#gebeurtenis

[twafordizzy]

NL-4K-W

Jaap Wagemaker (1906-1972, Haarlem) maakte schilderijen die tegen beeldhouwwerk aan zaten. Het zijn reliëfs waarbij naast verf andere materialen werden gebruikt. Wagemaker’s werk is ingetogen, verstild en zijn werken tonen een spannende stilte. Steeds belangrijker werd de huid van het werk. Johannes Hendrik Weissenbruch (1824-1903, Den Haag) schilderde ruimte, licht en lucht en werd er bekend…

[gammija]

"SPITSE:  “Komt er oorlog?” Hm.  Ik zal me zo simpel mogelijk uitdrukken. Mijn medearbiters en ik willen geen oorlog. Dit land wil geen oorlog.   Het onderzoek naar de tragische gebeurtenissen omtrent de stad... Weemunster, vlakbij de grens, loopt nog steeds. Ik heb nog geen enkel bewijs gezien dat agenten van de Behouden Doolstraten ook maar enige betrokkenheid hadden bij deze, uh, eerdergenoemde tragische gebeurtenis, en ik wil iedereen erop aandringen om niet te luisteren naar geruchten.  Mocht dat bewijs gevonden worden, dan verwacht ik natuurlijk dat er consequenties aankomen.  Maar dat betekent niet dat we ons moeten laten afleiden door zij die er alleen op uit zijn om onrust te stoken.  Nu krijg ik te horen ik dat een paar van onze lokale politici beweren, dat de BD ook verantwoordelijk was voor het wonder van, euh, Omroep Voldrecht en Omstreken, deze zomer?  Ik bedoel, kom op zeg.  En, en bedenk je dat dit alles zich in mijn domein heeft afgespeeld.   Ik, ik- ...niemand is meer aangedaan of woedender over deze gruweldaad dan ik. 

VERSLAGGEVER 1 (Onderbrekend):   Maar Arbiter, met de wraaklustige blik van de Heraut op u, wat als er wel bewijs wordt gevonden- 

SPITSE:  Als er wel bewijs wordt gevonden, is een offerheffing misschien op zijn plaats. Maar ik, euh, ik denk dat men in geen enkel geval geïnteresseerd is de gemoederen hoger op te laten lopen dan dat.  En wat betreft deze zogenaamde ‘Parochie van Tij en Vlees,’ die actief is in het westelijke binnenland – we hebben een speciaal team ingeschakeld om deze rebellen uit te roeien. Kosten noch moeite worden gespaard.  Ze zullen worden gevonden, en er zal met hen worden afgerekend."

[joostjongepier]

Wat?   Rythm 0 (1974), The artist is present (2010), Light Dark (1978), Imponderabilia (1977), Nude with Skeleton (2002/2005) en Cleaning the mirror I (1995) door Marina Abramović [Light Dark en Imponderabilia samen met Ulay]

Waar?   Tentoonstelling Marina Abramović in het Stedelijk Museum, Amsterdam

Wanneer?   6 juni 1024

Performancekunst heeft meer gemeen met podiumkunsten dan met beeldende kunst. Het gaat om een live uitgevoerd gebeuren, waarbij alleen het publiek dat fysiek aanwezig is, het kunstwerk werkelijk beleeft. Natuurlijk kan een performance worden geregistreerd in de vorm van een filmopname, maar het zien van de film is niet hetzelfde als erbij zijn op het moment dat de gebeurtenis daadwerkelijk plaatsvindt. Neem het beroemde flesje gazeuse dat door Wim T. Schippers bij Petten in zee werd gegoten. Ik heb dat filmpje talloze malen op internet gezien. Daar heb ik ook beelden gezien van optredens van de Beatles, maar – zoals iedere fan je kan vertellen – dat is iets heel anders dan wanneer je er live bij was.

Het voorgaande maakt de tentoonstelling Marina Abramović een wat merkwaardige expositie. Er hangen geen schilderijen en er zijn nauwelijks sculpturen. We zien vooral beelden en recreaties van performances. Betekent dit dat de tentoonstelling niet de moeite waard is? Allerminst! Marina Abramović is zonder twijfel een van de meest spraakmakende kunstenaars van de twintigste eeuw en aandacht voor haar werk is volkomen terecht. Daar komt bij dat de vormgeving van de expositie zeer fraai en goed doordacht is.

In het begin van de jaren zeventig gebruikt Abramović haar eigen lichaam als medium, waarmee ze de grenzen van haar fysieke en mentale uithoudingsvermogen verkent. Daarbij gaat ze heel ver. In de eerste zaal zien we een tafel met 72 objecten, variërend van watten tot spijkers en van muizenval tot hakmes. Deze tafel verwijst naar Rythm 0, een performance waarbij de kunstenaar haar lichaam tot object maakt. De instructie aan het publiek luidt: “Er liggen 72 objecten op de tafel die naar believen op en tegen mij kunnen worden gebruikt.” Na afloop beschreef Abramović de gebeurtenissen: "Wat ik leerde was dat als je het aan het publiek overlaat, ze je kunnen vermoorden. Ik voelde me echt geschonden: ze sneden mijn kleren in stukken, staken rozendoornen in mijn maag, een persoon richtte het pistool op mijn hoofd en een ander nam het weg. Na precies zes uur stond ik, zoals gepland, op en liep naar het publiek toe. Iedereen rende weg om aan een daadwerkelijke confrontatie te ontsnappen.”

Misschien wel de bekendste performance van Marina Abramović is The artis is present, een aanzienlijk vreedzamere confrontatie tussen kunstenaar en publiek dan Rythm 0. Van 14 maart tot 31 mei 2010 vond in het MoMA in New York een aan Abramović gewijd retrospectief plaats. Tijdens de duur van de tentoonstelling zat de kunstenaar tijdens de openingstijden van het museum op een stoel in het atrium. Bezoekers konden zolang ze wilden op een stoel tegenover haar gaan zitten om haar in stilte recht in de ogen te kijken. Er is op de tentoonstelling in het Stedelijk een filmopname van het gebeuren te zien. Daarnaast zijn er twee videowanden met portretopnamen van aan de ene kant de kunstenaar, aan de andere kant bezoekers. Deze opstelling maakt het mogelijk om zelf als bezoeker de kunstenaar een tijdlang in de ogen te zien. Misschien nog wel interessanter is het om jezelf in de kunstenaar te verplaatsen en juist een bezoeker een tijdlang aan te kijken. De videowanden tonen een veelheid aan expressies en emoties..

Eén zaal bevat grote videoschermen waar je tussendoor kunt lopen en waarop verschillende performances worden getoond. Hiervan vond ik met name Light Dark fascinerend om naar te kijken. Abramović en haar toenmalige partner Ulay zitten tegenover elkaar. Om de beurt slaan ze elkaar, eerst zacht en teder, maar gedurende de 8 minuten en 15 seconden die de film duurt wordt de afwisseling van slagen sneller en harder en daarmee agressiever.

