#dziewica

[caluski]

I hate that we have a different word for male virgin in here. We need to start saying dziewica about guys starting yesterday

[godiswithus-isaiah41-10]

AKT ZAWIERZENIA MATCE BOŻEJ

Najwspanialsza Matko Boga i nasza, Najczulsza Obrończyni Twych zalęknionych dzieci, które poszukują Prawdy i są narażone na ataki złych duchów, dziś, *data*, oddaję się Tobie zupełnie i odnawiam przyrzeczenia chrztu świętego. Wyrzekam się szatana, wszystkich jego spraw i uczuć, a poddaję się Twemu prowadzeniu do Boga Ojca Wszechmogącego, Jezusa Miłosiernego oraz Ducha Świętego. Najmilsza z Rodzicielek, Maryjo, Która zostałaś wybrana przez samego Boga na Jego Matkę, a następnie ofiarowana nam jako nasza Matka, racz sprawić, aby głos Jezusa mówiącego: ,,Oto Matka twoja" wybrzmiał w moim sercu tak, abym ja, *imię*, w sposób doskonalszy niż kiedykolwiek wcześniej, przyjęła Cię do swego jestestwa tak, jak uczynił to Jan, a jeszcze wcześniej Jezus. Mamo, zabierz me serce i wtop je w Miłość Twego Serca wlaną przez Boga Ojca, i zanurz je całkowicie w Bożym Miłosierdziu, aby było nim przesiąknięte. Spraw Łaskawie, Wspomożycielko Wiernych, niech moje serce pod Twą Matczyną Opieką kształtuje się na wzór Najpiękniejszego Serca - Serca Jezusowego. Przyjmij do Siebie moją duszę. Przytul ją do Swojej Duszy i daj mi słyszeć oraz rozumieć głos Boży, i zawsze za Nim iść, Ty, Która słyszałaś Go każdego dnia. Oddaję Ci moje usta, abyś przemawiała przez nie, głosząc chwałę Bożą oraz nieustannie mówiąc FIAT w odpowiedzi na pełen Miłości Głos Zbawiciela. Przyjmij moje uszy, aby jak Twoje nie były nigdy obojętne na wołanie potrzebujących pomocy, lecz na wzór Twego postępowania w Kanie Galilejskiej, o Matko Niestrudzona, mogła im pomagać i ofiarowywać ich sprawy oraz ich samych Jezusowi. Weź moje ręce i uczyń je Swoimi tak, abyś mogła przeze mnie służyć bliźnim. Podaruj mi Twoje Nogi, aby zawsze biegły w stronę Pana Boga i chętnie chciały zmierzać ku doskonałemu pełnieniu woli Bożej, również w trudnych warunkach. Daj mi Swą wiarę i silną wolę, bym nigdy wśród prześladowań nie przestała głosić Bożej chwały i Go adorować, lecz czyniła to z większą, zdrową gorliwością, nie wyrzekając się wiary. Daj mi Swą Miłość i umiejętność przebaczania wraz z Twym Czystym Sercem, bym widziała Jezusa w każdym człowieku. Matko Bolesna, zamieszkaj w mym sercu i napełnij je pokorą, otwórz wszystkie zamknięte zakamarki na Ducha Świętego, strzeż mnie od niewierności Najwyższemu i ucieczki od Niego - Ty, Która byłaś pod Krzyżem aż do samego końca, a byłaś pełna Miłości, kiedy miecz boleści przeszył Twe Niepokalane Serce. Przyjmij mnie całą, Matko, i spraw, abym przyjęła Cię Całą i nigdy od Ciebie nie odstąpiła, lecz trzymając Cię za Rękę, szła dalej za Jezusem z ufnością. Mamo Najdoskonalsza, przyjmij moją wolę, uczucia, pragnienia, przeszłość, przyszłość, teraźniejszość, wszystkie moje relacje, powołanie, talenty i umiejętności, dobre uczynki, moje modlitwy, przystępowanie do sakramentów i uczestnictwo w mszach świętych, całe moje życie. Rozporządzaj nim zgodnie z pragnieniami Twego Ojca, Syna i Oblubieńca. Doprowadź mnie do złączenia z Bogiem w Królestwie Bożym i w życiu doczesnym, Radości nasza.

Ten akt zawierzenia został napisany przeze mnie 8.06.24r. pod natchnieniem Ducha Świętego.

[sunshine-and-moonshine]

Monster!Reader (Part 3)

Requested: No

Warnings: Some traditionally female creatures but they are written as GN, one mention of Reader in a dress, some ✨spice✨

Krueger - Hulder/Huldrekall

The village was quiet tonight. Quiet was something that Krueger enjoyed, hence why he had chosen such a scarcely populated area to make his home in. It didn’t matter that the villagers didn’t like having a new neighbor or that they shunned him, charged him extra for whatever wares he needed from the shops. He’d gladly ignore their glares and pay double for everything if it meant he kept his peace and quiet. Though sometimes he would get the occasional prankster teen who thought it would be funny to fuck with the out of towner, he had quickly dealt with them by the fifth time they came onto his property. Making them clean the broken eggs off his porch with their tongue, shell and all, his boot on the back of their head, their faces creaking against the hardwood as they cried for mercy. He was quite merciful in his own opinion. He’d killed people for less.

So he was shunned and avoided but that worked just fine for him. And he sat on his porch at night and enjoyed the quiet, a mug full of vodka in his hands as he just relaxed. Until it was interrupted one night by the sight of something poking it’s head out of the forest surrounding his home, peering at him curiously. He narrowed his eyes at it, at you, body tense but eventually relaxing when several moments passed and you seemed to not want to make any moves. You could stare all you liked, he’d leave you be as long as you kept your distance.

But then…..you beckoned him the next time he turned to look at you. And maybe it was the liquid courage clouding his judgment but he couldn’t help but follow you, amused by your giggles of enjoyment as he chased you through the woods, his breath catching in his throat everytime he passed you and saw that you were actually naked. It took almost all night before he actually caught you, growling and halfway feral as he flipped you onto your belly under him. He only noticed something was off when he yanked your hips up, hands pulling apart your ass cheeks to get a good look at you down below. And then your tail smacked against his hand, making him jump in surprise. A further look up showed that your back was…..opened up and hollowed out, revealing your beating heart. He wasn’t sure how you were even alive in this moment, let alone purring under him like a cat.

