#yazık etmek

[edapostblog]

Yarın ne paylaşayım diye akşam düşündüm de... İlk aklıma gelen,

Beğenilirimin az olması tabii bu paylaşımlarımın güzel olmadığı anlamına gelmez.

Tabii herkes gibi ben de bakıyorum beğenilere kim ne kadar beğeni almış diye.

Bana bir beğeni fazla gelsin diye her paylaşıma beğeni koymam ben.

İnsanın bir çizgisi olmalı! Sonra beğeni çok olunca insana madalya takmıyorlar!

Amaç hoş vakit geçirmek en başta, aslında boş vakit geçiriyoruz da.....!

Çok beğeni alanlara bakıyorum da hepsi RB yapanlar yani hazır beğenilere konanlar!

Dini paylaşımlar en az beğeni alanlar yazık!

Sonra burada adet hiç kimse kimseye Günaydın İyi akşamlar demez insanlık mı bu!

Herkes kalbindekini, hayâllerini, yapamadıklarını, sayfasına döküyor ve rahatlıyor bence.

Genelde esprili paylaşımlar yapıyorum, Çünkü çevremi mutlu etmek yüzlerinde bir tebessüm oluşturabilmek beni çok mutlu ediyor.

Hadi hadi rahatlayın kimseye sitem etmiyorum, kimseye taş atmıyorum! ben de fikrimi söyledim işte! 😉😁

GÜNAYDINNN🤗🌞

[amezhu]

Heaven Official's Blessing▪︎

244. BÖLÜM - Cennetin Kutsaması ile hiçbir yol çıkmaz değildir. -

“Tebrikler tebrikler!”

“Tebrikler ekselansları!”

Yeni inşa edilen ‌PuQi‌ Tapınağı hareketli ve canlıydı, insanlar içine girip çıkıyordu,‌ Xie Lian dolu olan birkaç uzun masanın arasından geçerek su gibi akan erişte kaselerinden, altın gibi parıldayan yağlı çorbalardan ve kar beyazı, ağız sulandıran pirinçten sonra sıcak buharlı kaseleri veriyordu‌. Koşuşturma içindeydi ve hala misafirleri karşılamalıydı, elindeki görevlere “Teşekkür ederim, lütfen oturun.” demek için ara verdi.

Ne yazık ki bir kavgada çöken ‌PuQi‌ Tapınağı yeniden inşa edilmişti.

Yeniden inşa edildikten sonra, bir zamanlar harap olan küçük tapınak şimdi çok daha görkemli hale geldi,‌ birkaç yeni bahçe bile eklendi.‌ Aslında inşa eden Hua Cheng ya da Xie Lian değildi, PuQi köyünün köylüleriydi.‌ O gün, Xie Lian utanç içinde kaçtığında, enkazı araştırdılar ve aslında altın külçeleriyle dolu bir kutu buldular. Doğal olarak o Quan Yi Zhen’in bağış kutusuna doldurduğu altın külçeleriydi.

Bu köylüler hiç bu kadar çok altın görmemişlerdi ve neredeyse akıllarını kaçırmaktan korkmuşlardı. Kendilerine geldiklerinde Köyün efendisi birazını PuQi tapınağını yeniden inşa etmek için almış, kalanına dokunmaya cesaret edememiş ve Xie Lian dönüp ona verene kadar güvenli bir yerde saklamıştı.

Böylece, Xie Lian Hua Cheng’i getirerek döndüğünde onları memnuniyetle karşılayan “Daozhang” ve “Xiao Hua” ya yapılan çoşkulu karşılamalarının yanı sıra yepyeni bir Taocu tapınak ve altınla dolu ağır bir kutuydu.

Xie Lian bu altın külçelerini Quan Yi Zhen’e geri vermeyi planlamıştı ama Quan Yi Zhen asla geri almazdı, her gördüğünde reddediyordu ki Hua Cheng ona şunları söyledi; “Eğer o altın külçelerini geri almazsan ruhları beslemek için doğru yöntemi unutabilirsin.” Ancak o zaman bu çocuk uslandı ve insanlara körü körüne külçe altın doldurma kötü alışkanlığını düzeltti.

Cennet mensuplarından oluşan grup selamlaşmalarını yaptıktan sonra Mu Qing'in liderliğinde, dikkatli bir şekilde avluya girdiler. Yanlışlıkla yukarı baktılar, bu Taocu tapınağın tam görünümünü gördüklerinde bütün sözleri anında boğazlarına takılıp kalmıştı.

Büyüleyici.

Fazlasıyla büyüleyici!

Kutlama renklerinin parlak, birbiriyle çatışan kırmızıları ve yeşilleri ve aşırı derecede abartılı, gökkuşağı renginde, ilahi heykel en kötüsü değildi. En kötüsü, kuruluşun plaketiydi.

O plaketin üzerine tam olarak ne yazılmış veya çizilmişti?

Yeni bir türbenin kurulmasıyla birlikte doğal olarak orada da bir kutlama yapılması gerekiyordu. Ama bu yeni türbenin kalitesi ve tadı her açıdan berbat ve pejmürdeydi, özellikle de o umutsuz yapının plaketiyle. Bu herhangi birinin iltifat etmesini gerçekten zorlaştırıyordu. Aslında önceden düşündükleri tüm tebrik cümleleri tamamen unutulmuştu.

Ancak Xie Lian bunların hiçbirine aldırış etmedi ve bunun oldukça iyi olduğunu düşündü. En azından her an çökebilecek harap bir bina değildi. Gelenleri yeniden selamladı, “Lütfen oturun.”

Bu göksel yetkililer grubu oturmak istiyormuş gibi görünmüyordu ve tebrik etmeye gelmeleri muhtemelen sadece yüzlerini göstermek içindi bu yüzden acele ettiler ve hediyelerini teslim ettikten sonra ayrıldılar. Xie Lian Mu Qing’e döndü, “Neden bu kadar aceleyle ayrıldılar?”

“Hala soruyor musun?” dedi Mu Qing.

“Evet?” diye cevapladı Xie Lian.

Mu‌ Qing huysuzca tükürdü, “O zaman neden gidip senin şu iyi San Lang’ına sormuyorsun?”