Lichamelijkheid is een hoofdthema in het werk van de kunstenaar. Dit speelt ook een rol in één van de twee performances die tijdens mijn bezoek live worden gereconstrueerd. In de doorgang tussen twee zalen, staan twee naakte mensen, een man en een vrouw. Er is een relatief enge ruimte tussen de twee, waar doorheen de bezoekers naar de volgende zaal kunnen komen. Ik kende deze performance en dacht vooraf dat het tamelijk ongemakkelijk zou voelen om tussen het paar door te gaan. Op het moment zelf voelt het echter heel natuurlijk. Dat dat niet voor iedereen geldt, wordt duidelijk als je een tijdje toekijkt hoe anderen de zaal inkomen.

Naast lichamelijkheid vormt ook het bewustzijn van sterfelijkheid een interessant thema. De video Nude with Skeleton toont de kunstenaar naakt, terwijl op haar lichaam een menselijk skelet ligt. Cleaning the mirror I bestaat uit vijf op elkaar gestapelde monitoren. De beelden tonen hoe de kunstenaar een met vuil bedekt menselijk skelet op haar schoot schrobt. De actie refereert onder meer aan Tibetaanse doodsrituelen die discipelen voorbereiden één te worden met hun eigen sterfelijkheid.

Wat blijft me, na het zien van deze expositie, het meest bij? Over die vraag hoef ik niet lang na te denken. De presentatie van The artist is present maakte op mij diepe indruk. De bijzondere ervaring om één persoon (zelfs al was het in de vorm van een video-opname) een tijdlang stil in de ogen te kijken, was bijzonder. Wellicht zouden we dat allemaal wat vaker moeten doen in plaats van elkaar verbaal te lijf te gaan. De wereld zou er misschien een stukje vreedzamer door worden.

[activateme]

Een tweelingziel is…

Geschreven door ZIELEBLOOT by Eva Van Havere ©

Alles in het ons bekende universum bestaat uit een positieve en een negatieve polariteit. Ook een ziel of bewustzijn. De positieve polariteit, het Mannelijk Aspect van Bewustzijn (Yang), woont en werkt in wat we kennen als de fysisch waarneembare werkelijkheid (Materie). De negatieve polariteit, het Vrouwelijk Aspect van Bewustzijn (Yin), woont en werkt in wat wij helaas minder goed kennen als de metafysisch waarneembare werkelijkheid (Geest). Twee Schijnbaar Tegenovergestelde Aspecten die In Wezen Eén Zijn. Twee polariteiten. Eén Ziel. Eén bewustzijn. Twee-éénheidsbewust over de hele lijn. Dit is wat we 5D of éénheidsbewustzijn noemen. Waarbij het cijfer ‘5’ verwijst naar de trillingsfrequentie, en de letter ‘D’ naar de dimensie of frequentieband waarbinnen dit bewustzijn speelt en creëert.

De universele Yin en Yang

Maar een Ziel, leergierig als zij is, wil ook weten hoe het zou zijn om zichzelf vanuit andere (pool)perspectieven te ervaren. Wat in 5D-éénheidsbewustzijn alléén niet mogelijk is, wegens simpel gezegd wel interessant maar te weinig te beleven en dus te leren. Er is meer ‘contrast’ nodig om werkelijk álle aspecten van haar uitgestrekte zielezelf, dus ook die van al haar ‘tegendelen’, te kunnen zien, voelen, ruiken, horen, ervaren en exploreren ...

De snelste en efficiëntste weg om dit te realiseren is een menselijk lichaam aan te nemen (incarneren). Dit is voorwaar een ingewikkelde onderneming waarbij een ziel niet alleen een downgrade of een neerwaartse shift in trillingsfrequentie doorvoert (de zogenaamde ‘sluiers van vergetelheid’), maar ook haar oorspronkelijk twee-éénheidsbewustzijn ‘splitst’ in de twee eerdergenoemde ‘contrasterende’ bewustzijns- of zielepolen (Yin&Yang). Het rechtstreeks en drastisch gevolg hiervan is dat bewustzijn, eens aangekomen op Aard’, in spagaat vermomd gaat als 'Goed & Kwaad', ‘Dag & Nacht’, ‘Wit & Zwart’ ... wat wij als mens-geworden-zielen finaal dus waarnemen als een onmiskenbaar ‘gespleten’ werkelijkheid. Dit is wat we 3D of dualiteit/polariteitsbewustzijn noemen. Echter ...

Niets Is Wat Het Lijkt Te Zijn. Dat is wat ik noodgedwongen leerde uit de cataclysmische gebeurtenis die mijn leven letterlijk en figuurlijk ‘in tweeën’ spleet; de breuk met mijn tweelingziel. Veel kan ik hier niet over kwijt, wegens te pijnlijk. Wat ik wel kan en wil delen is die éne vraag die in dat vlijmscherpe scheidingsmoment als eerste bij me op kwam spelen … of een ziel, net als een hart, όόk breken kan? Een vraag die me katapulteerde op een epische bewustzijnsqueeste doorheen Aarde, Hel en Hemel, zoekend naar antwoorden die ik hier beknopt met je ga delen. Het is een mix van Jungiaanse Psychoanalyse, Astrologie, Alchemie, Taoïsme, Chakraleer, Quantum Fysica, en tot slot ook m'n eigen intuïtieve inzichten die ik verzamelde via dromen en dagboekschrijven.

Maar vooraleer we van start gaan nog even herhalen dat Yin en Yang dus staan voor respectievelijk het Vrouwelijk en Mannelijk Aspect van Bewustzijn. Beide aspecten zijn als twee zijden (twee polen) van één medaille (één Ziel) werkzaam in ons allemaal. Ongeacht gender of geslacht. Wel is er altijd één pool waar jij je het meest mee identificeert. Als je van nature iemand bent die je voornamelijk door je hart en intuïtie laat leiden, dan is de kans groot dat je de vrouwelijke polariteit (Yin) van bewustzijn belichaamt. Als je van nature iemand bent die je voornamelijk door je verstand en logica laat leiden, dan is de kans groot dat je de mannelijke polariteit (Yang) van bewustzijn belichaamt. Maar zoals gezegd, omdat beide polariteiten een intrinsieke twee-éénheid (tweeling) zijn, draag je ze altijd alle twee in je. Net zoals je fysieke hart en brein samenwonen en werken in één fysisch bewustzijnslichaam, doen de twee tegenpolen dat ook, maar dan in één metafysisch (energetisch) bewustzijnslichaam; dat wat wij een ‘Ziel’ noemen.

Wanneer nu de twee polariteiten van één ziel tegelijkertijd incarneren, in twee fysieke lichamen, dan heb je met een tweelingziel te maken. Innerlijk één Ziel ‘uit(erlijk)gestrekt’ in twee fysieke lichamen. Of zoals hierboven beschreven, één Ziel die in spagaat vermomd gaat in twee fysieke lichamen. Ze verhouden zich tot elkaar, niet als twee ‘helften’, maar als twee (gepolariseerde) ‘helen’. Elkaars gelijke tegendelen. Elkaars even- en tegenbeeld in één.

