#λεξεις

[evang3lie]

Η λέξη ψυχή είναι άψυχη. Το να την κατέχεις όμως δεν είναι. Σκέψου το λίγο. Οι λέξεις φαντάζουν άψυχες αν απλά τις λες ή τις γράφεις χωρίς να τις νιώθεις, σωστά; Αν είναι αναίσθητες και παραμένουν αναίσθητες τότε καλύτερα να μην ειπώνονται καν. Αν είναι να ειπωθούν σωστά θα ειπωθούν σωστά. Αξιοποίησε τις λέξεις σου μην πάνε χαμένες.

[hmerologion]

[orgismenh]

φοβάμαι πως θα έρθει μια μέρα που οι λέξεις θα σταματήσουν να βρίσκουν η μία την άλλη και τότε απλά θα με πνίξουν.

[laocoon]

apricity

Η θαλπωρή του χειμωνιάτικου ήλιου

Λατινική ρίζα: Η λέξη προέρχεται άμεσα από το λατινικό ρήμα "apricare" που σημαίνει "να λιάζομαι".

[vagelispapaioannou]

#10

Η Ασυμμετρία των Προσδοκιών: Το Ύφος ως Άμυνα του Ανεκπλήρωτου Εγώ.

Ύφος,το τελευταίο καταφύγιο της χασματικής ασύμμετριας για τις προσδοκίες ενός εγωισμού που τελικά παρέμεινε ανεκπλήρωτος.

Προϊόν της ξύλινης άρνησης προς οτιδήποτε το παραγωγικό,ένα μη ορισμένο τελικό στάδιο,που δημιουργεί αυτό το χαρακτηριστικά ανυπόφορο "κράμα" ακόμη και για τον πιο ανεπηρέαστο δέκτη.

Νομίζω ακόμη και για εκείνον που λειτουργεί ως πομπός.

Άμεσα ανιχνεύσιμο όταν κάνει το ντεμπούτο του σε συζητήσεις,όποια και αν είναι η αφορμή.

Και προϊόν μιάς ξεκάθαρης ασύμμετρίας ανάμεσα στις προσδοκιες που παρήγγειλε ο καθένας και την πραγματικότητα που έλαβε τελικά σαν αντάλλαγμα.

[sidabro]

i think ive come to the age where i have to create a letterboxd if only to write the only comment on a very very strange piece of cinema that wont let my mind rest for months

[ippokampos]

Κουστούμι στο χώμα, Ιωάννα Καρυστιάνη

[sugaroto]

Δεν φτάνει που μένω στου διαόλου τη μάνα περνάω και σε σχολή που είναι στου διαόλου τη μάνα αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση

Πως σκατα θα πάω εκειαπερα

[prospa9w-omws]

unsaid farewell

Λοιπόν που λες, είχα έρθει για σκ Θεσσαλονίκη και δεν με ένοιαξε να σου στείλω. Σε σκέφτηκα γιατί είχαμε πει την επόμενη φορά να πάμε να δοκιμάσεις σούσι, αλλά δεν έχει κάποιο νόημα πλέον. Δεν πιστεύω ότι το υπεραναλύω ή υπερβάλλω. Όταν μου έστειλες ξανά κωλοχάρηκα (όπως λέμε και στο χωριό μου) και νόμιζα ότι όλα πάνε, περασμένα ξεχασμένα. Αν και λίγο αμήχανα, πίστευα ότι απλά χρειάζεται να βρεθούμε και να μιλήσουμε σε αληθινό χρόνο και μετά όλα θα ήταν εντάξει. Ναι, και μετά ξύπνησα. Εν μέρη λογικό. Δύο χρόνια αυτά και όσο αφορά τη φιλία μας, φάνηκαν ατέλειωτα. Ο καθένας μας προχώρησε. Ήμουν αρκετά αισιόδοξη όμως όταν διέγραψες το discord ήταν σαν καρφί στην καρδιά.  Λογικά απλά ήθελες συγχωροχάρτι για το παρελθόν ώστε να κλείσουν κάποιες πληγές και κατάφερες να το πάρεις (not gonna lie, I never blamed you to begin with).

Πάντως να πω την αμαρτία μου, πραγματικά πιστεύω ότι αν δεν είχα προχωρήσει, τώρα θα μιλούσαμε και μάλλον είναι ο κυριότερος λόγος που δεν σου στέλνω προσωπικά αυτό το μήνυμα παρά μόνο το αφήνω εδώ για τον εαυτό μου να κλείσω αυτό τον κύκλο. 

