#λεξεις

[mousikop4rmenh]

Η λέξη ψυχή είναι άψυχη. Το να την κατέχεις όμως δεν είναι. Σκέψου το λίγο. Οι λέξεις φαντάζουν άψυχες αν απλά τις λες ή τις γράφεις χωρίς να τις νιώθεις, σωστά; Αν είναι αναίσθητες και παραμένουν αναίσθητες τότε καλύτερα να μην ειπώνονται καν. Αν είναι να ειπωθούν σωστά θα ειπωθούν σωστά. Αξιοποίησε τις λέξεις σου μην πάνε χαμένες.

[hmerologion]

[laocoon]

apricity

Η θαλπωρή του χειμωνιάτικου ήλιου

Λατινική ρίζα: Η λέξη προέρχεται άμεσα από το λατινικό ρήμα "apricare" που σημαίνει "να λιάζομαι".

[orgismenh]

φοβάμαι πως θα έρθει μια μέρα που οι λέξεις θα σταματήσουν να βρίσκουν η μία την άλλη και τότε απλά θα με πνίξουν.

[vagelispapaioannou]

#14

Λέξεις ως Φάρμακο ή ένα κοινό ναρκωτικό;

Και στο τηλέφωνο ακούω φωνή γνώριμη από χιλιόμετρα μακριά.

Να μου λέει "Φίλε τι κάνεις;Πως πας; Είσαι καλά;".

Οπότε απαντώ,

Ρολόγια περιστράφηκαν, καιρός που δεν γυρνά,

Μα απόψε αναρωτιέμαι...

Αν ψάχνοντας τις λέξεις μου,

Συλλέγω τα κομμάτια.

Ή απλώς μέσα σ εκεινα,σκόρπια και διχως λογική σειρά,

Βρίσκω σαν αρχαιοκάπηλος, ξανά την λέξη που πουλά.

[sidabro]

i think ive come to the age where i have to create a letterboxd if only to write the only comment on a very very strange piece of cinema that wont let my mind rest for months

[ippokampos]

Κουστούμι στο χώμα, Ιωάννα Καρυστιάνη

[sugaroto]

Δεν φτάνει που μένω στου διαόλου τη μάνα περνάω και σε σχολή που είναι στου διαόλου τη μάνα αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση

Πως σκατα θα πάω εκειαπερα

[fandomchaosposts]

σε πετρινα σοκάκια, σε πουκάμισα φλοράλ

[prospa9w-omws]

unsaid farewell

Λοιπόν που λες, είχα έρθει για σκ Θεσσαλονίκη και δεν με ένοιαξε να σου στείλω. Σε σκέφτηκα γιατί είχαμε πει την επόμενη φορά να πάμε να δοκιμάσεις σούσι, αλλά δεν έχει κάποιο νόημα πλέον. Δεν πιστεύω ότι το υπεραναλύω ή υπερβάλλω. Όταν μου έστειλες ξανά κωλοχάρηκα (όπως λέμε και στο χωριό μου) και νόμιζα ότι όλα πάνε, περασμένα ξεχασμένα. Αν και λίγο αμήχανα, πίστευα ότι απλά χρειάζεται να βρεθούμε και να μιλήσουμε σε αληθινό χρόνο και μετά όλα θα ήταν εντάξει. Ναι, και μετά ξύπνησα. Εν μέρη λογικό. Δύο χρόνια αυτά και όσο αφορά τη φιλία μας, φάνηκαν ατέλειωτα. Ο καθένας μας προχώρησε. Ήμουν αρκετά αισιόδοξη όμως όταν διέγραψες το discord ήταν σαν καρφί στην καρδιά.  Λογικά απλά ήθελες συγχωροχάρτι για το παρελθόν ώστε να κλείσουν κάποιες πληγές και κατάφερες να το πάρεις (not gonna lie, I never blamed you to begin with).

Πάντως να πω την αμαρτία μου, πραγματικά πιστεύω ότι αν δεν είχα προχωρήσει, τώρα θα μιλούσαμε και μάλλον είναι ο κυριότερος λόγος που δεν σου στέλνω προσωπικά αυτό το μήνυμα παρά μόνο το αφήνω εδώ για τον εαυτό μου να κλείσω αυτό τον κύκλο. 

