#lata 50.

[lukaszrygalo]

Zakwitło nowe życie

Jestem przewodniczącym Gminnej Rady Narodowej w Tłuszczu (woj. warszawskie) od roku 1949. Dumny jestem nie z tej zaszczytnej funkcji, ale z tego. że za mojego życia mogłem już zobaczyć wielkie przemiany w naszej gminie, że przewodniczę Radzie, która nie potrzebuje się wstydzić przed ludźmi z naszej wsi, jak to było przed wojną z wójtem 16-hektarowym. Ten nie dbał i kpił sobie z interesów…

[polish-spirit]

Antykomunistyczna demonstracja przed pomnikiem gen. Józefa Bema w Budapeszcie wyrażająca solidarność z polskimi robotnikami (1956).

[fagatakonin]

Mam inwazje muszek owocowek. Ludzie ja trace zmysly juz

[mywifeleftme]

332: Talat Mahmood // Spring Blossoms

Spring Blossoms Talat Mahmood 1967, His Master's Voice

“Handsome, debonair Talat Mahmood has been the idol of listeners for the last several years. His mild mellow voice and expressive style makes him ideally suited for putting over on disc, lyrics with soulful poetic contents. The Geets and Ghazals rendered by him on this disc once again establish that he is the King of the Ghazal-singers and there is none to beat him in style and superb execution.”

That’s how a note on the back of the Spring Blossoms sleeve puts it, and I’ve few qualms. Mahmood’s voice is indeed as smooth as they come, and there is plenty of soul to these numbers, though the word several there is doing some strange work—by 1967 Mahmood had been a major star for a quarter century!

I’ve covered a couple of ghazal-related records in this series (see here and here), but as a refresher, the ghazal is a form of Arabo-Persian poetic ode (classically a simultaneous address to an absent lover and to God) that has remained popular in the East for nearly 1,500 years. The ghazal is based on metrically regular rhyming couplets, a repetitive structure which makes it easy to adapt to a musical form. Ghazals are found in both Indian art and pop music, and most of the legendary Bollywood playback singers (including Asha Bosle, Mohammad Rafi, and Lata Mangeshkar) had many in their repertoires.

The ghazal’s subject matter is inevitably rather blue, but they are also often celebratory in a mystically existential kind of way—life’s pain cannot be avoided, but a poet is allowed to twirl while he displays his wounds and counts his jutting ribs. In Mahmood’s case, any discomforting sorrow is pillowed by the gentle, velvet quaver in his voice. This is music which releases tears without leaving marks, like a bloodless surgery (don’t talk to me about reiki). Mind you, I don’t mean that as an attack on its sentimentality. Daily life for Mahmood’s audience was hard and tiring, and the opportunity to have their emotions tenderly exercised by beauty is a fine thing. These people didn’t need to have catharsis thrust upon them by the kinds of sonic or poetic terrorism that I, a sheltered western pervert, occasionally require to feel feelings. But I also enjoy this album a lot!

Spring Blossoms is quite pop for the standards of its pre-rock ‘n’ roll time and place, which is to say that it is slow, sweet, and elegant in an almost courtly way that has more in common tonally with western light classical or Eastern European folk than it does the Anglo-American pop of the period. Great titles too: “Those Who Listen to Me While Hugging Me, Know That My Love is Beautiful” sounds like Explosions in the Sky doing kids music, while “I Am Drunk, I Am Naked” could be either Rumi or Viagra Boys.

332/365

[lunjaehy]

Gatinha, só vou dizer uma coisa: Mark lee e aquele maldito sorrisinho torto . O resto é contigo 🙏

mark x leitora

aviso: primeiro eu quero pedir desculpa pra esse anon que ficou umas semanas mofando, eu tive tantas ideias que não soube qual escrever! aqui tem um mark que beija e muito, uma pp bem burrinha que não sabe calar a boca, eu mencionei academia e fast food, mds mark me beija é tudo que eu mais quero

wc: 1,5k

pedidos abertos

Mark era seu melhor amigo. Você o conhecia desde o ensino fundamental, e agora depois de anos, vocês dividiram o mesmo apartamento próximo de onde ambos cursaram suas faculdades.

Contando todos os anos lado a lado, dava pelo menos uma década de sua amizade. Uma década inteira ao lado de Mark e justamente agora, no ápice da sua vida, você se apaixonou por ele.

Se você fizer uma enquete pública sobre o que a maioria fazia na faculdade, pode ter certeza que mais de 50% responderia que eles não paravam quieto nos seus anos facultativos. Sempre indo em encontro com pessoas novas, a maioria não mantendo um relacionamento e coisas do tipo. E sendo honesta você pensou que seus anos de faculdade também seriam cheios de diversão também, mas algo em morar com Mark mudou sua perspectiva sobre ele.

Ele sempre foi bonito, isso você pode afirmar. Mas agora ele tem algo a mais, parece que de repente seu cupido acertou ambos. Parece que a fadinha do charme jogou todo seu estoque de pó mágico em cima de Mark.

E isso começou a afetar a vivência entre vocês. Antes vocês viviam fazendo noites de filme, que às vezes acabava com você dormindo quase de conchinha com ele. Mas agora se você está na sala vendo uma série e ele senta ao seu lado para te fazer companhia, você não consegue mais prestar atenção na TV.

O pensamento de Mark estar sentado ao seu lado, tão próximo que suas pernas se encostaram, te deixava louca.

Parece que automaticamente seu sangue começava a ferver, seu rosto ficava mais quente, sua barriga começava a borbulhar e as palmas de suas mãos começavam a suar. E você obviamente não querendo que ele notasse, saia correndo sempre dizendo alguma desculpa sobre uma lição que você não terminou, pensando que estava sendo super discreta sobre seus sentimentos e nervosismo com ele. Mas esse obviamente não era o caso.

Mark estava incomodado com isso já fazia algumas semanas. Poxa você é a melhor amiga dele por mais de uma década, você pensava que ele não te conhecia? Que ele não ia reparar que você está evitando ele? Isso o irritou então, diferente de você, ele resolveu fazer algo sobre.