Görünüşe göre, Hua Cheng ilk geri döndüğünde, bunu bilen ilk kişi Xie Lian oldu, ikincisi ise henüz koltuğunu ısıtmamış olan Üst Mahkeme'ydi. Bunun nedeni uzun zamandır tüm emeklerini koydukları ve aniden Sonbahar Ortası Ziyafeti gibi Hua Cheng'in üç bin fenerden oluşan gündelik dalgası tarafından katledildikleri ShangYuan festivalinin uzun zaman önce olması değildi. Sebebi muhtemelen o geceden beri tehlike çanları deliler gibi çalıyor, sanki onlara hatırlatırmış gibi tüm üst cennette o ses yankılanıyordu; “Cennetin kabusu geri döndü!”

Kabus onların gözleri önündeydi, bu yüzden tabii ki normal cennet mensupları yaklaşmaya cesaret edemediler. Ancak Xie Lian ve Hua Cheng hakkındaki dedikodular zaten abartmaya gerek kalmadan oldukça sertti. Ama onlar hala Xie Lian'ın iyi lütuflarını almak istiyorlardı Yani gelecekte Hua Cheng'e biraz merhamet göstermesi için yalvarabilirlerdi.

Xie Lian bunu öğrendi ve geçmişte Hua Cheng’in üst mahkemeden tüm bir yıl boyunca kahramanca başarılarını ilan etmesini nasıl talep ettiğini hatırladı ve güldü, “Arsız.”

“Bu sadece bir arsızlık meselesi değil?" diye azarladı Mu Qing, “Ona biraz dinlenmesini söyle, bu kontrolden çıkıyor. Şu anda bu zil her gün çok gürültülü, hiç kimse konsantre olamıyor ve tüm Üst Mahkeme işlevini yerine getiremiyor. Hatta zaman zaman tekrar düşüp insanları ezeceği anlar oldu. Yeni cennet başkenti sonunda inşa edildi, bunun gibi bir şeyin onu bir daha yok etmesine izin verme.”

“Pekala.” Dedi Xie Lian, “Birazdan ona anlatacağım. Biz buradayken denemek ister misin?” Avludaki masalardaki pirinç, erişte ve çorbaları işaret etti ve ekledi, “Onları ben yapmadım.”

Mu Qing ilk kısmı duyduğunda ifadesi soğuktu, yüzünde baştan sona ret yazılmıştı ancak son kısmı duyduktan sonra normale döndü. O sırada Feng Xin de gelmişti. Birkaç tam da gitmek üzere olan kıdemsiz yetkiliyi fırçalamak için tam zamanında bahçeye girdi. Selamlaştılar, sonra fısıldadılar, “Bu General Nan Yang.”

“Bu o. Çok üzücü, karısı ve oğlu bir erkekle kaçtı...”

‌Feng‌ ‌Xin‌’in alnındaki damarlar lanetlerini oracıkta kükrerken şiddetli bir şekilde fırladı, “LANET OLSUN!!! SİZ CİDDEN BUNDAN BIKMADINIZ MI?! KAÇ AYDIR BUNUNLA İLGİLİ SIKIŞTIRIYORSUNUZ?? AYRICA ‘KAÇTI’ OLACAK, ‘BAŞKA BİR ERKEKLE KAÇTI’ DEĞİL.! S*KİK BOŞ DEDİKODULARINIZI YAPMAYI KESİN!!”

Bu dedikoducu kıdemsiz yetkililer dehşete kapıldılar ve aceleyle kaçtılar. Mu Qing, elleri kollarının içine sokulmuş halde yan tarafta duruyordu, “Kendin açıklamamış olabilirsin, bu sadece kulağa daha da utanç verici geliyor.”

Feng Xin öfkelendi, kenardaki bir süpürgeyi kaptı ve sonra onu fırlattı. Mu Qing onu anında yakaladı ve homurdandı, “Artık bu eskidi. Bunu bana karşı kullanamazdın.”

Feng Xin biraz daha bağırmak üzereydi ki Xie Lian elinde başka bir süpürge ile ellerini doldurdu, “Ah iyi, ya buna ne dersin? Neden ikiniz bana bahçeyi süpürmemde yardım etmiyorsunuz? Daha önce bazı havai fişekleri ateşledik, böylece zemin kırmızı parçalarla kaplandı. Teşekkürler. Eğer sıkıldıysanız biraz deyim çalışabilirsiniz, tamam mı?”

“???”

Bir saat sonra tapınağın dışından insan seslerinin gürültüleri yakına ve daha yakına geldi.

Avludaki birkaç kişi dışarı baktı ve bir süre sonra büyük bir insan kalabalığı PuQi Tapınağı'nın avlusuna akın etti, bağırarak, “ORADA MI?”

“BURADA, OHO, OLDUKÇA ETKİLEYİCİ DE GÖRÜNÜYOR.”

“BU GERÇEK PİRİNÇ, BİR SÜRÜ PİRİNÇ!”

“VE ET DE VAR!”

Az önce Feng Xin ve Mu Qing’in süpürdüğü yer bir kez daha kirli ve çamurlu ayaklardan oluşan dev kalabalık yüzünden kirlenmişti. Mu Qing süpürgesini kavradı ve sanki birisinin ona pire bulaştırdığını hissetmiş gibi görünüyordu, gözleri büyüdü, “…Bu dilencilerin neyi var?”

Dilenci kalabalığı lideri kıyafetleri terli, saçları darmadağın bir adamdı. O Shi Qing Xuan’di. Zıpladı hopladı ve ellerini nazikçe birleştirdi, “Ekselansları, sizi rahatsız etmeye geldik! Ne dersin, Geçen sefer kabul ettiğin şey hâlâ geçerli mi?”

Xie Lian kahkaha attı, “Herkes hoş geldi, tabii ki geçerli! Lütfen oturun, oturun.”

“Çok fazla insan yok mu?” Mu Qing merak etti.

“Hayır!” dedi Shi Qing Xuan, “Geçen sene kraliyet başkentindeki insan dizisini korumaya yardım eden tüm eski ustalar burada.”

İnsan rününü korudukları sırada Shi Qing Xuan, diğerlerine bu eylemin tamamlanmasının ardından gelen gelmeyen herkese tavuk bacağı çorbası verileceğinin sözünü vermişti ama işler halledildikten sonra kimseyi bulamamış ve doğal olarak çorbalarını içememişlerdi. Bugün ise kase kase tavuk bacağı çorbası ve erişteler verildikten sonra sonunda sözlerini yerine getirebileceklerdi. Shi Qing Xuan seslendi, “MİLLET, BUGÜN KENDİNİZİ TUTMANIZA GEREK YOK! HADİ YİYELİM!!”

