#κειμενο

[kalokairistoxwrio]

Δε θέλω να χρειαστεί να σου πω ότι μου λείπεις.

Δε θέλω να πρέπει να σου πω αντίο.

Δε θέλω να αναγκαστώ να ζω χωρίς εσένα.

Φοβάμαι να σε χάσω, ενώ δεν είσαι καν δικός μου.

Γι’αυτό φοβάμαι να δεθώ.

[sweetbutphychx]

Φοβάμαι. Μήπως όλος αυτός ο πόνος και οι αμφιβολίες είναι για να μην καταλήξουμε μαζί. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι ο τρόπος που μου φέρεσαι αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα σου για εμένα. Τότε λοιπόν δεν με αγαπάς όσο λες. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι μήπως σε κρατάω μακριά από κάποια άλλη, από κάποια που θα σου βγάλει να της φερθείς σωστά χωρίς να στο ζητήσει; Αν σε ετοιμάζω, να σου μάθω πως να φέρεσαι, για κάποια άλλη;

[visions-of-hlliana]

Μία απλή συνήθεια

Συνήθισα ξέρεις.

Όσο περνάει ο καιρός προσαρμόζομαι, αλήθεια σου λέω.

Έμαθα πως να βάζω πλυντήριο μόνο μου, έμαθα τον δρόμο για την αγαπημένη μου πλατεία.

Συνήθισα ξέρεις.

Ναι μαμά ένα ένα σιγά-σιγά τα μαθαίνω, αλήθεια σου λέω.

Όταν κάνω μπάνιο ξέρω ότι πρέπει να λυγίσω το χέρι μου γιατί το ταβάνι στο καινούργιο μου μπάνιο είναι πολύ χαμηλό ξέρεις, και έτσι πλέον δεν χτυπάω το χέρι μου όπως το πρώτο βράδυ.

Συνήθισα ξέρεις.

Πεινάω εδ�� και βδομάδες.

Μα δεν μπορώ να με σταματήσω, και δεν θέλω.

Δεν μπορώ να με σηκώσω από το κρεβάτι, και έτσι μένω παρατημένο εκεί σαν πτώμα, το δέρμα μου κάτασπρο και το είναι μου αδυνατισμένο.

Ο μόνος λόγος που σηκώνομαι είναι για να βάλω φαι στην γατούλα μου ξέρεις.

Καίει το στόμα μου από τα τσιγάρα, έχω χάσει το μέτρημα.

Ναι είναι πολύ ωραίο να είσαι μόνος σου.

Έχετε όλοι δίκιο.

Είναι πολύ ωραίο να μην έχω κανέναν να με νοιάζεται.

Είναι μια απλή συνήθεια να θυμάμαι κάθε μέρα πως δεν υπάρχει κάποιος να με αγαπήσει.

Και πως δεν με αγαπάω καλά καλά εγώ.

Κάποιος να με ξυπνήσει και να μου πει να προσπαθήσω.

Κάποιος να μου αρπάξει το 10ο τσιγάρο από τα χείλη μου και να μου πει να σταματήσω.

Κάποιος να με πάρει αγκαλιά καθώς πέφτω στην μπανιέρα και κάθομαι εκεί με το καυτό νερό να τρυπάει το δέρμα μου. Να με βγάλει έξω και να με τυλίξει με μια πετσέτα.

Είναι μια απλή συνήθεια να μην σταματάει το αίμα, και να μην βρίσκω έναν γαμημενο λόγο για να μην το κάνω να κυλήσει παραπάνω εδώ και τώρα.

Μια τηλεόραση που είναι πάντα κλειστή γιατί δεν αντέχω την βαβούρα και ένας νεροχύτης γεμάτος πιάτα άπλυτα.

Νόμιζα ήμουν εδώ μερικές μέρες μονάχα μα ο πατέρας μου μου είπε ότι έχουν περάσει 3 μήνες.

Είναι μια απλή συνήθεια του λέω.

Να μην καταλαβαίνω τι γίνεται τριγύρω μου.