Links: Hoe ik vroeger dacht dat mijn Ziel in elkaar stak Rechts: Hoe ik vandaag weet dat mijn Ziel ineen steekt

Dat achter elke uiterlijke polariteit een intrinsieke éénheid schuilgaat illustreert ook dit optisch zoekplaatje. Wanneer je je blik op de zwarte achtergrond richt, zie je een witte vaas op de voorgrond verschijnen. Verschuif je je blik (of bewustzijn) naar het witte vlak als achtergrond, dan zie je twee zwarte gezichten op de voorgrond verschijnen. Neem één achtergrondkleur weg, en álles valt weg! Dit om te zeggen dat dualiteitsbewustzijn de wereld ziet door een bril van ‘of-of’. En éénheidsbewustzijn doet dat door een bril van ‘énén’, wetende dat het ene niet zonder het ander, en het ander niet zonder het ene bestaat. Wit niet zonder zwart. Licht niet zonder duister. Dag niet zonder nacht. En Yin dus ook niet zonder Yang. Dit is fundamenteel. Ja zelfs, existentieel!

zo goed en kwaad ik kan scheer ik goed en kwaad over één kam (e.v.a)

In het volgende deel bekijken we de dynamiek die op gang komt wanneer de twee zielepolen elkaar tegen het lijf lopen ... Stay tuned!

Benieuwd naar meer?

ZIELEBLOOT by Eva Van Havere  Lespraktijk voor Astrologie en Bewustzijnsontwikkeling Met Kennis van Mensen en Tweeling Zielen Zaken

Kijk hier even voor meer info over Eva Van Havere en haar activiteiten.

[jurjenkvanderhoek]

HET TOEVAL GEEFT DE DOORSLAG IN KUNSTLOKAAL No.8

Eigenlijk berust de kunst op toeval. Maar toeval bestaat niet. Toeval is een gestuurde samenloop van omstandigheden. Een gevolg van een oorzaak die we niet zien. Een gebeurtenis die we als mens schijnbaar niet in de hand hebben. Toeval is een illusie. Dat is natuurkundig gezien. Natuurkunstig evenwel is het kunstwerk een illusie. Het is een beeld van wat we zien of voelen. Een replica van de werkelijkheid. Bij toeval gelijkend aan het kijken en het tasten, het begrijpen. Toevallig spreekt het aan, heeft het een verhaal. Zoals de realiteit kan worden overgebracht in woorden, echter beter aanspreekt in beelden. Maar ojee, onvoorzien dwaal ik af van het toeval. Dat had ik eerstens niet voorzien, toevallig.

Niet bij toeval is het tweetal, nu te zien bij Kunstlokaal No.8, samengebracht in een duo-tentoonstelling. Maar het lot verbindt hen wel. Want zowel bij Marco Arwert als bij René Korten bestaan hun kunststukken uit toevalligheden. Zit bij de één het avontuur in blinddruk op papier, de ander laat het gebeuren met verf op doek. Maar beide kunstenaars sturen de samenloop van omstandigheden, zetten het toeval naar hun hand omdat zij de oorzaak weten en daarom het gevolg kunnen overzien. Die bijzonderheid brengt hen samen in deze omgeving en laat hen gelijktijdig het werk presenteren. Dat maakt ook dat zij in de ogen van galeriehouder Marcel Prins een twee-eenheid kunnen zijn om de 71e tentoonstelling op rij alhier te kunnen bemensen.

Het toeval wil dat het blinddrukken zoals Marco Arwert dat hanteert gemaakt lijkt te zijn voor slechtziende mensen. Door de traditionele techniek, en één van de oudste manieren van drukken, ontstaat reliëf in het papier. Op de plekken waar gedrukt is kun je met de ogen dicht de figuratie voelen. Niet daar zit bij Arwert de ongedwongen belevenis, deze komt voor bij het drukken van de nul of de punt van de schrijfmachine. Bij een analoge typemachine, dus niet elektrisch aangedreven, kan de gebruiker bepalen welke mate van druk wordt uitgeoefend op de toetsen. Is er (te) hard aangeslagen dan kan het karakter aan de typearm door het papier slaan. In geval van de nul en de punt ontstaat er dan een gaatje in het papier. Het toeval geeft de doorslag. Een welgemikt schot kan die gebeurtenis op dat moment in die tel sturen, touché.

De bladspiegels, met punten in een raamwerk of rijen nullen in kolommen, lijken zo uit een boekwerk gescheurd. De taal als beeld. Een onleesbaar letterschrift om te zien, maar leesbaar door te voelen. Als kunstwerk is dat ongepast, niet doen, dan zal het papier beduimeld raken. Dus zal ik met de ogen de ritmisch geordende reliëfs betasten. En zien dat de stemming wel een landkaart vormt, een stramien waarbij de doorslag de figuratie maakt. En houdt Arwert de schrijfmachine dan voor gezien en links liggen, drukt hij een lijnenspel als beeldverhoging. Een landschap in stijl. En perst hij dan een cirkel op papier, lijkt het alsof een druppel in water valt. Toeval?

Het zal voor René Korten een verrassing zijn dat uit zijn verfstreken bij toeval een begrijpbare vorm ontstaat. Ofwel een beeld dat houvast biedt aan de ogenblik er iets, een tastbaar begrip, van te maken, in te zien. Niet met een plan, maar intuïtief smeert en strijkt Korten eerder opgebrachte plakken verf uit met een spatel. Door te variëren in druk, duur en positie van het strijkmes ontstaan vlakken die ruimte laten voor bestaande onderschildering. Hij werkt nat in nat en schuift kleuren over elkaar in een transparant spel. De getrokken vlakken krijgen het karakter van een landschap. Naast het trekken van de verf, laat Korten de met water aangelengde materie zich ook wel driftig een eigen weg zoeken op de drager. Maar telkens blijft het effect van smeren aanwezig. De compositie lijkt telkens onderweg. In de stilstand van het gekaderde linnen of het vel papier is voortdurend beweging op te merken, een spanning aangebracht.

De composities laten zich niet eenvoudig omschrijven. Deze schilderijen spreken in hun veelkleurigheid en vormentaal voor zich. Behoeven geen uitleg. Het zijn zelfstandige afbeeldingen, autonome vormen, die buiten de werkelijkheid staan en daardoor zo wonderlijk echt lijken. Voor René Korten is het toeval een vreemdeling en een compagnon. In zijn werk balanceert hij op het snijvlak van de realiteit en een abstracte weerslag daarvan. Het is deze smalle rand waar vanaf de kunstenaar makkelijk kan vallen. Geestdriftig houdt hij zich staande, maar niet onbesuisd of ondoordacht. René Korten beeldt niet af, maar hij beeldt uit.

De kunstenaar kan een realistisch effect in het abstracte beeld manipuleren door over en langs de vlekken zorgvuldig geplaatste lijnen en vlakken aan te brengen, zelfs plantaardige figuraties. Want in onze simpele opvatting verlangen wij ons een voorstelling te kunnen vormen. Proberen wij een vinger te krijgen achter het ondoorgrondelijke, trachten het geheimenis begrijpelijk te maken. Voor onszelf. Het bedrieglijke, de leugen tot waarheid te laten worden. Uit de verf laat Korten een valse realiteit ontstaan. Het is er niet, want het is natuurlijk alleen maar modder op een doek. Maar het lijkt toch te bestaan, als afbeelding van een onderbewustzijn dat verbanden legt met onbestaanbare elementen en realistische details. Toevallig wel.

Punctueel – Vloeiend. Werken van Marco Arwert en René Korten bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Te zien van 7 tot en met 30 juni 2024.