“O que eu te fiz agora?” Ele disse na lata. Você estava sentada na cadeira giratória em frente a sua escrivaninha tentando fazer alguma lição, codinome pra ficar sentada mordendo uma caneta enquanto pensava em seu melhor amigo.

“Ãn? Nada ué.” Você respondeu genuinamente confusa.

“Se eu não te fiz nada porque você tá me evitando?”

“Eu literalmente tô super normal Mark, não sei do que você está falando” Você resmungou rindo de nervoso.

“Eu to falando de você fugindo de mim em qualquer chance que você tem. Você não vê mais filme comigo, e super seca quando eu tento conversar, sempre que eu peço IFood você pega um pouco e come no seu quarto. Parece que você não quer mais minha companhia”

“Mark…” Você não tinha parado pra pensar pelo lado dele, na sua cabeça você só estava tentando esconder seu crush nele, mas na visão dele você não o queria mais por perto.

“Se eu te fiz alguma coisa, fala comigo pra gente tentar resolver, não quero perder minha amizade com você. Se você se mudar eu vou ter que achar outro colega de quarto, mas quem mais nesse mundo ia querer morar comigo? Eu sou desorganizado, não sei cozinhar e acho que só você entende minha necessidade de ver os mesmos filmes todo final de semana.”

“Mark eu não vou me mudar, se acalma ai!” Você girou a cadeira ficando cara a cara com ele. 

Mark já era mais alto que você normalmente, mas agora com você sentada era uma obrigação esticar o pescoço para poder olhar em seus olhos. Mark estava com uma calça cinza de moletom, uma camisa branca e uma blusa simples que você deu para ele. Seu cabelo era escuro e seus lábios eram super rosados. Mark em si gritava conforto para você, e seu conforto merecia saber a verdade.

“Eu tenho algo pra admitir-�� 

“Sim, que você me odeia.” Ele te interrompeu.

“Cala a boca é sério. Eu não estou te evitando porque você fez algo, você não fez nada Mark.” Você respirou fundo. “A culpa é minha, acho que alguém jogou alguma magia em você, alguma magia em mim, por que você não sai da minha cabeça. Você sempre foi lindo, mas de repente você subiu de nível, minha cabeça tá quase explodindo. Porque, tipo, como pode você ser tão atraente assim? Eu não quero acabar com a nossa amizade então tentei fugir de você, mas você vive na minha cabeça 24 horas por dia, 7 dias da semana, você não sai da minha mente, e pra eu não voar no seu pescoço e te beijar dia e noite, noite e dia, eu tentei me afastar”

Você suspirou pesado. “Eu sei que agora eu estraguei tudo, que você me odeia por estragar nossa amizade por uma paixonite idiota, mas é por isso que eu estou te evitando. Você não faz ideia do quão lindo você fica assistindo filmes. Você não sabe o quanto eu tenho que me segurar pra não te beijar quando eu chego em casa depois de um dia difícil e você está todo lindo princeso na cozinha com uma sacola cheia da minha comida favorita.” 

Pelo visto você esqueceu o intuito dessa conversa e só queria expor todos os seus segredos, afinal depois que você começou a falar, você não calou a boca. “Meu Deus, e quando você chega da academia e fica andando pela casa com aquela regata desgraçada, eu quero te morder do começo ao fim. Mark eu sou mais viciada em você do que a bateria do meu celular, eu te quero em todos os segundos de todos os minutos de toda hora do dia.”

A ficha caiu. Você se deu conta de todos os pensamentos expostos. Ta tendo como um buraco aparecer no chão e te sugar pro infinito? Porque honestamente, ia ser bem difícil olhar pra cara do Mark. Mas você foi corajosa e olhou, você quis ver a cara de nojo dele antes de pegar suas coisas e ir embora, mas a cara que te esperava era bem diferente.

Mark estava sorrindo feito um idiota, era um sorriso presunçoso e timido ao mesmo tempo. Os olhos dele estavam grudados em sua boca, dava pra ver que ele estava mordendo a parte interna de sua bochecha. Suas mãos estavam confortáveis no bolso de sua blusa.

“Parou por que?” 

“Falei demais, perdão se deixei as coisas desconfortáveis pra você.”

“Estava tão divertido, pode continuar falando.” Ele começou a dar pequenos passos em sua direção.

“O que você está fazendo?” Você arrastou a cadeira com rodinhas para trás.

“Olha só, você fugindo de mim de novo.” Ele riu.

Mark transmitia algo diferente. Era uma energia nova, algo que você nunca tinha visto. Seu sorriso fofo havia desaparecido e ele parecia meio convencido, meio arrogante. Ele estava diferente.

Você se sentiu jogando um videogame e tendo uma nova característica do seu personagem sendo desbloqueada. Esse sorriso novo tinha um ar de malícia, seus lábios estavam curvados de forma ligeira. Um pouco de deus dentes era mostrado, a confiança estava estampada em seu rosto simétrico e um olhar travesso te perseguia. 

Você continuava se levando para trás até Mark cansar de seus joguinhos. Ele puxou seu braço te levantando em questão de segundos. Você olhou surpresa para ele, ainda não acostumada com o aumento de força do garoto.

“Então você estava me ignorando porque tá caidinha por mim?” Vendo você acenar com a cabeça, ele colocou sua outra mão em sua cintura, ainda segurando seu pulso.

“Estou esperando você dizer isso já faz uns anos” Ele falou antes de te puxar para um beijo.

O jeito que Mark te beijava era fora do comum, era um beijo tão faminto. Cheio de amor e carinho, o desejo transbordava de sua boca. Sua respiração estava presa automaticamente, sua mão estava apoiada no peito firme dele  enquanto você ficava cada vez mais tonta.

Quando Mark conseguiu permissão para colocar sua língua em sua boquinha pequena parecia que o mundo havia colidido com uma força extrema. Seu joelho falhou na hora que ele soltou seu corpo e puxou seu rosto para mais perto.

