#paardencoach

[kayir-87]

NLP Paardencoach Opleiding: Een Unieke Weg naar Persoonlijke Groei

De combinatie van Neuro-Linguïstisch Programmeren (NLP) en paardencoaching biedt een krachtig hulpmiddel voor persoonlijke ontwikkeling en coaching. Een NLP paardencoach opleiding leert je hoe je NLP-technieken kunt integreren met paardencoaching om diepgaande transformaties teweeg te brengen bij zowel jezelf als je cliënten.

Wat is NLP?

Neuro-Linguïstisch Programmeren (NLP) is een methode die zich richt op communicatie, gedrag en denken. Het helpt mensen om beperkende overtuigingen te doorbreken, effectiever te communiceren en hun doelen te bereiken. NLP wordt veel gebruikt in coaching, therapie en leiderschapstrainingen.

De Kracht van Paardencoaching

Paarden zijn gevoelige dieren die non-verbale signalen feilloos oppikken. Ze reageren op emoties, energie en intenties van mensen, waardoor ze als een spiegel fungeren. Dit maakt paardencoaching bijzonder geschikt voor het ontwikkelen van zelfbewustzijn, leiderschap en emotionele intelligentie.

Wat Leer je in een NLP Paardencoach Opleiding?

Een NLP paardencoach opleiding combineert de principes van NLP met de kracht van paardencoaching. In deze opleiding leer je:

De basisprincipes van NLP en hoe je deze toepast in coaching.

Hoe paarden ingezet worden als coachingspartners.

Het herkennen van gedragspatronen en emoties bij cliënten.

Het ontwikkelen van effectieve communicatietechnieken.

Hoe je mensen begeleidt bij persoonlijke groei en verandering.

Voor Wie is Deze Opleiding Geschikt?

De NLP paardencoach opleiding is geschikt voor coaches, therapeuten, trainers en iedereen die interesse heeft in persoonlijke ontwikkeling en de kracht van paarden. Het is een waardevolle aanvulling voor professionals die met mensen werken en hen willen helpen hun potentieel te ontdekken.

Voordelen van NLP Paardencoaching

Diepgaand inzicht: Cliënten ervaren directe feedback van het paard, wat helpt bij bewustwording en gedragsverandering.

Verbeterde communicatie: NLP helpt om effectiever te communiceren, zowel verbaal als non-verbaal.

Persoonlijke groei: De combinatie van NLP en paardencoaching stimuleert zelfontwikkeling en emotionele balans.

Unieke coachingsmethode: Deze methode biedt een innovatieve en holistische aanpak voor coaching en therapie.

Conclusie

Een NLP paardencoach opleiding is een unieke en effectieve manier om coaching naar een hoger niveau te tillen. Door NLP-technieken te combineren met de kracht van paarden, help je mensen om hun bewustzijn te vergroten en hun doelen te bereiken. Ben jij klaar om de volgende stap te zetten in jouw ontwikkeling als coach?

[paardencoach]

Je moet het zelf doen!

We gaan een doelopstelling doen en dit keer ben ik beschikbaar als representant. Mijn collega begeleidt de opstelling. Coachvraag is: Ik voel me onzeker, onveilig, eenzaam. Ik voel me geblokkeerd om iets te ondernemen. Hoe moet ik mijn doelen bereiken?

Ik voel al dat ik hier een rol mag spelen. Coachee vraagt mij of ik de blokkade wil zijn en positioneert me zo, dat ik goed overzicht heb. Ik zie rechts van mij de representant van coachee en helemaal aan de andere kant van de ruimte, staat doel. Ik voel hoe ik wil bewegen, ik begin te springen en huppelen op mijn plek. Het gaat me allemaal veel te langzaam! Ik roep: "Mogen we nu bewegen?!” Als dat mag, ben ik meteen weg! Ik spring, huppel en galoppeer naar coachee en ga heel dicht tegen haar aan staan. Ik voel me sterk, in control, sla mijn armen over elkaar en als de begeleider vraagt hoe het met me gaat, gooi ik het er allemaal uit:’ Ik hoor bij coachee, wij zijn zo’n beetje één, en wat mij betreft gaat ze dat doel nooit halen!’ Coachee daarentegen voelt zich zwak, staat onzeker op haar benen en is verdrietig. Maar dat kan me allemaal niet schelen. Ze hoort bij mij.

Intussen drentelt doel een beetje heen en weer, ver weg. We horen van de begeleider dat zij vindt dat coachee meer in actie moet komen, zij is zelf verantwoordelijk voor het bereiken van haar doel. Dat raakt me meteen: ik ben boos! Ik roep dat ze zich er niet mee moet bemoeien! Coachee hoort bij mij! Ik ga ook voor haar staan, om haar af te schermen van het gedoe van doel. Op de vraag van begeleider hoe coachee dat ervaart, vindt zij dat eigenlijk wel fijner.

Begeleider reageert op mijn reactie en vraagt wat ik allemaal voel. Ik word me er daardoor van bewust dat ik links van mij ‘iets’ voel, een donkere vlek of zo. Niet fijn, maar ik ben er niet bang voor. Het is wel vervelend. Begeleider vraagt nog wat door, maar ik en coachee kunnen haar niet meer vertellen. Het interesseert mij ook niet heel erg, moet ik eerlijk zeggen. Ik voel me nog steeds prima op deze plek. Begeleider vindt het nodig om de donkere vlek nader te bestuderen en vraagt coachee of daar misschien licht en een oplossing in zou kunnen zitten. Als coachee aangeeft het niet zo goed te weten, maar dat zou misschien kunnen, wordt er een pion geplaatst. Er is nog wat gedoe met een hond die zich er tegenaan bemoeit, maar ik voel meteen dat er iets verandert en ook doel lijkt het te voelen.

Ik word ineens heel boos en ga tekeer tegen begeleider: “Het is ook de schuld van doel! Dat staat daar maar! Waarom komt ze niet dichterbij? Ze ziet toch dat coachee het moeilijk heeft? Waarom komt zij niet in actie?!’ En terwijl ik zo tekeer ga, stormt doel ineens naar voren en duwt me tamelijk hardhandig opzij en schreeuwt tegen coachee dat zij zelf als enige verantwoordelijk is voor haar eigen geluk, dat ze in actie moet komen! En ze vallen elkaar huilend in de armen. Ik begin te lachen - het is goed zo … eindelijk!

Deze sessie is beschreven met toestemming van coachee. De persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten ter bescherming van haar privacy, zonder echter de essentie van het verhaal aan te tasten.

[tinky-isabel]

Taking my own advice

Like many people, it is difficult for me to set boundaries and then stick to them. I mean, if I can’t stick to my own boundaries, how can I expect others to do the same? In my work usually I’m the one who runs around, organizes, takes care of things, people, issues, working very hard to get things done, stick to deadlines, put in the hours, effort and energy. And most of my coworkers relax, occasionally put in a word, some effort, sit back and watch me do my stuff. 

