreign opera stages. Her older sister Magdalena was also a singer. She performed most often in Vilnius and Kaunas. Exactly ten years after her debut in Milan, when the Warsaw Opera was having serious problems with singers, Maurycy Krasowski wrote in the same "Kurier": "Our periodicals have often mentioned the extraordinary successes in Vienna, Hungary and Italy of Miss Leśniewska; without a doubt this artist has already passed the zenith of her brilliant and shining profession, but if she is still at the end of it, she can still render great services to our stage." After ending her career, the artist did not return to Poland, she remained in Italy, where she died in 1882. Her sister, Magdalena, was also a singer. She performed most often in Vilnius and Kaunas.

[patataj124]





[pozartaa]

19.07.24 UTRZYMANIE WAG1 dzień 505 ważenie

Limit +/-2100 kc@l.

Wybrane posiłki:

przerwa w liczeniu kalor1i dzień 11

Dziś dzień stawania na wadze. Był ważny bo to pierwszy raz odkąd nie liczę kc@l. No i zaliczyłam niewielki spadek -0.4kg.

W kontekście dania sobie luzu z liczeniem spadek jest dla mojej głowy lepszy niż wzrost... Ale niestety w ogólnym rozliczeniu to nie dobrze.

Waga sprzed dwóch tygodni i dziś (177cm)

Jestem na n1edow@dze BMI 18.3... oznaczam to jako spadek i daje sobie czarne serduszko.

W ciągu następnych dwóch tygodni spróbuję sztuczki z orzeszkami. Bez konieczności wciskania w siebie większych porcji będę w stanie dorzucić parę kca1 więcej. A ponieważ nie sprawdzę tego - zjedzone zapomniane i już.

Na pewno nie powinnam ważyć mniej niż 58. Oczywiście, że lubię być szczupła - a nawet bardzo szczupła - i generalnie się sobie podobam. Zdecydowanie nie chcę wyglądać na chorą.

Aktualizacja w poście przypiętym i opisie bloga. A post przypięty wymaga przeróbek.

***

Ogólnie to trochę posprzątałam w domu. Coś tam przygotowałam na jutro do pracy. Wyszłam sobie na chwilę do sklepu po parę pierdołek.

Kupiłam kalafior i masło (takie małe 100g) bo chce zrobić sobie kalafiora na kolację z bułką tartą i na maśle... To takie letnie danie i jakoś ostatnio o nim gadałam. Przełamie lęk przed masłem i bułka tartą... przy jednym kalafiorze 😄

Btw... Nie wiem czy tego masła choć z 10 g dodałam 😄. Było o pycha!

Dobrej nocy wam życzę!

[wspominajki-pp]

Chciałabym wiedzieć więcej o niej....

Rzeźbiarka Irena Kunicka na łodzi nad Wisłą. 1935. Fotografia Stanisława Magierskiego

Irena Kunicka with two assistants, photography by Ida Kar | vintage bromide print, mid 1950s | @abwwia

9 7/8 in. x 11 5/8 in. (252 mm x 295 mm) image size

[what-if-i-overdose]

To co było między nami zostało nieskończone, niewyjaśnione, porzucone gdzieś na strychu bez pożegnania, bez słowa. Usilnie próbujące zostać zapomniane. Z czasem coraz mniej pamiętamy. Tak czas leczy rany, ale nie wyleczy niewyjaśnionego. To jakby leczyć chorobę nie mając diagnozy.

[z-niewolenie]

Gdybyśmy kiedyś spotkali się na mieście

Gdybyśmy kiedyś spotkali się w biegu, wśród tłumu, co milczy, zajęty swoimi sprawami, może pojawiłby się uśmiech na brzegu, tak jakby czas zatrzymał się między nami.

Przeszlibyśmy obok, udając niezainteresowanie lecz spojrzenie by zdradziło, co w sercu skrywane, wspomnienia jak echo wracałyby w mig, przypominając chwile dawno już zapomniane.

Może wtedy w ciszy, bez zbędnych słów, zrozumielibyśmy, że choć czas już minął, wciąż w tym chaosie codziennych snów, jest miejsce, gdzie kiedyś nasz świat się zaczynał.

Gdybyśmy kiedyś spotkali się znów, może wystarczyłoby jedno spojrzenie, żeby uwierzyć, że to wciąż ma znaczenie.

[indira2004]

Nadal poniedziałek.

