#dan ben je opgelucht

[wilgentak]

die ene post die ik jaren geleden schreef over dat ik bang was om de gordijnen te openen en te zien hoe de zon weer zou schijnen en in de spiegel te kijken en me te realiseren dat ik verliefd was op een ander is hetzelfde als het lied van never be the same van gabrielle aplin

[gitaristmetkiespijn]

Ik hou niet van het woord depressief. Het klinkt te banaal. Te makkelijk. Te DSM symptomen. Ik heb geen richting, geen doel, geen gevoel van zingeving. Ik maak muziek. Ik schilder. Ik sport. Ik heb werk in de zorg voor inkomen. Ik heb een lieve, knappe vriendin. (Die een open relatie wil) Maar ik schaam me voor mijn gebrek aan carrière. Aan succes. Aan duidelijke doelen. Ik doe niet eens maar wat. Ik doe echt wanhopig maar wat. En als er anderen zijn die ik kan helpen met maar wat doen, dan gaat het weer even. Maar zodra ik weer met mezelf ben is de zinloosheid er weer. De totale leegte en lelijkheid van alles. En loop ik met mijn ziel onder mijn arm te zoeken naar vluchtwegen, naar zingeving, naar mogelijke vervulling van dat gevoel, naar 'een leven'. Maar ik vind het nooit. Ik ken alle spirituele 'leef in het moment' Eckhart Tolle principes. Maar het lost niet op. Zoals het bij hem deed. Het blijft. Het komt altijd weer terug. Ook na alle therapie, verschillende psychologen. Ik wil gezien worden om mijn talenten, mij kunnen ontwikkelen en iets presteren. Dat heb ik in fases ook wel gedaan. Maar het wordt nooit iets blijvends, iets dat gaat lopen en me een leven geeft. Het blijven altijd projecten. En dan is het weer voorbij en ben ik weer terug bij af. Bij de leegte, bij het gevoel gefaald te hebben, er nooit wat van te maken, mislukt te zijn en geen manier te zien om daar uit te komen. Altijd weer. Iedereen leeft zo maar en lijkt er allemaal in te geloven, in dat het zin heeft. Dat het toch ergens wel op slaat, er progressie in zit, er misschien wel iets na de dood is. Maar ik voel het niet. In fases wel. Maar ook steeds weer in fases helemaal niet. Mijn vriendin wil een open relatie en experimenteert daar ook al mee. Want het geeft haar autonomie. Dat zei ze naar aanleiding van hoe onmogelijk het is om met mijn wanhopige buien om te gaan. Nu voel ik me echt alleen. Je bent als mens echt alleen hiermee. Want je voelt je er echt alleen in en niemand kan het oplossen. Zelfs niet met liefde. Als liefde het niet oplost dan ben je toch echt verloren? Ik sport, eet gezond, ga naar therapie, werk, ben creatief, spreek met vrienden en familie af, heb een goede band met iedereen, ik heb een huurhuis en geen schulden en kan op reis als ik dat zou willen. Heb zelfs een beetje spaargeld om iets mee te beginnen of het een tijd uit te zingen. Maar als er geen idee, geen wil, geen levenslust is, alleen maar diepe zelfafwijzing. Dan helpt niks en is alles waardeloos. Nog geen enkele therapie heeft deze dynamiek kunnen stoppen of oplossen. Ook al zijn er mooie gesprekken geweest, en was het in het moment soms fijn en waardevol. Het komt altijd terug. En dan is/of lijkt het allemaal toch weer voor niets geweest. Had ik net zo goed een pak vla in de zee kunnen leegknijpen. Dat had evengoed misschien even opgelucht en ook uiteindelijk niks echt opgelost. Een stuk goedkoper was het wel geweest. Als iemand weet wat ik nog kan proberen, HELP

#depressie #zinloosheid #wanhoop #eenzaamheid

[inktvlekken]

er zijn slechte dagen en je blijft vragen of ik eet, of ik beter heb geslapen, of er iets is wat je voor me kan doen, je blijft aanbieden om te koken of om op te ruimen, je blijft me om woorden vragen die ik je niet kan geven, en ik voel me opgelucht als je gefrustreerd raakt, als je begint te snauwen, schreeuwen, de deur achter je dichttrekt, als je er bent moet ik er ook zijn, en ik wil er niet zijn.

mijn angst zit in kleermakerszit op onze bank, fluistert dat ik op mijn moeder lijk, fluistert dat het helemaal niet uitmaakt dat ik aan de andere kant heb gestaan, dat ik heb gesmeekt, gesnauwd, geschreeuwd: eet iets, doe iets, zeg iets, wees hier, wees hier, wees hier.

het spijt me, probeer ik je te zeggen, het spijt me en kan je me ruimte geven, en hoelang mag ik om die ruimte vragen, en zelfs dat krijg ik mijn keel niet uit. dan niet, snauw je, dan niet hé, en hoe vaak heb ik een deur zo achter me dichtgetrokken, en ik wil in de vensterbank zitten en de afstand tot de grond overwegen en ik wil deze gedachtes niet, ik schrob in plaats daarvan de keuken, daarna de badkamer, ik zal op de bank liggen vannacht, ik zal niet slapen.

sorry, zeg je, de volgende ochtend, je ziet er moe uit, je haren zijn nat. ik haal mijn schouders op. kan ik sigaretten voor je rollen, vraag ik, en je lacht, ja, natuurlijk, en je zal koffiezetten, en je zegt niet dat ik iets moet eten, en dat helpt, ik haal adem, ik drink koffie, ik ben hier, ik ben hier, ik ben hier, ik hoop dat het genoeg voor je is.

[paardencoach]

Heb jij de moed om je te laten coachen?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Een enkele keer coach ik iemand die niet zo tevreden is over het resultaat. Laat ik maar eerlijk zijn! Heel vervelend voor alle partijen. Ik doe altijd mijn uiterste best om al mijn coachees te helpen om sterker, blijer en vrijer in hun leven te staan. Dus als het die enkele keer niet lukt, ben ik van slag, twijfel ik aan mezelf en zoek ik uiteraard de fout bij mezelf. (Want mijn coachpaarden zijn natuurlijk perfect!) Waarom was coachee niet tevreden? Zijn de verwachtingen niet uitgekomen? Heb ik coachee niet begrepen? Was ik toch niet de juiste coach? Heb ik de verkeerde activiteit gevraagd? Was het proces niet duidelijk? Was ik te optimistisch over mijn eigen kennis en kunde, of was ik niet duidelijk genoeg over wat er kan gebeuren? Heb ik de verwachtingen niet goed gemanaged? En ik kan nog wel een paar vragen bedenken, maar je snapt mijn proces wel, denk ik!

Ik heb er over na lopen denken en wat misschien een belangrijke reden is, is dat verwachtingen inderdaad soms te hoog gespannen zijn. Als je al vele jaren met een ernstig probleem rondloopt, hoe realistisch is het dan om te verwachten dat één, twee of drie uurtjes werken met mijn paarden en mij, je probleem oplost? En toch … soms werkt het zo. Maar soms dus ook niet! Leerproces voor mij om daar nog duidelijker in te zijn. 

Mijn ervaring is dat als iemand een traject doet bij mij (dat is minimaal 3 sessies), het verloop altijd is dat de eerste sessie het aha-moment oplevert en mijn coachee zich opgelucht voelt, begrijpt wat er aan de hand is en verbeteringen ziet in zijn of haar situatie. 

De tweede sessie is altijd het zwaarste. Alle pijn, verdriet, problemen enz. komen aan de oppervlakte, alsof je rugzakje wordt omgekeerd. Coachees kunnen daar behoorlijk van ondersteboven zijn. Het leek zo goed te gaan en ineens lijkt het eerder erger dan beter te worden! Maar eigenlijk is dit dus een goed teken! Je mag de diepte in en aan de wortel je probleem oplossen. Wat moeilijk is, is dat er veel van coachee gevraagd wordt. Je wordt uitgenodigd om flink buiten je comfortzone te gaan, dingen onder ogen te zien die je heel diep hebt weggestopt en liever niet wil weten, ervaren of voelen. Dat vraagt moed! Maar als je voor dit traject kiest, kan je het aan is de bemoediging die ik je kan geven. Meestal is het dus op dit punt dat mensen dan afhaken: onbegrip voor het proces, angst om de situatie echt onder ogen te zien? Ik weet het niet, maar misschien is het wel een beetje zonde van de investering in jezelf om die niet ten volle te benutten? 

In de volgende sessie(s) gaan we opbouwen, dingen vallen op hun plek, je krijgt meer over- en inzicht en de oplossingen dienen zich vaak vanzelf aan. En mijn coachees merken dat het meteen resultaat oplevert in hun dagelijkse leven.

Wat heb je dus nodig om een traject aan te gaan? Moed! Moed om te durven kijken, ervaren en voelen. Moed om buiten je veilige comfortzone te stappen, zelfs als die eigenlijk helemaal niet meer zo comfortabel is. Of juist als die niet meer zo comfortabel is?