And I’ve loved working this way for many, many years! I always had (and to be fair still have) this idea that I know best, do best what needs to be done. And doing it myself was so much faster than first explaining, being patient to let the other person do it his own way, and then having to do it all over (which wasn’t always the case by the way - but still). Furthermore as interim office manager I worked on projects like startups, reorganisational issues, quality improvement etc. It was my assignment and therefore responsibility that things worked out. That’s how I justified my hard work, lack of sleep and energy, being busy and having no time for a social life when I was on the job.

And on my adventures in working for myself, I’ve always been a bit surprised that there were always people who wanted to join in. A bit naïve? I like sharing my thoughts on starting new projects and the discussions. I need the feedback, emotional support. But going from theory to making it actually reality, is something else! 

Now, many years later, I can’t keep on doing it like this. I’m getting older, my energy levels are much lower and I'm tired of people who piggyback on my commitment. But I’m also aware that it starts with myself, honoring my own needs and wishes and therefore my boundaries.

The crazy (or maybe not so crazy) thing is, I recognize this problem in other people and I give them advice on how to deal with it. Entire coaching sessions are dedicated to the subject! So, it is time I start listening to myself, like being clear from the start who does what and is responsible for it. And if necessary (which breaks my heart!) letting things go wrong.

[cajaco]

Kinderen coachen? Nooit!

Ik ga nooit kinderen coachen! Dat heb ik jaren geroepen. Ik heb zelf ook geen kinderen. Nooit gewild ook. Ondertussen ben ik wel stiefmoeder van 2 puberzoons van 14 en 17 jaar. Het leven kan raar lopen. Ook wat betreft het coachen van kinderen…..

Afgelopen zomer werd ik benaderd door een moeder die ik ken van vroeger. Of ik haar dochter van 11 wilde helpen. Tja, wat doe je dan? Ik zeg niet snel nee. Het ging om een meisje wat bang was geworden om paard te rijden. Aangezien ik weinig ervaring heb met het coachen van kinderen heb ik dat ook eerlijk verteld aan moeder. We besloten om eerst een vrijblijvend intakegesprek te doen. Om aan te voelen of ik de juiste coach zou kunnen zijn. Tijdens het gesprek met moeder en dochter werd al snel duidelijk dat hooggevoeligheid onderdeel van het probleem was. Ook een gebrek aan zelfvertrouwen en een laag lichaamsbewustzijn speelden een rol. Voor mij bekende thema's waar ik al wel volwassenen op gecoacht heb. Hier kan ik wel wat mee dacht ik. Ook moeder en dochter zagen het wel zitten. Gedrieën besloten we het traject aan te gaan.

In de 6 coachsessies die we gedaan hebben, hebben we samen met de paarden gewerkt aan het aarden en centreren in je lichaam waardoor je jezelf kan beschermen tegen teveel prikkels van buitenaf. Dit hebben we o.a. gedaan door ademhalingsoefeningen en door het borstelen van een paard terwijl je toch bewust aanwezig blijft in je eigen lichaam. Oefeningen die ik met volwassenen ook doe, maar die je met een paard op een speelse manier kan doen. Weten waar je goed in bent, helpt om je zelfvertrouwen op te bouwen. Ook een oefening waarbij dochter de leiding had over moeder bracht ongekende leiderschapskwaliteiten naar boven. Mooi om te zien! De laatste 2 sessies hebben we besteed aan paardrijden. De laatste sessie zat ze stralend en vol vertrouwen op het paard. In ieder geval bij mij wel, in een 1 op 1 situatie met alle rust en aandacht. Het paardrijden in een groepsles op de manege was echter een ander verhaal. Tijdens het traject heeft ze de knoop durven doorhakken om te stoppen met paardrijden op de manege. Dat getuigt van zelfinzicht, zelfvertrouwen en moed om een dergelijke beslissing te nemen.

Tijdens alle sessies was moeder aanwezig. Moeder deed mee en soms keek ze van een afstandje toe. Alle oefeningen die ik aan dochter uitgelegd heb, heeft moeder ook meegekregen. Met de intentie dat ze elkaar kunnen helpen en met elkaar kunnen oefenen. Het creëert ook begrip voor elkaar en versterkt de onderlinge band. Voor mij was dit belangrijk om te doen. Een kind is altijd onderdeel van een gezin, van een systeem. Natuurlijk kun je niet altijd het hele gezin coachen. Soms is het zelfs niet verstandig. Maar als het mogelijk en passend is, zou ik het zeker aanraden!

Dit is de feedback van moeder na afloop van het traject: "De coaching van Caja is heel leuk en leerzaam. Mijn dochter zou zichzelf normaal gesproken niet snel durven laten coachen, maar het contact met de paarden gaf haar de doorslag. Dit wilde ze wel proberen! Het bleek de juiste zet, eerst was het even wennen, maar na enkele sessies zag ik dat ze Caja vertrouwde. Ze mocht leuke oefeningetjes doen met de paarden. Ik (haar moeder) mocht zelfs een aantal keren meedoen. Wat, wanneer en hoe er iets veranderde kan ik niet benoemen, maar het eindresultaat is dat mijn dochter meer zelfvertrouwen heeft en dat het veel beter gaat op school. Een fantastisch resultaat dus!"

Ok, ik geef het toe, kinderen coachen is leuk. Zeker met zo'n mooi resultaat en fijne feedback. Ik noem mezelf bewust nog geen kindercoach en op mijn website staat er ook nog niks over. Het komende jaar ga ik me verder ontwikkelen op dit gebied. Want hoe geweldig het ook is om kinderen te coachen, je werkt wel met een kwetsbare doelgroep. Ik vind dat ik iets meer achtergrond nodig heb voordat ik mezelf kindercoach mag noemen. Misschien ben ik te streng voor mezelf. Waarschijnlijk wel. Voorlopig coach ik alleen kinderen na een vrijblijvend intakegesprek en alleen als ouder, kind en coach er achter staan!

[paardencoach]

Overgave en acceptatie

Het is de derde sessie voor mijn coachee. De vorige twee sessies gingen vooral over begrijpen wat rouwen inhoudt, wat je daarbij kunt ervaren en dat dat allemaal goed is.

Het is sinds lange tijd mooi, warm weer en Dora en Manno gaan ons helpen. Coachee heeft sinds de vorige sessie veel meegemaakt, vooral op het gebied van afscheid nemen en loslaten. Ze ziet er echter opgewerkt uit, ze straalt! Als ik vraag hoe het met haar gaat, vertelt ze over het verlies van een dierbare, hoe dat haar raakte, hoe het haar leven even overhoop gooide, hoeveel energie het kost maar dat ze zich desondanks sterk voelt en gesteund door haar omgeving.

Intussen blijven Dora en vooral Manno haar aandacht vragen, ze snuffelen, knabbelen en schuren aan haar. Ze vindt het leuk, lief en geeft ze de aandacht die ze vragen. Uiteindelijk loopt Dora een stukje weg, maar blijft Manno in de buurt. 

