#want hoe mooi is het dat je Al Dat kan voelen

[lelieblad]

die ene post die ik jaren geleden schreef over dat ik bang was om de gordijnen te openen en te zien hoe de zon weer zou schijnen en in de spiegel te kijken en me te realiseren dat ik verliefd was op een ander is hetzelfde als het lied van never be the same van gabrielle aplin

[letizialeest]

persoonlijke appreciatie

Mijn lieve lezers,

Na mijn laatste post over mijn boek waar ik een korte inhoud over hebt geschreven, heb ik een persoonlijke appreciatie van het boek geschreven. Dit boek is geschreven door Petra Doom en ik wou jullie aantonen wat ik leuk vond in dit boek.

-----

Dit boek was spannend en vlot om te lezen. Ik vind niet dat het de beste fantasieboek is dat ik ooit hebt gelezen maar het was best wel goed. In het begin was het moeilijk te begrijpen wat er aan het gebeuren was, maar dat denk ik dat het bij de meeste fantasieboeken zo is. Het idee was best wel goed gevonden en het feit dat men een beetje Griekse mythologie verhalen weten te komen is ook best wel interessant. Je kan goed voelen hoeveel werk dat het auteur heeft gehad om zoveel informatie en details te kunnen vinden. Wanneer ze bijvoorbeeld het verhaal van Orpheus zo goed uitlegt en dat ze die gebruikt tijdens het hele boek. Ze heeft het verhaal van Orpheus een beetje kunnen omvormen om daarna die te gebruiken in haar boek.

Ik vond dat de karakters hun lied (superkracht) altijd bij hun personaliteit goed passeerden.Bijvoorbeeld met het karakter die Elena heet is zij een schreeuwer (soort superkracht) en zij gaf Elena als personaliteit dat ze altijd haar menig  geeft, dat ze niet bang is om actie te nemen, dat ze het niet leuk vind om te wachten en dat mensen altijd een beetje bang van haar zijn.

Wat ook best wel leuk is, is dat ze het tijdens de hele boek over muziek heeft. Je kon goed voelen hoe muziek belangrijk was voor de personages, hoe ze ook verschillend waren met hoe ze zich met muziek voelden en hoe ze met muziek hun gevoelens kon laten voelen. Toen bijvoorbeeld Lorcan zijn lied speelde en Ariane zijn gevoelens kon luisteren want haar superkracht is luisteraar en zij kan met haar lied de gevoelens van andere mensen voelen. En in die passage was het heel intiem dat Lorcan aan Ariane zijn gevoelens liet horen.

Wat ook best wel emotief in het boek was vond ik het broederschap tussen Lorcan en Colin. We konden goed zien hoe slecht Lorcan zich voelde toen Colin in coma was. In het boek zijn er bijna nooit tweelingen geboren omdat ze zich van elkaars lied voeden wanneer zij in het buik van de moeder zijn en dan overleeft één van de twee niet. Maar dat wanneer ze geboren zijn dat ze een speciaal bond hebben en dat die bond ook best wel mooi is.

[deinendezee]

Ik moet je laten gaan, onze connectie is niet gezond en doet me alleen maar meer pijn. Om jou blijven geven is als mijn eigen graf graven. Ik ga nog een tijd om je blijven geven, maar de tijd zal het wel doen slijten. Je bent een mooi persoon en ik ben er zeker van dat je goed bent (van inborst), maar je bent jammer genoeg niet goed voor mij. Ik moet luisteren naar de mensen rondom mij en naar mijn eigen verstand. mezelf beschermen. Misschien zijn we zelfs te gelijkaardig en beïnvloeden we elkaar negatief door elkaars gedachten te versterken. Ik hoop dat je inziet wat je waard bent. En ik moet voor mezelf hopen dat ik dat ook inzie. Kan enkel als ik je loslaat. Ik verdien meer dan me totaal geen prioriteit voelen. Ik verdien meer dan smeken om jouw aandacht. Ik verdien meer dan altijd het eerste bericht te moeten sturen. Ik moet gaan voor mensen die ook voor mij kiezen. En zolang ik die ongezonde hechting niet doorknip ga ik blijven lijden en afzien en ga ik eronderdoor gaan. Het is alsof ik me ergens ben gaan vereenzelvigen met jou en telkens als je jezelf pijn doet voel ik dat ook. Ik moet leren genoeg afstand te houden van anderen zodat ik mezelf niet compleet verlies. Ik verlies mijn eigen interesses en passies uit het oog. Hoe stop ik met mensen te idealiseren en dingen in mijn hoofd op te bouwen die niet echt zijn? Ik schaam me dat ik me zo laat meeslepen. Waarom kan ik zelf nooit met mensen breken, ik wil blijven kansen geven. Ik wil enkel denken aan de mooie dingen die je me gebracht hebt, ik wil enkel in die momenten blijven bestaan. Maar alles wat erna kwam is ook echt. En dat mag ik niet vergeten. ik voelde me niet gerespecteerd en ik weet dat dat niet de bedoeling was maar dat gevoel was er toch. en het was echt. En ik had het volste recht om me zo te voelen. En ik begrijp dat je niet de ruimte hebt om altijd rekening te houden met mij, maar ik moet nu leren mijn eigen pijn niet te ontkennen of minimaliseren. Het doet fucking veel pijn. Het gaat nog pijn doen. Ik moet mezelf er even aan herinneren dat ik nog besta en dat het leven niet stopt na verlies. Ik heb mijn emoties nooit goed kunnen reguleren, maar ik wil het wel leren. Ik wil mezelf graag leren zien. en niet boos op mezelf zijn als ik fouten maak. ik wil gewoon terug leven. Ik moet verder kunnen gaan, want nu zit ik vast in een cyclus.

[royals11]

Make-up Spiegel met Verlichting: Onmisbaar voor de Perfecte Look

Een make-up spiegel met verlichting is een onmisbaar hulpmiddel voor iedereen die zich graag mooi en verzorgd wil voelen. Of je nu een professionele visagist bent of gewoon thuis je dagelijkse make-up aanbrengt, een goed verlichte spiegel kan een wereld van verschil maken. In dit artikel bespreken we de voordelen van een make-up spiegel met verlichting, waar je op moet letten bij het kiezen van de juiste spiegel en hoe je deze optimaal kunt gebruiken.

Voordelen van een Make-up Spiegel met Verlichting

Optimale Verlichting

make up spiegel met verlichting van een make-up spiegel met verlichting is de optimale belichting die het biedt. De geïntegreerde lampen zorgen voor een helder en gelijkmatig licht, waardoor je elke nuance van je make-up kunt zien. Dit voorkomt dat je make-up te zwaar of ongelijkmatig aanbrengt.

Nauwkeurigheid en Precisie

Met een goed verlichte spiegel kun je preciezer werken. Dit is vooral belangrijk bij het aanbrengen van eyeliner, lipliner en het shapen van je wenkbrauwen. Je kunt duidelijk zien waar je lijn begint en eindigt, wat resulteert in een perfect symmetrische look.

Kleurechtheid

Het juiste licht helpt ook bij het zien van de werkelijke kleuren van je make-up. Kunstmatig licht in badkamers of slaapkamers kan de kleur van je make-up vervormen, waardoor je er in daglicht anders uitziet dan je had gedacht. Een make-up spiegel met verlichting, vooral als deze daglicht nabootst, voorkomt dit probleem.

Waar Op Te Letten Bij Het Kiezen van een Make-up Spiegel met Verlichting

Lichtinstellingen

Kies een spiegel met meerdere lichtinstellingen. Sommige spiegels bieden instelbare helderheid en verschillende kleurtemperaturen, zoals warm licht, koel licht en daglicht. Dit geeft je de flexibiliteit om je make-up in verschillende lichtomstandigheden aan te brengen en te controleren hoe het eruit zal zien.

Vergroting

Veel make-up spiegels met verlichting bieden een vergrotingsfunctie. Een vergroting van 5x tot 10x is ideaal voor nauwkeurig werk zoals epileren en het aanbrengen van oogmake-up. Zorg ervoor dat de vergroting niet te hoog is, want dit kan vervormingen veroorzaken en het moeilijker maken om je volledige gezicht te zien.

Draagbaarheid en Flexibiliteit

Als je vaak reist of weinig ruimte hebt, overweeg dan een draagbare of inklapbare make-up spiegel met verlichting. Deze zijn compact en gemakkelijk mee te nemen. Daarnaast zijn spiegels met flexibele armen of draaibare houders handig omdat je de hoek kunt aanpassen voor de beste kijkpositie.

Voedingstype

Make-up spiegels met verlichting zijn verkrijgbaar met verschillende voedingstypes, zoals batterijen, oplaadbare accu's of netstroom. Kies de optie die het beste bij jouw gebruik past. Voor thuisgebruik is een netstroomvoeding ideaal, terwijl een batterij- of accu-optie handig is voor onderweg.

