#flinke knuppel in mijn hoenderhok

[gokottacuckoo-blog]

‘Rule, charmante despoot! Charmante despoot, rule the waves!’

Beste medebewoner van dit democratische land,

Al een tijdje loop ik rond met de gedachte dat Nederland en vele anderen landen een vriendelijke dictator als president verdienen. Het is op zijn zachtst gezegd controversieel maar recente ontwikkelingen rechtvaardigen de discussie of het misschien niet beter is dat we een kapitein aan het roer hebben die over wat meer macht beschikt dan de gemiddelde ‘gekozen’ leider. Laat dit stukje tekst daarom bijdragen aan een (zinvolle) dialoog waarin we met elkaar eens bekijken hoe dit paardenmiddel uit zou pakken bij de aanpak van klimaatverandering. Onder het motto ‘we mikken die knuppel in het hoenderhok’, een aftrap.

Ditmaal tikken we het verhaaltje met op de achtergrond de pompende beats van Public Enemy en ‘Fight the Power’. Opdat het doel zo nu en dan de middelen heiligt? We klimmen hoog, hoger, zo hoog mogelijk in die pen.

Wie mij een beetje kent weet dat ik een behoorlijk sterke overtuiging heb in de kracht van de samenleving, van de beweging van onderop want we rollen bottom up aldus ondergetekende en David Hume. Zo was ik laatst op het jaarlijkse evenement van HIER Opgewekt waarin men terecht trots mededeelde dat energiecoöperaties in 2018 159 megawatt aan windenergie hebben gerealiseerd en dat het collectieve zonvermogen in 2018 en 2019 zal verdubbelen (bron). Prachtige getallen die laten zien dat men lokaal goed bezig is. Ook het feit dat inmiddels veel regeringen zijn aangeklaagd omdat ze volgens de eisende partijen te weinig doen om klimaatverandering echt aan te pakken - het aantal landen waar zaken lopen is sinds 2014 verdrievoudigd (bron) - ondermijnt mijn vertrouwen in de gewone man en de bakker op de hoek allerminst. Tel daar de hoopgevende signalen in mijn directe omgeving bij op en ik zou geneigd moeten zijn te ervaren dat er echt wat gaande is; dat we groot momentum aan het creëren zijn. En dat is ook zo, de beweging is er. Het gaat echt gebeuren, we gaan om. Maar komt die verandering snel genoeg? Heeft de Rainbow Warrior voldoende wind in de zeilen?

Als je mij het vandaag op de man af vraagt zou nee mijn stellige antwoord zijn. Begrijp me absoluut niet verkeerd: ik ben ontzettend blij met het toenemende bewustzijn, met hen die openstaan voor een inhoudelijk gesprek over klimaatverandering zonder de ander meteen te bestempelen als eagle freak of klimaatontkenner, met mensen die hun gedrag werkelijk aanpassen ten bate van de leefomgeving, de medemens, de natuur, de dieren en het milieu, met de soms fenomenale duurzaamheidsinitiatieven die echt wat teweegbrengen. Dat en al het andere goede moeten we vooral vasthouden.

Maar er zijn helaas ook andere verontrustende signalen. Zo lijkt het er bijvoorbeeld op dat mensen die in een energiezuinige woning wonen, minder bewust omgaan met hun energieverbruik (bron: afkomstig uit gesprekken met energiecoaches). En als we iets hoger in de boom klimmen, dan zien we dat er daar in de kruin tot op heden eveneens veel te weinig daadkracht wordt getoond. Onlangs werd bekend dat we in Nederland onze doelstelling voor 2020 (25 procent minder CO2-uitstoot) waarschijnlijk met 10 procent gaan missen (bron). Dat is niet de verkeerde kant van het ijzer bij een dubbel; het is een pijl die naast het bord eindigt. Ook het gesteggel aan de verschillende klimaattafels - omdat iedereen vooral ‘op zijn eigen eilandje zit om zijn of haar belangen te verdedigen’, aldus een ingewijde - is een teken aan de wand dat het allemaal nog niet zo wil vlotten met een fundamentele nationale aanpak. Op mondiaal niveau is het niet veel anders: het UNEP (milieuprogramma van de Verenigde Naties) berekende dat, om de opwarming van de aarde tot twee graden te beperken in 2030, we drie keer zoveel actie dienen te ondernemen (bron). En na jaren van lichte stijging, blijkt de wereldwijde uitstoot van CO₂ in 2017 weer fiks omhoog te zijn gegaan (bron). Dit terwijl het rapido de andere kant op moet.

