#γρεεκ ποεμ

[mikrh-kallitexnhs6]

[mikrosprigkipas]

Μερικές φορές ένα μήνυμα του τύπου «σήμερα μου λείπεις περισσότερο από εχτές και λιγότερο από αύριο» είναι αυτό που χρειαζόμαστε.

[tokoritsipouepizei]

Πάμε σε ένα μέρος που η μαγεία είναι πραγματική

Κανένας να μην μπορει να μας βρει

Μόνο εγώ και συ και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας που μας ‘παγιδεύει’ μαζί

[otan-o-erws-synanthse-to-xaos]

Μίλα.

Πες κάτι, οτιδήποτε.

Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.

Διάλεξε έστω κάποια λέξη,

που να σε δένει πιο σφιχτά

με την αοριστία.

[...]

Μίλα.

Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.

.

Κική Δημουλά.

[mauroshlios]

Όπως η Πηνελόπη περίμενε τον Οδυσσέα να γυρίσει στην Ιθάκη,

Έτσι και εγώ θα περιμένω εσένα να γυρίσεις στην αγκαλιά μου.

[anidiotelhpoet]

Μέρα παρά μέρα απορώ

Και δεν ξέρω πως ετούτος ο κόσμος δεν παύει να πληρεί τα κριτήρια για τη δημιουργία μιας απάνθρωπης ιστορίας.

Εδώ,που μόνο τα ζώα πλέον,τείνουν να δίνουν μια ελπίδα συντροφιάς

Εδώ,που ο πλούτος είναι όνειρο και το χρήμα τρόπος ζωής

Αδιαφορείς να μάθεις πως είναι να είσαι άνθρωπος

Και πορεύεσαι με την ανυπαρξία σου...

[melirrytos]

Κι αν δεν μπορώ να χαϊδέψω το δέρμα σου στον άνεμο τον θερινό. Κι αν δεν μπορώ να σε εισπνεύσω σαν το τσιγάρο στο στόμα σου. Κι αν δεν μπορώ να σε αγκαλιάσω σαν δάκρυ ζεστό που κυλάει απ' τα μάτια μου στο σώμα σου. Κι αν δεν μπορώ να σε δω να χαμογελάς σαν ήλιος πρωτομαγιάτικος. Ή ακόμα κι αν δεν μπορώ να απλώσω τα χέρια μου στο έρεβος τον μαλλιών σου, τότε εύχομαι κανείς και τίποτα να μην φτάσουν την ύπαρξή σου. Εύχομαι τίποτα πάνω σε αυτόν τον κόσμο να μην μπορεί να σε γευτεί και εγώ να εξαφανιστώ και να γίνω σκόνη στη ψυχή σου, σαν εγκαταλελειμένο σπίτι έτοιμο προς κατεδάφιση.

[darknesss-within]

εκ των έσω, 2021

Ιωάννου Α.

ig: ioannou.an

[die-verse]

Μεγάλωσες τέκνα αποδημητικά

Δεν ανοίγουν τα σύννεφα σήμερα, δεν πετούν τα πουλιά έτσι ανέμελα, σ' ένα κόσμο φτωχό με παρέσυραν, μα τα λουλούδια τον κόσμο μου ομόρφυναν. Ποια φιλιά-υποσχέσεις μου έταξες, την καρδιά μου σε γκρέμια την πέταξες, τα φτερά μου πατρίδα μου έκοψες, μα έχω άστρο λαμπρό, δεν μου το 'κλεψες. Die.Verse

[immortality-13]

“Στων άστρων τα δεσμά.”

Είναι άραγε τα αστέρια τόσο όμορφα όσο τα έχουμε φανταστεί; Τα εξυψώνουμε, τα θαυμάζουμε, τα μελετάμε. Δεσμεύουν την ίδια μας τη σκέψη. Πόσα μοναχικά βράδια το βλέμμα σου παρατηρεί προσεκτικά τις θέσεις των άστρων;

Ναι, είναι όμορφα. Μα ταυτοχρόνως είναι και μια όμορφη ψευδαίσθηση. Ο εγκέφαλός σου σε ξεγελά και προσπαθεί να σε πείσει πως είναι κοντά. Στην πραγματικότητα, όμως, βρίσκονται έτη φωτός μακριά και το φως που εκπέμπουν δεν αρκεί για να επικρατήσει έναντι του σκότους. Η νύχτα είναι ζοφερή και τα άστρα την φωτίζουν, μα το δικό σου έρεβος ποιος θα το φωτίσει στα αλήθεια; Είσαι ένας ακόμη παρατηρητής τους. Γίνεσαι θύμα τους, καθώς σε δεσμεύουν με την ομορφιά τους.