Você nem sabia que conseguia ficar todo esse tempo sem ar. Mark roubava tudo que era seu, seu sabor, seu coração, sua dignidade, tudo isso era dele. Você começou a murmurar contra a boca incansável dele, e nesse momento o real ápice da sua vida aconteceu. Mark sorriu, ele sorriu te beijando. 

Era possível sentir seus lábios se curvando para cima, naquele mesmo formato de sorriso de antes, e quando vocês se separam depois de mais um tempinho se beijando. Quando você abriu os olhos depois de recuperar o fôlego, sua visão foi preenchida por um Mark diferente, um novo Mark desbloqueado.

O tal Mark atrevido, sua expressão era gananciosa, seu sorriso era tão fofo e provocativo, seus lábios eram inchados e suas bochechas levemente vermelhas.

Esse era seu Mark favorito.

[p0czwarka]

wyjaśnienia gdzie byłam - *długi post*

okej więc tak, może zauważyliście że nie postowalam nic ostatnio, bardzo długi czas i chce wam to wyjaśnić, więc co się wydarzyło, ogólnie zaczęło się od tego że zobaczyłam jak to community się powiększa i ile młodych osób tu dołącza, zaczęły mnie łapać straszne wyrzuty sumienia, że te nowe osoby mogą czerpać inspirację i triggerowac się na moim blogu, co nigdy nie było moim celem, jeśli sledziliscie moje wpisy, może zauważyliście, że mój content nigdy nie opierał się w 100% na ed, bardziej traktowałam Tumblr jako mój pamiętnik i miejsce w którym zawsze mogę zventowac(moje ed to był jeden z tych tematów na które narzekałam). więc tak wracając czułam się z tym okropnie i przestałam postowac. nadal czytałam posty i fatalnie mi się patrzyło na to jak ogromna ilość nowych motylków tutaj trafia, jak sobie w większości moze nawet nieświadomie niszczą życie bo zobaczyli jakiegoś motylka na tiktoku i znaleźli się tutaj. poczułam, że nie chce być dłużej tego częścią i gdzieś pod koniec września usunęłam totalnie aplikacje i postanowiłam, że chce jeść normalnie, poszłam na recovery. Może i minęło kilka miesięcy ale ja czuję naprawdę już przeogromna różnice, mam gorsze chwile wiadomo (akurat miałam teraz i postanowiłam wejść na to konto poczytac moje stare psoty xD) ale mimo wszystko się nie poddaje. naprawde całe moje życie teraz się polepszyło. Chodzę na spacery z przyjemności nie dlatego, że zjadłam za dużo, mam siłę na rysowanie, granie na pianinie i gitarze, na robienie wszystkiego na co mam ochotę i co kocham. Mam na to wszystko czas, mój organizm i mózg jest w końcu mniej więcej odżywiony i nauka wchodzi mi praktycznie od razu, gdzie w chorobie siedziałam nad książkami czasem i cały dzień, a i tak moje wyniki nie były zadowalające. Znalazłam swój styl, mam siłę by się ubierać tak jak chce, kiedyś cały czas chodziłam w dresie, mimo, że czułam się w nim okropnie. jestem zdecydowanie bardziej pewna siebie, otwarta i przede wszystkim szczęśliwa, a to znaczy dla mnie przeogromnie wiele, bo moje pierwsze myśli s, pojawiły się jak miałam jakieś 9 lat i myślałam, że już nigdy ich się nie pozbędę, czułam się skazana na porażkę, a teraz to wszystko w końcu nabiera sensu. To, że schudnięcie do jakiejś tam cyfry zmieni moje postrzeganie siebie i poczuje się lepiej ze sobą to jest największy bullshit jaki słyszałam i jaki wykręcałem sobie przez lata. to wszystko wpedzalo mnie w jeszcze większą depresję i nienawiść, jestem pewna, że doskonale wiecie jak czujecie się po zjedzeniu 50 kalorii więcej niż złożyliście, a nie zjedzenie niczego przez cały dzień, nie jest nawet blisko prawdziwemu szczesciu. Recovery to była najlepsza decyzja jaką podjęłam w całym moim życiu i mimo, że nadal czasami jest mi ciężko, to widzę jak duży progres zrobiłam i jak to na mnie wpłynęło. Dziękuję wam za całe to wsparcie jakie dostałam od was na tym blogu, definitywnie mimo tego że niby motywujemy się do chudnięcia, byliście jednym z powodów dla których wybrałam recovery i mam szczerą nadzieję, że wy też pójdziecie w końcu ta droga, może nie dziś, może nie jutro, ale we własnym tempie dojdziecie do szczęścia. Mam tylko nadzieję, że zanim podejmiecie decyzjęnie będzie dla was za późno, bo w większości jesteście wspaniałymi ludźmi, którzy pogubili się co nie co. Zasługujecie na szczęście i przede wszystkim na zdrowie, ale prawda jest brutalna, tylko wy możecie sobie je przywrócić, a choroba wyniszcza was dzień po dniu, wmawiając wam, że dążycie do ideału, który nigdy nie wystarczy. Jeszcze raz dziękuję wam za wspólną przygodę i żegnam was z najlepszymi słowami i energia jaka mogę i mam teraz siłę wam przekazać!!! to jest ostatni post jaki tutaj pisze, prawdopodobnie nie wrócę już na tego bloga, oficjalnie żegnam się z motylkami i z choroba. Trzymajcie się wszyscy, będę za wami nawet tęsknić <3

[emmettons]

📍SNACKS WONDERLAND: "50 dólares a que no eres el lobo." Ni tiene el dinero, ni la esperanza a que alguna de las ocho personas con el rol secreto suelte la sopa, pero hey, cuán divertido se le hace romper el hielo con una tontería como esa. En cambio, da un trago largo a su lata de redbull, mientras espera la respuesta ajena.

