#αιώνιο

[lum1nous-darkness]

"Η συμφιλίωση με το ανεξέλεγκτο ένα αιώνιο βάσανο

κάποιες πληγές δεν θα κλείσουν ποτέ δυστυχώς και ας ακούγεται βάναυσο"

-Λεωφόρος Αλεξάνδρας, 10/07/2024

[solmeister13]

Μόλις διάβασα το Χάρτινο Βασίλειο. Το είχα αγοράσει χρόνια, πριν καν φύγω από το πατρικό μου, αλλά δεν το είχα ανοίξει. Το πήρα μαζί μου όμως και εκ τότε είχε μείνει σε ένα ράφι να σκονίζεται.

Εχθές το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, δεν ήξερα τι ήταν αυτό που με κρατούσε ξύπνια, αλλά έπρεπε κάπως να μου αποσπάσω την προσοχή και έτσι άνοιξα το βιβλίο για πρώτη φορά.

Κάπου λίγο μετά το τέλος της ιστορίας λες "... ελπίζω απλά όταν έρθει η ώρα να κάνεις τη δική σου επανάσταση, να θυμηθείς στο Χάρτινο Βασίλειο και να νιώσεις λίγο πιο άνετα με την πιθανότητα πως ξημερώνει μια μάχη, που η μοίρα μας δε γράφει πως θα την κερδίσουμε...". Ένιωσα πως κάπου υποσυνείδητα, ήξερα πως τώρα είχε έρθει η ώρα μου για αυτό το βιβλίο. Ή απλά ο εγκέφαλος μας αρέσκεται στο να μας δίνει ικανοποιητικά νοήματα πίσω από αρρωστημένες συμπτώσεις. Ας είναι.

Αυτό το βιβλίο, με αρρώστησε. Όχι γιατί μου είπε κάτι διαφορετικό από όσα σκεφτόμουν ήδη, αλλά επειδή τους έδωσε δομή και μορφή, επιτέλους, μπορούσα να διαβάσω τις σκέψεις μου. Άκουσα ξανά τον δίσκο, του οποίου την κυκλοφορία έζησα, από μια εντελώς άλλη οπτική. Με καθήλωσε.

Δεν το γράφω αυτό με την πρόθεση να σου κάνω ένα ακόμα κομπλιμεντο, ούτε να τονίσω την καλλιτεχνική ιδιοφυΐα που κρύβει το Χάρτινο Βασίλειο, αλλά.

Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τι μπορεί να κάνει η τέχνη στον ψυχισμό ενός ανθρώπου. Από τότε που ήμουν έφηβη, τα τραγούδια σου έχουν υπάρξει στήριξη για μένα. Όχι όμως το Χάρτινο Βασίλειο.

Αυτό το βιβλίο δεν υπηρετεί έναν ανάλογο σκοπό, καθώς όταν όταν θα βρίσκεσαι στην φάση που θα μπορείς να τον καταλάβεις, θα είσαι ήδη στον πόλεμο. Ήδη ένα βήμα πιο κοντά στην ήττα.

Όσο ματαιωτικο κι αν είναι όμως, να ξέρεις ότι ό,τι κι αν κάνεις, είτε ακολουθήσεις τον δρόμο του Λέων είτε του Εφιάλτη, θα χάσεις στο τέλος, είναι ταυτόχρονα παρηγορητικο.

Οι πρίγκιπες μια χρήσης είναι μιας χρήσης, γιατί πάντα στο τέλος χάνουν και πάντα έρχονται οι επόμενοι να πάρουν την θέση τους.

Κρύβεται μια γλυκόπικρη παρηγοριά να νιώθεις πως την ίδια μάχη με σένα, την έχουν δώσει πολλοί άλλοι πριν. Ακόμα κι αν ξέρεις πως η ήττα είναι αναπόφευκτη.

Αυτά λοιπόν, αυτό το ασκ δεν καταλήγει πουθενά και είναι εντελώς τόπου και χρόνου σε σύγκριση με την παρούσα φάση της καριέρας σου, αλλά αναπολώ εκείνη την περίοδο και οι σκέψεις αν δεν τις μοιραζομουν, θα με τρώγανε.

Κοίτα να δεις που και το σχίσμα είναι αιώνιο.

Στο στέλνω απ' τα χαρακώματα.

Τελευταία υπόκλιση,

Σχίσμα,

Μέχρι το θάνατο!

Τα λέμε στην κόλαση

Δεν είχα προλάβει να μπω να δω τι μου γράψατε για το "Ξανά" και τυχαίνει σήμερα, μία μέρα αφότου ξανακούσαμε όλο το ΧΒ με το Yoda να διαβάσω αυτό.

Έχεις την καρδιά μου για πάντα ρε μλκ <3

[nofuckinlabels]

Τι είναι για εσένα ο έρωτας και η αγάπη;

Τι όμορφη ερωτηση

Στο μυαλό μου αυτά τα δυο είναι τόσο ξεχωριστά και ταυτόχρονα το ένα διαδέχεται το άλλο χωρίς κάποια λογική σειρά απαραίτητα.

Ο ερωτας για μενα ειναι εμμονή αλλά δημιουργική εμμονή. Είναι οποιαδήποτε σκέψη μας κάνει να γινόμαστε εστω και για λιγο υπεράνθρωποι. Οτιδηποτε μας θυμιζει το θεικο μεσα μας, οσα μας κανουν να νιωθουμε δεος για την ενταση του μυαλου μας. Οτιδηποτε κανω πηγαζει απο ερωτα. Ερωτα για την ζωη και ταυτοχρονα ερωτα για τον θανατο και τον πεπερασμενο χρονο που μας προσφερει που νοηματοδοτεί την υπαρξη μας. Ο ερωτας ��ιναι ταυτοχρονα εξαθλίωση και θεωση , είναι η συνύπαρξη των αντιθέσεων που οδηγούν σε έναν συγκαιρασμο ηδονής και οδύνης. Είναι όλα εκείνα που δίνουν χρωμα στο πρόσωπο μας. Αν ποτέ χάσω την ικανότητα μου να ερωτεύομαι θα είμαι ένα πτώμα που σαπίζει όσο περιφέρεται στον κόσμο.

Η αγάπη απο την άλλη πλευρά είναι μια εκούσια δέσμευση. Είναι το κοντινότερο που μπορεί να κατανοήσει ο άνθρωπος στο «αιώνιο» το «άπειρο» Ειναι κάτι τόσο ανιδιοτελές. Πιστευω πως η αγάπη είναι η μόνη μας επαφή με τα τρυφερά αθώα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας. όποιον άνθρωπο αγαπάω, τον αγαπάει ταυτόχρονα το μικρό κοριτσάκι που ήμουν κάποτε, εκείνο που ήταν αδιαβρωτο από κοινωνικές αμαυρώσεις της ανθρώπινης φύσης . Η αγάπη λοιπόν για εμένα υπάρχει για να μας αποδεσμεύσει από την σάρκα μας. Υπάρχει για να μας δείξει πως στην δανεική Αυτή διαμονή μας στην γη μπορούμε να ενσαρκώσουμε όσους αγαπάμε. Πρώτα φτιάχτηκε η αγάπη και έπειτα επινοήσαμε θεότητες ως τους δημιουργούς της.