Als ik haar vraag om twee pionnen uit te zetten, de ene waar ze nu staat en de ander waar ze naartoe wil, weet ze al meteen waar ze moeten komen, meldt ze me. Ik vraag haar om bij haar nu-pion te gaan staan, de verbinding aan te gaan en te voelen wat ze voelt. Terwijl ze daarmee bezig is, gaat Manno achter haar staan en snuffelt aan haar handen, rug, nek en haren. Het maakt haar aan het lachen en ze weet meteen wie hij is: haar vriend! Ze is blij dat hij bij haar is en haar zo steunt - en het klopt ook! Hij is er ook, helpt haar door er te zijn, haar de ruimte te geven, maar haar ook op te beuren en soms dat duwtje te geven dat ze ook nodig heeft. We lopen naar haar straks-pion en Manno loopt mee, nadat hij eerst nog even haar nu-pion heeft omgeduwd. Ze is blij dat hij meeloopt, het geeft haar rust en ze ziet de toekomst vol vertrouwen tegemoet.

Dan loopt Manno weg en komt Dora naar haar toe. Ze weet het meteen: zij is haar zus. En ze vertelt over hun band. Terwijl ze praat, gaat Dora liggen en uitgebreid rollen.

Coachee ziet dat als een teken dat de band met haar zus sterker en beter wordt. Op mijn vraag of ze verder kan kijken dan haar straks-pion, zegt ze dat ze daar nog niet aan toe is. Ze staat ook met haar rug naar de verdere toekomst en kijkt richting haar nu-pion. Ze wil zich nu richten om op dit punt te komen. Als ik haar erop wijs dat haar nu-pion is omgeduwd door Manno, lacht ze: misschien is ze wel verder dan ze denkt! Ik pak haar pion en loop er langzaam mee naar haar toe. Halverwege geeft ze aan dat dat misschien wel het punt is waar ze nu echt is.

We praten er nog wat over en haar conclusie is dat ze goed bezig is, al heel wat stappen heeft gezet en waar het nu om gaat is accepteren van wat is, zowel goed als verdrietig en om te vertrouwen op het proces: alles is goed - alles komt goed. 

Deze sessie is beschreven met toestemming van coachee. De persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten ter bescherming van haar privacy, zonder echter de essentie van het verhaal aan te tasten.

[paardencoach]

rouwen - een diep proces

Mijn coachee is nog jong, begin twintig. Ze vindt het heel moeilijk om leuke dingen los te laten, ongeacht of het nieuwe dat er vaak al is, nou ook minstens zo leuk is, of niet. En dat kan gaan om een verandering van baan, verhuizen enz.

Ik had met Pascal afgesproken dat hij zou helpen en hij stond me al op te wachten. Halstertje om, rustig samen naar de rijbak lopen en Mo liep gezellig met ons mee. Ook hij wilde graag helpen. Ik vroeg coachee om een stukje met een paard  te lopen. We zouden wel zien wat er gebeurde. Ik zag dat ze haar aandacht op Pascal had gericht, maar dat Mo uit zichzelf naar haar toe ging. Ze verlegde haar eigen aandacht naar hem, aaide en kroelde wat met hem. Ze hadden aandacht voor elkaar. Even later kwam Pascal erbij en ook hij werd geaaid en gekroeld. Ze vormden een groepje, stonden dicht bij elkaar, elkaar aaiend, kroelend, knabbelend. Van lopen met een paard kwam het niet.

In ons gesprekje na afloop vertelde ze dat ze zich echt verbonden had gevoeld met de paarden, ze hoorde er echt bij! Op mijn opmerking dat ze nu haar aandacht blijkbaar gemakkelijk had kunnen verleggen van Pascal naar Mo, klopte. Een momentje om even over te denken. Al pratend werd duidelijk dat zij ieder moment dat ze iets los moet laten dat ze als leuk, goed, veilig, vertrouwd en fijn ervaart, als een echt rouwproces doormaakt. Rouwen is dus niet alleen een proces voor dierbaren die je verliest, maar kan ook bij andere gebeurtenissen en momenten in je leven, die over verlies gaan. Ze vertelde hoe diep en zwaar zo’n proces kan zijn, wat het met haar doet en hoeveel last ze ervan heeft. Wat ze hoopt met de hulp van de paarden en van mij te vinden, is een manier om daar beter, gemakkelijker en sneller doorheen te komen. Daar gaan we de volgende keer mee aan de slag, hebben we afgesproken. Voor nu is het inzicht dat rouwen over meer gaat dan afscheid nemen van een dierbare en zo veel meer kan omvatten, even voldoende. 

Deze sessie is beschreven met toestemming van coachee. De persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten ter bescherming van haar privacy, zonder echter de essentie van het verhaal aan te tasten.

[paardencoach]

Mini familieopstelling

Dit keer gaat het over een mini familieopstelling voor mijzelf. Weer eens wat anders! 

Ik heb een verloren tweelingzus. Ik heb het al eens eerder over haar gehad: ik ben me onbewust wel altijd bewust geweest dat zij er is, maar nooit echt tijd en energie in ons gestoken. En toen ik er bewust van was, heb ik dat ook nooit echt gedaan. Zelfs niet toen een paar jaar geleden zij via een goede vriendin liet weten dat ze graag wilde dat ik haar een naam gaf. En ik wist precies wat ze bedoelde: die naam had ik haar al gegeven, maar daarmee nog niet de echte ‘erkenning’ van haar bestaan.

Heel recent werd ik erop gewezen dat mijn bindingsangst gekoppeld is aan mijn verlatingsangst. Ik wist niet eens dat ik verlatingsangst had, maar het kwartje was gevallen: In die eerste weken van ons bestaan, is mijn tweelingzus ‘verdwenen’ en ik heb dat ervaren als dat ik in de steek ben gelaten. De afspraak was dat we dit leven samen zouden doen, en toen was ze ineens weg! Ik wilde dit leven niet doen, zeker niet alleen! het maakte me onzeker en onrustig.

Toen ik vrij recent een goede vriendin dit vertelde en ze aanbood om me hiermee te helpen, had ik meteen het gevoel dat een opstelling mij (en mijn tweelingzus) zou kunnen helpen. Een mini familieopstelling, want ik had alleen twee representanten nodig, één voor mezelf en één voor mijn zus. Ik wist meteen wie ik wilde vragen. En natuurlijk de paarden. En zo geschiedde: datum geprikt, paarden gevraagd, contact met mijn spirituele team: mijn overleden bff/soulmate, mijn overleden vader en Tinky. Ze zouden er allemaal zijn.

En iedereen was er ook! Een bijzondere gewaarwording om mijn representant te horen vertellen wat ik voel en denk, hoe ik in het leven sta en hoe ik de relatie met mijn zus ervaar. De angst voor afwijzing, en waarschijnlijk daarom ook niet per se de behoefte om contact te hebben met mijn zus. En een zus die zo graag dat contact wel wilde. 

