#πρωινά

[thewomengr]

Όσο είμαι στην αγκαλιά σου, ξέρω ότι μπορώ να αντιμετωπίσω όλα τα πρωινά του κόσμου!

[Γράφει η Joanna Sou] Μην με ρωτάς αν σε αγαπώ, αφού το μαρτυρούν τα μάτια μου. Μη με ρωτάς αν θα σε αφήσω, αφού το βλέπεις στις πράξεις μου. Η ανασφάλεια ποτέ δεν βοήθησε κανέναν.

Κλείνουν τα μάτια μου αγόρι μου, θέλω τόσο πολύ να χωθώ και να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου… Να μην σκεφτώ αυριανές δουλειές, να μην σκεφτώ άγχη, προβλήματα, στεναχώριες που μας κατατρώνε καθημερινά, μόνο να χωθώ στην αγκαλιά σου. Μα δυστυχώς, δεν μπορώ να τα παραλείψω, ούτε κι εσύ, ούτε κανένας μας. Θα έρθει μια μέρα όμως, που θα τα αφήσουμε όλα πίσω μας…. Έλα τώρα να κοιμηθούμε κι άσε τις…

[happiesthippo]

Cheers ! Στα αμέτρητα πρωινά καφεδάκια που έχεις πιει στο μπάνιο του σπιτιού σου , όσο ετοιμάζεσαι για την πρωινή ενήλικη δουλειά σου.

[0cean--soul]

Το αξίζεις

Αξίζεις κάποιον που η καρδιά του θα ραγίζει όταν σε βλέπει να κλαις.

Αξίζεις κάποιον που νιώθει τα συναισθήματα σου και συμπάσχει μαζί σου αντί να είναι απλός θεατής.

Αξίζεις κάποιον που θα εντοπίζει τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, κάθε γραμμή του και τις καμπύλες του σώματός σου με τα δάχτυλα του, ώστε να θυμάται κάθε σημείο σου όταν του λείπεις.

Αξίζεις κάποιον που σε παρακολουθεί με την άκρη του ματιού του ενώ εσύ διαβάζεις ένα βιβλίο και πίνεις το κρασί σου, γιατί πιστεύει ότι είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος που έχουν δει ποτέ τα μάτια του.

Αξίζεις κάποιον που θα σε ρωτήσει για τη μέρα σου και θα ενδιαφερθεί ειλικρινά για την α��άντηση σου.

Αξίζεις κάποιον που θέλει να μάθει κάθε λεπτομέρεια για σένα, όπως τον τρόπο που πίνεις τον καφέ σου τα πρωινά, την αγαπημένη σου μυρωδιά ή ποιες ταινίες σε συγκινούν.

Αξίζεις κάποιον που θα προστατεύει την καρδιά σου, θα καταστρέφει οτιδήποτε προορίζεται να σε βλάψει, και δεν θα μπορεί να φανταστεί καν ότι σε προδίδει με κάποιον άλλον.

Αξίζεις να σε δουν.

Αξίζεις να σε ακούσουν.

Σου αξίζει να νιώθεις επιθυμητός.

Και το πιο σημαντικό.....

αξίζεις να σε αγαπούν. Κόντι Μπρετ

[psychotiko-epeisodio]

Μα όταν λείπεις,

Παύουν τα σημαντικά να έχουν σημασία.

Παύουν τα πρωινά να είναι όμορφα.

Όταν λείπεις εσύ,λείπω και εγώ από εμένα.

Με παίρνεις μαζί σου και ούτε που ξέρω που με πας.

[nantoukos]

Τα πρωινά δεν μ αρέσουν ,

ναι αυτό σου είχα πει .

Μα δεν πρόφτασα να σου πω ότι τα πρωινά που ξυπνάς δίπλα μου ,

είναι τα αγαπημένα μου .

[loulouditoudromou]

Τα πρωινά να πηγαίνουμε για βαρκάδα και μπάνιο στη θάλασσα

Και τα βράδια στο μπαλκόνι να πίνουμε τσίπουρα, να τρώμε καλαμπόκι και να μιλάμε για τη ζωή

Προλαβαίνουμε ακόμα

Έρχεσαι;

[irreparablyybroken]

Για σένα θα γραφτούν τα πιο όμορφα ποιήματα.

