#misdragen

[bramsnor]

Wat een lang weekend,

Hallo Kato hier weer, ik voelde zondagmorgen gelijk dat er wat zou gaan gebeuren. Er werd “gepakt”, en ook mijn deken en bench moest er aan geloven en daar werd ik flink zenuwachtig van. Ze zullen me toch niet ergens weer dumpen? Maar nee hoor, ik mocht mee in dat koekblik, heerlijk. Heb dan ook veel geslapen onderweg al duurde het wel erg lang.

Uiteindelijk mocht ik er uit en gingen we met de hele zooi een huis in waar de tweepotige zoogdieren ons stonden op te wachten. Wat was ik weer gespannen en mijn baasjes ook, want zij waren ook onzeker hoe ze op mij zouden reageren. Maar alles viel heel erg mee, maar dat merkte ik pas uren later, en ze vonden mij schijnbaar ook wel leuk want ik ben veel geknuffeld ook door de subbaasjes.

We hebben daar twee nachten gelogeerd zoals mijn baasjes dat noemen, en wat een heerlijke luchtjes heb ik weer geleerd, van die gebraden vis en nog vele andere luchtjes. En de baasjes vonden het schijnbaar ook zo lekker want ze deden er erg lang over om alles op te vreten😉. Maar mij zijn ze ook niet vergeten, ik kreeg ook een lekkere snoeperij van hun.

Ook zijn we best veel gaan lopen met elkaar, alleen is dat wel vermoeiend want ik zie het toch als mijn taak om de “roedel” bij elkaar te houden, wat wel gelukt is. Dus toen we vandaag weer met dat koekblik weer naar huis gingen kon ik zo’n twee uur slapen, op mijn plekje achterin. Alleen eenmaal thuis heb ik mij een beetje misdragen, ik kon me niet meer inhouden en heb ik stiekem een stukje vlees van het aanrecht gejat.

Ik werd dus gelijk mijn plaats gewezen en heb me een tijdje liggen schamen, sorry baas😔. Maar nu is alles weer goed alleen moet ik me wel leren beheersen. Verder was het een heel fijn en lang weekend.

Tot een volgend verhaal over mij.

Kato 🐕

[daniellesteenbrink]

Joost Klein misdraagt zich ook tijdens herdenking overleden BN’ers

[peterpijls1965]

De laatste resten tropisch Nederland

(31 maart 2015)

Het is nacht. 4:00. De volle Paasmaan kijkt buiten goedkeurend op me neer. De eerste lentevogels fluiten in afwachting van het ochtendgloren. Een vroeg kauwtje fladdert door de lucht. De maan zegt: je bent aanvaard zoals je bent. Ik ben in afwachting van het bevestigende licht.

Troostende ervaring. Begeleidster M. bejegende me gisteren met een bak menselijkheid. Ze betrapte me op een kleine overtreding. “Het blijft onder ons”, zei ze, terwijl ze wegliep, met haar Surinaamse verschijning. M. is het snufje tropen van dit safe house. Ze is mellow in de omgang, altijd belangstellend, maar nooit opdringerig. Een model-hulpverlener, met veel naturel.

Ik had er eentje achter me aan zitten, ik bedoel een hulpverleenster. Het was een overijverige vertegenwoordiger van de kleverige soort. Ze was m’n verslavingsdeskundige. Ze stelde voor de behandeling privé voort te zetten. Op dat oneerbare voorstel ging ik niet in. Exit hulpverlener.

Ik kan de slaap niet meer vatten. Room mate X. is ook al wakker. We doden de tijd met sigaretten. Tevreden rokers zijn geen onruststokers.

Room mate X. zegt: “Weet je wat ook lekker is? Paaseitjes. In de winkel verkopen ze die.”

Maar petje af voor hulpverlener M. Ze gaat me niet rapporteren.

Ook de duiven zijn nu wakker. Ze scharrelen hun kostje bij elkaar op het gazon.

Meer hulpverleners. Van de week was de psychiater er. Voor het laatst: N. gaat met pensioen. We hadden de afgelopen jaren een zakelijke, wat afstandelijke relatie. Maar hij prees m’n zelfstandigheid. N. was een typische pillenpsychiater. Voor psychotherapeutische gesprekken moest je niet bij hem zijn. Als ik met hem wilde praten over de oorzaken van voorheen m’n psychische ontregeling, gaf hij niet thuis. Daar was-ie niet goed in.

Niettemin: soms weer stemmen in mijn hoofd. Dat duurt een half uur, dan zakt het weer. Dan ga ik even door the doors of perception. Compleet psychotisch werd ik in 2008. Ik belandde bij de crisisdienst van de GGZ met een koor aan stemmen in mijn kop. Ik was opgestegen uit mezelf, en maakte op lichtsnelheid een tocht door de kosmos, dwars door sterrennevels, zwarte gaten en rode dwergen.

Het was een extatische ervaring, hoewel niet voor herhaling vatbaar. Stel dat het weer gebeurt, dat opstijgen uit jezelf, en dat je eenmaal boven niet meer terug wil naar aarde.

Begeleidster M. zou het trouwens nooit verstandig vinden, om weer op te stijgen uit mezelf.

Mijn mentale medische dossier.

Mijn geest is een schuldig landschap. Gelukkig drink ik niet meer. De roes van alcohol zou me kunnen bevrijden uit de meedogenloze sleur die het leven in een beschermde woonvorm is. De eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat ik laatst een uitglijder had. Gelukkig smaakte het bier me niet. Het kost me doorgaans weinig moeite het te laten. Ik heb geen fijne herinneringen aan drank. Ik heb me onder invloed misdragen, vertrouwen verspeeld.

De bovenbuurvrouw passeert het raam, zo vroeg al, op weg naar beneden. Haar gespierde benen in zwarte panty’s. Gisteren was de verpleegkundige van de thuiszorg er weer, om me te douchen. Het werd tijd, ik begon te ruiken. Reinheitskultur boven alles.

Toen ik nog bier dronk. Palm. Trappist. Westmalle. Pils. Bokbier. Bier uit alle windstreken, die ik bezocht om te proeven van het plaatselijke gerstenat.

Misschien moet ik begeleidster M. uit Suriname een email sturen om haar te bedanken. Voor haar wezen. Haar tolerantie. Maar misschien is het voor haar wel vanzelfsprekend om model te zijn. Ze heeft trouwens vijf kinderen, en gaat op vakantie naar Suriname en Frans-Guyana, waar ze ook familie heeft.

Dat vertelt ze met een gulle lach.

M., de laatste resten tropisch Nederland.

Er zijn ook hulpverleners die top down en dus autoritair zijn, een beetje stiekem. Ook tegen die types ben ik eerlijk. Ik heb niks te verbergen, ben zo transparant als het kan. Zou dat verklaren dat ik geen vijanden heb?

No hard feelings.

Zwaar drinken ging ik pas in 2011 en 2012, toen het leven me teveel werd. Ik kreeg de drank in bedwang, dat is het belangrijkste.

Ik kar meditatief met m’n rolstoel heen en weer, buiten op het terras, en in de keuken. Ik aanzie hoe de kim azuurblauw kleurt. Dan denk ik na over het leven dat ik leidde. Ik heb altijd m’n best gedaan. Ik had gewoon wat pech.

Ik tel m’n zegeningen. En trouwens: hoop is een morele plicht.

Ik ben blogger. Ik ben een bevoorrechte. Ik mag het woeden van de gehele wereld buchstabieren. Mij hoor je niet klagen. Ik ben vrij burger, in een democratische rechtsstaat, met een voorbeeldige Grondwet. Heb ik even geluk.

En daarbij ga ik weer stoppen met roken.

Het was gisteren Goede Vrijdag, Pasen. Jezus stond op uit de dood, na zijn kruisiging. Dat deed ik ook wel eens, als een Phoenix uit m’n as herrijzen. Tot hiertoe heeft de Heere mij geholpen.

Het is 6:30 en de einder kleurt koel blauw. De volle maan zakt.

Ik heb diarree, door het antibioticum dat ik slik tegen de blaasontsteking. Het weerhoudt een vleermuisje er niet van patronen te tekenen in de lucht. Het is 7:03, de maan is bijna verdwenen. De lentezon vraagt om belet.

Ik zeg: kom maar op.

Dit blog leidde destijds tot discussie. Dit was mijn reeactie: Veel mensen kijken strak over me heen, vooral in de Jan Linders. Ze mijden oogcontact. En als mensen met me praten, kijken ze op me neer. Ze hebben letterlijk iets uit de hoogte. Dat is onsaangenaam. Het liefst zit ik aan tafel een gesprek te voeren, zodat je elkaar kunt aankijken, op gelijke hoogte. Dat is belangrijk voor mijn zelfbeeld. Ik wil niet iemand zijn op wie wordt neergekeken. Waarvan akte, op deze Paaszaterdag, met stralend weer.

