#ja tu piszę | Explore Tumblr posts and blogs

myslodsiewniav · 24 days ago

Text

Rozdział: ostatnie dni roku 2024, świąteczny maraton, choroby, LARP horrorowy w lesie, rokminy zależności rodzinnych, regres własnych zachowań i duma, spokój?

30-12-2024

Piszę dziś, bo czuję, że potrzebuję. Bo czuję, że jak nie spiszę to nie ruszę z rzeczami do zrobienia na dziś.

Wspominałam, że Święta były udane, ale dopiero po świętach miałam przestrzeń by dostrzec, jak bardzo byłam mimo wszystkimi nimi napięta i przez nie przejęta (czy wszystko wyjdzie? Czy zdażymy? Czy dojedziemy?). Prawdę mówiąc byłam już u granic tego co jestem w stanie pomieścić, a dwa dni temu zrobiliśmy sobie we dwójkę coś, co miało nam te emocje i uczucia, napięcie rozładowywać w zdrowy sposób, ale zrobiliśmy to ŹLE. Wyszła spirala stresu i przeżycie bliskie traumatycznego. Teraz to widzę. To znaczy obecnie wracam do równowagi, naprawdę czuję w ciele... ulgę? Wracający spokój?

A jednocześnie w ogóle nie - jutro idę na wizytę do ginekologa, którą bardzo się martwię, bo to będzie odkładane badanie kontrolne nowotworów, którym nie pomaga stres, a ostatnio głównie żyłam w stresie... ba! nadal żyję w stresie! Bo jeszcze mam projekt grantowy do złożenia (tj. muszę napisać rozliczenia i sprawozdanie, niewspominając o tym, że jeszcze mamy 2 elementy składowe tego projektu do wykonania), maaaasę prac zaliczeniowych do oddania na ocenę, do tego naukę na dwa egzaminy... Właściwie na 4, bo w ramach grantu mam dwa duże egzaminy w jakimś ośrodku egzaminacyjnym do zaliczenia... No dużo tego jest, a zostały dwa miesiące do końca semestru.

Nie mogę się doczekać, aż skończę te studia i odzyskam czas... Potrzebuję więcej czasu na regenerację, nie mogę tak zapierdalać... to mi szkodzi.

Naprawdę: szkodzi.

A! Uspokaja mnie myśl o której chyba nie miałam czasu pisać: mój narzeczony został przyjęty do nowej, dobrze płatnej, świetnie rokującej pracy - zobaczymy jaka będzie atmosfera w firmie, ale trzymam kciuki by było dobrze. Zaczyna w drugim tygodniu stycznia. Niemniej sama myśl p stabilności finansowej działa jakoś tak... kojąco.

1 - Święta u moich bliskich.

2 - Święta u jego bliskich.

3 - Poczucie chujowatości w związku z tym, że wraca myśl o tym, że fajnie by było napisać do znajomych, do przyjaciół ze zwykłymi życzeniami w ten wyjątkowy czas, a zarazem sama myśl wydaje się tak ciężka do wykonania i ponad moje siły, że nie robię tego... Nie mam siły na kolejne interakcje, nie mam siły na pomieszczenie w sobie rozmowy z kolejną osobą, którą wiem, że jedynie "odhaczę" i to mnie wzdryga, wzbrania, boli, bo nie chcę tworzyć relacji w których "odhaczam" ludzi - chcę mieć na relacje czas, przestrzeń, mieć siły na zaangażowanie w rozmowę i bycie Tu i Teraz dla bliskich. Jestem wykończona tym, jak dużo na siebie wzięłam i jak bardzo nie odpowiada mi sytuacja w której jestem, w której nie mam siły napisać smsa, bo nie chcę pisać jednego smsa na odwal... chcę pielęgnować relację, a myśl o tym, że zapytam "co u ciebie?" i ktoś zaczynie mi opowiadać nową historię, nowe informacje, relacjonować swoje emocje... czyli robić to, za co cenię przyjaźnie - to wszystko powoduje, że mnie obecnie chwyta panika, bo nie mam siły i przestrzeni by to pomieścić.

Czuję się przez to trochę tak, jakbym banasowała na krawędzi, ale nie nad przepaścią. Nie jest jeszcze tak źle. Bardziej na linie/slacku, nisko nad trawą - wciąż grozi to wywinięciem kozła i obiciem dupska, a jednak nie jest to kwestia walki o życie... Ale wymaga skupienia i świadomości swoich możliwości i ograniczeń, której obecnie, przez ilość bodźców w moim życiu, nie mam i nie mogę mieć, bo wszystko jest jak karuzela... albo kalejdoskop. Wszystko się zmienia, migocze, a ja balansuję między zachwytem "wow, chodzę na slacku i trzymam równowagę! Niesamowite! Jeszcze tego nie robiłam! Wszystko jest nowe!", a takim "ok, na teraz wystarczy, mam dość, boli mnie całe działo, boli mnie głowa, nie wiem co i kto do mnie mówi, czuję, że pokładane są we mnie oczekiwania, chcę zejść z tej taśmy, ale teraz nie mam jak tego zrobić by zrobić to bezpiecznie, by nie obić dobie dupska, nie skręcić kostki, albo nie wpaść w tłum, by obijać przyjaciół i krewnych, muszę dość na drugi koniec tej liny, do pnia drzewa i wtedy odzyskam równowagę, oprę się o nie i zejdę bezpiecznie".

Tak obecnie widzę swoje życie.

4 - Zoo i rozkmina okołosiostrzana... i dzisiejsza...

5 - Nowy członek rodziny.

6 - Góry.

7 - Powracające myśli o przeszłości...

Okay, to teraz rozwinięcie niechronologicznie:

6 - Spontanicznie, 27 grudnia wieczorem pojechaliśmy w góry. Ja, mój narzeczony, nasz piesek i Karkonosze.

Bardzo tego potrzebowaliśmy. Tak dobrze i tak prawdziwie, tak głęboko odpoczywamy będąc w górach, że po prostu nasze ciała o to wołały. I głowy też.

Ja nie miałam siły nawet na szukanie hotelu, gdy 26 grudnia wracaliśmy do dolnośląskiego. Ledwo otrzyłam booking i zamknęłam, byłam gotowa na przyjęcie pierwszego lepszego, bo myśl o tym, że mam ZNOWU PODJĄĆ DECYZJĘ mnie po prostu przytłaczała. Jedyne o czym myślałam to o książce - chciałam się zatopić w fantastyczny świat książki, najlepiej fantasty, w którym panują inne reguły i zasady, w którym są nierzeczywiste stworzenia i problemy możliwie odległe od mojej rzeczywistości - żadnych świąt, zaliczeń, rozmów kwalifikacyjnych, lekarzy itp. Słowem: chciałam w eskapizm.

O ile chciałam pojechać w góry, to irytowało mnie za każdym razem, gdy mój partner tego dnia podchodził do mnie (w domu już zakopanej pod kocem, z nosem w książce, w ciemnym pokoju przy zgaszonym świetle i zaciągniętych zasłonach by jak najbardziej odciąć bodźce z realnego świata) chcąc się poradzić które ciuchy zabrać, jakie rękawiczki, czy odpowiada mi zarezerwowany hotel albo czy bierzemy dla małej suchą karmę (eksperymentalnie) czy puszkę (sprawdzone jedzonko). Wkurzało mnie wszystko co ściągało mnie do rzeczywistości wcześniej niż to było konieczne. I zarazem byłam tak zmęczona, że wolałam odpowiadać na pytania niż mówić o tym co czuję, bo nie miałam sił w to się zagłębiać i tym się zajmować.

Chciałam płakać - tak dla oczyszczenia. Ale nie potrafiłam...

