#paardencoach

[paardencoach]

Heb jij de moed om je te laten coachen?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Een enkele keer coach ik iemand die niet zo tevreden is over het resultaat. Laat ik maar eerlijk zijn! Heel vervelend voor alle partijen. Ik doe altijd mijn uiterste best om al mijn coachees te helpen om sterker, blijer en vrijer in hun leven te staan. Dus als het die enkele keer niet lukt, ben ik van slag, twijfel ik aan mezelf en zoek ik uiteraard de fout bij mezelf. (Want mijn coachpaarden zijn natuurlijk perfect!) Waarom was coachee niet tevreden? Zijn de verwachtingen niet uitgekomen? Heb ik coachee niet begrepen? Was ik toch niet de juiste coach? Heb ik de verkeerde activiteit gevraagd? Was het proces niet duidelijk? Was ik te optimistisch over mijn eigen kennis en kunde, of was ik niet duidelijk genoeg over wat er kan gebeuren? Heb ik de verwachtingen niet goed gemanaged? En ik kan nog wel een paar vragen bedenken, maar je snapt mijn proces wel, denk ik!

Ik heb er over na lopen denken en wat misschien een belangrijke reden is, is dat verwachtingen inderdaad soms te hoog gespannen zijn. Als je al vele jaren met een ernstig probleem rondloopt, hoe realistisch is het dan om te verwachten dat één, twee of drie uurtjes werken met mijn paarden en mij, je probleem oplost? En toch … soms werkt het zo. Maar soms dus ook niet! Leerproces voor mij om daar nog duidelijker in te zijn. 

Mijn ervaring is dat als iemand een traject doet bij mij (dat is minimaal 3 sessies), het verloop altijd is dat de eerste sessie het aha-moment oplevert en mijn coachee zich opgelucht voelt, begrijpt wat er aan de hand is en verbeteringen ziet in zijn of haar situatie. 

De tweede sessie is altijd het zwaarste. Alle pijn, verdriet, problemen enz. komen aan de oppervlakte, alsof je rugzakje wordt omgekeerd. Coachees kunnen daar behoorlijk van ondersteboven zijn. Het leek zo goed te gaan en ineens lijkt het eerder erger dan beter te worden! Maar eigenlijk is dit dus een goed teken! Je mag de diepte in en aan de wortel je probleem oplossen. Wat moeilijk is, is dat er veel van coachee gevraagd wordt. Je wordt uitgenodigd om flink buiten je comfortzone te gaan, dingen onder ogen te zien die je heel diep hebt weggestopt en liever niet wil weten, ervaren of voelen. Dat vraagt moed! Maar als je voor dit traject kiest, kan je het aan is de bemoediging die ik je kan geven. Meestal is het dus op dit punt dat mensen dan afhaken: onbegrip voor het proces, angst om de situatie echt onder ogen te zien? Ik weet het niet, maar misschien is het wel een beetje zonde van de investering in jezelf om die niet ten volle te benutten? 

In de volgende sessie(s) gaan we opbouwen, dingen vallen op hun plek, je krijgt meer over- en inzicht en de oplossingen dienen zich vaak vanzelf aan. En mijn coachees merken dat het meteen resultaat oplevert in hun dagelijkse leven.

Wat heb je dus nodig om een traject aan te gaan? Moed! Moed om te durven kijken, ervaren en voelen. Moed om buiten je veilige comfortzone te stappen, zelfs als die eigenlijk helemaal niet meer zo comfortabel is. Of juist als die niet meer zo comfortabel is?

Voor meer informatie: www.loriaux-efficiency.nl

[tinky-isabel]

Taking my own advice

Like many people, it is difficult for me to set boundaries and then stick to them. I mean, if I can’t stick to my own boundaries, how can I expect others to do the same? In my work usually I’m the one who runs around, organizes, takes care of things, people, issues, working very hard to get things done, stick to deadlines, put in the hours, effort and energy. And most of my coworkers relax, occasionally put in a word, some effort, sit back and watch me do my stuff. 

And I’ve loved working this way for many, many years! I always had (and to be fair still have) this idea that I know best, do best what needs to be done. And doing it myself was so much faster than first explaining, being patient to let the other person do it his own way, and then having to do it all over (which wasn’t always the case by the way - but still). Furthermore as interim office manager I worked on projects like startups, reorganisational issues, quality improvement etc. It was my assignment and therefore responsibility that things worked out. That’s how I justified my hard work, lack of sleep and energy, being busy and having no time for a social life when I was on the job.

