#C: Domus
Explore tagged Tumblr posts
Text
-During a New Year party-
You: We have to find him. I'm so worried.
Paimon: Ugh. What do you even see in the tone-deaf bard?
Traveller: Paimon-
You: He makes me laugh and has a beautiful voice that can convince me to do anything?
Traveller: Including paying his drinking bill and leaving Dragonspine for more than a few days
You:... Paying his bills sometimes. Leaving Dragonspine, not so much.
(If you're wondering, yes, you did find Venti. And no it wasn't in Angel's Share. He was stuck in a tree, and it wasn't easy getting him down but when you did, you were met with many kisses on the cheek and a drunken love confession from him.)
(Happy New Year!)
71 notes
·
View notes
Text
59 notes
·
View notes
Text
Hardkorowe (i mniej hardkorowe) sposoby żeby nie jeść:
(będę wdzięczny za rebloga)
1. Wszelaki piercing w jamie ustnej:
a) cheeks/dahila piercing, kolczyki, które bardzo trudno wygoić, a przede wszystkim odpada możliwość jakiego kolwiek jedzenia poza praktycznie musami, a poza tym, trudno nawet pić wodę, również odpada nabiał ze względu na żywe kultury bakterii, noi bardzo wchodzi pokarm pomiędzy kolczyki, dlatego przez przynajmniej 2-3 tygodnie odpada kompletne opychanie się, prawie każde nie-płynne jedzenie, noi przede wszystkim to jest indywalne, bardzo trzeba o nie dbać. Oczywiście zero palenia i picia, chyba że lubicie ryzyko. Co więcej kolczyki te często robi się aby otrzymać dołeczki w policzkach, więc jeśli już wstępnie się wygoją możesz uzyskać dołeczki, jeśli nie chcesz nosić długo takich kolczyków.
b) Tongue piercing, kolczyk w języku to zdecydowanie mniejszy hardkor, ze względu na to że jest dużo bardziej bezpieczny oraz to że opuchnięty język to również rzecz idnywidualna i opuchlizna uniemożliwiająca jedzenie trwa od 3-7 dni. Również jak w przypadku cheeków zero nabiału oraz palenia.
c) Wszelaki piercing w jamie ustnej, może nie smiley, ale snake bites, cyber bites, wszystko co przechodzi przez obramę środka naszej twarzy, będzie w jakiś sposób nie umożliwiać nam jedzenie, ale cóż, takie małe kolczyki raczej są najmniejszą przeszkodzą.
2. Przypalanie sobie np. języka, jest to trudny sposób, ale najczęściej wystarczy sobie po prostu go poparzyć a wtedy już mamy jakiś efekt, zjaranie go na wiór nie jest raczej dobrym pomysłem.
3. Myj ciągle zęby oraz przepłukuj buzię, w ten sposób mało co może być smaczne, chyba że jabłko albo gumy do żucia.
4. Żuj ciągle gumy, w ten sposób nie będziesz mieć ochoty na jedzenie, możliwe że nawet nie będziesz mieć ochoty podjadać non stop.
5. Wypij wodę przed i po posiłku, od razu przestanie chcieć ci się jeść.
6. Patrz na jedzenie i głupio nad nim rozmyślaj, im dłużej będziesz zostawać w pokorze i wmawiać sobie jak bardzo tego nie potrzebujesz, nie będziesz tego jeść.
7. Rozpisz sobie wszystkie niemiłe komentarze na twój temat, które usłyszałxś o swojej wadze, wywieś je nad łóżkiem, czy na innym ważnym miejscu, odechce ci się jeść jak zobaczysz ile razy cię zwyzywano.
8. Jeśli bardzo chce ci się jeść, polecam zjeść albo zrobić sobie wszelakiego rodzaju kremy, musy, smoothie, białko itd. Im więcej wypijesz tym bardziej się nasycisz a często takie rzeczy nie mają kalorii za wiele.
9. Jak wychodzisz gdzieś z przyjaciółmi koniecznie nie zabieraj dodatkowej gotówki na potencjalny posiłek, albo zabierz ze sobą jedzenie z domu. Napewno mniej będzie kusić jeśli nie będziesz mieć skąd na to wziąć.
10. Wypij chlustem czerwoną herbatę, gwarantuje, że po tym nie będzie ci się chciało jeść, ba prędzej wymiotować.
Narazie to tyle, ale post będzie co chwila edytowany, aby zrobić jeszcze więcej sposobów. Będę wdzięczny za komentarz.
1K notes
·
View notes
Text
veni, vidi, victus sum (a "per aspera ad astra" drabble)
main masterlist | series masterlist | read on ao3 pairing: marcus acacius x emperor's daughter!reader. summary: marcus returns from war with the worst news possible. a/n: considering that i started this story here by posting the end first... may i interest you in how it all started? c: i appreciate comments and reblogs, they make me happy knowing that people enjoy my writing <3 take care x warnings: 18+, mdni. pure angst because i don't know any better. death of a secondary character. w/c: 2.3k
July, 106 AD
Marcus’ right hand shook uncontrollably. So much so, he had to wrap his left around the opposite wrist and squeeze as hard as he could, hoping to stop the tremor that suddenly took hold of his muscles and soul.
He hadn't even had time to wash off the mud and sweat. Nor to process everything that had happened in the last few days. Once his mission was done and dusted, only then and in the privacy of his own company, would he give himself permission to break down. He would be a terrible General if he let himself be dominated by emotion at such important moment for the Empire.
Returning from Dacia after an intense campaign, Marcus had been at the head of the Roman column that would carry out the offensive towards the east of the Dacian capital, Sarmizegetusa, while General Atticus, his inseparable friend to whom he would have blindly entrusted his life, and son-in-law to Emperor Traianus, led the battle towards the center of the town.
That week the Empire had annexed a new region that would bring great wealth. But Marcus, personally, had lost much more than what he truly had gained. Lady Justice had spoken, letting the balance tip completely in favour of collective Roman rule and not his personal one.
Marcus walked between the marble columns of a secluded hallway in the Domus Flavia, the public area of the Imperial Palace on Palatine Hill, as if he was an umbra. He put one foot in front of the other automatically, his mind on a land more than six hundred Roman miles away.
