#twórczość polska

[marzeniesamobojcy]

Tyle czasu sama i znów tu wróciłam. Jednak opuściła mnie nawet ta zła siła. Znów w poduszkę po nocach będę wyła. Potrzeba mi trochę miłości bo czuję że samotność coraz częściej u mnie gości .

[narratio-itineris]

linia 4 🩸

Kiedyś napisałam pseudo-wiersz. Może nie ma z Acta Est Fabula nic wspólnego, ale zawsze chciałam go wrzucić w świat. 

29.10.2019  Jadę przez miasto późno popołudniową porą, niebo niemal czarne wylewa z siebie łzy. Żale niespełnionych nocy, melancholią zatruwa wszystkich.  Jadąc tak tym starym tramwajem mijam ludzi palących papierosa za papierosem w witrynach sklepowych, szare kłęby dymu zawieszone w przestrzeni. Dwie czerwone kropki niby krew. Drewniane domy wklejone w postkomunistyczną zabudowę. Starsi ludzie robiący znak krzyża przy kościele oczekujący zbawienia w ciągu najbliższych lat. ( Czy mają szansę na jakiekolwiek zbawienie?) Ulica zalewa mądrościami mott z murów i moje ulubione – to wszystko jest trochę śmieszne. 

Napisałam ten tekst wracając któregoś dnia ze studiów, to była właśnie linia 4. Już niestety nieistniejąca. 🚋

Czasami w tych słowach znajduje się coś, co wykracza poza zwykłą codzienność. Coś, co zostaje ze mną, nawet po upływie lat. Może to właśnie te momenty, pełne melancholii i pytań, które chcę uchwycić w słowach. Kiedyś próbowałam je zrozumieć. Dziś może to być tylko echo przeszłości. 💭

[depeja]

Uzależnienie

Szczęście, miłość, spełnienie

To bardzo niebezpieczne uczucia.

Jeśli wejdziesz w kontakt z którymkolwiek to nie chcesz przestać.

Chcesz więcej.

Uzależniasz się.

Tylko że, gdy ci się je zabierze,

Zwykły odwyk nie wystarczy.

[niepoprawnyr0mantyk]

Nie umiem sobie wyobrazić dnia, w którym patrzę na Ciebie ostatni dzień

..

[yellowmanula]

Mam całkiem sporo znajomych spoza świata poezji, którzy bardzo często reagują na to, co im podsyłam tak jak na załączonym obrazku, ale pomimo tego ćwiczymy sobie wspólnie interpretację i analizę Zawsze czułam powołanie do poezji, wyświetlały mi się obrazy w głowie jak w kinie, emocje się wylewały wiadrami, ale miałam mętne wyobrażenie o pisaniu wierszy.

Rafał Różewicz - autor był moim pierwszym powiernikiem, i dzielnym klucznikiem do świata frazowania, sporo czasu i pracy włożył w uczenie mnie poezji. To praca Rafała wydobyła mnie ze skostniałej i zakurzonej formy banału

Patryk Kosenda kolejny mój poetycki tata, nauczył mnie tajemnic, i żeby czasem poszaleć, "paść język" #pdk

Potem oczywiście trafiłam pod skrzydła mistrzów i mistrzyń z Kaespe, warsztaty, open mici, dyskusje, wspólne czytanie, i brnęłam w to dalej.

Pierwsze teksty recenzenckie i krytyczne, były kolejnym krokiem zdobywania świadomości, cieszę się więc, że z odwagą rzucałam się na głęboką wodą, bojąc się ośmieszenia, a jednocześnie zaplatając na klamce nić Ariadny, żeby kiedyś wrócić do punktu zero.

Wspaniała współpraca z 8. Arkusz "Odry" z Krzysztof Śliwka, Sonia Nowacka i Adam Pietryga naprawdę poskromiła mi umysł i jakiegoś pazura krytycznego mi dała

no i dzięki Zuzanna Sala wylądowałam na przełomowych dla mnie warsztatach z krytyki.

Zobaczcie jak ogromne nakłady pracy nałożyły się na podróż jednego podmiotu. Można naprawdę powiedzieć, że wyodrębnić Ja z Mnie/Wiele ponownie,stanie się moją największą rozkoszą językową.

Koło się zatacza i teraz ja wprowadzam kolejne osoby do świata poezji, które wykazują zainteresowania czytaniem jej i rozumieniem.

[chokeisokay]

" Monstrare "

To raczej nie będzie wiersz, ni opowiadanie,

Choć przeplatane, postaram się z głębi serca by było rymowane.

W skrócie - dobrze czytane. Do konsensusu!

Nie tęsknię już za Tobą, nie pragnę fizyczności,

Co dać Ci szczerze chciałam, roztrzaskałaś dług wdzięczności.

Nie oczekuje nic, wyszłaś z tej bitwy cało.

Jak oczekiwać od kogoś miłości, gdy nie jest takie samo?

Moje serce za Tobą miesiącami kołatało, wręcz żyć nie dawało.

Najpierw ból i tęsknota - litry łez wylanych w żalu.