Dilenci kalabalığı masalardan yere sıkıştı, her biri tezahürat yaptı, sonra süper büyük kaselerine sarıldılar, höpürdettiler, höpürdettiler. Yerlerken aniden biri konuştu, “Bekleyin, bir şeyler yanlış. Kötülüğün özü burada!”

Kalabalık bakmak için başlarını çevirdi, o küçük grup aslında Cennetin Gözü ve yoldaşlarıydı. Xie Lian başında bir ağrı hissetti, “Nasıl oldu da sizler de geldiniz?”

“Geçen sefer de yardım etmiştik.” Dedi cennetin gözü, “Yani neden gelmeyelim ki?” Sonra kasesini yukarıya kaldırdı, ifadesi ciddiydi, “Millet, beni dinleyin. Bu konuda hakikaten yanılmıyorum! Bu kaselerdeki yiyeceklerde kötülük özü var, yani muhtemelen iyi bir şey değil. Bu çok şüpheli. Hemen kaselerinizi indirin, çabuk!”

Hiç kimse onu kabul etmedi. Dilenciler çoktan yemeklerini bitirmişlerdi, hepsi yine ellerini kaldırdılar, “BİR TANE DAHA!”

Feng Xin ve Mu Qing , havai fişeklerden arta kalan kırmızı artıklarla dolu avluyu süpürürken kavga etmek için süpürgelerini kullanıyorlardı. Ama diğerlerinin bu kadar memnun olduklarını ve yemek yediklerini gördüklerinde onlar da kendilerine bir kap yemek aldı ve oturdu.

Peşinden cennetin gözü öfkeyle bağırdı, “Nasıl oluyor da hiçbiriniz mantığı dinlemiyorsunuz?” ardından gidip mutfağı kontrol etmeye hazırdı ki Shi Qing Xuan onu geri tuttu, “Cidden, Daozhang, çok düşünüyorsun. Burası Çiçeği Arayan Kızıl Yağmur’un bölgesi, yani canavarların ve iblislerin özüne sahip olması normaldir. Peki peki peki, endişelisin değil mi? Gidip bir bakacağım. Sen sadece orada otur ve fazla sinirlenme”

Gerçekten ayağa kalktı ve mutfakların olduğu yere doğru yürüdü, perdeleri kaldırarak, “Gördünüz mü? Şüphe duyulacak bir şey yok—“

Xie Lian konuştu, “Bekle, ben de gelip bakacağım…”

Ancak o, Shi Qing Xuan, Feng Xin ve Mu Qing kafalarını içeri sokup baktıklarında şaşakaldılar.

Mutfağın içinde, kesme tahtası üzerinde deli gibi doğrayan iri domuz kasap vardı ve arkasında asılı olanlar hiç de domuz bacağı gibi değildi, orada doğrananın insan bacağı olduğunu düşünebilirlerdi. Diğer tarafta Dev bir tencerenin altında ateş yakılmış ve kazanın içinde Hayatının en güzel zamanını kendini fırçalayarak geçiren uzun boyunlu bir horoz ruhu vardı. Dışarıdan onu gören insanların olduğunu gördüğünde, anında çığlık attı, elleriyle göğsünü kapattı.

Xie Lian tamamen şaşkına dönmüştü ve fısıldamak için aceleyle içeri girdi, “Bunu yapamazsınız demedim mi?”

Horoz ruhu buruştu ve söz vererek göğsüne tokat attı, “Büyük amca! Gelmeden önce banyolarımızı yaptık, çok temiz! Ayrıca bu çorbanın uzun ömürlülük etkisi var, yemenin kimseye zararı olmaz! Kayıp yok! Gönül rahatlığıyla tüketebilir!”

“…”

Shi Qing Xuan sessizce perdeleri indirirken Feng‌ Xin‌ ve ‌Mu‌ ‌Qing‌ anında kaselerini fırlatıp attılar ve tükürdüler, “Senin yemek yapmanı tercih ederdim!”

Xie Lian alnını ovuşturdu hem eğlendiğini hem de üzüldüğünü hissetti, “Yardım etme konusunda kararlıydılar. Hayır diyemezdim. Bunu iyilik olsun diye yapıyorlar.”

O sırada Cennetin Gözü sonunda etrafta gizlice dolaşan oldukça şüpheli bir grup bulmuş gibi görünüyordu ve o da yanlarına geldi, “Bu ne?”

Cennetin Gözü’nün domuz kasabını ve diğerlerini görüp bir kere daha başka bir isyan başlatmasından korkuyordu. Ancak beklenmedik şekilde Cennetin Gözü mutfaktakiler için değil, doğrudan onun için geldi. Xie Lian'ın birkaç kez daire içine aldı ve kafa karışıklığı içinde merak etti, “Oldukça garip…”

“Ne?” Xie Lian sordu.

Cennetin Gözü şaşkın ve kafası karışık görünüyordu, “Bu doğru değil. Xie Daozhang, Nasıl oldu da vücudunuzdaki kötülüğün özü son seferden bu yana daha da kötüleşti?”

“…”

Xie Lian hafifçe boğazını temizledi. Mu Qing omuz silkti, “Tüm gün hayalet kralın etrafında dolaşıyor, tabii ki kötüleşir.”

Ancak cennetin gözü “Hayır. öyle olsa bile, böyle olmamalıydı.” dedi.

“Ne gibi?” diyerek sorguladı Feng Xin.

Çok fazla tereddüt ettikten sonra Cennetin Gözü açık sözlü olmaya karar verdi, “Nasıl oluyor da bedeninizdeki kötülüğün özü artık içinizde oluyor? O… O artık tamamen vücudunuzun içinden ve dışından yayılıyor.”

“…”

“Muhtemelen bu sefer büyük bir suçla karşı karşıyasınız. Ne yaptınız? Nasıl oluyor da bu kadar hastasınız?”

“…”

Xie Lian artık daha fazla öksüremiyordu bile. Tüm yüzü kanla patlamak üzereydi.

Feng‌ Xin‌ ve‌ Mu ‌‌Qing‌ ilk başta anlamadı ama düşündükten sonra ikisi de dönüp Xie Lian'a baktılar ve sessizleştiler, “…”

Shi Qing Xuan anlamayan tek kişiydi, “Ne oldu? Yani? Neler oluyor? Ekselansları, cidden hasta mısın? Çiçeği Arayan Kızıl Yağmur biliyor mu? Sana iyi bakmadı mı?”

Hayır, hayır, hayır. Onun yüzünden böyle oldu!