Γιατί τους μοιάζεις, σαν τέχνη που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα, λατρεμένη μου.

Θάλασσες τα χείλι σου και μια αναπόφευκτη κατάδυση.

Ήσουν χείμαρρος που ξέπλυνε κάθε φόβο και έπνιξε τον πόνο μέσα στο στέρνο μου.

Πότισε κηπους ξεχασμένους.

Εσυ και τα λουλούδια θα έχετε την ίδια σημασία

στα όνειρα που δεν έχω δει ακομα μαζί σου.

Τριαντάφυλλα που τρυπήσαν τρυφερά την σάρκα μου και ξεχύθηκε αγάπη, λατρεμένη μου.

Λατρεμένοι οι κηποι που μεγάλωσες, λατρεμένα τα βήματα που κανεις, λατρεμένος ο αέρας που βγαίνει από το στήθος σου.

Για σένα θα γραφτούν τα πιο όμορφα ποιήματα.

Γιατί τους μοιάζεις, σαν τα πιο ζεστά βραδια μου και τα πιο ανυπομωνα πρωινά μου.

Κουρνιασμα στα μαξιλάρια του κορμιού σου

και στα σεντόνια του δέρματος σου, λατρεμενη μου.

Λατρεμένη η αγκαλιά σου, λατρεμένη η μυρωδιά σου, λατρεμένο το άγγιγμα σου.

Για σένα θα γραφτούν τα πιο όμορφα ποιήματα.

Γιατί τους μοιάζεις, σαν τ αστέρια που κοιτάζουνε τα μάτια σου, λατρεμενη μου.

Εκείνα που ελπίζω να κοιταζουμε ταυτόχρονα και να κάνουμε ευχή στο ίδιο πεφταστέρι.

Για μερικές στιγμές θα είναι σαν να σ έχω δίπλα μου και να μπλέκω τις άκρες των δαχτύλων μου στην νύχτα των μαλλιών σου.

Να κοιτάζω τ άστρα των ματιών σου και να γεύομαι τις θάλασσες των χειλιών σου.

Εσυ λατρεμένη μου…νύχτα, άστρα και θάλασσες

A.

[agapw-va8ia-misw-va8utera]

τις νύχτες παίρνω μορφή ποιητή,

τα πρωινά αυτοκτονώ..

[loulouditouheimona]

Το αξίζεις.

Αξίζεις κάποιον που η καρδιά του θα ραγίζει όταν σε βλέπει να κλαις. Αξίζεις κάποιον που νιώθει τα συναισθήματά σου και συμπάσχει μαζί σου αντί να είναι απλός θεατής.

Αξίζεις κάποιον που θα εντοπίζει τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, κάθε γραμμή του και τις καμπύλες του σώματός σου με τα δάχτυλά του, ώστε να θυμάται κάθε σημείο σου όταν του λείπεις.

Αξίζεις κάποιον που σε παρακολουθεί με την άκρη του ματιού του ενώ εσύ διαβάζεις ένα βιβλίο και πίνεις το κρασί σου, γιατί πιστεύει ότι είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος που έχουν δει ποτέ τα μάτια του.

Αξίζεις κάποιον που θα σε ρωτήσει για τη μέρα σου και θα νοιαστεί ειλικρινά για την απάντησή σου.

Αξίζεις κάποιον που θέλει να μάθει κάθε λεπτομέρεια για σένα, όπως τον τρόπο που πίνεις τον καφέ σου τα πρωινά, την αγαπημένη σου μυρωδιά ή ποιες ταινίες σε συγκινούν.

Αξίζεις κάποιον που θα προστατεύει την καρδιά σου, θα καταστρέφει οτιδήποτε προορίζεται να σε βλάψει, και δεν θα μπορεί να φανταστεί καν ότι σε προδίδει με κάποιον άλλον.

Αξίζεις να σε δουν. Αξίζεις να σε ακούσουν. Σου αξίζει να νιώθεις επιθυμητός.

Και το πιο σημαντικό..... αξίζεις να σε αγαπούν.

[mikrh-kallitexnhs6]

Θα είναι παράξενο αυτο το γραμμα.

