#ποιητής

[0cean--soul]

Τα συναισθήματα που δεν εκφράζονται ...

[mikrh-kallitexnhs6]

Έφτασε Ιούλιος.

Κόπιασε.

Δεν χρειάζεται να θυμώνεις άλλο.

Έλα, να σου καθαρίσω λίγα φρούτα.

[otan-o-erws-synanthse-to-xaos]

Με τι καρδιά, με τι πνοή,

��ι πόθους και τι πάθος,

πήραμε την ζωή μας· λάθος!

κι αλλάξαμε ζωή.

Γιώργος Σεφέρης

[orgismenh]

Είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρεύεσαι.

- Οδυσσέας Ελύτης

[nero-sth-varka]

Ζήσαμε την αγάπη.

Ανασαίναμε στο πρόσωπο της.

Δεν γίναμε ποτέ η αγάπη.

[takatafera]

Είναι άλλη μια μέρα , είναι Σεπτέμβρης και όλα ξανά αρχίζουν. Τα περιμένεις και τα δέχεσαι χωρίς να τα θες αλλά έτσι συνήθισες. Οι μέρες τελευταία περνάνε πολύ γρήγορα χωρίς σημαντικές στιγμές χωρίς ταχυπαλμίες. Νιώθεις πως έχουν περάσει ώρες από όταν είδες τον εαυτό σου στο τζαμί όπως έπλενες τα πιάτα. Και εκείνο το μεσημεριανό ξανά ζεσταμένο φαγητό ήταν σαν να το έφαγες και χθες και πλέον δεν έχει την ίδια γεύση. Υπάρχεις για πολλές ώρες γύρω γύρω στην Αθήνα μέχρι να ξεκλειδώσεις την πόρτα του σπιτιού σου και να πας στο κρεβάτι με τα ίδια ρούχα . Και τότε θα πας, τότε θα φαντάζεσαι μια άλλη ζωή , πιο γενναία με λιγότερη λύπη. Τότε φαντάζεσαι διαφορετικές ημέρες και αποφάσεις που θα είχες πάρει υπό άλλες συνθήκες , μια ζωή γύρω απο ανθρώπους με θαυμασμό και ανάγκη για περισσότερες ώρες στην ημέρα σου μια ζωή με ‘αν’ και με διαφορετικό μυαλό . Και κλείνουν τα μάτια σου καθως πέφτεις για υπνο και ονειρεύεσαι, εκείνη τη ζωή που ποτέ δε θα έχεις και εκείνη τη ζωή που πάντα θα φαντάζεσαι και θα βάζεις στην άκρη την τωρινή σου. Για να ξυπνήσεις άλλη μια μέρα, και να λυπάσαι για αυτό που δεν θα έρθει. Για να μεγαλώσεις και να λες ότι αν είχες κάνει κάποια πράγματα αλλιώς τώρα δε θα ήσουν εδώ. Για να μεγαλώσεις σαν χαμελεοντας, να προσαρμόζεσαι και να επιβιώνεις παντού και να μην ξεχωρίσεις ποτέ. Αλλά να το θες. Να το θες.

[uglymonkey1992-1]

"Γυμνό Σώμα", Γιάννης Ρίτσος.

ΓΥΜΝΟ ΣΩΜΑ.

Είπε: ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κ’ εγώ.

Το σώμα σου ωραίο.

Το σώμα σου απέραντο Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας. Διαστολή του σώματος. Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι σε πλησιάζω.

Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου. Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου, η γλώσσα σου στο στόμα μου – σκοτεινό δάσος…. οι ξυλοκόποι χάθηκαν και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι υπάρχω.

Τα χείλη μου περιτρέχουν τ’ αυτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό πώς χωράει όλη τη μουσική;

Ηδονή – πέρα απ’ τη γέννηση, πέρα απ΄το θάνατο… τελικό κ’ αιώνιο παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα των ποδιών σου. Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Κάτω απ΄όλες τις λέξεις δύο σώματα ενώνονται και χωρίζουν.

Μέσα σε λίγες νύχτες πώς πλάθεται και καταρρέει όλος ο κόσμος.

Η γλώσσα εγγίζει βαθύτερα απ’ τα δάχτυλα. Ενώνεται.

Τώρα με τη δική σου αναπνοή ρυθμίζεται το βήμα μου κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε. Ένας αιώνας κ’ εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ’ άστρα αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος είμαι. Είμαι για σένα.

Αθήνα 24.9.80 Γιάννης Ρίτσος.