Voor meer informatie: www.loriaux-efficiency.nl

[jansiemons]

Mijn kapper, die grappige, eigenaardige man wiens schaar sneller knipt dan mijn gedachten soms kunnen volgen. Elke keer als ik die kleine salon binnenstap – een plek die je gerust kunt omschrijven als de grens tussen kunst en een kippenhok – word ik begroet door wat alleen maar kan worden omschreven als een speciaal manneken. Je kent het soort wel, zo eentje dat eigenlijk gewoon in de dierenwereld thuis hoort. Een beetje zoals een hamster: klein, alert, en altijd bezig met iets te knabbelen, of in dit geval, met het knippen van mijn oh-zo-wildgroeiende kapsel.

Hij staat daar, met zijn sluwe vosachtige glimlach, als een meesterstrateeg die mijn haren ziet als een veldslag die gewonnen moet worden. ‘Ah, daar is mijn grappige schrijver weer,’ zegt hij altijd, terwijl hij zijn handen laat klappen zoals een kraai die net een glinsterend stuk kaas heeft ontdekt. Het klinkt dan alsof ik het hoogtepunt van zijn dag ben, al weet ik dat hij diezelfde zin waarschijnlijk al honderd keer heeft uitgesproken tegen klanten voor mij. Maar ach, ik geef hem het voordeel van de twijfel. Zoals een schaap dat braaf zijn wol afstaat, stel ik mezelf maar weer over aan zijn vaardige handen.

Nu moet je weten, mijn kapper is niet zomaar een kapper. Nee, hij heeft een bijna filosofische kijk op het knippen van haar. Hij beweert dat elke lok, elke snede, een weerspiegeling is van je innerlijke zelf. Laat dat even bezinken. Dus, als ik daar zit met mijn verwilderde haardos – zoiets wat eerder doet denken aan een poezengevecht in een boom dan aan een doordachte coupe – probeer ik zijn blik te volgen terwijl hij mijn schedel kritisch inspecteert. Een blik die de sereniteit heeft van een vis die door een aquarium zweeft, alsof hij zich afvraagt hoe hij de esthetiek van mijn hoofd kan verheffen tot iets meer dan een pluizige eend in een storm.

‘Weet je,’ zegt hij, terwijl hij met zijn schaar knipt en fladdert alsof hij een dirigent is van een onzichtbaar orkest, ‘mensen zijn eigenlijk niet anders dan schapen. Je ziet er soms eentje die denkt dat hij een wolf is, maar als het erop aankomt, lopen we allemaal gewoon achter elkaar aan, op zoek naar die perfecte scheerbeurt.’

Ik lach, want hoe kan je niet lachen als iemand je zo secuur met een schaap vergelijkt? ‘Maar ik, mijn vriend,’ antwoord ik, terwijl ik me probeer te verzetten tegen de neiging om een kwaaie eend na te doen, ‘ik ben misschien eerder een vos die het schaap probeert te misleiden. Mijn haar is het bewijs.’

Hij schiet in de lach, een soort rare, krassende kraaienlach, alsof hij het geheim van het universum heeft ontcijferd en ik, in mijn eenvoud, zijn meesterwerk niet volledig kan bevatten. Maar ik laat hem, want hij heeft de schaar en ik heb de hoop dat mijn haar niet eindigt als het verwarde nest van een wilde eend.

En dan, als de laatste lokken op de grond vallen, kijk ik in de spiegel. Een meesterwerk? Niet helemaal. Misschien eerder een geslaagde poging om mijn dierlijke uiterlijk te temmen. Mijn haren zijn korter, mijn hoofd lichter, en ik voel me als een vis die net uit een te krappe kom is ontsnapt.

‘Zie je?’ zegt hij, trots als een kraai die de felbegeerde kaas heeft gewonnen. ‘Ik zei het je toch. Je innerlijke vos is weer zichtbaar.’

Ik knik, lachend en misschien ook een beetje opgelucht. Als ik mijn jas aandoe en afscheid neem, denk ik: er zijn maar weinig mensen zoals mijn kapper, die in staat zijn om zo'n dierentuin van gedachten te creëren terwijl ze gewoon je haar knippen. Maar eerlijk is eerlijk, ik kom toch altijd weer terug. Want wie wil er nu geen knipbeurt vol levenswijsheden, humor en een beetje chaos?

En zo stap ik, een vos in schaapskleren, met frisse coupe en een hart vol vrolijke zelfspot, weer de wereld in.

[janpeeters19fd]

Plopsaland: De Achtbaan van Beschuldigingen, Vrijspraak en Valse Stoelen - Plopsaland - Steve Van den Kerkhof

Ah, Plopsaland! Het Disneyland van de Lage Landen, maar dan zonder de magie en met iets meer Vlaamse volksaard. We kunnen opgelucht ademhalen, mensen! Er zijn géén bewijzen van toxisch leiderschap gevonden bij Plopsaland. Laten we even applaudisseren voor het arbeidsauditoraat dat hier zorgvuldig de waarheid aan het licht heeft gebracht, en dan kunnen we weer verder gaan met onze levens alsof er niets aan de hand was. Een hartelijke "hoera" voor voormalig topman Steve Van den Kerkhof, die deze achtbaan van beschuldigingen met een vreugdekreet heeft verlaten. Ja, hij reageert opgelucht, en wie kan het hem kwalijk nemen? Niets zegt "vrij van schuld" als een publieke lynchpartij en het daaropvolgende ontslag op staande voet.

Maar laten we eerlijk zijn, het was allemaal slechts een klein misverstand, toch? Een paar opstandige medewerkers, wat e-mails, wat WhatsApp-berichten—je weet wel, het dagelijkse gruis van het bedrijfsleven. Wie heeft er niet eens een boze emoji gestuurd of een passief-agressieve memo ontvangen? Dat is toch gewoon hoe dingen werken? Dat de politie 20 medewerkers ondervroeg, mails en berichten doorspitte, en de arbeidsinspectie zich een dagje op het park amuseerde, is toch gewoon een standaardprocedure? Ik bedoel, dit soort dingen gebeuren dagelijks bij bedrijven. Niks om je druk over te maken.

En dan hebben we dat hele rapport van advocate Christine Mussche. Oh, Christine, Christine, waar zouden we zijn zonder jouw glasheldere analyses? Het lijkt wel of ze een script voor een slechte thriller heeft geschreven. Een gegooide stoel hier, een opmerking over abortus daar, en natuurlijk de klassieke "je laptops worden in de gaten gehouden"-trope. Het klinkt als een aflevering van een misdaadserie die net iets te ver gezocht is om echt geloofwaardig te zijn. En toch, Studio 100, de meesterbreinen achter dit hele drama, dachten: "Ja, dit is precies de stok die we nodig hadden." Of beter gezegd, de stoel die we nodig hadden, want er zijn geruchten dat Van den Kerkhof misschien wel een kampioen stoelenwerpen was. Wie weet, misschien was dat zijn geheime talent, verborgen achter die façade van een succesvolle CEO.

Maar laten we eerlijk zijn, Steve Van den Kerkhof was misschien gewoon té goed. Wie had ooit kunnen denken dat hij zó succesvol zou zijn dat hij meer zou verdienen dan de grote bazen zelf, Gert Verhulst en Hans Bourlon? Dat moet toch een klap zijn geweest. Misschien hadden ze hem beter de Plopsa-mascotte kunnen laten spelen; had hij in ieder geval nog een contract gekregen zonder commissie op basis van winst. Wie wil er nou een CEO die erin slaagt miljoenen binnen te halen? Dat is toch gewoon gênant voor de bovenbazen. En dat contract, dat ze ooit met frisse tegenzin tekenden, werd nu hun grootste nachtmerrie. Een CEO die zo veel verdient… Tja, dat kunnen we natuurlijk niet hebben, dat is toch gewoon toxisch?

En dan is er nog de fascinerende figuur van advocate Christine Mussche. Haar reputatie als de moderne versie van Judge Dredd - "Ik ben de wet!" - is haar duidelijk niet ontgaan. Ze heeft al eerder mensen aan de schandpaal genageld, want laten we wel wezen, wat is er nu leuker dan dat? Misschien heeft ze een bijbaantje bij de plaatselijke rechtbank om wat stoom af te blazen, wie zal het zeggen? Maar hé, ze vond het blijkbaar nodig om de situatie een beetje op te fleuren, een beetje drama toe te voegen, een vleugje "He Said, She Said". En wie kan haar dat kwalijk nemen? Wie houdt er niet van een goed verhaal met een vleugje sarcasme en overdrijving, zelfs als dat je toekomst en je leven er volledig mee kapot gaat? Dat is toch gewoon de moderne manier van werken?