[motylekadogaj]

Wczoraj moja siostra postanowiła się zważyć, a przy okazji postanowiła zrobić to cała rodzina. I wiecie co? Moja o 2 lata starsza siostra waży 48kg (ja 58kg) i to jest pierdolone 10kg. Ja się nie ważyłam przy nikim, bo jak mama powiedziała że moja rok młodsza siostra waży 47kg to już dużo to się bałam co powie o mnie. Ogólnie to jeszcze jebane 2kg przytyje i będę miała 60kg, błagam nie chce tego. Od jakiejś 23:50 (wczoraj) tobie fasta (licze od północy) i zobaczymy czy coś to da. Jeszcze mam jebany okres. Mega do dupy się zaczyna ten miesiąc.

sorki że nie wygląda ten post jak poprzednie ale tak mi się podoba jak daje jakieś wyznania.

[piotrtymcio]

Deer

Canon EOS 300D Digital, Sigma 50–500 mm f/4–6.3 DG EX APO RF HSM

Today, another shot of a deer. Even less technically perfect than the last one. But hey, what can you do?

I’ve been tired since this morning. Or maybe more sleep-deprived than tired.

Yesterday, we went on quite a long trip to get… a puppy. It’s been three years since Fuentezik passed away. The kids have grown up. They wanted a cat, fish, a hamster. The hamster was the top choice.

Neither my wife nor I are fans of cats. And I’m not particularly keen on keeping animals in cages. I managed to convince the kids that a dog is a better idea than a pet stuck in a terrarium, which would be pretty unhappy.

They’ve been saving up money for the dog—and then, unexpectedly, the grandparents pitched in the rest. So, yesterday, we made the trip.

Some photos will appear soon. For now, Miki is settling into his new surroundings. He’s not exactly a small puppy—he’s already seven months old. He reminded Olek of Nicolaus Copernicus, so they named him Miki, after Mikołaj. (A bit of a detour from the original motor-themed name, Aston. 😉)

So, yeah. I’m off to take a 30-minute nap because I just can’t function otherwise.

Take care!

[PL] Dziś znowu koziołek. Jeszcze mniej poprawne technicznie zdjęcie. Ale co tam?

Zmęczony jestem od rana. A może bardziej niewyspany niż zmęczony.

Wczoraj odbyliśmy dość długą podróż po… pieska. Minęły trzy lata od śmierci Fuentezika. Dzieci podrosły. Chciały kota, rybki, chomika. Chomika najbardziej.

Za kotami z żoną nie przepadamy. Niespecjalnie jestem też zwolennikiem trzymania zwierząt w klatkach. Udało mi się przekonać dzieciaki, że pies to lepszy pomysł niż zwierzątko, które w terrarium będzie mało szczęśliwe.

Zbierały więc pieniądze na pieska – aż nagle, niespodziewanie, dziadkowie dosypali im resztę. No i wczoraj odbyliśmy wycieczkę.

Jakieś fotki wkrótce się pojawią. Na razie oswaja się z nowym otoczeniem. Nie jest taki całkiem mały – ma już siedem miesięcy. Z wyglądu Olkowi skojarzył się z Mikołajem Kopernikiem, więc dostał imię Miki. Przechrzczony z motoryzacyjnego Astona. 😉

Także tak. Lecę się zdrzemnąć z pół godziny, bo nie dam rady funkcjonować inaczej.

Trzymajcie się!

[lukaszrygalo]

O księdzu proboszczu, panu Jędrzejewskim, niemym filmie i niektórych innych przedziwnych faktach w gminie Marki

Historia, którą opowiemy, wydawać by się mogła nieprawdopodobna. Niestety, jednak jest najzupełniej prawdziwa, chociaż rozpoczyna się całkiem niewinnie i, rzec można, nawet romantycznie: Jest w odległości kilku kilometrów od Warszawy wieś — nie wieś, osada — nie osada — MARKI się nazywa. Z dawien dawna zamieszkują ją pracujący w Warszawie robotnicy. Są również w Markach fabryki — przede wszystkim…

[panikea]

Kobiety nosi i duszą się jednocześnie. Tęsknią za emocjami. Chcą być uwodzone, a nie po prostu przeleciane.

I nie, nie chodzi im o zwykłe kwiaty, bo w dzisiejszych czasach kupno kwiatów jest dla kobiet czynem na odpierdol się. Pójściem po linii najmniejszego oporu. Ale niech te kwiaty dojadą do niej do pracy. Niech będzie ich 50. Niech będzie zastawiony nimi cały pokój. Albo niech on, kurwa, choćby weźmie tę różę, położy ją, czyli kobietę, na łóżku i płatkami różanymi zacznie obsypywać jej twarz i ciało. Albo weźmie, chociaż, i przygotuje kąpiel, w której te płatki będą pływać. Uczyni to niezapomnianym na całe lata. A czasami do końca życia.

Kobietom brakuje spacerów nocą po parku, gdy on częstuje ją piersiówką z whisky, rozmawiają, a później jest buzi, który trwa przez wieczność i się nie nudzi.

Kobietom brakuje spotkań, kiedy on wsiada w samochód, jedzie przez kilka godzin tylko po to, aby się z nią zobaczyć przez 15 minut, a później się całują i on musi już wracać.

Kobietom brakuje chwil, gdy on bierze jej dłoń, pakuje ją do samochodu i jadą razem po to, aby zjeść bułkę na plaży i popić kefirem, a następnie poturlać się razem po piasku.

Kobietom brakuje spontaniczności, gdy nagle skręcają do nieznanego bloku z wielkiej płyty, wchodzą na dach i piją tam piwo, patrząc w gwiazdy.

Kobietom brakuje wspomnień, w których on i ona przez trzy dni siedzą w zabałaganionym mieszkaniu, wśród pudełek po pizzy, przenosząc się tylko między łóżkiem, kuchnią, a wanną, słuchając muzyki i rozmawiając.

Kobietom brakuje takiej odwagi mężczyzny, gdy mówi jej: „Śniło mi się dziś, że tańczyliśmy.

