#brak przyjaźni

[dysharmonia]

czasem trzeba przemoczyć oczy łzami żeby lepiej widzieć

[xepongex]

Tak nagle po prostu zniknęłaś z mojego życia, tak o, bez uprzedzenia i słowa pożegnania. Świat stał się nagle szary, ponury, niewyraźny i przepełniony nieszczęściem. Nagle z codziennego kontaktu zastałam własne towarzystwo i cztery ściany. Tyle razy moje palce zawisnęły nad klawiaturą, aby wysłać do ciebie wiadomość i powiedzieć Ci, że mleko było zważone, dzień był kiepski, a mój ulubiony aktor udzielił wywiadu i obejrzałam go miliony razy. Tracąc Ciebie z dnia na dzień, zaczęłam tracić siebie. Mało spałam, jadłam minimum, aby zdusić to uczucie głodu. Przestałam dbać o siebie jak i o swoje otoczenie. Powroty do mieszkania były najtrudniejsze, bo samotność otulała mnie z każdej możliwej strony. Nie miałam siły na nic, a pusty wzrok utkwiony był w ekranie telefonu. A potem zaczęłam słuchać muzyki. Stało się to formą terapii, która uspokajała mnie, zagłuszała myśli. Zaczęłam planować każdy dzień, by mieć po co wstać następnego, a nie przeleżeć go z pustym wzrokiem wbitym w ścianę i z ochotą na płacz. Zaczęłam zmuszać się do jedzenia i szukałam przyjemności w przygotowaniu ładnych posiłków. Wypolerowałam mieszkanie w akcie złości i frustracji. Robiłam minimum minima, by zebrać się w całość. Wyszłam na spacer, było słychać mewy i pierwszy raz od dawna poczułam, że mogę oddychać, nie popadając w atak paniki. I pierwszy raz od dawna dostrzegłam słońce, które wcześniej przez długi długi czas było schowane za chmurami. Nabrałam powietrza do płuc, na plaży fale odbijały się od brzegu i wszystko nagle się we mnie wyciszyło. Chociaż moje kawałki pokruszonej duszy ledwo się trzymały to po raz pierwszy od dawna pomyślałam, że może z tego wyjdę. Wyjdę z tęsknoty za tobą i poukładam się na nowo.

[marzeniesamobojcy]

Ogromny ból

Choruję na samotność

Wokół rozbiegany tłum

Publikuję swą dorosłość

Wielki bum

Potrzebuję mieć pewność

Nagle ustał szum

Co za bezczelność

[martiove]

Nie można utrzymać zdobytej świadomości […], jeśli w realnym lub wewnętrznym życiu przebywa się pośród nikczemników. Jeśli otaczają cię osoby, które krzywią się na ciebie i patrzą z odrazą w sufit, kiedy się pojawiasz, coś mówisz, coś robisz, to znaczy, że jesteś z ludźmi, którzy gaszą twoje pasje, a prawdopodobnie także i własne. To nie są ludzie, którzy dbają o to, co robisz, o treść twojego życia. Kobieta musi mądrze dobierać przyjaciół i kochanków […]. Zwłaszcza ukochanym mężczyznom często przypisujemy moc wielkiego maga. Trudno się przed tym uchronić, ponieważ wkraczanie w prawdziwą intymność jest jak otwieranie magicznego, kryształowego atelier, a przynajmniej tak nam się wydaje. Kochanek może przywołać, ale i zniszczyć nawet najtrwalszą więź kobiety z własnymi cyklami i ideami. Trzeba unikać destrukcyjnych kochanków i szukać kogoś, kto ma silne psychiczne mięśnie i czułe ciało. Dzikiej Kobiecie w tobie sprzyja kochanek o bogatym życiu wewnętrznym, który potrafi "wejrzeć w serce kobiety". Kiedy Dzika Kobieta ma jakiś pomysł, prawdziwy przyjaciel lub kochanek nigdy nie powie: "No, nie wiem... to naprawdę głupie (pompatyczne, niewykonalne, za drogie, etc.)", lecz raczej: "Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem. Powiedz mi jak to widzisz. Powiedz mi na czym to polega". Jeśli ktoś traktuje cię jak żywą, rozwijającą się criaturę, istotę taką jak drzewa w lesie, fikus w kącie pokoju albo róże przed domem, jeśli widzi w tobie prawdziwe, żywe, oddychające istnienie, co prawda ludzkie, ale utkane z niezwykle delikatnej, wilgotnej, magicznej materii, jeśli sprzyja criaturze, która jest w tobie – to jesteś z człowiekiem, jakiego ci potrzeba. Będzie na całe życie przyjacielem twej duszy. Roztropne dobieranie przyjaciół i kochanków, że nie wspomnę o mistrzach, jest rzeczą największej wagi dla zachowania świadomości, intuicji, panowania nad płomiennym światłem, które widzi i wie.

