#kilometry

[przyszloscnalezydonas]

@jatwojaktymojaskarbie ♥️♥️

[black-rose-666]

Oderwijmy sie od rzeczywistości

Pojedźmy setki kilometrów przed siebie nie znając celu podróży

Zatańczmy w deszczu o północy

Zróbmy to czego sie boimy

Żyjmy tak jakby nie było jutra

I wspominajmy te chwile przy pełni Księżyca

[zmija-zabojca]

nienawidzę odległości i szczerze życzę jej, żeby kiedyś upadła na kolana i pozwoliła choć raz nam zwyciężyć

[allerod]

went on a really nice river walk today :~)

[kralovna-ne-stesti]

Tak trochu mě děsí, že už bude půlka ledna pryč a já... jsem se skoro nehnula z místa. Jenom tak... přešlapuju..

[inzaghismo]

3 quote venete quest'anno a sanremo e il più grande è del 1999, this is the veneto renaissance era

[vlaicu]

Oameni și Kilometri Martie 2023 https://oamenisikilometri.md/in-teatru-exista-si-lacrimi-si-durere-si-tot-ce-vrei/

[diagnozabam]

Câți Kilometri Poți Merge După Ce S-a Aprins Becul de Combustibil: Sfaturi și Recomandări

Transportul de combustibil în rezervorul unei mașini este esențial pentru a evita situațiile neplăcute de pană. Totuși, uneori se întâmplă să rămânem fără carburant în locuri izolate. În această situație, este crucial să știm câți kilometri mai putem parcurge după ce s-a aprins becul de combustibil și cum să gestionăm consumul de carburant pentru a ajunge în siguranță la cea mai apropiată…

[anemotionalblender]

sarei disposta a farmi ogni volta che serve anche mille kilometri per vedere quella persona se si trattasse dell'amore della mia vita. sarei disposta a tante cose per la persona giusta, ma bisogna essere in due a volerlo, a volersi, a tenersi

[contanosoloidettagli]

Ciao E,

Sono su un treno, ma non è un treno qualsiasi.

È proprio quel regionale veloce che prendevamo insieme per andare a Venezia, che poi, se ti ricordi, quando eravamo lì tu mi facevi camminare kilometri su e giù tra i ponticelli, i ciottoli e le gondole. Mi lamentavo, tu ridevi perché eri allenata e lo facevi spesso. Poi andavamo al Disney Store, da Lush, in piazza San Marco, mi facevi vedere i posticini che ti piacevano, il luogo dove volevi fare tirocinio e ci mangiavamo un tramezzino, o delle buone patatine, o un panino all'Old. Erano belle giornate. Erano bei tempi, davvero.

E poi riprendevamo questo regionale e tornavamo a casa tua, passavamo tempo prezioso insieme, tra confidenze, risate, Otto, la tua famiglia e i tuoi amici che mi avevano accettato come fossi stata lì da sempre. Erano bei tempi.

E poi dopo qualche giorno ripartivo per tornare a casa, che purtroppo non era vicina alla tua, ma in un'altra regione. Piangevo almeno i primi dieci minuti dopo averti salutata, perché sentivo che una persona così non la potevo trovare da nessun'altra parte e mi dispiaceva dovermi allontanare, anche se nel cuore mi eri sempre accanto. Erano bei tempi.

Poi la vita è andata avanti, sono successe tante cose, abbiamo detto tante parole e alla fine non ci siamo più viste e le nostre vite sono cambiate tanto ed era come se in comune non avessimo più niente. Ha fatto male, davvero. Ma ti penso ancora e mi manchi.

E sono sicura che mi mancherai per sempre.

E ora che sono su questo regionale, piango e piangerò per più di dieci minuti perché questi ricordi sono belli, ma mi fanno male, perché sono rimasti solo ricordi.

Però ti ringrazio per avermi fatto vivere quei bei tempi, li tengo dentro.

Ti vorrò sempre bene.

[black-rose-666]

[pettirosso1959]

A CHE SERVE L’UNIFIL?

La storia è nota. Migliaia di profughi della Guerra dei 6 Giorni vengono accolti dalla Giordania. Ma presto si dimenticano di essere ospiti di uno Stato. Girano per le strade armati e senza documenti, organizzano posti di blocco per raccogliere non meglio specificate tasse per la causa palestinese, perquisiscono i civili giordani, cercano di convincerli ad entrare nell’OLP nonostante siano soggetti alla leva militare giordana, rivendicano la competenza dell’OLP per i reati commessi in territorio giordano. Insomma, vogliono uno Stato nello Stato.

