#kendi kalemimden

[hepeksikk]

"Neydik, ne olduk" diyor biri, göğsündeki ince sızıyla, zamanın ardından bakarken eski günlere...

[herseyysacma]

Kitap okuyan insanlar, dünyayı yalnızca kendi gözleriyle değil, sayısız insanların ruhsal bakışlarıyla görebilir.

Stefan Zweig

[hicranlakitaplar]

"Herkesçe bilinen bir gerçektir ki bazı hikayeler mutsuz sona mahkumdur ve bu mahkumiyet hep en çok seveni öldürür."

[suyolindaaiimm]

Sevmedi demişsin nankör ben senin yarana bakıp nasıl acıdığını anlarım, sen benim neye kırıldığımı fark etmezsin.

[mervanays]

“İnsanı arıyorum” der, Diyojen ama insan değildir aradığı İnsanlıktır esasında...

[efillavin]

"Yara izlerim zaman makinesi gibi ; görünce anısı geliyor gözlerimin önüne sanki tekrar yaşıyorum aynı anıyı ama dokununca acının anısını hissediyorum , acının rengini hatırlıyorum ..."

"Acımın Anısına " sessizce tebessüm ettim ...

[sankikalbiiyok]

...ve kıyametin salya sümük ağladığını gördüm ademin acizliğinden kan bulaşmış kıyamet gömleğini utanmayı, sevmeyi, şaşırmayı bilmez her kelâmı hırsız,

her duası bahtsız bir dünya gördüm

[postakutusundakisair]

Bir sokaktım, eninde sonunda kirli kalacaktım devrimlerden sonra. Adımların atıldığı, kahkahaların duvarlarımda yankılandığı, izmaritlerden yanan bir kaldırım damarlarım vardı, herkesten habersiz. Sineye çekecektim, örselenmiş hissedecektim, kendimden habersiz. Şehirden uzaklığımla değil yakınlığımla ölecektim. Gecemi belki bir anne sancısı veyahut bir sarhoşun naralarındaki o isli ıslığı bölecekti. Tereddütsüz içime çekecektim, derinliklerime. Başlangıcı değildi bu hezeyanların, sonu gelsin diye içimden ettiğim sessiz dualarım. Sessizce hissediyordum üzerimde, nereden gelip nereye gittiklerini. Köylü kasketimden esen kasvetlerim vardı, parmaklarımın arasında sıkıştırdığım bir dünya hengamesi. Yoruldum yolcu olduğum dünyadan. Acı duydum, çöpten topladığım kabuslardan. Tiksinti halinden duyulan kaçışmalardan. Nedensiz yere savaştığım toplumsal yozlaşmalarından. Yığıldım bir gece vakti üstümüze çöken enkaz ruhlu evlerden. Sakındım. Bir başıma kaldığım, yaşama dair kanun maddelerinden. Üzerimde oynanan hunharca oyunlardan. Anlıyordum. Sonumun geldiği hissediyordum, kulaktan kulağa olan fısıldaşmalardan. Çaresizliğin ne demek olduğunu, reklam panolarından gelen o sahteliklerden görüyordum. Çünkü geceydi onu aydınlatan, beni ıssız onu cafcaflı kılan. Aslı bende olanların, sureti kimin elindeydi. Zamanla yaralar sarılır denilirdi. Halbuki gitmiyor kanı yerde kalanların eseri. Yağmur intikamını almıyor eskisi gibi. Bir çıkmaz sokak yalnızlığında, hiçlik içinde sonumun gelmesini istiyorum...

Ξ.

"Sokağın Çıkmaz Çığlığı"

[tozluhayaller]

Hayallerimiz vardı bizim ya. Umutlarımız vardı. Çok bişey değildi ki istediğimiz, samimi insanlar, çıkarsız dostluklar ve paranın değil insanların önemsendiği bir yaşamdı.

Çok bişey değildi istediğimiz, köpük kadar geçici arkadaşlıklar dan ziyade, bir taşın arasından çıkan çiçek misali sağlam insanlar lazımdı bize.