And on my adventures in working for myself, I’ve always been a bit surprised that there were always people who wanted to join in. A bit naïve? I like sharing my thoughts on starting new projects and the discussions. I need the feedback, emotional support. But going from theory to making it actually reality, is something else! 

Now, many years later, I can’t keep on doing it like this. I’m getting older, my energy levels are much lower and I'm tired of people who piggyback on my commitment. But I’m also aware that it starts with myself, honoring my own needs and wishes and therefore my boundaries.

The crazy (or maybe not so crazy) thing is, I recognize this problem in other people and I give them advice on how to deal with it. Entire coaching sessions are dedicated to the subject! So, it is time I start listening to myself, like being clear from the start who does what and is responsible for it. And if necessary (which breaks my heart!) letting things go wrong.

[willfindmywayhome]

Yldís, Elena and her mum Stefanie, Extreme and Dandy and last but not least, Rose 🥰 #EquineTherapy #EquineAssistedTherapy #IcelandicHorse #ShetlandPonies #MiniatureHorses #WelshMountainPony #WelshPony #Animals — #Paardencoaching #PaardenCoach #Ijslander #Shetlanders #MiniPaarden #WelshPony https://www.instagram.com/p/Bt-1ND1Axnk/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=16axq3gkds2kg

[activateme]

Sjamanistisch bekrachtigen met paarden bij Kuddebeest Coaching

Door Ellen Van Oekelen van Kuddebeest Coaching

Een sjamaan is iemand die zich beweegt door het stoffelijke niveau, het elementen niveau, het niveau van de geest en het niveau van de ziel om informatie te vinden in het belang van de tribe.

En die tribe daar wil ik mij ook voor inzetten. Mensen inzichten aanreiken om ze goed in hun vel te doen zitten, om ze te verbinden met zichzelf en als gevolg daarvan ook met de ander, daar doe ik het voor. Een sjamaan beroept zich daarvoor op het alwetende ‘veld’. Want daar liggen zoveel mogelijkheden, je moet ze alleen kunnen en durven zien.

Vandaag liet Nadja De Vlaeminck ons zien hoe we dat ‘veld’ optimaal kunnen benutten en wat het ons kan brengen. We leren dat iedereen geprogrammeerd is. Doorheen je hele leven zijn er allerlei situaties en mensen die ervoor zorgen dat jij jezelf nu op een bepaalde manier gedraagt en bepaalde overtuigingen met je meedraagt. Helaas kunnen die patronen en overtuigingen je op dit moment soms in de weg staan om te bereiken wat jij wil. Om je heel te voelen. En dan is het ‘veld’ er om dat bewust te maken.

De dag begint met een sessie in de paddock, 10 mensen en 4 paarden. Nadja vraagt ons de dieren niet aan te raken zodat ze vrij zijn in het helder maken van wat bewust mag worden.

Al snel komen bij mij de eerste inzichten. De paarden laten zien dat ik mag ontvangen. Zonder dat ik het zelf besef, laat ik met mijn lichaamstaal zien dat ik mij afsluit doordat ik mijn handen in elkaar gekruist heb ter hoogte van mijn bekken. Een van de paarden komt erin bijten en maakt zo duidelijk dat ik mezelf niet moet afsluiten. Ik mag ontvangen. Nadja voegt daar nog aan toe dat ik mijn levensenergie mag ontvangen en ook mag laten stromen. Maar hoe doe ik dat?

Tijdens een volgende oefening is het de bedoeling dat we elkaar coachen dmv de zonet aangeleerde technieken. Ik kom te weten dat ik een enorme energieboost voel wanneer ik mij kan “verwonderen”. Verwondering voelen helpt mij te voelen dat ik leef! Dat kan over grote dingen gaan maar nog veel liever over hele kleine. Ziedaar, mijn levensenergie! En dan gebeurt het. Het paard, dat al de hele tijd bij ons staat, gaat opeens liggen. Verwonderd kijk ik toe. Alsof het paard zegt: Laat je maar eens overspoelen door die verwondering van jou. Zachtjes ga ik ernaast zitten. En dan…BAM! Het valt me binnen alsof ik het altijd al geweten heb: Een wonder kan je niet sturen. Je kan het niet in de hand werken of controleren. Dus laat in hemelsnaam die controle los! Probeer toch niet altijd krampachtig grip te krijgen op de dingen. Laat ze ontstaan dan zijn ze zoveel mooier en wonderlijker!  Dank je. (zucht)

Wil jij zelf ook de kracht van paarden ervaren en voelen wat ze jou kunnen vertellen over jezelf? Kijk dan snel even op www.kuddebeestcoaching.be en voel je helemaal welkom. Veel liefs, Ellen

[cajaco]

Kinderen coachen? Nooit!