[kikotapasando]

Meerdere ordeverstorende passagiers en bestuurders van drones veroordeeld

Meerdere ordeverstorende passagiers en bestuurders van drones veroordeeld Nieuwsbericht | 27-03-2024 | 17:42 De officier van justitie eiste op woensdag 27 maart tijdens een themazitting luchtvaart straffen tegen verschillende verdachten die zich ofwel aan boord van een vliegtuig hadden misdragen of met een drone vlogen op een plek waar dit niet mocht. De verdachten moesten allemaal voor de…

[keynewssuriname]

Slachtoffer en moeder moeten getuigen in ontuchtzaak tegen stiefvader

Verdachte R.A. staat terecht voor seksueel misbruik van zijn minderjarige stiefdochter. Hij beweert echter dat zijn ex-vriendin haar dochter tot de beschuldiging heeft aangezet nadat hij de relatie heeft beëindigd. De moeder en het meisje hebben een oproep van de rechter genegeerd, maar worden opnieuw gedagvaard. Ondertussen geniet de verdachte steun van twee zussen die in zijn voordeel hebben getuigd. Vorige week bevestigden de zussen in de rechtszaal dat ze op de hoogte waren van het verhaal over de vermeende handelingen van hun broer. Ze zijn echter van mening dat hij zich niet heeft misdragen. Volgens hen kwam het meisje pas met het verhaal naar buiten nadat hun broer had aangegeven dat hij de relatie met haar moeder wilde beëindigen. Beide zussen hebben de ex-vriendin van de verdachte afgeschilderd als een vrouw ‘die niet weet hoe het hoort’. Ze zou zich niet bezighouden met het huishouden en de hele dag op straat rondhangen. Ze denken ook dat zij de relatie niet al te serieus nam. Volgens de zussen houdt het slachtoffer zich bezig met verschillende jongens en blijft ze regelmatig tot laat op straat. Beide getuigen beweren, net als de verdachte, dat er sprake is van een complot tegen R.A. Volgens de aanklacht heeft hij het meisje betast, of op zijn minst een poging daartoe gedaan, of geprobeerd haar te overtuigen hem toe te laten. Naast het slachtoffer en haar moeder, zal mogelijk nog een getuige worden gehoord wanneer de behandeling van de zaak in januari 2024 wordt voortgezet. Read the full article

[actuma]

Man bijt agent tijdens aanhouding in Den Haag in been

Den Haag - Een 35-jarige man misdroeg zich in een bar aan de Grote Marktstraat in Den Haag en weigerde deze te verlaten. Toen hij werd aangehouden, verzette hij zich hevig en beet hij een agent in zijn been. Dit gebeurde op zondagavond 1 januari rond 22.45 uur. Misdragen Beveiligers belden de politie nadat de man zich misdroeg en weigerde de bar te verlaten. Agenten begeleidden de man naar buiten en vroegen meermaals of hij zich kon identificeren. Nadat hij dit keer op keer weigerde en zich bleef misdragen tegenover de agenten en beveiligers, werd hij aangehouden. De verdachte verzette zich hevig tijdens de aanhouding, waardoor de twee agenten geweld moesten gebruiken om hem in de politieauto te kunnen zetten. Tijdens zijn verzet beet hij een collega, waar de agent een flinke bloeduitstorting in zijn onderbeen aan overhield. De verdachte zit op dit moment nog vast. Bron: Politie Read the full article

[janneke-raaphorst]

Ze willen ons van de wereld jagen, maar de wereld is rond!!

Storytelling Eigen Wijsheid

Bij mezrab heb ik gehoord dat in Iran in de storytelling traditie mythische verhalen worden verteld en het vertellen van je eigen verhaal not done is. Hier in Nederland vind je een verzameling van de eigenwijste mensen ter wereld.

Dus vertel je je eigen verhaal en blaas je het op tot mythische proporties.

Er schuilt wijsheid in mythische verhalen. Ze zijn al zo vaak doorverteld ...

Ken je Songlines van aboriginals uit Australie. Aboriginal betekent een inwoner van een land sinds het begin der tijden

"ab origin", vanaf het begin.

Ken je native americans, de genen die geboren zijn in america of de caribische eilanden?

 Native of Indigenous People zijn mensen bij de wijsheid van de plek aangeboren is. Inboorlingen. Indigena komt uit het latijn en betekent hetzelfde als native, van nature afkomstig uit een plek.

 Hoe krijg je toegang tot de wijsheid van de plek? Hoe zit dat in Nederland, met ons zelf gemaakte land? Waar zijn de inboorlingen in nederland?

 ik kom uit amsterdam en vanaf mijn 18e vond ik het tijd worden om uit huis te gaan. Maar op die leeftijd heb je nog geen woonduur opgebouwd bij de woningbouw. Ik had wel een vriendin wiens vriendje met een groepje in woonwagens woonde op een gekraakte plek. Toen ik op een dag bij haar langs was bleek dat er een wagentje leeg was en als schuurtje werd gebruikt

ik vroeg of ik daar in mocht wonen. Ik werd besproken en bekeken en er werd besloten dat ik te mooie kleren aan had om zelf een wagen op te kunnen knappen dus ik mocht een tijdje op proef komen en bewijzen dat ik mijn eigen huis kon verzorgen.

Het was december en we werden meteen ontruimd. Mijn eerste nacht was op het veldje naast de brug bij Durgerdam. Ik werd wakker in een kerstkaart onder drie dekens want er ontbrak nog een onderdeel om mijn kachel aan te sluiten.

 Na nog drie verhuizingen en ontruimingen, kwamen we op de parkeerplaats van ADM terecht, toen nog helemaal leeg.

De woongroep besloot naar Arnhem te verkassen, maar ik had niets te zoeken in Arnhem. Ik zou gaan studeren in Amsterdam aan de Rietveld Academie. Dus ik vroeg of ik binnen op het ADM terrein mocht wonen, in plaats van buiten het hek.

Ik was inmiddels omsingeld door een familie uit amsterdam west die tot de islam was bekeerd. Een man met een knoop in zijn baard, zijn vrouw en minstens vijf kinderen met blond haar en blauwe ogen die mustafa en suleiman etc heetten.

Ze kwamen bij me thee drinken en de vloer werd altijd plakkerig van de omgevallen thee met al mijn suiker.

 Op de vergadering werd besloten dat ik, net als niemand anders, zomaar binnen het hek mocht komen wonen tenzij iemand me uitnodigde zijn of haar (en alles ertussen in) buurvrouw te zijn. "Kom volgende vergadering maar terug."

Suwanne kwam meteen naar me toe en zei dat ze mij wel als buurvrouw wilde hebben. Toen het bij de volgende vergadering werd goedgekeurd blaften alle honden en ik mocht ik 45 gulden huur gaan betalen.

 Ik was inmiddels twintig en zo verlegen en onzeker. Iedereen daar was minstens ik weet niet hoe oud en volwassen. Wat ik niet besefte was dat zij waarschijnlijk dachten dat ik fris en jong was. Of dat zij helemaal niets over mij dachten. Maar omdat ik zoveel over mezelf dacht namen die gedachten alle ruimte in, in plaats van gevoelens voor deze bijzondere plek.

 Ik dacht dat ik mijn eigen vrienden moest gaan maken en mijn eigen plek gaan maken om te kraken. Ik dacht dat als ik op die plek woonde beter voor mijn wagen zou moeten zorgen in plaats van naar school gaan. Ik heb mijn wagen toen weggegeven aan iemand anders die in een lekkende caravan woonde.

Er stond op: Ze willen ons van de wereld jagen, maar de wereld is rond.

 Dat was 14 jaar geleden. Ruigoord is er nog steeds maar hoe...

Ik miste het leven op de ADM. Als je eenmaal die vrijheid hebt genoten kun je overal gaan wonen, maar diep van binnen wist ik waar ik me thuis voel. Ik nam weer contact op met Suwanne precies op het moment dat zij met haar bar, de Clit Club, garage van Barbara ging bezetten. Sindsdien ben ik er bijna altijd bij, hier op Ruigoord, met Klauterwerck of in de tuin op ADM. Ik adem ik weer ADM.

 Ik hou van de plek. De mensen die er zijn, leer ik kennen en ik hou ook van ze omdat we liefde voor de plek delen. Nu wonen er hele leuke lieve mensen van mijn leeftijd. En de mensen die toen mijn leeftijd nu waren blijken nog steed heel lief en leuk te zijn. En eigenwijs.

Ik hoorde dat de moslim vrouw is overleden. Ze had me destijds een lieve kaart gegeven waarop ze me veel geluk binnen het hek wenste. Met tekeningen met bomen erop. Hun kinderen wonen er nog en hebben nog meer kinderen gemaakt.

 Ik voel me dicht bij de bron. De codes van de stad gelden hier niet. Dat zijn slechts korstjes. Je zijn is sterker dan je verhaal. Het is een bron van wijsheid, een bron van eigen wijsheid. Het Engelse woord voor bron is source. Het Engelse woord voor tovenaar is sourcerer. Op deze plek komen tovenaars samen. Er heerst een diep gevoel van nu. 

 De plek wordt nu bedreigd. (precies uitleggen hoe & wat?) De liefde voor deze plek komt uit het diepst van mijn hart, vandaar dat de bedreiging door merg en been gaan.

 Op een dag afgelopen najaar hadden we de bar open in Suwannes tuin. Het was een zwoele september avond, we hadden de neon lichten aan (BAR). De buurman kwam af op de muziek. Hij klom door het gat in het hek dat hij voor zijn honden heeft getimmerd. Hij woonde er toen ik daar in het hoekje woonde ook al. Jan, hij werkt bij de koperen ploeg, het bedrijf dat schepen het kanaal binnenloodst vanaf IJmuiden. Hij had zijn vriendin meegenomen, uit de categorie pittige blonde meid.

Ze vroeg aan verschillende mensen hoe die zoal een inkomen verzamelde.