Er zijn nog meer bronnen en bewijzen die aantonen dat er nog een aantal tandjes bij moeten om de klimaatproblematiek significant te verminderen maar laten we het bij bovenstaande summiere opsomming houden. Punt blijft dat de onrust die in mij woedt, niet gebaseerd blijkt te zijn op gebakken lucht. Vandaar dat ik, niet geheel tegen mijn natuur in, aan het prakaseren ben geslagen over hoe het zou zijn om in een land te leven waar een grote vriendelijke reus de scepter zwaait. Waar een charmante despoot, zoals een wethouder het laatst treffend verwoordde, volledig vrij spel zou krijgen om naar eigen inzicht maatregelen te treffen. Om dat wat moet gebeuren, te laten gebeuren, ongeacht wat de vox populi, de bedrijven, de boeren, de autorijders, de rechters en alle anderen zeggen.

Nu, en dat besef ik me terdege, klinkt dat behoorlijk onwenselijk wanneer we kijken naar Poetins Rusland, naar het Hongarije van Orbán, naar Erdogans Turkije. Maar stel je eens voor: als we nu echt een goedaardige man of vrouw in ons midden zouden hebben waarop men blind zou kunnen vertrouwen. Iemand die niet alleen beschikt over een sterk moreel kompas maar ook waarlijk weet van aanpakken en daar de ruimte voor krijgt. Iemand die zijn of haar hele handelen zou afmeten aan het effect om de abnormale klimaatverandering tegen te gaan. Die rationeel maar rücksichtslos enkel en alleen zou kijken naar de impact die zijn of haar beslissingen hebben om ons binnen die anderhalve dan wel twee graden opwarming te houden. Bij wijze van gedachte-experiment: hoe zou dat zijn? Zou zoiets aanbevelenswaardig zijn? 

Een dergelijke leider zou waarschijnlijk beginnen met een systeem op te tuigen waarin de vervuiler en gebruiker gaan betalen. Oftewel: consuminderen! (Oh shit, Google kent dit woord. Sweet!) Dit heeft zo zijn ‘nadelen’ vergeleken met de huidige situatie: een brute vliegtax zal de prijs van een ticket niet met 7 euro verhogen (bron: Volkskrant van 8 december, pg. 5) maar met tientallen zo niet honderden euro’s, zij die graag een stukje biefstuk of kaas eten zullen er meer voor gaan betalen, autorijden wordt fors minder aantrekkelijk, het veroorzaken van afval en rommel dat niet kan worden hergebruikt wordt zwaarder belast, de uitgaven aan producten die van ver moeten komen zullen krankzinnig stijgen totdat het de prijs van kaviaar heeft, een woning die eerder de directe omgeving verwarmt dan de woonkamer zal vriendelijk worden geconfronteerd met een significante waardeverlaging en, als klap op de vuurpijl, het bewust danwel onbewust op de wereld zetten van een telg zal je niet langer kinderbijslag op gaan leveren, het zal beide ouders een tweede rib uit het lijf kosten in de vorm van een zeer prijzige kindertoeslag.

Naast bovenstaande set aan rigoureuze maatregelen zouden er nog andere regelingen worden getroffen door onze innemende leider. Het zou niet ondenkbaar zijn dat hij die zijn hele tuin volledig betegelt, een hogere bijdrage aan het waterschap zou moeten afdragen onder de noemer van klimaatadaptatiekosten. En ook de rioolheffing van gemeente zal stevig toenemen wanneer men weigert het hemelwater af te koppelen. Ja, het klopt: zijn of haar duurzame doorluchtigheid zou het een en ander erdoor drukken waar je gerust de stempel ‘ongunstig’ op mag plakken. Alles en niets minder dan alles om de ecologische voetafdruk te verkleinen.

