#wilde vrouw

[degrijzewijze]

De zevende stap -Hoe loslaten en groeien je leven verandert

🌸 Wat wil jij loslaten om ruimte te maken voor iets nieuws? In mijn nieuwste blog ontdek je hoe het ritme van leven, dood en wedergeboorte je intuïtie kan versterken. Laat je inspireren! 🌅✨

Alles is altijd in beweging. De dagen volgen de nachten op, de seizoenen veranderen. Ook wij mensen gaan door onze eigen cycli van groei, verlies en vernieuwing. Maar hoe vaak staan we stil bij die natuurlijke ritmes? Hoe vaak vragen we ons af wat ze ons willen vertellen? In dit artikel vertel ik je meer over het principe van Leven/Dood/Leven. Dat is een basisprincipe dat je intuïtie kan…

[astarfruity]

.

[devosopmaandag]

Dat verwerpen en dit nemen

Er kwam een bericht van overlijden, dat ik beantwoordde met een brief aan de familie. Ik kreeg een handgeschreven uitnodiging terug, of ik misschien een paar taoïstische en boeddhistische boeken wilde van de overledene. Uit de flinke stapel, waarvan ik al een aantal bezat, koos ik een paar kleine exemplaren. 'Ik wil alleen meenemen wat ik ook ga lezen'. Thuis sloeg ik het kleinste open, dat ik koos omdat het zo persoonlijk is. Voorin was met potlood een lijst met data en nummers geschreven in een amper leesbaar kriebelhandschrift. De titel 'tau te tsjing' * wijst op een oude uitgave. Kristoffer Schippers vertaling van veertig jaar later heet 'Lao Zi – Het boek van de Tao', ofwel kort en bondig 'de Laozi'.

Die kleine kriebeltekens zijn de data waarop welk hoofdstuk wanneer werd gelezen in de leesgroep van sinoloog en filosoof René Ransdorp. Het boekje behoorde toe aan Ad van de Berg, die ik in 1979 leerde kennen als directeur van de destijds Koninklijke Academie voor Kunst & Vormgeving te Den Bosch. Hij was het die me vele jaren later bij een toevallige ontmoeting vroeg of zo'n leesgroep niets voor mij was. Het zullen niet alleen mijn deels Chinese genen zijn geweest die hem dat ingaf. Ik zei ja, en zo begon ik mijn wankele pad van de Tao.

Op 5 maart 2013 lazen we hoofdstuk 12 van de Laozi. De eerste regels vertaalt Schipper zo:

De vijf kleuren verblinden het oog,

de vijf tonen verdoven het oor,

de vijf smaken bederven de mond.

Het zouden zomaar de eerste regels van een hedendaags gedicht kunnen zijn. De tekst is een waarschuwing: wie zich overgeeft aan overdaad, aan de verleidingen die ons omringen, schaadt zichzelf. Het kost me weinig moeite een rechte lijn te trekken van deze duizenden jaar oude regels naar onze tijd. Wij in het Westen leven in een schaamteloze overdaad die op onze zintuigen inbeuken. De volgende twee regels luiden:

Te paard galopperend jagend

raken de mensen van opwinding buiten zichzelf.

Zie ons eens jagen, in de 21-e eeuw, altijd op weg naar het volgende. De allerlaatste regel gaat over wat de wijze mens doet. In een vertaling van Hans van Pinxteren staat heel eenvoudig: 'hij verwerpt dat en neemt dit'. Schipper schrijft:

Hij verwerpt wat vergezocht is

en neemt wat voor de hand ligt.

Ik begrijp van Ad van den Bergs vrouw dat taoïstische en boeddhistische teksten hem in de laatste jaren van zijn zware ziekbed troost en rust gaven. 'Nemen wat voor de hand ligt', betekent hier niet het hedendaagse 'je gemak ervan nemen', maar eerder het omgekeerde: de kostbaarheid van het dichtbije, het kleine, de dag van vandaag tot je door laten dringen. Zie wat binnen handbereik ligt, kijk naar wat op je schoot rust! In het aangezicht van de dood in staat te zijn 'dat daar' te verwerpen en 'dit hier' te kiezen, is een teken van overgave.

* TAU TE TSJING | vertaling Carolus Verhulst | Mirananda Uitgevers 1979

[jurjenkvanderhoek]

FRITS KLEIN - DE KUNST VAN HET BEELD

Museum Heerenveen heeft een kleine tentoonstelling ingericht over het omvangrijke oeuvre van Frits Klein. De in 1924 geboren creatieve geest wilde kunstenaar zijn, maar werd de eerste Heerenveense reclameman. Vanwege het feit dat Klein in 2024 de eeuw zou aantikken, ware het niet dat hij in 2016 overleed, heeft het museum de tijd rijp geacht een kleine greep in zijn vele werken te doen. Men heeft een oproep gedaan particulier bezit in bruikleen te geven, zodat een kamer op de eerste verdieping van het oude gedeelte van het museum kon worden gevuld. Naar mijn idee een enigszins weggestopte uitstalling, want de tentoonstelling over het werk van Louis le Roy krijgt beneden ruimschoots aandacht: 100 jaar is niets. Le Roy is van hetzelfde bouwjaar als Klein, stierf vier jaar eerder, dus dat schept een band. Ze kenden elkaar, hadden weinig contact: de één prominent aanwezig, de ander meer bescheiden op de achtergrond. Hun werk wordt nu parallel in het museum gepresenteerd, maar het was een uitdaging geweest om deze markante Heerenveense kunstenaars te combineren in een enkele tentoonstelling.