To trochę zapomniane dla mnie doświadczenie - przeszukiwać indeks pojęć w książce przekładając kartki i recytując alfabet pod nosem.

[fairycruenta]

Cisza w duszy

Jak opuszczony świat

Jak zwiędły martwy kwiat

Cisza ta ciemność w sobie ma

Przez me wnętrze gna

Kiedy ja już dotykam dna

Ślady uśmiechu zapomniane

Oczy łzami zalane

[astrobornus]

Chłód wypełnia moje ciało,

Zapomniane to uczucie,

Gdyż ciągle mnie rozgrzewało,

Sztuczne szczęście w cienkim drucie

Co ten świat przede mną skrywa?

Gdy już nie jest tak zamglony

Gdy emocje, bóle, krzywda,

Nie będą stale wytłumione,

Siedzę w ciszy własnych myśli,

Myślę o tym czy dam radę,

Czy sukces się tylko przyśni

Czy tym razem nie zawiodę,

Tyle chwil wyrwanych z życia,

Dni, miesiące, lata wpatrujac się w okno

Ciężar krzyża skłania do wycia,

Boże pozwól mi odczuć dobro

[niesforni]

Najlepsza część życia ludzkiego to małe, bezimienne i zapomniane akty dobroci i miłości.

~William Wordsworth

[plonaca]

Niedziela

Co chwilę budząc się myślałam, że już jest rano. Dopiero jak On wziął telefon spojrzałam na zegarek.

8:20. Całkiem spoko pospane. On dalej się nie odzywał. Oczywiście nawet nie przytulił.

Wstałam jak wyszedł z psami i standardowo przygotowałam psom jedzenie i się ogarnęłam. Dalej cisza.

Dopiero około 11, jak On grał na konsoli, a ja jadłam śniadanie, coś tam zaczął gadać rzeczy typu że widocznie trzeba się rozstać, jak nie umiemy się dogadać, że nic nie jest jeszcze potwierdzone, więc nie ma problemu, że nie rozumiem co się do mnie mówi, że miałam czas od wczoraj się odezwać i nic nie powiedziałam, znów jakieś wyzwiska „bo jak ma mnie nazywać”. Próbowałam spokojnie z Nim rozmawiać i przedstawić sytuację z mojej perspektywy, mówiłam Mu, że zawsze będą problemy, ale trzeba o nich rozmawiać, a nie od razu wyzywać. To stwierdził, że trzeba i że On tak ma. 😂 no i w końcu stwierdził, żebym dała Mu spokój, bo On gra. Chuj, że sam zaczął tę „rozmowę”.

Skończył grać przed 12 i oczywiście dalej się nie odzywał. Teoretycznie trzeba było wyjechać ok. 12:30-45. A ja dalej nie wiedziałam, czy jadę. Chociaż z wcześniejszych słów dało się wywnioskować, że raczej nie, ale nie wiadomo, co Mu odjebie. Niespecjalnie mam ochotę spędzać z Nim czas w takiej atmosferze i to jeszcze wśród ludzi, ale z drugiej strony zaraz Mu przejdzie i pasowałoby żebym uczestniczyła w tych ustaleniach. Na wszelki wypadek się pomalowałam i przygotowałam ubrania. Czemu nie wyglądać ładnie, choćby samej dla siebie.

Przed 12:30 poszedł odpalić auto żeby się grzało i leżał jeszcze przed TV. Dalej cisza.

Szczerze to takiej sytuacji między Nami nie było od dobrych kilku miesięcy. W sumie nie wiem czy w ogóle była odkąd tu mieszkamy. A o gorsze rzeczy wiele razy się kłóciliśmy. No cóż.

No i wyszedł bez słowa.

Zadzwonił po tym spotkaniu, które trwało wyjątkowo krótko (niecałą godzinę). Ale w sumie nie doszliśmy do porozumienia. Twierdził, że on wyciągnął rękę, a skoro ja nie chcę to nie. Nie wiem tylko skąd doszedł do takich wniosków. Ja przez większość rozmowy próbowałam wytłumaczyć Mu, że właśnie praktycznie zawsze staram się robić tak, jak prosi. Finalnie się rozłączył, a ja jeszcze napisałam Mu wiadomość ze swoim punktem widzenia. Może tak dotrze.

Musiałam na chwilę wyjść i praktycznie w tym samym czasie jak wróciłam On wrócił.