[sweetbutphychx]

Φοβάμαι. Μήπως όλος αυτός ο πόνος και οι αμφιβολίες είναι για να μην καταλήξουμε μαζί. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι ο τρόπος που μου φέρεσαι αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα σου για εμένα. Τότε λοιπόν δεν με αγαπάς όσο λες. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι μήπως σε κρατάω μακριά από κάποια άλλη, από κάποια που θα σου βγάλει να της φερθείς σωστά χωρίς να στο ζητήσει; Αν σε ετοιμάζω, να σου μάθω πως να φέρεσαι, για κάποια άλλη;

[autoxoiras]

Στη Θεσσαλονίκη

Στη Θεσσαλονίκη      ένα φεγγάρι επιπλέει στη θάλασσα

επιπλέει ανέμελο     όπως μικροί ανοίγαμε τα χέρια και τα πόδια      με την κοιλιά -και το στόμα- στον ήλιο     κι οι γλάροι πετούσαν από πάνω μας     κρώζοντας διψασμένοι για ζωή

εκείνη την ώρα της ύστατης παιδικότητας     που με μόνα εργαλεία τα χνώτα μου και το δάχτυλο      ζωγράφιζα την αγάπη στα παράθυρα του είναι σου

��αι καθώς γινόμασταν επιτέλους      κάτι άλλο πέρα από ναυαγοί     -εξερευνητές καπετάνιοι-

ένας κρυμμένος θησαυρός     χαμένος για καιρό μέσα μου     βρήκε επιτέλους τη θέση του.

[laocoon]

Έρως και.

Σύγχυση πνίγει τα άτσαλα βήματα της.

Έτοιμη να χτυπήσει, αρχίζει να πλησιάζει,

Το φεγγαρόφως από ψηλά ακόμα στ��ζει,

Το φρικτό θέαμα με φόβο να αντικρίσει

Τον Έρωτα να σπαράζει την ψυχή της.

[melirrytos]

Και φέτος την άνοιξη, εγώ, περπατάω χιλιόμετρα στους δρόμους της Αθήνας και σε ψάχνω μέσα στο πλήθος, με την ελπίδα να σε μυρίσω στον αέρα που θα μου ηλεκτρίσει την ψυχή και να σε συναντήσω σαν αναπάντεχο έρωτα που δεν ήξερα ότι είχα ανάγκη, όπως τα μάτια σου και τα μαλλιά σου. Παρακαλώ και εύχομαι αυτήν την άνοιξη να σε βρω και να σε ερωτευτώ, όπως κάποτε συνήθιζες να κάνεις κι εσύ κάποια βράδια καλοκαιρινά, με αλάτι στα μαλλιά.

[0cean--soul]

[mikrh-kallitexnhs6]

Αφού είστε εύθραυστοι και σπάτε,

τι πάτε και αγαπάτε;

[otan-o-erws-synanthse-to-xaos]

Όσο σε πλησίαζα, τόσο δεν μου έλειπε η ελευθερία μου.

Κι αυτό με σκλάβωνε.

Όταν κάτι δεν σου λείπει, παύεις να το διεκδικείς.

Όσο απαραίτητο και να ‘ναι.

Ε. Καφαντάρη

[project24231]

Mπισκότα και καπνός

Σε ένα μακρινό και πολύχρωμο μέλλον , το σπίτι μου θα έχει χρώματα , χρώματα χαζά , κίτρινες κουρτίνες με πράσινες βιβλιοθήκες , στις οποίες θα σπιτώνω τα πιο αλλόκοτα βιβλία , βιβλία που όταν τα διαβάζεις θα νιώθεις κάθε λέξη να ισοπεδώνει το μέσα σου.

