#kendi kalemimden

[iyigecelerdeniz]

Anlamlandıramadıklarımdansın.

[herseyysacma]

Kitap okuyan insanlar, dünyayı yalnızca kendi gözleriyle değil, sayısız insanların ruhsal bakışlarıyla görebilir.

Stefan Zweig

[suyolindaaiimm]

Sevmedi demişsin nankör ben senin yarana bakıp nasıl acıdığını anlarım, sen benim neye kırıldığımı fark etmezsin.

[postakutusundakisair]

Bir sokaktım, eninde sonunda kirli kalacaktım devrimlerden sonra. Adımların atıldığı, kahkahaların duvarlarımda yankılandığı, izmaritlerden yanan bir kaldırım damarlarım vardı, herkesten habersiz. Sineye çekecektim, örselenmiş hissedecektim, kendimden habersiz. Şehirden uzaklığımla değil yakınlığımla ölecektim. Gecemi belki bir anne sancısı veyahut bir sarhoşun naralarındaki o isli ıslığı bölecekti. Tereddütsüz içime çekecektim, derinliklerime. Başlangıcı değildi bu hezeyanların, sonu gelsin diye içimden ettiğim sessiz dualarım. Sessizce hissediyordum üzerimde, nereden gelip nereye gittiklerini. Köylü kasketimden esen kasvetlerim vardı, parmaklarımın arasında sıkıştırdığım bir dünya hengamesi. Yoruldum yolcu olduğum dünyadan. Acı duydum, çöpten topladığım kabuslardan. Tiksinti halinden duyulan kaçışmalardan. Nedensiz yere savaştığım toplumsal yozlaşmalarından. Yığıldım bir gece vakti üstümüze çöken enkaz ruhlu evlerden. Sakındım. Bir başıma kaldığım, yaşama dair kanun maddelerinden. Üzerimde oynanan hunharca oyunlardan. Anlıyordum. Sonumun geldiği hissediyordum, kulaktan kulağa olan fısıldaşmalardan. Çaresizliğin ne demek olduğunu, reklam panolarından gelen o sahteliklerden görüyordum. Çünkü geceydi onu aydınlatan, beni ıssız onu cafcaflı kılan. Aslı bende olanların, sureti kimin elindeydi. Zamanla yaralar sarılır denilirdi. Halbuki gitmiyor kanı yerde kalanların eseri. Yağmur intikamını almıyor eskisi gibi. Bir çıkmaz sokak yalnızlığında, hiçlik içinde sonumun gelmesini istiyorum...

Ξ.

"Sokağın Çıkmaz Çığlığı"

[sankikalbiiyok]

...ve kıyametin salya sümük ağladığını gördüm ademin acizliğinden kan bulaşmış kıyamet gömleğini utanmayı, sevmeyi, şaşırmayı bilmez her kelâmı hırsız,

her duası bahtsız bir dünya gördüm

[tozluhayaller]

Hayallerimiz vardı bizim ya. Umutlarımız vardı. Çok bişey değildi ki istediğimiz, samimi insanlar, çıkarsız dostluklar ve paranın değil insanların önemsendiği bir yaşamdı.

Çok bişey değildi istediğimiz, köpük kadar geçici arkadaşlıklar dan ziyade, bir taşın arasından çıkan çiçek misali sağlam insanlar lazımdı bize.

Çok bişey değildi istediğimiz, bir çanta dolusu kağıt, biraz kalem, bir kaç kutu kitap, sessizlik ve sessizken bile dinlendiğin biri.

Çok bişey değildi istediğimiz.. Ama dünya öyle bir hale geldi ki. Değil bir sonraki günü, bir sonraki saatte bile acaba neler olacak endişesiyle geçiyor günler.

Ve acaba bugün kim tarafından yok sayılacağım, acaba bugün ne kadar yaralanacağım diye bekleşiyor, yalnız ruhlar.

[gecenaz]

Gittiğim her yerde orada olmamalıymışım gibi hissediyorum. Fazlalık benmişim gibi. İstenmiyormuşum gibi. Bunun bi çaresi yok mu?

[papatyademetii]

Her geldiğinde, aynı heyecan her gittiğinde,aynı acı..