Γιατι θα έχει μέσα την καρδιά μου.

Μόνο.

Όχι τη σκεψη μου.

Πολύ περισσότερο, όχι το σώμα μου.

Θα έχει την καρδιά μου που πάλλεται στην τσέπη σου και εσυ θα αναριγας καθώς θα σου θυμίζει πρωινά Κυριακής στο ίδιο λευκό κρεβάτι.

Μα πρόσεξε!

Εγώ για σένα είμαι πια ένα γραμμα.

[sophiesticatedgaze]

Θέλω να γυρίσω πίσω

Σε αυτό που ήμουν πριν σε γνωρίσω

Που ήμουν αυθύπαρκτη

Δεν με έπαιρνε και δεν με έφερνε κανείς το ξημέρωμα σπίτι

Τα πρωινά ξυπνηματα και το κέντρο ήταν οι καλύτεροι μου φίλοι

Τα μάτια μου είχαν ακόμη ζωή

Και όλα κυλούσαν και έρεαν

Όλα όσα με θύμιζαν

Ήμουν παντού και μέσα σε όλα

Και με μια κίνηση του χεριού μαγική ήμουν ανάλαφρα η λύση και η απάντηση .

Τίποτα δεν έμοιαζε τόσο σοβαρό

Το κρεβάτι δεν με κρατούσε Δεσμώτη .

Μα αν φύγουν όλα όσα ζήσαμε

Και ήσουν ένα όνειρο μονάχα

Πως;

Πως θα ζήσω για να δω ένα αύριο

Στο οποιο διόλου δεν συνέβαλες;

Πως θα ζήσω αγάπη μου

Ένα αύριο που τίποτα δεν θα θυμίζει

Πως ήσουν έστω και περαστικός από πάνω μου;

Ο πόνος είναι προτιμότερος της λήθης

Και με αυτόν θα ζω

Αντικαταστάτη σου.

[monimhgkriniaa]

Ήθελα απλά να σε πάρω να σου πω,

Ότι δε μαρεσει η ζωή χωρίς εσενα.

Ήθελα να σε πάρω να σου πω,

Ότι οι Κυριακές μακρυα σου είναι βαρετές.

Ήθελα να σε πάρω να σου πω,

Ότι τα πρωινά είναι πιο δύσκολα χωρίς εσενα.

Ήθελα να σε πάρω να σου πω,

Ότι δε με χωραει το σπίτι.

Ήθελα να σε πάρω να σου πω,

Ότι θέλω να γυρισεις.

Ήθελα να σε πάρω να σου πω,

Ότι σε θέλω απόλυτα συνειδητά,

Χωρίς καμία λογική.

Ήθελα να σε πάρω να σου πω,

Ήθελα..

[happiesthippo]

Ξοδεύοντας τα τελευταία πρωινά της άδειας με looney tunes .

[alanos-mairos-tsoglanos]

αυτά τα πρωινά 🫀🌟

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Σου γράφω με βαριά καρδιά, σχεδόν χωρίς να έχω τίποτα συγκεκριμένο να σου πω.Ειλικρινα,δεν ξέρω γιατι είσαι εσύ εκείνος στον οποίο απευθύνομαι,αφού έχει περάσει πια πολύς καιρός,τόσος,που η μεταξύ μας σχέση μοιάζει με μακρινό όνειρο,θολωμένο στις μνήμες και των δύο μας,αδυνατώντας να θυμηθούμε τι ήταν εκείνο που κάποτε μας έφερε κοντά,αλλά και τι ήταν αυτό που εν τέλη μας απομάκρυνε.

Αν πέσεις ποτέ τυχαία πάνω σε αυτό το γράμμα,μην αναρωτηθεις ποιος μπορεί να είναι ο αποστολέας.Εγω είμαι.Εκεινη που όταν την γνώρισες,δεν είχε πλασει καλα-καλα τον χαρακτήρα της,ήταν μια έφηβη με μεγάλα όνειρα και άφθονο έρωτα για την ζωή,την τέχνη και... εσένα.Μπορει να σε μπερδέψει ο τρόπος γραφής μου και να αμφιβάλλεις αν ειμαι εγώ.Πως θα μπορούσε εκείνο το κοριτσάκι το αφελές και το ανυπόμονο, εκείνο που την σκότωνε η ��πόρριψη,σήμερα να τα έχει ξεκαθαρισει μέσα του και να αποδέχεται πως ότι έγινε,έγινε για καλο;Βλέπεις άλλαξαν οι καιροί,και μαζί τους αλλάξανε και εμένα.