Dus laten we deze achtbaan van beschuldigingen en drama achter ons laten. Steve is vrijgesproken, het park is open, en we kunnen weer genieten van de draaimolens en de suikerspinnen. En voor degenen die nog steeds twijfelen aan de integriteit van Plopsaland en zijn voormalige CEO: misschien is het tijd om een ritje te maken in de Plopsa-sneltram van gerechtigheid, en wie weet, komen we er dan achter dat dit allemaal slechts een groot misverstand was. Want laten we eerlijk zijn, in de wondere wereld van Plopsaland is alles mogelijk, zelfs een ontslag zonder reden.

[iklees]

De Russische Connectie / Gerrit Barendrecht

Katz & De Morsain #2

Ida begint te beseffen dat haar relatie met Katz maatschappelijk onmogelijk is: haar vader zal nooit toestemming geven voor een huwelijk, maar als ze elkaar ongehuwd blijven zien en liefhebben, komt dat onherroepelijk ooit aan het licht met grote schade voor henzelf en hun familie. Als haar oudste zus, die het heeft ontdekt en haar de les leest, kort daarna zwaar gewond raakt bij een aanslag op een tram, midden op de Dam, voelt Ida zich heel even opgelucht, maar daarna zet ze alles in het werk om de dader te achterhalen. Katz is via een omweg met dezelfde zaak bezig; hij is met groot gevaar voor eigen leven geïnfiltreerd in een groep radicale socialisten. Hij leert daardoor nog beter het leven aan de onderkant van Amsterdam kennen, en krijgt ook enig begrip voor de mensen die zich laten gebruiken voor de gewelddadige acties.

'Je weet niet waar je het over hebt,' zegt Katz. 'Ik denk het wel.' 'Ik denk het niet. Jouw wereld is die van de Keizersgracht. Je bent in zoveel luxe opgegroeid dat je het niet eens meer ziet. Die mooie suède handschoenen die je aanhebt kosten meer dan een fabrieksarbeider in een jaar verdient. Jij zult nooit, nóóit armoede kennen. Het is een theoretisch begrip voor je. Zelfs al zit het je financieel tegen, dan zal er altijd een vangnet zijn. Een niet weg te denken zekerheid dat er altijd geld zal zijn. Altijd. Dit,' zegt hij en hij wijst in het rond, 'is alles wat ik heb. Jij noemt het een rothok, maar het is mijn huis. De kans dat ik groter zal wonen dan dit is nihil. Als ik politieman af ben, wat eens gaat gebeuren, kan ik zelfs dit niet meer betalen. En ik heb het nog goed. Er zijn mensen voor wie de enige zekerheid is dat ze hun hele leven in ellende door gaan brengen. Dat er niemand is om ze te helpen. Geen persoon, geen stad, geen overheid. Geen uitweg. Rug tegen de muur. Permanent. Je lichaam kapot van het werk in de fabriek. Creperend omdat je geen dokter kunt betalen, wegkwijnend tussen je stervende kinderen in een donker hol. Wachten tot je doodgaat. Of je moeder wordt voor je ogen vermorzeld door een stoommachine en daarna mag je de machine schoonmaken. En als je dan, wanhopig en geholpen door een gehandicapte mooiprater, het systeem op wilt blazen dat die fabrieken en die levensomstandigheden mogelijk maakt, als je zelfs bereid bent daar je leven voor te geven, dan komt een rijke juffrouw die in haar hele leven nooit iets tekort is gekomen je postuum voor lafaard uitmaken. Reptiel. Pissebed. De lucht die je inademt niet waard. Dus ja, arme Betsy. En arme Stien.'

Spannend, want de 'Russische connectie' die op de achtergrond aan de touwtjes trekt is meedogenloos. Het leven van Ida, Katz en veel onschuldige Amsterdammers loopt gevaar, als zij niet op tijd weten te achterhalen door wie, hoe en wanneer een nog veel grotere aanslag is gepland.

[bucklemonster2]

29/07/2023 Dromen door Emilia Sameyn  (Nederlandse Versie)

Hallo allemaal, ik had een aantal interessante dromen op één nacht. Dus besloot ik ze te delen. Voel je vrij om ze te gebruiken in je creatieve werken, of te speculeren over hun betekenis.

Bedankt - Emilia Sameyn

(wat ik zag in mijn droom, gemaakt met AI en GIMP)

1. De duivelsjongen

 Ik droomde dat ik naar een van die waargebeurde misdaadverhalen op YouTube keek. Het ging over een man die een vrouw vermoordde. Het zijn de jaren 80, een man ontdekte dat zijn vriendin de liefde had bedreven met een duivel, een letterlijke duivel, dus besloot de man haar te vermoorden. Hij werd echter op de één of andere manier geteleporteerd van de jaren tachtig naar de vroege jaren 2000. Hij was in de war, maar dat hield hem niet tegen, hij vond zijn ex-vriendin en vermoordde haar! Die duivel werd boos toen hij dit hoorde! Hij ziet tijd echter niet-lineair, dus uit blinde woede, of omdat hij wilde dat zijn zoon zou opgroeien met een moeder, hij stuurde de man uit 1980, twintig jaar vooruit in de tijd! De man werd gestraft voordat hij haar doodde, maar hij doodde haar, wat leidde tot de boze duivel en zijn straf. Het kind was natuurlijk bedroefd, maar hij kon tenminste bij zijn moeder opgroeien.

2. Extreemrechts VS Bronies 

Ik liep 's nachts met een groep Bronies (volwassen fans van My Little Pony). Het was in mijn straat. Om de één of andere reden waren er Nazi's die in de straat aanwezig waren, ze liepen vooruit. Ze leken rumoerig en waren al bezig een van hun 'vrienden', een mede-nazi, te schoppen totdat hij op de grond viel. Ze bleven hem schoppen, niet te hard, als een "grap". Een vriend van mij zat aan de kant van de straat, hij was in de war. Hij vroeg me: "Moet ik lid worden van de nazi's of de linkse Bronies?" Ik zei, kies niet voor haat, kies voor liefde, we kunnen enorm cringe zijn, maar we zijn tenminste niet gewelddadig en vol haat. De nazi's leken dichterbij te komen. Ik ben een persoon die meestal voorbereid is wanneer dingen fout gaan. Ik keek of ik iets had om me mee te verdedigen, maar ik had mijn paraplu niet. Ik keek rond en zag een plastic spuitfles. 'Ik zou dat kunnen gooien, als het mis gaat. Als afleiding of 'wapen'. ' dacht ik. Maar, het was al te laat, de nazi's kwamen dichterbij en besloten ons als doelwit te nemen. Een greep me bij mijn shirt en trok me naar hem toe. Hij was een kop groter dan ik, maar mager. Ik was natuurlijk bang en greep instinctief met één arm naar zijn nek. Ik dacht bij mezelf "nek en knieën zijn de zwakke plek, misschien kan ik tegen zijn knieën schoppen. De nazi wilde me echter alleen maar intimideren en trok zich weg. Waarschijnlijk besefte hij dat het niet slim was om zichzelf pijn te doen of te sterven tijdens nachtelijke vechtpartijen. Hij probeerde echter te doen alsof zijn intimidatietechniek werkte, alsof hij besloot dat we 'te zwak' waren of zoiets. De nazi's gingen weg en ik was opgelucht dat er niet echt gevochten werd.

3. Vele zielen, één lichaam

Ik droomde over hoe ik dood was. Het bleek dat er niet één, maar tussen de 10 en 20 zielen in mijn lichaam zaten! Een man in een uniform, een engel, liet ons een projectie op een scherm zien: 'Oké, allemaal, dit wordt ons volgende leven!' Op het scherm zagen we een glimp van onze toekomst: een zesjarig meisje, haar lange haar was tussen blond en bruin. Ze leefde gewoon haar leven. In het ene fragment was ze aan het spelen in de tuin, in het volgende at ze een boterham. De zielen om me heen zagen eruit als gewone mensen. Sommigen waren rond de 20, maar de meesten waren van middelbare leeftijd en ouder. De meesten waren stil, sommigen riepen positieve reacties uit. 'Oh dat is leuk!' 'Wat een lieverd!', zei een 80-jarige vrouw. Ik besefte dat elke individuele persoon op aarde, elke persoonlijkheid, eigenlijk meerdere persoonlijkheden waren. Elke persoon had 10 of 20 persoonlijkheden in zich. Maar als ze leven, lijken de persoonlijkheden te vergeten dat ze talrijk zijn, en versmelten ze tot één persoonlijkheid. 'Dit zijn wij' wordt langzaam: 'dit ben ik'. Een andere factor kan zijn: als baby moeten onze hersenen zich ontwikkelen en vergeten we onze vorige levens. Elke "mini"-persoonlijkheid draagt min of meer bij aan die "grote" persoonlijkheid. Ook al heeft elke persoonlijkheid zijn eigen angsten, hoop en dromen, ze lijken het niet erg te vinden om als één persoonlijkheid te werken. Wanneer we ons leven leiden, voelen we waarschijnlijk verschillende dingen vaak op hetzelfde moment. Er zijn verschillende manieren waarop we kunnen reageren en we kiezen of doen altijd één optie. Deze 'mini'-persoonlijkheden zouden kunnen verklaren waarom we tegenstrijdige emoties hebben. De ene 'persoonlijkheid' wil dit, en een andere 'persoonlijkheid' wil iets anders. Het zijn misschien de stemmen in ons hoofd, wanneer één kant van je zegt: 'Doe het nu, gast!' terwijl een ander zegt: 'Wacht even, doe het niet, wat zijn je andere opties, schat?' Viola, dit waren mijn dromen. Hopelijk vond je het leuk ze te lezen! - Emilia

