#ολοι μας

[portokali]

εντωμεταξυ ειδα το all of us strangers με την ξαδερφη μου και κατα τη διαρκεια της προβολης η κυριαρχη σκεψη στο μυαλο μου ηταν τι κι αν... αυτο αλλα σπυρος απο το παρα πεντε αυ και κρατηθηκα παλικαρισσια να μη γυρισω να της το πω γιατι μπορει να καταλαβαινε τις λεξεις που θα της ελεγα αλλα αυτο δε σημαινει οτι δε θα νομιζε πως μου εχουν λασκαρει καμποσες βιδες. που ειναι η αντιδραση που περιμενω να εχει οποιοδηποτε ισσοροπημενο ατομο βτγ. γιατι μου ΕΧΟΥΝ λασκαρει βιδες

[ippokampos]

με ανησυχει πολυ η διαδοση (κυριως από την πανδημια και μετα) μιας ψευτογλωσσας των ψ-επιστημων που παθολογικοποιει τα παντα και τους παντες, λες και τα πιο απλα συναισθηματα είναι όλα σημαδια ψυχικων ασθενειων, λες και κάθε χαρακτηριστικο της συμπεριφορας να πρεπει να κατηγοριοποιειται (σαν συμπτωμα). Οτιδηποτε βρισκεται εστω και λιγο εξω από το «φυσιολογικο» (που αλιμονο αν μπορει κανεις να ορισει) αμεσως στιγματιζεται, είναι κατι που πρεπει να διορθωθει. Η ψυχαναλυση μπορει να μας βοηθησει να αλλαξουμε τροπο ζωης μονο αν δεν κατευθυνεται στο να μας «γιατρεψει», δηλ να μας προσαρμοσει καλυτερα στα καλουπια της ταυτοτητας και της «κοινης λογικης».

[newtness532]

η τύπισσα μας έχει βάλει να κάνουμε αντιγραφή λες και είμαστε στο δημοτικό 💀

[sugaroto]

Την ψυχή μου βγάλε ο μαλακας ο πλουταρχος

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

δυστηχώς δεν έχω κυριολεκτικά ιδέα αν στο κέντρο έχουν άρματα. στον δήμο μου δεν έχει πάντως. μάλλον έχει όμως ο δήμος αθηναίων.

επίσης. επικό το γεγονός πως η αθήνα σου φαίνεται άλλος πλανήτης γιατί όντως είναι μια κατηγορία από μόνη της. τραγική λίγο αλλά γουι λόβ.

και κλείνοντας να κάνετε μια επίσκεψη στο ΙΣΝ κυρίως γιατί μπορεί να κάνει κάτι κουλ πάλι (το καλοκαίρι μπορούσες να πας να δείς ταινία δωρεάν στο γρασίδι π έχουν!!!), και ο τζίζους το μοναστιράκι καταντάει τόσο βαρετό πώς αντέχει η δόλια καρδία σου. τουλάχιστον η ακρόπολη είναι από πάνω απτο μοναστιράκι ακριβώς οπότε😌😌

Πάντως στο χωριό έχουμε άρματα 😌 τα ίδια τα τελευταία είκοσι χρόνια αλλά έχουμε.

Επίσης ναι, η φάση με την Αθήνα είναι ότι είναι μία (1) πόλη και καλά οπότε περιμένω να έχει κάποιου είδους κεντρική διοίκηση αλλά είναι τόσο μεγάλη;;; Που εν τέλει λειτουργεί σαν να είναι καμιά τριανταριά πόλεις μαζί κάτω από ένα trenchcoat να προσποιούνται ότι είναι μία μεγάλη και η κάθε περιοχή οργανώνει τα δικά της εβεντ.

Το Μοναστηράκι είναι όμορφο σαν περιοχή σίγουρα και έχει την πλάκα του αλλά όταν επιμένουν οι καγκουρες να πηγαίνετε Μοναστηράκι μονοήμερη τέσσερις χρονιές συνεχόμενα κουράζει γρήγορα. Η Αθήνα έχει και άλλες περιοχές!!! Και θεός φυλάξει, υπάρχουν και άλλες πόλεις!!

[sugaroto]

Το στήθος κυριολεκτικά υπάρχει μόνο και μόνο για να τάιζει μωρά δεν έχει κυριολεκτικά κανέναν άλλον λόγω ύπαρξης

Σταματήστε να είστε περίεργοι

Μπιμπερο είναι για να πιει το νιανιαρο γάλα, ντροπή να σε δει το σόι που ανέφερε ο ανον να κρατάς μπιμπερο και να τάιζεις μωρό(ή και να μην τάιζεις) Αν είναι δυνατόν άστο να πεθάνει της πείνας γιατί ο άρρεν καύλωσε για κάποιο λόγω και δεν κανει

βασικά η γυναικια ρώγα είναι ντροπή !!! θα ήθελες να σε δει ο πατέρες σου ο παππούς σου ο γιος σου η κόρη σου η γιαγιά σου η θεια σου με την ρώγα έξω ; Αυτή είναι η απάντηση σου λοιπόν!!!! Δεν τε ιδοπεδωνουε όλα πια ζούμε σε μια κοινωνία με κανόνες δρν είμαστε ζώα !!! Εμείς οι άνδρες έχουμε αλλά πρότυπα από εσάς!!! Ίσοι αλλά όχι όμοιοι μην τα ισοπεδώνουμε όλα πια!! Δεν σε κάνει ανεξάρτητη το να είσαι με την ρώγα έξω !!! Σεξουαλικοποιεις τον εαυτό σου αν το κανείς αυτό για προσοχή !!!!!!!