He decided he could figure it out later. When it wasn’t almost 6 in the morning with his cock aching and oozing precum in his pants.

Gromsko - Morowa dziewica

Gromsko was a man who experienced sickness almost all his life. His parents had both died of it and his younger sister was weak and sickly almost her entire life, even as a young toddler. It had distressed his family greatly and they struggled to pay for the hospital bills. Doubling up on jobs just to try and make ends meet. Throughout it all he never seemed to even get a cold, let alone anything serious. It was something his parents were extremely grateful for. That being said, he had a soft spot for sick people, just because they reminded him of his family. And seeing them suffering hurt him.

So seeing you, in your pretty white dress, coughing into what looked to be a rag the color of blood, being shunned and avoided as you begged for some help carrying your bag. In literal tears as you told them that you were in pain, that you physically couldn’t lift it any longer. Well, it upset him. If his sister was ignored like that, in that much pain, he’s sure that he’d kill somebody. So he didn’t hesitate to offer his help, lifting your bag with one hand and heaving it onto his shoulder, insisting that it was no problem when you started thanking him profusely. It actually wasn’t that heavy at all. Almost felt like there was actually nothing in it and he’d admit to being just a little curious on how something was so light but he didn’t want to ask you in case it was something you weren’t comfortable talking about.

And when he arrived in front of what you said was your home, he was more than a little concerned. It was more like a shack, run down and crumbling. Doubtful it was warm, especially when it was the middle of winter. But he didn’t get the chance to say anything as you smiled at him, cupping his face before dragging him forward to place a soft kiss on his forehead. It was hot, the warmth of it spreading from his head all the way down to his toes. Like the nicest fuzziest blanket he’d ever touched. He didn’t even notice you taking your bag back from him until you patted his cheek.

“Thank you, Sweet Boy.” You said, and there was something cold in your voice. Something a bit hollow and sad. “You best get home now, yes? Maybe stay inside for a little bit.”

He couldn’t find himself capable of doing anything but nodding, watching you turn from him and walk into the rundown shack, the door slamming shut behind you so loudly that it seemed like it shook the very ground around him.

Graves - Merperson

Graves hated the ocean. Always had, ever since he was a young boy and his grandpa would drag him out to the beach and toss him in as far as he could throw him then tell him to swim back on his own. He hated the way he couldn’t see in it, how anything could sneak up on him and take a bite. It made him anxious. Like something was just beneath the waves, watching him, waiting for him to let his guard down just so it could eat him.

As he grew, his fear of the sea lessened but never entirely went away. Which is why he was hesitant to get on the boat that would take him to his next assignment. And it wasn’t just his normal fear either. Today felt….different. Something in his gut yelling at him to not go. But he brushed it away, stepping onto the boat despite that trepidation. Over 3 whole days later, he was regretting that decision quite a lot as he laid on the beach of some piss poor “island” that was barely big enough for a dozen or so people. Not that there was a dozen or so people, there was just him. Him and a bunch of trees that bore fruits that he didn’t actually know the name of but that we’re keeping him alive. And the shade of the trees themselves did help keep him from getting too sunburnt.

He was on the verge of giving up today. He’d been out here so long with not a single sight of a boat or plane. He’s running out of fruit to eat and no matter how hard he tries, he can’t seem to catch any fish. He shuts his eyes and lays in the hot sand, feeling it scorching his skin, painful but he doesn’t care. Do distracted but his own mind that he doesn’t even hear the splashing of water before something wet and wiggling slaps against his face. He shoots up with a shout, eyes wide as he looks down at the still living fish that was flopping around in his lap. Confusion filled him, driving him to look up and around for what could have done this. It took him a minute but eventually he spotted it. You. Your black eyes barely peaking up above the waves, unblinking. You notice his attention on you quickly, sinking a bit lower in the water, seemingly growing a bit shy. He found it….cute.

“If you come out of the water, we can share this.” Graves called to you after a moment or two of silence, tilting his head. “What do you say, Darlin?”

Valeria - Gorgon

Valeria decided that she hated the woods. She had never had any particular feelings towards them before but now, now she is sure that she hates them. A month surrounded these god forsaken trees in the middle of she didn’t even remember where and she hated the woods. Once more she cursed Alejandro for forcing her to flee from her home, cursed her helicopter for crashing, her breathing heavy as she shuffled through branches and bramble, just barely keeping from tripping several times. She growled, low in the back of her throat, opening her mouth to-

A branch snapped behind her.

Her head whipped around, pulling out her gun and aiming it faster then she could think. Not that it would matter, she’d used all the ammo to hunt down food so she could survive. But whoever was behind her didn’t need to know that. Only….there wasn’t anyone behind her. Her eyes flickered around, hands still tight around her gun, a reflex more than anything at this point. A rabbit? Or maybe just her imagination. She was starting to become dehydrated. Maybe-

Another snap. This one closer. Behind her. She turned again but she wasn’t quick enough, her gun smacked out of her hands and her body knocked to the floor, her breath knocked out of her lungs by a foot pressing firmly in the center of her chest. She tried to squirm but it did no good, neither did clawing at the offending leg.

“If you don’t stop moving, I’ll turn you to stone.” A voice above her said and she looked up, Spanish curses already starting to fly from her lips before she even saw the head full of snakes you possessed or the cat like slits of your eyes.

