#kendi kalemimden

[lotuscicegim19]

Yalan dünyada yalancı oyuncaklardan başka hicbise değiliz

[jorrolxz07]

Kitap okuyan insanlar, dünyayı yalnızca kendi gözleriyle değil, sayısız insanların ruhsal bakışlarıyla görebilir.

Stefan Zweig

[hepeksikk]

"Neydik, ne olduk" diyor biri, göğsündeki ince sızıyla, zamanın ardından bakarken eski günlere...

[huysuzponcik]

toplayanımız olmaz diye dağılamıyoruz bile

[mervanays]

“İnsanı arıyorum” der, Diyojen ama insan değildir aradığı İnsanlıktır esasında...

[dolunayvaktii]

Giderim Bir Sabah

Ben sana söylemiştim,

Yolum yol değil,

Yüzümdeki gölgeler benim değil,

Konuşursam, dağılır sesim.

Ben sana söylemiştim,

Ellerim titrer,

Geceleri uykularım kaçar,

İsmim unutulmuş bir şiir gibi.

Ben sana söylemiştim,

Giderim bir sabah,

Arkamda ne bir iz bırakırım,

Ne de mektupta bir cümle.

Ben sana söylemiştim,

Beni unut,

Çünkü hatırlasan da fark etmez…

-Dolunay Özbek

[postakutusundakisair]

Bak geldim işte

Teninde bir yerdeyim

Yıldızların tozlarını

Alıp gözlerine dizdim

Harf harf

Kelime kelime

Cümle cümle

Ve

Paragraf paragraf seni betimledim

Kendimce

Ritmlerin içinde tepetaklak

Kalsam bile

Benimle ahenkle dans eder misin

Soruyorum öyle

Merakıma yenilirim bilmez misin

Sen böylesin

Çünkü seni sen eden

Yıldızların eşiğisin

Düşmeyecek ve sönmeyecek

O zamanın eserisin.

Ξ.

"Bir Evren Büyüklüğünde Aşk"

[lotuscicegim19]

Sahi neydi sevmek;

Görmeden,duymadanmıydı

Bekleyerek sabredekmiydi.

Yoksa..

Görüşerek,dokunarak,görerekmiydi,

Sahi neydi sevmek;

Hepsini hakkıyla yapa bilmekmiydi yoksa ?

[sankikalbiiyok]

...ve kıyametin salya sümük ağladığını gördüm ademin acizliğinden kan bulaşmış kıyamet gömleğini utanmayı, sevmeyi, şaşırmayı bilmez her kelâmı hırsız,

her duası bahtsız bir dünya gördüm

[violafragole]

Hiçbir şey düzelmeyecek gibi ve ben o boşlukta savrulup duracağım sanki

[tozluhayaller]

Hayallerimiz vardı bizim ya. Umutlarımız vardı. Çok bişey değildi ki istediğimiz, samimi insanlar, çıkarsız dostluklar ve paranın değil insanların önemsendiği bir yaşamdı.

Çok bişey değildi istediğimiz, köpük kadar geçici arkadaşlıklar dan ziyade, bir taşın arasından çıkan çiçek misali sağlam insanlar lazımdı bize.

Çok bişey değildi istediğimiz, bir çanta dolusu kağıt, biraz kalem, bir kaç kutu kitap, sessizlik ve sessizken bile dinlendiğin biri.

Çok bişey değildi istediğimiz.. Ama dünya öyle bir hale geldi ki. Değil bir sonraki günü, bir sonraki saatte bile acaba neler olacak endişesiyle geçiyor günler.

Ve acaba bugün kim tarafından yok sayılacağım, acaba bugün ne kadar yaralanacağım diye bekleşiyor, yalnız ruhlar.

[huysuzponcik]

Bence dünyanın en kötü hissi

birisi için sandığın kadar önemli olmadığını anladığın ve onu bukadar umursadığın için aptal gibi hissettiğin zaman...

[hepeksikk]

Nefesim, kalbim, canımın içi… Sevgilim!

Bu hayatta yalnızca seni yaşamak ve seninle yaşlanmak istiyorum Yalnızlığımı, hüznümü, acılarımı, sevincimi, mutluluğumu, kisacası hayata dair her duyguyu yalnızca, seninle paylaşmak istiyorum. Beni yalnızlığımdan kopartıp, güneş dolu aydınlık günlere taşıyan sensin! Nefes aldığımı, yaşadığımı ve huzurun gerçek manasını seninle öğrendim

Benim güzel gözlü sevgilim! En güzel hayallerimin kahramanısın Şunu bil ki, seninle en güzel günlerimiz henüz hiç yaşamadıklarımız Mutlu ve güzel bir gelecek bizim olacak Ellerimizin sıcaklığında gök yüzünü doyasıya izleyeceğiz, kayan yıldızlara bakıp en güzel dileklerimizi tutacağız. Birbirimize olan özlemimiz ve hasaretimiz elbet bir gün bitecek! Ancak sana olan sevgim hiç ama hiç bitmeyecek.

