#bloed aan je handen | Explore Tumblr posts and blogs

sluttyfranzkafka · 1 year ago

Text

From the river to the sea, Palestine will be free.

Gaza, Gaza, don't you cry, Palestine will never die.

Rutte, schande, bloed aan je handen.

Great solidarity with Palestine during the protest in The Hague, October 29

#free gaza #free palestine #palestine #gaza strip #gazaunderattack #save gaza #gaza #genocide #the netherlands #the hague #tumblr keeps deleting my post

43 notes · View notes

miloutic · 5 months ago

Text

RUTTE SCHANDE BLOED AAN JE HANDEN

#free palestine

2 notes · View notes

randommmthoughts · 5 months ago

Text

A song that perfectly describes how rumors go around

First the Dutch text, then the English translation. It is literally translated, so it has no rhyme or anything. I will translate all the names one time.

And no this is not from a kids musical

ROODKAPJE: (little red riding hood)

Heb je ’t al gehoord: er is een mens in het bos!

Did you hear: there is a human in the forest!

DRAAK: (dragon)

Een mens in het bos?

A human in the forest?

ROODKAPJE:

Ja, een mens in het bos!

Yes, a human in the forest!

DRAAK:

Da’s een vreemde soort

That’s a strange species

ROODKAPJE:

O, zegt het voort

O, spread the word

SAMEN: (together)

Er is een mens in het bos!

There is a human in the forest!

ROODKAPJE:

Hij is groot en sterk, doet houthakkerswerk

He is big and strong, does lumberjack work

Hij hakt er flink op los

He chops like a maniac

DRAAK:

Oeoeoei… Heb je ’t al gehoord: er is een mens in het bos!

Ooooh… Have you heard: there is a human in the forest!

KO: (Ko)

Een mens in het bos?

A human in the forest?

DRAAK:

Ja, een mens in het bos!

Yes, a human in the forest

KO:

Dat wordt kantje-boord

That’s going to be borderline

DRAAK:

Ja, zegt het voort

Yes, spread the word

SAMEN: (together)

Er is een mens in het bos!

There is a human in the forest!

DRAAK:

Hij is twee meter tien en gevaarlijk om te zien

He is two meter ten (six feet) tall and dangerous to look at

Hij slaat ons total loss

He will totally destroy us

KO: (this is al repeating)

Oeoeoei… Heb je ’t al gehoord: er is een mens in het bos!

ASSEPOESTER: (Cinderella)

Een mens in het bos?

KO:

Ja, een mens in het bos!

ASSEPOESTER:

Dat is ongehoord!

That’s unheard of!

KO:

O, zegt het voort

SAMEN:

Er is een mens in het bos!

KO:

Hij maakt iedereen bang, is drie meter lang

He scares everyone, is three meters tall

En sterk als een os!

And strong as an ox!

ASSEPOESTER:

Oeoeoei! Heb je ’t al gehoord: er is een mens in het bos!

Did you hear, there is a human in the forest!

DRAAK:

Ja, ik weet er alles van; een hele grote man!

Yes, I know all about it; a very big man!

ASSEPOESTER:

We worden nog vermoord, o, zegt het voort

We will get murdered, o, tell everyone

SAMEN:

Er is een mens in het bos!

ASSEPOESTER:

Hij moet vrés’lijk zijn; hij slaat alles kort en klein!

He must be terrible, he beats everything in pieces

DRAAK:

En is zo sluw als een vos

And is as cunning as a fox

EZEL: (donkey)

I-aah! Hoor ik dat goed? Zit er iets engs in het bos?

I-aah! Am I hearing that right? It there something scary in the woods?

DRAAK en ASSEPOESTER:

Ja, het hakt er op los; we zijn allemaal de klos!

Yes, it chops everything; we are all screwed!

EZEL:

O, leuk! Dan gebeurt er eindelijk ’s wat

Oh nice! Then something finally happens

Die saaie boel hier ben ik zat!

I’m tired of this boring stuff here!

Heb je ’t al gehoord, er zit een monster in het bos

Have you heard, there is a monster in the woods

LANGNEK: (longneck)

Een monster in het bos?

A monster in the forest?

EZEL:

Ja, een monster in het bos!

Yes, a monster in the forest!

LANGNEK:

Zeg ben je gestoord?

Are you crazy?

EZEL:

Nee, op m’n erewoord

No, on my word of honor

SAMEN:

Er zit een monster in het bos!

There is a monster in the forest!

EZEL:

Hij is tien meter groot en maakt iedereen dood

He is ten meters tall and kills everyone

Bel SBS en de TROS!

Call the SBS and the TROS (inside joke)

ALLEMAAL:

Oeoeoei… Heb je ’t al gehoord, er zit een monster in het bos

Een monster in het bos, ja, een monster in het bos!

Heb je ’t al gehoord? Zegt het voort

Er zit een monster in het bos!

EZEL:

Hij heeft horens op z’n kop

He has horns on his head

DRAAK:

Bloed aan z’n handen

Blood on his hands

ASSEPOESTER:

En hele scherpe tanden!

And very sharp teeth!

LANGNEK:

Oeoeoei!!!

ALLEMAAL:

Heb je ’t al gehoord, er zit een monster in het bos

Een monster in het bos, ja, een monster in het bos!

Heb je ’t al gehoord, zegt het voort, we zijn allemaal de klos!

Have you heard it yet, spred the word, we are al screwed!

And the link to the Spotify!

#een mens in het bos #Efteling #sprookjesbos #song #rumors #spreading rumors #sprookjes #fairy tale #dragon #witch #long neck #little red riding hood #cinderella #hazbin hotel #helluva boss #👀#Spotify

3 notes · View notes

devosopmaandag · 1 year ago

Text

Gelokt in het symbolische deel van het bestaan

Eerst was er hoe dan ook de man van vlees en bloed, die echt heeft bestaan. Lange tijd was hij voor mij slechts die mooie man van dat wonderbaarlijke tv-optreden, dertig jaar geleden. Toen volgde in 2019 een documentaire die zijn contouren weer helderder maakte. Ik schreef een vos over hem. Vervolgens begon ik aan de onlangs verschenen biografie* van de man. De laatste paar hoofdstukken gaan over een roman die de man aan het eind van zijn leven had geschreven over een personage dat wel erg op hemzelf leek. Ergens in dat spiegelpaleis moest ik hem toch echt tegenkomen. Die man was Anil Ramdas.** Nadat ik gisterochtend de door Karin Amatmoekrim uitstekend geschreven biografie uitlas, kon ik niet anders dan vaststellen dat Anil Ramdas een briljante man was en een tragisch mens. Mijn hart reikt uit naar wie hij eens was.

Beginnen aan een biografie en weten dat de hoofdpersoon zelfmoord zal plegen, kleurt het lezen. De hoogtepunten stralen er des te meer door, de bewondering groeit juist voor zijn volhardende trouw aan zichzelf en aan zijn geloof in de Westerse beschaving. Dat geloof zou in de jaren '90 en '10 aan het wankelen gebracht worden door drank en ontheemding en door het veranderde politieke en maatschappelijke klimaat van Nederland. Langzaam maar zeker voel je het noodlot naderbij kruipen.