[wilgentak]

ik ben zaterdag teruggekomen van drie weken vietnam en cambodja met mijn ouders, tante en oom, twee nichtjes, en mijn vriend. mijn vriend mocht mee. mede mogelijk gemaakt door mijn werk, zegt mijn moeder dan. mijn vriend vraagt meermaals aan mij hoe hij mijn ouders kan bedanken. ik antwoord: gelukkig zijn, mij gelukkig maken, een goed persoon zijn.

drie weken lang met zijn schoonfamilie. ik moest denken aan toen ik twee weken door brazilië reisde met de familie van mijn ex. op bezoek bij zijn braziliaanse familie. hoe zijn moeder me in de laatste week troostte omdat mijn ex zo akelig deed. ergens vermoed ik dat zijn familie opgelucht was dat ik mijn relatie met hem afkapte. ik verdiende meer.

mijn vriend kan met iedereen overweg, kan met iedereen lachen. hij voelt zich op zijn gemak. ik vind het knap. wellicht kan hij beter zichzelf zijn in de omgeving van anderen dan ik.

aan het eind van de tweede week merkte hij op: je moeder kan best fel zijn. ik glimlachte. kan je je nu beter voorstellen dat ik haar niet mocht als kind, vroeg ik. hij knikte. dat ik me niet goed genoeg voelde, dat ik me bekeken en bekritiseerd voelde? hij knikte.

dat is waar de discrepantie zit. ze leren mijn moeder kennen en zeggen: maar ze is zo lief, ik had iets anders verwacht door jouw verhalen. maar na twee weken zie je wat ook deel uitmaakt van haar persoonlijkheid.

het viel mijn vriend op dat niemand mijn moeder op haar uitschieters aanspreekt. dat mijn vader stil is. ik ook. we zonderen ons af. ik glimlachte nog eens. in mijn familie was flinke ruzie uitgebarsten, zei hij. hij gaat vaak tegen zijn moeder in als hij vindt dat ze raar doet. ik doe dat nauwelijks. mijn moeder heeft wel eens gezegd dat ze er niets aan kan doen, dat het haar overkomt. is het haar accepteren voor wie ze is of is het de confrontatie vermijden?

ik heb de neiging om niet mijn vingers te branden aan haar humeur. ik bewaar liever mijn eigen vrede. het accepteren is makkelijk dan het proberen te veranderen. ik weet niet of dat iets goeds is, dat is hoe het altijd gegaan is.

felheid. mijn vuur is niet als die van haar. bij haar laait het op in steekvlammen. bij mij is het koeler, subtieler, maar daardoor niet minder gevaarlijk.

[paardencoach]

In memoriam

Tinky is niet meer bij mij. 

Een paar dagen geleden heeft ze besloten dat haar tijd hier klaar is. Ik doe mijn best om er vrede mee te hebben. Soms lukt dat, soms ook niet. Op enig moment in je leven leer je met het verlies van geliefden te leven. En dat betekent niet dat de pijn en het verdriet op zekere dag weg zijn, maar (in ieder geval voor mij) dat ik ze een plekje gegeven heb in mijn hart, lijf en leven. Soms is dat een fijn plekje met mooie herinneringen, soms een verdrietig plekje omdat ik ze mis, maar het is vooral een veilig plekje.

Ieder jaar had Tinky bij de overgang van winter naar zomer last van allergie, een soort hooikoorts denk ik: kuchen, winden en hoesten, snot. Ik gaf haar dan een kruidenmedicijn en dan ging het over. Dit keer ging het echter niet over. Integendeel, het werd erger. Ik maakte me wat zorgen, maar Tinky is altijd van ‘er is niets aan de hand’, alles vindt ze ‘gezeur’. En met die houding is ze 28 jaar geworden, zonder noemenswaardige of serieuze ongemakken. 

Ik heb de afgelopen periode moeite gehad met mediteren. Soms vind ik het moeilijk me te concentreren, kan niet de tijd vinden om even rustig te zitten, is er te veel drukte in mijn hoofd. Een paar weken geleden had ik het gevoel dat het goed zou zijn om toch meer moeite te doen: Ik was in het bos, bij het meertje waar Tinky en ik elkaar een tijdje geleden regelmatig ontmoetten tijdens mijn meditaties. Ze had mij destijds verteld dat haar tijd op Aarde op zijn einde liep. Ze was zo moe, had ze gezegd. We zaten daar samen, ik met mijn rug tegen een boom, haar hoofd in mijn schoot. Maar uiteindelijk kreeg ik de boodschap dat ze had besloten nog wat langer te blijven, mits ik mijn verantwoordelijkheid nam om het leerproces waar ik in zat, door te maken. Ik snapte het niet helemaal, maar ze is toch gebleven.

We waren nu weer op die plek, alleen stond Tinky aan de andere kant van het meertje, tussen de bomen - heel rustig en (bij gebrek aan een beter woord) ‘majesteitelijk’: groot, sterk, trots, rustig. Ik ging naar haar toe, we knuffelden elkaar. Ik vroeg nog: Je gaat toch nog niet dood? Ze lachte, dat had ik nog nooit eerder bij haar gezien en ze schudde haar hoofd. Een zonnestraal viel over haar heen. De lucht was gevuld met liefde. En ik was opgelucht: ze bleef voorlopig nog bij mij.

De laatste week van haar leven maakte ik me steeds meer zorgen. Ze ademde met moeite, ze ging steeds slechter eten, ze sloot zich af van de wereld om haar heen, ze had een vast plekje gevonden achter de grote uitloopstal. Ze reageerde nog wel op mij als ik kwam. Ze vond het fijn als ik haar wat verlichting probeerde te geven. De dierenarts is tweemaal geweest. De allergie was uitgelopen op een astma-aanval waar ze niet uitkwam. Ze kreeg sterke medicijnen die niet echt hielpen. Haar bloed was goed. Ze had geen koorts. De dierenarts was positief, hij gaf andere, sterkere medicijnen, die laatste dag. Ik ben uiteindelijk naar huis gegaan. Ik was zo moe, ben op de bank gaan liggen en werd om 16.00u met schrik wakker.

Nog geen uur later werd ik gebeld: Ze is dood! Tinky is dood! Goede vriendin en staleigenaar werd bij thuiskomst opgewacht door vier hinnikende paarden, was gaan zoeken en had haar gevonden. Ik ben in de auto gesprongen en naar haar toe gereden. Ze lag midden in de rijbak. Voor zover we kunnen reconstrueren is ze van de uitloopstal naar het midden van de rijbak gelopen, is ze gaan liggen en heeft haar laatste adem uitgeblazen. Ze was nog warm. 

Als ik dit schrijf, leven we een paar dagen later. Ik ben dankbaar voor alle warmte en liefde die ik ontvang van de mensen om mij heen. Iedereen die mij kent, weet hoe belangrijk Tinky voor mij is. Wat we voor elkaar betekenen. Hoe we elkaar door moeilijke tijden hebben geholpen. Tinky was mijn steun en toeverlaat, mijn anker, mijn boeddha, mijn troost, mijn gids en mijn coachmaatje. Ze zorgde voor regelmatig en structuur in een periode dat ik die kwijt was. Bij haar vond ik rust, begrip en troost. 

Ik vind het moeilijk om te mediteren. Door mijn pijn en verdriet heen voel ik echter ook kracht. De tijd die Tinky langer is gebleven om me door een groeiproces te helpen, heeft me voorbereid op de tijd die nu is aangebroken. Ik ben het aan haar en aan mijzelf verplicht om hier goed en sterker uit te komen. En ik kan het. Het is nog even moeilijk, maar het wordt gemakkelijker. Ik heb intussen voldoende ‘ervaring’ met het loslaten van degenen die me het liefste zijn om te weten dat het goed komt, hoe dat er ook uit moge zien. En ik weet dat als ik het weer op kan brengen om te mediteren, onze band er nog steeds is. Dat we altijd met elkaar verbonden zijn en dat ze er altijd is, alleen anders …

Tinky RIP 25 mei 2023

[chatgptverhaaltjes]

De Oudercontactpiraten (toneelstuk)

Het doek gaat open en we zien een groep piraten op hun schip, genaamd "De Leren Klas". Ze zijn allemaal druk bezig met het plannen van hun volgende overval, wanneer hun kapitein, Kapitein Krab, plotseling aankomt met een brief in zijn hand.