Ik ben dat rietveld doorgekomen, werk met tekst en textiel. Ik weef met draden en verhaallijnen. Ik doe klussen en voorstellen. Ik zag suwanne twijfelen of ze het antwoord aan famlie en kenissen op feesten en partijen zou geven of het antwoord aan intimi in onderonsjes.

 Toen zij iedereen uitgehoord had en zei hoe interessant ze het wel niet vond, was het mijn beurt: "Wat doe jij eigenlijk voor de kost?" Het bleek dat we een beroepsmilitair aan de bar hadden. Ze zat bij de luchtmacht en was helicopterpiloot. Voordat ik daarop inging wilde ik toch even van de gelegenheid gebruik maken. Stel dat we inmiddels in Terminator 18 zitten.

(De film met Arnold Swarzenegger kind/vrouw/ingewikkeld) Tegenover de inrit naar ADM is een helicopterveld. Stel dat de tegenpartij Luske erven zich zo gaan misdragen dat we echt in het wilde westen zijn. Dan wil ik voorbereid zijn.

 Of ze kon uitleggen hoe je een helicopter bestuurt. Dat is dus ongeveer net zo moeilijk als je hand op je hoofd ronddraaien en je andere hand op je buik heen en weer bewegen terwijl je onregelmatig stampvoet. Als ik het goed heb zijn er pedalen voor je voeten die de staart besturen voor de richting die je uitvliegt. Je rechterhadn heeft een joystick voor de hoogte. Je linkerhand heeft een stuurknuppel voor gas en licht ofzo.

Iedereen die er instapt zou meteen neerstorten zei ze. Al was je nog niet eens opgestegen.

 (al die metaal werkers, is het niet tijd om een helicopter simulatie cabine te bouwen voor ADM D-Day. oefenen in de papillion)

 De volgende belangrijke vraag was of ze tijdens haar helicopter vluchten onlangs nog stammen had ontdekt die in de nederlandse bossen leven... Nederlandse uit de klei getrokken inboorlingen op boorplatformen... echte Indigenous People Of The Netherlands...

?

Ze werd even stil, dacht na en zei toen "ja... hierzo"

[avondurenvanroos]

#32 Je kunt het leven dus ook opsnuiven, II.

De trappen riepen een dramatische klaagzang op en vragen naar een lift en vooral zorgen voor morgen. Ze zagen al voor zich hoe ze gaar de treden zouden moeten beklimmen naar de derde verdieping.

Het appartement van Toby was geweldig. Ik had hem pas een keer ontmoet, met koningsdag, en de indruk die hij bij me had achtergelaten werd meteen weer bevestigd door het interieur. Overal hingen kleden en posters op de muren. Monet hing met zijn impressionistische Franse landschap in de keuken. De vlekkerige vrouwen werkten boven de afwas op het aanrecht. In de woonkamer projecteerde Wim een obscure, edgy film waar veel rare naakte mensen in voor kwamen met een beamer op de witte muur. Toby en een vriendin stonden op het kleine balkon te roken, de keukendeur wagenwijd open en allebei leunend tegen een kant van het kozijn. Toen de jongens door liepen naar de woonkamer, dook ik de keuken in. Toby gaf ik een knuffel en ik stelde me voor aan zijn vriendin, Maya. Toen ik terug liep naar de rest keek ik nog even om naar hoe de rook die ze uitbliezen nog een beetje verlicht werd door de lamp aan het plafond.

Het waren allemaal plaatjes als je ze soms zag in fotoseries over jonge mensen waarin je kon zien dat die mensen met hun aparte kleren en warrige haar en ongeveinsde nonchalante houdingen het leven vastgrepen maar al het andere loslieten. Van dat soort plaatjes kreeg ik een beklemmend gevoel in mijn borst. Ze gaven me een drang naar rondslenteren over lege wegen, midden op straat, en lege drankflessen in bosjes smijten en heel hard schreeuwen dat de wereld de tering kan krijgen. Ze plantten de angst in me dat ik dat soort dingen meer moest doen, dat we maar een keer jong waren. Dat als ik iedere dag in bed lag en series keek en sliep ik tijd aan me voorbij liet gaan dat ik zulke plaatjes zelf kon beleven. Dat als ik een keer op een vrije zaterdag thuis door bracht ik een moment voor avontuur en herinneringen miste. Dat was het verantwoordelijkheidsgevoel dat ik wilde hebben, ook al was het angstaanjagend.

Die avond niet. Die avond was ik precies waar ik wilde zijn. Met een paar van mijn oudste vrienden, gewoon in een woonkamer waar ik nog nooit was geweest maar wel mijn ogen uit keek en in een stad die ik niet goed kende.

Wim gaf ons bier en ik zette de grote fles goedkope witte wijn die ik had meegesleurd koud. Toen iedereen een plekje had gevonden en Wim er klaar voor was gaven we de cadeautjes. Bas duwde hem een potje Vaseline in zijn handen en ik haalde de banaan te voorschijn. De uitdrukking op het gezicht van onze vriend was op dat moment al onbetaalbaar. Een mengeling van schaamte en een grote: ‘Echt?’.

Hij keek even verwachtingsvol naar de met roze glitterpapier ingepakte doos die Bas daarna uit zijn tas toverde. Onze grote grijnzen dimden dat lichtje.

Met moeite kreeg hij de vele lagen plakband er vanaf en opende het pakketje. Hij graaide.

Zijn hand kwam omhoog met een zwaaiende,zwarte plastic lul die bijna langer was dan zijn onderarm.

‘Jullie hebben echt een dildo gekocht voor me.’

‘Na al die jaren,’ mompelde Jasper.

Toby stond naast Wim, met een rustige, geamuseerde blik in zijn ogen.

‘Ik heb er al een paar, maar deze zal erg handig zijn.’

Wim lachte zijn lage lach, zijn knokkels voor zijn gezicht, zijn tanden maar half zichtbaar door zijn vuist. Ik was zo blij dat hij Toby had gevonden. Toby was goed voor hem. Hij liet hem lachen. Hij leek vrolijker. Wim was veel veranderd sinds ik hem in zijn te grote groene vest door de gang had zien lopen op onze Middelbare school. Mijn nicht kende hem, ze had me verteld dat hij ‘gay’ rookte en emo was. Al had ik dat zelf ook wel af kunnen leiden aan het lange zwarte haar wat hij om de minuut weer half over zijn gezicht worp, waardoor je eigenlijk alleen zijn mond en een stuk wang kon zien, de afgetrapte Vans en de lip piercings.

Ik had hem desondanks cool gevonden.

Toen hij doorstroomde naar de havo en in mijn filosofieklas kwam herkende ik hem meteen. Hij lachte me uit toen onze excentrieke, te veel op Sartre lijkende leraar me vroeg of ik me meer mens of vrouw voelde en ik antwoordde dat ik me meer mens voelde en hij me daarna uitmaakte voor lesbienne ‘omdat mensen die vielen op hetzelfde geslacht vaak dat antwoord gaven’. Mijn rode kop was grappiger geweest dan de bestempeling en dat realiseerde ik me maar al te goed terwijl de aparte man me tartend aankeek en grijnsde als een gek. 

Wim was niet meer de rare emo die vrouwelijke trekjes vertoonde als hij aan zijn peuk lurkte en met gebogen schouders en zijn hoofd omlaag in een soort mysterieuze bedachtzaamheid gehuld rondliep. Hij was niet meer de vage hipster die zo sociaal awkward kon zijn dat hij niet eens echt met mijn ouders durfde te praten. Hij was nog wel een vage hipster, maar sinds de tijd dat we bevriend raakten was hij zo veel empatischer, zo veel zachter en zo veel opener en relaxter. Het was net alsof hij muren af had gebroken sinds hij samen was met Toby en het deed me goed om dat te zien.

De dildo werd rondgegeven omdat hij naar de aardbeiensmaak fluoride van de tandarts bleek te ruilen en het ding leuk wiebelde. De aders waren de touch die het afmaakten.

Daarna verzonken we allemaal in chaotische gesprekken. Ik had me op de bank gewurmd tussen Brian en Wim en dronk samen met de bijna jarige wijn totdat hij zo enthousiast voorstelde om wodka te gaan drinken dat ik zwichtte.

Op een gegeven moment viel het gesprek op het weekend daarvoor. Ik was naar Breda gegaan, waar nu niet alleen Bas en Jasper woonden, maar ook mijn zusje. Ik was nog niet op haar studentenkamer geweest sinds ze uit huis was en ze had me uitgenodigd om mee te gaan stappen. Sinds Emma er woonde was ze al vaak uit geweest met Bas en hadden ze een vriendschap opgebouwd die me verwonderde en blij maakte. Ook al hield ik in mijn achterhoofd dat ik sinds ik Bas kende opmerkingen over haar uiterlijk had moeten verdragen, samen met de vragen of ze weer single was en of hij haar nummer mocht.

Dus Bas was naar Emma’s huis gekomen, samen met Teuntje, een vriend van de jongens die ik wel kende maar niet goed. Hij was een beetje simpel en we hadden niet erg veel gemeen. 

We hadden ingedronken, waren gaan stappen en weer naar huis gegaan. Het was alleen een vrij chaotische avond geweest, waarbij ik en mijn zusje stiekem te veel hadden gedronken en ik gaten heb waar de alcohol happen nam uit het begin. De eerste tent waar we binnen liepen wees Emma de dag erna aan toen we uit eten waren met onze ouders, maar ik wist niet eens meer dat we samen de mannenwc in waren gedoken omdat er een rij stond bij de vrouwen.