Met Frits Klein onderhield ik een vriendschappelijke band. Vooral in de jaren nadat zijn geliefde vrouw Immie was overleden. Ik bezocht met hem diverse musea in de regio, en dan kwam altijd zijn blauwe bolide met de uitstekende muziekinstallatie daarin voorrijden. Hij was trots op zijn sportwagen en reed daarmee met mij op de passagiersstoel graag een extra rondje voordat we op de plaats van bestemming waren. Eerder al kende ik Klein en kwam wel bij hem thuis aan de Pastorielaan en de Woudsingel. Hij was mijn mentor toen ik, warm van de kunstacademie, een muurschildering in het toen nieuwe bijgebouw van de Gereformeerde Kruiskerk moest maken. In januari 2007 had ik een kort interview met hem voor mijn rubriek Kunststukjes in de offline Heerenveense Courant.

“Och-och-och, wat is het een hoop werk geweest!” Frits Klein komt van Oranjewoud en heeft een lang en productief leven achter zich. Niet echt in de kunst, zoals hij dacht het te kunnen maken. Een kind van voor de oorlog heeft erna geen rode cent. Dus een vakopleiding zat er niet in, maar wel een glanzende carrière in de reclame. Hij werd vormgever en tekenaar, maar nauwelijks schilder.

“Ik heb mooie tekeningen kunnen maken zo door de tijd. Veel boeken geïllustreerd en verschillende strips gemaakt. Kort werkte ik met striptekenaar Hans Kresse, ik maakte zijn achtergronden – natuur en architectuur. Wij pasten qua stijl goed bij elkaar. Hij bood mij een vaste baan aan, maar ik wilde mijn zelfstandigheid niet kwijt.”

Reclame is zijn vak en het vrije werk doet Frits ertussen door. En dat kan van alles zijn, van glas-in-lood tot muurschildering en van standbouw tot het ontwerpen van schepen.

“Ik heb eigenlijk teveel verschillende dingen gedaan. Misschien had ik me moeten specialiseren, maar in een kleine provincie als Friesland verdien je dan niets. Ik vind het fijn om te tekenen. In het voorbijgaan pak ik het wezen van de mens op. Aan de stijl zien de mensen direct dat het een tekening van mij is. (…) Ik weet hoe je een penseel moet vast houden. De technieken, ik ken ze allemaal. Maar voor de rest moet je het toch zelf doen.”

Voor de reclame nam hij een schriftelijke cursus, maar veel moest hij zelf nog in de praktijk uitvinden. Technisch heeft Klein het hele vak doorlopen.

“Het is een vak dat je uitoefent. Het is versierend vakwerk. De impressionisten vind ik geweldig. Die nieuwe realisten kunnen mooi schilderen. Het is de verbeelding van de werkelijkheid en dat vind ik een loffelijk streven. Het is wat het is. Ik vind abstract wel mooi, maar ik zie het niet als geweldig groots en geweldig mooi en schitterend en prachtig, het is gewoon sierkunst. Een versiering aan de wand, zo zie ik het. Kunst gaat dieper, het moet je grijpen. Je moet, of je wilt of niet, er steeds naar kijken. Je hoofd omdraaien en ernaar kijken. Het moet indruk maken, dan is het kunst. Dat gebeurt bij mij bijna nooit. Ik heb bewondering voor veel grote schilders, maar er zijn zoveel grote schilders. Het ambachtelijke zit er altijd achter. Ik heb ook wel veel versieringen gemaakt. Ik kom uit die stijl van de Jugendstil en Art Nouveau. In die stijl heb ik geleerd om versieringen te maken. Als je daar van uitgaat kom je niet gauw tot de abstractie. Pas na de oorlog begonnen ze te smijten met verf, dat kon ik niet. Dat lag me niet. Maar wat is er nu? Het is doodgelopen op dat abstracte en op dat vreselijke versieren. Sommigen vallen terug op het superrealisme. Wat is dat een monnikenwerk om zoiets te maken. Zo precies, zo zuiver! Surrealistisch zuiver, maar waar is het leven van die impressionisten? De Haagse school, dat is het! Dat is mooi. Het leeft, dat doet je iets.”

Frits Klein is van alle markten thuis maar maakt nergens een kunstje van. “Vroeger ben ik eens psychologisch onderzocht: wat is het karakter van deze mens. Dat werd aan de hand van mijn handschrift gedaan en dat had onder meer als uitslag: sterk gevoelig voor originaliteit. Hij wil toch graag altijd iets uit niets maken, wat anders maken. Dat heb je in de reclame ook, dat moet. Je moet steeds nieuwe dingen uitdenken. Vernieuwend bezig zijn. Veel geld verdienen ten koste van de kunst, dus met een eens uit gevonden en aangeslagen maniertje – dat is geen kunst.”

Kunst is een verbeelding voor de mensheid, zo dat ze het leven beter begrijpen. “Ik ben over de tachtig, maar ik heb nog nooit één keer mijn werk geëxposeerd. Ze vroegen me te gidsen in het oude Heerenveen. Want ik ben hier opgegroeid, ik ben een kind van voor de oorlog. Ik heb het hier helemaal zien groeien. Maar ze kennen me niet als kunstenaar, als iemand die iets leuks maakt. Ze weten wel dat ik van alles gedaan heb, ze kennen me wel. Maar ik denk toch dat het allemaal ligt aan het feit dat ik reclame deed en die strips gemaakt heb.”