Έτσι και εκείνη, σε κρατά στα δεσμά της, σφιχτά, ενώ τα παρουσιάζει ως μια αγκαλιά που θα απαλύνει τη μοναξιά. Αν την παρομοίαζες με ένα άστρο, αυτό θα ήταν το φεγγάρι, καθώς είναι το ομορφότερο και σημαντικότερο από όλα. Η λάμψη που φέρνει στη ζωή σου μοιάζει εκτυφλωτική, μα εάν ο οφθαλμός εκτεθεί σε έντονη παρουσία φωτός για μεγάλο διάστημα, θα καταστραφεί. Όμως είναι αργά, αφού η φλόγα μέσα σου τη ζητά απεγνωσμένα, κι ας έχει τη δύναμη να σε καταστρέψει. Μονάχα μαζί της εξαφανίζεται η θηλιά που αισθάνεσαι γύρω από τον λαιμό σου, όταν απουσιάζουν τα δικά της φιλιά. Μόνο αυτά θα σε κάνουν να βρεις το φως, κι ας είναι τα ίδια που σε έριξαν στον ζόφο. 

Μα να θυμάσαι πάντα πως τα αστέρια που βλέπεις τώρα στον σκοτεινό ουρανό πέθαναν πριν πολλά χρόνια.

Δεν θαυμάζεις τα άστρα. Αγαπάς αυτό που άφησαν πίσω για να τα θυμάσαι...

-I13.

[fadewme]

“...Έπειδὴ οὖν ἡ φύσις δίχα ἐτμήθη,

ποθοῦν ἕκαστον τὸ ἥμισυ...”

•

(..."επειδή η φύση χωρίστηκε στα δυο, αναζητεί το κάθε κομμάτι το άλλο του μισό...")

Πλάτωνας

[mikrh-kallitexnhs6]

[να μου πεις πως μ’αγαπάς]

[mikrosprigkipas]

Μάθε να παίρνεις ρίσκα. Αλλιώς τι νόημα έχει;

[visions-of-hlliana]

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ 1-8-7-9

Όταν πεθάνω ελπίζω να είσαι ο πρώτος που θα δω μπροστά μου.

Να σε αγκαλιάσω και να νιώσω επιτέλους ξανά κάτι,

μιας και σε αυτόν τον κόσμο και σε αυτή την ζωή πουθενά ��εν βρήκα το σπίτι μου.

Αν δεν με έχεις ξεχάσει δηλαδή.

Αν δεν έχεις γίνει απλά μια ανάμνηση που την πήρε ο αέρας.

Ελπίζω να με περιμένεις.

Έχω την ανάγκη να ξέρω ότι με περιμένεις.

Ότι η φωνή σου ακόμη ηχεί όμορφη.

Ότι τα μάτια σου είναι ακόμη ζεστά, σαν τον πρωινό ζεστό καφέ της μητέρας μου.

Ελπίζω να με περιμένεις.

Στην διασταύρωση μεταξύ ζωντανών και νεκρών.

Να μου πιάσεις το χέρι μου που θα είναι λίγο ζεστό ακόμη.

Να πιάσω το παγωμένο σου χέρι που θα στο ζεστάνω για λίγο μέχρι να με βρει ο θάνατος.

Να μου δείξεις τα λημέρια σου.

Ξεναγός του αέναου και του στάσιμου,

Καλώς ορίσατε στο ξενοδοχείο των ξεχασμένων, των νεκρών και των αδικημένων.

Φορέστε τα καλά σας και πάρτε μια θέση.

Σε λίγο θα λάβετε τα κλειδιά του δωματίου σας.

Ανυπομονώ για το δικό μου.

1-8-7-9

[otan-o-erws-synanthse-to-xaos]

Κάποτε μου είπες ότι τα πάθη σε αφήνουν ασυγκίνητο,

αλλά ότι η ομορφιά,

η απλή ομορφιά,

γεμίζει τα μάτια σου με δάκρυα.

.

Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι.

[mindfulloffchaos]

Λατρεία μου

Δεν πήρα την ψυχή σου.

Μια μάτια της έριξα και μαγεύτηκα.

Ταράχτηκα.

Εθίστηκα.

Θα κάνω ότι μου πεις, ότι θελήσεις.

Αληθινός δούλος σου με τεράστια ευχαρίστηση.

Ζαλισμένος από ευτυχία και φόβο.

Δεν ξέρω αν βγάζουν νόημα αυτά που γράφω.

Δεν μετάνιωσα για τίποτα.

Μόνο ίσως που αποκοιμήθηκα για λίγο κι έχασα τον χρόνο που σε είχα δίπλα μου.

Δεν νιώθω μπερδεμένος ή χαμένος, μόνο απέραντη θλίψη που δεν μπορώ να παγιδεύσω ένα αερικό — εσένα.

Πιάνεται ο αέρας;