Het was zijn overtuiging dat het de taak van de intellectueel was om zijn of haar eigen tijd en wereld voortdurend recht in de ogen te kijken. Wat daar te zien was diende tot op het bot bevraagd en onderzocht te worden. Hij ging nog verder: “alleen degene die zichzelf verloochent kan ooit een intellectueel zijn.”, schrijft hij, een overtuiging die langzaam veranderde van een diep beleden 'geloof' in een bittere kruistocht. Hij maakte zichzelf steeds onmogelijker, door zijn verslaving, door ijdelheid en arrogantie, door zijn ijzeren overtuigingen, door de vaak opgedrongen allochtonenrol. Die grote en ambitieuze roman uit 2011*** over dat personage dat hijzelf was en ook weer niet, die roman zou alles moeten schoon blazen wat troebel was geworden in zijn leven. De wereld zou gaan begrijpen waar het hem altijd om te doen was geweest. Maar de kritieken waren niet mals en de wreedheid van het literaire en intellectuele wereldje maakte hem kleiner en kleiner, tot hij besloot dat het genoeg was geweest. Naast het bad waarin hij zichzelf verdronk lag een novelle van Philip Roth. ' De vernedering' gaat over een toneelspeler die van het ene op het andere moment zijn talent verloor. Het gaf Amatmoekrim een beeld in handen voor een zorgvuldig en gevoelvol nawoord.

De biografie las ik uit, maar nu begin ik dan eindelijk aan Ramdas' eigen woorden: 'De papegaai, de stier en de klimmende bougainvillea'.**** De titel heeft nog alles in zich van een stralend leven dat wacht. In de inleiding schrijft hij dat hij op een dag als kleine jongen voor het eerst in zijn eentje een boek leest. “Deze eerste inwijding in de vertelkunst was zo indringend dat ik nooit meer af zou komen van de verslaving die lezen heet. Ik was gelokt in het symbolische deel van het bestaan, ik was een mens geworden....”

*'In wat voor land leef ik eigenlijk. Anil Ramdas – onmogelijk kosmopoliet'| Karin Amatmoekrim | 2023 | Uitgeverij Prometheus

** Anil Ramdas (1958 – 2012)

*** 'Badal' | Anil Ramdas | 2011 | uitgeverij De Bezige Bij

**** 'De papegaai, de stier en de klimmende bougainvillea' | Anil Ramdas | 2017 | uitgeverij De Bezige Bij

4 notes · View notes

inhetoogvandestorm · 16 days ago

Text

litanie - maart 2024

Elke ochtend de fucking bomen elke ochtend wakker worden

& zin hebben in zaagsel

vandaag een tapijtje kopen vandaag vandaag ben ik ziek

& heb ik er genoeg van

op mijn sokken te lopen ik wil met schuurpapier over mijn oren

fucking vogels

fucking signaleringen

fucking adamsappels fuck adam en fuck appels

het allerblauwste blauw is bloed

van de degenkrab. Al het andere blauw is vals.

ik wil het hek ommaaien & op mijn knieën van de wereld grazen ik wil paardje hop ik wil

alle adamsappels uit alle kelen halen nee laat het

fuck dit & alles wat ik ooit gezegd heb

ik ben boos

& ik wil iemand bijten boos boos boos boos boosboosbosbosbosboosbosbosbsbsbsbsbssssss sssshh

heel heel heel heel heel heel stil zijn & bomen & de kleur roze

roze is de stilste kleur die er is

elke ochtend stil op sokken lopen tapijten oprollen de deur het hof maken heel stil

je liefde aan de kamer verklaren

& je oren met schuurpapier tot je denkt ik ben een vogel?

schrikken niet horen

dat de bomen stil zijn dat de bomen ondertussen origami

zijn geworden

het is alsof er al dagen niks gebeurd is

nog nooit zelfs

en dat groeien niks met de grond te maken heeft

&ook van je handen maak je zaagsel &ook van je ogen&ook je vingerkootjes&je longen&je denkt

ik ben ziek

sssssh

slaapkoppen denken in stilte maar niet te stil

je hoort je moeders stem ben je ziek

of heb je nood aan verandering?

Heel stil & wakker worden heeft niet veel meer met opstaan te maken &

al het eenvoudige kraken

fuck

je ziet in alle scharnieren muizenvallen in je botten een bos vol hooligans

kruisen in druipende verf waar er niks te redden valt

overal de veren van je bed alsof er ‘s nachts een slachting plaatsvond

je was nog liever een hond

zo draai je al dagen cirkels rond je hoofd tot

de ketting geen rammelruimte meer geeft & je hoort niets behalve ingebeelde

instructies

& zo stil dat je vergeet waarop je wacht of wat je dan beloofd was

zo stil dat zelfs je doodsangst het niet langer meer volhoud & zich overgeeft

&toch &toch vannacht een droom

dromen dat je wakker word

op een eiland waar alle dingen opgerold of onder de arm kunnen genomen of desnoods

zoals een potlood achter een oor gestoken

van je handen & je ellebogen &je kinnebakkes oliekrijtjes maken

dat zou je willen doen

je zou willen leren niet meer bij de knieën te plooien maar naar buiten te vouwen

als een boomgaard

mama ben jij dat ben ik zwak wat zeg je moet ik citrus eten?

mama ben je aangespoeld of is dat mijn kindertijd oh hoi

hoi kindertijd ik ben flink bezig kijk je was ooit

een meisje maar je was ook een vlot

zeg me dat het goed komt dat het goed zo dat ik nog steeds om

het klokkenhuis heen eet omdat ik bang ben voor de pitjes fuck

ik wil geen boom in mij

ik wil niet dat er dingen bij mij binnenkomen ik wil niet dat er word aangeklopt ik wil

geen houtworm

in mijn buik

ik moet het nog over de schapen hebben het scheren & het buigen om te springen daar

waar het herhalen kale plekken vormt ik wil dat jij

nu ook wakker word

want het is ochtend & ik zal in je oor fluisteren

ra ra ra wat is er rood en zit in een hoekje een kind

met een dunschiller

& ik zal beginnen neuriën tot je ontploft zoals een hoofd

dat onder water word gehouden

& je vraagt je af wie de oever heeft vergeten tekenen & je kotst splinters

die zich als walvissen in je binnenste hebben verzameld

& je zult de medicijnen nemen je beloofd het ik meen het dit keer

ga je naar de dokter &

laat hem hamertje tik op je gewrichten spelen als je bibbert ben je verloren sssh kan je horen? alles is in orde je bent gezond

slaapdronken denken er is vanalles wat niet klopt maar mijn reflexen werken nog

je zegt luidop tussen mij & de wereld

zit alleen een wollen sok &

dat je daar bang van word

over je geschuurde schouder kijk je naar de wachtkamer om jezelf daar te zien zitten

waarom ben je hier nog?

een plank is toch geen boom een lat geen bedframe om je onder te verstoppen

een jongen toch geen meisje een kind geen moeder & een dokter weet soms

ook niet waar te drukken tot je A zegt

maar je hebt last van cement betonmolens en hechtingen er scheelt niks

met de liefde dat is niet waarvoor je komt het zit hem in de grond slag de uitslag waar je fucking boos van word het kan niet helpen dat de winter komt

dus je hebt een extra tapijt gekocht & de dieren dichtgetimmerd mama hoe komt het

dat ik hier woon

dat ik mezelf in een mandje stop ben ik dat gewend leerde jij mij dat zo?