In 2014 heeft Tresoar belangstelling voor het werk van Frits Klein. Welhaast zijn hele oeuvre, althans wat hij nog thuis heeft liggen, wordt door de schatbewaarders van het Friese verleden overgenomen. Hij krijgt een tentoonstelling in het Fries Landbouw Museum waarvan hijzelf nog de opening heeft mogen meemaken. En nu is er dan een uitstalling in Museum Heerenveen. Hoewel klein van omvang doet het enigszins recht aan waarmee Klein tijdens zijn leven zoal heeft gewerkt. Het geeft aan hoe veelzijdig hij was, maar toch worden zijn muurschilderingen daarbij node gemist. Er zijn al vele verdwenen doordat gebouwen zijn afgebroken of in handen van een andere eigenaar zijn gekomen. Ook mis ik het figuurtje waarmee Frits bekend is bij het grote publiek en dat nog iedere dag commentaar geeft in de Leeuwarder Courant. Hoewel verbannen van de voorpagina, is het nog voortdurend een vaste rubriek in de krant. Het mannetje liet zich wel zien bij Tresoar maar is afwezig in Heerenveen. Wel zijn er de onlangs aan het museum geschonken oorlogstekeningen te zien. Daaruit blijken het scherpe oog en het treffende handschrift van Frits Klein. Een opmerkelijke Heerenvener.

Frits Klein - Eeuwig creatief. Tentoonstelling bij Museum Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 28 september 2024 tot en met 19 januari 2025.

[geletterderotzooi]

Het begon toen ik veertien was,

wachten bij het winkelcentrum,

de eerste keer weg met vriendinnen.

Ik moest voor het donker thuis zijn.

En toen voelde ik iets op mijn bil,

dacht dat het zakken waren,

tot ik keek en zag:

een jongen, een hand op mij,

de andere hand om zich af te trekken.

Toen ik vijftien was,

sloot mijn pester me midden in de nacht

in een Messenger-groep met jongens.

Ze speelden met mijn foto’s,

zeiden hoe ik hun ballen blauw moest zuigen.

Ze schreven hoe ik mijn maagdelijkheid zou verliezen,

met een zak over mijn hoofd,

zodat ik niet zou zien wie het was.

Toen ik zestien was, ging ik naar een feestje.

Ik had geen vrienden meer, net gepest,

dus dronk ik moed, maar dat veranderde niets.

Hij stak zichzelf in mijn mond,

en daarna tussen mijn benen.

Tranen rolden over mijn wangen,

terwijl ik naar de feestlichtjes keek.

Twee maanden later,

pijn op school, bloed overal.

Hij had een kind in mij achtergelaten,

maar ik ben het verloren.

Jaren daarna,

bij elke sociale gelegenheid zocht hij me op.

Hij wilde praten, sorry zeggen.

Maar elke keer eindigde het

met zijn hand tussen mijn benen,

want ik was "toch onweerstaanbaar

door mijn eetstoornis."

Toen ik negentien was, net uit opname,

probeerde ik opnieuw te leven.

Ik ging studeren,

en ontmoette iemand die mijn vriend werd.

Maar hij sloeg me,

als ik niet wilde doen wat hij vroeg.

Hij sloot me op in de kelder,

uren of zelfs langer,

en als ik honger of dorst had,

moest ik iets in ruil doen.

"Draai je maar om,

ik wil niet naar een skelet kijken."

Tot hij me op een nacht,

om vier uur ’s ochtends,

in Parijs op straat zette,

omdat ik om een condoom vroeg.

Hij verloor zijn erectie,

en zijn geduld.

Toen ik twintig was, gebeurde het weer,

in de tram naar school.

Een jongen, niet ouder dan veertien,

begon zich naast me af te trekken.

De tram was overvol,

ik kon nergens heen,

ik rende naar de toiletten,

waar ik mijn afschuw uitkotste.

Toen ik vierentwintig was,

was ik op familieweekend

met de familie van mijn vrouw.

Na een avond vol wijn,

gingen we in de jacuzzi,

met haar ouders en hun vrienden.

Een man van vijfenzestig,

zijn hand gleed steeds weer op mijn been,

per ongeluk, dacht ik.

Tot hij hoger ging,

mijn zwembroekje opzij schoof,

en begon te voelen.

Ik sprong overeind, in ongeloof,

wist niet wat te doen of te zeggen,

en kroop stil in bed.

Na al dit alles,

geloof je toch niet dat ik er niet om vraag?

Na al dit alles,

denk je toch dat ik het uitlok?

Dat ik een signaal geef,

dat dit mijn lot is,

dat ik er ben om hun spel te zijn?

[fransopdefiets]

8-7 Reipå

Gisterenavond at ik restjes, volkorennoedels met gebakken paprika, champignons en plakjes bloedworst. Van die worst heb ik nog de hele nacht dorst gehad. Na het eten maakte ik nog een avondwandelingetje heuvelopwaarts, daar was het die middag te warm voor. Het is gek, maar als de zon schijnt, smelt je zo ongeveer weg en als er een wolk voor schuift, kun je meteen je jas aan doen.

Daarna gebeld met Mayke, nog maar twee weken en dan landt ze al in Tromsø. Tja, wat moet ze beslist meenemen? Ik denk dat het allerbelangrijkste een warm slaapmatje is.

