#καίγονται

[ek-genetis-katarameni]

«Ανηδονία» γιατί;

Γιατί χρειάστηκε να χάσω τον εαυτό μου, κάποτε.

Έπρεπε να δω όλα όσα - νόμιζα ότι - ήξερα για εμένα, να καίγονται, να χάνονται σε μικρές στιγμές, σταδιακά.

Γιατί με έπιασα πάλι από την αρχή, για να με μάθω εκ νέου. Για να καταλήξω εν τέλει στο συμπέρασμα, ότι όλα όσα με ευχαριστούσαν, πλέον δεν μου λένε τίποτα.

Και ανάθεμα αν μου έλεγαν ποτέ...

Η «ανικανότητα» να νιώσεις ευχαρίστηση (=ηδονή), αν θέλεις να το αποδομήσουμε και να του αποδώσουμε μια λίγο πιο «λαϊκή» έννοια.

«Ανηδονία» λοιπόν, επειδή κάπως θέλησα να ονομάσω αυτήν την γλυκιά ανυπαρξία, να την ρομαντικοποιήσω στο μυαλό μου, προκειμένου να πω και να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό, ότι συνεχίζω να υπάρχω.

[writiiingforyou]

Εγώ και εκείνη

Ανάμεσα μας τόσες αντιθέσεις και τόσο ίδια πράγματα.

Ποσό ξετρελαίνομαι να σκέφτομαι στιγμές μαζί της.

Στιγμές που ξημέρωνε και μας έβρισκε το πρωινο αγκαλιά να κάνουμε έρωτα κάτω από τα παπλώματα κάποιου χειμώνα.

Αυτου του πρώτου μας χειμώνα -μαζί-

Στιγμές που ξημέρωνε και βλέπαμε αγκαλιά την Ανατολή

Μαρεσαν τα μηνύματα της.

Ήξερα ότι -με σκέφτεται-

Αλλά κι οι τσακωμοί μας, μας έριχναν απότομα

-Απότομη προσγείωση-

Ίσως έτσι να χαρακτήριζα τη σχέση μας αν με ρώταγε κανείς.

Και εγώ ένας χωρίς εκπαίδευση πιλότος

Να οδηγώ σε καταιγίδα και σε λιακάδα

-Ταυτόχρονα-

Η πτήση μας ποτέ δεν ήταν ήρεμη.

Ούτε προβλέψιμη.

Πάντα περίμενα να δω τον ήλιο στα μάτια της

Αλλά πάντα την έχανα στη συννεφιά του μυαλού της.

Ήταν εκείνη.

Ήμουν εγώ.

Δυο απρόβλεπτοι μέσα σε ένα χαλασμένο τοπίο.

Μα δεν υπήρχε μέρα που να μην υπήρχε στο μυαλό μου.

Δεν υπήρχε μέρα που δε θα ταξίδευα μαζί της

Βροχερή ή και σε θύελλα

Σε ένα τελευταίο δρομολόγιο.

Ένα ακόμα τελευταίο.

Πάντα θέλω ακόμα μια βόλτα μαζί της.

Και ας ειναι η τελευταία.

-μα όχι αυτή-

Ας ειναι η επόμενη.

Και η επόμενη.

-Μεινε άλλο λίγο-

Της ελεγα.

Θα είχα τρακάρει εκατό φορές!

Δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.

Θεέ μου..

Δεν υπάρχει τίποτα ομορφοτερο που να πονάει τόσο

Σβήνονται ολα δίπλα της.

Υπάρχει σκοτάδι μα πάντα φωτίζει η ψυχή της το δρομο μου

Δε ξέρω που με πάει αλλά θα ακολουθούσα εκείνη ξανά και ξανά.

Μισό λεπτο..

Έχω την καρδιά της και τη δίκη μου.

Τις ακούω.

Πάνε μαζί;

Μακάρι να συγχρονίζονται μαζί, εύχομαι

Ηρεμία..

Και μετα

Καταστροφή.

Μα ήταν όμορφα, την είδα ήταν ευτυχισμένη.

Εκείνη νιώθει δυστυχισμένη.

Και εγώ μια αποτυχία.

Την ήθελα ερωτευμενη

Ήταν;

Είναι;

Εγώ κι εκείνη.

Μια καταστροφή γεμάτη όμορφα λιβάδια που καίγονται, αλλά οι πεταλούδες που πετούν για να σωθούν ειναι πάντα τόσο όμορφες και πολύχρωμες σαν τις αντιθέσεις μας

Φοβάμαι μη τη χάσω

Την εχασα;

Την είχα!