Gelukkig, zoals met alles in het leven, is er een andere kant van de medaille: reizen met het openbaar vervoer zal vrijwel kosteloos zijn voor hen die er gebruik van maken, lokaal geteeld, biologisch en seizoensgebonden voedsel is voor eenieder pro Deo mits men er verantwoord mee omgaat, zij die de plastic verpakkingen links laten liggen en hun glazen potten meenemen tijdens het boodschappen doen krijgen fikse korting, er zullen toeslagen zijn voor hen die een eigen composthoop aanleggen, de waarde van geïsoleerde en energiezuinige woningen stijgt moeilijk hard in het voordeel van eigenaren, vaders en moeders die niet besluiten om vader of moeder te worden kunnen mogelijk op 40ste of eerder met pensioen, diegene met een boom en wat bijvriendelijke bloemen in de tuin ontvangt een flinke vermindering van de OZB en zowel de rioolheffing als de waterschapsbelasting zal dalen tot het niveau nihil voor hen met een vijver die niet vol of leeg genoeg kan.

Juist, ik hoor je denken: met een autoritaire, aimabele leider is het nog maar de vraag of de steden langer met woningkrapte te maken zouden hebben, is het alles behalve ondenkbaar dat de facebook en instagram walls van deze wereld nog langer zouden uitpuilen met tropische reisfoto’s (kneuterige kampeerkiekjes en hutjes op de hei binnen het eigen continent voeren naar alle waarschijnlijkheid de boventoon), dorpen zouden gaan bestaan uit een verzameling van tiny houses, overal verschijnen voedselbossen, vluchtstroken mogen onbeperkt worden gebruikt door elektrische auto’s en voertuigen op waterstof en ga zo maar door. Je kunt het zo gek niet bedenken want de mens is creatief, vindingrijk en beschikt over een ongebreidelde fantasie, wat vanzelfsprekend zou gelden voor het allesbeheersende regime van onze klimaatbewuste hoogheid.

Al het bovenstaande is nog maar een tipje van de sluier. Wat zou een duurzame dictator doen als een naburig land maximaal bruin- en steenkolen blijft verstoken? Binnenvallen? De oorlog verklaren? Met elektrisch materieel, waterstofbommen en biogas dan? En ons systeem, hoe ver zou het opschuiven van onze huidige kapitalistische sociaal democratie naar een vorm van communisme? Helemaal tot aan anarchisme of stopt onze beminnelijke dwingeland ergens bij een marxistische variant? En nog grimmiger: leidt, zoals zo vaak gebeurt, het een niet tot het ander? Weet onze leider zichzelf wel in toom te houden? Krijgen we mogelijk een enorm ecovriendelijke Mao, Stalin, Franco, Pinochet, Mussolini of Hitler die hordes klimaatonvriendelijke personen onderdrukt of de dood in jaagt?

Vele vragen waar ik, zoals het de lezer waarschijnlijk reeds is opgevallen, met mijn kortzichtige en eenvoudige brein nog helemaal niet over na heb gedacht. Wellicht kun jij mij helpen met het inzichtelijk maken van de vele gevolgen, wenselijk dan wel onwenselijk. En ik zou ook benieuwd zijn naar wat jij nog zou accepteren. Hoe ver mag de vrijheid van het individu worden onderdrukt om de verwoesting van onze natuur en een aanzienlijke decimering van de wereldbevolking te voorkomen? Want daar hebben we het naar mijn mening wel over als we zo blijven doorgaan. Of die verwoesting en decimering op zichzelf goed dan wel fout zijn, wat ik overigens geregeld hoor, dat is weer een andere filosofische discussie. Daar hebben we het vast later nog eens over. Voor nu: hoe ziet de wereld eruit onder leiding van een mokergroene Trump, Poetin, Merkel, Xi Jinping en Rutte die geen verantwoording hoeven af te leggen? En wat zouden ze jou kunnen en mogen ontzeggen? Ik hoor graag van je.

Gokotta

[mischafaalhaas]

Zondag 22 maart, dag 7: Besmetting.

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Of ik wel moet beginnen, of het verstandig is om dit op te gaan schrijven. Het is niet alsof ik ook nog eens kolen op het vuur der massahysterie wil gooien. Ik probeer me voor te stellen wat er zou gebeuren als ik het niet op zou schrijven, en wat er zou gebeuren als ik het wél op zou schrijven. Ik besluit het toch te doen, verantwoording nemend voor de mogelijke consequenties van mijn actie. De knuppel in het hoenderhok gooien is altijd al één van m´n specialiteiten geweest. Ik heb nooit de confrontatie vermeden, ook als dat uiteindelijk nadelige gevolgen voor mij persoonlijk had. Daar ben ik gok ik dan ook kunstenaar voor. Niet schreeuwend eisen gehoord te worden, maar met zachte hand grote krachten bedwingen. Nog zo'n klein dingetje wat je leert op de kunstacademie.

