#επιτύμβιο

[tbeesworld]

Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνιότητα κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο να' ναι το τελευταίο.

- Κική Δημουλά Επιτύμβιο.

[silezukuk]

«Εγώ, ο Χοίρος, αγαπητός σε όλους, τετράποδος νιός, είμαι θαμμένος εδώ. Άφησα τη γη της Δαλματίας, όταν με έκαναν δώρο. Πάτησα το Δυρράχιο και πόθησα την Απολλωνία, και με τα πόδια μου γύρισα όλη τη γη, μόνος κι ακαταμάχητος. Τώρα όμως άφησα το φως εξαιτίας της βίας του τροχού. Λαχταρώντας να δω την Ημαθία και το άρμα της φαλλοφορίας, τώρα βρίσκομαι θαμμένος εδώ, χωρίς να έχει φτάσει η ώρα μου για να πεθάνω». —επιτύμβιο ανάγλυφο (2ος -3ος αιώνας μ.Χ.)

Θρήνος για [...] χοίρο, θύμα τροχαίου ατυχήματος. Στο μαρμάρινο επιτύμβιο ανάγλυφο (2ος -3ος αιώνας μ.Χ.) είκονίζεται τετράτροχη άμαξα. Ο οδηγός κρατάει τα ηνία και πίσω του αδιάγνωστο αντικείμενο, ίσως φαλλό. Μπροστά από τις σηκωμένες οπλές των ζώων βρίσκεται ένας όρθιος χοίρος και κάτω από τους τροχούς της άμαξας εικονίζεται ο ίδιος χοίρος στο έδαφος. Αφού προσφέρθηκε ως δώρο, ο χοίρος ξεκίνησε με τον κύριό του την πορεία κατά μήκος της Εγνατίας Οδού από τη Δαλματία προς την Έδεσσα για να συμμετάσχει σε Διονυσιακή γιορτή, ίσως για να εκτελέσει ακροβατικά νούμερα. Σε μια κατηφόρα, ο κύριός του φαίνεται ότι έχασε τον έλεγχο της άμαξας, με αποτέλεσμα ο χοίρος, που προπορευόταν, να βρεθεί κάτω από τους τροχούς της και να σκοτωθεί. Με έκδηλη πίκρα και αγάπη ο κύριος του χοίρου τον τίμησε εγείροντας επιτύμβιο στον τόπο του ατυχήματος. / Από την έκθεση στο Μουσείο της Ακρόπολης για τα συναισθήματα. // Koulis Yannoukakos / September 1, 2017

[atsoukalidis]

Επιτύμβιο με μικρό φτερωτό άγγελο του Μάρκου Φυτάλη από τη συλλογή του μουσείου Τήνιων Καλλιτεχνών

[lefterisfilippou]

Καλημέρα . Αν ήμουν πιο καλός ποιητής θα ταίριαζα γυμνά τα ονόματά σας σε μιαν ατέλειωτη σειρά να προϋπαντάει το μέλλον με μόνη τη δική τους μουσική. ~Επιτύμβιο Τίτος Πατρίκιος . #filippoucafeclassique #lefterisfilippou #jazz #art #cofee #musiclover #poetry #literature #bookworm #travel #photo (στην τοποθεσία Filippou cafe classique) https://www.instagram.com/p/Cj2QxDxKEiM/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[justforbooks]

Επιτύμβιο στη Γάτα μου την Tούτη

“Eίχε το χρώμα του έβενου τα μάτια της Σαλώμης η Tούτη η γάτα που έχασα· διαβάτη, μη σταθείς. Bγήκε απ’ το χάσμα που έκοβε στης μέρας το σεντόνι τώρα να σκίσει δεν μπορεί του ζόφου το πανί.“ -- Γιώργος Σεφέρης

Οι ευχές μου ��ηγαίνουν σε όλους τους φ��λους και τα αγαπημένα πρόσωπα που έχουν σήμερα τη γιορτή τους. Χρόνια πολλά σε όλους που μοιράζονται το ίδιο όνομα.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[i-selana-call-me]

Επιτύμβιο μπαχαλάκια εις την νεκρόπολη των Αθηνών

Επιτύμβιο μπαχαλάκια εις την νεκρόπολη των Αθηνών

[christostsantis]

Ένα σωστό επιτύμβιο - Χρήστος Κωσταντουδάκης

Ένα σωστό επιτύμβιο – Χρήστος Κωσταντουδάκης

Απόσπασμα από το βιβλίο “Κι έτσι… η ζωή είναι ωραία” του Χρήστου Κωσταντουδάκη Κι έτσι… η ζωή είναι ωραία – Χρήστος Κωσταντουδάκης ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Η Δ��ΑΓΝΩΣΗ και το μέγεθος του προβλήματος έφθασε με το τρένο του απρόσμενου, του αιφνίδιου. Η μαγνητική τομογραφία δεν άφηνε κανένα περιθώριο αναβολών. «Εισαγωγή στο Περιφερειακό Νοσοκομείο απόψε», ήταν η κατηγορηματική σύσταση της ακτινολόγου. Είχε…

[iliaskrousos]

Επιτύμβιο

Εκεί στη θέση δίπλα στο κρεβάτι. Εκεί καθόσουν γλυκέ επιβάτη.

Κομψά κοιμόσουνα στη ζεστή θέση. Κομψά αγάπησες κ'εμάς με ζέση.

Πάνω στα μάγουλα τα τσιμπημένα. "Πάνω στο κακό κι αγαπημένα!".

Κ'είχες χαμόγελο, ήσουν κοπέλα. Κ'είχες τάλιρο για μας καραμέλα.

Πάντα όμορφη, πάντα χτενισμένη. Πάντα καλή, μ'ευγένεια βαμμένη.

Γιατί φεύγεις γιαγιάκα Δημητρούλα; Γιατί φεύγεις μοναδική μου Τούλα;

Η. Κρούσος

..στην Τούλα

[maxmaggr]

Κούροι- Κόρες: Η πλαστική του 6ου αιώνα

Πηγή εικόνας: namuseum.gr Στο σημερινό άρθρο θα εξετάσουμε την πλαστική τέχνη του 6ου αιώνα π.Χ. Συγκεκριμένα θα αναφερθούμε στα υλικά που χρησιμοποιούνταν, τη σημειολογία και τη χρήση των γλυπτών- κυρίως των κούρων και των κορών- καθώς θα δούμε και κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όταν λέμε 6ος αιώνας, μιλάμε για την αρχαϊκή εποχή. Η πλαστική αυτής της εποχής είναι η απόλυτη έκφραση της μνημειακότητας, με κύρια χαρακτηριστικά αυτής, το μόνιμο ανθεκτικό υλικό, το τεχνικό επίτευγμα, το επιβλητικό μέγεθος και την υποβλητική λειτουργία. Η ανθεκτικότητα του υλικού οδήγησε στην απόρριψη του πωρόλιθου, που χρησιμοποιούνταν, ευρέως, μέχρι εκείνη την περίοδο και αντικαταστάθηκε με το μάρμαρο, το οποίο, πλέον, ήξεραν πως να το δουλέψουν, έχοντας λάβει τις κατάλληλες γνώσεις από την Αίγυπτο η οποία μεγαλούργησε στην μνημειακή τέχνη. Η ποιότητα και ο «χαρακτήρας» του μαρμάρου διαφέρει από περιοχή, σε περιοχή. Για παράδειγμα, την τιμητική τους έχουν τα παριανά μάρμαρα και της Νάξου, τα οποία ξεχωρίζουν από το λευκό του χρώμα, όπου με την παρουσία του ήλιου ακτινοβολούν ακόμη περισσότερο. Ωστόσο, επειδή το μάρμαρο της Νάξου είναι χοντρόκοκκο, ��πως λέγεται, και χαμηλότερης ποιότητας από το παριανό, το παριανό, τελικώς, από τα μέσα του 6ου αιώνα κυριάρχησε. Η εξόρυξη του ήταν μία δύσκολη και δαπανηρή διαδικασία, τα λατομεία της Πάρου ήταν μακριά από τη θάλασσα. Η ποιότητα του μαρμάρου όμως ήταν γεγονός που δικαιολογούσε την όλη κοπιώδη και πολυδάπανη διαδικασία. Ιδιαίτερα το μάρμαρο που βρισκόταν σε βαθιές στοές στις πλαγιές του βουνού είχε την καλύτερη ποιότητα. Επειδή οι άνθρωποι χρειάζονταν κάποιο είδος φωτισμού σε εκείνους τους χώρους, είχαν κάποιο είδος λυχναριού, έτσι και το παριανό αυτό μάρμαρο ονομάστηκε λυχνίτης. Εκτός της Νάξου και της Πάρου, υπάρχει και το πεντελικό λευκό μάρμαρο αλλά και το μάρμαρο του Υμηττού που παρουσιάζει γαλαζωπές φλεβώσεις.  

Αρχαϊκός ημίεργος «κούρος του Διονύσου». Πηγή εικόνας: istoria-archaiologia.blogspot.com   Η επεξεργασία των μαρμάρων για την τελική ολοκλήρωση των γλυπτών προϋπέθετε την χρήση ορισμένων εργαλείων από σίδερο, όπως ήταν η βελόνη ή η σμίλη για την επεξεργασία της επιφάνειας, το τρύπανον για την διάνοιξη οπών αλλά και η σμύριδα για την λείανση των επιφανειών. Βέβαια, δε πρέπει να ξεχνάμε και τη χρωματική επεξεργασία μιας και τα αγάλματα δεν είχαν αυτό το μινιμαλιστικό λευκό χρώμα αλλά ήταν χρωματισμένα με έντονα χρώματα. Οι γλύπτες πήγαιναν στα λατομεία για την επιλογή του κατάλληλου λίθου, στα λατομεία γινόταν και η αρχική επεξεργασία του, σε πολλές περιπτώσεις που υπήρχε κάποια  «ατεχνία», κάποιο λάθος στην επεξεργασία, ο λίθος με την όποια επεξεργασία του είχε γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή παρέμενε στο λατομείο, ημιτελής. Σε πολλά λατομεία της αρχαιότητας έχουν εντοπιστεί τέτοιες περιπτώσεις. Τα αρχαϊκά αγάλματα διέπονταν από ορισμένες βασικές αρχές όπως: Αυστηρή Τυπολογία- ένας βασικός τύπος Συμμετρία Αρμονία Επιβλητικές μορφές με συμβολικές κινήσεις Μετωπικότητα & Σχηματοποίηση Επιφανειακή Ανατομία (συμβατικότητα, μη φυσιοκρατική παρουσίαση της ανατομία λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας) Συμβατικότητα Διακοσμητικότητα Κοινωνικές Αναφορές Χρήση ως αναθήματα ή σήματα σε τάφους ( «βάζα» αριστοκρατικών ιδεών)   Κούροι Οι κούροι είναι ο γνωστότερος τύπος της ελληνικής πλαστικής με ιδιαίτερη επιρροή στην παγκόσμια γλυπτική ανά τους αιώνες. Ο κούρος είναι μία παρουσίαση ενός νεαρού άνδρα στην εφηβεία, τοποθετείται όρθιος, καθώς και γυμνός, ενώ τα χέρια του είναι κατά μήκος του σώματος, ενωμένα με τους μηρούς σε γροθιές. Τα κυριότερα και πιο γνωστά χαρακτηριστικά τους δεν είναι άλλα από το αριστερό πόδι τους το οποίο το προτάσσουν προς τα εμπρός, έτσι δίνουν την αίσθηση της κίνησης. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι το λεγόμενο αρχαϊκό μειδίαμα, πρόκειται για ένα διακριτικό χαμόγελο το οποίο προστέθηκε για να δώσει ζωντάνια στο έργο. Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι το "Ηράκλειον άμμα" (κόμβος του Ηρακλέους) το οποίο το βρίσκουμε στους κούρους με μακριά μαλλιά και πρόκειται για μία ταινία με έναν κόμβο  που δένει στο πίσω μέρος της κεφάλης. Στον κούρο εντοπίζονται όλα εκείνα τα αριστοκρατικά ιδεώδη του καλού και αγαθού νέου, δηλαδή του ωραίου, γυμνασμένου σώματος αλλά και της καλής ψυχής. Για να παραγγείλει κανείς ένα τέτοιο έργο, δε χρειάζεται να πούμε ότι έπρεπε να αποτελεί μέλος της αριστοκρατίας, κι έτσι ήταν φυσικό να φέρει τα ιδεώδη της.   Χαρακτηριστικό παράδειγμα Ο «Κούρος της Αναβύσσου»  