Πραγματικά ελπίζω να είσαι καλά και να βρίσκεις μικρές χαρές καθημερινά. Αν και δύο χρόνια και 27 μέρες μετά, μπορώ επιτέλους να πω και εγώ ότι ναι, δεν με ενδιαφέρει να είμαι φίλη μαζί σου.

[boulevard-of-broken-dreams6]

Πόσο τέλειο να διαβαζεις αστεία τις λέξεις στα αγγλικά

[xehasmenesithakes]

Υπαρχει κατι πιο γοητευτικό απο την ευφραδεια λογου;Οσο πιο πλουσιο το λεξιλογιο καποιου τοσο πιο ερωτικο γινεται για μενα.

Μιλα μου με λεξεις που δε καταλαβαινω.Κανε με να ανοιξω το λεξικο πεθαινω

[nofuckinlabels]

24/11

Σημερα πηγα στην συναυλια του ιρατους με την Σήλια. Απο τοτε που μας θυμασαι πηγαιναμε συνεχεια σε συναυλιες και ειχαμε εναν παιδικο ενθουσιασμό.

Ειναι παραξενο γιατι ακομα και την φιλια μου με την σηλια την φανταζομαι σε συναρτηση με την εντυπωση που ειχες εσυ για εμας. Σε φανταζομαι να το βρισκεις γλυκο, διαχρονικο. Ειναι κατι τοσο δικο μου και καιρο τωρα δυσκολευομαι να ξεχωρισω το μυαλο μου καθαυτο απο τις σκεψεις που παραγει για εσενα. Μια παραδοξη αυτενεργεια που μου προκαλει ναυτια.

Ξεφυγα

Σημερα ηξερα πως θα ακουσω τα τραγουδια που ακουσ�� για πρωτη φορα το 2020. Τοτε αρχισα να θυμαμαι τις σκεψεις μου. Τοτε το παρον ευθυγραμμιστηκε με το παρελθον γιατι κατι επρεπε να κρατησω στα χερια μου απο την ληθη.

Θα σου ακουστει χαζο αλλα καποιες στιγμες ενιωθα πως τα ακουω πρωτη φορα. Πως ειμαι στο δωματιο μου και βιωνω απο την αρχη τον καθε στιχο.

Οπως συμβαινει ομως αλλωστε με ολες τις ιθακες δεν ηταν ιδια μετα απο τεσσερα χρονια

Ειχα προλαβει να ερωτευτω να αγαπησω να πληγωθω και να σε αγαπησω ξανα απο την αρχη μεσα απο την αποδοχη της απουσιας σου.

«Οι πλεον ακαταλληλοι ανθρωποι ο ενας για τον αλλον δεν αμφιβάλω ποσο μαλλον οταν ξερω πως τα θελω μας θα γινουν τρυπα στην πλατη του αλλου τοσα χρονια αλληλοπληγωνομαστε σαν να μισιόμαστε. Σαγαπαω . Και το νιωθω καθε γαμημενη φορα που στα ματια σου κοιταω και σταρχιδια μου αν γλυκαναλατος γινομαι εισαι η πρωτη μου σκεψη οταν ξυπναω. Και ξερω πως θα χαθουμε ξερω τι σημαινει το θα δουμε αφυσικη χημεια ειναι αφυσικο στην φυση αυτη να κρατηθουμε και μολις βρεθουμε απο την αρχη να συστηθουμε»

«Δεν εχω ταυτοτητα αν δεν ειμαι μαζι σου»

Η αληθεια ειναι πως οταν ακουσα αυτους τους στιχους σκεφτηκα πως αληθεια ειμαστε φτιαγμενοι ολοι απο το ιδιο υλικο.

Πως ολες οι ιστοριες αγάπης ανακυκλωνονται και για αυτο τελικα με γοητευε παντα τοσο η τεχνη

Αεναα ισως ατελεσφορα θα ψαχνω τα κοινα σημεια τομης εκεινης της αρχεγονης ανακυκλωσης. Εκεινης που με πειθει οτι καποια χημικά στον εγκεφαλο μου εχουν την δυναμη να πλασουν θεοτητες

Φοβαμαι τοσο πολυ πως τα θελω μας θα γινουν πληγες. Φοβαμαι να το εκφρασω γιατι οι λεξεις δεν ειναι θνητες με τον τροπο που ειναι το μυαλο μου. Οι λεξεις ειναι θνητες και εν δυναμει αθανατες. Φοβαμαι.