A później włącza muzykę w telefonie i rozkazuje: „muszę z tobą zatańczyć tu i teraz!”.

Aha – naukowe badania udowodniły, że mężczyźni, którzy gotują uprawiają więcej seksu.

Piotr C. - Pokolenie Ikea

[mikoo00]

Ciężko dziś było Cały dzień na lobby Bardziej psycha mi siadała, wkurwiony chodziłem Gender dysforia mi w dupe dawała Przeglądałem się w lustrach, w szklanych drzwiach, co chwilę Wchodzę do kibla Musze sprawdzić Ide ze szmatą na zewnątrz muszę sprawdzić W głowie myśli,, muszę schudn@ć ale to bez sensu bo płci mi to nie skoryguje"

Gdzieś tam też przez włosy się źle ze sobą czułem Zaczołem się przejmować tym, że mam długie włosy Bo psuje mi to passing.. Nie mogę mieć czego kolwiek czego bym nie nienawidził w tym ciele? Całe moje ciało psuje mi passing XDD

Idk ziomki śmieją się, żebym kolor zmył ale nie z długości Są to żarty i normalnie mi to lata i zwisa tylko dziś dopadł mnie dołek jak się na siebie patrzyłem Brzydzę się tym co widzę w odbiciu

Wczoraj oglądałem kanał pewnego trans gościa Pruje o byle gówno xd ale gdzieś w mojej głowie zakielkowalo pytanie hmmm co by było gdybym ja na tik toku się pokazał jako trans typ Przyjemnie by nie było hah XD

Nigdy się nie angażowałem w trans community czy lgbt i dziwnie mi się słuchało jak trans typ mówił, że jest kobietą fizycznie czy teksty na zasadzie dopóki tranzycji się nie przejdzie to ludzie będą zawsze cie postrzegać jako kobietę bo nią jesteś XDDD Ja tak tego słucham iii Well Nie pruje się o zaimki

Przyjaciółka mi mowila dość często, że nie wyobraża sobie mnie jako dziewczynę Znajomi mnie traktują jak typa, 50 latki nigdy mnie nie misgenderują w aa Mówię jak mam na imię i elo tyle z dyskusji

Niektórzy się domyślają napewno Jeden wie i akceptuje Po coming oucie w aa też nikt nie zygał

Mialem sytuację jak byłem w stroju kompielowym nad rzeką Cało-częściowym chłopięcy i spotkałem jednego ziomka z jego curką Ona zapytała się o to czemu jestem niski xd a on,, że taki się po prostu urodził" zero komentarza odnośnie płci czy czegoś takiego Z szacunku I guess Ulżyło mi jak to usłyszałem Wiem jak kobiety wyglądają i ślepy nie jestem jak patrzę w lustro i balem się tego co powie

W dniu mojej rocznicy był taki co właśnie mówił, że młody jestem a już trzeźwieje, że wyglądam jak dziewczyna bo mam takie rysy twarzy W ciąż mnie nie misgenderował Drugi ziomo wytknol mu te teksty w moją stronę Wiek nie ma nic do gadania jeśli chodzi o wychodzenie z uzależnienia a tym bardziej to jak się wygląda więc??? Komentarz w chuj nie stosowny xd

Więc czy to jak cię ludzie postrzegają, jak się zwracają, gdy cie już dłużej znają, jest aż tak zdeterminowane tym jak twoje cialo wygląda w ubraniu? Co masz w gaciach? Jakie chromosomy? Raczej nie Chyba każdy z nas kreuje sobie obraz drugiej osoby, coś w rodzaju identyfikacji, na podstawie swoich doświadczeń i tego jaka dana osoba jest, jaki sposób mówi, ja się zachowuje jaki mamy swój pogląd na to co jest męskie a co kobiece, z jakimi normami społecznymi się zgadzamy, jak wygląda nasza relacja z drugą osobą

Od mojej przyjaciółki (zanim wgl wiedziała, że jestem trans i zanim ja się dowiedziałem, że to co przeżywam ma nazwę xd), że jakbym był chłopakiem to bym nie miał gejowskiej maniery i porównała mnie do innego typa Tak jakbym w jej oczach reprezentował jakieś bardziej męskie cechy pomimo biologicznej płci itp Jest to bardziej skomplikowane niż coś w rodzaju

,, jak jesteś trans ( dajmy na to jak ja czyli trans typ) , wyglądasz jak kobieta to zawsze każdy będzie tak o tobie myślał, nie oszukasz biologii"

Wkurza mnie, że ludzie uważają, że istnienie identyfikacji płciowej lub jej nie posiadanie (nonbinary) nie jest cecha biologiczną Jest to cześć samoświadomości My jako ludzie jesteśmy jedynymi, którzy ją wykształtowały ale to dlatego, że nasz organ czyli muzg jest bardziej rozbudowany

Ja jako trans utożsamiam cechy płciowe męskie ze mną a moje ciało jest dla mnie anomalią xd Wiem że funkcjonuje dobrze ale jednak nie

Widok, dotyk sprawia mi od zawsze dyskomfort, dezorientacja bym powiedział no i szereg innych emocji typu wstyd, złość bla bla bla i mam tak od dziecka

Wtedy z powodu tego czym sikam xd bo byłem wiadomo jak to dziecko przed okresem dojrzewania Mo nie Idąc dalej od pierwszych podziałów płciowych (sukienki, zabawki wstydziłem się trochę, że lubię lalki ale wtf bawiłem się świetnie debilnymi liściami i trawą a lalkami bawiłem się z moimi braćmi

Po za tym czym jest płeć? z kad się biorą cechy płciowe To tez nie jest takie banalne XX kobieta XY facet Normalnie Wenus i mars Lol faceci też mają estrogen a kobiety testosteron i to też jest pomijanie bardzo często w dyskusjach i o tym już wgl ten ytber nie wspomniał Jesteśmy jednym gatunkiem i mimo różnic płciowych wciąż mamy sporo wspólnego xd to wszystko to reakcje chemiczne w naszym ciele Tak samo jak nasze myśli, uczucia, świadomość

