#αδικα εκλαιγα

[prospa9w-omws]

unsaid farewell

Λοιπόν που λες, είχα έρθει για σκ Θεσσαλονίκη και δεν με ένοιαξε να σου στείλω. Σε σκέφτηκα γιατί είχαμε πει την επόμενη φορά να πάμε να δοκιμάσεις σούσι, αλλά δεν έχει κάποιο νόημα πλέον. Δεν πιστεύω ότι το υπεραναλύω ή υπερβάλλω. Όταν μου έστειλες ξανά κωλοχάρηκα (όπως λέμε και στο χωριό μου) και νόμιζα ότι όλα πάνε, περασμένα ξεχασμένα. Αν και λίγο αμήχανα, πίστευα ότι απλά χρειάζεται να βρεθούμε και να μιλήσουμε σε αληθινό χρόνο και μετά όλα θα ήταν εντάξει. Ναι, και μετά ξύπνησα. Εν μέρη λογικό. Δύο χρόνια αυτά και όσο αφορά τη φιλία μας, φάνηκαν ατέλειωτα. Ο καθένας μας προχώρησε. Ήμουν αρκετά αισιόδοξη όμως όταν διέγραψες το discord ήταν σαν καρφί στην καρδιά.  Λογικά απλά ήθελες συγχωροχάρτι για το παρελθόν ώστε να κλείσουν κάποιες πληγές και κατάφερες να το πάρεις (not gonna lie, I never blamed you to begin with).

Πάντως να πω την αμαρτία μου, πραγματικά πιστεύω ότι αν δεν είχα προχωρήσει, τώρα θα μιλούσαμε και μάλλον είναι ο κυριότερος λόγος που δεν σου στέλνω προσωπικά αυτό το μήνυμα παρά μόνο το αφήνω εδώ για τον εαυτό μου να κλείσω αυτό τον κύκλο. 

Πραγματικά ελπίζω να είσαι καλά και να βρίσκεις μικρές χαρές καθημερινά. Αν και δύο χρόνια και 27 μέρες μετά, μπορώ επιτέλους να πω και εγώ ότι ναι, δεν με ενδιαφέρει να είμαι φίλη μαζί σου.

[eiriniaddams]

Υστερα απο 10 μηνες σιωπης θα γραψω. Θα γραψω για αυτον τον πονο που βιωνω το πρωι με τη πρωτη τζουρα του καφε μου, το μεσημερι στη σχολη και στη δουλεια το βραδυ οταν φτιαχνω τους καφεδες και το πιο σημαντικο οταν ειμαι ξαπλωμενη στο κρεβατι.

Θα γραψω για αυτην την αδικια που με τρωει μεσα μου που βασανιζει τις σκεψεις μου και ολοκληρες τις μερες μου, θα γραψω για την θλιψη και τον πονο που μου εχει προκαλεσει για τα κιλα που εχω χασει για τις ατελειωτες ωρες που ψαχνω τα γιατι.

Για τις ωρες που ηταν εδω που ζουσε που τον ειχα διπλα μου και η μονη αποσταση που μας χωριζε ηταν Γερμανια-Αθηνα και οχι Αθηνα-Παραδεισος.

Για τις ωρες που με ελεγες γκρινιαρα και τσαντιζοσουν μαζι μου επειδη φερομουν σαν παιδι και για τις ωρες που εκλαιγα επειδη ησουν Αθηνα και ανυπομονουσα να σε δω.

Θα γραψω για αυτον τον πονο που βιωσα την ημερα που το εμαθα. Θα γραψω για το κλαμα που δε σταματαει ποτε

Για τις ατελειωτες ωρες εξω στο μπαλκονι μου που κοιταω τον ουρανο και σου μιλαω

Για τα αστερια που βλεπω και νομιζω οτι εισαι εσυ

Ισως τελικα το μονο λαθος που κανουμε εμεις οι ανθρωποι ειναι να μη εκτιμαμε κανεναν. Παρα μονο οταν τον χανουμε.

Ας ειχα 1 δευτερολεπτο για μία αγκαλιά

1 δευτερολεπτο για ενα βλέμμα

1 δευτερολεπτο για ενα αγγιγμα

1 δευτερολεπτο για ενα Σ'αγαπω

Και 1 δευτερολεπτο για ενα Μου λειπεις.

Θα ειμαι μονιμως εδω. Ειχαμε κατι ονειρα να πραγματοποιησουμε..και τωρα; τωρα τι; αδικα χαμενα...

Γυρνα να βγαλουμε εκεινο το βιντεακι που μου ειχες υποσχεθει. Γυρνα για εκεινη την αγκαλια γαμω το γυρνα.

Ποναει η ψυχη μου μερονυχτα, σε χρειαζομαι.

Να με επισκεφτεις καμια μερα..εχεις καιρο..

Να σε προσεχουν εκει πανω. Θα τα ξανα πουμε.. ισως καπου καποτε ξανα!

Η γκρινια σου.💛

[monimws-neura]

σαββατο βραδυ και ημασταν οι 2 μας.

τοο επιδιωκα καιρο να βρεθουμε ετσι.