Εχουμε πληγωσει ο ενας τον αλλον αθελα μας και συνεχιζουμε γιατι οταν δεν βρισκεσαι εκει που θες ολα πονανε. Ακαριαία αφου πισω τον εαυτο μου πως σε μισω , σε αγαπαω. Εισαι ο μονος ανθρωπος που εχει αυτην την επιρροη πανω μου και ενιοτε με εκπλήσσει. Με εκπλήσσει γιατί οσα δεν εκαναν οι γονεις μου θελω να τα κανω εγω με εσενα.

Αληθεια εισαι η πρωτη μου σκεψη οταν ξυπναω. Δεν υπαρχει μερα που δεν περιμενα το ονομα σου να εμφανιστει στην οθονη μου ακομα και να μην μιλουσαμε.

Οτιδηποτε ειναι αντικειμενο ποθου στο μυαλο μας, ειναι ευθραυ��το. Τα θαυματα ειναι στιγμιαία και τοσο μα τοσο λευκα για αυτον τον κοσμο.

Ξερω πως η νεμεσις του ερωτα μου ηταν να σε χασω και ξερω πως δεν μπορω να σε χασω ποτε αφου σε καποιο σημειο του χωροχρόνου ημουν στην αγκαλια σου.

Θελω να ξερεις πως το πανεπιστημιο ηταν για εμενα η σωματοποιηση πολλων παιδικων ονειρων που παλευαν να γινουν ενηλικη πραγματικοτητα. Γνωρισα τοσα καινουργια ατομα και παντα με επιανα να ακουω το ονομα σου απο τα χειλη μου. Ειναι σαν να δυσκολευομαι να με ορισω χωρις να μιλησω για εσενα. Για την υπαρξη σου στην ζωη μου.

[hmerologion]

Κι έφυγε.

Όπως φεύγουν όλα σ’αυτον τον κόσμο

Τα πλοία…

Τα όνειρα…

Τα πουλιά…

Οι δακρυσμένοι Αυγούστοι…

[solmeister13]

Πιστευω οτι το προβλημα ξεκιναει απο εσας τους ιδιους. Παντα ησασταν το διαφορετικο, το γκρουπ που δεν πηγε με τις μοδες και εκανε το δικο του πραγμα, και ο κοσμος σας λατρεψε για αυτο. Το hate κατω απτο κομματι του Brando δεν ειναι στυλ hate για +18 ή Mega, ειναι η απογποητευση εμας των παλιων που μεγαλωσαμε με το wnc κ��ι με εσενα Sol, και βλεπουμε ξαφνικα να αλλαζει ολη η φαση σας, να κανει 180 και να κανετε οτι κραζατε παλια. Καποτε η Μαρσο ηταν η μονη που εκανε τα τυπου εμπορικα κομματια, αλλα ακομα και τοτε ειχε το στυλ της μεσα, πλεον και εσυ και το wnc μοιαζει σαν να αλλαξατε και να χασατε ενα κομματι του παλιου σας εαυτου. Οι προβληματισμοι μου δεν μενουν μονο στο τραπ beat και στο trap look, ειναι στους στιχους των τελευταιων τραγουδιων του μπραντο κ των δικων σου, και στο γεγονος οτι πλεον τα τραγουδια σας ειναι απλα ενα πιασαρικο beat και λεξεις απο πανω. Εχει χαθει η μαγία και η προσωπικότητα, και ειλικρινα χαίρομαι που σας πρόλαβα στο peak σας. Ο Σολ μεχρι ΤΛΣΚ και το wnc της εποχης εκεινης ειναι ο λογος που εμεινα ζωντανη και ειμαι αυτο που ειμαι σημερα. Στην τελικη ομως, οι αλλαγες στην μουσικη ειναι δικη σας επιλογη και το σεβομαι παροτι δεν ταιριαζει σε εμενα. Απλα δεν πιστευω οτι ειναι δικαιο να αντιμετωπιζεις τοσο μειωνεκτικα τα ατομα που ασκουν αρνητικη κριτικη, εφοσον αυτοι απλα μοιραζονται τους προβληματισμους τους.