Als ik opsta, is de zomer weer weg. Het is tien graden en alles is nog nat van de regen van vannacht. Ik moet dertig kilometer fietsen naar de ferry van Vassdaslvik naar Ørness en die gaat maar drie keer per dag. Om 8 uur ‘s morgens, maar daar ga ik niet om vijf uur voor vertrekken, om half drie en om vier uur. Die van half drie lijkt me prima, dan hoef ik pas om half elf weg. Maar ik fiets zo snel dat ik er ondanks twee koffiestops al om een uur ben. Ik schuif aan aan het gezelschap aan de picknicktafel op de kade, er zitten al drie fietsers te wachten. En dat gezelschap groeit langzaam aan tot zo’n 25 koppen. Ik raak in gesprek met de enige leeftijdsgenoot en de enige Noor, de rest is allemaal eind twintig, begin dertig en komt uit Duitsland, Oostenrijk en Frankrijk. Mijn leeftijdsgenoot heeft een zomerhuis op de Lofoten. Meestal vliegen of rijden ze daar naar toe, maar hij wilde het één keer op de fiets doen, geïnspireerd door alle Noordkaapfietsers die door zijn woonplaats Ålesund rijden. Zijn vrouw volgt later met de auto.

Hij is natuurlijk de aangewezen persoon om mijn slaapmatjesprobleem voor te leggen. Kijk zegt hij, je moet een opblaasmatje hebben met inwendige isolatielaag, bijvoorbeeld van Exped. Anders lig je inderdaad te vernikkelen van de kou, hoe goed je slaapzak ook is. Mijn dochter heeft echt een hele goede zegt hij, nog veel beter dan degene die ik nu bij me heb en hij appt haar meteen om te vragen welke. De Exped Dura 8T Downmat 9 M, die is geïsoleerd tot -40 is het antwoord. Maar je hebt ze ook in (letterlijk) lichtere varianten. Hij geeft me meteen het adres van twee outdoorzaken in Bodø waar ik kan gaan kijken. Kijk, denk ik tevreden, dat is de oplossing en dan stuur ik dat andere matje wel met de post naar huis. Want als ik daarmee comfortabel in mijn tentje kan slapen, heb ik die uitgave in een paar nachten al terugverdiend.

Als we in Ørness van de boot afkomen, heb ik weinig In om in een treintje van 25 fietsers te gaan rijden. Gelukkig blijft iedereen een beetje hangen op de kade en rij ik voor de meute uit naar Reipå. Omdat ik dat matje nog niet heb, wordt het een hut.

Gefietste afstand: 37 km

Gefietste tijd: 3 uur

Afstand tot die onwrikbare Noordkaap langs een touwtje: 663,3 km

[salernoah]

Dinsdag | 14-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 2

Terwijl de Italianen hun schoonheidsslaapje, il riposo, houden, geniet ik van de middagzon vanaf het balkon. Misschien is het een vreemd beeld voor de Italianen, ik die in bikini op een stoeltje zit en een wasrek als bureau gebruik, terwijl zij hier nog gekleed gaan in jeans en blazers (hoe ze het doen, weet ik ook niet).

Vandaag mocht ik gelukkig aanschuiven in een nieuwe klas, een niveau hoger dan mijn klas van gisteren. Hoewel de meerderheid van de klasgenoten toch echt wel in aanmerking kwam voor een veteranenpas, was ik verheugd om een meisje van mijn leeftijd te zien. Het meisje bleek echter een Braziliaanse vrouw van dertig te zijn, die er veel jonger uitziet (dankzij een beetje botox, bekende ze echter).

De les verliep goed. Het tempo lag inderdaad hoger en ik kon makkelijk meekomen. Aangezien we ook een stukje grammatica (mijn favoriete taalonderdeel) hebben behandeld, was het voor mij een zeer geslaagde dag.

Na de pauze van een halfuur, die ik op de lungomare heb doorgebracht (foto’s makend met mijn analoge camera), was er nog een meid van mijn leeftijd verschenen. Een Zwitserse van tweeëntwintig. Het overgrote deel van mijn klas (op mij, de Braziliaanse en een Sloveense oude dame na) bestaat uit vrouwen uit Zwitserland. We gingen met z’n allen naar buiten voor een opdracht waarbij we in twee teams werden verdeeld. De school ligt in het stadshart. We moesten een lijst met vijf specifieke kledingstukken maken (zoals een rode leren riem, een gestreepte broek) en vervolgens uitwisselen. De bedoeling was om alle vijf kledingstukken te vinden en te fotograferen binnen een kwartier. Toen we terug naar het schoolgebouw liepen, raakte ik in gesprek met de Braziliaanse Valeria. Ook zij had meer mensen van onze leeftijd verwacht, in plaats van zo veel senioren. We spraken af om samen met het Zwitserse meisje (ben haar naam reeds vergeten; Eve?) te gaan lunchen na school. Morgen gaan Valeria en ik allebei mee op excursie naar Vietri sul Mare, wat vlakbij Salerno ligt. Vietri is de hoofdstad van de keramiek in Italië.

Het is nu 15:27 en ik voel de zon inmiddels wel branden. Zolang mijn laptop niet oververhit raakt, houd ik het nog wel uit. Mijn huisgenoot uit Tsjechië is nu in Pompeii, dus heb ik het huis voor mezelf. Dat zal wellicht anders zijn zodra het oudere Braziliaanse echtpaar hier volgende week intrekt. Ik denk niet dat ik dan nog in mijn bikini op het balkon zal zitten, alleen als ik zeker weet dat ik alleen thuis ben.