En de paarden: Ik wist meteen: Mo is mijn bff, Pascal is mijn vader. En dan was Faluka de hond er ook. Bij hem moest ik even zoeken/voelen, maar hij stond voor de belemmering om het contact echt aan te gaan met mijn zus. Van hem heb ik misschien nog wel de belangrijkste inzichten gekregen: mijn belemmering is ‘taai’, hardnekkig. Hij kon soms ineens heel aanwezig zijn. En als hij te dichtbij kwam, werd hij weggejaagd door Mo. En dan was hij ook echt weg! Maar ikzelf zocht hem dan toch en voelde me een soort opgelucht als hij weer terugkwam. Dat patroon herhaalde zich een paar keer. Nu, achteraf, realiseer ik me dat voor mij die belemmering niet echt weg hoeft. Net zoals mijn representant aangaf de verbinding met mijn zus best aan te willen gaan, maar dat dat vooral voor háár is en niet voor mij. 

De afgelopen dagen heb ik er veel over nagedacht: is het nodig dat mijn belemmering echt weg gaat? Als ja, hoe dan? Als nee, waarom niet? Wat zegt dat over mij en hoe ik in het leven sta? In hoeverre belemmert het mij om relaties aan te gaan en verhindert het mij om mijn bindingsangst los te laten? Ik weet het niet, ik heb nog geen antwoorden. Er is duidelijk werk aan de winkel. Maar ik voel wel een soort opluchting want het zien, voelen en weten helpt al.

[paardencoach]

Paardencoaching voor het coachpaard

Een enkele keer gebeurt het dat een paard niet alleen helpt met coachen, maar dat hij zelf ook geholpen wordt door de coaching. Een mooie ervaring, maar wel iets waar ik als coach niet altijd op bedacht ben. 

Onlangs heb ik samen met Pascal en Mo een coachee geholpen om een rouwproces door te gaan. Het was me al opgevallen dat Mo heel graag bij deze sessie wilde zijn. Van tevoren had ik met Pascal afgesproken dat hij zou helpen, maar Mo liep uit zichzelf mee. En dat mag natuurlijk! Het gebeurt wel vaker dat een paard aangeeft bij een sessie te willen zijn. Dan voelen ze een bijzondere band met de coachee of het onderwerp en hebben dan ook een duidelijke boodschap over te brengen.

Na afloop van de sessie, hebben coachee en ik de paarden uitgebreid bedankt voor hun mooie en fijne hulp - een teken voor alle deelnemers dat de coachsessie echt voorbij is en dat iedereen alle energie mag loslaten en weer helemaal zichzelf mag zijn. Een manier van werken die heel goed werkt!

Maar dit keer ging het anders. De volgende ochtend kreeg ik een berichtje van de eigenaar van Mo dat hij de hele avond tot aan die ochtend heel onrustig was. Hij was duidelijk uit zijn doen. Ze vroeg wat het kon betekenen en wat er tijdens de sessie de vorige dag was gebeurd? Ik beloofde dat ik contact zou leggen met Mo.

Ik was een beetje geschrokken. Hadden we dan toch niet goed afgesloten? Had ik iets niet gezien of gevoeld bij Mo? Toen ik het hem vroeg, liet hij me verdriet voelen. Normaal kan ik dan ook invoelen of het zijn eigen verdriet is of dat van coachee. Maar dit keer was dat niet duidelijk voor me. Daaruit maakte ik op dat het van beide een beetje was.

We hebben gepraat. Ik heb hem uitgelegd dat rouwen bij ons leven op aarde hoort. Hier is alles tijdelijk. Onherroepelijk komt aan alles een einde: het leven, zoals dat van Tinky een tijdje geleden, regenbuien die misschien wel intussen oneindig lijken, lekkere hapjes die hij regelmatig krijgt. Alles stopt op enig moment en moet losgelaten worden - het is niet anders, hoe moeilijk dat soms ook is. Overigens herinnerde zijn eigenaar me er achteraf aan dat Mo, toen hij pas bij ons op stal was, inderdaad heel veel moeite had om zijn oude leven als draver los te laten. En dat we daar ook echt wel even aan hebben gewerkt om hem daarbij te helpen.

Het andere stukje verdriet dat hij me liet voelen, was van coachee. Maar, vertelde ik hem, dat hoeft hij niet te dragen. Dat is haar stukje, waar ze nu zelf mee aan de slag is. Wij zien haar weer over een week of twee. Dan kunnen we haar verder helpen, en dat is in de eerste plaats mijn verantwoordelijkheid. Ook die hoeft hij niet op zich te nemen. Hij mag nu gewoon Mo zijn, een mooie, grote, lieve jongen en genieten van de zon én de regen én de lekkere hapjes die hij krijgt.

Intussen is het weer allemaal goed, hij kan weer glimlachen. De rust is terug.

[paardencoach]

Eigenwijs mens

Mijn coachee wilde graag naar haar moederlijn kijken. We overlegden of en hoe ik haar kon helpen om inzicht te krijgen in haar situatie. We zouden een generatie-opstelling doen. Gewoonlijk krijg ik een paar dagen voor een sessie energetisch al de nodige informatie en inzichten die me helpen om de sessie te begeleiden. 

Omdat ik de afgelopen dagen behoorlijk verkouden was, merkte ik dat ik het aan de ene kant moeilijk vond om in te voelen, maar aan de andere kant, als ik in voelde, ik meteen overweldigd werd door alle informatie die ik kreeg. Wat deze sessie betrof, realiseerde ik me een paar dagen ervoor, dat ik nog helemaal niets had gevoeld. Ik was verbaasd, maar dit was niet de eerste keer dat me dit overkwam, dus ik weet dat ik me geen zorgen hoef te maken. Het komt als het komt … en ja hoor! 

De dag voor de sessie, toen ik nog even contact had met mijn coachee over wat we de representanten wilden vertellen, kon ik ook vertellen dat ik een variatie op de open opstelling wilde doen (dat had ik die avond ervoor ‘bedacht’). Ik was vol vertrouwen: het zou goed gaan. 

De volgende ochtend, een uurtje voor ik naar mijn coachlocatie zou vertrekken, ging ik rustig zitten voor mijn meditatie. Ik ben gewend om dan een meditatie te doen, waarin ik dank voor de hulp van het universum en ik vraag om mijn coachee, representanten, de paarden en mijzelf te begeleiden en beschermen. Na afloop zat ik nog even rustig en visualiseerde ik de start van de sessie, zoals ik de afgelopen dagen al vaker had gedaan. En ineens realiseerde ik me dat ik de sessie al die tijd in de paddock aan de achterkant zag, terwijl ik de laatste tijd eigenlijk altijd in de paddock aan de voorkant coach! Ik probeerde de sessie in de paddock voor te situeren, maar ik voelde dat dit niet de bedoeling was. Ik vroeg het universum of de paddock voor of achter moest plaatsvinden. En ik zag weer de paddock achter. Maar ik vroeg toch nog even of het echt niet voor mocht? Antwoord dat ik hoorde: “eigenwijs mens!” Nou, dat was wel duidelijk!

