#μελο

[femalemusketeer]

Την προηγουμενη φορα, δευτερη στη σειρα που διαφορες υποχρεωσεις με κρατησαν μακρια, κοιταξα προς τον ουρανο και ζητησα αλλο ενα Πασχα. Αλλο ενα για να το περασω οπως παλια, οπως οταν ημουν παιδι. Και ο Θεος ειπε θα το σκεφτει, και σκεφτοταν ενα μηνα ολοκληρο.

Στο τελος του μηνα, αποτομα, χωρις αλλη προειδοποιηση, ειπε:

Ας το ειχες κανει σωστα φετος. Δεν εισαι πια παιδι.

Και τα παντα εχουν αλλαξει τωρα.

[little-beer]

Ήσουνα βλέμμα βιαστικό και άγγιγμα οριακό

ήσουν κι εκείνο το θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

ήσουνα τρένο που έφυγε και τώρα πια δεν το φτάνεις

κι αποχαιρέτα τη που λες την Αλεξάνδρεια που χάνεις

- Μάτια Μεγάλα

[ponawmama]

Erwtas einai na sou dinei tis bluezes tou , (pou tis exei gemisei me arwma) kai na koimasai me autes gia kalytero ypno.

[stevnlul]

Εχω βαρεθει μετα απο καθε ταινια να σκεφτομαι τι πραγματικα αξιζει σε αυτη την ζωη.Πιστεψε με δεν αξιζει τιποτα.Ουτε η ιδια η ζωη σε αυτον τον σκατενιο κοσμο.

[radro]

Στη τελικη δε βρισκω τιποτα πιο ομορφο απτο να μπορεις να εκφρασεις την αγαπη σου για ενα αλλο ατομο

[unstoppableforce-immovableobject]

I am so so happy right now.

[xalarwseligo]

*Συζήτηση*

-Κανε μου λίγο μασαζ

-Παλιι ρεε;

-Βαζω στοίχημα αν υπάρχουν προηγούμενες ζωές, ήμουν γάτα. Μόνο, ζητανε χαιδεματα, γουργουριζουν και σνομπαρια.

-Τοτε εγώ θα ήμουν ο γάτ��ς σου.

[to-koritsi-tou-mah]

Τα πιο άσχημα γενέθλια ως τωρα.💫

*Γνωρίζοντας πως υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από Πολύ πιο σοβαρά ζητήματα από το δικό μου, είναι άκρως υποκειμενικό και βασίζομαι στην κατανόηση σας*

Ξέρεις, είχα φανταστεί διαφορετικά αυτήν την μέρα. Πέρυσι. Περυσι τέτοια ώρα με φιλαγες. Και εγώ σκεφτόμουν θεέ μου. Με φιλάει. Με φιλάει ο άνθρωπος που σκέφτομαι τους τελευταίους 5 μήνες. Και ξαφνικά ένιωσα πλήρης και μια τόσο ξαφνική ευτυχία. Που φυσικά διήρκησε τόσο λίγο. Μια εβδομάδα. Που να το πω ότι τόση στεναχώρια θα προκαλουνταν απο τόσο μικρό χρονικό διαστημα;

Γράφω και παράλληλα κλαιω. Όσοι το διαβάζουν αυτό θα με αποκαλέσουμε χαζή ή μελο. Που είναι η χημεία μας; οι εκδρομές που έλεγες ότι θα παμε; Τα φαγητά που μου εταξες; Η γλυκές κρέπες στις 5 το πρωί (καθώς τότε δεν είχαμε και τον κοβιντ). Γιατί έπρεπε να γίνει όλο αυτό; Γιατί έπρεπε να χαθεις; Γιατί φέρθηκες σαν οριτζιναλ μαλακας και δεν είπες καν τον λόγο που χάθηκες;

Μακάρι με έναν μαγικό τρόπο να μάθεις όσα νιώθω για σένα. Και αν αποφάσιζες να επιστρέψεις θα σε δεχομουν με ανοιχτές αγκάλες. Δεν θα ξεχάσω αυτήν την βδομάδα. Τουλάχιστον όχι σύντομα.

Δεν θα ευχηθώ να μάθεις πως ένιωσα γιατί δεν θα ήθελα να πληρωθείς με τον ίδιο τρόπο. Αλλά εύχομαι να καταλάβεις πόσο άδικο ήταν αυτό. Πόσο ακαριαίο και πόσο πόνο προκάλεσε σε τουλάχιστον έναν από τους δύο μας.

Και επειδή ειμαι άνθρωπος του χιούμορ. Σκέψου τις φίλες μου εδώ και έναν χρόνο. Ούτε καν εμένα.

Γυρνά πίσω ή έστω τηλεφωνά 💜💜

[psychysmos]

Αυτές είναι μερικές σκόρπιες σκέψεις, που είχα υποσχεθεί να ηχογραφήσω για όσους δεν νιώθουν καλά, για όσους νομίζουν που η ζωή είναι ανούσια ή κουραστική, και πως πια δεν θέλουν να είναι μέρος της, επειδή δυστυχώς λαμβάνω συχνά τέτοια μηνύματα. Είναι μελο, γιατί έτσι είμαι εγώ μερικές φορές και δεν είναι τίποτα το φοβερό ή το μη προφανές, αλλά μιας και εμένα ρωτάτε πού και πού, αυτά είναι όσα εχω να σας πω.