The siege of the Dacian capital to the east had been especially bloody. The enemy had presented a good strategy; the thread of many souls being skewed by the Parcae on both fronts. Among them, that of his own son, Augustus. At eighteen years old, he had been a great military promise, the best candidate to one day replace his father.
If Marcus closed his eyes, he could still remember Augustus’ warm, battered body in his arms. His empty orbs, observing the infinite, reflected the horror of his last seconds in this world. A thick and rudimentary pilum protruding from his chest was a macabre picture Marcus would have trouble forgetting. Its tip so sharp, it had pierced through the segmented lorica with ease, embedding itself in his heart, blood still gushing out.
By the time Marcus’ knees hit the ground by Augustus’ side, Pluto had already claimed his son to join His ranks. The bloodshed had continued to unfold around him, a maddening dance of swords, as if the world had not just stopped —as if Marcus had not just lost the only reason that kept him standing.
His reality had just sunk into the blackest misery and the rest of humanity was there, present yet impassive, blind to his pain.
But there had been no time to grieve — not there, during the darkest hour.
An enemy sword hovered over him, and he had to react.
When the battle died down and his soldiers celebrated the victory, Marcus dragged the corpse of his only son to the edge of some oleanders, where he managed to dig a hole with the help of his gladius and his own fingers.
Time was of the essence, which prevented him from laying Augustus to rest following the rituals of the Roman religion. He could only place a bronze coin over Augustus' mouth as payment to Charon, the ferryman of the Underworld, before throwing dirt on him. He then had composed himself as best he could, letting the General's façade fall on his face, and headed east, unaware that his friend Atticus had suffered a similar end.
On one day alone, he had lost two of the most important people in his life.
His mind returned to the present. From his right hand hung the decapitated head of Decebalus, already so decomposed that there was no blood left inside. The coward had tried to escape to Ranisstorum and, in his last desperate moments, committed suicide when Marcus and another officer, Tiberius Maximus, were hunting him down.
Finding his enemy defeated by his own demons was an anticlimactic moment, given the events of the previous days. Tiberius circumambulated towards Sarmizegetusa again, while Marcus and his legion, along with Atticus’, returned to Rome.
He was defeated, physically and mentally. Marcus just wanted to finish that damned mission and return to his villa. An empty one, devoid of a family he once revered.
In the blink of an eye, he found himself in the throne room, with Emperor Traianus staring at him, a sardonic smile painting his lips. After placing the head of Decebalus at the feet of the Emperor, he gave his last report of war. When the time came to deliver the news that his son-in-law, General Atticus, had perished in battle, the smile faded from Traianus’ face. That would be a hard blow to recover from.
Marcus explained the details that had been entrusted to him, omitting the death of his firstborn and ending with the fact that Atticus’ legion was carrying his corpse through the streets of Rome at that very moment, heading to the basilica of the Domus Flavia to begin with the funeral rites.
At least one of the two would have proper burial.
He said goodbye with deferential courtesy and shuffled out of there. He still had one last assignment: to inform the wife of General Atticus and daughter of the Emperor, you.
With heavy feet, Marcus ambled towards the most private wing of the Palace, the Domus Augustana. One of the maids guided him through the unfamiliar corridors, leaving him in front of a basin raised on a half column. Marcus took the hint, realising that there was still dirt—and specks of dried blood—embedded in his face. He did as he was asked, drying his skin with a linen cloth, before resuming his pace.
Finally, they stopped in front of double doors, and the maid knocked.
A minute later, they swung open.
Steeling himself for what was to come, Marcus bowed his aching back, keeping his eyes on the expensive stone that lined the floor.
“Domina mea (my lady),” he greeted you with deference.
Keeping busy while worry stalked the back of your mind was a colossal task. One you should have been used to by now, but it was nonetheless nerve-wracking.
Having to wait around until you heard news from your husband was not how you wanted to spend your days, but for love you had to. For Rome, you had to. Your husband, Resius Atticus, was your father’s most trusted ally, which meant he was kept away from you for long nights.
You flicked through the pages of the shabby parchment, its ink slowly fading with the passage of time. Finding yourself reading the same paragraph again, you decided to put it aside. You curled up on the chaise lounge, hugging your knees as the sun filtered through the slit window — a ray of sunshine kissing your skin, leaving a warm trail.
Closing your eyes, you revelled in the rare moment of quiet, of peace, a smile lingering on the corners of your mouth.
A knock on the door swept the instant away, and then your heart fluttered uncontrollably.
Today was the day when Resius was meant to return. To his duties in the court, but also to you. You looked forward to settling back into a routine with him, lazy afternoons spent by the private gardens, talking sweet nothings to each other. Despite the years spent by his side, you didn’t tire of him, of your unbreakable relationship.
So, when you swung the double doors open with a pearly smile tugging at your lips, you did not expect to see your husband’s best friend instead.
Your heart suddenly stopped in your chest, swelling to an uncomfortable point. It stretched, a crawling feeling tearing your skin apart from the inside out.
Widened eyes, they locked on his, searching for answers and finding none. Marcus wore an impassible expression, but the way he averted his glassy eyes told you everything you needed to know.
This could only mean one thing. Your worst nightmare taking form, escaping from your dreams and filtering into reality.
Still shocked, you saw the server scurrying away, leaving you alone with the General — but not your General.
“May I come in, Augusta (Imperial Princess)?” his soft voice broke through your blocked eardrums.
Jarred, you nodded, stepping aside to let Acacius in.
You stood there, numb and confounded, your brain trying to find another reason for General Acacius’ visit.
“Please, let us sit down,” Acacius spoke gently, a firm hand on the small of your back guiding you towards the chaise lounge.
This truly felt like a dream, ethereal and foggy, something your vivid imagination had come up with during an unrequited afternoon nap. That had to be it, because this could not be it. You still had a thousand lives to live besides Resius — you had prayed to the Gods for his safe return and they never failed you.
Under Acacius’ direction, you sat down, the pillow underneath giving way to the weight of both of you.
“Domina mea, I regret to be the bearer of bad news. General Atticus perished at the mercy of a Dacian sword, defending two of his fallen soldiers from certain death,” his words shook your system, the numbness taking hold of all your being.
Silence lingered, and you both sat there with eyes fixed on nothing.
This just wasn’t real, couldn’t be. You refused to register such cruel information, shaking your head to unhear what had been spoken aloud.
