verlegentijd - Tumblr blog

[verlegentijd]

Soms weet ik eigenlijk helemaal niet wat liefde nou inhoud.

Nu zal ik het alleen maar kunnen associëren met pijn , verdriet en het gevoel van iemand verliezen. En toch wil ik de liefde ik nog niet associeer met de pijn mee maken.

Momenteel voel ik de pijn in mijn schouders die zakt naar mijn middenrif. Ik haat het om alleen te zijn. Er is niemand waar ik 24/7 nog mee kan communiceren. Elke gedachte of gebeurtenis die in me op komt is er niet. Ik ben weer met mijn eigen zware gedachtes die ik op vele manieren wel in de wereld kan brengen maar toch. Is het anders om het te delen met iemand die zo dichtbij je staat. Die persoon maakt jouw leven ook mee tegelijkertijd dat hij of zij zijn leven meemaakt. Ik besta al 23 jaar op deze wereld. Maar ik voel me niet zo. Ik heb het gevoel dat steeds als mijn hart word gebroken op welke manier dan ook dat ik steeds een leeftijd van mezelf kwijtraak. Ik voel me totaal niet 23 misschien pas 18 nog. Ik heb het gevoel dat ik een normaal tienerleven ook nog nooit ervaren heb, iets wat normaliteit zou zijn. Ik zou ook willen om al de liefde die ik aan andere kan geven , aan mijzelf te kunnen geven. Ik heb veel liefde voor mijn vrienden en voor sommige familie leden maar toch waarom kan ik het inderdaad ook niet aan mezelf geven. De liefde die ik nu ervaar beangstigd me. Het is overduidelijk dat het heel giftig is maar toch heb ik nog zoveel liefde voor die persoon, maar misschien gaat er iets veranderen ik voel het in mijn lichaam het is iets wat er gebeurd is de laatste paar uur nadat we elkaar voor het laatst gezien hebben. Hij heeft me de hele nacht vast gehouden maar nog nooit zoals hij ooit gedaan heeft. Misschien zelfs vaster dan de eerste 2 dagen samen slapen. Hij heeft me geen een keer losgelaten. Ik viel ook meteen in de diepste rustigste nacht die ik al weken niet heb gehad. Het was fijn en troostend. Eindelijk na wekenlang smeken was hij er een keertje voor mij en daar ben ik heel dankbaar om

Dankjewel

[verlegentijd]

Misschien is het toch maar beter om alleen te zijn. Ook al zijn mijn gedachtes terwijl ik alleen ben beangstigend. Misschien vind ik het wel fijn om steeds een andere pijn te hebben dan de pijn die ik al jaren lang meedraag. Maar de nieuwe pijn voegt alleen maar meer toe, dus wat is nou eigenlijk het beste voor mij, hoe zal ik helen in dit moeilijke leventje van mij. Alleen de dag tegemoet komen wordt steeds zwaarder en zwaarder het verandert niet totdat ik er verandering in breng. Maar de energie om er verandering in te brengen komt maar niet. Ik ben bang voor alles en het gevoel dat ik nu voel. Het doet pijn en ik weet niet waar ik het zou kunnen plaatsen. De stress de druk die ik heb om te kunnen presteren anders is het maar niet genoeg. Ik weet niet meer wat ik wel goed kan doen en wat niet.

[verlegentijd]

Als je me zou missen wat zou je dan van me missen. Het is niet alsof elke seconden dat je leeft dat je ademt , mijn beeld niet een keer in je hoofd krijgt. Als jij het niet hebt , waarom ik dan wel? Waarom zal ik nog altijd met deze pijn rondlopen en niet jij. Na meer dan een half jaar blijft het nog altijd moeilijk om niet een keer je naam uit mijn hoofd te verwijderen. Het blijft en het blijft tot dat het na een paar jaar vervaagd als ik geluk heb überhaupt. Waarom is het dat mijn ongeluk groter zal blijven dan mijn geluk. Mezelf haten zou nog redelijk zijn als ik andere mensen zou vertellen wie ik echt ben en wat ik echt denk. Ik vraag me altijd af hoelang het zou duren dat mijn huisgenoten me gaan vinden nadat ik mezelf heb opgehangen, hoelang het zou duren voordat ze erachter komen dat mijn rottende lichaam daar hangt en dat de geur is die het huis uit de muren penetreert recht in hun neusvleugels. Hoelang zal het ze duren voordat ze me echt missen en terug denken aan al onze laatste momenten. Hoe iedereen hun eigen steun naar mij toe speciaal maken om de schuldgevoel te laten vloeien voor egoïstische redenen. Ik zou het vreselijk vinden om iedereen te traumatiseren. Ik wil niemand pijn doen. Hoe zet ik mijn brein uit

[verlegentijd]

Ik ben opgebrand. Ik weet niet meer voor hoelang ik deze mentale pijn kan verdragen. Ik ben het zelf die me deze pijn aanbrengt. En het is te normaal voor me geworden. Wanneer ik niet weet wanneer het weg zal gaan

[verlegentijd]

Ik weet eigenlijk niet voor Hoelang ik dit ga volhouden.

Leven voelt niet meer als leven maar als een taak.

Iets waar je aan moet voldoen ander krijg je de consequenties

Een leven leiden is raar.

Ik wil weer voelen hoe het voelt om een echt leven te leiden

[verlegentijd]

Terwijl we zoenend op bed liggen en hij langzaam mijn broek uitrekt ziet hij dat ik zijn sokken aan heb, terwijl mijn lippen de zijne aanraken zegt hij ‘je hebt mijn sokken aan’’

Ik vraag of hij ze terug wilde waarop hij een zelfverzekerde nee terug antwoordde.

Hij trok ze met veel liefde van mijn voeten af. Terwijl onze lippen elkaar weer ontmoette/

#illustration #procreate

[verlegentijd]

Ik verschuil me nog altijd achter mijn moeder, bij familie bijvoorbeeld.

Als een pasgeboren hertje blijf ik altijd bij haar in de buurt.

Ze spreekt voor mij ook al moet ik leren het zelf te doen.

Ik kan niet zonder haar, ik hou zielsveel van haar

Ik mis haar ook al is ze er nog, mis ik haar

[verlegentijd]

Raakte hij me maar aan zoals hij bij haar deed.

Met schaamte keek ik toe hoe hij haar kuste.

Waarom kan ik mezelf niet toelaten om haar te veranderen in mij?

Ik heb tientallen keren kunnen toegeven in zijn charmes.

Toch was ik het nog steeds niet , niet mijn lippen iniedergeval die de zijne zou laten ontmoeten.

Misschien volgende keer

Succes

[verlegentijd]

Yeo Kaa (Filipino, b. 1989)

The only perception that matters is your own, 2022

Acrylic on canvas

[verlegentijd]

Vandaag voel ik me agressief alleen , toch snap ik niet waarom , ik ben de afgelopen maanden hopeloos gelukkig geweest.Ondanks dat was ik toch op dit moment aan het wachten. Waar alles op zijn plek valt en op een manier hoe het echt zou moeten gaan.

[verlegentijd]

Ik ben bang dat als ik dit blijf volhouden , dat ik ongelukkig blijf. Toch probeer ik geluk te volgen zonder enige kans van pure blijdschap