#eigenwijs

[paardencoach]

Eigenwijs mens

Mijn coachee wilde graag naar haar moederlijn kijken. We overlegden of en hoe ik haar kon helpen om inzicht te krijgen in haar situatie. We zouden een generatie-opstelling doen. Gewoonlijk krijg ik een paar dagen voor een sessie energetisch al de nodige informatie en inzichten die me helpen om de sessie te begeleiden. 

Omdat ik de afgelopen dagen behoorlijk verkouden was, merkte ik dat ik het aan de ene kant moeilijk vond om in te voelen, maar aan de andere kant, als ik in voelde, ik meteen overweldigd werd door alle informatie die ik kreeg. Wat deze sessie betrof, realiseerde ik me een paar dagen ervoor, dat ik nog helemaal niets had gevoeld. Ik was verbaasd, maar dit was niet de eerste keer dat me dit overkwam, dus ik weet dat ik me geen zorgen hoef te maken. Het komt als het komt … en ja hoor! 

De dag voor de sessie, toen ik nog even contact had met mijn coachee over wat we de representanten wilden vertellen, kon ik ook vertellen dat ik een variatie op de open opstelling wilde doen (dat had ik die avond ervoor ‘bedacht’). Ik was vol vertrouwen: het zou goed gaan. 

De volgende ochtend, een uurtje voor ik naar mijn coachlocatie zou vertrekken, ging ik rustig zitten voor mijn meditatie. Ik ben gewend om dan een meditatie te doen, waarin ik dank voor de hulp van het universum en ik vraag om mijn coachee, representanten, de paarden en mijzelf te begeleiden en beschermen. Na afloop zat ik nog even rustig en visualiseerde ik de start van de sessie, zoals ik de afgelopen dagen al vaker had gedaan. En ineens realiseerde ik me dat ik de sessie al die tijd in de paddock aan de achterkant zag, terwijl ik de laatste tijd eigenlijk altijd in de paddock aan de voorkant coach! Ik probeerde de sessie in de paddock voor te situeren, maar ik voelde dat dit niet de bedoeling was. Ik vroeg het universum of de paddock voor of achter moest plaatsvinden. En ik zag weer de paddock achter. Maar ik vroeg toch nog even of het echt niet voor mocht? Antwoord dat ik hoorde: “eigenwijs mens!” Nou, dat was wel duidelijk!

Omdat we de sessie inderdaad aan de achterkant deden, waren Dora en Manno de coachpaarden die ons hielpen. En de sessie was prachtig! De paarden beschermden, schermden af, leidden, stuurden en steunden. Ze hadden een duidelijke rol, die ze met verve vervulden. Mijn coachee kreeg haar antwoord en er werd veel verdriet en pijn verlicht en opgelost. Ik dank het universum, de paarden en representanten voor hun hulp en liefde en mijn coachee voor haar vertrouwen.

[jaarijani]

another Traffic promo has hit the ig 👀

[vogelmeister]

most relatable lyric alongside “geen rijbewijs ben eigenwijs”

[lokilow-keystabbing]

"geen rijbewijs, ben eigenwijs"

Same, also all the buttons and lights make me nervous

[iklees]

The chaperone / Laura Moriarty

De vijftienjarige Louise Brooks gaat van Wichita, Kansas naar New York voor de zomer, om daar danslessen te volgen. Het is 1922, en er moet een chaperone mee. Cora biedt aan om Louise te begeleiden. Zij heeft daarvoor haar eigen reden: bijna niemand weet het, maar zij is als zes- of zevenjarige met de wezentrein naar Kansas gekomen, vanuit een Newyorks weeshuis, en ze hoopt nu in New York iets te kunnen ontdekken over haar herkomst. Louise is getalenteerd, mooi en intelligent, en weet dat heel goed van zichzelf; ze is ook eigenwijs en arrogant en Cora heeft het er vaak moeilijk mee, die zomer in New York. Door haar omgang met Louise, wat ze verder in New York meemaakt, en wat ze ontdekt over haar herkomst, leert Cora veel over zichzelf. Ze beseft dat ze terug wil naar Wichita en haar echtgenoot Alan, al is hun huwelijk niet meer wat zij ervan had verwacht, en dat ze de grenzen van het maatschappelijke keurslijf zal moeten opzoeken als zij ook gelukkig wil zijn.