“No, you have to be wrong, Acacius. I am sure you are,” you finally replied, eyes looking for his tired orbs. A hand flew to one of his resting on his knee, squeezing it tight. “You are wrong. This must be some twisted joke.”
Acacius’ sight did not lie though. You could see the pain emanating from his eyes, the utter bareness they exuded. With pursed lips, he just stared at you, his free hand hovering over yours on his knee until he stroked it warmly.
“I am truly sorry, Domina mea. I… I wish I was lying,” his voice faltered momentarily. “I lament not having been by his side. Had I been, I would have gladly traded my life for his. I would have…”
Acacius did not finish the sentence, because the wail that tore through your throat interrupted him. A fresh wound split your chest in half, all emotions pouring out in a sudden burst. Tears welled up, blurring your vision, and you clutched at your chest, your lungs shrinking with your heart. A burning sensation filled you and then deserted you, leaving you empty, cold — broken.
Losing Resius was a death sentence to your heart, to your soul. To all you were and would be. Life would not—could not—be the same if he was no longer brightening it for you. Hope was no longer your companion, the easy happiness that usually shimmered within you all gone with the blow of a few simple words.
Something crawled inside you, twisting and twitching and breaking and consuming. Something dark, something sad, something shattered. Grief suffocated your heart. This was not pain, this was torment. Living hell.
The raw intensity of it all clouded your mind. Your fractured soul looking for a chink of solace, wanting to cling onto a sliver of hope. Before thinking, you let go of the dam of your emotions, sobs flooding your mouth, as you turned around and hugged Acacius.
Little did it matter the blood and dirt on his worn armour, you needed the comfort of a friendly shoulder. Acacius would understand your pain, the suffering that crushed your soul, because he had also lost his best friend. The two of them had been inseparable for decades — you both had lost someone important that day. He would understand. You knew he did.
Threading your arms around his shoulders, you cried your sorrow in the crook of his neck, kind palms rubbing your back, commending your pain to leave your body. So, you wept until your eyes were bloodshot, until they itched and dried like a river during the worst drought of the century. Trickles of tears stained your cheeks, lashes clumping together under the heaviness of tearful dew.
Time was lost to the dragging pain, and only when Acacius’ hands stroked your shoulders, did you venture a look in his direction, leaning back. The naked expression on his face told you how much agony he carried. The soreness his eyes distilled was on par with yours.
“I am sorry for your loss too,” you offered your condolences. After all, he had lost his best friend. “I trust that your son Augustus found his way back home safe.”
Before their departure, Acacius and his son had paid you both a visit, a meal shared at night between old friends’ jests and company. You remembered Augustus’ enthusiasm to make his father proud on their first campaign together. How Acacius had looked at his heir with adulation and pride — the apple of his eyes. Acacius’ wife had died during childbirth, which had only reinforced the close relationship between father and son.
A feeble smile loitered on his mouth, a brief nod putting your mind at ease. Neither of you needed more suffering tonight.
“He is resting now,” was his succinct reply.
But Acacius always was, so his reassurance soothed your soul a little.
At least Acacius and his son had made it out alive.
#fic: per aspera ad astra#marcus acacius#general marcus acacius#marcus acacius x reader#marcus acacius x you#marcus acacius x female reader#marcus acacius fanfiction#marcus acacius fic#gladiator#gladiator au#gladiator 2#gladiator 2 fanfiction#pedro pascal#pedro pascal character#pedro pascal fanfiction#pedro pascal x reader#pedro pascal fic#pedro pascal fandom#pedro pascal cinematic universe#ppcu#pedro pascal x you
247 notes
·
View notes
Text
Życie to sztuka wyboru Jeśli bierzecie sobie faceta, którego łatwo sobie podporządkować, nie narzekajcie, że jest nudny. Jeśli wybieracie gościa, który ogląda się za każdym kawałkiem cycka, nie dziwcie się, że was zdradza. Jeśli bierzecie sobie gościa, który zarabia pieniądze akceptujcie, że ceną za to jest to, że go nie ma w domu i nie ma dla was czasu. Lubi imprezować? Będzie imprezował. Lubi pić? Będzie pił. Walić kryształ? Będzie walił. Mężczyzna nie zmieni się dlatego, że jest z wami w związku. Nie zmieni się bo wy tego chcecie. Nie zmieni się mimo, że będziecie płakać. Zmieni się jak sam tego będzie chciał.
Piotr C. pokolenieikea.com
#milosc#mężczyzna#kobieta#polskakobieta#cytaty#polskichłopak#polskadziewczyna#cytatyżyciowe#cytatnadziś#inspiracja#miłość#cytatyomiłości#pokolenieikea#piotrc
276 notes
·
View notes
Text
Nudzi mi sie wiec sobie cos wstawie takiego w zasadzie dla siebie ale jak ktos to czyta to milego czytania zycze.
Moje cele na 20 lub 22 grudnia ostatecznie
-schudnac 5 kg
-dokonczyc wszystkie zamowienia
Rutyna ktorej chce sie trzymac
W szkole
-0,5l wody
-1 jablko lub nic
W domu
-obiad jak najmniej(bez przekraczania 200kcal)
-zaparzenie herbaty (0kcal)
i kawy (0-20kcal)
zeby sie zapelnic i uzupelnic płyny bo ja ogolnie mam problem z nawadnianiem sie codziennym :( jakos tak zapominam o tym ze mam pic wode lub poprostu nie mam ochoty
Z jedzenia to tyle potem co robie w pokoju
Jezeli cos jest do nauki to sie ucze a jak nie to pakuje sie do szkoly
17-20 robienie zamowien
20 prysznic itp do
20:30-21
21 cwiczenia
22/22:30 ide spać
Mam nadzieje ze taka codzienna rutyna uda mi sie schudnac minimum 5kg w 2 tygodnie MUSZE SIE W KONCU ZA SIEBIE WZIASC
Jeszcze nigdzie nie pisalam chyba mojej wagi przynajmniej sobie nie przypominam ale sobie zapisze tak poprostu
Sw- 50/51kg
Gw-45kg
Gw2-42kg
Gw3-40kg
Moim największym marzeniem jest 40kg jednak ciekawe jakie to uczucie jest miec 3 z przodu...