Όχι, το πρόβλημα δεν ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Εμείς κάναμε, κάνουμε και θα κάνουμε για πάντα μουσική που εμείς γουστάρουμε. Αυτό δεν είναι πρόβλημα, είναι το υγιές, το λογικό και ο μόνος λόγος για να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με την τέχνη. Ουδέποτε είπαμε πως θα κάνουμε κάτι κατά παραγγελία, ουδέποτε είπαμε πως θα μείνουμε για πάντα ίδιοι και εάν δεις το πόσο πειραματιζόμαστε σταθερά απ' τη μέρα που μας γνώρισες, θα καταλάβεις πως το να δοκιμάζουμε κάτι άλλο είναι απλά το στυλ μας. Ο,ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ.

Το ότι ήμασταν ένα χιπχοπ συγκρότημα που μια μέρα ξύπνησες και είχε κυκλοφορήσει ένα τανγκό, θα έπρεπε να σε προϊδεάζει ότι πειραματιζόμαστε. Το ότι απ' τη δεύτερη γαμημένη σεζόν είχαμε το "Τέλεια Ατελείς" και το "Τα Ίδια Λάθη" θα έπρεπε να σε προϊδεάζει ότι δεν έχουμε πρόβλημα με την εμπορική μουσική, ειδικά όταν αποτελεί ένα μέρος της δισκογραφίας μας και όχι το σύνολο της.

Επίσης με αρρωσταίνει η τόση ανακρίβεια που πασπαλίζετε απλόχερα όταν θέλετε να κάνετε ένα τέτοιο point, γιατί ξέρετε πως εάν δε�� τα φουσκώσετε απλά θα έχετε άδικο, οπότε let's dissect the argument:

Το hate κατω απτο κομματι του Brando δεν ειναι στυλ hate για +18 ή Mega, ειναι η απογποητευση εμας των παλιων που μεγαλωσαμε με το wnc και με εσενα Sol, και βλεπουμε ξαφνικα να αλλαζει ολη η φαση σας, να κανει 180 και να κανετε οτι κραζατε παλια.

ΕΙΝΑΙ. ΑΚΡΙΒΩΣ. ΤΟ. ΙΔΙΟ.

Κάθε, μα κάθε, ΜΑ ΚΑΘΕ, φορά που δοκιμάζουμε κάτι μακριά απ' τα νερά μας και συνήθως όταν είναι και κάτι πιο ανάλαφρο, ακούμε το ίδιο ποίημα.

Καποτε η Μαρσο ηταν η μονη που εκανε τα τυπου εμπορικα κομματια, αλλα ακομα και τοτε ειχε το στυλ της μεσα

Η Μαρσό δεν ήταν η μόνη που έκανε εμπορικά τραγούδια ποτέ, αυτό γεγονοτικά δεν στέκει. Ο dPans συμμετέχει κυριολεκτικά σε όλα τα εμπορικά κομμάτια της Μαρσό μέχρι και το Βότκα Βύσσινο με τον Geo και τον Brando να συμμετέχουν επίσης εναλλάξ.

πλεον και εσυ και το wnc μοιαζει σαν να αλλαξατε και να χασατε ενα κομματι του παλιου σας εαυτου.

Θα το παίξω safe και θα υποθέσω πως ο "Νόστος" ανταποκρίνεται στα standards του "παλιού μας εαυτού". ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να θεωρείτε πως σε λιγότερο από ένα χρόνο ο Brando ξέχασε να γράφει, επειδή επέλεξε, συνειδητά, να πει και κάτι άλλο. Για μένα δε θα το σχολιάσω καν, μιας και μέσω του project της Marseaux σας έχω συνηθίσει στο ότι στιχουργικά μπορώ να γράψω κάτι ανάλαφρο, χωρίς να αφαιρεί από την προσωπική μου βαρύτητα και σημασία σα στιχουργός.

Οι προβληματισμοι μου δεν μενουν μονο στο τραπ beat και στο trap look, ειναι στους στιχους των τελευταιων τραγουδιων του μπραντο κ των δικων σου, και στο γεγονος οτι πλεον τα τραγουδια σας ειναι απλα ενα πιασαρικο beat και λεξεις απο πανω.

Οι προβληματισμοί σου δεν είναι προβληματισμοί, είναι προβολές της προσωπικής σου αντίληψης πάνω μας. Εάν άκουσες το "Mellon Collie" ή το "Junkie" και θεώρησες ότι απλά λέω "λέξεις" την ώρα που εγώ ανοίγω την καρδιά μου και μοιράζομαι όσα με πνίγουν, κάτι δεν άκουσες καλά. Αυτό το λέω επειδή το έκανες συγκεκριμένο και έβαλες και τα δικά μου τραγούδια μέσα. Πάλι γεγονοτικά είσαι τελείως λάθος.