Mesafeli aşk dedikleri şey, kor ateşlerde yanmaktan farksız.. Hep iki mevsimi yaşıyorsunuz. Gelişleri yaz, gidişleri kış misali.. Önce günleri sayıyorsunuz sonra, saatleri daha sonra, dakikaları..

İki ruh tek bedene gelince, zaman kavramını unutuyorsunuz.

Ayrılık günü geldiği an, iki göğüsün içinden bir ok giriyor.. Bir dakikanın kıymetini anlıyorsunuz. Son sarılma diye birşey var, işte o yakıyor insanı hem de cayır cayır..

Bir de ellerinize, sinen sevdiğinizin kokusu.. İşte durmuyor artık gözyaşları..

[huysuzponcik]

Benim içimde de, daima var olacağını zannettiğim birçok şey yok oldu.

[meleknays]

Ya bir şarkının içindeyim, ya bir filmin, ya bir kitabın, ya geleceğin, ya da geçmişin. Ama anda değilim. Ve garip şekilde kendim gibi anda kalamayan insanlara aşık oluyorum hep. Belki de bir başka ana birlikte seyahat etmenin güzelliği var bunda. Andan birlikte kovulmanın tadı.

[iyigecelerdeniz]

Zamanım az, önüm bi dolu acı ayaz, bağırırım avaz avaz.

[efillavin]

Artık kendime bakmıyorum aynadan ne zaman baksam bana yapılanları ruhumda eksilen , bedenimde kesilen cezalarla ,hata, verilen acıları fiziksel cezalarla bastırarak atlatmaya çalışan kendimi görüyorum ... Aynaları kırdım , sorun ayna da değil ki ... Bana verilen acıyı hissetmeye dayanabiliyorum ya da öyle sanıyorum ama görmeye dayanamıyorum , görmek sanki hâlâ devam ediyormuş gibi , hata , acı hep içimde ve çok canımı yakıyor... Hep yakacak olması gibi . Bağımlılık... Alışkanlık yapıyor . Alışmak demek varlığını hayatında bildikten sonra yokluğu ızdırap demektir . Öyleymiş gerçekten. Izdırap ... "Acı Hissedilmeyi Talep Eder" diye yazıyor. Hissetmeye dayanabilseydim çok sevdiğim en nefret ettiğim olmazdı zaten ... Ona dokunabilirdim . İyileştirmek isterdim ...

~Kendinden vazgeçen biri , hata ,hayalleriyle ölen biri ~

NOT:Bir defa başına gelirse hatadır , ikinci defa oluyorsa hata olmaktan çıkıyor demektir."Hatalar bazen affedilmezler."

[suyolindaaiimm]

Bu şehre sığamıyorum diyordu bi kitapta. Nasıl sığmaz bir insan bir şehre demiştim. Sığamıyormuş..

[postakutusundakisair]

İçimde yorgun ellerim titriyor, çizdiğin uçurumun soluğunda. Seni zamanlardan ödünç almadım, art arda gelen geçmişten kurtardım. Pusu kuran geleceğinden çaldım. Seni yaşamsız ve yalansız sevip saydım. Anlara kara leke süren hayasız renkleri bulup çektim içinden. Son verdim kalbime ve hislerime, fetvasını yazıp göklerden uçurup kapına bıraktım sessizce...

Ξ.

"Çizilmiş Uçurumlar Atlası"

[egesizizmir]

O kesikleri sen açmış olabilirsin ama o cam parçalarını eline veren başkalarıydı.

[nolifewithoutlavinia]

Kusura bakın.

Makul değilim. Kimseyi memnun etmek için uğraşamam. Hiç bir şeyin ortası olamam. Ya çok severim ya hiç sevmem. Duygularımı uçlarda yaşarım. En ufak sorunu abartıp en büyük sorunlara yokmuş gibi davranabilirim. Ya tam susarım ya hiç susmam. Bir şarkıya takılıp günlerce onu dinlerim. Bir diziye takıp durmadan onu izlerim. Kafamda çözemediğim bir şey olduğunda onu çözene kadar kendimi gerçek dünyadan soyutlarım.