#i to na tyle

[spiderlegeyelashes]

tata wlasnie mi zagrozil ze mi przypierdoli w ryj XDDD stary troche za stara chyba na to jestem

[kyuoki]

no i tak to mniej więcej wygląda

[thunderboltfire]

Spite i jego tłumaczenie

(TL:DR in English - I'm not 100% content with how Spite's name is translated in Polish DA:TV localisation and I wonder about alternative translations)

Szczerze mówiąc, mam pewien problem z tym, jak przetłumaczony jest Spite w polskiej wersji językowej. Oczywiście jest to ciężki orzech do zgryzienia bo spite nie ma 1:1 odpowiednika w j. polskim, ale wciąż nie jestem przekonana, żeby Mściwość była najlepszym tłumaczeniem.

Po pierwsze, mściwość generalnie opisuje chęć zemsty, a Zemsta już jest bezpośrednim (i dokładnym) tłumaczeniem Vengeance z DA2. Zemsta jest aspektem Sprawiedliwości, a Mściwość miałaby być aspektem Determinacji, co... nie do końca trzyma się kupy. Ponadto, mściwość to cecha charakteru, gdzie spite wydaje się bardziej ilustrować stan emocjonalny, w którym robi się coś ze złośliwości, na przekór czy na złość komuś lub czemuś.

Nie zakłada to koniecznie odwetu za przeszłe krzywdy, jak mściwość - właściwie, biorąc pod uwagę że o ile Spite chce zemsty na Zarze nie jest w równym stopniu cięty na Illario czy kogokolwiek innego, sugerowałoby dla mnie, że Mściwość nie jest koniecznie trafnym tłumaczeniem. Celując w "zepsuty" aspekt Determinacji, mógłby to być Upór (aczkolwiek mało dokładne i nie wybrzmiewa tak fajnie), jest też pokrewna, i chyba nieco bardziej zniuansowana Krnąbrność, która zakłada, że jest się upartym, ale również robi się komuś na złość. Idąc w bardziej złowrogie znaczenie mogłaby być Złośliwość, ale to znowu chyba dużo bardziej negatywne znaczenie niż oryginał. Chyba najbardziej trafna poza Krnąbrnością wydaje mi się Przekora, bo zawiera w sobie ten element sprzeciwiania się czemuś, podobnie jak spite.

[caluski]

na tumblrze zamiast boopów powinny byc marynowane grzybki proooooosze

[bazyli]

gdzie jest fandom polskich aktorów i czy mógłby ktoś z nich zrobić kompilację najbardziej amantowych scen Englerta

[lexishoney]

ja tłumączacx w 2065 moim wnukom geniusz shipu wokulski x wąsowska, wiedząc że wcale nie takim związkiem się zakończyła lalka:

[blueflyingturtleontheway]

CHCIAŁ KRZYCZEĆ PO WOŁODYJOWSKIEGO

[lwieserce]

O KURWAAAAAAAAAAAA

[drysauce]

AAAA POJEBIE MNIE Z TYMI LUDŹMI

[pastempomat]

myslovitz,,,,, kto daje i zabiera ten się w piekle poniewiera proszę o tym pamiętać

[golebiarz]

cezary baryka byłby role modelem dla licealnych self-proclaimed sigma mężczyzn gdyby umieli czytać

[azotowanie]

Moje luźne przemyślenia o zastępach anielskich #1: postacie kobiece

disclaimer: jestem dopiero w trakcie czytania serii i do tej pory przeczytałam siewcę wiatru, zbieracza burz oraz jeden (1) tom bram światłości i jestem jeszcze w pierwszej drugiej części więc nie będę tu dużo mówić o seredzie bo zwyczajnie nie mam za bardzo o czym. ponadto, niektórych rzeczy mogę nie pamiętać bo siacza i zbieraka ciurkiem przeczytałam rok temu, później przez prawie pół roku męczyłam pierwszy tom bram i od stycznia brnę przez drugi a w międzyczasie jeszcze czytam lektury szkolne i inne książki

a teraz przejdźmy do sedna

już od paru dni ciągle myślę o zastępach, a dzisiaj zebrało mi się na myślenie o zastępowych kobietach (bo jestem lesbijką myślę o nich codziennie) i już jakiś czas temu rzuciło mi się w oczy to, jak bardzo po macoszemu są one traktowane, a przynajmniej w dwóch pierwszych tomach (może bramy to naprawią ale patrząc po dotychczasowej kreacji Seredy i Cennego Jedwabiu to szczerze w to wątpię). no bo spójrzmy prawdzie w oczy, jakie są kobiety występujące w zastępach?

W pierwszej kolejności mamy Pistis Sophię, która jest straszną suką, która chce udupić Daimona i spółkę, a dzięki temu odzyskać władzę dla siebie i Jaldabaota. Są to, oczywiście wady, ale nie sprawiają one że Pistis Sophia jest jakoś szczególnie źle napisana. Ba, może się nawet wydawać komuś interesującą postacią (ja jestem tym kimś).

