#yazmak

[derinkalem]

Bana en çok ilham veren şey yazmak. Duygularımı, hissettiklerimi kelimelere dökmek… Çünkü kafamın içinde susmayan biri var ve yazdıkça sakinleşiyor.

Ve kitaplar… Sürekli okumak, öğrenmek. Güne anlam katan en değerli şeylerden biri, okumanın getirdiği o sonsuz bilgi ve ilham. Her yeni sayfa, bir başka dünyaya açılan kapı gibi.

Yazmak ve okumak, benim için bir yolculuk. Kendime doğru yaptığım en güzel yolculuk.

[arcfatoma]

Köprüyü yaktılar, sonra neden ziyaret etmediğimi soruyorlar.

[birseyleryazar]

Eskiden duygularımı / hislerimi şiirleştirmeyi severdim. Evet severdim... uzun bir zamandır yazmıyorum ama son zamanlarda şiir yazasım da geliyor. Kendimi engelliyorum. Nedense yazmamalıymışım gibi geliyor. Sanki eski bir alışkanlık olarak kalmalıymış ve elime kalemi alıp sayfalar hiç kirletmemeliyim gibi hissediyorum. Saçma. Şöyle de bir şey ver ben en çok pişmanlıklarımı şiirleştirirdim ve sanırım artık ne pişman olmak istiyorum/yada öyle hissetmek İstiyorum. Ne de yazarak kalıcı hale getirmek istiyorum. Mesela eski şiir kitabımın içinde yazanlar beni rahatsız ettiğinden elime alıp okuyamıyorum. Yırtıp çöpe de atamıyorum. Kitaplığın bir köşesinde var olmasını istiyorum?

Yazarkedy.

[okuryazar06]

ben en çok kendimi sevdim

kendimi de yazarken buldum

bulduğum gibi kalabiyseydim

belki de çok daha fazla sevebilirdim

hayat her yanımdan tuttu çekiştiriyor

sonun sanırım mezar taşımdaki yazıyı tamamlamak

ya da taşa yazarken mezarımı kazmakla olacak...

[alperen1emre]

Öyle tedirgin ettiki beni

[sahnearkasi]

hikayemin sonu | bir.

Hayatın bu kadar güzel olduğunu çok yenilerde öğrendim ben. Evet, yine bir gideri vardı ve güzeldi ama bu kadar olduğunu yeni öğrendim. Ağaçlar yeşil, gökyüzü mavi amenna ama yürürken ansızın durup ciğerlerini havayla doldurup o havanın serinliğini hissetmeyi yeni öğrendim ben. O serinlikte kişisel huzurumun gizli olduğunu yeni sezdim. Ne zaman başladı olanlar olmaya ve benim aklımı başıma getirmeye, tam olarak bir gün veremesem de bundan aslında yıllar öncesiydi. Temeli doğuştan saflığımı görmezden gelip kendimi akıllı sandığım ama aslında enayiliğe kaçacak bir iyi niyet beslediğim yıllardı. Aşkı hep uzakta arardım ve bir gün zengin olacağıma inanırdım. Zengin oldun mu derseniz, zenginlik aslında nedir derim. Zamanla kelimelerin anlamlarının değiştiğine şahitlik ettim. İnsanların değiştiğini görmekten çok daha iyi olsa da en acısı insanları hiç tanımadığınızı fark etmekti. Bu geç fark ediş de aslında kibrimde boğulup kendime yakıştıramadığım enayiliğimdendi. İnanın, gerçek bir enayilik bu. Saflık diyerek yumuşatmaya hiç niyetim yok. Çünkü siz kendinize acısanız da size acımayan başka birileri elbet çıkacak karşınıza ama eğer kendinizin en ağır eleştirmeni ve dürüstü olursanız hiçbiri çıkamaz karşınıza. Kulak verin sözlerime. Bundan yıllar önce birileri bana bunları söylemiş olsaydı size bugün çok daha farklı bir hikaye anlatabilirdim. Bi ihtimal anlatacak bir hikayem de olmayabilirdi ama işte nasılsa “yaşadığım her an aleyhime bir delil doktorların ve devletin nazarında”.

[ilmiyyat1453]

Allah Resulü sallallahu aleyhi ve sellem buyurdu:

"Yalnız kalmak (uzlet, inzivâ) kötü arkadaştan hayırlıdır, salih arkadaş ise yalnız kalmaktan hayırlıdır. Hayır yazmak susmaktan hayırlıdır, sükut ise kötü şey yazmaktan hayırlıdır."

Hâkim, el-Müstedrek

[dianaa70]

yazasım var ama ya sıkıldıysa yazmamdan

[derinkalem]

Aynaya bakıyorum.

Karşımda, zamanın izlerini taşıyan bir yüz duruyor. Gözlerim eskisi gibi ışıldamıyor artık; yorgun, dalgın, hüzünle örtülmüş. Bu ben miyim gerçekten? O neşeli bakışlar, o ışıl ışıl parlayan gözler nereye kayboldu? Hani o pembe hayallerin peşinden koşan, geleceğe umutla bakan kız vardı ya… Güzel gülüşlü o kız. Şimdi kim, hangi yollar aldı onu benden?

Ruhuma eğiliyorum.