-Μη φύγεις-

-Μεινε εδώ-

29/5 Χ

[justforbooks]

Το αρχοντικό γλυκό της Ανατολής έχει μέσα κοτόπουλο και είναι ένα ποίημα

To Ταουκ κιοκτσού (Tavuk göğsü) είναι ένα μοναδικό γλυκό από την ανατολίτικη κουζίνα, διάσημο για τη ιδιαιτερότητά του να περιέχει αλεσμένο στήθος κοτόπουλου.

Χαρακτηρίζεται ως ένα ιδιαίτερο αλλά και αρχοντικό γλυκό, ενώ η συνταγή του είναι φορτωμένη με μεγάλη ιστορία. Ακριβό γλυκό της εποχής του, κατάγεται από την Τουρκία, όπου το σέρβιραν στα κατά καιρούς σουλτανάτα του Τοπ Καπί και έτσι πέρασε στους Έλληνες της Ανατολής, Μικρασιάτες και Πολίτες.

Φτιάχνεται με στήθος κοτόπουλου, το οποίο βράζουν μέχρι να στεγνώσει σε τέτοιο βαθμό που να μπορούν να το κόψουν σε πολύ ψιλές ίνες. Αυτές τις ξεπλένουν 3-4 φορές σε καθαρό νερό, για να εξαλείψουν τη βαριά μυρωδιά και κάθε φορά τις στραγγίζουν και τις πιέζουν δυνατά με την παλάμη, στύβοντάς τες και σχεδόν πολτοποιώντας τες. Ακολούθως, φτιάχνουν μια κρέμα στην κατσαρόλα με βάση το γάλα την οποία δένουν με ρυζάλευρο και πατατάλευρο, και αφού πήξει μετά από αρκετό ανακάτεμα, προσθέτουν το κοτόπουλο και συνεχίζουν τον ίδιο κουραστικό σκοπό, μέχρι να διαλυθεί εντελώς και να γίνει μια ελαστική, πυκνή και κάπως κολλώδης πάλλευκη κρέμα, με μια πολύ χαρακτηριστική τριζάτη υφή. Στρώνουν την κρέμα σε μεγάλο παραλληλόγραμμο ταψί και αφού κρυώσει καλά, την κόβουν και την σερβίρουν με φαρδιά σπάτουλα, τυλιγμένη σε ρολό και πασπαλισμένη ενίοτε με κανέλα.

Παραλλαγή του ταουκ κιοκτσού είναι και το περίφημο καζάν ντιπί, αν και δεν είναι απίθανο να βρούμε σε συνταγολόγια και σε ζαχαρ��πλαστεία καζάν ντιπί που δεν περιέχουν κοτόπουλο. Γενικώς, ως καζάν ντιπί δεν εννοούν κάποιο ξεχωριστό γλυκό, αλλά το ταουκ κιοκτσού ή το μουχαλεμπί που έχει τσουρουφλιστεί στη μία μεριά έτσι που να αποκτά μια ωραία καραμελωμένη γεύση. Και πώς προέκυψαν αυτές οι καραμελωμένες παρασκευές; Παλιά, έφτιαχναν τις κρέμες σε μεγάλα καζάνια, σε ανοιχτή φωτιά με αποτέλεσμα τα κομμάτια κοντά στον πάτο του καζανιού να καίγονται και να καραμελώνουν. Γι’ αυτό και τα ονόμαζαν καζάν ντιπί που σημαίνει κυριολεκτικά «ο πάτος του καζανιού». Μακρινοί συγγενείς του είναι και η κρεμ καραμελέ, η κρέμα καταλάνα και η κρεμ μπριλέ.

Σύμφωνα με το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο γύρω από την τουρκική ζαχαροπλαστική «Sherbet & Spice: The Complete Story of Turkish Sweets and Desserts» της Mary Isin (εκδ. Ι.Β. Tauris, 2013), το ταουκ κιοκτσού είναι μια ελαφρώς μεταγενέστερη εκδοχή του μουχαλεμπί, που έχει περσικές ρίζες. Σύμφωνα με την συγγραφέα, οι Πέρσες έφτιαχναν μια κρέμα από γάλα και ρυζάλευρο η οποία πέρασε στην αραβική κουζίνα στα τέλη του 7ου αιώνα, όταν ένας Πέρσης μάγειρας τη σέρβιρε σε έναν Άραβα στρατηγό ονόματι al-Muhallab bin Sufra. Εκείνος ενθουσιάστηκε τόσο που έδωσε στην κρέμα το όνομά του και έτσι λένε ότι προέκυψε το όνομα μουχαλεμπί.