Ο έρωτας και η αγάπη είναι τόσο διαχρονικά και πανανθρώπινα. είναι ο ακρογωνιαίος ληθος της τέχνης και της φιλοσοφίας. Της επαφής του ανθρώπου με τα συναισθήματα του και της προσπάθειας του να μετατρέψει τον αρχέγονο πόνο της ματαιότητας σε κάτι αισθητικά ολοκληρωμένο.

[visions-of-hlliana]

ΣΕ ΈΧΑΣΑ

Ποια είσαι;

Προσπαθώ να σε βρω αλλά δεν σε αναγνωρίζω.

Μα όλοι μοιάζουν σαν να σε ξέρουν, σαν να έχουν λύσει το αιώνιο αίνιγμα σου.

Σου λένε τα λάθη σου, κι οι γονείς σου σε λυπούνται.

Το βλέπω στα μάτια τους, όταν σου λένε ότι δεν ξέρουν γιατί είσαι έτσι.

Σε κατηγορούν, το νιώθεις;

Ίσως κατηγορούν και τον εαυτό τους, που έβγαλαν μια ελαττωματική σαν εσένα.

Ποια είσαι;

Σε κοιτάω όπως πλένεις τα δόντια σου και προσπαθώ να σε αγγίξω στον καθρέφτη.

Εξαφανίστηκες.

Τα τετράδια σου σκονισμένα, τα μελάνια στα στυλό σου ξεραμένα.

Ξέχασες να γράφεις, σαν να μην υπάρχει καμία λέξη να σε παρηγορήσει πια.

Κανένας στίχος δεν σου ταιριάζει.

Κανενα σκίτσο δεν βγαίνει έτσι όπως το θέλεις.

Σε έχασα όταν πήρες κιλά, νιώθω.

Ήσουν τόσο αδύνατη και κατάλευκη, ήσουν όμορφη, θυμάμαι έβλεπα τις φλέβες στο στήθος σου, στα χέρια σου ενώ οι υπόλοιποι δεν σε έβλεπαν καθόλου και ήσουν αόρατη.

Μα τώρα κάποιος σου είπε ότι πάχυνες και έγινες γυναίκα, αλλά εσύ έβαλες τα κλάματα στο μπάνιο όταν έμεινες μόνη σου.

Εξαφανίστηκες όταν οι ουλές στα πόδια σου και στα χέρια σου είχαν πια επουλωθεί.

Και εγώ πάντα ξέρεις σε αναγνώριζα από αυτές, μ��ριζα το αίμα σου.

Και ήξερα ότι εγώ είμαι εσύ, και εσύ εγώ.

Ποιά είσαι;

Όλοι σου λένε ποιά είσαι με τόση αυτοπεποίθηση, και έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους αλλά εσύ;

Κάνεις κύκλους γύρω από τον εαυτό σου, εγκλωβισμένη στο ίδιο δίλημμα.

Να πεθάνεις ή όχι ακόμη;

Ο θάνατος σου συνέχεια αναβάλλεται.

Το όνομα σου ξεθωριάζει κάθε φορά που κάποιος καρφώνει μια ακόμη ταμπέλα πάνω στην ασχήμια σου.

Και εσύ τον αφήνεις, γιατί μάλλον ξέρεις πολύ καλά όπως και γω πως έχεις χαθεί χρόνια τώρα.

Το ήξερες ότι κοντεύεις τα 25;

Εγώ σε νιώθω ακόμη μικρό παιδάκι.

Σκέφτεσαι σαν παιδί, θυμώνεις σαν παιδί, πληγώνεται η παιδική σου ψυχούλα, κλαις με λυγμούς και ζητάς την μανούλα σου.

Εξαφανίστηκες μέσα στα ψέματα σου.

Εξαφανίστηκες μέσα στις ζωές των άλλων.

Παρατησες τα πάντα και ζεις σε μια γυάλα χρυσόψαρου προσπαθώντας να γίνεις χρήσιμη στους άλλους.

Αλλά δεν είσαι χρήσιμη σε κανέναν ταυτόχρονα,

παρά μονάχα ένα εμπόδιο.

Και στο τέλος της ημέρας αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν αξίζει να σε βρω.

Είναι πια πολύ αργά να σε αναζητήσω.

[justforbooks]

Κάτω από το ηφαίστειο του Μάλκολμ Λόουρι

Οι αναλογίες μεταξύ του μυθιστορηματικού βίου του Βρετανού συγγραφέα και του κορυφαίου έργου του είναι παραπάνω από δραματικές, όπως και αυτές μεταξύ της υπαρξιακής πτώσης του και του σημερινού, αδιέξοδου κόσμου.

Όταν πλάθει κανείς τη ζωή με πρώτο υλικό τη γλώσσα των ποιητών, αναζητώντας ταυτόχρονα την απάντηση στο αιώνιο ερώτημα ποιος είναι ο σκοπός του ανθρώπου, προσπαθεί να βρει τα εργαλεία που θα τον βοηθήσουν να φτιάξει το απόλυτο δράμα, πολλές φορές πέρα από τα όρια της λογοτεχνίας: είτε έξω από τα ιερά σύνορα της πόλης, στα μακρινά μέρη της Θήβας, είτε στις απέραντες στέπες, στη ρωσική ύπαιθρο, είτε στα πιο σκοτεινά υπόγεια της Μόσχας. Στην περίπτωση του Μάλκολμ Λόουρι, του Βρετανού συγγραφέα που θέλησε να γράψει ένα μυθιστόρημα για τον μοντέρνο άνθρωπο τη στιγμή ακριβώς της πτώσης του, μια «μεθυσμένη Θεία Κωμωδία», όπως την είχε αποκαλέσει, τα χωροχρονικά δεδομένα είναι τα ηφαιστειακά μέρη του Μεξικού την Ημέρα των Νεκρών.