Ας πιάσουμε όμως και την περίπτωση ενός τραγουδιού που είναι ανάλαφρο.

IT'S FUCKIN' OK.

Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι ΕΝΑ ΓΑΜΩΤΡΑΓΟΥΔΟ. Δεν είναι ένα; Είναι ΔΕΚΑ ΓΑΜΩΤΡΑΓΟΥΔΑ. Το να θεωρείς πως θα επειδή άκουσες μια ανάλαφρη τραπιά ότι πλέον θα λέμε μόνο τέτοια, είναι εξίσου λάθος με το να θεωρείς ότι επειδή κάποτε άκουσες ένα πολύ βαθύ κομμάτι από μας θα λέγαμε μόνο τα άλλα.

Εχει χαθει η μαγία και η προσωπικότητα, και ειλικρινα χαίρομαι που σας πρόλαβα στο peak σας.

Εσύ την έχασες και πίστεψε με, δεν είμαστε ούτε κοντά στο peak μας ακόμα. Είναι πάρα πολύ εγωιστικό από μέρους σου να θεωρείς πως εκεί που ΕΣΥ σταμάτησες να μας εκτιμάς, ότι εμείς χάσαμε την αξία μας. Εμείς συνεχίζουμε ακάθεκτοι και έχουμε ακόμα ανθρώπους που μας αγαπάνε γι' αυτό που κάνουμε.

Αν όμως γιγαντωθεί κι άλλο αυτό το φαινόμενο, μην τολμήσεις να πεις σε κάποιον ότι εσύ ακούς από παλιά. Γιατί εσύ το peak μας το ήθελες εκεί που σε βολεύει και εάν μεθαύριο παίζουμε στο ΟΑΚΑ, εσύ να θυμάσαι πως είχες την άποψη ότι ξεπέσαμε.

Στην τελικη ομως, οι αλλαγες στην μουσικη ειναι δικη σας επιλογη και το σεβομαι παροτι δεν ταιριαζει σε εμενα.

Όταν αποκαλείς κομμάτια που εγώ αδειάζω την ψυχή μου για να την παλέψω "απλά λέξεις πάνω σε beat" δε σέβεσαι τίποτα. Μη μου το γλυκαίνεις στον επίλογο για να ελαφρύνουν οι χοντράδες, υποτιμάς τη γνώμη σου.

Απλα δεν πιστευω οτι ειναι δικαιο να αντιμετωπιζεις τοσο μειωνεκτικα τα ατομα που ασκουν αρνητικη κριτικη, εφοσον αυτοι απλα μοιραζονται τους προβληματισμους τους.

Διαβάζοντας τα παραπάνω, απάντησε μου εσύ: θεωρείς πως είναι δίκαιο το να είσαι τόσο απορριπτικός με το νέο μου δίσκο που γαμήθηκα για να τον φτιάξω;

Τι να την κάνω την κριτική; Ξέρω καλύτερα από εσένα ποιος είμαι και τι φτιάχνω και για χιλιοστή φορά δεν παίρνω παραγγελίες. Εάν δε σου αρέσει, μην ακούς. Δεν την θέλω, ούτε τη ζήτησα την κριτική. Πόσο μάλλον όταν βασίζεται στην άποψη σου για το ποιος ήμουν παλιά και στην αντίληψη σου για το ποιος είμαι τώρα.

ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΥΤΙΑ. Τέλος. Αδιαπραγμάτευτο.

Εάν δε σας αρέσει κάτι μην το ακούτε και κάντε tune in για να δείτε αν θα σας αρέσει το επόμενο. Εάν σας προσβάλλει σε βαθύτερο επίπεδο, μην κάνετε καν tune in για το επόμενο.

Εάν μας αγαπάτε και μας σέβεστε όντως όπως λέτε, δώστε μία ευκαιρία σε ότι κάνουμε, διότι δεν κάνουμε τίποτα τυχαία και όπως (επιλέγεις να μη) βλέπεις η πραγματική ανταπόκριση στο δίσκο μου είναι άνθρωποι που έσκαψαν λίγο βαθύτερα και βρήκαν τον ίδιο πλούτο με τα άλλα.