Την αγάπη μου στην @elemnv την @1mmortal1ty, που μάθανε τα μισά αν όχι όλα από αυτά, και που που μου απέδειξαν πως και τις πιο δύσκολες μέρες πάντα υπάρχει «ένα λουλούδι μέσα στην λάσπη». Στην δίκη μου περίπτωση, ήταν αυτές οι ίδιες.

(Εννοειται πως αν κάποιου η ζωή βρίσκεται σε κίνδυνο, απευθύνεται στις αρμόδιες αρχές => 1056 άμεση δράση για το παιδί, 115 25 για συμβουλευτική υποστήριξη, 100 για Άμεση Δράση. Αυτά δεν λύνονται με κανένα βίντεο, και κανένα μήνυμα. Διεκδικήστε την βοήθεια που σας αξίζει.)

[savechristmasgr]

Του χρόνου Της Νατάσας Παυλίτσεβιτς

“Ναι; Με βλέπετε;”

“Τι λες; Σε βλέπουμε αλλά δε σε ακούμε”.

“Να σε βράσω” γρύλισε η Φωτεινή στο τάμπλετ.

Όλη της η οικογένεια ήταν μαζεμένη στη μικρή οθόνη, αλλά η κλήση κολλούσε συνεχώς. Ο μικρός της ανιψιός είχε ήδη χάσει την υπομονή του και σκαρφάλωνε στον μπαμπά του, ενώ η γιαγιά της φαινόταν να κοιμάται γαλήνια από τη δεύτερη προσπάθειά τους για επικοινωνία. Μόνο η μάνα της επέμενε να κοιτάει στην κάμερα, αν και είχε το κεφάλι τόσο χαμηλά, ώστε φαίνονταν μόνο τα μάτια της. Εκείνα τα μάτια όμως ήταν υπεραρκετά για να τρομάξουν τον πατέρα της με το που πήγε να ανοίξει εφημερίδα.

Η Φωτεινή έλεγξε για τρίτη φορά το WiFi που έμοιαζε να λειτουργεί, τουλάχιστον θεωρητικά. Με ένα βλέμμα στο ρολόι συνειδητοποίησε ότι της έμεναν μόλις πέντε λεπτά πριν να γυρίσει στη δουλειά. Όλο της το μεσημεριανό διάλειμμα είχε πάει στράφι.

“Στο διάολο για κωλοδίκτυο, το Λονδίνο μου μέσα!”

Όλοι στο σόι γούρλωσαν τα μάτια, ακόμη κι η γιαγιά ξύπνησε για μια στιγμή.

“Τώρα ακούστηκα;”

“Ναι, παιδί μου. Σε χάλασε το εξωτερικό, δε μιλούσες έτσι”.

“Θα έλεγα τώρα μαμά, αλλά έχουμε και το παιδί. Τι κάνει το ζουζούνι μου; Αλέξη, εσύ;”

Ο αδερφός της ξεκρέμασε το γιο του από το σβέρκο του και απάντησε ως συνήθως: “Εδώ, τα παλεύουμε”.

“Με ένα πεντάχρονο φαντάζομαι τι πάλη πέφτει. Μπαμπά, πώς είσαι;”

“Όπως τα ξέρεις μάτια μου, η μάνα σου με αποπαίρνει, με κυνηγάει συνεχώς”.

“Τι να σε κάνει ρε μπαμπά, δε προσέχεις κι εσύ. Μάσκα φοράς τουλάχιστον;”

“Καλά, χαζός είμαι; Εννοείται. Και με πονάει και τα αυτιά”.

“Να εύχεσαι μην κολλήσουμε τίποτα, Αριστείδη, και τότε δεν πονάνε μόνο τα αυτιά” είπε η μαμά της. “Τη φοράει κορίτσι μου, αλλά την κατεβάζει όποτε του κατέβει. Ολόκληρο μάθημα του έκανα, μέχρι και τα βιβλία της σχολής μου του έδειξα, τα κεφάλαια περί ιών”.

“Τα αρχαία ημών πατέρων συγγράμματα”, είπε εκείνος.

“Αρχαίο το 1980;” ρώτησε η μαμά της. “Αν είμαι εγώ αρχαία, εσύ τι είσαι; Η μάνα σου;”

Όλοι κοιτάξαν τη γιαγιά. Μόλις το ροχαλητό της συνεχίστηκε, χαμογέλασαν.

“Μαμά, στο νοσοκομείο τι γίνεται;”

Ένα-ένα, τα χαμόγελα χάθηκαν.

“Κατάλαβα. Θα πάρεις καμιά άδεια τα Χριστούγεννα;”

“Δε ξέρω, έχουμε σφίξει. Όλες οι νοσοκόμες δηλαδή. Πηγαινοερχόμαστε με φόβο Θεού. Τρέμει το Ιπποκράτειο, άμα το φυσήξεις θα γκρεμιστεί”.

“Ναι ρε μάνα” διέκοψε ο Αλέξης. “Να είσαι πάντα εσύ η χαζή που δουλεύει γιορτές”.