Orada bir sessizlik var. Bir zamanlar huzurun ve dinginliğin peşinde, durmadan arayışta olan o ruh şimdi şaşkın ve yorgun. Meğer ne çok savaşıp durduğunun farkında bile değilmişim. Huzurlu zamanlarım varmış aslında; kıymetini bilmediğim, avuçlarımın arasından kayıp giden o zamanlar. Şimdi sadece dua ediyorum, bu günler de geçicidir diyorum. Belki yarın, güneş yeniden benim için doğacak.

Ama biliyorum…

Bugüne kadar kaç kez düştüm, kim bilir? Yaralarım derindi.Ağladım. Kayıp bir yaprak gibi rüzgarla savruldum. Ama ne olursa olsun, bir şekilde hep ayağa kalktım. Her defasında yolumu buldum. Şimdi kalkmak daha zor, adımlarım daha ağır belki. Ama duramam. Durursam, olduğum yerde kalırım. Ve beni kimse kaldırmaz, kimse beklemez. Kendime söz verdim: Kalkacağım ve devam edeceğim. Eksik yanlarımı tamamlamayı, acılarımı sarmayı öğreneceğim. Gözyaşlarımı silemesem bile, varsın silinmesin. Onlar bana güçlü olduğumu, olmam gerektiğini fısıldıyor.

Değişmek istiyorum.

Daha iyi bir “ben” olmak istiyorum. Bunun yolu da düşmekten, yanılmaktan ve yeniden başlamaktan geçiyor. Şu an bir inşa sürecindeyim. Harabeye dönmüş yanlarımı onarıyor, kendimi yeniden kuruyorum. Kolay değil, ama vazgeçmiyorum. Çünkü hâlâ çabalıyorum.

Yolun ortasındayım.

Düz, kahverengi, sonsuzluğa uzanan bir yol… Sis çökmüş her yanı; hafif rutubet kokusu genzimi yakıyor. Soğuk bir rüzgar, tenime değip geçiyor. Yolun sessizliği içimi ürpertiyor, ama o sessizlikte bile bir şeyler fısıldıyor bana: "Yürümeye devam et..." Tedirginim, adımlarım titrek, ama ilerliyorum. Çünkü biliyorum, bu yol benim yolum. Hangi taş çıkarsa çıksın önüme, hangi fırtına savurursa savursun beni, durmayacağım. İçimde küçücük bir umut parçası var. Çok uzakta belki, ama orada…

En zor olan neydi biliyor musun?

Kendimle yüzleşmek. Kaçtığım, görmezden geldiğim, içimde yankılanan o çatlak seslerle barışmak. Aynada gördüğüm yorgun yüzle, kalbimdeki yaralarla, hayal kırıklıklarımın derin izleriyle yüzleşmek... Zordu. Ama barışmak zorundaydım. Çünkü o barış olmadan iyileşemezdim.

İçimde bir boşluk…

Oyuk oyuk. Kanıyor, sızlıyor, ağlıyor. Korkularım ellerimden tutmuş bırakmıyor. Ama biliyor musun, hâlâ bir ışık var içimde. Küçücük ama güçlü bir ışık. Yaşadığım sürece orada parlayacak. Bir gün, o ışığa ulaştığımda, yalnızca kendimi değil, hayatın gerçek anlamını da bulmuş olacağım. Ve o gün, sonunda, bu yolun beni nereye götürdüğünü anlayacağım. Çünkü bu yol, beni bana götürecek.

[sessiizliginsesii]

Bazen kelimelerim de düşüncelerime yetmiyor.

[patess]

Anlamlandıramadığımız dünyanın, anlamlandırdıklarıyız.

[okuryazar06]

yazmak

yazmayı çok seviyorum

okunmak güzel duygu

okununca begenilmek tarifsiz

alın yazısı gibi olmuyor her yazı

kalın harflerle yazmak gerek

illa ki okunsun diye

sadece okunmasın

okunan her şeyden de fikir üretilsin

fikirlerde yazılsın

bazen bez parçasına

bazen az kullanılmış kağıda

çoğu zamanda tertemiz sayflara

gönüller gibi pırırl pırıl olmalı

okundukça duygular şelale gibi çoşmalı

küçük çocuğun kaderei gibi

tertemiz kokusu gibi taze olmalı yazmak...

anlık 16.40

25 haziran 2024 ankara

[galaksininsesii]

"Yazmak dünyayı güzelleştirmektir." demişti ortaokuldaki Türkçe öğretmenim. O zaman ne demek istediğini tam olarak anlayamamıştım ama şimdi çok iyi anlıyorum. Evet, yazmak dünyayı güzelleştiriyor çünkü yazan insan hayal kurmayı bilendir. Kavgalarla, dövüşlerle, savaşlrla olan bu dünya fazlasıyla korkunç ve biz gençlerin korkuya değil,mutluluğa özgürlüğe ihtiyacı var.

Yazarak,hayal ederek, okuyarak bu özgürlüğü elde edebiliyoruz.

Ve bu sosyal mecra, içindeki sesi artık duyurmak isteyenlerin, özgürlüklerini yaşamak isteyip sessiz kalmak zorunda kalanların içindeki, sessizliğin sesi.

Ben Lal.

Şu zamana kadar konuşmaktansa, yazarak kendimi çok daha iyi anlattım.

Hissettiğim asıl duygular hiç bir zaman sözlerimde değil;cümlelerimde saklı oldu.

Ben Lal.

İçinizden biri.

Bu blog hesabı ise benim içimdeki sesin ta kendisi.

[anlatilmayan-seylervar]

17 yaş ÜSTÜ ve PORN bloglar yazmasın