μπλόκαρε με

[upofainomenos]

« Και απο καρδια θα παω

Γιατι ειναι μεγαλη η καρδια μου »

Και καπως ετσι γιορτασαμε τα 11 χρονια. 11 χρονια που ειναι παροντες στην σκηνη, στην καθημερινοτητα μας, στα ακουστικα μας, στην ζωη μας. Προσωπικα ως ενα παιδι που εφαγε τρομερο μπουλινκ σε ολη μου την ζωη μεχρι το τελος του σχολειου, μονιμη ψυχολογικη πιεση και λεκτικη βια απο γονεις ( με γνωμωνα την αγαπη παντα) και πολλα ακομη, αυτοι οι ανθρωποι ( οπως και αλλοι του χωρου, οπως ο Ακης aka 12ος Πιθηκος, ή ο Γωργος aka Novel 729 ) ειναι ο λογος που ειμαι ζωντανος σημερα. Με κρατησαν οταν υπηρχαν νυχτες που ηθελα να «φυγω», ηταν εκει να μου πουν πως ολα θα πανε καλα και να χαμογελαω οταν ολοι ελεγαν το αντιθετο.

Σας αγαπαω πολυ παιδια, και μακαρι καποια στιγμη να εκανα καθε εναν απο εσας μια αγκαλια, να σας εσφιγγα το χερι να σας πω ενα απλο ευχαριστω. Οχι φωτογραφιες, οχι στορυς. Τιποτα. Απλα μια αγκαλια και ενα ευχαριστω. Γιατι για μενα αυτο ειστε. Φιλοι, αδερφια, ξαδερφια. Οπως θελετε μεταφραστε το!

Γιατι οπως ειχε πει και ο Θανασης στο «Ελα Μαζι Μου»,

- καλη επιρροη το ελληνικο ραπ για φαντασου -

[kebriones]

Πως σου ήρθε η ιδέα για τον Αρμς ΟωΟ;;; Πως είναι η ζωή του μέσα στον κόσμο μας ή στο δικό του κόσμο αν έχεις φτιάξει ξεχωριστό; Βιώνει πιστεύεις προκατάληψη; Καλή επιτυχία 💖

Λοιπόν δεν θελω να θυμαμαι πως μου ηρθε η ιδεα γιατι ειναι συνδεδεμενη με εναν γιουτιουμπερ που τελικα αποδειχτηκε οτι ηταν παλιανθρωπος, αλλα τελοσπαντων ειχα δει ενα βιντεο που ενας απο τους ομιλητες εδειχνε μονο τα χερια του και σκεφτηκα "θα ειχε πλακα ενας χαρακτηρας που οντως ειναι μονο χερια χαχα" και ετσι εφτιαξα τον Αρμς.

Ο Αρμς ζει ουσιαστικα στον δικο μας κοσμο, αλλα σε μια εκδοχη του που εχει συχνα μαγικα πραγματα οπως πχ ασωματα χερια. Γενικα δεν ξερει τι θελει να κανει με την ζωη του, αλλα ξερει οτι θελει κυριως να περναει καλα. Δουλευει που και που οταν του προκυπτει κατι καλο, σε διαφορες δουλειες, και στον ελευθερο του χρονο εχει ενα σωρο χομπι με τα οποια ασχολειται. Προσπαθει να ειναι πιο κοινωνικος γιατι θελει να εχει παρεες, αλλα δεν του ειναι πολυ ευκολο, ειναι γενικα μαζεμενος και ντροπαλος οταν ειναι με ξενο κοσμο.

Δεν βιωνει κατι παραπανω απο τις απλες προκαταλυψεις που μπορει να βιωνει οιποσδηποτε στην καθημερινοτητα του. Γενικα δεν εχει θεματα με τους αλλους, μολις νιωσει ανετα και ανοιχτει, σχεδον ολοι τον συμπαθουν.

[nofuckinlabels]

24/11

Σημερα πηγα στην συναυλια του ιρατους με την Σήλια. Απο τοτε που μας θυμασαι πηγαιναμε συνεχεια σε συναυλιες και ειχαμε εναν παιδικο ενθουσιασμό.

Ειναι παραξενο γιατι ακομα και την φιλια μου με την σηλια την φανταζομαι σε συναρτηση με την εντυπωση που ειχες εσυ για εμας. Σε φανταζομαι να το βρισκεις γλυκο, διαχρονικο. Ειναι κατι τοσο δικο μου και καιρο τωρα δυσκολευομαι να ξεχωρισω το μυαλο μου καθαυτο απο τις σκεψεις που παραγει για εσενα. Μια παραδοξη αυτενεργεια που μου προκαλει ναυτια.

Ξεφυγα

Σημερα ηξερα πως θα ακουσω τα τραγουδια που ακουσα για πρωτη φορα το 2020. Τοτε αρχισα να ��υμαμαι τις σκεψεις μου. Τοτε το παρον ευθυγραμμιστηκε με το παρελθον γιατι κατι επρεπε να κρατησω στα χερια μου απο την ληθη.