Να σαπίζω.

Και να μην με νοιάζει.

Καθώς οι τριγύρω μου να θεωρούν δεδομένα τα άτομα που τους αγαπάνε.

Είναι μια απλή συνήθεια να πιάνω τα μαχαίρια και να τα σφίγγω στα χέρια μου.

Και να προσπαθώ να με ηρεμήσω μόνο μου.

Γιατί κανέναν δεν έχω.

Και εγώ το διάλεξα.

Τι μέρα είναι σήμερα είπαμε; Ποια χρονιά;

Μια απλή συνήθεια λέω είναι.

Το να μην θέλω να ζω πια.

[elmabloging]

Και τι θα γίνει αν το όνειρο γίνει πραγματικότητα; Αν όλα αυτά που σκεφτόσουν έρθουν στη ζωή σου; Αν μια μέρα έρθει η στιγμή να το ζήσεις; Με όλα τα ωραία και τα δύσκολα του. Αν μια μέρα όλα αυτά που σε έκαναν να προσπαθείς μέχρι τέλους, να υποφέρεις, να κλαίς, να τρελαίνεσαι, να αρρωσταίνεις. Τι θα γίνει αν όλα αυτά για τα οποία παραλίγο να χάσεις το μυαλό σου, έγιναν τελικά κομμάτι της ζωής σου; Η καθημερινότητα σου.

Η πραγματική ευτυχία έρχεται αφού παλέψεις, αφού χάσεις την ελπίδα, η πραγματική ευτυχία δεν έχει χρώμα, δεν προειδοποιεί. Είναι σαν τεράστιο κύμα στη θάλασσα. Σου προκαλεί φόβο, τεράστιο φόβο γιατί δεν την έχεις δει πολλές φορές, δεν ξέρεις πως να την χειριστείς και τι θα προκαλέσει γύρω σου. Αλλά αυτό το κυμα έρχεται μόνο για να φέρει χαρά, να σου δείξει κάτι νέο. Να σε βάλει να κολυμπήσεις σε άλλα νερά. Για πρώτη φορά, στα νερά του ονείρου.

[rocknrollstokrevati]

Μπάζει

Καθόμασταν στο σαλόνι μας όταν μου είπες πως θες να ταξιδέψεις, πως το σπίτι σε περιορίζει. Πως δε θες να έχεις κλειστά παράθυρα και πόρτες.

Πήρες τις βαλίτσες και τα κλειδιά και έφυγες. Βγήκες από την πόρτα κι έμεινα να απορώ αν θα σε ξαναδώ, αν θα γυρίσεις. Δεν έβαζα κλειδιά πίσω από την κλειδαριά. Ο φόβος να μπουν ληστές ήταν μικρότερος της ελπίδας να ξανά έρθεις.

Και όντως, μετά από καιρό άκουσα τα κλειδιά σου, άνοιξες την πόρτα και με αντίκρισες στον ίδιο καναπέ, ακριβώς εκεί που με άφησες.

«Μου έλειψες. Ήταν όμορφα αλλά το σαλόνι μας είναι ζεστό. Το προτιμώ κοντά σου. Κλείσε την πόρτα, ότι είναι να δούμε θα το δούμε μαζί.»

Δεν παραπονέθηκα. Σε άφησα να κάτσεις, σε σκέπασα με κουβέρτα και σου προσέφερα το αγαπημένο σου φαγητό, σε άκουγα ενώ μου περιέγραφες το ταξίδι σου, μαζί με άλλα ταξίδια, πιο παλιά. Σε παρατηρούσα με ευχαρίστηση. Κι ήταν όμορφα για λίγο, πίστευα πως αν έφευγες θα γυρνούσες και πως δε θα ήταν για πολύ, πως ο καναπές ήταν βολικός και για τους δυο μας. Πως ήξερες ότι η πόρτα, ακόμα και κλειστή δεν είναι κλειδωμένη.