Ik ga nooit kinderen coachen! Dat heb ik jaren geroepen. Ik heb zelf ook geen kinderen. Nooit gewild ook. Ondertussen ben ik wel stiefmoeder van 2 puberzoons van 14 en 17 jaar. Het leven kan raar lopen. Ook wat betreft het coachen van kinderen…..

Afgelopen zomer werd ik benaderd door een moeder die ik ken van vroeger. Of ik haar dochter van 11 wilde helpen. Tja, wat doe je dan? Ik zeg niet snel nee. Het ging om een meisje wat bang was geworden om paard te rijden. Aangezien ik weinig ervaring heb met het coachen van kinderen heb ik dat ook eerlijk verteld aan moeder. We besloten om eerst een vrijblijvend intakegesprek te doen. Om aan te voelen of ik de juiste coach zou kunnen zijn. Tijdens het gesprek met moeder en dochter werd al snel duidelijk dat hooggevoeligheid onderdeel van het probleem was. Ook een gebrek aan zelfvertrouwen en een laag lichaamsbewustzijn speelden een rol. Voor mij bekende thema's waar ik al wel volwassenen op gecoacht heb. Hier kan ik wel wat mee dacht ik. Ook moeder en dochter zagen het wel zitten. Gedrieën besloten we het traject aan te gaan.

In de 6 coachsessies die we gedaan hebben, hebben we samen met de paarden gewerkt aan het aarden en centreren in je lichaam waardoor je jezelf kan beschermen tegen teveel prikkels van buitenaf. Dit hebben we o.a. gedaan door ademhalingsoefeningen en door het borstelen van een paard terwijl je toch bewust aanwezig blijft in je eigen lichaam. Oefeningen die ik met volwassenen ook doe, maar die je met een paard op een speelse manier kan doen. Weten waar je goed in bent, helpt om je zelfvertrouwen op te bouwen. Ook een oefening waarbij dochter de leiding had over moeder bracht ongekende leiderschapskwaliteiten naar boven. Mooi om te zien! De laatste 2 sessies hebben we besteed aan paardrijden. De laatste sessie zat ze stralend en vol vertrouwen op het paard. In ieder geval bij mij wel, in een 1 op 1 situatie met alle rust en aandacht. Het paardrijden in een groepsles op de manege was echter een ander verhaal. Tijdens het traject heeft ze de knoop durven doorhakken om te stoppen met paardrijden op de manege. Dat getuigt van zelfinzicht, zelfvertrouwen en moed om een dergelijke beslissing te nemen.

Tijdens alle sessies was moeder aanwezig. Moeder deed mee en soms keek ze van een afstandje toe. Alle oefeningen die ik aan dochter uitgelegd heb, heeft moeder ook meegekregen. Met de intentie dat ze elkaar kunnen helpen en met elkaar kunnen oefenen. Het creëert ook begrip voor elkaar en versterkt de onderlinge band. Voor mij was dit belangrijk om te doen. Een kind is altijd onderdeel van een gezin, van een systeem. Natuurlijk kun je niet altijd het hele gezin coachen. Soms is het zelfs niet verstandig. Maar als het mogelijk en passend is, zou ik het zeker aanraden!

Dit is de feedback van moeder na afloop van het traject: "De coaching van Caja is heel leuk en leerzaam. Mijn dochter zou zichzelf normaal gesproken niet snel durven laten coachen, maar het contact met de paarden gaf haar de doorslag. Dit wilde ze wel proberen! Het bleek de juiste zet, eerst was het even wennen, maar na enkele sessies zag ik dat ze Caja vertrouwde. Ze mocht leuke oefeningetjes doen met de paarden. Ik (haar moeder) mocht zelfs een aantal keren meedoen. Wat, wanneer en hoe er iets veranderde kan ik niet benoemen, maar het eindresultaat is dat mijn dochter meer zelfvertrouwen heeft en dat het veel beter gaat op school. Een fantastisch resultaat dus!"

Ok, ik geef het toe, kinderen coachen is leuk. Zeker met zo'n mooi resultaat en fijne feedback. Ik noem mezelf bewust nog geen kindercoach en op mijn website staat er ook nog niks over. Het komende jaar ga ik me verder ontwikkelen op dit gebied. Want hoe geweldig het ook is om kinderen te coachen, je werkt wel met een kwetsbare doelgroep. Ik vind dat ik iets meer achtergrond nodig heb voordat ik mezelf kindercoach mag noemen. Misschien ben ik te streng voor mezelf. Waarschijnlijk wel. Voorlopig coach ik alleen kinderen na een vrijblijvend intakegesprek en alleen als ouder, kind en coach er achter staan!

