#maar even serieus

[dancing-on-the-rainbow]

Medicatie vanwege de depressie? Haha nee, je bent te jong.

Gesprek waarin ik doe alsof het goed met me gaat? Haha oke, geen gesprekken meer dan.

Speciale tandpasta omdat poetsen niet altijd lukt door de depressie? Haha nee, niet leverbaar.

Ik los het zelf wel weer op 😂

[talaricula]

Op naar de kapper! Eindelijk, minder triest schaap vibes. En net op tijd voor de fotoshoot die een vriendin van mijn ouders (amateurfotografe) ons heeft aangeboden als geboortecadeau!

[technicolor-comfort]

Nee. Ervaar de schoonheid en het wonder van het leven.

Mag ik al dood

[bankzitterss]

note: omg, sorry voor twee weken stilte… werk was echt chaosssss. hier is eindelijk mijn eerste request! hopelijk vinden jullie het leuk! Laat me het vooral weten en als jullie nog meer ideeën hebben, hoor ik het graag!

Stilte voor de storm

Toen de jongens een maand geleden aan je vroegen om deel uit te maken van de bankzitters, had je nooit gedacht dat het zo snel zou gaan. De fans waren eigenlijk heel chill en na de eerste video, had je gelijk tientallen fanaccounts en duizenden nieuwe volgers. Je had een goede klik met alle vijf de jongens, maar raoul was speciaal. Hij zorgde goed voor je en elke week spraken jullie af om nieuwe ideeën te bespreken en oude momenten terug te kijken.

“Dit was echt een geweldige video, die hotelkamer in Londen was echt walgelijk” riep Raoul door de video heen. Eigenlijk speelde de video alleen als een soort achtergrondmuziek, omdat jullie veel te druk waren met het kletsen. “Het ziet er echt vies uit, als jullie maar niet meer zulke video ideeën doen als ik er bij ben hoor” zeg je hoofdschuddend en Raoul lacht. “Even iets anders, ben je klaar voor je eerste optreden morgen?” Hij kijkt je serieus aan. Je knikt, maar Raoul ziet aan je dat je toch wel zenuwachtig bent. Je ziet dat zijn gezicht veranderd en je probeert een lach op je gezicht te toveren. “Ik meen het, ik heb er echt zin in. Tuurlijk ben ik zenuwachtig, maar dat gaat wel weer weg” zeg je giechelend. Hij draait met zijn ogen en zegt: “zullen we wedden dat ik je morgen moet comforten?” Nu ben jij degene die met je ogen draait.

De zin van gisteren zit nog steeds in je hoofd, terwijl je backstage staat. Een microfoon in je ene trillende hand en de andere trillende hand probeert een bekertje water leeg te drinken. Koen ziet dit en geeft je even een klopje op je schouder. “Het komt goed” zegt hij en geeft je een knipoog. Je zucht en kijkt door een kiertje naar het publiek. “Veel mensen hè?” hoor je lachend achter je. Raoul komt achter je staan en knijpt zachtjes in je schouders. “Weet je nog wat je gisteren zei, Raoul?” je draait je om en kijkt hem recht in de ogen aan. Hij grijnst en knikt zachtjes. “Ik heb dat nu denk ik echt wel nodig” zeg je zuchtend. Raoul lacht en geeft je een dikke knuffel. Zijn hoofd rust hij op jouw hoofd. “De eerste keer is altijd spannend, geloof mij, ik ben nog steeds zenuwachtig” hij lacht en gaat verder met zijn zogenaamde speech. “Maar ik ken jou nu wel en weet dat jij het echt enorm goed gaat doen. Je houdt er echt van om op het podium te staan, dus vandaag kan je dit allemaal laten zien.” Je laat los van de knuffel en kijkt hem aan. “Jij kan dit en jij gaat dit gewoon doen” zegt hij met de allerliefste glimlach. Jullie worden uit het moment gehaald door de crew die jullie naar het podium stuurt. “Dankjewel, Raoul. Dit had ik echt nodig” zeg je nog snel voordat jullie met z’n allen het podium oprennen.

[ochtendstorm]

Wat was er goed deze week

Ik was ziek en dat is stom, maar daardoor had ik wel de ruimte om een week echt fysiek te rusten en toen ik naar de dokter ging nam die me heel serieus en voelde ik me erkend

Het grootste deel van mijn therapiesessie deze week was eigenlijk heel zacht en dragend

Ik kon terug iets creatief schrijven deze week

Ik ben muziek aan het herontdekken

Ik bakte wafels deze week

Ik probeerde iets nieuws van de AH en ik at daar heeeerlijke puree bij

Ik maakte vooruitgang op een tasje dat ik probeer te haken

Ik heb Ollie (hond) nog eens goed zien rennen aan zee en de zon scheen en ik dronk warme chocolademelk

Ik heb kunnen lachen met sommige tv-programma's

Het is nu wel even fijn dat ik nog thuis woon, want in kleine gebaren wordt er dan ook wel voor me gezorgd (zeker als ik ziek ben)

Ik ben echt heel blij met alle zachtjes en veiligjes die ik heb in mijn slaapkamer

... (echt nog wel wat dingen die helemaal niet relevant/interessant zijn)(kusjesdoei)

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Parel van Bagdad

Johan moet ... de parel van Bagdad vinden. Ja, dat had niemand gedacht na het zien van de cover. Hij onderneemt een zware en gevaarlijke tocht en komt bij zijn doel aan, maar de parel wordt zwaar bewaakt.

Zwaar bewaakt door een groep zwart gemutste kapoenen die liever lekker rond de kist staan dan de ingang te barricaderen of zelfs maar te verdedigen.