Clarissa Pinkola Estés, Biegnąca z wilkami (s. 147-148)

[butterflyx-yz]

Czuje się jak ta niepotrzebna przy słodkiej parze moich przyjaciół. Chcę powiedzieć, że też tu jestem, zauważcie mnie.

[olafino]

Niepotrzebny przyjaciel!

Jestem niepotrzebnym przyjacielem,

Wrogiem, kłamca, oskarżycielem.

Jestem sam pośród stad,

Chce być pośród nich dumny jak paw,

Przyjacielem pełnym skarb.

Jestem niepotrzebnym przyjacielem…

Jestem tym, który odleciał- jak ty aniele

Jestem niepotrzebny pośród potrzebnych ludzi

Czy się niepotrzebny kiedyś rozrodzi?

Chce być potrzebnym przyjacielem

Nie wrogiem, nie zbędnym menelem

Chce być z wami przyjaciele

Potrzebny, ważny i odważny

Pozwólcie mi takim przy was być

Z wami, przyjaciele, się ze śmiechu ryć

A może to moja głowa i moje lęki

Chciałbym wziąć miecz i pokonać wroga raz na zawsze,

dźgając wroga głęboko i dosadnie,

aby się nie podniósł już nigdy- naprawdę.

Jestem niepotrzebnym towarzyszem

Pośród pięknej łani,

Ale nie mam szans ani

Jestem niepotrzebny i to mnie rani.

Jestem niepotrzebnym i nie mam szans

Pisze teksty, bo słowo ma wielką moc,

Ale przegram, bo słowa zabije noc; ciemność i mrok.

Chce być potrzebnym przyjacielem

Nie wrogiem, nie zbędnym menelem

Chce być z wami przyjaciele

Potrzebny, ważny i odważny

Pozwólcie mi takim przy was być

Z wami, przyjaciele, się ze śmiechu ryć

A może to moja głowa i moje lęki

Chciałbym wziąć miecz i pokonać wroga raz na zawsze,

dźgając wroga głęboko i dosadnie,

aby się nie podniósł już nigdy- naprawdę.

Do was kieruje me słowa,

bądźcie jak okaz zdrowia,

Przygarniajcie swojego przyjaciela,

Niech nie czuje, że nie ma znaczenia

[nieujawniona-istota]

Wieloletnia przyjaźń, która już dawno okazała się być toksyczna. Wiedziałam, długo akceptowałam, aż w końcu zerwałam. Dlaczego nadal zdarza mi się chcieć do tego wrócić? Minęło już sporo lat...