Omdat we de sessie inderdaad aan de achterkant deden, waren Dora en Manno de coachpaarden die ons hielpen. En de sessie was prachtig! De paarden beschermden, schermden af, leidden, stuurden en steunden. Ze hadden een duidelijke rol, die ze met verve vervulden. Mijn coachee kreeg haar antwoord en er werd veel verdriet en pijn verlicht en opgelost. Ik dank het universum, de paarden en representanten voor hun hulp en liefde en mijn coachee voor haar vertrouwen.

[paardencoach]

Teugels

Mijn coachee is zzp’er en heeft last van haar neiging om alles zo veel en lang mogelijk uit te stellen, tot het echt niet meer kan. En dan moet ze heel hard werken om in eigenlijk een veel te korte tijd haar opdracht op te leveren. Dat kost haar veel stress en energie. Als ik vraag waarom ze dat doet, denkt ze dat het te maken heeft met het gevoel dat ze het eigenlijk misschien niet kan en dat ze niet goed genoeg is. Ze is al een tijdje aan de slag met dit probleem en ze heeft al flinke stappen gezet, maar ze heeft het gevoel nu niet verder te komen - dit laatste stukje blijkt lastig.

We zitten tegenover elkaar, zodat we elkaars energie goed kunnen voelen en energetisch contact kunnen maken. Naast haar staat een lege stoel, de stoel waar we de ‘ik’ die met mij wil praten, uitnodigen te gaan zitten, zodat ik met hem of haar in gesprek kan gaan. Op mijn vragen welke ‘ik’ met me wil praten hierover, voel ik dat er meer dan één ik hierbij betrokken is. En als we samen het idee hebben dat het om een tamelijk dominante ‘ik’ gaat, komt daar ineens het innerlijk kind van mijn coachee tevoorschijn. Zij wil heel graag praten met mij. Ik nodig coachee uit om het kind naar voren te laten komen. Als zij (het kind is een ‘zij’) er is, gaat coachee in de andere stoel zitten.

De energie verandert op slag. Ik zie een jong meisje, beetje bedeesd. Op mijn vraag hoe het met haar gaat, is ze voorzichtig: ze voelt zich geremd, alsof ze vooral niet mag groeien. En dat wil ze wel, hoe eng het ook is - want veranderingen zijn natuurlijk wel eng, maar ze durft best wel, zegt ze. Ik stel voor dat ze een kringetje om zich heen visualiseert en die een beetje laat groeien, stukje bij beetje, net zolang tot het groot genoeg is voor haar. Ik zie dat ze langzaam aan zich wat groter maakt en een beetje ontspant. Het gaat goed en het voelt goed, meldt ze me. We praten er nog een beetje over en na een tijdje voel ik dat ze me niet meer nodig heeft. Ik vraag of ik weer met coachee mag praten.

Als coachee weer op haar eigen stoel zit, praten we nog wat na. Ik vraag wie de ‘ik’ is die alles controleert. Ik zie voor mijn geestesoog een grote, lange gestalte, recht, streng, hij heeft zijn armen om alle andere ‘ikken’ heen geslagen en houdt zo alles en iedereen bij elkaar en onder controle. Intussen heeft coachee hoofdpijn gekregen en voelt ze spanning in haar kaken. Ik vraag of ik de ‘ik’ die daarbij hoort mag spreken. Ze is even stil, en gaat dan op de andere stoel zitten.

De energie verandert weer op slag. Ik zie een strenge ik. Hij (hij voelt voor mij als een 'hij') zegt dat hij wil dat iedereen doet wat hij wil. Hij weet hoe het moet, maar coachee luistert niet en daarom duurt alles zo lang en doet ze het niet goed. Hij benadrukt dat het leven zoveel beter zou zijn als ze doet wat hij wil. Als ik vraag wat hij van haar en de andere ‘ikken’ vindt, vindt hij ze irritant en vooral het ‘kind’. Die wil groeien en verandering. Dat is niet goed. En het gaat al niet goed, want iedereen luistert steeds minder naar hem. Met mijn opmerking dat het leven toch niet alleen gaat om ‘goed’ doen, maar ook om ‘genieten’, kan hij niets. Als ik vraag of de andere ikken misschien op hun manier ook bijdragen aan het succes van coachee, is dat misschien wel zo, maar zijn manier is de beste. Maar hij geeft toe dat het hem wel veel hoofdpijn en spanning geeft en dat hij die toch wel graag weg zou willen hebben. 

Ik denk een opening te voelen en vraag of het misschien een idee is om een stapje terug te doen zodat de andere ‘ikken’ de ruimte krijgen om dingen op hun eigen manier te doen, daarin te groeien en zich te ontwikkelen. Dat zou hem beslist helpen, denk ik. En mocht het nou volledig uit de hand lopen, kan hij altijd nog ‘ingrijpen’. En misschien is dat wel een goede manier waardoor hij zich een beetje kan ontspannen. Ik zie hem denken en zijn conclusie is dat hij dus een beetje de teugels moet laten vieren - duidelijk een heel nieuw gezichtspunt voor hem. Maar het idee staat hem wel aan en hij is bereid om het te proberen. We praten er nog even over en dan vraag ik of ik weer met coachee mag praten.

Als coachee terug is, gaat ze weer op haar eigen stoel zitten. Ze is verwonderd over alles wat er gezegd is. Ze voelt ook dat de verhouding tussen ‘grote ik’ en haar ‘innerlijk kind’ is veranderd en dat levert meteen meer ontspanning en rust op. Ze zit ook anders op haar stoel, zie ik: rustiger, sterker en meer ontspannen.

We spreken af dat we over een paar weken nog even contact hebben. Voor nu is het genoeg.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.

[paardencoach]

Tekortschieten in de herhaling

Mijn coachee wil graag kijken naar de relaties in de vrouwelijke lijn van haar familie. Daar is veel verdriet en boosheid en ze heeft er behoorlijke last van, vertelt ze aan ons (coach en representanten). We gaan haarzelf (dochter), haar moeder en oma opstellen. Ik vraag de representanten om zich open te stellen voor de aanwezige energieën en als ze contact voelen hun plek in de paddock te zoeken. 