Cora tried to picture this black-haired girl, more beautiful than her beautiful mother. Her gloved hand moved to the back of her own hair, which was dark, but not remarkably so. It certainly wasn't perfectly straight, though it looked presentable, she hoped, pinned up under her straw hat. Cora had been told she had a kind, pleasant face, and that she was lucky to have good teeth. But that had never added up to striking beauty. And now she was thirty-six. "My own girls are threatening to cut their hair," Viola said with a sigh. "Foolish. This bobbing business is just a craze. When it's over, everyone who followed the lemmings over the cliff will need years to grow their hair out. A lot of people won't hire girls with bobbed hair. I try to warn them, but they won't listen. They just laugh at me. And they have their own language, their own secret code for them and their friends. Do you know what Ethel called me the other day? She called me a wurp. That's not a real word. But when I tell them that, they laugh." "They're just trying to rattle you," Cora said with a smile. "And I'm sure they won't really bob their hair." Really, it seemed unlikely. The magazines were full of short-haired girls, but in Wichita, bobs were still a rarity. "I do think it looks good on some girls," Cora said shyly. "Short hair, I mean. And it must feel cooler, and lighter. Just think — you could throw all your hairpins away."

Mooi geschreven, veel interessante informatie over de tijd (en plaats) waarin het verhaal zich afspeelt. En een zeer aansprekend hoofdpersonage met een boeiende — en verrassende — ontwikkeling. Ik ben er over het algemeen niet zo'n fan van als in de laatste paar hoofdstukken met grote sprongen door de rest van iemands leven wordt gerept, maar in dit boek heeft het een functie.

[jurjenkvanderhoek]

BUITENGEWOON GERIJMD WERK BIJ KUNSTLOKAAL No.8

Waar Els Moes zich op de vlakte houdt gaat Nies de Vuijst de ruimte in. Figuurlijk gesproken. Ik stap over de drempel van Kunstlokaal No.8 in een andere wereld. Is de rest van het oorspronkelijke schoolgebouw rommelig knus, de kunstruimte is strak in orde zodat de werken daar gepresenteerd optimaal tot hun recht komen. De witte wanden laten de tweedimensionale composities voor zichzelf, in dialoog met elkaar en tot de beschouwer spreken. En wanneer dat zo uitkomt vullen driedimensionale objecten volmondig de sfeer met hun aanwezigheid. Echter ditmaal, dat is februari 2025, is gekozen voor een duo-expositie die de wanden net genoeg vulling geven dat er geen overvloed aan beeld en ervaring is. Zoals geschreven; Els Moes kleurt het vlak waar Nies de Vuijst de ruimte neemt. En ik ga op onderzoek uit om mijn bewering te onderbouwen.

Nies de Vuijst zag ik hier eerder, toen in combinatie met ruimtelijk werk van Nynke de Jong. Het werk kon zich destijds al meten met en was standvastig tot dat van de mede-exposant. Het bezat vrijwel alleen de wanden en kon daardoor voluit (aan)spreken. Nu is dat anders. Het moet ditmaal de wanden delen met het werk van Els Moes. Een evenredige verticale ruimte is het werk van Niels de Vuijst daarbij toebedeeld. Maar daarmee kan zij heel goed nog steeds een vuist maken. In uiterlijk, minimaal kleurenpalet en spaarzaam vormenspel, weet zij andermaal een maximum aan dramatisch effect te bereiken.

Naast de monochrome eenvoud van Els Moes, de stilte van en in gelaagdheid, is het brede gebaar van De Vuijst wervelend en dynamisch. De verf leeft in de haarvaten van de kwast en laat zich tastbaar uitsmeren op het doek. De materie, ooit gekleurde modder aan een kwastje genoemd - want feitelijk is het niet meer dan dat, vloeit speels weg van het penseel. Stroomt overvloedig over het vlak en volgt eigenwijs daarom een eigen pad, het druipt in een dwarse richting. Er is opvallende beweging in stilstand.

Door een soort van coulisselandschap ontstaat in de compositie een ongedwongen diepte, langs zwarte architecturale banen kijk ik naar de einder van een vroegere schildering. Er is echter geen sprake van een landschappelijke sfeer. Het schilderij is een abstracte vormgeving waarin de geest van een realiteit rondwaart. De werkelijkheid is verdwaalt in de ruimte van het platte vlak. De Vuijst heeft gelaagd geschilderd waardoor de voorgrond een achtergrond laat doorschemeren. Gebaren van eerdere handelingen vormen de basis, zijn het fundament van de latere bewerking. Er is verhaal te halen, er is geschiedenis geschreven. Door verf van de natte kwast transparant te laten uitvloeien schrijft De Vuijst haar werk uit, tekent het aan, geeft het kleur en vorm.