Albo wgl dymy w community lgbt są o to, że trans kobieta utozsamiajaca się jako lesbijka, nią nie jest bo ma cechy biologiczne samca czyli jest hetero XD I mean Po co se az tak komplikować życie Ja dostawałem od przyjaciółek pytanie czy jestem gejem xddd

Osobiście nie czuje potrzeby nazywania swojej orientacji płciowej ale widzę sens w tym Określenie homoseksualista/ka stworzone było po to by osoby nie heteronormatywne mogły znaleźć ludzi, którzy ich rozumieją, z podobnymi doświadczeniami i problemami Dawniej to był temat taboo i ciężko było samemu siebie zaakceptować a większość myślała że to dewiacja seqsualna, choroba psychiczna

Dobra dość xdddd a wzięło mnie na podzielenie się tym co myślę w temacie trans, będąc trans Rzadko kiedy z kim kolwiek o tym gadam i nigdy dokładnie o tym dlaczego mi to komplikuje życie xd Rzygać mi się chce na samą myśl

Wygoda internetu jest taka, że se mogę wyrażać siebie i ludzie mają wyjebane w to co mam w gaciach a ja nie muszę myśleć o tym co tam mam 😁

[kostucha00]

8 Września 2024, Niedziela☀️:

Na komentarze moich rodziców na temat mojego wyglądu nauczyłam się nie zwracać uwagi (aż tak), tak że o ile nie zacznę ich niepotrzebne roztrząsać, mogą je sobie wsadzić w dupę. Trochę inaczej to jednak wygląda kiedy coś usłyszę od kogoś, z kim nie widuję się tak często. A dzisiaj odwiedziłam babcię, u której ostatnio byłam może z miesiąc temu i spotkałam się z ciocią, z którą od ostatniego spotkania minęło około pół roku. Babcia spytała się czy schudłam (chociaż "tyś schudła, prawda?" brzmi raczej jak stwierdzeniem faktu). Ciocia zawołała "ale ty jesteś chuda!" kiedy mnie zobaczyła. Zabrzmiało to prawie jak oskarżenie. Nie jestem pewna ile ważyłam pół roku temu, ale miesiąc temu musiało to być około 46-47 kg, nawet nie pamiętam dokładnie. I teraz też nie wiem ile ważę, ale coś czuję, że jutro to się zmieni. Mam idiotyczną nadzieję, że waga pokaże mniej, chociaż nawet jeśli ważę tyle samo, mam lekką niedowagę (BMI między 17,7 a 18,1) i to mi niestety odpowiada. Najlepiej czuję się z BMI 18>. Do 18,5 jest znośnie chociaż robię się już niespokojna. Z prawidłową wagą czuję się po prostu za duża. Myślę że faktycznie mogłam trochę schudnąć, bo od 5 tygodni biorę Seronil, którego skutkiem ubocznym jest m.in. zmniejszenie apetytu. Mimo że staram się nie liczyć kalorii, oszacowałam, że zjadłam dzisiaj około 700 kcal. Zjadłam trzy posiłki, ale zwykle o kolacji albo zapominam, albo decyduję jej nie jeść, kiedy zgłodnieję w momencie, kiedy już kładę się spać. Czyli średnio 500 kcal dziennie. Żeby nie było, nie ograniczam kalorii celowo. Ale biorę leki, które zmniejszają apetyt i kategorycznie odmawiam brania tych, które go zwiększają. Siłą rzeczy zastanawiam się jak by to wyglądało, gdybym ich nie brała. Jestem sobie niby na recovery, ale jem dużo poniżej normy, a mój jedyny argument to fakt, że nie czuję przecież głodu. Tylko jak by to wyglądało gdybym nie brała tych leków? Pokrywałabym swoje zapotrzebowanie kaloryczne i miała zdrowe BMI 20 — 52 kg. A przecież przeraża mnie perspektywa ważenia 48 kg. 50 kg to mój najgorszy koszmar. Właściwie to dalej się głodzę, ale oszukuję sama siebie że to nieprawda, bo przecież nie jestem głodna. Czy ja w ogóle mam prawo twierdzić że jestem na recovery? Przecież już byłam głodna. Przez 4 lata. W ciągu ostatniego roku zmieniło się tylko to, że nie muszę ze sobą walczyć żeby nie jeść. Gdyby jedynym sposobem na utrzymanie niskiej wagi był głód, dalej byłabym głodna. Po prostu tak się złożyło, że dostałam fory. Nie wiem już czy jestem zdrowa, czy chora. Chyba oba na raz.

[mateothefirst]

Jermu

Parte 2

Al día siguiente Brian fue al mismo lugar de antes a ver que onda.

Entró y pasó por el vestíbulo directo a las oficinas donde había banda de albañiles trabajando en las computadoras.

El rubio estaba andando por atrás de todos con una mano agarra el termo con la otra toma el mate. Brian fue a hablarle.

Brian: Hola vine

"Quien sos"

Brian: Hola soy Brian, vine porque ayer hablamos para que yo entre a trabajar acá.

"Ah dale ponete en una compu"

Brian: Quien sos

Roger: Roger

Brian se sienta en una computadora vacía y se pone a jugar buscaminas. Roger lo mira y toma mate.

Roger: El sueldo es de 20 centavos la hora, tu turno es de 10am a 2pm. Pero no te lo voy a dar si te quedas jugando todo el día.

Brian: Bueno ya estoy por ganar.

A Brian se le explota una mina y dice la re concha de la lora, Roger toma mate y se va.

El trabajo es divertido, va todos los días pero los domingos no puede abrir la puerta y está todo apagado, todavía no sabe por qué. Aprendió a jugar solitario. Con el peso que ganaba en el día se compraba dos criollitos de 25 centavos y un vaso de coca de 50 centavos. Una vez se le ocurrió no comer por una semana, ahora tenía 7 pesos y se sentía multitrillonario o algo así entonces se compró una pizza por 5 pesos y una lata de cerveza con el vuelto.