Πηγή εικόνας: mixanitouxronou.gr   Ο Κούρος της Αναβύσσου ή Κούρος εν προμάχοις ή Κούρος του Κροίσου είναι ένα κομψοτέχνημα της μνημειακής τέχνης, της πλαστικής του 6ου αιώνα. Με ύψος 194 εκ., βρέθηκε κατά τη διάρκεια παράνομης ανασκαφής στην Ανάβυσσο της Αττικής το 1937. Οι αρχαιοκάπηλοι έκοψαν το άγαλμα σε δύο κομμάτια και το πέρασαν παράνομα από τη χώρα με τελικό προορισμό το Παρίσι. Τον αμέσως επόμενο χρόνο είχε ήδη επιστρέψει στην Ελλάδα. Συναρμολογήθηκε, συντηρήθηκε και τοποθετήθηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ο Κούρος εν προμάχοις πρόκειται για επιτύμβιο άγαλμα προς τιμή και μνήμη κάποιους νεαρού-έφηβου πολεμιστή, ονόματι Κροίσος, ο οποίος "έπεσε" μαχόμενος για την πατρίδα του. Το άγαλμα τοποθετείται περί το 530 π.Χ. Στη βάση του υπάρχει η επιγραφή  «ΣΤΕΘΙ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΟΝ ΚΡΟΙΣΟΠΑΡΑ ΣΕΜΑ ΘΑΝΟΝΤΟΣ ΗΟΝΠΟΤ' ΕΝΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙΣ ΟΛΕΣΕΘΟΡΟΣ ΑΡΕΣ», δηλαδή «Στάσου και θρήνησε στου Κροίσου /δίπλα το μνήμα που πέθανε όταν /Στην πρώτη γραμμή τον αφάνισε / ο τρομερός Άρης». Ο κούρος της Αναβύσσου επρόκειτο για την πιο εξελιγμένη μορφή αυτού του τύπου, με χαρακτηριστικά που μαρτυρούν τεχνική πρόοδο. Όπως η κίνηση, η οποία αποδίδεται με μεγαλύτερη πειστικότητα, ενώ η μυολογία δεν δίνεται τώρα με σχηματικό, συμβατικό τρόπο αλλά με μεγαλύτερη πλαστικότητα. Κύρια διαφορά το γεγονός πως τα χέρια είναι πλέον ελεύθερα από το σώμα, οι πήχεις ακολουθούν το υπόλοιπο σώμα μα δεν είναι κολλημένοι. Στο κεφάλι του παρατηρούμε ένα είδος καλύμματος, αυτό το κάλυμμα ονομάζεται πίλος, είναι πλεκτό και έμπαινε κάτω από το κράνος, υπενθύμιση πως ήταν πολεμιστής.   Κόρες Οι κόρες ήταν το αντίστοιχο του κούρου στο θηλυκό. Εμφανίζονται τον 7ο αιώνα και συνεχίζουν να παράγονται και να εξελύσσονται ως τα τέλη της αρχαϊκής εποχής. Η κόρη δίνεται όρθια, ενδεδυμένη με χιτώνα και ιμάτιο, ενώ τις περισσότερες φορές φέρει και πλούσια κοσμήματα. Όπως και ο κούρος έτσι και η κόρη αποτυπώνεται σε νεαρή ηλικία. Τα μαλλιά της είναι πάντα φροντισμένα με κάποια κόμμωση. Πολλές φορές κρατάει κάποιου είδος προσφορά. Στην περίπτωση της κόρης τον 5ο αιώνα το αρχαϊκό μειδίαμα δεν τις ��υνοδεύει ενώ τον 6ο αιώνα το ένα πόδι είναι σε προβολή για την ψευδαίσθηση της κίνησης και το αντίστοιχο χέρι σηκώνει το φόρεμα ώστε να μπορεί να περπατήσει με άνεση. Πέρα από τον χιτώνα ο οποίος είναι το πιο «πολυφορεμένο» ένδυμα των κορών, υπάρχουν και άλλες με πέπλο. Ο χιτώνας διπλώνεται στα δύο κατά πλάτος, το ιμάτιο φοριέται πάνω από τον χιτώνα και κουμπώνεται πλάγια πάνω από τον έναν ώμο. Ο πέπλος- κι όχι «το πέπλο» όπως λανθασμένα λέγεται- είναι ένα βαρύτερο από τα άλλα ένδυμα με πολλαπλές πτυχώσεις που καλύπτει το σώμα εκτός ενός τμήματος στο στήθος και την πλάτη, ο πέπλος «δένονταν» με περόνες-είδος κοσμήματος (σα μεγάλη καρφίτσα)- στους ώμους ενώ δενόταν κανονικά στη μέση. Τα χρώματα δε θα πρέπει να λησμονούνται, καθότι δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις, μπορεί ο ευρωπαϊκός νεοκλασικισμός για να εκπληρώσει τα ιδανικά του να εθελοτυφλούσε στο θέμα των χρωμάτων στα αρχαία αγάλματα αλλά δε θα πρέπει να ξεχνούμε ότι και οι αρχαίοι ήταν ζωντανοί, με όλη τη σημασία της λέξης, και τα χρώματα αυτά δεν έδειχναν παρά την ζωντάνια. Οι χρωστικές ουσίες προέρχονταν από ορυκτά στην μορφή της σκόνης και απλώνονταν στα γλυπτά σε συνδυασμό με κάποιο συνδετικό υλικό.   Χαρακτηριστικό παράδειγμα «Φρασίκλεια»  

Πηγή εικόνας: pronews.gr   Η κόρη Φρασίκλεια χρονολογείται μεταξύ του 550 και του 540 π.Χ. Βρέθηκε το 1972 στη νεκρόπολη του Μυρρινούντος. Φοράει πολύχρωμα ρούχα, πόλο (το στέμμα) στολισμένο με άνθη, βραχιόλι στο χέρι, περιδέραιο στο λαιμό, ενώτια (σκουλαρίκια) ενώ στο χέρι κρατά ένα άνθος λωτού. Τέλος στα πόδια φοράει σανδάλια. Η Φρασίκλεια φοράει ποδήρη χιτώνα διακοσμημένο με εγχάρακτους αστέρες, ρόδακες και σβάστικες. Φέρει μία κατακόρυφη ταινία με μαιάνδρους ενώ στη μέση έχει ζώνη. Στη βάση του αγάλματος έχει χαραγμένο ένα επίγραμμα με το όνομα της καθώς και την ιδιότητα της. «ΣΗΜΑ ΦΡΑΣΙΚΛΕΙΑΣ. ΚΟΡΗ ΚΕΚΛΗΣΟΜΑΙ ΑΙΕΙ ΑΝΤΙ ΓΑΜΟΥ ΠΑΡΑ ΘΕΩΝ ΤΟΥΤΟ ΛΑΧΟΥΣ’ ΟΝΟΜΑ», δηλαδή «Μνήμα της Φρασίκλειας, θα καλούμαι κόρη (δηλ. ανύπαντρο κορίτσι) για πάντα, αφού αντί για γάμο οι θεοί αυτό το όνομα μου όρισαν». Η Φρασίκλεια, λοιπόν, πέθανε ανύπαντρη έτσι για πάντα θα παρέμενε κόρη, μιας και γυναίκα οριζόταν μετά τον γάμο. Παράλληλα από την επιγραφή μαθαίνουμε και το όνομα του δημιουργού της ο οποίος είναι ο Αριστίωνας ο Πάριος. Εδώ μπορείτε να βρείτε τη συλλογή των Αρχαϊκών γλυπτών του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Πηγές: Boardman, J., 2001. Ελληνική πλαστική. Η αρχαϊκή περίοδος. Μετάφραση Ε. Σημαντώνη - Μπουρνιά. Αθήνα: Καρδαμίτσα. Γιαλούρης, Ν. 1994. Αρχαία γλυπτά. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. el.wikipedia.org Read the full article

[maxmaggreece]