“Το ξέρουν οι αρρώστιες ότι έχουμε γιορτές; Θα κανονίσω να δουλέψω νυχτέρι, να φάμε όλοι μαζί. Α, εσύ Φωτεινή μην κάνεις καμιά τρέλα κι έρθεις”.

“Δε με θέλετε;” ρώτησε εκείνη, τσεκάροντας πάλι την ώρα.

“Μη λες βλακείες, να σε χαρώ. Πού θα σε βάλουμε; Άμα μπεις σε αεροπλάνο δε μπορούμε να έρθουμε σε επαφή. Για τέτοια είμαστε;”

“Εγώ σας είπα να βγάλει το κορίτσι δίπλωμα για ελικόπτερο και γελάγατε” μουρμούρισε ο μπαμπάς της.

Έπεσε μια σιωπή.

“Αν φοράει μάσκα η θεία;” ρώτησε ο μικρός τον Αλέξη.

“Δε φτάνει η μάσκα, αγαπούλα μου”.

Το παιδάκι φαινόταν συλλογισμένο.

“Αν φοράει κάτι πιο μεγάλο; Την κουρτίνα του μπάνιου;”

Όλοι γέλασαν, η Φωτεινή χαιρέτισε, κι έμενε για λίγο να κοιτά την κενή οθόνη. Συνέχισε τη βάρδιά της στο κατάστημα υποδημάτων με το νου της σε αεροπλάνα κι ελικόπτερα. Το βράδυ την υποδέχτηκε ο καλός της στο διαμέρισμα τους. Η Φωτεινή χώθηκε στην αγκαλιά του Ντύλαν και όταν πήγε να την αφήσει, τον έσφιξε παραπάνω.

“Α, τέτοια μέρα είχες;” τη ρώτησε με τη βαριά ιρλανδική προφορά του.

“Ναι”, είπε αφήνοντάς τον. “Θέλω να πάω στους δικούς μου, να τους δω. Θέλω να έρθεις κι εσύ”.

“Ωραίο χριστουγεννιάτικο δώρο, πάρτε ό,τι κόλλησα στο δρόμο και παρεμπιπτόντως έχω σπιτωθεί με έναν ξένο” γέλασε εκείνος.

“Έλα τώρα, δεν είσαι ξένος”.

“Για σένα δεν είμαι, αλλά για την οικογένειά σου...”

“Θα είσαι έκπληξη” του χαμογέλασε.

“Να βάλω και φιόγκο;”

“Και τίποτα άλλο μη σου πω”.

“Χα! Και καρδιακή προσβολή από πάνω”.

“Να το συζητήσουμε... Πώς θα μπορούσαμε να τους δούμε;”

“Από το λάπτοπ”.

Η Φωτεινή πήρε μια θυμωμένη έκφραση.

“Μη στραβώνεις. Του χρόνου πάλι. Δες το σαν να τους προσέχεις. Εκείνη σε πρόσεξαν εικοσιπέντε χρόνια. Τώρα είναι η σειρά σου”.

“Με το να είμαι μακριά; Με το να μην τους αγκαλιάζω, να μην φάμε ένα φαΐ, ένα μελομακάρονο;”

“Δεν τα ξέρω αυτά τα μελο-πώς τα είπες, αλλά ναι”.

“Το λες γιατί εσείς είστε κρύοι και δε σας λείπει η επαφή”.

“Μάλλον με τους Άγγλους μας μπερδεύεις”, είπε δήθεν πληγωμένος. “Οι Ιρλανδοί είμαστε αγκαλίτσες. Ξέρεις πόσες φορές με φίλησαν οπαδοί στο στόμα γιατί κέρδισε η ομάδα μας;”

“Το ράγκμπι δε μετράει, εκεί η επαφή παραπάει ακόμη και για Ελλάδα”, είπε μισογελώντας αλλά το ύφος της σοβάρεψε γρήγορα. “Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Σφίγγεται η καρδιά μου”.

Ο Ντύλαν την ξανατράβηξε κοντά του.

“Πρέπει. Και θα το κάνουμε μαζί”.

Το μεσημέρι των Χριστουγέννων ένας υπολογιστής στο Λονδίνο κι ένας υπολογιστής στη Θεσσαλονίκη συνδέθηκαν. Η οικογένεια είχε μαζευτεί γύρω από το τραπέζι.

“Καλά Χριστού- καλέ ποιος είναι αυτός;”

“Μαμά, είναι το αγόρι μου. Μένουμε μαζί. Δε μιλάει ελληνικά, οπότε θα εξηγώ εγώ”.

Επικράτησε ένα σούσουρο στην ελληνική πλευρά που κατέληξε στην ερώτηση του μπαμπά της.

“Από πού είσαι, παλληκάρι μου;”

Στη μετάφραση ο Ντύλαν απάντησε: “Ireland!”

“Τουλάχιστον δεν είναι Εγγλέζος” είπε ο Αριστείδης γυρνώντας στη γυναίκα του.

Μετά την πρώτη κρυάδα το γεύμα κύλησε ευχάριστα. Το σόι έτρωγε τα δικά του, το ζευγάρι ινδικό ντελίβερι. Κάποια στιγμή πήγε η οικογένεια στην κουζίνα να φέρει το γλυκό κι έμεινε μόνο η γιαγιά.