Kapitein Krab: "Stop met wat jullie aan het doen zijn, jongens! Ik heb net een brief ontvangen van de school waar mijn zoon studeert. We moeten naar het oudercontact!"

Piraat 1: "Wat?! Maar we zijn piraten, we kunnen niet naar het oudercontact gaan!"

Piraat 2: "Ik kan niet eens lezen of schrijven, hoe kan ik dan over school praten?"

Kapitein Krab: "Maak je geen zorgen, jongens! Ik heb een plan. We gaan ons vermommen als brave burgers en doen alsof we normale ouders zijn."

De piraten beginnen snel hun piratenkledij te verwisselen voor nette, burgerlijke kleding en maken zich klaar om naar school te gaan.

Eenmaal op school aangekomen, worden ze begroet door de directeur van de school, die hen vriendelijk verwelkomt.

Directeur: "Welkom op onze school! U bent hier voor het oudercontact, toch?"

Kapitein Krab: "Ja, dat klopt. We zijn hier voor mijn zoon, Joe Krab."

Directeur: "Ah, Joe Krab! Hij is een geweldige leerling. Laten we naar zijn klas gaan."

De piraten gaan naar de klas van Joe, waar de juf hen begroet.

Juf: "Goedemiddag, ouders! Welkom bij het oudercontact. Ik ben juf Anne. Zou u willen gaan zitten?"

De piraten zitten nerveus op hun stoelen terwijl juf Anne begint te praten over Joe's prestaties op school.

Juf: "Joe doet het geweldig op school. Hij is een slimme jongen en doet altijd zijn best. Hij is een van de beste leerlingen in de klas."

De piraten zijn trots en opgelucht om te horen dat hun zoon zo'n goede leerling is.

Piraat 1: "Ja, dat is mijn jongen! Hij is net als zijn vader!"

Piraat 2: "Ik wist altijd al dat hij een slimme jongen was."

Maar dan begint juf Anne over Joe's gedrag in de klas.

Juf: "Maar ik moet zeggen dat Joe soms een beetje ondeugend kan zijn. Hij heeft een paar keer gelachen tijdens de les en ik denk dat hij af en toe wat afgeleid is."

De piraten kijken elkaar bezorgd aan. Dit klinkt niet goed.

Kapitein Krab: "Sorry, juf Anne. Joe kan soms een beetje afgeleid zijn door zijn wilde verbeelding. Maar we zullen zeker met hem praten en ervoor zorgen dat hij zich beter gedraagt."

De piraten en de juf praten nog even verder en besluiten dat Joe extra hulp nodig heeft bij zijn concentratie. Ze maken een plan om hem te helpen en de piraten beloven om extra aandacht te besteden aan Joe's gedrag.

Als ze de school verlaten, zijn de piraten opgelucht dat het oudercontact goed is verlopen. Maar ze beseffen ook dat ze misschien een beetje te ver zijn gegaan met hun "burgerlijke" vermommingen.

Piraat 1: "Dat was eng, ik dacht dat we ontmaskerd zouden worden!"

Piraat 2: "En die juf, ze leek bijna te weten dat we piraten zijn!"

Kapitein Krab: "Maak je geen zorgen, jongens. We hebben het overleefd. En we hebben ook nog eens ontdekt dat Joe een uitstekende leerling is."

Piraat 1: "Ja, en wie weet, misschien kunnen we onze piratenvaardigheden gebruiken om Joe te helpen met zijn concentratie!"

Piraat 2: "Ja, laten we een soort piraten-trainingsprogramma maken voor hem!"

De piraten beginnen te brainstormen over manieren waarop ze Joe kunnen helpen, terwijl ze terugkeren naar hun schip.

Als ze aan boord komen, horen ze opeens luid gelach en gejuich. Ze volgen het geluid en komen uit bij Joe, die een geïmproviseerd piratenduel speelt met zijn klasgenootjes.

Piraat 1: "Kijk eens naar onze kleine piraat! Hij heeft onze piratenbloed in zich!"

Piraat 2: "Ja, laten we onze piraten-trainingsprogramma naar een heel nieuw niveau tillen!"

De piraten besluiten om Joe te helpen zijn piratenvaardigheden te ontwikkelen, terwijl ze hem ook helpen zich beter te concentreren op school. Ze werken samen met Joe's juf om ervoor te zorgen dat hij de juiste begeleiding krijgt en voelen zich trots wanneer Joe uiteindelijk uitgroeit tot een succesvolle student en een echte piraat.

Het doek valt terwijl de piraten samen met Joe zingen en dansen in een feestelijke finale, vol met piratenliederen en grappen. Het was een avontuur dat ze nooit zullen vergeten!

[peterpijls1965]

ALLEEN IS NIET EENZAAM

Sinds ik als kind Robinson Crusoe van Daniel Defoe las wist ik dat alleen zijn een hele fijne staat van zijn moest zijn. Robinson Crusoe was aangespoeld op een eenzaam eiland of zo, met een hond en een geweer. Dat wilde ik ook, en het is me inmiddels, ongeveer een halve eeuw later, bijna gelukt.

In de decennia na consumptie van het boek merkte ik dat veel mensen moeite hebben met alleen zijn of alleen dingen doen, en dat ging me meer en meer verbazen. Vooral omdat ik er op gezette tijden hardhandig op gewezen werd dat het dus echt niet de bedoeling was dat ik zo eenzaam m´n ding zat te doen.

En dan te bedenken dat ik als kind ook al urenlang zat te vissen in de Maas of in het grindgat, als ik tenminste niet Robinson Crusoe aan het herlezen was, wat ik ook kan verwarren met staren naar de ongelooflijk goede illustraties in het boek.

Vier op iedere tien Nederlanders heeft last van eenzaamheid. Dat is erg, want je kunt er letterlijk ziek van worden. Vooral jongeren, alleenstaanden en de onvermijdelijke ouderen zijn de klos. De jaarlijkse week van, voor of tegen de eenzaamheid helpt denk ik niet veel. Voor de verandering een kopje koffie gaan drinken bij die zonderlinge meneer op drie hoog is niet zo moeilijk, het een week later nog eens doen vaak wel.

Omdat ik toch al regelmatig voor a-sociaal werd uitgemaakt, wil ik in het kader van de duisterste dagen voor Kerst wel toegeven dat ik me vooral in gezelschap het eenzaamst voelde. Dat klinkt dramatischer dan het is. Het begon er mee dat ik op de gemiddelde receptie niet wist wat ik moest doen.

In mijn glaasje j´us staren? Een hoger geplaatste iets te ongedwongen en direct aanspreken, bijvoorbeeld nadat zo´n meisje alweer met een dienblad bier was langs geweest? Of halverwege het toespraakje voor de jarige ogenschijnlijk zonder aanleiding het vertrek verlaten om opgelucht weer aan het werk te gaan?

Ook daar scoorde ik niet altijd punten mee.

Voor me spreekt dat ik zes jaar huisde in drie beschermde woonvormen en daar behalve met de begeleiding nooit met iemand slaande ruzie kreeg. Verder handhaafde ik me dertien jaar in een gezin, toch ook niet per definitie een eenzame setting, al was ik er uiteraard nogal bedreven in ook toen m´n Robinson Crusoe-momentjes te organiseren, bijna altijd thuis in m´n werkkamer.

Nu ik weer ben aangespoeld in een appartement – de onvermijdelijke hond is al niet meer weg te denken – ben ik ongeveer weer net zo alleen als tijdens m´n pogingen tot visvangst in open water, maar eenzaam wil het opnieuw niet voelen.

Ik denk dat nogal wat mensen die zich eenzaam voelen – ouderen uitgezonderd – misschien niet altijd door hebben dat ze minder eenzaam zijn dan ze denken, bijvoorbeeld omdat ze hun eigen gezelschap onderschatten. En ook een wat autistischer joch heeft tegenwoordig een mobieltje of laptop om bijvoorbeeld op een forum te chatten met een lotgenoot.

Ik verneem dat ouderen massaal Facetimen of Skypen met de kleinkinderen, en in de beschermde woonvorm ging ik bijvoorbeeld dammen met de buurvrouw of koffie drinken in de supermarkt om te ouwehoeren met andere liefhebbers van gratis is gezellig.

Niet dat ik verder suggesties of tips in de aanbieding heb. We worden alleen geboren, en sterven niet zelden eenzaam. In de tussentijd is het kiezen of delen tussen vrijwillig alleen of al dan niet gedwongen samen. Slaande ruzie nog voor de kalkoen klaar is kan dan een optie zijn, soms zelfs een redelijke.