Θα σου ακουστει χαζο αλλα καποιες στιγμες ενιωθα πως τα ακουω πρωτη φορα. Πως ειμαι στο δωματιο μου και βιωνω απο την αρχη τον καθε στιχο.

Οπως συμβαινει ομως αλλωστε με ολες τις ιθακες δεν ηταν ιδια μετα απο τεσσερα χρονια

Ειχα προλαβει να ερωτευτω να αγαπησω να πληγωθω και να σε αγαπησω ξανα απο την αρχη μεσα απο την αποδοχη της απουσιας σου.

«Οι πλεον ακαταλληλοι ανθρωποι ο ενας για τον αλλον δεν αμφιβάλω ποσο μαλλον οταν ξερω πως τα θελω μας θα γινουν τρυπα στην πλατη του αλλου τοσα χρονια αλληλοπληγωνομαστε σαν να μισιόμαστε. Σαγαπαω . Και το νιωθω καθε γαμημενη φορα που στα ματια σου κοιταω και σταρχιδια μου αν γλυκαναλατος γινομαι εισαι η πρωτη μου σκεψη οταν ξυπναω. Και ξερω πως θα χαθουμε ξερω τι σημαινει το θα δουμε αφυσικη χημεια ειναι αφυσικο στην φυση αυτη να κρατηθουμε και μολις βρεθουμε απο την αρχη να συστηθουμε»

«Δεν εχω ταυτοτητα αν δεν ειμαι μαζι σου»

Η αληθεια ειναι πως οταν ακουσα αυτους τους στιχους σκεφτηκα πως αληθεια ειμαστε φτιαγμενοι ολοι απο το ιδιο υλικο.

Πως ολες οι ιστοριες αγάπης ανακυκλωνονται και για αυτο τελικα με γοητευε παντα τοσο η τεχνη

Αεναα ισως ατελεσφορα θα ψαχνω τα κοινα σημεια τομης εκεινης της αρχεγονης ανακυκλωσης. Εκεινης που με πειθει οτι καποια χημικά στον εγκεφαλο μου εχουν την δυναμη να πλασουν θεοτητες

Φοβαμαι τοσο πολυ πως τα θελω μας θα γινουν πληγες. Φοβαμαι να το εκφρασω γιατι οι λεξεις δεν ειναι θνητες με τον τροπο που ειναι το μυαλο μου. Οι λεξεις ειναι θνητες και εν δυναμει αθανατες. Φοβαμαι.

Εχουμε πληγωσει ο ενας τον αλλον αθελα μας και συνεχιζουμε γιατι οταν δεν βρισκεσαι εκει που θες ολα πονανε. Ακαριαία αφου πισω τον εαυτο μου πως σε μισω , σε αγαπαω. Εισαι ο μονος ανθρωπος που εχει αυτην την επιρροη πανω μου και ενιοτε με εκπλήσσει. Με εκπλήσσει γιατί οσα δεν εκαναν οι γονεις μου θελω να τα κανω εγω με εσενα.

Αληθεια εισαι η πρωτη μου σκεψη οταν ξυπναω. Δεν υπαρχει μερα που δεν περιμενα το ονομα σου να εμφανιστει στην οθονη μου ακομα και να μην μιλουσαμε.

Οτιδηποτε ειναι αντικειμενο ποθου στο μυαλο μας, ειναι ευθραυστο. Τα θαυματα ειναι στιγμιαία και τοσο μα τοσο λευκα για αυτον τον κοσμο.

Ξερω πως η νεμεσις του ερωτα μου ηταν να σε χασω και ξερω πως δεν μπορω να σε χασω ποτε αφου σε καποιο σημειο του χωροχρόνου ημουν στην αγκαλια σου.

Θελω να ξερεις πως το πανεπιστημιο ηταν για εμενα η σωματοποιηση πολλων παιδικων ονειρων που παλευαν να γινουν ενηλικη πραγματικοτητα. Γνωρισα τοσα καινουργια ατομα και παντα με επιανα να ακουω το ονομα σου απο τα χειλη μου. Ειναι σαν να δυσκολευομαι να με ορισω χωρις να μιλησω για εσενα. Για την υπαρξη σου στην ζωη μου.

[o-monaxikos]

Τόσο απλό αλλά και τόσο ουτοπικό στις μέρες μας...

- Μπορείς να σβήσεις το φως; Είμαι απλά χοντρή.

- Και τι έγινε! Μήπως θες να κάνεις το μοντέλο;

- Το δέρμα μου είναι γεμάτο ραγάδες.

- Καλα, είδες τις ουλές στο δικό μου;

- Το στήθος μου δεν είναι όμορφο

- Γιατι; Εδω ειμαστε για να κάνουμε διαγωνισμό στήθους;!

- Το σώμα μου είναι άσχημο, δεν θα ήθελα να το δεις γυμνό.

- Ποιος σου είπε τέτοιο ψέμα;! Θα ήθελα να βλεπω το όμορφο γυμνό σώμα σου, και μεσα απ αυτο θα ηθελα να γδύσω την ψυχή σου.

- Ξέρω ότι δεν θα σου αρέσει αυτό που θα δεις.

- Άσε εμένα σε παρακαλώ να αποφασίσω. Ποιος αγάπη μου σε εχει πληγώσει για να το σκεφτείς αυτό για τον εαυτό σου;

- Δεν ξέρω, ίσως η κοινωνία. Ίσως η μανα μου, που πάντα με υποτιμούσε...

