#gesprekken

[dutchjan]

March 02, 2024

[world-around-tess]

Hoe ik een fijne rustdag toch met een dubbel gevoel afsloot?

[degrijzewijze]

Echte verbinding tijdens de feestdagen

❄️ Van social talk naar diepe gesprekken: mijn nieuwe blog onthult hoe je tijdens de feestdagen een luisterend oor biedt, vragen stelt en echte connectie vindt. Een cadeau van onschatbare waarde. 💡

De feestdagen zijn een perfecte gelegenheid om samen te genieten. Maar het is ook een ideale kans om diepere verbindingen te leggen met de mensen om je heen. Hoe zorg je ervoor dat gesprekken verder gaan dan de oppervlakkige koetjes en kalfjes? Die ken je tenslotte al van de voorbije jaren. Tip 1: niets forceren Een diep gesprek ontstaat meestal spontaan en kan niet geforceerd worden. Laat het…

[haarlemupdates]

Nachtwacht Haarlem presenteert van 26 februari t/m 3 maart voor de tweede keer de Week van de Haarlemse Nacht! Een week lang nachtcultuur events voor en door de stad. Na een zeer succesvolle editie in 2023 in samenwerking met tientallen partners en duizenden bezoekers, pakt de organisatie dit jaar door met een nieuwe editie. Nachtwacht Haarlem werkt hierin weer samen met tientallen partners. Met nog meer partijen in de stad, waaronder de Bibliotheek Zuid-Kennemerland, Tenminste Houtbaar en Stichting STAD, wordt de Haarlemse nachtcultuur in de spotlights gezet en krijgt de Haarlemse nachtcultuur door samenwerking met de stad een boost. Niet alleen door te feesten, maar ook door het voeren van kritische gesprekken, ruimte te maken voor talentontwikkeling en het verbinden van onder andere makers, ondernemers, locaties en bezoekers. Op deze manier wordt er een impuls gegeven aan de Haarlemse nacht. Tijdens de Week van de Haarlemse Nacht zijn er volop evenementen te bezoeken binnen verschillende disciplines; zo is er een foto expositie en klinkt er livemuziek gedurende de Nachtwacht Talkshow. Daarnaast vindt de theatervoorstelling WFG An Honorific Show of Drag (winnaar Best of Fringe Award 2023) plaats en krijgt woordkunst een podium tijdens de Boekfissa No Future Nu, rondom het gelijknamige boek van Leonor Jonker Faber. De Week wordt afgesloten met met de feestelijke Nachtparade op zaterdag 2 maart, waar de hele avond en nacht en op allerlei locaties door de stad evenementen te bezoeken zijn. Het overgrote deel van de evenementen gedurende de Week en de Nachtparade is gratis toegankelijk. “De eerste editie van de Week van de Haarlemse Nacht liet zien een verbindende factor te zijn tussen allerlei stakeholders; organisaties, ondernemers en makers, bezoekers en lokale politici. En is er een extra boost gegeven aan de Haarlemse nachtcultuur,” aldus Nadieh Bindels, oprichter van Nachtwacht Haarlem. Met de tweede Week van de Haarlemse Nacht wil de organisatie die verbindingen nog meer versterken en de nachtcultuur nog beter op de kaart zetten. De komende tijd maken we meer over het programma bekend. Houd onze website en socials in de gaten voor info & updates.          

[mijnniemandsland]

Fluisteren.

Het idee van een onbekende die op straat iemand benadert met de woorden “Ik weet wat jouw geheim is” en vervolgens wegloopt, kan in eerste instantie verontrustend lijken. Echter, dit concept kan ook worden gezien als een middel om nieuwsgierigheid, interactie en een gevoel van mysterie in het dagelijks leven te brengen, met respect voor ieders comfort. Het Creëren van een Mysterieuze…

[twafordizzy]

Een ijseend is verwachting en vernieuwing

Bron beeld: moomin.com Zomerboek van de Finse Tove Jansson (1914-2001) is een reeks verhalen waarin de kleine Sophia en haar grootmoeder de hoofdrollen spelen. Sophia is met haar vader en grootmoeder naar een eiland vertrokken om er de zomer door te brengen. Tussen de oude vrouw en het jonge meisje zijn er geestige gesprekken; gaat het over angsten en verlangens; de genoegens en moeilijkheden in…