Mam 160cm wzrostu jakby ktoś pytal ale raczej nikt nie czyta moich postow tego typu dlugich bo i tak zadko sie zdarzaja lub usuwalam. Mysle ze pojde juz spać. Musze dbac o to by spac wystarczająco duzo bo wtedy metabolizm sie poprawia c;
To tyle jezeli ktos to czytal to zycze milego dnia/nocy/wieczoru :)
#chce byc lekka jak motylek#jestem motylkiem#lekka jak motyl#motylek any#ana quotes#chude jest piękne#chude nogi#chude uda#chudosc#chudzinka
67 notes
·
View notes
Text
HEEEEEEEJ MOTYLKI
Mam dzisiaj dobry humor! Byłam w szkole, miałam dzisiaj tylko 3 godizny. Wróciłam do domu i poszłam na drzemkę. Dzisiaj zjadłam około 400kcal i wydaje mi się, że sporo z tego spaliłam bo dużo chodziłam po mieście.
Chce być już chuda :c
Ostatnio mam kryzys i dosłownie jak patrzę w lustro to płaczę.. mam wrażenie, że jestem coraz bardziej obrośnięta tłuszczem... Cóż, mam nadzieję, że do końca roku uda mi się osiągnąć moje ugw! W sylwestra jadę z chłopakiem do jego rodziny i muszę się jakoś zaprezentować. Już się nie mogę doczekać jak wszyscy będą mówić jaka jestem chuda!!! Dzisiaj weszłam na wagę i przytyłam kilogram :// niby wiem, że może to być woda, ale jakoś mam wrażenie, że to sam tłuszcz. Od jutra mam zamiar codziennie ćwiczyć? Chyba zostanę przy limitach do 500kcal i ani jednej kalorii więcej bo jestem okropną ulaną świnią :c Od dzisiaj uznałam, że będę codziennie mówić o swoim dniu i o tym co zjadłam, co będzie dla mnie motywacją bo przecież kto chciałby się chwalić, że zjadł mnóstwo kcal... Bayooo ;*
#aż do kości#chce byc lekka jak motylek#chce być szczupła#chce schudnąć#chce widziec swoje kosci#az do kosci#bede perfekcyjna#chudzinka#gruba szmata#nie chce jesc#nie chce być gruba#nie chce jeść#chce schudnac#chce byc chudy#chce byc idealna#chce byc perfekcyjna#chce byc szczupla#chce być piękna#chcę być lekka#chcę widzieć swoje kości#chude jest piękne#chudzinki#chudość#chudajakmotyl#motylki blog#motylki any#jestem motylkiem#będę motylkiem#blogi motylkowe#za gruba
28 notes
·
View notes
Note
Czescc!!! Co tam u ciebie?? Jak sie trzymasz? Mega uwielbiam ciebie i twoj blog ❤️
Hej! Dziękuję! Bardzo mi miło 🩷 To naprawdę kochane słyszeć takie słowa. Cóż jeśli jesteśmy przy moim samopoczuciu, to nie obrazicie się, jeśli przy okazji odpowiedzi na to pytanie, wstawię daily, bo będzie to powiązane tak czy siak.
5:20 - Obudziłam się po 4 rano bo dulcobis zaczął działać. Na serio się uzależniłam od tego. Kiedyś nakurwiałam inne substancje a dzisiaj nakurwiam tabletki na sranie. Zrobiłam sobie czarną kawę bo po takich akcjach muszę czymś gorącym rozgrzać brzuch i zwykle jest to kawa lub herbata. Ale tak po prawdzie to stresuję się przyjazdem brata. Wczoraj dał znać, że wsiada do samolotu więc teraz pewnie będzie niedługo lądował. Mama mówi, że możemy się go spodziewać dzisiaj ok 20-21. Nienawidzę tego, że wyglądam jak gówno. Że ponownie on mnie zobaczy jak wieloryba. Popłaczę się. Nic nie poradzę, że to mnie tak obchodzi. To żenujące i śmieszne, że zdanie brata (którego widzę raz na ruski rok) na temat mojego wyglądu mnie obchodzi bardziej niż zdanie chłopaka. Zaraz nałożę farbę na włosy żeby odświeżyć kolor, ale czekam aż będzie spokój i rodzice pojadą na zakupy. Wczoraj skończył się remont łazienki i dzisiaj tylko sprzątnąć. Nareszcie się mogę umyć jak człowiek i wziąć sobie kąpiel w wannie.
7:00 - siedziałam w wannie prawie godzinę po nałożeniu na włosy odżywki i farby. Ja zawsze nakładam na suche włosy pod warunkiem, że je wcześniej umyłam i wysuszyłam. Kolor wtedy lepiej mi się trzyma a przynajmniej mam takie wrażenie. I generalnie to uczucie świeżo ogolonego ciała jest zajebiste. I jak jeszcze pachnie pianką do golenia. Tak, jestem dziwaczna, że to lubię? Nevermind. Zrobiłam dojebaną skin-care ale dalej czuję się jak psie gówno na chodniku. Zostało mi dziś jeszcze ogarnąć pokój i nie spierdolić f@sta bo wczoraj znowu zaczęłam. Waga mi skoczyła do prawie 92. Kurwa 92 gdzie było już 89! Jestem wkurwiona, załamana i rzygać mi się chce samą sobą. Z jednej strony fakt, że brat przyjeżdża ma taką zaletę - nie będę jeść przy nim, bo się najzwyczajniej w świecie wstydzę. Jeśli jakaś gruba osoba wam powie, że nie ma problemu z jedzeniem przy kimś to albo kłamie, fałszywa szmaciura albo jest jakimś nad-człowiekiem. Albo po prostu ja tak mam. Dlatego wyjście ze znajomymi czy chłopakiem czy rodzinie i jedzenie przy nich jest tak stresujące. Już nie chodzi o kcal - tylko o bycie ocenianym "a ten grubas znowu żre". I to w 99% dzieje się only in my head ✨️ale✨️
13:30 - brat zadzwonił, że jest już w Polsce i ok 20-21 będzie w domu. Boże ja nie czułam takiego stresu przed maturą. Wciąż boli mnie brzuch po dulcobisie. Ogarnęłam łazienkę i duży pokój więc to kolejne co odpada do sprzątania przed świętami.
