#κειμενο

[kalokairistoxwrio]

Δε θέλω να χρειαστεί να σου πω ότι μου λείπεις.

Δε θέλω να πρέπει να σου πω αντίο.

Δε θέλω να αναγκαστώ να ζω χωρίς εσένα.

Φοβάμαι να σε χάσω, ενώ δεν είσαι καν δικός μου.

Γι’αυτό φοβάμαι να δεθώ.

[mikrh-kallitexnhs6]

Στο σπίτι εάν δεν έρθω, κάψτε την πουτάνα την πόλη.

[sweetbutphychx]

Φοβάμαι. Μήπως όλος αυτός ο πόνος και οι αμφιβολίες είναι για να μην καταλή��ουμε μαζί. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι ο τρόπος που μου φέρεσαι αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα σου για εμένα. Τότε λοιπόν δεν με αγαπάς όσο λες. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι μήπως σε κρατάω μακριά από κάποια άλλη, από κάποια που θα σου βγάλει να της φερθείς σωστά χωρίς να στο ζητήσει; Αν σε ετοιμάζω, να σου μάθω πως να φέρεσαι, για κάποια άλλη;

[elmabloging]

Και τι θα γίνει αν το όνειρο γίνει πραγματικότητα; Αν όλα αυτά που σκεφτόσουν έρθουν στη ζωή σου; Αν μια μέρα έρθει η στιγμή να το ζήσεις; Με όλα τα ωραία και τα δύσκολα του. Αν μια μέρα όλα αυτά που σε έκαναν να προσπαθείς μέχρι τέλους, να υποφέρεις, να κλαίς, να τρελαίνεσαι, να αρρωσταίνεις. Τι θα γίνει αν όλα αυτά για τα οποία παραλίγο να χάσεις το μυαλό σου, έγιναν τελικά κομμάτι της ζωής σου; Η καθημερινότητα σου.

Η πραγματική ευτυχία έρχεται αφού παλέψεις, αφού χάσεις την ελπίδα, η πραγματική ευτυχία δεν έχει χρώμα, δεν προειδοποιεί. Είναι σαν τεράστιο κύμα στη θάλασσα. Σου προκαλεί φόβο, τεράστιο φόβο γιατί δεν την έχεις δει πολλές φορές, δεν ξέρεις πως να την χειριστείς και τι θα προκαλέσει γύρω σου. ��λλά αυτό το κυμα έρχεται μόνο για να φέρει χαρά, να σου δείξει κάτι νέο. Να σε βάλει να κολυμπήσεις σε άλλα νερά. Για πρώτη φορά, στα νερά του ονείρου.

[rocknrollstokrevati]

Μπάζει

Καθόμασταν στο σαλόνι μας όταν μου είπες πως θες να ταξιδέψεις, πως το σπίτι σε περιορίζει. Πως δε θες να έχεις κλειστά παράθυρα και πόρτες.

Πήρες τις βαλίτσες και τα κλειδιά και έφυγες. Βγήκες από την πόρτα κι έμεινα να απορώ αν θα σε ξαναδώ, αν θα γυρίσεις. Δεν έβαζα κλειδιά πίσω από την κλειδαριά. Ο φόβος να μπουν ληστές ήταν μικρότερος της ελπίδας να ξανά έρθεις.

Και όντως, μετά από καιρό άκουσα τα κλειδιά σου, άνοιξες την πόρτα και με αντίκρισες στον ίδιο καναπέ, ακριβώς εκεί που με άφησες.

«Μου έλειψες. Ήταν όμορφα αλλά το σαλόνι μας είναι ζεστό. Το προτιμώ κοντά σου. Κλείσε την πόρτα, ότι είναι να δούμε θα το δούμε μαζί.»

Δεν παραπονέθηκα. Σε άφησα να κάτσεις, σε σκέπασα με κουβέρτα και σου προσέφερα το αγαπημένο σου φαγητό, σε άκουγα ενώ μου περιέγραφες το ταξίδι σου, μαζί με άλλα ταξίδια, πιο παλιά. Σε παρατηρούσα με ευχαρίστηση. Κι ήταν όμορφα για λίγο, πίστευα πως αν έφευγες θα γυρνούσες και πως δε θα ήταν για πολύ, πως ο καναπές ήταν βολικός και για τους δυο μας. Πως ήξερες ότι η πόρτα, ακόμα και κλειστή δεν είναι κλειδωμένη.