“Γιαγιάκα μου, για πες, πώς είσαι;”

Η γιαγιά που είχε φορέσει τα ακριβά της σκουλαρίκια και το καλό της το πουλόβερ χαμογέλασε περήφανα.

“Μια χαρά κορίτσι μου, τέλεια!”.

“Τέλεια; Με τέτοια αναταραχή;” ρώτησε η Φωτεινή.

“Άντε, παιδί μου. Κάθε γενιά νομίζει... Ότι ήρθε το τέλος το κόσμου”.

“Ε ναι, φαντάζομαι πως-”

“Άκου! Άκου που σου λέω. Στην κατοχή, στους πολέμους, όταν έφυγε ο παππούς σου. Όλο νόμιζα ότι πάει, τέλος. Έκανα λάθος. Κάθε φορά”.

Η Φωτεινή χαμογέλασε στο Ντύλαν. Του εξήγησε την κοσμοθεωρία της γιαγιάς.

“Well done, yaya!”

”Τι με λέει αυτός ο ξανθός;”

“Μπράβο λέει, δίκιο έχεις”.

“Χμμ... Καλούτσικος είναι τελικά”.

Όταν ήρθε το γλυκό και η Φωτεινή έβγαλε το παγωτό από το ψυγείο, σήκωσαν όλοι τα ποτήρια τους.

“Και του χρόνου από κοντά!” είπε ο μπαμπάς της.

“Από πολύ κοντά! Τόσο που θα σας σκάσω!” υποσχέθηκε η Φωτεινή. “Του χρόνου!”

Το βιβλίο της Νατάσας Παυλίτσεβιτς «Κάπου αλλού» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell

[atsoukalidis]

Ο Κλέφτης του Μελιού.

“Με αφορμή τη μέρα της μέλισσας που ήταν τη βδομάδα που πέρασε, ας δούμε μία ιστορία που διηγείται ένας σημαντικός ποιητής της Ελληνιστικής εποχής, ο Θεόκριτος σε ένα από τα ειδύλλιά του, δηλ. ένα μικρό σε στίχους ποίημα, το οποίο έχει ως θέμα κυρίως τον έρωτα στην αγροτική ή ποιμενική ζωή.

Το ειδύλλιο με αριθμό 19 είναι το εξής:

«Εκέντρωσε μια μέλισσα τον έρωτα τον κλέφτη

όταν της έκλεβε κερί μέσ' από την κυψέλη,

κι όλα του τ' ακροδάχτυλα τα βρήκε το κεντρί της.

Κι αυτός πονούσε ο δύστυχος κ' εφύσαγε τα χέρια

κ' εχτύπαγε τα πόδια του πηδώντας απ' τον πόνο·

κ' έτρεξε στη μητέρα του την όμορφη Αφροδίτη

πώς είν' η μέλισσα μικρή κι όμως σκληρά πληγώνει.

Κ' εγέλασ' η μητέρα του και στράφηκε και τούπε:

Γιατί απορείς; μή��ως και συ της μέλισσας δε μοιάζεις;

Έτσι μικρός είσαι και συ κ' έτσι σκληρά πληγώνεις.

[μετάφραση: Ιωάννης Πολέμης]

Την ιστορία του μελο-κλέφτη Έρωτα φαίνεται να απεικονίζει και το ψηφιδωτό δάπεδο από τη βίλα που βρίσκεται στην πόλη Madaba της Ιορδανίας φημισμένη για τα ψηφιδωτά της [εικόνα στα αριστερά]. Εδώ ο Έρωτας απεικονίζεται στα πόδια της ένθρονης Αφροδίτης και του Άδωνη να βάζει το κεφάλι του μέσα στην κυψέλη.

Η σκηνή αυτή φαίνεται πως ήταν αρκετά αρεστή και μεταγενέστερα καθώς υπάρχουν αρκετές απεικονίσεις της σαν το ανάγλυφο [εικόνα δεξιά] του 19ου αιώνα Bertel Thorvaldsen, ο οποίος εμπνεύστηκε από μία παραλλαγή μεταγενέστερη του ειδυλλίου του Θεοκρίτου που αποδίδεται στον ποιητή Ανακρέοντα:

«Κάποτε ο Έρωτας μες στα τριαντάφυλλα

κοιμωμένη μέλισσα δεν είδε και πληγώθηκε

και επειδή πόνεσε στο δάχτυλο του χεριού

έβαλε τα κλάματα.

Και μόλις πέταξε και έφυγε στην όμορφη τη Μάνα του:

«Χάθηκα Μάνα είπε, χάθηκα και πεθαίνω,

φίδι με τσίμπησε, μικρό, φτερωτό που ονομάζουν μέλισσα οι γεωργοί.»

Και εκείνη είπε: «αν απ' το κεντρί της μέλισσας πονάς,

πόσο νομίζεις πονάνε, Έρωτα, όσους χτυπάς με τα βέλη σου;»

[Ανακρεόντεια, ν. 33. Μετάφραση Ιωάννης Κυριαζής]

*******

[εικόνα: Αριστερά: λεπτομέρεια από το ψηφιδωτό διάκοσμο της λεγόμενης αίθουσας του Ιππόλυτου από τη βίλλα στη Madaba, Ιορδανία, Αρχαιολογικό Πάρκο, (6ος αι. κΕ)

Δεξιά: Bertel Thorvaldsen, στο μουσείο Thorvaldsen, Κοπεγχάγη, Δανία (μετά 1809)]”

[treat-me-like-versace]

απορια

αγαπητο ημερολογιο ( ; )

ξεκινησα να γραψω σημερα,

και στη πορεια του κειμενου, σαλιαριζα με τη παιδικη μου ηλικια.