"Κάνω ραπ, κάνω ροκ μα το σκοτάδι μου ότι περιτύλιγμα και να του βάλεις πάντοτε σκοτάδι θα 'ναι"

[athhenaa]

Δεν έχω γράψει για πολλά άτομα στη ζωή μου. Μόνο γι’ αυτούς που με κάποιον τρόπο, εξέπνεαν τέχνη. Ή που έστω, μου έδιναν το ελεύθερο, εγώ να τη χτίσω γύρω τους. Έχω ερωτευτεί μια φορά. Έχω γεμίσει τετράδια πολλά, τα έχω μουσκέψει με δάκρυα. Έχω τελειώσει στιλό αμέτρητα.

Πίστευα πως μετά από αυτόν, κανείς δεν θα με έκανε να νιώσω ξανά έτσι. Όχι τον πόνο, απαραίτητα, αλλά αυτή την έμπνευση, που σε κάνει να μη μπορείς να σταματήσεις να γράφεις για τον άλλον. Μετά από εκείνον νόμιζα πως οι λέξεις μου θα στέρευαν, και το μελάνι θα τελείωνε. Πως δεν γινόταν να ξαναγράψω έτσι για κάποιον. Πως θα μπορούσα να στολίσω με τόσο περίτεχνο τρόπο κάποια ιστορία, ή κάποιο πρόσωπο.

Μα όταν τον γνώρισα, όλα άλλαξαν.

Ήτανε βράδυ, αργά. Σχεδόν ξημέρωνε. Το αλκοόλ έρεε άφθονο. Είχαμε πιει όλοι. Το αγόρι μου είχε πέσει για ύπνο. Δεν τον ήξερα, μόνο ακουστά τον είχα. Τον είχα παρατηρήσει όμως λίγο. Κάποια στιγμή με πλησίασε. Να πω την αλήθεια, περίμενα την ώρα να το κάνει, καθώς το ενδιαφέρον του ήταν παραπάνω από εμφανές, μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά να το απορρίψω. Παρόλα αυτά ρώτησε για μένα κι έμαθε, από τους κοινούς μας φίλους. Και οι δυο είχαμε ακούσει ο ένας για τον άλλον, μα ποτέ δεν έτυχε να γνωριστούμε. Ήταν όμορφος, πολ��, αυτό δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να το αρνηθώ. Αλλά μέχρι εκεί. Οτιδήποτε παραπάνω ήταν αδύνατο να ειπωθεί, και πόσο μάλλον να γίνει.

Κάπου τον ξαναείδα, σ’ ένα γήπεδο. Καθόταν λίγες σειρές μπροστά μου. Ανταλλάξαμε κάποια βλέμματα, το θυμάμαι.

Τον θυμάμαι.

Ο λίγος καιρός πέρασε και πλέον δεν είχα κάτι να με σταματήσει από το να στρέψω το ενδιαφέρον μου εκεί. Μπορώ να πω, πως τον είχα βάλει στο μάτι. Κάτι είχε. Κάτι τόσο ιδιαίτερο που με τράβαγε πάνω του.

Κάπως ήρθανε τα πράγματα, και αυτός βρισκόταν απέναντι μου, καθισμένοι και οι δυο. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη μέρα. Φόραγε μια πανάκριβη μπλούζα, μαύρη, που τόσο πολύ του πήγαινε.

Το βλέμμα μου δεν μπορούσε παρά να καρφωθεί πάνω του.

Θα με χαρακτήριζα ισχυρογνώμον άνθρωπο, και αρκετά ευσυνείδητη. Μορφωμένη, εθισμένη σε συζητήσεις μα με ενα ελάττωμα θα ανέφερε κανείς. Ανήμπορη να βάλω τελεία. Μα μαζί του δεν ήταν έτσι. Πρώτη φορά δεν ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, απλά τον άκουγα. Ο λόγος του ήταν τόσο δομημένος, είχε τέτοια ροή. Μου ανέπτυξε θέματα και μου έδειξε οπτικές που δεν είχα σκεφτεί. Μου είχε κάνει τέτοια εντύπωση.

Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα μαζί του, και πως βρεθήκαμε έξω απ’ το σπίτι μου. Μιλώντας, αναλύοντας, γελώντας. Πειράζοντας ο ένας τον άλλον.

Κάτι με είχε εξιτάρει τόσο πολύ πάνω του. Το χιούμορ του, το τουπέ του. Θα δυσκολευόμουν να πιστέψω οτι θα πέρναγε απαρατήρητη σε κάποια. Μα πως; Το θεωρούσα αδύνατο.

