#ποιητρια

[nofuckinlabels]

Απο οταν ημουν μικρη θυμαμαι να με γοητευει οτιδήποτε ειχε μεσα του ενταση και πάθος ενιωθα κατι αρχεγονο να με ενωνει με το Παρισι και εκεινους τους ποιητές που τριγύριζαν στα δρομακια της Μονμάρτης με ενα κρασι στο χέρι. Ερωτεύτηκα το θεατρο, την φιλοσοφια , τον παλιο κινηματογράφο και τη μουσικη πριν ερωτευτω καποιον ανθρωπο. Ψαχνω θραυσματα ερωτα. Μεγαλώνοντας ηξερα οτι θελω να ζησω εναν ερωτα σαν του Ρωμαιου και της Ιουλιέτας η να περπατω στους δρομους μιας Ευρώπαικης πολης σαν ηρωιδα του woody allen. Η ποιηση ηρθε τοσο φυσικα στην ζωη μου. Σαν να την γνωριζα απο χρονια. Και καποια στιγμη, απλως ηξερα οτι ηθελα να αφιερωσω την ζωη μου στην αναζητηση του ερωτα μεσα σε παλιες σελίδες βιβλίων.

Για αυτο οταν με ρωτας «τι θα κανεις ιδιαιτερα;» Οταν σου λεω οτι θα σπουδασω λογοτεχνια

Η απαντηση μου ειναι οτι προτιμω να πεθανω ως μια αποτυχημενη ποιητρια παρα μια επιτυχημένη νομικός

Βλεπεις θα ηταν σαν να εκπορνεύω τον λογο για τον οποιο πλαστηκα

Αμα διαβάζοντας Λειβαδιτη η Δημουλα δεν νιωθεις εναν κομπο στον στομαχι

Τοσο που δεν μπορεις να φας

Αν δεν νιωθεις οτι εκεινη την στιγμη επικοινωνείς με τον θεο

Η ποιηση δεν εχει να σου πει τιποτα

Ομως εγω

Εχω βιωσει τον ερωτα της Πολυδουρη και του Καρυωτακη μεσα απο καποιες κιτρινισμένες σελιδες

«Θα σε βρισκω στο χαμογελο όλων των αυριανων ανθρώπων»

[anthodesmia]

Μεγαλώσαμε πια

κάνουμε σεξ και γυρνάμε στις δύο το βράδυ

δουλεύουμε δέκα ώρες για ψίχουλα

πάμε τους σκύλους μας βόλτα

κι αντί για εκείνους, τους σκουντάμε εμείς για ένα χάδι.

Είμαστε σωστοί ενήλικες, ναι,

σιγά σιγά αδειάσαν οι ντουλάπες

πετάξαμε τα σκισμένα τα τζιν, τ’ αρβυλάκια

τα βανς και τις φούστες τις μίνι

και κάθε βράδυ ξεχειλίζουμε δέκα τασάκια

σκοτώνοντας μέσα μας ό,τι έχει απομείνει...

Ωριμάσαμε πια, όλοι το λένε,

κάποιοι συζούνε, άλλοι έχουν ελεύθερες σχέσεις

πήραμε πτυχίο, χρωστάμε δύο, χωρίζουμε και η ζωή κυλά

μας λεν «κάτι παίρνεις, κάτι χάνεις, κάποτε πρέπει να διαλέξεις»

με τα χρόνια σαν μπαλόνι ξεφουσκώνει η καρδιά...

Είμαστε πλέον μεγάλοι, όχι παιδιά,

κάνουμε φορολογικές δηλώσεις, έχουμε και ψυχολογικά

παλιότερα πίναμε χύμα τις μπύρες, τώρα έχουμε αγαπημένο κρασί

φοράμε κουστούμι, ταγέρ, ασύρματα ακουστικά

κι όμως τριγύρω, αν ακούσεις, έχει χαθεί η μουσική...