Jak ciasno mieliśmy napakowany plan: 26 odsapnęliśmy. Ja się zaszyłam w pokoju, a mój partner w tym co go uspokaja: w planowaniu podróży.

A już 27-ego grudnia wstałam o 6, poszłam na zakupy, zrobiłam na zapasy jedzenia na dwa dni (tj. staramy się jeść w deficycie kalorycznym - wiadomo, przez Święta zawiesiliśmy wszelkie diety, a lodówkę mamy pełną pierogów po powrocie od bliskich, ale wiedząc, że idziemy w góry chciałam jednak dobrze zaplanować nam posiłki - zrobiłam pastę jajeczną do kanapek, z ziołami. Kanapki naprodukowałam z ogórkami kiszonymi (odporność!), pomidorkami, z wędliną i dymką. Spakowałam nam dużo warzyw, owoców, soki, czekoladę, kanapki z masłem orzechowym, przygotowałam termosy, jogurty... No byliśmy przygotowani, serio.

Mój narzeczony spakował nam czołówki, raki, kosmetyczkę (to dłu��sza historia, ale po fuck upie z niespakowaniem kosmetyczki przez niego jestem na to wyczulona), kijki, . A ja wyciągnęłam wyszukiwaną miesiącami w ciuchlandach odzież termiczną merino, kurtki sportowe, nieprzemakalne, spodnie, rękawiczki, swetry z wełny do zjazdów na nartach... i buciki do wspinaczki górskiej dla naszego psiaka, jej paszport, kocyk, miseczkę itp

A potem odstawiłam się jak szczur na otwarcie kanału, potwierdziłam opiekę dla naszego psa i już o 10:08 byliśmy u mojej koleżanki by zdać małą na 4h podczas których my zabieraliśmy moją siostrę, Szwagra nr 1 i siostrzeńca na świąteczny prezent: wizytę w zoo.

O tym napisze później (jak będę miałam siłę).

Minęły te 4,5h i wróciliśmy po naszego pieska, wpadliśmy do domu, przebraliśmy się, zjedliśmy obiad, spakowaliśmy prowiant z lodówki, chwyciliśmy plecaki, torby, buty górskie i dawaj w Karkonosze...

Gdy jechaliśmy o tej 17:00 było zupełnie ciemno. Nie mieliśmy siły rozmawiać już, więc wróciliśmy do słuchania książki (audiobook). Czułam, jakbym miała dreszcze od gorączki, więc przykryłam się kurtką i... zasnęłam. Przespałam pół rozdziału, ale było mi tak wszystko jedno, że nawet nie poprosiłam mojego podekscytowanego i skupionego na drodze partnera o streszczenie co się działo. Nie chciało mi się po prostu rozmawiać. Chciałam się schować i zniknąć... tak bardzo jestem/byłam zmęczona.

Dojechaliśmy do hotelu chyba przed 20:00. Było ciemno tak bardzo... tak bardzo mi to przypomina dlaczego nie znoszę zimy... Zjedliśmy kolację. Nakarmiliśmy pieska - młodej też się nie podobało, że znowu gdzieś wyjeżdża (od 23 do 27 ciągle gdzieś jeździ, czasem zostaje sama - boi się, pilnuje nas, żebyśmy jej przypadkiem nie zapomnieli).

Gdy nastawialiśmy budzili - zgodnie - na 3 w nocy coś mnie tknęło: a może to zły pomysł, aby zrywać się na wejście na wschód słońca? Przecież tak mało mam ruchu w tym roku. Ba! Chyba miałam dreszcze z gorączki w drodze... Może lepiej się wyspać, dać szansę organizmowi na regenerację po tak stresującym miesiącu? To będzie przyjemniejsze, bardziej komfortowe...

I teraz dla kontekstu: okazało się, że wielkim marzeniem mojego narzeczonego jest wejście na wschód słońca na Śnieżnych Kotłach. Dlaczego? Nie wiem. Dlaczego tym nie wiedziałam do 26 grudnia 2024? Też nie wiem. Ale podobno myślał o tym od pół roku przynajmniej. Opowiadał o tym tak: że to jedyny szczyt w okolicy na którym nie byliśmy. No ok. Ale mogliśmy być... rozmawiałam o tym z nim wiele razy, najczęściej, gdy lądowaliśmy w Schronisku pod Łabskim Szczytem - czyli kiedy wracaliśmy już w dół stoku po zdobyciu Szrenicy.

Czyli dotychczas zawsze szliśmy od strony Szrenicy... albo od strony Schoroniska pod Łabskim Szczytem w stronę Szrenicy. Nadole mapy, aby pokazać kontekt:

Okazało się, że mój narzeczony się naoglądał jakichś wejść, filmów i przewodników i baaaardzo chciał zobaczyć Śnieżne Kotły. Koniecznie o wschodzie słońca, bo to podkręca cel wejścia i wyścig z czasem, to dodaje dreszczyku. Nawet nie wiem czy latem by chciał... bo latem jakoś na niższe wzniesienia schodziliśmy - Wielka Sowa, Rudawiec, Rudawy Janowickie, Śnieżnik (no ok, to akurat wysokie jest).

A z uwagi na to, że mamy sprzęt i mamy już doświadczenie ze zdobywania szczytów zimą i w nocy (!) - dwa lata temu (? albo rok temu?) przecież w styczniu zrobiliśmy znowu Ślężę - to w zasadzie mamy już przetestowane, że sobie poradzimy, nie?

No i racjonalnie to brzmi ok.

Ale wciąż czułam, że to baaaaardzo zły pomysł. Ale tak baaaaaaaaaardzo zły pomysł. Trudno mi było ubrac to w słowa, bo gdy o tym mówiłam mój napalony na zrobienie tej trasy partner bardzo racjonalnie wytrącał mi argumenty z ręki. A ja w sumie też coraz bardziej - racjonalnie - przekonywałam siebie sama, że może i faktycznie jestem słabsza niż rok temu, że mam dużo gorszą kondycję i jestem przebodźcowana, że wprawdzie przytyłam tak bardzo, że nie byłam w stanie wejść w moje spodnie zimowe-narciarskie, ALE przecież tak chcę w góry...

Że w górach wracam do psychicznej równowagi...

I wstaliśmy o 3:00. Zapakowaliśmy kanapki, zalałam w termosach kawę i herbatę, spakowałam dodatkową kurkę do plecaka, dodatkowe rękawiczki, upewniłam się czy mamy nasze porządne czołówki, na wszelki wypadek wzięłam też zapasowe raki (jakby coś w tych, które spakował mój partner pękło - to się zdarza), ustawiłam sobie wygodną długość kijków - to moja pomoc, mająca rekompensować brak zadowalającej kondycji i ewentualne reperkusje związane z przybraniem na wadze, pomogą mi się trzymać na szlaku, jakbym traciła balans.

Spakowaliśmy i ubraliśmy też naszego pieska - czekała cierpliwie na dywanie w swoich zimowych bucikach.

Jeszcze trzeźwa myśl mnie dopadła przed wyjściem z domu: napisałam do mamy, do teściowej i do siostry wiadomość, bo na dobrą sprawę NIKT nie wiedział, że na spontanie pojechaliśmy w góry. Dałam znać im, że idziemy na wschód słońca, że mieszkamy pod takim adresem, że idziemy takim-a-takim szlakiem, na taki-a-taki szczyt, że wyruszamy teraz, o 3:45, że planujemy wrócić przed obiadem, że mamy kijki, apteczkę, ciepłe ubrania i prowiant, nie trzeba się o nas martwić, będziemy dawać znać. I że piszę ze względów bezpieczeństwa.

No i tyle, no i w drogę.