Κούροι- Κόρες: Η πλαστική του 6ου αιώνα

Πηγή εικόνας: namuseum.gr Στο σημερινό άρθρο θα εξετάσουμε την πλαστική τέχνη του 6ου αιώνα π.Χ. Συγκεκριμένα θα αναφερθούμε στα υλικά που χρησιμοποιούνταν, τη σημειολογία και τη χρήση των γλυπτών- κυρίως των κούρων και των κορών- καθώς θα δούμε και κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όταν λέμε 6ος αιώνας, μιλάμε για την αρχαϊκή εποχή. Η πλαστική αυτής της εποχής είναι η απόλυτη έκφραση της μνημειακότητας, με κύρια χαρακτηριστικά αυτής, το μόνιμο ανθεκτικό υλικό, το τεχνικό επίτευγμα, το επιβλητικό μέγεθος και την υποβλητική λειτουργία. Η ανθεκτικότητα του υλικού οδήγησε στην απόρριψη του πωρόλιθου, που χρησιμοποιούνταν, ευρέως, μέχρι εκείνη την περίοδο και αντικαταστάθηκε με το μάρμαρο, το οποίο, πλέον, ήξεραν πως να το δουλέψουν, έχοντας λάβει τις κατάλληλες γνώσεις από την Αίγυπτο η οποία μεγαλούργησε στην μνημειακή τέχνη. Η ποιότητα και ο «χαρακτήρας» του μαρμάρου διαφέρει από περιοχή, σε περιοχή. Για παράδειγμα, την τιμητική τους έχουν τα παριανά μάρμαρα και της Νάξου, τα οποία ξεχωρίζουν από το λευκό του χρώμα, όπου με την παρουσία του ήλιου ακτινοβολούν ακόμη περισσότερο. Ωστόσο, επειδή το μάρμαρο της Νάξου είναι χοντρόκοκκο, όπως λέγεται, και χαμηλότερης ποιότητας από το παριανό, το παριανό, τελικώς, από τα μέσα του 6ου αιώνα κυριάρχησε. Η εξόρυξη του ήταν μία δύσκολη και δαπανηρή διαδικασία, τα λατομεία της Πάρου ήταν μακριά από τη θάλασσα. Η ποιότητα του μαρμάρου όμως ήταν γεγονός που δικαιολογούσε την όλη κοπιώδη και πολυδάπανη διαδικασία. Ιδιαίτερα το μάρμαρο που βρισκόταν σε βαθιές στοές στις πλαγιές του βουνού είχε την καλύτερη ποιότητα. Επειδή οι άνθρωποι χρειάζονταν κάποιο είδος φωτισμού σε εκείνους τους χώρους, είχαν κάποιο είδος λυχναριού, έτσι και το παριανό αυτό μάρμαρο ονομάστηκε λυχνίτης. Εκτός της Νάξου και της Πάρου, υπάρχει και το πεντελικό λευκό μάρμαρο αλλά και το μάρμαρο του Υμηττού που παρουσιάζει γαλαζωπές φλεβώσεις.  

Αρχαϊκός ημίεργος «κούρος του Διονύσου». Πηγή εικόνας: istoria-archaiologia.blogspot.com   Η επεξεργασία των μαρμάρων για την τελική ολοκλήρωση των γλυπτών προϋπέθετε την χρήση ορισμένων εργαλείων από σίδερο, όπως ήταν η βελόνη ή η σμίλη για την επεξεργασία της επιφάνειας, το τρύπανον για την διάνοιξη οπών αλλά και η σμύριδα για την λείανση των επιφανειών. Βέβαια, δε πρέ��ει να ξεχνάμε και τη χρωματική επεξεργασία μιας και τα αγάλματα δεν είχαν αυτό το μινιμαλιστικό λευκό χρώμα αλλά ήταν χρωματισμένα με έντονα χρώματα. Οι γλύπτες πήγαιναν στα λατομεία για την επιλογή του κατάλληλου λίθου, στα λατομεία γινόταν και η αρχική επεξεργασία του, σε πολλές περιπτώσεις που υπήρχε κάποια  «ατεχνία», κάποιο λάθος στην επεξεργασία, ο λίθος με την όποια επεξεργασία του είχε γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή παρέμενε στο λατομείο, ημιτελής. Σε πολλά λατομεία της αρχαιότητας έχουν εντοπιστεί τέτοιες περιπτώσεις. Τα αρχαϊκά αγάλματα διέπονταν από ορισμένες βασικές αρχές όπως: Αυστηρή Τυπολογία- ένας βασικός τύπος Συμμετρία Αρμονία Επιβλητικές μορφές με συμβολικές κινήσεις Μετωπικότητα & Σχηματοποίηση Επιφανειακή Ανατομία (συμβατικότητα, μη φυσιοκρατική παρουσίαση της ανατομία λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας) Συμβατικότητα Διακοσμητικότητα Κοινωνικές Αναφορές Χρήση ως αναθήματα ή σήματα σε τάφους ( «βάζα» αριστοκρατικών ιδεών)   Κούροι Οι κούροι είναι ο γνωστότερος τύπος της ελληνικής πλαστικής με ιδιαίτερη επιρροή στην παγκόσμια γλυπτική ανά τους αιώνες. Ο κούρος είναι μία παρουσίαση ενός νεαρού άνδρα στην εφηβεία, τοποθετείται όρθιος, καθώς και γυμνός, ενώ τα χέρια του είναι κατά μήκος του σώματος, ενωμένα με τους μηρούς σε γροθιές. Τα κυριότερα και πιο γνωστά χαρακτηριστικά τους δεν είναι άλλα από το αριστερό πόδι τους το οποίο το προτάσσουν προς τα εμπρός, έτσι δίνουν την αίσθηση της κίνησης. Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι το λεγόμενο αρχαϊκό μειδίαμα, πρόκειται για ένα διακριτικό χαμόγελο το οποίο προστέθηκε για να δώσει ζωντάνια στο έργο. Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι το "Ηράκλειον άμμα" (κόμβος του Ηρακλέους) το οποίο το βρίσκουμε στους κούρους με μακριά μαλλιά και πρόκειται για μία ταινία με έναν κόμβο  που δένει στο πίσω μέρος της κεφάλης. Στον κούρο εντοπίζονται όλα εκείνα τα αριστοκρατικά ιδεώδη του καλού και αγαθού νέου, δηλαδή του ωραίου, γυμνασμένου σώματος αλλά και της καλής ψυχής. Για να παραγγείλει κανείς ένα τέτοιο έργο, δε χρειάζεται να πούμε ότι έπρεπε να αποτελεί μέλος της αριστοκρατίας, κι έτσι ήταν φυσικό να φέρει τα ιδεώδη της.   Χαρακτηριστικό παράδειγμα Ο «Κούρος της Αναβύσσου»  

Πηγή εικόνας: mixanitouxronou.gr   Ο Κούρος της Αναβύσσου ή Κούρος εν προμάχοις ή Κούρος του Κροίσου είναι ένα κομψοτέχνημα της μνημειακής τέχνης, της πλαστικής του 6ου αιώνα. Με ύψος 194 εκ., βρέθηκε κατά τη διάρκεια παράνομης ανασκαφής στην Ανάβυσσο της Αττικής το 1937. Οι αρχαιοκάπηλοι έκοψαν το άγαλμα σε δύο κομμάτια και το πέρασαν παράνομα από τη χώρα με τελικό προορισμό το Παρίσι. Τον αμέσως επόμενο χρόνο είχε ήδη επιστρέψει στην Ελλάδα. Συναρμολογήθηκε, συντηρήθηκε και τοποθετήθηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Ο Κούρος εν προμάχοις πρόκειται για επιτύμβιο άγαλμα προς τιμή και μνήμη κάποιους νεαρού-έφηβου πολεμιστή, ονόματι Κροίσος, ο οποίος "έπεσε" μαχόμενος για την πατρίδα του. Το άγαλμα τοποθετείται περί το 530 π.Χ. Στη βάση του υπάρχει η επιγραφή  «ΣΤΕΘΙ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΟΝ ΚΡΟΙΣΟΠΑΡΑ ΣΕΜΑ ΘΑΝΟΝΤΟΣ ΗΟΝΠΟΤ' ΕΝΙ ΠΡΟΜΑΧΟΙΣ ΟΛΕΣΕΘΟΡΟΣ ΑΡΕΣ», δηλαδή «Στάσου και θρήνησε στου Κροίσου /δίπλα το μνήμα που πέθανε όταν /Στην πρώτη γραμμή τον αφάνισε / ο τρομερός Άρης». Ο κούρος της Αναβύσσου επρόκειτο για την πιο εξελιγμένη μορφή αυτού του τύπου, με χαρακτηριστικά που μαρτυρούν τεχνική πρόοδο. Όπως η κίνηση, η οποία αποδίδεται με μεγαλύτερη πειστικότητα, ενώ η μυολογία δεν δίνεται τώρα με σχηματικό, συμβατικό τρόπο αλλά με μεγαλύτερη πλαστικότητα. Κύρια διαφορά το γεγονός πως τα χέρια είναι πλέον ελεύθερα από το σώμα, οι πήχεις ακολουθούν το υπόλοιπο σώμα μα δεν είναι κολλημένοι. Στο κεφάλι του παρατηρούμε ένα είδος καλύμματος, αυτό το κάλυμμα ονομάζεται πίλος, είναι πλεκτό και έμπαινε κάτω από το κράνος, υπενθύμιση πως ήταν πολεμιστής.   Κόρες Οι κόρες ήταν το αντίστοιχο του κούρου στο θηλυκό. Εμφανίζονται τον 7ο αιώνα και συνεχίζουν να παράγονται και να εξελύσσονται ως τα τέλη της αρχαϊκής εποχής. Η κόρη δίνεται όρθια, ενδεδυμένη με χιτώνα και ιμάτιο, ενώ τις περισσότερες φορές φέρει και πλούσια κοσμήματα. Όπως και ο κούρος έτσι και η κόρη αποτυπώνεται σε νεαρή ηλικία. Τα μαλλιά της είναι πάντα φροντισμένα με κάποια κόμμωση. Πολλές φορές κρατάει κάποιου είδος προσφορά. Στην περίπτωση της κόρης τον 5ο αιώνα το αρχαϊκό μειδίαμα δεν τις συνοδεύει ενώ τον 6ο αιώνα το ένα πόδι είναι σε προβολή για την ψευδαίσθηση της κίνησης και το αντίστοιχο χέρι σηκώνει το φόρεμα ώστε να μπορεί να περπατήσει με άνεση. Πέρα από τον χιτώνα ο οποίος είναι το πιο «πολυφορεμένο» ένδυμα των κορών, υπάρχουν και άλλες με πέπλο. Ο χιτώνας διπλώνεται στα δύο κατά πλάτος, το ιμάτιο φοριέται πάνω από τον χιτώνα και κουμπώνεται πλάγια πάνω από τον έναν ώμο. Ο πέπλος- κι όχι «το πέπλο» όπως λανθασμένα λέγεται- είναι ένα βαρύτερο από τα άλλα ένδυμα με πολλαπλές πτυχώσεις που καλύπτει το σώμα εκτός ενός τμήματος στο στήθος και την πλάτη, ο πέπλος «δένονταν» με περόνες-είδος κοσμήματος (σα μεγάλη καρφίτσα)- στους ώμους ενώ δενόταν κανονικά στη μέση. Τα χρώματα δε θα πρέπει να λησμονούνται, καθότι δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις, μπορεί ο ευρωπαϊκός νεοκλασικισμός για να εκπληρώσει τα ιδανικά του να εθελοτυφλούσε στο θέμα των χρωμάτων στα αρχαία αγάλματα αλλά δε θα πρέπει να ξεχνούμε ότι και οι αρχαίοι ήταν ζωντανοί, με όλη τη σημασία της λέξης, και τα χρώματα αυτά δεν έδειχναν παρά την ζωντάνια. Οι χρωστικές ουσίες προέρχονταν από ορυκτά στην μορφή της σκόνης και απλώνονταν στα γλυπτά σε συνδυασμό με κάποιο συνδετικό υλικό.   Χαρακτηριστικό παράδειγμα «Φρασίκλεια»  