Serieus, ze wandelen even binnen en de helft van het volk heeft hen niet eens gezien! Je zal toch op zijn minst een deur plaatsen daarboven? Eentje die op slot kan bijvoorbeeld.

[majestic-salad]

K3 cover ik zie het voor me

De vraag is. Ga ik wanneer ik thuis ben straks (en eindelijk mn gitaar weer heb 💕💕) een nederlands liedje opnemen voor spyld. Want ik vind iedereens filmpjes met eigen taal/dialect enz wel leuk om te zien :)

[cactusklas]

🎶 Moet je horen, moet je horen, zet je oren nu maar klaar. Met deze rap leer ik je spellen, geloof het maar 't is waar. 🎶

Het hoeft niet altijd even serieus te zijn tijdens de spellingsles! 🎉

[liefsjojo]

Seksuele disfunctie treft 61% van de vrouwen met MS

Een recente meta-analyse heeft onthuld dat maar liefst 61% van de vrouwen die leven met MS te maken krijgt met problemen op het gebied van seksuele intimiteit. Dat is een behoorlijk hoog percentage!

Laten we eens kijken naar enkele van de bevindingen van dit onderzoek. Het meest voorkomende probleem dat werd gerapporteerd, was een laag libido of een gebrek aan seksueel verlangen. Maar liefst de helft van de patiënten had hier last van. Dat is best schokkend, toch?

Wat nog zorgwekkender is, is dat deze problemen vaak niet worden besproken tussen patiënten en hun artsen. Seksuele disfunctie als gevolg van MS wordt vaak genegeerd, hoewel het een veelvoorkomend symptoom is van de ziekte. Het wordt verondersteld te worden veroorzaakt door een complex samenspel van fysieke, psychologische en sociale factoren.

De neurologische schade veroorzaakt door MS kan de fysiologische opwinding remmen, en dit kan nog verder verergerd worden door secundaire complicaties van MS, zoals vermoeidheid, pijn en problemen met de blaas of darmen. Daarnaast kunnen psychosociale factoren zoals depressie en angst ook bijdragen aan seksuele disfunctie, evenals bijwerkingen van medicatie die wordt gebruikt bij de behandeling van MS.

Voor vrouwen kunnen deze seksuele problemen zich manifesteren als het uitblijven van een orgasme, een laag libido, vaginale droogheid of verhoogde spierspasmen en beklemming tijdens seks. Ongeveer 25% van de vrouwen met MS heeft last van dergelijke symptomen, wat een aanzienlijk hoger risico op seksuele disfunctie inhoudt in vergelijking met vrouwen in de algemene bevolking.

Het is belangrijk om te benadrukken dat seksuele disfunctie een serieus probleem is dat zowel de kwaliteit van leven als het psychologisch welzijn van vrouwen met MS beïnvloedt. Toch wordt het vaak over het hoofd gezien door artsen in de spreekkamer. Het is daarom hoognodig dat we dit onderwerp openlijk bespreken.

Gelukkig hebben onderzoekers in Iran een grondige studie uitgevoerd om de geschatte prevalentie van seksuele problemen bij vrouwen met MS bij te werken. Ze hebben 56 studies geanalyseerd die betrekking hadden op seksuele disfunctie bij MS, gepubliceerd tussen 1996 en 2021. Deze studies werden uitgevoerd in verschillende landen, met Iraanse studies als de meest voorkomende, gevolgd door studies uit Italië en Turkije.

Uit de analyse bleek dat ongeveer 61% van de vrouwen met MS te maken heeft met seksuele disfunctie. De geïdentificeerde problemen liepen uiteen van een laag libido tot vaginale droogheid. Een laag libido was het meest gerapporteerde probleem (48%), gevolgd door opwindingsproblemen (40%), verminderde vaginale smering (32%) en het uitblijven van een orgasme (29%). Ongeveer 27% van de vrouwen was tevreden met hun seksleven.

Wat interessant is, is dat uit zeven studies bleek dat vrouwen met MS drie keer meer kans hebben om seksuele disfunctie te ontwikkelen in vergelijking met gezonde vrouwen. Dit onderstreept nogmaals de behoefte aan aandacht voor dit probleem.

Natuurlijk is het belangrijk om op te merken dat de prevalentie van seksuele problemen sterk kan variëren tussen studies. Dit kan te wijten zijn aan verschillende definities van seksuele disfunctie, het ontbreken van gestandaardiseerde beoordelingsinstrumenten, verschillende criteria voor de selectie van patiënten en culturele verschillen.

Sommige studies hebben ook factoren geïdentificeerd die verband houden met seksuele problemen bij MS, zoals depressie, hogere leeftijd, langere ziekteduur en blaasproblemen. Het is echter belangrijk om op te merken dat de bevindingen niet altijd consistent waren tussen de studies.

Kortom, seksuele disfunctie treft een groot aantal vrouwen met MS. Het is een serieus probleem dat vaak over het hoofd wordt gezien. We moeten het stigma doorbreken en openlijk praten over dit onderwerp om betere zorg en ondersteuning te bieden aan vrouwen met MS. Hopelijk zal verder onderzoek ons helpen om effectieve oplossingen te vinden en de kwaliteit van leven voor deze vrouwen te verbeteren.

Bron:

Onderzoek: "Prevalentie en risico op het ontwikkelen van seksuele disfunctie bij vrouwen met multiple sclerose (MS): een systematische review en meta-analyse". BMC Women's Health.

