#καίγονται

[writiiingforyou]

Εγώ και εκείνη

Ανάμεσα μας τόσες αντιθέσεις και τόσο ίδια πράγματα.

Ποσό ξετρελαίνομαι να σκέφτομαι στιγμές μαζί της.

Στιγμές που ξημέρωνε και μας έβρισκε το πρωινο αγκαλιά να κάνουμε έρωτα κάτω από τα παπλώματα κάποιου χειμώνα.

Αυτου του πρώτου μας χειμώνα -μαζί-

Στιγμές που ξημέρωνε και βλέπαμε αγκαλιά την Ανατολή

Μαρεσαν τα μηνύματα της.

Ήξερα ότι -με σκέφτεται-

Αλλά κι οι τσακωμοί μας, μας έριχναν απότομα

-Απότομη προσγείωση-

Ίσως έτσι να χαρακτήριζα τη σχέση μας αν με ρώταγε κανείς.

Και εγώ ένας χωρίς εκπαίδευση πιλότος

Να οδηγώ σε καταιγίδα και σε λιακάδα

-Ταυτόχρονα-

Η πτήση μας ποτέ δεν ήταν ήρεμη.

Ούτε προβλέψιμη.

Πάντα περίμενα να δω τον ήλιο στα μάτια της

Αλλά πάντα την έχανα στη συννεφιά του μυαλού της.

Ήταν εκείνη.

Ήμουν εγώ.

Δυο απρόβλεπτοι μέσα σε ένα χαλασμένο τοπίο.

Μα δεν υπήρχε μέρα που να μην υπήρχε στο μυαλό μου.

Δεν υπήρχε μέρα που δε θα ταξίδευα μαζί της

Βροχερή ή και σε θύελλα

Σε ένα τελευταίο δρομολόγιο.

Ένα ακόμα τελευταίο.

Πάντα θέλω ακόμα μια βόλτα μαζί της.

Και ας ειναι η τελευταία.

-μα όχι αυτή-

Ας ειναι η επόμενη.

Και η επόμενη.

-Μεινε άλλο λίγο-

Της ελεγα.

Θα είχα τρακάρει εκατό φορές!

Δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.

Θεέ μου..

Δεν υπάρχει τίποτα ομορφοτερο που να πονάει τόσο

Σβήνονται ολα δίπλα της.

Υπάρχει σκοτάδι μα πάντα φωτίζει η ψυχή της το δρομο μου

Δε ξέρω που με πάει αλλά θα ακολουθούσα εκείνη ξανά και ξανά.

Μισό λεπτο..

Έχω την καρδιά της και τη δίκη μου.

��ις ακούω.

Πάνε μαζί;

Μακάρι να συγχρονίζονται μαζί, εύχομαι

Ηρεμία..

Και μετα

Καταστροφή.

Μα ήταν όμορφα, την είδα ήταν ευτυχισμένη.

Εκείνη νιώθει δυστυχισμένη.

Και εγώ μια αποτυχία.

Την ήθελα ερωτευμενη

Ήταν;

Είναι;

Εγώ κι εκείνη.

Μια καταστροφή γεμάτη όμορφα λιβάδια που καίγονται, αλλά οι πεταλούδες που πετούν για να σωθούν ειναι πάντα τόσο όμορφες και πολύχρωμες σαν τις αντιθέσεις μας

Φοβάμαι μη τη χάσω

Την εχασα;

Την είχα!

-Μη φύγεις-

-Μεινε εδώ-

29/5 Χ

[ek-genetis-katarameni]

«Ανηδονία» γιατί;

Γιατί χρειάστηκε να χάσω τον εαυτό μου, κάποτε.

Έπρεπε να δω όλα όσα - νόμιζα ότι - ήξερα για εμένα, να καίγονται, να χάνονται σε μικρές στιγμές, σταδιακά.

Γιατί με έπιασα πάλι από την αρχή, για να με μάθω εκ νέου. Για να καταλήξω εν τέλει στο συμπέρασμα, ότι όλα όσα με ευχαριστούσαν, πλέον δεν μου λένε τίποτα.

Και ανάθεμα αν μου έλεγαν ποτέ...

Η «ανικανότητα» να νιώσεις ευχαρίστηση (=ηδονή), αν θέλεις να το αποδομήσουμε και να του αποδώσουμε μια λίγο πιο «λαϊκή» έννοια.

«Ανηδονία» λοιπόν, επειδή κάπως θέλησα να ονομάσω αυτήν την γλυκιά ανυπαρξία, να την ρομαντικοποιήσω στο μυαλό μου, προκειμένου να πω και να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό, ότι συνεχίζω να υπάρχω.