Pogadałam trochę z C. i musiałam brzmieć serio jak przybita, bo zapytał czy coś się stało. Pół-prawdą powiedziałam że trochę się stresuję przyjazdem brata bo chcę żeby wylądował samolotem szczęśliwie (nie powiem przecież prawdy bo to jest tak absurdalne że śmieszne no a poza tym...nie przyznam się że się głodzę yk. Mimo że C. zna wersję że jestem na "diecie" ale na jakiej konkretnie to inna sprawa).
#chudzinka#gruba szmata#aż do kości#bede lekka jak motylek#bede motylkiem#blogi motylkowe#chce byc lekka jak motylek#chudej nocy motylki#nie chce być gruba#będę lekka#pamiętnik motylka#motylki any#motylek any#motylki#chudego dnia motylki#jeszcze nie motylek#lekkie motylki#az do kosci#chce widziec swoje kosci#chude jest piękne#nie chce jesc#chudosc#gruba świnia#gąsieniczka#za gruba#jestem gruba#gruba swinia#ulana kurwa#jestem ulana#ulana szmata
37 notes
·
View notes
Text
ೄྀ࿐ ˊˎ-
˗ˏˋ środa, 12 grudnia, 2024 ´ˎ˗
Dzisiaj postaram się krótko, bo naprawdę nie mam na nic siły, fizycznie, bo psychicznie jest w miarę stabilnie.
Dzisiaj zjadłam 9 pierogów, jogurt, 60g paluszków solonych i malutkie jabłko, wypiłam też witaminę C (obrzydliwa jest).
Oczywiście nie obyło się bez pieprzonego dulcobisu. Naprawdę staram się brać go jak najmniej… jeszcze do niedawna potrafiłam brać 6 tabletek w tygodniu (brałam po 3 na raz), teraz wzięłam dwie, ale to po raz pierwszy.
Wiem, że to skrajnie nieodpowiedzialne, no tak… ale no cóż ja poradzę, że nie umiem inaczej. To tak trochę jakby powiedzieć uzależnionemu, żeby nie brał tego, co bierze, ponieważ bądź co bądź mogę powiedzieć, że powoli znów się uzależniałam od tego gówna, chociaż teraz staram się jak najmniej.
Dzień dzisiaj w miarę udany, nie ukrywam, mogło być lepiej.
M odezwał się po tygodniu SZOK!!! W końcu się doczekałam czegokolwiek. Tzn… ja nawet nie czekałam na wiadomości. Tak dzisiaj o nim myślałam, ale nie wiedziałam, że do mnie napisze.
Pobrałam dzisiaj Boo, te całą apkę do poznawania ludzi, tudzież randkową, jak zwał tak zwał. Poznałam jednego gościa, który mieszka niedaleko mnie i fajny flow nam się udało złapać.
Ogólnie byłam mega sceptyczna co do aplikacji stricte randkowych, ale… może to wcale nie jest aż takie złe. Nie wiem, dla mnie to jakoś uwłaczające. Nie wiem czemu… nie oceniam też innych ludzi przez pryzmat tego, wiadomo, jak ktoś lubi używać to nie mnie oceniać, tym bardziej, że teraz sama korzystam.
Gość ogólnie rok starszy ode mnie, całkiem fajnie gadka leciała. Wydaje się spoko materiałem na ziomka do wychodzenia na jakieś piwko czy w ogóle na jakikolwiek meet up. Wiadomo, nie nastawiam się na bóg wie co, bo to bez sensu, już raz tak było i co? Teraz tkwię w czymś co nawet nie wiem czym jest tak for real, dla mnie dziwna relacja, mimo, że dalej go lubię.
Anyways, gość mówił, że możemy w weekend wyskoczyć na jakieś piwko, żeby się spotkać, pogadać, powymieniać etc. W sumie… czemu nie? W końcu to nie ktoś, kto przyjeżdża do mnie z drugiego końca polski.
Jutro mamy obgadać to, co jak i gdzie. Mam nadzieję, że wypali i będę zmuszona wyjść z domu w końcu. Moja matka też nie może mnie wiecznie trzymać w domu. Z resztą, ja z alkoholem jestem bardzo ostrożna, bo wiem jak to się u mnie kończy. Włącza się tryb samolotowy mojego umysłu i odcięcie, jestem w siódmym niebie i mogę zdobywać kurwa mac góry.
Poznałam też innego gościa, też ma na imię tak samo jak M i trochę śmieszne to jest tbh… nie wiem czemu, ale cóż… tak… jest taki grzeczniaczek… jak D, tak samo mam wrażenie. Tzn, przypomina mi go wizualnie, ale takie misiaczki w garniturkach to nie dla mnie… ;/
Also, odbiegając od tematu, dziękuję @miss-howletts za wydanie opinii na temat tych batoników, może się skuszę i kupię je następnym razem jak będę w rossku.
Po trzykrotnym sraniu w ciągu dnia po zjedzeniu ważę 64.9, czyli waga spadła, bo ważyłam 65.3 jak się ważyłam po południu.
Jutro też wrzucę coś na ząb, zwiększę limity i nie będę nakładała na siebie takiej presji, ponieważ mi to nie służy, a na siłę chciałam wyżyć na 500 kaloriach, gdzie średnio spożywam 800 dziennie.
Chciałabym się też pochwalić!!!
#bede motylkiem#będę motylkiem#b─öd─ö motylkiem#chce byc chudy#chce byc idealna#chce byc lekka jak motylek#chce byc perfekcyjna#chce byc piekna#chce być piękna#chce być szczupła#chudej nocy motylki#blogi motylkowe#lekkie motylki#motylki blog#motylki any#jestem motylkiem#motylki w brzuchu#chude motyle#chce czuc kosci#chce schudnąć#chce schudnac#chce byc szczupla#chce widziec swoje kosci#chcę być lekka#chcę widzieć swoje kości#nie chce być gruba#nie chce jesc#nie chce jeść#nie bede jesc#nie jestem glodna
21 notes
·
View notes
Text
Musiałam wyżygać rozdygotanie emocjonalne i takie luźne rozkminy
9-12-2024
Mam za sobą fantastyczny weekend - w końcu odpoczęłam. Miło spędziałma czas. Poczułam sie zarazem optymalnie zmęczona i przyjemnie zafascynowana nowymi odkryciami. Zabraliśmy moich rodziców na Jarmark Bożonarodzeniowy w Dreźnie, zwiedziliśmy miasto. Było miło.