Μεγαλώσαμε πια, βεβαίως,

ξυπνάμε στις εφτά ακριβώς μετά από αναβολή

βρίζουμε λίγο στα φανάρια, πίνουμε καφέ, βιταμίνες

τρέχουμε αγώνες δρόμου κι όμως! κανείς δεν γνωρίζει γιατί

για να γίνουμε πλούσιοι, να ζήσουμε καλά ή απλώς επειδή πρέπει;

η ζωή σηκώνει τους ώμους, μας γυρνάει την πλάτη και τρέχει...

[alterego01]

Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ

Ὁ ἔρωτας,

ὄνομα οὐσιαστικόν,

πολὺ οὐσιαστικόν,

ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,

γένους οὔτε θηλυκοῦ, οὔτε ἀρσενικοῦ,

γένους ἀνυπεράσπιστου.

Πληθυντικὸς ἀριθμὸς

οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.

Ὁ φόβος,

ὄνομα οὐσιαστικὸν

στὴν ἀρχὴ ἑνικὸς ἀριθμὸς

καὶ μετὰ πληθυντικὸς

οἱ φόβοι.

Οἱ φόβοι

Ἡ μνήμη,

κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,

ἑνικοῦ ἀριθμοῦ

μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ

καὶ ἄκλιτη.

Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Ἡ νύχτα,

Ὄνομα οὐσιαστικόν,

Γένους θηλυκοῦ,

Ἑνικὸς ἀριθμός.

Πληθυντικὸς ἀριθμὸς

Οἱ νύχτες.

Οἱ νύχτες ἀπὸ δῶ καὶ πέρα.

Κική Δημουλά

[hwraiaelenh]

«Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα, σα δύο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο»

-Τάσος Λειβαδίτης

[tbeesworld]

Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνιότητα κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο να' ναι το τελευταίο.

- Κική Δημουλά Επιτύμβιο.

[niw8w]

Υπομονή

Ανάσες βαθιές, όλα θα περάσουν.

Ο θυμός που σε διακατέχει θα καταλαγιάσει.

Τα νεύρα που έχεις, θα φύγουν.

Και ολα θα είναι καλύτερα.

Γιατί μετά τη βροχή, έρχεται το ουράνιο τόξο.

[agapw-va8ia-misw-va8utera]

Κάθε μέρα η τελευταία μου ανάσα

Κάθε μέρα λέω πως αφήνω την τελευταία μου ανάσα.

Κάθε μέρα που περνά και είσαι μακριά μου απομακρύνεται η ελπίδα να δω τα μάτια σου, μα όμως επιμένω.

Επιμένω τόσο πολύ να γεμίσω οξυγόνο.

Το ένστικτο της επιβίωσης; Δεν γνωρίζω. Μα θα μπορούσα με σιγουριά να πω πως για εμένα είσαι οξυγόνο.

Μα τι βλακεία. Οξυγόνο. Ποιος το χρειάζεται όταν δεν αναπνέει τον ίδιο αέρα με αυτόν που αγαπά;

Πολυτέλεια απλά.

Σε χρειάζομαι δίπλα μου για να ανασάνω σωστά.

Ζω για να με σκοτώσεις.

Βέλε

[ookaywhatever]

Μαμά, ερωτεύτηκα!

Ολα πάνω του μοιάζουν σαν να βλέπω πίνακες ζωγραφικής με αγγέλους και σύννεφα από αυτά που δεν μπορείς να σταματήσεις να κοιτάς ή έτσι μου φαίνεται εμένα μόνο.

Μαμά, ερωτεύτηκα τα θλιβερά μπλέ του μάτια και τον τρόπο που με κοιτάζουν και μου λένε πως με θέλουν, εκείνα που μου λένε να προσέχω χωρίς να πει κουβέντα. Και αυτό το σπάνιο χαμόγελο του πως φωτίζει το πρόσωπο του , σαν να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα το καλοκαίρι με τα χρώματα στον ουρανό σε μαγεύουν και τον ήλι�� να σου χαϊδεύει απαλά τα μάγουλα, αυτή την αίσθηση βρίσκω πάντα όταν τον κοιτάζω.