Próba rozmowy zaczęła się raczej kiepsko i w sumie nawet nie wiem jak doszło do tego, że powiedział, że planujemy duże rzeczy, pokłada we mnie wielkie nadzieje i że szkoda by było, jakby przez taką rzecz trzeba było to wszystko rozjebać. No, ale On tak już ma, że żeby „udowodnić” byłby w stanie tak zrobić. Jakimś cudem nawet przeprosił i powiedział, że było Mu smutno wczoraj wieczorem. Że on się tak denerwuje, bo Mu zależy i tak dalej. Niejeden by to wyśmiał, ale ja wiem, że tak jest. Gdyby coś było Ci obojętne to byś się tym nie przejmował.

Finalnie powiedział coś w stylu

- Chodź się pogodzić.

Przyszłam na kanapę i dał buziaka. I w sumie zaczęliśmy rozmawiać o tym milionie rzeczy do ustalenia. Odpowiedziałam tylko:

- Jak chcesz się pogodzić to przyjdź wieczorem. - chyba nie zrozumiał, ale cóż. Na pytania odpowiedziałam, że do mnie, gdziekolwiek.

Dość długo rozmawialiśmy, a potem poszedł grać na konsoli. Ja też planowałam, ale wkręciłam się i przeglądałam rzeczy, o których rozmawialiśmy i szukałam inspiracji.

Jak skończył grać dalej rozmawialiśmy i generalnie dużo rzeczy ustaliliśmy. Dobrze było się przytulić do oglądania, brakowało mi tego ten jeden wieczór. Ale momentami nawet pauzowaliśmy serial i mówiliśmy o czymś, co nam przyszło do głowy w kwestii omówionych rzeczy. Przez to zdążyło zrobić się późno i oczywiście godzenie zostało zapomniane. Tak samo jak przez cały miniony A akurat dzisiaj był dzień golenia i ubrałam ładną „koszulę nocną”, taką typowo erotyczną, którą kupiłam ostatnio w 3 kolorach bo okazała się być mega. Więc po 23 musiałam się wydostać z przytulenia i iść zmyć makijaż, bo położyłam się w, żeby, mimo że na mnie nie patrzy, jakby jednak do czegoś doszło i by spojrzał, ładnie wyglądać. A On oczywiście się w tym czasie odwrócił na drugi bok. Eh.

Bilans:

Neo (papierosy): ↔️ nie liczone, ale wychodziłam na zewnątrz, więc prawdopodobnie nie dużo 👎

Dbanie o siebie: ⬇️👎

Jedzenie: ⬇️ dwie kromki na śniadanie i przy rozmowie 3 albo 4 paluszki rybne 👎

Związek: ↔️ bo najpierw chujowo, potem się poprawiło, ale czy to znaczy że ogólnie jest lepiej? 👍

Inne obowiązki: ⬇️ dziś w smutku i złości lipa 👎

Samopoczucie: ↔️ za dnia chujowo, wieczorem już ok; fajnie że miło udało się spędzić wieczór, że ustaliliśmy ważne rzeczy i porozmawialiśmy, bo na pewno było to potrzebne, chociaż kłótnia niekoniecznie… tylko czy bez niej byłaby rozmowa? 👍

[niewinn0sc]

Obudziłeś we mnie zapomniane emocje.

[jazumst]

Złe szepty niesie wiatr

Żeby Was... Poniedziałek. Posłuchajcie:

Wolałbym żeby mnie tak nie bombardowano, ale... :/

//

Pan Ojciec "zapomniał" że przeniósł numer i nagle nie mógł dzwonić, robić przelewów i z tym związanych. Kontaktu z nim też żadnego, bo w sieci już numer nieaktywny i trzeba wsadzić drugą kartę.

//

Panią Matkę wciągnęło. Przecież to jej wszyscy muszą o wszystkim mówić, ona nikomu. Tak też siedzi w fryzjera.

//

Miasto zabite jak studzienki. Mam nadzieję, że do 13 coś się ruszy, bo nie będę robił jak pan Ojciec każe, i nie będę z i do dworca z buta zapierdalał. 22ga a ja na dworzec po wóz XD Srogo musiałoby mnie popierdolić.

//

Od siódmej jestem na nogach, bo poszedłem spać wcześniej. Teraz bym się kimnął :P Nie pamiętam kiedy nic mi się nie śniło. Natomiast coś mnie pogryzło w nocy :/

//

Mam katar :/ Chyba jednak mnie bardziej przewiało niż myślałem. Przynajmniej uszy mnie już nie bolą, a to mega dużo, bo było to nieznośne.