Quando nel 1970 questi profughi armati cercano addirittura di rovesciare re Husayn, la Giordania reagisce pesantemente. È il «Settembre Nero». Scoppia una guerra civile che durerà un anno. L’OLP sdogana la pratica degli scudi umani, che causano decine di migliaia di morti tra i civili, che per i miliziani islamici sono martiri. Rimarranno uccisi circa 6 mila guerriglieri. Gli altri si rifugeranno in Libano, dove li aspettano 100 mila profughi della Nakba, che non vedono l’ora di regolare i conti con Israele.

Le fazioni palestinesi si stanziano nel sud del Libano. E incominciano a fare il tiro a segno sulle città della Galilea. Di tanto in tanto sconfinano in Israele per compiere mattanze, come quella dell’11 marzo 1978, in cui muoiono 37 cittadini israeliani, tra cui 13 bambini.

Israele non resta a guardare. Il 14 marzo 30 mila soldati dell’IDF invadono il Libano ricacciando in una settimana l’OLP al di là del fiume Leonte, perdendo soltanto 20 uomini contro i 1000 dell’OLP, oltre a 3000 civili. In pochi giorni si riunisce il Consiglio di Sicurezza ONU, che emana la Risoluzione n. 425, con cui viene intimato ad Israele di ritirarsi, perché a calmare le acque ci penserà appunto l’UNIFIL, la Forza Multinazionale.

Questo UNIFIL, oltre ad assistere la popolazione civile, ha il compito di aiutare il Libano a ristabilire la propria sovranità, calpestata dai gruppi palestinesi che utilizzano il sud per lanciare attacchi a Israele. E dovrà coadiuvarlo nel disarmo delle milizie palestinesi. Il Consiglio di Sicurezza vuole che Israele se ne torni a casa, ma tra la linea blu e il fiume Leonte non dovrà rimanere neppure un Fedayyn con una scacciacani.

Israele si ritira. Ma sia l’esercito del Libano che l’UNIFIL non combinano nulla, a parte fare la guardia ai cedri millenari. Cacciate dall’IDF, nel giro di un anno le milizie palestinesi si ripresentano nel sud più agguerrite che mai. Nel frattempo Komeini è salito al potere ed è nata la sanguinosa Hezbollah, che riprende lo sport preferito dei guerriglieri islamici: i razzi verso la Galilea. Tanto che Israele è costretto nel 1982 a invadere ancora.

Sarà sempre la stessa storia, con ulteriore replica nel 2006. Da quasi mezzo secolo, nel rispetto delle decisioni del Consiglio di Sicurezza, ogni volta Israele lascia il Libano attendendo invano la bonifica proclamata dall’ONU, ossia il disarmo completo di ogni gruppo armato nel sud. Le successive quattro risoluzioni del Consiglio di Sicurezza continuano a rimanere lettera morta.

Israele ha appena invaso per la quarta volta il Libano nel tentativo di sbaragliare Hezbollah, foraggiato dall’Iran che gli manda armi attraverso la Siria, sotto lo sguardo non troppo severo proprio di quelli dell’UNIFIL, che in tutti questi anni hanno visto sotto il naso spuntare come funghi kilometri di tunnel come quelli di Gaza. Ora Hezbollah, secondo una tecnica ormai collaudata, si è ritirata a ridosso della forza multinazionale, sulla quale Israele, visti i precedenti, ripone ben poca fiducia. Ma volendo chiudere i conti con il Partito di Dio una volta per tutte, Israele sta entrando in un pesante conflitto con la forza multinazionale, che non vuole saperne di andarsene, almeno per ora.

Ma se l’UNIFIL è stato inviato nel sud del Libano dal Consiglio di Sicurezza ONU per disarmare qualsiasi milizia ostile a Israele, visti i fallimenti dell’ultimo mezzo secolo, per quale motivo Israele non dovrebbe esigere che l’UNIFIL svolga il compito per cui è stato creato? «Se non ci pensate voi, ci pensiamo noi» avrebbe detto Herzl Halevi, capo di stato maggiore dell’esercito israeliano.

Antonello Tomanelli.

[zmijowagasieniczka20]

Bilans z dzisiejszego dnia🦋🦋🦋

Zjedzone: 700kcal

Proteinowy napoj: 165 kcal

Tost: 359kcal

Owsianka: 176 kcal

Spalone: ok. 725 kcal

Kroki: 33 500

Kilometry: 21,5

Bilans: -25 kcal

Ogolnie jestem nawet zadowolona z dzisiejszego dnia. Tylko moglam troszke mniej zjesc ♥︎

A i znalazłam na spacerze moją inspirację!