Ξέρεις,δεν σε χρειάζομαι πια.Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζομαι κανέναν. Πίστευα πως αν σε έχανα,θα έχανα την γη κάτω απ'τα πόδια μου και όταν αυτό συνέβη,πελαγωσα,πάγωσα,φοβήθηκα.Φοβηθηκα, ότι δεν θα μπορέσω να ξαναερωτευτω,ότι αυτός ο ανεκδιηγητος πονος που εισχώρησε μέσα μου εκείνο το βράδυ,θα με συντρόφευε για την υπόλοιπη ζωή μου,κάνοντας με δυστυχισμένη και ανίκανη να προχωρήσω.

Η αλήθεια είναι,ότι κράτησε για αρκετό καιρό. Έχω και μια τάση προς στην αυτοκαταστροφη όπως γνωρίζεις,και όλος αυτός ο πόνος μου την πυροδότησε και ήταν αμέτρητα τα βράδια εκείνα που έχανα τον υπνο μου,πολλά τα πρωινά που το σώμα μου δεν έλεγε να σηκωθεί απτο κρεβάτι.Για καιρό,ήμουν κλεισμένη στο σπίτι,δεν ήθελα κανέναν κοντά,κανέναν όσο κοντά συνήθιζα να έχω εσένα.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς σταματησε να πονάει,απλώς σταμάτησε.Πρεπει να ήταν μια φορά που σ'ειδα τυχαία έξω φορώντας τα καλά σου, να γελάς με την ψυχή σου ,πλάι σε κάποια άλλη.Ναι,τότε πρέπει να ήταν.Ο εγωισμός μου θίχτηκε καθώς σε κοίταζα να είσαι ευτυχισμένος,ενω εγώ είχα πέσει με τα μούτρα μες στην θλίψη.

Και το πήρα απόφαση,έπρεπε να σε αφήσω να φύγεις.Πρακτικα,την είχες πάρει αυτή την απόφαση μόνος σου,καιρό πριν,αλλά εννοούσα από μέσα μου.Επρεπε να σε αφήσω,γιατί έμενα να σε κρατώ με νύχια και με δόντια πιστεύοντας ότι το να συνεχίσω να ελπιζω, θα ήταν λιγότερα επώδυνο.Ομως,ήταν λάθος μου ...

Και φτάνουμε στο σήμερα όπου,η φωτιά έχει σβήσει εντελώς και δεν μου καίγεται καρφάκι για εσενα στην πραγματικότητα.Ο λόγος που μάλλον σου γράφω είναι απλώς για να τα πω σε εμένα.Να μου αποδείξω,ότι έχω την δύναμη να προχωράω,να εξελίσσομαι και ότι κανένας άνθρωπος που αξίζει,δεν θα μου κοστισει την ψυχική μου υγεία.Ειχα πει ψέματα τότε,δεν σ'αγαπουσα, ετεινα να μπερδεύω λιγάκι τις έννοιες.Και αν έφτασα κοντά στο να το κάνω,σε ευγνομωνω που εν τέλη μου αρπαξες αυτή την ευκαιρία μέσα από τα χέρια και δεν πρόλαβα.

Να 'σαι καλά όπου και να 'σαι και εγω να 'μαι καλύτερα.

Εκείνη.

[justforbooks]

Οι γυναίκες του λαθροθήρα

Η Claude Pujade-Renaud ανατέμνει την ιστορία της σχέσης του Τεντ Χιουζ με τη Σίλβια Πλαθ και την Άσια Ουέβιλ δημιουργώντας ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις.