[devosopmaandag]

Wij mensen zelf - paradoxaal genoeg

Je leest dingen, je ziet dingen, er gebeuren dingen en je voelt dat er lijnen lopen tussen al die losse delen. Het is belangrijk je best te doen de samenhang te doorgronden omdat het gevoel er een van dreiging, alertheid en diepe zorg is. Het begon dit keer met het lezen van Miriam Rasch' boek over de gevaren van het Dataïsme, daarna las ik een interview met techfilosoof Éric Sain over de gevaren van AI. De verkiezingsuitslag was natuurlijk de grootste gebeurtenis in ons land. De twee oorlogen vormen de sombere grondtoon van dat gevoel, Cyberwar is al langer de derde oorlog. En, o ja, de staat van onze planeet....

Sinds de verkiezingsuitslagen van afgelopen woensdag worden er in de media volop analyses losgelaten op de politieke landverschuiving en op wat ons mogelijk te wachten staat. Nederland zou een mediacratie zijn, een samenleving waarin de media als geheel de grootste politieke machtsfactor is. Elke uitspraak van politici wordt eindeloos herhaald op de miljoenen schermen en schermpjes die ons land telt, geraffineerde spots en advertenties worden op ons losgelaten.

Gisteravond keek ik naar opgenomen afleveringen van de Britse serie 'The Undeclared War', dat het heden op de hielen zit. Het is een uiterst geraffineerde dramatisering van een Russische internetoorlog gericht op het Verenigd Koninkrijk. Ik pik uit die verontrustende fictie, geschreven door Peter Kosminsky, een moment waarop een doorgewinterde fake news-redacteur aan een piepjonge journaliste uitlegt wat de crux is van wat ze doen. Ze moet allereerst vergeten wat voor haar journalistiek is. “De bedoeling is dat mensen eraan wennen dat alles een leugen is. Dat er geen waarheid is. En zodra ze dat aanvaarden.... wel, dan wint de grootste leugenaar..“ Dieper cynisme is bijna niet denkbaar. Dat kan fictie doen, een kraakheldere moment van inzicht bezorgen. Inzicht in wat voor wereld we leven in wat dit leven van ons nu is.

Er moet toch iets bestaan dat een tegenwicht kan bieden aan dat gevoel van dreiging, alertheid en diepe zorg. Natuurlijk is er maar één antwoord mogelijk op die vraag: wij mensen zelf – paradoxaal genoeg. Gistermiddag werd die vraag zo uitbundig beantwoord dat het mij vervulde van een soort geluk. Froukje Reitsema en ik speelden onze voorstelling 'Elkaar andere – pleidooi voor naïeve nieuwsgierigheid' voor het eerst voor een grotendeels Indisch publiek in Nijmegen. Ik las al tijdens het spelen van alles af aan die gezichten: aandacht, gespannenheid, ontroering, opluchting, gêne, reserve, overgave, verstilling. En in het nagesprek werden niet alleen al deze ervaringen gedeeld, maar ook ingesleten emoties, uitgekauwde verongelijktheid. Toen de inleider na afloop een beetje losjes refereerde aan het gegeven dat een kwart van de Nederlanders op Wilders had gestemd en dat het niet ondenkbaar was dat ook onder het publiek een aantal van hen zou zijn, werd het stil. Iedereen dacht het zijne. Ik kreeg weer vertrouwen, want dat alles is wie wij zijn, zomaar op een regenachtige middag ergens in ons land.

[rcvandenboogaard]

Een ongemakkelijk stukje aarde

Van de gebeurtenis zelf schijnt geen foto te bestaan, ofschoon er een foto circuleert waarvan men zegt dat hij vele jaren na dato is aangetroffen op het lijk van een in de USSR gesneuvelde Duitse officier, en waarop je een rij mensen ziet die worden doodgeschoten aan de rand van een ravijn. Die foto is pas in de jaren tachtig boven water gekomen en het lijkt niet uitgesloten dat het hier om een…

[overwijs]

“𝙐 𝙗𝙚𝙣𝙩 𝙬𝙚𝙡 𝙖𝙖𝙧𝙙𝙞𝙜 𝙢𝙚𝙫𝙧𝙤𝙪𝙬.”

Werken in het onderwijs heeft veel leuke kanten en andere voordelen. Ja, het is intensief, maar ook dat heeft voordelen. Als er dingen spelen in je leven, minder leuke zaken die je flink kunnen afleiden, dan is een baan waar je door de vele prikkels en beslissingen per minuut aan niets anders kan denken heel prettig zijn. Je even verliezen in je werk, vluchten uit jouw andere bestaan zou je kunnen zeggen, kan dan stiekem best lekker zijn. Zorgen uit mijn privé-leven kunnen dan even een paar uur verdwenen lijken, zodat ik met volle focus mijn werk kan doen.

Dat werkt. Mits. Ja, zoals zo vaak is er een voorwaarde, een maar. Als je lessen goed (genoeg) lopen, kan dat heerlijke afleiding zijn. Heb je lessen die minder goed gegaan dan je gewend bent, wat niet gek is als je zelf minder goed in je vel zit, dan komt dit extra hard aan. En dan hoor je jezelf opeens feller reageren dan misschien echt past bij de situatie, voel je die vervelende les dieper in je lichaam en geest. Terwijl als je terugkijkt op de les het vaak niet eens zó erg was.

Nou… Zo’n dag had ik dus. Andere frustraties drongen mij en mijn les binnen. Alle kleine verstoringen en uitdagingen gingen van mug naar olifantstatus. De les haalde niet het beste in mij naar boven zullen we maar zeggen. Dus sloot ik mijn les af met excuses aan de klas, dat ik misschien buiten proportie had gereageerd en bleef ik met mijn hoofd in mijn handen achter aan mijn bureau.

****, is dan het enige wat ik denk terwijl ik me suf reflecteer. Wat ging er mis en wat gebeurde er nou eigenlijk dat zo erg was. De conclusie was: zo erg was het allemaal niet. En toch voelde het niet zo. Als ik het lokaal uitloop zegt een leerling uit een andere klas: “ik hoorde dat u een zware les had mevrouw.” Ik interpreteer het als medeleven en bevestig dankbaar. Een ander, de grapjas, vraagt: hoe zwaar, 190 kilo?”. En de luchtigheid is terug, ook een beetje bij mij.

Die middag zie ik een leerling uit m’n klas een straf uitzitten en knoop een geïnteresseerd praatje aan. Hij vertelt wat er gebeurd was, wat hij er van vond, hoe het gesprek ging met die docent en sluit af met: “die docent vind ik gewoon niet aardig.”

Met de gebeurtenis van de ochtend nog vers op mijn netvlies flap ik er uit: “ik ben ook niet altijd aardig.” Waarop hij zonder twijfel reageert dat ik wél aardig ben. “Maar vandaag was ik toch niet bepaald aardig…”.

Hij kijkt mij even aan, terwijl hij verder gaat met het uitvoeren van z’n straf en zegt resoluut: “dat kan een keertje gebeuren mevrouw, dat maakt u niet onaardig.” En deze jongen laat in een gesprek van minder dan een minuut zien waarom werken in het onderwijs nou écht leuk is, pubers met hun kleine hartjes en grote monden.

[verlegentijd]

Soms weet ik eigenlijk helemaal niet wat liefde nou inhoud.