Οι πρώτες καταγεγραμμένες συνταγές για μουχαλεμπί χρονολογούνται από τον 10ο αιώνα και αναφέρονται σε τρεις διαφορετικές εκδοχές: μία με ρυζάλευρο, μία με κόκκους ρυζιού και κοτόπουλο και μία τρίτη με βάση τα αυγά. Τρεις αιώνες αργότερα, τον 13ο αιώνα, έχουμε μια άλλη τολμηρή εξέλιξη: δύο βιβλία αραβικής ζαχαροπλαστικής έχουν συνταγές για μουχαλεμπί με αρνί (!) αντί για κοτόπουλο.

Μπορεί να μας σοκάρει η ιδέα, αλλά τα διατροφικά ήθη του Μεσαίωνα ήταν πολύ διαφορετικά και η σχέση μεταξύ μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής πολύ χαλαρή, αν κρίνουμε από τις πουτίγκες και τις mince pies των Άγγλων, που περιείχαν κρέας, αλλά και τις άπειρες γλυκές σάλτσες, με πετιμέζια και εψήματα φρούτων που συνόδευαν το κυνήγι. Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την εποχή του Μωάμεθ Β΄ του Πορθητή (1451-1481), τα αρχεία της κουζίνας του παλατιού μαρτυρούν ότι το μουχαλεμπί που προοριζόταν για τον σουλτάνο ��αρασκευαζόταν πάντα με κομματιασμένο κοτόπουλο, αν και εξακολουθούσαν να υφίστανται συνταγές χωρίς αυτό. Αργότερα, άρχισαν να περιχύνουν την κρέμα κατά το σερβίρισμα με ροδόνερο, λίγο βούτυρο και άχνη.

Από τον 14ο αιώνα το μουχαλεμπί περνάει και στα μεσαιωνικά ευρωπαϊκά συνταγολόγια, όπου το συναντάμε με παραπλήσια ονόματα που σημαίνουν «λευκό φαγητό», όπως για παράδειγμα το blanc-manger των Γάλλων, το bianco mangiare των Ιταλών και το manjar blanco των Ισπανών. Οι ευρωπαϊκές αυτές κρέμες, εκτός από το κοτόπουλο και το ρύζι, περιείχαν επίσης αμύγδαλα ή αμυγδαλόγαλα.

Σταδιακά, άρχισε να εγκαταλείπεται το κοτόπουλο και το ρύζι και να αντικαθίστανται από κάποιο άλλο υλικό για «δέσιμο» της κρέμας, όπως ψίχουλα ψωμιού, ζελέ βοδινού κρέατος, αμμωνία, κόκαλα ψαριού ή αραρούτι και πολύ αργότερα κορν φλάουρ. Κι έτσι από μια περσική πληθωρική κρέμα που έπηζε με ρύζι και κοτόπουλο και προοριζόταν για βασιλιάδες και σουλτάνους καταλήξαμε σε μια πιο ταπεινή, καθημερινή και φτηνή σε υλικά κρέμα που πήζει μόνο με κορν φλάουρ. Σχεδόν παντού έχει ξεχαστεί το παρελθόν της, πλην της Τουρκίας όπου πωλείται ακόμα ως ταουκ κιοκτσού, όνομα που κυριολεκτικά σημαίνει «στήθος κοτόπουλου».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[gentle-author]