& tralietjes tegen het ontsnappen het weglopen het mezelf tussen benen steken

en onder stoelen rillen tot

het mijn beurt is

& het slikken moeilijk word het slikken uit je tenen komt je was ooit

een mens en nu

ben je een stronk.

concreter kan je het niet maken, toch? De kleur roze bestaat niet. Je haalt diep adem

en vraagt de huisarts of hij langskomt je hebt iets je hebt iets je bent ziek je weet niet

wat het is. Hij schud de hand van je moeder en je moeder zegt ik denk dat het door eetpatronen komt

en de dokter zegt: weet je waar dat voor mij op trekt? Het is alsof

ik binnenkom en mijn kamer ligt overhoop, alles ligt op de grond – kijk naar de natuur

stormen orkanen wervelwinden weet ik veel

het lijkt allemaal een rommeltje voor ons, maar daar zit eigenlijk een zekere orde in, daar zit een zekere orde in en in die orde daar zit een zekere orde in en die zit ook in ons.

Daar lijkt het op. Dat het in jouw bovenkamer een beetje een warboel is geworden maar geen zorgen daar zijn pillen voor.

Misschien vertel ik het verkeerd.

Als je inzoomt op het lichtspectrum en je gaat het rijtje af rood oranje geel groen paars

dan

zit

roze

daar

niet

tussen.

Volgens een andere schrijver is een gedicht overbodig

als daarin een hond een hond is & een boom

een boom wist je dat die het licht

reflecteren dat ze niet consumeren

ik wil geaaid worden

ik wil geloofd worden

ik wil dat jij mij bladgroenkorrel noemt.

Zullen we een kinderliedje zingen? Ik leer het je: tikkie tikkie draai draai

kop er af & bye bye

tikkie

draai draai kop eraf & bye

bye.

Draaideur daar loop ik door doorgedraaid ooit vergat ik uit te stappen

ziekenhuizen hebben zulke deuren hotels ook

& ondertussen

bel ik naar een meisje

wat is er

hallo

sorry dat ik stoor

sorry

ze zegt dat ze een beetje van me houd.

ik zie voor mij een doorzichte bokaal.

misschien is het tijd om mijn moeder te vergeven.

Wat is dat ook al weer? Dat niet blaft omdat het bijt?

bitch ik ben zo fucking moe

is dat concreet genoeg?

Bloemen doen alsof ze blauw zijn zodat er een beestje op ze land

Mijn meisje is mijn meisje niet

zacht

om me te troosten maakt ze een flauwe grap: het onweert hier

ben jij dat?

0 notes

joostjongepier · 2 months ago

Text

Wat? Friedrichwerdersche Kirche door Karl Friedrich Schinkel, Eva mit ihren Kindern Kain und Abel (1909) door Reinhold Begos, Hyazinth (1817, gegoten 1827) door François-Joseph Bosio en Fischerknabe (uiterlijk 1839, uitvoering 1840) door Heinrich Kümmel

Waar? Friedrichwerdersche kirche, Berlijn

Wanneer? 11 augustus 2024

De Friedrichwerdersche Kirche is een neogotisch gebouw, ontworpen door architect Karl Friedrich Schinkel (1781-1841). In 1987 werd de kerk in gebruik genomen als Schinkel-museum en dependance van de Alte Nationalgalerie. Het Schinkel-museum beperkt zich tot een aantal informatieborden. Beneden in het koor en boven op de galerij zijn beelden te zien uit de collectie van de Nationalgalerie.

Van Reinhold Begas (1831-1911) is er een beeld van Eva met haar twee kinderen, Kaïn en Abel. Terwijl de één op schoot bij zijn moeder zit, drinkt de ander aan moeders borst. Ik neem aan dat Abel drinkt, want de ander kijkt behoorlijk ontevreden en heeft zijn voet op het been van zijn broertje. Je voelt dat zoveel ontevredenheid wel tot consequenties moet leiden.

Volgens de Griekse mythologie (in de versie van Ovidius’ Metamorphosen) is Apollo verliefd op prins Hyacinthus. Bij een potje discuswerpen wil Apollo indruk maken op zijn vriend en gooit de discus zo hard hij kan. Hyacinthus op zijn beurt wil ook indruk maken en rent vooruit om de discus te pakken zodra deze landt. De discus stuitert echter en raakt de prins in het gezicht. Hyacinthus sterft. Een druppel bloed valt op de grond en daar groeit een bloem. In het beeld van François-Joseph Bosio (1788-1845) ligt de schijf echter onder de handen van de nog tamelijk levend ogende Hyacinthus.

Een hengel in de hand laat er geen twijfel over bestaan wat de naakte jongen. verbeeld door Heinrich Kümmel (1810-1855), aan het doen is. Hij staat er ontspannen bij, zijn benen gekruist, zijn linkerhand op zijn heup. Bij zijn voeten staat een emmertje klaar om de vangst in op te bergen. Nu maar wachten of ze willen bijten!

#karl friedrich schinkel #reinhold begos #francois-joseph bosio #heinrich kummel

0 notes

peterpijls1965 · 5 months ago

Text

De vrouw en de gynaecoloog

Vandaag deelde het Boeddhistisch Dagblad mijn column over Arthur Schopenhauer. Ik verwees eerder naar de pessimistische boeddhist.

Wie is de man op het kruispunt van zijn essentie? Op m´n 55ste wijdde ik een paar woorden aan Internationale Mannendag.

Zelf had ik er nog nooit van gehoord, maar gisteren was het Internationale Mannendag. Ik werd erop geattendeerd door auteur Stella Bergsma, die op haar Instagram de kerel terdege in het zonnetje zette. Zelfs ging ze zover te stellen dat ze haar beste feminisme goeddeels dankte aan de vent.

Wat wil je als je een psychiater hebt bij wie je op schoot mag gaan zitten tijdens het consult. Maar misschien is dat mijn male chauvinist pig-afgunst.

.

Eerlijk gezegd weet ik nooit zo goed wat dat is, mannelijkheid. Het lijkt me een goeddeels tijd- en cultuur bepaald begrip, maar misschien vergis ik me. Waar de ene vrouw een echte man ziet met een kettingzaag, daar riekt de ander een soft mietje zonder cilinderinhoud.

Cleopatra werd verliefd op een Romeinse generaal met bloed aan zijn handen, de ex van burgemeester Femke Halsema had een onklaar gemaakt pistool in huis. Ik bedoel maar. De man en zijn bier, was een bekende reclameslogan vroeger. Ik zeg: de man en zijn verbandtrommel.

Een man die voor zijn kinderen zorgt, wordt aangepast genoemd. Maar misschien heeft die brave oppasvader wel gore fantasieën, terwijl een carrière-pappie druk kan zijn met paintballsessies of een praatgroep met aandeelhouders over het vermoede beest diep vanbinnen.

Veel feministes stellen dat we nog altijd leven op een patriarchale apenrots. De cijfers schragen dat. Bijna de helft van de volwassen vrouwen kan de bills niet zelf betalen.

Stemt ons dat trots? De vraag is hoe het komt. Het veelbesproken glazen plafond komt langs, de notie dat onzichtbare barrières vrouwen de toegang tot topfuncties onthouden. Inderdaad bekleden te weinig dames in Nederland baasbanen, al zijn er nu bevrijdende quota. Zo knalt Ingrid toch die Raad van Bestuur binnen.