Link: https://bmcwomenshealth.biomedcentral.com/articles/10.1186/s12905-023-02501-1

[gedichtenoverdingen]

21, 2-2-2023

Ik heb me in tijden niet zo ongeloofelijk zwaarmoedig gevoeld, dat ik spontaan het schrijven terug vind. Ik zeg de verkeerde dingen en sla de verkeerde toon aan om vervolgens dat alles te ontkennen maar wel bang ben dat m’n huisgenoten me nu nog minder mogen. Ik ben nog altijd te impulsief in conversatie, waardoor ik mijn vader machteloos zie proberen om te gaan met de dingen die hij ook niet begrijpen kan of oplossen. Je zou maar een dochter hebben. Ik geef geld uit alsof ik niet van plan ben een toekomst te gaan hebben. Ik wil een grap maken over hoe ik niet weet of ik het eind van deze maand ga halen, en dan niet zo zeer financieel - maar dat zijn geen leuke grappen om te maken, en de waarheid is, ik red me wel. Ik red mezelf altijd. Ik weet inmiddels best dat door middel van samenwerken en verbinden en je open stellen je meer bereikt, dat dat is waar het leven begint. Maar ik weet ook dat te veel misplaatste liefde, hoop, verwachtingen, vertrouwen, geduld en vergiffenis ertoe hebben geleid dat er enkel bedden geen levens werden gedeeld en misschien verklaart dat waarom ik al kankerend vannochtend in m’n eentje een hele tafel inclusief tafelblad (in 2 keer lopen) vanuit de woonkamer de schuur in heb gesleurd omdat m’n huisgenoten dat nog altijd niet hadden gedaan en ik dat blijkbaar niet op een normale manier kon vragen. Dan deed ik het zelf maar. 

Ik weet niet zo goed wat ik later wil worden maar dat komt ook omdat ik weet dat het niets uit maakt. Misschien is het gewoon goed om door the motions te gaan, gewoon die studie af maken. Wat ik en de rest van de wereld daarvan vind of daarvan gaat maken is even niet belangrijk. Elk. Moment. Van. Reflectie. Leidt. Tot. Stilstand. En ik wil eigenlijk vooral verder, niet meer te horen krijgen dat ik te jong ben om mee te zijn, om het te begrijpen, om serieus genomen te worden. Ik wil weten dat het kan, liefde, de blik van je eigen kind als het niet durft. Ik denk dat ik het daarvoor doe, the motions. En voor de versie van mezelf die ik dan ben.

Ik verbaas me soms over hoe diep trauma kan gaan zitten en dat je dat pas beseft als het na vijf jaar ineens terug komt. Maar vervormd, het zijn de ideeën die je bang maken, niet de letterlijke gebeurtenis. Ik heb nog altijd irrationele angst bij hele normale dingen. Ik weet niet of de praatafspraak van volgende week daarin iets kan veranderen, maar wel dat daarheen gaan valt onder het proberen.

“Proberen”, misschien is dat wel mijn favoriete woord. Een ondergewaardeerd woord. Sommige vinden proberen niet goed genoeg, te ondermijnend, voorzichtig, veilig. Ik vind het dapper. Ik vind het mooi dat we het als mensen altijd nog kunnen proberen, iets. Ondanks dat we het spannend vinden, niet weten hoe of er geen fuck meer van geloven, proberen.

Soms denk ik aan hoe lang ik vind dat het leven al duurt en derhalve nog zal duren. Ik ben een maand te vroeg geboren en mijn moeder grapte dat ik altijd ongeduldig ben gebleven. Misschien is dat anders voor mensen die weinig last hebben van zichzelf, fysiek dan wel mentaal - maar als we de boedhisten moeten geloven hoort leiden nou eenmaal bij het leven. 

Nu dat ik filosofie als tweede studie ben gaan doen, drie vakken daarin heb gevolgd, besef ik me eigenlijk vooral wat de Westerse filosofie niet kan en de Oosterse wel. Niet dat ik je alles kan vertellen over Daoïsme, maar wel dat het analyseren van interpretaties van interpretaties van woorden in specifieke contexten weinig concrete antwoorden zal bieden. En misschien heeft het als we het over ethiek hebben, dan meer zin om aan je vrienden te vragen wat zij zouden doen, of is ethiek wel het besef dat wat je ook doet, zij je niet zullen afschrijven. 

[jurjenkvanderhoek]

ANGST VOOR HONDEN EN HONDENBEZITTERS KYNOLOGISCH GEBOEKSTAAFD

Het boek van Rob Kerkhoven kan niet zonder een disclaimer. Of in beter Nederlands een oordeelonthouding, voorwaardelijkheidsverklaring of vrijtekening. Hij wil niet aansprakelijk worden gehouden voor de uitlatingen in het boek. Vreemd is dat wel, want de schrijfsels komen uit zijn pen. Maar het zijn slechts verhalen laat hij in de inleiding weten. Verzonnen verhalen met een kern van waarheid, want waar rook is is vuur. Verhalen met inhoud waarin hij het lijdend voorwerp is, de strekking heeft hij pijnlijk aan de lijve ondervonden. Maar toch moeten we deze met een korreltje zout nemen, zo stelt Kerkhoven. Elke gelijkenis met reële gebeurtenissen en/of bestaande personen of personages berust op louter toeval.

Het is nogal een heikele kwestie die Kerkhoven in de uitgave "Hij doet niks hoor" aansnijdt. Hij begeeft zich op glad ijs en dreigt er doorheen te zakken. Raakt hiermee vele hondenbezitters in de ziel, vandaar dus dan ook die vrijwaring. Niet alleen is hij als de dood voor honden, zoals hij omschrijft in 33 kynofobische vertellingen, ook wordt hij zenuwachtig bij de gedachte dat al die liefhebbers van blaffende, keffende en grommende viervoeters na het lezen van zijn geschrift scheldend bij hem op de stoep kunnen staan. "Ontdek liever de humoristische kant van het leesvoer. Lach erom", spelt hij mij op de mouw. Jazeker, want ik ben er ook zo één, die eens te vaak op een wandeling tegen tegenliggers roept "hij doet niks hoor". Na het lezen van het boek hoor ik het me zelf zeggen en probeer me alras te corrigeren.