Well that was…..certainly not what she was expecting

[ratuszarsenal]

btw, the tournament I'm running requires me to do research before every round, so here are some random curiosa that crossed my path this time:

CEEOL! aka the Central and Eastern European Online Library - a treasure trove of articles and publications as well as a very convenient jumping-off point for further research. go check it out!

then we have this publication, which I am dying to find in its entirety somewhere online. (the title translates to something like 'Forest Churches. Places of Secret Evangelical Liturgies in Beskid Śląski'). I found it in this document, which is apparently a lesson plan about Lutheranism in Poland and it has many other sources like this one in its bibliography. very cool!!

speaking of religion-adjacent stuff, did you know what Matejko's largest painting is? because it's not the Battle of Grunwald! it's this:

that's Dziewica Orleańska, aka Matejko's take on the Joan of Arc! the painting was intended by the old sod to be his magnum opus (it measures up to 47 square meters ffs) but it premiered to a very cold reception from both Poles and Frenchmen. oh well!

the wikipedia article for that painting mentions that one 'hrabia [count] Wielkopolski' was one of Matejko's models - believable, given that the nobility and intelligentsia sometimes lent their faces to the great artist's works. but the guy in the hyperlink was count Aleksander Wielopolski, a statesman who died 7 years before the model-recruitment process started, and someone who would have had his hands rather full to be posing for paintings - since he was the target of Two assassination attempts in the January Fucking Uprising

why? well, he was a conservative politician who sanctioned violence against the rebellious populace, hunted the anti-Russian underground and tried to bring Poland even closer to the Russian empire than it was. makes sense why they would want to stab him! twice! however, he is also to be thanked for making Jewish people equal before the law and he worked staff public offices with as many native Polish people as was possible, to counter-measure the abuses found in Russian-run bureaucracy. an extremely mixed bag if there ever was one. as an aside, you may know his name from Malczewski's painting, Hamlet Polski. Portret Aleksandra Wielopolskiego:

which symbolically depicts a man's conflicted views of his own homeland - but curiously, it's a portrait of the 1860s Aleksander's grandson by the same name, who didn't have a long history of double-loyalty like his ancestor, and that's the point: the titular Hamlet refers to the entire generation of the fin de siecle, who would soon be faced with the same dilemmas as their forefathers

anyway! that was a bit grim. look at this hilarious portrait of stanisław august poniatowski:

[panikea]

Praca w korporacji przypomina głupi dowcip o Brutusie pedale. Otóż dawno, dawno temu w dalekim Rzymie był sobie Cezar.

Cezar miał na utrzymaniu lud, który pyskował i domagał się rozrywki. Władca postanowił więc zamknąć niewdzięcznemu ludowi mordę. Innymi słowy – zorganizował igrzyska.

Główną atrakcją imprezy miał być gladiator deflorujący sto dziewic.

Cezar długo się wahał, komu powierzyć ten zaszczytny obowiązek. W końcu wybrał Brutusa.

Brutus był chłop na schwał. Miał dwa metry wzrostu, twarz jak połączenie młodego Leonarda Cohena z Alem Pacino oraz naganiacza grubości dziecięcej ręki, którym potrafił chwacko wywijać.

Skłonił się więc tylko przed Cezarem, kiedy usłyszał radosną nowinę, a jego naganiacz wzniósł się aż po klatkę piersiową, czując, jak jego właściciel, powagę sytuacji.

Nadszedł wielki dzień.

Brutus przelazł przez bramę Koloseum. Tłum zaczął ekstatycznie klaskać. Przed Brutusem rozpościerał się zadziwiający widok: sto dziewcząt przecudnej urody rozłożonych na ginekologicznych helikopterach.

Oczywiście to, że wszystkie były dziewicami, nie budziło wątpliwości. Cezar sam sprawdzał i to wielokrotnie.

Tłum, widząc Brutusa, zawył. Kiedy Brutus zdjął odzienie, tłum zawył powtórnie. Panie z zachwytu. Część panów także z zachwytu.

Brutus przystąpił do akcji. Dziesięć dziewic, dwadzieścia, trzydzieści, pięćdziesiąt, osiemdziesiąt, dziewięćdziesiąt.

Brutus szedł naprawdę jak burza. Dziewięćdziesiąt jeden, dziewięćdziesiąt dwa, dziewięćdziesiąt pięć.

Na jego czole pojawiła się pierwsza kropla potu. Dziewięćdziesiąta szósta dziewica i Brutus zacisnął zęby. I nie tylko zęby.

Przy dziewięćdziesiątej siódmej dziewicy Brutus oklapł i rzekł: „Nie mogę jużżż”.

A tłum zaczął skandować głośno, tak, że Koloseum zatrząsało się od tego krzyku: „BRUTUS PEDAŁ, BRUTUS PEDAŁ, BRUTUS PEDAŁ!!!”.

Tak samo jest w korporacji. Możesz dokonywać cudów, możesz brać na klatę coraz więcej, mogą dawać ci zadania niemożliwe do wykonania, które ty rozwalisz w 48 godzin z przerwami na lunch, a prędzej czy później i tak dochodzi do sytuacji, że nie dasz rady. I nieważne, na jak wyjebanym w kosmos zadaniu poległeś i co robiłeś z sukcesem do tej pory. I tak usłyszysz: „Brutus pedał”. 

Piotr C. z powieści "Pokolenie Ikea"

[mri-mg]

ŚREDNIOWIECZE

Średniowiecze (476 - 1492 r.) (PL: 966 - 1492 r.) - wieki ciemne, wieki średnie (derogatory, pomiędzy antykiem a renesansem)

Cechy charakterystyczne:

· chrześcijaństwo

· łacina do tematyki narodowej, język narodowy do tematyki uniwersalnej

· myśl antyczna + myśl chrześcijańska + ciut rodzimej myśli pogańskiej = uniwersalizm średniowieczny

· teocentryzm - przekonanie, że Bóg jest przyczyną sprawczą, ośrodkiem i celem istnienia, nadaje sens światu i życiu, należy podporządkować mu wszystko podporządkować.

· teologia - usystematyzowana refleksja dot. Boga i świata nadprzyrodzonego.

· uniwersalizm - powszechność wzorców kulturowych, podobieństwo kultur narodowych, te same motywy, zagadnienia, gatunki, style i symbole.

· pareneza - porada, napominanie, pouczenie, przedstawienie wzorca osobowego w tekście. Poezja parenetyczna - twórczość o charakterze dydaktycznym. W polskiej literaturze obecna była głównie w poezji staropolskiej. Literatura dająca wzorce osobowe.

· hagiografia - dział piśmiennictwa mówiący o żywotach świętych, ma charakter dydaktyczny i moralizatorski.

Główne gatunki: żywot świętego, kronika, wiersz, pieśń religijna

Filozofia

Święty Augustyn - Ojciec Kościoła, autor twórca filozofii augustynizmu, która zakłada, że:

Bóg jest stwórcą wszystkiego,

człowiek składa się z materialnego ciała i niematerialnej duszy skażonej grzechem pierworodnym,

do zbawienia potrzeba Bożego miłosierdzia i łaski,

człowiek posiada wolną wolę i może wybierać między dobrem lub złem,

Boga można poznać przez oświecenie,

Bóg jest stwórcą wszystkiego, co dobre, zło jest wynikiem działań człowieka,

zło jest brakiem dobra,

świat materialny się psuje, Boski – nie.