- Τότε δεν είμαι μέρος αυτής της κοινωνίας. Ούτε είμαι η μανα σου! Εκτος εαν εσυ εχεις λογους να βλεπεις σε καθε εν δυναμει δικο σου ανρθωπο το προσωπειο της επικριτικης σου μητερας... Ζούμε σε έναν κόσμο όπου το σωμα αξίζει περισσότερο από τα συναισθήματα. Σ 'αγαπώ γι' αυτό που ΕΙΣΑΙ. Είπε καθώς κοίταζε τα μάτια της και μετά φιλούσε τα χείλη ΤΗΣ. Εγδυσε το σώμα της αργά, φιλώντας και χαϊδεύοντας κάθε μέρος του δέρματός της που είχε μείνει στον αέρα, κάθε τέντωμα, κάθε ρολό, κάθε ατέλεια. Ξέχασε ό, τι την βασάνιζε, την έκανε να τα ξεχάσει όλα αυτά. Ενώ ήταν ενωμένοι ρώτησε.

- Έχεις νιώσει ότι σε αγαπούν έτσι πριν;

- Όχι, ποτέ.

- Για μένα είσαι ο,τι χρειαζεται να εισαι!

Απλά χαμογέλασε και ένιωσε η πιο όμορφη γυναίκα. Έμειναν αγκαλιασμένοι μέχρι να τους πάρει ο ύπνος...

Εκεινο το βράδυ πηρε ενα νεο μεταμηνυμα για το ποια μπορεί να ειναι για καποιον άλλον, και για τον ευατο της:

Ελαβε την πληροφορία πως ο κοσμος υπάρχει περιπτωση να ειναι ενας χωρος που την αποδέχεται.

Ότι δεν είναι ολοι σαν την μανα της.

Ότι τελικά υπάρχει ελπίδα και χωρος για κεινη, για το διαφορετικά όμορφο...

[skilopsaros]

Εσύ δεν μας είπες, κανένα κουτσομπολιό?

Ε παντα κατι εχουμε, αλλα δεν το ακουσες απο εμενα. Δεν εγινε σε εμενα αυτο, θα το ακουσεις απο τεταρτο χερι, γιατι το ειπαν οι γειτονες στον παππου μου και μετα το ειπε στην μανα μου και μετα το εμαθα εγω.

Λιγο backstroy. Οταν ημουν μικρος, πηγεναμε διακοπες σε ενα εξοχικο σπιτι του παππου μου. Ειναι που λες μια παραλια, γεματη βιλες απο πλουσιους. Ειναι εκει ενα καμπινγκ, βιλα τεραστια, βιλα τεραστια, βιλα τεραστια, μια πολυκατικοια που λες και την εχεις παρει απο το ��εντρο της αθηνας και την εχεις βαλει πανω στην θαλασσα, βιλα τεραστια, βιλα τεραστια, κλπ...

Εχει λοιπον ο παππους μου ενα διαμερισματακι στην πολυκατοικοια, και πηγεναμε καθε καλοκαίρι. Ο αλλος κοσμος της πολυκατοικιας ειναι ο,τι να'ναι. Ειναι ενα random sample του πλυθησμου που εχει βγαλει οτι μπορεις να φανταστεις... Οχι δυστιχως κοσμο με τον οποιο θα μπορουσε καποιος λογικος να περασει χρωνο, αλλα αν ηταν τετοιος κοσμος δεν θα ειχα κουτσομπολιο να σου πω.

Ισως ο χειροτερος απο τους γειτονες αυτους ηταν ενας τυπος απαισιος. Ειχε μια γυναικα και τρια παιδια, στους οποιους ολους συμπεριφεροταν χαλια. Παραδειγμα να ερχεται κατω στην παραλια που καθοντε ολοι, και να λεει της γυναικας του που ειναι ηδη εκει και καθεται, 8 μηνες εγκειος, να παει να του φερει καρεκλα. Ορθιος αυτος, καθιστη αυτη, συκωνεται να παει να του κουβαλισει καρεκλα. Εγγειος η γυναικα. Ειχε χασει την περιουσια του ολη στα καζινο, σε φαση ειχε παρακαλεσει η γυναικα του σε καποια φαση τους γωνεις μου και αλλα ατομα απο την πολυκατοικια να πανε μαζι τους στο καζινο, μηπως και φευγοντας ερχοταν και αυτος απο ευγαινια και δεν καθωταν ολο το βραδυ (καθησε ολο το βραδυ απλα αφησε την γυναικα του και τους αλλους να φυγουν μονοι τους). Ειχε επισεις απο οσο εχω ακουσει μπροστα σε ολους κατω στην παραλια αρχισει να βριζει την γυναικα του και να την αποκαλει βρωμιαρα και να της λεει για αυτο δεν σε πηδαω.

right, backstory done, you got context, onto the new things:

δεν εχουμε παει εκει εδω και 7 νομιζω χρωνια. Μας λεει λοιπον ο παππους μου, κουτσομπολιο το πρωτο, χωρισε αυτος με την γυναικα του. Α ωραια ειπαμε ολοι μπραβο.

Εχει ερθει στην πολυκατοικια με αλλη γκομενα. Μια καινουργια. Και ειχε και το μικροτερο παιδι, που τωρα πρεπει να ειναι δεκα χρονων. Και η καινουργια του γκομενα εχει και ενα πιτ μπουλ. Δεν καταλαβαινω πως γινεται να τον ειδε καποια και να εγινε γκομενα του, αλλα τι να πω i digress.