Πραγματικά ελπίζω να είσαι καλά και να βρίσκεις μικρές χαρές καθημερινά. Αν και δύο χρόνια και 27 μέρες μετά, μπορώ επιτέλους να πω και εγώ ότι ναι, δεν με ενδιαφέρει να είμαι φίλη μαζί σου.

[boulevard-of-broken-dreams6]

Πόσο τέλειο να διαβαζεις αστεία τις λέξεις στα αγγλικά

[xehasmenesithakes]

Υπαρχει κατι πιο γοητευτικό απο την ευφραδεια λογου;Οσο πιο πλουσιο το λεξιλογιο καποιου τοσο πιο ερωτικο γινεται για μενα.

Μιλα μου με λεξεις που δε καταλαβαινω.Κανε με να ανοιξω το λεξικο πεθαινω

[hmerologion]

Κι έφυγε.

Όπως φεύγουν όλα σ’αυτον τον κόσμο

Τα πλοία…

Τα όνειρα…

Τα πουλιά…

Οι δακρυσμένοι Αυγούστοι…

[nofuckinlabels]

24/11

Σημερα πηγα στην συναυλια του ιρατους με την Σήλια. Απο τοτε που μας θυμασαι πηγαιναμε συνεχεια σε συναυλιες και ειχαμε εναν παιδικο ενθουσιασμό.

Ειναι παραξενο γιατι ακομα και την φιλια μου με την σηλια την φανταζομαι σε συναρτηση με την εντυπωση που ειχες εσυ για εμας. Σε φανταζομαι να το βρισκεις γλυκο, διαχρονικο. Ειναι κατι τοσο δικο μου και καιρο τωρα δυσκολευομαι να ξεχωρισω το μυαλο μου καθαυτο απο τις σκεψεις που παραγει για εσενα. Μια παραδοξη αυτενεργεια που μου προκαλει ναυτια.

Ξεφυγα

Σημερα ηξερα πως θα ακουσω τα τραγουδια που ακουσα για πρωτη φορα το 2020. Τοτε αρχισα να θυμαμαι τις σκεψεις μου. Τοτε το παρον ευθυγραμμιστηκε με το παρελθον γιατι κατι επρεπε να κρατησω στα χερια μου απο την ληθη.

Θα σου ακουστει χαζο αλλα καποιες στιγμες ενιωθα πως τα ακουω πρωτη φορα. Πως ειμαι στο δωματιο μου και βιωνω απο την αρχη τον καθε στιχο.

Οπως συμβαινει ομως αλλωστε με ολες τις ιθακες δεν ηταν ιδια μετα απο τεσσερα χρονια

Ειχα προλαβει να ερωτευτω να αγαπησω να πληγωθω και να σε αγαπησω ξανα απο την αρχη μεσα απο την αποδοχη της απουσιας σου.

«Οι πλεον ακαταλληλοι ανθρωποι ο ενας για τον αλλον δεν αμφιβάλω ποσο μαλλον οταν ξερω πως τα θελω μας θα γινουν τρυπα στην πλατη του αλλου τοσα χρονια αλληλοπληγωνομαστε σαν να μισιόμαστε. Σαγαπαω . Και το νιωθω καθε γαμημενη φορα που στα ματια σου κοιταω και σταρχιδια μου αν γλυκαναλατος γινομαι εισαι η πρωτη μου σκεψη οταν ξυπναω. Και ξερω πως θα χαθουμε ξερω τι σημαινει το θα δουμε αφυσι��η χημεια ειναι αφυσικο στην φυση αυτη να κρατηθουμε και μολις βρεθουμε απο την αρχη να συστηθουμε»

«Δεν εχω ταυτοτητα αν δεν ειμαι μαζι σου»

Η αληθεια ειναι πως οταν ακουσα αυτους τους στιχους σκεφτηκα πως αληθεια ειμαστε φτιαγμενοι ολοι απο το ιδιο υλικο.