Dzieła: "Wyznania" św. Augustyna - traktat filozoficzny × wyznanie wiary × autobiografia × osobista modlitwa × refleksja

· tomizm - filozofia świętego Tomasza z Akwinu - wszystkie byty umieszczone są na drabinie/stopniach bytów. Najwyżej znajduje się bóg, a inne byty dążą do niego. Gradualizm zapoczątkował literaturę parenetyczną. TzA nawiązywał do Arystotelesa.

Dzieła: "Wiara i rozum", summy św. Tomasza z Akwinu,

· franciszkanizm - filozofia św Franciszka z Asyżu - Bóg ujawnia się w swoich utworach w przyrodzie, panteizm, poszukiwanie harmonii człowieka i przyrody.

Dzieła: "Kwiatki świętego Franciszka"

· scholastyka - komentowanie autorytetów: pisma Świętego i Arystotelesa, kładła nacisk na precyzyjne wywody myślowe, dzięki czemu wykształciła wiele funkcjonujących do dziś pojęć z zakresu logiki. Np. Święty Anzelm, "Wiara i rozum"

Poezja

"Bogurodzica"

Powstanie: XIII/XIV w. zapisy: 1407 r., 1506 r. ("Statut" Jana Łaskiego)

Gatunek: pieśń religijna (poetycki traktat teologiczny), hymn religijny, bojowy, koronacyjny, państwowy

Cechy:

deesis - modlitwa wstawiennicza (JC > Maryja, Jan Chrzciciel)

teocentryzm - modlitwa o dostatnie życie i zbawienie

antyteza - Bogurodzica vs dziewica,

podmiot liryczny - wierni

apostrofy - zwroty do adresatów, Maryi i Jana Chrzciciela

symetria budowy zwrotek - wskazuje na patos i intelektualizm (sic)

Archaizmy:

zyszczy, spuści - daj

matko - mateczko

Krzciciela - Chrzciciela

"Lament świętokrzyski"

Tytuł: Lament świętokrzyski/Posłuchajcie, bracia miła... (incipit)/Żale Matki Boskiej pod krzyżem

Powstanie: 147x r., by Andrzej ze Słupi (z klasztoru na Łysej Górze)

Gatunek: lament - utwór, którego tematem jest śmierć Jezusa i współuczestnictwo Matki w męce Syna, monolog cierpiącej Maryi, która zwraca się o pomoc do różnych osób. Włącza wiernych do współcierpienia.

Cechy

apokryf - ff do Biblii, która nie opisuje uczuć Maryi

pieta (wł. litość)

Stabat Mater Dolorosa - popularny wtedy motyw stałej Matki Bolesnej

podmiot liryczny - Matka Boska

apostrofy - bracia miła - ludzie, syn - Jezus, archanioł Gabriel, matki

epitety (ciężka chwilą, miły synek)

kontrast (pełna jeś miłości/a ja pełna smutku i żałości)

Archaizmy

Kcęć - chcę

Żądne maciory - życzliwe matki

Widzęć - widzę

Jednogociem - jednego

Święci

"Legenda o świętym Aleksym"

Gatunek - wierszowany żywot świętego, hagiografia, pareneza; NIE legenda, ale utwór, który należy czytać

Powstanie: V/VI w. w Syrii, 1454 r. PL parafraza

Cechy świętego Aleksego:

święty asceta - dobrowolnie wyrzekający się dóbr ziemskich, trenujący ciało i duszę w znoszeniu trudów, silna wola, zmierza do zbawienia i moralnej doskonałości

vita contemplativa - polegające na kontemplacji, myśleniu, rozważaniach

fuga mundi - ucieczka, odwrócenie się od świata (wypłynięcie z domu w Rzymie do Syrii), pustelnictwo

Aleksy - gr. opieka (Boga)

Historia: Aleksy był księciem, synem rzymskich dostojników, który po ślubie z księżniczką Famijaną zwrócił żonie pierścień, poprosił o zachowanie czystości i odszedł z domu. Wypłynął za morze wybrał się za morze, na lądzie rozdał majątek ubogim, żył jako żebrak pod kościołem, gdzie doszło do cudu - Matka Boska zeszła z obrazu i poprosiła o wpuszczenie Aleksego do kościoła - który sprawił, że Aleksy stał się sławny. Odpłynął do Tarsu w Syrii, lecz sztorm skierował go do Rzymu. Tam mieszkał pod schodami rodzinnego domu, znosił upokorzenia i cierpienia. Napisał list, umarł, po śmierci zaczęły bić dzwony, pojawiło się dziecko, które zaprowadziło do stojników do ciała, Famijana znalazła list, ciało Świętego uzdrowiało chorych.

utwór rozpoczyna apostrofa do Mesjasza z prośbą o pomoc w dobrym spisaniu historii (inwokacja)

"Kwiatki świętego Franciszka z Asyżu"

Powstanie: XIII/XIV w., by jakiś franciszkanin

Gatunek: zbiór opowiadań; kwiatki - gr. anthologia - zbieranie kwiatków/wybór fragmentów; funkcje hagiograficzne, pareneza

Cechy świętego Franciszka:

święty radosny

vita activa - życie polegające na działaniu, pomaganiu

afirmacja świata - pełne miłości zaangażowanie w ziemską rzeczywistość

wyrozumiałość i zrozumienie dla bliźniego

zwierzęta - bracia mniejsi

Historia: urodził się (1181 r.) jako przeciętny człowiek, założył zakony żebracze: franciszkanów, klarysek i trzeci zakon (dla świeckich), odbył wiele podróży, np. do Egiptu, doznał wielu widzeń, objawień Boga i cudów, np. przemówił do niego z ikony Chrystus, prawił kazanie do ptaków, nawrócił groźnego wilka. Zmarł (1226 r.) i 2 lata później został kanonizowany.

patron ekologii i ekumenizmu, niewidomych, ubogich, aktorów, zwierząt, Włoch.