Μαθενουμε λοιπον οτι ηταν κατω στην παραλια και επεινε πολυ, ειχε γηνει λιαρδο. Η γκομενα να ειναι πανω στο σπιτι, το παιδι στην θαλασσα να παιζει. Ανεβενει πανω, και αρχιζει να τσακωνεται με την γκομενα. Φωνες σαματας κακκο, φασαρια γενικα. Σε καποια φαση δεν ξερουμε τι εγινε, αν πηγε να την χτηπισει η οχι, αλλα ξερουμε οτι το πιτ μπουλ πιστεψε οτι παει να της επιτεθει, και επιτεθικε.

Του εφαγε λοιπον το δαχτιλο απο το χαιρι, οπου τα περνει αυτος, και αρπαζει ενα μαχαιρι και παει να μαχαιρωσει τον σκυλο. Τρωμαζει η γυναικα παει να μπει στην μεσ��, χτυπαει αυτη, μαχαιρωνει αυτος το σκυλι, τον αρπαζει περισοτερο το σκυλι του επιτιθεται να μην τον αφηνει, γεμιζει ο τοπος ολο το διαμερισμα αιματα.

Καπου εκει ανεβενει το παιδι και την βλεπει ολη αυτη την κατασταση και παθενει ενα σοκ, ερχωντε οι γειτονες και βρισκουν αυτη την κατασταση, τον τοπο γεματο αιματα τοσο που δεν μπορεις να το περιγραψεις, καλουν εκει ασθενοφορα αστινομιες κλπ, περνουν το παιδι μακρια να μην τα βλεπει αυτα, καπως τους τραβανε να τους χωρισουν, φτανουν ασθενοφορα

νοσοκομειο αυτος, νοσοκομειο αυτη, κτηνιατρος ο σκυλος (ειναι και δεκαπενταυγουστος ειναι ολα κλειστα), το δαχτειλο δεν βρεθικε ποτε οποτε εμεινε χωρις αυτος (σνακ για το πιτ μπουλ μαλλων), οι γειτωνες κατι προσπαθεισαν να καθαρισουν το σπιτι αλλα τι να πρωτοκανεις

και να της λενε τωρα να πει στην αστινομια οτι της επιτεθικε μεθισμενος και οτι ο σκυλος την προστατεψε, για να μην τον πανε για ευθανασια

so yeh, that happened recently to people i know, hope it was spicy enough for you

ρωτα ξανα καποια φωρα να σου πω τι γινετε με το χωριο και τα κτηματα

[cathy-bluedream]

Πώς προτείνεις σε κάποιον να ξεκινήσει να γράφει ποίηση ;Εσύ πως ξεκίνησες

Σ εμένα ήταν έμφυτο αυτό , ξεκίνησε απ το δημοτικό και απλά είχα την ανάγκη να εκφράσω αρχικά κάθε παράπονο μου στο χαρτί . Μετα ανακάλυψα ότι μπορω να γράψω με ομοιοκαταληξία και έπειτα , ποιηματα . Αν κάποιος θελει ποίηση , πρέπει να την αγαπάει , να την κατανοεί , να την σπλαχνιζεται σαν μια γυναίκα ευαίσθητη , λυτρωτική , δυναμική . Λίγοι είναι αυτοί που μετράνε στην ποίηση αγαπητέ/η μου ! Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως πέθανε ακόμα και το βιβλίο. Για να εμπνέεται κανείς , θελει γνώση , πνευματικότητα και βιώματα ( πέρα από τα άυλα ) . Και δυστυχώς εχει πεθάνει η ποίηση στις χαλεπές μέρες μας . Ο κόσμος δεν εκφράζεται σωστά και μασάει αυτά που θελει να πει ! Σήμερα ολοι θεωρούμαστε ποιητές , χωρίς να υπάρχει η ποιηση !!

[heartinhue]

Μερικα γιορτινα συναισθηματα μου

Τα χριστουγεννα παντα ερχονται σαν μια γιορτη που περιμενεις, αλλα οταν φτασουν ειναι παντα λιγο διαφορετικα απο οτι τα περιμενες. Παντα καποιος λειπει απο το τραπεζι. Και οσο περνουν τα χρονια τα σερβιτσια μειωνονται. Τα στολιδια ειναι στο ιδιο σημειο. Τα φωτα αναβοσβηνουν με τον ιδιο ρυθμο. Η μουσικη εχει την ιδια μελωδια. Μα ολα ειναι διαφορετικα. Εγινα απο αυτους που θεωρουν τα χριστουγεννα την γιορτη της δυστυχίας τους; Θυμαμαι παλια το τραπεζι μας να ειναι πιο γεματο , τα χαμογελα πιο μεγαλα , το τζακι αναμενο , τα φωτα πολυχρωμα , τα αστεια πιο ευχαριστα , το κλιμα πιο ελαφρυ.

Τωρα ολα μοιαζουν γκρι.

Οι γονεις μου εχουν αρχισει και γερνανε. Τα αδελφια μου πιο ξενα απο ποτε. Σημερα συνειδητοποιησα οτι δεν εχουμε πει ποτε σαγαπαω με τα αδελφια μου .