Σε αυτό το πλαίσιο, και συγκεκριμένα στην πόλη Κουαουναγουάκ, μοιάζει να κινείται ο πρωταγωνιστής του Κάτω από το ηφαίστειο, ο πρόξενος Τζέφρι Φέρμιν, ατενίζοντας το κενό της ύπαρξής του, «όπως οι άγγελοι του Σβέντενμποργκ», του Σουηδού φιλοσόφου, θεολόγου και χριστιανού μυστικιστή που ο Θεός τού επέτρεψε να επισκεφθεί τον Παράδεισο, το Καθαρτήριο και την Κόλαση και να συνομιλήσει με αγγέλους και δαίμονες – για να αναφέρουμε έναν μόνο γνήσιο μεταφυσικό συνομιλητή του. Για να καταφέρει, ωστόσο, να προσδώσει στην αφήγηση, εκτός από μεταφορική δύναμη, απόλυτη πιστότητα και ύψιστο λόγο, ο Λόουρι μετατρέπει τον πρωταγωνιστή του σε έναν παράξενο Δάντη στις πιο επίγειες εκδοχές της Κόλασης, ο οποίος βιώνει τις στιγμές της έκλαμψης μπροστά από κάποια cantina, όπως αποκαλούν στο Μεξικό τα υπαίθρια μέρη όπου πουλούν αλκοόλ, αναπολώντας τον μεγάλο του έρωτα και βιώνοντας την έξαψη και την πτώση με παραπάνω δόσεις ουίσκι και μεσκάλ. «Αυτό το μυθιστόρημα, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Έντμουντ Γουίλσον», γράφει με ενάργεια στον πρόλογο του βιβλίου ο συγγραφέας, «έχει ως θέμα τις δυνάμεις που κατοικούν μέσα στον άνθρωπο και τον οδηγούν να βλέπει με τρόμο τον εαυτό του. Θέμα του είναι επίσης η πτώση του ανθρώπου, οι τύψεις του, ο αδιάκοπος αγώνας του να βγει στο φως υπό το βάρος του παρελθόντος – το αιώνιο πεπρωμένο του».

Το μόνιμο άτυπο μότο, οι στίχοι του Μποντλέρ «μεθάτε αδιάκοπα, από κρασί, από ποίηση ή από αρετή», που μοιάζει να υπαγορεύει τη συγγραφή του αριστουργηματικού αυτού μυθιστορήματος, συνοδεύεται, επομένως, από τη βαθιά ανάγκη του συγγραφέα να ��αταθέσει το ύψιστο έργο για το τι σημαίνει να απομακρύνεται ο άνθρωπος από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του και να μετατρέπεται στον απόλυτο δραματικό ήρωα που, για να σωθεί, πρέπει να αντιμετωπίσει τη στιγμή της πτώσης του. Ο μεθυσμένος πρόξενος θαρρείς πως μας μιλάει από το εσωτερικό ενός χαμένου κόσμου, ως ένας εκπεσών άγγελος στη γη, ενδεχομένως και ως ένας σύγχρονος άνθρωπος του σήμερα που βλέπει την κατάπτωση σε κάθε σφαίρα δραστηριοποίησης του μοντέρνου κόσμου, μεταφερμένη στο σήμερα – μια παραπομπή στα πρόσφατα παγκόσμια αδιέξοδα και στις εξελίξεις στην Αμερική είναι απολύτως νόμιμη. Ο εαυτός του γίνεται έτσι το παράδειγμα για να δούμε την πραγματικότητα στη μέγιστη αποσύνθεσή της, αναζητώντας έναν άλλο μοναδικό τόπο, έναν μοναδικό Κήπο της Εδέμ που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τους ουσιαστικούς σκοπούς του ανθρώπου.

«Τι άλλο είναι ο άνθρωπος πέρα από μια μικρή ψυχή που κρατάει ορθό ένα πτώμα;» αναρωτιέται σε μια καίρια στιγμή του βιβλίου ο πρόξενος, υιοθετώντας το υπαρξιακό ερώτημα του Μάρκου Αυρήλιου από τα Εις εαυτόν. Σε αυτήν τη μεγαλειώδη φόρμα που δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη καμία δραματική αναφορά, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα την υπαρξιακή υπέρβαση και κατάπτωση, υπάρχει ένας αφηγηματικός μηχανισμός που φτάνει μέχρι τον Θερβάντες –δεν είναι τυχαίο το ότι στο βιβλίο εμφανίζεται ο Σερβάντες– με τα διαρκή οράματα, τη φαντασιοπληξία και την εκτενή παρέκβαση. Είναι ένας τρόπος που αποπνέει μια μοναδική αφηγηματική ελευθερία, αυτή που λάτρεψαν αργότερα οι καταστασιακοί, οι οποίοι έσπευσαν να υιοθετήσουν το Ηφαίστειο, διαμορφώνοντας μια τεράστια ανθρώπινη τοιχογραφία σαν εκείνες του Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος αναφέρεται στο βιβλίο, απολύτως ανάλογη της ευρύτητας της ύπαρξης, που αναδεικνύει τη σύνδεση μυθιστορηματικού και ιστορικού χρόνου.

Χαρακτηριστικό είναι ότι το κύριο μέρος της αφήγησης καταλαμβάνει δώδεκα ώρες μίας μόνο μέρας, ενώ το μυθιστόρημα αποτελείται συνολικά από δώδεκα κεφάλαια που καλύπτουν δώδεκα μήνες. Αναδεικνύεται με αυτόν τον τρόπο ο αριθμός δώδεκα που έχει τεράστια σημασία για την εβραϊκή Καμπάλα, την οποία είχε διδαχτεί ο συγγραφέας από νωρίς και επανέρχεται σε διαφορετικές στιγμές της αφήγησης. Κάθε φράση, άλλωστε, είναι ένας ερμητικός συνδυασμός που μένει να αποκωδικοποιηθεί, κάθε βήμα του πρόξενου απηχεί την πτώση του ανθρώπου από τον κήπο της χάριτος, που μοιάζει όλο και πιο αναστρέψιμη. Πρόκειται ουσιαστικά για διαφορετικές εικόνες της ίδιας Βαβυλώνας τυλιγμένης στα παραισθησιακά πέπλα του ποτού και στη βαριά ατμόσφαιρα του ηφαιστείου. Όλα αυτά αναδεικνύουν ένα υπερφυσικό σύστοιχο, βγαλμένο από τη φιλοσοφία των στωικών, τον κόσμο του Οράτιου και του Σαίξπηρ, απηχώντας τις αρχές του έπους και της τραγωδίας, τις οποίες βοηθούν πολύ να κατανοήσουμε οι άκρως κατατοπιστικές υποσημειώσεις της μεταφράστριας Κατερίνας Σχινά που μας χαρίζει μια απόδοση στα ελληνικά ισάξια του κειμένου (τα εύσημα και στις εκδόσεις Μεταίχμιο για την απόφαση να κυκλοφορήσουν μια νέα μετάφραση).