Tips voor het Gebruik van een Make-up Spiegel met Verlichting

Plaatsing

Zorg ervoor dat je spiegel op ooghoogte staat en dat het licht gelijkmatig over je gezicht valt. Vermijd plaatsing direct onder of boven je gezicht, omdat dit schaduwen kan creëren die het moeilijker maken om je make-up correct aan te brengen.

Onderhoud

Houd je spiegel en de lampen schoon. Vingerafdrukken en stof kunnen het licht verstoren en de helderheid verminderen. Gebruik een zachte doek en milde reiniger om de spiegel en lampen regelmatig schoon te maken.

Oefen in Verschillende Lichtomstandigheden

Probeer je make-up in verschillende lichtinstellingen aan te brengen en te controleren hoe het eruitziet. Dit helpt je om te zien hoe je make-up er in verschillende omgevingen uitziet en voorkomt verrassingen als je de deur uitgaat.

Conclusie

Een make-up spiegel met verlichting is een waardevolle investering voor iedereen die serieus is over hun make-up routine. Het biedt niet alleen de perfecte belichting voor nauwkeurige en gelijkmatige make-up toepassingen, maar het helpt ook om de echte kleuren en nuances van je make-up te zien. Met de juiste spiegel kun je elke dag met vertrouwen en een vlekkeloze look de deur uitgaan.

Voor meer informatie, bezoek ons:

make up spiegel met bluetooth

makeup spiegel

spiegel voor make up tafel

[keynewssuriname]

Vaessen, Pherai en Kerk voelen zich thuis

Het heeft enige poos geduurd, maar voetbalminnend Suriname zal op 5 juni in het Franklin Essedstadion eindelijk Etienne Vaessen, Immanuel Pherai en Gyrano Kerk mogen verwelkomen. Suriname opent dan zijn WK-kwalificatie reeks tegen Saint Vincent and The Grenadines. Vrijdagmiddag werd in het Essed stadion de training opengesteld voor het publiek en media. Enkele enthousiaste fans gingen in op deze uitnodiging en zorgde voor een leuke sfeer. Een ding is duidelijk wanneer Keynews het bovengenoemd trio spreekt. Ze voelen zich thuis en willen geschiedenis schrijven door plaatsing voor het wereldkampioenschap voetbal in 2026. “Ik voel me lekker en heel goed”, liet Vaessen na de training optekenen. Naar zeggen van de sluitpost heeft het verhaal over Suriname en wat ze willen bereiken hem geënthousiasmeerd. Hij is dankbaar dat er moeite is gedaan om hem voor Suriname te laten uitkomen. Vaessen voorziet een hele mooie toekomst. “Wij willen het hoogst haalbare halen en dat is het WK.” Hij gelooft dat de beoogde doelstelling wel waar gemaakt kan worden. “Ik denk dat we de kwaliteit daarvoor hebben.” Vaessen vindt dat de Surinaamse Voetbal Bond (SVB) alles eromheen, waaronder de faciliteiten, goed geregeld heeft. “Dus dat geeft ons ook extra energie om echt te gaan knallen voor Suriname.” Hem werd ook gevraagd als hij het komend seizoen bij RKC Waalwijk te bewonderen zal zijn? “Nee, ik ga weg bij RKC.” Hij weet nu nog niet wie zijn nieuwe werkgever wordt. “Er is wel interesse, maar ik heb mijn zaakwaarnemer gezegd dat ik eerst wil focussen op Suriname, want we zijn met een belangrijke missie bezig.” Bij terugkeer zal Vaessen met zijn zaakbezorger aan tafel zitten en vervolgens op vakantie gaan. Oost west thuis best “Het voelt als thuiskomen”, aldus Immanuel Pherai. De middenvelder van de Duitse Hamburger SV zou, indien zijn stukken in orde waren in maart, ook deel van de eindselectie uitmaken voor de oefeninterland tegen Martinique. “Toen was al duidelijk dat ik zou komen.” Naar zeggen van de spelmaker had hij zijn keuze in principe reeds lang gemaakt, maar waren er nog enkele horden, waaronder het papierwerk. “Ik moest nog wat dingen doen en een paar kleine blessures kwamen ook ertussen, maar die WK-kwalificatie wedstrijden wilde ik niet missen.” Pherai vindt het een mooi project om voor het WK te kwalificeren. Hij weet echter dat het lastig zal worden. “Als wij eerlijk zijn moet het vooral met deze jongens haalbaar zijn. We willen de aankomende wedstrijden gaan winnen. Dat is de bedoeling en ik denk hoe je als team veranderd dat de kwaliteit met de dag stijgt.” Eindelijk bij Natio “Ik voel me gewoon op mijn gemak en kun je zeggen dat de sfeer top is. Het is een groep met aardige jongens”, aldus Gyrano Kerk. Hij was onder de indruk van de opvang binnen het team. Kerk werd al sinds het tijdperk Dean Gorré met Natio in verband gebracht, maar er kwam geruime tijd geen schot in de zaak. Naar zeggen van Royal Antwerp aanvaller had hij destijds uitgelegd waarom het zo lang duurde. “Maar dat is verleden tijd. Ik ben nu hier en wil gewoon een goede wedstrijd neerzetten.” Volgens Kerk ziet de toekomst er heel positief uit bij Natio. Voor nu geldt zijn medespelers en landgenoten zo goed mogelijk leren kennen. Hij benadrukt verder het belang van winnen en neerzetten van mooie wedstrijden, zodat de mensen trots op ons kunnen zijn. Lokaal talent Keynews sprak ook Robinhood-aanvoerder, Jamilhio Rigters, als 1 van de 5 lokaal gekozen spelers. De aanvaller vindt het altijd bijzonder om tussen de professionals te zijn. “Ik voel me heel goed. Het is altijd leuk om tussen zulke spelers te zijn en ook je bijdrage als amateur te leveren.” Rigters erkent met het laatste dat de Suriname Major League zich nog moet ontwikkelen tot een volwaardige profcompetitie. Hij merkt op dat bij Natio voornamelijk andere spelprincipes aangeleerd worden en dat het niveau hoger ligt. Rigters is weliswaar zelfverzekerd en gelooft in zijn kwaliteiten om voor het nationaal team uit te komen. Het niveau bij de nationale selectie is geen sta-in-de-weg. “Ik pas me makkelijk aan.” Behalve Rigters werden clubgenoten Jonathan Fonkel, Renske Adipi en Sercinio Eduards (Transvaal) ook geselecteerd. Robinhood centrumverdediger, Allierio Belfor, werd alsnog aan de eindselectie toegevoegd, nadat rechtervleugelverdediger Damil Dankerlui vanwege blessure noodgedwongen moest afhaken. Belfor maakte in eerste instantie wel deel uit van de voorselectie, maar bij viel bij de bekendmaking van het eindteam buiten de boot. Read the full article

[veselinasboekenkast]

Samenvatting Mazzel Tov

Mazzel Tov – Margot Vanderstraeten

Samenvatting:

Deel 1 – 1987 tot 1993.

In deel 1 leren we eerst de hoofdpersonage Margot kennen. Ze is op dat moment een student aan de Universiteit van Antwerpen als een tolk. Ze specialiseert in de talen Frans en Spaans. Margot zoekt naast haar studies ook een job die haar huur kan betalen. En zo beland ze bij de familie Schneider. Een modern Joodse familie die nood heeft aan hulp voor de opvoeding van hun kinderen. De familie spreekt thuis namelijk geen Nederlands en de kinderen hebben hulp nodig voor hun huiswerk en school taken. De familie had daarvoor al meerdere mensen moeten wegsturen door het cultuurverschil als een Joodse familie. De eerste ontmoeting met meneer Schneider was voor Margot ook effe wennen, maar ze had geen ander keus. Ze betaalden goed en ze vond het fijn om met kinderen te werken. Echter was het wel aanpassen aan de cultuur en religie, want ze kon niet zomaar elke dag komen. In de joodse religie heb je namelijk Shabbat die op vrijdag namiddag begint, er zijn ook specifieke regels die ze op die dagen moeten volgen. De eerste weken was het dus niet makkelijk voor Margot, want ze moest zeer respectvol overkomen. De familie Schneider had in totaal 4 kinderen: Simon, Jokov, Elzira en Sara. De eerste en laatste kinderen hadden niet de behoefte aan hulp omdat ze al of oud genoeg waren of nog niet naar school gingen. Maar daarentegen moesten Jakov en Elzira wel hulp krijgen voor hun schoolwerk, vooral Elzira omdat ze een ziekte had die ervoor zorgde dat haar hand trilde. Ze kon hierdoor niet mooi schrijven en dat zorgde voor problemen bij haar schrijf- en leesvaardigheid. Door de jaren heen bleef Margot elke week komen helpen. De familie Schneider beschouwde haar als een extra familielid. Margot leerde over de jaren heen ook alle regels en religieuze dagen kennen. Haar relatie met Elzira en Jakov werd alsmaar beter en beter. Beide kinderen hadden haar nodig om over dingen te kunnen spreken die niet te maken hadden met hun religie, gewoon om over normale zaken te kunnen spreken. Daarnaast leerde Margot Elzira ook andere zaken aan, zoals fietsen. Dat klinkt heel normaal om als ouder aan te leren aan je kind maar dat was geen prioriteit voor de ouders. Het eerste deel eindigt wanneer Elzira was afgestudeerd en naar Israël zou verhuizen voor haar studies. Hierbij eindigde het werk bij de familie Schneider voor Margot ook. Ze hield nog steeds contact met de familie Schneider, maar het was niet zoals vroeger.