Çok bişey değildi istediğimiz, bir çanta dolusu kağıt, biraz kalem, bir kaç kutu kitap, sessizlik ve sessizken bile dinlendiğin biri.

Çok bişey değildi istediğimiz.. Ama dünya öyle bir hale geldi ki. Değil bir sonraki günü, bir sonraki saatte bile acaba neler olacak endişesiyle geçiyor günler.

Ve acaba bugün kim tarafından yok sayılacağım, acaba bugün ne kadar yaralanacağım diye bekleşiyor, yalnız ruhlar.

[papatyademetii]

Seni öyle çok özlüyorum ki, her geçen gün sensizliğin ağırlığı daha da derinleşiyor yüreğimde. Mavi okyanus gibi huzur veren gözlerin aklımdan bir an olsun çıkmıyor; sanki onlara baktığımda dünyadaki tüm fırtınalar dinerdi. Ellerinin sıcağı avuçlarımda hâlâ hissediliyor gibi, beni saran o güven duygusunu hiçbir şeyle kıyaslayamıyorum. Güldüğünde yanağında beliren o tatlı çukur... Ah sevgilim, o çukurlar bir ömür boyu içimdeki umudu yeşertirdi. Ve o kokun... Hiçbir yerde bulamayacağım, yalnızca sana ait olan o mis gibi kokun, en karanlık anlarımda bile bana hayat olurdu. Seni her şeyinle, her detayınla, sen olduğun için öyle çok seviyorum ki... Kalbimdeki bu boşluk sensiz asla dolmayacak, sensizlik bir eksiklik değil; bir yangın, bir özlem, bitmeyen bir hasret... Seni, seni sevmenin ne demek olduğunu bile özlüyorum.

[gecenaz]

Gittiğim her yerde orada olmamalıymışım gibi hissediyorum. Fazlalık benmişim gibi. İstenmiyormuşum gibi. Bunun bi çaresi yok mu?

[violafragole]

Artık koşma, koştuklarına da yetişemedin zaten

[hicranlakitaplar]

"Kabul etmesem de, kabul etmek istemesem de yeşil gözleri bana hep baksın istiyordum. Gözleri gözlerime değsin ve içimdeki umudu yeşertsin istiyordum."

[garipenes]

[efillavin]

Artık kendime bakmıyorum aynadan ne zaman baksam bana yapılanları ruhumda eksilen , bedenimde kesilen cezalarla ,hata, verilen acıları fiziksel cezalarla bastırarak atlatmaya çalışan kendimi görüyorum ... Aynaları kırdım , sorun ayna da değil ki ... Bana verilen acıyı hissetmeye dayanabiliyorum ya da öyle sanıyorum ama görmeye dayanamıyorum , görmek sanki hâlâ devam ediyormuş gibi , hata , acı hep içimde ve çok canımı yakıyor... Hep yakacak olması gibi . Bağımlılık... Alışkanlık yapıyor . Alışmak demek varlığını hayatında bildikten sonra yokluğu ızdırap demektir . Öyleymiş gerçekten. Izdırap ... "Acı Hissedilmeyi Talep Eder" diye yazıyor. Hissetmeye dayanabilseydim çok sevdiğim en nefret ettiğim olmazdı zaten ... Ona dokunabilirdim . İyileştirmek isterdim ...

~Kendinden vazgeçen biri , hata , hayalleriyle ölen biri ~

NOT:Bir defa başına gelirse hatadır , ikinci defa oluyorsa hata olmaktan çıkıyor demektir."Hatalar bazen affedilmezler."

[birazfazla]

2 sene önce tuhaf şeyler oluyor demiştim kendi kendime, uzun uzun düşünme fırsatı bulamadan akışına bıraktım herşeyi. . Unutur muyum? Unutamam. Keşke unutabilsem, hafızamı kaybedersem belki..

İnsan yaşayacağı şeyin önüne geçemiyor, bu ister acı olsun, ister mutluluk veya başka bir his, ya da insan..

Önlenemez. Ama bazen, düşünüyorum o zamana dair bazı anlar için kendinden özür dilemek istiyor insan, kendine bu denli kıydığı için.