#γρεεκ ποεμ

[mikrosprigkipas]

Μερικές φορές ένα μήνυμα του τύπου «σήμερα μου λείπεις περισσότερο από εχτές και λιγότερο από αύριο» είναι αυτό που χρειαζόμαστε.

[tokoritsipouepizei]

Πάμε σε ένα μέρος που η μαγεία είναι πραγματική

Κανένας να μην μπορει να μας βρει

Μόνο εγώ και συ και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας που μας ‘παγιδεύει’ μαζί

[otan-o-erws-synanthse-to-xaos]

Μίλα.

Πες κάτι, οτιδήποτε.

Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.

Διάλεξε έστω κάποια λέξη,

που να σε δένει πιο σφιχτά

με την αοριστία.

[...]

Μίλα.

Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.

.

Κική Δημουλά.

[mauroshlios]

Όπως η Πηνελόπη περίμενε τον Οδυσσέα να γυρίσει στην Ιθάκη,

Έτσι και εγώ θα περιμένω εσένα να γυρίσεις στην αγκαλιά μου.

[anidiotelhpoet]

Μέρα παρά μέρα απορώ

Και δεν ξέρω πως ετούτος ο κόσμος δεν παύει να πληρεί τα κριτήρια για τη δημιουργία μιας απάνθρωπης ιστορίας.

Εδώ,που μόνο τα ζώα πλέον,τείνουν να δίνουν μια ελπίδα συντροφιάς

Εδώ,που ο πλούτος είναι όνειρο και το χρήμα τρόπος ζωής

Αδιαφορείς να μάθεις πως είναι να είσαι άνθρωπος

Και πορεύεσαι με την ανυπαρξία σου...

[melirrytos]

Κι αν δεν μπορώ να χαϊδέψω το δέρμα σου στον άνεμο τον θερινό. Κι αν δεν μπορώ να σε εισπνεύσω σαν το τσιγάρο στο στόμα σου. Κι αν δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω σαν δάκρυ ζεστό που κυλάει απ' τα μάτια μου στο σώμα σου. Κι αν δεν μπορώ να σε δω να χαμογελάς σαν ήλιος πρωτομαγιάτικος. Ή ακόμα κι αν δεν μπορώ να απλώσω τα χέρια μου στο έρεβος τον μαλλιών σου, τότε εύχομαι κανείς και τίποτα να μην φτάσουν την ύπαρξή σου. Εύχομαι τίποτα πάνω σε αυτόν τον κόσμο να μην μπορεί να σε γευτεί και εγώ να εξαφανιστώ και να γίνω σκόνη στη ψυχή σου, σαν εγκαταλελειμένο σπίτι έτοιμο προς κατεδάφιση.

[darknesss-within]

εκ των έσω, 2021

Ιωάννου Α.

ig: ioannou.an

[die-verse]

Μεγάλωσες τέκνα αποδημητικά

Δεν ανοίγουν τα σύννεφα σήμερα, δεν πετούν τα πουλιά έτσι ανέμελα, σ' ένα κόσμο φτωχό με παρέσυραν, μα τα λουλούδια τον κόσμο μου ομόρφυναν. Ποια φιλιά-υποσχέσεις μου έταξες, την καρδιά μου σε γκρέμια την πέταξες, τα φτερά μου πατρίδα μου έκοψες, μα έχω άστρο λαμπρό, δεν μου το 'κλεψες. Die.Verse

[immortality-13]

“Στων άστρων τα δεσμά.”

Είναι άραγε τα αστέρια τόσο όμορφα όσο τα έχουμε φανταστεί; Τα εξυψώνουμε, τα θαυμάζουμε, τα μελετάμε. Δεσμεύουν την ίδια μας τη σκέψη. Πόσα μοναχικά βράδια το βλέμμα σου παρατηρεί προσεκτικά τις θέσεις των άστρων;

Ναι, είναι όμορφα. Μα ταυτοχρόνως είναι και μια όμορφη ψευδαίσθηση. Ο εγκέφαλός σου σε ξεγελά και προσπαθεί να σε πείσει πως είναι κοντά. Στην πραγματικότητα, όμως, βρίσκονται έτη φωτός μακριά και το φως που εκπέμπουν δεν αρκεί για να επικρατήσει έναντι του σκότους. Η νύχτα είναι ζοφερή και τα άστρα την φωτίζουν, μα το δικό σου έρεβος ποιος θα το φωτίσει στα αλήθεια; Είσαι ένας ακόμη παρατηρητής τους. Γίνεσαι θύμα τους, καθώς σε δεσμεύουν με την ομορφιά τους.

