#natrętne myśli

[za-sniegiem]

Bardzo. Ale to z mojej winy. Jestem do niczego.

[trudnadusza14]

Czuję że własne myśli są silniejsze ode mnie

Nie mam nad nimi kontroli

[umarlam00]

Życie często pokazuje mi, że to wszytko jest nic nie warte, że ja jestem nic nie warta.

[kedoim099]

"Dysocjacja która wita mnie z samego ranka

Ona nie znika nawet gdy gasną te światła

Pierdolony lęk który mnie wykańcza

Jest zemną całą dobę i nie znika jak bańka"

~ MIODEK

[psychopat-ka]

Kiedyś idąc chodnikiem miałam ochotę rzucić się pod samochód ,teraz jeżdżąc samochodem mam ochotę maksymalnie wcisnąć pedał gazu i rozbić się na pierwszej większej przeszkodzie .

[martiove]

Waszego umysłu nie da się wsadzić w kaftan, zamknąć w żelaznej skrzyni, a następnie w wielkim sejfie, który zatrzaśnie się w pomieszczeniu bez okien, i wystawiwszy przed nim uzbrojonych strażników, załatwi się sprawę, mówiąc: „Nie dajcie mu wyjść ze skrzyni, a obsypię was złotem”. […] To nie może się udać. Rzecz jasna, to tylko przykład, bo każdy wie, że umysłu nie zamknie się w skrzyni, ale to przykład dobry i piękny. Mówi wam, że nie zdołacie powstrzymać myśli, nie nadacie umysłowi dowolnego kształtu ot tak. Musicie go za to ćwiczyć. Nie próbować wepchnąć do skrzyni, a udzielić lekcji, pouczyć, zapewnić własną przestrzeń do pracowania z sobą. Umysł jest wolny od wszystkiego, nietknięty splamieniami i negatywnościami.

Sangje Njenpa Rinpocze, Zasady ćwiczenia umysłu, s. 94 (—> na poprzedniej i następnej stronie też dużo mądrych rzeczy)

[rosa050]

Krzyczę, ale nikt nie słyszy

Upadam, ale nikt mnie nie podnosi

Znikam, ale nikt tego nie widzi

A może i lepiej, może wieczne rozczarowanie powinno krzyczeć, upadać, aż w końcu zniknąć, może tak będzie lepiej, w końcu krzyk przyniesie ciszę, upadek przyniesie skrzydła, a ciemność przyniesie słońce, może właśnie taki jest los rozczarowania, w końcu musi upaść i zniknąć, by inni mogli wstać i na nowo się pojawić.

[porzucony-kotek2]

Wciąż chce się ciąć a moja ręka już wygląda okropnie, mam rany z wybroczynami, co znaczy że dookoła nich są fioletowe siniaki. Jestem przeziębiona, żęzi mi w gardle i nosie co rusz, jak chcę dojść do słowa. Czuję się przez to jak umierająca, bez zwątpienia jest to dla mnie czas i samopoczucie pasujące do tego jak teraz czuję się psychicznie. Za kilka dni, kiedy wrócę do szkoły a dziś rano z mamą uzgodniłam że będę czuć się na siłach w ten czwartek, więc już po jutrze muszę iść do szkolnego pedagoga....mam dość tego stanu i stąd mam taki zamiar, lecz nie wiem na ile chcę się leczyć. Na początek potrzebuję do tego jakiegoś planu, ale zdaje mi się że jeśli nadal nie będę otrzymywać wsparcia od rodziców wykonanie następnych kroków (pierwszym jest poproszenie o pomoc) będzie raczej niemożliwe. I to otwiera mi oczy czasem jak bardzo muszę walczyć o swoje zdrowie, siebie i odzyskanie życia. Ale czy warto? O tym jeszcze się przekonam....

[niemanieba-tu]

Tracę sygnał, gubię fale, tracę zasięg, idę dalej

Błądzę ciągle, błądzę stale, wiem nie piję - dziś mi nalej

[wounded-artist-07]

Żyletka bogiem

Cięcie nałogiem

Krew to podstawa

A śmierć to zabawa❤

[za-sniegiem]

Ok, dzisiaj mi źle

[trudnadusza14]

Tw samookaleczenie

Krew tryska na podłogę jak fontanna a ja nic nie czuję

Żadnego bólu

Tylko te myśli jedne:

"a może teraz się uda"

I drugie:

"Nie mogę teraz tego zrobić"

Nienawidzę tego. Tej ambiwalencji i tych myśli samobójczych

[youngogh]

szkoła. rzygam nią.

[kedoim099]

"I jak pewnie bym nie poznał psychiatryków

To bym z Wami kręcił bekę z ludzi pogubionych w życiu"

[umarlam00]

Teraz gdy zostałam sama, te wszystkie złe emocje wydają się bez sensu. Kiedyś mogłam zwalać winę na otaczających mnie ludzi, a teraz? Kogo ma obwinić? jak znaleźć wytłumaczenie?

Coś co nie ma wytłumaczenia nie ma też racji bytu, więc czemu one nie odejdą razem z innymi?

[martiove]

Dlaczego tak bardzo boimy się własnych myśli? Ponieważ sądzimy czy też czujemy, że denerwują nas i odbierają nam spokój. Jogin mówi jednak: „Nigdy nie niepokoją nas żadne myśli, tylko namacalne lgnięcie do nich”. Jeżeli zdołałaby zobaczyć, uchwycić naturę myśli - ich esencje - nie będą nam w niczym przeszkadzać, a wręcz pomogą. Jak silny wiatr, który w gęstym lesie ogień podsyca, ale gasi go na samotnej świeczce, przypominającej niepewny, chyboczący w wirze myśli umysł. Wydają się one dokuczliwe, bo ciągle brakuje nam mentalnej stabilności. O ile zdołamy zachować spokój, jeżeli nauczymy się nie wybrzydzać i przyjmować rzeczy, takimi jakie są, myśli i czynniki zewnętrzne powoli przestaną wytrącać nas z równowagi. W rzeczy samej, staną się one sojusznikami medytacji niczym silny wiatr w płonącej puszczy. Jeśli wam się to kiedyś przytrafi […], zyskacie pełną kontrolę nad własnym umysłem, spacyfikujecie dzikość myśli i w pełni urzeczywistnicie ich naturę. Nie będę, więc was niepokoić.

Sangje Njenpa Rinpocze, Zasady ćwiczenia umysłu, s. 89