Nu zal ik het alleen maar kunnen associëren met pijn , verdriet en het gevoel van iemand verliezen. En toch wil ik de liefde ik nog niet associeer met de pijn mee maken.

Momenteel voel ik de pijn in mijn schouders die zakt naar mijn middenrif. Ik haat het om alleen te zijn. Er is niemand waar ik 24/7 nog mee kan communiceren. Elke gedachte of gebeurtenis die in me op komt is er niet. Ik ben weer met mijn eigen zware gedachtes die ik op vele manieren wel in de wereld kan brengen maar toch. Is het anders om het te delen met iemand die zo dichtbij je staat. Die persoon maakt jouw leven ook mee tegelijkertijd dat hij of zij zijn leven meemaakt. Ik besta al 23 jaar op deze wereld. Maar ik voel me niet zo. Ik heb het gevoel dat steeds als mijn hart word gebroken op welke manier dan ook dat ik steeds een leeftijd van mezelf kwijtraak. Ik voel me totaal niet 23 misschien pas 18 nog. Ik heb het gevoel dat ik een normaal tienerleven ook nog nooit ervaren heb, iets wat normaliteit zou zijn. Ik zou ook willen om al de liefde die ik aan andere kan geven , aan mijzelf te kunnen geven. Ik heb veel liefde voor mijn vrienden en voor sommige familie leden maar toch waarom kan ik het inderdaad ook niet aan mezelf geven. De liefde die ik nu ervaar beangstigd me. Het is overduidelijk dat het heel giftig is maar toch heb ik nog zoveel liefde voor die persoon, maar misschien gaat er iets veranderen ik voel het in mijn lichaam het is iets wat er gebeurd is de laatste paar uur nadat we elkaar voor het laatst gezien hebben. Hij heeft me de hele nacht vast gehouden maar nog nooit zoals hij ooit gedaan heeft. Misschien zelfs vaster dan de eerste 2 dagen samen slapen. Hij heeft me geen een keer losgelaten. Ik viel ook meteen in de diepste rustigste nacht die ik al weken niet heb gehad. Het was fijn en troostend. Eindelijk na wekenlang smeken was hij er een keertje voor mij en daar ben ik heel dankbaar om

Dankjewel

[twafordizzy]

Aanrijding met een hert leidt tot zelfinzicht

bron beeld: verheijen-wanroij.nl In Schemervluchten, de bundel essays die de Britse wetenschapster Helen Macdonald (1970) schreef over natuur(verschijnselen), wijdt ze ook een hoofdstuk aan DVC (Deer-Vehicle-Collision), de botsing tussen hert en auto. In Amerika komen elk jaar ongeveer 200 verkeersdeelnemers om bij zo’n botsing. Volgens instanties die de aanrijdingen bijhouden gaat het jaarlijks…

[taeminno]

De perfecte t-shirt voor bevallingen

De perfecte t-shirt voor bevallingen Ben je op zoek naar de perfecte t-shirt voor tijdens de bevalling? Met onze comfortabele en stijlvolle opties zit je helemaal goed! Kies voor kwaliteit en gemak tijdens deze bijzondere gebeurtenis. Ontdek nu ons assortiment en bereid je optimaal voor op de grote dag!

[mijnniemandsland]

Waarneming.

Een record is pas een record als het erkend wordt. Dit klinkt vanzelfsprekend, maar het raakt aan een diepere waarheid: prestaties bestaan niet los van waarneming. Je kunt twintigduizend keer door een hoepel springen in je achtertuin, maar als niemand het ziet en niemand het meet, blijft het een privé-gebeurtenis, geen wereldrecord. Het draait niet alleen om de daad, maar om de erkenning…

[treesje]

Laatste en dan gaak studeren.

Avondschool psychiater. 1 x week.

Bij zulk een gebeurtenis gelijk in Zeebrugge en ik dacht 2 keer te hebben gezien.

Stemt me dat tot wat was het verhaal?

Ronduit verschrikkelijk.

Die mens.

Een kwartier stil Geertje.

Mondhoekjes sad, pffff.

+ voor die die daar niet bewust van zijn maar ik denk de meesten wel. TIP algemeen nut.

Heb daar verhalen gehoord en vuile rare fuk maat viespeuken gezien in de duinen. Niemandsland noemde ik het sindsdien.

Soit.

Meid.

[jurjenkvanderhoek]

HET DODE MOMENT WEER TOT LEVEN GEWEKT

Dichter/schrijver Mischa Andriessen noemt het een tussenwereld, an in-between world, un mondo intermedio. De onzichtbare scheidslijn tussen het levende en dode. Het menselijke en het zakelijke. Werkelijk en abstract. Volgens de schrijver maakt de Italiaanse kunstenaar Daniele Galliano een verslag in verf van het oversteken van de grens tussen boven- en onderwereld. Dus werkelijk het moment dat de ogen zich sluiten, de ziel uitvaart naar een nieuwe haven. De trossen los. Dat kan betekenen dat de schilderijen iets van spiritualiteit in zich hebben. Een glimp van geloven en de glans van weten. De ziel die nog niet echt weg is en boven zichzelf hangt. De bijna dood ervaring die nog twijfelt welke kant gekozen zal worden.

Andriessen vergelijkt de ervaring verbeeldt door Galliano met verlies. Het bij overlijden of op een andere manier verdwijnen van een dierbare. De achtergeblevene gaat "op zoek naar iets dat degene die wordt gemist, achtergelaten heeft. Iets dat aan hem of haar herinnert, een voorwerp, een geur, desnoods het versleten leer van de bank waarop hij of zij het liefste zat. Domweg iets dat de verdwenen geliefde even terug  tastbaar maakt." Galliano raakt het moment kwijt. Het moment waarop hij is geïnspireerd geraakt de wereld te beschouwen. Kijkend naar gewone dingen. Zaken die in de wirwar van de tijd nauwelijks nog opvallen, normaal lijken. Dit vastleggen zet de activiteit voor dat moment stil. In het specifieke moment gaat de kunstenaar op zoek naar verloren beelden. Omdat het moment slechts één tel duurt, een seconde, een fractie van tijd, is het zaak de sfeer in een expressieve vorm vast te leggen. Het beeld komt voor ogen in een snelle oogwenk. Het is niet helder, bewogen zou je zeggen in de fotografie, maar draagt alle elementen in zich die gezien zijn.

Daniele Galliano legt dat verlies van tijd vast, het verloren geziene, de kwijt geraakt ervaring, zodat ik het terug kan kijken. Geen deja vu daar het realiteit is, ik was daar niet eerder, ik ben daar nu. In een glimp trekt die omgeving aan mijn blik voorbij. De tijd hield het niet staande, kon het maar amper registreren. De kunstenaar doet dat wel, legt het vast. Het verstilde moment. Het in verf gebeeldhouwde ogenblik. Een monument voor de gebeurtenis, de onbenoembare herinnering. Geen vage beelden zoals je van herinneringen kunt verwachten. Het palet van Galliano is kleurrijk en helder zoals zijn geboorteland dat is – het mediterrane licht, welhaast een vakantiestemming. Onwerkelijk echt.