Έτσι και εκείνη, σε κρατά στα δεσμά της, σφιχτά, ενώ τα παρουσιάζει ως μια αγκαλιά που θα απαλύνει τη μοναξιά. Αν την παρομοίαζες με ένα άστρο, αυτό θα ήταν το φεγγάρι, καθώς είναι το ομορφότερο και σημαντικότερο από όλα. Η λάμψη που φέρνει στη ζωή σου μοιάζει εκτυφλωτική, μα εάν ο οφθαλμός εκτεθεί σε έντονη παρουσ��α φωτός για μεγάλο διάστημα, θα καταστραφεί. Όμως είναι αργά, αφού η φλόγα μέσα σου τη ζητά απεγνωσμένα, κι ας έχει τη δύναμη να σε καταστρέψει. Μονάχα μαζί της εξαφανίζεται η θηλιά που αισθάνεσαι γύρω από τον λαιμό σου, όταν απουσιάζουν τα δικά της φιλιά. Μόνο αυτά θα σε κάνουν να βρεις το φως, κι ας είναι τα ίδια που σε έριξαν στον ζόφο. 

Μα να θυμάσαι πάντα πως τα αστέρια που βλέπεις τώρα στον σκοτεινό ουρανό πέθαναν πριν πολλά χρόνια.

Δεν θαυμάζεις τα άστρα. Αγαπάς αυτό που άφησαν πίσω για να τα θυμάσαι...

-I13.

[fadewme]

“...Έπειδὴ οὖν ἡ φύσις δίχα ἐτμήθη,

ποθοῦν ἕκαστον τὸ ἥμισυ...”

•

(..."επειδή η φύση χωρίστηκε στα δυο, αναζητεί το κάθε κομμάτι το άλλο του μισό...")

Πλάτωνας

[mikrosprigkipas]

Μάθε να παίρνεις ρίσκα. Αλλιώς τι νόημα έχει;

[mindfulloffchaos]

Λατρεία μου

Δεν πήρα την ψυχή σου.

Μια μάτια της έριξα και μαγεύτηκα.

Ταράχτηκα.

Εθίστηκα.

Θα κάνω ότι μου πεις, ότι θελήσεις.

Αληθινός δούλος σου με τεράστια ευχαρίστηση.

Ζαλισμένος από ευτυχία και φόβο.

Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω.

Δεν ��ετάνιωσα για τίποτα.

Μόνο ίσως που αποκοιμήθηκα για λίγο κι έχασα τον χρόνο που σε είχα δίπλα μου.

Δεν νιώθω μπερδεμένος ή χαμένος, μόνο απέραντη θλίψη που δεν μπορώ να παγιδεύσω ένα αερικό — εσένα.

Πιάνεται ο αέρας;

[otan-o-erws-synanthse-to-xaos]

Κάποτε μου είπες ότι τα πάθη σε αφήνουν ασυγκίνητο,

αλλά ότι η ομορφιά,

η απλή ομορφιά,

γεμίζει τα μάτια σου με δάκρυα.

.

Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι.

[callmelevinthia]

"Ξέρεις πόσο πολύ είναι για εμένα οι λίγες στιγμές μαζί σου;

Και να ήμασταν μαζί όλη μέρα, δεν θα έφτανε

Θα έπρεπε να καταπιεί ο ένας τον άλλον"

- Γ.Σεφερης "Γράμματα στη Μάρω"

[anidiotelhpoet]

Ατάραχο ον ο άνθρωπος...

Από την μια αισθηματικά ευάλωτος και από την άλλη ίχνος ντροπής δεν κατέχει.

Μήτε νιώθει,μήτε αισθάνεται.

Και δεν μπορεί να συγκριθεί με τα έμψυχα όντα που κατώτερα θαρρεί πως είναι.

Αποκρούει κάθε αξία ανθρώπινη!

Και ο,τι του μένει,τύψεις αμέτρητες

στο υποσυνείδητό του διαγραμμένες...