Πηγή εικόνας: pronews.gr   Η κόρη Φρασίκλεια χρονολογείται μεταξύ του 550 και του 540 π.Χ. Βρέθηκε το 1972 στη νεκρόπολη του Μυρρινούντος. Φοράει πολύχρωμα ρούχα, πόλο (το στέμμα) στολισμένο με άνθη, βραχιόλι στο χέρι, περιδέραιο στο λαιμό, ενώτια (σκουλαρίκια) ενώ στο χέρι κρατά ένα άνθος λωτού. Τέλος στα πόδια φοράει σανδάλια. Η Φρασίκλεια φοράει ποδήρη χιτώνα διακοσμημένο με εγχάρακτους αστέρες, ρόδακες και σβάστικες. Φέρει μία κατακόρυφη ταινία με μαιάνδρους ενώ στη μέση έχει ζώνη. Στη βάση του αγάλματος έχει χαραγμένο ένα επίγραμμα με το όνομα της καθώς και την ιδιότητα της. «ΣΗΜΑ ΦΡΑΣΙΚΛΕΙΑΣ. ΚΟΡΗ ΚΕΚΛΗΣΟΜΑΙ ΑΙΕΙ ΑΝΤΙ ΓΑΜΟΥ ΠΑΡΑ ΘΕΩΝ ΤΟΥΤΟ ΛΑΧΟΥΣ’ ΟΝΟΜΑ», δηλαδή «Μνήμα της Φρασίκλειας, θα καλούμαι κόρη (δηλ. ανύπαντρο κορίτσι) για πάντα, αφού αντί για γάμο οι θεοί αυτό το όνομα μου όρισαν». Η Φρασίκλεια, λοιπόν, πέθανε ανύπαντρη έτσι για πάντα θα παρέμενε κόρη, μιας και γυναίκα οριζόταν μετά τον γάμο. Παράλληλα από την επιγραφή μαθαίνουμε και το όνομα του δημιουργού της ο οποίος είναι ο Αριστίωνας ο Πάριος. Εδώ μπορείτε να βρείτε τη συλλογή των Αρχαϊκών γλυπτών του Εθνικού Αρχαιολογικ��ύ Μουσείου. Πηγές: Boardman, J., 2001. Ελληνική πλαστική. Η αρχαϊκή περίοδος. Μετάφραση Ε. Σημαντώνη - Μπουρνιά. Αθήνα: Καρδαμίτσα. Γιαλούρης, Ν. 1994. Αρχαία γλυπτά. Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών. el.wikipedia.org Read the full article

[cillius]

Διαρκές είναι μόνο εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.

Κική Δημουλά, «Επιτύμβιο»

[atsoukalidis]

Επιτύμβιο με καθιστή γυναικεία μορφή που κρατά ζυγαριά, 1881 του Γεωργίου Βιτάλη από τη συλλογή του μουσείου Τήνιων Καλλιτεχνών

[filiahistoriae]

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

- Ο θάνατος αντιμετωπίζεται με επισημότητα που ξεκινά από την στιγμή του θαν��του και καταλήγει στην ταφή και στις προσφορές που κάνουν. (εναγίζω= προσφέρω θυσία στους νεκρούς # θύω= προσφέρω θυσία στουςθεούς) - Όλο το τελετουργικό, αφορά τους οικείους του νεκρού και κυρίως τις γυναίκες. - Καθήκον κάθε παιδιού ήταν να θάψουν τους νεκρούς με την πρέπουσα διαδικασία και τιμή. Η πολιτεία είχε χρέος να ελέγχει όσους δεν φρόντιζαν τους γονείς τους ή στόλιζαν τους τάφους των γονιών τους. - Μήδεια -> είναι αυτή που ομολογεί ότι είχε κάποτε την ελπίδα ότι τα παιδιά της θα την γηροκομήσουν. - Σεβασμός έπρεπε να δίνεται και στους νεκρούς. Ο Σόλωνας απαγόρευσε να μιλάνε άσχημα για τους νεκρούς. Στην Λακωνία, Βοιωτία, στις επιτύμβιες στήλες, δίπλα στις επιτύμβιες στήλες έγραφαν την λέξη ήρως, για να δείξουν την τιμή τους.

- Στον πόλεμο, η χειρότερη μοίρα του πολεμιστή ήταν να μείνει άταφος και να γίνει βορά των ζώων. Αυτό παρουσιάζεται και στο προοίμιο της Ιλιάδας. - Η μέριμνα των ζωντανών για την ταφή δηλώνεται στην Ιλιάδα. Οι ταφικές τιμές είναι ��ια τους νεκρούς, ότι τα λάφυρα πολέμου για τους πολεμιστές. - Υπήρχε η πεποίθηση, ότι αν δεν γινόταν κανονική ταφή του σώματος, τότε η ψυχή δεν θα μπορούσε να περάσει στον Άδη και θα βασανιζόταν. Για αυτό και στις μεγάλες μάχες δίναν περιθώριο μία μέρα για να μπορέσουν τα αντίπαλα στρατόπεδα να μαζέψουν τους νεκρούς τους. - Όταν δεν βρίσκουν το πτώμα του νεκρού, τότε το κενοτάφειο είναι μία λύση. - Στα Ομηρικά έπη υπάρχει και καύση των νεκρών, η οποία ακολουθείται από επιτάφιους αγώνες. - Ακόμα και το πιο απλό ταφικό μνημείο δεχόταν ένα σήμα.

- Ο θάνατος ήταν μίασμα, όπως και η γέννα. Οι ζωντανοί προσπαθούσαν να κατευνάζουν τα πνεύματα των νεκρών. - Τα νεκροταφεία βρίσκονταν συνήθως έξω από τα τείχη της πόλης. - Στον Κεραμεικό βρέθηκαν γεωμετρικοί τάφοι - Στην Αθήνα, η μόνη γραπτή μαρτυρία για ταφή των νεκρών έξω από τα τείχη της πόλης, είναι πολύ μεταγενέστερη και προέρχεται από ένα γράμμα του Κικέρωνα. - Στην Σπάρτη ο Λυκούργος θεωρούσε ότι οι νέοι έπρεπε να μην φοβούνται τον θάνατο και για αυτό επέτρεπε τις ταφές κοντά στα ιερά. - Υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στον νεκρό και τον ταφικό χώρο. - Ταφή στην Αγορά της πόλης ή στο Βουλευτήριο ήταν εξαιρετικά σπάνιο, γινόταν κατ’ εξαίρεσίν και αφορούσε τον αρχηγό μίας αποικίας που πέθαινε. Για παράδειγμα στην αρχαία αγορά της Αμφίπολης έχουμε αργυρή λάρνακα με καμένα οστά νεκρού. Η θέση του τάφου εντός των τειχών, δείχνει ότι ο νεκρός ήταν σημαντικός για την Αμφίπολη. Πιθανότατα ήταν ο Βρασίδας. - Ψευδοπλάτωνας: αναφέρονται οι διαφορές στις ταφικές συνήθειες. - Λουκιανός, αναφέρει τις διαφορές στην ταφή και διακρίνει την ελληνική καύση από την Περσική ταφή, από την Ινδική και την Αιγύπτια. - Η περίσταση του θανάτου έδινε καλή ευκαιρία στους ζωντανούς να προβάλουν την οικογένεια τους και την κατάστασή τους, για αυτό η επίδειξη πλούτου ήταν συχνή. Με την νομοθεσία του Σόλωνα, η υπερβολή αυτή μειώθηκε. Όρισε πως έπρεπε να γίνονται οι έξοδοι των γυναικών, να μην κουβαλάν μαζί τους φαγητό παραπάνω μίας αξίας, απαγόρευσε τον έντονο θρήνο και τα χτυπήματα, γιατί θεωρήθηκαν άνανδροι και γυναικείοι. Τα αρχαιολογικά δεδομένα επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. - Στο τέλος του 6ου αιώνα, οι ταφές δεν αποτελούσαν πλέον μέσο προβολής δύναμης, μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις.

- Στην Σπάρτη δεν επιτρέπονταν ταφικές προσφορές κατά την διάρκεια της κηδείας και το σώμα το τύλιγαν σε κόκκινο σάβανο και φύλλα ελιάς. Απαγορευόταν η αναγραφή του ονόματος, εκτός αν πρόκειται για άνδρες που πέθαιναν στον πόλεμο ή για γυναίκες που πέθαιναν στην γέννα. Το πένθος κρατούσε 11 ημέρες, ενώ στην Αθήνα 30.

- Τα στάδια της κηδείας ήταν 3: πρόθεση, εκφορά και ταφή. Πρόθεση= είναι η έκθεση του νεκρού. Εκφορά= μεταφορά του σώματος στον χώρο ταφής ή καύσης και τέλος η ταφή. Μετά από την κηδεία γινόταν ο εξαγνισμός του οίκου και έχουμε μία επιγραφή, η οποία μας παραδίδει τις περισσότερες πληροφορίες για την κηδεία. Η περιποίηση του νεκρού άρχιζε με το λουτρό και το μύρωναν, αυτά τα έκαναν οι γυναίκες του οίκου. Σε μερικές περιπτώσεις προτιμούσαν το θαλασσινό νερό. Η πρόθεση διαρκούσε 24 ώρες και η μεταφορά έπρεπε να γίνει την επόμενη ημέρα, πριν ανατείλει ο ήλιος.

- Ο Πλάτωνας αναφέρεται και στις τελευταίες στιγμές του Σωκράτη. Λούστηκε και ανέμενε πότε θα πιει το κώνειο. Ευχήθηκε ο καινούριος τόπος κατοικίας τους να ήταν ωραίος. Ζήτησε από τους φίλους του που θρηνούσαν να σταματήσουν, γιατί είχε ακούσει ότι έπρεπε κανείς αν πεθάνει στην σιωπή.

- Περιστέλλειν: ρήμα που χρησιμοποιείται για την ένδυση του νεκρού.

- Στην Σπάρτη όριζε ο νεκρός να φοράει μία στρατιωτική χλαίνα, ενώ οι παρθένες και οι νιόπαντρες γυναίκες μπορούσαν να θαφτούν φορώντας το νυφικό τους.

- Συχνό να τοποθετείται ένα στεφάνι στο κεφάλι του νεκρού, συνήθως από φύλλα μυρτιάς και αφορούσε τους νεκρούς που έφυγαν νέοι.

- Άγαλμα Φρασίκλειας. Επιτύμβιο μνημείο. Στο βάθρο του έχει χαρακτεί ένα επίγραμμα που αναφέρει το όνομα της νεκρής και του γλύπτη. Η μορφή έχει νεανικό σώμα, φοράει μακρύ χιτώνα, φέρει εγχάρακτα κοσμήματα. Με το αριστερό χέρι κρατάει ένα μπουμπούκι λωτού. Νεαρή κόρη που πεθαίνει άγαμη και φοράει το στεφάνι της (δηλώνει τον γάμο που δεν μπόρεσε να τελέσει).