In het boek "Morti Viventi", onlangs uitgegeven door Van Spijk Art Books in samenwerking met Livingstone Gallery Den Haag en de Amsterdamse vestiging van het Istituto Italiano Di Cultura, komen al die verloren momenten langs. Al dat verlies passeert vanuit het decor van het geheugen in diverse gezichten van ver en nabij de revue. In de uitgave, als een soort van expositie in boekvorm - een catalogus van het atelier, een portfolio, een aandenken, de herinnering aan doorgemaakte momenten, komen al die onopgemerkte vergezichten voorbij. Het leest of beter bekijkt als een fotoalbum van een reis in het verleden, de tijd. Het is voorbij, passé, afgelopen, maar gelukkig hebben we de plaatjes nog.

Onderverdeeld in verbanden, als landschappen, stadsgezichten en mensen is het boek gerubriceerd en getypeerd. Het meest interessant daarbij zijn de samenstellingen, constellations. Mensen gegroepeerd als massa in vogelvlucht, gezien van een afstand zodat de vormen samen lijken te smelten. Een kluit aan lijven, waarvan ieder individu zich toch als persoonlijkheid gedraagt en tegelijk onderdeel is van de eenheid. Het is een werkelijkheid die in een abstracte vorm is weergegeven. Gezichten onherkenbaar, vlekken in de samenstelling van een publiek. Voor een moment brandt die menigte zich in op mijn netvlies, daarom is de tel in beweging, zijn de figuren onderdelen van de compositie. Maar van een afstand gezien vormen de vlekken verf toch duidelijk een groep mensen. Galliano weet zelfs welhaast ieder figuur een eigen karakter te geven, een gepersonaliseerde handeling. Wie goed naar het werk kijkt kan in de massa als het ware zichzelf tegen komen.

Wanneer de herinnering een rol gaat spelen om de vergetelheid in het nu terug te zetten worden de gedachten als negatieven. Zoals in de werken ‘Berlin’ en ‘Do you remember’. Nog niet ontwikkelde beelden. Vastgelegd in het oog, maar niet afgedrukt nog door de occipitaalkwab. Het geziene beeld is nog niet verwerkt in de hersenen. Het valt uiteen in tussenstadia, tussenwerelden. Al die andere beelden zijn ook onafgewerkt. De blik beklijft niet, maar concentreert zich alweer op een ander beeld. Die beelden uit de tussenwereld, de gedachten aan het moment, zijn niet af, onvolmaakt. Het lijken bouwstenen in een muur die is opgetrokken tussen de boven- en de onderwereld. Menselijke lijven in een getto-achtige setting missen onderdelen, want het oog moet snel kijken om alles in juiste proporties te observeren. Daardoor mist de blik wel details en blijken de lichamen half af. Er ontbreken lichaamsdelen omdat deze in gedachte niet zijn opgeslagen, niet meegenomen in de beschouwing van het moment.

Er heerst een onbepaalde spanning in de schilderijen van Galliano. De stemming is voelbaar, de sfeer te snijden. Er is een gelaagdheid in de werkelijkheid, doordat deze maar voor een deel is weergegeven. De laag die niet zichtbaar is maakt wel het beeld. De geest vult het ontbrekende aan, zet de vlakken door waar ze niet zijn. De gedachte van heden neemt de herinnering in verleden over. Ik zie mensen op plekken waar ze al niet meer zijn. Ik beschouw momenten die al voorbij zijn. Ogenblikken die gestorven zijn. Levens die van voorbijgaande aard zijn, het zijn dat was. Maar ik zie geen levende doden zoals de titel doet vermoeden, of dode levenden. Wat ik zie is het moment van toen dat levenloos is in het nu. De handelingen en activiteiten zijn er niet meer, de situatie is geweest en komt niet terug. Galliano op zijn beurt haalt de gebeurtenis echter terug, haalt de tijd als het ware in om niet te vergeten.

De tijd is kwijt geraakt, het moment verdwenen. Maar de kunstenaar zoekt naar dat wat wordt gemist. Vindt datgene wat aan dit ene moment herinnert en legt deze gedachte vast in verf op doek. Zo zodat ik het kan mee beleven. Herbeleven, terug zien. Maar eigenlijk schieten woorden tekort om de juiste sfeer te beschrijven. Ook al omdat Galliano de wereld in zijn schilderijen heeft ontregeld. Het klopt niet wat ik zie. Maar zoals gezegd de gedachte vult het geschonden beeld aan dat door de herinnering is gefilterd. De tijd heeft het kapot gemaakt, maar heelt tegelijkertijd alle wonden. Wel heeft Andriessen genoeg woorden om de sfeer van de kunstenaar te omschrijven. In zijn essay neemt hij mij de woorden uit de mond. Had ik graag zijn woorden tot de mijne gerekend, zoals ik de momenten van Galliano het liefst in mijn leven invoeg.

Ik citeer Andriessen: “Hij schildert zo mooi en zo helder dat de kijker niet meer precies weet wat hij ziet, maar des te sterker, voelt hij het.” Een zin die ik bijna letterlijk kan passen op zijn ‘aantekeningen uit een tussenwereld’: Hij schrijft zo mooi en zo helder dat de lezer niet meer precies weet wat hij leest, maar des te sterker, voelt hij het. Woorden en beelden sluiten nauw op elkaar aan, waarbij ik me kan afvragen wat er eerder was de kip of het ei. Het moment of de beschrijving. Het is een retorische vraag, want ik kan het antwoord met stelligheid raden. De schilderijen spreken voor zich, de woorden doen dat ook. Maar hebben elkaar nodig. Een samenspel van disciplines.

Morti Viventi. Daniele Galliano. Met tekst van Mischa Andriessen. Uitgave Van Spijk Art Books in samenwerking met Livingstone Gallery Den Haag en Istituto Italiano di Cultura Amsterdam, 2023.

[fandomsinabookshelf]

