#φιλοσοφιες

[xehasmenesithakes]

Θελω γυμνη αληθεια να σου δωσω,σκεφτομαι

Καποιοι κανουν ερωτα τωρα, καποιοι βομβαρδιζονται ,καποιοι γελανε,καποιοι πεφτουν για υπνο και αλλοι ξυπνανε.

Και γω περπαταω στο δρομο με τα ακουστικα στα αυτια μου και τη μουσικη τοσο δυνατα σαν ασπιδα γυρω μου,τιποτα δεν μπορει να μπει στο κοσμο μου.

Τα φωτα,οι περαστικοι ,τα γεματα μαγαζια πανω στα πεζοδρομια οι μουσικες.Τα νιωθω ολα να με πλαισιονουν,αλλα δεν με αγγιζουν,τα διαβαζω σαν βιβλιο.

Καποιος πεθαινει τωρα,καποιος γεννιεται,κατι τελειωνει.Καποιος αναρωτιεται.

Αναρωτιεται αν αυτα τα τυχαια γεγονοτα,υπακουν καπου σε καποια αρχη μεγαλυτερη απο μας , συμπαντικη ισορροπια.Αναρωτιεται αν κρυβεται απο πισω μια πελωρια ζυγαρια.Μια ζυγαρια που χωρα να ζυγισει το βαρος ολου του κοσμου.Αναρωτιεται αν υπαρχει αντιβαρο.

Ο δρομος απο την δουλεια στο σπιτι,ειναι μακρης αλλα ομορφος.Εχω δοκιμασει ολες τις διαδρομες που θα μπορουσα να παρω και εχω κατασταλαξει.Αυτη ειναι η αγαπημενη μου.

Εχει ζεστα φωτα,και ωραια σπιτια ,εχει ανθρωπους οχι πολλους για να σε πνηγουν αλλα αρκετους για να νιωθεις τη ζωη γυρω σου.

Παρατηρω τα αυτοκινητα στοιχισμενα το ενα πισω απο το αλλο,κοιταω τα κοκκινα τους φωτα,την αντανακλαση των κοκκινων φωτων στα μαρμαρα των νεοκλασικων,Βλεπω τα κλειστα πατζουρια και τα παλια κουδουνια,Τα θερμα φωτα απο τα παραθυρα.

Καταπινω αυτη τη γλύκα και εστερνιζομαι την ομορφια ακατεργαστη,φιλτραρισμενη μονο απο τα ματια μου.Που αλλοτε ξεχνανε να την αφουγκραστουν και αλλοτε δεν χωρανε να την απορροφησουν.

Ανοιγοκλεινω τα ματια μου, και σκεφτομαι με ποσους διαφορετικους τροπους εχουν δει αυτα τα ματια τον κοσμο.Αν δεν ηταν κολλημενα πανω στο προσωπο μου,θα μου ηταν τοσο δυσκολο να δεχτω οτι ειναι τα ιδια δικα μου ματια.

Σημερα συνειδητοποιησα,οτι δυο ειναι οι στιγμες που σκεφτομαι κατι αληθινα δικο μου.Η μια ειναι οταν κλεινω το φως πριν κοιμηθω, και η αλλη ειναι εδω σε αυτη τη διαδρομη απο τη δουλεια στο σπιτι.

Σκεφτομαι οτι θελω να σου δωσω γυμνη αληθεια και ομορφια ακατεργαστη,μα πως να τα πιασω να στα δωσω;

Ταπεινες σκεψεις εχω.Ουτε τρομερα νοηματα ουτε συμπερασματα.Ταπεινες σκεψεις με σταθερο βημα στα ιδια πεζοδρομια.

Οι δικιες μου μουσικες

οι δικιες μου φθηνες φιλοσοφιες ,που μου τις πουλαω , και μου τις αγοραζω και ετσι συνεχιζω να περπαταω τα ιδια πεζοδρομια.

Κρατωντας μια ελπιδα στα χειλη και μια ενοχη στο λαιμο και αγνοωντας την γη που σειεται κατω απο τα ποδια μου.

Περπατω προς τελος του κοσμου,ονειρευομαι.