Deel 2 – 1994 tot 2000.

Margot leeft verder in Antwerpen en heeft al een vast baan gevonden. Zij en Elzira sturen elke week elkaar een brief om toch in contact te blijven met elkaar. Elzira schrijft over haar leven in een joods land en hoe dat voelt om alleen met joodse mensen omringd te zijn. Margot schrijft ook over haar leven hier in Antwerpen, maar meestal geeft ze gewoon advies aan Elzira. In de zomer van 1994 nodigt de familie Schneider Margot uit naar Israël. Margot heeft zich na haar ontslag bij de Schneiders meer laten interesseren door de joodse cultuur. Ze is erover meer beginnen lezen. Ze werd dus uitgenodigd om langs te komen en echt te voelen hoe het in Israël gaat. Ze had een slaapplekje gekregen bij de oudste zoon Simeon en haar vrouw, hun huis lag in een heel orthodoxe joods wijk. Margot vond het heel interessant en eng tegelijkertijd. Ze zag amper vrouwen op de straat. Later die week zouden Elzira en Jakov ook langskomen bij Simeon om Margot te zien. Ze vond het een zeer fijne avond om Elzira en Jokov weer te kunnen zien na al die jaren, ze hadden die nacht ook veel gebabbeld. Zeker over het huwelijk van Elzira met een Amerikaanse jood uit New York, waarmee ze later dit jaar zou trouwen in België. Deel twee eindigt ook met de trouw van Elzira. Het was echt een zeer mooi feest, en nadien zou ze in New York gaan leven met haar man.

Deel 3 – 2001 tot heden.

In deel 3 gaat het meer over het leven van Elzira als een getrouwde jood. Margot was op dat moment op vakantie in Amerika met haar vriend. Ze zou Jakov die destijds ook daar leefde hebben opgeroepen om af te spreken. Uiteindelijk is het gelukt en hebben ze elkaar gezien. Ze hebben met Elzira niet kunnen afspreken omdat ze aan de andere kant van de stad leefde en bezig was met andere zaken voor haar kinderen. Maar juist voor haar vertrek terug naar België, krijgt Margot een oproep van de man van Elzira die haar vriendelijk vraagt om een weekje te logeren bij hen omdat Elzira een zware operatie is ondergaan. Margot accepteert de uitnodiging en blijft een weekje bij Elzira logeren. Beide vrouwen vonden het zeer fijn om met elkaar te kunnen zijn. Margot vond het ook zeer fijn want ze kon eindelijk met de kinderen van Elzira zijn en hun leren kennen. Na dat weekje is Margot weer terug naar België gevlogen. Haar vriendschap met Elzira is toen ook beter geworden en belden elkaar minstens een keer in de week. Zo eindigt het boek ook. En vandaag de dag houdt Margot Vanderstraeten nog steeds contact op met de Familie Schneider, die haar vaak uitnodigden op feestdagen en andere joodse evenementen.

[magheteenonsjeminderzijn]

Om 9.25 lopen we de deur uit zodat we rond 10.30 arriveren bij de Hermitage. We hebben vrijkaartjes van de Vriendenloterij om naar de open dag te gaan en dan kunnen we naar H’ART Museum, Amsterdam Museum en Museum van de Geest. En het H’ART is de Hermitage.

Snel een kiwi gegeten en een zakje yoghurt mee. Na de ervaring van gisteren eet ik maar even geen crackers. Ik kom veilig en schoon aan bij de Hermitage 😅

We zijn zeker niet de enige genodigden dus we moeten in lijn wachten tot het onze beurt is om te registreren.

We beginnen echter niet in de Hetmitage blijkt, we zitten opeens in het Amsterdam museum 😅 Voordat we naar binnen gaan drink ik mijn zakje yoghurt leeg.

Achteraf gezien vind ik dit ook het leukste museum. Daarna gaan we door naar het H’ART museum oftewel de Hermitage. Er is een tentoonstelling over Julius Caesar.

Vooral de korte film over hoe hij vermoord wordt vind ik mooi (zegt wellicht wel iets over mij). En dan hebben we nog Museum van de Geest. De tentoonstelling gaat over de tweede wereldoorlog maar dan met name hoe psychiatrische patiënten werden behandeld. Niet al te best kan ik je vertellen.

Na de 3 musea lopen we naar de Kerkzaal voor de gratis koffie/thee en een muffin. De muffin is voor Marcel, ik hou het op een kopje thee.

Rond 13.15 zijn we weer thuis. Marcel zet mij thuis af en hij rijdt zelf door naar TICA. Ik gooi alles in de pan voor een broccoli spinaziesoep en terwijl het kookt ga ik snel naar AH om de boodschappen te doen voor de komende 2 dagen.

Bij thuiskomst pureer ik de soep en eet ik meteen een kommetje soep leeg. Het ziet eruit als die vieze drankjes van het begin maar het smaakt prima. Nog 1 portie over, dat gaat de vriezer in. Nog een gekookt eitje toe en ik ben weer klaar met de lunch.

Even uitbuiken en dan is het tijd voor mijn halfuurtje loopband. Lekker zweten maar toch weer gedaan. Mijn auto doet de laatste paar dagen raar bij optrekken. Het lijkt of ik constant in de verkeerde versnelling rij. Dus ik heb gevraagd aan Marcel om ook eens met mijn auto te rijden zodat hij ook kan voelen wat ik bedoel. Marcel krijgt de auto niet gestart 😅 Die denkt dat het wellicht de accu is maar ik denk zelf dat het iets is met de versnelling/koppeling. Marcel belt de ANWB. De monteur krijgt de auto meteen aan de praat 😅 maar gaat wel een rondje rijden om te kijken wat ik bedoel. En idd het is een versleten koppeling. Natuurlijk, dat kan er ook nog wel bij deze maand!

Maar kijken of Jos het kan repareren en dan kan hij meteen de APK doen want dat moet ook binnenkort gebeuren. Beetje vervelend met de 2 dagen kantoor die ik heb komende week. Morgen zet Marcel mij af bij het busstation en hopelijk haalt hij mij ook op.

Morgen wordt ook de nieuwe vaatwasser bezorgd 🎉 Daar ben ik wel blij om want dat afwassen en afdrogen en de rommel in de keuken dat vind ik maar niks. Marcel heeft vandaag de vaatwasser vast losgekoppeld. Er kwam nog behoorlijk wat water uit want de vaatwasser hield er natuurlijk mee op tijdens het spoelen.

Marcel zijn telefoon is tijdens het ontmantelen op de grond terecht gekomen. Marcel had dat niet meteen door dus dat ding heeft een halfuur in het water op de grond gelegen. Het ziet ernaar uit dat dat niet prettig was voor de telefoon want die vertoond kuren. Dat zou dan grote uitgave 3 worden deze week 😅

Ik eet nog een bakje kwark en rond 16.45 vertrekken we naar Frank en Ditte. Lekker gegeten ( courgettesoep, gegrilde groenten en veel salade), gezellig gekletst en qwirkle gespeeld. Om 21.45 uur weer huiswaarts gegaan. Over 2 weken zien we ze weer, dan gaan we een weekend naar ze toe als ze in Roodkapje zitten, het vakantiehuisje van de hele familie in Ommen.

Na thuiskomst even lekker gedoucht en daarna vast voor Marcel het eten voor morgen gemaakt (fussili Rosso).

[hetbuitengenieten]

De plattelandsillusie

Frisse lucht, weidse uitzichten, gezond buiten wonen, gemeenschapsbesef. Nah! Niets van dat alles op het platteland. De lucht is helaas niet ‘fris’ door het pesticiden- en mestgebruik van de boeren, de weidse uitzichten zijn pure armoede door het monocultuurlijk (is dat een nieuw woord?) landschap en het ontbreken van biodiversiteit en gezond is het daardoor ook niet. En ben je geen autochtoon, dan hoor je er niet bij, ook niet als je hier al vijfentwintig jaar woont. Dat belooft dus wat.

Het Boerengenieten is daarom veranderd in Het Buitengenieten. Want het ‘boeren‘ genieten bestaat niet meer. Al een hele tijd niet meer. (Weet ook eigenlijk niet waarom we ons blog ooit zo genoemd hebben…). Door alle onprettige ervaringen hier op het platteland is de lust tot schrijven me vergaan. Over die ervaringen kan ik inmiddels een boek schrijven. (Niet zo’n leuk boek als Poes poes poes!). Vandaar dat we ons ook niet meer willen associëren met ‘boeren’ in het genieten.