Szliśmy przez pogrążoną w śnie wieś, drogę oświecały nam uliczne latarnie. Było cicho... tak cicho... Mój partner z radością się rozpływał nad tą ciszą, nad tym, jakie to cudowne by doświadczać jej... a ja się czułam podenerwowana. Dochodziło do mnie, że zaraz wejdziemy do ciemnego lasu... A ledwo 12h wcześniej oglądałam w zoo jak są karmione wilki... ich wielkie, majestatyczne kły rozszarpujące czerwone mięso... Długo staliśmy przy wilkach w zoo, były takie majestatyczne, piękne. Moja siostra w zachwycie robiła im zdjęcia, bo obecnie pracuje nad książką ilustrowaną o wilkach, więc domagała się zdjęć i filmów, sama się wzruszała, zauważała niuanse. A my z nią - zachwyceni pięknem tych zwierząt. Tylko, że wtedy były bezpieczne i my byliśmy bezpieczni - dzieliła nas szyba, byliśmy w dzień w zoo... a my właśnie wchodziliśmy o 4 nad ranem do ciemnego lasu... do domu wilków, na teren Parku Krajobrazowego...

Coraz bardziej się bałam... Ale racjonalizowałam to: przecież wilk nas nie zaatakuje... a jednak mamy ze sobą małego pieska... Pieska może zaatakować... Mamy doświadczenie spotkania z wilkiem w naturze, wiec wiem, jak mnie wtedy ścięło strachem. Dosłownie kilkanaście godzin wcześniej wraz z moim partnerem wracaliśmy do tamtych doświadczeń próbując opisać co się stało z naszymi ciałami, gdy doszło nas to niskie, ledwo słyszalne warczenie. Że uruchomił się instynkt tak pierwotny, że nie mieliśmy o jego istnieniu pojęcia, że nogi zamieniły się w miękką galaretę i chociaż uciekaliśmy LATEM, przez drogę, biegnąc ile sił w nogach, to zdawało się, że ledwo się poruszamy, że kości w dolnych kończynach są tak kruche, że się pod nami załamią przy każdym kolejnym kroku, że nie są w stanie nas zanieść dostatecznie szybko i daleko by umknąć przed drapieżnikiem.

A teraz mamy zamiar wejść do lasu...

W pewnym momencie skończyły się zabudowania: ostatnia latarnia oświetlała podjazd przez posesją ostatniego domu, wraz z końcem ostatniego ogrodzenia nasza droga prowadziła przez most, za mostem widzieliśmy oszronione pola, a potem, dobych kilkadzięsiąd metrów dalej: naprawdę ostatnia latarnia uliczna oświetlała kolejne dwa domy ozdobione sznurkami świątecznych światełek, za nimi kończył się asfalt, a za nim zaczynał się... LAS.

I nagle na tą drogę, przed mostkiem, weszło stado saren. Albo jakichś innych kopytnych: były zaskakująco wielkie jak na sarny. Po prostu weszły i stanęły. Bokiem do nas, ostatecznie chciały przejść na przełaj przez drogę na te pola... ale z jakieś 7 saren, bardzo dużych, bardzo mających obecność ludzi w nosie, stanęło na drodze, obróciły głowy w naszą stronę i obserwowały. Ot tak, bez strachu. Patrzyły.

To było zarazem piękne i majestatyczne... ale też jakieś takie złowieszcze, bo chociaż światła było na tej ulicy na tyle by wyraźnie dostrzec sylwetki zwierząt to, w pyszczkach jedynie paliły się żółte oczy. Wszystkie zwrócone w naszą stronę, spokojne, obserwujące. Ciemne sylwetki i żółte oczy.

Stanęłam i walnęłam "boję się, daj mi moją czołówkę".

A on do mnie, że dał mi ją w pokoju hotelowym, że położył ją na krześle przy mojej czapce... okazało się, że położył czołówkę na mojej czapce, tej, która leżała na szczycie piramidki złożonych w kostkę ciuchów... ciuchów, które przygotowałam sobie na kolejny poranek, na powrót do miasta. No i zajebiście. Niedogadanie. Miał dobre intencje, podobno mi nawet to powiedział (pamiętał, że mówił bardzo dobitnie, krzątając się po pokoju: "mam twoją czołówkę" - może to nawet było "masz swoją czołówkę", może, kto wie, moja uważność była skupiona na tym, że ON MA moja czołówkę, a ja MAM do zaparzenia dwa termosy i spakowanie odpowiednio kanapek, którymi się zajmowałam od początku, rozdzielałam je do plecaków, ubierałam pieska... nie przyjmowałam nowych informacji: mój umysł zanotował "ja-żarcie i pies, on - czołówki i raki"). No i co? Opcja taka, że wracamy do hotelu po moją czołówkę - tracimy około 30-45 minut na spacer w te i z powrotem, czy idziemy dalej i korzystamy z chujowych (tj. o niskiej mocy lumenów) czołówek spakowanych "na wszelki wypadek", które kupiliśmy w Action.

No i to moja najgłupsza decyzja: zdecydowałam, że bierę tą czołówkę, która jest pod ręką, bo inaczej możemy nie zdążyć na wschód słońca.

Masakra.

To było głupie.

Bo przypomnę: jak wchodziliśmy nocą na Ślężę mój baaaardzo bujny umysł, bardzo kreatywny, interpretował wszelkie szeleszczenia jako "to wilk" - ba! Usłyszałam odległy chuj samolotu i się zerwałam wtedy do biegu przekonana, że to jakiś leśny drapieżnik i się wyjebałam xD , a potem zaczęłam się rechotać z własnej głupoty i irracjonalności tego strachu i w ten sposób przełamałam strach... Powinnam była o tym pamiętać. Że się baaaaardzo bałam. I że się bardzo cieszyłam, że szybko zaczęło wchodzić słońce, na długo przed przewidywanym w sieci świtem... A najlepiej mi było, gdy szliśmy mniej zalesionymi grzbietami góry...

Ale 28 grudnia 2024 weszłam do ciemnego, ciemnego lasu zagłuszając lęk i walące serce...

Zatrzymaliśmy się przy płocie obserwowani przez stado żółtookich saren... O. wyciągnął czołówki - swoją, przechujzajebistą i moją, chujową z action. Zapaliliśmy je i wróciło poczucie panowania nad sytuacją. Zwróciliśmy się w stronę saren - dalej nas obserwowały. Ale gdy dostały światłami po oczach po prostu przeszły przez jezdnie. Nasz piesek zaczął warczeć gardłowo... O. szedł ku mostkowi, jakby nigdy nic, jakby tamtędy nie przechodziły właśnie dzikie zwierzęta. Sarny widząc, że zbliża się człowiek przyspieszyły. Kiedy ja i piesek zrównaliśmy krok z moim partnerem nie było widać żadnej kopytnej na polach, na mostku, ale nagle mój piesek się najeżył i zaczął warszczeć w stronę zarośli przy mostu. Odwróciłam się w tamtą stronę, a moja czołówka oświetliła tylko pierwsze pnie, gałęzie i niepokojąco blisko drogi palące się tuzin żółtych ślepi.

Były blisko. I było to cholernie niepokojące na różne sposoby: po pierwsze była noc, była bliskość lasu, był to ich teren nie mój i zdawały się takie... groźne. Niebezpieczne. Złowieszcze z tymi czujnymi oczami utkwionymi w nas. Czytałam nawet kilka miesięcy temu takie opowiadanie o śmiercionośnym jeleniu, potworze, który zabijał szwędających się po nocy w górach ludzi (polecam, naprawdę dobre opowiadanie). Brry. Zarazem tak trzeźwo odzywał się innego rodzaju niepokój: że dzikie zwierzęta nie boją się ludzi, a to martwi, bo niestety ludzie mają tendencję robić im krzywdę, lepiej by uciekały daleko...