Na de lunch met de meiden, waarbij een bekende (een Zwitserse van negentien) van Eve aanschoof, ging ik op weg naar het kasteel bovenop de berg. Ik wist niet hoe ik er precies moest komen, maar volgens Eve was het lopend goed te doen. Ik volgde Google Maps en probeerde hier en daar mijn eigen draai aan de route te geven door op mijn gevoel af te gaan. Ik liep door smalle gekleurde straatjes en onder bogen door terwijl ik zo nu en dan een foto maakte met mijn camera. Ik kwam langs een bordje met de route naar de botanische tuin, Giardino di Minerva, die jammer genoeg een jaar gesloten is voor onderhoud (ik had Salerno namelijk de voorkeur gegeven deels vanwege deze botanische tuin) en liep het bordje voorbij. Uiteindelijk kwam ik uit bij een prachtige miniwaterval. Een waterval! In de stad! Ik vond het verbazingwekkend. Het uitzicht op zee was trouwens ook bijzonder mooi. Hoewel ik niet wist waar ik precies terecht was gekomen, was ik blij met mijn plotselinge ontdekking. Een paar trappen op en ik stond voor iemands huis met een citroenboom op de kleine patio voor het huis. Een trap verder en ik liep een piepklein bruggetje over naar een huis dat boven de waterval lag. Een adembenemend uitzicht. Ik zou hier ook wel kunnen wonen, dacht ik nog.

Ik besloot mijn bezoek aan het kasteel te verplaatsen naar een andere dag deze week. Ik moest ontzettend plassen en wist de ingang van het kasteel toch niet te vinden. Ook wilde ik vandaag naar il Duomo di Salerno, maar toen ik bij de kathedraal aankwam en aan de man vroeg of ik naar binnen mocht in deze outfit, werd ik vriendelijk afgewezen. God houdt namelijk niet van schaarsgeklede sexy jonge vrouwen wier decolleté te aanstootgevend is voor een plek waar baby’s gedoopt worden en families samenkomen (zo erg was het ook weer niet hoor). Dus zei ik beleefd in het Italiaans dat ik overmorgen wel zou terugkomen. Helaas wordt het overmorgen nog warmer dan vandaag, dus denk ik dat ik het maar naar vrijdag verplaats.

Hoewel het pas officieel mijn derde dag in Italië is, voelt het alsof ik hier al een week zit. Ik voel me erg op mijn gemak in het appartement en op school. Ik ben doodblij dat ik nu in een andere klas zit waarbij het allemaal iets sneller gaat. De oude vrouwen zijn allemaal zo erg nog niet; er zijn er pas twee die ik wat minder graag mag: de Sloveense vrouw, omdat ze traag is; en een van de Zwitserse vrouwen die tijdens de opdracht een beetje kapsones had en zo deed tegen mij (ik hoorde later van de vriendin van Eve dat zij die vrouw ook niet mocht). Verder zijn de vrouwen een stuk beter dan de ongemakkelijke Japanners en heb ik geen last meer van iemands stinkadem om negen uur ‘s ochtends.

[elysischedame]

Hoe ik kijk toen ik Pluisje wilde houden, maar hij werd afgepakt door de beste vriendin van de vrouw van mijn vriendje…

[tistje]

Het leven van Marie ... autisme en leven

Foto van Myles Tan op Unsplash Ik ben Marie, een autistische vrouw, en ik besefte na het lezen van je blog dat ik altijd al een doodgewoon leven wilde leiden. Een van de redenen daarvoor is dat ik geen bijzondere talenten heb. Ik werk sinds ik afgestudeerd ben als douanebediende bij een autobedrijf.  Als ik thuiskom breng ik meestal mijn avonden door met kijken naar televisie of met lezen van…

[dearweirdme]

tumblr(.)com/returning2jkland/721699945662595073/jks-ring-in-sevens-promotional-schedule Whaaaaat. Did I just read?

Maaaaaaybeeeeee. Just maybe! A stylist picked out the looks for the promo concept?

Hi anon!

Well, that account isn't very up to date about their knowledge on the Ann Demeulemeester brand. Ann Demeulemeester herself is not the main designer for the brand since 2020 (though she is still an advisor). Ann herself is now designing other stuf (amongst which furniture). So the whole rant on Ann Demeulemeester is not very usefull in this conversation. Ann Demeulemeester is known for her exporation of opposites: dark and light, dangerous and fragile. This is a quote in Dutch but I'll translate: Demeulemeester zette van meet af aan een sterke signatuur neer: een vrouw die mysterieus is maar tegelijk poëtisch, gevaarlijk met een romantische ziel, zelfverzekerd en toch bescheiden. (Demeulemeester established a strong signature right from the start: a woman who is mysterious and poetic at the same time, dangerous with a romantic soul, self assured yet modest). Now I can absolutely see how that would suit Jk though. The brand's edginess yet romantic feel suits Jk. The brand's current discription goes along the following: ‘sensualiteit, spanning, silhouet, vloeiendheid, wildheid en een grafisch gevoel’ (sensuality, tension, silhouette, fluency, wildness and a graphical feeling).

The brand does have an edgy feel to it, and there are certainly articles that nod to eroticism. But it is not from a sexual point of view, but rather from exploring opposites. I don't much care for Jkkrs trying to sexualize yet another thing Jk does (probably not only Jkkrs). Jk is not flanting his personal sexual preferences here. If you know him at all, you would understand that he does not share personal details like that. Jk likes an edginess to his appearence. Together with his stylist, they came up with this because it suits his taste and it probably suits how he wants to appear in promo.

When you google the brand's name with the addition of the term bdsm/s&m/bondage, you get no indepth articles discussing that connection. That should tell everyone enough about how that brand wants to portray itself. There is an inspiration maybe, but it's only a sidenote, and not what the brand is known for. People should stop reading into stuff because it suits their narrative.