Ooit mocht ik het voorrecht smaken samen te werken met een vrouwelijke topmanager. Ze had de 06 van Ruud Lubbers. Vanachter haar computerscherm evalueerde ze de koers van haar aandelen Koninklijke Shell met me. Ik mocht de grafieken bekijken.

Number One had een Saab met chauffeur en blies middenkadersukkels in krijtstreeppak gillend plat tijdens korte vergaderingen. Ze was dan ook vrijgezel en zorgde thuis voor haar hoogbejaarde moeder, dus ze zal wel niet zo representatief zijn geweest voor het modale Nederlandse parttime-meisje met een beetje koffie in haar walnotenmelk uit een kartonnen Colabeker.

Van de andere kant: in de Angelsaksische wereld wemelt het van de vrouwelijke ceo's die je nooit hoort zeuren over glazen plafonds. Dus wie het weet mag het zeggen.

Sommige mannen worden zenuwachtig of zelfs gewelddadig van chickies. Misogynie komt voor, net als femicide. Vorig jaar werden in Mexico meer dan duizend vrouwen vermoord. Hun misdaad: vrouw zijn. Dat schijnt Speedy Gonzales wel eens te irriteren.

Dan is er de Incel-beweging. Incel is een afkorting voor onvrijwillig alleen. Incel-jochies geven meisjes van alles de schuld. Vooral omdat die knullen zonder van dattum door het leven moeten gaan. Om die reden richtten Canadese en Amerikaanse mannen in het verleden moordpartijen aan.

Het zal ze hoog hebben gezeten. Blauwtjes lopen moet je aan kunnen, ook meisjes gamen en die leuke buurvrouw kan gender-fluïde zijn. Maar Porn Hub is er ook, en een moeder kan zelfs online troosten. Dus ook zonder een kusje van Emma kan het leven toch heus wel zinvol wezen.

Zelf was ik getrouwd met een militant-feministische carrièrebitch die ooit begon als stewardess, en nu een leidinggevende functie bekleedt bij een multinational in Amsterdam.

We kregen een zoon, voor wie ik de zorg goeddeels op me nam, omdat ik freelancer was en kantoor aan huis had.

Aldus kon ik veel basale vader-dingen doen met mijn zoon. Zoals voor de televisie hangen en een pizza in de oven smijten in plaats van koken.

Niks ten nadele trouwens over het moederschap van mijn ex. Want als ze thuis was, was ze een toegewijde mamma die mijn zoon goede tafelmanieren bijbracht, naast een relativerende kijk op zijn vader.

Ze zeggen wel eens dat je als man positieve rolmodellen nodig hebt die je helpen vormen. Nou was mijn vader een stoere boer die niet eens een ei kon koken en nooit de afwas deed. Mijn moeder op haar beurt wist echt niet hoe je een acceptgiro moest invullen.

Haar vrouwbeeld leunde eerder op de Libelle dan op de Opzij. Mijn vader las De Boerderij en keek op zondag naar Das Aktuelle Sportstudio met Bundesliga-voetbal. Ik zag mijn ouders, en ik weifelde.

Dus leerde ik mezelf koken in mijn studententijd. Toen ervoer ik ook dat vrouwen zelfdenkende wezens met een eigen wil kunnen zijn. Met mijn dinnetje uit die tijd hoefde je echt niet de kachel aan te maken.

Ik doe nog steeds mijn voordeel met de lessen die ik toen trok. Want het is in diverse opzichten een tricky tijd om man te zijn. We leven in het #Me Too-tijdperk, een faux pas kan een interpretatiegeschil zijn.

Nou ging ik als enige thuis niet op dansles. Ik weigerde misdienaar te worden, en ik bleef maar zakken voor het rijexamen. Dus mij moet je niet vragen naar de binnenwereld of het behoeftevraagstuk van een vrouw. Ik verdwaalde er herhaaldelijk in. Ook daarom blijf ik tot de dood alleenstaand, denk ik.

Je zal tegenwoordig maar puber of jongvolwassene zijn, en het gladde ijs van de vrouwelijke toenadering moeten betreden.

Ik bedoel: hoe pak je dat aan? Hoe maak je een vrouw het hof zonder de verdenking een seksistisch zwijn te zijn uit de categorie Geer & Goor? Een vleiende opmerking maken over het uiterlijk van een vrouw, kan dat nog? De deur voor haar openhouden, is dat not done?

Persoonlijk tast ik in het duister. Ik zou me op een afspraakjesforum kunnen presenteren als hunk die weet wat houthakken is, die een tractor kan besturen en die in het leger een jaar lang diverse vuurwapens leerde hanteren.

Maar hoe geloofwaardig is een invalide met een Ramboverhaal? Dus houd ik mijn mond maar. De Venus-factor van vrouwen is me sowieso altijd wat vreemd geweest. Het prinsesje in mezelf moest ook aan bod komen. Niet voor niets leef ik duurzaam ontwricht gescheiden.

Voor alle duidelijkheid: ik was niet altijd een heilige, als het om de liefde gaat. Ik denk dat ik richting de paar vrouwen die ik mocht kennen zo'n beetje alle stommiteiten beging die een Regular Joe in huis heeft.

Maar ik troost me met de gedachte dat ik nooit een vrouw heb aangerand, of erger, en dat ik de vrouw perfect gelijkwaardig probeer te achten aan het man. Dat zij aldus een ambigue omen voor me zal blijven, is de prijs die je dan betaalt.

Maar ik ben, mijn solitaire staat ten spijt, niet van ijzer. Arthur Schopenhauer schreef: 'De enige man die echt niet zonder vrouwen kan leven, is de gynaecoloog.'

Zelf ben ik ook zo. Heimelijk ben ik verliefd op alle vrouwen die ooit iets voor me deden. Ergens is dat de mooiste vorm van liefde, Platonische bewondering op afstand, zonder enige verwachting te koesteren, en daar genoegen mee nemen.

Maar de betrokken vrouwen zijn of overleden, ze wonen op een ander continent of ze willen me niet meer kennen. Ben ik op m'n 55ste toch een echte bush crafter zonder matras geworden.

Foto: Peter Fonda overweegt een salvo in Once Upon A Time In The West.