Sinds we op het platteland wonen, nu zeven jaar, lijkt het wel alsof er een beerput is opengegaan. Zoveel shit komt er bovendrijven. Wij stadse mensen zien met eigen ogen hoe weinig respectvol er met de bodem en de flora en fauna op het platteland wordt omgegaan. Er is niet voor niets een teruggang in biodiversiteit. (Natuur heet in Nederland alleen natuur als er een hek omheen staat waar mensen op hun vrije dag kunnen recreëren. Maar natuur dat zijn wij zelf ook, en ook onze directe omgeving is natuur. Maar dat is een ander verhaal).. Gelukkig zijn wij niet de enigen die zien wat er gebeurt en ontwaakt de wereld. Helaas wel met heel veel kampen.

Hoe gek is het dat je je als Nederlander ontheemd kunt voelen in Nederland. Nu ik op het platteland woon, ben ik praktisch gezien geen stedeling meer, maar op mijn huidige woonplek, het platteland, ben ik niet welkom. De tweede vraag die ons steevast gesteld wordt in gesprekken met ‘autochtonen’ van Noord-Beveland, als het een vraag is, ‘je komt hier niet vandaan he?’. Het is meer een constatering, één die je buitensluit, die een grens trekt tussen mensen ‘van hier’ en ‘mensen van daar’. Alsof je niet meetelt, omdat je niet van hier bent.

Als je in de stad woont, ben je gewend om met mensen samen te zijn die hun roots niet in Nederland hebben. Je ziet elkaars verschillen en leert daarvan. Ik heb nog nooit van mijn leven tegen een allochtoon gezegd ‘jij komt hier niet vandaan he?’. Want wat maakt het uit. Je hebt het met elkaar te doen. Ik denk dat een groot deel van de inwoners van Nederland niet meer op de plek woont waar hij of zij geboren is. Op het platteland word je er echter op afgerekend. Kom je hier niet vandaan, dan kun je maar het beste je mond houden. Zoals een boer ons ooit zei ‘jij wilt op het platteland wonen, dus pas jij je maar aan aan de boeren’. Doe je wel je mond open, dan word je ‘intolerant’ genoemd.

Het gekke is, dat we dat tijdens ons proefwonen in Colijnsplaat een totaal andere ervaring hadden. Jammer, want als ik geweten had dat ik hier niet welkom ben, dan had ik Noord-Beveland absoluut links laten liggen. Het is een leuke plek voor toeristen, maar niet om als Nederlander een toekomst op te bouwen. (Zoals Roompot het zo mooi zegt: ‘investeren in een plek waar je welkom bent…’ Oftewel op z’n Noord-Bevelands: ‘je bent eigenlijk niet welkom, maar je bent welkom om je geld te brengen'.)

Waar het kort op neer komt, is dat het ‘genieten’ op het platteland een illusie is gebleken. We wonen in een ‘agrochemisch industriegebied’. Waar kwistig gestrooid wordt met (kunst)mest en gespoten wordt met landbouwgif alsof het suikerwater is. Biodiversiteit is er op sterven na dood en de waterkwaliteit is om te huilen. Over andersdenkenden / mensen van elders wordt door de autochtone bevolking geroddeld. En vooral alles moet onder controle gehouden worden, de bermen, de hagen, de bomen, wilde dieren en vogels en elkaar.

Gelukkig hebben wij een oase gecreëerd in deze plattelandswoestijn, waardoor in onze tuin wel van alles zoemt, kruipt, huppelt en vliegt. Hoe het verder moet weet ik echter niet…

Het Buitengenieten | 20 april 2023

[throughtheechoes]

Een kleine caution. Dit stukje heb ik op 4 augustus geschreven. Om alles een beetje van me af te schrijven. Dus niet alles is meer super accuraat. Maar je mag het wel lezen, want toen was ik ietsje kwetsbaarder en was het anders.

“Vandaag moest ik denken aan onze ‘date’ bij de vijver. Dat is een dag die ik niet (snel) zal vergeten. Hoe zenuwachtig ik was daar met jou te zijn. Omdat het voor het eerst voelde alsof we écht een open en eerlijk gesprek gingen hebben. En dat was ook zo. Ik vind het moeilijk hoeveel je mij laat voelen. Want oh god wat wil ik het graag uiten en plaatsen en misplaatsen. Maar ik weet dat ik even een stapje terug moet doen. Ik weet dat ik het moet laten zijn. Dus daarom schrijf ik hier aan jou. En niet aan jou-jou. Des te meer ‘momenten’ ik met je heb, des te sterker ik voel wat jij voor mij betekend. Je voelt niet zomaar als familie. Je bent zoveel meer voor mij. Ik kijk naar jou op, idolize jou. En wat vind ik dat vervelend. Je voelt zo vertrouwd, ik lijk op zoveel manieren op jou. En dat vind ik niet altijd fijn. Hoe goed jij mij kent en zonder weinig woorden precies kan zeggen wat ik nodig heb. Waarom? Waarom voel je zo dichtbij maar ben je tegelijkertijd zo ver weg. Ik hoop dat we samen over een tijdje kunnen terugkijken op wat voor moois dit is. Maar de mooiste toevoeging in mijn familie ben jij.”

[charleshaddonspurgeon]

De hemel En God zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal er niet meer zijn; ook geen rouw, jammerklacht of moeite zal er meer zijn... Openbaringen 21:4 Op een dag sprak Spurgeon in een Engelse dorpskapel, en hij preekte over de hemel. Hij had het over de heerlijkheid van de hemel, hoe prachtig het daar is, en hoe geweldig het zal zijn om daar te zijn. Ik weet niet wat zijn Bijbeltekst was, of wat hij precies zei, maar er zijn in Gods Woord veel verwijzingen naar de hemel. Misschien was dit zijn tekst: En God zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal er niet meer zijn; ook geen rouw, jammerklacht of moeite zal er meer zijn. Want de eerste dingen zijn voorbijgegaan. Openb. 21:4. De hemel klinkt zeker als een prachtige plek, nietwaar? Het is een plek waar niemand meer sterft, er zijn dus geen begrafenissen en geen begraafplaatsen. Kun je je voorstellen dat je nooit meer verdrietig bent? In deze wereld gebeuren veel dingen die ons verdrietig maken, maar in de hemel zal niemand zich ooit zo voelen. Heb je ooit gehuild? Vast wel, maar daarboven zul je nooit een traan in iemands oog zien. En hoe zit het met pijn? We weten allemaal wat het is om pijn te lijden. In de hemel hoeft niemand ooit medicijnen te slikken, of naar de dokter te gaan, of in een ziekenhuis te verblijven. Er zijn geen ongelukken of ziekten, geen medicijnen, geen dokters, geen ziekenhuizen! De hemel is een heerlijke plek, en het beste van alles is het feit dat de Verlosser, de Heere Jezus Christus, daar is. Hij is het middelpunt van de hemel! Hij maakt de hemel tot een hemel! Als je de volgende keer in de kerk naar een preek luistert, denk er dan aan dat de predikant goed om zich heen kijkt, naar elke persoon in de gemeente, en opmerkt of mensen belangstellend luisteren of aan andere dingen denken. Die dag keek Spurgeon ook naar de mensen, en merkte vooral een dame op met een hele mooie, grote glimlach op haar gezicht! Ze luisterde hoe hij over de hemel sprak, en terwijl ze daaraan dacht werd ze vervuld van vreugde! Ze verheugde zich erop daarheen te gaan. Later keek hij weer naar haar, en zag dat ze nog steeds die glimlach op haar gezicht had. Maar het viel hem op dat ze niet bewoog! Ze glimlachte wel, maar ze bewoog niet meer! Hoe kwam dat? Wat was er gebeurd? kun je het raden? Spurgeon zei: "Vrienden, ik denk dat onze zuster daar dood is!" Onmiddellijk gingen enkele mensen naar haar toe, en hij had gelijk - ze was gestorven! Ze droegen haar lichaam de kerk uit, en haar dood midden in de preek maakte grote indruk op alle aanwezigen, vooral op Spurgeon zelf. Ik weet zeker dat iedereen die daar die dag was, nooit is vergeten wat er toen is gebeurt en wat het onderwerp van de preek was. Als je erover nadenkt, is dat dan geen mooie manier voor een christen om te sterven - te horen over de heerlijkheid van de hemel, en, terwijl je het hoort, er meteen naartoe te gaan? Ik heb mensen horen zeggen: "Gedraag je, anders ga je niet naar de hemel!" Het probleem is dat niemand van ons ooit goed genoeg kan zijn om daarheen te gaan. Daarom hebben we een Verlosser nodig. Alleen door op Hem te vertrouwen kunnen we naar die prachtige plaats gaan. Ik hoop dat jij daar ook naar toe gaat, en zelf ontdekt hoe heerlijk en mooi de hemel is. Vertaald uit: A Fly on The Nose and 51 other great stories

[euroadventure]

Jablanac - Bijele i Samarske Stijene - Ogulin

Dinsdag 21 en woensdag 22 juni

Wanneer ik wakker word neem ik direct een duik in zee. Zo word ik pas echt goed wakker 💪🏻😀! Zo vroeg in de morgen is het water nog heerlijk fris. Na deze verfrissing en na mijn ontbijt rijd ik noordwaarts.