Xie Lian hafifçe mırıldandı, “Hm. Aslında. Hayır. Şey… bence, artık siz neden, hmm…”

Bir görüntü karma��ası onun zihnini dolduruyordu ve kafası karışmış bir şekilde bir yığın anlamsız kelime söyledi. Aniden sırtı birinin göğsüne çarptı. Gümüş bir kolluk takan bir kol belini sardı ve tanıdık bir ses alçakgönüllülükle gülümsedi, “Bence, siz neden yerlerinize dönüp yemeğinizi yiyip herhangi bir şeyler hakkında endişelenmeyi bırakmıyorsunuz? Nasıl olur?”

Xie Lian şu anki durumda gerçekten kendini affedilmiş mi yoksa daha da tuhaf mı hissetmesi gerektiğini bilmiyordu, “San Lang!” diye haykırdı.

Hua Cheng’in ortaya çıktığını gördükleri an hem Feng hem Xin hem de ‌Mu‌ ‌Qing’in‌ yüzleri karmaşık görünüyordu. Ama Xie Lian'dan önce onlar gerçekten hiçbir şey söyleyemediler. Sadece Shi Qing Xuan hala çok ciddi bir şekilde sorguladı, “Çiçeği Arayan Kızıl Yağmur, ekselanslarının vücudunu hiç inceledin mi?”

Xie Lian alnını tokatladı ve umutsuzca Shi Qing Xuan’ın daha fazla soru sormamasını umuyordu. Tam o sırada dilenci kalabalığı şikayet etmeye başladı, “BİR KASE DAHA!”

“DAHA FAZLA ET EKLE!”

“BU TAVUK BACAĞI ÇORBASI ÇOK TATSIZ, BİRAZ DAHA TUZ EKLE!”

Mu Qing daha fazla izleyemiyordu, “Hepiniz buranın bir tapınak olduğunu biliyor musunuz? Tanrılara tapmak için, hepiniz biraz daha kendinize dikkat edebilir misiniz?”

Ancak dilenci kalabalığı bunu takmayı reddetti. Geçen sefer insan rününü tutmak için birçok cennet mensubuyla el ele tutuştular ve korkudan titreyen, son dakikada kaçan onlarca cennet mensubu gördüler, cesaret açısından onlarla boy ölçüşemezlerdi bile. Onlar aynı zamanda Shi Qing Xuan'ı da tanıyorlardı bu yüzden tanrılar hakkında böyle düşünmekten başka bir şey gelmezdi ellerinden. Hayat söz konusu olduğunda, onlardan pek farklı görünmüyorlardı ve bu yüzden tanrılar artık o kadar yüksek ve ulaşılmaz, sert ve dokunulmaz görünmüyorlardı.

Aniden mutfağın içinden şaşırtıcı bir çığlık geldi, “KİM ORADA?”

Bunu duyan Xie Lian'ın kalbi anında sarsıldı ve mutfağa fırladı. Domuz kasap ve horoz ruhu içeride çığlık atıyorlardı bu yüzden Xie‌ Lian‌ aceleyle onları teselli etti, “Sakin olun, sakin olun! Ne oldu?”

Horozun ruhu o kadar sarsılmıştı ki, tüyleri diken diken oldu, vücudunun her yeri ürperdi, “BÜYÜK AMCA! BİR HAYALET VAR! bir hayalet hazırladığımız tüm yemekleri silip süpürdü. Sadece kafamı et suyunun altına daldırdım ve yukarı çıktığımda, ortada bir kase bile kalmamıştı! O Bİ HAYALET!”

Yaban domuzu kasap tükürdü, “Neden bu kadar korkuyorsun? Sende hayalet değil misin?”

Xie Lian’ın biraz kafası karışmıştı, “Bu nasıl olabilir? Az önce elli kase yaptığınızı açıkça gördüm.”

“EVET!”

Ama tekrar baktığında tabii ki elli kasenin tamamı boştu ve et suyu bile tamamen temizlenmişti!

Aklına biri geldiğinde hala şaşkın hissediyordu ve arkasına döndüğünde kapıya yaslanan Hua Cheng’i gördü, “San Lang, bu olabilir mi?”  

“Büyük olasılıkla daha fazla.” Hua ‌‌Cheng‌ net bir şekilde yanıt verdi.

“En…” Xie Lian derin derin düşündü, “Muhtemelen o da kutlamaya geldi. Tabii ki hoş geldi, ama, biraz fazla yemiş… tüm yemekleri yemiş, ne yapmalıyız?”

Hua Cheng güldü, “Hiçbir şey. Faizini arttıracağım.” (Karasu gelmişti)

Hayalet Şehir'den gelen sorunlu hayaletler çetesi teslimiyetle sıfırdan yemek pişirmeye başladı. ‌O sırada Büyük salondan ve bahçeden sanki birisi başka bir kişiyle tartışmaya başlamış gibi bağrışma sesleri geliyordu. Xie Lian tam arabuluculuk yapmak üzereyken Hua Cheng onun elini yakaladı ve bir yan kapıdan dışarı çıkardı.

İkisi el ele tutuşarak PuQi Tapınağı'ndan dışarı çıktılar. Yolun üzerinde yolu kapatan ağaçlar vardı ve Eğer ellerini bıraksalardı, ilerlemek daha kolay olurdu. Ama ikisi de birbirinin elini bırakmak istemedi ve döndüler, dolaştılar, yoldan saptılar. Onlar dolambaçlı bir şekilde dolaşırken, Xie ‌Lian‌ sordu,           “San Lang, şimdi nereye gidiyoruz?”

“Burası çok gürültülü.” Dedi Hua Cheng. “Bırakalım onlar isyan etsin, önce biz gideceğiz.”

Xie Lian başını geriye çevirerek yürüdü, sesi biraz endişeli geliyordu, “Onları öylece bırakacak mıyız? PuQi Tapınağı daha yeni inşa edildi, ya o kavgadan sonra tekrar çökerse?”

Hua Cheng umursamış gibi görünmedi, “Eğer çökerse o zaman başka bir tane inşa ederiz. Eğer Gege isterse, dilediğin kadar çok tapınağa sahip olabilirsin.”

“ahahhahhaha…”

.

Gece vakti, QianDeng Tapınağı içinde, banyodan sonra Xie Lian hafif, kar beyazı bir iç cüppe giyiyor divanın yanındaki yeşim masaya yaslanarak fırça darbesi peşine fırça darbesi atıyordu.