Kort door de bocht: in het verpleeghuis en op de afdeling waar ik werk (psychogeratrie) zijn vandaag om 13:20 twee bewoners positief getest op het corona-virus.

Ondanks alle zorgvuldig getroffen voorzorgsmaatregelen, protocollen en regelementen is het toch gebeurd. Het is haast niet te bevatten wat voor implicaties dit gaat hebben op de bewoners, hun naasten, de verpleging, handelswijzen en alles en iedereen waar ik nu nog niet aan heb gedacht. Wat voor implicaties dit gaat hebben op mijn eigen leven, naast alles wat er al gaande was. Ik had er absoluut rekening mee gehouden dat dit zou gaan gebeuren en dat ik zelf op directe wijze er mee in aanraking zou komen; die nuchtere denkwijze schonk mij het vermogen kalm te blijven onder de situatie en thuis voorzorgsmaatregelen te treffen waar noodzakelijk. Dat is allemaal gedaan, maar ook ik ben een beetje van m'n sokken geblazen door de snelheid.

Het is belangrijk om te weten wat er en dát het gebeurt, dus ik ga de realiteit beschrijven zoals zij is, zonder toevoegingen of aftreksels. Het is zaak de ernst van de situatie onder ogen te zien, en uit de eerste hand te horen wat er gebeurt. Het is geen ver-van-je-bed-show meer, en op het moment dat je je realiseert dat jij toch niet de gedachtte uitzondering op de regel blijkt te zijn is het echt al veel te laat.

Sinds het geringste vermoeden van mogelijke besmetting op zaterdag zitten beide bewoners in isolatie op hun eigen appartementjes op advies van de arts. De ene bewoner had last van een kuch'je en wat rode ogen, maar geen koorts. Onthoud dit, want dit is belangrijk. De andere bewoner was stil, zag lijkbleek en haar gedrag was compleet anders. Waar ze normaal altijd iets ergens op aan te merken heeft was ze nu stil en viel ze steeds in slaap aan tafel. Dementerenden kunnen niet altijd meer aangeven of en waar ze pijn hebben, dus ga je al snel kijken naar vitale functies. Haar temperatuur lag heel wat hoger dan normaal en de verzorging besloot direct actie te ondernemen. Je wilt niet van het ergste uit gaan en ook niet het stempel van paniekzaaier krijgen, maar dat voor lief nemend besloot de verzorging tóch voor de zekerheid het isolatie-advies van de arts op te volgen, inclusief de mondkapjes, handschoenen, schorten en anderhalve meter afstand. Gewoon voor de zekerheid, waarschijnlijk hebben ze gewoon een fikse verkoudheid of misschien een blaasontsteking. Blaasontstekingen willen bij dementerenden namelijk nog wel eens voor afwijkend gedrag en soms hallucinaties zorgen...

Alleen al het idee dat er mogelijk een besmetting zou zijn op onze afdeling heeft al voor een flinke schifting in personeel gezorgd. Iedereen die zelf tot een risicogroep behoort of dichtbije naasten heeft die tot één van deze groepen behoren viel al af, heel begrijpelijk. Dit is niet een tijd om zelf de verzuipende held op sokken uit te gaan hangen. Rekening houdende met de mogelijke uitkomst is gisteren onze afdeling hermetisch afgesloten en er is geregeld dat ze vandaag, zondag, in de ochtend getest zouden kunnen worden. In verband met de plotselinge ontwikkelingen heeft de verzorging dubbele diensten gedraaid. Dat was uiteindelijk maar goed ook, drie kapiteins op één schip werkt niet.

De bewoner die er het ergst aan toe is gaat rap achteruit. Ze is bang, had de laatste keer dat ik haar zag nog flinke koorts en haar conditie veranderde in één nacht dermate dat ze nu wat extra zuurstof toegediend krijgt door een concentrator. Ze is nog wel mobiel, maar heeft geen ziektebesef en indien haar conditie niet verbetert zit de kans er in dat ze opgenomen moet gaan worden. Je hoopt dat het niet zo ver komt, maar niets is zo veranderlijk als dementie. Er is letterlijk geen peil op te trekken en dat is het enige wat je er over kan zeggen.