Και ξαφνικά μια μέρα (ή μήπως ήταν βράδυ, αργά, δίχως φως) ένας αέρας έκανε το παράθυρο να ανοίξει με πάταγο. Για λίγο το κοιτούσαμε μέχρι που σου γκρίνιαξα πως κρυώνω. Το ξέρω πως στη σπάω όταν γκρινιάζω. Το ξέρω πως στη σπάνε τα κλειστά παράθυρα.

«Μη σε νοιάζει, θα έρθω πιο κοντά, θα σε ζεστάνω εγώ.» ,είπες και μου έφτανε.

Όμως, άθελά μου, έμεινα να κοιτάω το παράθυρο και μάλλον έκανες το ίδιο. Κοιτούσες μια εμένα, μια το παράθυρο. Και δεν το έκλεισες ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής κι εγώ δε θέλησα να σηκωθώ να το κλείσω, φοβήθηκα μάλλον πως αν σηκωθώ δε θα μπορώ να βολευθώ πάλι στον καναπέ μας.

«Κλείσε το παράθυρο, κρυώνω.»

Ένιωθα το κρύο να διαπερνάει την κουβέρτα, την αγκαλιά σου και την πλάτη μου, με ανατρίχιαζε.

Αλλά δε σου αρέσουν τα κλειστά παράθυρα. Δεν το έχω ξεχάσει.

«Ξέρεις κάτι; Θέλω να δω κι άλλα! Δε μου κάνουν καθόλου οι κλειστές πόρτες.»

Το ξέρω, το θυμάμαι.

Πήρες τις βαλίτσες και τα κλειδιά και έφυγες. Βγήκες από την πόρτα και σκέφτηκα πως δε θα σε ξαναδώ, δε θα ξανά ανοίξω. Ο φόβος να μπούνε ληστές ήταν μεγαλύτερος της ελπίδας να ξανά έρθεις, οπότε άλλαξα κλειδαριά, πέταξα τα παλιά κλειδιά και ασφάλισα τα παράθυ��α. Ντύθηκα ζεστά και βολεύτηκα στον καναπέ μου.

////

Μερικές φορές σε ακούω να γρατζουνάς την κλειδαριά για να μπεις. Αλλά πλέον δεν έχεις το σωστό κλειδί.

Μερικές φορές σκέφτομαι πως θες να μπεις απλά για να ανοίξεις την πόρτα, χωρίς να ξέρεις το γιατί. Πως θα ανοίξεις και θα σταθείς να με κοιτάς στο κατώφλι. Χωρίς να κάνεις βήμα προς τα μέσα.

Και αν πω σε κάποιον επισκέπτη πως περιμένω -σα ληστής- να μπεις με το έτσι θέλω, να σπάσεις την κλειδαριά και να μπουκάρεις, θα με περάσουν για τρελή.

Αλλά είσαι νομοταγής εσύ, σωστά; Δεν παραβιάζεις κλειστές πόρτες. Τις φοβάσαι, για αυτό και δε σ’αρέσουν. Θέλουν προσπάθεια για να μπεις, ειδικά όταν δεν έχεις αντικλείδι. Θέλει κόπο να τις μάθεις και να φτιάξεις νέο κλειδί.

Να σηκωθώ να σε υποδεχτώ δεν πρόκειται. Αλλά αυτό που περιμένω είναι να σε δω να φτιάχνεις το κλειδί εξ ολοκλήρου, από το μηδέν. Μόνο έτσι θα μπορούσες να μπεις.

Εκτός αν τελικά η πόρτα είναι καλύτερα κλειστή.

[iammyfairytale]

Και τι δεν θα έδινα.

Και τι δεν θα έδινα, να είχα τα μάτια σου απέναντι από τα δικά μου

Να έχω την γεύση των χειλιών σου ακόμη να κρέμεται από τα δικά μου

Να νιώθω το άγγιγμά σου επάνω στο σώμα μου

Και τι δεν θα έδινα, να μύριζα το άρωμά σου

Να σε άκουγα να μιλάς.