Het kan trouwens best zijn dat ik Tweede Kerstdag om half vijf ´s middags iets te lang ga staren naar de pot met ongeveer vijftig pillen antipsychoticum die ik op m´n werktafeltje heb staan. Met een fles wodka moet inname de kortste weg zijn naar de blijvende vergetelheid in m´n eentje.

Waarschijnlijker zit ik met een Jack Nicholson-lach te denken aan de recepties die komen gaan, en het weerbeeld in februari, en wat dat doet met mensen.

Toen ik Robinson Crusoe nog las stond ik beslist minder a-sociaal in het leven.

[krullenbos]

Vorige week zondag zaten Babs en ik in het Stadscafé onze frustraties te uitten over van alles en nog wat. En we hadden het enorm naar onze zin samen. Op een gegeven moment gebeurde er iets en voor ik het door had zaten we te zoenen.

Babs is gay, dus dat wij samen ineens midden in een kroeg ineens zaten te zoenen was best wel een ding. Kort daarna hervatte we het gesprek en was er eigenlijk niets gebeurd. Buiten bij het afscheid benoemde we het nog even en dat was dat. Dacht ik.

Eenmaal thuis in bed ging mijn hoofd in overdrive. Ik heb al zo lang niet meer met iemand gezoend dat ik volledig aan stond. Deze vorm van intimiteit heb ik jaren niet gevoeld en mijn lichaam had dat duidelijk gemist. Ik heb de halve nacht niet kunnen slapen omdat mijn hele lichaam en hoofd gierde van wat er was gebeurd. De volgende dag besloot ik dat wel met Babs te delen, want ik wilde niet met zoiets rond lopen in mijn eentje. Ze reageerde er heel cool en begripvol op. Wel dacht ik dat het daarbij zou blijven, en ik was daar ook content mee.

Maar afgelopen zondag zaten we na het sluiten van de kroeg nog samen iets te drinken en onze ellende met elkaar te delen. Ik barstte uit in huilen en ze heeft me innig geknuffeld en getroost, waar ik haar enorm dankbaar voor ben. Toen de boel opgelucht was zaten we nog steeds in elkaars armen en voor we het wisten waren we weer in een lange zoen verwikkeld. Het was heerlijk, ik ga er ook niet om liegen. Iets wat ik zo lang gemist heb ga ik niet afslaan. Blijkbaar hebben we het allebei nodig.

Vanavond vroeg ze of ik nog mee ging iets drinken, en toen ik uiteindelijk overstag ging om de kou te trotseren hebben we een leuke avond gehad in een café, flauwe grappen, leuke mensen, etc. En toen moesten we er vandoor. Wederom verzeilde we in een innige zoenpartij. En ik was me hyper bewust van alles. Dus toen onze tanden heel kort even tegen elkaar botste moest ik daar om grinniken. Ze vroeg me waarom ik moest lachen, en begreep niet helemaal waarom na mijn uitleg. Maar zoals ik eerder schreef is dit voor mij zo enorm lang geleden dat mijn hoofd instant in overdrive gaat en ik me overal hyper bewust van ben. Ook zulke kleine dingen. En uit ongemak lach ik daar dan om.

Enfin, we hebben het enorm leuk met elkaar. En zondag heb ik uitgesproken een mini beetje verliefd op haar te zijn, maar dat ook niet erg te vinden. Het is ook een eerste verliefdheid waarbij ik het niet erg vind dat die niet beantwoord zal worden omdat ik bij voorbaat weet dat ze op vrouwen valt. Maar deze zoenen die we hebben gedeeld ga ik niet bevragen. Het is het beste op het gebied van liefde wat me in jaren is overkomen, en in plaats van dat ik zoals gebruikelijk mezelf neer sabel ga ik gewoon eens content met mijzelf zijn. Niet achter alles hoeft een reden te zitten, we genieten ervan. Zij heeft het nodig, ik ook en that’s it.

En nu maak ik het ook weer minder belangrijk dan het voor mij is. Het doet echt iets met me. Het feit dat een prachtige vrouw met mij wil zoenen. Dat overkomt mij nooit. Dat überhaupt iemand met mij wil zoenen overkomt me nooit. Dus ik geniet ervan zolang het duurt! En wat ik mee wil nemen mocht er een nieuwe verliefdheid ontstaan bij een andere vrouw is het gemak waarop ik er nu mee om ga. Niet direct maanden depressief zijn om een afwijzing maar het er laten zijn en dan weer door.

Babs, bedankt! Ik hou van je.

[overwijs]

Dag 171 – “Hello? Is this thing on?”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van dinsdag 26 januari.

Natuurlijk probeer ik in mijn lessen altijd on topic te blijven, bij de les. De tijd efficiënt gebruiken en de leerdoelen van die les centraal te laten staan. Toch geloof ik ook aan wat ruimte voor contact, niet fysiek, zeker nu niet, maar wel verbaal. Een praatje dus.

Ik ben niet die docent die van alles en nog wat van haar leerlingen weet, een paar dingetjes die weet ik, soms van de leerling zelf en anders van een collega of een gesprek opgevangen. Wel ben ik altijd open en eerlijk over mijzelf, mijn normen en waarden en mijn privéleven. Leerlingen weten dit, meestal wel.

Sommige groepen maken dankbaar gebruik van de ruimte die ik bied voor een gesprekje, andere klassen doen er eigenlijk nooit iets mee. Volgens mij heeft dat effect met de band die ik opbouw met zo’n klas en daardoor uiteindelijk ook met de effectiviteit van de lessen die ik verzorg. Dat is mijn gevoel, een mening en niet op onderzoek of literatuur gebaseerd.

Sinds een paar maanden heb ik zo’n klas, of misschien wel zo’n leerling, die graag het gesprek aan gaan. Uit interesse, uit SOG (studie ontwijkend gedrag) of WOG (werk ontwijkend gedrag), of om de tijd sneller te laten gaan, of om het leuker te maken, of misschien wel om een hele andere reden. Natuurlijk kosten deze gesprekjes lestijd, maar ik merk ook dat ik in deze groep ook weer makkelijk terug schakel, volgens mij dus ook door dit contact.

De gesprekjes kunnen werkelijk over alles gaan en achteraf snap je soms echt niet hoe je bij een onderwerp gekomen was, je kan de terugweg van dit thema niet herleiden. Vandaag hoorde ik mezelf opeens praten over een broodje met hagelslag met dubbel boter. Er zitten gaten in het verhaal omdat ik soms de bruggetjes tussen de onderwerpen niet meer weet, maar het ging ongeveer zo:

“Mevrouw, eet u vlees?”

- Ik tast in het duister vanuit welk idee de vraag gesteld wordt en of ik straks verketterd wordt of juist niet. “Ja, ik eet wel vlees maar we eten ook makkelijk 2 of 3 dagen per week geen vlees.”

“Wow, dat vind ik echt knap. Ik kan echt niet zonder vlees.”

- Ik haal opgelucht adem, ik scoorde hier niet zo slecht.

“Mevrouw, als u drinkt …”

- “Ik drink geen alcohol.”

“…”

- Er valt een stilte en ik zie zijn ongelovige blik. “Echt niet.”

“Helemaal niets?”

- “Al jaren, geen druppel.”

“Een lijntje dan?”

- “Nope.”

“Blowen?”

- “Je gelooft het misschien niet, maar dat heb ik zelfs nog nooit gedaan.”

“Mevrouw, u valt nu wel een beetje van uw voetstuk hè.”

We hadden weer wat theorie besproken en plots word ik weer onderbroken voor iets dat duidelijk dwarszit: “dus als ik u tegen kom in de tent of op straat, dan bent u gewoon nuchter! Echt gek!”

- Ik realiseer me natuurlijk heel goed dat het niet gek is om nuchter op straat te lopen, maar ik weet waar hij naar verwijst. “Jep, toen ik jou tegen kwam op Koningsdag was ik dus ook nuchter.”

“Maar wat drinkt u dan op een feestje?”

- “Cola.”

De klas begint de murmelen en een andere leerling haakt in: “Weet u wel hoe slecht cola voor u is…!”

“Wel saai voor uw vriend en vrienden.”

- “Hoezo? Ze hebben altijd een BOB. Fijn toch?”

“Ja maar een leuk feestje hebben zit er dan niet in…”

- “Jawel hoor, mijn vrienden zeggen juist regelmatig dat het fijn is dat ik niet drink, anders ben ik waarschijnlijk niet te doen op een feestje. Je merkt aan mij niet dat ik nuchter ben, ik doe lekker mee met de rest.”

Even later hebben we het over mengsels: oplossingen, suspensies en emulsies. En over pindakaas.

“Is pindakaas dan een emulsie? Je ziet daar geen laagje olie op komen drijven…”

- “Bij gewone pindakaas misschien niet, maar bij zo’n echte pindakaas zie je dat vaak wel.”

Een andere leerling snapt niet wat ik bedoel: “is normale pindakaas niet van echte pinda’s dan?”