Później mamy Zoe, ciepłą kluchę, całkiem nijaką poza tym że jest dobra i nie zna życia. Jedyne czego chce to pisać bajki - nie zna nawet Królestwa jako takiego poza pałacem, w którym mieszka. Do wszystkiego, co robi, a co jest ważne fabularne jest pchnięta (zmanipulowana) przez Pistis. Gdyby nie Pistis, Zoe w ogóle by się tu nam nie pojawiła bo jest nam zwyczajnie zbędna. Pistis traktuje ją jak narzędzie do zdobycia kontroli nad Daimonem poprzez łóżko. Cudownie, prawda?

A jak jesteśmy przy Zoe, to porozmawiajmy o jej paraleli, Hiji. Tak jest, są one w pewien sposób swoimi paralelami. Obie zostają zapoznane z Daimonem przez kogoś innego aby w pewien sposób zdobyć nad nim kontrolę albo, w przypadku Hiji, uniemożliwić to komuś innemu. Niestety a może i stety, to Hija działa w tym przypadku efektywniej. Co prawda w nie do końca logiczny sposób, bo Daimon się w niej zakochuje od tak, od pierwszego spotkania, z miejsca staje w jej obronie na bankiecie Gabriela, a później mają jedną albo dwie wspólne sceny i to tyle...? Bo wtedy Hija rzuca wszystko w cholerę aby go ratować. Szczerze mówiąc, zupełnie mnie ta ich historia miłosna nie kupiła. Nie są ani trochę interesujący bo mają jeszcze mniej czasu na rozwój swojej relacji i poznanie się niż Bella i Edward w Zmierzchu. A to dużo mówi.

Nawiasem mówiąc, ciekawą różnicą pomiędzy Zoe a Hiją jest fakt, że podczas gdy Hija poświęca wszystko aby uratować Daimona, Zoe (nieświadomie) przynosi na niego śmierć. No, prawie, bo sprytny plan Pistis nie wypalił. A szkoda.

Później następuje tom drugi gdzie Hija jest jeszcze bardziej manipulowana przez swoich ojców żeby coś uzyskać od Daimona. Nie mówiąc już o tym, że kompletnie zmienia się sposób jej opisu. Podczas gdy w pierwszym tomie była sprytna, potężna, obcykana w całej anielskiej społeczności i podobno potrafiła dogadać kiedy było trzeba (większość tego została mi to powiedziana a nie pokazana więc się nie liczy), w drugim tomie jest malowana na taką co w dupie była, gówno widziała i kompletnie nie wie nic o życiu.

Ale przynajmniej odrobinę realistyczne wydaje mi się zakończenie jej relacji z Daimonem. Oboje zadeklarowali to jako wielką miłość, ale się w sumie w ogóle nie znali, więc dla mnie ma to sens że kiedy Hija zobaczyła Daimona w stanie innym niż ten idealny, w którym go poznała to nagle się odkochała. Dzięki temu Razjel mógł jej powiedzieć "córcia chcesz pomóc Daimonowi prawda? prawda??? powiesz nam gdzie on jest prawda?? prawda że powiesz??" pokazując nam przyspieszony kurs na manipulację swoim dzieckiem. I historia Hiji właściwie się kończy w tym momencie - dostaje domek w Limbo od Gabrysia bo chce żyć swoim własnym życiem, bez kontroli starych i jak normalna osoba a my mówimy "papa" jedynej kobiecie która wystąpiła w tej serii w przynajmniej dwóch książkach.

Wróćmy się teraz na chwilę do tomu pierwszego ponieważ pominęłam Drop. Drop też jest miękką kluchą i wsm kończy jak Hija - wolna od anielskich obowiązków w domku w Limbo tylko że ona odblokowała zakończenie premium gdzie razem z nią w tym domku jest też mężczyzna który ją najprawdopodobniej kocha. Zakończenie Drago i Drop jest otwarte i poza tym, że mieszkają razem to właściwie nie wiemy jak toczą się ich dalsze losy i szczerze powiedziawszy to bardziej kupuję ich niż Hiję i Daimona. Jednocześnie nie bardzo wiem, co wiecie mogę powiedzieć o Drop. Nie zapadła mi jakoś szczególnie w pamięć jako bohaterka. I mimo że to jej wątek był dla mnie jednym z tych bardziej interesujących, ona sama nie przykuła jakoś szczególnie mojej uwagi.

Przejdźmy więc teraz na stałe do tomu drugiego, gdzie pojawiają nam się trzy znaczące postacie kobiece.

A właściwie dwie i pół, bo Lilith w ogóle się nie pojawia "on screen" (jeśli mnie pamięć nie zwodzi) natomiast występuje ciągle w myślach Asmodeusza w jego rozdziałach.

I wiecie co z tych myśli wynika?

Że jest straszną suką. To wszystko. To jest wszystko, co jestem w stanie powiedzieć o Lilith. Trudno jej się dziwić, wszak jest demonicą, ale mam cichą nadzieję że w tych dwóch tomach bram co mi zostały jeszcze jakoś zostanie rozwinięta.