[gentle-author]

Κάποιες φορές μου αρέσει όταν οι άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν. Τότε, οι συνειρμοί του μυαλού μου παύουν για λίγο να με ενοχλούν και γίνονται απλώς περα��τικές σκέψεις γεμάτες ερωτηματικά που δεν φλέγονται ώστε να απαντηθούν. Αυτές είναι ίσως και οι μόνες φορές που νιώθω πραγματικά ελεύθερη να υπάρχω. Όταν δεν γίνομαι κατανοητή, ο κόσμος μπερδεύεται λιγότερο στα μάτια μου, οι αισθήσεις ξεδιπλώνονται σαν ένα πανί που φέρει ένα πελώριο ιστιοφόρο, σαν αυτά τα ιστιοφόρα που αρμενίζουν στις θάλασσες του Ιονίου. Αγαπώ τις ήσυχες ημέρες. Εκείνες που ο κόσμος μέσα μου ησυχάζει και σταματά να βουΐζει, γεμίζοντας με νερό τα αυτιά μου, κλείνοντας τους πόρους του κορμιού μου, σκονίζοντας τα όνειρά μου. Περπατάω, με αυτό το χαριτωμένο βήμα που θυμίζει κοριτσάκι τριών ετών, περιεργαζομαι τον χώρο γύρω μου, κοιτώ τους ανθρώπους που περιέχει, προσπαθώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς τους αλλά συχνά, αυτό είναι μάταιο. Οι άνθρωποι σήμερα δεν σε αφήνουν να ακούσεις τους χτύπους της καρδιάς τους. Αναρωτιέμαι γιατί. Ίσως να είναι φόβος. Όλοι πλέον φοβούνται το αυτονόητο. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε ώστε να μην καταστραφούμε και μάλλον, φοβόμαστε να αγαπηθούμε γιατί ξέρουμε να καταστρέφουμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Μόνοι μας καίμε τον κόσμο γύρω μας και κλείνουμε την καρδιά μας σε αμπάρια για να μην ανασαίνει. Μετά αναρωτιόμαστε σαν ανόητοι γιατί φλεγομαστε. Μα βέβαια, όταν στρέφεις το σπίρτο προς το μέρος σου, είναι δυνατόν να μην σε κάψει; Δεν καταλαβαίνω γιατί καίμε τους εαυτούς μας, όμως μπορώ να το δικαιολογήσω. Δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας. Το άρρωστο της υπόθεσης είναι ότι μας αρέσει να μην αγαπάμε τον εαυτό μας και έτσι, παγιδευομαστε σε μια ανεξήγητα παράξενη τροχιά. Δεν μπορούμε να γλιτώσουμε (ή δεν προσπαθούμε καν) και μας φταίνε όλα γύρω μας. Ο χαμογελαστός άνθρωπος με τα πράσινα μάτια που θυμίζουν ένα δάσος που αποπνέει ζωή και εκείνα τα σταχτί μαλλιά που αναπαριστούν τους κόκκους της κανέλλας, τολμά να μας ερωτευτεί. Αρχικά, ερωτεύεται την θάλασσα και έπειτα τα άχυρα. Άραγε, θα ερωτευτεί ποτέ την φουρτούνα και τον κεραυνό; Αν τον κοιτάξω στα μάτια, τα δέντρα θα μαραθούν στην όψη των άγριων κυμάτων ή θα γίνουν έρμαια των χωραφιών που καίγονται μετά την καταιγίδα; Αν με κοιτάξει στα μάτια, τα καΐκια θα πλέουν σε ήρεμα νερά ή θα ακούν μουσική με ακουστικά; Αν δεν έχετε κλείσει ακόμη τις σελίδες αυτού του βασανισμένου βιβλίου, τότε μάλλον προσπαθείτε να καταλάβετε "τι θέλει να πει ο ποιητής". Θα περιμένω μαζί σας, μέχρι να βρω μιαν απάντηση να θρέψω τον εγωισμό μου. Αν την βρείτε νωρίτερα από εμένα, κρατήστε την σφιχτά στην αγκαλιά σας. Μην την αφήσετε να φύγει. Θα το μετανιώσετε. Εκ πείρας.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[afro-oo]

Τα πρότυπα ομορφιάς όμορφα καίγονται.