Als iedereen haar plekje heeft gevonden, valt me op dat niemand elkaar aankijkt. Ik ga mijn eerste rondje maken en vraag aan dochter hoe het met haar gaat. Ze voelt druk, verdriet, verantwoordelijkheid voor de anderen en ‘dat er nog iemand is’. Moeder voelt boosheid naar oma, maar ook dat ze gefaald heeft naar haar dochter. Oma voelt een golf van emoties: boosheid, verdriet, schaamte… En ineens lijkt de dam te breken! Ze heeft het gevoel te moeten spugen, ze huilt, schreeuwt, laat zich op de grond vallen. De tranen zijn niet te stelpen. Af en toe zegt ze wat, zoals dat ze zich schaamt, dat ze het gevoel heeft tekortgeschoten te zijn naar haar dochter toe, ze heeft troost en liefde nodig maar durft het niet te vragen, ze voelt zich gevangen … Ik moedig haar aan om alles eruit te gooien. Als ze eindelijk rustig wordt, omhelzen we elkaar. Dat kan nu! 

Als ik rondkijk, zie ik dat moeder is weggelopen. Als ik vraag hoe het met haar gaat, is ze nog steeds boos. Ze herkent het gedrag van oma: manipulatief noemt ze het. Ze wil er niets mee te maken hebben. Ze wil het liefste naar haar dochter, maar dat durft ze niet omdat ze vindt dat ze tekortgeschoten is tegenover haar dochter. Daar voelt ze verdriet.

Als ik dochter vraag hoe het met haar gaat, zegt ze dat de druk weg is maar dat er nog wel pijn aan haar rechterschouder is. Als ik dit verifieer bij coachee, bevestigt zij dat ze inderdaad bijna altijd een druk of pijn voelt aan haar rechterschouder. Ik denk dat ik weet wat die pijn is en wil dat onderzoeken.

Ik loop naar dochter, leg mijn hand op haar rechterschouder en zeg: “Ik ben er altijd om je te helpen, je bent niet alleen, als je me nodig hebt, hoef je het alleen maar te vragen. Ik ben je tweelingzus.Wil je mij alsjeblieft erkennen en de band met mij aangaan?” Dochter ontspant en bevestigt dat ze het herkent en graag de band met haar tweelingzus wil aangaan: De pijn is weg. Als ik het vertel aan coachee, zie ik opluchting bij haar: Nee, ze wist niet dat ze een ongeboren tweelingzus heeft, maar het verklaart veel, zoals een aantal aanwezige druk en het gevoel dat ze voor twee moet leven. En ze vindt het een fijn idee. Ik zie haar lachen.

Ik loop nu naar moeder en leg mijn arm om haar schouder. Ik vraag of ze de band met haar dochter wil aangaan? Moeder wil dat wel, maar ik voel dat ze het spannend vindt. Langzaam lopen we samen in de richting van haar dochter. Als we op een paar passen afstand van haar zijn, steek ik mijn hand uit. Dochter zegt dat ze de hand graag aanneemt, maar eerst wat wil zeggen: ‘Ik geef de verantwoordelijkheid die bij jou hoort, weer aan jou terug.’ Moeder knikt. We pakken elkaars handen vast, ik trek me terug en moeder en dochter omhelzen elkaar.

Ik zie dat oma intussen is gaan zitten en naar het tafereeltje heeft gekeken. Ik voeg me bij haar en vraag hoe ze het ervaart: ‘Het is goed,’ zegt ze. Ik voel dat ze rustig is. Ze zegt nog dat de drukte in haar hoofd en lichaam weg is, er heeft een groot loslaten plaatsgevonden. Waar het over ging, kan ze niet delen. Maar dat hoeft ook niet. 

Het was een heftige sessie en er is veel gebeurd op verschillende fronten. Ik vraag de representanten en coachee nog even te genieten van het mooie moment, de energie die bij hen hoort los te laten en terug te geven aan het veld en coachee. We danken alle energieën voor hun hulp en steun en ik sluit de sessie af.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.

[paardencoach]

Niet voor mij

Mijn coachee is een jonge vrouw en ze heeft altijd een goede band met haar zus gehad, maar sinds een tijdje is er iets veranderd. De band is minder hecht geworden en ze heeft het er moeilijk mee. Vooral omdat ze ook niet helemaal begrijpt waarom.

Ik heb bedacht dat we een symptoomopstelling gaan doen. Daarin wordt ervan uitgegaan dat iedere situatie die als moeilijk of vervelend wordt ervaren, een symptoom is van iets anders, nl. een boodschap, inzicht of les. Wat ik vaak zie bij deze manier van opstellen is dat als men de onderliggende boodschap van het symptoom heeft ontvangen en begrepen, het symptoom minder wordt, verbetert of zelfs verdwijnt.

We worden geholpen door alle coachpaarden. Ze kijken toe, dwingen ons om stapjes opzij te zetten, of verhinderen dat we elkaar kunnen zien. Allemaal aanwijzingen die ons uitnodigen om in een bepaalde richting te kijken, even stil te staan bij wat er gebeurt en wat het met ons doet of om vanuit een ander perspectief te denken of ervaren.

Ik vraag coachee om het matje dat haar zus representeert (het symptoom) neer te leggen. Ze vindt het moeilijk, voelt, kijkt, denkt na. Verplaatst het matje een paar keer, draait het matje, zoekende welke kant haar zus opkijkt. Als ze uiteindelijk alle matjes (symptoom/zus, boodschap en zichzelf) heeft neergelegd, zie ik dat de matjes niet naar elkaar kijken. 

Coachee gaat de verbinding met zichzelf aan. Als ik vraag wat ze ervaart, zegt ze dat mooie, warme herinneringen bovenkomen. Na een tijdje zie ik dat er ook verdriet zit. Wat ze ook voelt, het mag eruit. Ik ga de verbinding met haar zus aan. En ik voel kracht, alleen willen zijn, niemand nodig hebben. En als vanzelf zet ik mijn handen in mijn zij. Ik sta stevig, voel me sterk. Er zit wel iets achter mijn rug (nl het matje dat de boodschap representeert), maar daar hoef ik niets mee, vind ik. Ik negeer het. Als ik me los maak, ga ik naar coachee en zie dat ze heeft mee gevoeld. 

Als ze een beweging voelt, mag ze die maken. Intussen voel ik dat haar zus ook een beweging wil maken. Ik verschuif het matje, zodat zij naar de situatie kijkt en langs de boodschap. Ook coachee loopt een stukje weg en draait zich naar de situatie en haar zus toe. Ze is verbaasd. De situatie voelt anders, zegt ze: meer ontspannen. Ze voelt ook dat de boodschap niet voor haar is. Dat heb ik ook gevoeld, toen ik in verbinding was met haar zus.

Het moment is gekomen: Ik vraag of we de verbinding zullen aangaan met de boodschap. Dat is goed, zegt ze. Ik vraag of ze zelf die verbinding wil aangaan, of dat ik dat zal doen? Ze denkt even na, maar vindt het dan beter als ik dat doe. Ik loop rustig naar de boodschap, maar op het moment dat ik op het matje wil gaan staan, trek ik mijn voet terug: Het mag niet. De tijd is niet rijp, of de boodschap is alleen voor haar zus bestemd. Ik weet het niet precies, maar de verbinding ermee aangaan voelt niet goed. Ik ben verbaasd. Dit is me nog niet eerder overkomen. Ik loop om het matje heen en zoek of er een andere ingang is om toegang te krijgen tot de boodschap. Maar die is er niet. 