Rycerze i władcy

"Pieśń o Rolandzie"

Powstanie: XI w.

Gatunek: chanson de geste, fr. pieśń o czynach, epicki utwór opiewający czyny sławnego bohatera, bitwa składa się z pojedynków, element fantastyczny, siwobrody władca. Podtekst patriotyczny z przekazywana przez truwerów. Pareneza, funkcje propagandowe (do wypraw krzyżowych)

Fabuła: sędziwy cesarz Franków Karol Wielki (wzór władcy) w 7 lat zdobył Hiszpanię. Na tylną straż jest wojsk napadają Saraceni z powodu zdrady. Oliwier i Ronald nie dmą w róg po pomoc. Wielu, w tym Roland (jego rodzina?), bohatersko ginie. Cesarz pomścił ich, niszcząc saraceńską potęgę i chrzcząc jeńców.

Śmierć Ronalda (wzoru rycerza):

Etos rycerski: męstwo (umiera twarzą do wrogów), pożegnanie z rynsztunkiem (przykrywa miecz ciałem, by go nie zabrał wróg)(miecz miał w sobie relikwie), przywiązanie do ojczyzny (Słodka Francja, cesarz, rycerze, krewni)

Ars bene moriendi: skrucha i żal za grzechy (położenie się czołem do ziemi, bicie w pierś i "mea culpa", modlitwa), poddaństwo wobec Boga (wyciągnięcie prawej rękawicy ku niebu), pokój i przebaczenie (złożenie rąk), ład i gotowość połączenia się z Bogiem (porządek umierania)

Heroizm: samotna śmierć, godna uwagi, poprzedzona straceńczą decyzją o niewzywaniu posiłków; nadzwyczajność (cudowne zdarzenia towarzyszące), śmierć wywyższona (na górze ⛰️ i w apoteozie), styczność ze światem duchowym (symbolizuje ją sosna lol), męczeńską śmierć (opuszczona głowa jak u Chrystusa), wniebowzięcie (Gabriel, Michał i Cherubin przychodzą po jego duszę), apoteoza

"Kronika polska" Gall Anonim

Powstanie: 1113-1116 r. na dworze Bolesława Krzywoustego

Gatunek: kronika - epika zapoznająca obcych z dziejami kraju datowana wg czynów wybitnych, moralizatorska. Często zawiera nieprawdziwe historie (zmyśleni bogówie, legendy). Pareneza

Inne kroniki: Mistrz Wincenty Kadłubek, Jan Długosz

Władca rycerz: Bolesław Chrobry - jest wzorem władcy, który tworzy siłę państwa (wprowadza służbę wojskową), rządzi sprawiedliwie i mądrze, nie jest zbyt roztropny, decyzyjny, gościnny (Zjazd Gnieźnieński w 1000 r.), "chrobry" - mężny i odważny (ustalił granice PL, zakładał miasta, ciało św. Wojciecha zostało odkupione przez Bolesława za tyle złota ile ważył). Walczy za swój kraj, pozwala mu zaistnieć i buduje siłę państwa. Zawsze staje w obronie wiary i ponosi konieczne ofiary.

Władca ojciec: Bolesław III Krzywousty - bardzo roztropny, powoduje wzrost znaczenia politycznego PL. Sąsiedzi liczą się z jego zdaniem. Jego argumentem jest prawie absolutna władza i silne państwo. Był człowiekiem, który potrafił widzieć daleką przyszłość i podejmować odp. kroki. Za jego czasów chłopi byli najbardziej uprzywilejowaną grupą, król troszczył się o nich bardziej niż o arystokrację. Rozwój miast był szokujący. Wzór władcy opiekuńczego.

Idealizacja władcy (bo na jego dworze spisano kronikę): brak obierania strony w konflikcie biskup Stanisław vs Bolesław Śmiały, mimo że wydarzyło się 30 lat przed; skupianie się na zaletach i zwycięstwach władców.

Śmierć

"Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią"

Powstanie: 1463 r. (PL)

Gatunek: wiersz, ale długi, w formie dialogu

Fabuła: Polikarp modlił się do Boga o ukazanie, czym jest Śmierć. Poznaje ją po mszy, jest przerażony, zadaje jej pytania. Mądrość ziemska Mistrza Polikarpa vs mądrość Śmierci. Utwór otwiera inwokacja do Boga (Bóg>Śmierć; teocentryzm)

Śmierć: jest straszna i dotyka każdego, pojawia się w utworze jej upersonifikowana alegoria, która straszy wyglądem: przeraźliwie chuda, koścista, blada kobieta o żółtej, niezdrowej cerze, ubrana w chusty, o groteskowych cechach chorych na dżumę: bez kawałka nosa i warg, zakrwawione oczy. Jest brzydka. Zachowuje się niepoważnie, wymachuje kosą. Chce pląsać i kosić wszystkich ludzi, by umierali w cierpieniu, od królów, przez cześników i filozofów, po oraczy. Jest alegorycznie przedstawiona, motyw danse macabre (śmieszne przedstawienie śmierci pozwala mniej się jej obawiać). Demokratyzm śmierci - wszyscy są wobec niej równi.

"Boska komedia" Dante Alighieri

Powstanie: 1307-21 r., Włochy

Gatunek: poemat narracyjny z elementami lirycznymi, satyrycznymi i refleksyjnymi, nawiązania do apokryficznych widzeń, NIE komedia, bo to epika (nazwa jest taka, bo ma happy end)

Numeryczna, symetryczna i symboliczna budowa utworu (dużo trójek)

Fabuła: wędrówka narratora (Dante Alighieri) po zaświatach, podzielonych na 27 części. Po piekle i Czyśćcu oprowadza go poeta, Wergiliusz, a po Raju - piękna Beatrycze. W dziewiątym kręgu Nieba Dante spotyka Boga i doznaje ekstazy.

Obraz Piekła: strzeże go brama z napisem "lasciate ogni speranza, voi ch'entrate" - "ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieją". Piekło znajduje się pod ziemią, to nieprzyjemne, głośne miejsce o nieładnym zapachu, w jego ostatnim kręgu siedzi Lucyfer. Znajduje się tam wielu grzeszników: władców, biskupów, Tristan i Izolda, którzy cierpią adekwatnie do swoich grzechów. Np. w trzecim kręgu za nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu w śmierdzącym bagnie siedzą grzesznicy, na których spada deszcz, śnieg, bryły lodu, pilnowani przez potwornego Cerbera, który ich gryzie i drapie (dantejska scena).