Waarom dragen mannen armbanden in 2024: de nieuwe trend

Waarom dragen mannen armbanden in 2024: de nieuwe trend Hallo allemaal! Ben je benieuwd waarom mannen armbanden dragen in 2024? ‍In ⁤dit artikel gaan we dieper in op de nieuwe trend van mannen die armbanden dragen en waarom het steeds ‌populairder wordt. Van stijlvolle accessoires tot symbolische betekenissen, we zullen alle redenen ontdekken waarom mannen in 2024 armbanden rocken. Dus, leun achterover, ontspan en bereid je voor om alles te leren over deze opkomende trend!Inhoudsopgave1. De opkomst van armbanden voor mannen: waarom het ⁤nu een groeiende trend is2. Stijlvol ‍én betekenisvol: waarom mannen tegenwoordig armbanden​ dragen3. De verschillende ​soorten armbanden voor⁢ mannen​ en hoe je ze kunt combineren4. Armbanden als modeaccessoire: hoe⁢ je je ⁣persoonlijke stijl kunt uitdrukken5. De symboliek achter mannenarmbanden: van traditioneel tot modern6. Tips voor het kiezen en dragen van een armband als ‌man in⁢ 2024Vragen en antwoordenBelangrijkste⁤ punten1. De opkomst van armbanden voor mannen: waarom​ het nu een groeiende trend isDe opkomst van armbanden ‌voor mannen is ‌een opvallende trend die steeds populairder ‌wordt‍ in de modewereld. Mannen ⁤over de hele wereld‌ zijn steeds meer geïnteresseerd in het dragen van ​armbanden ⁤als fashion⁣ statement. Deze trend is ⁣niet ⁢alleen ⁣te zien ​in de modewereld, maar ook in de casual en zakelijke omgeving. Mannen vinden het steeds​ belangrijker om‍ hun persoonlijkheid te uiten en armbanden⁢ zijn hier een​ perfecte manier voor. De diversiteit in stijlen, materialen en ontwerpen maakt het mogelijk voor‍ mannen om een unieke look te creëren die past bij hun eigen stijl. Armbanden⁤ voor mannen zijn niet langer alleen een accessoire voor speciale gelegenheden, maar​ worden⁢ steeds vaker dagelijks gedragen.⁤ Mannen zien‍ armbanden nu als een essentieel onderdeel van hun outfit en als een manier om ​zich te onderscheiden. Of het ​nu gaat ⁣om leren armbanden, metalen armbanden of natuurlijke materialen, mannen hebben een breed scala aan opties ​om uit te kiezen. Het dragen van armbanden wordt gezien als een teken van zelfexpressie en stijlgevoel. Het toevoegen van een armband aan een outfit⁢ kan‌ een alledaagse look ‍transformeren en een persoonlijke touch toevoegen. Met de groeiende populariteit van armbanden onder mannen is‍ het⁣ duidelijk dat deze trend‍ nog lang niet uit de‍ mode⁤ zal raken.2. Stijlvol ‌én betekenisvol: waarom mannen tegenwoordig armbanden dragenMannen dragen armbanden om verschillende redenen, en de ‌trend lijkt alleen maar toe te nemen. Het dragen van armbanden kan‌ een​ modeverklaring zijn, maar⁢ het kan ook een manier⁤ zijn om betekenis en symboliek toe te ⁢voegen aan een outfit. Tegenwoordig zijn mannen steeds meer geïnteresseerd in het toevoegen van accessoires aan hun kledingkast, en armbanden zijn een populair keuze geworden. Het ⁢toevoegen van een armband⁢ aan een outfit kan een stijlvolle en betekenisvolle toevoeging zijn die persoonlijkheid en individualiteit uitstraalt. Armbanden kunnen ook een manier ⁣zijn om een bepaalde boodschap over te brengen of een herinnering ⁢levend te houden. Veel mannen dragen armbanden met symbolen die belangrijk voor⁤ hen zijn, zoals een kruis voor hun geloof, een hart voor liefde of een symbool dat hen‍ doet denken aan een speciaal persoon of een⁤ belangrijke gebeurtenis. Door‌ het dragen van armbanden kunnen mannen‍ hun stijl uitdrukken en een statement maken, terwijl ze ook ⁣een persoonlijke betekenis toevoegen aan hun look. Deze⁢ trend laat zien dat het dragen van​ armbanden niet alleen gaat ‌om uiterlijk vertoon, ​maar ook om het vertellen van een ‍verhaal ‍en het uitdrukken van wie je bent.3. De verschillende⁢ soorten armbanden voor mannen en hoe je ze kunt combineren Er ⁣zijn tegenwoordig veel verschillende ⁢soorten armbanden voor mannen die populair zijn. Een van de ‌meest trendy ⁢opties voor mannen ‍zijn leren armbanden, die een stoere en⁤ mannelijke‍ uitstraling hebben. Deze armbanden kunnen worden gecombineerd met een casual outfit ‌voor ​een relaxte en trendy look.

Daarnaast zijn er‌ ook metalen ‍armbanden die een meer verfijnde uitstraling hebben‍ en perfect zijn voor een formele ⁢gelegenheid. ‌Deze kunnen worden gecombineerd met⁣ een pak of overhemd voor een ⁤stijlvolle en elegante look. ‌Vergeet ook⁢ niet de trendy kralenarmbanden die een bohemien en relaxte vibe ​geven, perfect voor een zomerse outfit. Het combineren van armbanden voor⁢ mannen hoeft niet ingewikkeld te zijn. Een goede tip is om verschillende materialen en stijlen‌ te ‍mixen en matchen voor een unieke look. Combineer bijvoorbeeld een leren armband met een metalen armband voor⁢ een stoere en verfijnde uitstraling.​ Daarnaast kun je ook meerdere armbanden van dezelfde ​stijl‌ en ‍kleur combineren voor een statement look. Het belangrijkste is om trouw te blijven aan je eigen stijl ⁣en comfortabel te⁢ voelen met de armbanden ⁤die‍ je draagt. Wees creatief en⁣ durf te experimenteren met verschillende combinaties om jouw persoonlijkheid te laten zien.4. Armbanden als modeaccessoire: ⁤hoe je je persoonlijke stijl ⁣kunt uitdrukkenArmbanden zijn al lang niet meer alleen voor vrouwen. In 2024 is ⁢het dragen van armbanden door mannen een echte trend geworden. Mannen⁣ dragen armbanden als modeaccessoire om hun persoonlijke stijl uit te drukken en een ⁣statement te maken. ⁢Of het nu​ gaat om leren armbanden, metalen armbanden ⁤of zelfs⁣ kraaltjesarmbanden, de mogelijkheden zijn eindeloos om een unieke look te creëren. Het dragen van armbanden kan een geweldige ⁢manier zijn voor mannen om hun individualiteit te ⁣uiten. Door het toevoegen van een armband aan hun outfit kunnen mannen een⁢ extra touch van persoonlijkheid toevoegen. Of ze nu kiezen voor een subtiel en klassiek ontwerp of een meer gedurfd en opvallend statement piece, armbanden zijn een​ manier om een persoonlijke stijl te ⁢laten zien. Het dragen van armbanden kan ‍ook ⁤een manier zijn ‌om een bepaalde levensstijl of interesses te tonen, zoals een⁣ armband met symbolen die belangrijk voor⁤ hen‍ zijn. Met de juiste armband kunnen mannen echt laten ​zien wie ze zijn.5. De symboliek achter mannenarmbanden: ⁢van traditioneel tot modern Mannenarmbanden hebben door de jaren heen een rijke symboliek‍ gehad, van traditionele betekenissen tot moderne interpretaties. In de oude culturen werden armbanden vaak gezien als symbolen van kracht, moed en status. Mannen droegen ze ‌als teken van hun positie binnen de ⁢stam of gemeenschap, en vaak werden ze ‌ook gebruikt als ⁢bescherming tegen kwade geesten en het boze oog. ‍In de moderne samenleving hebben⁣ mannenarmbanden een meer persoonlijke betekenis ​gekregen, waarbij⁢ ze vaak worden‌ gedragen als modeaccessoire of als uiting van persoonlijke stijl en smaak. De populariteit van mannenarmbanden is in de afgelopen jaren​ sterk toegenomen, en de symboliek erachter is geëvolueerd tot ​een combinatie van traditionele en moderne elementen. Mannen ​dragen nu armbanden als een manier om ⁣zich te uiten en hun individualiteit te tonen, ongeacht de traditionele betekenissen​ die eraan zijn verbonden. Of het nu gaat om ​leren​ armbanden, metalen kettingen of​ natuurstenen kralen, mannen kiezen hun armbanden zorgvuldig om hun persoonlijke stijl en smaak te weerspiegelen. Het dragen van armbanden is‍ een manier ‌geworden om zelfvertrouwen uit te stralen en een statement te maken​ in de hedendaagse samenleving. Geen wonder ⁤dat het ​dragen van mannenarmbanden in 2024 een‌ nieuwe trend is ​geworden die steeds meer aan populariteit wint.6. Tips voor het kiezen en ‍dragen van een armband als man in 2024Het ⁣dragen van armbanden is⁤ al lang niet meer exclusief voor vrouwen. In 2024 is het dragen van armbanden door mannen een nieuwe trend geworden, die steeds populairder⁣ wordt. Het is een manier voor mannen ‌om hun persoonlijkheid en stijl tot⁤ uiting ⁤te brengen, en het kan een geweldig accessoire⁣ zijn om een outfit af te maken. Hier zijn‍ enkele . 1. Kies een armband die‍ bij je persoonlijke stijl past. Of je nu van een klassieke, minimalistische