Και ξαφνικά μια μέρα (ή μήπως ήταν βράδυ, αργά, δίχως φως) ένας αέρας έκανε το παράθυρο να ανοίξει με πάταγο. Για λίγο το κοιτούσαμε μέχρι που σου γκρίνιαξα πως κρυώνω. Το ξέρω πως στη σπάω όταν γκρινιάζω. Το ξέρω πως στη σπάνε τα κλειστά παράθυρα.

«Μη σε νοιάζει, θα έρθω πιο κοντά, θα σε ζεστάνω εγώ.» ,είπες και μου έφτανε.

Όμως, άθελά μου, έμεινα να κοιτάω το παράθυρο και μάλλον έκανες το ίδιο. Κοιτούσες μια εμένα, μια το παράθυρο. Και δεν το έκλεισες ποτέ. Για ��α είμαι ειλικρινής κι εγώ δε θέλησα να σηκωθώ να το κλείσω, φοβήθηκα μάλλον πως αν σηκωθώ δε θα μπορώ να βολευθώ πάλι στον καναπέ μας.

«Κλείσε το παράθυρο, κρυώνω.»

Ένιωθα το κρύο να διαπερνάει την κουβέρτα, την αγκαλιά σου και την πλάτη μου, με ανατρίχιαζε.

Αλλά δε σου αρέσουν τα κλειστά παράθυρα. Δεν το έχω ξεχάσει.

«Ξέρεις κάτι; Θέλω να δω κι άλλα! Δε μου κάνουν καθόλου οι κλειστές πόρτες.»

Το ξέρω, το θυμάμαι.

Πήρες τις βαλίτσες και τα κλειδιά και έφυγες. Βγήκες από την πόρτα και σκέφτηκα πως δε θα σε ξαναδώ, δε θα ξανά ανοίξω. Ο φόβος να μπούνε ληστές ήταν μεγαλύτερος της ελπίδας να ξανά έρθεις, οπότε άλλαξα κλειδαριά, πέταξα τα παλιά κλειδιά και ασφάλισα τα παράθυρα. Ντύθηκα ζεστά και βολεύτηκα στον καναπέ μου.

////

Μερικές φορές σε ακούω να γρατζουνάς την κλειδαριά για να μπεις. Αλλά πλέον δεν έχεις το σωστό κλειδί.

Μερικές φορές σκέφτομαι πως θες να μπεις απλά για να ανοίξεις την πόρτα, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Πως θα ανοίξεις και θα σταθείς να με κοιτάς στο κατώφλι. Χωρίς να κάνεις βήμα προς τα μέσα.

Και αν πω σε κάποιον επισκέπτη πως περιμένω -σα ληστής- να μπεις με το έτσι θέλω, να σπάσεις την κλειδαριά και να μπουκάρεις, θα με περάσουν για τρελή.

Αλλά είσαι νομοταγής εσύ, σωστά; Δεν παραβιάζεις κλειστές πόρτες. Τις φοβάσαι, για αυτό και δε σ’αρέσουν. Θέλουν προσπάθεια για να μπεις, ειδικά όταν δεν έχεις αντικλείδι. Θέλει κόπο να τις μάθεις και να φτιάξεις νέο κλειδί.

Να σηκωθώ να σε υποδεχτώ δεν πρόκειται. Αλλά αυτό που περιμένω είναι να σε δω να φτιάχνεις το κλειδί εξ ολοκλήρου, από το μηδέν. Μόνο έτσι θα μπορούσες να μπεις.

Εκτός αν τελικά η πόρτα είναι καλύτερα κλειστή.

[helenaxchrs]

Πέρασε σαν τον άνεμο

Γύρισε, με κοίταξε και χάθηκα στα μάτια της. 

Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα πέρα απ΄το δροσερό αεράκι που χαΐδευε τα μαλλιά της την πρώτη φορά που την γνώρισα. 