H ιστορία του Τεντ Χιουζ είναι γνωστή ακόμα και σ' εκείνους που δεν έχουν ιδέα για το έργο του. Από τους αυθεντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα, προικισμένος με το χάρισμα να εμφυσά ψυχή στα ελώδη τοπία και τα άγρια ζώα της αγγλικής ενδοχώρας, στην υπηρεσία της βασιλικής αυλής από το 1984 ως τον θάνατό του από καρκίνο και συγγραφέας κάμποσων βιβλίων για παιδιά, ο Τεντ Χιουζ (1930-1998) είχε το θλιβερό προνόμιο να διασχίσει μεγάλο μέρος της διαδρομής του με τη ρετσινιά του καταραμένου συζύγου, ως «υπαίτιος» για την αυτοκτονία της Αμερικανίδας ποιήτριας Σίλβια Πλαθ.

Τον δρόμο της αυτοκτονίας ήταν γραφτό ν' ακολουθήσει και ένα από τα παιδιά τους, ο Νίκολας, που βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στην Αλάσκα τον Μάρτιο του 2009. Αυτή την απώλεια ο Χιουζ δεν πρόλαβε να τη βιώσει. Τον Μάρτιο του 1969, όμως, μία εξαετία μετά την αυτοχειρία της δημιουργού του «Άριελ» και του «Γυάλινου κώδωνα», η τότε σύντροφός του, η κοσμοπολίτισσα καλλονή Άσια Ουέβιλ, για την οποία είχε εγκαταλείψει την Πλαθ, έδινε κι εκείνη τέλος στη ζωή της, παρασύροντας στον θάνατο και την τετράχρονη κόρη τους... Τι προκάλεσε αυτή την εκατόμβη; Και τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί πραγματικά στον δαφνοστεφή ποιητή;

Αυτή την ιστορία με τ' αναπάντητα ερωτήματα ξεδιπλώνει η Γαλλίδα συγγραφέας Claude Pujade-Renaud στις «Γυναίκες του λαθροθήρα» (μτφρ. Α. Σιγάλα, εκδόσεις Ψυχογιός, 2011), σαφώς επηρεασμένη από τα «Γράμματα γενεθλίων», το κύκνειο άσμα του Τεντ Χιουζ, μια συλλογή ογδόντα οχτώ ποιημάτων μνήμης, αγάπης, τρυφερότητας αλλά και σπαρακτικής οδύνης και δαιμονολογίας (μτφρ. Γ. Αντιόχου, εκδόσεις Μελάνι) όπου ο Χιουζ, ως άλλος Ορφέας, θρηνεί την Ευρυδίκη του, ξεδιπλώνοντας χωρίς ενοχές το χρονικό της σχέσης του με την Πλαθ σαν ��ναν αγώνα όπου το αρσενικό πασχίζει να υπερισχύσει του θηλυκού...

Χορεύτρια και χορογράφος που συνέβαλε στη διάδοση του σύγχρονου αμερικανικού χορού στη Γαλλία, με θητεία στο Πανεπιστήμιο της Βανσέν κι αφοσιωμένη για δεκαετίες στη λογοτεχνία, η Pujade-Renaud (1932-2024) πριν ξεκινήσει τις «Γυναίκες του λαθροθήρα» είχε ξεκοκαλίσει οτιδήποτε διαθέσιμο γύρω από τους βασικούς της ήρωες – ανάμεσά τους και το «Στη σκιά μιας άλλης» των Κορέν και Νεγκέβ για την αποσιωπημένη από τα ΜΜΕ Ουέβιλ (Πατάκης).

Κυρίως, όμως, είχε εντρυφήσει στο λογοτεχνικό έργο της Πλαθ και σ' εκείνο του Χιουζ, αποφασισμένη να σπείρει ίχνη τους σ' όλη την έκταση του γραπτού της. Και κατάφερε να δώσει ένα βιβλίο που ούτε καθαρόαιμο μυθιστόρημα είναι, ούτε δημοσιογραφική έρευνα, ούτε συνηθισμένη βιογραφία, αλλά ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις. Γιατί, πέρα από εκείνες που αποδίδονται στα μέλη του τραγικού ερωτικού τριγώνου, η συγγραφέας δίνει εναλλάξ φωνή και σε φίλους, γείτονες και συγγενείς τους, σε προδομένους εραστές, λογοτεχνικούς κριτικούς και ψυχαναλυτές, κεντώντας έτσι πολλές «αλήθειες» πάνω στον βασικό της καμβά.

Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την οπτική γωνία της τόσο ταλαντούχας αλλά και τόσο τραυματισμένης από την απώλεια του πατέρα της Σίλβια Πλαθ, το οποίο μεταδίδει τη «γλυκύτητα» και τη «λύσσα» που την κατέκλυζαν νιόπαντρη, στο ταξίδι του μέλιτος, πλάι στο «βίαιο και καθησυχαστικό συνάμα, ογκώδες κορμί» του Χιουζ:

«Μου άρεσε να κοιτάω τον Τεντ να στρώνεται στο γράψιμο, να συγκεντρώνεται, μυώδη, ζωώδη, έτοιμο να συνουσιαστεί ή να σκοτώσει. Κάποιες στιγμές από την ταράτσα μας έβλεπα τα μάτια του να περιπλανώνται στον θαλασσινό ορίζοντα, αλλά γνώριζα ότι δεν εντόπιζαν τίποτα πραγματικό. Ήταν σ' επιφυλακή για το πέρασμα μιας εικόνας, ενός κοπαδιού λέξεων, ποιο να πρωτοπιάσει; Αυτή η παλλόμενη ένταση, όπως στο κρεβάτι. Διαβάζαμε φωναχτά τα προσχέδια των κειμένων μας – εύθυμες κριτικές ή άγριες κατσάδες κάποιες φορές.

Μοίρασμα της γλώσσας, γλώσσα δώρο των κορμιών, και τα πρωινά δώρο των ονείρων: αυτή τη νύχτα συνάντησα τον Μόγλη, το γάτο των παιδικών μου χρόνων, βόλταρε από δέντρο σε δέντρο νιαουρίζοντας διαπεραστικά. Μου τον δανείζεις για το επόμενο αφήγημά μου; Πάρε, πάρε με τις χούφτες ό,τι θέλεις, και ο Τεντ άρπαζε τ' όνειρό μου και τα χείλη μου, και ανοιγόμουν ξανά. Με τα κορμιά μας να κολλούν ακόμη από τον ιδρώτα, το σπέρμα, την ηδονή, ξαναπιάναμε τη δουλειά μας. Το γράψιμο ήταν όπως η προσευχή: έξαψη και συγκέντρωση. Όνειρα, ποιήματα, ζωγραφιές πολλαπλασιάζονταν χάρη στην πορώδη παρουσία του άλλου»…

Πώς εξανεμίστηκαν όλα αυτά; Γιατί απέτυχε ο γάμος τους; Από ποια ρωγμή εισέβαλε η σαγηνευτική Άσια ανάμεσά τους; Μήπως το «πρωταρχικό» τους λάθος ήταν που «απαρνήθηκαν τα ζωώδη ένστικτα κι έγιναν ένα συνηθισμένο συζυγικό ζευγάρι», όπως μονολογεί ο Χιουζ; «Δεν είναι θύμα κανενός, και πάνω απ' όλα όχι του συζύγου της», διατείνεται στον απόηχο της αυτοχειρίας της Πλαθ η κουνιάδα της.

«Όπου κι αν είμαστε, η Σίλβια θα είναι πάντα παρούσα» παραπονιέται η διάδοχός της στο συζυγικό κρεβάτι και στη φροντίδα των ορφανών της παιδιών. Όσο ��ια την Ορέλια Πλαθ, δεν το χωράει ο νους της: «Η κόρη μου, που τόσο ήταν παθιασμένη με τα παιδιά της όπως και με τις κατσαρόλες της, να έχει αναχθεί σε φεμινιστικό είδωλο…».

Κόκκινο πανί για τις Αμερικανίδες φεμινίστριες, ο Τεντ Χιουζ, έστω και μετά θάνατον, βρήκε στο πρόσωπο της Γαλλίδας συγγραφέως μια πολύτιμη σύμμαχο. Κι όσοι πιστεύουν αφελώς ότι οι ποιητές… πετούν στα σύννεφα, απαλλαγμένοι από τα βαρίδια της πιο πεζής καθημερινότητας, διαβάζοντας τις «Γυναίκες του λαθροθήρα» θα διαψευστούν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?