In de grote werken laat zij zich monumentaal gaan, hoewel de kleinere composities eenzelfde verheven uitstraling hebben. Daar ontstaat door dat eerdere genoemde doorzichtig uitsmeren een onbedoelde figuratie. Vormen die heel goed schetsen kunnen zijn voor ruimtelijke objecten. Het zijn al in deze tweedimensionale hoedanigheden met enige verbeeldingskracht driedimensionale plastieken. Suggestief roepen ze het beeld op van cortenstaal constructies. Waar De Vuijst zich krachtig uit in rechtlijnig constructivisme, laat ze achteraf minder omvangrijke werken zien waarbij de brede kwast cirkelbewegingen maakt. Daarin komt de streek tot leven en neemt een realistische vorm aan. Zelfs met de gedachte op nul en de blik op starend oneindig, doemt er een herkenbare figuratie op. Nog wel abstract in wezen, maar waar een naam aan te geven is.

En het werk van Els Moes dan? Dat zwijgt. Althans ik sta er sprakeloos naar te kijken. Het werk neemt op voorhand niet het eerste woord. Het laat mij eerst uit de beweging van De Vuijst gaan om tot rust te komen, uit de meervoud in eenvoud te kijken, geconcentreerd te beschouwen. De monochrome kleurvlakken nemen mijn zintuigen in bezit. Ik word dan gehypnotiseerd opgenomen in het kleurrijke niets. Het slokt me op, misschien omdat ik het in eerste beschouwing niet meteen begrijp. Hoewel het maar één laag lijkt die eenvoudig valt te doordringen, blijkt het een meervoudig gelaagde compositie te zijn die zich niet meteen voor me opent.

Ik word in de ruimte die zich denkbeeldig achter het werk bevindt gezogen. Zoals je in een boek door de regels en langs de woorden in de sfeer van de vertelling wordt getrokken. Het intrigeert, de verbeelding gaat met me aan de haal. In eerste oogopslag lijkt het niets te zijn dan uitgestreken pigment dat aan de randen een complementaire tint aanneemt. Maar het is minder spontaan dan dat het lijkt. In dunne lagen is acrylverf op een aluminium plaat gestreken, waardoor het effect van gekleurd glas ontstaat. Langzaam bouwt Moes aan de sfeer, dat resulteert in een magische tegel kleur. De tinten verlopen fijnzinnig, mengen zich geraffineerd met afgestemde of tegengestelde kleuren. De kleurschaduwen, Moes noemt de composities shades, werken verdiepend die enkel diepzinnig door mij kunnen worden verwerkt. Daarom maken ze mij sprakeloos, ook wanneer het werk en ik samen tot een hoogtepunt in kijken komen. Het moment waarop kijken zien wordt. Is. Het werk verdient een gefocuste aandacht om de intensiteit ervan te ervaren. Sluit ik mijn ogen na intensief gekeken te hebben, verschijnt eenzelfde nabeeld op mijn netvlies. Het werk komt tot leven in mijn gedachte. Het neemt bezit van mijn beschouwing. Het kijkt terug.

Zo ben ik om. Zetten de schilderijen van Nies de Vuijst mijn gemoed in beweging, komen mijn gedachten tot rust bij de getinte prenten van Els Moes. De Vuijst is krachtig en met grote gebaren los gekomen van de figuratie, waar Moes de abstractie in zichzelf laat verzinken. Hoewel ze hemelsbreed lijken te verschillen, vullen de werken elkaar aan. Afwijkend in uiterlijk, maar aandachtig in samenspel. Juist door die variatie is het een eenheid, kan het makkelijk door dezelfde deur. Het vloekt niet, het zingt samen het hoogste lied. Buitengewoon gerijmd.

Kleur en beweging. Werken van Els Moes en Nies de Vuijst in een duo-presentatie bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega – Schurega. Van 1 tot en met 23 februari 2025.

[tante-maaike]

Nog een dagje snert en na een date met de EHBO (iets met eigenwijs door lopen) met het pootje omhoog.

[blinde-mama]

Een nieuwe week, een nieuwe blog.

13 weken zwanger, wat bijzonder.

Yes, het is zover. Officieel 13 weken zwanger, het begin van het twede trimester. Wat voel ik me nog steeds goed. Zo dankbaar.