Να μιλάς για τα πράγματα που αγαπάς. Αυτά που πιστεύεις. Με αυτά που παθιάζεσαι. Θα ήθελα να είμαι ένα απο αυτά. Να σε ακούω κι ας μιλάς για τις δυνατότητες του τηλεφώνου σου. Να περιγράφεις την κουζίνα στον χώρο που εργάζεσαι. Να σε βλέπω να γελάς. Αχ τι όμορφο, εσύ να γελάς. Να με κοιτάς και να γελάς. Να σε έχω κάνει εγώ να γελάς. Γιατί εγώ είμαι το μέρος που νιώθεις ασφαλής. Εγώ που σε κοιτώ και χαμογελώ. Γιατί εσύ είσαι το μέρος που νιώθω ασφαλής.

Οπουδήποτε στον κόσμο.

Εγώ κι εσύ.

Δεν ξέρω ποιός είσαι. Ελπίζω να μάθω. Γιατί να είσαι σίγουρος, ανυπομονώ να σε μάθω.

[where-is-my-mind-2]

Όταν έχεις πααααρα πολλά νεύρα, τι κάνεις;;

{γαμωτανευραμου}

[xazes-kouventes]

Μόνη μου το ζω

μόνη μου το ζω ρε Κ.

κάθομαι και σκέφτομαι,

αναλύω το βλέμμα σου,

στα πιξελ της οθόνης που τρεμοπαίζουν

δεν ξέρω αν κοιτάς εμένα όταν χαμογελάς

αν χαμογελάς επειδή κοιτάς εμένα

και αναλύω το κάθε μειδίαμα, την κάθε λέξη

μήπως βρίσκω μόνη μου νόημα

εκεί που δεν υπάρχει κανένα;

αλλά τι ζωή μου δίνει,

πως γεμίζει την κενή ζωή μου

μόνη μου το ζω;

βλέπω σημάδια και διαλέγω ερμηνείες

κι ομως τι χαρά μου δίνει

ενώ για σένα δε σημαίνει τίποτα

μόνη μου το ζω στο κεφάλι μου

μα είναι υπέροχο

- Στον Κ. που με έχει κυριεύσει

[kalokairistoxwrio]

Και εκείνη τη στιγμή πάσχιζα να κρατήσω το τηλέφωνο ανοιχτό.

Όχι γιατί είχα κάτι να σου πω. Αντιθέτως. Δεν είχα τίποτα. Είχα ξεμείνει από λέξεις.

Απλώς ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ακούσω.

Και ήθελα να κρατήσει λίγο παραπάνω.

[mikrh-kallitexnhs6]

Ήρθε πάλι η ανυπόφορη ζέστη του καλοκαιριού και εσυ σκέφτεσαι πως σε λίγο θα περάσει η εποχή και θα την αναζητάς τον χειμωνα, όποτε γυρνας προς τον ηλιο το κορμι σου γεμάτο παράπονο γιατι ποτέ σου δεν έμαθες να εκτιμάς τα πράγματα την στιγμή που σου ερχονται.

[impishminded]

Και κάποια στο μέλλον θα του πει…

« Έχεις πολύ ωραία φωνή », όμως στα δέκα έξι μου του είχα γράψει:

Δεν λάτρεψα τίποτα περισσότερο όσο εκείνο το συναίσθημα, τη χημική ένωση σε κάποιο μέρος του εγκεφάλου μου, την ταχύτητα με την οποία χτυπούσε η καρδιά μου κάθε φορά που η φωνή σου ηχούσε στα αυτιά μου.

Δεν λάτρεψα τίποτα περισσότερο από οτιδήποτε ειπώθηκε κάτω από τη μελωδία που άλλοι βάφτιζαν χροιά σου.

Δεν λάτρεψα τίποτα περισσότερο από τις λέξεις που ξέφευγαν από τα χείλη σου.

Δεν λάτρεψα τίποτα περισσότερο από το όνομά μου και όλα εκείνα τα παρατσούκλια που βρέθηκες να καλείς με σκοπό να τραβήξεις την προσοχή μου.

Δεν λάτρεψα τίποτα περισσότερο από τη φωνή σου, τόσο που ήθελα να ζωγραφίσω ανεξίτηλα στο δέρμα μου, κάθε λέξη που χρησιμοποίησες για να με φωνάξεις.

Σε περίπτωση που το μυαλό μου διέγραφε τα πάντα μια μέρα, ίσως ακόμα και το ποια πραγματικά είμαι, να θυμάμαι πως κάποτε ήμουν δίκη σου.