Przejdźmy więc do Glizdy o której jestem w stanie powiedzieć mniej więcej tyle samo. Z tą tylko różnicą, że Glizda jest ponownie w drugim końcu spektrum. Jest miękka i dobra, chociaż w przeciwieństwie do Drop i Zoe jest ciężko doświadczona przez życie. I ja jestem w stanie uszanować fakt, że pomimo tego ile przeszła i jak ją traktują wszyscy dookoła, nadal wybiera dobra i niesienie pomocy innym. Jest przekochana i mówię to bez sarkazmu.

I została nam już tylko Blanka, której nazwiska zapomniałam. Pierwszy człowiek na tej liście. Ukochana Asmodeusza, konserwatorka zabytków z tzw. pazurem. Muszę przyznać że od razu mnie zaciekawiła i z tych wszystkich dotychczasowych romansów to ten pomiędzy nią a Asmodeuszem wyszedł najlepiej. Miałam nadzieję czytając, że wbrew wszystkiemu, gdy prawda w końcu wyjdzie na jaw, Modo i Blanka będą razem i naprawdę byłam smutna gdy nie byli. Imo, Blania Kossakowskiej wyszła naprawdę nieźle chociaż nie rozumiem po chuj ciągle wspominać o tym że ma fryzurę niby jakaś Tyfusowa Mary. Naprawdę, raz wystarczyło.

A i jeszcze była pani szpieg od Razjela która umarła na tej samej stronie na której została przedstawiona, a która była opisana mniej więcej jak Księżna Irina w Szewcach. Jej nie liczymy.

To by było na tyle jeśli chodzi o pierwsze dwa tomy. W bramach jest właściwie tylko Sereda, która zasługuje na lepsze traktowanie. Naprawdę, ja nie lubiłam Daimona już od początku ale w bramach to przechodzi samego siebie i jest dla niej bucem bez żadnego ważniejszego powodu poza tym że najwyraźniej nie podoba mu się fakt że Sereda wie co robi i ma doświadczenie większe niż on.

Wsm to się rozpisałam ale nie mam za bardzo żadnego wniosku poza tym że Kossakowska albo pisze swoje bohaterki jako miękkie, łagodne, delikatne i jako ucieleśnienie dobra albo je pisze jak najgorsze suki i czarne charaktery i jak dwa razy spróbowała wyjść ze skrajności to raz spieprzyła i Hija i tak się okazała być UwU delikatną dziewczynką a drugi raz poprowadziła historię tak, żeby pozbyć się Blanki już po pierwszym tomie xD

ale też szczerze mówiąc to SĄ luźne przemyślenia o kobietach z zastępów anielskich które się zebrały mi gdzieś z tyłu głowy w ciągu ostatniego roku i których chciałam się pozbyć. Życzę każdemu kto to czyta miłego dnia i nocy i zapraszam do dyskusji bo być może coś pominęłam

[enfinizatics]

not to be a boomer ale zatęskniłam trochę za dzieciństwem i trzepakiem.

[caluski]

why does no one care that i am like this, why does no one care ive been suicidal and self harming for most of my life, why does everyone who has ever claimed they love me insists on looking away so i can deal with it all on my own - i cannot deal with this on my own. i want to die, i want to die, i want to die forever, i want to never wake up, i want to be gone, i dont want to be alive anymore, i know im a bad person, i know im a bad person, i know i deserve this, but cant i just die instead of being here and being useless and only a burden to everyone around me. i hate being stupid and ugly and boring, i hate being the one everyone is ashamed of, i hate having no worth inside me, i hate bothering everyone with my desire to die, i know everyone leaves me on my own on purpose, i know people most of the time dont actually forget about me but choose to keep me out of their life. i know i will never matter in any way to anyone, i know that no one will actually ever care, i know this, i know this so well, i just choose to lie to myself so stubbornly, i lie to myself everyday saying such stupid fucking things as "maybe someone will find me tolerable one day" and "maybe i can actually talk to someone one day". all i wanted was someone to be by my side when im going thru it over and over again even if just to distract me from it all, someone who wont get pissed off even though i cry and apologize constantly, someone who will try to wait it out with my without leaving my side. but no matter how much i pray, no matter how much i cry, nothing ever changes for better, im becoming worse and worse, im becoming more and more worthless, im self-victimizing to the point of driving everyone mad, and i have no outlet left, i feel guilty about everything, i feel guilty about being miserable, i feel guilty about being quiet and indifferent, i feel guilty about enjoying the little things, i feel guilty for wanting love, i feel guilty for wanting company, i feel guilty for wanting to be seen, everything is miserable and everything feels so hopeless, i want to die, i want to die, i want to die, even though i know my corpse will be left bloated and rotting in this very bedroom as everyone else remains indifferent at best. and what a fitting match to a rotten life that will be

[tomasens]

Jak się nazywa ten moment w klasie maturalnej gdzie nie widzi się już sensu chodzenia do tej zasranej placówki bo więcej się człowiek uczy sam w domu ale jeszcze pasuje dociągnąć do końca