[lets-arelis]

aediophallic mandrake-greek version

                              Ο ΑΙΔΟΙΟΦΑΛΛΙΚΟΣ

                         ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ

             [Η ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΔΙΝΗΣ]

                        ΑΡΕΛΗΣ/ARELIS                

                                              ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

 ΑΓΟΡΙ

ΚΟΡΙΤΣΙ

                                                                         ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

  Ένα αγόρι και ένα κορίτσι εμφανίζονται αδαμιαίοι ενώπιον ενός κοινού σε μέρος απροσδιόριστο. Ο χρονικός προσδιορισμός του έργου τοποθετείται μετά πάσης βεβαιότητας σίγουρα μετά το 1995.Το αγόρι και το κορίτσι αυνανίζονται επί σκηνής ενώπιον των θεατών και φιλοσοφούν επάνω στο δρώμενο αυτό. Στην συνέχεια εκφράζουν τις επόψεις τους πάνω στον έρωτα, την σχέση τους, τον ρόλο και την λειτουργία του αιδοίου και του φαλλού, ώσπου να συνουσιασθούν ζωντανά επί σκηνής συνεχίζοντας στο ίδιο διαλογικό μοτίβο και στο οποίο θ’ ακουστούν οι γνώμες τους για την σεξουαλική πράξη που επιτελούν το πέος και το αιδοίο.

                                             ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ  

  [Εμφανίζονται επί σκηνής ένα αγόρι και ένα κορίτσι χέρι-χέρι, σα να ’ναι έτοιμοι  να χειροκροτηθούν στην αποπεράτωση κάποιας επιδαύριας παράστασης απ’ το κοινό. Το αγόρι αρχίζει να αυτο˙ι˙κανοποιείται επί σκηνής ενώπιον των θεατών σε στάση προφίλ όπως ο Φεντερίγκο Ντα Μοντεφέλτρο, δούκας του Ουρμπίνο. Το κορίτσι βάζει το δάκτυλο στο στόμα και εκείνο σε στάση ημισεληνική, ακολουθώντας του Πιέρο ντε λα Φραντζέσκα την εικονογραφική τακτική και έχοντας σαν ασυναίσθητο πρότυπο την Μπατίστα Σφόρτσα, δούκισα του Ουρμπίνο. Υγραίνει το δάκτυλό της και στην άμεση ακολουθία των ερμητικών της λογισμών-αριθμών ως φτερούγα στρουθοκαμήλου τα εξωτερικά χείλη του αιδοίου της μ’ αυτό τα θωπεύει.]

 ΑΓΟΡΙ: Το δάκτυλό σου είναι το συντακτικό σου….Διακινείς τα υπόγεια σου χείλη μ’ αυτό…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ο φαλλός σου είναι μια τριττύς…

 ΑΓΟΡΙ: Ο δυ˙ι˙κός αριθμός είναι για την ζωή και η τριττυαρχία για τον δικό της παιάνα…[Πασιφανώς ερεθισμένος και με τους οφθαλμούς- δίπτερους μισοδυτικούς.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα πέη είναι τ’ ακρωτήρια των θιναίων κόλπων…Έχουν καταντήσει να ’χουν Ντε Λα Τουρ και ταυτολογίας χαρακτήρες…

 ΑΓΟΡΙ: Μ’ αυτό που ψηλαφώ ανεδύθη ο πολιτισμός…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Με την τύλη στους ώμους σου συνηθίζω δάκρυα στο περιγιάλι της επιδερμίδας μου να εγκυμονώ…[Εκδήλως διεγερμένη.]

 ΑΓΟΡΙ: Το ίδιο τηλέμαχο σε οποιονδήποτε πόλεμο να συναρμολογηθεί δεν είναι δυνατόν…Οι σπηλιές σας είναι μάχες…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Του Μαραθώνος ή των Νορμανδών;

 ΑΓΟΡΙ: Μάχες θερισμένες εκ των προτέρων εξ’ ουρανού…Σαν το Ιράκ…Σαν το Αφγανιστάν… Σαν την Σερβία…[Με τα μάτια σε ανιούσα στροφή.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Στην παντοκρατορία μας δεν υφίσταται το ενδεχόμενο προδοσίας…

 ΑΓΟΡΙ: Τα χείλη σας είναι η δέκατη τρίτη εντολοδοσία…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Της καμηλοπάρδαλης ή τα σπαρτογλυφικά; [Το αγόρι σε τούτο τον λόγο γελάει.]

 ΑΓΟΡΙ: Η αυτο˙ι˙κανοποίηση που μου δίνει να βλέπω τον αιδοιόσχημο γαμέτη σου είναι μια performance στην οποία Μάρλον Μπράντο είναι το κενό και η χειρ μου το πινέλο που σ’ ετερότητες σαν κρέμα στιγμής και με κίνηση παροδική το μορφοποιεί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ο Αυνάν του σουπρεματισμού…

 ΑΓΟΡΙ: Ο Γενάρχης στου ακαθόριστου κενού τον σουρεαλισμό…. Το πέος μου όμως δεν θα βρέξει με την άκαιρη ζωή του τον σταυρό σαν του Ντε Κορντιέ τον σάλο…Είναι από μόνο του κερί που ανάβει, φωτίζει και σβήνει…Η λαμπάδα του Πάσχα…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σταυρώνεται, ευλογείται απ’ το χέρι σου και έχει αναστηθεί… [Γελάει.]Μπορείς με τον Σαρλό να παραλληλισθείς…

 ΑΓΟΡΙ: Και με την Αικατερίνη την Μεγάλη εσύ…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Μην μου λες τέτοια γιατί πόνυ και λαμπραντόρ σε λίγο θα φαντασιωθώ…

 ΑΓΟΡΙ: Μέλισσα το χέρι σου  θα κατεργασθείς των ζαφειριών σου τον χυμό…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα πέταλά του είναι από ζαφείρια για το αγγείο σου που τόσο καιρό το ενορώ κανωπικό…

 ΑΓΟΡΙ: Δεν θέλεις την κεφαλή του πυραύλου μου ακόλαστη Ηρωδιάδα ευτυχώς….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η σχισμή του πέους σου μοιάζει με του κτήτορά μου…

 ΑΓΟΡΙ: Και γιατί προτιμάς αυτού του τρόπου εκλογής την ηδονή;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η χειροποίητη ζωγραφική μου είναι η πλέον αρεστή γιατί σε ό,τι επιθυμώ, μπορεί το αδιόρατο κοινό να μεταμορφωθεί…[Εισάγει όλο της το χέρι στο αιδοίο, μιμούμενη ένα σπουργίτι που σχηματίζει κανείς μπροστά απ’ το φως, ώστε ο τοίχος να μετακυλισθεί σε μηχάνημα σκιαγραφιών.]

 ΑΓΟΡΙ: Με τα υποκατάστατα σ’ έχω οραματισθεί Αδριανή…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα όρη της Αφροδίτης των χεριών σου που δονούνται απ’ την αύρα σου και τα γκούας της τους κιρσούς των βράχων έχουν υποδυθεί….

 ΑΓΟΡΙ: Όποια πολιτισμού οραματίζεσαι ενώπιόν σου μορφή σαν του Michael Jackson το βίντεο Scream….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Γιατί έχουν κοινό στυλοβάτη όλοι οι πολιτισμοί …[Ερεθίζει το ταπεινότερο ψηφίδιο του μωσαϊκού αιδοίου της.]

 ΑΓΟΡΙ: Απλώς διαφέρουν στο μέγεθος και στο στυλ…[Διεγείρει την κύρια πρόταση στης βαλάνου την περιοχή.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αν είχες περικόψει την τομή δεν θα ’χες σ’ αυτό το δρώμενο προβεί…

 ΑΓΟΡΙ: Η φαντασία μου είναι δίχως χαλινάρι…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Και ποιος μπορεί να μου εγγυηθεί πως τον Αχιλλέα, τον Ηρακλή ή την Ελένη του Πάρη  δεν έχεις φαντασιωθεί;

 ΑΓΟΡΙ: Του Αλέξανδρου θέλεις να πεις…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ακόμη καλλίτερα να ’ναι αρσενοδιώκτης…

 ΑΓΟΡΙ: Και εμένα ποιος μπορεί να μου διασφαλίσει πως τον Ορλάντο Μπλουμ ή τον Τζέικ Γκυλενχάαλ δεν έχεις σκεφθεί;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ή και την Σαμάνθα Φοξ…

 ΑΓΟΡΙ: Ναι…Την Σαμάνθα Φοξ….[Σε παροδική περισυλλογή με απορφανισμένο  το άλλο χέρι.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τouch me, touch me I wanna feel your body…

ΑΓΟΡΙ: All night….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Day and night…

 ΑΓΟΡΙ: Οι ρώγες στα στήθη σου είναι για θηλασματική…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Στο ακρόπρωρον του Λεπέν  ή στου τριπτύχου μου το τμήμα το σπαρτακιστικό;

ΑΓΟΡΙ: Αν εκφέρω την γνώμη πως το μεσαίο φύλλο του τριπτύχου σου  προτιμώ…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα μάτια των δακτύλων μου οι οδικές αρτηρίες του φαλλού σου…Όλα τα βλέπει εντός μου ο Θεός…

 ΑΓΟΡΙ: Κάσιος.. Βρούτος…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Από κάσια η σχέση μας σε αέναο πανί…

ΑΓΟΡΙ: Πάλι την Τιτάνια θα υποδυθείς;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ο Σέξπηρ μ’ αρέσει πολύ…

 ΑΓΟΡΙ: ��εξ..Πηρ…Γουίλ…Ι…Αμ…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Εσύ η θέληση…Εσύ η διαθήκη.. Εσύ το σεξ…

 ΑΓΟΡΙ: Ήλθε η ώρα να υποκριθώ και εγώ το δευτερόλεπτο του οργασμού… [Προσποιείται πως ολοκληρώνει επί σκηνής.]Ιδού θεατές…Τελείωσα για να τερψητεχνηθείς…. Δίπλα στην κύρια, πρόταση τελική…

 ΚΟΡΙΤΣΙ:Οι γυναίκες για την Λοκαντιέρα από εσάς τους άνδρες έχουν κατηγορηθεί…Η ζωή σας όμως είναι μια Ορέστεια…

 ΑΓΟΡΙ: Θέλεις να σου ψάλλω για την αίγα μια ωδή;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Παραχορδίες στο γενετικό μας λεξικό δεν επιζητώ…[Με τα τρία της δάχτυλα κάνει κατάδυση σ’ έναν κάδο υδάτων και κατόπιν προελαύνει στο νεύμα της ευλογίας προς το κοινό, μοιάζοντας να το καθαγιάζει. Επιχώνει τα τρία της δάχτυλα στα ενδογενή του αιδοίου χείλη.]