Volvió el lunes al trabajo, Roger dice hola, toma mate y se va, Brian dice hola y se sienta en la computadora. Tiene que teclear la cantidad de ladrillos, el tamaño, el material, las coordenadas de cada uno, el tipo de cemento, el revoque, etc. No es fácil pero se esfuerza, a veces hace horas extra jugando piedra papel o tijera con el bot de google.

Si pudo pasar una semana sin comer capaz podía pasar dos o tres. Entonces no comió por un mes y ahorró 26 pesos, no le quisieron pagar los domingos y un feriado que hubo no sabe por qué.

Con esa recontra super mega ultra cantidad de plata se le ocurrió comprarse una cama de 18 pesardos y con el resto una campera marca Adadas para dormir cómodo y sin frío.

Al otro día de trabajo Roger tomó mate y entro a las oficinas para gritar.

Roger: Se tienen que preparar que la semana que viene va a llegar el supervisor.

Albañil aleatorio: Pero vos sos el supervisor pelotudo.

Roger: Callate ya sé yo los tengo que ver a ustedes pero va a venir el provincial a revisar que esté todo bien y haya mate suficiente para mi.

Brian puteaba y seguía perdiendo en el juego de la viborita, no se dio cuenta de lo que hablaban.

La semana siguiente, el lunes, a las 9:59, llegó y vio a sus compañeros trabajando un poco más elegantes de lo normal, Roger llegó peinado, decente, en vez del pelo de escoba usada hecho re mil pija teñido para el traste de siempre. Dijo hola, tomó mate y se fue.

Pero volvió acompañado.

Acompañado por el supervisor provincial de puestos de construcción, con traje y corbata pero no era adicto al mate.

Super supervisor: Hola

Brian: Quien chota sos

A Roger se le cayó la jeta al piso, pensó que los iban a despedir a todos y caerle un meteorito al edificio por faltarle el respeto a un superior, pero el hombre no se ofendió y respondió.

Freddie: Soy Freddie, vine de visita. ¿No avisaron?

Brian: Y no.

Roger: Si les dije boludaso vos no prestaste atención todo el día tomando mate digo jugando a los sims 4.

Brian: Y qué querés que mis sims se caguen de hambre? Tengo que mantener a una familia... y después matarlos a todos.

Freddie: Bueno no importa, por lo menos los trabajadores se entretienen mientras los esclavizamos.

Brian: Viste el también juega a los sims.

Freddie: Linda campera.

Brian: Ay gracias me la compré yo.

Roger: Bueno chau nos vemos después.

Roger tomó mate y se llevó al super supervisor a criticar otras oficinas, a Brian le cayó bien.

[plastycznyonline]

Victor Vasarely – Mistrz iluzji optycznej i pionier op-artu

Dzisiejszy dzień, 9 kwietnia, to doskonała okazja do przypomnienia postaci jednego z najważniejszych twórców XX wieku – Victora Vasarely’ego. Artysta ten, urodzony 9 kwietnia 1906 roku w Peczu (wówczas w Austro-Węgrzech), zrewolucjonizował sztukę geometryczną, prowadząc ją w nowe, nieznane dotąd rejony percepcji i iluzji. Z okazji rocznicy jego urodzin, przyjrzyjmy się bliżej jego biografii, twórczości oraz dziedzictwu, które zostawił światu sztuki.

Od medycyny do sztuki – początki drogi artystycznej

Choć Győző Vásárhelyi, bo tak brzmiało jego prawdziwe imię i nazwisko, początkowo obrał drogę nauk ścisłych i rozpoczął studia medyczne, to jednak szybko porzucił je na rzecz sztuki. W latach 1929–1930 zdobywał artystyczne szlify w słynnym węgierskim oddziale Bauhausu – atelier Sándora Bortnyika w Budapeszcie, znanym też jako Műhely. To tam narodziły się jego pierwsze fascynacje formami geometrycznymi, rytmicznymi układami i teorią koloru.

W 1930 roku przeniósł się do Francji, gdzie osiadł na stałe w Arcueil, niedaleko Paryża. Tam rozpoczął pracę jako grafik, współpracując z agencjami reklamowymi takimi jak Havas, Draeger czy Devambez. To doświadczenie miało niebagatelny wpływ na jego stylistykę – precyzyjna kompozycja oraz czytelne formy graficzne stały się jego znakiem rozpoznawczym.

Op-art – narodziny iluzji

Za przełomowe dzieło Vasarely’ego uznaje się obraz „Zebra” z 1937 roku – czarno-białą kompozycję, w której pasy biegnących linii tworzą złudzenie ruchu. To właśnie ten obraz wielu krytyków uważa za początek nurtu op-art (optical art). Iluzja przestrzeni, pulsacji czy wibracji została osiągnięta przy użyciu najprostszych środków: kontrastu barw i geometrycznych form.

Od lat 50. XX wieku Vasarely zaczął publikować manifesty i teorie artystyczne, w których formułował zasady nowego podejścia do sztuki. Jego koncepcja „alfabetu plastycznego”, rozwijana od lat 60., przekształcała sztukę w system modularny, powtarzalny i możliwy do przetwarzania w różnych skalach – od miniaturowych obrazów po monumentalne dekoracje architektoniczne.

Kolor, forma, światło – Vasarely jako architekt przestrzeni

Twórczość Vasarely’ego charakteryzowała się ogromną precyzją formalną. Choć początkowo ograniczał się do czerni i bieli, z czasem jego paleta barw rozwinęła się, a jego dzieła zaczęły pulsować kolorem. Stosując kombinacje kwadratów, sfer, rombów i falistych linii, artysta kreował dynamiczne kompozycje wywołujące wrażenie głębi, wypukłości czy ruchu.