Emma was haar jas kwijt geraakt, ik liet om de haverklap mijn tas inhoud op de grond kletteren omdat hij van mijn schouder bleef zwaaien en ik te dronken was om hem fatsoenlijk om te doen, er drentelde de hele tijd een jongen om mijn zusje heen die een huisgenoot van Teuntje was en haar wel zag zitten maar waar ze de naam telkens van vergat ook al had ze hem al gezoend. Ze viel door haar hoge hakken, waarna ik in een klap een stuk nuchterder was en zij alleen maar dronkener leek te worden. Tijdens een zoektocht naar pleisters belandden we in een friettent waar ik eten kocht zodat we er even konden zitten en haar wat konden laten opknappen. De arabische mannen achter de toonbank waren aardig en lachten me bemoedigend toe. Uiteindelijk gaf ik drie kwart van een bakje friet aan twee meisjes nadat ze hadden gevraagd om een elastiekje voor het meisje wat op de wc zat over te geven, maar konden we wel even  zitten en rustig cola  forceren aan het meisje waar ik tot mijn twaalfde een kamer mee had gedeeld.

De volgende dag zat ik drie keer op de vloer van de wc en kotste ik water en sinaasappelsap uit als een soort van fontein. Want de klapper op de vuurpijl was geweest dat ik nog wodka had gedronken toen we bij Teuntje in de keuken zaten. Emma was boven met de jongen waarvan ze de naam nog steeds niet kon onthouden en Bas, Teuntje en ik zaten nog een soort nabespreking te houden. Met cola en wodka. Los van elkaar, een beetje voor nu en een beetje voor later. Niet dat het hielp.

De reden dat ik nog een paar teugen wodka door mijn keel had gegoten was dat Bas na een tijdje doodleuk vroeg of ik met hem mee naar huis wilde. Goed, er was een opbouw van onhandige knipogen door zijn dronkenschap en een paar keer had hij er zijn lippen bij getuit in een sensueel gebaar wat me meer ongure rillingen bezorgde dan opwinding.

Uiteindelijk probeerde hij het zo ver te spelen dat hij me vertelde dat Emma bleef slapen en ik wel in zijn bed mocht. Ik kon hem vertrouwen, zei hij. Hij sliep wel op de grond.

Dus toen Jasper erover begon en ik meteen uitbarstte in lachen en het verhaal vertelde, pakte hij me onmiddellijk terug. Ik had hem verteld over Phillip. In iets te veel geur en kleur.

‘Ik zou wel beter zijn dan die gast uit je oude studentenhuis.’ Vuurde hij terug.

‘Jij hebt ook wel veel seks de laatste tijd, hè Roos.’ Merkte Wim op. Ik schudde mijn hoofd.

‘Jij kleine slet,’ grijnsde Malcolm. Ik gaf hem mijn meest ijzige blik maar het schaamrood op mijn wangen brandde er dwars door heen. Ik verborg mijn gezicht in mijn handen.

‘Jongens, ik heb seks gehad met vijf mensen. Vijf. Op een hand te tellen.’ Ik gooide mijn hand de lucht in.’En seks is leuk. Don’t shame me. I’m just having fun. Dat probeer ik tenminste, want dat is dus niet altijd een gegeven zoals jullie hebben vernomen ondertussen.’

‘Heb je geen waardigheid?’ Stoomden ze door. ‘Als je zo maar seks hebt met iemand heb je wel een lage standaard.’

Ze keken me allemaal met pretoogjes aan. Ik liet ze maar. Hier was niets tegen in te brengen.

‘De enige standaard die Roos heeft zit op haar fiets,’ Jasper krabde aan de haren op zijn bovenlip en keek me expres maar vluchtig aan. Ik kneep mijn ogen naar hem samen maar realiseerde me vrij snel wat mijn wederwoord was.

‘Mijn fiets heeft geen standaard,’ ik hief mijn glas wodka gemixt met zulke goedkope energydrank van de supermarkt dat hij kwam in een anderhalve liter plastic fles met duits opschrift in plaats van blik.

En we lachten.

Daarna keek ik om me heen.

‘Roken?’

‘Roken.’

Met een paar man stonden we op en propten we ons op het kleine balkon zodat we onze nicotineverslaving konden tevredenstellen.

Dit was hoe we waren.

We waren nog steeds de tieners die elkaar bij toeval hadden gevonden.

We waren nog steeds bezig met onze weg te zoeken.

Maar die avond waren we samen en de sterke verhalen die we vertelden om elkaar zo belachelijk te maken dat we alleen maar konden lachen gaven ons ideeën voor meer en het was zoals vroeger. 

Al zaten we nu wel ergens binnen en niet in een stervenskoud speeltuintje in een Brabants gehucht waar we dekens en warme thee in thermosflessen uitstalden en we mijn vaders whiskey dronken die ik soms meepikte uit de kelder om de alcohol ons de illusie te laten geven dat we het comfortabel hadden.

Iedere keer dat we elkaar zagen was iedereen weer gegroeid. Was iedereen voor uit geschoten in het leven en de kwaliteit daarvan. We werden steeds gelukkiger, leerden steeds meer over ons zelf en onze plek in de wereld.

En toen we daar op dat balkon stonden, en nog een handvol meer keren die avond, keek ik naar alle gezichten die naar de met flatgebouwen overgoten horizon gedraaid waren en voelde mijn hart overvloeien. Ik was te gelukkig, te blij. Even vroeg ik me af of ik me zorgen moest maken over of de jongen mannen waarmee ik was ooit uit mijn leven zouden stappen, maar ik besloot dat dat nergens voor nodig was.

Ze kwamen toch niet van me af.

[mythischemiems]

Mag ik vragen waar die mark rutte miem over ging? Heb ik iets gemist of..?

iets wat ie laatst zei over mensen die zich misdragen tijdens oud en nieuw 👇

[wijwielennaarazie]

Woensdag 06/02/2019

Rampuri

Wanneer ze ons gisteren vroegen om welk uur we willen opstaan, hadden we 8u gezegd. ' Okay, no problem!'

Om 6u45 worden we gewekt. Surrender, de vader des huizes, wil ons voorstellen aan z'n goede vriend Rajendra en we moeten samen thee drinken. Half slaperig gaan we buiten zitten en beantwoorden al hun vragen. Niet veel later worden we van ontbijt voorzien en worden we rondgeleid door de plantage.

Gelukkig gunnen ze ons daarna nog even rust. Om 14u zullen ze ons terug vergezellen en ondertussen kunnen wij wat rusten en bijslapen. (Hangmatje in de zon). Blijkbaar is er iets fout met hun klok, want om 12u30 staan ze daar alweer.

Ze vragen of we honing willen. Een van de zonen gaat gewapend met een brandend stukje stof een bijennest uit een struik halen. Een gevaarlijke opdracht. De rook verdooft echter de bijtjes. En de honing is heerlijk.

Kort erna springt de electriciteit aan en kunnen we ons wassen met water gepompt uit de bodem. Het heeft een heerlijke temperatuur en is bovendien drinkbaar.

Rond de late namiddag wandelen we naar het dorp waar we een korte rondleiding krijgen. De meeste huizen zijn eigenlijk eigendom van Surrender. Het is een beetje de grote landeigenaar daar. Zowel Joanna en ik worden voorzien van traditionele kleren voor het trouwfeest. Tot groot jolijt van de buren.

Tijdens het feest moet Joanna even bij de vrouwen bijven terwijl ik naar een ceremonie moet met enkel de mannen. Ik zie beide vaders van het echtpaar met geld handelen en niet veel later wordt er geld uitgedeeld aan iedereen. Hoe dichter je bij de familie staat hoe meer waarde het biljet. Ik kreeg toch 10 roepie 😂.

Daarna begint het feest. Er is een enorm buffet met heerlijk Indisch eten. Iedereen kan z'n buikje rondeten (1500 gasten). Aan de andere kant van het terrein staat een grote soundsystem waar luide muziek uit knalt. Enkele de jonge meisjes en wat kinderen dansen. Joanna moet hen al snel vergezellen op de dansvloer. Heel de avond lang worden er foto's van ons genomen. De familie moet enkele malen het volk rond ons wegjagen. Maar we amuseren ons enorm en genieten van de muziek. Wanneer we ons zelf aan een danspasje wagen ( op vraag van Surrender en z'n broer) loopt het echter wat uit de hand. We hadden het niet echt door maar er staan op dat moment enkel mannen op de dansvloer (alle vrouwen zijn plots, heel stilletjes naar huis gekeerd). En Joanna krijgt er volle aandacht. Veel van de oudere mannen zijn op dat moment al erg dronken en willen uiteraard indruk maken op Joanna met hun dansmoves (alsof ze beter kunnen dansen dan ik). Maar zowel Surrender als een van de broers voelen zich daar niet zo goed bij en vragen ons of het niet beter is als we stilaan huiswaarts keren. Er wordt ons wat later verteld dat er eigenlijk geen gevaar is, maar dat sommige mannen zich vanwege de drank wat kunnen misdragen.

We nemen dan maar afscheid en keren terug naar ons hutje. Morgen zullen ze ons pas om 9u wekken, gelukkig.