Ο Λόουρι είχε, άλλωστε, καταδείξει με το παράδειγμά του ότι μπορούσε να γευτεί παραισθητικές στιγμές και πυρακτωμένα οράματα εξίσου αυθεντικά με εκείνα των μεγάλων ρομαντικών, όπως ο αγαπημένος του Σέλεϊ, στον οποίο παραπέμπει συχνά, αλλά και ο Μέλβιλ, στον οποίο έχει κάθε λόγο να κάνει συχνές αναφορές. Ο ίδιος είχε ζήσει για χρόνια στις θάλασσες, μπαρκάροντας με φορτηγό πλοίο για Ιαπωνία, Κίνα και Νορβηγία, σε μια προσπάθεια να αφήσει πίσω του τις σκληρές αναμνήσεις των εφηβικών του χρόνων. Και αυτές δεν ήταν λίγες: εκτός από το άκρως συντηρητικό περιβάλλον όπου μεγάλωσε, κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Κέμπριτζ, όπου απέκτησε κλασική παιδεία, βίωσε το μεγάλο τραύμα της αυτοκτονίας του συγκατοίκου του Πολ Φάιτ ο οποίος τον είχε ερωτευθεί παράφορα. Στη μνήμη του γράφει ένα ανέκδοτο διήγημα, που κάηκε σε πυρκαγιά, αλλά και το Σκοτεινά, όπως ο τάφος που ο φίλος μου κείται (είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά από εκδόσεις Αστάρτη), το οποίο λειτουργεί ως συμπληρωματικό ανάγνωσμα του Ηφαιστείου.

Όπως όλοι οι συγγραφείς της εποχής, κάποια στιγμή ο Λόουρι μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου παραμένει μέχρι το 1934, συναναστρεφόμενος διάφορους λογοτέχνες και ποιητές και αναπτύσσοντας ερωτική σχέση με τη συγγραφέα Τζαν Γκάμπριαλ. Η σχέση οδηγήθηκε σε γάμο και σύντομα σε χωρισμό, με διαρκείς φάσεις μάταιης επανασύνδεσης, με πιο χαρακτηριστική εκείνη στην Κουαουναγουάκ του Μεξικού, ακριβώς όπως αυτή που περιγράφει στο βιβλίο. Το 1940 παντρεύεται τη συγγραφέα και πρώην αστέρα του βωβού κινηματογράφου Μάρτζερι Μ��όνερ, ενώ η επιστροφή του στο άκρως πλέον Μεξικό σημαδεύει για πάντα τη συγγραφή του Κάτω από το ηφαίστειο. Η βούλησή του να πολεμήσει στον Β’ Παγκόσμιο και η ακόλουθη απόρριψη διαπερνά επίσης τις σελίδες του βιβλίου – δεν είναι τυχαίες οι εξονυχιστικές αναφορές στον ισπανικό εμφύλιο αλλά και κατά του φασισμού. Η απόγνωσή του από την επικράτηση των Ναζί στην Ευρώπη τον έκανε να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και να ζήσει μαζί με τη Μάρτζερι σε μια καλύβα, σε παραλία βόρεια του Βανκούβερ, όπου δούλεψε το κορυφαίο αυτό έργο, το Ηφαίστειο, το οποίο εκδόθηκε το 1947· τότε δεν έγινε κατανοητό, όπως αποδεικνύει η μακροσκελής επιστολή που έστειλε στον εκδότη του. Η κατάθλιψη που ακολούθησε και τα προβλήματα του αλκοολισμού προκάλεσαν διάφορα προβλήματα στον γάμο του, μάλιστα η σύζυγός του έδωσε αντιφατικές εξηγήσεις αναφορικά με τον θάνατό του, ο οποίος επισήμως αποδόθηκε σε δηλητηρίαση από βαρβιτουρικά και υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Ο Λόουρι πέθανε στις 26 Ιουνίου του 1957, σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Αγγλίας του Σάσεξ, όπου διέμενε με τη γυναίκα του.

Το μεγαλόπνοο έργο του, που εκλαμβάνεται πλέον ως μια προφητεία για την αποσύνθεση του επερχόμενου κόσμου και της πλανητικής κατάπτωσης, αναγνωρίστηκε μετά θάνατον και καταλαμβάνει πλέον περίοπτη θέση στη λίστα με τα καλύτερα βιβλία στην ιστορία της λογοτεχνίας. Διαβάζεται, πάντως, και ως το προσωπικό ημερολόγιο ενός ανθρώπου που, όπως το alter ego του, ο Τζέφρι Φέρμιν, ομολογεί: «Μου αρέσει να περιφέρω τη θλίψη μου στη σκιά παλιών μοναστηριών, την ενοχή μου σε περιστύλια, κάτω από ταπισερί, στην ευσπλαχνία κάθε απόκοσμης cantina, όπου μελαγχολικοί αλήτες και κουτσοί ζητιάνοι πίνουν καθώς χαράζει μια αυγή που την παγωμένη, αχνοκίτρινη, κρινένια ομορφιά της ξαναβρίσκεις τον θάνατο. (..). Όχι, τα μυστικά μου είναι του τάφου και πρέπει να μείνουν μυστικά. Κι έτσι σκέφτομαι μερικές φορές τον εαυτό μου σαν έναν μεγάλο εξερευνητή που ανακάλυψε κάποια μαγική χώρα απ’ όπου δεν θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει για να χαρίσει τη γνώση του στον κόσμο: το όνομά όμως αυτής της χώρας είναι Κόλαση». Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από αυτό.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[uglymonkey1992-1]

"Γυμνό Σώμα", Γιάννης Ρίτσος.

ΓΥΜΝΟ ΣΩΜΑ.

Είπε: ψηφίζω το γαλάζιο. Εγώ το κόκκινο. Κ’ εγώ.

Το σώμα σου ωραίο.

Το σώμα σου απέραντο Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας. Διαστολή του σώματος. Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι σε πλησιάζω.

Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου. Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου, η γλώσσα σου στο στόμα μου – σκοτεινό δάσος…. οι ξυλοκόποι χάθηκαν και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι υπάρχω.

Τα χείλη μου περιτρέχουν τ’ αυτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό πώς χωράει όλη τη μουσική;

Ηδονή – πέρα απ’ τη γέννηση, πέρα απ΄το θάνατο… τελικό κ’ αιώνιο παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα των ποδιών σου. Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Κάτω απ΄όλες τις λέξεις δύο σώματα ενώνονται και χωρίζουν.

Μέσα σε λίγες νύχτες πώς πλάθεται και καταρρέει όλος ο κόσμος.

Η γλώσσα εγγίζει βαθύτερα απ’ τα δάχτυλα. Ενώνεται.

Τώρα με τη δική σου αναπνοή ρυθμίζεται το βήμα μου κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε. Ένας αιώνας κ’ εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ’ άστρα αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος είμαι. Είμαι για σένα.