 ΑΓΟΡΙ: Η υποκρισία σας είναι ο ταοϊσμός σας…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Μ’ αρέσει που ’σαι μισογύνης…Θεριεύει η ζαρωμένη σου ακμή εις το κρεβάτι…

 ΑΓΟΡΙ: Αληθεύει ότι τους άνδρες εσείς οι γυναίκες ως βιαστές έχετε ονειρευθεί όταν ομόκλινοι έχετε αφροδισιασθεί;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Μας αρέσει η Ανάγκη και η ορμή…

 ΑΓΟΡΙ: Ένας φαλλός δεν σας αρκεί, ώστε το κενό σας να καλυφθεί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Δεν μας αρέσει ούτε καν η επιλογή…

 ΑΓΟΡΙ: Βλέπω να κατρακυλάει στα πόδια σου μουσωνική ηχοποιητική….

Ετοιμάζεσαι να εξορίσεις παιδί;[Πλ��σιάζει το αιδοίο της και γονυπετής το παρατηρεί.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Γιατί απ’ τα στεγανά της δεν έχεις προστατευθεί…[Το αγόρι πιέζει τα εξωτερικά χείλη του κοριτσιού για να μεταναστεύσουν στους γοφούς, ώστε καλλίτερα απ’ το καλειδοσκόπιο της ζωής το φως στο τούνελ να δει.]

 ΑΓΟΡΙ: Είμαι ο Σηκουάνας και εσύ ο Τάμεσης…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τη νιώθεις την αλατιέρα της θαλάσσης μου;

 ΑΓΟΡΙ: Τη νιώθω…[Φιλάει το δεξιό εξωτερικό χείλος.] Την αγαπώ! [Φιλάει το αριστερό εξωτερικό χείλος.] Την λατρεύω….[Με τα χείλη του έλκει σαν ζώο τα πρεσβευτικά χείλη και των δύο οπτικών. Το κορίτσι κάνει ανυπόκριτο αναστεναγμό.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Συνέχισε…Συνέχισε έτσι…[Το κορίτσι τραβάει την κόμη του αγοριού προς το σώμα της, τω όντι σε κάθετη στάση.] Έτσι φθάνω στο απόγειο μου…Να τ’ άστρα! [Κοιτάζει προς τ’ άνω και μικρή αναπνοή…] Να το ουράνιο στερέωμα! [Μεσαία αναπνοή.] Να το υπερπέραν! [Μεγάλη αναπνοή.]

 ΑΓΟΡΙ: Πλειάδες είναι τα χείλη μου που σε υγραίνουν φιλικώς….[Φυσάει στον κόλπο της σα ’να ’ναι σαξόφωνο.] Το πνεύμα τώρα σ’ εσένα εμφυσεί… [Κάνοντας διαλείμματα και για λόγους διαπνοής, ενώ όλη την ώρα το κοινό με τα μάτια της θα επεξεργασθεί.] Διαλύει με τ’ οκτάκτινό του άρμα των Ιωαννίνων σου το μελάνι…Το σύμπαν σου από έρεβος γίνεται ένα φάληρο σεντόνι με στίγματα ασήμαντρα και μεγάλα που ’ναι οι λέξεις και τα διάστιχά τους…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το πνεύμα σου ενώθηκε με τον υποκόμη της ψυχής μου…

 ΑΓΟΡΙ: Με τον Αρκτικό της ψυχής σου για να τον ζεστάνει με τον καύσωνά του και τις φοινικιές των λέξεων…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σημιτική αλφάβητος η γλώσσα των ανδρών.. Αλλά στον ανεμοστρόβιλό της τόσο ακροβατική….

 ΑΓΟΡΙ: Είναι στην κερασένια χλωροφύλλη μας η αστοργία και η υποκριτική…  

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Δεν εξωθείτε μωρά απ’ το μαντρί σας….

 ΑΓΟΡΙ: Ούτε ερίφια…[Με ύφος περιφρονητικό.] Δεν κάνουμε έκτρωση στο αίμα μας…Δεν εκβάλλουμε την ηδονή…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αποβάλλετε όμως του κατάγματος την ηδονή…

 ΑΓΟΡΙ: Την αναπληρώνουμε με το επιτύμβιο περιτύλιγμά σας που σας μεταφορτώνει σ’ όλη σας την ζωή…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ένας ανήρ πρέπει να ’ναι ο κυματοθραύστης στην προβλήτα μας που στις διαφορετικές φάσεις μας τον έχουμε ασπασθεί…

 ΑΓΟΡΙ: Ένας ανήρ θα χρειασθεί μια γυνή με την οθωμανική διπλωματική…

[Ζωγραφίζει με το πινέλο της γλώσσης του μια καραβέλα στο αιδοίο της.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Οδυσσέα του έρωτα πότε την Μασσαλία σου θα βρεις;

 ΑΓΟΡΙ: Εδώ έχει προσανατολισθεί και αγκυροβοληθεί…Απ’ τον λιμενοβραχίονά  σου υποχωρούν οι απόβλητες λέξεις της ζωής…Ανερμάτιστες…Εκτός λόγου και προτάσεων…Βουβές…Περίλυπες….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το σπέρμα σου πήγαν να συναντήσουν στην τιθήνη της γης…

 ΑΓΟΡΙ: Που ’να ’ναι άραγε το σημείο G;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αυτό το ερώτημα έπρεπε να ’χε θέσει στον Οιδίποδα η Σφίγγα…Ο λόγος σου είναι συνώνυμος της απορίας σου…

 ΑΓΟΡΙ: Είναι οι σκιές μου που βλέπει και που στους άλλους δεν μπορεί να μεταδώσει τι έχει συμβεί…Αν όμως είχε συμβεί αυτό, ο Οιδίποδας Τύραννος δεν θα ’χε γίνει της Θήβας και αιμομείκτης…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η γλώσσα σου είναι η αλήθεια…

 ΑΓΟΡΙ: Δεν είναι διχαλωτή….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Όχι… Δεν είναι διχαλωτή… [Αμφίθυμη.]

 ΑΓΟΡΙ: Τον κόλπο σου με τις νεολογιστικές τεχνουργίες της εκβιάζει…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Δεν θα με βιάσεις;[Προσποιείται πως ολοκληρώνει στο στόμα του. Εκείνος  θ’ αποτραβηχθεί και με μια πετσέτα προσώπου καθαρίζει τα χείλη.]

 ΑΓΟΡΙ: Εγώ μαζί με τον διπλότυπό μου εαυτό;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Στους τρεις φαλλούς οι δύο δωρεή…[Βάζει τα τρία δάχτυλα του αριστερού της χεριού στο στόμα της ως ένα είδος πεολειχίας, μιμούμενη την Μαντόνα στις φωτογραφίες του Σεξ και του Ερότικα.]

 ΑΓΟΡΙ: Μήπως δεν σου αρκούν δύο και τρίποδες θα ’θελες να σου ’χαν προικο��υμφωνηθεί;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τρεις οίκοι μέσα μου…Τα μυστήρια του σύμπαντος και οι κέλευθοί του δυο φαλλούς ως μηδενικά τους θεωρούν…

 ΑΓΟΡΙ: Καλλίτερο όμως και απ’ το τίποτε…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το τίποτε είναι διάφορο του μηδενός…Το μηδέν εξακολουθεί να ενυπάρχει στην αλγεβρική…  

 ΑΓΟΡΙ: Και η λέξη τίποτε στον κόσμο της γραμματικής είναι υπαρκτή…  

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το μηδέν όμως αν και ανύπαρκτο χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα στις συναλλαγές της αριθμητικής….  

 ΑΓΟΡΙ: Το σχήμα του μηδενός  στο περίγραμμα του αιδοίου σου έχει προβλεφθεί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Μ’ αυτό αρχίζει η προπαιδεία και η αριθμητική…Ενώ το τίποτε…

Στο τίποτε υπάρχει…

 ΑΓΟΡΙ: Πάντως έχει σεπτά γράμματα έξι ….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σαν την λέξη φαλλός μήπως;

 ΑΓΟΡΙ: Η λέξη φαλλός δεν έχει το γιώτα, μήτε το έψιλον…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ούτε το ταυ όπως λέμε ταπεινότητα…

 ΑΓΟΡΙ: Το τίποτε έχει όμως το γράμμα πι όπως λέμε πύλη…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η πύλη της ηδονής μου δεν έχει ακόμη από εσένα εκπορθηθεί…

Ούτε καν το πρόπυλό μου…

 ΑΓΟΡΙ: Έχει και το γράμμα έψιλον όπως Έρως ο αυτοδιαλογιστικός… [Πελαστικός και της δίνει ένα καταιονιστικό φιλί, ενώ σε λίγα δευτερόλεπτα θ’ απομακρυνθεί.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Όμως έχει το γράμμα όμικρον η λέξη φαλλός…Ψάχνει λεκτικές και οπτικές οπές στης στοάς μου τα βάθη…

 ΑΓΟΡΙ: Ο Ευρίπους της αγάπης…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ο Άξεινος Πόντος που λαχτάρησε το "ευ ζην"… [Το κορίτσι το αγόρι  πλησιάζει και το πέος του με το δεξί του χέρι αγκαλιάζει.]

 ΑΓΟΡΙ: Λήγει όμως η λέξη φαλλός στην σιγμοειδή γραφή….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Εννοείς στην σιγμοειδή ζωγραφική…

 ΑΓΟΡΙ: Ναι, στην σιγμοειδή…[Φανερά ερεθισμένος απ’ το χειρωνακτικό παιχνίδι με το χέρι.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το δέρας του φαλλού σου σε κονιορτό κοντεύει να μεταβληθεί απ’ την έξαρση και την έφεση μου την παροξυστική….  

 ΑΓΟΡΙ: Δεν βλέπεις τον κίονα τον φλεβωτό μου;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σφύζει από θέληση για ζωή…[Γονυπετής βάζει το στόμα της στον φαλλό του και του κάνει μια εντός αποκλίσεων απολογία.]

 ΑΓΟΡΙ: Τον μελανίτη του λόγου σου στην Μεσόγειο των παθών μου νιώθω ως Σκανδιναβός….  

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η σμίλη της ανιχνεύει το απειροελάχιστο σωματίδιό της στην πορεία της για το Άγνωστο….

 ΑΓΟΡΙ: Οι τοιχογραφίες της Πομπηίας…[Τα μάτια του σε ανατρεπτική κλίση απ’ τον θώκο τους λόγω της ακατάσχετης ηδονής.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Με τα πολύπτυχά της πορνεία…

 ΑΓΟΡΙ: Και τους σάτυρους…. Να που ο φαλλός σχημάτισε στην οριενταλιστική μας ζωγραφική το γράμμα φι.  