[tipsy--princess]

Τάσεις φυγής

Τάσης φύγης όχι για να πάω σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος, χωρίς λαχτάρα για συγκεκριμένες εμπειρίες για κάτι φανταχτερό ή εντυπωσιακό

Πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τάσεις φυγής;

Φαντάζομαι πως θα είναι να ξυπνάω μια μέρα χωρίς να μου ανακοινώνουν ότι κάποιος γνωστός μας είναι στο νοσοκομείο.

Πως να είναι το να ξυπνάς χωρίς να θυμάσαι ότι είσαι θνητός και ευάλωτος; Ότι εσύ και οι γύρω σου κάποια μέρα θα γίνετε σκόνη; Ότι σιγά σιγά θα βλέπεις τους αγαπημένους σου ανθρώπους να υποκύπτουν στην φθορά του χρόνου;

Πως θα είναι να ξυπνήσω μια μέρα χωρίς να έχω δεκάδες ειδοποιήσεις από άτομα που αναζητούν συμβουλές και συμπαράσταση ή ψυχαγωγία, ξέροντας ότι εγώ αν είχα ανάγκη κάτι θα με εγκατέλειπαν;

Πως θα είναι να ανοίξω τις ειδήσεις και να μην ακούσω τα πιο αβάσταχτα ��εγονότα, ανάμεσα σε πολλαπλά χυδαία ψέματα;

Πως θα είμαι χωρίς την υποχρέωση να έχω το ρόλο του υπεύθυνου ενήλικα όσο βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο με ανθρώπους που είναι δεκαετίες μεγαλύτεροι μου αλλά φέρονται σαν παιδιά; Πως είναι να ζεις χωρίς την ευθύνη ότι πρέπει να σώσεις τους πάντες;

Πως θα είμαι αν για μια μέρα δεν φοβάμαι τους καθρέφτες και τα επικριτικά βλέμματα, τους εικάσμους που κάνει ο κόσμος για μένα;;

Πως θα είναι μια μέρα χωρίς να ξυπνήσω με άγχος για τα καθήκοντα μου στην σχολή, στην δουλειά, στο σύστημα, στη ζωή. Στις ταμπέλες που πρέπει να κουβαλήσω και να υποστηρίξω.

Πως είναι να πας μια μέρα σούπερ μάρκετ χωρίς να νιώσεις τύψεις που θες να αγοράσεις το λίγο ακριβότερο τυρί, χωρίς να κάνεις υπολογισμούς για τα έξοδα του μήνα στο μυαλό σου;

Πως θα ήταν ένα βράδυ να περπατήσω χωρίς να έχω σχεδιασμένο ένα πλάνο διαφυγής και αυτοάμυνας μέσα στο μυαλό μου; Ένα βράδυ χωρίς ένα χυδαίο σχόλιο;

Πως θα ήταν αν είχα το θάρρος να πω όχι, χωρίς να φοβάμαι ότι θα με πουν εγωιστική και αχάριστη;

Πως θα ήταν αν μια μέρα μπορούσα να ερωτευτώ ξανά, χωρίς να τρομάζω από κάθε άγγιγμα, χωρίς να ανατριχιαζω σε κάθε ένδειξη τρυφερότητας;

Ναι έχω τάσεις φυγής, από το ίδιο μου το μυαλό, από τους ανθρώπους γύρω μου, από την κοινωνία που ζούμε, από το ίδιο μου το σώμα

Που μπορείς να πας ομως όταν το ίδιο σου σπίτι δεν το αισθάνεσαι σαν σπίτι σου, όταν το ίδιο σου το σώμα σε προδίδει, όταν το μυαλό σου υπερλειτουργει και υπολειτουργεί ταυτόχρονα και οι άνθρωποι γύρω σου σε αρπάζουν σαν σανίδα σωτηρίας ενώ και συ με το ζόρι μαθαίνεις να κολυμπάς;

Ναι, έχω τάσεις φυγής. Αλλά όχι, δεν ονειρεύομαι ούτε λαγκάδια, ούτε ποτάμια ούτε εντυπωσιακά ξενοδοχεία, δεν ονειρεύομαι το να πάω κάπου, ονειρεύομαι να φύγω από εδώ, ονειρεύομαι την ανακούφιση, την βαθιά και σταθερή αναπνοή, την ανεμελιά στην κίνηση, την έλλειψη της εγρήγορσης, το τραγούδι χωρίς σκέψη, την κατανάλωση χωρίς τύψεις.