Αθήνα 24.9.80 Γιάννης Ρίτσος.

[fucking-holyshit]

Οι μεγά��οι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ. Ούτε αρχίζουν. Μόνο διαρκούν σε έναν αιώνιο χρόνο κι είμαστε πάντα εκεί γι' αυτούς. Κι όταν οι εραστές ξανασυναντηθούν είναι σαν χτύπημα. Χαμογελούν αμήχανα, κοιτούν βαθιά στα μάτια, κουνάνε το κεφάλι κάνοντας νεύμα με το βλέμμα να ξεχειλίζει δάκρυα και τρυφερότητα. Μένουν σιωπηλοί για ένα λεπτό, συγκινημένοι, κι έπειτα αγγίζονται, κρατούν σφιχτά τα χέρια ο ένας του άλλου και λένε αντίο. Και παίρνει λίγη ώρα μέχρι να μπορέσουν τα μάτια να κοιτάξουν κάποιον άλλο...

[mplenefelwma]

Γιατί η @swssoo είναι πάντοτε το αιώνιο mood μου τα τελευταία 4-5 χρόνια!

[gentle-author]

Κι αν υπαρξουμε,

Κι αν δεν υπάρξουμε,

Ξερω πως θα σε αγαπω για πάντα...

Κι αν ζήσουμε,

Κι αν δεν ζήσουμε,

Ξέρω πως θα είμαστε μαζί αιώνια...

Μην με ρωτάς γιατί, απάντηση μην περιμένεις από κάποια χείλη που γεννήθηκαν για να αναπνέουν, ενώ ζουν για να γευτούν τα δικά σου, για να εισπνεύσουν τον δικό σου αέρα και όχι τον ξένο, τον "άλλο".

Μην με ρωτάς γιατί, απάντηση δεν παίρνεις από έναν άνθρωπο που δεν νιώθει άνθρωπος, που δεν νιώθει τίποτα, που είναι ένα τίποτα και τα πάντα μαζί.

Μην με ρωτάς γιατί, γιατί το "γιατί" είναι μια ξένη λέξη για έναν ποιητή.

Μην με ρωτάς γιατί, γιατί ξέρεις κάθε απάντηση που σε αυτό αναλογεί.

Γιατί αν ανεπνεα στα χρόνια της χολέρας, θα σε αγκάλιαζα τόσο ώστε η χολέρα θα μας φοβόταν και κάθε νυχιά στο φρούριο θα σήμαινε την αιώνια αγάπη μας.

Γιατί αν ησουνα λεπρος, θα κλεινομουν στο ίδιο μπουντρούμι με σένα κι η λεπρα θα μας φοβόταν μέχρι να ξυπνήσει η μέρα και να κοιμηθεί η νύχτα, μέχρι να φύγει ο κόσμος, μέχρι να γεννηθεί η αλήθεια.

Γιατί αν ήσουν άνεμος, θα ήμουν η θάλασσα που θα δαμαζες και τα κύματα θα μας φιλούσαν, θα μας υμνούσαν κι ίσως να μας αγαπούσαν.

Γιατί αν ήσουν χώμα, θα ήμουν ο σπόρος που θα ανεθρεφες και τα άνθη θα μας ευγνωμονούσαν, θα μας τιμούσαν και ποτέ δεν θα μας νικούσαν.

Γιατί αν ήμουνα παιδί, θα ήσουν το καταφύγιό μου, κι ας μην είχα ποτέ στην κατοχή μου τέτοια λέξη, παρά μόνον εμένα, τον αιώνιο φίλο και εχθρό μου, τότε, εσύ αγάπη μου θα ήσουν εγώ, κι εγώ λατρεία μου, θα ήμουν εσύ, κι εμείς, ναι εμείς...

Κι αν όλα τα παιδιά του κόσμου μας κοίταζαν στα μάτια, τότε να είσαι σίγουρος, αυτό που θα αντίκριζαν θα ήταν το "εμείς", η νέα ζωή, ο κόσμος κι η αυγή, τίποτα παλιό για να χαθεί.

Γιατί αν ήμασταν κύκνοι, το άσμα μας θα ήταν βαρύ, γεμάτο έρωτα και πόνο τραγουδισμένο ολονυχτίς κι ολημερίς σερί.

Γιατί αν ήμασταν βιβλία, οι σελίδες μας θα ήταν κολλημένες με κερι, ατόφιο κι ανέγγιχτο θα προσμενε τη δική μας την πνοή, να σβήσει, να γεννηθεί, να ζήσει, να ηττηθεί.

Γιατί αν ήμασταν εικόνες, τότε μάλλον θα ζούσαμε στην Αναγέννηση, ο Ραφαήλ θα έφτιαχνε το πορτρέτο του παιδιού μας, ο Μιχαήλ Άγγελος θα ζούσε υπό την διαταγή μας.

Γιατί αν ήμασταν μαζί, τίποτε δεν θα είχε σημασία, αλλά μόνον το "εμείς", η μία λέ��η και αντωνυμία που έχει ισχύ.

Κι αν η Γη γυρνούσε ανάποδα, κι αν είχαμε μια μόνον ημέρα ζωής, δεν θα υπήρχαν εισιτήρια, παρά μόνον ένας δρόμος που θα οδηγούσε σ' εκείνο το νησί, εκεινο που φτιάξαμε εμείς, το μέρος που έγινε η αρχή.

Κι εσύ, κι εμείς, κι όλη η Γη μαζι, θα τραγουδούσαν για εκείνη την πνοή που θα ��εννιόταν πλασμένη από άνθη γιασεμιού κάτω από τα δικά σου, γεμάτα έρωτα ροδοπέταλα, κάτω από την δική μου, γεμάτη τέχνη, αγνή βροχή.

Γιατί τόσο σε αγαπάω, που το αγαπάω έχει έξι γράμματα, που το "σε αγαπάω" έχει δύο λέξεις, που το "εγώ σε αγαπάω" είναι η αλήθεια, που δεν με νοιάζω εγώ όσο με νοιάζεις εσύ, ερωτά μου κι αιώνια ζωή...

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[o-monaxikos]

Τα συναισθήματα αλλάζουν τα,

χαρακτηριστικά του προσώπου μας άν είμαστε λυπημένοι.!

Ένα δακρυ κυλάει για να βρέξει το πρόσωπο μας,

οσο είμαστε ευτυχισμένοι, ένα χαμόγελο λάμπει στον ήλιο,

��ν είμαστε αγχωμενοι, το πρόσωπο γίνεται σάν γκρίζος ουρανός

που απειλείται με βροχή,

άν είμαστε χαρούμενοι όλο το πρόσωπο γίνεται αιώνιο φως.!