[jurjenkvanderhoek]

HET LEVENSVERHAAL VAN TWEE BIJZONDERE HEREN

“‘Ik bel je wel als ik dood ben.’ En ik: ‘Als ik niet thuis ben spreek dan wat in op het antwoordapparaat.’ We zeiden het wat nonchalant, alsof het toch niet zou gebeuren en misschien ook om de emoties geen kans te geven.” Het was een mooi begin geweest van Armando’s levensverhaal opgeschreven door Cherry Duyns. Ik lees deze laatste begroeting pas in de ‘Aantekeningen bij het einde’. Het is de manier waarop de heren afscheid van elkaar kunnen nemen, eerder, voor die 1e juli in 2018 toen Duyns een telefoontje uit Potsdam kreeg: ‘Armando ist tot’, met een kwinkslag, altijd met een grap en een grol de ernst doorbrekend.

“Ik bel je wel als ik dood ben” is de titel van een bundel gesprekken met Armando. In 21 gesprekken over een periode van 7 jaar hadden de mannen het over het leven en het verleden. Niet enkel dat van kunstenaar Armando, maar onvermijdelijk ook dat van schrijver Cherry Duyns. En over wat hen bond in de halve eeuw dat ze elkaar gekend hebben: taal, humor, variété, muziek, beeld. “Maar het is toch vooral zijn verhaal, zijn geschiedenis waar ik naar op zoek was, zijn bronnen”, verantwoordt Duyns zich in het voorwoord.

De door Joke Duyns ruw op schrift gestelde audio, de gesprekken werden op een memorecorder opgenomen, werden door Cherry Duyns uitgewerkt en bevat waardevol materiaal om de beeldend kunstenaar, schrijver en violist Armando beter te leren kennen. Het maakt deel uit van de nagelaten werken van de man achter de schuldige landschappen en al die andere verfschappen, tekeningen en beelden, objecten. gedichten en verhalen. De manier waarop hij in het leven stond en hoe hij naar zichzelf en zijn kunst keek. Geschreven in de tegenwoordige tijd, alsof de lezer deel uitmaakt van de tweespraak. Zo ervaar ik dat ook, op de punt van mijn stoel kom ik tot het diepste wezen van deze bijzondere man. Hij laat dat toe omdat hij een open boek is voor zijn gesprekspartner, vrienden voor het leven.

De verstandhouding van de levensvrienden komt in het boek ook ruimschoots aan de orde. In een groot aantal dialogen denk ik de samenspraak bekend van ‘Herenleed’ te ontdekken, de on-Nederlandse droge humor. De twee netjes geklede heren die in het televisieprogramma en op het theatertoneel het tot elkaar hadden over het vreemde fenomeen dat leven heet, lief en leed. Serieus, maar altijd met een humoristische ondertoon – absurd veelal, gestut door het woeste voorkomen en de dito uitspraken van dichter Johnny van Doorn. Voordat je het door hebt zakt dergelijke gein in de vergetelheid. De humor linkt aan die van het Britse gezelschap Monty Python en de Amerikaanse rockers van Bonzo Dog Doo Dah Band. Wie kent ze nog.

Echter is het boek geen biografie of autobiografie waaraan een uitgebreid bronnenonderzoek en interviews met mensen om de persoon heen aan vooraf gaat, waarbij soms ook misverstanden ontstaan en een eigen leven gaan leiden. Het is de kijk van Armando op zijn leven, zijn werk en zijn handelen. Uit de eerste hand. Met een getuige à décharge. Deze geboekstaafde uitspraken van Armando hebben een ernstige boventoon, wanneer het bijvoorbeeld gaat om de oorlogsjaren, met humoristische ondertonen als het zijn eigen werken in de kunst betreft. Want, zegt hij, niemand zit op die flauwekul te wachten.