Vasarely nie zatrzymał się jednak jedynie na płótnie. Lata 70. to okres jego intensywnej współpracy z architektami, miastami i przemysłem. Artysta uczestniczył m.in. w projektowaniu fasady paryskiej siedziby stacji radiowej RTL oraz stworzył nowy logotyp dla koncernu Renault (wspólnie z synem Jean-Pierre’em, znanym jako Yvaral). Jego dzieła pojawiły się także na autostradach we Francji jako elementy sztuki w przestrzeni publicznej, w założeniu łączące elementy natury i technologii.

Rodzina, współpraca, fundacje

W życiu artysty ważną rolę odgrywała rodzina. Jego żona, Claire Spinner, wspierała go w działalności artystycznej oraz przy tworzeniu instytucji kultury. Ich syn, Jean-Pierre Vasarely (Yvaral), poszedł w ślady ojca i również tworzył w nurcie op-art i sztuki komputerowej. Razem pracowali m.in. przy projektach logotypów i instalacji przestrzennych.

W 1971 roku powstała Fundacja Vasarely, która miała na celu promocję twórczości artysty oraz rozpowszechnianie jego idei. Fundacja miała swoje siedziby – muzeum w Gordes (działające do 1996 roku) oraz centrum architektoniczne w Aix-en-Provence, które do dziś jest miejscem edukacji i wystaw. Dwa kolejne muzea – w Pécs i Budapeszcie – prezentują zbiory podarowane jako depozyty niepodlegające sprzedaży.

Po śmierci – spuścizna i kontrowersje

Victor Vasarely zmarł 15 marca 1997 roku w Paryżu, niedługo przed 91. urodzinami. Choć zostawił po sobie ogromne dziedzictwo artystyczne, jego spuścizna nie uniknęła kontrowersji. Po śmierci żony Claire w 1990 roku doszło do sporów między dziećmi artysty a zarządem Fundacji, co doprowadziło do kryzysu finansowego (w tym zaległości podatkowych) i postawienia w stan oskarżenia byłego prezesa Fundacji, Charlesa Debbascha. Sprawa odżyła ponownie w 2023 roku, kiedy to pojawiły się kolejne zarzuty wobec prawnika rodziny Vasarely’ego.

Mistrz iluzji i wizjoner przyszłości

Dziś, w rocznicę jego urodzin, warto na nowo spojrzeć na twórczość Victora Vasarely’ego. W dobie cyfrowych animacji i komputerów trudno uwierzyć, że efekty optyczne, które osiągał, powstawały wyłącznie przy użyciu pędzla, farby i linijki. Był nie tylko artystą, ale i wizjonerem — jego język geometrii, koloru i iluzji do dziś inspiruje projektantów, architektów, twórców gier komputerowych i grafików.

Victor Vasarely przypomina nam, że sztuka to nie tylko emocje i ekspresja, ale także nauka, logika i perfekcyjna organizacja przestrzeni. Świętując jego urodziny, oddajemy hołd człowiekowi, który nauczył nas patrzeć – inaczej, głębiej i z większą wrażliwością na to, co (pozornie) nieruchome może poruszać wyobraźnię.

[maxwell-grant]

Are the any superhero type characters from Brazil you wish got more attention internationally?

The ones I create, hopefully I don't really want specific characters to get more attention internationally, so much as I want more interesting characters to be developed, because most Brazilian superheroes (and that goes for a lot of other international superheroes) tend to be stuck on creative dead ends. I can elaborate more on that and the history of Brazilian superheroes if asked but if you want a specific answer, I'll give three, first one being, Tales of the Orishas by Hugo Canuto.

Tales of the Orishas fuses the pantheon of the African diasporic religion of Candomblé with the Silver Age comic aesthetics of Jack Kirby into a riveting tale of high adventure. The story centers around a celestial battle between the gods of Brazil, who are worshipped by the Bahia people, and a fearsome conquering force led by a dark and malevolent overlord. Only Shango, the god of fire and thunder, can lead his people into victory while the fate of creation hangs in the balance.

It is considerably popular already and even used for didactic purposes in classrooms overseas. but I can say very comfortably can say that this is a thing that should reach as large an audience as possible by any means. I mean, fucking look at it.

I haven't had a chance to read it yet, but I've seen enough pages of it that I can very comfortably call it the best Jack Kirby tribute I've ever seen, even though it's ambitions are way higher than just doing that, and It's been heavily recommended by everyone I follow within the Brazilian comics scene for very self-evident reasons. Gets my strongest recommendation out of all these as proof of concept for what can and should be done with Brazilian superheroes.

Danilo Beyruth is one of the biggest names amongs the local comics scene, and has done several works with superhero-esque characters like The Necronaut, which is about a Spectre-esque "lifeguard of the dead" who wanders the world helping spirits carry over and resolve their unfinished business, and Days of Horror, which is a showcase piece for 50 major names in Brazilian comics, in a story about a Dr Doom analogue named Doc Horror standing trial for his role in an alien invasion that murdered his world's Trinity as well as thousands of civilians. He's done five books on the Astronaut series, which are a space-opera superhero-esque revamp of Monica's Gang character Astronaut, more in line with their more adult-themed Graphic MSP line-up.

The power to change the world lies in his hands...but he only wants to play king.

Rei de Lata is set in a world ravaged by war that faced it's worst disaster: a biological weapon that practically drove an entire country extinct. Unexpectedly, however, all children born after the attack developed some kind of abnormality, some kind of power generated by a survival instinct, trauma or extreme situation. Due to their immunity to the toxic air, the surviving adults detest and fear them, and wish to hunt and study them, and so the super-kids must battle for their survival in a post-war country.

And I'm also gonna be including Rei de Lata (I think you can loosely translate it as The Can King but that is way too clunky and isn't quite right for what the name is supposed to mean and sound like), which is available on Webtoon. It's more along the lines of a shonen battle manga, but it is about distinct, superpowered characters, it's invited enough comparisons to MHA and the main character is a supervillain so I feel comfortable putting it here. It's been ongoing since 2017 and I think it got a physical release, it rules and rises above a lot of it's inspirations, the protagonist and side characters are all great opposite perfectly detestable villains. Very strongly recommend it, really excited to see where it's going.