[debbievandepavert]

Shanghai 2.0

Nu ik wil gaan typen, moet ik alweer hard nadenken over wat we allemaal hebben gedaan maar daar komt ie. Vrijdag rond 13.00 kwamen we weer aan in Shanghai, nadat we onze spullen hebben gedumpt bij het hostel (het wordt al bijna ons 2e huis) zijn we naar pudong gegaan. Pudong is de andere kant van de rivier, hier kijk je dus niet uit op alle hoge gebouwen maar sta je ertussen. Zo bizar hoe hoog die gebouwen zijn. Als eerst zijn we in een hotel gegaan waar we naar de 88e verdieping konden. Vanuit hier hadden we een fantastisch uitzicht over de stad, ik kan het nu niet omschrijven hoe vet het was maar ook als je daar staat is het niet te bevatten hoe hoog je zit. Daarna zijn we gaan eten bij blue frog, eindelijk weer ff een hamburger met patat (wat hebben we hier van genoten zeg). Vervolgens zijn we naar t hotel gegaan om ons klaar te maken voor een drankje in de ‘bieropener’ op de 92e verdieping, ook dit was fantastisch. Daarna nog even een club opgezocht en vervolgens lagen we om 01.00 in bed. Zaterdag zijn we eerst de stad in gegaan omdat Nikki een broek moest want ze was uit haar broek gescheurd (zij was niet de eerste want Isabel, Amber en ik zijn ook al uitgescheurd dus Charlotte is ernstig bang dat het haar ook gaat gebeuren). Vervolgens gingen we naar de huwelijksmarkt in peoples square, weer iets wat zo bijzonder is aan dit land. Honderden ouders die opzoek zijn naar een vriend of vriendin voor hun zoon of dochter. Er staan allemaal paraplu’s met blaadjes waar opstaat: wat de leeftijd, de lengte, de opleiding etc is. Het is niet te bevatten hoe dat hier in z’n werking gaat. Vervolgens naar de yuyuan garden geweest en daar de tempel bezocht en in de tuinen gelopen. Daarna hebben we ons weer lekker misdragen op de fakemarket want wat wordt je daar fanatiek van zeg. Zinnen als, give me a special price, Noo that’s way to much, I am student, What is your maximum price, vliegen je om de oren, het is net een sport haha. Daarna hebben we weer overheerlijke sushi gegeten en ons klaar gemaakt voor de avond, want we gingen alvast Ambers verjaardag vieren. Daar een fantastische avond gehad en het mooie weekend afgesloten.

[keynewssuriname]

Slachtoffer en moeder moeten getuigen in ontuchtzaak tegen stiefvader

Verdachte R.A. staat terecht voor seksueel misbruik van zijn minderjarige stiefdochter. Hij beweert echter dat zijn ex-vriendin haar dochter tot de beschuldiging heeft aangezet nadat hij de relatie heeft beëindigd. De moeder en het meisje hebben een oproep van de rechter genegeerd, maar worden opnieuw gedagvaard. Ondertussen geniet de verdachte steun van twee zussen die in zijn voordeel hebben getuigd. Vorige week bevestigden de zussen in de rechtszaal dat ze op de hoogte waren van het verhaal over de vermeende handelingen van hun broer. Ze zijn echter van mening dat hij zich niet heeft misdragen. Volgens hen kwam het meisje pas met het verhaal naar buiten nadat hun broer had aangegeven dat hij de relatie met haar moeder wilde beëindigen. Beide zussen hebben de ex-vriendin van de verdachte afgeschilderd als een vrouw ‘die niet weet hoe het hoort’. Ze zou zich niet bezighouden met het huishouden en de hele dag op straat rondhangen. Ze denken ook dat zij de relatie niet al te serieus nam. Volgens de zussen houdt het slachtoffer zich bezig met verschillende jongens en blijft ze regelmatig tot laat op straat. Beide getuigen beweren, net als de verdachte, dat er sprake is van een complot tegen R.A. Volgens de aanklacht heeft hij het meisje betast, of op zijn minst een poging daartoe gedaan, of geprobeerd haar te overtuigen hem toe te laten. Naast het slachtoffer en haar moeder, zal mogelijk nog een getuige worden gehoord wanneer de behandeling van de zaak in januari 2024 wordt voortgezet. Read the full article

[actuma]

UEFA geeft Feyenoord harde straf: geen uitsupporters en thuis blijft Noordzijde dicht

De UEFA heeft Feyenoord hard gestraft voor het vele vuurwerk tijdens het thuisduel met Lazio en de ongeregeldheden bij de uitwedstrijd tegen Sturm Graz, die beide in de Europa league werden gespeeld. In het eerstvolgende Europese uitduel mogen de Rotterdammers geen supporters meenemen en tijdens de returnwedstrijd moet de Noordzijde van de Kuip dicht blijven. Wanneer supporters zich binnen de komende 2 jaar opnieuw misdragen, zal er weer een verbod worden opgelegd voor de supporters bij een Europees uitduel. De ongeregeldheden in Graz zijn de voornaamste reden van de harde straf en hiervoor krijgt Feyenoord dan ook nog eens 50.000 euro boete opgelegd. Voor het vele vuurwerk bij de thuiswedstrijd tegen Lazio komt daar nog een boete bovenop van 30.000 euro voor het afsteken van vuurwerk en gooien van voorwerpen op het veld en 26.000 euro voor het niet vrijhouden van de trappen. Read the full article

[stefselfslagh]

Handleiding voor oprechte excuses.

Dit stuk verscheen op 17 september in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Van Bart De Pauw tot Will Smith, van Gert Verhulst tot Beyoncé: steeds vaker bieden publieke figuren al dan niet in tranen hun 'diepgevoelde' excuses aan. Maar zijn de verontschuldigingen wel van goede kwaliteit? Stef Selfslagh puurde uit de spijtbetuigingen van de jongste maanden een snelcursus sorry zeggen.

Er gaat tegenwoordig geen week voorbij of iemand biedt ons met ogen die schuldbesef moeten rapporteren zijn excuses aan. De Amerikaanse acteur Will Smith zei sorry omdat hij stand-up-comedian Chris Rock tijdens de Oscaruitreiking een pets in het gezicht had gegeven. Neil Parish van de Britse conservatieven verontschuldigde zich omdat hij in het Lagerhuis naar niet nader gespecifieerde porno had gekeken. Prins Joachim, zoon van prinses Astrid, vroeg vergiffenis omdat hij tijdens de covidcrisis 'wat kan mij mijn voorbeeldfunctie schelen' had gemompeld en naar een lockdownfeestje was gegaan. Koen Pelleriaux van het GO!-onderwijs sloeg mea culpa omdat hij in een interview gesuggereerd had dat onze leerkrachten de ambitie hebben van een boomstronk. En Beyoncé bood haar excuses aan omdat ze op haar nieuwe album een zin zingt die mogelijk beledigend is voor mensen die lijden aan spasticiteit. 

Sommigen zien in de explosie van het aantal publiekelijke geuite sorry's een geruststellend teken van beschaving. 'Ik ben blij dat de maatschappij eindelijk wat minder bot wordt. Laten we daar dankbaar voor zijn en rond een met respect voor fauna en flora aangelegd kampvuur gaan zitten.' Anderen zien in onze excuseerdrang het ultieme bewijs dat we in een hypersensitieve tijdgeest leven waarin altijd wel iemand zich gekwetst voelt. 'Ik zeg het al jaren: de Westerse cultuur is een slachtoffercultuur geworden. We moeten ons dringend opnieuw vermannen en ja, ik ben er fier op dat ik met het woord 'vermannen' zowel transvrouwen als panseksuelen schoffeer.'

De waarheid ligt vermoedelijk ergens in het laffe midden. Het is prima dat er vragen gesteld worden bij onze geïnstitutionaliseerde ongevoeligheid voor alles wat buiten het eigen referentiekader valt. Maar dat neemt niet weg dat die maatschappelijke herijking soms tot redeloze buitensporigheden leidt. Wanneer een songtekst zo ongevaarlijk moet zijn dat alleen mensen die nadrukkelijk beledigd willen worden er nog aanstoot aan kunnen nemen, zijn we niet de meest weerbare versie van de mensheid die we kunnen zijn.

Maar of u de huidige sorrycultuur nu lovens- dan wel betreurenswaardig vindt, er is vooral een probleempje met de sorry's zélf. En dat komt hierop neer: onze excuses klinken veel te vaak als insults, added to injuries. Wat op sociale media of in persoonlijke gesprekken de indruk moet wekken een verontschuldiging te zijn, is in werkelijkheid vaak niets anders dan een verwijt, een beschuldiging of een uitvlucht. Daarom: een snelcursus sorry zeggen, en wel in de vorm van tien bruikbare adviezen. Zo hoeft u na uw initiële sorry niet ook nog eens sorry te zeggen voor de manier waarop u sorry hebt gezegd.

1. Zeg sorry voor uw gedrag, niet voor de reactie van de ander.

Toen kunstenaar Jan Fabre zich in de rechtbank moest verantwoorden voor geweld, pesterijen en ongewenst seksueel gedrag, las zijn advocate een handgeschreven brief van hem voor. Daarin stonden onder meer deze zinnen: 'Ik bied mijn oprechte verontschuldigingen aan aan wie zich door mij gekwetst voelt. Ik wens jullie de anarchie van de schoonheid en de liefde toe.' Dat klinkt grootmoedig, maar het betekent eigenlijk: 'Het probleem is niet dat ik mij ten opzichte van jullie misdragen zou hebben, het probleem is dat jullie provinciale zieltjes zo snel gekrenkt zijn.'