[scholsa]

26 januari 2020... een dag dat in mijn geheuden staat gegrift. De dag dat ik An voor het eerst heb ontmoet. Als een hoopje verdriet kwam ik bij haar binnengewandeld, zonder aarzeling omhelsden An haar armen mij. Die dag zat ik op een stoel, tranen bleven over mijn wangen rollen, niet wetende wie, hoe, waar of wat ik was. Ik was mezelf volledig kwijt. Daarbij kwam ook nog eens dat ik niet alleen mezelf, maar ook mijn partner kwijt was. Hij had onze relatie van 6 jaar enkele dagen eerder beëindigd. Ik was op dat moment niets meer dan een hoopje ellende met verdriet.

An stelde me de vraag wat ik wou bereiken met haar sessies. Er waren drie kernpunten waar ik naartoe wou werken: 1) positiviteit en spontaniteit 2) stoppen met piekeren 3) niet meer zo gesloten zijn.

Door tal van oefeningen waaronder meditatie, diepgaande gesprekken, mindfulness oefeningen, paardencoaching,... heb ik beetje bij beetje mezelf opnieuw ontdekt.

An heeft mij nieuwe inzichten getoond.

De kern van mijn probleem vond zijn grondslag in het verleden. Onbewust gespeelden (onverwerkte) gebeurtenissen een grote rol in mijn leven nu. An leerde me dat dit niet per se zo moest zijn. An leerde me naar het probleem te kijken, het te omarmen en het dan los te laten.

An leerde me enorm veel nieuwe inzichten, ze leerde me situaties in een ander perspectief te plaatsen. Ze leerde me mijn negatieve gedachten om te zetten in positieve gedachten. "Ben jezelf bewust van je negatieve gedachten, weet dat ze er zijn en laat ze dan los." An leerde me ruimte te creëeren voor positieve gedachten.

Ondertussen zijn we enkele maanden verder en kan ik met opgeheven hoofd zeggen dat ik mezelf opnieuw ontdekt heb(dit is niet hetzelfde als herontdekt). Ik weet nu wie ik ben, wat ik wil , hoe ik mijn leven wil leiden en waar ik sta in het leven.

Sterker dan ooit tevoren en zo enorm dankbaar voor deze ervaring.

Ik ben amper 25 jaar oud en om op zo jonge leeftijd deze ervaring mee te maken is een unieke kans waar ik oh zo dankbaar voor ben.

An, zonder jou had ik nu niet gestaan waar ik vandaag sta. Positiever, gelukkiger en opener dan ooit tevoren.

Een oprechte dank je wel!

[se-coaching]

Een ontroerend boek over coachen met paarden om in je veerkracht te komen.

Een ontroerend boek over coachen met paarden om in je veerkracht te komen.

Gedeelte uit het boek dat  Annemieken Van Reepingen schreef: ‘Jouw paardenkracht’ Een onroerend verhaal van vrijheid en zijn.

… ik ben op.

Mijn batterijen zijn volledig leeg. Ik kan niet meer. Dat is het eerste wat Karen Annemieken zegt als ze haar praktijk met paardencoaching binnenstapt. Join the club, denkt zij. Alleen zit ze aan de kant van het bureau waar degene zit die helpt, en niet aan…

[zensitivitynoordwijk-blog]

Paardencoaching

Paardencoaching Nu het goede seizoen weer aanbreekt zijn de coaching sessies met het paard als hulpcoach weer begonnen. Je vraag je misschien af wat het paard bijdraagt als coach ….. Paarden zijn héle sensitieve en, net zoals wij, sociale dieren. Om in de kudde te kunnen overleven zijn ze van elkaar afhankelijk. Er is een gezegde dat luidt ‘een kudde is zo sterk als zijn zwakste schakel’. Dat is…

[paardencoach]

Vadersdag

Recent heb ik twee bijzondere open opstellingen gedaan. Er was geen onderliggende coachvraag van een coachee. Deze opstellingen waren voor de deelnemers zelf. En het onderwerp was transformatie. Op mijn uitnodiging hadden deelnemers zich aangemeld. Bij de eerste opstelling waren mijn coachpaarden Tinky, Mo en Pascal betrokken. En tot mijn verrassing kwam ook nog de hond van één van de deelnemers zich melden, omdat hij ook nog wat te vertellen had. Dit bewaar ik voor een volgend blog!