De andere bewoner heeft géén koorts, maar wel een kuch'je en een snotneus. Totaal andere symptomen dan de bewoner waar ik eerder over sprak, en toch is ook zij positief getest, terwijl zij haar normale zelf lijkt te zijn. Dat maakt dit virus zo lastig te diagnosticeren; je weet het gewoon niet zeker tot je getest bent. En laat er nou op die testen een tekort zijn.

Sinds het verlossende telefoontje zitten de bewoners waar mogelijk nu in quarantaine op hun eigen appartement, onder volledige verzorging van compleet ingepakte verzorging én bij wijze van iedere scheet wordt gerapporteerd. Meermaaldaags worden zowel verzorging als bewoners getemperatuurd, en iedere mogelijke voorzorgsmaatregel tegen verspreiding van de besmetting wordt ingezet. Omdat ik de afgelopen dagen met deze bewoners in aanraking ben geweest (donderdag, vrijdag, zaterdag en vandaag, zondag) kom ik zelf ook helemaal in een sociaal isolement terecht; werk, thuis, en het fietstochtje van zes minuten wat daartussen zit, verder niks om mogelijke (verdere) besmetting te voorkomen. Om even te refereren naar Dottie Dansi's tekstje van eerder; ik kom absoluut mijn schaduwen tegen. Ik weet niet hoe het op het werk zal gaan, hoe lang deze situatie aan zal houden en we dit in vredesnaam gaan doen met het beschikbare aantal medewerkers en de tekorten aan beschermingsmiddelen. Dat rest mij slechts één verzoek: BLIJF ALSJEBLIEFT THUIS EN HOUD JE VERD*MME AAN DE REGELS VAN SOCIAL DISTANCING. Ook jij bent vroeg of laat de lul, en als je symptomen begint te merken is het al te laat. Net als een vlooienplaag.

Wordt vervolgd. Ik ga een potje worstelen met m'n schaduwen.

[romany-van-tienen]

Wees welkom!

Beste lezer,

Welkom op dit in-bruikleen-genomen stukje internet, waar ik wekelijks een artikel schrijf en kritische vragen stel met betrekking tot de kunsten en kunsteducatie.

Dit onwaarschijnlijke project heeft een bijzondere voorgeschiedenis. In het najaar van 2018 heb ik namelijk de keuze gemaakt om na bijna tien jaar scholing in diverse differentiaties binnen de kunsten te stoppen met het volgen van lessen op de academie.

Dit was niet zomaar een beslissing, maar het resultaat van een flinke geestesworsteling. Omstanders zagen deze beslissing vaak als vrij abrupt van aard, enkelen zagen deze beslissing misschien al aankomen. Hoe dan ook, ik besloot te stoppen. Ik zal het niet onder stoelen of banken steken; ik was finaal klaar met de kunstwereld, zoals te lezen valt in de persoonlijke blog ‘#Ik #Mens #Kunst’. Op dit stuk kreeg ik vele lovende reacties. Niet alleen aanmoedigende reacties, steunende reacties, en reacties van kunstenaars en educatoren die zich begrepen voelden, maar ook reacties over de goede kwaliteit van mijn schrijverschap. Schrijven is iets dat ik altijd al erg graag doe, ik heb een grote passie voor het geschreven woord. Als kind zijnde verslond ik boeken en las ik letterlijk alles wat ik maar te pakken kon krijgen.

Het schrijven van #Ik Mens #Kunst deed iets bijzonders met mij; tegen alle verwachtingen in ontwaakte in mij tóch noodzaak wederom met kunst bezig te zijn. Stapje voor stapje, heel voorzichtig, begon ik met het kopen en het (ook daadwerkelijk) lezen van tijdschriften over kunst. Fietsen en wandelen door Amsterdam herinnerde mij aan m’n liefde voor de Gouden eeuw. Ik ontdekte dat er op Spotify podcasts bestonden over kunst, zodat ik tijdens het koken kon luisteren naar reviews en discussies. De gereedschapskist stond open, de houtlijm of tafel en sculptuurtjes te drogen. De Grote Liefde kreeg stukjes lindenhout onder haar neus geduwd met de opdracht ‘Moet je ruiken hoe fijn Lindenhout ruikt!’. Ik betrapte mezelf op enthousiast ongeduld tijdens de twee weken die ik moest wachten voordat boekhandel Athenaeum in Amsterdam de bundel met manifesten over kunstenaars die ‘uit de kunstwereld stapten’ binnen had. Gecompliceerde teksten waar ik tijdens mijn studie mijn neus voor op hield begon ik toch te lezen en hoorde de stemmen van mijn oud-docenten in mijn hoofd met kritische vragen over wat ik nu eigenlijk aan het lezen was en waarom. Wat las ik? Waarom las ik? Waarom was het lezen van zekere stukken van belang voor wat ik deed? Wat deed ik eigenlijk? Mijn geest stopte voor een moment. Ik schrok van mijn eigen antwoord; ik zat weer midden in een proces.