Δεν ξερω αν σκεφτομαι, νομιζω εγω μονο ονειρευομαι.

Νομιζω αν καποιος με ρωταγε ποια ειναι τα δυο πραγματα που κανω καλυτερα σε αυτη τη ζωη.

Το ενα σιγουρα ειναι να απολαμβανω τη μουσικη και το δευτερο ειναι να ονειρευομαι.

Χανομαι στα ονειρα τελευταια..

Η σκεψη ειναι μια σταγόνα θεου μεσα σε ολη αυτη την ευθραυστη ανθρωπινη υπαρξη.

Ειναι τοσο επικυνδινο να υπαρχει κατι τοσο ατιθασο μεσα σε κατι τοσο φυσικα ορισμενο.

Κατι αφθαρτο μεσα σε κατι φθαρτο.

Το αγαπω ομως

Εμενα αυτη η σταγονα εχει σβησει μερες και νυχτες δειψας.

αλλοτε σαν χαδι τη νιωθω στο μαγουλο

Αλλοτε σα χαστουκι

Αλλοτε παλι ειναι ευγενικη και μου επιτρεπει να σε αγγιξω ξανα απο την αρχη

Υπαρχουν στιγμες που θολωνουν τα νερα και με ψαχνω στους καθρευτες και ρωταω τα ειδωλα αν ξερουν που πηγα.

Και μετα με αγγιζεις και ξαφνικα το δερμα γινεται τοσο δικο μου ξανα και για λιγο το αισθανομαι.

Αλλα αληθεια αν με ρωτας νιωθω πως ολα οσα ειμαι ειναι αυτη η σταγονα.

Νιωθω οτι χωραω ολοκληρος,εκει

Στο δακρυ που διασχιζει το προσωπο σου

Στην αλμυρη γευση που αφηνει στα χειλη σου

Ολα,Τοσο εγω.

[mark-ella]

Η ιστορία δεν επαναλαμβανεται απλα και ξαφνικα ως εκ θαυματος. Εμεις της δινουμε το δικαιωμα να "επαναληφθει" επειδη είμαστε πολυ μαλακες για να αλλαξουμε και να μαθουμε απο οσα εχουν ηδη παει κατα διαολου.

[thinking-about-stars]

Οι Ανεμοδαρμένοι

Ποιος είν��ι ο άνεμος που σε κατευθύνει..; Σε ποιον παραδόθηκες, ποιανού τα θέλω καθορίζουν τον δρόμο σου; Ποιος αγ��ρας έγινε αφέντης και από πότε τον υπηρετείς;

Και αν στραφείς.. αν γύρεις έστω λίγο το κεφάλι να ζυγισεις την αντιθετη μεριά, τον πίσω δρόμο και στέκεσαι να αγναντεύεις απέραντα ανθισμένα λιβάδια με λουλούδια και βλάστηση να ξεχυλιζουν και να μην χωράνε στο ματι. Μα ο άνεμος θορώντας τη μορφή να κοντοστεκιεται και να ζυγιάζει φυσά θυμωμένα να πνίξει την επανάσταση, να ισοπεδώσει ότι αντιστέκεται, να παρασύρει σαν φύλο κάθε γνωμη, να τη στρέψει εκεί, όπου πάει. Και η γνώμη παλεύει, μάχεται με τον αόρατο μα τόσο υποσχόμενα επικίνδυνο εχθρό που απειλεί να την συντρίψει, να εκμηδενίσει κάθε πτυχή της διαφορετικότητάς της

Ας νικήσει αυτός που δεν φοβάται να χάσει..

[skepseis-pou-gyrizoun]

Και τότε το τρένο έρχεται.

Κάποιες φορές η ζωή μοιάζει σαν τότε που κατεβαίνεις να πάρεις το τρένο, ξέρεις ότι έρχεται αλλά μόλις κατέβεις στην πλατφόρμα όλες οι ενδείξεις είναι σβηστές. Παρόλο που ξέρεις τι θα γίνει, ξέρεις ότι έχεις κάνει τα σωστά βήματα για αυτό, αναρωτιέσαι, από μια ανόητη αφορμή και λίγο πριν το συμβάν, αν έχεις κάνει λάθος και πρόκειται να συμβεί.