Μα τα δικά μου τα μάτια μαμά είναι τα κύματα που χτυπά με ορμή στους βράχους και η καρδιά μου είναι εκείνο το κομμάτι του βράχου που ξαφνικά σπάει και χάνεται στον βυθό της θάλασσας. Γιατί δεν μπορώ να είμαι κοντά του.

[nwxeleia]

ήταν 2019  και τώρα κοντεύει 2021

Είναι κάποιες φορές που σε σέρνει ένα ποτάμι

Σε τραβάνε χέρια ελεύθερα στο πάτο του

Και πίστεψέ με είναι βαθύ

Πρόσεχε μην πνιγείς

Πρόσεχε μην μπει όλο το νερό μέσα από τα πνευμόνια σου

Και εσύ ανθρωπά��ο που νιώθεις αυτή την μοναξιά τώρα κλάψε γιατί σε καλύπτει το νερό

Δεν φαίνονται τα δάκρυά σου που ρέουν

Δεν φαίνονται τα κόκκινά σου μάτια, τα ‘χεις κλειστά 

Ορισμένες φορές ελπίζω μόνο σε σκέψεις διάσπαρτες

ή σε σκηνές

Ορισμένες φορές νιώθω ότι θα πάρω με αυτές βραβείο σκηνοθεσίας

Τόση αδιαφορία που σε πονάει

[anthodesmia]

Οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν.

Γίνονται παιδιά και κρύβονται στα σπίτια μας,

στις ντουλάπες,

στα συρτάρια,

στο ντους,

κάτω απ’ τους καναπέδες,

μέσα στο πιάνο,

ακόμα και στα φλυτζάνια του καφέ,

τα μικροσκοπικά,

χωράνε,

ίσως και μέσα στους κόκκους της ζάχαρης

ή τ’ αλατιού,

μας παίζουν κρυφτό,

και λίγο προτού τα καταπιούμε

κάποιο μεσημέρι

εκείνα κρύβονται στο κατακάθι και γλιτώνουν.

Ψάχνοντάς τες

αναποδογυρίζουμε τους καναπέδες

τις ντουλάπες

το σαλόνι

τις αναζητούμε σε κάθε κόκκο ζάχαρης,

πίσω απ’ τα σαμπουάν, και μέσα,

στο ντους,

μα δεν τις βρίσκουμε

ποτέ και πουθενά.

Μια μέρα,

θέλω να μάθει όλος ο κόσμος πως

οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ

διότι ποτέ δεν κατάφεραν να ζήσουν.

[myyoutubechannel]

Το όπλο εκπυρσοκρότησε! Αυτοκτονία!

[white--madness]

"Πάντα είμαι το άτομο που θα μιλάω για τους άλλους με όμορφα λόγια ακόμα και αν με πληγώνουν."

Ενα μικρό story time:

Από τα 15 μου γράφω ποιήματα. Ωραία ως εδώ. Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να σας πω για 4 άτομα. Το κάθε ένα εχει ιστορία αγάπης και ιστορία αποχωρισμού. Στην όλη προσπάθεια με βοήθησε η @rhamnousiaa η οποία έχει ζωγραφίσει τούς πρωταγωνιστές.

Όποιος θέλει να παραλάβει ένα απο αυτά τα βιβλιαράκια, μου στέλνει inbox. Η τιμή είναι στα 10 ευρώ (5 βιβλίο + 5 αντικαταβολή).

Και εδώ θα σας αφήσω ενα κειμενάκι που μιλαει τα ποιήματα που το απαρτίζουν.

"Γέμισε το καλοκαίρι από κομμάτια. Όχι δικά μου. Δικά σας. Αρχικά από εσένα…. Εσένα που σε γνώρισα κάπου μέσα στην εφηβεία μου. Εσύ που με βοήθησες να βρω την ταυτότητα μου δείχνοντας μου ότι μερικές φορές πρέπει να είσαι σκληρός όχι με τον εαυτό σου αλλά και με τους γύρω σου. Να είσαι αληθινός. Να μην ακούς τους άλλους. Να λες την γνώμη σου.Εσύ ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που Ερωτεύτηκα. Ο καλύτερος μου φίλος. Το πρώτο κομμάτι που άλλαξε υπόσταση και έγινε μετά μία φιλία που διαρκεί τόσα χρόνια και έπειτα… 