Οι τοίχοι πιθανότατα να έχουν όλοι διαφορετικό χρώμα , με την κουζίνα να ροκαρει το πιο απαλό πράσινο που έχουν δει τα μάτια σου , και το σαλόνι το πιο ζεστό πορτοκαλί. Είμαι σίγουρη πως θα σε κάνει να αναρωτιέσαι αν εκεί μέσα βαθιά στις τρύπες του πατώματος ζουν μικρές πολύ μικρές νεραΐδες . όλο αυτό σε συνδυασμό με τα πολύ μεγάλα και περίεργα σε σχήμα παράθυρα που θα επιτρέπουν  στον κάθε περαστικό να βλέπει μέσα στο μικρό και ονειρικό μου σπιτάκι θα δίνουν μια περίεργη αίσθηση γαλήνης στην ψυχή . Για τα δωμάτια δεν έχω σκεφτεί και πολλά αλλά να σου πω την αλήθεια δεν θα με χάλαγε μέχρι και κάτω απτή σκάλα να κοιμάμαι . Ποιος ο λόγος να υπεραναλύσω το δωμάτιο , εφόσον η πιο πιθανή έκδοση της καθημερινότητας  μου θα είναι να γυρνάω τόσο κουρασμένη που απλά να κοιμάμαι κάθε μέρα στο ζεστό μου σαλονάκι ή αντίστοιχα όπως θέλω εγώ να πιστεύω , να λατρεύω τόσο πολύ αυτό το σαλόνι που να μην μπορώ να το αποχωριστώ ούτε καν στον επίλογο της ημέρας μου , θυσιάζοντας έναν ικανοποιητικό και ατάραχο ύπνο για τον απλούστατο λόγο του να κερδίσω για λίγα λεπτά επιπλέον το πανέμορφο μου σαλόνι , που είμαι σίγουρη ότι αυτό από μόνο του θα μου χαρίσει τόση χαρά , μόνο και μόνο να το βλέπω , με τα έντονα και ζωντανά χρώματα του ( από τους καναπέδες , στις γλάστρες  , μέχρι και στα χαλιά τον χειμώνα ) με τα φυτά του , κρεμασμένα από τον τοίχο ,στην βιβλιοθήκη μέχρι και  στα περβάζια των παράθυρων του. Τώρα θα μου πεις ότι τα φυτά απαιτούνε φροντίδα και το ξέρω , είναι αυτονόητό , τόσο αυτονόητό που έχει βρεθεί ήδη η λύση .

Θα ξυπνάω μια ώρα νωρίτερα  και πριν καν αποκοιμηθεί η νύχτα εγώ  αθόρυβα και μοναχικά θα προσέχω ένα ένα τα φυτά μου παραχωρώντας τους όση αγάπη και φροντίδα έχω στην καρδιά μου εύκαιρη  για να συνεχίσω την μέρα μου ανενόχλητη . Όχι ότι κάτι σε αυτό το σπίτι θα μου προξενεί ενόχληση , αυτό είναι κάτι που έχω ξεκαθαρίσει στον εαυτό μου . Οτιδήποτε μου προκαλεί έστω και μια στάλα αρνητικού συναισθήματος , έστω και μια συλλαβή από κάποια αρνητική σκέψη , θα φεύγει , ευγενικά και αθόρυβα , χωρίς ίχνος φευγαλέου πόνου ή θλίψης.  

Ξέχασα να αναφέρω ότι μέσα θα ξεχύνεται σε κάθε κρυφή και φανερή γωνιά του σπιτιού  η απολαυστική μυρωδιά τσιγάρου και βανίλιας , μπισκότα και καπνός , έτσι μόνο θα το νιώθω σπίτι μου . Θα φτιάχνω τα πιο γευστικά και παραμυθένια φαγητά που έχεις δει στην ζωή σου , σου λέω το σπίτι θα περιτριγυρίζεται σιγουρά πάντα από μια έντονη ευωδιά φαγητού , κατά την γνώμη μου μόνο έτσι μπορείς να  σιγουρευτείς ότι κάποιος έχει ζήσει μέσα σε αυτό , αλλιώς τι είμαστε , άσειστα έπιπλα με αποχρωματισμένους τοίχους . Το σπίτι μου θα έχει ζωή , θα έχει γέλιο και κλάμα και φωνές από όργητα , θα έχει ανοιχτά και ακλείδωτα παράθυρα να περνάει το τσουχτερό κρύο μέσα ή αντίστοιχα το ζεστό απογευματινό αεράκι του καλοκαιριού . Το σπίτι μου θα έχει πάντα τις κουρτίνες ανοιχτές , έτσι ώστε να έχει την αφορμή είτε το φως είτε το σκότος να χαζοκοιταει ελάχιστα μέσα στο πολύχρωμο και γεμάτο ζωή σπίτι μου . Οριακά μπορώ να με δω , στον κόκκινο μου καναπέ , αγκαλιά με μια κουβέρτα χαζεύοντας ένα βιβλίο με το μεσημβρινό φως του φθινοπώρου να διαπερνά κάθε σκοτεινή γωνιά του σπιτιού μου

Και εσύ  να με κοιτάς αφηρημένα με την γωνιά του ματιού σου φωτίζοντας τον χώρο ακόμα παραπάνω , πράγμα που θεωρώ αδύνατον αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να σου χαλάσω χατίρι . Πράγματι πιστεύω πως από την στιγμή που θα μπεις , θα σε λατρέψει το σπίτι μας

[nero-sth-varka]

Τόσα πράγματα προσφέρει ο πολιτισμός για την ευτυχία μας και εμείς επιμένουμε αναχρονιστικά να ‘μαστε δυστυχισμένοι.

-Τάσος Λειβαδίτης