[sympan-gemato-xaos]

Καλωσόρισες στην εποχή που όταν χορεύεις με την ψυχή σου, όλοι σε κοιτάνε λες και είσαι από άλλο κόσμο.

[pou-noikiazeis-to-oneiro]

Όταν ερμηνεύεις την τέχνη,ερμηνεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό,γιατί η τέχνη δεν έχει πρόσωπο παρά μόνο καθρεφτίζει το δικό σου,όπως κι εσύ βρίσκεις εσένα μέσα της.

[dazednymph-w]

03/09/2017

Θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου ρεαλίστρια. Συνειδητά ή υποσυνείδητα κρύβω πίσω από το προσωπείο αυτό την κατάθλιψη που με διακατέχει - οπότε ίσως λέω ψέματα στον εαυτό μου όταν υποστηρίζω ότι δεν είμαι απαισιόδοξη, μα απλώς ρεαλίστρια.

Μαλακίες όμως. Λέξεις είναι, απλές, που έχουν χάσει πια το νόημά τους.

Όταν εκφράζεις τα συναισθήματά σου - ή μάλλον, όταν εκφράζεις, στην προκειμένη περίπτωση, τις καταθλιπτικές σκέψεις σου - καταλήγεις να ωραιοποιείς συνειρμούς που θεωρούνται ψυχικά βλαβεροί. Ρεαλιστικό συμπέρασμα.

Κατακρίνουμε την ωραιοποίηση των ψυχικών και ψυχοσωματικών διαταραχών, του αυτοτραυματισμού και της ��υτοκτονίας, αλλά εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε τέχνη μέσω της οποίας εκφράζουμε θλίψη, πόνο, απελπισία, απογοήτευση. Διαβιβάζουμε μέσω της τέχνης αυτής ένα αίσθημα ψυχικής απόγνωσης, στεναχώριας και νοσταλγίας και το προωθούμε στο κοινό με την ελπίδα ότι θα αυτό θα ταυτιστεί και εμείς θα νιώσουμε λιγότερο μόνοι.

Τα πάντα για να ικανοποιήσουμε τον ανθρώπινο εγωισμό.

Μεταφέρουμε το αίσθημα αυτό και συνεισφέρουμε στη διατήρησή του. Όσο ωραία κι αν φαντάζει η τέχνη αυτή, άλλο τόσο βλάπτει το κοινό.

Αντικειμενικά. Ρεαλιστικά.

Η δημιουργία της εν λόγω "καταθλιπτικής" τέχνης αποτελεί μεν ένα μέσο έκφρασης των συναισθημάτων του δημιουργού, ένα είδος ψυχικού ξεσπάσματος, μια διέξοδο, δρα όμως και ανασταλτικά στην ανάπτυξη του συνόλου των συναισθημάτων αυτών για το υπόλοιπο κοινό.

Και ιδού το ερώτημα που κάνω η ίδια στον εαυτό μου: είναι ηθικό το να εκφράζομαι δημόσια, μέσω οποιασδήποτε πλατφόρμας, όταν η τέχνη που δημιουργώ μπορεί κάλλιστα να διεγείρει αρνητικά συναισθήματα;

Και μια πιθανή απάντηση σε αυτό το ερώτημα: γιατί η πρώτη είμαι;

Και μια άλλη πιθανή απάντηση: αφού είναι ο μόνος τρόπος να εκφραστώ ελεύθερα.

Και μια τελευταία: χέστηκα.

Και έτσι, ρεαλιστικά - γιατί η πλειοψηφία θα κατέληγε εύκολα στην τρίτη επιλογή - υπερνικά ο εγωισμός.

Ό,τι γράφω, ό,τι φωτογραφίζω έχει κάτι το σκοτεινό, το καταθλιπτικό. Συνεισφέρω και εγώ στην όλη αυτή ωραιοποίηση, όπως και τόσοι άλλοι. Και όσο και αν με ενοχλεί το αγκάθι αυτό, δύσκολα θα σταματήσω αυτό που κάνω. Θα συνεχίσω να συνεισφέρω κι εγώ άθελά μου κι ας γνωρίζω τις όποιες συνέπειες. Γιατί έχω ανάγκη να εκφραστώ. Όπως όλοι.