Κάποιες φορές μου αρέσει όταν οι άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν. Τότε, οι συνειρμοί του μυαλού μου παύουν για λίγο να με ενοχλούν και γίνονται απλώς περαστικές σκέψεις γεμάτες ερωτηματικά που δεν φλέγονται ώστε να απαντηθούν. Αυτές είναι ίσως και οι μόνες φορές που νιώθω πραγματικά ελεύθερη να υπάρχω. Όταν δεν γίνομαι κατανοητή, ο κόσμος μπερδεύεται λιγότερο στα μάτια μου, οι αισθήσεις ξεδιπλώνονται σαν ένα πανί που φέρει ένα πελώριο ιστιοφόρο, σαν αυτά τα ιστιοφόρα που αρμενίζουν στις θάλασσες του Ιονίου. Αγαπώ τις ήσυχες ημέρες. Εκείνες που ο κόσμος μέσα μου ησυχάζει και σταματά να βουΐζει, γεμίζοντας με νερό τα αυτιά μου, κλείνοντας τους πόρους του κορμιού μου, σκονίζοντας τα όνειρά μου. Περπατάω, με αυτό το χαριτωμένο βήμα που θυμίζει κοριτσάκι τριών ετών, περιεργαζομαι τον χώρο γύρω μου, κοιτώ τους ανθρώπους που περιέχει, προσπαθώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς τους αλλά συχνά, αυτό είναι μάταιο. Οι άνθρωποι σήμερα δεν σε αφήνουν να ακούσεις τους χτύπους της καρδιάς τους. Αναρωτιέμαι γιατί. Ίσως να είναι φόβο��. Όλοι πλέον φοβούνται το αυτονόητο. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε ώστε να μην καταστραφούμε και μάλλον, φοβόμαστε να αγαπηθούμε γιατί ξέρουμε να καταστρέφουμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Μόνοι μας καίμε τον κόσμο γύρω μας και κλείνουμε την καρδιά μας σε αμπάρια για να μην ανασαίνει. Μετά αναρωτιόμαστε σαν ανόητοι γιατί φλεγομαστε. Μα βέβαια, όταν στρέφεις το σπίρτο προς το μέρος σου, είναι δυνατόν να μην σε κάψει; Δεν καταλαβαίνω γιατί καίμε τους εαυτούς μας, όμως μπορώ να το δικαιολογήσω. Δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας. Το άρρωστο της υπόθεσης είναι ότι μας αρέσει να μην αγαπάμε τον εαυτό μας και έτσι, παγιδευομαστε σε μια ανεξήγητα παράξενη τροχιά. Δεν μπορούμε να γλιτώσουμε (ή δεν προσπαθούμε καν) και μας φταίνε όλα γύρω μας. Ο χαμογελαστός άνθρωπος με τα πράσινα μάτια που θυμίζουν ένα δάσος που αποπνέει ζωή και εκείνα τα σταχτί μαλλιά που αναπαριστούν τους κόκκους της κανέλλας, τολμά να μας ερωτευτεί. Αρχικά, ερωτεύεται την θάλασσα και έπειτα τα άχυρα. Άραγε, θα ερωτευτεί ποτέ την φουρτούνα και τον κεραυνό; Αν τον κοιτάξω στα μάτια, τα δέντρα θα μαραθούν στην όψη των άγριων κυμάτων ή θα γίνουν έρμαια των χωραφιών που καίγονται μετά την καταιγίδα; Αν με κοιτάξει στα μάτια, τα καΐκια θα πλέουν σε ήρεμα νερά ή θα ακούν μουσική με ακουστικά; Αν δεν έχετε κλείσει ακόμη τις σελίδες αυτού του βασανισμένου βιβλίου, τότε μάλλον προσπαθείτε να καταλάβετε "τι θέλει να πει ο ποιητής". Θα περιμένω μαζί σας, μέχρι να βρω μιαν απάντηση να θρέψω τον εγωισμό μου. Αν την βρείτε νωρίτερα από εμένα, κρατήστε την σφιχτά στην αγκαλιά σας. Μην την αφήσετε να φύγει. Θα το μετανιώσετε. Εκ πείρας.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[afro-oo]

Τα πρότυπα ομορφιάς όμορφα καίγονται.

[fromgreecetoanarchy]

Σαν σήμερα το 1993 φεύγει από κοντά μας η Κατερίνα Γώγου μένουν όμως κάποιοι στίχοι χαραγμένοι για πάντα μέσα μας Video: https://www.youtube.com/watch?v=zeL39hntE74

��να πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα και θα βγω στους δρόμους όπως και χτες. Και δεν θα συλλογιέμαι παρά ένα κομμάτι από τον πατέρα κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα -αυτά που μ’ άφησαν- και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. Και τους φίλους μας που χάθηκαν. Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα ίσια ολόισα στη φωτιά και θα βγω όπως και χτες φωνάζοντας “φασίστες!!” στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες μ’ ένα κόκκινο λάβαρο ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. Θ’ ανοίξω την πόρτα και είναι -όχι πως φοβάμαι- μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα και πως εσύ πρέπει να μάθεις να μην κατεβαίνεις στο δρόμο χωρίς όπλα όπως εγώ -γιατί εγώ δεν πρόλαβα- γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ “έτσι” “αόριστα” σπασμένη σε κομματάκια από θάλασσα, χρόνια παιδικά και κόκκινα λάβαρα. Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ με τ΄όνειρο της επανάστασης μες την απέραντη μοναξιά των δρόμων που θα καίγονται, μες την απέραντη μοναξιά των χάρτινων οδοφραγμάτων με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις- Προβοκάτορας.