Hua Cheng için bir kaligrafi defteri oluşturuyordu. Hua Cheng, divanda onun yanına uzanmıştı, o da iç cübbe giymiş, cübbesinin yakası hafifçe açıktı, parmakları saçının kuyruk ucundaki kırmızı mercan incisini oynatıyorken ölümüne sıkılmış görünüyordu.

Yeşim taşı gibi ılık lamba ışığının altında tüm bu zaman boyunca Xie Lian'a bakıyordu, Bir süre baktıktan sonra gözlerini kıstı, memnun tatmin olmuş görünüyordu. İç çekti, “Gege, bu kadar yeterli. Gel de biraz dinlen.”

Xie Lian az önce işkenceye maruz kalmıştı ve bir daha kandırılmamaya kararlıydı. Ancak bu ses tonu kulaklarının ucunun yanmasına neden oldu ve yazmaya devam ederek kendini sakin kalmaya zorladı. Sert bir sesle şunları dedi, “Hayır. San Lang, bugün biri daha senin yazına çirkin dedi, daha çok pratik yapmalısın, tamam mı? Aksi halde kimsenin sana benim tarafımdan öğretildiğini bilmesini istemiyorum.”

Hua Cheng hafifçe doğruldu, kaşlarını kaldırdı, “Gege, hatırlıyorum da geçmişte açıkça benim yazımı beğendiğini söylemiştin.”

Hua Cheng geri geldiğinden beri uzun bir süre boyunca Xie Lian uysal ve itaatkar biriydi ve her dediğine hevesle cevap veriyordu, bu da muhtemelen Hua Cheng’i şımartmış, gittikçe daha da kurnazlaştırmıştı. Xie Lian karakterleri yazmayı bitirdi ve fırçayı yere koydu, sesi daha da sert çıkıyordu, “Bırak şunu! İşim bitti, gel ve pratik yap!”

Böylece Hua Cheng tembelce Xie Lian'ın sırtına doğru ilerledi, beline sarıldı ve hafifçe eğilerek başını omzuna yasladı. O kırmızı mercan incisini saçından çıkardı ve kağıdın üzerine yerleştirdi. Xie Lian’ın elini takip edip etrafta yuvarlanmasını ve bu sayede Xie Lian'ın düzgün yazmasını kasıtlı olarak engellemek içindi.

Böylesine yaramazlık, ama aynı zamanda onun mevcudiyet duygusuyla övünme konusunda çok güçlüydü, Xie Lian cennetin gözünün “vücudunun içten dışa her yerinden” kötülüğün özünün yayıldığını söylediğini hatırladı. Bu tamamen Hua Cheng'in kokusuydu ve Xie Lian, kendiliğinden kalbinin yumuşadığını hissetti. Hafifçe mücadele etti ve fısıldadı, “…Düzgünce yaz.”

“Peki, Gege’yi dinleyeceğim.” Dedi Hua Cheng.

Fırçasını kaldırdı ama iki mısradan sonra geri yerine koydu. Xie Lian bir bakış attı ve başını salladı, zihinsel olarak sayısız kez iç geçirdi. “Umutsuz vaka.” Bir süre durakladıktan sonra o da bir fırça kaldırdı Hua Cheng'in son iki dizeyi doldurmasına yardım etti.

İşi bittikten sonra Xie Lian hafifçe üfledi ve kağıdı aldı, beraber yazdıkları şiire hayranlıkla baktılar.

Kağıdın üzerindeki mürekkep, göklere ve yeryüzüne yayılan dört zarif ifadeyi oluşturmuştu.

Hiçbir su yetmez denizi aştığında,

Tepeyi taçlandıran buluttan güzeli yoktur.

Biçare beni cezbedemeyen çiçeklerden geçtim,

Bir yarısı senin, bir yarısı aradığım Taoizm için.

Masanın yanında asılı duran E-Ming bile gözünü kırpmadan yaptıklarına büyük hayranlık duyarmış gibi kocaman açılmış gözüyle izliyordu. Hua Cheng kahkaha attı, “Gege, çabuk, adını yaz. Bu sözler kesinlikle gelecek nesilleri sersemletecek ve çağlar boyunca aktarılacak.”

Xie Lian daha önce Hua Cheng'in adını zaten yazmıştı ama onu duyduğunda kendi adını eklemek için gerçekten fırçayı eline alamadı. Hua Cheng kahkaha atmayı kesti ve ciddi gibi davrandı, “Gege, utandın mı? Sana yardım edeyim.”

Ardından Xie Lian’in elini tuttu ve kaba vuruşlarla birkaç kelime yazdı. Doğal olarak şu anki sahne olmadan kimse bu iki kelimeyi okuyamaz, kimse orada Xie Lian’in adını yazdığını söyleyemezdi.

Xie Lian kendi eliyle yazılan bu şeyi izlerken gülünç hissederek başını Hua Cheng'in göğsünün yanında kıpırdatıyordu. Aniden bu karakter çiftinin sanki onu daha önce başka bir yerde görmüş gibi tanıdık geldiğini hissetti.

Bir dakika sonra hatırladı ve gözleri aniden parladı. “San Lang! Kolunda!” diyerek haykırdı.

Hua Cheng'in kolunu yakaladı ve kolunu yukarı çekti, heyecanla haykırıyordu, “Bu o!”

O ikisinin PuQi Tapınağı'nda birlikte yaşadığı dönem Xie Lian’in Hua Cheng’in kolunda yazılı sanki başka bir diyarın karakterlerinden oluşan bir dövme olduğunu fark ettiği bir zaman olmuştu. O zamanlar zihninde uzun uzadıya düşünmüştü ama gerçekten onun başka bir dilde yazılmadığını hayal etmemişti. Görünüşe göre onun adıydı!

Hua Cheng de kendi koluna baktı ve güldü, “Gege sonunda onu tanıdı mı?”

"Bunu çok uzun zaman önce tanımam gerekirdi." Dedi Xie Lian, “Sadece…”

Sadece, Hua Cheng'in yazdıkları gerçekten şeytanın sanatıydı. Hiçbir şey söylemesine gerek yoktu ve Hua Cheng onun ne düşündüğünü tahmin edebiliyordu ve yürekten gülmeye başladı, bir el Xie Lian'ın beline sarılıyor, alnına nazik bir öpücük veriyordu, “Endişelenme, Gege’nin yazısı güzel olduğu sürece sorun yok. Yazılarım güzel olsaydı milyonlarca kez daha mutlu olurdum”

Xie Lian'ın eli dövmenin olduğu yeri okşadı. Dövmenin mürekkebi derindi ve bunun ne kadar acı verici olduğunu hayal etmek kolaydı. Yavaşça sordu, “Bu sen küçükken mi yapıldı?”