[zniszczonyprzezswiat]

„Mam w telefonie 30 kontaktów ale do żadnego nie mogę zadzwonić o 3:14”

-Autor nieznany

[tazapomnianadziewczyna]

• 𝕄𝕒𝕞 𝕕𝕠𝕤́𝕔́ 𝕗𝕒𝕝𝕤𝕫𝕪𝕨𝕪𝕔𝕙 𝕝𝕦𝕕𝕫𝕚. 𝕁𝕦𝕫̇ 𝕤𝕒𝕞𝕒 𝕟𝕚𝕖 𝕨𝕚𝕖𝕞 𝕜𝕠𝕞𝕦 𝕦𝕗𝕒𝕔́ 𝕨 𝕥𝕪𝕞 𝕔𝕙𝕠𝕣𝕪𝕞 𝕤́𝕨𝕚𝕖𝕔𝕚𝕖 . •

[dysharmonia]

lepiej z błędem zacząć, niż perfekcyjnie zwlekać

[xepongex]

znów się spotkamy

kiedyś

przypadkiem

na przystanku autobusowym

w galerii handlowej

uśmiechniemy się niezręcznie

i odwrócimy wzrok

jak gdyby

nasza

przyjaźń

była nic niewarta

prócz 13 lat

wspólnych wspomnień

teraz odwracam wzrok

bo wiem

że wydajesz się szczęśliwsza

i wiem

że to nie ja jestem powodem tego uśmiechu

wiem też

że ja

zamykam się co dzień w mieszkaniu

cichym

pustym

zduszonym przez płacz i samotność

i czekam

czekam

aż zapytasz co u mnie

a ja wtedy odpowiedziałabym

że czuję się najgorzej

najgorzej na świecie

ale wiem

że nie zapytasz

że nie powiesz, że wszystko będzie dobrze

i nie powiesz, że mam płynąć dalej pomimo przeciwności

tak jak ja zawsze Ci powtarzałam

i to sprawia, że

kulę się w sobie

na sofie

i

chociaż moje serce bije

to czuję się martwa

tak pusta

tak wybrakowana

i połamana

bo wiem, że

ja już przestałam płynąć przed siebie

i dryfuję od dawna bez wyraźnego celu

próbując się pogodzić się z tym, że

straciłam cząstkę siebie wraz z odejściem twoim

[m-silverrr]

„Gdy rozsypuje się rodzina, to nie rozsypuje się tylko dom. Ale również twój cały malutki świat”

[bezszczescia0]

Byłaś dla mnie jak siostra

Odchodząc ode mnie

Zabrałaś mi część

Której wiem, że nigdy nie odzyskam

[softvsoul]

Bądźcie pozdrowieni Nadwrażliwi

za waszą czułość w nieczułości świata

za niepewność wśród jego pewności

Bądźcie pozdrowieni

za to, że odczuwacie innych tak, jak siebie samych

Bądźcie pozdrowieni

za to, że odczuwacie niepokój świata

jego bezdenną ograniczoność i pewność siebie

Bądźcie pozdrowieni

za potrzebę oczyszczenia rąk z niewidzialnego brudu świata

za wasz lęk przed bezsensem istnienia

Za delikatność nie mówienia innym tego, co w nich widzicie

Bądźcie pozdrowieni

za waszą niezaradność praktyczną w zwykłym

i praktyczność w nieznanym

za wasz realizm transcendentalny i brak realizmu życiowego

Bądźcie pozdrowieni

za waszą wyłączność i trwogę przed utratą bliskich

za wasze zachłanne przyjaźnie i lęk, że miłość mogłaby umrzeć jeszcze przed wami

Bądźcie pozdrowieni

za waszą twórczość i ekstazę

za nieprzystosowanie do tego, co jest, a przystosowanie do tego, co być powinno

Bądźcie pozdrowieni

za wasze wielkie uzdolnienia nigdy nie wykorzystane

za to, że niepoznanie się na waszej wielkości

nie pozwoli docenić tych, co przyjdą po was

Bądźcie pozdrowieni

za to, że jesteście leczeni

zamiast leczyć innych

Bądźcie pozdrowieni

za to, że wasza niebiańska siła jest spychana i deptana

przez siłę brutalną i zwierzęcą

za to, co w was przeczutego, niewypowiedzianego, nieograniczonego

za samotność i niezwykłość waszych dróg

bądźcie pozdrowieni Nadwrażliwi

- Kazimierz Dąbrowski „Posłanie do Nadwrażliwych”