Τα συναισθήματα μας είναι σαν ένας ζωγράφος έτοιμος

να δημιουργήσει το αριστούργημα του,

είμαστε ένα μοναδικό έργο τέχνης γιατί ή αλήθεια των συναισθημάτων

που κυματίζουν στην καρδιά μας καθιστά έναν από αυτούς τους

ζωντανούς πίνακες ικανούς να προσφέρουν στους άλλους τίς υπέροχες

αποχρώσεις μας.!

Όλα είναι απαραίτητα για να μας κάνουν αυτό που είμαστε,

το πρόσωπο μας είναι το θέμα στο οποίο ή ψυχή

ξεχύνεται στον κόσμο μέσα από το βλέμμα.!

[ouranos77]

Θα μου διαβάσεις ποίηση απόψε;

Μετά θα φιληθουμε, ύστερα θα το κρύψεις κάτω από το μαξιλάρι. Έτσι κάθε «απόψε» θα φυλάμε μια υπόσχεση, λίγο ποίηση, καιι… ύστερα ένα μυστικό φιλί, αιώνιο, μέχρι να τελειώσει η ανάσα μας, μέχρι τα χείλη να μουδιασουν

Δέχεσαι;

1/10/23

[nofuckinlabels]

Διχοτόμηση

Ο σωκρατης χωρισε με την υπαρξη του την φιλοσοφια σε δυο τμηματα

Ολοι οι φιλοσοφοι πριν απο εκεινον ονομαστηκαν προσωκρατικοι

Παντα με γοητευε αυτο

Ενας ανθρωπος μπορει να αλλαξει ολοκληρωτικά

Κατι αιώνιο και αφθαρτο

Κατι χωρις σαρκα για να διαμελίσει

Αυτη η διχοτομηση παντα μου θυμιζε εσενα

Ηρθες στη ζωη μου και την αλλαξες για παντα

Ο ερωτας κοπηκε στην μεση

Δεν ηταν ακροτηριασμος ομως

Ο ερωτας ανθισε

Πριν απο εσενα ηταν έρημος

Ηταν μια αφηρημενη ιδεα που πνοη ειχε μονο στα βιβλία

Τωρα απεκτησε υλικη υποσταση

Απεκτησε δερμα για να μπορεσει να λαβωθει

Απεκτησε ματια για να δακρυσει

Απεκτησε ονομα

Το δικο σου

Η ειρωνεία ειναι οτ�� ο ερωτας μας πλεον εχει πνοη μονο μεσα σε αυτα που γραφω

Οπως πρωτα

Ομως τωρα εχεις υπάρξει

Και δεν θα ειναι ποτε οπως πριν

Διαβαζω πολυ τον τελευταιο καιρο

ζήτησα απο την μαμα μου να παμε στην ανδρο στο εξοχικο μας

Θελω να δω την θαλασσα και να θυμηθω γιατι διαβαζω

Πηραμε σημερα το καραβι

Αυτη η διαδρομη παντα μου θυμιζει εσενα και εκεινο το καλοκαιρι

Εμας στο πλοιο αγκαλια

Ειχε καθυστερηση εκεινη την μέρα το πλοιο αλλα δεν το προσεξα καν

Γιατι με κρατουσες

Ολα ηταν τοσο ομορφα

Ειχα μεθυσει στην υπαρξη σου και δεν με ενοιαζε αν επεπλεα η βουλιαζα

Η αισθηση ηταν η ιδια

Εκεινη την στιγμη μπορουσα να αφεθω στην ανυπαρξια

Θυμήθηκα το λεωφορειο που πηρα νωρις για Αθηνα για να σε δω πριν φυγεις

Τον τροπο που χαμογελουσα

Το κραγιον που εφτιαχνα συνεχεια για να ειμαι ομορφη οταν με δεις

Πιστευα οτι οποιος με κοιτουσε τοτε θα ηξερε ποσο ερωτευμενη ειμαι μαζι σου

Εχω κανει και αλλες φορες αυτη την διαδρομη

Χωρις να εισαι ο προορισμος μου

Ομως παντα ευχομαι να ερχομουν

Η να εφευγα

Για να σε δω

Υ.Γ: Η διχοτομηση αυτη μπορει να γινει μονο μετα απο αιώνες και δεν θελω να συνεχιζω να οριζω την ζωη μου σε πριν και μετα. Δεν θελω να υπαρχει μετά. Θελω να εισαι εδω. Να εισαι εδω και ολα να ειναι απλα

[justforbooks]

Ο αφηγητής, ένας επιστήμονας που έχει παραμορφωθεί φρικτά σε εργαστηριακό ατύχημα, είναι ένας άνθρωπος που έχει χάσει το πρόσωπό του και, μαζί με αυτό, τη σύνδεσή του με τους άλλους ανθρώπους. Από φόβο μήπως αποκαλυφθούν οι συνεχώς επιδεινούμενες πληγές του προσώπου του, τυλίγει με επιδέσμους το κεφάλι του, άλλα καταλαβαίνει ότι η μουμιοποιημένη όψη του απωθεί τους ανθρώπους. Ακόμη και η γυναίκα του πλέον τον αποστρέφεται. Η μόνη του διέξοδος για να επιστρέψει στον κόσμο των ανθρώπων είναι να δημιουργήσει μια μάσκα τόσο τέλεια ώστε να μην είναι αντιληπτή. Σύντομα όμως διαπιστώνει ότι μια τέτοια μάσκα είναι κάτι περισσότερο από μια απλή μεταμφίεση που κρύβει μόνο τις πληγές του: είναι ένας άλλος εαυτός – ένας εαυτός ικανός για τα πάντα. Παρακολουθώντας την αφήγηση μέσα από το ημερολόγιο και τις σημειώσεις του κεντρικού χαρακτήρα, το Πρόσωπο του άλλου είναι ένας τρομακτικός, καφκικός, αδυσώπητος προβληματισμός πάνω στη φύση, την ταυτότητα, τη μεταμόρφωση και τον κοινωνικό εξοστρακισμό.

Στο Πρόσωπο του άλλου ο Αμπέ αναλαμβάνει την αμείλικτη διερεύνηση του προσώπου όχι μόνο σε επίπεδο πλοκής αλλά επίσης στο επίπεδο της φόρμας που διαμορφώνει την πλοκή, σαν να προσπαθεί να σχίσει το δέρμα του προσώπου και τις εκφράσεις του. Η γραφή προσπαθεί να αποδώσει την ψυχική διαταραχή του ηρώα και τις θολωμένες σκέψεις του.