Przeszliśmy przez mostek, pole, ja uspokajałam pieska, mój partner odwrócił moją uwagę od całkiem upiornego przeżycia wskazując na świetnie zachowaną lub świetnie otworzoną architekturę ostatniego mijanego domku góralskiego.

Skończyła się droga, zaczęła się udeptana ścieżka prowadząca na szlak w lesie. Było cicho. Tak cicho. Słyszeliśmy każdy swój krok, szelest kurtek, każdy wzięty oddech i stukanie moich kijków najpierw o asfalt, a potem o kamienie. Latarnia przy ostatnim domu jedynie dawała nam zarys linii drzew, czap śniegu na gałęziach... a ścieżka w głąb lasu ziała złowieszczą ciemnością jak jakiś podziemny tunel...

NIC nie było widać.

Jedynie gęstą, złowieszczą ciemność.

I głupi tam weszliśmy.

Od początku w tych ciemnościach mocno czułam różnicę w mocy lumenów... Czołówka z Action dawała światło na jakiś 1-1,5m. A czołówka mojego partnera rozganiała smolistą czerń lasu na jakieś nawet 10m w głąb... i uświadamiała, że widzimy tylko to, co jest oświetlone, a reszta lasu jest skryta w głębokim mroku, który klaustrofobicznie naciska na nas z każdej strony...

Ech.

Jak na to co czułam uważam, że zachowywałam się i tak w sposób spokojny. Najgorszy moment przeżyłam około 6 rano i za to mi wstyd... i byłam świadoma, że odwalam panikę i O. to docenił. ALE teraz myślę, że lepiej by było wrócić już na początku do hotelu po moją czołówkę... chociaż nie wiem czy to by pomogło, tak naprawdę.

Na chłodno mogę to opisać tak: szłam w stanie bliskim katatonii... Albo, po przeczytaniu definicji w Wikipedii chyba byłam w katatonii:

Więc szłam zafiksowana na myśli, że JAK WYJDZIEMY Z LASU to będzie w końcu jasno. Szłam. Nie chciałam przerw. Mój partner namawiał mnie na to, aby piła - nie mogłam pić, chciałam iść. Jak naciskał bym coś wypiła to się denerwowałam, że nie jesteśmy w ruchu i zarazem czułam, że zwymiotuję prędzej niż coś do siebie wleję. Nie byłam głodna. Chciało mi się wymiotować ze stresu. I ze strachu. Bałam się odwrócić. Nie chciałam prowadzić, bo widział ledwo to co sama miałam pod nogami, nie mogłam aktywnie planować przez to trasy bezpiecznej dla mojego partnera i pieska. Miałam też duży problem by iść z tyłu - to wolałam, bo mogłam patrzeć na moją suczkę, bardzo mi zależało, żeby ona była bezpieczna, by nic jej nie zaatakowało (np: jakiś wilk). Ale jeżeli mój partner zrobił o 2 kroki więcej (jest ode mnie dużo wyższy, ma o wiele dłuższe kończyny - przy podchodzie na kamienistym szlaku to naprawdę łatwe i naturalne, że w chwilę jest o kilka metrów dalej i zarazem wyżej niż ja: to co dla niego oznacza podniesienie nogi i zrobienie dłuższego kroku to dla mnie w takich warunkach czasem kwesta zrobienia szpagatu, albo konieczności wspinania się na czworakach - więcej ruchów do wykonania, więcej siły, więcej czasu) i znalazł się o te 2 metry wyżej i zarazem dalej ode mnie czułam się porzucona w ciemności. Panika mnie brała, hiperwentylowałam, serce mi biło tak, że słyszałam dudnienie w uszach... I ta ciemność. Straszna ciemność.

W psychologii "ciemny, ciemny las" to metafora podświadomości - nie wiedziałam o tym, ale okazało się, że w mojej jest strasznie... i że walczyłam o życie od tej 3:45 do około 7:15. Serio, taki długotrwały stres, który trudno racjonalizować, bo wcale nie robi się z minuty na minutę mniej strasznie. Cały czas wewnatrz buzuje panika, łzy cisna się do oczu, ale organizm jest w trybie przerwania, szybciej się poruszasz, aby nie zostać w tyle, zarazem masz ochotę wymiotować i wkurzają cię propozycje uzupełniania płynów czy zjedzenia czegoś, bo CHCESZ STĄD JAK NAJPRĘDZEJ WYJŚĆ. A około 6 rano nie wytrzymałam i wybuchłam, że nie chcę tu być, że nie znoszę lasu, że nie bałam się nigdy tak bardzo i tak długo, że chcę stąd w tej chwili wyjść na łyse szczyty!, że nie nadaje się do tego, że mam chujową kondycję w tym momencie życia!, a zasuwam po szlaku ponad siły!, że nie, nie chcę zwalniać, chcę już nigdy nie być w ciemnym lesie!, bo boję się oddalić od mojego partnera chociażby o półtora metra!, że co nam do głowy strzeliło by iść na wschód słońca zimą!?, szczególnie po takim roku z tak słabą kondycją!?, Że to powalone! Że nie chcę tu być!

Byłam okropna jak o 6 rano coś we mnie pękło. Jak małe dziecko - żądałam, by się w tej chwili sad teleportować. Że nigdy więcej nie wejdę nocą do lasu!

O. proponował, żebyśmy zwrócili w takim razie. A ja wiedziałam, że to oznacza kolejne 2h w ciemnym lesie, tą samą, upiorną drogą. NIE NIE NIE! Wolałam na szczyt, bo po tych jebanych 2h KOSZMARU powinniśmy być bliżej łysych karkonoskich szczytów niż hotelu i strzelających żółtymi oczami w krzakach saren. Dlaczego jeszcze nie ma szarówki!? Narzekałam na głos. Byłam wkurwiona i wkurwiona krzyczałam. Bo niebo było ciemne, było widać jedynie wyraźnie gwiazdy i drogę mleczną - w innych okolicznościach piękne widoki, a o tej 6 nad ranem: znienawidzone i przeklęte wszystkimi wyzwiskami, jakie mi do głowy przyszły.

A co się wydarzyło o 6 rano?

Ano zaczęło padać...

Ech. Po kolei: jak weszliśmy do lasu było ciemno, gęsto, cicho. Szliśmy wtedy za ręce, po szerokie drodze. Nasz piesek biegł w bucikach między nami. Pod stopami szeleściły kamienie i suche liście. Trzymałam kijki w jednej dłoni - nie potrzebowałam na takiej drodze punktów podparcia, więcej moralnego wsparcia dawała mi ciepła dłoń mojego narzeczonego, nasze splecione palce.

Wtedy już proponował mi ponownie powrót do hotelu po moją lepszą czołówkę - nie kryjąc, że jest mu smutno, bo chciał wejść na szczyt na wschód słońca, ale cóż, najwyżej spełni to marzenie innym razem. Ważniejszy jest komfort i bezpieczeństwo. A ja racjonalizowałam - że owszem, jesteśmy w lesie, ale przecież nic nas nie zaatakuje, że jesteśmy razem, że to my, ludzie jesteśmy najgroźniejszymi drapieżnikami (takie napisy były rozwieszone w zoo przy wszystkich zagrodach z wielkimi kotami, napisy wisiały na lustrach umieszczonych na różnych wysokościach, tak, aby nie były przeoczone - też o tym dyskutowaliśmy ledwo dzień wcześniej, ba! Kilka godzin wcześniej mówiliśmy o tym, jakie to smutne i jak łatwo o tym zapomnieć...)

