romany-van-tienen - Tumblr blog

[romany-van-tienen]

Wees welkom!

Beste lezer,

Welkom op dit in-bruikleen-genomen stukje internet, waar ik wekelijks een artikel schrijf en kritische vragen stel met betrekking tot de kunsten en kunsteducatie.

Dit onwaarschijnlijke project heeft een bijzondere voorgeschiedenis. In het najaar van 2018 heb ik namelijk de keuze gemaakt om na bijna tien jaar scholing in diverse differentiaties binnen de kunsten te stoppen met het volgen van lessen op de academie.

Dit was niet zomaar een beslissing, maar het resultaat van een flinke geestesworsteling. Omstanders zagen deze beslissing vaak als vrij abrupt van aard, enkelen zagen deze beslissing misschien al aankomen. Hoe dan ook, ik besloot te stoppen. Ik zal het niet onder stoelen of banken steken; ik was finaal klaar met de kunstwereld, zoals te lezen valt in de persoonlijke blog ‘#Ik #Mens #Kunst’. Op dit stuk kreeg ik vele lovende reacties. Niet alleen aanmoedigende reacties, steunende reacties, en reacties van kunstenaars en educatoren die zich begrepen voelden, maar ook reacties over de goede kwaliteit van mijn schrijverschap. Schrijven is iets dat ik altijd al erg graag doe, ik heb een grote passie voor het geschreven woord. Als kind zijnde verslond ik boeken en las ik letterlijk alles wat ik maar te pakken kon krijgen.

Het schrijven van #Ik Mens #Kunst deed iets bijzonders met mij; tegen alle verwachtingen in ontwaakte in mij tóch noodzaak wederom met kunst bezig te zijn. Stapje voor stapje, heel voorzichtig, begon ik met het kopen en het (ook daadwerkelijk) lezen van tijdschriften over kunst. Fietsen en wandelen door Amsterdam herinnerde mij aan m’n liefde voor de Gouden eeuw. Ik ontdekte dat er op Spotify podcasts bestonden over kunst, zodat ik tijdens het koken kon luisteren naar reviews en discussies. De gereedschapskist stond open, de houtlijm of tafel en sculptuurtjes te drogen. De Grote Liefde kreeg stukjes lindenhout onder haar neus geduwd met de opdracht ‘Moet je ruiken hoe fijn Lindenhout ruikt!’. Ik betrapte mezelf op enthousiast ongeduld tijdens de twee weken die ik moest wachten voordat boekhandel Athenaeum in Amsterdam de bundel met manifesten over kunstenaars die ‘uit de kunstwereld stapten’ binnen had. Gecompliceerde teksten waar ik tijdens mijn studie mijn neus voor op hield begon ik toch te lezen en hoorde de stemmen van mijn oud-docenten in mijn hoofd met kritische vragen over wat ik nu eigenlijk aan het lezen was en waarom. Wat las ik? Waarom las ik? Waarom was het lezen van zekere stukken van belang voor wat ik deed? Wat deed ik eigenlijk? Mijn geest stopte voor een moment. Ik schrok van mijn eigen antwoord; ik zat weer midden in een proces.

 Mijn geest begon tekenen te vertonen van een wonderbaarlijke en onstilbare honger en wilde niets anders dan kunst op haar bord zien verschijnen. Gelukkig bestaat er genoeg kunst en cultuur om kunst heen om deze honger enigszins te verzadigen, en ongeveer een maand na #Ik #Mens #kunst, viel het kwartje. Ik publiceerde online het stuk ‘Noodzaak’ en het eind was zoek. Ik kon niet langer ontkennen schrijfster te zijn. Ik kon niet langer ontkennen dat ik iets te zeggen had. Ik kon niet langer ontkennen kunstenaar te zijn, of ik dat nou leuk vind of niet. Blijkbaar heb ik dat maar te accepteren.

In haat/liefdeverhouding zit nu eenmaal het woord liefde; liefde  voor iets wat zo veel haat bij je oproept is ook liefde. Blijkbaar evenaren haat en liefde elkaar; als het slechts haat was geweest was het slechts verleden tijd. Welkom in het heden, waar het ene het andere niet uit hoeft te sluiten.

Kunstenaar zijn betekent nieuwsgierig zijn naar wat je tegen komt op je pad; nieuwsgierig zijn naar de antwoorden op je vragen, ook naar de antwoorden zonder vragen. Kritisch zijn naar de wereld, kritisch zijn naar jezelf, kritisch zijn naar je werk. Een constante onderzoekende houding naar je omgeving en handelen, en het simpelweg willen begrijpen. Het kunstonderwijs heeft mij geleerd een proces gaande te houden, en zelf te voorzien in de voeding van dit proces. De FHK gaf mij oefening in een kritische blik, en leerde mij hoe effectief een reflectief vermogen kan zijn.. Ik ben nooit bang geweest de knuppel in het hoenderhok te gooien en draag het hart op de mouw. Mijn stem is in ontwikkeling; op een dag zal je mij horen brullen!