Hua Cheng gülümsedi ve başını sallayarak kolunu aşağı çekti.

O halde bu kesinlikle kendisinin yaptığı bir dövmeydi. Hayranlık duyduğu kişinin ismini sinsice kazıyan bir küçük bir çocuğunu düşününce; ne kadar çocukça. Bir o kadar da cesurca.

On parmak arasına dolanmış kırmızı bir ip ile birbirine sıkıca kenetlenmişti, aniden Xie Lian'ın gözünün önüne bir yıl önce Hua Cheng’in TongLu Dağı'nda kelebeklere dönüştüğü sahne ortaya çıkmadan önce…

O son anda, Hua Cheng bir şeyler söylemişti.

Her ne kadar sessiz olsa da Xie Lian onun ne söylediğini hâlâ tam olarak biliyordu.

Hua Cheng'in çocukluğundan beri hayatını adadığı kelimelerdi ve bundan sonra sonsuza dek onun ölümünün ötesindeydi.

“Ben sonsuza kadar senin en sadık inananınım”

“我永远是你最忠诚的信徒”

----

O kadar değişik bir his oldu ki tekrardan içimde :3

*Yarın hua cheng ve xie lian ın kaligrafi çalışırkenki çizimini güncelleyip net halini atacağım bakmak isteyen unutmasın :3 bugün atayım bitsin istedim sizi de daha çok bekletmek istemedim. yarın minnoş bir halk hikayesi var hua lian ile ilgili kesinlikle okuyunn

ayrıca devamında 252. bölüme kadar ekstralarla mutlu olacağız. o yüzden arada kontrol etmeyi unutmayın, şahsen ekstralar en tatlı olan bölümler diye düşünüyorum.

kitabın devamında görüşürüz şimdilik asıl hikaye bittiiii 🥹

[leeyll]

Yazık gerçekten çok yazık! Öyle bir hale geldik ki artık her gün değil her saat olay yaşanmayan başladı. Ben sokağa çıktığımda "Acaba bir manyak beni öldürür mü, taciz eder mi, yaralar mı?" diye düşünmek istemiyorum artık. Yanımda sırf kendimi koruyabilmek için biber gazı, ucu sivri törpü, deodorant vb. şeyler taşımak zorunda olmak istemiyorum. Ben güvende hissetmek istiyorum. Ben artık korkmak, endişe etmek istemiyorum.

[sade1-adam]

Çok sevmek yanlış değil ama olmayacak birini sevmekte ısrar etmek çok yanlış

Ne yazık ki bu konuda engel olamıyoruz kendimize

Hayat durmaksızın devam ederken biz aynı hikayeye takılıp kalıyoruz

Çok yazık oluyor bize..

Ezgin Kılıç

[yedincigoktenbildiriyorum]

güzel kalpli hemcinslerim benim :) neden Islahı mümkün olmayan tipleri ,düzeltmek için hep tek taraflı olacak şekilde çabalayıp daha sonra “yıllarca emek verdim artık bırakamam” dersiniz? Yıllarca emek vermediniz, emek ; sonunda karşılığını alacağın bir şey için çaba sarf etmektir. Siz karşılığını asla alamayacağınız ve değişmi arzulamayan bir insanı değiştirmek için didinip, yıllarca boşa kürek çektiniz. O şahıslara ayırdığınız zaman ,kendinizden verdiğiniz ,boşa geçmiş , çöpe gitmiş bir zamandı ve bu yetmiyormuş gibi birkaç yılınızı daha mı değersiz bir insan için heba etmek istiyorsunuz? gelişimini tamamlamamış insanları eğitmek için çaba sarf edip ; kendinize, zamanınıza ve en önemlisi enerjinize yazık etmeyin. Gereksiz insanları gözünüzde büyütüp kendinizi o kişiye adamayın. Hayatınızın merkezine koymayın. Sizin zaten bir hayatınız var hayatınıza girmek isteyecek kişi bunu kabullenerek hayatınıza girmeli. Hepimizin belli bir hayat düzeni var ve hayatınıza alacağınız kişiyi bu rutine adapte edip , hayatınızda o kişiyede yer veriyorsunuz sadece. Hayatınız o kişiden ibaretmiş gibi davranıp , kendinize saygısızlık ve haksızlık etmeyin. Sizin sınırlarınıza saygı duymayan insanlara hadlerini bildirmekten çekinmeyin. Hiçkimse için kendinizden bu kadar feragat etmeyin. Fedakarlık , sevgi , aşk , iyilik adı altında iyi niyetinizin sömürülmesine müsade etmeyin. Kendinizden önce bir başkasını sevmek, değer vermek , önceliğiniz haline getirmek ;kendinize yapacağınız en büyük kötülük ve saygısızlık olacaktır. Zararın neresinden dönerseniz kârdır. Sizi hak etmeyen insanları ,sevginiz ve emeğinizle ödüllendirmeyi bırakın artık . Hakettiğiniz değerden daha azına asla razı olmayın. Vasta razı olup kalitesi düşük insanlar için standartlarınızı düşürmeyin. Mutluluğu bir kişiye bağlamayın ve sevgi görmek için kendinizden ödün vermeyin. Hiç kimseden medet ummayın ve layık olmadıkları yerde tutmayın.

Tüm kızlara kocaman sarılıyorum ve mutluluğu hak ettiklerini hatırlatmak istiyorum ❤️

[odamdaboceksesleri]

çizmeye niyet ettiğim resmi yaktım. artık bunlar çok önemli değil. eskiden olsa çizdiğim resim yarım kalmasın diye uykusuz kalırdım. -uyuyabiliyordum yani- ne devrimmiş. devrilmişim de haberim yok. yüzüm gülmezdi de insanları da kırmazdım ya. şimdi kırmak masumca, katletmek geliyor içimden. bak ben bunların farkındayım. korkunç olan da bu. her şey korkunç bir hal alıyor. küçükken bende denize dair bir şeyler olsun isterdim. gözlerim mavi olsun, saçlarım dalgalı olsun. hırçın biri oldum. denizden payıma bu düştü. saçlarım da gün geçtikçe kısaldı. sahiller, şişeler, masallar,balıklar. her şeye anlam verenim. yoldaki köpek ağabeyi hatırlatır. gökdeki parlayanlar elinde yastık olan bir çocuğu. ben her dakikamı bir anlama feda ettim. kendini bağışlamak feda etmekten ibaretti sanki. feda etmek yok olmak. ne yazık ki anlamlar bilinmeyecek. nefret ettiğim her şeyi mermi niyetine şarjöre doldurdum. ben o silahı kafama dayarken nefret ettiğime yenilmeyeyim diye indirdim. yukarıdakine bile başkaldırdım, düz yol bekler mi beni! "umut etmenin yorgunluğu." bu yük sırtıma çok ağır geliyor. yollar.. yetişmeye çalıştığım yollar. bir kendine yetişemedin.. dinlenme tesisleri. ah o karanlık soğuk. ciğerlerinin yangınını ortaya çıkaran tek an. sigara dumanından fazlası. içim yanıyor. ne yazık ki hiçbir soğuk bu yangını söndürmedi.