[bucklemonster2]

29/07/2023 Dromen door Emilia Sameyn  (Nederlandse Versie)

Hallo allemaal, ik had een aantal interessante dromen op één nacht. Dus besloot ik ze te delen. Voel je vrij om ze te gebruiken in je creatieve werken, of te speculeren over hun betekenis.

Bedankt - Emilia Sameyn

(wat ik zag in mijn droom, gemaakt met AI en GIMP)

1. De duivelsjongen

 Ik droomde dat ik naar een van die waargebeurde misdaadverhalen op YouTube keek. Het ging over een man die een vrouw vermoordde. Het zijn de jaren 80, een man ontdekte dat zijn vriendin de liefde had bedreven met een duivel, een letterlijke duivel, dus besloot de man haar te vermoorden. Hij werd echter op de één of andere manier geteleporteerd van de jaren tachtig naar de vroege jaren 2000. Hij was in de war, maar dat hield hem niet tegen, hij vond zijn ex-vriendin en vermoordde haar! Die duivel werd boos toen hij dit hoorde! Hij ziet tijd echter niet-lineair, dus uit blinde woede, of omdat hij wilde dat zijn zoon zou opgroeien met een moeder, hij stuurde de man uit 1980, twintig jaar vooruit in de tijd! De man werd gestraft voordat hij haar doodde, maar hij doodde haar, wat leidde tot de boze duivel en zijn straf. Het kind was natuurlijk bedroefd, maar hij kon tenminste bij zijn moeder opgroeien.

2. Extreemrechts VS Bronies 

Ik liep 's nachts met een groep Bronies (volwassen fans van My Little Pony). Het was in mijn straat. Om de één of andere reden waren er Nazi's die in de straat aanwezig waren, ze liepen vooruit. Ze leken rumoerig en waren al bezig een van hun 'vrienden', een mede-nazi, te schoppen totdat hij op de grond viel. Ze bleven hem schoppen, niet te hard, als een "grap". Een vriend van mij zat aan de kant van de straat, hij was in de war. Hij vroeg me: "Moet ik lid worden van de nazi's of de linkse Bronies?" Ik zei, kies niet voor haat, kies voor liefde, we kunnen enorm cringe zijn, maar we zijn tenminste niet gewelddadig en vol haat. De nazi's leken dichterbij te komen. Ik ben een persoon die meestal voorbereid is wanneer dingen fout gaan. Ik keek of ik iets had om me mee te verdedigen, maar ik had mijn paraplu niet. Ik keek rond en zag een plastic spuitfles. 'Ik zou dat kunnen gooien, als het mis gaat. Als afleiding of 'wapen'. ' dacht ik. Maar, het was al te laat, de nazi's kwamen dichterbij en besloten ons als doelwit te nemen. Een greep me bij mijn shirt en trok me naar hem toe. Hij was een kop groter dan ik, maar mager. Ik was natuurlijk bang en greep instinctief met één arm naar zijn nek. Ik dacht bij mezelf "nek en knieën zijn de zwakke plek, misschien kan ik tegen zijn knieën schoppen. De nazi wilde me echter alleen maar intimideren en trok zich weg. Waarschijnlijk besefte hij dat het niet slim was om zichzelf pijn te doen of te sterven tijdens nachtelijke vechtpartijen. Hij probeerde echter te doen alsof zijn intimidatietechniek werkte, alsof hij besloot dat we 'te zwak' waren of zoiets. De nazi's gingen weg en ik was opgelucht dat er niet echt gevochten werd.

3. Vele zielen, één lichaam

Ik droomde over hoe ik dood was. Het bleek dat er niet één, maar tussen de 10 en 20 zielen in mijn lichaam zaten! Een man in een uniform, een engel, liet ons een projectie op een scherm zien: 'Oké, allemaal, dit wordt ons volgende leven!' Op het scherm zagen we een glimp van onze toekomst: een zesjarig meisje, haar lange haar was tussen blond en bruin. Ze leefde gewoon haar leven. In het ene fragment was ze aan het spelen in de tuin, in het volgende at ze een boterham. De zielen om me heen zagen eruit als gewone mensen. Sommigen waren rond de 20, maar de meesten waren van middelbare leeftijd en ouder. De meesten waren stil, sommigen riepen positieve reacties uit. 'Oh dat is leuk!' 'Wat een lieverd!', zei een 80-jarige vrouw. Ik besefte dat elke individuele persoon op aarde, elke persoonlijkheid, eigenlijk meerdere persoonlijkheden waren. Elke persoon had 10 of 20 persoonlijkheden in zich. Maar als ze leven, lijken de persoonlijkheden te vergeten dat ze talrijk zijn, en versmelten ze tot één persoonlijkheid. 'Dit zijn wij' wordt langzaam: 'dit ben ik'. Een andere factor kan zijn: als baby moeten onze hersenen zich ontwikkelen en vergeten we onze vorige levens. Elke "mini"-persoonlijkheid draagt min of meer bij aan die "grote" persoonlijkheid. Ook al heeft elke persoonlijkheid zijn eigen angsten, hoop en dromen, ze lijken het niet erg te vinden om als één persoonlijkheid te werken. Wanneer we ons leven leiden, voelen we waarschijnlijk verschillende dingen vaak op hetzelfde moment. Er zijn verschillende manieren waarop we kunnen reageren en we kiezen of doen altijd één optie. Deze 'mini'-persoonlijkheden zouden kunnen verklaren waarom we tegenstrijdige emoties hebben. De ene 'persoonlijkheid' wil dit, en een andere 'persoonlijkheid' wil iets anders. Het zijn misschien de stemmen in ons hoofd, wanneer één kant van je zegt: 'Doe het nu, gast!' terwijl een ander zegt: 'Wacht even, doe het niet, wat zijn je andere opties, schat?' Viola, dit waren mijn dromen. Hopelijk vond je het leuk ze te lezen! - Emilia