0 notes

keynewssuriname · 8 months ago

Text

“Uit de schaduw van het diorama” vertolkt keerzijde geschiedenis plantage Kerkshoven

Dat de Surinaamse geschiedenis geherinterpreteerd moet worden, wordt al tientallen jaren aangeven door diverse historici. Het is namelijk meer dan cruciaal om de eigen verhalen vast te leggen. Op maandag 18 maart 2024 heeft de opening plaatsgevonden van de expositie “Uit de schaduw van het diorama”. Deze historische tentoonstelling is tot stand gekomen door een samenwerking tussen het Nationaal Archief Suriname (NAS), het Valkhof Museum in Nederland en Museum Bakkie. Tijdens de tentoonstelling wordt een replica van het diorama, die plantage Kerkshoven in beeld brengt, aan het publiek getoond. Het is een mooi moment geweest voor de leerlingen van de Sint Bernadetteschool die samen met de ambassadeurs van Nederland en de Verenigde Staten van Amerika “plantage Kerkshoven aan de Warappakreek” hebben mogen waarnemen. Het originele diorama, dat in 1832 door de Surinaamse kunstenaar Gerrit Schouten is vervaardigd, is vereeuwigd in het Valkhof Museum in Nijmegen. Nationale archivaris, tevens NAS-directeur, Rita Tjien Fooh, maakte het jonge team van historici werkzaam bij het NAS, een compliment voor hun bijdrage aan de tentoonstelling. Behalve het verhaal van Kerkshoven staan er ook verhalen van andere plantages aan de Warappakreek vermeld. Plantage Kerkshoven is rond 1745 aangelegd. Nadat Jan Abbekerk in 1745 overleed, erfde zijn dochter Johanna de plantage. Zij bleef niet in Suriname, maar ging naar Amsterdam. Vanaf dat moment was een directeur verantwoordelijk voor het beheer van de koffie- en katoenplantage. In 1823 was de plantage eigendom van Gerard de Putter, kleinzoon van Jan Abbekerk. Waarschijnlijk is het diorama van plantage Kerkshoven voor hem gemaakt, zodat hij in Nederland kon laten zien waar hij nou eigenlijk eigenaar van was. En misschien ook wel om mee te pronken. De plantage bleef tot de afschaffing van de slavernij in familieboezem. De laatste eigenaar was Cornelis Slaap. Zijn zoon Gerard Slaap schonk het diorama aan de gemeente Nijmegen. Tegenwoordig kijken steeds meer mensen daar met heel andere ogen naar, want de kijkkast toont een plantage waar ongeveer 140 tot slaafgemaakte mensen gedwongen woonden en werkten. Hier stond Tjien Fooh bij stil. “We zijn die uitdaging aangegaan met het Valkhof Museum om het verhaal van plantage Kerkshoven te vertellen. Het gaat om het verhaal van de mensen. Het gaat niet om de bloeiende plantages en rijke plantage-eigenaren, maar om hoe de tot slaafgemaakten het oerwoud hebben bedwongen”, nuanceert de nationale archivaris. “Natuurlijk gaat het ook om het diorama van Gerrit Schouten. Dat is het decor, maar het gaat voornamelijk om het verhaal van de mensen die hebben gezwoegd en hun tranen en bloed hebben gegoten.” Herontdekking erfgoed; musea slaan handen ineen “Valkhof Museum wil bezoekers laten ervaren wat mensen al eeuwenlang tot mens maakt. Dit doen we door actuele vensters te bieden op universele kanten van ons bestaan: onze drijfveren, twijfels, emoties en talenten”, luidt de missie van het Nijmeegse museum. Directeur Hedwig Saam van het Nederlands museum zegt in gesprek met Key News dat de meerwaarde van de expositie is dat “het hele verhaal” wordt verteld. “Het gaat niet over de productie van de plantages of hoe ze eruitzagen, maar het gaat om de mensen die er werkten. Dat verhaal is toch niet zo vaak verteld. Het is heel belangrijk voor Suriname. Het gaat over je land, identiteit en geschiedenis.” En precies naar die identiteit zocht Marsha Mormon. Die samen met haar partner Bas Spek uit het koude Nederland kwam om zich te vestigen in het tropische Suriname. Museum Bakkie is geboren uit de vastberaden zoektocht van Mormon naar haar afkomst. Het museum weerspiegelt de rijkdom van het verleden en de veerkracht van de toekomst. Marsha en Bas begonnen hun ontdekkingsreis in de archieven, waar ze de gouvernementsdocumenten vonden die de overdracht van de plantage Reynsfort aan Marsha's voorouder bevestigden. Deze historische vondst vormde de kern van een diepgaande interesse in het leven van haar voorouder, geboren in slavernij. Wat volgde was een opwindende expeditie door het landschap rondom Bakkie en de historische plantages langs de Warappakreek. De reis onthulde niet alleen verloren gegane verhalen, maar ook de immense veerkracht van de mensen die deze geschiedenis dragen. Plantage Bakkie, eens bijna vergeten en verwaarloosd, onderging een transformatie die begon in 2007 en tot op de dag van vandaag voortduurt. De investeringen hebben geleid tot de heropleving van Bakkie als een levendig en welvarend dorp, waar trotse inwoners hun erfgoed koesteren en een nieuwe toekomst opbouwen. Het diorama “Kerkshoven” gemaakt door Schouten is de inspiratie geweest voor onder andere de houtloods wat nu een eetplek is geworden, Marsha haar voorouder is op plantage Kerkshoven geboren en zo is een stukje familiegeschiedenis vereeuwigd met de nieuwe loods in de stijl en kleuren van plantage Kerkshoven. In 2017 namen Marsha en Bas contact op met het Valkhof Museum in Nijmegen, waar ze wezen op de vergeten kijkkast die lange tijd in het depot van het museum lag opgeslagen, weg van het publieke oog. Hun inbreng benadrukte het belang van dit diorama als een essentieel middel om het verhaal van onze gedeelde geschiedenis te vertellen. Dit inzicht leidde tot een waardevolle samenwerking tussen de museummedewerkers en Marsha en Bas. In 2023 onderging de kijkkast een grondige restauratie, gevolgd door de creatie van een replica van het diorama door Miniworld Rotterdam. Hierdoor kan het verhaal van plantage Kerkshoven op twee locaties worden verteld aan de hand van dit indrukwekkende diorama: zowel in Suriname als in Nederland. Door diepgaand onderzoek zijn nieuwe verhalen en perspectieven naar voren gekomen over de bewoners en hun alledaagse leven op de plantage. Het herleven van het diorama en het onderzoek zijn mede mogelijk gemaakt door bijdragen van Vereniging Rembrandt (mede dankzij haar VriendenLoterij Restauratiefonds), DutchCulture, Mondriaan Fonds, Cultuurfonds en Stichting Wijjocha. Read the full article

0 notes

jurjenkvanderhoek · 9 months ago

Text

AFREKENING VAN EEN VERLEDEN MET HET OOG OP MORGEN

Het is niet zomaar wat. Verdreven worden uit en van je land, de plek waar je eeuwenlang hebt gewoond en nog gedurende zeer lange tijd dacht te kunnen wonen. Weggestuurd enkel om reden dat een ander volk, dat recht denkt te hebben op dat stuk grond, meent de oudste rechten daarop te hebben. En dat een andere natie betrokken in een wereldoorlog dat volk eerder geleden schade wil vergoeden. Een troostend gebaar, het beloofde land als genoegdoening voor de genocide, de holocaust.

Onnadenkend walsend over de bevolking langs Jordaan en Dode Zee, het gebied dat in 1948 werd toegekend aan Israël. Door het gedwongen moeten vertrekken is dat Palestijnse volk ontworteld en als onkruid op de mesthoop van het Midden-Oosten gegooid. Het zet kwaad bloed en daardoor is een diepgaande tweespalt ontstaan. De volken die in een betere wereld vreedzaam naast elkaar zullen moeten kunnen leven, maar door hun geschiedenis uiteen zijn gedreven. Voor beide zijden is iets te zeggen, van twee kanten bekeken is begrip.

Het Joodse verhaal heeft wortels in het Israël van de Bijbel. De Palestijnen trokken ooit later over de heuvels en in de velden die er door de diaspora van de Israëlieten min of meer verlaten bij lagen. Hebben zij zich een land toegeëigend dat niet van hen was?