[Κατερίνα Γώγου, 1978]

[nikolas-96]

Παράξενα απογεύματα, καίγεται ο ουρανός κι εμείς τόσο μικροί για να καταλάβουμε την αξία του.

Παράξενοι άνθρωποι, καίγονται καθημερινά στις σκέψεις τους χωρίς να καταλάβουν ποσό μικρή είναι η ζωή.

-Ν.Χαραλάμπους

[indianthi]

είμαι στο κάστρο και βλέπω την πυρκαγιά απέναντι, ο καπνός και οι στάχτες μπαίνουν μέσα στα μάτια μου , προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ . Τρόφιμα φαγητό και νερό όσο μπορώ σε άτομα που αφησαν τα σπιτια τους απο την απειλή της πυρκαργιάς και έχουν έρθει προς Χαλκίδα . Όσοι είστε απ' την Εύβοια( Ψαχνά ) βρείτε κουράγιο να φύγετε...

φωτογραφίες που τράβηξα το μεσημέρι, μέχρι τώρα ακόμα καίγονται τα ψαχνά , πύρινη κόλαση δεν έχω ξανα δεί με τα μάτια μου σε τόση κοντινή απόσταση,

[adragonswitch]

Έλα να σου πω μια ιστορία, όπου οι πριγκίπισσες δεν περιμένουν κανέναν & σώζονται μόνες τους. Μάγισσες & δράκοι οι ίδιες, καίγονται μέσα στις φωτιές τους & σκορπίζουν τις στάχτες τους. Τη μέρα δίνουν τις μάχες τους & τις νύχτες μετρούν τις ήττες τους. Κι όλο μιλούν για το κοριτσάκι που κάποτε ήταν και άφησαν να μεγαλώσει...

[moutro-story]

2 ηλεκτρόνια

Επιστρέφω στο γνωστό τ(ρ)όπο του εγκλήματος, μετά από πάρα πολύ καιρό για να πω μια μικρή ιστοριούλα.

Δυο ηλεκτρόνια σε παράλληλη πορεία. (Για κάποιο λόγο αυτός ο στίχος ηλεκτρίζει το μυαλό μου δίχως βάση.)

Παράλληλη αγάπη στη συνείδηση μου αγκάθι στην καρδιά φτερά

Προτού να σε γνωρίσω δε χρειάστηκε να ζήσω ούτε μια φορά

Παρασκευή βράδυ - ώρα 1:30 πμ

-Κοιμάσαι?

-Οχι, κάνω βόλτες με το αμά��ι στην παραλιακή.

-Θέλεις να βρεθούμε;

-Πότε;

-Τώρα

-Ναι

-Έρχομαι

Καρφωμένο το μυαλό μου στα χείλη σου. Δεν άκουσα λέξη από όσα έλεγες. Ταξίδεψα τόσες φορές ανάμεσα στα μάτια, στα μαλλιά, κατέβηκα κρεμασμένος από τις γωνίες του προσώπου σου στο λαιμό σου. Κι όλα έλεγαν ναι. Κι ας μου έλεγε το σώμα σου οχι.

Κι όσα μισούσα μέσα μου έλεγαν μη. Κι αυτή η αδιάφορη, συγκαλυμμένη άνεσή σου να μου γεμίζει αδρεναλίνη την ανάσα.

Προσπαθώ να βρω timing. Παλεύω να καταλάβω το βηματισμό σου. Τις σκέψεις σου. Προσπαθώ να συντονίσω τα ηλεκτρόνια μου με τα δικά σου.

Μάταια. Ένα ταξίδι θα λύσει τις απορίες μου. Λίγες ώρες. Για πρώτη φορά ρίχνω στο τραπέζι το μαζί.

Και ξαφνικά, όπως έπαιξα τόσες νύχτες τη ζωή μου σε μια ζαριά… 

All in. Ή τώρα ή ποτέ. Ή θες ή δεν θες.

Και σε φίλησα.

Και ήθελες. Οσο κι εγώ. Κρυφές διαδρομές σαν δύο κολασμένοι

και τρέμω μη μου πεις πως πουθενά δεν βγαίνει

Σου λέω “σ’ αγαπώ” και νιώθω πως υπάρχω

για τ’ αύριο δεν ρωτώ ούτε τι τέλος θα ‘χω-ω-ω 

Και τα ηλεκτρόνια μας συγκρούστηκαν τόσο δυνατά που φώτισε ο κόσμος όλος στις 5 το πρωί. 