Het is een fobie, die angst voor honden. Maar evenzo serieus als elke andere fobie dat is. Ik bijvoorbeeld heb angst voor grote hoogten, zelfs staand op de stoeprand zweet ik al peentjes bij wijze van spreken. Zit die paniek tussen mijn oren of is het een ernstige fobie. Gewoon recht vooruit kijken, houd ik mezelf geruststellend voor, de horizon horizontaal in het vizier houden - vooral niet naar beneden kijken. Of hoogtes mijden, maar dat wil niet altijd even goed lukken. Net als Rob Kerkhoven, die wel probeert uit de spanning van de actieradius van de hond te blijven. Maar dit lukt niet altijd even goed blijkt uit de verhalen in het boek.

Inderdaad, op een meer dan grappige manier neemt hij zijn fobie en in minder bedekte termen de hondenbezitter op de hak. Op diverse mogelijke manieren komen letterlijk pijnlijke en figuurlijk gevoelige ervaringen ter sprake. Uit alles blijkt dat hij geen zwak voor honden heeft, in de zin van zwak vlees en een gewillige geest. Het liefst zal hij hondenbezitters uit het straatbeeld bannen om daarmee de harige viervoeters gelukkigerwijs ook kwijt te zijn. Hij heeft het niet op honden en daarmee zeker ook niet op de bezitters ervan.

Meestal kunnen de keffers en blaffers er niets aan doen, want de baasjes hebben hen met cursussen in gehoorzaamheid zo gevormd en mismaakt. Kerkhoven schrijft uit ervaring, zijn getuigenissen zijn geen verschrijvingen hoewel deze weleens worden aangedikt en opgeblazen. Maar goed, met een fobie tussen de oren lijkt de wereld te bestaan uit extravagant grote, in zijn geval, honden. Van een muis maakt hij een olifant, illustreert zijn angst met de metershoge Mannes in Assen op de omslag van zijn boek. Gelukkig ziet hij de humor wel in van zijn eigen vrees, die voor buitenstaanders waarschijnlijk gechargeerd overkomt.

Nadat hij diverse voorbeelden heeft uitgeschreven en opgetekend, op een filosofische en beschouwelijke eigenwijze wijze heeft uitgewerkt, mijmert Kerkhoven over manieren om de hond van de straat te krijgen. Daarvoor heeft hij een manifest met hamer- en sikkelstukken opgesteld. Daarin wenst hij onder meer de bezitters een exorbitant hoge hondenbelasting op te leggen, het aantal beesten per huishouding te beperken en het uitlaten aan banden te leggen. Muilkorven stimuleren en grote en stinkende hondenrassen ontmoedigen. Hond en baas een bewijs van goed gedrag verplichten, zodat ze wettelijk aangesproken kunnen worden op wangedrag. En er dient vanzelfsprekend streng gehandhaafd te worden.

In het buitenland, met name China en Indonesië, is vlees van de hond mits goed bereidt een delicatesse. Kerkhoven is daarom voorstander om van de hond klapstuk, schenkel, ossenhaas en sukade standaard in het vleesschap van de supermarkt op te nemen. Zo ook hondenworst en -gehakt. Hij gooit er zelfs een recept tegenaan in zijn boek, waardoor ik alras sta te kwijlen zoals mijn hond doet wanneer ik een boterham zit te eten. Hij schrijft een hondencoach voor, want voor iedere scheet die dwars zit is tegenwoordig wel een training te vinden. Al deze soorten van instructeurs somt hij op een geestige manier op. Een glimlach kan ik, zelfs als notoire hondenbezitter, zeker niet onderdrukken.

Als een ware vertegenwoordiger in hondenrijwielen, jazeker die bestaan want voor de hondenfan is niets te gek, prijst Kerkhoven hondenkoetsjes, -buggy's, -rollators en -kinderwagens aan. Je loopt voor gek met je hond in een karretje, maar dat is de bedoeling. Kerkhoven somt de voordelen op, maar zijn eigen baat hierbij is dat de hond van de straat is en minder makkelijk hem kan belagen. "De een loopt je omver, de volgende springt zonder enige reden tegen je op, de derde besnuffelt je kruis, een vierde draait almaar om je heen of besluipt je op slinkse wijze van achteren, weer een ander kan niet tegen handen-in-je-zak en dan zijn er ook nog de allergevaarlijkste, de bijtgrage exemplaren." Het veelgeprezen hondenfluitje werkt voor geen meter; de dieren rennen niet jankend weg zoals de fabrikant voorspelt maar komen zelfs dolenthousiast op de fluiter aan.

Niet enkel vaart Kerkhoven dus uit naar de hondenbezitter om hen omfloerst de huid vol te schelden (de uitvaart is overigens tevens een item in zijn boek), ook probeert hij andere manieren aan te geven bij hen roet in het eten te gooien. Naast zijn eigen ervaringen, vervelende ontmoetingen en angstig treffen geeft hij oplossingen om van de kynofobie af te komen. Vooreerst is dat het uitbannen van de hond, zodat de fobist op geen enkele manier meer in aanraking kan komen met de viervoeter. Is de aanleiding verbannen en op zijn best om zeep geholpen, kan de term kynofobie uit het woordenboek worden geschrapt. Geen hond, geen angst. De stoornis is verholpen, de verstoring opgelost. Maar met zo'n groot aantal honden op de vierkante kilometer is dat geen eenvoudige zaak, laat staan dat de baasjes zover te krijgen zijn dat ze hun harige vrienden willen afstaan.