Πως ολες οι ιστοριες αγάπης ανακυκλωνονται και για αυτο τελικα με γοητευε παντα τοσο η τεχνη

Αεναα ισως ατελεσφορα θα ψαχνω τα κοινα σημεια τομης εκεινης της αρχεγονης ανακυκλωσης. Εκεινης που με πειθει οτι καποια χημικά στον εγκεφαλο μου εχουν την δυναμη να πλασουν θεοτητες

Φοβαμαι τοσο πολυ πως τα θελω μας θα γινουν πληγες. Φοβαμαι να το εκφρασω γιατι οι λεξεις δεν ειναι θνητες με τον τροπο που ειναι το μυαλο μου. Οι λεξεις ειναι θνητες και εν δυναμει αθανατες. Φοβαμαι.

Εχουμε πληγωσει ο ενας τον αλλον αθελα μας και συνεχιζουμε γιατι οταν δεν βρισκεσαι εκει που θες ολα πονανε. Ακαριαία αφου πισω τον εαυτο μου πως σε μισω , σε αγαπαω. Εισαι ο μονος ανθρωπος που εχει αυτην την επιρροη πανω μου και ενιοτε με εκπλήσσει. Με εκπλήσσει γιατί οσα δεν εκαναν οι γονεις μου θελω να τα κανω εγω με εσενα.

Αληθεια εισαι η πρωτη μου σκεψη οταν ξυπναω. Δεν υπαρχει μερα που δεν περιμενα το ονομα σου να εμφανιστει στην οθονη μου ακομα και να μην μιλουσαμε.

Οτιδηποτε ειναι αντικειμενο ποθου στο μυαλο μας, ειναι ευθραυστο. Τα θαυματα ειναι στιγμιαία και τοσο μα τοσο λευκα για αυτον τον κοσμο.

Ξερω πως η νεμεσις του ερωτα μου ηταν να σε χασω και ξερω πως δεν μπορω να σε χασω ποτε αφου σε καποιο σημειο του χωροχρόνου ημουν στην αγκαλια σου.

Θελω να ξερεις πως το πανεπιστημιο ηταν για εμενα η σωματοποιηση πολλων παιδικων ονειρων που παλευαν να γινουν ενηλικη πραγματικοτητα. Γνωρισα τοσα καινουργια ατομα και παντα με επιανα να ακουω το ονομα σου απο τα χειλη μου. Ειναι σαν να δυσκολευομαι να με ορισω χωρις να μιλησω για εσενα. Για την υπαρξη σου στην ζωη μου.

[stelouukos]

ο φίλος μου ο Zyle έβγαλε αυτο το διαμαντάκι πέρυσι. Κομματι που οταν το ακούω μου ζεσταινει τη καρδια. Απο ‘κει που πηγαιναμε μαζι στις λαιβαρες μας, πλεον εγω ερχομαι στα δικα σου λαιβς🌸 Μακαρι οι λεξεις να ηταν αρκετες να σου περιγραψω ποσο περήφανη είμαι, ποσο πιστευω σε εσενα, και πόσο ευγνώμων ειμαι για τη φιλία μας

[vagelispapaioannou]

#10

Η Ασυμμετρία των Προσδοκιών: Το Ύφος ως Άμυνα του Ανεκπλήρωτου Εγώ.

��φος,το τελευταίο καταφύγιο της χασματικής ασύμμετριας για τις προσδοκίες ενός εγωισμού που τελικά παρέμεινε ανεκπλήρωτος.

Προϊόν της ξύλινης άρνησης προς οτιδήποτε το παραγωγικό,ένα μη ορισμένο τελικό στάδιο,που δημιουργεί αυτό το χαρακτηριστικά ανυπόφορο "κράμα" ακόμη και για τον πιο ανεπηρέαστο δέκτη.

Νομίζω ακόμη και για εκείνον που λειτουργεί ως πομπός.

Άμεσα ανιχνεύσιμο όταν κάνει το ντεμπούτο του σε συζητήσεις,όποια και αν είναι η αφορμή.

Και προϊόν μιάς ξεκάθαρης ασύμμετρίας ανάμεσα στις προσδοκιες που παρήγγειλε ο καθένας και την πραγματικότητα που έλαβε τελικά σαν αντάλλαγμα.