φλερταρα με τη γκρινια

με βρηκα πολυ δραματικη και μελο για αυτο που δειχνω στον κοσμο

οποτε το εσβησα,

και ειπα οτι θα γραψω ενα αλλο.

να μαι λοιπον να μην εχω να πω τιποτα που θα θελες να ακουσεις σημερα.

απλα ειχα μια απορια,

ποιος ο λογος να το ζεις αν δεν εχεις να το μοιραστεις;

[meine-mazi-moy]

Δεν ξερω καν γιατι στο γραφω απλα ηθελα να το πω σε καποιον αγνωστο που δεν θα παρει το μερος μου επειδη ειναι φιλος μου. Τον αγαπαω με ολη μου την γαμημενη ψυχη. Ειναι οτι καλυτερο μου εχει συμβει. Μετα απο 3 χρονια χωρισαμε επειδη ηταν τυφλα και εκανε κατι με αλλη. Πραγματικα του εχω συγχωρησει τοσα. Φωνες τσακωμους τα παντα. Αλλα αυτο δεν μπορω. Πραγματικα δεν μπορω. Αλλα δεν μπορω και να τον αφησω οσο μελο και αν φαινεται. Με πηρε στις 5 το ξημερωμα και εκλαιγε μαλακα μου ελεγε ποσο μαγαπαει

Κοιτά αυτο δεν το έκανε με συνείδηση γτ και εγω το έχω κάνει ακριβώς το ίδιο αλλά με την εξαίρεση ότι εγω έμαθα ότι το εκανα ένα μήνα μετά που την ξανά είδα αυτη την κοπελα 😂 αν τον αγαπάς παρά πολύ όπως λες τότε πες του να το ξανά προσπαθήσετε απλά πες του ότι αν γίνει καμία μαλακια ξανά ότι θα σε χάσει τελείως αυτο

[xarmo-luph]

Εμεις

Τις τελευταιες μερες αρχιζω και σκεφτομαι πολυ την σχεση μας. Αν ολα ειναι καλα, αν περναμε καλα ο ενας με τον αλλον και τα λοιπα. Ημασταν παντα ενα υποτονικο ζευγαρι. Ησυχο. Θυμιζαμε παραπανω φιλους που απλα τους αρεσε να αραζουν μαζι παρα ζευγαρι.

Δεν βγαιναμε πολυ.

Στην αρχη ημασταν τοσο ενθουσιασμενοι ο ενας με τον αλλον που απλα βρισκομασταν σε ενα σπιτι και δεν ξεκολλουσαμε.

Επειτα, ισως εγινε μια συνηθεια. Ξερεις, να αράζουμε στο σπιτι, να βλεπουμε ταινιες, να τρωμε μαλακιες, να φιλιομαστε ειτε πεταχτα ειτε απο αυτα τα πολυ εντονα φιλια που κανουν το σώμα σου να ανατριχιαζει. Οπως και να χει για μας το σπιτι ηταν ενα ιδανικο μέρος.

Η σχεση μας εχει περασει πολλα. Για δυο ατομα που γνωρίζονται μονο 10 μηνες και τα εχουν τους 8 απο αυτους έχουμε περασει πολλα. Παρεξηγησεις, ρουτίνα, μαλακιες που βγαιναν στην πορεια στην επιφανεια...καταστασεις που μας εφερναν παλι στο 0.

Ομως τα ξεπεράσαμε. Ποσες φορές νομισα οτι ξερεις αυτο ήταν. Αυτο θα μας χωρισει. Θα βγω απο την πορτα του σπιτιου και δε θα ξαναγυρίσω. Δε θα σε ξαναφιλησω. Δε θα ξανακοιμηθουμε αγκαλια. Δε θα ξανα αραξουμε μαζι. Δε θα ξαναδούμε ταινια μαζι. Δε θα ξαναγελασουμε μαζι. Θα στ��ματησουμε να λεμε μαλακιες. Να ακουμε μουσικη μαζι. Ή και να καθόμαστε απλα ησυχοι. Στον καναπε διπλα διπλα. Ο καθενας στον κοσμο του ωσπου καποιος να πει κατι και να ερθουμε ξανα στην πραγματικοτητα.

Δεν ειμαστε το ζευγαρι που θα πάει και θα κάνει ακραια πραγματα. Δε θα παμε μαζι για μια πεζοπορια. Δε θα παμε να εξερευνησουμε μια γειτονια. Δε θα κανουμε.. ξέρεις το διαφορετικο. Αυτο που κανουν τα ζευγαρια. Που βγαίνουν μαζι, κάνουν διαφορα πραγματα μαζι...που δενονται μεσα απο δραστηριότητες..