[fromgreecetoanarchy]

Σαν σήμερα το 1993 φεύγει από κοντά μας η Κατερίνα Γώγου μένουν όμως κάποιοι στίχοι χαραγμένοι για πάντα μέσα μας Video: https://www.youtube.com/watch?v=zeL39hntE74

Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα και θα βγω στους δρόμους όπως και χτες. Και δεν θα συλλογιέμαι παρά ένα κομμάτι από τον πατέρα κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα -αυτά που μ’ άφησαν- και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. Και τους φίλους μας που χάθηκαν. Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα ίσια ολόισα στη φωτιά και θα βγω όπως και χτες φωνάζοντας “φασίστες!!” στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες μ’ ένα κόκκινο λάβαρο ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. Θ’ ανοίξω την πόρτα και είναι -όχι πως φοβάμαι- μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα και πως εσύ πρέπει να μάθεις να μην κατεβαίνεις στο δρόμο χωρίς όπλα όπως εγώ -γιατί εγώ δεν πρόλαβα- γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ “έτσι” “αόριστα” σπασμένη σε κομματάκια από θάλασσα, χρόνια παιδικά και κόκκινα λάβαρα. Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ με τ΄όνειρο της επανάστασης μες την απέραντη μοναξιά των δρόμων που θα καίγονται, μες την απέραντη μοναξιά των χάρτινων οδοφραγμάτων με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις- Προβοκάτορας.

[Κατερίνα Γώγου, 1978]

[nikolas-96]

Παράξενα απογεύματα, καίγεται ο ουρανός κι εμείς τόσο μικροί για να καταλάβουμε την αξία του.

Παράξενοι άνθρωποι, καίγονται καθημερινά στις σκέψεις τους χωρίς να καταλάβουν ποσό μικρή είναι η ζωή.

-Ν.Χαραλάμπους

[indianthi]

είμαι στο κάστρο και βλέπω την πυρκαγιά απέναντι, ο καπνός και οι στάχτες μπαίνουν μέσα στα μάτια μου , προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ . Τρόφιμα φαγητό και νερό όσο μπορώ σε άτομα που αφησαν τα σπιτια τους απο την απειλή της πυρκαργιάς και έχουν έρθει προς Χαλκίδα . Όσοι είστε απ' την Εύβοια( Ψαχνά ) βρείτε κουράγιο να φύγετε...

φωτογραφίες που τράβηξα το μεσημέρι, μέχρι τώρα ακόμα καίγονται τα ψαχνά , πύρινη κόλαση δεν έχω ξανα δεί με τα μάτια μου σε τόση κοντινή απόσταση,

[adragonswitch]

Έλα να σου πω μια ιστορία, όπου οι πριγκίπισσες δεν περιμένουν κανέναν & σώζονται μόνες τους. Μάγισσες & δράκοι οι ίδιες, καίγονται μέσα στις φωτιές τους & σκορπίζουν τις στάχτες τους. Τη μέρα δίνουν τις μάχες τους & τις νύχτες μετρούν τις ήττες τους. Κι όλο μιλούν για το κοριτσάκι που κάποτε ήταν και άφησαν να μεγαλώσει...

[o-monaxikos]

Η άνοιξη είναι γεμάτη υποσχέσεις. Κάποιες καίγονται το καλοκαίρι, κάποιες παγώνουν τον χειμώνα. Κανείς όμως δε τα βάζει ποτέ με την άνοιξη που τις γέννησε...

🖋️📝⚡

[trofi-gia-ta-thiria]

Σώματα καίγονται

Ανάβουν και φλέγονται .

[chaos-inside-me]

Χθες, άνοιξα τη τηλεόραση μετά από σχεδόν ένα μήνα.Καλύτερα να μη το χα κάνει.Ολοι μιλούσανε για τις φωτιές, λέγοντας απλά ο,τι λένε κάθε χρόνο "πύρινη κόλαση", "η πύρινη λαίλαπα" κ.α. Πως γίνεται κάθε χρόνο να ισχύει αυτό: κάθε πέρσι και καλύτερα.. Αυτή τη στιγμή καίγονται εκτάσεις δασικών περιοχών, καίγονται ζώα, καίγεται φυσική ομορφιά, καίγεται το μέρος, που περνούσες με το αυτοκίνητο και χαζευες τα δέντρα και αυτο είναι κάτι που με εξοργίζει. Ξέροντας, ότι όσο περνάει ο καιρός θα σταματήσω να τα βλέπω. Θα τα κάψουν όλα. Με αφορμή αυτό λοιπόν, έπιασα ένα χαρτί και έβγαλα πάνω του, τον θυμό μου για το ανθρώπινο είδος.