Zrobiłam też test i mam kolejny certyfikat na koncie.
Oglądałam fajny film, mam urocze skarpetki, czytam fajną książkę (w audiobooku ofc), ALE jedna wiadomość od siostry rozwaliła mnie totalnie. Złośliwa i mała wiadomość - znowu próbuje rozpętać burzę o coś, co wyjaśniłam jakieś 6 mc temu, a wcześniej rok temu, a wcześniej jeszcze kilka razy... a co w ogóle miało miejsce albo dwa lata temu, albo nawet trzy lata temu.
Siostra zapytała mnie wtedy "o której będę?" (u niej, w domu, gdy jeszcze nie miałam biletu, nie miałam NIC, wszystko zależało od tego o której wyjdę z biura, a to zależało od tego kiedy ukończę swoje biurowe obowiązki - a dużo tego było tamtego dnia, dopiero po wyjściu z biura miałam kupić bilet na pociąg, a wiadomo, jak z pociagami bywa, czasem się spóźniają, czasem uciekają, a potem zobaczymy o której do niej dotrę... a! I jeszcze po drodze wtedy miałam chyba jej zakupy zrobić, bo miałyśmy u niej robić przetwory). I tu wyszło zarazem - a) zła komunikacja, b) robienie założeń, c) dopisywanie intencji.
Tamtego dnia siostra dzwoniła już drugi albo trzeci raz domagając się informacji, kiedy będę, a ja jej mówiłam, że nie wiem, że teraz mam urwanie głowy w pracy, że jestem na tym skupiona, że po pracy dam jej znać, że pewnie po piętnastej dopiero się urwę (z pracy).
Z mojego punktu widzenia prawda: będę PO PIĘTNASTEJ, bo wcześniej nie dam rady wyjść z biura, od piętnastej do dwudziestej jest cała rozciągłość godzin i trafię do niej najprędzej jak się da.
Dla mojej siostry to znaczyło, że będę u niej między 15:00 a 15:30.
Dałam jej znać, jak wyszłam z biura, że jestem w drodze, o której mam pociąg (jakoś tuż po piętnastej odjeżdżał), a ona cały dzień potem zrzędziła, że nie szanuję jej czasu, bo miałam być PO PIĘTNASTEJ! I mnie wtedy zatkało, bo niby JAK miałam być u niej, chociażby na logikę, po godzinie 15:00, jak wie, że do 16:00 miałam pracować? Jak słuchała, że jestem w biurze, że mam masę służbowych dokumentów do wykonania - mówiłam to nie raz, mówiłam, że nie mam czasu, bo jestem w pracy, że nie będę mogła z niej wyjść wcześniej niż o piętnastej - więc nie ma sensu do mnie wydzwaniać od 12 do 14 co chcę, jeżeli się umówiłyśmy, że przyjadę do niej PO PRACY z której się chwilkę wcześniej urwę pracując zdalnie.
Dla mnie cała komunikacja tamtego dnia była legit - dałam jej tyle razy znać, że jestem zajęta pracą służbową, a potem z przyjemnością wpadłam do Kauflanda na zakupy. Byłam u niej tuż przed 17. Zrobiłyśmy te przetwory, wypiłyśmy kawę i już o 21 byłam w pociągu powrotnym do domu.
Dla mnie wszystko było ok.
A dla mojej siostry tamten dzień to powód do olbrzymiego bólu dupy (chociaż wtedy wcale tak bardzo zła nie była - wyjaśniłam jej wtedy jak sytuacja wyglądała z mojej strony, a ona wyjaśniła, że chciała się umówic na godzinę).
Obydwie poczyniłyśmy założenia - ona ewidentnie uznała, że JASNO zapytała na którą godzinę się umawiamy (to nie to samo co pytanie "o której będziesz?"), a ja uwiązałam się tego, co mi mówiła: że ma wolny dzień, i tak nie ma nic zaplanowane, że się nudzi, więc jak będę to będę i będzie dobrze.
No ewidentnie nie.
I nie podważam tego - ja nie wiedziałam, że ona chce poznać sztywną godzinę (zresztą to nie ode mnie zależało, a od pociagu... dotąd nie kminię, jak jej się składało to co tamtego dnia ode mnie słyszała, gdy wydzwaniała do mnie do pracy i gdy jej mówiłam, że nie mogę jej jeszcze określić, bo muszę skończyć pracę... nie przyjęła tego do wiadomości? Lekceważyła moją pracę? nie wiem), a to dla niej było równoznaczne z lekceważeniem jej osoby. Przykro mi, nie miałam takich intencji.
Ja się czułam lekceważona tym, że nie przyjmowała do wiadomości, że nie mogę bardziej określić czasu przyjazdu niż "popołudniu" lub "po pracy". Nie miałam możliwości tego sprawdzić wtedy. Bo byłam w pracy.
No i dziś znowu to wywlokła.
A złośliwie to wywleka często... jakoś latem też wywlekła ni z tego ni z owego. Ja poczułąm się zła i zraniona - bo kurde, nie będę za to przepraszać do końca życia! Było wyjaśnione? Było! Zła komunikacja? Ech, no włąśnie, bo każdorazowo przy tej okazji siostra zapomina to czego się dowiedziała i mój punkt widzenia tamtej sytuacji. Pamięta jedynie, że się spóźniłam, byłam przed 17, a miałam być "po 15". I za każdym razem od początku wyjaśnianie nieporozumienia, które wtedy zaszło. Ona to przedstawia jako moją winę. Wykpiewa, wyśmiewa. Ech, mój chłopak wtedy włączył się do rozmowy wyjaśniając, że jego zdaniem mam coraz lepszy tajming, że on bardzo przestrzega punktualności (tak, jest na tym punkcie wyjątkowo wrażliwy) i widzi jak duże postępy poczyniłam ze względu na dobro naszego związku xD, a tym bardziej: po poznaniu diagnozy na ADHD i faktycznie działających metod na punktualność.
Tego siostra sie wtedy nie spodziewała.
I tak to trwa - ja jestem w widoczny sposób bardziej wrażliwa na kwestie punktualności od czasu diagnozy na ADHD, bo już wiem jak sobie pomóc, a moja sitra jakby DOPIERO po tych ponad 30-latach wspólnego życia dopiero teraz zauważyła, że miewałam timeblindness i postanawia z tego uczynić moją największą wadę, wykręcić ją jako moje celowe narzędzie opresji wymierzone w nią i rozpętywać o to dziecinną gównoburzę w randomowych sytuacjach, aby było mi przykro.