Το ιδανικο για εμας είναι το σπιτι και ισως και το λιμανι. Στο σπιτι να βλεπουμε ταινιες. Χαλαρά να αραζουμε. Να πινουμε και καμια μπυρα. Και οταν κουραστουμε να πηγαινουμε στο κρεβατι. Ειτε για να κοιμηθουμε ειτε για κατι παραπάνω.

Το λιμανι. Οι βολτες εκει περα. Χερι χερι. Η εσυ εχοντας το χερι σου γυρω απο τους ωμους μου και εγω γυρω απο τη μεση σου και απλα να περπαταμε. Να σχολιαζουμε τους περαστικούς..να με κοροιδευεις που ειμαι αδεξια και σκονταψα στο πεζοδρομιο..να θυμόμαστε βλακειες που διαβάσαμε στο ιντερνετ και να τα συζηταμε...η να μιλαμε για αναμνήσεις που εχουμε η για εμας.

Οταν μας σκεφτομαι λεω τι βαρετο ζευγαρι. Για καποιον που το διαβάζει ίσως να σκεφτεται το ιδιο. Οι φιλοι σου μπορει να λενε το ιδιο. Οι φιλοι μου επισης. Και ολοι οσοι μας ξερουν.

Καθομαι και λεω μηπως ειναι ολα για το σεξ; Ομως ειμαστε μαζί 8 μηνες και καναμε πρωτη φορα σεξ στον 7ο. Αν ηταν μόνο το σεξ...τι σκατα καναμε 7 μηνες;οχι οχι.

Παντα χαρακτηριζα τον εαυτο μου σπιτογατα. Μαρεσε να αραζω σπιτι ειτε μονη μου ειτε με φιλους και τωρα με σενα. Η ηρεμια που σου προσφερει το σπιτι. Η ελευθερια. Μαρεσε να καθομαι και να βλεπω τις σειρες μου, να διαβαζω τα βιβλια μου, να διαβαζω αρθρα, ειδήσεις...και δε βαριομουν. Απλα ετσι ειμαι. Δε λεω θα βγω. Ομως θα προτιμησω κατι χαλαρο.

Και εσυ εισαι σαν και μενα. Ισως λιγο παραπανω σπιτογατος απο μενα. Σαρεσει να αραζεις στο σπιτι σου. Στον καναπε σου, βλεποντας νετφλιξ, με το κλιματιστικο στο τερμα και με ντελιβερι.

Παρολο που απο αυτο το κειμενο φανταζεις βαρετος..για μενα εισαι απο τους πιο ενδιαφερον ανθρωπους. Έχεις περασει δυσκολίες αλλα δε το εβαλες κατω. Δε τις αφησες να σε αλλαξουν. Ακομα εισαι με το χαμογελο στα χειλη.

Εισαι ανασφαλής αλλα δεν το δείχνεις. Μπορει κάποιος που σε γνωρισει να σκεφτεί αυτος ειναι γεματος αυτοπεποιθηση...δε σε ξερει. Ολο ειναι μια μασκα. Βαθια μεσα σου οπως ολοι έχεις και συ ανασφαλειες. Και πόσο γουσταρω να τις καταστρεφω.

Εισαι αγχώδεις. Πολυ. Καθε φορά με ρωτας αν ειμαι καλά..αν κατι με πειραξε. Αγχωνεσαι για το αν ειμαστε ενταξει. Βέβαια μετα απο ολα αυτα που περασαμε εχει λογικη. Αν τυχει μια στραβή είσαι αυτος που θα αρχίσει να τρέμει. Και εγω θυμωνω που πανικοβαλλεσαι. Και εσυ θυμωνεις που θυμωνω. Αλλα μετα καταλαβαινω οτι απλα θες καποιον να σε χαλαρώσει. Και προσπαθώ αυτος ο καποιος να γινω εγω.

Επισης εχεις ενα απιστευτο γνωρισμα. Με διαβαζεις λες και ειμαι ανοιχτο βιβλίο. Λες και ειναι τοσο ευκολο να δεις μεσα στο μυαλό μου. Και μου κανει εντύπωση γιατί κανενας αλλος δεν μπόρεσε. Εχω μαθει να κρυβομαι τοσο καλα απο ολους αλλα απο σενα οχι και τοσο. Μπορει απλα να κάθομαι στον καναπε. Ουτε καν να μιλησω. Και τοτε απλα θα γυρισεις και θα με ρωτησεις τι εχω. Και απο τη μια με τρομοκρατει ποσο ευκολο ειναι να δεις μεσα μου αλλα απο την αλλη με συνεπαίρνει. Και αυτο γιατί 9 στις 10 φορες πεφτεις μεσα.

Αυτο που με εκνευρίζει περισσοτερο στη συμπεριφορα σου ειναι το οτι ορισμενες φορες κατεβαζεις ρολα. Ειναι απλα σα να ταξιδευεις σε αλλο κοσμο. Μπορει να προσπαθώ να σου μιλησω να ανοιξω κουβεντα και εσυ απλα να εισαι αλλου. Μπορει να σου πω κατι και να μη δωσεις και τοση σημασία. Και στην αρχη νομιζα οτι εφταιγα εγω. Ισως ελεγα να μην ειμαι τοσο ενδιαφερουσα. Οπως βλεπετε και εγω από ανασφαλειες δεν παω πισω. Αλλα στην πορεια κατάλαβα οτι απλα ετσι εισαι. Μπορει να βγουμε εξω με φιλους. Τη μια στιγμη να εισαι η ψυχη της παρεας και την αλλη να εισαι στο κινητο και να μη λες κουβεντα.