Bij de tweede opstelling, waren behalve Tinky, Mo en Pascal, ook nog Manno en Dora actief. Ze knuffelden elkaar, stonden af te kauwen, stampten - vlak achter sommige deelnemers en ze werden geaaid en geknuffeld door de deelnemers. De energieën waren duidelijk aanwezig en zeer actief! Mijn deelnemers voelden het en reageerden soms heftig. Er mocht veel worden verwerkt, begrepen, doorvoeld en losgelaten. Iedere deelnemer mocht zijn eigen stukje groei doormaken. Ik heb hier en daar geholpen met een heling.

Het werd me al gauw duidelijk dat veel deelnemers de energie van hun (overleden) vader mochten voelen. Dat leidde tot verwerking, begrip, acceptatie en loslaten. Achteraf erop terugkijkend realiseerde ik me dat thema’s rond vader-kind relaties soms net zo ingrijpend en indringend kunnen zijn als thema‘s die rond moeder-kind relaties spelen. Als ik echter op de social media kijk, lijkt het er soms op alsof wij vooral gefocust zijn op de moeder. En misschien is dat alleen mijn perceptie, mij is in ieder geval duidelijk geworden dat de rol van vaders ook cruciaal kan zijn in de levens van hun kinderen. Vaders lieten hun zoon of dochter weten ‘ik ben er altijd en steun je’ tot ‘ik ben er nu, zoals ik er tijdens ons leven samen niet was’. Zo mooi om te zien gebeuren en hoe hun boodschappen meteen tot een verandering in mijn deelnemers leidden: bevrijding, meer open houding, kunnen en durven knuffelen met de paarden!

Er werden meer energieën met hun boodschappen en hulp ontvangen, begrepen en meteen verwerkt. Oude herinneringen kwamen boven, oud verdriet mocht verwerkt worden, bewustwording dat samenwerken niet alleen betekent hulp geven, maar ook hulp mogen ontvangen en dat leven en ervaren ook vanuit zachtheid kan en mag. 

Kortom, het was ontroerend om als begeleider te mogen meevoelen en zien hoeveel baat mijn deelnemers hadden bij deze bijzondere opstelling. En dat ik als begeleider hier en daar een handje mocht helpen, was een cadeautje voor mij. Een mooie sessie die ik in de toekomst zeker nog wel vaker wil geven!

Ben je nieuwsgierig en geïnteresseerd in deelname aan zo’n bijzondere opstelling, houd mijn website en posts op social media in de gaten voor de aankondiging van een nieuwe opstelling. W loriaux-efficiency.nl - E astrid@loriaux-efficiency.nl

[tinky-isabel]

New Age

Life is changing rapidly. We all seem to go through hard times: illness, loss of loved ones, financial worries. The world is more and more getting disrupted: war, governments who are not doing what they say they do, companies that are not taking their social responsibilities, the Earth sighs and groans. It is worrying!

But there are also good things happening: as a people we stand by those who are in trouble, and there are companies who do take their social responsibilities seriously, we help and comfort our friends who need it. Sometimes it’s the small things that make a difference.

Especially the small things help, lift us up, give us the courage to keep going and not give up. We are all moving towards this new age, in which we all live in the same happier, safer, healthier world.

I try to see the good between the pain, sorrow and evil. When will the balance tip to the other side? I don’t know. I pray and hope it will be rather sooner than later. In the mean time it is hanging on - for us all.

Ons leven verandert snel. We maken allemaal moeilijke tijden door: ziekte, verlies van dierbaren, financiële zorgen. De wereld raakt ontwricht: oorlog, regeringen die niet doen wat ze zeggen te doen, bedrijven die hun maatschappelijke verantwoordelijkheden niet nemen. De Aarde zucht en steunt. Het is zorgelijk!

Maar er gebeuren ook goede dingen: als mensheid helpen we degenen die in de problemen zitten, en er zijn bedrijven die wel hun maatschappelijke verantwoordelijkheden serieus nemen, we helpen en steunen onze vrienden die het nodig hebben. Soms zijn het de kleine dingen die het verschil maken.

Vooral de kleine dingen helpen, slepen ons erdoorheen, geven ons de moed om door te gaan en niet op te geven. We bewegen ons naar deze nieuwe tijd, waarin we allemaal leven in een gelukkigere, veiligere en gezondere wereld.

Ik probeer het goede te zien tussen de pijn, zorgen en misstanden. Wanneer slaat de weegschaal door naar de andere kant? Ik weet het niet. Ik bid en hoop dat dat eerder dan later zal zijn. Intussen is het volhouden - voor ons allemaal.