Κι οι ακτίνες με διαπέρασαν βαθιά μέσα. Σε κάθε σπηλιά, σε κάθε κελάρι, σε κάθε υπόγειο τούνελ μου. Και το σκοτάδι έφυγε. Το πρόσωπό μου έλαμψε. Και η καρδιά μου άνοιξε στα δύο. Για να χωρέσει κ τους 2 μας.

Κοιμάσαι στην αγκαλιά μου. Δε μπορώ να κλείσω μάτι. Ακούω τις ανάσες σου, ακούω την καρδιά σου να χτυπάει επάνω μου. Τρέμω. Με ακουμπάς και καίγονται τα σωθικά μου. Μου μιλάς και ζαλίζεται η λογική μου. Με κοιτάς και γαμάς το μυαλό μου.

Σε ξυπνάω μέσα στη νύχτα γιατί θέλω κι άλλο. κι άλλο. κι άλλο. Μέχρι να μη με κρατάνε τα πόδια μου. Μέχρι να πνίγομαι από λαχτάρα κι ευχαρίστηση. 

Μέχρι να λες φτάνει. Γιατί στα φτάνει σου… εγώ θα λέω κι άλλο.

Το μυαλό μου σταματάει τις υπεραναλύσεις και ταξιδεύει στο μετά. Στο εμείς. Κάνει σχέδια. Χωρίς γιατί, χωρίς μη. Με μόνη ιδέα το μαζί. 

Πουτάνα όλα. Δε με νοιάζει τίποτα. 

Για σένα. Το απολαμβάνω τόσο πολύ. 

Και για μένα. Το χαίρομαι τόσο πολύ.

Οι νύχτες είναι περισσότερες από τις μέρες. Γίνομαι ξανά 20χρονών, Να σε περιμένω στ�� κρυφά, στα σκοτάδια, να σε σφίξω επάνω μου. Στο πνιχτό φιλί μια νύχτας. Να σε ακούω να μιλάς με τη ματιά σου. Να χαιδεύω τα χρυσά μαλλιά σου.

Μου λες οτι τρέχουμε. Μπορώ και πιο γρήγορα. Με τέρμα γκάζια. Άλλωστε αυτό με τρέφει. Αυτό με γεμίζει. Αυτό θέλω για σένα. ΒΑΛΤΟ ΤΕΡΜΑ.

Και σε μια στιγμή όλα αλλάζουν. Από ένα λάθος χειρισμό πέφτουμε στην καταιγίδα. Κόβονται τα φτερά. Και το αεροπλάνο πέφτει. 

Κι εμείς τσακωνόμαστε στο πιλοτήριο για το ποιος πρέπει να τραβήξει το μοχλό για να γλιτώσουμε. Εχει σημασία ποιος φταίει; Κι αν έχει, πρέπει να πέσουμε για να το μάθουμε;

Και πέφτουμε και πέφτουμε κι ο ίλιγγος γεμίζει τα στόματα και τα μυαλά μαλακίες.

Και συντριβόμαστε στο έδαφος. Με ένα τόσο μεγάλο γδούπο. Τόσο δυνατά, τόσο σκληρά, τόσο ανώριμα, σαν να μην είχε πετάξει ποτέ ξανά κανείς μας τόσο ψηλά. Σαν να έλιωσε ο ήλιος τα φτερά της ικάριας λαχτάρας μας.

Μαζεύω τα κομμάτια μου ανάμεσα σε ουρλιαχτά, καπνούς, τσιγάρα και συντρίμμια.

Μαζεύω τις σκέψεις μου τα βράδια και με πλημμυρίζουν τα γιατί. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και λείπεις από τη φωτογραφία.

Κι όταν κατηφορίζω το δρόμο του σπιτιού σου, στο ραδιόφωνο παίζει αδιάκοπα χωρίς ίχνος οίκτου: Το δικό μας το σπίτι σε άλλους νοικιάστηκε. Τη δική μας τη θέα κοιτούν αγκαλιά.

Καλό καλοκαίρι. 

Και θα μου πεις τωρα το θυμηθηκες;

Και σου απαντώ. Πριν 15 μέρες κόντεψα να χάσω τη ζωή μου. Και δε θα θελα να πάω πουθενά χωρίς να στα χω πει. Έστω κι έτσι. Γιατί αυτά που νιώθουμε μάλλον πρέπει να τα μοιραζόμαστε. Και καλύτερα να μετανιώσω για κάτι που είπα, παρά για κά��ι που δεν είπα τελικά.

Γιατί τωρα τελευταια δε μιλαω πολύ κι αυτή τη συνήθεια ίσως στα 43 πρέπει να την κόψω. Γιατί αυτοπληγώνομαι.