Daarom is Kerkhoven voorstander van een ontmoedigingsbeleid. Voor hem is een hond al de vijand, zoals de wolf dat voor schapen is. Nederland is te klein voor de duizenden honden die aangelijnd dan wel los rondrennen in bossen, op paden, langs sloten en over straat. Hij wil paal en perk stellen. Vrijwel op het eind van zijn 33-delige tirade moet hem iets beschamends van het hart, komt hij uit de kast figuurlijk gesproken. Heel lang geleden namelijk bezat hij zelf een keeshond, een jeugdzonde. Uiteraard volgt er een hondennamen top 10 die in de trant van Rob Kerkhoven niet gespeend is van enige humoristische nonsens. Hij wil, hoewel bij hoog en bij laag tegenstander van de canis is een compleet hondenboek afleveren waar zelfs de hondenbezitter mee uit de voeten kan. Een top 10 van historische en van adellijke hondennamen dan nog, een top 10 voor wanneer je twee honden hebt en een top 10 voor criminele, zeer agressieve bijtgrage monsters. Napoleon, Cerberus, Laurel en Hardy, Mini en Maxi, Osama, Trump - ik hoor het de baasjes nog niet roepen wanneer de hond(en) de tegengestelde richting op rent. Misschien nog wel Augurk, Stinkie of Pisbak. O ja, dan is er nog een topsporter hondennamen top 10, culturele hondennamen, onnozele, melige, stomste en meest vergezochte hondennamen. De duim van Kerkhoven is dik en er wordt gelukkig veel aan gezogen.

Tot slot somt Rob enkele manieren op om toch een onbekende hond veilig te benaderen, want hij weet ook wel dat deze dieren never nooit niet uit het straatbeeld zullen verdwijnen zijn tenlasteleggingen ten spijt. Het zijn steekhoudende adviezen die hij uit monden van diverse hondenbaasjes optekende. Raadgevingen waar de kynofoob iets mee kan, hoewel het mijden en doodrijden ... eh  ... doodzwijgen de voorkeur van Kerkhoven heeft.

Het is een vermakelijk boek dat "Hij doet niks hoor", met een serieuze ondertoon. De bangheid schrijft Kerkhoven van zich af. En wat werkt beter tegen angst en vrees dan een stuk humor. Door belachelijk te maken kun je relativeren en van een olifant een muis maken. Met een lach is de traan vergeten. De opgeblazen bibberatie wordt grinnikend doorgeprikt. Maar ik loop wel een straatje extra om met de hond wanneer ik het silhouet van Rob Kerkhoven gewaar wordt. De stuipen zijn hem op het lijf afgetekend wanneer ik zijn schrijven mag geloven. Daar wil ik geen steentje aan bijdragen. "Hij doet niks hoor", hoor ik Emma zeggen. Daar ben ik niet zo zeker van gezien zijn manifest tegen de hond maar vooral anti de hondenbezitter. Het maakt mij robofoop. Ik ga hem voortaan uit de weg. Stel je voor dat hij me omver loopt, zonder enige reden tegen me opspringt, mijn kruis besnuffelt, om mij heen draait en op slinkse wijze van achteren besluipt. Ik durf er niet aan te denken. Ik haal mijn handen uit de zakken en wuif hem vriendelijk gedag. Vaarwel en tot ziens.

Hij doet niks hoor. Kynofobische verhalen. Rob Kerkhoven. Uitgave Boek-scout, 2024.

[vastingedachten]

De uitknop van de denkknop…

Soms lijkt het alsof mijn hoofd een oude radio is die niet meer uit wil. De volumeknop werkt, maar de uitknop? Die is spoorloos. En wat speelt er steeds opnieuw op die radio? Jij, natuurlijk.

Ik denk dat ik nu eindelijk begrijp wat mijn maatje ooit bedoelde toen ze zei: “Ga op zoek naar de uitknop van je denkknop.” Het is geen kritiek, het is een reminder dat het oké is om even te stoppen met proberen alles te begrijpen. Want sommige dingen in het leven zijn niet bedoeld om opgelost te worden. Ze zijn bedoeld om gevoeld te worden, geleefd, en op een dag, zachtjes losgelaten.

Jij zit in mijn hoofd, niet omdat ik dat wil, maar omdat ik zoveel voel. Dat is geen tekortkoming, maar soms voelt het wel als een strijd. Hoe meer ik probeer niet aan je te denken, hoe meer je daar bent. Alsof je een eigen kamer hebt gehuurd in mijn gedachten, met een mooi uitzicht op alles wat ik probeer los te laten.

Maar weet je wat? Misschien hoef ik die uitknop niet te vinden. Misschien is het niet erg om te denken, zolang ik ook weet wanneer ik mezelf toestemming moet geven om los te laten. Loslaten betekent niet dat ik je vergeet. Het betekent dat ik mijn gedachten een beetje minder serieus neem. Dat ik mezelf de ruimte geef om te ademen, zonder steeds terug te grijpen naar wat niet van mij is.

Dus ja, die uitknop. Misschien is dat niet eens een knop, maar gewoon een zacht fluisteren tegen mezelf: “Het is oké om even stil te zijn.” En in die stilte ontdek ik misschien wat rust, zelfs als de radio nog zachtjes aanstaat.

Van. Mij.