Όταν τα έλη δεν θα υπάρχουν κι όταν τα δάση πια καούν, το ρίγος κι η νοσταλγία θα σας ακολουθούν. Οι στάχτες και τα φαντάσματα αυτών θα σας χτυπούν, θα φωναζουν ότι δεν σας συγχωρούν. Ο καιρός θα πέρνα, μα ομορφιά δεν θα υπάρχει πουθενά. Η στάχτη θα συνεχίσει να χτυπά… Εσυ άνθρωπε. Εσύ δεν θα απαλλαχθείς ποτέ ακόμα κι αν το κουφάρι σου στα καμμένα αφήσεις, η κατάρα θα περάσει και στα παιδιά και στα εγγόνια σου. Όμως εσένα, πρωτεργάτη της καταστροφής, αφού κατασπαράξει το κουφάρι σου, δε θα αφήσει ποτέ ήρεμη τη ψυχή σου. Οι γενιές θα περνάν…. Περιπλανόμενοι άδιοι άνθρωποι σε ένα κρανίου τόπο, να βλέπουνε τα ερείπια ενός αρχαίου μεγαλιου, που τους είναι αγνωστο. Νοσταλγόντας πράγματά που αιώνες πριν έπαψαν να υπαρχουν. Ξέροντας όμως, οτι η κατάρα αυτής, μέχρι το τέλος των χρόνων θα χτυπά ακόμα και τον τελευταίο από αυτούς.

chaos-inside-me

[gentle-author]

Κάποιες φορές μου αρέσει όταν οι άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν. Τότε, οι συνειρμοί του μυαλού μου παύουν για λίγο να με ενοχλούν και γίνονται απλώς περαστικές σκέψεις γεμάτες ερωτηματικά που δεν φλέγονται ώστε να απαντηθούν. Αυτές είναι ίσως και οι μόνες φορές που νιώθω πραγματικά ελεύθερη να υπάρχω. Όταν δεν γίνομαι κατανοητή, ο κόσμος μπερδεύεται λιγότερο στα μάτια μου, οι αισθήσεις ξεδιπλώνονται σαν ένα πανί που φέρει ένα πελώριο ιστιοφόρο, σαν αυτά τα ιστιοφόρα που αρμενίζουν στις θάλασσες του Ιονίου. Αγαπώ τις ήσυχες ημέρες. Εκείνες που ο κόσμος μέσα μου ησυχάζει και σταματά να βουΐζει, γεμίζοντας με νερό τα αυτιά μου, κλείνοντας τους πόρους του κορμιού μου, σκονίζοντας τα όνειρά μου. Περπατάω, με αυτό το χαριτωμένο βήμα που θυμίζει κοριτσάκι τριών ετών, περιεργαζομαι τον χώρο γύρω μου, κοιτώ τους ανθρώπους που περιέχει, προσπαθώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς τους αλλά συχνά, αυτό είναι μάταιο. Οι άνθρωποι σήμερα δεν σε αφήνουν να ακούσεις τους χτύπους της καρδιάς τους. Αναρωτιέμαι γιατί. Ίσως να είναι φόβος. Όλοι πλέον φοβούνται το αυτονόητο. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε ώστε να μην καταστραφούμε και μάλλον, φοβόμαστε να ��γαπηθούμε γιατί ξέρουμε να καταστρέφουμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Μόνοι μας καίμε τον κόσμο γύρω μας και κλείνουμε την καρδιά μας σε αμπάρια για να μην ανασαίνει. Μετά αναρωτιόμαστε σαν ανόητοι γιατί φλεγομαστε. Μα βέβαια, όταν στρέφεις το σπίρτο προς το μέρος σου, είναι δυνατόν να μην σε κάψει; Δεν καταλαβαίνω γιατί καίμε τους εαυτούς μας, όμως μπορώ να το δικαιολογήσω. Δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας. Το άρρωστο της υπόθεσης είναι ότι μας αρέσει να μην αγαπάμε τον εαυτό μας και έτσι, παγιδευομαστε σε μια ανεξήγητα παράξενη τροχιά. Δεν μπορούμε να γλιτώσουμε (ή δεν προσπαθούμε καν) και μας φταίνε όλα γύρω μας. Ο χαμογελαστός άνθρωπος με τα πράσινα μάτια που θυμίζουν ένα δάσος που αποπνέει ζωή και εκείνα τα σταχτί μαλλιά που αναπαριστούν τους κόκκους της κανέλλας, τολμά να μας ερωτευτεί. Αρχικά, ερωτεύεται την θάλασσα και έπειτα τα άχυρα. Άραγε, θα ερωτευτεί ποτέ την φουρτούνα και τον κεραυνό; Αν τον κοιτάξω στα μάτια, τα δέντρα θα μαραθούν στην όψη των άγριων κυμάτων ή θα γίνουν έρμαια των χωραφιών που καίγονται μετά την καταιγίδα; Αν με κοιτάξει στα μάτια, τα καΐκια θα πλέουν σε ήρεμα νερά ή θα ακούν μουσική με ακουστικά; Αν δεν έχετε κλείσει ακόμη τις σελίδες αυτού του βασανισμένου βιβλίου, τότε μάλλον προσπαθείτε να καταλάβετε "τι θέλει να πει ο ποιητής". Θα περιμένω μαζί σας, μέχρι να βρω μιαν απάντηση να θρέψω τον εγωισμό μου. Αν την βρείτε νωρίτερα από εμένα, κρατήστε την σφιχτά στην αγκαλιά σας. Μην την αφήσετε να φύγει. Θα το μετανιώσετε. Εκ πείρας.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[fandomchaosposts]