Και εγω ενας απλος παρατηρης. Νιωθω σαν παντογνωστης ωρες ωρες . Ξερω πως νιωθουν ολοι για ολους . Κανεις δεν ξερει πως νιωθω εγω. Και ισως κανεις και να μην μπορει να με καταλαβει και ποτε .

Ξερω οτι ενα απλο αστειο που εκανε ο μπαμπας μου κρυβει μελαγχολία και απωθημένο χρόνων για τον χωρισμο με την μαμα μου . Ξερω πως οταν ο μπαμπας μου μιλαει περηφανος για το ποσο καλα τα παω στην σχολη ,πληγωνεται ο αδελφος μου που δεν καταφερε να τελειωσει την σχολη του και τωρα λογω του χαμηλου μισθου του δεν μπορει να κανει οικογενεια. Ξερω πως η μαμα μου νιωθει πως εχει μεινει πισω οταν μιλαμε για τα νεα μας και νιωθει λιγοτερο «μαμα».

Ξερω πολλα. Και νιωθω ακομα περισσοτερα. Ισως αυτη η η ενσυναίσθηση που εχω ειναι ευχη και καταρα ταυτοχρονα.

Ειμαι ευγνωμον για την οικογένεια μου . Και ειμαι σιγουρη ότι υπαρχουν οικογενειες με περισσότερα προβληματα . Και πιο σοβαρα. Αλλα δεν μπορω να σταματησω να σκεφτομαι, υπαρχουν και οικογενειες χαρουμενες . Με τραπεζια μεγαλα, τοσο μεγαλα που δεν βλεπεις το τελος τους . Με χαμογελα πλατια. Με χαρτοπετσέτες με σχεδιακια χριστουγεννιατικα και τραπεζομαντιλα εορτινα. Και ξερω οτι Υπαρχουν τέτοιες οικογενειες γιατι υπηρξα και εγω σε μια τετοια για λιγο καιρο. Και ας μην ηταν η δικια μου . Και ας ελείπε ο μπαμπας μου . Υπηρχε αυτη η βαβουρα απο φωνες γνωριμες, πολυκοσμια . Γεματο το σπιτι.

Τα Χριστουγεννα γινομαι ο πιο ζηλοφθονος ανρθωπος σε αλλον τον πλανητη. Βλεπω τα στορι με μανεια , μου φαινονται ολα βγαλμενα απο αλλο κοσμο.

Δεν εχω κακες αναμνησεις απο τα τελευταια χρονια μου στην αθηνα. Εχω κακα συναισθηματα . Αυτο το δισβαστακτο αγχος . Που δεν το σηκωνε η ψυχη μου . Φοβαμαι . Τα γραφω αυτα απο τον ιδιο καναπε που με πιανανε κρισεις πανικου και δεν μπορουσα να αναπνευσω απο το κλαμα . Βγαινω στα ιδια μερη που ενιωθα την ανασα μου να κοβεται τα ποδια να λυγιζουν και να αναζητω λιγο αερα να απανεπνευσω .

Οταν ημουν στα χειροτερα μου δεν ειχα κανεναν να με βοηθησει . Βραδια που δεν κοιμομουν . Εκλαιγα . Σκεφτομουν. Οι σκεψεις μου πλακωνανε η μια την αλλη . Η μια χειροτερη απο την αλλη. Οι γονεις μου με αγαπανε και οι φιλοι μου αλλα κανεις δεν καταλαβε ποτε. «Μαρια μην αγχωνεσαι απλα» «εχω δουλεια μαρια δεν μπορω να ερθω» «Μαρια ειναι βραδυ εδω πεφτω για υπνο» «Φαινεσαι κουρασμενη» . Δεν κραταω κακια ομως, ουτε νιωθω οτι με κρεμασανε . Εγω κρεμασα τον εαυτο μου.

Ετσι το εφεραν οι συνθηκες δεν το επελεξα.

Δεν ειμαι αυτο το ατομο πλεον. Η φουσκα εσκασε . Ειμαι πιο δυνατη . Παρολαυτα φοβαμαι . Δεν θελω να ξαναπερασω κατι τετοιο μονη μου. Ενα συναισθημα παντα θα υποβοσκει.

Φετος ηρθαν ατομα στην ζωη μου , εφυγαν και πολλα απο αυτη . Ειμαι ευγνωμων και για τα δυο . Αλλα κυριότερα ειμαι ευγνωμων που γνωρισα τον φιλιππο . Τον αγαπημενο μου ανθρωπο σε ολο τον πλανητη. Τον μονο ανρθωπο που μαζι του επικρατει ηρεμια. Τον μονο ανθρωπο που αγαπαω πιο πολυ απο τον εαυτο μου. Τον μονο ανρθωπο που μοιραζεται την χαρα μου , τον πονο μου, το αγχος μου , την λυπη μου . Το μονο ανθρωπο μου ανέστρεψε τα δεδομενα μου . Που μ��υ εμαθε πως να αγαπαω . Που μου εδειξε τι θα πει ερωτας , τι θα πει σεξ , οίκοιοτητα , συζητηση , διαφωνιες . Που για πρωτη φορα ειπα «μου λειπεις» νιωθοντας ενα απεραντο κενο μεσα μου . Αυτο το «μου λειπεις» το νιωθω τοσο εντονα , τοσο αισθητη η απουσια του .