[jansiemons]

Gemeente Verkiezingen in Sint-Martens-Latem en Deurle

Ach, kijk mij hier toch eens zitten, ik de naïeve ziel van Latem en Deurle, met mijn kleine burgerlijke hoop en democratische dromen! Hoe wanhopig knikte ik bij elk verkiezingsbord, met de vaste overtuiging dat het toch ooit anders zou worden. “Deze keer écht,” mompelden sommigen plechtig voor de voorbije gemeenteraadsverkiezingen, alsof ze tijdens een of ander ritueel henzelf een beetje moed inpraatten.

Laat me even schetsen wat N-VA Latem-Deurle nu weer heeft bekokstoofd. De lijsttrekster van die lokale partij probeerde iedereen te overtuigen om op haar te stemmen voor de verkiezingen, want ze ging het allemaal véél beter doen! En wat doet deze partij net ná de verkiezingen? Ze richten al hun "grote politieke ambities" op het jonge talent op hun lijst, Louis, 21 jaar oud — ja, echt, twintig plus één! — een jongen wiens grootste bestuurlijke prestatie tot nu toe waarschijnlijk het succesvol invullen van zijn Tinder-profiel is. Dan zegt de lijsttrekker gedurende de coalitiegesprekken tussen Welzijn en N-VA Latem Deurle met een serieus gezicht en een hand op het hart: "Jongen, je wordt schepen van onze gemeente." Ze voegt eraan toe: "Ik heb er géén zin meer in." Ja, "schepen". Géén krantenjongen, géén assistent, géén stagiair met een vage taakomschrijving. Nee, direct Schepen van onze gemeente! Schepen! Dus, eerst verandert N-VA Latem-Deurle midden in de vorige legislatuur van harde oppositie naar de meerderheid met Welzijn, en nu dit? Over politieke betrouwbaarheid gesproken! Het zou zomaar het begin kunnen zijn van een nieuwe realityshow: "Schepen zoekt Wijsheid."

Goed, laat mij dit even helder stellen in dit persoonlijk opiniestuk. Als oude rot die ik ben — jazeker, met eelt op de ellebogen van het politieke gesteggel — durf ik met een zekere bravoure een beetje commentaar te leveren op het schijnbaar onbesmette enthousiasme van zo’n jong, ambitieus broekje zoals Louis. Ik hoor de boze blikken al knisperen, voel het morele vingertje al tikken: “Hoe durft jij!” Maar écht, laten we eerlijk blijven. Natuurlijk JUICH ik het frisse, jeugdige engagement toe; zonder jong bloed, vers geplukt en bruisend, zou het politieke landschap even levendig zijn als een hooiveld in januari en dat moeten we zeker ondersteunen, maar NIET tegen elke prijs!

Maar komaan, hoe in vredesnaam denk je iemand die nog zo groen achter de oren is dat hij spontaan de druppels van zijn politieke ontwaking uitschudt, in de naam van alle mislukte fietsstraten van Latem en Deurle, direct te benoemen als Schepen van onze gemeente? Bevoegd Schepen!!! Dat is toch gewoonweg ongeloofwaardig en dat beseft toch iedereen met een greintje verstand toch en zeker zij die onze gemeente nauw aan het hart liggen. En wij inwoners moeten dit maar gewoon slikken? En dit gaat om iemand die maar amper 213 voorkeurstemmen wist te vergaren en daarmee quasi maar de 28e plaats bemachtigde… van de 57 kandidaten. Jawel, dat is net iets boven het gemiddelde van een maïsveld, maar heus niet de kroon op het werk.

Had het dan niet wat verstandiger geweest om deze jonge spruit eerst rustig wat politieke moedermelk te laten drinken als gemeenteraadslid? Zodat hij kon leren, wat papieren kon doorspitten, en misschien een spoedcursus “Politieke Smaak en Subtiliteit” kon volgen? Maar nee, ze duwen hem meteen het Schepenambt in, alsof hij zomaar even de Latemse en Deurse schatkamer moet gaan bewaken, met de schijnheilige zegen van iedereen die denkt dat politieke ervaring gewoon een kwestie is van je LinkedIn-profiel updaten.

Ik zie het al voor me: deze jongen, de ware zoon van het Facebook-tijdperk, wiens diepste gedachte waarschijnlijk ooit was, “Wat zal ik eens posten bij deze selfie?” – die jongen krijgt nu de sleutels van het politieke speelgoedkastje in onze gemeente. En waarom? Omdat hij er als enige vrijwilliger was? Omdat hij tijdens een dorpsfuif toevallig in de buurt stond van de N-VA-fractievoorzitter en ze dachten, “Ach, waarom ook niet”? Zijn moeder zal met een pot confituur de campagne hebben gesponsord, denk ik dan. En zijn oma? Die zei ongetwijfeld, “Ach, de jongen is ambitieus, gun hem toch een kans!”

En wij, arme kiezers, zitten ons nog af te vragen waar het misging. We keken hoopvol naar de verkiezingsbeloftes en slogans: transparantie, ervaring, gezond financieel bestuur, integriteit! Maar blijkbaar is er iets in het Latemse kraanwater dat het geheugen licht vertroebelt. Hoe anders valt het te verklaren dat we na al die jaren geloofden dat de N-VA Latem Deurle écht wat met onze stemmen zou doen? En wat doet de partij N-VA dan, in al haar wijsheid en grandeur? Ze levert ons een kersvers lid van de Gen Z-generatie op, die waarschijnlijk denkt dat ‘raadzaal’ een nieuwe app is om vergaderingen in groepschat te houden.

Stel je voor hoe deze jonge Schepen, strak in het pak maar met een lichte geur van studentenhaver, zijn eerste vergadering binnenwandelt. Hij neemt plaats, met een blik van “Hey guys, what’s up?” En terwijl hij ongegeneerd selfies maakt met de burgemeester — en misschien zelfs een TikTok live streamt van de begrotingsbespreking — vragen wij ons af: waar ging het fout? Is dit wat we kiezersbedrog in gouden hoofdletters mogen noemen? Niet zomaar bedrog, maar bedrog met een strikje eromheen en een fluitend orkest op de achtergrond.