Ook in het stalkingproces tegen televisiemaker Bart De Pauw werden er excuses uitgesproken. 'Ik wil graag mijn verontschuldigingen aanbieden aan alle mensen die mijn gedrag storend vonden", zei De Pauw in de rechtbank van Mechelen. 'Het spijt mij voor al jullie gevoelens van ongemak en verdriet.' Vrij vertaald: 'Het is onbegrijpelijk dat jullie mijn gedrag storend vonden, maar aangezien jullie blijkbaar al bij het ontvangen van een paar speelse sms-berichten emotietjes van ongemak voelen opborrelen, zal ik maar sorry zeggen.' Sorry zeggen voor de reactie van de ander in plaats van voor je eigen gedrag is in deze age of apology een klassieker. Het lijkt alsof je sorry zegt, maar wat je écht doet, is de ander ridiculiseren. 'Het spijt me dat je je gekwetst voelde' betekent zoveel als 'Wat ben jij lichtgeraakt, zeg'. 'Ik betreur ten zeerste dat je aanstoot hebt genomen aan mijn gedrag' wil zeggen 'Ik wou dat jij mentaal niet in de middeleeuwen was blijven hangen.'

De geveinsde verontschuldiging zegt maar één ding: 'Jij bent het probleem, niet ik.' En dat is uiteraard het laatste wat de persoon die u gekwetst heeft, ertoe zal aanzetten om u opnieuw in de armen te sluiten. Knoop het dus in uw toerekeningsvatbare oren: excuses dienen niet om u te helpen ontsnappen aan uw verantwoordelijkheid. Ze zijn bedoeld om de ander te overtuigen van uw schuldinzicht.

2. Erken wat er gebeurd is.

Een verontschuldiging is geen verontschuldiging als ze niet eerlijk benoemt wat er gebeurd is. Een zin als 'Ik herinner me niet dat ik je gisteren een lachkoe heb genoemd, maar als ik dat toch gedaan zou hebben: sorry dan' is qua spijtbetuiging niet echt efficiënt. De waarheid heeft haar rechten, zeker als je op vergeving uit bent. 

Om nog even terug te keren naar de zaak-De Pauw (de beste 'hoe richt ik mezelf communicatief ten gronde?'-casus in jaren): volgens Bart De Pauw zélf kan hem alleen maar verweten worden dat hij 'sms-jes met flirterige toon' verstuurde. Dat die flirterige toon bij momenten behoorlijk dreigend was en dat 300 sms'en per week in elke rechtbank ter wereld volstaan om het woord cyberstalking te rechtvaardigen, heeft hij nooit over zijn lippen gekregen. Het maakt zijn latere excuses hopeloos ontoereikend: je kan niet geloofwaardig sorry zeggen voor iets wat je volgens jezelf niet gedaan hebt.  

Hoe moeilijk het is om ten volle te erkennen wat je fout gedaan hebt, bewees ook de Amerikaanse komiek Louis CK, die er een gewoonte van had gemaakt om in het bijzijn van vrouwelijke collega's ongevraagd te masturberen. 'Ik ben mij nu pas bewust van de omvang van de impact van mijn acties', schreef hij in zijn verontschuldingsbrief. Waarmee hij eigenlijk bedoelde: 'Ik dacht godverdomme dat jullie het leuk vonden dat ik voor jullie ogen mijn blote lul leegschudde. Krijg nou wat.' Een reactie die het geloof in het empathisch vermogen van de heer CK alleen maar verder heeft aangetast. 

3. Verdrink uw excuses niet in zelfmedelijden.

Sommige mensen slagen erin om tijdens het uiten van hun doorvoelde excuses vooral aandacht te vragen voor hun eigen lijden. 'Ik voel me zo verschrikkelijk slecht dat ik jou dit heb aangedaan. Soms vraag ik me af of ik nog wel verder kan met mijn leven. Ik voelde me al langer kut, maar nu ik weet dat ik jou heb teleurgesteld, vind ik 's ochtends nauwelijks nog de moed om op te staan.'

Nu is het niet per se verkeerd om de ander mee te geven dat u afziet: een minimum aan hartzeer bewijst dat u niet de koude etterbak bent waarvoor u sinds uw misstap wordt aanzien. Maar als u meer woorden besteedt aan uw eigen kwellingen dan aan de pijn die u bij de ander hebt veroorzaakt, belandt u onvermijdelijk aan de verkeerde kant van de narcismeschaal. 

Neem daarom een voorbeeld aan de Japanners. Een Japanner gaat bij het uitspreken van zijn verontschuldigingen ook in overdrive, maar niet om medelijden op te wekken. "De directeur van een failliete bank speelt geen toneel als hij huilend om vergiffenis vraagt", schrijft een redacteur van de Nederlandse krant Trouw. "Hij neemt oprecht de verantwoordelijkheid die zijn functie met zich meebrengt en accepteert de bijbehorende schande. In Japan is je excuses aanbieden een kwestie van weloverwogen door het stof gaan en je aangetaste eergevoel herstellen." 

Onthoud: in tranen gedrenkte nederigheid is goed, van pathos doortrokken zelfmedelijden niet.  

4. Zeg alleen sorry als u het meent.

Het is niet omdat sommige mensen met een rood aangelopen gezicht eisen dat u uw excuses aanbiedt dat u dat ook moet doen. Toen er onlangs een video opdook waarin de Finse premier Sanna Marin met vrienden aan het feesten was, riepen zedenmeesters 'dat haar gedrag niet strookte met de ernst van haar ambt' en 'dat ze maar beter met geloofwaardige excuses kon komen.' Sanna Marin reageerde op de heisa door te melden dat ze net als iedereen recht heeft op een privéleven, dat ze net als iedereen haar vrije tijd met vrienden doorbrengt en dat ze net als iedereen van plan is om dat in de toekomst te blíj́ven doen.' Case closed, moraalridders terug in de mand. 

Ook al smeekt uw omgeving u om sorry te zeggen, spreek het woord alleen uit als u het ook meent. En als uw omgeving wel érg vaak op excuses aandringt, verander dan van omgeving. Vorige zomer miste de Engelse voetballer Markus Rashford een penalty in de EK-finale tegen Italië. Op vraag van de communicatie-adviseurs van de Engelse voetbalbond sloeg Rashford mea culpa: 'Het enige wat ik kan zeggen is sorry. Ik wou dat het anders was gelopen.' Terwijl hij uiteraard had moeten zeggen: 'Gemiste penalty's horen bij voetbal zoals Jennifer Saunders bij Joanna Lumley. Wie dat niet kan aanvaarden, moet maar een curlingfan worden.'

Nog dit: als uw excuses wél van de gemeende soort zijn, wacht dan niet te lang om ze te overhandigen. Will Smith wachtte vier maanden om zich in een video rechtstreeks tot Chris Rock te richten. Dat doet vermoeden dat zijn excuses veeleer geïnspireerd waren door zijn tanende populariteit dan door een aanval van uitgestelde spijt. Timing is ook in sorryland álles.

5. Een mondelinge sorry is beter dan een schriftelijke.

Een mondelinge sorry zegt: 'Ik heb een fout gemaakt en ik voel me niet te beroerd om je persoonlijk om vergeving te komen vragen.' Een schriftelijke verontschuldiging zegt: 'Ik heb een fout gemaakt maar ik moet vandaag ook nog naar de stomerij dus dump ik mijn excuses gemakshalve maar even in je mailbox.' Met andere woorden: het gaat niet alleen om wat je zegt, maar ook om hoé je het zegt. 

Juliette Schaafsma en Marieke Zoodsma, excuusonderzoekers - ik verzin niks - aan de universiteit van Tilburg, wijzen er in cultuurtijdschrift rekto:verso op dat de uitvoering bij het maken van excuses cruciaal is. "In 2008 verontschuldigde Australië zich omdat het gedurende tientallen jaren honderdduizend Aboriginal-kinderen had weggehaald bij hun ouders. Toenmalig premier Kevin Rudd richtte zich in het parlement rechtstreeks tot de afgevaardigden van de Aboriginal-gemeenschappen, die persoonlijk aanwezig waren. Ook was de ceremonie live op televisie en op grote schermen rond het parlementsgebouw te volgen."

"Vergelijk dat met de excuses die George W. Bush in 2004 aanbood voor de mishandeling van Iraakse gevangenen in de Abu Ghraib-gevangenis. De Amerikaanse president verontschuldigde zich tijdens een persconferentie met de Jordaanse koning Abdullah II. Maar waarom tijdens een persconferentie, en waarom in Jordanië? Dit was geen collectief ritueel waaraan ook slachtoffers deelnamen, alleen een onderonsje waarin Bush de politieke belangen van de VS veilig stelde. Zijn spijt had vooral betrekking op de  imagoschade voor de VS, en minder op het leed van de slachtoffers, die hij niet eens aansprak."

Lang verhaal kort: als Jan Fabre nog eens een platform krijgt om zijn slachtoffers zijn excuses aan te bieden, doet hij dat beter in eigen persoon in plaats van het aan zijn advocate uit te besteden.

6. Na sorry komt niks meer.

Sommige spijtbetuigingen lijken verdacht veel op verwijten. Ze beginnen wel met een sorry, maar focussen al snel op wat de ander verkeerd heeft gedaan. 'Sorry dat ik een volle fles gin naar je hoofd gooide, maar als jij niet gezegd had dat mijn haar niet goed lag, had ik dat natuurlijk nooit gedaan.' 'Sorry dat ik je in het bijzijn van je ouders een hoer noemde, maar je kan moeilijk ontkennen dat het jurkje dat je droeg nauwelijks zichtbaar was.'

