#taçsız prenses

[prensesleraglarmi]

Çizikler izler ruhumdaydı

Siz kollarımdakini gördünüz

[mendakkkadukka]

Sen ve o👅ne güzel şeysiniz😘

[ghostopt]

Trump was Right About Everything Political Mens Short Sleeve T-Shirt Graphic Tee

[kardelen-queen]

Bu Sahnede Çoookk Ağladım.. Bizi Tüm Sevenler Burada Onlarla Vedalaşıp Geçmişe Tekrar Geri Dönerken Gelen Sahne idi.. Ortadaki Bizim Üvey Kardeşimiz Olan Prenses..

[semaamagokyuzuolmayan]

[seasparklee]

Aslında en büyük hayalim bir elbisenin içinde babamın prensesim diye saçımı sevmesi...

[dreamerthinks]

Bugün Dünya Prensesler günüymüş hiç söylemiyorsunuz hemen ex’ler tebrik edilsiinn hemen

[iconsturkish]

[dead1soul]

💙

[bendeliyimhanimefendi]

güzellikleri şaka olmalı...

[sogukgunes41]

Günaydın güzelim💫❤️‍🔥🫶🏻🍫 ;)

[unutmabenisblog]

Her mutlu son Bir prens istemez

🌙🌙

[dangermousie]

I swore I wasn’t going to watch Taçsız Prenses until I knew how it ended - it is unrelentingly grim and is by the writer of Suskunlar and Ezel aka the queen of tragic endings.

And yet here I am, addicted. This writer seems devoted to suffering but she is also so good at portraying people desperately trying to stay good despite the world throwing hell at them and making me care.

This show is not primarily romance but I have fallen so hard for these two, who have difference in age and status but are both kindred spirits trying to stay afloat within a sea of their personal demons and refusing to be horrible just because everything is. We don’t know much about his past (though it clearly was horrific and involved homelessness and abuse) and she is controlled and emotionally abused by her monster mother (whose reaction to finding out her daughter has found someone who even mom admits is an A+ human being as a potential partner is to try to seduce him herself!) but the way they fight to get through to the light is honestly so moving.

[kardelen-queen]

Future Princess.

[kisirsarisi]

konusmayı ilerletemiyorduk

cunku

cunkuu

ıkımızde prenses olmak ıstıyorduk

[caprazataclar]

Zehirli İğne ve Prenses 🪡👸🏻

Bir yerde okumuştum “Nereye ait hissediyorsan, ruhun hep oraya uçmanı ister”. Benim ruhum hiç bir yere ait hissetmiyordu. Ondandır ki ruhum oradan oraya uçarak ait olduğu yeri bulmaya çalışıyordu. Kanat çırpmaktan yorulmuş, güneşe kara yağmura direnci kalmamıştı artık.

Ruhumla birlikte artık kalbimde yorulmuştu. Kalbimde kül ettiğim insanların, anıların, kırıklıkların hepsi artık ağır geliyordu. Yana yana sönmüşlerdi her biri. Şimdi kapkara bir manzara içinde kalmıştım.

Öfkeli miyim? Evet bir çok şeye öfkeliyim. Beni yarım bırakanlara, kalbimi basit bir şeymiş gibi elinde tutup evire çevire bükenlere, yüzüme benimle dalga geçermiş gibi yalan söyleyenlere, beni inançla doldurup yarı yolda bırakanlara, sırtımı sıvazlayarak saplayacağı bıçak için yer arayanlara, aşkımı karşılıksız bırakanlara, sarılmalarımı eksik bırakanlara, gülüşlerimi solduranlara, kahkahalarımı hıçkırıklara dönüştürenlere, olduğum kişiliği zorla değiştirenlere, şarkılara anlam katacak ve o şarkılarda ağlatacak duygular besletenlere..

Tüm bu öfke hissiyatının altında yatan ve beni hırçınlaştıran tek duygu “kırgınlık” aslında. Öyle bir kırılmak ki bu; kalbinin tam içersinde en önemli noktasında bir delik gibi. Nefes aldıkça batan, yeni kırgınlıklar geldiğinde kabına sığamadığı için zehrini akıtan, o zehir ile birlikte beni bambaşka birine dönüştüren, içten içe beni, olduğum kişiyi körelten, hissizleştirecekmiş gibi olup daha derin hissetmeme neden olan, var olan hislerimi öldüren yerine hiç bilmediğim hisler filizlendiren, uzun uzun boşluğa baktıran, bana kendini zorla hatırlatan, acısını asla unutturmayan türden bir kırgınlık bu.

Hayatım boyunca bir eşittir bir mantığı ile hareket etmeye, her nedenin bir sonucu olduğuna, her siyahın bir beyaza denk geldiğine, her derdinde bir devası olduğuna inandım. İlk kez yaşadığım bu kırgınlığın, eksikliğin eşittir mantığını bulamıyorum. Nerede fazlam vardı da ben eksik bırakıldım? Nerede bir bütündüm de bu kadar parçalandım? Nerede üzüm bağları iken şimdi zehirli sarmaşıklara dönüştüm? Yoksa ben bir masalın prensesiyken kalbime batırılan iğne sonucu gerçek hayata mı döndürüldüm?

Eğer bu yaşadıklarım geçmişte yaşadığım herhangi bir şeyin sonucuysa ben bedelimi ödedim.

Eğer bu yaşadıklarım gelecekte yaşayacağım herhangi bir şeyin sonucuysa ben dersimi fazlasıyla aldım.

Tekrardan bir masal prensesi olma ümidiyle..