Υ.Γ Εγώ πάντως έκλεισα δίκλινο. Χωρίς γιατί, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς όχι. Μόνο μαζί. Γιατί τα ηλεκτρόνια φτιάχτηκαν για να ταξιδεύουν μαζί στο χωροχρόνο.

[o-monaxikos]

Η άνοιξη είναι γεμάτη υποσχέσεις. Κάποιες καίγονται το καλοκαίρι, κάποιες παγώνουν τον χειμώνα. Κανείς όμως δε τα βάζει ποτέ με την άνοιξη που τις γέννησε...

🖋️📝⚡

[chaos-inside-me]

Χθες, άνοιξα τη τηλεόραση μετά από σχεδόν ένα μήνα.Καλύτερα να μη το χα κάνει.Ολοι μιλούσανε για τις φωτιές, λέγοντας απλά ο,τι λένε κάθε χρόνο "πύρινη κόλαση", "η πύρινη λαίλαπα" κ.α. Πως γίνεται κάθε χρόνο να ισχύει αυτό: κάθε πέρσι και καλύτερα.. Αυτή τη στιγμή καίγονται εκτάσεις δασικών περιοχών, καίγονται ζώα, καίγεται φυσική ομορφιά, καίγεται το μέρος, που περνούσες με το αυτοκίνητο και χαζευες τα δέντρα και αυτο είναι κάτι που με εξοργίζει. Ξέροντας, ότι όσο περνάει ο καιρός θα σταματήσω να τα βλέπω. Θα τα κάψουν όλα. Με αφορμή αυτό λοιπόν, έπιασα ένα χαρτί και έβγαλα πάνω του, τον θυμό μου για το ανθρώπινο είδος.

Όταν τα έλη δεν θα υπάρχουν κι όταν τα δάση πια καούν, το ρίγος κι η νοσταλγία θα σας ακολουθούν. Οι στάχτες και τα φαντάσματα αυτών θα σας χτυπούν, θα φωναζουν ότι δεν σας συγχωρούν. Ο καιρός θα πέρνα, μα ομορφιά δεν θα υπάρχει πουθενά. Η στάχτη θα συνεχίσει να χτυπά… Εσυ άνθρωπε. Εσύ δεν θα απαλλαχθείς ποτέ ακόμα κι αν το κουφάρι σου στα καμμένα αφήσεις, η κατάρα θα περάσει και στα παιδιά και στα εγγόνια σου. Όμως εσένα, πρωτεργάτη της καταστροφής, αφού κατασπαράξει το κουφάρι σου, δε θα αφήσει ποτέ ήρεμη τη ψυχή σου. Οι γενιές θα περνάν…. Περιπλανόμενοι άδιοι άνθρωποι σε ένα κρανίου τόπο, να βλέπουνε τα ερείπια ενός αρχαίου μεγαλιου, που τους είναι αγνωστο. Νοσταλγόντας πράγματά που αιώνες πριν έπαψαν να υπαρχουν. Ξέροντας όμως, οτι η κατάρα αυτής, μέχρι το τέλος των χρόνων θα χτυπά ακόμα και τον τελευταίο από αυτούς.

chaos-inside-me

[trofi-gia-ta-thiria]

Σώματα καίγονται

Ανάβουν και φλέγονται .

[gentle-author]