Έπειτα ήρθες εσύ. Ναι εσύ με την φωνή σου. Η δικιά μου σειρήνα. Αλλά όπως και στο μύθο σε τραβάει κοντά και μετά σε τρώει. Έτσι και εσύ. Δεν κατάλαβα ποτέ Ερωτεύτηκα. Με εκείνο το Ε το αναθεματισμένο πιο κεφαλαίο από ποτέ. Ανέπνεα και ζούσα να σε ακούω. Από το να μιλάς μέχρι το να τραγουδάς. Αλλά η σειρήνα έπρεπε να φάει. Σταμάτησες να είσαι ερωτευμένος και έμεινε μία χαμένη αγάπη. Έγινες φίλος μου και με άφησες να με τρώει ο ίδιος μου ο εαυτός. Το έβλεπες και αντιδρούσες αλλά εγώ έλεγα ότι είναι όλα καλά. Κάπου εκεί χάθηκα. Το δεύτερο μου κομμάτι έμεινε εκεί. Τσακωθήκαμε. Δεν σου άρεσαν οι επιλογές μου. Μεγάλωσα απότομα και ζούσα…

Καθώς έψαχνα να με βρω μετά το χαμένο μου κομμάτι μου εμφανίστηκες εσύ. Χορεύουμε; Θες να ζήσουμε να ταξιδεύουμε; Να διαβάζουμε; Να πάμε μία βόλτα στο χάος με οδηγό τα αστέρια και να ξαναγυρίσουμε; Αυτά έλεγες. Όλο μου το είναι ήθελε να ζήσει αυτά που δεν πρόλαβε το κομμάτι που έχασε. Και έγινε τρελή. Ήθελα τόσο πολύ να ζήσω κάτι ξεχασμένο που σε έδιωξα. Τώρα πια δεν μιλάμε καν. Δεν τσακωθήκαμε καν. Απλα εξαφανίστηκες. Σχεδόν. Σε είδα όταν ήσουν σε εκείνο το μέρος στο Πασαλιμάνι. Εκεί που μου είχες πει ότι με θες. Δεν με είδες. Καθόσουν και έβλεπες την θάλασσα. Αναρωτήθηκα τι σκέφτεσαι. Το χαμένο μας Καλοκαίρι; Το καινούργιο σου Καλοκαίρι; Δεν έμαθα… Έφυγα να μην με καταλάβεις. Άλλο ένα κομμάτι έφυγε. 

Και τώρα ποιο κομμάτι έμεινε; Δεν ξέρω. Το ολόκληρο που έχει μείνει πίσω αποτελείται από αρκετά σπασμένα. Χάρηκα για όλα τα μικρά κομμάτια. Εκείνα που γνώρισα μετά."

[na-moy-xamogelas]

[xrysafenia]

Ο έρωτας είναι.. Τα χέρια που θα ψάχνουν τον τρόπο να πιαστούν, καθώς κοιμούνται. Είναι τα πρωινά χαμόγελα, όταν συνειδητοποιείς ότι το άλλο σώμα, βρίσκεται στα δεξιά σου...

Κατερίνα Γώγου

[agapw-va8ia-misw-va8utera]

Το φθινόπωρο

Αγαπημένη μου εποχή είναι το φθινόπωρο. Είναι το γλυκό αντίο του καλοκαιριού που σε γέμισε ευχάριστες αναμνήσεις, περιπέτειες και ντράβαλα και παράλληλα το ξεκίνημα ενός ακόμ�� κρύου χειμώνα. Μια μεταβατική εποχή που γλυκά και ήρεμα σου θυμίζει πως τώρα θα μπεις και πάλι στην ρουτίνα σου, πάντα όμως με αγκαλιά τις όμορφες αναμνήσεις σου.

Αγαπώ το φθινόπωρο, γιατί τον πρώτο μήνα του γνώρισα εσένα.

~Βέλε