#de zavelverzen

[gammija]

musing about what a translation of the silt verses would sound like and immediately running headfirst into the problem of whether and how to translate 'Sister Carpenter'

[gammija]

the further i get into translating tsv the more im realizing that my decision to use 'zavel' instead of 'silt' cause it sounds better and 'silt' can be easily misheard/read as 'zilt'... is one that makes sense from an aesthetic pov but from the meaning of the words it rlly should be -silt-. i have become what i despised... OTL - someone using words that sound cool unless you're someone who actually knows what they mean

[gammija]

the brainworms have really done a number on me this time.

woe dutch the silt verses upon ye

[gammija]

getting ready to translate tsv s2 (finished with all of s1!??!) and coming to the realisation ive basically forgotten anything to do with Gage and Mercer

[gammija]

Ik heb warempel de tweede aflevering ook helemaal vertaald - Faulkner is zo leuk. kleine psychopaat <3

[gammija]

Een god moet zich voeden.

Een god moet gevoed worden.

Over dit feit zijn alle domeinen van het Schiereiland het eens. Dus, eigenlijk is het enige verschil tussen de mensen geboren voor het water en de mensen geboren voor het land, de exacte aard van de offers die we brengen moeten.

Beppe Glas twijfelde nooit. Ze had haar hele leven doorgebracht op de vlakke weidse uiterwaarden van de benedenloop van de Witte Meve.

Ze was opgegroeid tussen kreeftenvissers en veermannen - grote mannen met baarden, het boegbeeld van mannelijkheid en warme arrogantie - en ze had gezien hoe de rivier hen één voor één opslokte. Vaders en zonen.

Gedurende de lange jaren had ze haar oren en wangen gepierced met zeventien weerhaken van verschillende vormen en maten als toewijding aan de Trawlerman, en ze droeg ze trots, openlijk, zonder zorgen dat ook maar een van onze buren het zou wagen om haar aan de rechtmatige autoriteiten te verlinken.

Beppe Glas vreesde niets wat in deze wereld rondliep.

Ze wist ook wat het betekende om te vrezen wat je liefhebt.

Dat is waarom ze zong als ze naar de bodem van haar tuin waadde, waar het drasland in het water vloeide.

Op de eerste dag van elk nieuwjaar, zonder uitzondering, werd er een postbode of opzichter of dwalende vagebond vastgebonden en geketend aan de paal die de vloedlijn markeerde.

Jute over hun gezicht getrokken. De uitnodigingsgebeden over het hout en hun voorhoofden gekrast. Modder dat over hun heupen en rond hun kelen zwom. Bloed dat naar beneden druppelde over de punten van de kleine zilveren haken.

En dan zong Beppe Glas hardop de liederen van ons geloof, uit vriendelijkheid en sympathie, zodat onze slachtoffers de woorden zouden horen en begrijpen dat hun uitgerekte dood een betekenis had voorbij het alledaagse.

Zodat de Trawlerman zou weten dat er leven aangeboden werd, en een verse vloed zou laten likken aan de ondieptes van onze tuin.

Zodat zijn druipende engelen, in hun krioelende chitine honger, zouden weten dat het tijd was om gevoed te worden.

Vreselijke, wrede, onvergetelijke Beppe Glas.

[gammija]

some more 'Zavelverzen' localisations, for fun

Sid Wright - Sid de Wit

High Katabasian Mason - Hoogkatabasein Mulder

Glottage - Voldrecht

The Wither Tide - De Schraalvloed

[gammija]

post met een doelgroep van drie stuivers en een zakdoek maar ik heb nu eindelijk min of meer een idee hoe ik Sibling Rane zou kunnen vertalen (vooral dat 'sibling'): Sibbe Reeghen. 'sibbe' schijnt een opkomende term te zijn die niet alleen van het Engels komt, maar ook uit het Fries, met roots in het Germaanse 'sibbe' wat gewoon 'verwant' betekent (de nazis hebben het daarom ook wel eens gebruikt. maar he je kan niet alles hebben)

[gammija]

"Ik herinner me hoe Beppe de zak optilde om het vlees bij het topje van mijn oren te doorboren, niet onaardig, met een van haar votieve vishaken. Ze vroeg me of ik het eng vond.  Ik zei ja.  Ja, ik vond het eng.  Ik zei tegen mijn Beppe dat ik geen bevende kreeftengel wilde worden die naar buiten zwommen vanuit de geruïneerde lijken van onze families offers. Ik wilde niet verslonden worden door de tsjirpende krabengelen die door het ondiepe water naar boven zwommen om het feestmaal te verschalken.  Beppe aaide haar hand door mijn haar.  Ze zei, met een stem die zo zacht en melodieus was als een slaapliedje:  ‘Je moet onthouden, Marjolein Glas, dat niets in deze verdorven wereld weet hoe het verandering moet doorstaan.  De bloesem verwelkt in de onverwachte vrieskou. De hond gromt op zijn beurt om het grommen van de donder. In de aderen van ieder levend ding vloeit immers lafheid, en we huiveren als onze prieeltjes van riet en afval verschuiven in de lange wind.  Dus als je het eng vindt, is dat enkel omdat jou een verandering te wachten staat, die blijft.’"

[gammija]

Hoofdstuk IX: Mijn lied heeft mij bezeten

"DOLKENS:

Wil je eens iets bijzonders zien, Houben?

HOUBEN (Vertellend):

Hij reikt onder zijn shirt. Haalt er iets uit, bungelend aan een touwtje.

Het is een tong.