[hazerancicegi]

Biz insanlar, diğerlerini çoğu zaman tanımak yerine tanımlamaya meyilliyiz. Birbirimizin yaşamlarına dair yüzeysel ipuçlarını toplar, ardından bu bilgileri kendi önyargılarımızla harmanlayarak bir profil çizeriz. Gözlerimizin önündeki küçük bir kesitte gördüğümüz davranışlar ya da duyduğumuz birkaç kelime, bize o kişi hakkında kesin yargılar oluşturma cüretini verir. Oysa insanların derinliklerinde, yüzeyde görünenden çok daha fazlası vardır. Bir insanı gerçekten tanımak için, onun kalbine ve zihnine yolculuk etmek gerekir. Onun yaşadığı acıları, sevinçleri, korkuları ve umutları anlamak, bir çiçeğin açma sürecine tanık olmak gibidir; sabır, zaman ve içten bir merak gerektirir. Ne yazık ki, biz çoğunlukla bu derin yolculuğu yapmaktan kaçar, daha kolay olanı seçeriz. Tanımlamak, kolayca çizilen sınırlarla başa çıkmak demektir; tanımak ise, bu sınırların ötesine geçmeyi ve bir başkasının iç dünyasında kaybolmayı gerektirir. Bu yüzden, birçok kişiyi tanıdığımızı sanırken, aslında onları sadece tanımlamış oluruz.

[derdiderun]

Müslümanlar olarak bugünkü katil, hain, kalleş, terrorist yahudilerin/israilin hakkında çok düşünmeye, ateşkes için uğraşmaya beklemeye gerek yok. Hüküm Efendimiz'in (sallallahu aleyhi vesellem) nezaretinde Sad bin Muaz (radıyallahu anh) bundan 1.400 sene önceki Beni Kurayza Yahudileri için verdiği hükümdür:

"Benim hükmüm odur ki, akil ve baliğ olan bütün erkeklerin boynu vurulsun! Kadınları, çocukları esir alınsın, malları da Müslümanlar arasında taksim edilsin!"

Onlar 1.400 sene geçmiş olsa da yine aynılar o zamanda katil, hain, kalleş, teröristlerdi şimdide aynılar ama Müslümanlar 1.400 sene önceki Müslümanlar değiliz ne yazık ki...

-Beni Kurayza Yahudileri-

Beni Kurayza kabilesi ise, Uhud Savaşı sonrasına kadar Medine'de kaldı. Fakat bu kabile de Hendek Savaşı sırasında vatandaşlık anlaşmasına uymadı. Savaşın en şiddetli anında on bin kişilik bir Kureyş ordusunun yürüdüğünü gören bu kabile de Müslümanları arkadan vurmak üzere, harekete geçti.

İslam ordusu iki ateş arasında kalmıştı. Kuzey ve batıda müşrik Kureyş orduları, güneydoğuda ise Yahudiler bulunuyordu. Müslümanlar, on bin kişilik müşrik ordusu ve Yahudilerle, bir aya yakın geceli gündüzlü durup dinlenmeden çarpıştılar. Açlık, susuzluk, uykusuzluk ve şiddetli soğuklara aldırış etmeden canla başla mücadeleye devam ettiler. Sonunda müşrikler mağlub bir şekilde, fırtınalı bir gecede, geldikleri gibi perişan bir halde Medine'yi terk ettiler.

İslam ordusu, Hendek Savaşı'ndan Medine'ye döner dönmez ihanet eden Beni Kureyza Yahudilerinin üzerine yürüdü. Peygamber Efendimiz (asm)'in emriyle derhal harekete geçip Beni Kureyza kabilesinin bulunduğu kale kuşatma altına alındı.

Peygamber Efendimiz (asm) onları önce İslama davet etti. Yahudiler, bu güzel teklifi kabul etmediler, Sevgili Peygamberimiz (asm)'in; "Öyle ise, Allah Teala ve Resulünün emrine boyun eğerek kaleden inip teslim olunuz." emr-i şerifini de reddettiler...

Bir ay kuşatmadan sonra Beni Kureyza kabilesi Peygamber Efendimiz (asm)'den, haklarında hüküm vermek üzere bir kimseyi hakem tayin etmesini istediler. Resulullah Efendimiz (asm) de "Ashabımdan istediğiniz kimseyi hakem seçiniz." buyurdu. Onlar da daha önceden Medine'de meşhur kabile reislerinden olan Sad bin Muazı istediler ve "Biz Sad bin Muazın vereceği hükme razı oluruz." dediler. Peygamber Efendimiz (asm), Sad bin Muaz Hazretlerinin getirilmesini emrettiler. Sad bin Muaz, Hendek Savaşında ağır yara almıştı, sedye üzerinde getirildi.

Peygamber Efendimiz (asm);

"Ey Sad! Şunlar, senin hükmüne göre teslim olmayı kabul ettiler. Haydi, onlar hakkındaki hükmünü bana bildir."

buyurdu. Hazret-i Sad, Yahudilerden, vereceği hükme razı olacaklarına dair kesin söz aldı. Her iki taraf da verilecek hükmü merakla beklemeye başladılar.

Hazret-i Sad, hükmü açıkladı:

"Benim hükmüm odur ki, akil ve baliğ olan bütün erkeklerin boynu vurulsun! Kadınları, çocukları esir alınsın, malları da Müslümanlar arasında taksim edilsin!"