Het thema van zijn werk is de tragiek van de mens en vooral de ellende van de oorlog. Het lijkt zijn werk somber te maken. “Weet je wat somber is? Leuke bloemetjes schilderen.” Die oorlog is tevens een voortdurend terugkerend gespreksonderwerp. Het heeft diepe indruk gemaakt op Armando. “In de oorlog zie je een gecomprimeerde realiteit, een samengebalde werkelijkheid. Alles is heviger dan in het normale leven, wat we dan normaal noemen.” En die werkelijkheid moet een uitweg hebben, vindt beeld op doek en in brons. Paradoxaal houdt Armando zelf niet van dit werk, hij waardeert het wel maar vindt het rotzooi. Het geeft echter zin aan het zinloze bestaan.

En een rode draad door de gesprekken is ook het voorval in de laatste weken van die oorlog. In april 1945 heeft Armando een onverhoedse ontmoeting met een Nederlandse SS-er. Het is hij of ik. Duyns probeert uit Armando te trekken wat er is gebeurd en hoe hij daarin staat. Steeds steekt het de kop op in de vragen en de antwoorden. Uiteindelijk laat de kunstenaar de nonchalance over de gebeurtenis varen en heeft het erover. Hij schreef het van zich af in een boek, eerder, wanneer het een beschrijving is in de hij-vorm, de tweede persoon.

Er zijn talloze bijzondere uitspraken, zo beschreven dat de dialogen eenvoudig doorlezen. Zijn blik op het leven stemt tot nadenken, houdt de aandacht vast en laat het boek vrijwel in één adem uitlezen. Armando lijkt wereldvreemd, maar is dat allesbehalve. Hij heeft een eigen kijk op het leven, zijn leven, zijn kunst, zijn zijn. Dat leven is niet zo bijzonder en die kunst al helemaal niet, vindt hij. “De inspiratie komt je gewoon aanwaaien. Ik heb er geen verklaring voor. Af en toe zie ik dingen van mezelf of lees ik wat ik geschreven heb en dan denk ik: dat ik tot zulke mooie dingen in staat ben. Sommige dingen moeten gehoorzaam gemaakt worden. Ik heb niks te beslissen, dat wordt voor me gedaan. En wie dat doet? Weet ik veel, het interesseert me ook geen ene moer. Hoofdzaak is dat het komt. Dat het er is.”

Armando praat zelden over schilderkunst, maar doet dat in deze gesprekken met grote regelmaat omdat Duyns hem daarover bevraagt. “Ik ben niet zo’n kunstenaar die voortdurend over zijn eigen werk praat. Ik weet er ook weinig over te zeggen. Je moet vertrouwen hebben. Je mag wel twijfelen, dat doe ik nu nog, maar op een zeker moment weet je het. (…) Ik ben bescheiden, ik ben geen opschepper. Soms vind ik mezelf te bescheiden. Ik kan een grote smoel opzetten, ik kan brutaal zijn en alles zeggen wat ik wil maar ik zal mezelf niet zo gauw op de voorgrond plaatsen. Ik zal mezelf niet gauw ergens op voor laten staan.”

Hij is niet snel tevreden over zijn werk, want als je tevreden bent is het afgelopen. Er komt altijd twijfel, het volgende schilderij moet beter worden. Er dienen zich dingen aan en die moeten worden gemaakt. Hij maakt veel schetsen, kijkt voortdurend om zich heen of er iets bruikbaars te zien is. Hij geniet niet zoals anderen gewoon domweg kunnen genieten, het is een functioneel genieten. “Altijd op zoek, ook als je naar buiten kijkt. Veel en lang nadenken. Ik heb nooit gehad dat ik voor een leeg doek zat en dacht: wat zal ik vandaag eens gaan schilderen. Maar ik schilder pas als het zich aan mij opdringt. Als dat niet het geval is, kan ik het niet. Soms moet ik het meteen maken; als ik dan een dag wacht is het avontuur er niet meer. Het moet een avontuur zijn anders is het routinewerk en dat is volkomen oninteressant. Soms wordt een schilderij beter dan ik had verzonnen, omdat het groter is. De schetsjes teken ik gewoon met balpen. Het is altijd anders als je het op een hele andere schaal in verf gaat uitvoeren. Maar als je het uitvoert: niet zeiken, durven, je moet durven.”