Τότε, σε εκείνη την παραλία, θυμάσαι που στά'λεγα; 

Αυτό το γλυκό χαμόγελο ποτέ δεν σταμάτησε να με διαλύει, σαν νήμα που σταδιακά ξετυλίγεται, παρά το ελαφρώς πασαλειμμένο της κραγιόν. Και αυτή η εικόνα μού'μεινε στο μυαλό, αυτή η εικόνα που δέν ξεθώριασε ούτε λίγο μέσα στις τόσες βδομάδες, που γίναν μήνες, που γίναν χρόνια... 

Ξέρεις, μέρες σαν κι'αυτές είναι που αναρωτιέμαι τι κάνει. Μία παρουσία τόσο βαθιά μα εφήμερη, σαν μια αλκυονίδα μέρα μέσα στον βαθύ παγετό, σαν ένα ψυχρό αεράκι σε κάποιο μεσημέρι του αυγούστου, σαν, σαν... 

[where-is-my-mind-2]

Όταν έχεις πααααρα πολλά νεύρα, τι κάνεις;;

{γαμωτανευραμου}

[dazednymph-w]

04/01/2023

Τελικά φταίνε οι καταστάσεις ή οι άνθρωποι που σε κάνουν να αμφισβητείς τον εαυτό σου;

Την αξία σου;

Φταις εσύ;

Είσαι ή δεν είσαι τελικά αρκετός/ή;

Είσαι υπό προϋποθέσεις;

Και αν ναι, ποιες είναι αυτές;

Γιατί άλλοι επιλέγουν για σένα;

Σήμερα είσαι αρκετός/ή για εμένα.

Αυτή τη βδομάδα θέλω να ξέρω αν είσαι καλά.

Αυτό το μήνα θέλω να σε βλέπω.

Αυτό το χρόνο σ’αγαπάω.

Τον επόμενο; Δε θα στο υποσχεθώ.

Σε έναν μήνα; Η προσοχή μου θα είναι αλλού.

Την επόμενη βδομάδα; Είμαι απασχολημένος/η.

Αύριο; Σε ξέρω;

[kalokairistoxwrio]

Και εκείνη τη στιγμή πάσχιζα να κρατήσω το τηλέφωνο ανοιχτό.

Όχι γιατί είχα κάτι να σου πω. Αντιθέτως. Δεν είχα τίποτα. Είχα ξεμείνει από λέξεις.

Απλώς ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ακούσω.

Και ήθελα να κρατήσει λίγο παραπάνω.

[visions-of-hlliana]

Το Πάρκο (2023)

Λίγο πριν τα 24,

Μα εγώ κλαίω σαν μικρό παιδάκι, και μέσα στον πανικό μου σε ψάχνω. Και σαν εκείνο το ποίημα που κάποτε λάτρευα σου φωνάζω:

-Μα που γύριζες;

Οληνυχτίς τα χέρια μου έψαχναν το σώμα σου καθώς ο εφιάλτης με σκότωνε στον ύπνο μου. Σου έλεγα πόσο μου λείπεις, ενώ εκείνος με μαχαίρωνε πισώπλατα.

Ολημερίς τύλιγα τα χέρια μου γύρω από το αδυνατισμένο μου κορμί σε μια μάταιη προσπάθεια τους να μιμηθούν τα δικά σου. Επανειλημμένοι ψίθυροι μέσα από τα δόντια μου, να λένε πόσο μου λείπεις.

-Συγγνώμη.

Μου λες και τα μάτια μου ξαφνικά ανοίγουν γεμάτα δάκρυα, βλέποντας σε επιτέλους μπροστά μου, να με έχεις αγκαλιά και να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά απαλά ��ια να με ηρεμήσεις καθώς καθόμαστε στο παγκάκι ενός αθηναϊκού πάρκου. Με τρεμάμενα χείλη και βλέμμα πικρό σου χαμογελάω ελάχιστα, μα συνεχίζω να κλαίω που επιτέλους είμαι στην αγκαλιά σου.

Η εικόνα διακόπτεται καθώς ο παντογνώστης περνάει από μπροστά μας με ένα τσιγάρο στα χείλη και μας βγάζει μια φωτογραφία Polaroid, την οποία δίνει στα χέρια του αναγνώστη. Ο οποίος έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα και ένα ζευγάρι μπερδεμένα μάτια.