Πως κάποτε αυτά τα χείλη μιλούσαν τόσο συχνά για ‘μένα.

Τις προάλλες μιλούσα για εσένα. Όλο μιλάω για εσένα

[psychotiko-epeisodio]

12/2/23

Μια Κυριακή γεννήθηκε τ'όνειρο και ήταν όνειρο ζωής...Μπόρεσα και φώτισα τα μάτια της ψυχής μου ,με τον έρωτα και την αθωότητα των δικών σου ματιών...Μόνο με τα μάτια της καρδιάς σου είδα την ουσία..κι έμεινα κοντά σου,βυθισμένη στην αγκαλιά σου,δάκρυσα από τη τόση ευτυχία.

ΥΓ.Ήθελα αυτή η μέρα να μη χαθεί απλά στις αναμνήσεις..ήθελα να υπάρχει κάπου ανάμεσα στον τόσο έρωτα του Τumbrl..στα στιχάκια που έγραφα για σένα,σε φωτογραφίες μας γεμάτες υστερόγραφα κι αγάπη.Να ξέρεις πως έδωσα τον εαυτό που είχα και παλεύω κάθε μέρα να γίνω η καλύτερη εκδοχή μου.Σ'ευχαριστώ...

-Μου λείπουν πάααρα πολύ τα μάτια της ψυχής σου-

"Δικά μου τα μάτια σου(τα μάτια σου δεν είναι δικά μου)"

ΠΡΟΣΕΧΕ...Σ'ΑΓΑΠ��Ω.

Αυτό το κειμενο το έλαβα από ένα κοριτσι εχθές το βράδυ και μου ζήτησε να το δημοσιεύσω εκ μέρους της ,ανώνυμα,μήπως και το δει τυχαία εκείνος για τον οποίο γράφτηκε.

Παμε όλοι μαζί ένα reblog να τον βρούμε ρε παιδιά!

[fandomchaosposts]

question για καποι@ που μιλαει καλυτερα αρχαια ελληνικα/καθαρευουσα/δεν ξερω τι ειναι

βγαζει νοημα αυτο το κειμενο;

[nofuckinlabels]

Ο ορίζοντας προσδοκιων εχει να κανει με την αισθητική της προσληψης συμφωνα με την οποια το βαρος απο τον συγγραφέα πηγαινει στον αναγνωστη. Το βαρος της ερμηνειας αυτου το ερμηνευτικου πλεγματος πηγαινει στον ανθρωπο που το διαβαζει. Γιατι η αναγνωση ειναι παθητικη και ταυτοχρονα ενεργητικη και η εννοια της λογοτεχνικοτητας τόσο ευμετάβλητη που οι κανονες ειναι απλα ένα κοινωνικοπολιτικό φαινομενο του συγκεκριμένου χωροχρόνου. Δεν υπαρχει διατοπικο και διαχρονικό αριστούργημα που να μην εκτιμάται εξατιας μιας αυθεντίας. Τα νοηματα και κατ’επέκταση τα ιδια τα έργα αλλαζουν συνεχώς και η διακειμενικοτητα ειναι απαραίτητη γιατί τονιζει τους κοινους παρονομαστες. Η λογοτεχνια εχει μια απαραβατη προσωπικη ταυτοτητα. Ο τροπος που βλεπουν 100 ανθρωποι ενα κειμενο το καθιστα εν δυναμει 100 διαφορετικα κειμενα. Ο τροπος που εστιαζεις στον κοσμο, με τις φωτογραφίες ειναι ο οριζοντας των προσδοκιών σου που νοηματοδοτεί αυτα τα παιχνιδια του φωτος στα ματια σου.

[mila-moy-gia-to-apeiro]

Ποια ειναι η Τζο; Εχω αναρωτηθεί πολλες φορες.Δεν ξερω αν πρεπει να εκφραζομαι εδω ή να τα κραταω για μενα αλλα αυτο μου βγαινει τωρα και αυτο θα κανω.