Poza tym jak szliśmy ramię w ramie to dzięki czołówce mojego narzeczonego widziałam wszystko... co przed nami... a jednocześnie w mojej głowie pojawiało się wyobrażenie lepkiej, ciemnej, zębatej, groźnej substancji przyklejającej się do naszych pleców, tyłków, ud... wszędzie tam, gdzie nie padała wiązka światła.

No i mimo chęci utrzymania pozytywnego nastawienia (bo w końcu to góry, bo tak kocham bliskość natury, szum lasu, wielkie przestrzenie Parku Krajobrazowego, bo odpocznę i zmęczę się, bo będzie przyjemnie) zaczęłam czuć stres... Stres mieszający się z lękiem...

A potem weszliśmy na most - ośnieżony, z desek między którymi ziały duże przerwy. Szum potoku pod nami był ogłuszający, wypełniający ciemność. Mój partner zproponował, że wejdzie pierwszy i te deski zaczęły się pod nim uginać - teraz, gdy wiem, jak ten most wyglądał w dziennym świetle powiedziałabym, że to zwykły most, że był stabilny i bezpieczny, ale nocą, gdy światło czołówek oświetlało TYLKO te deski i te dziury między nimi, gdy pod ciężarem stopy mojego partnera deski zatrzeszczały, ujęły się mocno, a czapy śniegu, które je pokrywały osunęły się w szczeliny, pewnie spadły do potoku, ale dla nas po prostu zniknęły w ciemności... OMG myślałam, że zaraz umrzemy, że się połamiemy spadając do potoku, gdy most się załamie.

Hiperwentylowałam. Zgodziliśmy się, że wchodzimy na most po kolei. Wtedy O. pierwszy raz oddalił się na więcej niż 2 metry. Zostałam z tej lepkiej, zimnej, skrzypiącej ciemności, w bladym świetle mojej czołówki z Action. Widziałam go oczywiście, ale był tak daleko... a mnie zjadał irracjonalny lęk. Nie tylko mnie - psa też. Pewnie nasz strach się jej udzielił, a może po prostu sama sie bała, pierwszy raz była nocą w lesie. Ale nie chciała wejść na most. Bała się. Wąchała szczeliny. Pisnęła. Zachęcaliśmy ją, aby zrobiła kolejny krok... Bardzo, ale to bardzo dokładnie obwąchiwała ślady swojego taty. Pośliznęła się raz - nic się nie stało, po prostu łapka w buciku jej się omsknęła lekko, ale resztę mostu przeszła z mocno podkulonym ogonem. No i w końcu przeszłam ja. Pociłam się jak szczur widząc jak z każdym moim krokiem śnieg obsuwa się w szczeliny z tych desek na których jeszcze puszyste białe czapy się utrzymały.

Przy końcówce mój chłopak wyciągnął do mnie rękę - drżałam. I poczułam taaaaką ulgę...

Potem szliśmy znowu za ręce, w krzakach znowu mignęły nam żółte ślepia - nie wiem czyje. Spokojnie komentowałam, że coś widziałam, a w środku byłam tak KOSMICZNIE napięta i bliska sama nie wiem czego: krzyku, płaczu, wymiotowania? Ale na zewnątrz byłam spokojna. Znowu szliśmy ramię w ramię. O. też spokojnie odparł, że on nic nie wiedział, ale w sumie coś tu mogło chodzić, w końcu las to dom wielu zwierzątek. I chyba wtedy, w próbie racjonalnego ocenia ryzyka w końcu puściłam jego rękę, przełożyłam jeden kijek do drugiej dłoni i zaczęłam nimi o siebie uderzać. Aby narobić hałasu i odstraszyć zwierzęta.

I wtedy do mnie dotarło, że to szczyt głupoty zrobić TAK TRUDNY SZLAK W ZIMĘ. O. na to, że przecież nie raz wchodziliśmy w zimie, że daliśmy radę zrobić 35km na Śnieżkę, że zrobiliśmy Szrenicę, Ślężę itp. Że wszystko w zimie, że dajemy radę... A ja mu na to, że gdy robiliśmy Śnieżkę byłam wycieńczona, a miałam taką kondycję, że z palcem w nosie i bez interwałów byłam w stanie przebiec 7 km, a potem iść grać w tenisa. PRZEBIEC. BIEC CAŁY CZAS I CZUĆ PRZYJEMNOŚĆ Z TEGO FAKTU. Byłam silniejsza, szczuplejsza o sama nie wiem ile, nie ważyłam się chyba od dwóch lat i dobrze mi to robi na głowę, ale wczoraj nie byłam w stanie wciągnąć na tyłek spodni w których Śnieżkę zdobywałam, a to coś mówi! Teraz nie przebiegnę mu 2km bez przerw na chód... Okay, LATEM potrafię zrobić wysokie szlaki, faktycznie na luzie weszłam latem (kilka miesięcy temu) na szczyty wchodzące w poczet Korony Gór Polskich, ale podejścia zimowe wymagają większej sprawności i większej siły w ogóle. A co dopiero wejścia NOCĄ w JEDBANYM LESIE!

To był zły pomysł.

Na to narzeczony, że nie rozumie o co mi chodzi i dlaczego tego co teraz mówię nie poruszyłam, gdy wczoraj i dziś decydowaliśmy o wyjściu w góry. No nie wiem, chyba dlatego, że nie pomyślałam, że nie miałam siły o tym myśleć i w ogóle o niczym myśleć. Że chciałam leżeć w moim ciemnym pokoju z książką i nawet nie dopuszczałam do siebie myśli o planowaniu tego wyjścia - myślałam tylko o tym, że ostatecznie góry ZAWSZE dobrze mi robią na głowę, ale to co się właśnie działo to taki KOSZMAR jakiego nikomu nie życzę.

On na to, że jest mu przykro, bo on nie jest teraz bynajmniej w lepszej kondycji niż wtedy, gdy zdobywaliśmy Śnieżkę. No i fakt - on wtedy był w takiej kondycji jak teraz: od czasu do czasu coś tam się porusza, a ja byłam chyba w najlepszej formie w moim życiu... i on chociaż mu mówiłam wielokrotnie, że ja nie jestem osobą, która ma łatwość do sportu, która potrafi się ruszać, albo która ogarnia swoje ciało, to jestem ON POZNAŁ MNIE, akurat w momencie życia, gdy odkrywałam swoje ciało, jego możliwości, a także niesamowitą niespodziankę: że to nie jest, że urodziłam się słaba, tylko, że moim wyjściowym, niewytrenowanym stanem jest słabość fizyczna...

No i wróciliśmy do naszej rozmowy poprzedniego dnia: on nie sądził, że jestem słaba, racjonalnie mi wyłuszczał, że damy radę, a ja zbyt optymistycznie i totalnie zwalajac na niego odpowiedzialność za moje decyzje się zgodziłam... chociaż kurwa czułam, że coś nie tak, to zamiast zaufać sobie, wsłuchać się w siebie, to pozwoliłam, aby wizja marzenia przyćmiła racjonalne fakty; leniwie unikałam wsłuchiwania się w siebie i konfrontacji z tym czego faktycznie potrzebowałam... No i chuj, to ja zawiodłam siebie. Chuj.

Znienawidziłam las.

I wtedy wyłonił się z ciemności kolejny most. I znowu przechodziliśmy przez niego jakbyśmy walczyli o życie. Pewniej niż przez ten pierwszy, ale mimo wszystko z sercem na rękach.

Wracając, w świetle dziennym okazało się, jak wspominałam, że mosty były stabilne, że za dnia potoki pod nimi nie są tak ogłuszające i rwące, nawet nie są specjalnie nisko pod mostami. A co najlepsze - wydawało mi się nocą, że między jednym a drugim mostem minęło z 30 minut drogi, wiele metrów. Tym czasem w świetle dnia odkryłam, że te mosty są od siebie oddalone najwyżej o 300m. No kurwa.