Er zijn schilderijen die zich aan hem opdringen. Die geschilderd moeten worden. Hij gehoorzaamd gewillig aan die drang, is van nature lui maar verschrikkelijk vlijtig. “Ik heb haast als ik schilder, ik ben altijd ongeduldig. Ik wil weten hoe het afloopt, hoe het eruitziet wat ik in mijn hoofd heb. Ik kan niet zeggen ik ga volgende week weer verder. Dat kan ik niet. (…) Ik doe iets met verf en dat lijkt op een landschap of op een bos. Het is niet zo dat ik de natuur naschilder. Eigenlijk heet elk schilderij: verf. Het is verf en soms is het een kop en soms is het een landschap.”

Door het boek leer ik de mens Armando kennen, weet ik beter wie de man achter dat abstracte oeuvre is. Hoewel hij het zelf niet abstract vond wat hij maakte, het is een emotionele verwerking van zijn herinneringen. Maar ik raak ook bekend met de mens Cherry Duyns. Al is hij de vraagsteller, zijn leven sijpelt toch ook door de regels. Vooral in de korte verhalen door de gesprekken heen die, hoewel gerelateerd aan zijn levensvriend, veel over hemzelf zeggen omdat dit zijn verleden is. Herkenbaar in mijn leven, terwijl het toch compleet andere werelden zijn. Dat maakt het boek bijzonder leesbaar, omdat je er jezelf in kunt vinden. Het blijft niet die grote kunstenaar op dat voetstuk, Armando schoffelt dat beeld maar al te gretig omver. Hij zag zijn levensvriend niet als leerling, de buitenwereld dacht echter wel dat Armando de leermeester was. Duyns keek niet op tegen Armando. Fysiek is het juist andersom. Maar ze stonden op gelijke voet, op eenzelfde eenzame hoogte. Veel gemeen, veel raakvlakken. Twee zielen met vrijwel dezelfde gedachte. De gesprekken maken dat eens te meer duidelijk.

Ik lees voor: “Vandaag wens ik mijn oudste vriend geluk. Ze zeggen dat hij tachtig jaar is geworden, maar dat lijkt mij kwaadsprekerij. Want niet zo lang geleden nog liep ik in zijn schaduw mee. We floten en aten koek. Ik was negentien. Hij vierendertig. Niet zo lang geleden.” En ik citeer: “Und jetzt wird gesagt mein ältester Freund sei Tod. Er sei gestorben. Aber dass kommt mir wie üble Nachrede vor. Denn es ist gar nicht lange her, da lief ich noch in seinem Schatten mit. Wir pfiffen fröliche Melodien und assen Kuchen. Ich war neunzehn. Er vierunddreissig. Gar nicht so lange her.”

‘Ik bel je wel als ik dood ben’ Gesprekken met Armando. Cherry Duyns. Uitgeverij Atlas Contact, 2023.

[bumbelbee]

"Je moet deze vragenlijst invullen want we willen het herstel tijdens de behandeling bijhouden uwu"

WELKE BEHANDELING

[nature-played-a-trick-on-me]

Wie gaat er mee protesteren tegen eigen bijdrage in de jeugdzorg? Dit is maar voor de helft een grap, als er zoiets op gang komt wil ik er wel echt bij zijn want het is allemaal zo onvoorstelbaar idioot.

[dancing-on-the-rainbow]

Medicatie vanwege de depressie? Haha nee, je bent te jong.

Gesprek waarin ik doe alsof het goed met me gaat? Haha oke, geen gesprekken meer dan.

Speciale tandpasta omdat poetsen niet altijd lukt door de depressie? Haha nee, niet leverbaar.

Ik los het zelf wel weer op 😂

[gammija]

@a-mag-a-day

assuming martin went willingly, i cant stop imagining what that conversation mustve been like, so here are some options

------------

Martin: "And how do I know you're not just planning to, to kill me, or something?"

Annabelle: "Come on, Martin, if I wanted to hurt you, I could've easily done so at Salesa's."

Martin, looking at the Camera Obscura she's carrying: "Who is...?"

Annabelle: "Dead."

Martin: "Riiight."

Annabelle: [overlapping] "Like he wanted."

--------

Annabelle: [Done her whole spiel]

Martin: "... You do know I know you're manipulating me, right?"

Annabelle: "Of course. And I know you know I know you know, and we could keep going like that for a long time. So, the only thing that really matters is: are you going to come along with me?"

-------

Martin: "Hang on a minute... You came here, to me. You went through all the trouble to get the camera, to make those phone calls, to come when Jon is preoccupied - why are you making demands? Actually, it seems to me, like you want something from me.