Motylek🦋🦋🦋

[unanonimcelebruu]

Te-ai plimbat prin sufletul meu,

Kilometri întregi la pas,

Zile și nopți, dus-intors,

Ai bătătorit toate drumurile,

Și ai luat la rând chiar și potecile,

Unele erau pustii, neatinse,

Ți-ai lăsat urmele adânc impregnate,

Te-ai plimbat atât de mult,

Ai învățat pe unde poți pleca,

Și pe unde să te reîntorci,

Nu am blocat drumurile,

N-am schimbat nici rutele,

Te poți plimba la nesfârșit,

Pe cărările sufletului meu,

Dar ți-a fost dor sau doar răsună un ecou?

[dawkacynizmu]

poniedziałek 02.09

۶ৎ podsumowanie dnia

zjedzone — 1070 kcal

zacznijmy od

odrobinę przewiduję przyszłość i czuję że zaraz otrzymam wiadomość od kogoś z nazwą pr04n4mytrueandonlylove z pytaniem "jak to zrobiłaś??? proszę powiedz, nie mogę się pozbyć napadów 😰😰" a jak odpowiem jej "jadłam więcej niż 1000 kcal" to już nie odpisze...sory nie ma żadnych magicznych tabletek na pozbycie się tego, w pewnym momencie trzeba podjąć decyzję czy wolisz zmusić się do jedzenia trochę więcej na codzień i wytwarzać mniejszy deficyt kaloryczny czy porywać się na głodówki aby bilanse na blogu ładnie wyglądały i żebyś mogła dać #motylek żeby później nadrobić wszystko w godzinę.

szczerze nie jestem z siebie zbytnio dumna...a to przez to że od rana mam zjebany nastrój przed pomiary, które nie wykazały żadnych rezultatów. mierzyłam co prawda jedynie uda i talię, nie wiem jak tam reszta. muszę może w przyszłym tygodniu zmierzyć całe ciało bo ostatnio robiłam to w kwietniu i nie pamiętam dokładnie miejsc na sylwetce które wybrałam..we dziś taki dzień gdzie body dysmorphia uderza ciężko i nagle moje uda mają dwa kilometry szerokości. nie będę chyba jakoś szczególnie ucinać kalorii powiedzmy że takie 1050-1100 to będzie mój cel ale warunek jest taki aby dobijać białko, pochwalę się że w tym tygodniu niemal codziennie miałam 56g czyli w moim przypadku 1.2g na kg masy ciała. wiem że można by więcej ale mam zbyt dużą miłość do węglowodanów.

przechodząc do tego co się dzisiaj działo — oglądałam w nocy horror longlegs. nie wybieram zbyt często filmów z tego gatunku (uwielbiam jedynie hereditary i serie krzyk) i powody są trzy 1) lubię w fikcji przede wszystkim ciekawych bohaterów a o ile nie jest to horror psychologiczny to rzadko tam się takich spotyka...mam wrażenie (pewnie podacie mi teraz 7373728282 wyjątków, ja nie wykluczam że tacy nie istnieją jak coś ok??) 2) mam mega creepy dom i żeby dostać się w środku nocy do kibla muszę minąć 5 creepy pomieszczeń co po obejrzeniu takiego typowego straszaka równa się z zawałem serca 3) jestem trochę pizdą ngl

w longlegs bardzo ciekawiła mnie jednak fabuła oraz porównania do milczenia owiec (które uwielbiam) więc zdecydowałam się włączyć...jeżuniu dawno nie słyszałam takiego przerażającego soundtracku miałam dreszcze za każdym razem jak pojawiał się jakiś dźwięk, dodatkowo na samej tej otwierającej scenie prawie mi serce wypadło 😵 dalej było już nie aż tak źle, dopiero około 50 minuty zaczęły dziać się szalone rzeczy i stwierdziłam pierdole obejrzę to rano bo jeszcze minuta i będę zbyt obsrana by iść do kibla. wątek okultyzmu w horrorach jest jednym z moich ulubionych i trzymających mnie w największym napięciu, w hereditary też się pojawił i może właśnie dlatego tak podobał mi się ten film. jak już już rozgadałam się o filmie to powiem od razu co czytam — Mój rok relaksu i odpoczynku idzie mi niesamowicie dobrze i już prawie kończę 🫡 sięgałam już po dwie inne książki tej autorki (Ottessa Moshfegh) Eileen oraz Lapvona i obie mnie zachwyciły. jej kobiece postacie są zawsze pełne wad oraz rys na psychice mają także odrobinęczkę zepsuty kompas moralny. w roku relaksu przewija się postać bulimiczki i jak na pierwszy rzut oka widać że jest trochę celowo przerysowana (zresztą jak wszyscy w jej książkach) to przy tym zaskakująco prawdziwa z ciągłą obsesją na punkcie tego co jedzą inni ludzie dookoła, porównywanien się, tkwieniem w sidłach diet tak aby za każdym razem kończyło się to tak samo. to nawet nie jest główny wątek i dotyczy przyjaciółki głównej bohaterki ale najbardziej mnie zaangażował. okej bo poleciałam 😰