Czas w tej ciemności się dłużył.

Szliśmy dalej i za mostem się okazało, że szeroka droga się kończy, że teraz zaczyna się skaliste podejście, że musimy iść jedno za drugim. No i wszystko co czułam się zdwoiło. Nie wiem co myślałam wchodząc do lasu? Gdy jeszcze był sens zawracać. Że droga będzie szeroka i będziemy mogli iść cały czas za ręce? Nie wiem. Na Ślężę w sumie tak można iść, ale nie pomyślałam o tym, że będziemy musieli radzić sobie solo, w odległości, jedno za drugim. Nie miałam w ogóle przestrzeni radzić sobie z nowymi informacjami. Więc w tamtym momencie stres już skoczył poza maksimum, wyznałam, że wolę iść jako ostatnia i zasuwałam jak najszybciej i najsilnej, napięta jak struna, za moim narzeczonym, by nie zostawać w tyle za nim chociażby o te 2 metry, bo blade światło mojej czołówki z Action dawało otuchę, ale taką rodem z horroru...

Poniżej przykład: po lewej ja z moją chujowa czołówką, a po prawej POV mojego narzeczonego....

Byłam tak zmachana, że nie skupiałam się na lęku, zamiast tego po prostu całą siłę ładowałam w nadążanie za O. Ale myśli wciąż i wciaż uciekały do strasznego, ciemnego, ciemnego lasu - bo czasem migały mi w krzakach żółte, błyskające ślepia, czasem niewiadomo skąd zaczepiały mnie gałęzie, których chwilę temu nie było. Pomyślałam, że dla mnie tak podróż od ponad godziny jest jak ta scena z klasycznej Królewny Śnieżki Disneya, gdy Śnieżka ucieka przez las, wszystko w tym lesie jest upiorne, wszystko ją przeraża, wyciąga po nią szpony...

No i takie obrazy "uzupełniające" skryte w mroku drzewa podsuwał mi umysł. No. Taki jest mój "ciemny, ciemny las". Nie wspominając o tym, że mijaliśmy jakiś stawik - i ten stawik może w innych okolicznościach byłby magiczny, piękny, zamarznięty i skrzący się... - ale w tamtym momencie MOMENTALNIE pomyślałam o wszystkich legendach o utopcach jakie znam. Nie pomogło racjonalizowanie. A gdy tą myślą podzieliłam się z O. - o wiele bardziej wychillowanym niż - zaczął fantazjować o tym, jakie to fajne miejsce do mieszkania dla utopca. Chciał o tym pofantazjować na wesoło, tak jak potrafimy we dwoje za nią uzupełniać wzajemne opowieści, puszczać wodze fantazji. No nie miałam ochoty. Byłam przerażona. Tylko w kółko powtarzałam "jak najszybciej wyjdźmy stąd na łyse grzbiety" oraz "nienawidzę lasu".

Prosiłam go "mów do mnie", a on mówił o tym, jak jest tu pięknie, jak mu się podoba ta ścieżka, drogą i jak mu dobrze ze mną. A ja czułam, jak mnie ze złości i frustracji trzepie "mów o czymkolwiek tylko nie o tej sytuacji w której jesteśmy, jest koszmarna, zabierz mnie myślami daleko stąd, proszę!", a on na to, że ma puste w głowie, że nic mu nie przychodzi do głowy (mi też, byłam przerażona, nie myślałam), że on obecnie nie potrafi myśleć o niczym poza tym, jak tu jest ciemno, cicho i przyjemnie, jak tu cudownie odpoczywa (rozumiem to tak: ja się odcinam od bodźców leżąca w łóżku, z książką na czytniku lub w słuchawkach, w ciemnym pokoju, bezpieczna w 4 ścianach, odgrodzona od dźwięków i obecności innych ludzi, tylko ja, moje ciało, czucie, a on przeżywa to samo będąc w ciemnym lesie, czując swoją bezbronność i poddanie wobec natury, brak dźwięków, świateł, ścian, - tylko ten pierwotny powrót do natury, to dla niego jest wręcz intymne, przynoszące ulgę i radość - tak mniej-więcej mi to nakreślił gdy go o to zapytałam. Potrafię to zrozumieć, bo przeżywam coś podobnego będąc w wannie i biorąc gorącą kąpiel, albo właśnie czytając książkę, ale w ciemnym lesie wszystko we mnie wyje, że jestem nie przygotowana na ogrom nibezpieczeństw z jakimi w nim się zetknę). Miałam ochotę go udusić.

Prosił, abym wymyśliła jakiś temat do rozmowy, bo on nie ma pomysłu. Wymyślałam - książka, którą słuchaliśmy w drodze w góry, w samochodzie. Wymienialiśmy może 3 zdania, naprawdę się lepiej poczułam... ale rozmowa po jego stronie zamierała... a do mnie wracała świadomość tej naciskającej z każdej strony, przerażającej ciemności! Raz wydawało mi się, że widzę na ścieżce człowieka i momentalnie odpalały mi się myśli o wszystkich true cime i zagnionych parach w górach, morderstwach na szlaku... No... Koszmar. Ta podróż to był koszmar.

W pewnym momencie nasz piesek się zatrzymał. Obserwowała lewą stronę ścieżki. Najezyła się. Ale nie wydała z siebie dźwięku - przy sarnach czuła się pewniej, a tym razem zamarła. O. pociągnął smycz, zachęcaliśmy ją, aby ruszyła razem z nami. Ja zaczęłam uderzać znowu kijkami o siebie - co i tak robiłam miarowo, często, od kilku godzin. Metaliczny dźwięk robił masę hałasu, ale nas piesek podszedł kilka kroków z nami i znowu się zatrzymała obserwując ciemność po lewej stronie. Obydwoje świeciliśmy w krzaki i obydwoje łagodnie namawialiśmy pieska, aby ruszyła, że tam niczego nie ma... Ale zauważyliśmy jak cicho się zrobiło (i tak było w lesie upiornie cicho, ale tamtym momencie i pies i my też nasłuchiwaliśmy, więc ta cicha była dojmująca). I nagle nasza psiunia zaczęła ostrzegawczo warczeć... Groźnie. Była najeżona, futro na jej szyi i karku rozłożyło się jak u kobry. Ale jej warczenie było dalekie od tego panicznego jazgotu jaki słyszymy na co dzień. To był urywany, bardzo niski dźwięk. I chyba wtedy pierwszy raz mój narzeczony też się przestraszył, bo zaczął krzyczeć. Wydawał z siebie niskie, głośnie "ho!", pauza i znowu "ho!". W tym dźwięku było coś agresywnego i zaskakująco pierwotnego. Pierwszy raz słyszałam go jak robił coś takiego. On ma doświadczenie z biwakowaniem w lasach, na dziko, ze spotkaniami z dzikimi zwierzętami... cały czas podczas tej podróży to ja robiłam hałas, a on jedynie przyznawał, że to dobry pomysł jeżeli mi to pomaga czuć się bezpieczniej. Ale gdy i on zaczął krzyczeć to myślałam, że dostanę ataku serca, ale chociaż serce chciało wyskoczyć mi z piersi nie byłam w stanie dobyć głosu, ani się ruszyć (poza tym co ja mogłam? We frustracji i złości znowu pomyślałam o tym jak chujową mam kondycję i że jakby wyskoczył na nas wilk to nie ma sensu uciekać, i tak mnie zagryzie, jestem za cieżka i za wolna, że przynajmniej mojego psiaczka obronię podkładając się pod te wielkie kły, niech oni dwoje uciekają, niech mój narzeczony chwyci psa pod pachę i spierdala na tych swoich długich nogach... ja nie będę w stanie biec pod górę, bo za ciężko, lub w dół, bo się wyjebię prędziutko na tych kamieniach, nie pomoże też to, że jestem w tylu warstwach odzieży i do tego z ciężkim plecakiem na plecach, nie mam szans po prostu uratować swojego życia). Zalała mnie adrenalina. W silnym przypływie trzeźwości obmyślałam plan i zaczęłam napieradalać tymi kijkami, które trzymałam w rękach, jak w cymbałki. Bum, bum, bum. Brzęczało. Było głośno. Naprawdę głośno w tej ciszy - to taki dźwiękowy kontrast podkręcony na maksa. Nie wiem jak to opisać, aby oddać poziom hałasu, jaki narobiliśmy.