[tearsincoffe]

Dobry wieczór moje miłe Motylki! 🦋

[17.03.2024]

Przytyłam. W miejsce kropki mam szczerą ochotę wstawić słowo "przepraszam". Nie zliczę ile razy padły w moją stronę słowa "teoretycznie jesteś człowiekiem myślącym powinnaś potrafić przestać się obżerać" - sugestia jakobym miała kontrolę. Wcale tego nie czuję, ster jest gdzieś daleko poza zasięgiem moich rąk. Jem i nie myślę, tępo przeżuwając. Tak zamknięta w pokoju nie różnie się niczym od roślinki lub prymitywnego zwierzęcia o które moja mama się nie prosiła.

Mama - u mnie temat rzeka. Ostatnio preferuję słowo "koleżanka". Wspólnie się śmiejemy, kochamy ponad życie aż przychodzi malutki zgrzycik. Wtedy na wzór stereotypowych damskich przyjaźni przedstawianych w komediach dla nastolatków z lat 90' mamo-kumpela dźga moje plecy aby później bez słów skruchy przyłożyć do ran gaze (bądź i to nie). Przecież sobie wymyślam, przesadzam, nic takiego nie miało miejsca a ja jak zawsze koloryzuję. Miłość i nienawiść, przyjaźń i rywalizacja, nigdy córka i matka. Maszyna kreująca wyrzuty sumienia nie zwalnia, choroba. Nowotwór złośliwy który (cytując słowa byłej wychowawczyni rzucone wrogo na łamach klasy) pozwolił mi zdać. Jakbym była niewdzięczną smarkulą wykorzystującą chorą matke. Mam ochotę krzyczeć i zaprzeczać lecz równie szybko knebluje mnie samorealizacja, Thalia przecież to prawda, jesteś potworem, marnujesz istnienie nie tylko sobie lecz matki również. W takich chwilach z dziwną obojętnością wypatruje śmierci. Tak byłoby lepiej wszystkim.

Koniec, łono Abrahama, sen wieczny, kres, ostatnia godzina, zatracenie - etc. Mój największy lęk. Kolejny dowód obłudy. Wstyd mi, iż kiedyś podczas "typowej fazy emo, wieku wczesnomłodzieńczego" (lubię spłycać ten rodział mego życia do prześmiewczej nazwy "edgy". Wtedy problem nie istnieje) miałam odwagę szarpnięcia klamki drzwi za którymi kryje się prawda ostateczna a dzisiaj wychodowałam sobie żałosną wolę życia. Całkowicie nieuzasadnioną. Szkołę zawaliłam, codziennie pogarszam sytuacje jakby z premedytacją, wizji przyszłości brak równie co chęci oraz talentu. Ja już nawet nie pragnę życia. Bycia częścią społeczeństwa, relacji, uczuć, wrażen. Chciałabym przeżyć. Moja wizja utopi mieści się w czterech ścianach zakładu zamkniętego gdzie spokojnie czekam aż natura uczyni to czego ja nie potrafię. Przysięgam wytwarzać jak najmniejsze koszta, społeczeństwo nijak nie jest winne, iż los popełnił równie nieznaczący błąd co ja. Jedzenie, kosmetyki podstawowej higieny są mi zbędnę. Brak mi sił nawet umyć zęby, czasami płaczę gdy mama krzyczy abym to zrobiła nie rozumiejąc mojego dziwnego uporu. Ona nawet w niedzielę robi pełny makijaż i biega po domu w kusych, skórzanych spódniczkach. Ja siedzę zaniedbana przypominając raczej poturbowanego koczkodana (o czym naturalnie dostaje przypomnienia od ma- koleżanki). Jak mogę? Jestem zdrowa i tak potwornie leniwa. Ona mimo złośliwego nowotworu dźwiga świat na barkach. Wszyscy ją podziwiają. Jak niesprawiedliwy Bóg pokarał ją taką córką? Niech mnie zamknie gdzieś daleko, zapomni o istocie podobnej do ojca alkoholika oraz gwałciciela, socjopacie bez empatii. W końcu niedaleko pada zgniłe jabłko od jabłoni. A ja odejdę sobie cicho otoczona własnymi myślami (lub nie, ostatnio mam coraz większe problemy z utrzymaniem się na powierzchni świadomości) obserwując kraty w oknie. Gdzieś tam ludzie żyją, ja tylko przeżyłam.