Ίσως από την άλλη να είμαι υπερβολική. Ίσως υπεραναλύω πολύ καταστάσεις που δύσκολα αλλάζουν. Δεν ξέρω καν γιατί μπαίνω σε τόσο κόπο να εκφράσω φιλοσοφικές ανησυχίες που δεν βγάζουν άκρη. Και ξέρω πως εσύ που το διαβάζεις αυτό θα σκέφτεσαι πόσο μαλακίες είναι όλα αυτά. Οπότε τονίζω πως δεν κατακρίνω την όποια έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων, καθώς και τη δημιουργία τέχνης μέσω αυτής, αναρωτιέμαι όμως τι είδους επακ��λουθα έχει η δημοσιοποίηση των προσωπικών προβληματισμών, όταν αυτοί προέρχονται από ένα συνονθύλευμα αρνητικών εμπειριών, πώς άραγε επηρεάζουν οι δικές μου σκέψεις αγνώστους, και αν ποτέ θα βρεθεί κάποιο προϊόν τέχνης που θα με επηρεάσει τόσο, ώστε να κλονιστεί ο ψυχισμός μου.

[annamaria16k]

Να αγαπάς, έστω και αν χαθείς εκεί μέσα,μόνο αυτό που θέτει σε άτακτη φυγή την τάξη σου

Gilles Châtelet

[wxsted-me]

Λάρισα,Άγιος Αχίλλειος, 6-7-2017

“Και τι πουτάνα είναι η ζωή εε;Σε πετάει στο κόσμο και ενώ εσυ ξέρεις ότι θα πεθάνεις αυτή να σου λέει ζήσε”.

[givepeaceeachance]

Ευρώπη. Μέρες του 2017 μ.Χ.