Κάποιες φορές μου αρέσει όταν οι άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν. Τότε, οι συνειρμοί του μυαλού μου παύουν για λίγο να με ενοχλούν και γίνονται απλώς περαστικές σκέψεις γεμάτες ερωτηματικά που δεν φλέγονται ώστε να απαντηθούν. Αυτές είναι ίσως και οι μόνες φορές που νιώθω πραγματικά ελεύθερη να υπάρχω. Όταν δεν γίνομαι κατανοητή, ο κόσμος μπερδεύεται λιγότερο στα μάτια μου, οι αισθήσεις ξεδιπλώνονται σαν ένα πανί που φέρει ένα πελώριο ιστιοφόρο, σαν αυτά τα ιστιοφόρα που αρμενίζουν στις θάλασσες του Ιονίου. Αγαπώ τις ήσυχες ημέρες. Εκείνες που ο κόσμος μέσα μου ησυχάζει και σταματά να βουΐζει, γεμίζοντας με νερό τα αυτιά μου, κλείνοντας τους πόρους του κορμιού μου, σκονίζοντας τα όνειρά μου. Περπατάω, με αυτό το χαριτωμένο βήμα που θυμίζει κοριτσάκι τριών ετών, περιεργαζομαι τον χώρο γύρω μου, κοιτώ τους ανθρώπους που περιέχει, προσπαθώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς τους αλλά συχνά, αυτό είναι μάταιο. Οι άνθρωποι σήμερα δεν σε αφήνουν να ακούσεις τους χτύπους της καρδιάς τους. Αναρωτιέμαι γιατί. Ίσως να είναι φόβος. Όλοι πλέον φοβούνται το αυτονόητο. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε ώστε να μην καταστραφούμε και μάλλον, φοβόμαστε να αγαπηθούμε γιατί ξέρουμε να καταστρέφουμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Μόνοι μας καίμε τον κόσμο γύρω μας και κλείνουμε την καρδιά μας σε αμπάρια για να μην ανασαίνει. Μετά αναρωτιόμαστε σαν ανόητοι γιατί φλεγομαστε. Μα βέβαια, όταν στρέφεις το σπίρτο προς το μέρος σου, είναι δυνατόν να μην σε κάψει; Δεν καταλαβαίνω γιατί καίμε τους εαυτούς μας, όμως μπορώ να το δικαιολογήσω. Δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας. Το άρρωστο της υπόθεσης είναι ότι μας αρέσει να μην αγαπάμε τον εαυτό μας και έτσι, παγιδευομαστε σε μια ανεξήγητα παράξενη τροχιά. Δεν μπορούμε να γλιτώσουμε (ή δεν προσπαθούμε καν) και μας φταίνε όλα γύρω μας. Ο χαμογελαστός άνθρωπος με τα πράσινα μάτια που θυμίζουν ένα δάσος που αποπνέει ζωή και εκείνα τα σταχτί μαλλιά που αναπαριστούν τους κόκκους της κανέλλας, τολμά να μας ερωτευτεί. Αρχικά, ερωτεύεται την θάλασσα και έπειτα τα άχυρα. Άραγε, θα ερωτευτεί ποτέ την φουρτούνα και τον κεραυνό; Αν τον κοιτάξω στα μάτια, τα δέντρα θα μαραθούν στην όψη των άγριων κυμάτων ή θα γίνουν έρμαια των χωραφιών που καίγονται μετά την καταιγίδα; Αν με κοιτάξει στα μάτια, τα καΐκια θα πλέουν σε ήρεμα νερά ή θα ακούν μουσική με ακουστικά; Αν δεν έχετε κλείσει ακόμη τις σελίδες αυτού του βασανισμένου βιβλίου, τότε μάλλον προσπαθείτε να καταλάβετε "τι θέλει να πει ο ποιητής". Θα περιμένω μαζί σας, μέχρι να βρω μιαν απάντηση να θρέψω τον εγωισμό μου. Αν την βρείτε νωρίτερα από εμένα, κρατήστε την σφιχτά στην αγκαλιά σας. Μην την αφήσετε να φύγει. Θα το μετανιώσετε. Εκ πείρας.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[fandomchaosposts]

δεν ξέρω γιατί ξαφνιάστηκα με τη φωτιά στα Μέγαρα αφού πλέον τα πάντα καίγονται

[fromgreecetoanarchy]

✊ Σαν σήμερα γεννιέται η Κατερίνα Γώγου και μαζί της κάποιοι στίχοι που έμελε να χαραχτούν για πάντα μέσα μας

👉 Video: https://www.youtube.com/watch?v=zeL39hntE74

Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα και θα βγω στους δρόμους όπως και χτες. Και δεν θα συλλογιέμαι παρά ένα κομμάτι από τον πατέρα κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα -αυτά που μ’ άφησαν- και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. Και τους φίλους μας που χάθηκαν. Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα ίσια ολόισα στη φωτιά και θα βγω όπως και χτες φωνάζοντας “φασίστες!!” στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες μ’ ένα κόκκινο λάβαρο ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. Θ’ ανοίξω την πόρτα και είναι -όχι πως φοβάμαι- μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα και πως εσύ πρέπει να μάθεις να μην κατεβαίνεις στο δρόμο χωρίς όπλα όπως εγώ -γιατί εγώ δεν πρόλαβα- γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ “έτσι” “αόριστα” σπασμένη σε κομματάκια από θάλασσα, χρόνια παιδικά και κόκκινα λάβαρα. Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ με τ΄όνειρο της επανάστασης μες την απέραντη μοναξιά των δρόμων που θα καίγονται, μες την απέραντη μοναξιά των χάρτινων οδοφραγμάτων με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις- Προβοκάτορας.

Κατερίνα Γώγου, 1978.