#δικο μου

[rozanera]

[0cean--soul]

Συναισθηματικά Αναλφάβητοι

Εκείνη ήταν ανοιχτό βιβλίο γεμάτο ποίηση

Εκείνος έβλεπε μόνο άδειες σελίδες

[depressed-snowman]

Όταν συναντώ φωτισμένα παράθυρα τις νύχτες στον δρόμο μου, ως δια μαγείας ηρεμώ.

[moonmaniac-th]

Αυτές τις μερες νιώθω τόσο άδεια.

Τόσο μόνη και τόσο ηρεμη.

Υπάρχει όμως μέσα σε αυτή την ηρεμία μια σύγχυση, μια τρικυμία.

Μου λειπεις.

Κι όσο το σκέφτομαι τόσο απελπιζομαι.

Το πόσο μου λειπεις. Πόσο πονάνε κάποια σημεία της ψυχής μου και πόσο σε ψάχνουν να σε βρουν σε κάθε γωνιά.

Μονάχα μαζί σου μπορώ να νιώσω ολόκληρη ξανά. Ζωντανή.

Μου λειπεις, δεν έχω μάθει να μου λείπουν άνθρωποι και όμως μαζί σου το έμαθα.

[lum1nous-darkness]

"Η συμφιλίωση με το ανεξέλεγκτο ένα αιώνιο βάσανο

κάποιες πληγές δεν θα κλείσουν ποτέ δυστυχώς και ας ακούγεται βάναυσο"

-Λεωφόρος Αλεξάνδρας, 10/07/2024

[setralini]

Είπες θα μιλήσουμε αύριο και το αύριο δεν ήρθε τελικά

[cold-sunrays]

Ντρέπομαι να το πω, πόσο μάλλον να το παραδεχτώ. Σε έχω πληγώσει τόσο...όσο και τον εαυτό μου .

Μου έχεις λείψει...

[nostalgikos]

στον φαύλο κύκλο της αποδοχής όσων δεν είμαι

[iwishiwasyourgirll]

παράδεισος.

[neraidopetalouda]

Είσαι;;;

[rozanera]

[0cean--soul]

Επιμένω ακόμα πως υπάρχει η αγάπη Γιατί υπάρχω εγώ Και είμαι πλημμυρισμένη από αυτή μέσα μου

Ίσως τελικά να υπάρχει ...

Ocean--soul

[depressed-snowman]

Orange flavoured cotton candy

[lum1nous-darkness]

Είναι όντως Αύγουστος αν δεν δεις την ανατολή πίνοντας ούζο βύσσινο;

19/08/2023 6:25 π.μ

[setralini]

Φυγε, όπως πάντα

[skepsh-rypansh]

Και αφού δεν μπορώ να σου διαβάζω ποιήματα όλη μέρα•

Και αφού δεν μπορώ να σου κρατώ το χέρι και να σε χαζεύω, κάνω μισή ζωή.

Απ' αυτό το άθλιο είδος της ζωής που νόημα δεν έχει, που μοιάζει με επιβίωση.

Και σκέφτομαι τα μάτια σου, τα χείλη σου, τα χέρια σου -τα μάτια σου, την ρυτίδα πάνω από την μύτη σου -τα μάτια σου.

Τα μάτια σου.

Και τι δεν θα 'δινα για να κοιτάξω μέσα τους έστω για μια στιγμή.

Και θυμάμαι όταν μου είπες πως σου 'ναι δύσκολη η οπτική επαφή... κι εγώ απάντησα "καταλαβαίνω".

Κι όμως.

Τώρα το μόνο που βλέπω κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, είναι τα δικά σου.

Και θα έδινα κάθε δευτερόλεπτο της -μισής- μου -πλέον- ζωής, για να μπορέσω να δω τα μάτια σου χωρίς να χρειαστεί να κλείσω τα δικά μου.

Κι αφού δεν μπορώ να τα κοιτάξω•

Κι αφού δεν μπορώ να σου διαβάζω ποιήματα όλη μέρα, σου έγραψα κάτι παρόμοιο, που ίσως κάποτε διαβάσεις.

Και η μόνη σκέψη που μου τρώει το μυαλό καθώς το γραφώ, είναι πόσο τυχερό θα 'ναι το κείμενο αυτό αν κάποια μέρα φτάσει σε 'σένα, γιατί θα αντικρίσει τα μάτια σου.

Και κάπως έτσι κατάλαβα γιατί οι καταιγίδες παίρνουν ��νόματα ανθρώπων.

Υ.Γ. Κάτι δικό μου.