Ευρώπη. Μέρες του 2017 μ.Χ. Στην οδό ελευθερίας, σε όλες τις παρόδους δεξιά και αριστερά, τώρα υψώνονται επιβλητικά οι Τράπεζες συναλλαγών, τα γραφεία ανεργίας και τα πρακτορεία μεταναστεύσεως. Οι τραπεζίτες με βλέμμα αιχμηρό χαμογελούν, εμώ οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι πεινασμένοι, κλαίνε τη μοίρα τους, βάζοντας τα άδεια χέρια τους στους σκουπιδοτενεκέδες της αστικής δημοκρατίας. Στρατιές μεταναστών, εσωτερικών και εξωτερικών «Εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν». Καράβια κατατρεγμένων προσφύγων, με μάτια βουβά, θολά, αιματοβρεγμένα, με μια σάπια βάρκα στους ώμους για ελπίδα και με ένα άγνωστο αστέρι για πυξίδα. Θεέ μου, τι είναι πάλι τούτο το φονικό. Στη Λαμπεντούζα και στην Κω, στη Μυτιλήνη και τη Χίο, ξεβράζει η θάλασσα μωρά. Κι ο Ποσειδώνας με τη μαραμένη πια τρίαινα του, κτυπιέται, θρηνεί, βογγά. Κάποιοι ανοίγουν την καρδία και τη ψυχή τους, ψηλώνουν τα μικρά, μα μεγάλα τους χέρια. Γιαγιάδες που γνώρισαν τον πόνο μιας άλλης καταστροφής, ταΐζουν και νανουρίζουν στην τρυφερή αγκαλιά τους τα «ξένα» παιδία. Αλήθεια, «εκεί που είναι ο πόνος, κι’ ο ιδρώτας και τα δάκρυα, εκεί δεν είναι ο άνθρωπος.» και οι όμως, είναι λένε Ευρωπαίοι, Δημοκράτες, στήνουν φράκτες με συρματοπλέγματα, αμολάνε τα σκυλιά και παρατάσσουν « τροχοφόρα» με «θωρακισμένους στρατιώτες.»   Ευρώπη. Μέρες ου 2017 μ.Χ. ένα φάντασμα τρομοκρατίας πλανιέται πάνω από τις όμορφες πόλεις. Αόρατο. Απρόβλεπτο, θανατηφόρος. Γέννημα και αυτό των παγκόσμιων συγκρούσεων , της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, τους θρησκευτικού φονταμενταλισμού και της πολιτισμικής αντιπαλότητας περιφέρεται με τη ρομφαία τους εκδικητικά, σκορπώντας τον όλεθρο και κτίζοντας τους νέους ουρανοξύστες τους φόβου, της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας περιγελώντας την ανέμελη ζωή και σχίζοντας τις σκέψεις για ένα όμορφο και σταθερό μέλλον. Από την άλλη, ένα άλλο ανθρωπόμορφο κτήνος αναδύεται. Είναι η λαίλαπ�� τους νεοφασισμού και νεοναζισμού, που καλλιεργεί τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία, που προάγει και ασκεί τη βία ενάντια στον ‘άλλο», το «διαφορετικό» , που δεν ανέχεται την πολυπολιτισμικότητα και που απειλεί αν βγεί στην εξουσία, να κυνηγήσει και να διώξει τους ξένους, να αποσυνθέσει την Ε.Ε. και να επιστρέψει στα αυτόνομα , ατόφια και αμόλυντα εθνικά κράτη.   Ευρώπη. Μέρες του 2017 μ.Χ. το τροïκανό ιερατείο συναθροίζεται και συναλλάσσεται με τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια για να βγάλει απόφαση. Για τους λαούς χωρίς τους λαούς. Για μας τους νέους χωρίς εμάς. Για το δικό τους μέλλον χωρίς το δικό μας. Κουρέματα, απολύσεις, αποκοπές, περικοπές, εξουθενοτικές φορολογίες, ιδιωτικοποιήσεις. Μα προπάντων σιωπή. Σκασμός. Αλλιως βαρύς θα είναι ο πέλεκυς. Θα θυμώσουν, θα βγάλουν αφρούς, θα τρίξουν τα δόντια οι Αγορές, οι δανειστές, οι Επενδυτές, οι οίκοι Αξιολόγησης, οι Τράπεζες Συναλλαγών. Και τότε αλίμονο στους ιθαγενείς.   Ευρώπη. Μέρες του 2017 μ.Χ. οι μανάδες και οι πατεράδες λένε στα παιδία τους « Εσείς θα ζήσετε καλύτερες μέρες. Ίσως στα παιδία των παιδιών τους, ή στα παιδία των παιδιών των παιδιών τους.» Προς το παρόν, άλλοι συναλλάσσονται και άλλοι μεταναστεύουν. Η πορεία προς το βούρκο δεν έχει σταματημό. Και οι λαοί ως νέοι Σισυφοι προσπαθούν να βρούν μιαν άκρη. Αλήθεια «τη γνώμη των δυνατών ποιος θα μπορέσει να τη γυρίσει? Ποιος θα μπορέσει ν’ ακουστεί? Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων». Αυτή δεν είναι η Ευρώπη σήμερα? Πού έχασε τις αξίες την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη της? Αλλά, μαντατοφόρε ακούς? Έχεις την αρετή και την τόλμη «κι' όσο μακρύς και αν είναι ο δρόμος" να ξαναφέρεις «σ’αυτούς που γυρεύουν ν’ αλυσοδέσουν τον Ελλήσποντο το φοβερό μήνυμα της Σαλαμίνας?» Και συ, «Κύριε επι υδατον πολλών»? Εισαι ακόμα εδώ; Τα βλέπεις όλα αυτά που γίνονται σε μας και στην Ευρώπη και στον κόσμο? Μπορείς να μας εξηγήσεις τις τόσες συμφορές? «το δόλο, την αρπαγή, την ιδιοτέλεια, το στέγνωμα της αγάπης? Κύριε βοήθα να τα ξεριζώσουμε.»     Ελλαδα, Κύπρος. Μέρες του 2017 μ.Χ. τώρα τι μας απομένει? Ε, ν’ ακούσουμε τις μέλισσες του Ονήσιλου, που τις αφήσαμε να ψοφήσουν « πάνω στο παχύ μας δέρμα» και όταν το ποδοβολητό των τροικανών βαρβάρων έφτασε στη Σαλαμίνα ξεγυμνωθήκαμε. Οφείλουμε να ξαναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας. Να αναβαπτιστούμε στην κολυμβήθρα των αξιών μας. Πώς θα αρχίσουμε? Με το δελφικό «γνώθι σ’αυτόν» και το στωικό «ένδον σκάπτε». Και φυσικά με την «αιδώ». Η αυτογνωσία, η ενδοσκόπηση, η αυτοκριτική και το αίσθημα της ντροπής για τα λάθη που διαπράξαμε, είναι οι πρώτες ενέργειες της κάθαρσης μας και της χάραξης μιας νέας πορείας, στηριγμένης στις διαχρονικές αξίες της ιστορίας και του πολιτισμού μας.   Μενέλαος Αβραάμ  