[sirisastensomeren]

RTL4 bij paardencoach Dymphy Vissers

Op woensdag 30 december is er bij paardencoach Dymphy Vissers aan de Nieuwendijk in Someren-Eind een cameraploeg van RTL4 langs geweest om opnames te maken voor het tv-programma LifestyleXperiens.

[paardencoach]

Je moet het zelf doen!

We gaan een doelopstelling doen en dit keer ben ik beschikbaar als representant. Mijn collega begeleidt de opstelling. Coachvraag is: Ik voel me onzeker, onveilig, eenzaam. Ik voel me geblokkeerd om iets te ondernemen. Hoe moet ik mijn doelen bereiken?

Ik voel al dat ik hier een rol mag spelen. Coachee vraagt mij of ik de blokkade wil zijn en positioneert me zo, dat ik goed overzicht heb. Ik zie rechts van mij de representant van coachee en helemaal aan de andere kant van de ruimte, staat doel. Ik voel hoe ik wil bewegen, ik begin te springen en huppelen op mijn plek. Het gaat me allemaal veel te langzaam! Ik roep: "Mogen we nu bewegen?!” Als dat mag, ben ik meteen weg! Ik spring, huppel en galoppeer naar coachee en ga heel dicht tegen haar aan staan. Ik voel me sterk, in control, sla mijn armen over elkaar en als de begeleider vraagt hoe het met me gaat, gooi ik het er allemaal uit:’ Ik hoor bij coachee, wij zijn zo’n beetje één, en wat mij betreft gaat ze dat doel nooit halen!’ Coachee daarentegen voelt zich zwak, staat onzeker op haar benen en is verdrietig. Maar dat kan me allemaal niet schelen. Ze hoort bij mij.

Intussen drentelt doel een beetje heen en weer, ver weg. We horen van de begeleider dat zij vindt dat coachee meer in actie moet komen, zij is zelf verantwoordelijk voor het bereiken van haar doel. Dat raakt me meteen: ik ben boos! Ik roep dat ze zich er niet mee moet bemoeien! Coachee hoort bij mij! Ik ga ook voor haar staan, om haar af te schermen van het gedoe van doel. Op de vraag van begeleider hoe coachee dat ervaart, vindt zij dat eigenlijk wel fijner.

Begeleider reageert op mijn reactie en vraagt wat ik allemaal voel. Ik word me er daardoor van bewust dat ik links van mij ‘iets’ voel, een donkere vlek of zo. Niet fijn, maar ik ben er niet bang voor. Het is wel vervelend. Begeleider vraagt nog wat door, maar ik en coachee kunnen haar niet meer vertellen. Het interesseert mij ook niet heel erg, moet ik eerlijk zeggen. Ik voel me nog steeds prima op deze plek. Begeleider vindt het nodig om de donkere vlek nader te bestuderen en vraagt coachee of daar misschien licht en een oplossing in zou kunnen zitten. Als coachee aangeeft het niet zo goed te weten, maar dat zou misschien kunnen, wordt er een pion geplaatst. Er is nog wat gedoe met een hond die zich er tegenaan bemoeit, maar ik voel meteen dat er iets verandert en ook doel lijkt het te voelen.

Ik word ineens heel boos en ga tekeer tegen begeleider: “Het is ook de schuld van doel! Dat staat daar maar! Waarom komt ze niet dichterbij? Ze ziet toch dat coachee het moeilijk heeft? Waarom komt zij niet in actie?!’ En terwijl ik zo tekeer ga, stormt doel ineens naar voren en duwt me tamelijk hardhandig opzij en schreeuwt tegen coachee dat zij zelf als enige verantwoordelijk is voor haar eigen geluk, dat ze in actie moet komen! En ze vallen elkaar huilend in de armen. Ik begin te lachen - het is goed zo … eindelijk!

Deze sessie is beschreven met toestemming van coachee. De persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten ter bescherming van haar privacy, zonder echter de essentie van het verhaal aan te tasten.

[paardencoach]

Overgave en acceptatie

Het is de derde sessie voor mijn coachee. De vorige twee sessies gingen vooral over begrijpen wat rouwen inhoudt, wat je daarbij kunt ervaren en dat dat allemaal goed is.