Περιγραφή φωτογραφίας: Ένα πάρκο γεμάτο κόσμο και στο βάθος μια κοπέλα σε ένα παγκάκι να κλαίει μόνη της, με τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από το στήθος της, να την αγκαλιάζουν.

[impishminded]

Και κάποια στο μέλλον θα του πει…

« Έχεις πολύ ωραία φωνή », όμως στα δέκα έξι μου του είχα γράψει:

Δεν λάτρεψα τίποτα περισσότερο όσο εκείνο το συναίσθημα, τη χημική ένωση σε κάποιο μέρος του εγκεφάλου μου, την ταχύτητα με την οποία χτυπούσε η καρδιά μου κάθε φορά που η φωνή σου ηχούσε στα αυτιά μου.

Δεν λάτρεψα τίποτα περισσότερο από οτιδήποτε ειπώθηκε κάτω από τη μελωδία που άλλοι βάφτιζαν χροιά σου.

Δεν λάτρεψα τίποτα περισσότερο από τις λέξεις που ξέφευγαν από τα χείλη σου.

Δεν λάτρεψα τίποτα περισσότερο από το όνομά μου και όλα εκείνα τα παρατσούκλια που βρέθηκες να καλείς με σκοπό να τραβήξεις την προσοχή μου.

Δεν λάτρεψα τίποτα περισσότερο από τη φωνή σου, τόσο που ήθελα να ζωγραφίσω ανεξίτηλα στο δέρμα μου, κάθε λέξη που χρησιμοποίησες για να με φωνάξεις.

Σε περίπτωση που το μυαλό μου διέγραφε τα πάντα μια μέρα, ίσως ακόμα και το ποια πραγματικά είμαι, να θυμάμαι πως κάποτε ήμουν δίκη σου.

Πως κάποτε αυτά τα χείλη μιλούσαν τόσο συχνά για ‘μένα.

Τις προάλλες μιλούσα για εσένα. Όλο μιλάω για εσένα

[iammyfairytale]

Και τι δεν θα έδινα.

Και τι δεν θα έδινα, να είχα τα μάτια σου απέναντι από τα δικά μου

Να έχω την γεύση των χειλιών σου ακόμη να κρέμεται από τα δικά μου

Να νιώθω το άγγιγμά σου επάνω στο σώμα μου

Και τι δεν θα έδινα, να μύριζα το άρωμά σου

Να σε άκουγα να μιλάς.

Να μιλάς για τα πράγματα που αγαπάς. Αυτά που πιστεύεις. Με αυτά που παθιάζεσαι. Θα ήθελα να είμαι ένα απο αυτά. Να σε ακούω κι ας μιλάς για τις δυνατότητες του τηλεφώνου σου. Να περιγράφεις την κουζίνα στον χώρο που εργάζεσαι. Να σε βλέπω να γελάς. Αχ τι όμορφο, εσύ να γελάς. Να με κοιτάς και να γελάς. Να σε έχω κάνει εγώ να γελάς. Γιατί εγώ είμαι το μέρος που νιώθεις ασφαλής. Εγώ που σε κοιτώ και χαμογελώ. Γιατί εσύ είσαι το μέρος που νιώθω ασφαλής.

Οπουδήποτε στον κόσμο.

Εγώ κι εσύ.

Δεν ξέρω ποιός είσαι. Ελπίζω να μάθω. Γιατί να είσαι σίγουρος, ανυπομονώ να σε μάθω.

[xazes-kouventes]

Μόνη μου το ζω

μόνη μου το ζω ρε Κ.