[i-feel-the-chemicals]

Δεν το ξέρεις; Μεγαλύτερος φόβος μας είναι η μοναξιά. Καταλαβαίνεις το νόημα, όταν συνειδητοποιείς πως σε κάθε εμπόδιο, ήσουν, είσαι και θα είσαι παρά μόνο εσύ και ο εαυτός σου.

[mylifesbiggestmistake]

Κυνήγι θησαυρού

“Τί ακριβώς πασχίζει ο άνθρωπος να βρει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του;” Ένα ερώτημα που δε δυσκολεύτηκα καθόλου να απαντήσω ξεστομίζοντας αυθόρμητα “ Την ευτυχία, την ευτυχία ψάχνει”. Την αναζητά παντού. Ψάχνει μέσα στα άτομα που τον περιβάλλουν σκαλίζοντας απεγνωσμένα τις ψυχές τους να βρει εκείνο το αίσθημα της πληρότητας που θα φωτίσει τα σκοτάδια του. Όσο βαθειά όμως και να σκάψει κανείς , κάποια στιγμή οι άνθρωποι φεύγουν και τότε δυστυχώς θα απαιτήσουν να πάρουν μαζί τους και ένα κομμάτι σου για να “επουλώσουν” τους λάκκους που άνοιξες. Ψάχνει στα υλικά αγαθά. Αγωνίζεται διαρκώς να πλουτίζει ώστε να μπορέσει να καλύψει το κενό που νιώθει ξεσπώντας στη καταναλωτική του μανία. Όμως λησμόνησες φίλτατε άνθρωπε, τα αγαθά σου φθείρονται , αλλοιώνονται και μαζί τους παρασύρουν και εσένα στο δρόμο της φθοράς. Απελπισία. Όλα είναι προσωρινά. Στην ουσία πρόκειται για ένα κυνήγι θησαυρού που όμως ο άνθρωπος χάνει συνεχώς και αγανακτεί. Μα πού είναι κρυμμένη η πληρότητα; Συγγενείς και φίλοι , παλιοί και καινούριοι έρωτες , αντικείμενα πολυτελείας, αντικείμενα αίγλης , παντού έψαξε. Ίσως κάποιες φορές να έβρισκε αυτό που ήθελε μα διαρκούσε λίγο, εκείνος ήθελε για πάντα. Για στάσου! Υπάρχει ένα μέρος που δεν έψαξε. Κοιτώντας μακριά ξέχασε να ψάξει εκεί που θα έπρεπε να έχει ψάξει πρώτα. Το μέρος αυτό δε θα μπορούσε να είναι άλλο από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο πολυπόθητος θησαυρός που αναζητά βρίσκεται μέσα του. Ο ήλιος του είναι η ψυχή του, αρκεί να το συνειδητοποιήσει και να του επιτρέψει να λάμψει όπως του αρμόζει. Αυτό το κυνήγι θησαυρού είναι ιδιαίτερο και διαφέρει απ'όλα τ’ άλλα. Δε χρειάζεται να περιπλανηθείς από τόπο σε τόπο για να κερδίσεις , ούτε να διασχίσεις απόκρημνα βουνά , πυκνά δάση και απέραντους ωκεανούς. Πρόκειται για μια πνευματική περιπέτεια στον εσωτερικό σου κόσμο, στον πιο κοντινό προορισμό, που αν καταφέρεις να φθάσεις θα βρεις όχι μόνο το φως της ευτυχίας και της πληρότητας αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό.