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Εκεί που αρχίζει ο πόθος σταματάει ο λόγος για ν’ ανασάνει στα πευκόφυτα αγροκτήματά του…[Συνεχίζοντας πάντα στον λόγο του αγοριού την πεολειχία.]

ΑΓΟΡΙ: Μ’ αυτό τ’ όπλο σου δίνω την ζωή…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Χωρίς τα οιστρογόνα μου είναι ένας μανδραγόρας ��εκρός….

 ΑΓΟΡΙ: Δεν θέλεις πια να σε βιάσω;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αν είναι να νιώσω περισσότερο απ’ ότι είμαι Μητέρα Τερέζα…[Γελάει.]

 ΑΓΟΡΙ: Άμωμη με δύο φαλλούς στον Σαρωνικό σου ή κλίμακες σε ασυμφωνία στο ελληνόφωνο σου….Συνέχισε το έργο σου το αγαθοποιό…[Της εκβιάζει το κεφάλι της να γίνει το τρίτο του σώμα-στεφάνι.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Νιώθω στο στόμα μου τις κρηναίες σου λέξεις….

 ΑΓΟΡΙ: Είναι Αλιμούσιες και Θουκυδίδειες για ν’ αποφεύγω της ηδονής την λιμωδία…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Βιταμίνες της ψυχής εκρρέονται για του παγετωνικού μου πόνου τον λιμό….

 ΑΓΟΡΙ: Κατάπιε την υπερηφάνειά μου…Ναι...Καταβρόχθισέ την….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το κλαδί σου από ανύπαρκτο έγινε κλαδάκι…

 ΑΓΟΡΙ: Και τα δόντια σου έγιναν τα φυλλαράκια του για να του καλύπτουν την αιδημοσύνη από μπαμπού…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Δεν θέλεις να το βλέπει ο ήλιος;

 ΑΓΟΡΙ: Όχι, γιατί θα το διασπάσουν τα ζώα που παίζουν παιχνίδια…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Φαλλός όπως φόβος….Φοβάσαι τα παιχνίδια…

 ΑΓΟΡΙ: Τα παιχνίδια που δεν ελέγχω; Πολύ…Τα παιχνίδια που εξετάζω; Σχεδόν ποτέ…[Με ύφος καθηγητού πανεπιστημίου.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Της μαθητιώσας νεολαίας τον παλμό εδώ θ’ αφουγκρασθώ…

 ΑΓΟΡΙ: Είδες πως η Καμπάλα τα χείλη σου σαλεύει σε οξύτονους χορούς…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το άνθος σου τον ίμερο για τις λέξεις μου φυλλομετρεί…

 ΑΓΟΡΙ: Η επιδιδυμίδα βλέπεις….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Είναι ο ασκός του πνεύματός σου…

 ΑΓΟΡΙ: Το πνεύμα είναι όμως ακατάστατο και άτακτο….

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το ξέρω ότι μ’ έχεις απατήσει μ’ άλλα κορίτσια…

 ΑΓΟΡΙ: Κάθε αιδοίο διαφέρει στην οσμή, στην υφή, στα ιδιότυπα εξωγενή και εσωστρεφή χαρακτηριστικά του, στα λεξικά του και στις αντιδράσεις του…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η ευρυζωνικότητα είναι η επίλυση στο πρόβλημά του…

 ΑΓΟΡΙ: Πόρπες γραμματικής θαλάσσης είναι οι άνεμοι του πάθους σου που μου χαιρετίζουν το κατάρτι…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Οι σειρήνες είναι όντα με αρμονικές μελωδίες…

 ΑΓΟΡΙ: Γι’ αυτό ο Όμηρος προτιμούσε την απαγγελία στο έπος…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Εν τούτοις όμως οι σειρήνες του έδωσαν ρυθμό…

 ΑΓΟΡΙ: Υπέκυψε ο λόγος του στον τόνο τον φεμινιστικό τους…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Οι εικονοπλασίες των λέξεών του είχαν επενεργητικώς χαρακτήρα διαχρονικό…

 ΑΓΟΡΙ: Φαλλός όπως φιλοσοφώ…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Στο αλφάδι του έρωτά σου οπισθοχωρώ…

 ΑΓΟΡΙ: Θέλω μαζί σου να συνουσιασθώ….[Την πλαγιάζει κάτω και ενώπιον του κοινού ενσωματώνει στο αιδοίο της τον φαλλό του, αφού χτυπάει τρεις φορές τα δεξιά εξωτερικά του τοιχώματα μ’ αυτό και τ’ αριστερά άλλες τρεις.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αλχημιστικός λογότυπος - παλμός…

 ΑΓΟΡΙ: Τώρα το κερί μου ανάβει με το φως του την συναγωγή σου τη νεκταριακή…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ναι…Ναι….Η μύτ�� σου δίνει αναπνοή στην φυλλωσιά της δικής μου εκπνοής…Το πνεύμα σου το δικό μου ηλεκτροδοτεί ….Ναι…Πάλλεται ως την  τάφρο μου την ινδική…

 ΑΓΟΡΙ: Διαμάντια τα μάτια σου και τυρκουάζ η μιλιά σου…[Με πιο αλκαία ορμή ως σταυροφόρος ροδοσταυρίτης.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα φρύδια σου του σουφιστικού μου ορίζοντα η γραμμή….

Τα χείλη σου το διαστημικό όχημα για την σελήνη…Ο λαιμός σου ένας σκλήθρος

από οφίτη…Οι τρίχες στο στήθος σου τα μυστικά του δάσους…

 ΑΓΟΡΙ: Νύμφη των δασών, Αμφιτρίτη των πελάγων…Τα μάγουλά σου αγροί από ρόδα σπαρτοί και απ’ τα φιλιά μου θεριστοί…[Την φιλάει και στα δύο μάγουλα.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Επικαρπωτή της τιτάνιάς μου γης…

 ΑΓΟΡΙ: Σ’ επινοικιάζω για τον Ιούλιο της καρδιάς μου..

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Κεραίες της Αρκάνα τ’ αυτιά σου…

 ΑΓΟΡΙ: Τράπουλα είναι η ζωή και το πρόσωπό σου σ’ όλα τα χαρτιά μου προσκυνώ…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Φουλ του άσσου…

 ΑΓΟΡΙ: Ο δρυμός στην ήβη σου, φύκια στο Ικάριό μου που με προειδοποιούν απ’ τις σμέρνες του μυαλού σου να περιοδολογώ… H πηγή της προέλευσης της ανθρωπότητας του Κουρμπέ…Τέχνη και ποίημα σε δίοδο φωτορεαλιστική…Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν είσαι φωτογραφία ή αυτοπεριφερειακό ποίημα της ζωής …

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Είναι  επειδή το σώμα μου είναι ένα έργο - σταθμός στην ιστορία της τέχνης και το θρόισμα των φύλλων των Νοεμβριανών θυμίζουν στην γη πως κάθε τέλος έχει μια άλλη αρχή…

 ΑΓΟΡΙ: Και όχι γιατί στον ήλιο οι δενδροειδείς δεν είναι αρεστοί;

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Έχει το άρωμά της κάθε εποχή και εσύ απ’ την Μελιά δεν απέχεις πολύ…

 ΑΓΟΡΙ: Κάθε Δηρός οδηγεί στο επίκεντρο της γης…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Κάθε κέντρο μάθε πως θα ’χει και το απόκεντρό του…Τα αισθήματά μου είναι οι ρίζες των κλαίουσων ιτιών…

 ΑΓΟΡΙ: Δεν διαφαίνονται όμως πως φθάνουν εις τα έγκατα της γης…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Όπως και οι φουσκάλες των ονείρων μου που σε είχαν φαντασιωθεί και την λόγχη σου εδώ και παρατατικό…

 ΑΓΟΡΙ: Μετά την ξηρασία επελαύνει η υγρασία…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Και μετά την ανυδρία τα πάθη της χειλικής μας συγχορδίας…  

 ΑΓΟΡΙ: Μέσα απ’ τα κλάσματά μας θ’ ανεύρουμε την αλήθεια της ζωής…

Τα χιόνια Ελοχίμ τα δικά σου και τα δικά μου εκπροσωπούν την αναμόρφωση του σύμπαντος που δεν εμπεριέχονται στο κενό…  

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το κενό αν και το ’χουμε εντός μας είναι ανερμήνευτο…

 ΑΓΟΡΙ: Ανήκει στου Αγνώστου το αδράχτι και αν το Άγνωστο είναι το πνεύμα,

τότε εμείς είμαστε τα πιόνια του που ψυχανεμιζόμαστε την παρουσία του…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Παρόλα αυτά η ύλη που αναπαράγουν τα ωάρια της μήτρας μας και τα σπέρματά σας εμπεριέχουν την έννοια του κενού που όταν συνενωθούν θ’ αποδώσουν την ζωή…

 ΑΓΟΡΙ: Κύτταρα σε ασυνέχειες με κενά ζωής…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Πέρασες Ιάσωνα τις Συμπληγάδες Πέτρες…

 ΑΓΟΡΙ: Δεν ξέρω αν θα ’θελα να τις προσπεράσω, αλλά να διερευνήσω την ορυκτολογία τους και την ψυχολογία τους σε απροσδόκητες αντιδράσεις…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ο λόγος σου μεγάλωσε το ραβδάκι σου που ’γινε ραβδί…

 ΑΓΟΡΙ: Σωστό ραβδί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τελικά ο έρως είναι μιας Θεουργίας Γκοέτια ραβδί…

 ΑΓΟΡΙ: Και οι εκλάμψεις στα στήθη μου καρδιακά άνθη…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Μια μαργαρίτα βλέπω πάνω απ’ τα χείλη σου…

 ΑΓΟΡΙ: Και εγώ μέσα σου θέλω στους Δελφούς σου να φθάσω…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Για να μην γίνεις αδελφός…Το βρήκες νομίζω το σημείο G…Πιο δυνατά…Ναι…[Αναστενάζει απ’ την θαλπωρή της ηδονής.]Ω….Παράδεισος….