- “Jawel, maar bij ‘echte’ pindakaas zijn er minder stoffen toegevoegd, die bestaat voornamelijk gewoon uit gemalen pinda’s.”

“Oh bah, dat is echt vies, echte pindakaas. U eet dat zeker wel?”

- “Nee, ik ben daar ook niet gek op.”

“Weet u wat lekker is? Hagelslag. Veel lekkerder dan pindakaas.”

- “Ik vind hagelslag ook wel lekker, maar alleen met dubbel boter.”

“…”

- “Ik zie jullie blik, maar het is echt lekker. Zo kreeg ik dat altijd van mijn oma. Dan smeer je eerst boter op je brood, daar doe je hagelslag op en dan doe je nog een keer boter óp de hagelslag.”

“Dat kan helemaal niet. Je krijgt dat boter er nooit op.”

- Met uitbeelden: “jawel, je moet dan heel voorzichtig met je mes over de bovenkant van de boter vegen, goed rechtop, zodat er een soort heel dun plakje ontstaat. Dat leg je op de hagelslag en druk je smeer je een heel klein beetje uit met je mes.”

“Mevrouw, dit is echt vies. Waarom smeert u dan niet gewoon boter op de andere boterham, die er bovenop gaat.”

- “Dat is niet hetzelfde voor de smaak”

Zo vloog er weer een les voor bij, duidelijk een andere les dan anders. Ik weet zeker dat mijn leerlingen iets geleerd hebben vandaag en ik weet zeker dat ze wat van deze les gaan onthouden. Helaas alleen niet de dingen waar het om ging misschien. Dat van dat ‘plakje’ boter, die zal ik nog wel even horen voorlopig. Zoals met alle goede gesprekken, vergeet je ‘m niet snel!

Als de leerlingen weer vertrokken zijn en ik aan het einde van de middag het lokaal verlaat hoor ik allerlei stemmen ook gesprekken voeren. Ik loop een rondje door de gang en zie in verschillende lokalen collega’s tegen hun laptop praten. Dan ben ik toch weer even extra blij met de gesprekken die ik mocht voeren vandaag, onzinnig of niet.

Sometimes you don't say nothing

'Cause you got nothing to say

And sometimes you tell it all

'Cause no one's listening anyway

And you don't know for certain

But you think you might be a bore

Don't wanna be nobody's burden

So you just hit the dancefloor

'Cause the opportunities presented stop you dead

Stuttering on the sentences

Small talk's asking questions

That no one cares about what the answer is

Watching others' conversation from your place against the wall

You should have something worth saying

If you could only find a place in the bathroom stall

But remember when you come out

Don't you dare look inside the bathroom mirror

What is it, what was it, and does it even matter anymore?

Hey, am I making any sense at all?

Does anyone here speak English?

'Cause everybody's acting like I'm crazy

Hey, am I making any sense at all?

Is this thing on?

Is this thing on? (Is this thing on?)

And I must confess or maybe you've already guessed

The you is me, I made up the rest

And I must confess or maybe you've already guessed

The you is me, I made up the rest

(Shh) the voices in my head go

"Doo doo, doo doo, doo doo, do, do, do, do"

And the voices in my head go

"Doo doo, doo doo, doo doo, do, do, do, do"

And don't you know sometimes

I could just kill

Sometimes

Yeah, I could just kill

Sometimes, sometimes, sometimes

Yeah, I could just kill

For a good conversation

For a good conversation

Yeah don't you know

Sometimes, sometimes, sometimes

I could just kill

For a good conversation

With someone

De liedjes luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/2av2ClQmI4mMH3pAxsPYYf?si=9DM3mWrJSh6qdHEOdSxcMA

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

[kayungcheungdevries]

New goals 2021

Nieuwe rondes, nieuwe kansen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn gedachten los op papier heb gezet. Altijd heb ik ze voor lange tijd bij me gehouden en vooral voor mij gehouden. Dit werkte op een gegeven moment niet meer en het kostte mij veel energie. 

Met 2021 het nieuwe jaar in, hoop ik nu meer mijn gedachten hier kwijt te kunnen om hier meer rust te vinden in mijn hoofd. Daarnaast zal ik de leuke anekdotes die ik mee maak zoveel mogelijk hier vast leggen. 

Wat is er in 2020 gebeurd in mijn leven: 

1. Wintersport Laatste keer wintersport in Saalbach-Hinterglemm. Op het nieuws las ik dat er corona-besmettingen waren vastgesteld in een hotel vlakbij ons (het was ook in Oostenrijk). Ik besefte toen niet hoe ernstig de situatie was en ging nog lekker elke dag snowboarden. 

2. Club van Morgen Ik heb me opgegeven voor de Club van Morgen. Ik heb een filmpje van mezelf opgenomen (op wintersport) voor de aanmelding. Het was echt een mega stap voor mij om dit te doen. Ik wilde aan mezelf werken (klinkt raar en vooral suf), maar ik zat vast in mijn bepaalde structuur en ritme. Helaas was ik het niet geworden, maar heb hiermee wel een persoonlijke coach gekregen om aan mezelf te werken. Dit is de reden dat ik nu deze dingen hier op wil schrijven en wil delen (of niet)

3. Corona - Corona - Corona (Lockdown 1.0) Ik (en de rest van de wereld ook) moest mijn leven aanpassen. Alle verplichtingen weg, alle “moetjes-gevoel” in mijn hoofd bleef nog wel. Ik noem het maar afkickverschijnselen. Het duurde even bij mij voordat “opgejaagde gevoel” weg was. Ik voelde me eerst sober en wist niet waar het vandaan kwam. Ik was ook heel erg moe en lag soms al om 21.00 uur in bed. En dan ook nog de combinatie met thuiswerken, privé, geen sport (door een stomme voetblessure) ik stikte erin. 

4. Zomervakantie 1.0 We hadden vliegtickets geboekt om mijn zusje (die in New York woont) op te zoeken. Maar de Corona gaf roet in onze leven en we hadden nog gehoopt om toch naar Amerika te kunnen gaan. Maar helaas, het mocht niet baten. The trip was gecanceld! Over de hele wereld heerst corona. Echt hoe erg was dat! Het heeft mijn leven behoorlijk beïnvloed. Ergens keek ik wel tegenop om mijn zusje op te zoeken. Ik was soort van wel bang voor een reactie ergens. Allereerst omdat Amy in Singapore zit, Allert in Australië en hun wilden wij ook bezoeken, maar wie als eerst? Het zit vooral in mijn hoofd, kromme gedachten (kom ik later op terug). Bang voor haar reactie, ik zie haar gezicht en reactie al: nee hoor, ik ben niet boos. Ik ben teleurgesteld. Ik ben jouw zusje, ik kom elk jaar naar Nederland om jullie bezoeken. Dus jullie moeten nu mij bezoeken. Maar toen uiteindelijk er een negatief reisadvies werd gegeven, kan ik die argument gebruiken en antwoordde ze dat het heel erg jammer vond, maar heel erg begrijpelijk. Ik raakte opgelucht omdat ik zo tegenop zag tegen de andere reactie die heel erg geprent zat in mijn hoofd. 

5. Zomervakantie 2.0 We zijn 2 weken op vakantie geweest naar Frankrijk. De 1e week was met mijn schoonouders en met mijn moeder. Dat was een huge mile-paal voor ons. Want wie neemt nou je ouders mee op vakantie? Nou, wij dus. Ik denk niet dat mijn broers dat zullen doen met de zomervakantie. Aan de ene kant vind ik het wel sneu dat mijn moeder elke zomer haar vakantie (nu gepensioneerd) in Zaltbommel doorbrengt en van verjaardag naar verjaardag hopt om ons te zien. Maar door de Corona viel een hoop verjaardagen af en kon het niet doorgaan. Uiteindelijk was het een leuke vakantie met de schoonouders en mijn moeder, maar het kost mij wel wat energie omdat ik niet zo goed weet wat mijn moeder denkt en wilt. Het zijn hele lieve mensen en uiteindelijk was het allemaal goed gegaan. Geen verplichtingen in die week. De 2e week waren we op vakantie geweest met de Wijnmaalens en Karin en Renzo. Dat was een hele leuke vakantie. Achteraf had ik nog wel een weekje met zijn viertjes willen gaan. Ik merkte achteraf dat ik toch een beetje rekening hield met andere mensen. De gehele ontspanning kwam niet helemaal uit. En 2 weken vakantie was toch aan de korte kant. 

6. Lockdown 2.0 Weer werden de regels weer verder aangescherpt. Hebben we net onze vrijheid terug. Moeten we een stukje van onze vrijheid inleveren. Gelukkig zijn we nog op tijd op vakantie geweest hebben we toch kunnen genieten van de vakantie. Weg uit de sleur, weg thuis werken. Maar toen dacht ik, ik laat me niet weer pakken als toen in Lockdown 1.0. Ik heb hier ritme aangebracht, thuis hebben we een werkplek ingericht. Privé en werk zijn gescheiden en ik heb een crossfit-abonnement gekregen van Jurryt en sporten is toch mijn enorme uitlaatklep. Zonder sporten, zonder endorfine kom ik de dag lastig door. 