Μερικες φορες σκεφτομαι οτι η ρουτινα μας εχει καταβαλει. Οτι ειμαστε σε ενα φαυλο κυκλο και δε μπορουμε να ξεφύγουμε. Ουτε ο ενας απο τον αλλο αλλα ουτε και απο τη ρουτινα.

Ωρες ωρες βαριεμαι απιστευτα. Λεω σχεση ειναι αυτη; Τι κανουμε ακριβως; Βλεπουμε τη μια ταινια μετα την αλλη λεμε μαλακιες και κοιμομαστε μαζι.

Ομως στις δυο μερες που θα ειμαστε μαζι και θα καθομαστε μεσα η μια φορα που θα βγουμε μια βολτα θα είναι υπέροχη. Και ολες αυτες οι σκεψεις φεύγουν απο το μυαλο μου.

Σκέψεις οπως οτι δεν ταιριαζουμε και γιαυτο είμαστε τοσο υποτονικοι. Ομως μετα απο τη μια βολτα που θα παμε τα ξεχναω.

Και ξερεις μπορει να σκεφτομαι ποσο βαριεμαι και να μπαινουν σκεψεις χωρισμού στο μυαλο μου...αλλα ειναι κατι μικρα πράγματα που κανεις και τα διαγράφουν ολα. Μπορεί εκει που καθομαστε απλα να παρεις το χερι μου και να το φιλησεις. Να περάσεις το χερι σου γυρω απο τους ωμους μου. Να φιλησεις τα μαλλια μου. Το μετωπο μου. Τον ωμο μου. Θα βαλεις τα ποδια μου πάνω σου. Αν χτυπησω το ποδι μου καπου επειδη δεν προσεχω θα το φιλησεις. Οταν κοιμόμαστε μεσα στον υπνο σου θα με παρεις αγκαλια. Μπορει να με φιλησεις. Θα μου πεις μια νυσταγμενη καλημέρα και θα με παρεις την πιο υπεροχη αγκαλια του κοσμου. Αυτην που τυλιγεις και τα δυο σου χερια γυρω μου σα να μη θες να φυγω.

Αυτην η αγκαλια διαγραφει οτι αρνητικο μπορει να σκεφτομαι για μας. Ξερεις γιατι; Γιατι σε αυτην την αγκαλια μα την παναγια νιωθω μια ζεστασια λες και ειμαι σπιτι. Μια ασφαλεια. Οτι τιποτα δε μπορεί να με αγγιξει. Και η μόνη σκεψη που εχω στο μυαλο μου εκεινη την στιγμη ειναι το ποσό πολυ σαγαπαω. Το ποσο θα μου ελειπε αυτο αν έφευγες απο τη ζωη μου. Πόσο τέλεια νιωθω εκει μεσα.

Ξερω ισως ακούγεται λιγο μελο. Και ξερετε δεν ειμαι καθολου γλυκαναλατη. Δεν ειμαι απο αυτους που λενε γλυκολογα και ειναι εκδηλωτικοι. Οποτε αυτα που λεω τα λεω απο καρδιας.

Και ξερω οτι ουτε και συ εισαι. Και ετσι ξερω οτι οτι κανεις, το κανεις και συ απο καρδιας. Σε σχεση με σενα δεν ειμαι καθολου εκδηλωτικη. Σπανια θα σου πω σαγαπαω. Οταν νιωθω οτι χρειάζεται να το ακούσεις. Σπανια θ�� πιασω εγω το χερι σου στο δρομο ή θα σε πάρω αγκαλια. Θα περιμενω παντα εσενα να το κάνεις. Δεν ξερω γιατί.

Πολλες φορες σκεφτηκα οτι εγω σαγαπαω περισσοτερο αποτι μαγαπας εσυ. Οτι νοιαζομαι παραπανω. Αλλα πλεον ειμαι σιγουρη οτι δεν ισχυει. Αρχιζω και πειθομαι οτι ισχυει το αντιθετο.

Μια απο τις χιλιες φορές που πήγαμε να χωρίσουμε ειδα κατι που δεν περίμενα να δω. Σε ειδα να κλαις. Με λυγμούς. Επειδη δεν ηθελες να τελειωσει. Επειδη δε μπορούσες να φανταστεις πως θα ειναι να μη με αγκαλιαζεις..να μη με φιλας..να μη με παιρνεις τηλεφωνο για να με ακουσεις οταν βαριέσαι...και εκει καταλαβα. Εσυ με αγαπας. Πολυ. Το εννοεις καθε φορα που το λες. Οσο και αν αμφεβαλλα μετα απο αυτα ημουν σιγουρη. Και δεν ξέρεις πόσο γεματη ενιωσα.

Ή οταν σε ειδα να βουρκωνεις σε μια αλλη κρισιμη φαση. Επειδή σου είπα ότι νιωθω χαλια. Και δε ηθελες να νιωθω ετσι. Στεναχωριοσουν για μενα.