Nasza psiunia, która ewidentnie więcej widziała, albo przynajmniej czuła nosem niż my wykonała ruchy, które sugerowały nam, że coś w tych kniejach się poruszyło, lekko skleciło (chciała się tam wyrwać, stanęła na tylnych łapkach, aby lepiej widzieć) i odeszło (tak sądzę, bo dźwięków z tej lewej strony nie słyszałam wcale). Sunia podskoczyła, warczała cały czas ostrzegawczo, a potem uspokoiła i nas i siebie, gdy się otrzepała. I swoim zwykłym, piskliwym tonem kilka razy wrogo szczeknęła w stronę w którą coś musiało oddalić i podeszła do przodu - tak nasza mała się zachowuje, gdy na chodniku czy w parku spotka nielubianego pieska: obserwuje w oględności, a gdy niemilewidziany osobnik nas minie, wtedy nasza malutka się otrzepuje i poszczeka z odległości jakąś wrogą klątwą...

Odetchnęliśmy z ulga i ruszyliśmy dalej, chciało mi się wymiotować ze stresu, mój partner chciał się zatrzymać na postój, napić się wody, ale upierałam się, że NIE, żadnych postojów dopóty nie wyjdziemy z lasu!

No i szliśmy dalej, sprawdzaliśmy mapę ciąglę będąc w ruchu - niby byliśmy tuż przy miejscu, gdzie powinna zaczynać się kosodrzewina... ale wciąż trwał las...i dochodziła 6 rano, a niebo było nadal ciemne, czasem błyskało gwizdami w momentach przerzedzenia drzew... BYŁ CIEMNO JAK W DUPIE...

I wydarzyły się trzy rzeczy: po pierwsze okazało się, że nasz szlak jest przysypany (wycinka drzew była i problem się zrobił) i jest zakaz wstępu na niego. Musieliśmy iść szlakiem z obejściem tego fragmentu szlaku - więc dołożyło nam to około 3km drogi w tym JEBANYM CZARNYM LESIE (jestem tak zła na ten ciemny las! Tak mnie wystraszył, tak długo trwałam w chronicznym stresie!!!!). A po drugie okazało się, że szlak, ten właściwy to koryto potoku. Więc wyślizgane kamienie, głazy, dużo podciągania się na rękach, na dworakach. Podnoszenia nóg tak wysoko, że sprawia to ból i dźwigania całego ciała w górę... a jednocześnie walka o to by zrobić to jak najszybciej by nie zostać w tyle za O., w ciemnościach... Do tego miejsca zamarznięte, O. stanął i był ok, stanęłam ja, a lód się załamywał, moja stopa wpadała do potoku między jedną, a drugą skałą... Czasem się ślizgaliśmy, on spadał nogami do potoku też... Czasem lód chował się pod czapą stabilnie wyglądającego śniegu... Zaczepiały o nas konary gęsto rosnących drzew, szamotaliśmy się próbując wyrwać lecaki wplątane w gałęzie...

Nasz piesek balansował na tych kamieniach w bucikach - buciki są dobre na śnieg i ścieżki, a na takim torze przeszkód jak ten na którym wylądowaliśmy to było dla niej dodatkowe utrudnienie - O. ściągnął jej buciki z przednich łapek. Pomogło to maleństwu radzić sobie z przeskakiwaniem po lodzie i głazach. Walczyła o zatrzymanie tytułu Mistrzyni Suchej Łapki (nie znosi być mokra), ale niestety kilka razy i pod nią kruchy łód się załapamał.

No i około 6 rano wydarzyła się niestety trzecia rzecz: zaczęło padać. Ale nie śniegiem. Oj nie. Deszczem. A my na tym szlaku, przez potok, w zimnie, ślisko, szron dookoła, zaczepiamy o konary stopami, a o suche badyle gałęzi czapkami i plecakami. Czasem widzę po bokach szlaku, w ciemnościach błyskające żółte ślepia. Może lis? Może sarna? Nie wiem. Staram się nie myśleć o tym. Ale KURWA TEN DESZCZ... Nie wchodzę w góry jak pada - nie ma przyjemności z wchodzenia w deszczu. Żadnej. A deszcze powodował, że czapeczki śniegu leżące na drzewach się roztapiały i płatami spadały nam na głowy. Wszędzie - plus taki, że narobiło to hałasu w całym lesie, już się nie martwiłam, gdy usłyszałam szelest po boku, już mi serce nie podchodziło do gardła. Teraz myślałam o tym, że jak śmierć przyjdzie to z każdej strony, nawet nie usłyszę, a co gorsza - PADA. Będę mokra i chora... Jak się nie pośliznę i nie zabiję. Iwtedy do mnie dotarło, że POSZLIŚMY W GÓRY ZIMĄ, A NIE MAMY UBEZPIECZENIA!!! No bo skończyło się wraz z utratą pracy przez O. Co za skrajna nieodpowiedzilność!!!!???

No i to przelało czarę i zaczęłam... nie wiem... histeryzować i jednocześnie wyżywać się na O.?

No bo domagałam się, że nie zostanę w tym lesie chociażby chwili dłużej, bo DESZCZE i BOJĘ SIĘ, że chcę w TEJ CHWILI być na łysym grzbiecie.

Szłam dalej, ale zatrzymywałam się na kilka sekund, bo jednocześnie nie mogłam złapać powietrza, dusiłam się, jednocześnie łkałam, ale z moich oczy nie płynęły łzy (chociaż tak bardzo tego chciałam w temtym momecnie) i zarazem miałam ochotę wymiotować, ale nie miałam czym... I tak co oddech, co krok. O. mnie przytulił. Dwa razy. Starał się być wspierający. Ale ja się wkurzałam, atakowałam go, a zaraz z pełną świadomością przepraszałam i wyjaśniałam, że chcę by do mnie mówił, a on milczy, nie chce mówić, że dopiero jak prowokuje kłótnie to do mnie mówi i jestem też za to na niego zła. A ona to znowu, w panice, że nie wie co do mnie mówić, bo ma pustkę w głowie... I że rozumie...

Miałam ochotę go udusić wtedy...

Cały czas towarzyszyło mi spirala myśli o tym jak się bardzo boję. Już nawet nie wiedziałam czego. Wszystkiego chyba. Szłam dalej świadoma tego, że nigdy w życiu nie byłam przez tak długi czas narażona na tak wielki i irracjonalny stres. Chyba... Nawet nie zauważyłam kiedy przestało padać... Tak się bałam. Ba! Czułam ucisk po lewej stronie klatki piersiowej - bałam się, że zaraz dostanę ataku serca...

O. namawiał mnie na picie - nie chciałam, powtarzałam, że napiję się jak wyjdziemy z tego jebanego lasu, że wcześniej nic nie przełknę.

Miałam wrażenie, że to trwało wieki... Ale wreszcie wyszliśmy z lasu. Dokładnie o 7:15 wyszliśmy na łysy teren, na szlak prowadzący prosto na Przełęcz pod Śmielcem. Widzieliśmy stąd Wielki Szyszak i Ośrodek nadawczy w Śnieżnych Kotłach - na szczycie wieży migało czerwone światło na tle czarnego nieba.