[degrijzewijze]

Stap 5: Herstel je intuïtie en voed je ziel

🌙 Wat voedt jouw ziel? In mijn nieuwste blog ontdek je hoe je je intuïtie kunt herstellen door ruimte te maken voor wat echt belangrijk is. Neem een moment voor jezelf en laat je inspireren. 💫 #DeGrijzeWijze #Introspectie

We hebben het allemaal wel eens meegemaakt: dat knagende gevoel van onrust, alsof er iets niet helemaal klopt. Het is alsof onze ziel fluistert dat we tijd moeten maken voor wat echt belangrijk is. Toch blijven we vaak rennen, bezig met de duizend dingen die ons afleiden. Maar er is een manier is om weer verbinding te maken met je intuïtie. Een manier om je energie te vernieuwen en je innerlijke…

[motegaishere]

Pai Pai, Chiang Mai

Op de 21e vertrok ik al vroeg naar Pai. Nouja, dat was het plan, uiteindelijk werd dat 14u. De busrit was erg heftig met overal scherpe bochten waar de bus ook scherp doorheen ging. 3u + een ietwat onnodige pauze van 30min later kwam ik dan aan in Pai.

Pai staat erom bekend dat het een soortvan hippie lowkey dorpje is wat erg authentiek Lanna is (noordelijk Thailands). Het is onbekend en echt- weinig toeristen komen deze kant op, etc etc. Bij aankomst kwam ik erachter dat dit allemaal bullshit is, misschien moet Lonely Planet weer even een nieuwe editie uitbrengen.

Ik kom aan op een hectische weg met alleen maar motorrijders- allemaal van Europeaanse afkomst. Niemand kijkt uit, mensen rijden aan de verkeerde kant van de weg en dwars door de marktstraat heen. Alhoewel het dorpje er zeker authentiek uitzag begon ik m'n twijfels te hebben of het daadwerkelijk nog authentiek was. Pai is overduidelijk een toeristenhotspot geworden.

Ik navigeer me door het verkeer naar mijn hostel, net op tijd om alle mensen te ontmoeten die net terugkomen van tipsy tubing! Suuuuuper gezellig al die dronke mensen Not. Na het inchecken mocht ik zelf 15min de andere kant op lopen want ze zaten overvol en hebben me dus op een andere locatie dan ik geboekt had gezet, zonder overleg. Eenmaal aangekomenzat mijn bed onder de kots! Moest dus helemaal teruglopen om ervoor te zorgen dat ik in een schoon bed op een schone kamer mocht. Erg goed begin van Pai!

Na een nachtje slecht slapen heb ik enorm veel spijt dat ik naar dit dorpje ben gegaan, maar ik had een kookles geboekt dus daar maar heen gegaan. Het was even zoeken, maar uiteindelijk heb ik het gevonden: BeBe Spice Indian Restaurant and Wok 'N Roll Thai Cooking Course. Een hele mondvol dus. Ik werd bij aankomst een Thaise vrouw, Thom. Zij was de instructeur!

Wat bleek? Nou, de andere persoon die geboekt had was ziek, ik had dus een privéles! Ik kreeg een kookboekje en moest eerst wat informatie doorlezen, daarna koos ik 3 gerechten uit om te maken en werd mij een 4e toegewezen omdat Thom vond dat ik de roerbaktechnieken moest leren. I'm not complaining.

Daarna op de scooter naar de markt waar ik uitleg kreeg over elke etensgroep, we ontbeten en wat ingrediënten kochten. Thom heeft een paar jaar in Engeland en Nederland gewoont en wist ook wat nederlandse woordjes en zinnen. Erg handig voor wanneer ik geen idee had hoe een groente heette in het engels of thais.

De kookles zelf ging best goed, al zeg ik het zelf. Voor lunch fried rice + morning glory gemaakt en begonnen aan mijn keuze voor het dessert, mango sticky rice. Hierbij een video van hoe ik aan het wokken ben, maar negeer alsjeblieft mijn haar...

In de korte pauze (van 14:00-18:30) ben ik bij Sarah en Dan gaan helpen in Sarah's restaurant. Sarah is een ladyboy (ik heb nog nagevraagd hoe ik haar moest omschrijven) die 2 maanden geleden een vegan restaurant heeft geopend in Pai. Dan is een engelsman die op zijn reis besloot om in Pai te gaan wonen. Dat kan ook dus!

Maar goed, weer ff terug op de draad, ik weet niet hoe maar ik heb alle 3 de gasten die in mijn korte tijd werken langskwamen ervan overtuigd dat ik hier al maanden werk... Onze special is Khao Soy! Heb ook een smoothie-stand versierd, met wat hulp.

De kookles afgemaakt met 3 gerechten, aan de 4e zijn we niet toegekomen. Voor mij was dat prima, maar Thom stond erop dat ik de volgende dag terugkwam om gratis alsnog de khao soy te leren. Zeg ik geen nee tegen. Ook wilde ze me de omgeving van Pai laten zien, zeg ik ook geen nee tegen, EN mocht ik gratis in haar extra kamer slapen op m'n laatste nachtje. Ja, ik heb haar over het hostel verteld.