Απλα μαγαπας.

Και το καταλαβαινω πλεον σε καθε τι μικρο που κάνεις. Δεν το κανεις απλα για να πεις ότι το εκανες. Το κάνεις γιατι το νιωθεις. Και το λατρεύω αυτο σε σενα.

Οσες άσχημες σκεψεις και αν περασουν απο το μυαλο μου δεν αναιρουν το γεγονος οτι σαγαπαω. Μπορει να ειναι λιγο το χρονικό διαστημα. Μπορεί εσείς που το διαβάζεται να λετε καλα ολα αυτα για μια σχεση 8 μηνων; Λεω αυτο που νιώθω. Νιωθω αγαπη για σενα. Οτι και αν κάνεις όπως και αν καταληξουμε δεν θα αλλαξει. Σαγαπαω. Απλα.

Ξερετε δεν καταλαβαίνεις πόσο ενας ανθρωπος εχει αλλαξει τη ζωη σου μεχρι να προσπαθήσεις να θυμηθεις πως ήταν πριν.

Εγω δε μπορω να θυμηθώ. Πως ηταν να μην κοιμαμαι μαζι σου. Να μην με παιρνεις αγκαλια. Να μη με φιλας. Να μην εισαι εκεί.

Οπως και δε μπορω να φανταστώ πως θα ειναι μετα. Και ούτε θέλω εδω που τα λέμε.

Κατι αλλο που σκεφτομαι ειναι οτι δε νιωθω εκατο τοις εκατο ανετα να σου πω τα πάντα για μενα. Ξέρεις να σου ανοιχτω. Από τη μια λεω μηπως αυτό κατι δειχνει για εμας; Αλλά μετά σκεφτομαι ποσο λιγο γνωριζομαστε. Και σε αυτο το λιγο πραγματα που δεν εχω πει σε κανεναν τα εχω πει σε σενα. Φαντασου αν περασει κιαλλος καιρος ποσο καλα θα με γνωριζεις.

Ειναι οχτω μηνες. Συγκριτικά με αλλες τεραστιες σχεσεις δεν ειναι τιποτα. Συγκριτικα με άλλες συναρπαστικες σχεσεις που κάνουν τα πάντα μαζι, περιπέτειες μαζι είμαστε βαρετοι. Συγκριτικα με σχεσεις που γνωριζουν τα πάντα ο ενας για τον αλλον ειμαστε λίγο μακριά.

Οχτω μηνες της ζωης μου με αλλαξαν πραγματικά. Με αλλαξες. Προς το καλο.

Παλεψες με τις ανασφαλειες μου. Με εβγαλες απο το καβούκι μου. Με εκανες να ανοιχτω οσο μπορουσα να ανοιχτω σε αυτο το διαστημα. Μου ανοιξες τα ματια σε πολλές καταστάσεις. Με συμβουλεψες. Με εκανες να καταλαβω οτι δεν ειμαι οσο έξυπνη πιστευα. Οτι παντα υπαρχουν περιθωρια για να μαθεις. Να εξελιχτεις.

Ωρες ωρες ορκιζομαι οτι θελω να σε χτυπησω. Να σε βρίσω. Να φύγω.

Αλλα μεσα μου ξερω. Εισαι ο πρωτος μου ερωτας. Και σαγαπαω περισσοτερο απ'οσο πιστευα οτι γινεται, είμαι τρελα ερωτευμένη μαζι σου. Τοσο που με φοβίζει. Δεν περίμενα ποτε κανενας να με κανει να νιωσω τοσο εντονα. Ομως ήρθες εσυ. Και το ανετρεψες ολο αυτο.

Μεσα στη ρουτινα μας, με κανεις να νιωθω ζωντανη.

Εχω περασει πολυ χρονο σε αυτό το σαιτ. Τοσο για να ξερω οτι αυτη η σχεση δεν ειναι σχεση του ταμπλερ. Ξερω επισης οτι τοσο το ταμπλερ οσο και οι ταινιες που βλέπαμε απο μικρα μας φτιάχνουν μια στρεβλή εικονα των σχεσεων. Δε γίνεται όλες να ειναι τελειες. Ρομαντικες. Συναρπαστικες. Δε λεω. Υπαρχουν και αυτες. Απλα εγω τοσο καιρο εψαχνα μια σχεση του ταμπλερ. Για αυτο εκανα ολες αυτες τις σκεψεις.

Ξερω ότι ειμαστε βαρετοι. Δεν εχουμε καμια σχεση με αυτα που προβάλλονται εδω μεσα. Και στην αρχη προσπαθουσα να μας αλλαξω αντι να μας αποδεχτω.

Ετσι ειναι τα πράγματα.

Και πλεον τα αποδεχτηκα.

Αγαπάω αυτο που ειμαι μαζι σου, σε αυτήν την υποτονικη, βαρετη σχεση..

[xaotikomialo]

ξερω θα ακουστει μελο και χαζο αλλα σε θελω πολυ και εισαι πανεμορφη πραγματικα και θα κανω τα παντα για να εισαι χαρουμενη

Γιατί να μην είναι όλα τα άτομα έτσι όμως;

Στείλε ινμλοξ δο γιατί θα σκάσω αν δεν μάθω ποι@ είσαι:(