 ΑΓΟΡΙ: Εσύ η Τσιτσιολίνα και εγώ ο Τζεφ Κουνς….Η τέχνη της πράξης της σεξουαλικής για τους οφθαλμοπόρνους, για το φιλοθεάμον κοινό και τους πουριτανούς, ώστε να υπερσκελίσουν τα αισθητικά τους ταμπού ˙ πρόξενοι σύγχυσης στα σύνορα πορνό και φωτογραφίας με τρόπο μινιμαλιστικό… Βρίσκεις τον Παράδεισο…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Στο μέγιστο κοινό πολλαπλάσιο…Συνέχιζε εσύ την αγαθοεργία σου στην ευαγγελική μου σχολή…Ναι…Ναι…

 ΑΓΟΡΙ: Σ’ εμάς τους άνδρες η ηδονή είναι σαν τον καφέ της στιγμής…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Καλά να πάθετε που γεννηθήκατε άνδρες…[Το αγόρι την καβαλικεύει τώρα πιο άγρια και συνοφρυωμένο.]Δείξε μου τι αξίζεις στο κρεβάτι αγόρι αγριωπό…Ναι.. Ναι…Θα ’θελα να παγώσω αιωνίως τούτη την στιγμή…

 ΑΓΟΡΙ: Αν είχες τις ιδιότητες και τις γνώσεις μιας φωτογραφικής… Έχεις τόσο στο υπουργείο εσωτερικών όσο και στο εξωτερικών σου ιδρώσει…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Είμαι πρεσβευτής ίππων πολλών…

 ΑΓΟΡΙ: Εγώ μάθε πως είμαι η τροχαλία σου…Και βλέπω των φαντασμάτων σου τα ίχνη ως υδρατμούς απ’ τον κόλπο της μήτρας σου να μαγειρεύουν τον άρτο μου σε θερμοκρασία δωματίου…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Το στόμα σου ένας οίνος ακολασίας στο δείπνο των φαντασιώσεών μου τον κόκορα που κολυμπάει μέσα μου με παναίολα χρώματα επιτοιχίζει…

 ΑΓΟΡΙ: Μ’ έχεις ψήσει με την ηλιακή Λύρα των υποβολιμαίων σου προτάσεων…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Αυτό είναι λίγο πιο κάτω απ’ τον λαιμό και η συναίσθηση του φεγγαριού μου ανάμεσα στα στήθη…

 ΑΓΟΡΙ: Θα χρειασθώ επίδεσμο και ιατρό, ώστε στον διαγωνισμό μαγευτικής οινομαγειρικής να σε προφθάσω…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Εκεί που ’χεις φθάσει καλά είναι…Λιώνει της κόλασής μου ο πάγος…

 ΑΓΟΡΙ: Ο κριός μου σε αναστροφή στο στόμιο της λαγνείας σου σε πολιορκεί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Τα δίδυμα χείλη μου πάντα θα χαιρετούν τον ταύρο σου…

 ΑΓΟΡΙ: Νιώθω τον φαλλό μου πλημμυρισμένο απ’ τις διφθόγγους των παρενθέσεων σου των νοσταλγικών…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Η σονάτα του σεληνόφωτος…

 ΑΓΟΡΙ: Πολλές οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Και πιο λίγες οι νηνεφελωμένες ημέρες….

 ΑΓΟΡΙ: Στου καμβά σου την ζωή σ’ ένα ολοκλήρωμα σε ολίγες στιγμές θα ’χω προβεί…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σε περιμένω για να τελειώσουμε μαζί της ζωής την πράξη …

 ΑΓΟΡΙ: Ναι.. Ναι…Τελείωσα…[Σηκώνεται από πάνω της, ενώ πετάει το προφυλακτικό στο κοινό.] Όποιος είναι τυχερός τούτο το προφυλακτικό ας πιάσει γιατί για σεξουαλικό γάμο θα γίνει οιωνός….[Σηκώνεται και το κορίτσι το οποίο πετώντας έναν μαρκαδόρο προς αυτό κοιτάζει και ’κείνο το κοινό.]

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Ζωγραφίσατε κάτι μ’ αυτό το προφυλακτικό για να λάβετε αυτόγραφο μετά απ’ αυτό!

 ΑΓΟΡΙ: Θέλουμε να σας κάνουμε καλλιτέχνες του σεξ και αυτοσχεδιαστές…

 ΚΟΡΙΤΣΙ: Σας αγαπούμε πολύ…[Τους δίνει φιλιά στον αέρα αλλά και με τα χέρια.]

 ΑΓΟΡΙ: Σας αγαπούμε πολύ…[Τους δίνει φιλιά στον αέρα αλλά και με τα χέρια.]

  [Φιλιούνται στο στόμα και αγκαλιάζονται.]

                                                                      ΑΥΛΑΙΑ

                                                                        ΤΕΛΟΣ

[mavrilo]

Ζαχαρίας Αινιάν: O ιερέας, διδάσκαλος και Φιλικός από το Μαυρίλο Τυμφρηστού που πήρε μέρος στην προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821

Ζαχαρίας Αινιάν: Γέννηση 1750 Μαυρίλο Φθιώτιδας - Θάνατος 1835 Υπάτη Φθιώτιδας Ο Ζαχαρίας Αινιάν ήταν ιερέας και διδάσκαλος, Φιλικός από το Μαυρίλο Τυμφρηστού που πήρε μέρος στην προετοιμασία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 από την Κωνσταντινούπολη όπου βρισκόταν. Από τα παιδιά του, οι Γεώργιος, Δημήτριος και Χριστόδουλος πήραν μέρος και στην Ελληνική Επανάσταση άλλοι σε πολεμικές και άλλοι σε πολιτικές θέσεις στην προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας αλλά και στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Βιογραφικά στοιχεία Γεννήθηκε στο Μαυρίλο Τυμφρηστού και διδάχθηκε στο Καρπενήσι με κάποιον από τους μαθητές του Γορδίου, δασκάλου των Αγράφων, παντρεύτηκε και απέκτησε πέντε παιδιά: τον Γεώργιο, τον Δημήτριο, τον Κωνσταντίνο και τη Δέσπω που έμειναν στη Φθιώτιδα καθώς και τον Χριστόδουλο. Το όνομα της οικογενείας ήταν αρχικά Αναγνωστόπουλος ή Οικονόμου ή Αναγνώστου αλλά άλλαξε το επίθετό του σε Αινιάν, από το όνομα των αρχαίων κατοίκων της περιοχής, τους Αινιάνες. Στις αρχές του 19ου αιώνα εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη με την οικογένειά του, μαζί με τα παιδιά του Γεώργιο, Δημήτριο και Χριστόδουλο, όπου εργαζόταν ως οικοδιδάσκαλος. Το σπίτι των Αινιάνων ήταν στα Θεραπειά. Σύμφωνα με τον Γούδα, το 1817 ο Ζαχαρίας παραχώρησε ένα δωμάτιο στο σπίτι του στον Γρηγόριο Δικαίο ο οποίος κατοικούσε δωρεάν και διδασκόταν στη σχολή. Ο Ζαχαρίας και τα παιδιά του έγιναν Φιλικοί. Στις 21 Ιουνίου 1818 ο Αναγνωσταράς μύησε τον Γρηγόριο Δικαίο, ο οποίος την επόμενη ημέρα μύησε με τη σειρά του τον Χριστόδουλο Αινιάνα, ετών 25 τότε. Σύμφωνα με τον Γούδα, ο Ζαχαρίας μυήθηκε από τον Ιωάννη Πολυχρονιάδη έμπορο από την Κωνσταντινούπολη, καταγόμενο από το Σκαμνέλι του Ζαγορίου (ο οποίος με τη σειρά του είχε κατηχηθεί στις 22 Ιου��ίου 1818 από τον Πεντεδέκα). Οι Φιλικοί ήλπιζαν μέσω των Αινιάνων να μυήσουν τους Φαναριώτες, σχέδιο που ανέστειλε ο θάνατος του Σκουφά στις 31 Ιουλίου 1818. Ο Ζαχαρίας συνέταξε για το θάνατο του Σκουφά επιτύμβιο που κυκλοφόρησε ευρέως ανάμεσα στους Φιλικούς και τους ενθουσίαζε γιατί αναφερόταν ότι ο Σκουφάς κραύγαζε «Ελλάς σώζου, φοίνικος δ'άπτου και ου κυπαρίσσου, εγείρου δε τάχιστα». Στη συνέχεια ο Δικαίος έκανε το σπίτι των Αινιάνων τόπο συγκέντρωσης των αποστόλων της Εταιρείας και συγκεντρώνονταν εκεί μια φορά την εβδομάδα, δήθεν για διασκέδαση, με σκοπό τη διευθέτηση των πραγμάτων της Εταιρείας. Σύμφωνα με τον Γούδα ο Μουρούζης άκουσε με ευχαρίστηση τα της Εταιρείας, αλλά δε θέλησε να ορκιστεί, παρόλο που προστάτευε τα μέλη της Εταιρείας. Όταν ο Δικαίος γύρισε από την Βλαχία το 1819 και ζούσε στην Κωνσταντινούπολη φιλοταράχως, συνελήφθη στο δωμάτιό του στον Αινιάνα και ο Δημήτριος Αινιάν κατάφερε με χρηματισμό να τον απελευθερώσει. Αργότερα, όταν ένας από τους επίδοξους δολοφόνους του Πασόμπεη βρέθηκε στα Θεραπειά, μπήκε στο σπίτι του Αινιάνα και όταν τον έπιασαν, έπιασαν και τον παπά Ζαχαρία και θα τον εξόριζαν αν δεν επενέβαινε ο Πασόμπεης που βεβαίωσε για την αθωότητά του. Όταν έγινε η επανάσταση, οι Τούρκοι συνέλαβαν όσους βρισκόταν στο σπίτι, τον πατέρα του Παπά-Ζαχαρία και τον Χριστόδουλο και τους φυλάκισαν. Κατάφεραν με δωροδοκία να ελευθερωθούν και εγκαταστάθηκαν στην Κίος της Βιθυνίας ως αφανείς ραγιάδες. Επέστρεψαν κρυφά στην Ελλάδα το 1827, όπου ήδη βρισκόταν τα αδέλφια του Γεώργιος (που ήταν σημαντικός πολιτικός, είχε χρηματίσει Υπουργός της Αστυνομίας και έγινε Γερουσιαστής επί Καποδίστρια) και Δημήτριος (που είχε υπηρετήσει ως στρατιώτης στην επανάσταση και ως γραμματέας του Καραϊσκάκη, μέλος του Εφετείου των Νήσων επί Καποδίστρια). Εκεί, ο Χριστόδουλος διορίστηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια στο Πανελλήνιον, το συμβουλευτικό σώμα που αντικατέστησε το Βουλευτικό.

πηγή: el.wikipedia.org 

[neda2017]

Κική Δημουλά «Επιτύμβιο»

Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνιότητα κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο να ’ναι το τελευταίο. Αλλά και τελευταίο ακόμα πιο φιλί θα λέγεται όσο καιρό τουλάχιστον θα το τραβολογάνε η μνήμη από τη μια μεριά η λήθη από την άλλη η καθεμιά δικό της θεωρώντας το ώσπου ο δίκαιος Σολομών για να φανεί ποιανής δικό της είναι στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει μισό να πάρει η μια μισό η άλλη κι όποια απ’ τις δυο κάθε φορά –ποτέ δεν είναι η ίδια– ουρλιάξει μη. Κάθε φιλί αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο να ’ναι το τελευταίο. Διαρκές είναι μόνο εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη. Σοφές, ειρηνικά το νέμονται η αναμονή και η παραίτηση άνθη αντίπαλα οι δυο τους σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο κενοτάφιο στολίζουν.