Ik loop naar coachee en vertel haar wat er is gebeurd. Ze snapt het en ik zie ook opluchting bij haar. Ze heeft haar best gedaan om de band met haar zus te herstellen. Meer kan ze niet doen. De beslissing of en evt. wat er nu gaat gebeuren, is aan haar zus. 

We sluiten de sessie af en bedanken de paarden uitgebreid voor hun steun en inbreng. Het was een bijzondere sessie. De tijd zal leren wat de impact is van wat er hier is gebeurd.

Als ik haar een paar weken later spreek, vertelt ze dat ze contact heeft gehad met haar zus. En tot haar verrassing, was het een fijn, ontspannen contact. Coachee heeft de situatie geaccepteerd en  losgelaten - dat voelt goed. 

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zo veel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van het verhaal aan te tasten.

[paardencoach]

Zelfbewust én bescheiden

Onlangs een cursus Voice Dialogue met paarden gedaan. Het was mooi, leerzaam en gaf nieuwe inzichten en ruimte. Af en toe is het goed om even stil te staan bij waar je mee bezig bent en te beseffen dat er nog zoveel te leren is. Voor mij was dat dit keer een verdiepende cursus over Voice Dialogue. 

Alles is energie! En bij deze coachtechniek werk je samen met de energie van je coachee. Iedereen heeft weleens gehoord van ‘de controleur’, ‘de wijze vrouw’, ‘de innerlijke criticus’ ‘de perfectionist’ enz. Het kan gebeuren dat je op enig moment tot de conclusie komt dat je last hebt van een bepaalde kant in jezelf. Een coach kan met zo’n deel of zgn ‘ik’ op energetische wijze de verbinding aangaan en in gesprek gaan zonder dat het bewuste ego ertussen zit. Je leert zo’n deel kennen, wat zijn rol is in jouw leven en zijn doel en uiteindelijk helpen helen wat geheeld mag worden, hem een betere plek geven, of wat dan ook nodig is. 

Af en toe gebruik ik Voice Dialogue tijdens een coachsessie, maar ik kreeg nu de kans om er eens goed mee aan de slag te gaan. En in twee dagen tijd werd mijn kennis opgefrist, verdiept en uitgebreid. Aan de hand van een issue waar ikzelf last van heb, met de hulp van onze twee instructeurs en mijn medecursisten heb ik weer eens in mezelf gegraven. Mijn issue: waarom heb ik als freelancer succes, geen probleem om een opdracht te krijgen, durf ik mezelf te laten zien en zo nodig te laten gelden maar vind ik dat lastig als coach? Overigens een issue waar meer coaches tegenaan lopen, denk ik. De meest gehoorde reden is dat je het ene met je hart doet en het andere veel zakelijker benadert. En dat laatste is veel gemakkelijker! Ik ging daar ook vanuit. 

Maar misschien ligt het (in ieder geval bij mij) wat genuanceerder. Als deze ‘zakelijke’ Astrid aan het woord is, hoor ik hoe trots ze is op wie ik ben, wat ik doe, wat ik allemaal bereikt heb. Zij is onafhankelijk en durft haar ruimte in te nemen. En dat straal ik dan ook uit. Als coach ben ik veel bescheidener, terwijl ik best weet dat ik ook een hele goede coach ben! Hoe komt dat? Het was wonderlijk om mijn bescheiden kant te horen over waar ze vandaan komt en wat haar drijft. Cultuur speelt een rol, maar ook moeilijke en pijnlijke ervaringen, soms van heel lang geleden. 

Deze twee delen van mij leken wel tegenpolen, maar ik kwam gaandeweg het proces tot de ontdekking dat dat natuurlijk niet hoeft. Ze kunnen prima samenwerken, zijn we tot de conclusie gekomen. Dus daar werk ik aan. En dan de bevestiging van het Universum: Tijdens deze cursus kreeg ik berichtjes van 2 mensen die graag door mij gecoacht willen worden.

[paardencoach]

vlucht of vecht

Mijn coachee bevindt zich al een tijdje in een situatie waarin zij zich niet veilig voelt, zelfs niet in haar eigen huis. Het maakt dat ze altijd alert is, zeg maar altijd “aan staat”. Dat is vermoeiend, maakt dat ze zich opgejaagd voelt en niet vrij om zichzelf te zijn. Haar vraag is wat ze kan doen om dit te veranderen.

We staan in een hoekje van de paddock, een nieuw hoekje. Ik had sterk het gevoel dat we hier aan de slag moesten. Het is een wat kleiner plekje, meer beschut en alle paarden kunnen zich ermee bemoeien als ze willen. Ik heb een vaag idee wat we gaan doen en heb alleen wat pionnen meegenomen. En ik vraag of coachee wil vertellen.

Er komt veel naar boven: de onveiligheid, onzekerheid, het gevoel altijd alert te moeten zijn, op haar tenen te moeten lopen, altijd het verkeerde te doen of te zeggen, niet weten wat ze moet doen als ze zich aangevallen voelt, dan het instinctief reageren, het verdriet, hoe heftig het allemaal is en hoe het haar uitput. En terwijl ze vertelt, komt Tinky aangelopen. We zien dat ook Tinky alert is: ze heeft haar nek en hoofd ver naar voren gestoken, oortjes naar voren gekeerd. En dan, terwijl coachee kijkt en vertelt, laat ze haar hoofd wat zakken, gaan haar oortjes terug richting normale stand. Terwijl we naar haar kijken, buigt ze haar hoofd, eet gras aan de rand, onder het draadje waar stroom op staat. We zien hoe haar manen de draad aanraken, maar ze reageert niet, blijft ontspannen, blijft gras eten. Coachee begrijpt het: dat wil zij ook wel! Tinky draait zich om en loopt langzaam weg.

Ik vraag of ze een pion wil neerzetten om de plek te markeren waar ze nu staat in dit proces en de plek waar ze graag wil zijn. Ze zet ze neer en bij de tweede pion zegt ze dat die eigenlijk niet ver genoeg kan staan! Maar tijdens het proces, komt ze toch wat dichterbij. Ze vertelt over de pionnen, wat ze voelt, denkt en komt tot de conclusie dat dit de eerste stap is in haar proces om zich sterk en onverstoorbaar te voelen, net zoals Tinky. En ze voelt dat dat moment misschien toch minder ver is dan ze eerst dacht.

Op mijn vraag of ze van nu naar daar wil lopen - voelend en ervarend, loopt ze rustig en bedachtzaam. En als ze voelt dat ze even moet stilstaan, doet ze dat. Ik markeer de plek. Op mijn vraag waarom ze daar stopte, zie ik haar denken en voelen en dan krijgt ze een inzicht: Zij is niet de enige die in deze situatie zit … 

Ze voelt dat het voor nu voldoende is.