Trzynastka miała zostać moją szczęśliwą liczbą jako, iż wszystko muszę robić odwrotnie (lubię myśl o własnej indywidualności nawet jeśli negatywnej. Thalia, żałosny, mały narcyzie. Nie Ty pierwsza, nie ostatnia). Tego dnia mama-kumpela miała zostawić mnie samą pierwszy raz w życiu. Półtorej miesiąca pozoru posiadania kontroli. Powinna mnie cieszyć myśl, iż wyjeżdża z szansą wyelminowania potwora pożerającego jej organizm lecz ja po cichu skanduje imię wolności. Zostanę sama trzymając los we własnych rękach. Bez komentarzy, wyrzutów czy licealnych wojenek z moim egzemplarzem najstarszej nastolatki w Polsce. Tylko ja. Dopiero utopijna wizja życia w pojedynkę uzmysłowiła mi jak bardzo się duszę, tęsknie oddechu który odbierano mi od chwili narodzin. Pępowina owinęła starannie moje gardło na następnych osiemnaście lat. Zastanawiam się tylko czy pętle zacisnęła mama? Może utworzyła się ona samoistnie? I czy to ważne skoro owocuje w te same skutki?

Ana - ostateczny synonim kontroli. Całkowicie upadłam czemu towarzyszyło wielokrotne łamanie przykazania k. Chciałabym wykorzystać darowane mi półtorejmiesiąca na chociażby chwilowe dotknięcie steru odpowiedzialnego za wrak którym jestem. Nie znam innej drogi. Może po prostu poznać nie chcę. Cytując pewien punkowy klasyk "życie jest jak gówno na kole" - mimo, że czeka mnie brutalny przewrót czuje, że chwilowo znów będę na górze. A teraz to mi wystarcza.

Jeśli jakiś masochista przeczytał powyższy manifest do końca, przepraszam. Nawet Cię nie znając mam wyrzuty. Teraz znasz moje problemy. Myślisz, że kłamie i wyolbrzymiam? Bo ja tak. Ciężko jest przedstawiać własny punkt widzenia po latach kontroli, bagatelizowania moich słów przypisując mi kłamstwo. Nazywania "pojebaną" bo podjęłam własną decyzję w sprawie tak trywialnej jak wybór kurtki.

Chciałabym wyrzucić z siebie więcej (podobnie jak dzisiejszy obiad) lecz brak mi już sił. Wydanie następnych gorzkich żali do świata już jutro... chyba. Nie ufam swoim słowom, ludzie mówią, że nie warto.

Dobrej nocy Motylku! 🦋

[niechciaana]

Rzeczy, które powinieneś dziś przeczytać:

Odwaga to panowanie nad strachem, nie brak strachu.

Czasami to, czego najbardziej boisz się zrobić, jest tym, co Cię wyzwoli. Bojąc się błędów, boisz się życia.

Bądź typem osoby, która kibicuje innym, prawi komplementy nieznajomym i zachęca ludzi do wiary w siebie. Życzliwość nic nie kosztuje.

Największą lekcją, jakiej możesz się nauczyć jest to, żeby niczego nie robić na siłę. Rozmowy, przyjaźnie, relacje, uwaga, miłość. Wszystko, co jest wymuszone, po prostu nie jest warte walki o to, cokolwiek płynie-płynie, co się rozbija - rozbija się. Jest tak, jak jest.