Φετος για να ειμαι ειλικρινης με πηγε γαμιοντας η χρονια . Τοσο κατω δεν εχω ξαναπεσει . Αλλα μου εμαθε πολλα . Παρα πολλα . Ομορφα και ασχημα . Οποτε αν το τιμημα του να βρω τον εαυτο μου ηταν να τον χασω εντελως . Ας ειναι . Μπαινω στο 2025 πιο δυνατη , με φιλιες ουσιαστικες , με τον ερωτα της ζωης μου , με την οικογενια μου που ( και ας ειναι λιγο οτι να ναι ) με αγαπαει πολυ.

Αυτα , ισως ειναι πολυ μιζερα καποια πραγματα που γραφω αλλα ειναι η αληθεια. Δεν με καθιστα ομως μιζερο ανρθωπο .Ειμαι αισιοδοξη .

Καλη χρονια λοιπον .

[methismeniprigkhpissa]

Συναισθηματική σύνδεση.

Αυτό που θα ξεκινήσω να γράφω θέλει παρέα ενα αναμμένο τσιγάρο, οπότε όσοι καπνίζετε ανάψτε ένα και ξεκινήστε να διαβάζετε.

Ίσως να το έχεις βιώσει, ίσως και οχι και δεν μιλάω για αλλο απο την συναισθηματικη συνδεση που εχεις με εναν ανθρωπο.

Και δεν μιλαω μονο για το συναισθημα, μιλάω για την συνδεση γενικοτερα, την σπανια συνδεση που εχεις με εναν ανθρωπο.

Δεν πιστεψα ποτε οτι μπορει να την εχω με εναν ανθρωπο,αλλα καλος η κακος την εχω. Εχω νιωσει αυτον τον εντονο πονοκεφαλο και ηδη ηξερα πως δεν ηταν καλα, σαν διαισθηση ενα πραγμα, εχω βιωσει το να τον βλέπω στον ύπνο μου και να ξερω την επομενη μερα πως με σκεφτοταν, ειναι απλα μια διαισθηση που δεν φευγει, ενα συναισθημα περιεργο, μια αρκετα ομορφη ικανοτητα που καταλαβαινεις πως δεν την εχουν πολλοι, λιγοι θα σε καταλαβουν σε αυτο.

Εχω βιωσει την στιγμη που πονουσα καπου και ηξερα πως ηταν δικος του πονος, πονος που αισθανοταν και αυτος.

Υπηρξε στιγμη που με επιασε εντονος πονοκεφαλος και ηξερα πως ευθύνονταν η συνδεση μου με τον συγκεκριμενο ανθρωπο και την επομενη μερα εμαθα πως δεν ηταν καλα την ωρα που εγω πονουσα, καποιοι θα πειτε σύμπτωση, ναι γιατι δεν το εχετε νιωσει πως ειναι,και αυτο ειναι ενα απο τα πολλα παραδειγματα που εχω.

Υπηρξαν στιγμες που τον εβλεπα στον υπνο μου και μιλουσα μαζι του και θυμομουν καθε τι που λεγαμε, αυτο ειναι μια συνδεση μεσω του υπνου και αρκετες φορες συμβαινει και στους δυο, ηξερα τι εκανε, και πως ηταν επειδη μου μιλουσε στον υπνο μου σε αυτα τα "ονειρα" που λεμε, που μονο ονειρα δεν ηταν, ητα�� συναισθηματικη συνδεση, μου ελεγε τι θα κανει μεσα στις επομενες μερες και οταν τα ακουγα απο αλλους, δεν ημουν εκπληκτη, γιατι το ηξερα.

Πολλοι ισως την εχετε βιωσει, αλλοι παλι οχι, αλλα αν την βιωσετε, να ξερετε ειναι τρομαχτικο καποιες φορες, να μπορεις να νιωθεις τον αλλον, να μπορεις να βιωνεις μαζι του κατι οπως ο πονος, που ολοι ξερουμε οτι ειναι απο τα χειροτερα.

��αμια φορα μπορει να ειναι μονοπλευρο, προσωπικα δεν ξερω τι ειναι μεταξυ μου και αυτου, ισως δεν ειναι μονοπλευρο, θεωρω οτι δεν ειναι μονοπλευρο, θεωρω πως και αυτος με νιωθει, νιωθει αυτο το αισθημα, του κομπου στο στομαχι ακομα και οταν δεν με σκεφτεται,νιωθει αυτο το σφιξιμο στο στηθος και ευθυνεται στην συνδεση μας αυτο, με εχει δει στον υπνο του, εχουμε βρεθει μαζι συναισθηματικα στον υπνο μας και οτι του ειχα πει το θυμοταν την επομενη μερα, και το σκεφτοταν.

Μια περιοδος που τον εβλεπα συχνα στον υπνο μου ηταν οταν δεν ημουν στην πολη μου, εκει νομιζω ενισχύσαμε,την συναισθηματικη μας συνδεση, επειδη ειμασταν σε αλλα μερη, επρεπε καπως να επικοινωνουμε.

ισως ολα οσα γραφω σε αυτο το κειμενο να ειναι απλα δημιούργημα της φαντασιας μου λογο της απωλειας,αλλα δεν νομιζω, γιατι οτι νιωθω, οτι βιωνει, οτι σκεφτεται το νιωθω!