Ik rijd nu weer de bergen in, naar ‘Bijele i Samarske Stijene'. Hier kan ik wederom een leuke wandeling maken naar een bergtop. Onderweg stop ik om eerst even te kijken of er wel een camping of camperplaats in de buurt aanwezig is. Ik vind er een ongeveer drie kwartier verderop in het plaats Ogulin. Voor de zekerheid bel ik even zodat ik zeker weet dat ik niet voor niets kom. Er is gelukkig nog voldoende plek wordt mij verzekerd.

Het laatste stuk om bij het startpunt van de wandelroute te komen is offroad.., en niet zo een beetje ook 🙈. Enorme putten en geulen in de weg. Ik had er wel iets over gelezen, maar dacht als er veel wordt gewandeld zal het vast wel mee vallen…niet dus. Ruim 8 à 9 kilometer hobbel ik over deze weg en ben ik bang dat mijn auto schade oploopt. Het gaat goed en zodra ik na deze kilometers een plek vind waar ik kan draaien en parkeren besluit ik om hier te stoppen.

Gelukkig blijkt deze plek langs de route te liggen die ik wil gaan wandelen, dus ik kan hier wat mij betreft ook prima starten. Ik wandel de eerste anderhalve kilometer over een karrespoor wat er klaarblijkelijk goed onderhouden bijligt, maar zodra ik de bocht om kom staan de brandnetels en andere vegetatie weer meters hoog. Het is niet te doen om hier met mijn korte broek doorheen te banjeren. Ik keer om en probeer om vanaf de parkeerplaats de andere kant op te lopen. Dit blijkt prima te lukken, maar is wel enorm steil.

En hoe ik ook hoopte op wat verkoeling in de bergen, deze blijft achterwege. Het is daarentegen juist extra benauwd en warm lijkt wel. Het zweet gutst van mijn hoofd. Het laatste stuk tot de berghut loop ik gelukkig door het bos in de schaduw.

Op 300 meter van de top staat een berghut. Bij de berghut aangekomen, die prachtig is om te overnachten mocht je onverhoopt vast komen te zitten, eet ik mijn lunch op.

De laatste 300 meter naar de top met prachtig uitzicht lijken mij een eitje, maar niets is minder waar…na 100 meter klauteren over rotsen is het ook nu weer dichtgegroeid met brandnetels. Ook nu besluit ik om om te keren. Het is wel balen dat er zoveel paden slecht onderhouden worden, het niet bereiken van de top hierdoor is toch wel een beetje een teleurstelling 😕.

De terugweg met de auto via de offroad route gaat gelukkig ook goed en ik kom eind van de middag veilig aan op de camperplaats bij een boeren familie. Ik word hier hartelijk ontvangen en krijg een zelfgebrouwen schnaps in mijn handen gedrukt. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik schnaps niet echt heel lekker vind…ik heb hem vakkundig uit het zicht in de bosjes gedeponeerd 🤭. De faciliteiten zijn top, een regendouche, schone toiletten en electra tot mijn beschikking. Ook hebben ze langs de randen van de camperplaats fruitbomen geplant. Laat ik nu net naast de frambozen struiken staan die volop gerijpt zijn...mjam 😋. Het uitzicht is weids en mooi. Ik blijf hier twee nachten staan want dat geeft ook weer wat rust. 

De volgende ochtend word ik wakker van een beetje regen op mijn dak, maar wanneer ik echt op sta is de regen al weer verdwenen. Het stelt tot nu toe gelukkig vaak weinig voor de regenbuien hier. Wel is het weer gelijk benauwd en dus ga ik ook vandaag fietsen om zo nog een beetje een fris windje te voelen. Er staan hier veel duitsers, maar ook enkele Belgen en Nederlanders. Het Nederlandse koppel geeft mij de tip om hier rondom het meer te gaan fietsen. Een route van zestien kilometer die ik combineer met een ritje naar het stadje Ogulin. Het stadje zelf daar is geen bal te beleven, behalve een mooi oud kasteel.

Een kopje koffie zit er ook niet in, want overal moet ik cash in Kuna betalen. Ik heb nog een klein beetje cash maar dat wil ik nog even bewaren voor nood. Pinnen kennen ze hier bij de barretjes niet helaas. De route langs het meer is leuk, niet spectaculair maar leuk om te fietsen.

Net na de lunch, die ik onderweg heb genuttigd, ben ik weer terug op de camperplaats en houd ik mij vooral even bezig met nuttige dingen zoals de was doen, verslagjes typen voor op deze website en foto’s uitzoeken. Ook klets ik een paar uur met het Nederlands stel over van alles en nog wat. Aardige en fijne mensen!

De avond verloopt verder rustig, morgen vertrek ik weer richting de kust naar het eiland Krka waar ik (denk ik) een leuke kleine camping heb gevonden. 

[rozengeur-maneschijn]

Wat ik me vandaag realiseerde is dat ik aanzienlijk veel belang hecht aan herinneringen. Ik heb moeite om gesprekken te verwijderen. Ik heb moeite met boeken weg te geven. Het is ook de reden dat ik in een dagboek mijn gedachten en gevoelens neerschrijf. Uit angst om al die herinneringen, om al die gevoelens en gedachten te vergeten. Ook als ze goed en mooi waren, maar ook als ze pijn deden. Om dan op een dag terug te blikken op die dagen, waarop ik me misschien extreem gelukkig voelde of net extreem ongelukkig. Maar ik moet ook inzien dat het hier en nu minstens even belangrijk is. Want we zijn nu de mensen wie we zijn. We zijn niet slechts een herinnering, een uitspraak of gevoel uit het verleden. We zijn zoveel meer dan dat. Het mag ons niet limiteren in het heden. Maar het kan soms zo goed doen om terug te lezen hoe goed een persoon je deed voelen. Ook als dat niet meer zo is nu. Het is iets waarvoor ik dankbaar wil blijven. En de slechte momenten? Die laten enkel zien hoeveel verder je bent gekomen. Dat het beter kan. Het geeft hoop. En zolang er hoop is, is er niets verloren. 

[gewoonkarin]

Throwback. Gisteren was zo'n dag. Grote zus appte. Een vriendin had haar gebeld om te vertellen dat iemand uit het bestuur van de carnavalstichting uit het dorp zijn leven had verloren. Hartstilstand. 40 jaar jong. Veel te jong. Goed dat de vriendin belde en niet appte. Ze appte mij. Dat het haar terugbracht naar die zondag vier jaar geleden. Het was ook zondag gisteren. Het kwam binnen. Weten of in ieder geval denken te weten wat in dat gezin, die familie en die vriendenkring gebeurt. Het rauwe verdriet, het niet kunnen begrijpen, bevatten. Het moeten gaan handelen, regelen wat geregeld moet worden. Maar vooral, het immens grote verdriet. Het zelf het liefste dood neer willen vallen om het niet te hoeven voelen. Beseffen dat dat niet kan want je staat er niet alleen voor. Zonder rots in de branding moeten de steentjes het samen gaan doen, leven. Maar hoe dan.

Ik liep en loop ermee rond. Dwaal met regelmaat af naar toen en ook naar nu. Naar dat gezin, die familie, die vriendengroep. Ik hoop dat ze elkaar weten te vinden in plaats van verliezen. De dood dichtbij maakt je klein, duwt je het donker in en laat je daar verlamd en koud achter. Warmte brengen in welke vorm ook zo welkom. Al zeg je maar dat je niet weet wat je moet zeggen.

In samen stil zit verbondenheid. Ik ben niet zonder woorden, wel stil. Even terug naar toen. Het verdriet. De kou. De pijn die me m'n hart vast liet houden omdat ik echt dacht dat het zou breken. Gisteren voelde ik de steken van toen. Vier jaar geleden blijkt dan best kort.

Ik hoop ook dat de mensen om het gezin heen dat beseffen en blijven beseffen. De tijd doet ook vergeten. Behalve voor hen waar hij in het hart is gebleven.

Maak het mooi, gezin, familie en vriendengroep. Maak het afscheid om nooit te vergeten. Het kan niet groots en meeslepend genoeg zijn.