Het is een actuele kwestie nu op dit moment, een hot item. Een heet hangijzer zal het blijven. Waar je als commentator je beter niet aan kunt branden zonder van de hoed en de rand te weten. De Palestijnen verdreven naar een uithoek langs de rand van Israël tegen de kust van de Middellandse Zee. Een strook grond die in Bijbelse tijden werd bewoond door de Filistijnen. Andermaal een volk dat het slecht kon vinden met hun buren. De buren die op hun beurt vele malen moesten verhuizen, in ballingschap gedreven en door de goede God terug naar dat land aan de Jordaan gebracht. Oudste rechten daarom? Of opgestaan, plaats vergaan.

Het is geen sinecure om als bevolkingsgroep door duistere reden bijkans te worden uitgemoord. Het is geen kleinigheid om van je land verdreven te worden dat je al sinds mensenheugenis bewoond, enkel omdat een ander volk plaats moet hebben. Ik houd mijn handen nu maar snel onder de koude kraan, was ze in onschuld want ik brand al te veel mijn vingers.

Bladerend door de uitgave "Berlin diary", over de kunst van Samah Shihadi, kan ik niet anders dan mededogen hebben met de Palestijnse zaak. Deze Palestijnse kunstenaar waarvan ouders en voorouders het land van Kanaän bewoonden tekent de herinneringen aan dat land van haar af. In gedetailleerd realistische composities steekt zij de loftrompet over de streek. Met recht en met reden. Het eens doelgericht verlaten landschap ligt er in natuurlijke schoonheid bij. Maar het is schuldige grond. Het draagt de sporen van een onrechtvaardig verleden. Monumenten daarvan, herinneringen daaraan, tekent Shihadi in dat landschap in.

De verlaten en vervallen woningen, overwoekerd en in bezit genomen door bomen en struiken. In de ontworteling van een volk zijn nieuwe wortels van de natuur ontsproten. Nergens in de beelden is de nieuwe bewoning te onderscheiden, enkel het moment van verlating is uitgedrukt. Het is een verlangen naar een verloren gebied. Een tekenen tegen het vergeten. Tegen het vergeten van het verleden van haar ouders. Zoals ze zelf zegt "tegen het in de vergetelheid raken van tradities én ook het vormgeven van en vasthouden aan het collectieve geheugen". Want de bevolking schijnt uit elkaar gedreven, maar het aandenken is bijeengebleven als een wolk aan de hemel. Files in een cloud opgeslagen.

Op basis van foto's legt Shihadi het gebied waar ooit haar grootouders woonden vast in grote zwart-wittekeningen. In het boek, een uitgave van Van Spijk Art Books, vind ik een weerslag van werk gemaakt in Berlijn en van tekeningen die te zien waren op haar eerste Europese tentoonstelling in Museum More. In Berlijn verbleef Shihadi drie maanden als artist-in-residence op uitnodiging van de Haagse Livingstone Galerie. In die periode legde zij de herinneringen vast aan dat schuldige landschap. Liet de ruïnes als memorabilia figureren. De cactus als symbool van het Palestijnse volk. Het markeert het bestaan van een dorp op die plek. Het is een teken van het feit dat het onmogelijk is alles te vernietigen. Een cactus overleeft bijna overal. Ze tekent deze onverzettelijke planten om aan te geven dat op die grond Palestijnen woonden. "In het geval van geroofd land is het een teken van verzet", zegt Shihadi. "Ik prijs me gelukkig dat ik kan tekenen, maar ik voel ook de pijn van mijn familie." Als afrekening van het gebroken verleden tekent zij zichzelf wandelend over een brug in Berlijn. Op weg naar een nieuwe wereld. Het siert de omslag van het boek.

'Berlin Diary' is een dagboek van de tijden in en vooral na het voor het Palestijnse volk rampjaar 1948. Het jaar dat het volk gedwongen is te vertrekken. Huis en haard verlaten om nooit meer terug te keren. In ballingschap naar een onmogelijke plek. 'Roots' volgt dan de familie Shihadi. De tekeningen tonen het verzamelen van voedsel, het bereiden van de maaltijd en het samen eten. Het is het verhaal van haar familie. Het voedsel dat mensen in gemeenschap verbindt. De werkwijze van Samah Shihadi is zo secuur en gedetailleerd dat het is alsof ik naar een foto kijk. Een zwartwit foto evenwel om de kracht van de herinnering levend te houden. Een plaat uit het verleden, waarin voedsel de gemeenschap levend houdt.

En wanneer Samah zichzelf onderdeel van een verleden laat zijn, althans zichzelf afbeeldt in de gewaden van sterke vrouwen van toen, dan spreken de tekeningen nog meer krachtig aan. Het gaat over haarzelf, over haar leven nu en hoe zij zichzelf ziet als succesvolle, onafhankelijke vrouw. Zij kruipt in de huid van historische figuren als symbool van een strijd die onbegonnen lijkt. Vrouwenrechten lijken in de Arabische wereld een onbereikbaar station. In een omgeving waar de man nog de scepter zwaait, het leven voor de vrouw bepaald. Vanuit een veiliger haven en met de kunst als wapen probeert Shihadi haar steentje bij te dragen. Ze staat op de barricade en trotseert na de ontworteling en de pijn van het verleden de onderdrukking. Haar tekeningen zijn haar pijl en boog om het woord de wereld in te schieten, het recht na te jagen.

Het meeste indruk op mij maakt, naast de stijl waarin de kunst van Shihadi is gegoten, de laatste tekening in dit dagboek van haar kunstenaarsleven. In de uitgave neemt de kunstenaar mij mee langs de diverse fasen in haar leven, de afrekening van het verleden en het zijn in het nu. Dan richt ze zich op de toekomst en voorspelt deze aan de hand van tarotkaarten. Ze is gefascineerd door een mystieke werkelijkheid. “Op mijn tekeningen leg ik het moment vast dat lichaam en geest zich scheiden, waar ik een ander persoon wordt.” Dat moment legt ze vast in die laatste tekening, Splitting. Ze ligt er languit op een bed gewikkeld in een laken. Ze lijkt uitgeput, het lichaam moe van lijf en leden. Of juist in meditatie alle spieren rust gevend, een trance om uit zichzelf te treden. Dat gebeurt letterlijk in de tekening. Gesloten ogen openen zich. Het gezicht echoot in een veeg naar boven. Een spiritueel beeld waarin innerlijke rust van de tekening straalt. Geen heengaan naar gene zijde, maar in gedachten uit het hier en nu treden. Om de last van het verleden voor een moment kwijt te zijn, de rugzak afgedaan.

Het boek “Berlin diary” laat zien waar Samah Shihadi vandaan komt, hoe zij haar verleden vormgeeft en wie ze uiteindelijk is geworden. Een getekend verleden dat lijnen in haar wezen heeft gezet, opnieuw bloot gelegd in het zijn van nu – de oorlog die wonden openkrabt, wonden die nooit zijn geheeld en kunnen helen. Het boek heeft tekstuele bijdragen van artistiek directeur Stedelijk Museum Vianen Werner van den Belt, Laura Cherrie Beaney van Tabari Artspace in Dubai, en van Museum More Ellen van Slagmaat en Julia Dijkstra. “Manoeuvring between cultures and contexts, Samah’s drawings occupy a liminal space.”