Nee, eerder – een reeks tongen. Verwelkt en uitgedroogd, in stukken gesneden en aan elkaar genaaid tot iets langs en lomps met meerdere snoeiende vingers, dat zich uitrolt wanneer hij het ijzeren haakje losmaakt waar het hele ding mee werd vastgehouden, dat over zijn borstkas hangt als een stropdas.

DOLKENS:

Dit is Krulspraak. Persoonlijke god van mij. Ik heb hem al sinds ik klein was. Opa stal hem uit het puin van Lommerdam, de tempels van hun hogepropagandisten. Liet hem na aan mijn pappie, die hem naliet aan mij.

Ik houd meer van hem dan van wat dan ook.

Niemand heeft mij ooit op een leugen kunnen betrappen, Houben. Het blijft nooit plakken.

Wanneer ik een misdadiger voor de rechter sleep, gaat hij eraan. En wanneer iemand met me probeert te sollen, nou, het is fantastisch hoe snel zo'n situatie zich kan omkeren.

De andere jongetjes mogen zoveel tot de Mantel fluisteren als ze maar willen. Ik ben trouw aan mijn Krul, en hij is trouw aan mij.

HOUBEN (Niet op z'n gemak):

En wat neemt hij in ruil daarvoor van jou?

DOLKENS (Vriendelijk, voor het eerst):

Wil je het meemaken?"

[gammija]

Hoofdstuk VII: Het duldt weinig, verdrinkt menigeen

Aan de andere kant van de grens met de Doolstraten begint een jonge leidinggevende in marketing steeds meer te botsen met haar werkgevers omschakelingstraject.

[gammija]

Im on a roll rn! here's chapter VI of my fan translation of tsv

Dit is hoe het begint.

Of, beter gezegd, dit is hoe het verhaal verteld werd in ons specifieke gezin toen ik zeer jong was, want sindsdien heb ik een eindeloze verscheidenheid aan variaties gehoord op het verhaal, door heel het Schiereiland.

De waarheid neemt vele vormen aan, zo schijnt – al kunnen zelfs onze meest kijverige geleerden het met elkaar eens worden over een paar fundamentele details.

Het begint altijd in de schemering. In de mist en de koelte, op het randje van de vallende duisternis.

[gammija]

Still going st- well, not strong, but. still going!

[gammija]

Hoofdstuk 16: En de stroming vloeit door zonder einde

'En wanneer we dichterbij komen, begint het oude luchtalarm te loeien – en de dorpelingen komen hun huizen uitrennen, komen vanuit de turfvelden, om te zwaaien en zich te vergapen en de optocht van de troepen toe te juichen terwijl hij binnenrolt.  Ze denken vast dat de oorlog is begonnen, of gaan er misschien vanuit dat we simpelweg door dit onbeduidende dorpje heen marcheren op weg naar een plek die er toedoet.   Er staat een meiboom in het midden van het dorp, een gedrongen ding van houtsnijwerk en bovenop de icoon van een dikke, waggelende brij, en terwijl de jeeps binnenrijden en Sergeant Kipuros brult dat de mannen zich moeten verzamelen, komt er een oude priester naar buiten rennen in een dik habijt, versierd met lappen veen, die ons welkom heet in naam van de Zompheks.'

[gammija]

'Eerder vroeg je me hoe het met mijn huwelijk ging.   Nog intact, voorlopig. Ik doe een heleboel wanhopige beloftes over de telefoon. Ik krijg een hoop meewarige stiltes, aan de andere kant van de lijn.   We houden elkaar vast in deze dans, deze rampkoers.    ‘Ik maak fouten,’ zei ik laatst op een avond tegen haar. ‘Ik weet ook dat ik fouten maak, maar ik doe mijn best. In mijn hart ben ik een goed persoon. Dat moet je toch zeker wel kunnen erkennen.’   En mijn vrouw antwoordde gewoon,   ‘Nee, Houben. Nee, heel eerlijk ben je helemaal niet zo goed in je acties of in je gedachtes, alhoewel ik begrijp hoe belangrijk het is voor jou om dat te geloven.   Het is eerder alsof... ergens voor jou zich een goede man bevindt, Houben.   Maar hij is ver weg, en hij rent snel, en hij wordt alsmaar kleiner.’'

[gammija]

VALKENAER (Vertellend):   Een eindeloze strip afzetlint hangt uitgerekt over de velden voor ons. Neongeel, ooit fel en nu hopeloos bezoedeld, op vaste intervallen in de grond geprikt. Hier en daar flappert het los.  Oude bandensporen liggen in de aarde ervoor, spiegelend door regenwater.  Iemand heeft een provisorisch altaar gebouwd aan de Raadselpook, God der Grenzen: drie kraaien, gespietst op ijzeren relingpalen die de grond in zijn geslagen.  Het ziet er op een of andere manier wanhopig uit.  De politie is hier geweest. Dat is duidelijk.  En wat ze ook gevonden hebben achter het lint, ze vonden het niet nodig in de buurt te blijven.  Ze hebben deze plaats bijna net zo snel als ze hem gevonden hadden, weer verlaten.  Corver loopt op het lint af en rukt het weg met één simpele beweging, alsof ze een zwembad opent.  We stappen over de grenslijn en we lopen verder. 

CORVER (Vertellend):   Na verloop van tijd komen we aan bij een scheef maar officieel-uitziend bord dat in de grond is gehamerd.  Een laatste waarschuwing.  Er staat:  ‘EEN GOD HEEFT DEZE GROND GESCHONDEN.' 'KEER OM.’