[gedichtenoverdingen]

Dingen die ik inmiddels heb geleerd

Een lijstje in het kader van bekijk het van de positieve kant

1. Op je bek gaan, falen, fouten maken als jong persoon is goed. Het zijn de building blocks van je toekomst. Nu hebben fouten nog kleine gevolgen en ontwikkel je voornamelijk. Dus zeg de verkeerde dingen op de verkeerde momenten, hou te lang vast aan een relatie, overvraag jezelf want als het écht niet anders kan, is nu het moment om te leren.

2. Tijd is een wapen. Wonden helen. En echte liefde, puur ongedwongen bewondering, die zal wellicht resteren door dag en dauw en tot het einde der tijden maar die pijn, het verdriet van het niet samen kunnen zijn met iemand - dat verzacht. Het is als een kneuzing, soms stoot je er tegen aan en knelt het van de pijn, maar op een dag is het ook genezen.

3. Er zijn geen goede of foute keuzes in het leven. Er zijn keuzes. En keuzes hebben gevolgen. De enige manier om ergens achter te komen is vaak door het gewoon te doen. Niets of niemand komt je straffen bij een “verkeerde” keuze. Soms moet je gewoon een weg inslaan en dan zie je later hoe deze uitpakt. Dan kun je altijd nog een andere keuze maken. Er bestaat ook niet iets als een doel “opgeven” en zo falen, dat is enkel het plan bijsturen.

4. Als je bij een keuze twijfelt maar weet dat je je altijd af zal blijven vragen: “wat als?”, en je de angst hebt dat de woorden “had ik maar” je hoofd later bespoken wanneer je besluit iets niet te doen, doe het. Doe het. Doe het. Doe het. Als je weet dat je spijt gaat krijgen van het niet proberen van iets, is dat een teken dat je het moet doen, alleen al om het geprobeerd te hebben.

5. Leer dwingende mailtjes te schrijven, assertieve telefoongesprekken te voeren, leer geld terug te eisen en sollicitatiegesprekken te veroveren. Niemand gaat dit voor je doen. Durf voor jezelf op te komen.

6. Als je rijst kookt moet je niet de deksel van de pan halen, als je dat wel doet verdampt al het water en koekt de rijst aan waardoor het vastzit aan de onderkant van de pan.

7. Eerlijkheid duurt niet het langst. Soms moet je helemaal niet eerlijk zijn, soms is het wijs om je afzijdig te houden, te weten welke informatie iemand wel of niet verder helpt. Wat iemand wel of niet kan begrijpen en wat wel of niet tot onnodige discussies en of geweld leidt. Maar wees daarbuiten, in ieder geval tegen dierbaren, zo vaak mogelijk eerlijk.

8. Talent bestaat niet. Niemand heeft aangeboren talent voor koken. Het is de herhaling van de handeling dat zorgt voor gevoel, expertise en familiariteit waardoor je iets tot in detail perfect kunt bereiden. Ja, er is een voorgegeven interesse en wellicht aanleg voor bepaalde aspecten van een kunde. Maar talent komt voort uit oefening.

9. Je mag genieten van je lijf en je schoonheid, maar laat je eigenwaarde er niet vanaf hangen. Schoonheid vergaat, iedereen wordt oud, lelijk, immobiel en gaat stinken. Wat niet vergaat is hoe je handelt, hoe je lacht, welke dingen je mooi vindt. Je gewicht schommelt op en neer met de tijd, bijvoorbeeld wanneer je gestresst bent, maar dat maakt je niet minder waard, je mag er nog steeds zijn. Zolang je oké voor jezelf blijft zorgen, zul je gelukkig kunnen blijven met wie je bent. 

10. Mensen zijn vaak veel opener dan je denkt, dus ga gesprekken aan, ontdek, discussieer, praat met vreemden en sta versteld van de vele dingen die je zult leren en tegelijkertijd herkennen. We zijn tenslotte allemaal mensen, met allemaal dezelfde acht basisemoties en leven allemaal in dezelfde tijd.

11. De acht basisemoties zijn: blij, boos, bedroefd, bang, beschaamd, verrast, walging en liefde.

12. Je hoeft niet alles af te maken waar je aan begint.

13. Je hoeft geen genoegen te nemen met minder dan dat je wilt. Als de timing niet klopt, dan klopt het gewoon niet. Leer het verschil tussen geduld en verspilde energie.

14. Je hoeft “nee” niet uit te leggen. Nee is nee. Het is je recht om ergens niet naartoe te gaan, ergens niet aan mee te doen of ergens niet in mee te gaan. Doe jezelf niet tekort.

15. Als je in verleiding komt en deze wel of niet weerstaat volgen er doorgaans twee emoties: spijt en opluchting. Ze zullen beide in een bepaalde mate aanwezig zijn, degene die je het meeste voelt duidt aan waar je daadwerkelijke behoefte ligt.

16. De beste manier van leidinggeven is mensen iets op hun eigen manier laten doen. Delegeren is niet beleren.

17. Er is niet per se iets als nutteloze kennis vergaring, alles wat je leert accumuleert en bouwt op elkaar voort. Onderschat niet hoe zelfs baantjes die je rot vindt, je dingen bijbrengen die later van pas komen. Je kunt vaardigheden meestal integreren en dit gebeurd vaak onbewust.

18. Het is niet slim om woorden te gebruiken waarvan je de betekenis niet zeker weet.

19. Relaties zijn geen statische eenheden maar dynamische spellen waarbij je zelf kan sturen maar nooit alleen de regie hebt.

20. Het uitspreken van wat je waardeert aan iemand of aan iets is niet zo vanzelfsprekend als het zou moeten zijn. Zeg het als iets goed gaat. Zeg het als je iemand waardeert. Iedereen zoekt bevestiging, niet per se omdat ze dat nodig hebben, wel omdat het zin geeft aan de dingen.

21. Vertrouw op je onderbuikgevoel. Als je een persoon of situatie niet vertrouwt kun je beter het risico niet lopen. Je onderbewustzijn weet vaak veel meer dan je bewuste.

22. Je kunt aluminiumfolie niet in de magnetron doen, dan fikt het af.

23. Bij brandwonden: lauw water. Bij harde klappen die een ice-pack benodig hebben: altijd een theedoek eromheen en niet te lang koelen als het om een vinger of teen gaat.

24. Luister naar je lichaam.

25. Vergeef jezelf. Vergeef anderen, niet omdat zij dat verdienen maar omdat jij het niet verdiend je hele leven boos te blijven. Vergiffenis is niet iets goedkeuren, het is loslaten, vrede toelaten. Ruimte creëren.

26. Je schoolcijfers zijn geen reflectie van je intellect of waarde en de kreet: “liever een zes zonder stress dan een zeven en geen leven” bevat een kern van waarheid.

27. Je hoeft niet alle adviezen van iedereen aan te nemen. Neem alleen ‘t gene aan wat jij goed of nuttig vindt.

28. Vraag en luister naar wat iemand nodig heeft in plaats van dat zelf invullen. Je moet anderen niet behandelen zoals jij dat wilt, maar zoals zij nodig hebben.

29. Kritiek is geen persoonlijke aanval maar een kans om te leren en weet dat wanneer het aanvallend wordt gebracht, het meer over de andere persoon zegt dan over jou.

30. Wees voorzichtig met de media die je consumeert, niet alleen sociale media, ook de series die je kijkt, de boeken die je leest en uiteraard de mensen met wie je je omringt. Het beïnvloedt je gemoedstoestand.

31. Stop emoties niet weg, die komen altijd drie keer zo hard terug op een later moment. Soms is het inderdaad praktisch niet midden in een vergadering te gaan huilen en is afleiding de beste tactiek. Maar soms moet je gewoon even voelen wat je voelt. Huilen. Schreeuwen. Een kussen door de woonkamer gooien.

32. Wacht niet altijd op morgen, volgende week, volgend jaar. Als je lichaam en geest zeggen dat je weg wilt bij een werkgever, uit een relatie wil, een andere auto wil kopen. Wacht niet te lang. Voordat je het weet wordt je iemand die zegt ‘’ik wilde eigenlijk...’’, ‘’en hier zitten we dus nog steeds’’, of in het ergste geval kamp je met meer ongelukkigheid en slachtofferschap als waarmee je begon. Stephen King zei, een goed idee voor een boek hoef ik niet op te schrijven, dat blijft gewoon hangen, ik plan mijn boeken niet vooruit. Dus als een idee je blijft achtervolgen, doe het dan verdomme. Als je onbehagen je blijft volgen en je kunt iets veranderen, wacht niet te lang.

33. Er zijn dingen waar je absoluut geen controle over hebt. Leg je daarbij neer. Geef jezelf over. Soms kun je iets veranderen aan je problemen, soms kun je alleen maar zijn, ademen, laten, wachten en als je wilt: vertrouwen.

34. Lees altijd, altijd, altijd een mailtje, blogpost of andere soort tekst door voordat je het de wereld ingooit. Er zijn altijd verborgen spelfouten, vergeten bijlagen, nuances of dubbelzinnigheden die beter kunnen worden verwoord. 