Canim sevgilim! Sen, kalbimde sakladığım ve hiç kimsenin oradan çıkartamayacağı en özel yerdesin! Unutmaya asla kıyamadığım ve hasretine dayanamadığım aşkın adısın sen! Çünkü tüm benliğimle SENİ ÇOK SEVİYORUM sen, bu hayatta başıma gelen en güzel şeysin! Beni hayatın karanlığından kurtaran ve içimin bahar çiçekleriyle cıvıl cıvıl renklenmesini sağlayansın yüreğin o kadar engin ve saf ki; ancak seninle bütün kara bulutlar dağılır; gökkuşağı gönlümde ancak seninle parelenir. Gülümsemen sanki her yerimi sarmış durumda, o sevecen ve samimi bakışların her an gözlerimin önünde. Seni görmek bile tüm sorunlarımı unutmaya ve beni mutlu etmeye yetiyor! Rabbim, son nefesime kadar sadece senin gözlerine bakmayı nasip etsin!

Seni Çok Ama Çok seviyorum! Bunu aklından hiç çıkartma...

@papatyademetii

[dolunayvaktii]

BİR DELİ ŞAİR KADIN

Kalem, parmaklarımın ucunda bir pusula,

yolumu gösteren de o, kaybettiren de…

Düşünceler, başımın içinde fırtına gibi dönerken,

her satır bir çatırtı,

her cümle, içimde yankılanan bir adım.

Kitapların tozuna karışmış eski bir his gibiyim,

satır aralarına sıkışmış,

adı konmamış bir kelimenin içinde kaybolan.

Bazı cümleler var ki hiç yazılmıyor,

bazı şiirler var ki sonunu asla bilmiyorum.

Umut, bir gecede unutulmuş mum alevi,

titreşir ama sönmez,

düşüncenin gölgesine sığınmış bir ışık gibi.

Güzel delirmek mi,

yoksa deliliği güzelleştirmek mi bilmiyorum.

İkiliğin içinde iki dünya kurdum kendime,

gerçekle düş arasında bir ipte yürüyorum.

Bazen her şey apaçık ortada,

bazen en anlamlı cümleler bile kayboluyor.

Ve her gece, baş ağrısına bulanmış kelimelerle

kendimi yeniden yazıyorum.

-Dolunay Özbek

[postakutusundakisair]

Bir sokaktım, eninde sonunda kirli kalacaktım devrimlerden sonra. Adımların atıldığı, kahkahaların duvarlarımda yankılandığı, izmaritlerden yanan bir kaldırım damarlarım vardı, herkesten habersiz. Sineye çekecektim, örselenmiş hissedecektim, kendimden habersiz. Şehirden uzaklığımla değil yakınlığımla ölecektim. Gecemi belki bir anne sancısı veyahut bir sarhoşun naralarındaki o isli ıslığı bölecekti. Tereddütsüz içime çekecektim, derinliklerime. Başlangıcı değildi bu hezeyanların, sonu gelsin diye içimden ettiğim sessiz dualarım. Sessizce hissediyordum üzerimde, nereden gelip nereye gittiklerini. Köylü kasketimden esen kasvetlerim vardı, parmaklarımın arasında sıkıştırdığım bir dünya hengamesi. Yoruldum yolcu olduğum dünyadan. Acı duydum, çöpten topladığım kabuslardan. Tiksinti halinden duyulan kaçışmalardan. Nedensiz yere savaştığım toplumsal yozlaşmalarından. Yığıldım bir gece vakti üstümüze çöken enkaz ruhlu evlerden. Sakındım. Bir başıma kaldığım, yaşama dair kanun maddelerinden. Üzerimde oynanan hunharca oyunlardan. Anlıyordum. Sonumun geldiği hissediyordum, kulaktan kulağa olan fısıldaşmalardan. Çaresizliğin ne demek olduğunu, reklam panolarından gelen o sahteliklerden görüyordum. Çünkü geceydi onu aydınlatan, beni ıssız onu cafcaflı kılan. Aslı bende olanların, sureti kimin elindeydi. Zamanla yaralar sarılır denilirdi. Halbuki gitmiyor kanı yerde kalanların eseri. Yağmur intikamını almıyor eskisi gibi. Bir çıkmaz sokak yalnızlığında, hiçlik içinde sonumun gelmesini istiyorum. Belki biraz senin gibi..

Ξ.

"Sokağın Çıkmaz Çığlığı"