Samah Shihadi. Berlin Diary. Van Spijk Art Books, Livingstone Editions, 2024.

#Samah Shihadi #Livingstone Editions #Van Spijk Art Books #Museum More #Stedelijk Museum Vianen #Tabari Artspace #tekeiningen #boekbespreking

0 notes

charleshaddonspurgeon · 1 year ago

Text

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Hoe zult u de verheffing van de Jordaan doorstaan? (Jeremia 12:5, EV) Lees verder 2 Korinthe 5:1—10. Als je in Christus bent, “Hoe zult u de verheffing van de Jordaan doorstaan?” Je zult het doorstaan als een man die na lange dagen lopen eindelijk zijn huis ziet. Je zult in je handen klappen. Je zult bij het volgende kilometerpaaltje gaan zitten met tranen in je ogen, het zweet van je gezicht vegen en zeggen, “Het is goed, het is voorbij. O, hoe heerlijk is het om de nok van mijn dak en de plaats waar mijn beste vrienden en familie wonen te zien. Ik zal snel thuis zijn, thuis en voor altijd bij de Heere.” Hoe zul jij het doorstaan? We doorstaan het als een soldaat die de strijd gestreden heeft, hij legt zijn wapenrusting af en strekt zich uit om te rusten. De strijd is voorbij. Hij vergeet zijn wonden en ziet op de heerlijkheid van de overwinning en de beloning die volgt. Zo zullen wij het doen. We zullen de wonden en onze kleren die met bloed bevlekt zijn gaan vergeten en we zullen denken aan “de onverwelkbare krans van de heerlijkheid” (1 Petrus 5:4). Hoe zul jij de verheffing van de Jordaan doorstaan? We zullen het doorstaan als iemand die vertrekt naar een ver land. Hij kijkt terug op hen die hij achterlaat en zwaait met zijn zakdoek zo lang ze nog te zien zijn, maar ze zijn snel verdwenen. En wij zullen onze dierbaren vaarwel zeggen, zij zullen tranen hebben maar wij hebben vreugde want we gaan naar de eilanden van de gezegenden. We gaan naar het land van het hiernamaals, het huis van de heiligen om voor altijd bij God te wonen. Wie zal er huilen als hij zo’n reis begint en zo’n gezegende zee opgaat? Wat zullen wij doen als we in de verheffing van de Jordaan komen? Lieve vrienden, we zullen door de sluier gaan en eeuwig gaan genieten van het paradijs van de gezegenden. Ter overdenking Vanuit onze natuur zien we de dood in een negatief licht, maar Christus dood maakt het verschil voor de gelovige (Hebreeën 2:14—15). De Christen kan een positieve houding aannemen en woorden gebruiken als “overwinnaars” (Romeinen 8:37), “wonen bij de Heere” (2 Korinthe 5:8), “winst… verreweg het beste” (Filippenzen 1:21,23), “zalig” en “rusten” (Openbaring 14:13). Preek 635, onbekende datum

0 notes

pedaalridder · 1 year ago

Text

31 augustus

Wat een fijne verrassing is Stockholm. De wandeltocht begint bij het metrostation Kungsrädgården, een waar kunstwerk dat gebouwd is in de vorm van een grot. Als je het bordje volgt waarop het grappige woord 'upp' staat leidt je het naar boven. En daar kom je meteen tegenover het koninklijk paleis uit. De wacht werd er net afgelost.

Met de klanken van de vrolijke mars nog in de oren betreden we ‘Gamla stan‘ de oude stad die geplaveid is met nauwe klinkerstraatjes, in één ervan ligt de Storkyrkan oftewel de grote kerk, daar is ook het beeld van Sint Joris en de draak te zien, hetgeen de overwinning van de Zweden op Denemarken moet verbeelden.

Sinds de Deense koningin Margarethe in 1397 haar land met Noorwegen en Zweden verenigd had waren de Denen overheersend en dat zette vooral in Zweden kwaad bloed, de ene muiterij en opstand volgde elkaar op, vooral ook omdat Denemarken een oorlog was begonnen tegen de Hanze, hetgeen de export van koper en erts voor de Zweden hinderde. Als in 1513 in Kopenhagen een nieuwe heerser de troon bestijgt weigert de Zweedse adel nog langer te gehoorzamen. Na zeven jaar weet de Deense koning Christian II eindelijk de strijd te winnen. De rebellen die zich in de oude stad van Stockholm verschanst hebben openen in de herfst van 1520 de poorten nadat de koning hun vergiffenis en strafontheffing heeft toegezegd. Pronkvolle feesten bezegelen het feit dat de Zweden Christian II hem nu ook als hun koning aanvaarden.

Het loopt slecht af.

Op een avond wordt het Stockholmse slot afgesloten en de gasten gearresteerd. Wat volgt is dat één ieder die verdacht wordt deelgenomen te hebben aan de revolutie geexcuteerd wordt.

De koning denkt hiermee dat hij zijn Zweedse onderdanen afgeschrikt te hebben. Mis! In tegendeel zelfs.

Eén van de gevangenen een zekere Gustav Vasa weet te ontsnappen. Hij stamt uit een oude adelijke familie en wordt in het verzet tegen de Denen gesteund door boeren en mijnwerkers , langzamerhand krijgt hij ook steun van de andere adelijke families, en de Deense overheersing begint in het achterland grotendeels af te brokkelen. Echter om de macht in de steden te veroveren is meer nodig. Gustav wendt zich tot de aloude vijand van de Unie…de Hanze. En daarmee is hij succesvol, zelfs Stockholm komt in Zweedse handen en Gustav Vasa wordt als koning gekozen. De steun van de Hanze moet echter wel terug betaald worden. De vraag is waarvan? Laat nou net in die jaren het Lutherse geloof opgeld doen. Voor de nieuwe Zweedse koning een mooi instrument om te gebruiken om alle bezittingen van de katholieke kerk te verbeuren en zo aan de rijkdommen komt om de Hanze terug te betalen. Het was het begin van de opmars van Zweden, vanaf toen was het land honderden jaren lang in oorlog met omringende rijken rondom de Oostzee. Heel anders dan nu want Zweden is al meer dan 200 jaar niet in oorlog geweest.

0 notes

droomverhaal · 1 year ago

Text

Nachtelijke waanzin

De dolk tussen mijn ribben stolt het bloed in mijn aderen. "Kom op. Pijn zit tussen je oren." Zijn stem galmt door het muffe kamertje, tegen muren gevuld met grote lichtbakken. Langzamerhand wordt het beeld van zijn gezicht minder wazig. Van zijn gezicht valt geen enkele emotie te lezen. Met trillende handen probeer ik de dolk uit mijn borstkas te trekken, zodat ik weer kan ademen. Verdomme, wat heb ik ademnood. Toch lukt het me om te spreken. "Ik heb deze wond al drie maanden. Hij stopt maar niet met bloeden. Is er iets wat u kan doen?"

Zijn verveelde blik glijdt over mijn gezicht, daarna over die van mijn zus. Het lukt me niet om te registreren hoe ze erbij zit. Ongetwijfeld ongeroerd en zelfverzekerd, zoals gebruikelijk. Met een zucht staat de man op en grist zijn creatie mee voordat hij de deur uit loopt. Mijn zus en ik blijven alleen over in de kamer, roerloos. Ze praat tegen me en al hoor ik haar woorden niet, voel ik dat ze me geruststelt. Mijn lieve, oudere zus die zelf ook pas achttien is.