δεν ξέρω γιατί ξαφνιάστηκα με τη φωτιά στα Μέγαρα αφού πλέον τα πάντα καίγονται

[fromgreecetoanarchy]

✊ Σαν σήμερα γεννιέται η Κατερίνα Γώγου και μαζί της κάποιοι στίχοι που έμελε να χαραχτούν για πάντα μέσα μας

👉 Video: https://www.youtube.com/watch?v=zeL39hntE74

Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα και θα βγω στους δρόμους όπως και χτες. Και δεν θα συλλογιέμαι παρά ένα κομμάτι από τον πατέρα κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα -αυτά που μ’ άφησαν- και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν. Και τους φίλους μας που χάθηκαν. Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα ίσια ολόισα στη φωτιά και θα βγω όπως και χτες φωνάζοντας “φασίστες!!” στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες μ’ ένα κόκκινο λάβαρο ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο. Θ’ ανοίξω την πόρτα και είναι -όχι πως φοβάμαι- μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα και πως εσύ πρέπει να μάθεις να μην κατεβαίνεις στο δρόμο χωρίς όπλα όπως εγώ -γιατί εγώ δεν πρόλαβα- γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ “έτσι” “αόριστα” σπασμένη σε κομματάκια από θάλασσα, χρόνια παιδικά και κόκκινα λάβαρα. Ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ με τ΄όνειρο της επανάστασης μες την απέραντη μοναξιά των δρόμων που θα καίγονται, μες την απέραντη μοναξιά των χάρτινων οδοφραγμάτων με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις- Προβοκάτορας.

Κατερίνα Γώγου, 1978.

[psyxodrama07fan]

3 thing I wanna know: What do you want to see burn? Whats do you want to do in your life? And what is your favorite kinky thing?

Είμαι στα ορια να πω την Βουλή, αλλά θα κρατηθώ και θα πω ότι μ’αρεσει πολύ να βλέπω χαρτιά να καίγονται

Για την δεύτερη ερώτηση, θα πω «Don’t tell people your plans, show them the results »

[white--madness]

Κάποτε με απάτησαν

Ευρέως γνωστό και διαδεδομένο

Χαμένο με τα χρόνια σε ένα κουτί που ανοίγει

Δεν νιώθω όμως αυτή την προδοσία

Ούτε στεναχώρια

Αλλά φόβο

Έναν φόβο που με έχει διαποτίσει και μερικές φορές μου κλωτσαει τα σωθικά

Όχι δεν έχω κάτι που με ενεργοποιεί

Δεν είναι ο άνθρωπος μου που κάνει κάτι

Απλά η χημεία του σώματος μου λειτουργεί

Χωρίς αναμνήσεις πια ενεργοποιεί την συνθήκη φόβος

Κάνοντας με να τον ρωτάει αν με αγαπάει ενώ ταυτόχρονα έχω ταχυπαλμια και το κεφάλι μου καίγεται

Η ψυχολόγος μου απλά μου λέει ότι μου εχει αφήσει μεγάλες πληγές αυτή η κατάσταση

Την αντιμετωπίζω πολύ καλά λέει

Αλλά σιχαίνομαι αυτές τις μερες

Που τρελαίνομαι

Γιατί το κολαστήριο το φτιάχνω μόνη μου

Και ζω μέσα σε αυτο

Τα πάντα καίγονται και εγώ απλα κάθομαι και ουρλιάζω από μέσα μου

Μην προδίδεται ανθρώπους

Κάποιες πληγές παίρνουν χρόνια για να ηρεμήσουν από μέσα μας.