Dat is dus precies wat er gisteren allemaal is gebeurt. Ik kreeg eerst een gratis rondleiding, daarna weer eventjes in Sarah's restaurant geholpen, een bonus kookles gehad en de avond afgerond met een drankje.

Ik ben super dankbaar voor deze prachtige ervaring en kom zeker nog een keertje terug naar Pai. Niet omdat ik de stad zo leuk vind, maar om Thom te zien. Heb echt het gevoel dat we elkaar hebben leren kennen in de afgelopen 2 dagen, maar ik heb vooral heeeeel veel van haar geleerd. Heel mooi om te zien en mee te maken hoeveel iemand die praktisch een vreemdeling is wil doen voor een ander.

Nu zit ik in de KFC in Chiang Rai met kerstmuziek. Toch wel een hele andere sfeer.

Op de avond dat ik aankwam zei iemand tegen mij dat "de bedoeling van Pai is dat je helemaal niks doet." Blij dat ik zijn advies niet heb gevolgd.

[devosopmaandag]

Een kleine icoon

Op deze plek heb ik nooit geaarzeld om het persoonlijke te verbinden met de wereld daarbuiten. Ik doe dat nu met schroom, omdat ik een stap verder ga. Wij mensen doen natuurlijk niets anders dan verbinden. Dat heet 'leven'. Ik gebruikte eerder in de vos oude foto's van mijn ouders en van mijzelf en koppelde ze aan literatuur, kunst of filosofie. Elke verbinding is een mogelijkheid om iets te zeggen over wie ik was of ben of over hoe ik over de dingen denk.

Hillary Mantel, beroemd auteur van onder andere 'Wolf Hall' en ook meer autobiografische boeken, leed aan endometriose, een aandoening waarbij cellen die normaal in de baarmoeder thuishoren daarbuiten terecht zijn gekomen. Haar leven is in belangrijke mate bepaald geweest door deze ziekte, die haar jarenlang kwellingen brachten die amper te beschrijven zijn. Zij deed dat in alle openheid. De ziekte maakte haar onvruchtbaar. Zij schreef eens over haar ongeboren kinderen. Ik ben nu in Parijs en kan niet bij mijn boeken van haar.

Op mijn veertiende kreeg ik colitis, een ontsteking aan de dikke darm. Ik verbleef lange tijd in het ziekenhuis, onderging een zware operatie. Ik was zo mager dat ik prednison en extra eiwitten toegediend kreeg. Op mijn achttiende lag ik opnieuw in het ziekenhuis. Toen kwam de ziekte van Crohn in beeld. Ik gebruikte heel lang medicijnen en volgde een strikt dieet. Mijn menstruatie bleef uit. Ik had op mijn achttiende het lichaam van een kind. Wat de bloeitijd van het lichaam zou moeten zijn, werd een periode van innerlijke onderdrukking. Mijn lichaam, dat ik zoveel mogelijk wilde verbergen, werd door gebruik van hormonen als het ware naakt aan de wereld getoond; het voelde als geworpen voor de leeuwen. Ik werd een vrouw voor de ogen van mijn medestudenten. Schaamte beïnvloedde jarenlang mijn vrijheidsdrang. Op mijn tweeëntwintigste werd een jongen verliefd op mij. Dat was een onvoorstelbare schok. Ik werd verliefd op hem. De ziekte bepaalde in belangrijke mate mijn latere leven. De ziekte maakte me onvruchtbaar. Ik ben nu te oud om te zeggen dat ik onvruchtbaar ben, alleen dat ik het was. Dat is een wrang zinnetje, dat de kleur van pijn heeft.

De zoon van mijn jongste broer is voor het eerst vader geworden. Het kind werd op kerstavond geboren. Met zijn moeder gaat het goed. Ze zijn gelukkig met hun eersteling. Ik kreeg een foto toegestuurd van vader en kind. Ik huilde toen zij samen een half jaar geleden mij belden om het te vertellen, ik kon niet slapen toen mijn broer vertelde dat er een jongetje was geboren. Ik kijk naar de foto en keer op keer raak ik ontroerd. Het is voor mij een kleine icoon van vreugde en verdriet, maar vreugde vooral.

Welkom in het leven, kleine Fosse!

[kikotapasando]

Strafzaak dodelijk incident Almere beëindigd door overlijden verdachte

Strafzaak dodelijk incident Almere beëindigd door overlijden verdachte Nieuwsbericht | 18-03-2025 | 14:11 Een 29-jarige vrouw uit Amsterdam is op 13 maart 2025 in de penitentiaire inrichting in Zwolle overleden. De vrouw, die in voorarrest zat, werd ervan verdacht dat zij op 16 januari 2024 in Almere haar eigen kinderen om het leven wilde brengen. Haar jongste kind is hierbij komen te…

[roosleesdossier]

Poëzie

Gedicht 1:

Ik vind het niet echt een interessant gedicht want het was heel vaag. Het gedicht gaat over liefde en relaties want de hoofdpersoon vertelt over zijn vrouw of vriendin. Ik denk dat de dichter probeerde duidelijk te maken wat hij ons wilde vertellen. Ik wist na de analyse nog steeds niet wat de dichter bedoelde dus ik vond het een saai gedicht.

Gedicht 2:

Dit gedicht ging over straffen en vergeven. Ik vind dit ook weer een saai gedicht want ik vind het onderwerp niet leuk. Na het analyseren en lezen begreep ik eigenlijk nog steeds niet wat de dichter duidelijk wilde maken.