Po chuj?
Za bardzo w tym jestem (tj. zaangażowana emocjonalnie), żeby to zrozumieć.
Nie rozumiem.
Dziś, randowmowo postanowiła wysłać mi dziecięcy zegarek jej synka i przytoczyć rozmowę jaką prowadziła z mężęm: że zegarek dobry dla małego, ale też dla Vill.
I dodała w smsie, że to tylko żart i żebym się nie obrażała.
No... uznałam, że żart niezabawny, ale wiąż jednak żart. "Chodzi o spóźnienia?" i wyjaśniłam jej, że to nie chodzi o to, że nie mam problem w rozumieniu zegara. Podesłałam jej kilka reelsów wyjaśniających timeblindness - życzliwie, zabawnych, ale ze zrozumieniem z czego to wynika, a nie z założeń osób neurotypowych na temat lekceważącego podejścia do czasu i innych ludzi reprezentowanych przez te osoby atypowe (my cholernie się staramy, nie lekceważymy, wręcz przeciwnie - zawsze jestem przygotowana wcześniej przed wyjściem, ale jak założę buty, to zapominam, gdzie odłożyłam klucz/torebkę/słuchawki aby ich nie zapomnieć zabrać, a jak ich szukam, to wpadam na masę innych problemów np: czy zabrać rękawiczki czy nie, gdzie położyłam kurtkę itp ... To jest wykańczające).
A siostra znowu wyszła z "nie zasłaniaj się ADHD! Jak masz ADHD to masz obowiązek lepiej planować czas, a ty wtedy powiedziałaś, że będziesz po 15, a byłaś przed 17!" - no i znowu, o rzecz sprzed lat. Jakby NIC co się wydarza teraz, co już nie raz ustalałyśmy, że w takim razie ZAWSZE będziemy się umawiać NA GODZINĘ i tych godzin zawsze przestrzegam od tamtego czasu, aby było fair.
Ja nie wiem skąd ten pomysł, ze jak ktoś ma diagnozę to "nie musi nic z tym robic"? Przecież diagnoza uwaglnia, po porostu przestajemy się TAK BOLEŚNIE I MĘCZĄCO maskować, niektórych rzeczy nie zmienimy i nigdy nie będą w nas funkcjonować jak u neurotypowych. Po prostu. I to okay. Jesteśmy różni. Ale decydujemy, gdzie się możemy spotkać. Tym czasem od siostry słyszę "masz być teraz jeszcze bardziej skupiona na tym, aby maskować, że masz ADHD i NIE MOŻESZ mieć żanych objawów, skoro masz już leki i diagnozę" - jak masz urwaną nogę to nie odrośnie do cholery! Mam inaczej zbudowany mózg. Nie działają u mnie metody, które działają u kogoś innego. Ech - na przykładzie dysleksji jej to wyjaśniałam - ten przykłąd łapie, bo latami widziała jak to działa, jak funkcjonuję jako jej starsza, oczytana siostra, która zdawała testy wiedzy z ortografii na 5, a wypracowania siała od błędów i literówek (treść ważniejsza od formy). I to potrafi przyjąć i nie dyskutuje z tym. ALE gdy słyszy "ADHD" to momentalnie się odpala...
Cholernie jest mi przykro. Wiem, ze ona jest dlako, a ja nota bene jestem w pracy gdy to pisze, ale strasznie mi przykro... Neguje się wciąż to kim jetsem, jaki progres poczyniam... wyciaga ten przykład z przed lat jako dowód na mój... brak odpowiedzialności, lekceważenie, głupotę, jako oprawczynię, która zadała jej krzywdę. Odmawia przyjęcia do wiadomości, że to było zwykłe niedogadanie się. Że nie było w tym złych intencji.
I to tak z dupy - dzieląc jakiś durny żart z mężem, w ramach wspomienia wydarzenia, które zawsze budzi silne emocje i ostra wymianę zdań.
Po co?
Nie rozumiem tego.
Płakać mi się chce.
Mam dziś jeszcze 4h roboty, a po rpacy robię projekt zaliczeniowy z koleżanką z grupy. A potem siadam do wykonania innego projektu zaliczeniowego - graficznego.
Dosłownie wczoraj, myjąc naczynia po podróży z Drezna (przygotowałam nam termosy z kawą, z herbatą) myślałam o tym, że zejście z tego poziomu stresu, który mam obecnie w życiu zajmie mi wedle literatury 3 mc.
Brakuje mi podróży, marzę o tym by podróżować i pracować zdalnie. Robić kontent z galerii sztuki. Kocham design i sztukę. I architekturę - dojrzałam do tego co kiedyś forshadowała moja kuzynka: żeby wrócić do architektury. Nie do bycia architektką, a do bycia entuzjastką formy, technologii, myśli projektowej. To są te aspekty, które uwielbiałam w studiach, a których nigdy nie zaznałam w pracy zawodowej (która była koszmarnie nudna, odtwórcza, bez zachwytu nad formą, bryłą, proejktem, historią - wszystko musiało być po prostu... zgodne z przepisami i tyle... budownictwo, ale design).
Westchnęłam wtedy ciężko - jeszcze prawie dwa lata tego kołchozu z brakiem czasu przez studia. Lubie studia. Ale jestem tak zmęczona, że nie mam przestrzeni na cieszenie się z nich.
A potem pomyślałam, że już sam związek, przed studiami, był dla mnie stresujacy i obfitujący w CHRONICZNY BRAK CZASU. Bo zrobiło się dwa razy więcej rodziny do odwiedzenia i dwa razy więcej przyjaciół do zadbania. Przecież ja już wtedy narzekałam na brak czasu.
:(
A teraz do tamtego okresu tęsknię - bo było mniej stresująco, a i tak bardzo męcząco...
Nie wiem...
Mam teraz totalny mindfuck, boję się (bo nadal ręka mi nie działa), myślę o tym co bedzie dla mnie dobre, komfortowe... i ciężko mi... Nie wiem co dalej, póki co chcę, aby dalej było po prostu tak... SZYBKO i ciężko.