Annabelle: [Laughs] "Don't flatter yourself, Mr. Blackwood. I came here, because, admittedly, this'll be the easiest way to get what we both want. And, honestly? We like you. But you weren't even plan A, and we'll always have others still. If you say no now, you won't be given another chance."

---------

Martin: "...Huh."

Annabelle: "Is something the matter?"

Martin: "No, I just, I expected a tape recorder to have shown up sometime now."

Annabelle: "Why would I need to record something I'm already present for?"

Martin: "... You? Ah-.... Okay."

[dutchjan]

November 24, 2024

[nederlandsespoorwegen]

in de wachtkamer voor autisme gesprekken

niceee

[handlewithcare-delicate]

Ja sorry maar de gesprekken tussen de kandidaten zijn zo gespeeld dit seizoen

[walhella]

60225

Ik ben een menselijke ontmenselijking, en draag nog net geen etiket opgespeld met :'overlever', wat zou dat geven? Als ieder direct kon lezen: deze chick is meer dan ooit tevoren. Met mijn onuitputtelijk optimisme en relativeringsvermogen hak ik zelfs de vrolijkste tuinkabouter doormidden, splijt hem in twee met zinnen als: 'het is wat het is.' en waggel met een huppelpas het oerwoud vol emotievretende haaientanden in, waag mijn kans aan het luidop zingen op de fiets als ik aan onverantwoord hoge snelheid de jassen van idiote toeristen aantik met mijn fietsstuur, naar hen lach en zwaai wanneer ze zich -nu eens met verwarde boosheid, dan weer met beschaamde naïviteit- geschrokken omdraaien door die plotse fysieke waaghalzerij van een onbekende. Ieder die in mijn vaarwater komt zal ik raken, en wie bepaalt of dat terecht is? Iemand zegt: 'dat is gemeen en onnodig.' en ik zeg: 'ja. Ja, maar ik besef dat ik daar helemaal zelf voor gekozen heb, de voor-en nadelen heb ik zelf afgewogen, ik heb dit gedrag in mijn ethische weegschaal gelegd en geconcludeerd: dit is wat ik ga doen. Ik ben mij zeer bewust van elke naar impulsief gedrag neigende beslissing die ik maak, en voor negatieve aspecten weiger ik me nog langer te schamen. Vorm je mening maar, want elke mening is slechts dat, en meestal gebaseerd op een referentiekader dat ons met de maatschappelijke paplepel is ingedouwd en die daardoor dus alweer door mijn grenzeloze brein onophoudelijk in het belachelijke getrokken wordt. Hoe meer jij je opjaagt, hoe lachwekkender je bent, mens, stofje, hoop ellende. Ben je tevreden met jezelf? De waarden en normen die je naleeft en waarvan je gelooft dat ze van jezelf zijn, maar zijn ze dat? Heb jij ze werkelijk bepaald?

Jij, jij die kijkt, verlangt, observeert en concludeert. Je gaat straks slapen, neemt je avondritueel bij de hand en wacht, wacht tot de slaap je vindt. Ben je verdoofd? Heb je vandaag weer je eigen verhaal geloofd, en op hoeveel gesprekken heb je weer je stempel gedrukt, onrustig gepoogd je gelijk te halen? En is het gelukt? En zo ja, hou je nu meer van jezelf? En die ander? Denk je dat die ander meer van je houdt?

Behoedzaam fiets ik door, ik zoef de straten aaneen en rek ze terug uit elkaar tot ik daar kom waar ik kies te zijn, maar nooit zal blijven.

[polldermodel]

Hoe goed beheers jij Frans en waar ben je opgegroeid/woon je?

Niet, Nederland

Niet, Vlaanderen

Niet, Wallonië

Matig*, Nederland

Matig*, Vlaanderen

Matig*, Wallonië

Redelijk*, Nederland

Redelijk*, Vlaanderen

Redelijk*, Wallonië

Goed, Nederland

Goed, Vlaanderen

Goed, Wallonië

* matig = je kan bv. de weg vragen of een stokbrood bestellen, maar meer niet.

* redelijk = je kan basic gesprekken voeren, maar niets gecompliceerd.