Maar ach, wie zijn wij om ons hier druk over te maken? In plaats van die oersaaie politieke stabiliteit en wijselijk beleid, krijgen we tenminste een heuse cabaretvoorstelling voorgeschoteld — eentje die de N-VA van Latem en Deurle in elkaar heeft geflanst met de finesse van een kermiskoers en het realiteitsgehalte van een soapprogramma, gebaseerd op persoonlijke ambities van enkelingen en waarvoor de hele gemeente de volgende 6 jaar de gevolgen zal van dragen. Het lijkt wel alsof de democratie hier op een podium staat, schalks glimlachend met een rode neus, terwijl wij, brave dorpelingen, ongevraagd tot het publiek zijn gedegradeerd. En wat speelt zich daar in de coulissen af? Ach, de ware macht-hongerigen, de échte poppenspelers, zitten daar vergenoegd op hun stoeltjes, lachend om hun eigen slimme spel.

En ondertussen staat Latem en Deurle erbij alsof het uitverkoop is bij de dorpsslager — arm en geknakt. Wij, de nobele inwoners, mogen van dit circus “genieten” en hebben weinig meer te zeggen dan een bescheiden zucht of een nerveus lachje. En o, ja, misschien toch dat besef, die plotse realisatie die ongetwijfeld in de donkere uurtjes zal komen. Ik stel me voor hoe enkele inwoners 's nachts wakker schrikken, het koude zweet op hun voorhoofd, terwijl een stemmetje in hun hoofd fluistert: “Dit is allemaal door jouw stem geweest, je hebt hieraan meegewerkt!”

[remidavs]

De voorbije periode bestond uit veel rusten en leuke dingen doen waar mogelijk. Maar vandaag is een baaldag… zo zijn er ook natuurlijk.

De drukte van school en vroeg opstaan, voelde ik wel. De twee weken rust van chemotherapie waren ook echt nodig voor mijn lichaam en lieten me toe om wat te bekomen. En op zich zorgde dat voor een zekere schrik naar de komende chemotherapie…

Mijn lichaam geraakt niet helemaal uitgerust, wat zal opnieuw chemo en immuuntherapie doen en hoe zal mijn lichaam reageren. Met een goed gevoel en lichte bezorgdheid naar reacties van mijn lichaam kon ik vrijdag terug naar het Uz. Op dinsdag had ik geruststellende bloedresultaten die eindelijk vanzelf stabiel leken te zijn. Het gaf niet alleen mij, maar ook iedereen dichtbij een zekere rust. Oef, dat lichaam herstelt zich toch na een paar weken rust.

Op vrijdag werd dit optimisme weer een beetje gefnuikt. De neutrofielen waren alweer serieus gezakt in tegenstelling tot dinsdag. Vervelend en een reden voor de oncologen om echt wel lonquex (beenmergstimulant) voor te schrijven. Ik deelde mijn schrik… na de vorige toediening stegen mijn neutrofielen inderdaad flink om dan na twee weken toch te kelderen. Hier konden ze niet meteen een antwoord op geven, enkel dat ze zeer graag de week nadien een dosis zouden kunnen geven en dat die lonquex daarbij de beste zekerheid is.

De vrijdag verliep verder met fijn gezelschap, een picknick op de kamer en een gezelschapsspel dat we zeker later herhalen of verder zetten.

Thuis was er voldoende afleiding en heel veel liefde van iedereen… en toen kwamen opnieuw de eerste dagen en nachten na chemo. Een beetje zoals gekend, maar met iets meer maaglast en last van tintelingen in mijn vingers.

Zondag werd ik echter verkouden, en maandag leek het niet beter.

Dinsdag besloot ik om, na een telefoontje naar de dienst oncologie, toch via spoed naar het UZ Gent te gaan. Ik voelde me wat ellendig en merkte schrik voor de onduidelijkheid. Ik ben snel buiten adem en heb toch wel algehele spier- en gewrichtspijnen. Allemaal mogelijke nevenwerkingen maar evengoed mogelijke gevolgen indicatie van infecties. Dus even het zekere voor het onzekere nemen.

Alle onderzoeken klaar en gelukkig niks erg aan de hand. Maar wel lelijk vervelend om me toch best mottig te voelen terwijl er eigenlijk niks aan de hand lijkt.

De chemo zou zijn tol aan het eisen zijn in combinatie met de andere medicatie die ik moet nemen… tot zover dit avontuur… hopelijk toch snel minder last want op deze manier voel ik me een dikke zaag met al mijn kwaaltjes terwijl er niks te vinden is. Maar anderzijds wel goed dat er niks erg aan de hand is.

Een pittige dag dus…

Maar ik mag dus terug mijn schatjes gaan knuffelen en thuis verder rusten…

Dus proberen genieten van de kleinste dingen en hopen dat er niet te veel tussen komt gekropen.

❤️‍🩹 voor mezelf 😀

[euroadventure]

Turgen vallei (Tian Shan gebergte)

Zondag 18 augustus

Ik ben vroeg wakker vandaag, ik denk rond vijf of zes uur al. Het is hier namelijk heel vroeg licht. Ik blijf nog even liggen, het lijkt even droog te zijn, waardoor ik alvast mijn matje leeg laat lopen, slaapzak inpak en het merendeel van mijn losse spullen mijn rugtas stop. Kan maar alvast ingepakt zijn voor als we straks op tijd weg willen gaan, denk ik. Mijn tent kan zo hopelijk ook aan de buitenkant en binnenkant (condens) beter drogen 😊.