rano pierwsze co zrobiłam to sprawdziła plan lekcji. w sumie to nie jest źle. w poniedziałki zaczynam o 10 dwoma wf więc w dniach gdy nie będę ćwiczyć mam możliwość dojazdu do szkoły dopiero na 12, podoba mi się ta opcja. dalej standard od 8 do 15:15 i w piątki kończę 13:30 a więc supcio. spakowałam plecak już rano ze stresu, kręciłam się trochę jak mucha wokół gówna (wybaczcie to tragiczne porównanie mgła mózgowa dopadła i nie umiem wymyśleć niczego innego) poszłam na spacer, oglądałam jak książulo opierdala 20 kebabów w jednym odcinku konsumując serek wiejski z owocami i teraz zabiorę się za czytanie lalki a potem porządną kąpiel. zrobię fioletową płukankę aby odświeżyć kolor na włosach, maska, maseczka na twarz, ogole się, coś pooglądam zastanawiając się jednocześnie jak ja kirwa zamierzam wstać o 6 skoro wczoraj poszłam spać o tej godzinie.

to tyle, miłego wieczoru 🫡

[piotrtymcio]

Road to Kal

Canon EOS M100, EF-M22mm f/2 STM

[EN] I went to bed at three in the morning. Woke up at five but managed to fall asleep again. Got up around seven. Outside, there were glimpses of sunlight breaking through. The whistling wind crept through the cracks, and it was cold because the furnace, which is malfunctioning, had shut off during the night. I turned it back on and hid under the covers again. The sun painted patterns on the wall. I thought, "Screw it. I’m going outside." Hood up. Scarf on. Second hood. Out the door.

I planned to just walk around the house and come back, but it wasn’t as windy as it seemed from inside. The thought returned—"Screw it"—and I kept going. Down the snow-covered road you see above. I had to seize the moment. If there’s any sunlight in December, it’s usually in the morning, and by noon, it’s gone. I ended up walking a little over 4 kilometers, snapping some photos along the way. My God, what a pleasant change of pace.

Today, the wind is so strong the trees are bending to the ground, and the power keeps going out—probably because of storm-related damage. Screw it. Maybe I’ll manage to take a walk around the house. Do some squats or something. I can’t rely on the wind to stop. I can only rely on myself.

[PL] Poszedłem spać o trzeciej na ranem. Obudziłem się o piątej lecz zasnąłem jeszcze. Wstałem około siódmej. Za oknem pojawiły się przebłyski słońca. Świst wiatru wdzierał się szczelinami do środka. Było zimno bo piec, który ma awarię, w nocy się wyłączył. Włączyłem piec, schowałem się z powrotem pod kołdrę. Słońce malowało wzorki na ścianie. Pomyślałem - "Jebać to. Idę na zewnątrz" Kaptur na głowę. Na to szalik. Drugi kaptur. Wyszedłem.

Miałem pochodzi wokół domu i wrócić ale nie wiało aż tak mocno jak mogłoby się wydawać siedząc wewnątrz. Powróciła myśl - "Jebać to" i poszedłem dalej. Zaśnieżoną drogą którą widzicie powyżej. Musiałem skorzystać z okazji. Jeśli w grudniu widać jakieś promienie słońca to najczęściej rano a do południa jest już po wszystkim. Zrobiłem troszkę ponad 4 kilometry. Zrobiłem trochę zdjęć po drodze. Boże jakie miłe urozmaicenie.

Dziś wieje tak, że drzewa się kładą do ziemi a prąd co chwilę zanika, pewnie w wyniku jakichś awarii powodowanych tym wiatrem. Jebać to. Może uda mi się jakoś pospacerować po domu. Zrobić przysiady czy coś. Nie mogę liczyć na to, że przestanie wiać. Mogę liczyć tylko na siebie.