κάθομαι και σκέφτομαι,

αναλύω το βλέμμα σου,

στα πιξελ της οθόνης που τρεμοπαίζουν

δεν ξέρω αν κοιτάς εμένα όταν χαμογελάς

αν χαμογελάς επειδή κοιτάς εμένα

και αναλύω το κάθε μειδίαμα, την κάθε λέξη

μήπως βρίσκω μόνη μου νόημα

εκεί που δεν υπάρχει κανένα;

αλλά τι ζωή μου δίνει,

πως γεμίζει την κενή ζωή μου

μόνη μου το ζω;

βλέπω σημάδια και διαλέγω ερμηνείες

κι ομως τι χαρά μου δίνει

ενώ για σένα δε σημαίνει τίποτα

μόνη μου το ζω στο κεφάλι μου

μα είναι υπέροχο

- Στον Κ. που με έχει κυριεύσει

[fandomchaosposts]

question για καποι@ που μιλαει καλυτερα αρχαια ελληνικα/καθαρευουσα/δεν ξερω τι ειναι

βγαζει νοημα αυτο το κειμενο;

[psychotiko-epeisodio]

12/2/23

Μια Κυριακή γεννήθηκε τ'όνειρο και ήταν όνειρο ζωής...Μπόρεσα και φώτισα τα μάτια της ψυχής μου ,με τον έρωτα και την αθωότητα των δικών σου ματιών...Μόνο με τα μάτια της καρδιάς σου είδα την ουσία..κι έμεινα κοντά σου,βυθισμένη στην αγκαλιά σου,δάκρυσα από τη τόση ευτυχία.

ΥΓ.Ήθελα αυτή η μέρα να μη χαθεί απλά στις αναμνήσεις..ήθελα να υπάρχει κάπου ανάμεσα στον τόσο έρωτα του Τumbrl..στα στιχάκια που έγραφα για σένα,σε φωτογραφίες μας γεμάτες υστερόγραφα κι αγάπη.Να ξέρεις πως έδωσα τον εαυτό που είχα και παλεύω κάθε μέρα να γίνω η καλύτερη εκδοχή μου.Σ'ευχαριστώ...

-Μου λείπουν πάααρα πολύ τα μάτια της ψυχής σου-

"Δικά μου τα μάτια σου(τα μάτια σου δεν είναι δικά μου)"

ΠΡΟΣΕΧΕ...Σ'ΑΓΑΠΑΩ.

Αυτό το κειμενο το έλαβα από ένα κοριτσι εχθές το βράδυ και μου ζήτησε να το δημοσιεύσω εκ μέρους της ,ανώνυμα,μήπως και το δει τυχαία εκείνος για τον οποίο γράφτηκε.

Παμε όλοι μαζί ένα reblog να τον βρούμε ρε παιδιά!

[mila-moy-gia-to-apeiro]

Πολυ περιεργη μερα για να γραψει κανεις το οτιδηποτε. Τι λες; Σκορπιες σκεψεις απο εδω και απο εκει. Πρώτη Μαρτίου. Καλο μηνα λεμε. Ομως εμενα μου ηρθαν μηνυματα "Που εισαι;" "Εισαι καλα;", "Πες μου οτι δεν ησουν στο τραινο για θεσσαλονικη". Αγχος. Τι έγινε; Μια ειδηση που κυκλοφορει παντού. Χαμένες ελπίδες. Πόνος. Άνθρωποι να κλαίνε. Οργή. Φοβος των μηχανοδηγων ενας γεροπλατανος λεει ο Παπακωνσταντινου αλλα στη περιπτωση μας ηταν ενα άλλο τραίνο. Ενα "γιατι" μου τριβελιζει το μυαλό. Ψυχες που πηγαιναν στο αλλο τους μισο, φοιτητες, φαντάροι, μανες& παιδιά. Δεν θα πω αριθμους. Δεν τα μετραω σε αριθμους εγω. Ζωές, άλλες μικρές και άλλες μεγάλες. Ενα κειμενο που δεν εχει ουσια αφου αυτοι που θα το στηριζαν έφυγαν...

ΥΓ. Οσοι βρίσκεστε κοντα στη Λαρισα, υπαρχει εκτακτη αιμοδοσια στη κεντρικη πλατεια απο της 9 ως της 2 το μεσημερι.