Gisteravond gaf Thijs aan na overleg met de gidsen dat we kijken hoe het weer vandaag zal zijn en of we wel verder kunnen lopen. Er is namelijk voor vandaag 100% regen afgegeven. Toch lijkt het dus vanmorgen vroeg best ok...

Nou ja, dat was letterlijk iets te vroeg gejuicht...nog maar net nadat ik alles heb ingepakt, gelukkig natuurlijk nog niet mijn tent, begint het weer te regenen 😩. Thijs vraagt even later aan ons wat we willen. Het weer blijft vandaag hoogstwaarschijnlijk slecht en voor morgen schijnt het ook nog niet top te worden. Wat doen we?

De rivier is inmiddels nog breder en ruiger geworden. Het water wat we uit de rivier drinken is inmiddels bruin geworden. Gelukkig hebben de meesten van ons goede waterfilters mee, waardoor we het water kunnen schoonmaken en koken voor we het gebruiken om te drinken of om ons eten, het heerlijke droogvoedsel 🫣, op te warmen.

Een deel wilt misschien terug, al is de vraag of dat met dit weer eigenlijk wel gaat. Ik denk hier ook serieus over na, maar uiteindelijk wordt er door Thijs en de gidsen besloten dat het niet slim is om vandaag verder te gaan of terug te gaan wandelen. Ze besluiten dat we vandaag een hele dag in onze tentjes blijven wachten tot morgenochtend. Dan bekijken we wel wat we daadwerkelijk gaan doen.

Ik had natuurlijk te snel alles al ingepakt en dus kan ik weer opnieuw mijn matje opblazen en slaapzak uit mijn rugtas halen. Goed, heb ik gelijk wat te doen vandaag 😂...

Een hele dag in mijn kleine tentje is wel een uitdaging moet ik eerlijk bekennen. Soms lijkt de regen even minder en komt gelijk iedereen zijn tentje uit gekropen om thee te maken, bij te kletsen en de benen te strekken, maar net zo snel vluchten we weer onze tentjes in om weer droog te zitten.

De tent van Jolanda lijkt meer een binnenzwembad en dus kruipt zij bij Caro in de tent 🏕, die gelukkig een tweepersoons tentje mee heeft. Fijn dat dit kan!

Het water in de rivier wordt bruiner en bruiner en het filteren van het water wordt lastiger en lastiger. Door het zand slippen de filters dicht. En uitspoelen met het zanderige water helpt slechts een beetje. Ik ben dan ook blij dat Esther een hele goede filter heeft en ook voor ons, Jolanda en mij, water wilt filteren. Ik heb een waterfilterrietje, ook prima maar hier iets minder handig in gebruik blijkt nu...

We maken ons wel wat zorgen over de rivier, die naast bruiner ook wilder en steeds breder wordt. Kunnen we überhaupt morgen nog wel weg? Het uitzicht vanuit mijn tent is...eh...nogal saai 😆...

De gidsen leggen via de satelliet telefoon voor de zekerheid even contact met hun kantoor. Het blijkt dat morgen de kans op regen geen 100% meer is maar 60%. Dat klinkt al beter en de dagen erna schijnt vooral de zon. We kunnen nu verder niets doen dus besluiten morgen óf we terug gaan en hoe we dan precies gaan wandelen. Doorlopen lijkt vooralsnog helemaal geen optie meer. Op zich jammer want de gletsjers en meren komen eigenlijk pas op de 4e en 5e hike dag voorbij.

Ik vermaak mij nog een beetje met een boekje en ga net als iedereen nog vroeger dan gisteren naar bed 😴.

[ikmichiel]

A Black Cab

-Augustus 2024

Een zwarte taxi, witte zuilen eigen aan residentiële wijken, lantarenpalen die hun job niet serieus nemen en regen. Regen met sloten. Met bakken uit de niet-verlichte hemel. Wolkengerommel dat om thee en dekens vraagt.

Miljoenenstad, melting pot, hoge kragen, nat krokodillenleer en dito zolen, gehaaste koers huiswaarts met blikken die mekaar in een fractie van een seconde kruisen om dat nadien nooit nog te herhalen. Misschien in een volgend leven. Big Ben.

De jaarlijkse autumn vibes hadden zich niet vroeg genoeg kunnen aanbieden. De 'afgaande tijd', zoals dat in meneers dialect geheten werd - even onderbroken door de Sint-Michiels-Nazomer - vroeg niet alleen om een veelheid aan bijzinnen en kwinkslagen, maar nestelde zich in diens hart en zenuwstelsel.

Het ver-oranjeïseren van het bladerdek zou dra beginnen. Krakend op dood organisch materiaal zouden honden en kinderen in parken lopen. Zou de wind meenemen wat eens was. Zou uiteindelijk vergaan wat vandaag helgroen is. Zo was het met alles, dacht meneer. Alles ging altijd kapot, maar herhaalde zich ook. Een hoopvolle gedachte, al was dat soort nonsens meer voor in de opgaande tijd.

Zo had de schrijver zijn weg naar de schrijfdis opnieuw gevonden. Alles kwam terug, zegt u? - Neen, maar alles leek wel te rijmen op wat ooit al geweest was. Dat was de reden waarom meneer nog steeds niet kon uitmaken of de geschiedenis lineair, dan wel circulair was.

Op zich maakte dat niet héél veel uit. Veel dieper was het verlangen om te weten wat er zich had voorgedaan vóór die vermaledijde Oerknal. Net als God verdiende ook dat woord een hoofdletter. Ook die zou zich herhalen, en had zich waarschijnlijk al ontelbaar keer herhaald. Big Bang. Over een reset gesproken.