De Nederlandse cabaretier Pieter Derks formuleerde het op NPO Radio 1 als volgt: 'Na sorry komt niks meer. Geen maar, geen behalve, geen want, geen hoewel, geen en. Gewoon sorry, punt, en dan niks. Het gaat namelijk altijd mis bij wat daarna komt.' 

Dat beseft nu hopelijk ook Bart De Pauw, die tijdens zijn sorryspeech verslag uitbracht van zijn bezoek aan de therapeut. 'Er is een soort autismespectrumstoornis vastgesteld', zei De Pauw. 'Ik wil me daar niet achter verschuilen, maar zo'n stoornis kan inhouden dat je bepaalde boodschappen niet goed leest.' 

Primo: als je je dan toch niet achter je autismespectrumstoornis wil verschuilen, zwijg er dan over. Secundo: zelfs als je de - in dit geval: trotse - eigenaar bent van een autismespectrumstoornis interpreteer je sms'en als 'Ik wil niet dat je me nog zulke berichten stuurt, Bart' niét als 'Ik hoop dat je me vannacht nóg dertig zulke berichten stuurt, Bart.' En tertio: als je wil dat de rechter je autismespectrumstoornis als een verzachtende omstandigheid aanvaardt, zeg je erbij om wélke stoornis het gaat. Het syndroom van Asperger? Het Pervasive Development Disorder? Het Multiple complex Development Disorder? Verlicht ons! Zoniet is 'ik heb een soort autismespectrumstoornis' gewoon het nieuwe 'ik was dronken': een doorzichtige poging om de verantwoordelijkheid voor je daden buiten jezelf te leggen.

7. Een sorry dient niet om de ander te doen stoppen met zeuren.

Ga er niet van uit dat de persoon tegen wie u sorry zegt na uw excuses meteen zin zal hebben om samen Kumbaya-tattoos te gaan zetten. De meeste mensen hebben wat tijd nodig om de littekens op hun ziel te laten helen. Ze willen uw verontschuldigingen wellicht even laten bezinken en er op een later tijdstip op terugkomen. Besef dat een opmerking als 'Ik heb toch sorry gezegd? Wat zit je nu nog te zeiken?' uw zonet uitgesproken excuses aanzienlijk aan kracht zal doen inboeten. 

Toen Marc Overmars tijdens zijn eerste persconferentie als sportief directeur van Antwerp aan de tand gevoeld werd over het seksueel grensoverschrijdend gedrag waarvoor Ajax hem had ontslagen, zei hij een tikje verhit: 'Het is spijtig wat er bij Ajax gebeurd is, maar het is nu tijd om de pagina om te slaan.' Die zin was om twee redenen problematisch. Eén: 'Het is spijtig wat er gebeurd is' betekent niet 'Ik heb spijt van wat ik gedaan heb'. Het kan ook betekenen: 'Het is spijtig dat ik betrapt ben'. Of: 'Het is spijtig dat ik die klikkende kutwijven niet nog méér dickpicks gestuurd heb'. Twee: voor je met een zeker gezag kan zeggen 'dat het tijd is om de pagina om te slaan', moeten de laakbare feiten minstens een jaar oud zijn. Als ze, zoals bij Overmars, nog maar van een maand geleden dateren, klink je als een man die door zijn vrouw op overspel wordt betrapt en met de onderbroek nog op de enkels zegt dat het wel érg lang duurt voor ze hem vergeeft.

8. Richt je excuses tot de juiste mensen.

Bij het uitspreken van uw excuses hoort u zich te richten tot de mensen die u gekwetst, benadeeld of onteerd heeft. Dat klinkt als een vanzelfsprekende richtlijn, maar toch speelde de Nederlandse voetbalanalist Johan Derksen het voor elkaar om ertegen te zondigen. 

Eind april bekende Derksen tijdens een jolig onderonsje in het SBS6-programma Vandaag Inside dat hij in zijn wilde jaren een bewusteloze vrouw met een kaars had gepenetreerd. In de halfbakken excuses die twee dagen later volgden, adresseerde hij niet de vrouw in wiens vagina hij een kaars had geschoven, maar de makers van Vandaag Inside. "Het is een grote chaos bij het programma. En ik ben de veroorzaker van alle ellende. Als we nu door zouden gaan, zitten we de hele tijd met de handrem op te praten." Het is alsof je je bij de buren gaat verontschuldigen voor de geluidsoverlast die je tijdens het neerschieten van je vrouw hebt veroorzaakt. 'Ik had een geluidsdemper moeten gebruiken. Dom van me.'

9. Sorry zeggen doe je voor de ander, niet voor jezelf.

De Nederlandse journalist Gawie Keyser schrijft op het debatplatform brainwash.nl: 'Als je sorry zegt omdat je op zoek bent naar verlossing, maak je de situatie alleen maar erger. Sorry zeggen doe je voor de ander, niet voor jezelf.' 

Keyser heeft een punt: je verontschuldigt je niet om onbezwaard je zondige leven te kunnen verderzetten, maar om het verdriet van de ander te verzachten. Dat impliceert dat je je pas bij de bestemmeling van je excuses aanmeldt wanneer die expliciet heeft aangegeven daar ook klaar voor te zijn. Ziet hij een gesprek nog niét zitten, verdwijn je deemoedig weer naar de achtergrond. In geen geval stuur je hem een bericht als 'Your loss, onbuigzame klootzak'. 

Mag je je na het uitspreken van een welgemeende sorry dan niet opgeruimd voelen? Tuurlijk wel. Zolang je je eigen opluchting maar ondergeschikt maakt aan de verlossing van degene die je beschadigd hebt.

10. De ene sorry is de andere niet.

Zoals niet alle fouten even ernstig zijn, hoeven niet alle sorry's even zwaarwichtig te klinken. Het best kiest u voor uw spijtbetuiging woorden die qua draagwijdte min of meer in overeenstemming liggen met wat u verkeerd hebt gedaan. Als u aan de kassa van de supermarkt per ongeluk iemand hebt voorgestoken, is spreken over 'boetedoening' en 'het aanvaarden van de straf die God u zal opleggen' een ietsiepietsie overdreven. Als u moedwillig iemands huis in de as hebt gelegd, is gewag maken van een 'inschattingsfout' dan weer even misdadig als de brandstichting zelf. De gouden regel: zorg ervoor dat het gewicht van uw woorden recht evenredig is met de zwaarte van de feiten. Een richtlijn die overigens ook wielercommentatoren weleens zouden mogen volgen.

Tot slot: ondanks dit stuk zal u op tijd en stond nog altijd geconfronteerd worden met mensen die nog liever met een scherp mes hun huid laten afpellen dan sorry te zeggen. Volgens de Amerikaanse psycholoog Guy Winch komt dat echter niet omdat ze zo koppig zijn, maar omdat ze zo'n lage eigenwaarde hebben. 'Spijt betuigen is emotioneel ongemakkelijk en best pijnlijk voor het ego', zegt Winch op Ideas.Ted.com. 'Wie genoeg eigenwaarde en zelfrespect heeft, kan zo’n tijdelijke deuk in het ego best opvangen. Maar voor mensen die niet veel zelfvertrouwen hebben, is dat onmogelijk. Hun verdedigings-mechanismen gaan aan het werk, waardoor ze de andere persoon aanvallen of de omstandigheden de schuld geven.'

De moraal van het Guy Wynch-verhaal: sommige mensen moeten niet leren om sorry te zeggen, maar om zichzelf wat leuker te vinden.

[betoverheks]

  Vannacht kijk ik ouderwets naar allemaal enge programma’s op ID. Maanden heb ik deze griezelzender links laten liggen, maar opeens stop ik mijn bewustzijn weer vol met verhalen over hoe mensen elkaar letterlijk het licht in de ogen niet gunnen.

De ene enge moord na de andere komt voorbij. Geld, macht, seks….. De motieven vallen zonder uitzondering binnen dit spectrum. De dader is heel vaak een bekende. Meestal een partner of familielid.

Het is sowieso niet ongebruikelijk dat een iemand zijn of haar hele clan uitmoordt. Of dat broers en zusters een pact aangaan om een zwart schaap of rijke suikertante uit de weg te ruimen. Of hun onuitstaanbare stiefvader.

En dan die levensverzekeringen…… Ook hier ter lande worden er regelmatig mensen om die reden door hun partner of tante Truus om zeep geholpen. Neem nooit zo’n verzekering! Je bent je leven niet meer zeker!

Heks kan al niet slapen en deze beelden helpen nu niet bepaald mee. ‘Rare mensen toch, om iemand in te huren om hun ex af te knallen.’ verzucht ik in mezelf. Het zijn meestal de bullies die dit doen. De pestkopen. De treiterbakken. De mensen, die zich in de relatie al meermalen misdragen hebben.

Het vereist blijkbaar een bepaalde persoonlijkheid of beter gezegd persoonlijkheidsstoornis om tot deze daden te komen. En Heks weet intussen als geen ander hoe die stoornissen heten.

Maar dat vliegertje gaat niet altijd op. Het zijn niet zonder uitzondering de narcisten en psychopaten, die toeslaan. Soms doen mensen plotseling iets gewelddadigs, omdat ze knappen. Omdat er iets kapot is gegaan vanbinnen.