Σε αυτό το σκληρό και συναρπαστικό μυθιστόρημα βλέπουμε το παλιό, αιώνιο ζήτημα της ταυτότητας. Ποιος είναι το πραγματικό εγώ και τι αποκαλύπτει; Η μάσκα κρύβει την παλιά ταυτότητα ή μήπως δημιουργεί μια καινούργια; Σύγχρονη εκδοχή με τον τρόπο της του Δρ Τζέκυλ και κ. Χάυντ, το Πρόσωπο του άλλου έχει σημειώσει από τη δημοσίευσή του αδιάλειπτη επιτυχία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[justforbooks]

ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΕΙ τον αριστουργηματικό Στόουνερ, ο Τζον Γουίλιαμς, από τους πιο αδικημένους λογοτέχνες της Αμερικής, δίνει τα πρώτα δείγματα γραφής με το Μόνο η νύχτα (μτφρ. Ορφέας Απέργης), το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg, όπως και τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα. Μέσα από την ιστορία του πρωταγωνιστή του βιβλίου, του εικοσιπεντάχρονου Άρθουρ, ο οποίος έχει εγκαταλείψει τις σπουδές του και ζει απομονωμένος σε ένα ξενοδοχείο με το επίδομα του πλούσιου, αλλά απόντα, επί σειρά ετών, πατέρα του, παρατηρούμε τις πρώτες απόπειρες του Στόουνερ να μιλήσει για την εσωτερική αυτογνωσία και τη μοναξιά, για τη δυσκολία ενός ανθρώπου να αντεπεξέλθει και, εν τέλει, να βγει σώος σε ένα περιβάλλον εχθρικό και αφιλόξενο. Το έζησε και ο ίδιος, όταν βρέθηκε να δέχεται τα πυρά των συναδέλφων του στο πανεπιστήμιο αλλά και των λογοτεχνικών κριτικών για τις φιλολογικές του ανθολογίες με θέμα την αναγεννησιακή ποίηση ή τα μυθιστορήματά του, τα οποία δυστυχώς έτυχαν ευρείας αναγνώρισης μετά θάνατον.

Όντας ανέκαθεν ένας μοναχικός λόγιος που δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της ακαδημαϊκής κοινότητας, είχε πολλούς λόγους να ταυτίζεται με τον ήρωα του Στόουνερ ή με τον παράξενο πρωταγωνιστή του Μόνο η νύχτα, όταν, κάθε φορά που προσπαθούσε, σαν άλλος ένας καφκικός ήρωας, να υπερνικήσει τις εσωτερικές του φρίκες και τα τραύματα, ένιωθε ακόμα πιο έντονο τον εγκλωβισμό. Εξού και ότι ο ασφυκτικός χώρος του δωματίου, στον οποίο καταφεύγει ο ήρωάς του για να προστατευτεί από τους ανθρώπους, οι οποίοι μάλλον φαντάζουν σαν απειλή παρά σαν παρηγοριά, συνιστά τον κεντρικό καμβά πάνω στον οποίο αρχίζουν να αποκαλύπτονται, σαν τις πινελιές από έναν πίνακα του Τζορτζ Γκρος, οι στιγμές του εφιάλτη.

Από την αρχή μέχρι το τέλος του βιβλίου, οπότε η πιο ακραία φαντασιοκοπία μοιάζει να εναλλάσσεται με τον πιο απτό ρεαλισμό, κανείς δεν ξέρει αν αυτές οι εφιαλτικές στιγμές αναφέρονται στην εξωτερική ή στην εσωτερική πραγματικότητα. Γιατί αυτό που ουσιαστικά κατατρέχει τον Άρθουρ, έναν σακατεμένο Αρθούρο με σαλεμένη συνείδηση ‒φόρο τιμής στους τρελούς χαρακτήρες του αγαπημένου του Σαίξπηρ ίσως;‒, δεν είναι τόσο οι φαινομενικοί του αντίπαλοι, από τον υποτιθέμενα καλό γκέι φίλο του, τον Στάνφορντ, που γίνεται εχθρός όταν αρνείται να του δώσει δανεικά, μέχρι τη δυνάμει ερωμένη του Κέιτ ή τον πατέρα του, αλλά το ίδιος του ο εαυτός. Ο Άρθουρ είναι διαρκώς διχασμένος μεταξύ απραξίας και βίας, φαντασιοκοπίας και ωμής συνειδητοποίησης.

Η αναδυόμενη επίγνωση της αλήθειας μέσα από τους εφιάλτες, μέσα από μια εσωτερική σύγκρουση που ανταποκρίνεται στην πατρική φωνή και η φαινομενική τελική μονομαχία μεταξύ του νεαρού άνδρα και του πατέρα είναι, τελικά, παρά την όποια μεταστροφή, σχεδόν αναμενόμενη. Ο νεαρός μετατρέπεται ξαφνικά από θύμα σε θύτη και το αντίστροφο σε έναν φαύλο κύκλο βίας σαν αυτόν που διαπερνά τα αρχαία δράματα ή σαν εκείνον που είχε αντικρίσει ο ίδιος ο συγγραφέας όταν βρέθηκε στο μέτωπο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι σαφές ότι στα μάτια του η βία γεννάει βία και ο πόνος κι άλλο πόνο, ακόμα κι αν δεν ξέρει κανείς ποιος είναι αυτός που την προκαλεί και ποιος εκείνος που τη δέχεται. Ενδεχομένως να ήταν το μόνο που θα μπορούσε να σκεφτεί γράφοντας το πρώτο του βιβλίο λίγα χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου.

Ως εκ τούτου, οι αναμνήσεις, όπως οι εικόνες που φέρει κανείς πάντα εντός του ως ανοιχτά τραύματα, κατακλύζουν τον πρωταγωνιστή του Μόνο η νύχτα και τον συντρίβουν εσωτερικά, είτε πρόκειται για μια οδυνηρή οικογενειακή ανάμνηση είτε για το απλό κοινωνικό ενδεχόμενο μιας φιλικής συνεύρεσης. Ο πατέρας, ο απόλυτος νόμος και κατεξοχήν υπαίτιος αυτής της παράφορης συνθήκης, σε αντίθεση με την τρυφερή μητέρα, επανέρχεται και ζητά συνάντηση με τον γιο, με τα ανάμεικτα συναισθήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο, καθώς κάποια ίχνη συμπάθειας προσπαθούν να υπονομεύσουν το αιώνιο μίσος. Στη σκέψη και μόνο του πατέρα του ο Άρθουρ γίνεται ο αναρχικός θιασώτης μιας ανεξέλεγκτης και αδάμαστης σκέψης που πολλές φορές δεν βγάζει νόημα, καθιστώντας σαφή εδώ την επιρροή του ρεύματος της συνειδησιακής ροής (stream of consciousness) που ήταν κυρίαρχο την εποχή που ο Ουίλιαμς έκανε τα πρώτα του βήματα. Ίσως, πάλι, να πρόκειται για το πρώιμο σύμπτωμα μιας μοντερνιστικής γραφής, την οποία ο Γουίλιαμς θα εγκαταλείψει στη συνέχεια, δίνοντας έμφαση στη σκιαγράφηση πειστικών χαρακτήρων, ενώ οι λυρικές του εξάρσεις παραπέμπουν στα κλασικά του διαβάσματα, τον Μέλβιλ και τον Χόθορν. Αντίστοιχα, η λεπτομερής περιγραφή των εσωτερικών χώρων μοιάζει ανάλογη με αυτές που βρίσκουμε στο Σπίτι με τα τέσσερα αετώματα Ντίκενς και τις Βοστονέζες του Χένρι Τζέιμς.