Żle mi... ale zarazem widzę, że jest dobrze, że dbam o siebie. Umówiona jestem do gina, pójdę do fizjo, byłam z rodzicami na jarmaku. Było super.
Po rostu trudno mi od kilku lat o równowagę, taką dobrą.
20 notes
·
View notes
Text
bilans — 04.12.2024 !
c o j a d ł a m ? ? :
rano ok. 8:30 : jajecznica na maśle, z sosem cebulowym + bułka z pasztetem = 597 kcal
ok. 12:00 : ciasto = 350 kcal
ok. 14:30 : male “ pączki ” z kremem pistacjowym = ok. 290 kcal
20:30 : gorzka czekolada = 100 kcal
Ł Ą C Z N I E : 1337 kcal
s p a l o n e ( t r e n i n g + k r o k i , i t p. ) :
trening : —
kroki : 145 kcal
b i l a n s :
1337 kcal - 145 kcal = 1192 kcal / 1300 kcal
notka :
dzisiejszy dzien byl w porzadku! byłam w rossmannie i kupiłam tabletki 2beslim. idk, czy zadziałają, ale mam dużą nadzieję, ze chociaż po hamują mój apetyt. kupiłam też sobie kredkę do brwi i naszyjnik !! jutro też jadę do babci więc sobie zrobię mały detox od większości rzeczy. a dzisiaj to głównie byłam w domu nic ciekawego..
#blogi motylkowe#chce byc idealna#ana motylki#motyle w brzuchu#kocham ane#motylek any#chce widziec swoje kosci#nie bede jesc#chudosc#chude jest piekne#będę motylkiem#jestem motylkiem#motylki w brzuchu#bede lekka jak motylek#bede motylkiem#chce byc lekka jak motylek#chudej nocy motylki#lekkie motylki#chude jest piękne#chudzinka#chudajakmotyl#nie chce jesc#nie chce być gruba#chcę być lekka#będę lekka#będę szczupła#bede perfekcyjna#będę idealna#bede idealna#nie będę jeść
20 notes
·
View notes
Text
Every time, there is a festival in Mondstadt, (especially Windblume) Venti drags you from Dragonspine to the city, to celebrate and drink, (also to force you to socialize with other people).
You don't really like leaving Dragonspine or being in the sun, but you do it because you love him (and he gave you more apples than usual around this time)
Classic Extrovert x Introvert
78 notes
·
View notes
Text
two boy best friends
36 notes
·
View notes
Text
Motylki ile wy cwiczycie dziennie?
Osobiscie robie 45 min cwiczen z yt bo nie moge chodzic na silownie +3,5 km drogi do domu z plecakiem nie zawsze sie udaje to wtedy dokladam cwiczen a w weekendy robimy godzine z kawalkiem cwiczen i nwn raz czuje ze to za malo raz czuje ze nie mam sily na nic (np dzis :c)
Plus jeszcze czuje sie gownianie bo sobie wymyslilam biol chem mat i kurwa np w przyszlym tygodniu bede miala czas tylko na nabijanie tych krokow z plecakiem i 20-30 min cwiczen bo nie dosc ze mi wrzucili 2 wazne i glupi sprawdzian to jeszcze mam 4 razy w tygodniu na 7 rano 💀
Anyway prosze powiedzcie i chudego piatku!!
#blogi motylkowe#chcę widzieć swoje kości#chude jest piękne#chudej nocy motylki#chudzinka#motylek any#az do kosci#będę motylkiem#będę szczupła#pragnę chudości#trzymajcie się chudo#chudosc#motylki blog#jestem motylkiem#motyle w brzuchu#motylki any#anadiet#chcę być lekka#chce byc lekka jak motylek#bede szczupla#chce widziec swoje kosci#chce czuc kosci#tluszcz#bede motylkiem#bede lekka jak motylek#nie chce być gruba#nie chce jesc
21 notes
·
View notes
Text
Gianfranco Fini, "Programma" wall lamp,
Aside from Mario Vento who worked under a few aliases, Gianni Colombo, Rinaldi Cutini, Fabrizio Cocchia and Gianfranco Fini were among the designers creating new forms in lighting. The lights produced by New Lamp spoke to the future; the designs were inspired by artistic movements such as Kinetic Art and Concrete Art but they also referenced Art Deco forms.
Handmade by local artisans and made of the highest quality to order, each New Lamp design was produced in small quantities — from singular, one-of-a-kind works and editions of five or six to more popular pieces in editions of no more than 100 examples.
In total, New Lamp created at least forty-five lamp models. Sparing no costs on craftsmanship or materials, New Lamp’s inventive and sculptural productions captured media attention and its lamps were featured in publications of the period including Domus, Abitare and Casa Vogue. Despite the enthusiasm for New Lamp, the company only lasted a few years closing in 1973 – 1974.
New Lamp Co., Italy, c. 1970,
Stainless steel, methacrylate plastic,
41 h × 41 w × 6 d in (104 × 104 × 15 cm)
#art#abstract#abstraction#forms#sculpture#minimal#kinetic#new lamp Co.#1970#italy#stainless steel#methacrylate#programma#gianfranco fini#wall lamp
28 notes
·
View notes
Text
– Czego się boisz? – zapytał. – Że nie robię różnych rzeczy – wyjaśniłam. – Nie podróżuję dostatecznie dużo. Nie oglądam mądrych filmów. Nie czytam mądrych książek. Nie rozwijam się. Zamiast tego siedzę w pracy, a później w domu piję i rozmawiam przez telefon ze swoją przyjaciółką– wyznałam. Słuchał. – Cały problem polega na tym, że ja cały czas jestem tą dziewczyną z liceum, która zamykała się w pokoju, włączała muzykę i chciała być sama – powiedziałam. – Czuję, że żyję nie tak, jak powinnam żyć. Że coś mi umyka. Chyba za dużo mi umyka – dodałam z żalem w głosie. – A później zaczynam się bać, że za chwilę się zestarzeję i już nie będę ładna. Że wszystko przeminie. - Piotr C. - powieść o emocjach: “# To o nas”
#milosc#mężczyzna#kobieta#polskakobieta#cytaty#polskichłopak#polskadziewczyna#cytatyżyciowe#cytatnadziś#inspiracja#miłość#cytatyomiłości#pokolenieikea#piotrc
151 notes
·
View notes