Είχα εθιστεί σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ρώταγα συνεχώς για εκείνον. Που θα ‘ναι και αν θα ‘ρθει μαζί μας. Τον έψαχνα παντού. Ετοιμαζόμουν σε κάθε μου έξοδο μήπως και τον πετύχω κάπου. Ως που τον είδα όντως. Όχι τυχαία, προφανώς. Είχα κάνει τα πάνδεινα για να μάθω αν θα ‘ναι εκεί μαζί μας. Τον παρατηρούσα από μακριά να μειώνει την απόσταση μεταξύ μας με ένα χαμόγελο φορεμένο, κι έναν καφέ στο χέρι. Στάθηκε δίπλα μου. Κι εκεί ήταν που ήξερα πως δεν μπορώ, παρα να κάθομαι να τον κοιτάω. Όλοι μου οι φίλοι με κοίταγαν και χαζογέλαγαν, όσο εγώ χαζογέλαγα με ο,τι έλεγε εκείνος, φορώντας το μπουφάν του.

Έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω τι έχω πάθει. Γιατί με ταράζει τόσο το να βρίσκεται κοντά μου και το να με ακουμπάει δήθεν καταλάθος. Γιατί όταν μου μιλάει κοκκινίζω και γιατί δεν μπορώ να πάρω τ�� μάτια μου από πάνω του.

Δε νομίζω πως μπορώ να περιγράψω με λεξεις πως ένιωσα την πρώτη φορά τα χέρια του ακούμπησα το πρόσωπο μου. Ή πως όταν τα χείλη μου ακούμπησαν το δικό του. Το είχα αγκαλιάσει με τις παλάμες μου σα να ήξερα, πως, αυτή ήταν η στιγμή μου, και ίσως η μοναδική μου ευκαιρία.

Δεν υπήρχε ποτέ κάτι μεταξύ μας. Τουλάχιστον για εκείνον. Τίποτα πέρα από κάποια χαζά φιλιά. Αλλά αν επιμένει τόσο πως δεν ήμουν τίποτα παρά πάνω από μία αφελή έφηβη γι’ αυτόν τότε γιατί ένιωθα το βλέμμα του να με καίει και γιατί ένιωθα τόση ένταση στον χώρο; Δεν γίνεται να μην την ένιωθε κι αυτός. Το πεδίο ήταν τόσο ηλεκτρισμένο ακόμα και με την απόσταση που είχαμε.

Έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ χωρίς να τον βλέπω στον ύπνο μου αλλά παράλληλα αρνούμαι να παραδεχτώ ότι τα συναισθήματα μου για εκείνον είναι τόσο βαρυσήμαντα.

Φοβάμαι μέχρι και να αποτυπώσω εκείνη την λέξη που θα περιέγραφε με ακριβή τρόπο το πως νιώθω, πόσο μάλλον να την ξεστομίσω. Φαντάζει αδύνατο. Οπότε υπεκφεύγω με κάθε πιθανό τρόπο να μιλήσω για εκείνον.

Μα δεν γίνεται. Όλα γυρίζουν γύρω του. Οι παρέες μου, οι βόλτες μου. Οι γνωστοί μου, τα τραγούδια που ακούω. Τα ποιήματα που γράφω. Ο τρόπος που ντύνομαι, που κινούμαι στον χώρο.

Όλα μου τον θυμίζουν. Όλα έχουν χαραγμένο το όνομα του. Ολα μυρίζουν σαν αυτόν. Η θύμηση του με στοιχειώνει και το να ξέρω πως είναι αναπόφευκτο να τον ξαναδώ, με κάνει να μη θέλω να βγω απ’ το σπίτι.

Είμαι σε αδιέξοδο. Βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο, επαναλαμβάνοντας και ζώντας την ίδια ιστορία συνεχώς με διαφορετικά πρόσωπα. Μα είμαι ανήμπορη να ξεφύγω.

Οι φίλοι μου με κατηγορούν πως έχω χάσει το μυαλό μου. Πως δεν με έχουν ξαναδεί έτσι.

Δεν θέλω να μιλάω άλλο για εκείνον. Γιατί κάθε φορά που οποιοσδήποτε προφέρει έστω και τυχαία το όνομα του νιώθω το στήθος μου να βαραίνει.

Οπότε, έρχομαι στο συμπέρασμα πως το να συνεχίσω να λέω ψέμματα πως δεν με νοιάζει, πως δεν με επηρεάζει, είναι ανούσιο. Πως μου είναι αδιάφορος. Πως δεν με νοιάζει που είναι και με ποια.

Γελάω.