35. Perfectie mag een streven zijn als middel, maar niet het einddoel. Ga voor 80%. Weet dat de meeropbrengst van extra energie kleiner wordt naarmate je vordert. Van een 5 naar een 6 of van een 8 naar een 9 zijn verschillende afstanden, de 5 naar een 6 is een sprintje de 8 naar een 9 een marathon.  

36. Helen is niet lineair, rouwprocessen zijn niet lineair, succes is niet lineair. Ups en downs zijn onderdeel van het proces. Blijf geduldig, blijf volhouden en kijk naar de stijgende lijn die ontstaat als je de golven van een afstandje bekijkt.

[sampauwelsschrijft]

Autistische representatie in fictie I: waarom het belangrijk is

Ik ben ik. Lala is Lala. -Hoshina Hikaru, Star Twinkle Precure, aflevering 2 (vertaald uit het Japans)

Ja, dit is geïnspireerd door de nieuwe film van Sia. Ja, dit is echt mijn eerste post op deze Tumblr die dient om mijn toekomstige boeken te promoten. Ja, hier moet over gepraat worden. (Als je meer wilt weten over de problematiek met Sia, kan je daar veel informatie over vinden op het internet. Je moet weten dat de autistische gemeenschap erg veel kritiek heeft op de film ‘Music’ en dat Sia erg slecht en discriminerend gereageerd heeft op die kritiek.)

Om even een beeld te schetsen van mezelf voor ik begin: ik ben negentien jaar oud en een schrijfster (voorlopig ongepubliceerd) die heel erg veel van fictie houdt. En ik ben autistisch.

Ik kick erg op autistische representatie in fictie. Het is wat me toen ik mijn diagnose kreeg geholpen heeft om mezelf te leren begrijpen en er achter te komen dat ik niet alleen ben. Natuurlijk is er de autistische gemeenschap die me dat ook had kunnen laten zien, maar voor iemand als ik die vooral in het land van fictie leeft, waren personages in mijn favoriete series zoveel meer krachtiger. Ik denk dan specifiek Precure.

Aangezien Precure niet erg bekend is in het westen, is hier een beetje context. Precure is een Japanse serie die onder de noemer van ‘magical girl anime’ valt. Als je niet weet wat dat betekend: het is een soort superheldenserie.

Precure heeft zoals de meeste magical girl series als doelgroep kinderen, maar het staat bekend voor zijn volwassen vertellingen en interessante character arcs, waardoor het ook een groot publiek van tieners en volwassenen bereikt.

Precure is in 2004 ontstaan uit feminisme en leert vandaag nog steeds aan kinderen dat het oké is om jezelf te zijn, alleen is die boodschap in de laatste jaren uitgegroeid om ook LGBTQ+ en neurodivergentie te omvatten.

Precure heeft me op veel moeilijke momenten bijgestaan, en ik was al een grote fan voor ik erachter kwam dat ik autistisch ben. Ik keek de eerste aflevering van de Nederlands vertaalde versie van Smile Precure (Glitter Force op Netflix) als een grap met mijn zus, denkende dat het een van Netflix’ vele flaters zou zijn. De eerste afleveringen lachte ik dan ook uit... tot ik me besefte dat het eigenlijk niet zo slecht was.

Het eerste seizoen dat ik volgde terwijl het uitgezonden werd, was Kira Kira Precure A La Mode, het veertiende seizoen. Ik herkende mezelf meteen in het personage Arisugawa Himari of ‘Cure Custard’, een verlegen meisje met een erg grote liefde voor bakken, waarvan ik nu weet dat ze waarschijnlijk autistisch is.

Als een autistisch meisje zonder diagnose, zonder naam voor wat ik was, voelde ik me mijn hele leven anders en zelfs ‘verkeerd’, maar in Himari zag ik mezelf gerepresenteerd en dat was een geweldig gevoel, zelfs als ik toen nog niet begreep waarom ik zoveel van mezelf herkende in Himari. Kira Kira Precure A La Mode is dan ook nog steeds het seizoen waaraan ik het meest sentimentele waarde hecht, ondanks dat het objectief gezien niet een van Precure’s beste werken is.

In december tussen het vijftiende en zestiende seizoen, kwam ik er samen met mijn psychologe achter dat ik autistisch was, waarna ik een half jaar lang door een diagnosetraject ging (want ja, als vrouw een autismediagnose krijgen is helaas nog steeds moeilijk). Tijdens dat halve jaar, werd Star Twinkle Precure uitgezonden, met als protagonist Hoshina Hikaru of ‘Cure Star’.

Nog wat context om alles verder te begrijpen: in Precure heeft ieder meisje van het team een soort superheldennaam startende met ‘Cure’, zoals bijvoorbeeld Cure Custard en Cure Star. Ieder meisje heeft ook een kleur: Cure Custards kleur is geel en Cure Stars kleur is roos. De protagonisten en ‘leiders’ van het team, zijn bijna altijd roos, en ze hebben allemaal een erg gelijkaardige persoonlijkheid met slechts kleine verschillen, om het voor kinderen gemakkelijk te maken om de soms toch wel relatief moeilijke onderwerpen te blijven begrijpen. Persoonlijkheid wordt vooral verdeeld over de andere leden van het team.

Cure Star was op het eerste zicht niet anders dan alle andere roze cures. Ze was erg enthousiast en altijd blij, riep veel, praatte veel, had veel sociaal contact en was over het algemeen het stereotypische opgewekte meisje dat we bij alle roze cures zien. Ze was volledig het tegenovergestelde van de stille Cure Custard, en dat zou dus moeten betekenen dat ze het tegenovergestelde van mij was en dat ik helemaal niets met haar gemeen had… en toch zag ik mezelf in Hikaru en had ik veel dingen met haar gemeen. Want, zoals ik later begreep, Hikaru is ook autistisch! Net als mij en Himari. (Hun namen zijn erg gelijkaardig dus ik hoop dat je nog kan volgen).

Hier is een link naar een van de eerste scenes van Star Twinkle Precure, zodat je kennis kan maken met Hikaru’s gedrag:

https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=1UlQ188oNh4&list=PLqHl_0co17Wdd20Fa0lC0R074JrLwNJb_

(Vergeet niet om ondertiteling aan te zetten in de rechts onderaan van het youtube filmpje!)

Hoe kunnen we uit deze scene afleiden dat Hikaru autistisch is?

We zien meteen dat Hikaru erg geïnteresseerd is in onder andere tekenen, de ruimte en sterrenbeelden, tot op het punt waarop ze haar eigen sterrenbeelden verzint en tekent. Autistische mensen hebben meestal zogenaamde ‘speciale interesses’ waarin we heel geïnteresseerd zijn. Als het nog niet duidelijk was, Precure is bijvoorbeeld een van mijn speciale interesses.

Wanneer Hikaru haar zelf bedachte sterrenbeeld getekend heeft, maakt dat haar heel erg blij. Autistische mensen ervaren hun gevoelens veel sterker dan de meeste neurotypische mensen en we vinden het niet moeilijk om enorme blijdschap te halen uit kleine dingen.

Door dat overweldigend gevoel van blijdschap zien we Hikaru stimmen door heen en weer te bewegen. Stimmen is een vorm van zelfregulatie en het is iets dat iedereen doet, denk bijvoorbeeld aan mensen die met hun haar prutsen wanneer ze nerveus zijn. Voor autistische mensen is stimmen heel belangrijk omdat we onze gevoelens (en andere sensorische input) heel sterk voelen, en vandaar behoort stimmen tot het stereotiep gedrag van autistische personen. Veel voorkomende stims zijn met de handen wapperen, springen, rondjes draaien, heen en weer wiegen, etc.

En dat zien we allemaal alleen maar in de eerste paar seconden van een seizoen met 49 afleveringen en twee films! Cure Star is misschien niet verlegen en stil zoals Cure Custard, ze is duidelijk autistisch gecodeerd, of dat nu de bedoeling was van de schrijvers of niet.

Zelf zie ik Cure Custard als hoe veel (dus niet allemaal) autistische meisjes er langs buiten uitzien, terwijl Cure Star meer is zoals we vanbinnen zijn. (Maar onthoud: autisme is een spectrum en iedere autistische persoon is anders. Er bestaan ook zeker meisjes die helemaal zoals Cure Star zijn, ook naar buiten toe.)

Het was voor mij geweldig om tijdens mijn lange diagnosetraject iedere week naar Star Twinkle Precure te kijken en Cure Star te zien. Omdat ik zo lang zonder diagnose door het leven was gegaan, had ik geen voel meer met wie ik was onder het ‘masker’ dat ik gemaakt had om mijn autisme te verbergen van de buitenwereld. Door Hikaru te zien, herontdekte ik mezelf als autistische persoon en kon ik mezelf een identiteit geven.