Τζο οχι απο το Ιωαννα αλλα απο το Γεωργια. Ειναι 23. Μερικοι ισως το ξερετε ηδη. Η Τζο ειναι αυτη που σκεφτεται οταν περπαταει με μια τσαντα στη πλατη. Της αρεσει να γεμιζει με οξυγονο τα πρωινα. Με λες και ενοχικη. Που στη καραντινα αποφασισε να φροντισει τον εαυτο της. Ποια εισαι στα αληθεια Γκουναντα; Η Τζο λοιπον ειναι μια κοπελα που της αρεσει το Παρα 5 και συνεχως τα αστεια της γυρνανε γυρω απο τις ελληνικες σειρες. Βεβαια οταν δεν ειναι χαρουμενη η Τζο ειναι θυμωμενη, στεναχωρημενη, εξοργισμενη. Γιατι παρενοχληθηκε. Στα λεωφορεια της Θεσσαλονικης, και οχι μονο. Εκφοβηθηκε απο γνωστους και αγνωστους. Δεν γνωριζεται για αυτη τη Τζο. Γιατι δεν αφηνα κανεναν να τη γνωρισει.

Η Τζο ειναι καλλιτεχνης. Της αρεσει να ζωγραφιζει, και να αραδειαζει τις σκεψεις της. Ζωγραφιζει ολα αυτα που δεν μπορει να πει.Ποια ειναι λοιπον η Τζο. Η Γεωργια ειναι μια γυναικα που ζει σε μια αλλη εποχη απο αυτα που διαβαζει στα βιβλια. Που πιστευει πως στο τελος ολα θα πανε καλα. Γυναικα που ��νθουσιαζεται, νοιαζεται, ερωτευεται, αγαπαει. Που οταν της κανουν ενα κοπλιμέντο, κοκκινιζεται και ντρεπεται. Που οταν δει το αδικο θα φωναξει.

Η Γεωργια εχει και αλλες γυναικες που αγαπαει γυρω της. Δεν θα τις αναφερει τωρα. Αλλα ειναι περηφανη για ολες τους.

Αυτο το κειμενο ειναι για ολες τις γυναικες μου.

[xehasmenesithakes]

Δωσεεεεεεε

Ειναι 3 πραγματα που ειχαν πει σε εμενα και ειχαν λειτουργησει παρα πολυ συγκεκριμενα για το μαθημα της εκθεσης.

Πρωτον:Την ωρα που θα κατσεις να γραψεις την εκθεση στο τελος ή το λογοτεχνικο κομματι δεν ξερω πως ειναι τωρα..Θα πρεπει να σκεφτεις ως ο εξεταστης.Εχει να κανει με το ποσο καλα θα το πουλησεις το γραπτο σου.Θα πρεπει να σκεφτεις οτι αυτος π ανθρωπος που θα διαβασει ��ο κειμενο σου θα διαβασει 100 κειμενα απαντησεις πανω στα ιδια θεματα.Θες το γραπτο σου να διαφερει.Οποτε παρε λιγο χρονο παραπανω να σκεφτεις τι θα γραψεις και μην γραψεις το πιο ομπβιους πραγμα ,οχι το πρωτο επιχειρημα.Αυτο να ξερετε τους κερδιζει παρα πολυυ..Δευτερον απο οτι εχω καταλαβει τους αρεσει οταν γραφεις οχι να γραφεις επιγραμματικα ξερω γω τα επιχειρηματα σου αλλα γραψε λιγοτερα και ανελυσε τα αρκετα.

Η δομη του κειμενου σου ειναι κατι που κοιτανε,εμενα θυμαμαι μου χε πει μια δασκαλα στο φροντηστηριο οτι τους αρεσει να αναπτυσεις το κειμενο σου με αναλογια.Εμενα μου χε βγει και ειχε παει πολυ καλα.Αλλα οπως και να χει προσπαθησε να υπαρχει ξεκαθαρη δομη.

Το γραπτο να εχει χαρακτηρα οσο γινεται και να λες στον αλλο κατι που δεν το χει ακουσει αλλες 100 φορες.Αυτο ειναι το κλειδι για να ξεφυγεις τους μετριους βαθμους

Κατα τα αλλα μην φρικαρετε θα ναι σαν να δινετε ενδοσχολικες θα στε σε γνωριμο περιβαλλον θα ναι οι φιλοι σας γυρω..το πιο πιθανο ειναι να αργησουν να σας δωσουν τα θεματα οποτε θαα εχετε τσιλαρει μεχρι να ρθει η ωραα.Ολα θα πανεε μιααα χαραααα.Απλα παιξτε το εξυπνα

Καλη αρχη να εχετεε ολα θα πανε μπομπα❤️