De real care baby, (robot baby)

Deze week was het dan zover, de real care baby kwam een week bij ons logeren. En man man man,dat hebben we geweten. De real care baby is een oefenbaby die huild en dingen nodig heeft die een echte baby ook nodig heeft, een flesje, schone luier, een boertje of gewoon even een knuffel. Dit gaat de hele dag door, ook snachts. Dus het is logisch dat we niet veel hebben geslapen. Maar wat ben ik blij, dankbaar en zo trots op die lieverd van een partner van me, die snachts de zorg voor Henk, zo noemde wij hem, overnam zodat ik kon blijven slapen. Ik was iets sneller moe door mijn zwangerschap dus vond hij dat ik mijn slaap moest pakken. Zo blij met jou. De baby gedroeg zich redelijk en heeft voor meer dan genoeg entertainment gezorgd. Mijn vader moest onwijs lachen toen hij ons ermee in de weer zag, wij ietsjes minder. Toch is het goed dat deze hulpmiddelen er zijn en dat we het ervaren hebben.

13 weken, tijd voor een echo.

Eindelijk was het zover, de 13 weken echo. Deze vond plaats in het ziekenhuis. Wat is onze baby nu al zo mooi, ontdeugend, eigenwijs en grappig. Tijdens de echo kwam er een thumbs up van de mini en ook moest er even gezwaaid worden naar papa en mama. Ook moest er even gesprongen en gezwommen worden net op het moment dat er een foto gemaakt moest worden natuurlijk. Wat zijn we nu al onwijs blij met onze pretletter.

De nipt uitslag.

Eindelijk kregen we hem, de uitslag van de nipt met nevenbevindingen. Deze was gelukkig helemaal positief.

Ook hebben we deze week weer wat baby producten kunnen aanschaffen. Het plaatje word steeds completer, en we hebben er zo onwijs veel zin in.

Deze week was een week vol huilende robotbaby’s, springende, zwemmende, zwaaiende mini’s nieuwe baby goody’s, en goed nieuws. Volgendeweek zijn we er weer, met hopelijk nog meer goed nieuws. Dus jullie weten het, tot de volgende.

[witchof-mind]

De strijd tussen liefde en lust

-

Twee zielen die elkaar ooit diep raakten, eigenwijs, koppig, maar ook kwetsbaar zacht, we waren vuur en vonken die samen ontwaakten, en nu, na al die tijd, vinden we elkaar weer bij nacht.

Je zegt dat je van me houdt, fluistert het stil, woorden die ik lang heb gemist.

Even voel ik weer dat warme, dat wilde gevoel, alsof het nooit verloren is geweest, alsof er niets is gemist.

Maar daaronder ligt de pijn van een oud, diep verdriet, want ik weet dat het nooit meer ons verhaal kan zijn, jij ziet mij als een lijf, als een heerlijk gezicht, maar ik wil iemand die ook in mijn ziel durft te zijn.

Ik verdien een liefde die mij echt doorgrondt, iemand die verder kijkt dan mijn schaduw, mijn lach, die voelt dat ik meer ben dan wat je nu ziet, een vrouw, ja, maar ook een ziel vol kracht en krachtig gewacht.

Dus laat ik je los, hoewel het moeilijk is, bewaar ik dit moment, die woorden, jouw blik, want ik wil een liefde die mijn wezen bemint, niet alleen mijn lichaam – maar alles wat ik ben, alles wat ik altijd al wist.

[puncky327]

Kinderboekenweek Spannende aanraders

Ik ben ook Lekker eigenwijs (net zoals het thema van de boekenweek) en geef hieronder spannende aanraders die passen bij Spooktober en Halloween! Met wel 11 auteurs van Nederlandse bodem om even stil te staan bij al ons onwijs goede schrijvers, en nog twee bonus titels van over de grens waarvan ik dacht dat die echt niet mochten missen. En wat maakt 11+2? Continue reading Kinderboekenweek…

[haarlemupdates]