Motyw winy, kary, cierpienia, wędrówki

Motywy

pareneza - literatura parenetyczna, dająca wzorce jak żyć, o funkcji dydaktycznej, moralizatorskiej: kwiatki świętego Franciszka, legenda o świętym Aleksym, pieśń o Rolandzie, kronika Galla Anonima, dzieje Tristana i Izoldy

śmierć/memento mori (pamiętaj o śmierci) - męczeńska, bolesna, chwalebna: Legenda o świętym Aleksym, Hymn do świętego Stanisława, Lament świętokrzyski, Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią, Pieśń o Rolandzie

danse macabre - taniec ze Śmiercią: Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią

cierpienie (za grzechy): Boska komedia (Piekło), Lament świętokrzyski (Matka Boska Bolesna), Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią (śmierć ludzi)

świętość - kult świętych (Franciszek, Aleksy, Stanisław, Augustyn, Tomasz)

deesis - idea pośrednictwa w modlitwie do Boga: Bogurodzica (Jezus > Maryja, Jan Chrzciciel), Hymn do świętego Stanisława (Bóg>Stanisław)

Teocentryzm - najważniejszy jest Bóg, pod Niego jest dostosowany rytm życia człowieka, On wszystko stworzył i ma nad wszystkim władze, nawet nad śmiercią.

Wędrówka - Dantego po Zaświatach, Aleksego po świecie

Sztuka średniowiecza: obrazy świętych, w tym Madonny (Maryja z Dzieciątkiem), Piety (Maryja ze zmarłym na krzyżu Jezusem na kolanach), architektura gotycka (kościoły na planie krzyża)

[mariolaszyszkiewicz]

Jezu

-Jezu... - Ale powiedz Mi z czym w szczególności do Mnie przyjść? - Z Tobą. Z Tobą do Ciebie :) - Nie pozwalam ci na mówienie do Mnie ciągle : Jezu ,Jezu. Nie pozwalam ci na mówienie do Mnie ciągle Jezu, Jezu Nie pozwalam ci tak myśleć- Jestem w tobie po to, aby i usłużyć. Rozumiesz to? U-S-Ł-U-Ż-Y-Ć. A nie po to,abyś ciąglę stała ciągle pod drzwiami i błągałą o wejscie. Stoję obok ciebie i Jestem zdumiony. - nad czym ty płączesz? :) Bo jeśli z Mojego Powodu, to pozwól, że zaleję cię jeszczę większą Miłością która, wychodzi do ciebie wprost z Mojego przebitego serca. Dla Ciebie. TYlko i wyłącznie dla ciebie... - Chciałam powiedzieć, że niezmiennie dziękuję. Cały czas otwierasz przede mną tę furtkę dobrą -zawsze mogę po niej iść. Nie zapominając nikogo . Bo ja też jestem powodem dla którego wziąłeś Krzyż na ramiona. Uwierz mi. Jak bardzo potrzebuję Twojej Pomocy.- - Mówiłaś o tym komuś? - Nie wiem, komu bym miała powiedzieć? Próbowałam księdzu, ale to nie taka prosta sprawa. Potrzebuję pomocy. Nie wiem, czuję taki przymus ,aby -Odnajdujesz się ?:) - Tak:) Już nawet zapomniałam, że tak można. Naprawdę mnie dźwignąłeś. ...:) - Jesteś Dziewica Orleańska - Nie widzę zbieżności. -A Ja tak. +Lepiej? - Tak.

[godiswithus-isaiah41-10]

Niech będzie Pochwalona Trójca Przenajświętsza na wieki wieków!

Dzisiaj przychodzę do was, kochani bracia i siostry w Chrystusie Jezusie, aby podzielić się z wami tym, co umieścił w moim sercu Najwyższy.

Mianowicie, są to trzy sny, przez które przemówił do mnie Pan Bóg oraz ich wytłumaczenie.

• W jednym z nich weszłam do kościoła. Szłam do kaplicy z Najświętszym Sakramentem, ale Go tam nie ujrzałam. Poszłam więc do innej części kościoła. Była tam monstrancja z wielką Hostią. Była ona tak wielka, że ledwo co się mieściła w otworze na Ciało Pańskie. W pewnym momencie powiedziałam: „Ciekawe czy dziś odnajdziemy prawdziwą miłość?”. Jedna z osób, z którymi tam byłam, powiedziała z lekkim śmiechem: „Raczej nie”. Wtedy z uśmiechem wskazałam na Najświętszy Sakrament, przed którym stałyśmy, a Który był przez dwie osoby, z którymi byłam, przysłonięty, jednak nie całkowicie, po czym odwiedziłam: „Jak to? To Jest Odwieczna Miłość”.

Aż do wczorajszego dnia nie byłam w stanie w pełni stwierdzić, co mówił ten sen. Jednakże wczoraj Pan rozjaśnił mi umysł, dając mi poznać, że ten sen miał miejsce w czasie, w którym szukałam wypełnienia serca miłością. Miałam przeróżne przywiązania, które przysłaniały mi Pana Boga — Prawdziwą Miłość, Której poszukiwałam, a Której znaleźć w pełni nie mogłam, bo pragnęłam odnalezienia pełni miłości w innych ludziach, co jest niemożliwe. Tak jak ludzie mogą wypełnić pustkę w naszych sercach, mogą to uczynić jednak w bardzo małym stopniu. Pan Bóg natomiast wypełnia nas tak bardzo, że nie jesteśmy w stanie pomieścić w sobie Jego miłości. Tak jak w tej monstrancji ukazanej we śnie, Jego miłość nie tylko ledwo co mieści się w naszych sercach, ale i również rozlewa się poza nie tak, że promieniuje także na innych ludzi — nie tylko tych, którzy są blisko, lecz na ludzi z całego świata, bo tak jak Jezus powiedział św. siostrze Faustynie: „Dusze wybrane oświecają ziemię. Mogą być ukryte i nieznane nawet najbliższym, a jednak ich świętość odbija się w duszach na najodleglejszych krańcach ziemi”. Bądźmy tymi duszami, które oświecają ludzkość swoim światłem — Światłem Chrystusowym, Które mamy w swoich sercach i duszach, i prośmy Pana Boga, aby wykorzystywał nas oraz nasze świadectwa wiary na Swoją Chwałę, pożytek Kościoła Świętego oraz poszerzał dzięki wykorzystywaniu nas Swoje Królestwo. Bądźmy tymi, którzy dzięki łasce Bożej szukają wypełnienia Duchem Świętym aniżeli wypełnieniem miłością ludzką, bo taka wypełni nas jedynie w drobnej części, a Duch Pański wypełnia w pełni. Będąc napełnieni Nim, nasze dusze nie będą już pragnęły ani łaknęły, bo będą miały w sobie całą pełnię Bożej miłości i łaskawości, miłosierdzia. Przez Chrystusa, Pana naszego i Jego Bolesną Mękę. Amen.