"Hij moet wel iets doen, zo simpel is het." Maar het lijkt me allesbehalve simpel. Na drie maanden lang in een martelwerktuig te leven, waarvoor ik nota bene in het ziekenhuis werd opgenomen om erin gegoten te worden, zie ik geen lichtpuntje aan de horizon. Toch zou mijn zus gelijk krijgen. De man zou terugkomen met een zachter materiaal toegevoegd aan zijn creatie voor mij. De wond zou stoppen met bloeden. Maar de wond die zijn woorden maakte, is nooit geheeld.

~ Interested in an English version? Let me know and I might give it a go. ~

#short story #verhalen #health #chronic condition #healthcare #scoliosis #stories

0 notes

tjenkehpala · 1 year ago

Text

“We weten, we gaan allemaal dood. Het doel is niet om voor altijd te leven, het doel is om iets te creëren dat dat wel zal doen.”

Mijn naam is John Salampessy en ben ik 2e generatie Molukker. Door mijn bloed stromen de genen van mijn vader Isaak Lambertus Salampessy en mijn moeder Jacoba Talakua. Ik groeide op in Den-Helder in een Nederlandse omgeving. Mijn vader zat bij de Marine. Hij maakte makkelijk contact en had vrienden over de hele wereld. Ik heb mij moeten leren handhaven in deze maatschappij. In de vakanties gingen wij vaak naar familie in kamp Almere in Huizen. Hier voelde ik mij ook thuis. Molukse gezinnen die dicht bij elkaar wonen hebben een andere manier van samenkomen, dan in de omgeving waarin ik werd grootgebracht. De onderlinge banden zijn sterk en hecht. Je bent aan elkaar gewaagd en elkaar gelijke. Je status, rang of stand doet er niet toe. Je bent een grote familie. Ik groeide op in de kop van Noord-Holland. Molukkers en Indo’s wisten elkaar te vinden, er was een gevoel van erkenning. Ik was lid van, Ontspanningsvereniging Tropenvrienden (0VTV) in Den-Helder. Wij beleefden een gezellige tijd met elkaar, aten samen, dansten en maakten muziek. We zagen in elkaar de gelijkenissen en die waren er meer dan de verschillen. De onderlinge onenigheden zijn de erven die ons zijn nagelaten door de kolonisatie en de verdeel en heers politiek. Na de Havo ben ik gaan werken, maar ik wilde meer. Ik was bezig met mijn toekomst en volgde een financiële opleiding en later een opleiding in de automatisering. Inzet vertaalde zich in goede resultaten. Vele jaren heb ik met volle overgave mij ingezet bij o.a. de ABN-AMRO bank. Mijn ambitie werd gezien en ik werd beloond in mooie managementfuncties. Soms voelde het alsof ik mij meer moest bewijzen dan een ander. Er werd meer op mij gelet. Mijn stappen werden met een vergrootglas bekeken. Ik liet niet merken dat ik het in de gaten had, het maakte mij juist standvastiger en sterker. Mijn ware geluk van het leven mag ik iedere dag weer ervaren met mijn lieve vrouw. Samen hebben wij 3 kinderen en 5 kleinkinderen Onze nazaten geven wij met trots onze gebruiken en cultuur mee. Onze kleinkinderen zijn dubbelbloed en leren wij al vanaf kleins Maleis praten. Ik ben een rijk mens, Kaja. Kaja met een hoofdletter! Ik ben een trotse Molukker. Wij zijn een volk die door de vele stromingen en onrechtmatigheden zich staande weet te houden. Wij zijn een volk die schaamteloos, volledig genegeerd wordt. Dat steekt, dat doet mij pijn. De boodschap voor de Molukse nazaten is mijn eigen levensles. Het zijn de waarden die van diepere betekenis zijn geworden. Weet wat je wilt, wordt wie je wilt zijn. Wees sterk en oprecht in je daden. Wees bewust van je achtergrond en blijf omzien naar elkaar en onze families op de Molukken. Jouw oorsprong is jouw kracht, de toekomst ligt nu in jouw eigen handen. Leer van onze geschiedenis: Recht op zelfbeschikking is een groot goed!.

0 notes

thebittertasteofalmost · 2 years ago

Text

Je aanbidt de liefde; niet als een mens van vlees en bloed, maar een god die om offers smeekt; te ver van ons mens-zijn om van te houden, te hoog boven onze hoofden om te bereiken. Een liefde die je krijgt alleen als je ervoor boet.

Ik steek kaarsjes aan in jouw tempel en brand mijn handen. Zoek naar bewijs in de rode hitte; vind slechts het zwarte roet.

#gedicht #schrijfsel #poëzie #woordjes #nederlands #poetry #liefdesverdriet #the bitter taste of almost

0 notes

peterpijls1965 · 2 years ago

Text

Wie is de man op het kruispunt van zijn essentie?

Op m´n 55ste wijdde ik een paar woorden aan Internationale Mannendag.

Zelf had ik er nog nooit van gehoord, maar gisteren was het Internationale Mannendag. Ik werd erop geattendeerd door auteur Stella Bergsma, die op haar Instagram de kerel terdege in het zonnetje zette. Zelfs ging ze zover te stellen dat ze haar beste feminisme goeddeels dankte aan de vent.

Wat wil je als je een psychiater hebt bij wie je op schoot mag gaan zitten tijdens het consult. Maar misschien is dat mijn male chauvinist pig-afgunst.

Eerlijk gezegd weet ik nooit zo goed wat dat is, mannelijkheid. Het lijkt me een goeddeels tijd- en cultuur bepaald begrip, maar misschien vergis ik me. Waar de ene vrouw een echte man ziet met een kettingzaag, daar riekt de ander een soft mietje zonder cilinderinhoud.

Cleopatra werd verliefd op een Romeinse generaal met bloed aan zijn handen, de ex van burgemeester Femke Halsema had een onklaar gemaakt pistool in huis. Ik bedoel maar. De man en zijn bier, was een bekende reclameslogan vroeger. Ik zeg: de man en zijn verbandtrommel.

Een man die voor zijn kinderen zorgt, wordt aangepast genoemd. Maar misschien heeft die brave oppasvader wel gore fantasieën, terwijl een carrière-pappie druk kan zijn met paintballsessies of een praatgroep met aandeelhouders over het vermoede beest diep vanbinnen.

Veel feministes stellen dat we nog altijd leven op een patriarchale apenrots. De cijfers schragen dat. Bijna de helft van de volwassen vrouwen kan de bills niet zelf betalen.

Stemt ons dat trots? De vraag is hoe het komt. Het veelbesproken glazen plafond komt langs, de notie dat onzichtbare barrières vrouwen de toegang tot topfuncties onthouden. Inderdaad bekleden te weinig dames in Nederland baasbanen, al zijn er nu bevrijdende quota. Zo knalt Ingrid toch die Raad van Bestuur binnen.

Ooit mocht ik voorrecht smaken samen te werken met een vrouwelijke topmanager. Ze had de 06 van Ruud Lubbers. Vanachter haar computerscherm evalueerde ze de koers van haar aandelen Koninklijke Shell met me. Ik mocht de grafieken bekijken.