En dat is niet alles! In hetzelfde seizoen zien we ook Lala of ‘Cure Milky’, een alien die moet leren begrijpen hoe het leven op aarde is. Veel autistische mensen omschrijven hun leven precies als dat: je bent een alien die leeft op een planeet die niet voor jou gemaakt is. Ook in Lala zag ik mezelf.

Oké, genoeg over Precure gepraat, want ik ga nog uren verder als niemand me stopt. Wat betekent dit allemaal concreet? 

Het betekent dat autistische representatie erg belangrijk is!

Door autistische personages te laten zien in jouw fictie, laat je:

Autistische mensen zien dat het oké is dat we bestaan en dat we er mogen zijn. Je laat ons zien dat we onszelf mogen zijn.

Je laat neurotypische mensen zien dat autisme meer is dan een stereotype en je helpt de wereld beter te maken door acceptatie voor autistische mensen te creëren en ruimte te maken voor discussie. En je laat zien dat autisme helemaal niet zo verschrikkelijk is als sommigen het doen lijken: autistisch zijn is mooi!

Wie weet zal een niet gediagnosticeerd  iemand zich herkennen in jouw personage, en als jij het canon maakt dat jouw personage autistisch is, kan je iemand helpen om meer over zichzelf te leren.

Het is voor jou als schrijver ook belangrijk, want:

Je trekt de autistische gemeenschap aan! We houden allemaal van positieve representatie en zijn er constant actief naar op zoek. Dit is goed voor je: als autistische mensen je boek/ film/ serie/ video game/ whatever goed vinden, is dat goede reclame. Autistische mensen zijn namelijk erg gepassioneerd over wat ons interesseert. Deze post was waarschijnlijk ook goede reclame voor Precure. (Tenminste, dat hoop ik.)

Het maakt je verhaal realistischer. Autistische mensen bestaan en we zijn overal.

Dus, je wilt een autistisch personage in je verhaal steken, hoe doe je dat? 

Goed. Je doet het goed.

Oké, dus hoe doe je het goed?

In het kort: onderzoek doen en luisteren naar autistische mensen, de #actuallyautistic tag hier op Tumblr is al een goed begin.

Maar er valt veel meer over te zeggen en ik heb hierover een aparte post gemaakt, die je hier op of de volgende link kan vinden: https://sampauwelsschrijft.tumblr.com/post/642124922428227584/autistische-representatie-in-fictie-ii-hoe-je-het

Voor je weg klikt, wil ik je bedanken om dit te lezen. Als autistische persoon, schrijver en frequente consument van fictie, is het gevecht om positieve representatie van autisme iets dat me erg nauw bij het hart ligt. Ik wil andere schrijvers heel graag leren hoe ze het goed kunnen doen, aangezien het beeld dat de meeste mensen van autisme hebben erg beïnvloed is door verkeerde stereotypen in bekende media. Het betekend dan ook veel voor mij, en voor de gehele autistische gemeenschap, dat je de moeite gedaan hebt om deze post te lezen en te leren. Dank je!

Als je geïnteresseerd bent in meer van dit soort content, hou mijn blog dan zeker in het oog! Ik ben van plan om nog veel meer informatie over autisme te delen. Autistische mensen worden helaas erg vaak de mond gesnoerd, waardoor de meeste mensen en zelfs professionelen een verkeerd beeld van autisme hebben en veel mensen zoals ik een lange tijd zonder diagnose door het leven gaan. Dat wil ik doorbreken. Hoe sneller een diagnose gesteld wordt, hoe beter. Autistische kinderen voelen ook dat ze anders zijn, en het zou hen zoveel gelukkiger maken als ze er een naam voor hadden. Mijn diagnose krijgen was een van de beste momenten in mijn leven.

Nu heb ik geen idee hoe ik dit moet eindigen dus ik denk dat ik dit gewoon mijn laatste zin maak hahahahaha.

[zielsvlucht]

Iets vrolijk

Ik stoor me er de laatste tijd aan dat ik niets vrolijk heb om op te schrijven. Al mijn gedachten zijn zo somber en ik kan maar niet op een leuk verhaal komen dat niet overloopt van de miserie.

Dat is heel jammer want ik vind het wel belangrijk om een positieve kracht in de wereld te zijn. Een klaagzang, hoe goed geschreven het ook is, is uiteindelijk maar dat: Wat gejank. En voor alle slechte dingen die we zouden kunnen aanklagen op hoop tot verandering, zouden we even goed al de goede dingen meer kunnen vieren. Ik denk dat dat misschien veel meer verandering teweeg zou kunnen brengen. Positieve verandering, gemotiveerd door eerlijke positieve gevoelens.

Maar ik heb niets.

Dus ik ga gewoon schrijven dat je geweldig bent. Jij, de persoon die - en/of buitenaards wezen dat - dit leest bent zo veel beter dan je beseft. Je bent belangrijk en van onschatbare waarde.

Want je bent niet waardevol gewoon omdat ik het zeg. Niet gewoon omdat je af en toe een post tegenkomt op het internet met een foto van de lucht of zo en wat generieke tekst met lege complimentjes die iedereen zou kunnen lezen om zich marginaal beter te voelen.

Ik bedoel wat als Hitler zo’n post nu las? Is hij dan ook geweldig en waardevol? Deze post die je leest kent je niet eens. Wie dit geschreven heeft zou jou niet geweldig vinden als hij je echt kende. Iemand die jou echt kent zou wel beter weten.

Fout! Jij kent juist jezelf niet. Jij, net als ik, vergeet soms hoeveel goede dingen je doet gewoon door jezelf te zijn. Net als ik denk je waarschijnlijk vaak terug aan al die mensen die je teleurgesteld hebt. Alle mensen waarmee je geruzied hebt. Of al die mensen die jou waarschijnlijk niet eens herinneren, omdat ze je nooit zagen staan.

Maar voor elke mens die jij teleurgesteld hebt, heb je minstens twee andere mensen gelukkig gemaakt. Je merkt het niet, want je hersenen maken zich nooit zorgen over al de goede interacties die je hebt gehad met anderen. En net zoals niemand het merkte toen iemand plots je hele leven veranderde, zo heb jij dat ook bij anderen gedaan. En dan ben je weg gewandeld zonder enig benul! Als een idioot!

Het zit hem, zoals altijd, in de kleine dingetjes. Wanneer iemand een idee had, en jij als enigste er mee achter stond. Die persoon voelde zich toen zo gesteund. Zo gehoord, begrepen en geliefd.

Toen je vriendelijk hallo zei tegen iemand. Die iemand voelde zich nergens welkom, voelde zich zo verdwaald net zoals jij soms, tot jij hen er aan herinnerde dat ze toch thuishoorden.

Toen je lachte met een mop. Ook al was die mop zo dom. De grappenmaker voelde zich geaccepteerd door jou. Zo maak je met elke kleine interactie die je je achteraf niet eens herinnert, toch een positieve impact.

En al die dingetjes lijken zo minuscuul klein, maar het zijn juist die kleine dingetjes die ons allemaal door de dag helpen. Ze stapelen op! Dat idee? Die persoon heeft dankzij jou misschien wel de moed gekregen om met dat idee verder te gaan. Die persoon heeft nu meer vertrouwen in hun andere ideeën want ze weten dat ze goede dingen kunnen bedenken. Ze weten dat hun mening altijd waardevol is en dat is mede dankzij jou.

Die persoon die begroet werd, voelde zich dichter bij de wereld. Dichter bij de mensen die om hen heen leven. Deel van een samenleving, van één grote familie. Zij hoeven niet bang te zijn om verstoten te worden, genegeerd te worden of overal vijandigheid tegen te komen. Mede dankzij jou voelen zij zich nu thuis.

En de grappenmaker zal grappen blijven maken, zodat mensen zullen blijven lachen. Is dat niet geweldig? Ben jij dan niet geweldig?

Zelfs al zit je de hele dag binnen, [voeg hier een mopje over de huidige lockdown situatie toe. Mensen vinden dat geniaal. Maar wel niet vergeten, Roel uit de toekomst, anders sta je mooi voor schut lol roflcopter internetlingo] je geeft nog steeds zo veel goede dingen aan deze wereld.

Je las dit bijvoorbeeld. Ik kan je niet beschrijven hoe veel het voor mij betekent dat iemand dit dom tekstje tot op dit punt gelezen heeft. Elke keer als ik een verhaal hier op zwier en het ook maar iets van reactie krijgt denk ik “Wat is er toch mis met die mensen? Weten ze dan niet dat er ook echte schrijvers bestaan met deftig werk dat ze zouden kunnen lezen?”

En dan glimlach ik voor een paar uur. Ook al zijn er geen reacties; de gedachte dat een aantal mensen het gelezen hebben geeft me hoop, motivatie en een reden om nog meer te schrijven.

Je bent mijn held. Je bent écht mijn held, net zoals je de held bent van zo veel andere mensen. Jij verbeterde de levens van anderen, en je bent nog niet eens klaar.

Goed weekend.