 Mijn geest begon tekenen te vertonen van een wonderbaarlijke en onstilbare honger en wilde niets anders dan kunst op haar bord zien verschijnen. Gelukkig bestaat er genoeg kunst en cultuur om kunst heen om deze honger enigszins te verzadigen, en ongeveer een maand na #Ik #Mens #kunst, viel het kwartje. Ik publiceerde online het stuk ‘Noodzaak’ en het eind was zoek. Ik kon niet langer ontkennen schrijfster te zijn. Ik kon niet langer ontkennen dat ik iets te zeggen had. Ik kon niet langer ontkennen kunstenaar te zijn, of ik dat nou leuk vind of niet. Blijkbaar heb ik dat maar te accepteren.

In haat/liefdeverhouding zit nu eenmaal het woord liefde; liefde  voor iets wat zo veel haat bij je oproept is ook liefde. Blijkbaar evenaren haat en liefde elkaar; als het slechts haat was geweest was het slechts verleden tijd. Welkom in het heden, waar het ene het andere niet uit hoeft te sluiten.

Kunstenaar zijn betekent nieuwsgierig zijn naar wat je tegen komt op je pad; nieuwsgierig zijn naar de antwoorden op je vragen, ook naar de antwoorden zonder vragen. Kritisch zijn naar de wereld, kritisch zijn naar jezelf, kritisch zijn naar je werk. Een constante onderzoekende houding naar je omgeving en handelen, en het simpelweg willen begrijpen. Het kunstonderwijs heeft mij geleerd een proces gaande te houden, en zelf te voorzien in de voeding van dit proces. De FHK gaf mij oefening in een kritische blik, en leerde mij hoe effectief een reflectief vermogen kan zijn.. Ik ben nooit bang geweest de knuppel in het hoenderhok te gooien en draag het hart op de mouw. Mijn stem is in ontwikkeling; op een dag zal je mij horen brullen!

[betoverheks]

  Vannacht kijk ik ouderwets naar allemaal enge programma’s op ID. Maanden heb ik deze griezelzender links laten liggen, maar opeens stop ik mijn bewustzijn weer vol met verhalen over hoe mensen elkaar letterlijk het licht in de ogen niet gunnen.

De ene enge moord na de andere komt voorbij. Geld, macht, seks….. De motieven vallen zonder uitzondering binnen dit spectrum. De dader is heel vaak een bekende. Meestal een partner of familielid.

Het is sowieso niet ongebruikelijk dat een iemand zijn of haar hele clan uitmoordt. Of dat broers en zusters een pact aangaan om een zwart schaap of rijke suikertante uit de weg te ruimen. Of hun onuitstaanbare stiefvader.

En dan die levensverzekeringen…… Ook hier ter lande worden er regelmatig mensen om die reden door hun partner of tante Truus om zeep geholpen. Neem nooit zo’n verzekering! Je bent je leven niet meer zeker!

Heks kan al niet slapen en deze beelden helpen nu niet bepaald mee. ‘Rare mensen toch, om iemand in te huren om hun ex af te knallen.’ verzucht ik in mezelf. Het zijn meestal de bullies die dit doen. De pestkopen. De treiterbakken. De mensen, die zich in de relatie al meermalen misdragen hebben.

Het vereist blijkbaar een bepaalde persoonlijkheid of beter gezegd persoonlijkheidsstoornis om tot deze daden te komen. En Heks weet intussen als geen ander hoe die stoornissen heten.

Maar dat vliegertje gaat niet altijd op. Het zijn niet zonder uitzondering de narcisten en psychopaten, die toeslaan. Soms doen mensen plotseling iets gewelddadigs, omdat ze knappen. Omdat er iets kapot is gegaan vanbinnen.