[pandemoni0um]

Δεν είναι αστεία η ζωή; Ετσι στα ξαφνικα μπορει να σου εμφανίσει ατομα που θα αφήσουν τα αποτυπώματα τους στην ψυχή σου, που θα ριζώσουν μέσα σου σαν να είναι το ίδιο σου το αίμα. Λες και μοιραζεστε την ίδια ψυχή. Και μια μέρα όπως ξαφνικα σου έφερε τα άτομα αυτά να στα πάρει. Να μείνεις με τις αναμνήσεις και την μοναξιά σου. Αλλα έτσι είναι η ζωή. Αυτό που με πονάει περισσότερο είναι όταν τα ατομα χάνονται μόνα τους. Το “απομακρυνθηκαμε” με τον καιρό. Δηλαδή δεν ειχαμε χρονο να συναντηθουμε. Απο εκεί που βλεπομασταν συνέχεια τώρα δεν υπάρχει χρονος. Αστείο. Γιατί όταν θες να δεις κάποιον τον βλέπεις, όταν θες να του μιλησεις του μιλάς. Απλα δεν είμαστε πια προτεραιότητα.

[thinking-about-stars]

Σκιές του παρελθόντος

Σκιές ανθρωπόμορφες παραμονεύουν απειλώντας να εισβάλουν ξανά, να ξεφύγουν από τη λήθη, να επιστρέψουν στοιχειώνοντας σκέψεις και επιλογές. Σκιές ανθρώπων που κάποτε βασίλευαν στο πλευρό των ύστερα προδομένων. Που έκαψαν το βασίλειο και διωχθηκαν στα περαντα.

Ποιος θα κάνει την πρώτη κινηση.. ποιος θα είναι έτοιμος να τις υποδεχτεί.. ποιος θα λησμονήσει τα πεπραγμένα για να τις δεχτεί.. ποιος θα συγχωρήσει τοσα λάθη;

[venceremosa]

Ζωή.

Ζωή: έννοια αυτονόητη για τον καθένα από μας.Ο καθένας όμως την βλέπει αλλιώς.Για μένα η ζωή είναι μια ταινία μικρού ή μεγάλου μήκους.Αλλοι μενουν θεατες. Άλλοι είναι οι πρωταγωνιστές. Ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι καλό από μόνο του. Αν στη ζωή σου είσαι μόνο θεατής, τότε φίλε την έβαψες. Περνάνε από μπροστά σου άνθρωποι,ευκαιρίες,στιγμές κι εσύ ούτε που το καταλαβαίνεις. Φοβάσαι να ρισκάρεις. Φοβάσαι να αναλάβεις ευθύνες. Φοβάσαι να δείξεις τι νιώθεις. Φοβάσαι να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Φοβάσαι. Γενικώς φοβάσαι. Μπούρδες. Δεν έχει ουσία η ζωή αν συνεχώς φοβάσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν είναι καλή η παθητικότητα. Ούτε ελκυστική. Να το θυμάσαι. Μετά έρχεται και ο άλλος, του αντιπάλου στρατοπέδου και λέει ότι θέλει να ζει στα άκρα. Ωραία είναι να ζεις στα άκρα, δε λέω. Όμως όταν είσαι μόνο στα άκρα, χανειςτην ουσία. Οι άνθρωποι οι έντονοι,ξέρεις, έχουν και τα πιο έντονα προβλήματα. Δεν γνωρίζουν το πάει να πει ηρεμία, τι πάει να πει να πει μέτρο. Και όταν έρχεται η στιγμή που θέλουν να ηρεμήσουν είναι πια αργά,αφού έχει έρθει το τέλος της ταινίας και το κοινό έχει φύγει. Η αίθουσα του σινεμά αδειάζει. Στο τελευταίο κάθισμα της τελευταίας σειράς μένεις μόνο εσύ. Κοιτάς την λευκή οθόνη. Παίρνεις μια αποφαση: ή κανείς τη ζωή που θέλεις ή σε κάνει η ζωή ότι θέλει.

[sympan-gemato-xaos]

Άφησέ την να δει την ψυχή σου και να είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει πραγματικά γιαυτό που είσαι.