To co robiłaś z kimś innym, tydzień po "naszym?" rozstaniu?

Znalazłam Twoje listy, pisane do mnie wydaje się w afekcie..

Bardzo one pomogły, zrozumieć że żyłam w błędzie..

Człowiek gdy kocha szczerze, jest w jakimś innym świecie.

I to, że czułam miłość, to nie było zaklęcie.

Nastepnie gniew i nienawiść, złe duchy harcowały,

Lecz szybko okiełznane, nic nie zwojowały.

Zrobiłaś co zrobiłaś, oszczerstwa mnie bolały.

Lecz prawda wyjdzie na jaw, tego się trzymamy.

Teraz gdy o tym myślę, niczego nie żałuję.

Nieodwzajemniona miłość, tak jest, żeby nie bylo!

Starannie milimetr po milimetrze, wbijałaś zatrute ciernie,

Kolorowałaś słowem, bym czuła się bajecznie.

O ironio, lecz nad wszystkim czuwał Anioł.

Bacznie się przypatrywał, notując rozlokowane w sercu obce ciało.

Na końcu akceptacja, już połączyłam fakty.

I szczerze życzę szczęścia, miłości dylematy.

Powiedzmy sobie szczerze, nikt nie jest idealny..

Dziś czuje za to wdzięczność, bo byłaś TYLKO lekcją.

Jakich ludzi omijać, bo w życiu bywa ciężko.

Joaśka no.4 | 2O.O4.2O23r. | 10 days.

C.D.n

[mea-cruciatus]

Czego wciąż mi brak? Przecież wszystko mam. (...) Rysa na szkle...

[dariusz-art]

Mój obraz „Apollo Struck by Eros” wyróżniony w ekskluzywnej kolekcji na 100-lecie surrealizmu!

Mój obraz „Apollo Struck by Eros” został wyróżniony w prestiżowej kolekcji „100 Lat Marzeń z Kolekcją Malarstwa Surrealistycznego” kuratorowanej przez Nevenę Bojinović, z okazji setnej rocznicy surrealizmu. Continue reading Mój obraz „Apollo Struck by Eros” wyróżniony w ekskluzywnej kolekcji na 100-lecie surrealizmu!

[slaskie-portale-internetowe]

Mój obraz „Apollo Struck by Eros” wyróżniony w ekskluzywnej kolekcji na 100-lecie surrealizmu!

Mój obraz „Apollo Struck by Eros” został wyróżniony w prestiżowej kolekcji „100 Lat Marzeń z Kolekcją Malarstwa Surrealistycznego” kuratorowanej przez Nevenę Bojinović, z okazji setnej rocznicy surrealizmu. Continue reading Mój obraz „Apollo Struck by Eros” wyróżniony w ekskluzywnej kolekcji na 100-lecie surrealizmu!

[pandoras-boxxx]

Jeden mój kochanek lubi naturalność

Drugi ceni sobie gładkość

Pytasz co masz biedna zrobić

By dwóch panów zadowolić

Rada ma dla takiej jak Ty glizdy

Ogól kurwo se pół pizdy

[beyourselfchulanmaria]

Zygmunt Zaradkiewicz

Doves of peace?

🫶 Podziwiam i bardzo kocham jego twórczość. - Lan~*

(Polski, b. 1951) 波蘭平面藝術家和插畫家

Zygmunt Zaradkiewicz (ur. 1951 w Makowie Mazowieckim) – polski grafik i rysownik.

Debiutował rysunkiem satyrycznym na łamach tygodnika satyrycznego „Szpilki” i miesięcznika „Polska” w 1972 roku. Jego rysunki ukazywały się na łamach m.in. „Szpilek”, „Magazynu Rodzinnego”, „Sztandaru Młodych”, „Karuzeli”, „itd”, „Życia Warszawy”, „Razem”, „Cash”, „Rzeczpospolitej”, niemieckiego „Pardon” i „Slapstick” oraz włoskiego „Help”.

Jest autorem plakatów filmowych i okolicznościowych, współautorem (razem z żoną Joanną Zaradkiewicz) scenografii i kostiumów dla Teatru Adekwatnego w Warszawie. Opracował artystycznie i zilustrował kilkadziesiąt książek dla dzieci i dorosłych. W latach 2011–2014 dyrektor Muzeum Karykatury im. Eryka Lipińskiego w Warszawie.

[marzeniesamobojcy]

długie nogi, ładne ciało

czemu mnie to nie spotkało

[narratio-itineris]

Cześć!

Cześć! To mój pierwszy post tutaj i... właściwie to nie wiem, co robię i jak się tutaj robi. 😅 Ale chyba to nie ma większego znaczenia. Tumblr kojarzy mi się z miłym wspomnieniem czasów gimnazjum, kiedy trochę blogowałam. Z sentymentu chciałabym do tego wrócić – a teraz jest ku temu niezła okazja, bo próbuję coś napisać.

Nie zawsze jest to prosta droga, dlatego pomyślałam, że fajnie byłoby dzielić się drobiazgami z tego procesu. Nie nadaję się na TikToka, a z IG jakoś nie czuję chemii. Ale tutaj? Tutaj wszystko wydaje się bardziej proste i wyjątkowe (a na pewno kiedyś tak było).