//

Prawdę mówiąc wbite mam w te dzisiejsze zamówienia. W ogóle w zmianę. Nie będę krakał, bo się spełni, ale wiem jak poniedziałkowe zmiany wyglądają. Jeszcze Manekin do tego XD Ehhhh... Do niczego w życiu nie dojdę.

//

YT podsuwa mi zapomniane przeze mnie hity. Jest mi lżej na sercu. Każdy mógłbym katować na okrągło od nowa. <3

[nasze-zd]

Not too bad, mate. I'll pass you.

Powyższe słowa zakończyły moją wielotygodniową udrękę z uzyskaniem pełnego prawa jazdy kategorii B, znanego tutaj jako Class 1. Kosztowało mnie to łącznie 5 podejść i sporo stresu, zwłaszcza po czwartej próbie, którą zakończyłem raptem w 3 minuty, dając się nabrać jak dziecko na ten sam numer z przegapionym "30 km/h" zaraz za zakrętem.

Trzeba przyznać, że do wojny przystąpiłem strategią sowiecką, czyli rozpoznania przeciwnika pełnym frontalnym atakiem. Od razu po oblanym teście siadałem do kompa i czatowałem na pojawiające się terminy. Raz miałem nawet egzamin nazajutrz po poprzednim. Nic więc dziwnego, że poniosłem spore straty, chociaż i tak chyba mniejsze, niż gdybym miał się bawić w wykupywanie jazd — lekcja kosztuje, a ciągle egzamin zdać trzeba, podczas gdy jazda egzaminacyjna nie kosztuje, no i można zdobyć prawko.

Kto robił je we Wrocławiu, ten niewątpliwie poznał dokładnie uliczki i zaułki Tarnogaju, zanim udał się na pierwszy termin. Przyciśnięty plecami do skarpy nadwołżańskiej, pod swoim własnym Stalingradem, i ja uciekłem się do tego typowego kursanckiego manewru: dzień wcześniej z Mżonką zrobiliśmy objazd po ulicach sąsiadujących z centrum egzaminacyjnym. Być może to pomogło, być może nie — czułem się jednak trochę pewniej.

Moja ostatnia, udana próba miała też miejsce w innym oddziale VTNZ — w Lower Hutt, zamiast dotychczasowego Porirua. Trafiłem na miłego tym razem starszego pana, emerytowanego policjanta po 35 latach w zawodzie. Już w czasie jazdy widziałem, że ma inny niż służbiści z Porirua styl oceniania: nie klikał jak oszalały w tablet egzaminatorski, odhaczając moje kolejne mikrobłędy, tylko obserwował po prostu, jak jeżdżę, by zebrać ogólne wrażenie. Ani razu też nie pytał mnie, jakie widzę zagrożenia i co z nimi robię (to jeden z elementów testu), bo zapewne widział, że je widzę i reaguję właściwie. Na koniec wypowiedział owe od półtora miesiąca wyczekiwane przeze mnie słowa, zabrał mój obecny dokument i wypisał tymczasowe pełne prawo jazdy, potrzebne na czas dopóki nie przyjdzie pocztą właściwe.

Podobno Albert Einstein powiedział, że

Edukacja jest tym, co pozostaje, gdy wszystko, czego nauczyliśmy się w szkole, zostanie zapomniane.

Uświadomiłem sobie, że po jakichś ćwierć miliona przejechanych kilometrów nikt już nie prowadzi tak, jak kursant, który nabił ich ledwie kilkaset. Trzeba było wejść z powrotem w buty żółtodzioba i zademonstrować pedantyczny styl jazdy, ostentacyjnie się rozglądać, zajmować najbliższy pas po skręcie nawet gdy oba są wolne (różnica w stosunku do przepisów polskich), sygnalizować zarówno wjazd jak i zjazd z ronda nawet wtedy gdy jest ono wielkości jarmułki, czy w końcu z nabożną czcią podchodzić do ograniczeń przy robotach drogowych, mimo że ogół uczestników ruchu ma je gdzieś, jeśli tylko nie ma w pobliżu żywej duszy. Po to w końcu się uczymy, by pewne zachowania sobie wpoić i odtwarzać je później bez stresu i nadmiernego wysiłku mentalnego.