• W drugim śnie dosyć mocno spóźniłam się na mszę świętą. Zdążyłam na kilka minut przed Eucharystią. Zastanawiałam się czy przyjąć Komunię Świętą w głównej, czy bocznej nawie. Nadal niezdecydowana, podeszłam do bocznej nawy. Kapłan podawał Ciało Chrystusa wszystkim na rękę. Ja pragnęłam przyjąć Pana Zastępów do ust, na klęcząco. Kapłan upierał się, aby podać mi Ciało Pańskie na rękę. Ja machnęłam głową, że nie i nie zmieniałam swojej postawy. Kapłan w akcie gniewu rzucił Chrystusem, a upadłwszy na podłogę, Hostia połamała się na wiele kawałków, które z głośnym płaczem próbowałam pozbierać, myśląc o braku szacunku do Pana, który mnie bardzo zasmucił. Wiedziałam bowiem, że Chrystusa zabolało to o wiele bardziej niż mnie.

W tym śnie Pan przedstawił mi to, że na świecie jest wiele profanacji Jego Najświeższego Ciała. Każda profanacja Go boli i rozrywa Jego Ciało — nie tylko Jego Mistyczne Ciało, Kościół Święty, ale i również Jego Samego. Chrystus był przecież biczowany, a wtedy Jego Ciało Przenajświętsze rozdzierało się na kawałki. Wierzę, że przez ten sen Pan Zastępów pragnął ukazać mi to, że owe profanacje występują i On pragnie, aby Mu za nie wynagradzać oraz pocieszać Go, towarzysząc Mu w tak trudnych chwilach. Moi umiłowani, dlatego proszę was bardzo o to, abyśmy często będąc przed Najświętszym Sakramentem, choćby patrząc na Niego przez ekran telefonu bądź stając przed Nim duchowo, trwali w Jego Obecności, zadośćuczyniąc Mu w taki sposób, do którego nas Pan będzie prowadził, a może być to zwykłe trwanie w ciszy.

• W kolejnym śnie jechałam samochodem z moim tatą, który symbolizował Boga Ojca. Jechaliśmy dosyć szybko, a po drodze mijaliśmy piękne widoki. Były tam m.in. rzeźby z żywych drzew, w tym wyrzeźbiona w żywym drzewie figura Maryi, Która, jak widać, towarzyszy nam na naszych drogach z Bogiem. Podczas jazdy, nagle trafiliśmy na przeszkodę — wodę stojącą na drodze. Było głęboko. Tata, a więc Bóg Ojciec, przed podjęciem decyzji co robić dalej, przemyślał, co robić. Zauważył, że utoniemy, jeśli dalej będziemy jechali samochodem. Wyszedł więc z samochodu, a ja tuż za nim. W stojącej wodzie, w różnych miejscach przedzierała się ziemia. Tata jedną stopą stanął na owej ziemi, sprawdzając czy można przez nią stabilnie przejść. Kiedy się upewnił, zrobił krok dalej, odwrócił się do mnie i wyciągnął rękę w moją stronę. Szłam z nim za rękę i dotarliśmy do brzegu. Tam zauważyłam, że w samochodzie zostawiłam plecak, w którym mam m.in. telefon. Nie chciałam się jednak wracać, bo przeszłam tak wiele z Tatą, że szkoda mi było marnować ten wysiłek. Stwierdziłam, że w domu też mam telefon — lepszy, chociaż brakuje w nim karty SIM.

Umiłowani, owa karta SIM była symbolem, że idąc za Jezusem, niekiedy potrzeba pożegnać się z wieloma kontaktami z ludźmi. Chociaż możemy otaczać się wieloma, wiele informacji będziemy musieli zachowywać dla siebie, chociażby dlatego, że z powodu naszego pójścia za Najwyższym, ludzie nie będą nas rozumieli. Będziemy trochę jakby w Ogrójcu, samotni, ale razem z Jezusem i to najważniejsze. Bóg nas nie zostawi, ale będzie non stop prowadzi. Przed zdecydowaniem, jak będzie nas prowadził, sprawdza czy te drogi są stabilne i może nas nimi przeprowadzić, czy też nie. Kiedy zaczną się przeszkody, powoli będzie nas prowadził, krok po kroku, aż do celu. Dlatego nie musimy się niczego lękać — On Jest z nami po wszystkie dni, aż do skończenia świata i nie zamierza nas pozostawić, nawet w trudnościach. Będzie z nami wszędzie i nieustannie będzie wyciągał do nas pomocną dłoń, którą możemy chwyć. Na Nim na pewno się nie zawiedziemy. Bądźmy przeto ufni w Jego miłosierdzie, miłość i łaskawość, kroczmy wiernie ścieżkami, po którymi nas będzie prowadził pomimo lęku, który Mu zawierzajmy. Bądźmy jak dzieci przy piersi swej matki i pamiętajmy też na opieraniu się na naszej Duchowej Mamie, Maryi, Którą Bóg posłał do nas po to, aby trwała przy nas, a my przy Niej. Chwała Panu niech będzie zawsze i wszędzie, na wieki wieków. Amen.