De Kinderboekenweek 2024 is van start gegaan bij de Bibliotheek Zuid-Kennemerland. Tien dagen lang staat ‘lekker eigenwijs’, het thema van dit jaar, centraal bij de boekentips en leuke kinderactiviteiten. Nog geen lid? Tijdens de Kinderboekenweek betalen kinderen geen inschrijfgeld! Vanmorgen lazen de leesconsulenten van de Bibliotheek op scholen door heel Zuid-Kennemerland voor uit het Kinderboekenweekgeschenk van Pieter Koolwijk: Schatpakkers. Zo ook op de Bornwaterschool in Bloemendaal, waar een klas met echte lezers ademloos zit te luisteren naar Elsbeth van de Bibliotheek. Tot grote teleurstelling van de groep stopt de leesconsulent op het spannendste moment: ‘Dit heet nou een cliffhanger! Voor het vervolg zullen jullie toch echt met je juf verder moeten lezen.’ Gelukkig krijgt de klas het Kinderboekenweekgeschenk cadeau om uit te vinden hoe het verhaal afloopt. Versierd en plezier In de Bibliotheken zelf is het ook feest. Met vlaggetjes, vrolijke kleuren en veel boekentips vindt iedereen een nieuw favoriet boek. Zelfs als je eigenwijs bent en nét even wat anders wil lezen dan je klasgenootje. Daarnaast staat de Kinderboekenweek bol van activiteiten: kom een speurtocht doen in de bieb, luister naar het kinderboekenweekconcert of doe lekker eigenwijs met Torre. Nog geen lid van de Bibliotheek? Tijdens de Kinderboekenweek betalen kinderen tot 12 geen inschrijfkosten. Lekker eigenwijs! Het thema van dit jaar is ‘lekker eigenwijs’. Kinderboeken hebben prachtige personages die op de gekste manieren laten zien hoe leuk het is om eigenwijs te zijn. Van Mees Kees en de NEEhoorn, tot Matilda, van mooie boomhutten tot de eigenwijze Bibi de bij. Meer weten over de Kinderboekenweek? Bekijk de leukste boekentips op de website van de Bibliotheek Zuid-Kennemerland.            

[rtvideaal]

Kinderboekenweek 2024 in de startblokken

Op woensdag 2 oktober is het zover; de start van de Kinderboekenweek 2024. De 70e editie zal dan plaatsvinden en het thema is dit jaar ‘Lekker Eigenwijs’. Door middel van een commisie wordt er ieder jaar weer een leuk thema bedacht en uitgekozen. De Kinderboekenweek is bedoeld om de aandacht voor lezen onder de aandacht te brengen. ”Lezen blijft achter en het kan niet meer gestimuleerd worden.…

[jaarijani]

boys im gonna need you to release traffic before the week is over im losing my damn mind here

[vogelmeister]

also for the spotify wrapped: 52 and 83!

52. GEEN RIJBEWIJS BEN EIGENWIJS

83. deary me. i saw little women at the hayes theatre in july and this was stuck in my head for a while after

[mijndagboekblog]

Vorige week had ik een aanvaring met Dennis. Dennis is een goeie gast. Het ging over het dragen van witte kleding. Ik mag geen wit shirt op zwarte broek. Dan moet ik toch een jasje aan.

Ik moest mij aan de bedrijfsregels houden. Doen jullie dat dan ook? vroeg ik. Hij werd boos. Dat waren de bedrijfsregels, ik moest me daaraan houden. Hij vond me eigenwijs. Ik heb er verder niet op gereageerd, wilde het vuurtje niet verder opstoken. Ik wil graag "anders" leven na mijn burn-out, maar kennelijk had hij deze reactie niet verwacht, en had ik ook nog eens gelijk.

We hebben het er niet meer over. Gebeurt = gebeurt. Ik had het verhaal wel naar Martin gemaild, hij was er niet, dus dan maar zo.

Vandaag reintegratiegesprek. Martin kwam met de opmerking dat vorige week niet mijn beste week was. Of ik er nog iets over wilde zeggen? Nee. Blijkbaar had ik mijn ambities om te reïntegreren te hoog gelegd. Zodra ik dat in de gaten kreeg, heb ik gelijk een stap terug gedaan.

Mijn eerste gedachte was: Martin is boos op mij, vanwege dit akkefietje.

Maar toch kon ik dit omdenken:

Je hebt van de hele week nog geen moment gemerkt, dat hij boos op me was. Hij heeft er met geen woord over gesproken, en ook aan zijn gedrag kon ik niets merken. Dus: gebeurt = gebeurt.

[preachingdrummer]

Dwalende schapen

‘Als er 1 dier eigenwijs is zijn het wel schapen. Ze gaan hun eigen weg, hun eigen gang en als je niet oplet zijn ze zo van de kudde vertrokken. De vergelijking dat mensen als afgedwaalde schapen zijn is dus zeker geoorloofd: ‘Wij dwaalden allen als schapen, wij keerden ons ieder naar zijn eigen weg. Maar de HEERE heeft de ongerechtigheid van ons allen op Hem doen neerkomen.’‭‭Jesaja‬ ‭53‬:‭6‬…