Kiedyś nazywałam swoje zapiski „Sprawozdaniami z drogi”. To określenie nadal mi się podoba, dlatego nazwałam tego bloga „Narratio Itineris” – opowieści z podróży. Nie spodziewajcie się jednak regularności, bo w tym niestety nigdy nie byłam dobra. 🙈

Planuję wrzucać tu przemyślenia, repostować rzeczy pasujące do wizji mojej historii i czasem coś napisać o tym, co mi w duszy gra. Może to coś Was zaciekawi, może zostaniecie na chwilę dłużej. W każdym razie – witajcie i dziękuję, że tu jesteście!

A co Was przyciągnęło na Tumblra? Też czujecie do niego taki sentyment? 💭

p.s. - mam nadzieje, że nie wyszło boomersko?

[polishwomenartists-sztukakobiet]

Sara or Sarah Lipska Polish sculptor, interior designer, set designer and costume designer

SARA LIPSKA (1882-1973) was born into a wealthy Hassidic Jewish family in Mława, Poland, which was at the time under the occupation of the Russian Empire. Via AWARE

#BornOnThisDay Dec 7, 1882, Mława, Poland

Died: Nov 28, 1973, Paris, France

see the link for captions credits and more!

palianshow.wordpress.com/2023/12/07/sarah-lipska

www.polishfashionstories.com/we-love-1/2021/09/06/sara-lipska

Must read: Her artistic roots date back to the years of her studies at the Warsaw School of Fine Arts (later the Academy of Fine Arts), but she spent most of her professional life in Paris, where she left at the end of 1912. At that time, the capital of France was a place attracting artists and giving them great creative opportunities. The centre of fine arts, theatre, ballet, music, and fashion offered many opportunities for artistic development. It was also a time of change, emerging trends, lifestyles, and women's role in society. It gave freedom of choice and undoubtedly inspired the artist to act.

BY EWA ZIEMBIŃSKA, PHD
Chief Curator at the Xawery Dunikowski Museum of Sculpture, National Museum in Warsaw

🇵🇱 SARA LIPSKA polska malarka, rzeźbiarka, projektantka mody i wnętrz, pochodzenia żydowskiego, od 1912 przebywająca w Paryżu. Via Wikipedia PL

Zobacz również: (...) Faktem jest, że twórczość artystki była zapomniana, niedoceniana i niemalże całkowicie w Polsce nieopracowana. Dziś – w dużej mierze dzięki kuratorce warszawskiej wystawy Ewie Ziembińskiej– wiemy, że pomimo wielu trudności życiowych, Lipska osiągnęła ogromny sukces i tym samym, nie powinna być postrzegana w kategorii kolejnej, tragicznej  postaci w historii sztuki polskiej. źródło i więcej: (2013) https://rynekisztuka.pl/2013/03/12/czy-naprawde-sara-lipska-zyla-w-cieniu-mistrza

#SARALIPSKA #fashionmemories #lovefashion #palianshow #fashionherstory #sztukakobiet #historyoffashion #EwieZiembińskiej #SARAhLIPSKA #artbywomen #sztuka #textiledesigner #textileart #fashiondesigner #polishfashionstories #PalianShow @abwwia

[niepoprawnyr0mantyk]

Boli mnie fakt, że kiedyś odejdziesz..

[yellowmanula]

Od 2018 roku w mojej szufladzie leży opowiadanie haha, dziś je wyciągnęłam i wydaje się całkiem zabawne "Kolonia karna dla ojców i matek". Dopracuję je, wyślę i wyczekujcie haha. Śmieszne jest. Mały snippet.

Telewizory odtwarzają jedynie programy informacyjne, przyrodnicze oraz seriale polskie i latynoamerykańskie. W specjalnym pomieszczeniu znajduje się dyktafon, na który można się nagrywać, a następnie odsłuchiwać godzinami własne wypowiedzi. Przygotowano również Salę Dzieci, czyli pokój wypełniony zdjęciami latorośli. Naprzeciwko każdej fotografii znajduje się krzesło. Rodzic może prowadzić swój monolog skierowany do wizerunku dziecka, a głośniki odtwarzają pomruki, przytakiwania i słowa „tak, tak”.

Wydzielono też specjalną strefę schowków, w których można ukrywać najważniejsze z perspektywy rodzica przedmioty. Na przykład zakurzone rondle, których nie wolno było nigdy nikomu tknąć. Zbudowano również Pokój Kary, w którym wyświetlane są hologramy dzieci. Na półkach przygotowano śrubokręty do wykręcania kontaktów elektrycznych, żeby móc ukarać dziecko brakiem dostępu do prądu.

Do Pokoju Kary dobudowano małe pomieszczenie, w którym można zamykać na klucz ruchomy hologram dziecka. Z racji dużej ilości chętnych do korzystania z Pokoju Kary, ustalono grafik, tak, żeby każdy zesłaniec mógł z niego skorzystać przynajmniej raz w miesiącu przez pół godziny.