Omdat ze niet meer zijn, die ze eigenlijk zijn. Murw geslagen door hun ex. Geplet in het geweld van een disfunctioneel gezin. Geknakt door het leven. Kapot gemaakt door een psychopaat.

‘Waarom nemen ze geen afstand? Waarom gaat iemand niet weg?’ Heks schudt haar hoofd. Ja, waarom?

Ook het verschil in strafmaat blijft me verbazen. Soms is iemand na een paar jaar alweer op vrije voeten, nadat hij hoogstpersoonlijk meerdere vrouwen heeft ontvoerd, verkracht en vermoord. Maar een ander zit decennia in de bak, omdat hij niet direct de politie heeft gebeld, toen zijn broer zijn schoonfamilie elimineerde.

Ze waren allebei strontlazarus, maar de ene was aan het moorden geslagen, omdat hij zin had in seks met het minderjarige zusje van zijn ex en de ander zat gewoon in de auto te suffen.

‘Kijk niet naar die ellendige zender, Heks,’ maan ik mezelf. Wat is dat toch? Steeds als ik de hik krijg van mijn eigen achtergrond ga ik kijken naar dit soort afschuwelijke televisieprogramma’s. Alsof ik iets of iemand wil bezweren. Maar wat of wie?

Of probeer ik mezelf ervan te doordringen, dat dit soort dingen bestaat. Dat mensen voor wat geld, macht of slechte seks over lijken gaan. Dat ik blij mag zijn, dat niemand in mijn omgeving dat ooit heeft gedaan.

Of zoek ik een verklaring voor de gebeurtenissen in mijn leven, waar ik geen vat op heb? Probeer ik de vinger te leggen op gedrag, dat ik niet begrijp? Dat me in wezen vreemd is? Probeer ik te achterhalen, wat mensen bezield om ten koste van anderen te leven? Probeer ik het onmogelijke? Verklaren wat mensen drijft tot dit soort wandaden?

Ik moet echt zorgen meer onder de mensen te zijn. Heks zit alweer sinds woensdagmorgen alleen. Met een flinke knuppel in mijn hoenderhok. Heks heeft enorm veel behoefte aan aandacht. Krijgen wel te verstaan. Ik wil mijn verhaal kwijt.

Ik heb sinds woensdagmorgen een piepjong meisje van de thuiszorg gesproken, ze heeft een paar uur lopen stofzuigen, dus een goed gesprek was het niet.

Ik heb met de doktersassistente gebabbeld, terwijl ze een paar injecties mijn kont in joeg. Ik heb mijn fysiotherapeut uitgewisseld, terwijl ze me systematisch martelde. Dit levert natuurlijk geen geweldige gesprekken op allemaal.

En ik heb de Don aan de lijn gehad, maar die belde ‘s morgens vroeg. Toen ik nog helemaal in de kreukels zat. Stijf als een plank. Toen ik nog niet kon bewegen, laat staan praten. Want: Stampende hoofdpijn. Misselijk.

Ik moet hier iets op verzinnen. Maar wat? Ik probeer dit probleem al dertig jaar op te lossen. Helaas heb ik gewoonweg de energie niet om erop uit te gaan. Vaak heb ik niet eens de energie om iemand te bellen. Het gebrek aan energie breekt me dagelijks op. Het went nooit.

Maar mijn uitputting heeft ook positieve kanten:

Heks is ook echt te moe om wie dan ook te vermoorden. Laat staan een moord te beramen. Ik heb er echt de kracht niet voor. En dat is natuurlijk goed nieuws.

VADER VERMOORDT ZOONTJE (1) OM LEVENSVERZEKERING OP TE STRIJKEN

        Moord is gestoord. Doodslag helpt veel goeds om zeep….. Van een bloedbad knapt niemand op en je handen in onschuld wassen is dan allang geen optie meer. Heb je bloed aan je handen? Dat wast het water van de zee niet meer af. Waarom gaan mensen niet weg? Waarom laten ze niet los? Waarom wraak? Respectloos iemands leven nemen? Heks kijkt naar de verkeerde televisieprogramma’s. Ze zit echt teveel alleen. Vannacht kijk ik ouderwets naar allemaal enge programma's op ID. Maanden heb ik deze griezelzender links laten liggen, maar opeens stop ik mijn bewustzijn weer vol met verhalen over hoe mensen elkaar letterlijk het licht in de ogen niet gunnen.