Bovenstaande beschrijving is met toestemming van coachee. Persoonlijke elementen zijn zoveel mogelijk weggelaten uit privacyoverwegingen zonder de essentie van de sessie aan te tasten.

Voor meer informatie, kijk op mijn website www.loriaux-efficiency.nl

[paardencoach]

Heb jij de moed om je te laten coachen?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Een enkele keer coach ik iemand die niet zo tevreden is over het resultaat. Laat ik maar eerlijk zijn! Heel vervelend voor alle partijen. Ik doe altijd mijn uiterste best om al mijn coachees te helpen om sterker, blijer en vrijer in hun leven te staan. Dus als het die enkele keer niet lukt, ben ik van slag, twijfel ik aan mezelf en zoek ik uiteraard de fout bij mezelf. (Want mijn coachpaarden zijn natuurlijk perfect!) Waarom was coachee niet tevreden? Zijn de verwachtingen niet uitgekomen? Heb ik coachee niet begrepen? Was ik toch niet de juiste coach? Heb ik de verkeerde activiteit gevraagd? Was het proces niet duidelijk? Was ik te optimistisch over mijn eigen kennis en kunde, of was ik niet duidelijk genoeg over wat er kan gebeuren? Heb ik de verwachtingen niet goed gemanaged? En ik kan nog wel een paar vragen bedenken, maar je snapt mijn proces wel, denk ik!

Ik heb er over na lopen denken en wat misschien een belangrijke reden is, is dat verwachtingen inderdaad soms te hoog gespannen zijn. Als je al vele jaren met een ernstig probleem rondloopt, hoe realistisch is het dan om te verwachten dat één, twee of drie uurtjes werken met mijn paarden en mij, je probleem oplost? En toch … soms werkt het zo. Maar soms dus ook niet! Leerproces voor mij om daar nog duidelijker in te zijn. 

Mijn ervaring is dat als iemand een traject doet bij mij (dat is minimaal 3 sessies), het verloop altijd is dat de eerste sessie het aha-moment oplevert en mijn coachee zich opgelucht voelt, begrijpt wat er aan de hand is en verbeteringen ziet in zijn of haar situatie. 

De tweede sessie is altijd het zwaarste. Alle pijn, verdriet, problemen enz. komen aan de oppervlakte, alsof je rugzakje wordt omgekeerd. Coachees kunnen daar behoorlijk van ondersteboven zijn. Het leek zo goed te gaan en ineens lijkt het eerder erger dan beter te worden! Maar eigenlijk is dit dus een goed teken! Je mag de diepte in en aan de wortel je probleem oplossen. Wat moeilijk is, is dat er veel van coachee gevraagd wordt. Je wordt uitgenodigd om flink buiten je comfortzone te gaan, dingen onder ogen te zien die je heel diep hebt weggestopt en liever niet wil weten, ervaren of voelen. Dat vraagt moed! Maar als je voor dit traject kiest, kan je het aan is de bemoediging die ik je kan geven. Meestal is het dus op dit punt dat mensen dan afhaken: onbegrip voor het proces, angst om de situatie echt onder ogen te zien? Ik weet het niet, maar misschien is het wel een beetje zonde van de investering in jezelf om die niet ten volle te benutten? 

In de volgende sessie(s) gaan we opbouwen, dingen vallen op hun plek, je krijgt meer over- en inzicht en de oplossingen dienen zich vaak vanzelf aan. En mijn coachees merken dat het meteen resultaat oplevert in hun dagelijkse leven.

Wat heb je dus nodig om een traject aan te gaan? Moed! Moed om te durven kijken, ervaren en voelen. Moed om buiten je veilige comfortzone te stappen, zelfs als die eigenlijk helemaal niet meer zo comfortabel is. Of juist als die niet meer zo comfortabel is?

Voor meer informatie: www.loriaux-efficiency.nl

[paardencoach]

Vadersdag

Recent heb ik twee bijzondere open opstellingen gedaan. Er was geen onderliggende coachvraag van een coachee. Deze opstellingen waren voor de deelnemers zelf. En het onderwerp was transformatie. Op mijn uitnodiging hadden deelnemers zich aangemeld. Bij de eerste opstelling waren mijn coachpaarden Tinky, Mo en Pascal betrokken. En tot mijn verrassing kwam ook nog de hond van één van de deelnemers zich melden, omdat hij ook nog wat te vertellen had. Dit bewaar ik voor een volgend blog!

Bij de tweede opstelling, waren behalve Tinky, Mo en Pascal, ook nog Manno en Dora actief. Ze knuffelden elkaar, stonden af te kauwen, stampten - vlak achter sommige deelnemers en ze werden geaaid en geknuffeld door de deelnemers. De energieën waren duidelijk aanwezig en zeer actief! Mijn deelnemers voelden het en reageerden soms heftig. Er mocht veel worden verwerkt, begrepen, doorvoeld en losgelaten. Iedere deelnemer mocht zijn eigen stukje groei doormaken. Ik heb hier en daar geholpen met een heling.

Het werd me al gauw duidelijk dat veel deelnemers de energie van hun (overleden) vader mochten voelen. Dat leidde tot verwerking, begrip, acceptatie en loslaten. Achteraf erop terugkijkend realiseerde ik me dat thema’s rond vader-kind relaties soms net zo ingrijpend en indringend kunnen zijn als thema‘s die rond moeder-kind relaties spelen. Als ik echter op de social media kijk, lijkt het er soms op alsof wij vooral gefocust zijn op de moeder. En misschien is dat alleen mijn perceptie, mij is in ieder geval duidelijk geworden dat de rol van vaders ook cruciaal kan zijn in de levens van hun kinderen. Vaders lieten hun zoon of dochter weten ‘ik ben er altijd en steun je’ tot ‘ik ben er nu, zoals ik er tijdens ons leven samen niet was’. Zo mooi om te zien gebeuren en hoe hun boodschappen meteen tot een verandering in mijn deelnemers leidden: bevrijding, meer open houding, kunnen en durven knuffelen met de paarden!

Er werden meer energieën met hun boodschappen en hulp ontvangen, begrepen en meteen verwerkt. Oude herinneringen kwamen boven, oud verdriet mocht verwerkt worden, bewustwording dat samenwerken niet alleen betekent hulp geven, maar ook hulp mogen ontvangen en dat leven en ervaren ook vanuit zachtheid kan en mag. 

Kortom, het was ontroerend om als begeleider te mogen meevoelen en zien hoeveel baat mijn deelnemers hadden bij deze bijzondere opstelling. En dat ik als begeleider hier en daar een handje mocht helpen, was een cadeautje voor mij. Een mooie sessie die ik in de toekomst zeker nog wel vaker wil geven!

Ben je nieuwsgierig en geïnteresseerd in deelname aan zo’n bijzondere opstelling, houd mijn website en posts op social media in de gaten voor de aankondiging van een nieuwe opstelling. W loriaux-efficiency.nl - E astrid@loriaux-efficiency.nl