Καποια στιγμη που μου μιλησε ασχημα ηξερα πως οσα ελεγε τα ενιωθε για τον εαυτο του, ηταν αυτη η συνδεση που εχουμε, εκεινη την στιγμη ηξερα πως οσα ελεγε μονο για αυτον τα ενιωθε, οχι για εμενα,για αυτο και μονο λυπηση ειχα νιωσει για αυτον, και τιποτα αλλο.

Γιατι οσα ελεγε και σκεφτοταν τα ενιωθε για εκεινον, και εγω το ενιωσα αυτο εκεινη την ημερα.

Θεωρω πως η συνδεση μας ειναι κατι πολυ μεγαλυτερο απλα δεν τα εχω βρει ολα, ισως καποια στιγμη τα βρω, ισως καποια στιγμη απλα αυτο φυγει, ισως παλι απο την αλλη να μην υπαρχει και τιποτα.

Αμφισβητώ καθε τι που γραφω, καθε τι που νιωθω, καθε τι που αισθανομαι, καθε ηλεκτρισμο που διαπερνα το σωμα μου ολοκληρο, γιατι ολα αυτα στο τελος ισως να μην συμαινουν και τιποτα.

Στο τελος, οτι εχει ορισει το κισμετ να γινει, θα γινει.

Αλλα το κισμετ, ξερω πως εχει ορισει πολλα για εμας, για αυτο και την αμφισβήτηση μου δεν την παιρνω στα σοβαρα οταν αφορα αυτην μου την συνδεση, γιατι ξερω πως το κισμετ εχει ορισει αλλιως για εμας.

Κισμετ...

[melagxoliki-aisthitiki]

Παραμενω μονος σε ενα κοσμο τοσων συγκατοικων. Οι φιλοι, οι συγγενεις μου και γενικα ολοι οσοι αγαπω μονοι φαινονται. Ανικανοι να γεμισουμε, να ξεχυλησουμε συμπονοια. Στην τελικη ειπε κανεις πως ανθρωπος τον ανθρωπο φτανει; Οχι. Ειπε κανεις πως δεν θα μεινει κενο στην ψυχη τουτων των αχαριστων; Οχι. Ποτε δεν θα αγγιχτουμε ολοκληρωτικα, ποτε το φιλι και η αγκαλια δεν θα κρατησει, ποτε δεν θα νοησουμε τα λογια. Απειρα οντα μου λες, με οριο στο αναμεταξυ μας σου λεω.

[ola-mia-idea-einai]

Εχεις σκεφτει ποτε ποσες ζωες θες να ζησεις;

Απο μικρη ειχα παρα πολλα ονειρα. Ειναι τοσο απεριοριστες οι επιλογες που εχουμε, που δεν μπορεις απλως να θέλεις ενα πραγμα. Θυμαμαι οτι επιανα τον εαυτο να με σκεφτεται στο μελλον σε πολλες διαφορετικες εκδοχες. Και μου εβγαινε τοσο φυσικα, τοσο αυθορμητα. Και πιστευα πως ολοι οι ανθρωποι λειτουργουν ετσι.

Μεχρι που μεγαλωσα και καταλαβα πως αυτο δεν ειναι αληθεια. Μεχρι που μεγαλωσα και καταλαβα πως αυτο δεν ειναι εφικτο. Οι επιλογες μας δεν ειναι απεριοριστες. Απεριοριστοι ειναι οι παραγοντες που τις περιοριζουν · οικονομικοι, κοινωνικοι, ψυχολογικοι... Και απο την αλλη, σε αυτη την κοινωνια οι ανθρωποι επαψαν να ονειρευονται, εμαθαν να συμβιβαζονται. Ακολουθούν εναν προκαθορισμενο τροπο ζωης, για να εχουν οσο το δυνατον εναν πιο βολικο βίο. Συνεχιζουν την πορεια που κληρονομησαν με ελαχιστη εξελιξη. Δεν προσπαθουν να αλλαξουν τις συνθηκες. Και να προσπαθουσαν δηλαδη, δεν ξερω ποσοι θα τα καταφερναν.

Και για αυτο κανεις δεν μπορει να με καταλαβει. Κανεις δεν καταλαβαινει το κενο που νιωθω καθε λεπτο, που δεν ζω μια απο ολες αυτες τις ζωες. Κανεις δεν καταλαβαινει πως η φαινομενικα καλη ζωη μου ειναι και η πιο βαρετη, η πιο μιζερη, η πιο κοινωνικα κατασκευασμενη απο ολες. Και οχι δεν ειμαι αχαριστη. Δεν κατηγορω κανεναν. Οι γονεις μου, μου εδωσαν οτι ειχαν και ακομη περισσοτερα. Εχω πετυχει καποια πραγματα και θελω να πιστευω πως ειμαι περηφανη για τον εαυτο μου.

Ομως στην πορεια εχασα ολα μου τα ονειρα. Στην πορεια εχασα το ποια ειμαι. Γιατι, στην τελικη, εκειν��ς οι φιλοδοξιες ειναι που εκαναν εμενα, εμενα. Χαθηκα καπου στην προσπαθεια μου κι εγω για επιβιωση και αυτο ειναι ο μεγαλυτερος θανατος που μπορει να υποστει η ψυχη ενος ανθρωπου.

Αλλα κανεις δεν το καταλαβαινει. Σχεδον κανεις. Γιατι στους περισσότερους δεν δοθηκε καν η ευκαιρια να ονειρευτουν.

Και αυτη ειναι η κοινωνια στην οποια ζουμε.