Ακόμα, λοιπόν, κι αν είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα πρωτόλειο, αφού το Μόνο η νύχτα δεν έχει τη σιγουριά ούτε του Μακελάρη ούτε του Στόουνερ, παρά τις αδυναμίες του, θέτει τις βασικές αρχές μιας λογοτεχνικής ταυτότητας που δίνει έμφαση στην εσωτερική αναζήτηση, στην αποξένωση και στη μοναξιά, στην αλλοτρίωση, και στην κεντρική θέση που έχει σε όλες τις σχέσεις η αγάπη. Προαναγγέλλοντας, ουσιαστικά τα επόμενα βιβλία του Γουίλιαμς, το πρωτόλειο αυτό βιβλίο αποκαλύπτει τις ποικίλες βαθμίδες της σχέσης που συνδέει τον άνθρωπο με το εξωτερικό του περιβάλλον, τη δύναμη του σώματος που μοιάζει να υπερνικά τις εμμονές της συνείδησης. Ο Γουίλιαμς μοιάζει έτσι να μετατρέπει την περίπλοκη δυναμική της κοινωνικής αποδιοργάνωσης που επέβαλαν οι ταραγμένες εποχές που ζούσε σε αισθησιακές αντιδράσεις, ήχο, μυρωδιά, άγγιγμα.

Το είδαμε στο Πέρασμα του Μακελάρη και στον Στόουνερ, το συναντάμε στα πρώτα του αυτά βήματα, στη εξαίσια περιγραφή της επαφής των δαχτύλων, στη συνάντηση με εκείνη τη μαγική άγνωστη, την Κλερ. Αλλά και πάλι, παρά την κατακλυσμιαία αίσθηση της σωματικότητας, αυτό που κάνει τον ίδιο τον πρωταγωνιστή, όπως και όλους τους κατοπινούς ήρωες του Γουίλιαμς, να συνταράσσονται από αγωνία είναι η επιβλητική απουσία της αγάπης (το αγάπης αγώνας άγoνος του Σαίξπηρ, για το οποίο είχε τόσο μιλήσει ο Στόουνερ και στα ποιήματά του): «Αυτό ήταν το πράγμα που έφερνε τους άνδρες και τις γυναίκες κοντά», γράφει στο Μόνο η νύχτα, «όχι η συνάντηση μυαλών ή πνευμάτων, όχι η ένωση των σωμάτων στη σκοτεινή τρέλα της συνουσία ‒τίποτε απ’ αυτά. Ήταν η μικρή μικρή ανάγκη να δημιουργηθεί ένας δεσμός πιο εύθραυστος και από την πιο λεπτή δαντελένια κορδέλα. Γι’ αυτό αγωνίζονταν μαζί, αδιάκοπα, και πάντοτε πραγματικά μόνοι· γι’ αυτό αγαπούσαν και μισούσαν, συνέλεγαν και διασκόρπιζαν. Μονάχα γι’ αυτήν τη μικρή κλωστή που δεν μπορούσαν ποτέ να δοκιμάσουν να τεντώσουν από τον φόβο της καταστροφής της, μόνο γι’ αυτήν τη λεπτή κλωστή που δεν μπορούσαν ποτέ να τη δέσουν σφιχτά από φόβο μήπως κοπεί στα δύο. Πόσο μόνοι είμαστε, σκέφτηκε. Πόσο, πάντοτε, μόνοι».

Για τη μοναξιά μιλάει, άλλωστε, ο Γουίλιαμς σε όλα του τα βιβλία, ασχέτως του αν μοιάζουν τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, για εκείνη τη στιγμή που η συνείδηση διαφοροποιείται από το περιβάλλον για να αποκτήσει επίγνωση της σημασίας που έχει η μοναξιά μέσα στον ορυμαγδό του διαπροσωπικού περιβάλλοντος, σαν τον μοναχικό αυτοκράτορα Αύγουστο, το τελευταίο του μυθιστόρημα, που αποκαλύπτει την αλήθεια της ατομικότητας μέσα στην τύρβη της αγοράς και του όχλου. «Μια μοναχική φιγούρα σε μια ομοιόμορφη έκταση της ερήμου δεν είναι ποτέ τόσο μόνη όσο κάποιος που χά��εται μέσα στο άπειρο μιας πολυσύχναστης πόλης», γράφει συμπερασματικά σχεδόν ο Γουίλιαμς στο Μόνο η νύχτα. Είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση της μοναξιάς που κάνει τον ήρωα να νιώθει «μια ανώνυμη θάλασσα από ανθρώπους, που δεν έμοιαζε να αποτελείται καθόλου από ανθρώπους», επιβεβαιώνοντας το μόνιμο μοτίβο που διατρέχει αυτά τα λίγα, αλλά σπάνια λογοτεχνικά και ποιητικά έργα το�� Γουίλιαμς. Η μετάφραση του Ορφέα Απέργη αφουγκράζεται με ακρίβεια το ποιητικό ύφος του συγγραφέα και τις υφολογικές του ακροβασίες, ακόμα και αν κάποιες επιλογές του μοιάζουν αρκετά παράδοξες (όπως το δημοτικίζον «μετάνιωμα» αντί για τη μεταμέλεια).

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[feggarakii]

Αιώνιο μουντ

[rulinarulina]

Υπάρχουν τελικά φαντάσματα; Η επιστήμη απαντά στο αιώνιο ερώτημα

Τι πραγματικά ισχύει με τα φαντάσματα;  Αιώνες τώρα ο άνθρωπος πιστεύει στην ύπαρξη των φαντασμάτων, είτε αυτά έχουν τη μορφή άυλων οντοτήτων, συχνά νεκρών αγαπημένων προσώπων, ή κακκών πνευμάτων και πάει λέγοντας. Κορυφαίος ειδικός αποδίδει την τάση των ανθρώπων να πιστεύουν στο παραφυσικό και κατά συνέπεια στα φαντάσματα, στις προηγούμενες γενιές. Ο ομότιμος καθηγητής Chris French της Ανώμαλης…