ηταν απροσμενο αυτο που εγινε.

σε παρατηρουσα που καπνιζες το τσιγαρο σου.

τζουρα τζουρα

ειχα μαγευτει απο τον τροπο που καπνιζες

σε κοιτουσα εντονα και πρεπει να ενοιωθες αμηχανα.

με ρωτησες αν θελω να μου στριψεις ενα

αρνηθηκα

προσπαθουσα να το κοψω βλεπεις.

μου ειπες καλυτερα που δεν θελω ,επειδη θα με καταστρεψει

γελωντας σε ρωτησα γιατι εσυ τοτε καπνιζεις αλλα απαντηση δεν πηρα

τουλαχιστον συντομα

εκανες αλλα 2 τσιγαρα και μου ειπες ξαφνικα

‘‘ξερεις, οταν εθιζεσαι σε κατιι δεν μπορεις να ξεφυγεις πλεον.Το τσιγαρο ηταν ο τροπος να επελθει ο θανατος ανωδυνα.Ακομα και αν τωρα διψαω για ζωη,για να την μοιραστω μαζι σου, δεν μπορω να το αφησω’��

εμεινα αμιλητη πινοντας την μπυρα μου

αποφασισα να αρπαξω την καπνοθηκη και να βγαλω καπνο,χαρτακι και φιλτρακι και να προσπαθησω να στριψω ενα τσιγαρο

με γελια αποδοκιμασιας μου το αρπαξες απο το χερι και με <<μαλωσες>>.

εγω σου απαντησα οτι ηθελα να γευτω τον θανατο...

και εσυ με αρπαξες και με φιλησες... ετσι μονο μου επετρεπες να γευομαι τον θανατο

εμενα ομως ο θανατος δεν ηρθε ετσι

ξεκινησε να ερχεται οταν αρχισες να αδιαφορεις για εμενα, χωρις αιτια

στην αρχη σκεφτηκα οτι μαλλον απλα επιδιωκες να μην αισθανεσαι μοναξια και για αυτο εμπλεξες μαζι μου,οτι επαιξες και βαρεθηκες...

υστερα σκεφτηκα οτι απλα δεν ξερεις τι θελεις...

για να ππω την αληθεια εκανα πολλα σεναρια και σε ολα σε κακοχαρακτηριζα

τοσα <<γιατι;>> που δεν απαντηθηκαν...

γιατι εκοψες ετσι ξαφνικα;

γιατι δεν μου ειπες τον πραγματικο λογο ρε φιλε;

ειχαν περασει 5 μηνες και απαντηση καμια

ουτε ενα μηνυμα,ουτε μια αναπαντητη....

καθομουν στο μπαλκονι καπνιζοντας και πινοντας οπως παντα μπυρα

βλεπεις δεν σε ακουσα. Καπνιζα πολυ

αμφιταλαντευομουν.

να παρω την αδελφη σου ή οχι..

ηθελα να μαθω αν εισαι καλα... αυτο με ενοιαζε μοναχα

την καλεσα στα γρηγορα και μολις καταλαβε ποια ειμαι μου ειπε με τρεμαμενη φωνη <<πεθανε. πριν απο 4.5 μηνες. εφυγε>> και ξεσπασε σε κλαματα

μαζι με εκεινη ξεσπασα και εγω. ενοιωθα λες και με καρφωναν χιλιαδες μαχαιρια στην καρδια -λιγοτερο θα πονουσα-.

την ρωτησα χωρις να μπορω να παρω ανασα πως εγινε και γιατι δεν το εμαθα.. αναμεσα στις φρασεις μου ζητουσα συγνωμη που δεν ημουν εκει τοσους μηνες.

μολις ολοκληρωσε αυτα που μου ειπε μου εκλεισε το τηλεφωνο... δεν μπορουσα να παρω ανασα απο το κλαμα... στο μυαλο μου στροβιλιζαν ολα τα λογια της.

τα επαναλαμβανα ξανα και ξανα δυνατα...

<<Καρκινος στους πνευμονες>>

<<οταν πρωτογνωριστικατε ηταν σχετικα καλα...>>

<<μετα ξανακυλησε...>>

<< εφυγε χωρις ενα αντιο για να σε κανει να τον ξεχασεις εγκαιρως, για να μην σε πονεσει που θα εφευγε. ηξερε. Ηξερε οτι ερχοταν το τελος του>>

 το τελευταιο ειδικα το επαναλαμβανα συνεχως...

τον κατηγορουσα αδικα... για εμενα νοιαζοταν...για εμενα...

νοιωθω ενοχη που δεν ημουν μαζι του...που δεν τον σταματησα απο το καπνισμα...που δεν τον εμποδισα να παρει τον δρομο προς τον θανατο.

ειχα πεσει κατω και εκλαιγα με λυγμους χωρις να μπορω να πιστεψω τι ειχα ακουσει λιγη ωρα πριν...

τωρα, 1 χρονο μετα ��χω διαγνωστει και εγω με καρκινο του πνευμονα...

περιμενω καρτερικα το τελος μου.

εχω αποκοψει απο ολους για τον ιδιο λογο που το εκανε αυτος...