Omdat ze niet meer zijn, die ze eigenlijk zijn. Murw geslagen door hun ex. Geplet in het geweld van een disfunctioneel gezin. Geknakt door het leven. Kapot gemaakt door een psychopaat.

‘Waarom nemen ze geen afstand? Waarom gaat iemand niet weg?’ Heks schudt haar hoofd. Ja, waarom?

Ook het verschil in strafmaat blijft me verbazen. Soms is iemand na een paar jaar alweer op vrije voeten, nadat hij hoogstpersoonlijk meerdere vrouwen heeft ontvoerd, verkracht en vermoord. Maar een ander zit decennia in de bak, omdat hij niet direct de politie heeft gebeld, toen zijn broer zijn schoonfamilie elimineerde.

Ze waren allebei strontlazarus, maar de ene was aan het moorden geslagen, omdat hij zin had in seks met het minderjarige zusje van zijn ex en de ander zat gewoon in de auto te suffen.

‘Kijk niet naar die ellendige zender, Heks,’ maan ik mezelf. Wat is dat toch? Steeds als ik de hik krijg van mijn eigen achtergrond ga ik kijken naar dit soort afschuwelijke televisieprogramma’s. Alsof ik iets of iemand wil bezweren. Maar wat of wie?

Of probeer ik mezelf ervan te doordringen, dat dit soort dingen bestaat. Dat mensen voor wat geld, macht of slechte seks over lijken gaan. Dat ik blij mag zijn, dat niemand in mijn omgeving dat ooit heeft gedaan.

Of zoek ik een verklaring voor de gebeurtenissen in mijn leven, waar ik geen vat op heb? Probeer ik de vinger te leggen op gedrag, dat ik niet begrijp? Dat me in wezen vreemd is? Probeer ik te achterhalen, wat mensen bezield om ten koste van anderen te leven? Probeer ik het onmogelijke? Verklaren wat mensen drijft tot dit soort wandaden?

Ik moet echt zorgen meer onder de mensen te zijn. Heks zit alweer sinds woensdagmorgen alleen. Met een flinke knuppel in mijn hoenderhok. Heks heeft enorm veel behoefte aan aandacht. Krijgen wel te verstaan. Ik wil mijn verhaal kwijt.

Ik heb sinds woensdagmorgen een piepjong meisje van de thuiszorg gesproken, ze heeft een paar uur lopen stofzuigen, dus een goed gesprek was het niet.

Ik heb met de doktersassistente gebabbeld, terwijl ze een paar injecties mijn kont in joeg. Ik heb mijn fysiotherapeut uitgewisseld, terwijl ze me systematisch martelde. Dit levert natuurlijk geen geweldige gesprekken op allemaal.

En ik heb de Don aan de lijn gehad, maar die belde ‘s morgens vroeg. Toen ik nog helemaal in de kreukels zat. Stijf als een plank. Toen ik nog niet kon bewegen, laat staan praten. Want: Stampende hoofdpijn. Misselijk.

Ik moet hier iets op verzinnen. Maar wat? Ik probeer dit probleem al dertig jaar op te lossen. Helaas heb ik gewoonweg de energie niet om erop uit te gaan. Vaak heb ik niet eens de energie om iemand te bellen. Het gebrek aan energie breekt me dagelijks op. Het went nooit.

Maar mijn uitputting heeft ook positieve kanten:

Heks is ook echt te moe om wie dan ook te vermoorden. Laat staan een moord te beramen. Ik heb er echt de kracht niet voor. En dat is natuurlijk goed nieuws.

VADER VERMOORDT ZOONTJE (1) OM LEVENSVERZEKERING OP TE STRIJKEN

        Moord is gestoord. Doodslag helpt veel goeds om zeep….. Van een bloedbad knapt niemand op en je handen in onschuld wassen is dan allang geen optie meer. Heb je bloed aan je handen? Dat wast het water van de zee niet meer af. Waarom gaan mensen niet weg? Waarom laten ze niet los? Waarom wraak? Respectloos iemands leven nemen? Heks kijkt naar de verkeerde televisieprogramma’s. Ze zit echt teveel alleen. Vannacht kijk ik ouderwets naar allemaal enge programma's op ID. Maanden heb ik deze griezelzender links laten liggen, maar opeens stop ik mijn bewustzijn weer vol met verhalen over hoe mensen elkaar letterlijk het licht in de ogen niet gunnen.

[suicybroodje]

onschuld 3/3

De man in het gras zag de auto ook en kwam overeind. En terwijl de auto dichterbij kwam, ging hij naast haar staan.

“Ik ga even iets tegen je ouders zeggen, Suicy,” zei hij toen de auto naast hen tot stilstand kwam. “Jij mag nog even blijven staan en hoeft niks te doen.”

Ze wilde hem tegenhouden door te zeggen dat hij dat echt niet hoefde te doen en dat het haar eigen schuld was geweest. Paniek laaide in haar op, omdat ze vreesde dat ze haar ouders in de problemen zou brengen en dat ze daardoor de situatie alleen maar erger zou maken. Ze probeerde te bedenken wat ze tegen hem moest zeggen, maar hij legde een hand op haar schouder. Vreemd genoeg gaf die hand ineens vertrouwen en veiligheid, alsof hij haar kon laten voelen dat haar ouders schuldig waren aan dat ze hier nu langs de weg stond en niet zijzelf.

Ze bleef staan en keek toe hoe de man rustig naar het portier bij haar vader liep.

Haar vader had het raam naar beneden gedaan en keek de vreemdeling vragend aan. Haar moeder zat er naast en had ook haar aandacht op de vreemdeling gericht, waardoor niemand tegen Suicy zei dat ze moest instappen.

“Goedendag, meneer,” bracht de man tegen Suicy haar vader. “Ik bekommer me graag over het welzijn van uw dochter en wil u op uw gedrag aanspreken. Waarom laat u haar hier alleen langs de weg staan?”

Haar vader schonk de man een verontwaardigde blik en draaide zich om zodat hij Suicy zag staan. “Ik laat mijn dochter helemaal niet alleen langs de weg staan. Waar heeft u het over?”

De man liet zich niet van zijn stuk brengen en hield zijn serieuze blik op haar vader gericht.

“Dat doet u wél. Hoe haalt u het in uw hoofd om een kind uit de auto te zetten, ongeacht wat zij heeft gedaan? Weet u wel wat dat met een kind doet?”

“Nou, meneer. Bemoeit u zich maar met uw eigen zaken. Ik bepaal zelf hoe ik met mijn dochter omga.” Haar vader wendde zich weer naar Suicy en gebaarde haar de auto in te komen. “Suicy, kom in de auto zitten.”

Suicy keek de man twijfelend aan. Zijn blauwe ogen vingen haar blik en ze begreep dat hij het nog steeds voor haar wilde opnemen. Ze begreep niet waarom een vreemde dit voor haar deed, maar een dankbaar gevoel overspoelde haar.

Haar moeder boog zich naar voren toe om zich te bemoeien met het gesprek.

“Meneer, ik vind het heel onbeschoft dat u zich met ons kind bemoeit. Wij bepalen zelf wat goed voor haar is. Ze is niet zo lief als ze zich voordoet, want ze heeft zich zitten misdragen. En kinderen die zich misdragen, worden niet beloond.”

De boze toon van haar moeder maakte Suicy angstig en ze kromp schuldbewust in elkaar. Ze moest zo snel mogelijk in de auto gaan zitten, voor de dingen nog erger werden.

De woorden van haar moeder maakten minder indruk op de vreemdeling die het voor haar opnam. Integendeel, het maakte hem zelfs kwaad.

De woordenwisseling die volgde, kreeg Suicy niet meer mee, omdat ze besloot een aantal stappen achteruit te doen en te kijken naar de bloeiende velden voor haar. De bloemen waren van ontelbare kleuren, soorten en maten. Als de dirigent van een orkest liet de wind ze op dezelfde manier heen en weer zwieren. Hoe langer ze er naar staarde hoe meer ze in gedachte de muziek kon horen. Het bracht een kleine glimlach op haar lippen.

Ineens stond de man weer naast haar. Ze had niet eens door dat haar ouders waren vertrokken.

“Zo’n eigenaardige plek om stil te staan is het hier niet,” zei ze. “Dit is de beste plek voor het mooiste orkest wat ik in tijden gezien heb.”

“Dan stel ik voor dat we de beste stoelen zoeken die er zijn en hier nog een tijdje blijven.”

Ze knipperde vragend een paar keer met haar ogen en keek nerveus om zich heen. “En mijn ouders dan?” vroeg ze onzeker.

“Die komen wel terug. Ik heb gezegd dat wij eerst iets leuks gaan doen. Over leuke dingen gesproken, zullen we daar een heel groot ijsje bij eten?”

De glimlach op haar gezicht werd nog breder. “Ja, graag!”

Een aantal minuten later zat het tweetal in het gras voor het bloeiende veld, allebei met een heel groot ijsje in de hand. Er werd weinig gezegd, maar beiden keken naar het ruisende orkest van het bloemveld.

“Ik heb geen idee wat ik straks tegen mijn ouders moet zeggen, maar op dit moment maakt het me niets uit,” zei het kleine meisje. “Kom ik je ooit weer tegen?”

De man had een nieuwe grasspriet in zijn mond gestoken en wees naar een oude boom in de verte.

“Kleine meisjes worden vanzelf groot, maar als je me ooit weer nodig hebt, dan vind je me aan de overkant van de weg.”

En dat was voldoende om het kleine meisje gerust te stellen.