7. Coach De laatste half jaar heb ik samen met een coach, psycholoog, aan mezelf gewerkt. Een reis in mijn gedachten gemaakt, het begon (het begint altijd) bij mijn jeugd, mijn ouders, hoe ik gevormd ben, waarom ik zo reageer op bepaalde situaties, welke triggers er zijn als ik me in een bepaalde situatie kom. En hoe ik nu eruit ben gekomen. Daar wil ik mij het komende jaar op focussen en die gedachten en daar meer over schrijven. Dat is waar ik over ga schrijven! En hopelijk kan ik dit vasthouden! 

[dethijssens]

Ianos of de Medicane....

Woensdag 16 september – Maandag 21 september

Storm Ianos kondigt zich aan, de weerberichten laten het al een paar dagen zien. Een forse storm, het voelt broeierig. Gelukkig hebben we het aan zien komen en dus tijdig contact gehad met onze “Bulgaarse/griekse vriendin Mira” en zij houdt voor twee nachten een plaats vrij aan haar pontoon in Sivota op Lefkas. Dat lijkt een goede besemming. We verlaten Eufemia keurig en zeilen noordwaarts van Kefalonia naar Zuid-Oost Lefkas: Sivota. We zeilen met de wind van achteren en de fok uitgeboomd.

Heel bijzonder dat er twee andere schepen om ons heen dat ook doen (maar dan zonder fokkeboom). Kort voor Sivota valt de wind weg. Zeilen neer en zwemmen dus. Daarna op de motor de baai van Sivota in. Voor ons bekend terrein, vorig jaar waren we hier een week met Inge, Barthold en Ellis. Voor ons een plekje aan de pontoon tussen charter boten. Alle plaatsen worden bezet, en veel boten wordt vanaf de kant NEE toegeschreeuwd.Ook tussen de pontoons worden nog boten “geparkeerd”... De stemming is een tikje nerveus, maar de algemene verwachting is toch dat Ianos ten zuiden van ons langs zal trekken. Het is een wat grijze avond met een paar spatjes regen. Wij maken alles goed extra vast, voor het geval dat...’s Nachts blijft het verhoudingsgewijs rustig, maar wij zien rond 2 uur op Windy dat het “oog” van Ianos steeds noordelijker lijkt te gaan komen. Op donderochtend vroeg veel reuring op de steiger. Iedereeen is onzeker over blijven en weggaan. Sommige schepen hebben opdracht van hun charter company om te blijven liggen, andere willen zelf liever niet meer naar buiten. Nico, het havenmannetje, loopt al vroeg rond en een beetje zenuwachtig vertelt hij: you all have to go, you can’t stay here on my pontoon... Wij bellen met diverse havens noordelijker, maar nergens plaats. We besluiten in rap tempo toch te vertrekken en zo vér mogelijk noordelijk te varen. Als wij ons afvragen hoe wij hier in vredesnaam uit kunnen laveren tussen al deze boten en mooring lines stelt Nico ons gerust: If you want to go, I will make you go. En zonder veel tekst en uitleg kunnen we inderdaad snel weg. In een grote colonne van schepen varen wij naar het noorden.

We varen op de fok met wind van achteren, plm. 15 knts en nog redelijk weer, maar aan de lucht was duidelijke weersverandering te zien en voelen. De brug opening van 12 uur bij het kanaal van Lefas missen wij net, dus rustiger varen. De meeste charterschepen gaan bij Lefkas de marina naar binnen, of ankeren daarbuiten. Met ongeveer 5 andere boten varen wij door de brug na het laatste halve uur dicht op elkaar gemanoeuvreerd te hebben. Altijd een leuke uitdaging om bij vlagerig weer in een smal kanaal je schip op z’n plaats te houden. Het gaat niet iedereen even goed af (ons wel, met dank aan de lessen van Willem van B.). Na de brug wordt het weer steeds slechter, 15-20 knts. We varen op de motor met de fok erbij. Het plan is om bij Preveza naar binnen te varen, voorbij de jachthaven waar de Dutchess overwintert. We varen de Golf van Amvrakia helemaal uit tot het eind, 20 mijl in steeds slechter weer. Ook begint het hard te waaien. Wij varen aanvankelijk onder zeil, met één rif, maar als wij ineens meer dan 30 knp. om de oren krijgen besluiten we te strijken en op de motoer verder te gaan. Bij tijd en wijlen regent het hard, met slecht zicht tot gevolg. Onze “oceaan” zeilpakken bewijzen ineens weer goede diensten en op klaarlichte dag onsteken wij uit voorzorg toch de stoomlichten. Wij komen nog een Iers zeiljacht tegen, verder vooral goed opletten op de kaart op ondieptes en viskooien, daarvan zijn er nogal wat in deze “golf”. Al ploeterend bereiken we om 18.30 Amphilochía, een vrij lelijke, ongezellige plaats. De jachthaven die in de pilot staat vermeld ziet er verlaten en onaantrekkelijk uit en ankeren durven we ook niet helemaal aan. Uiteindelijk met een matige manoeuvre vast aan een betonnen kade nabij de jachthaven. Een meer desolate plek in de storm kun je je niet voorstellen. Maar we liggen vast, zonder dat we tegen andere schepen kunnen bewegen.. ’s Nachts regelmatig Windy gecheckt en gezien dat de storm zich niet verder onze kant op beweegt. Wel blijft het maar regenen en hier en daar drupt er ook binnen wat. Alles voelt lekker klam en ziltig, niet precies wat je je bij Griekenland voorstelt?

Vrijdag 18 september, het blijft een dag met veel regen, maar ’s middags nemen de windstoten af. In de loop van de middag wordt het rustiger. Al iets eerder ben ik het “lelijke” dorp gaan verkennen om wat lekkers te kunnen maken. We bakken pannenkoeken met spek en stroop en die gaan er goed in! ’s Middags lopen we nogmaals het dorp in en komen op een best aardig terras terecht voor een groot glas bier en een glaasje wijn (x2!).

Intussen is het ook in Nederland doorgedrongen dat er een stevige storm blaast over de de westelijke eilanden van Griekenland en diverse filmpjes van jachthavens leveren schrikbeelden op. Wij waren vooral erg blij en opgelucht dat we Sivota op tijd hebben kunnen verlaten.....

Zaterdag 19 september lijkt de storm echt te zijn gaan liggen, althans in dit gebied. Een waterige zon zorgt ervoor dat alles langzaam weer droogt. Terwijl wij ontbijten zwemt er een zeldzame “monniksrob” in lome rugslag langs onze boot. In de pilot lezen we dat deze omgeving ook bekend staat om de grote hoeveelheid (deels zeldzame) vogels. Wij maken weer los en varen naar de overkant van deze baai om daar te ankeren. Met nog twee andere schepen in een prachtige omgeving met zicht op Menidhion, een kleine onbedorven vriendelijke authentieke Griekse plaats aan het water. Voor ons een hele rustige dag, toch een beetje bijkomen en wat uren gemiste slaap inhalen. Zwemmen, lezen en saxofoon spelen. Op zondag zien we aan de kant dat er een marktje gaande is. Vanuit auto’s luifels aangehaakt en beweging. Wij halen ons anker op en gaan dichter bij de kant liggen en met het rubberbootje ernaar toe. Een vriendelijk gedoe, niks dat je kopen wil, goedkope Chinese prullen, kleding en wat noten. (Jeroen scoort tot zijn grote tevredenheid wel een matje voor in de kajuit.) Een heerlijke vis op een terras verorberd met bijna zicht op de Dutchess. Het water is weer rustig, Aeolus neemt ook een dagje vrij.

Maandag een excursie naar Arta, een stad zo’n 20 kilometer hier vandaan. Er moet een fraaie middeleeuwse brug zijn en een dito Byzantijnse kerk. Bij het café aan de kant treffen we een Griekse dame die uitstekend Duits blijkt te spreken, zij ontfermt zich over ons. Een taxi? Ik regel het wel....Setzen sie sich.... Het blijkt toch steeds weer lastig dat je de taal niet spreekt en veel Grieken spreken ook geen Engels of iets anders. Arta blijkt een drukke, levendige, middelgrote stad. De brug over de rivier de Arachtos en de kerk zijn ons bezoek alleszins waard!

De kerk is niet alleen bouwkundig heel interessant (net als de brug), maar draagt ook een bijzondere sfeer in zich, die je weer eens doet beseffen hoe dankbaar je moet zijn dat je dit mag ervaren.

De orthodoxen zijn niet van het opsteken van kaarsjes; anders zouden we dat zeker hebben gedaan.

toerist in 2020....