Nie zatrzymywaliśmy - szliśmy, doputy nie wyszliśmy poza drzewa... O. dotarł tam pierwszy - już się nie bałam, gdy mnie wyprzedzał, już widziałam, już ciemność nie była taka lepka i gęsta poza lasem... Usiał z naszym pieskiem na dodatkowej kurtce, którą miał w plecaku.

Kiedy ja do niech dotarłam już byłam spokojniejsza, już adrenalizna opadła, dalej miałam nudności, a w całym ciele olbrzymią potrzebę do płaczu (nadal to mam w sobie i nadal tych łez niewypłakałam), ale po prostu walnęłam na śnieg. Po prostu upadłam i leżałam. To był największy wysiłek w życiu... i dopiero wtedy przyjęłam butelkę z wodą.

Masakra...

A potem była bajka. Było coudownie i łatwo by mogło to przyćmić ten horror ciemnego, ciemnego lasu między 3:45, a 7:15 - ale nie chcę zapomnieć o tym, żeby znowu nie powtórzyć tego samego błędu. Bo kurwa, atak serca będę miała na własne życzenie. Jestem tak zła, że tam poszłam w nocy, bez ubezpieczenia... TAK CHOLERNIE ZŁA!

Nie potarliśmy na wschód na Śnieżnych Kotłach - wschód nas zastał, gdy obchodziliśmy Wielki Szyszak. Coś... przepięknego! Tak jasnego! Tak... delikatnego. Jak lekarstwo na tą okropną ciemność.

Od tego momentu musieliśmy już włożyć raki - całe szczęście tych mieliśmy w nadmiarze.

Szliśmy ku Śnieżnym Kotłom, gdy pomarańczowe, ciepłe światło ogrzało ośnieżony szczyt Szyszaka, pokazało smog w dolinie, pagórki wyglądały jak wyspy w białym morzu. Jasne światło zmieniło Przekaźnik Telewizyjny na Kotłach w bajkowy domek rodem z Doliny Muminków. Każda chwila, każdy krok zmieniał natężenie światła, roziskrzał śnieg. Niebo przechodziło kolorami - od granatu, przez zieleń, żółty, pomarańczowy i różowy...

Zresztą tego słowa nie oddadzą... zdjęcia też spłaszczają barwy. Sapaliśmy do siebie w drodze, co krok, że kurcze, togo jak tu jest pięknie nie oddadzą ŻADNE ZJĘCIA. W matrycach aparatów brakuje kolorów! Tego nie da się uchwycić... Pogoda była cudowna - nie wiało, nie padało. Tylko słońce i przejrzysta widoczność (na zdjęciu poniżej po prawej na górze moi).

Miedzy wykonaniem tych zdjęć poniżej są minuty, może 5? Nie wiem. Ale te kolory! Ta różnica w tym co się dzieje z niebem!

No i doszliśmy.

Byłam z siebie tak dumna... i tak bardzo przekonana, ze nie wejdę nigdy już do ciemnego, ciemnego lasu!!

Nasz piesek był niesiony może 15 minut drogi łącznie, co oznacza, że przeszła swój rekord życia - 19km. Na własnych, małych łapkach. <3

Kanapki zjedliśmy o 8:50 pod wieżą przekaźnika. Były pyszne. Wypiliśmy dopiero tam herbatę - kawy nie chciałam ryzykować, moje serce dopiero co się uspokoiło. Gorzko pomyślałam, że w normalnych warunkach to te kanapki by weszły już o 6 rano, a herbata byłaby popijana regularnie, co kilka metrów, może nawet weszła być kostka czekolady... gdyby to było normalne wejście za dnia. Gdyby było komfortowo i gdybym miała przestrzeń na bycie Tu i Teraz w ciele, w naturze... Bardzo to było złe i koszmarne co się wydarzyło w lesie. Dla mnie samej. Bardzo.

A gdy już było jasno wszytko wydawało się okropnym, ale odległym koszmarek...

Z płaskowyżu przy Łabskim Szczycie zadzwoniliśmy do rodziny O. - jego mama miała relację ze szczytów Karkonoskich life (ciekawe ile z tego widziała tak naprawdę, bo sygnał był słaby) - miło było. Mijało nas tam tyyyyyyylu fotografów. I biegaczy! Marzę o tym, aby kiedyś pracować zdalnie za dnia w schroniskach, a po południu przemieszczać się od schroniska do schroniska po tych łysych grzbietach...

Zeszliśmy do schroniska Pod Łapskim Szczytem, stamtąd dałam swoim krewnym znać, że żyjemy, chociaż ledwo i tam zjadłam pierogi. Ruskie. To był mój comfortfood na który miałam ochotę od kiedy walnęłam jak kłoda w śnieg o 7:15 i od kiedy upiłam pierwszy łyk wody.

Nasz piesek padł ze zmęczona pod kaloryferem. Nie reagowała na obcych (nietypowe), a zamiast tego zginała i prostowała łapki, powolnym ruchem... biedne maleństwo. Chciałam jej założyć spowrotem buciki, ale O. nie uparł, że ona sobie radzi lepiej w śniegu bez bucików - i to fakt jest, ale jest jej zimno... nie chciało mi się z nim kłucić... Ale jestem też na jego upór trochę wciąż zła... potem mu racjonalnie wyjaśniłam, że to był moment na założenie bucików i zgodził się, że źle, że nie założylismy ich, że chciał dobrze, ale faktycznie w tamtym momencie uważał inaczej... Ale wkurza mnie to... I trzeba coś z nim jego przekonaniem o własnej racji zrobić - dobrze, że przekonanie ma, to luz, ale nie podoba mi się, że nie bierze moich obiekcji pod uwagę (tu: może zrozumieć, że po moim melt downie o 6:00 na kamienistym szlaku w potoku może mieć wątpliwości - luz, ale od kiedy było jasno byłam racjonalna).

Zeszliśmy.

W pewnym momencie nasz porotny szlak złączył się ze szlakiem, którym szliśmy nocą - miałam szansę zobaczyć za dnia te mosty, na których walczyliśmy o życie, bale drewna, przy których mysląłam, że zaraz ktoś nas zaatakuje, staw utopca (za dnia wyglądał i śmierdział jak najgorsze bajoro), a potem, na samej końcówce okazało się, że te pola, te przy których widzieliśmy w nocy dziwnie odważne stado saren to nie pole. To mokradła i to mokradła opatrzone tabliczką, niechybnie trakcją marketingową, bo tabliczka głosiła, że to MO-CZARY, że należą do jakiegoś pana i pani, że prosi się o ostrożność, bo w potoczku mieszka RUSAŁKA. No i proszę - to nie były dziwne sarny, to były góralskie kelpie! Bardzo tym rozbawiłam narzeczonego xD

A zupłnie mnie nie rozbawiło, gdy okazało się, że przy drodze do naszego hotelu, tej, którą też szliśmy nocą stoją głazy... gazy malowane w potworne paszcze potworów. Coś co za dnia wygląda jak urocza atrakcja, a czego całe szczęście nocą nie zauważyłam wtedy, w drodze powrotnej wydało mi się wrecz obraźliwie i kpiące z mojego strachu w nocy. Wiem, że głupie, ale te paszcze namalowane na kamieniach były naprawdę tak straszne jak Diabeł Piszczałka...

No i trochę o tym rozmawialiśmy... ale wciąż przepracowuję te emocje... To mnie kosztowało więcej nerwów niż potem oddał relaks na górskim szlaku. Jestem wykończona na każdy możliwy sposób. Nie mam na nic siły, ani ochotę... Chciałabym płakać, ale nie mogę...

9 notes · View notes