Bóg zapłać za przeczytanie postu, do którego napisania poprowadził mnie Pan. Życzę wam wszystkiego co najlepsze dla was w drodze do Królestwa Niebieskiego, wytrwałości i Bożego błogosławieństwa. Niech Pan będzie z nami i rozpromieni nad nami Swe Łaskawe Oblicze. Jemu niech będzie cześć i chwała przez wszystkie wieki wieków za to, że Jest, Którym Jest. Kochani, nie bójmy się wejść z Bogiem w dialog, ale nieustannie w modlitwie z dziękczynieniem powierzajmy Mu nasze troski, a Bóg pokoju będzie z nami, napełniając nas pokojem, który przewyższa wszelkie rozumowanie, a tym Pokojem Jest Ten, Który sprawił, że Jezus Zmartwychwstał. To Duch Boży, Który strzeże nas na wszystkich naszych drogach i ogarnia nieustannie Swoją Łaskawością, Troskliwością, darami i owocami. Niech Duch Miłosierny nas nieustannie Sobą wypełnia i ogarnia Swoją Obecnością. Przez Chrystusa, Pana naszego i Jego Bolesną Mękę niech się tak stanie. Amen.

[baziutawrites]

my wildest guesses as of yet is that val is Likho,  Południca, Strzyga or Morowa Dziewica, but they all (especially Likho) sound so not right...

Am not gonna confirm nor deny. 😇 All I can say is that you might be close.

Or not.

[revelstein]

Zatrzymani

Dzielne CBA (teraz i na zawsze dziewica) znów weszło do akcji i błysnęło i po jakże bezprecedensowej jak zwykle szarży, w imieniu narodu i w imię sprawiedliwości (i prawa) doprowadziło wiceministra z czasów Tuska i Kopacz przed surowe oblicze prokuratora. W mediach dobrozmianowych pełna ekscytacja, sukces hucznie jest świętowany – rosyjski szampan strzela, zagryzany orzeszkami z San…

[wolcichyczas]

04.12.22

Ew. Mateusza 1:18-25 

(18) A z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak: Gdy matka jego, Maria, została poślubiona Józefowi, okazało się, że, zanim się zeszli, była brzemienna z Ducha Świętego. (19) A Józef, mąż jej, będąc prawym i nie chcąc jej zniesławić, miał zamiar potajemnie ją opuścić. (20) I gdy nad tym rozmyślał, oto ukazał mu się we śnie anioł Pański i rzekł: Józefie, synu Dawidowy, nie lękaj się przyjąć Marii, żony swej, albowiem to, co się w niej poczęło, jest z Ducha Świętego. (21) A urodzi syna i nadasz mu imię Jezus; albowiem On zbawi lud swój od grzechów jego. (22) A to wszystko się stało, aby się spełniło słowo Pańskie, wypowiedziane przez proroka: (23) Oto panna pocznie i porodzi syna, i nadadzą mu imię Immanuel, co się wykłada: Bóg z nami. (24) A gdy Józef obudził się ze snu, uczynił tak, jak mu rozkazał anioł Pański i przyjął żonę swoją. (25) Ale nie obcował z nią, dopóki nie powiła syna, i nadał mu imię Jezus.

Ew. Mateusza przechodzi od rodowodu od razu do wydarzeń otaczających “poczęcie przez dziewicę”. Teologicznie nazywa się to “narodzeniem z dziewicy”, lecz dla teologicznej ścisłości trzeba zdać sobie sprawę, że ludzkie życie zaczyna się przy poczęciu, a nie przy narodzinach. Zauważ, że Mateusz nie zawiera tutaj faktu, że Anioł objawił się Marii; o tym dowiadujemy się z Ew. Łukasza. Dla Mateusza, kluczowym elementem jest to, że Jezus był prawnym synem Józefa, i tym samym prawnym dziedzicem tronu Dawida. Nawet cytat ze Starego Testamentu przytoczony przez Mateusza (Izajasza 7;14) jest otoczony przez kontekst mówiący o napomnieniu. Ahaz dowiaduje się, że przez swoją niewiarę nie będzie miał biologicznego udziału w poczęciu Mesjasza. Mesjasz narodzi się z dziewicy, co wyklucza role mężczyzny. Greckie słowo przetłumaczone jako “dziewica” odnosi się do fizycznego stanu bycia dziewicą i choć niektórzy sprzeczają się na temat tego jak należy rozumieć to słowo w Hebrajskim, najlepiej będzie jeśli będziemy się trzymać interpretacji tekstu z Izajasza przedstawionej przez Mateusza. Co więcej, nikt nie powinien sądzić, że poczęcie z dziewicy jest późniejszym dodatkiem, wracającym tylko do czasów Izajasza. Można dostrzec sugestię o tym, kiedy w ogrodzie Bóg mówiąc do węża (a nie do ludzi), że potomstwo kobiety zmiażdży głowę węża (1 Moj 3:15). Wybór takiego fragmentu Izajasza przez Mateusza wzmacnia pojęcie o tym ,że prawnie rzecz biorąc Jezus mógł być Królem Żydowskim, bez biologicznych powiązań z tą stroną swojej rodziny. To może wydawać się zbyt rozwinięte jak na współczesnego czytelnika, lecz dla Żyda czytającego to w pierwszym wieku, to miało bardzo duże znaczenie. Jezus musiał mieć prawo do dziedziczenia tronu, albo nie byłby Mesjaszem. Ponieważ nie był biologicznym synem Józefa, Jego prawo do tronu musiało być zabezpieczone prawnie.

Krok Życiowy

Często scalamy narracje opowiadające o narodzeniu Jezusa. Ważne jest jednak, aby pozwolić każdemu autorowi rozwinąć części jego unikalnej narracji w przejrzysty sposób.

[chimerqa]

Hej dziewczyny! I chłopaki! Jaką frezarkę + frezy do opracowywania skórek kupić? Nigdy tego nie robiłam. A bardzo chcę. Zna się ktoś? Ważne też, by nie zrobić sobie krzywdy i nie przepiłować paznokcia!

[mnaasilveira]

Fatima, 13 października 1917 r

______________________________________________________________ ______________________________________________________________ Dziewica Maryja obiecała widzącym, że podczas jej ostatniego objawienia 13 października 1917 r. wydarzy się cud, z powodu powszechnego sceptycyzmu wobec objawień. „Cud słońca” miał miejsce na oczach tłumu szacowanego na 70 000 osób, w tym reporterów i fotografów, w Cova…