look ​houdt of ‌juist van​ opvallende en statement pieces, er⁤ zijn armbanden in alle⁢ stijlen en⁤ materialen beschikbaar. Kies iets dat bij jouw smaak en‌ persoonlijkheid ⁢past. 2. Mix en match verschillende armbanden voor ‌een‌ unieke ⁢look. Het‍ is tegenwoordig populair om meerdere armbanden tegelijk te dragen, ⁣van verschillende materialen en ontwerpen. Experimenteer met verschillende combinaties en ontdek wat ⁤het beste⁣ bij jou past. Durf te spelen met kleuren, texturen ‌en stijlen om je eigen ⁣unieke ⁣look te creëren. Door deze tips te volgen, kun je⁢ met vertrouwen en stijl een armband dragen als​ man ⁤in 2024. Het ⁣is niet alleen een geweldige manier‍ om⁣ je outfit te verbeteren, maar ook om⁣ je⁢ persoonlijkheid uit te drukken en je eigen unieke stijl ‌te laten ‌zien. Vragen en ‍antwoordenQ:⁤ Waarom dragen mannen armbanden in 2024: de nieuwe trend? A: Mannen dragen steeds⁣ vaker armbanden als mode-accessoire in 2024. Waarom is ⁤dit opeens zo'n trend? Hier zijn een paar redenen waarom mannen armbanden⁢ dragen in 2024. Q:⁢ Is het⁢ dragen⁢ van armbanden niet meer iets voor vrouwen? A:​ Nee, zeker niet! ⁣In 2024 is het dragen van armbanden door mannen een heel normale en trendy keuze. Mannen ‌zijn steeds meer geïnteresseerd in mode en accessoires, en armbanden zijn⁣ een geweldige manier ⁤voor⁣ mannen om‍ hun persoonlijke stijl uit⁣ te⁣ drukken. Q: Wat voor soort armbanden dragen mannen​ in 2024? A: Mannen dragen verschillende soorten armbanden, variërend​ van leren armbanden tot metalen, en zelfs stoffen armbanden. Er is een breed ⁣scala aan keuzes die passen bij verschillende stijlen en voorkeuren. Q: Waarom‌ is het dragen van armbanden ⁣zo populair geworden onder mannen? A: Het dragen van armbanden is een manier voor mannen‍ om⁢ hun persoonlijke stijl en individualiteit te uiten. Het kan ook een ⁤statement zijn en een man meer ⁢zelfvertrouwen geven. Daarnaast zijn er steeds meer trendy en⁤ modieuze armbanden op de ⁢markt gekomen die aantrekkelijk zijn voor mannen. Q: Wat zijn enkele tips voor het dragen van armbanden? A: Het belangrijkste is om armbanden te kiezen die passen bij je persoonlijke stijl en de gelegenheid. Combineer ze met andere accessoires en kledingstukken om ​een ⁣samenhangende look te creëren. Experimenteer en heb plezier met het dragen van armbanden! Q: ⁢Zal deze trend blijven bestaan in de toekomst? A: Het lijkt erop dat​ het ⁢dragen van armbanden door mannen in 2024 een blijvende trend is. Modemerken spelen in op deze trend en blijven nieuwe en innovatieve armbanden​ ontwerpen voor mannen. Dus ja, we kunnen verwachten dat deze trend in ​de ​toekomst zal blijven bestaan! Belangrijkste puntenBedankt voor het lezen van‍ ons artikel over waarom mannen armbanden dragen in 2024. We hopen dat je hebt genoten ​van⁤ het ontdekken van‍ deze nieuwe trend en de redenen achter het groeiende gebruik van armbanden onder mannen. Of je nu op zoek bent naar een stijlvolle toevoeging aan je outfit of een persoonlijk statement ⁣wilt maken, het‍ dragen van armbanden is een geweldige manier om je individualiteit⁢ te uiten. Ben je geïnspireerd geraakt en wil je zelf een​ trendy armband toevoegen aan je‌ collectie? ⁤Neem dan een kijkje in onze collectie en ontdek de perfecte ⁣armband⁤ die bij jou past.​ Bedankt voor het ⁤lezen en tot ‍ziens!

[joostjongepier]

Wat?   Scène de naufrage dit Le radeau de la Méduse (1859-1860) door Pierre Désiré Guillemet en Étienne Antoin Joseph Eugène Ronjat [en ter vergelijking Le radeau de la Méduse door Théodore Géricault (1818)] en Les Naufragés door Eugène Le Poittevain (1839)

Waar?   Musée de Picardie, Amiens

Wanneer?   19 februari 2025

Afgelopen zomer zag ik in het Louvre in Parijs Géricaults schilderij Het vlot van de Medusa. In Musée de Picardie hangt een getrouwe kopie van dit schilderij door Pierre Désiré Guillemet (1827-1878) en Étienne Antoin Joseph Eugène Ronjat (1822-1912).

Géricault baseerde zijn werk op een actuele gebeurtenis. Voor de westkust van  Afrika liep in juli 1816 het Franse fregat Méduse op een zandbank. Kapitein en officieren namen plaats in de reddingssloep. De overige 149 opvarenden werden op een groot vlot gezet, zonder eten of water en aan hun lot overgelaten. Het vlot dobberde van 5 tot 17 juli rond voor het werd teruggevonden. Er waren toen nog vijftien mensen in leven. De anderen waren over boord gesprongen of geduwd, verhongerd of opgegeten. De ramp leidde tot politieke beroering vanwege de onbekwaamheid van de kapitein en de gebrekkige uitvoering van de reddingsoperatie. De ramp vormde voor een aantal schilders een inspiratiebron. Géricault is hiervan de beroemdste.

Vanwege de door Géricault gebruikte technieken ging het werk snel in kwaliteit achteruit. Er werd besloten tot een restauratie. Vanwege het risico dat er bij deze restauratie iets mis zou gaan, liet de staat vooraf een exacte kopie van het werk maken door Guillemet en Ronjat. Die kopie hangt nu hier in het Musée de Picardie.

Een ander werk in het Museum in Amiens roept onmiddellijk associaties op met Le radeau de la Méduse. Het is een schilderij van Eugène Le Poittevin (1806-1870). Bij een expeditie naar Spistbergen en Lapland is een schip op een ijsschots gestoten. We zien het zinkende schip op de achtergrond. De opvarenden bevinden zich in een sloep die wordt aangevallen door ijsberen. Een goede afloop lijkt onwaarschijnlijk.