Het is sinds lange tijd mooi, warm weer en Dora en Manno gaan ons helpen. Coachee heeft sinds de vorige sessie veel meegemaakt, vooral op het gebied van afscheid nemen en loslaten. Ze ziet er echter opgewerkt uit, ze straalt! Als ik vraag hoe het met haar gaat, vertelt ze over het verlies van een dierbare, hoe dat haar raakte, hoe het haar leven even overhoop gooide, hoeveel energie het kost maar dat ze zich desondanks sterk voelt en gesteund door haar omgeving.

Intussen blijven Dora en vooral Manno haar aandacht vragen, ze snuffelen, knabbelen en schuren aan haar. Ze vindt het leuk, lief en geeft ze de aandacht die ze vragen. Uiteindelijk loopt Dora een stukje weg, maar blijft Manno in de buurt. 

Als ik haar vraag om twee pionnen uit te zetten, de ene waar ze nu staat en de ander waar ze naartoe wil, weet ze al meteen waar ze moeten komen, meldt ze me. Ik vraag haar om bij haar nu-pion te gaan staan, de verbinding aan te gaan en te voelen wat ze voelt. Terwijl ze daarmee bezig is, gaat Manno achter haar staan en snuffelt aan haar handen, rug, nek en haren. Het maakt haar aan het lachen en ze weet meteen wie hij is: haar vriend! Ze is blij dat hij bij haar is en haar zo steunt - en het klopt ook! Hij is er ook, helpt haar door er te zijn, haar de ruimte te geven, maar haar ook op te beuren en soms dat duwtje te geven dat ze ook nodig heeft. We lopen naar haar straks-pion en Manno loopt mee, nadat hij eerst nog even haar nu-pion heeft omgeduwd. Ze is blij dat hij meeloopt, het geeft haar rust en ze ziet de toekomst vol vertrouwen tegemoet.

Dan loopt Manno weg en komt Dora naar haar toe. Ze weet het meteen: zij is haar zus. En ze vertelt over hun band. Terwijl ze praat, gaat Dora liggen en uitgebreid rollen.

Coachee ziet dat als een teken dat de band met haar zus sterker en beter wordt. Op mijn vraag of ze verder kan kijken dan haar straks-pion, zegt ze dat ze daar nog niet aan toe is. Ze staat ook met haar rug naar de verdere toekomst en kijkt richting haar nu-pion. Ze wil zich nu richten om op dit punt te komen. Als ik haar erop wijs dat haar nu-pion is omgeduwd door Manno, lacht ze: misschien is ze wel verder dan ze denkt! Ik pak haar pion en loop er langzaam mee naar haar toe. Halverwege geeft ze aan dat dat misschien wel het punt is waar ze nu echt is.

We praten er nog wat over en haar conclusie is dat ze goed bezig is, al heel wat stappen heeft gezet en waar het nu om gaat is accepteren van wat is, zowel goed als verdrietig en om te vertrouwen op het proces: alles is goed - alles komt goed. 

Deze sessie is beschreven met toestemming van coachee. De persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten ter bescherming van haar privacy, zonder echter de essentie van het verhaal aan te tasten.

[paardencoach]

rouwen - een diep proces

Mijn coachee is nog jong, begin twintig. Ze vindt het heel moeilijk om leuke dingen los te laten, ongeacht of het nieuwe dat er vaak al is, nou ook minstens zo leuk is, of niet. En dat kan gaan om een verandering van baan, verhuizen enz.

Ik had met Pascal afgesproken dat hij zou helpen en hij stond me al op te wachten. Halstertje om, rustig samen naar de rijbak lopen en Mo liep gezellig met ons mee. Ook hij wilde graag helpen. Ik vroeg coachee om een stukje met een paard  te lopen. We zouden wel zien wat er gebeurde. Ik zag dat ze haar aandacht op Pascal had gericht, maar dat Mo uit zichzelf naar haar toe ging. Ze verlegde haar eigen aandacht naar hem, aaide en kroelde wat met hem. Ze hadden aandacht voor elkaar. Even later kwam Pascal erbij en ook hij werd geaaid en gekroeld. Ze vormden een groepje, stonden dicht bij elkaar, elkaar aaiend, kroelend, knabbelend. Van lopen met een paard kwam het niet.