Γελάω με την κατάσταση που έχω φτάσει γιατί οποιαδήποτε άλλη αντίδραση πλέον είναι ανώφελη. Γιατί όσο και να πιστεύω πως θα μπορούσε να υπάρξει το εμείς σ’ εκείνον δεν έχει περάσει στιγμή απ’ το μυαλό του.

[vagelispapaioannou]

#1

Αναγάγουμε τα συναισθήματα μας για συγκεκριμένες καταστάσεις και ανθρωπους σε άτοπες γενικεύσεις,γιατί ετσι πρόσκαιρα,ξεφεύγουμε από τον ίδιο μας τον πόνο.

Παρατηρώ,πως κάποιοι από εμας αναγάγουμε την προσωπική μας ιστορία ή απογοήτευση σε γενικεύσεις.

Τόσο στις ενδοοικογενειακές,φιλικές ή και ρομαντικές μας σχέσεις.

Οι άντρες είναι έτσι.

Που πήγαν οι γυναίκες με τα τάδε χαρακτηριστικά;

Μόνοι μας ερχόμαστε,μόνοι μας φεύγουμε,άλλωστε οι φίλοι μόνο για να περάσουμε καλά είναι.

Όλοι οι γονείς είναι έτσι.(Για αρνητικές ποιότητες γονέων)

Και πάει λέγοντας...

Πέρα από ανακριβείς γενικεύσεις,αυτή η πεσιμιστική μορφή πανεροποίησης ανθρώπων,αρχικά,σε συναισθηματικό επίπεδο,μας ρίχνει άδικα τη διάθεση.

Ενώ, αφετέρου σε κοινωνικό ,μας κάνει να γινόμαστε δύσβατοι σε "καινού��ιους" ανθρώπους,και ταυτόχρονα πικρόχολοι και αισθητά σκληροί κριτές "ξένων από εμάς ατόμων και καταστάσεων".

Το ότι αυθαίρετα υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ όλων των ανθρώπων ,σε μερικά επίπεδα,δεν δίνει επαρκής βάση σε τέτοια λογικά επιχείρηματα οδοστρωτήρα.

Θα δώσω ένα παράδειγμα στην βάση μιας ρομαντικής αποτυχίας,για αυτό που περιγράφω.

"Γυναίκα α' με πλήγωσε, γυναίκες και η β' και γ' και μάλιστα γυναίκες με στοιχεία που θυμίζουν την άλφα, άρα επαρκής ομοιότητα,ώστε λογικά,να προβώ σε μια φωτοτυπική ταύτιση, εναποθέτοντας τις συγκεκριμενες απόψεις και συναισθήματα μου για την άλφα σε 1500 άλλες και άσχετες από εμένα γυναίκες.

Προσωπικά,και λόγω των βιωμάτων μου, είμαι δυσλειτουργικά μοναχικός.

Ετσι,έχω φλερτάρει με την ψυχολογική παγίδα της υιοθέτησης απόψεων που αμαυρώνουν άδικα τρίτα άτομα ή και ολόκληρα κοινωνικά σύνολα.

Εμπεριέχει μια ανακουφιστική υπεκφυγή όλο αυτό και ακριβώς εκεί νομίζω βρίσκεται ο λόγος που πολλοί την πατάνε.

Μέσα σε τέτοιες πλάνες,παύεις να βλέπεις δικά σου λάθη ή λάθη των άλλων, σε συγκεκριμένες δηλαδη σχέσεις,με μεμονωμένα άτομα και γεγονότα,αυτή η γενίκευση προσφέρει μια λιτρωτική υπεκφυγή στην ισοπέδωση του"Όλες/οι/α έτσι είναι".

Πρόσκαιρα δεν βλέπουμε τα συγκεκριμένα δύσκολα της δικής μας ζωής,κάνοντας τους εαυτούς μας να πιστεύουν πως όλες οι σχέσεις και τα άτομα είναι όπως ότι έτυχε σε εμάς.

Και με αυτόν τον τρόπο βραχυπρόθεσμα νιώθουμε λιγότερο πόνο.

Όμως,το αντάλλαγμα;

Ενα άδικο προσωποίο που φοράμε οι ίδιοι στον κόσμο γύρω μας.

Απορρίπτοντας από μόνοι μας εξαρχής αυτόν, και παράλληλα επιτρέποντας στον εαυτό μας να έχει την δυνατότητα να νομισει πως αυτός ήταν που με τον τρόπο του εν' τέλει μας απέρριψε.