In ons gesprekje na afloop vertelde ze dat ze zich echt verbonden had gevoeld met de paarden, ze hoorde er echt bij! Op mijn opmerking dat ze nu haar aandacht blijkbaar gemakkelijk had kunnen verleggen van Pascal naar Mo, klopte. Een momentje om even over te denken. Al pratend werd duidelijk dat zij ieder moment dat ze iets los moet laten dat ze als leuk, goed, veilig, vertrouwd en fijn ervaart, als een echt rouwproces doormaakt. Rouwen is dus niet alleen een proces voor dierbaren die je verliest, maar kan ook bij andere gebeurtenissen en momenten in je leven, die over verlies gaan. Ze vertelde hoe diep en zwaar zo’n proces kan zijn, wat het met haar doet en hoeveel last ze ervan heeft. Wat ze hoopt met de hulp van de paarden en van mij te vinden, is een manier om daar beter, gemakkelijker en sneller doorheen te komen. Daar gaan we de volgende keer mee aan de slag, hebben we afgesproken. Voor nu is het inzicht dat rouwen over meer gaat dan afscheid nemen van een dierbare en zo veel meer kan omvatten, even voldoende. 

Deze sessie is beschreven met toestemming van coachee. De persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten ter bescherming van haar privacy, zonder echter de essentie van het verhaal aan te tasten.

[paardencoach]

Mini familieopstelling

Dit keer gaat het over een mini familieopstelling voor mijzelf. Weer eens wat anders! 

Ik heb een verloren tweelingzus. Ik heb het al eens eerder over haar gehad: ik ben me onbewust wel altijd bewust geweest dat zij er is, maar nooit echt tijd en energie in ons gestoken. En toen ik er bewust van was, heb ik dat ook nooit echt gedaan. Zelfs niet toen een paar jaar geleden zij via een goede vriendin liet weten dat ze graag wilde dat ik haar een naam gaf. En ik wist precies wat ze bedoelde: die naam had ik haar al gegeven, maar daarmee nog niet de echte ‘erkenning’ van haar bestaan.

Heel recent werd ik erop gewezen dat mijn bindingsangst gekoppeld is aan mijn verlatingsangst. Ik wist niet eens dat ik verlatingsangst had, maar het kwartje was gevallen: In die eerste weken van ons bestaan, is mijn tweelingzus ‘verdwenen’ en ik heb dat ervaren als dat ik in de steek ben gelaten. De afspraak was dat we dit leven samen zouden doen, en toen was ze ineens weg! Ik wilde dit leven niet doen, zeker niet alleen! het maakte me onzeker en onrustig.

Toen ik vrij recent een goede vriendin dit vertelde en ze aanbood om me hiermee te helpen, had ik meteen het gevoel dat een opstelling mij (en mijn tweelingzus) zou kunnen helpen. Een mini familieopstelling, want ik had alleen twee representanten nodig, één voor mezelf en één voor mijn zus. Ik wist meteen wie ik wilde vragen. En natuurlijk de paarden. En zo geschiedde: datum geprikt, paarden gevraagd, contact met mijn spirituele team: mijn overleden bff/soulmate, mijn overleden vader en Tinky. Ze zouden er allemaal zijn.

En iedereen was er ook! Een bijzondere gewaarwording om mijn representant te horen vertellen wat ik voel en denk, hoe ik in het leven sta en hoe ik de relatie met mijn zus ervaar. De angst voor afwijzing, en waarschijnlijk daarom ook niet per se de behoefte om contact te hebben met mijn zus. En een zus die zo graag dat contact wel wilde. 

En de paarden: Ik wist meteen: Mo is mijn bff, Pascal is mijn vader. En dan was Faluka de hond er ook. Bij hem moest ik even zoeken/voelen, maar hij stond voor de belemmering om het contact echt aan te gaan met mijn zus. Van hem heb ik misschien nog wel de belangrijkste inzichten gekregen: mijn belemmering is ‘taai’, hardnekkig. Hij kon soms ineens heel aanwezig zijn. En als hij te dichtbij kwam, werd hij weggejaagd door Mo. En dan was hij ook echt weg! Maar ikzelf zocht hem dan toch en voelde me een soort opgelucht als hij weer terugkwam. Dat patroon herhaalde zich een paar keer. Nu, achteraf, realiseer ik me dat voor mij die belemmering niet echt weg hoeft. Net zoals mijn representant aangaf de verbinding met mijn zus best aan te willen gaan, maar dat dat vooral voor háár is en niet voor mij. 

De afgelopen dagen heb ik er veel over nagedacht: is het nodig dat mijn belemmering echt weg gaat? Als ja, hoe dan? Als nee, waarom niet? Wat zegt dat over mij en hoe ik in het leven sta? In hoeverre belemmert het mij om relaties aan te gaan en verhindert het mij om mijn bindingsangst los te laten? Ik weet het niet, ik heb nog geen antwoorden. Er is duidelijk werk aan de winkel. Maar ik voel wel een soort opluchting want het zien, voelen en weten helpt al.