Bu kesin hüküm karşısında, Yahudiler donup kaldılar. Çünkü kendi kitaplarında (Tevrat'ta), azgınlık yapanlara verilecek ceza aynen böyleydi:

"Şehrin birine harb etmek için vardığında, onları sulha davet et. Bunu kabul edip, kapılarını açarlarsa, içindekilerin hepsi, sana haraç versinler ve hizmet etsinler. Şayet, harb etmeye karar verirlerse, onları muhasara et. Allah Tealanın ihsanı ile onlara galip geldiğin zaman, erkeklerinin hepsini kılıçtan geçir. Kadınlarını, çocuklarını ve mallarını ganimet olarak al!.." (Tesniye/Yasanın tekrarı, 10-14)

Sad bin Muaz Hazretlerinin verdiği hükmün ilahi hükme uygun gelmesinden dolayı, Âlemlerin Efendisi Sevgili Peygamberimiz (asm), onu tebrik edip; "Sen, onlar hakkında Allah Teala'nın yedi kat gökler üstünde, Levh-i Mahfuzdaki hükmüne uygun hüküm verdin!" buyurarak takdirlerini bildirdiler.

Yahudiler, kendi kitaplarında belirtilen bu hükme itiraz edemediler. Verilen hüküm yerine getirildi. Böylece, Müslümanların en sıkışık zamanlarında arkadan vuran, yapılan bütün antlaşmaları bozan, Peygamber Efendimiz (asm)'e, çocukluğundan beri düşmanlık yapan, öldürmeye uğraşan, sihirler yapan bu kavim de Medine'den temizlenmiş oldu.

[sensussinyor]

Cinayetin faili Richard Ramirez'e hem fenotip olarak hem yaptığı çizimle çok benziyor. Bazıları cezalaaaar, polis, adalet yhaaa dese de ben bu durumun büyük sorumluluğunun psikiyatrik tedavi gördüğü hastanelerde olduğunu düşünüyorum. Tedavi kapsamını bilmiyoruz ama hastanelerin çok yoğun olduğu ve doktorların da artık işlerinden koptukları bir tabloda nasıl bir kapsam olabilir? Bu çocuk daha önce intihar teşebbüsünde bulunmuş, ortadan iki kez kaybolmuş, ciddi sorunları olan biri. Bu bizim dışardan bildiklerimiz, eminim doktorları daha fazlasını görebilirdi. Ayrıca bu profildeki birinin kasapta asla çalışmaması gerekir, ailesi cahil olabilir de doktorları danışan profilini çıkarır, ne işlerle uğraştığını bilir, sorarlar veya kişisel bilgi ve kişilik envanteri karışımında bir form doldurtup ona göre planlama yaparlar?! (Mesleki terimlerini bilmemekteyim)

Daha önceki suç kaydının -varsa- ne tür olduğunu henüz öğrenemedik veya bilen varsa söyleyebilir ama madde kullanımı içinse ülkenin üçte birini hapisten hiç çıkarmamalari gerekir, devletlerin suçla mücadeleye ayırdıkları fon çok yüksek olmaz arkaşlar.

Son nokta ise adının ne olduğunu bile hatirlamadigim bu çocuğun zaten hiçbir şey gözünde değil, iki kızı vahşice öldürüp hiç çekinmeden kendini surlardan attı. İntihar yöntemi de bizi düşündürmeli, dönüşü olmayan intihar türü. Bu cinayetleri işlerken madde etkisinde olması da olası, soruşturmadan neler çıkacak takip etmek istiyorum. Ne yazık ki Narin cinayetinde olduğu gibi toplumda yaşattığı kaos nedeniyle uzun bir süre veya hiçbir zaman kamuoyu ile paylaşılmayabilir.

[tevafuk-asigi]

Güzel bilgileri paylaşma hastalığı.

Kendimize şunu sorduk mu hiç? Ben iyi ve güzellikleri tebliğ ediyorum ama temsil ediyor muyum?

Güzellikleri tebliğ etmek yani paylaşmak, ulaştırmak, iletmek kolaydır. Güzel bir yazı yazarsınız onu paylaşırsınız. Güzel bir bilgi elde edersiniz onu başkalarıyla paylaşırsınız. Hikmetli bir söz okursunuz onu profilinizde paylaşma gereği duyarsınız...

Ama ne yazık ki bazılarımızın profil sayfası, profilinden daha dindar gözüküyor. Sayfası ayetler, hadisler, hikmetli yazılar, öğüt dolu içerikler, güzel videolar, resimli mesajlar ile dolu. Sayfa, sayfanın sahibinden daha mütedeyyin!

Bazılarımızın sosyal medya hesabı, işletme hesabından daha takvalı. Sayfasında ticaretle ilgili ayetler, hadisler, yazılar, fetvalar, takvalar var ama bunları paylaşan adamın ticarethanesinde iş ahlakı yok, işçi ahlakı yok, işveren ahlakı yok, helal kazanca dikkat etme yok, borca vefa yok, dürüstlük yok... Sosyal medya hesabı cennetlik gözüküyor ama hesabın sahibi cehennemlik gözüküyor...

Bazılarımızın paylaştıkları, giyim ve kuşamından daha tesettürlü. Profil sayfasına baktığında zannedersin büyük bir hanım evliya bu sayfanın sahibi... Ama gerçekte düğünlerde kendinden geçen biri. Paylaştıkları tesettürlü, iffetli ama paylaşımı yapan, tesettüre dikkat etmiyor, iffetini korumuyor, Müslüman kadın ahlakına dikkat etmiyor...

Allah tebliğ ettiklerimizle değil temsil ettiklerimizle bizi yargılayacak. Paylaştıklarımızla değil, pay çıkardıklarımızla ödüllendirecek. Bu din laf işi, paylaşım işi, tebliğ işi değil, lafın gereğini yapma, paylaşımın içeriğini yerine getirme ve temsildir.

Tebliğ, temsil varsa değer kazanır.

Murat Padak

[halimecan]

Gerçeklerle Yüzleşmek

Bugün Türkiye’de hepimizin günlük yaşamında, iş hayatında ve sosyal ilişkilerde sıklıkla karşılaştığı bir soruyu sormak gerekiyor: Neden gerçeklerden, doğruyu konuşmaktan bu kadar kaçıyoruz? Şirketler, arkadaş grupları, aileler ve toplum olarak çoğu zaman daha kolay olanı seçiyoruz; yüzleşmek yerine, gerçeği ertelemeyi tercih ediyoruz. Oysa, her birey kendi içindeki dürüstlükle barışmadığı sürece, toplumsal dürüstlükten de bahsedemeyiz.

Gerçekten dürüst olmak, bazen karşılıklı çıkarlardan fedakârlık yapmayı gerektirir. Kendimize ne kadar dürüst olursak, başkalarına da o kadar dürüst olabileceğimizi unutmamalıyız. Ancak ne yazık ki çoğumuz, başkalarının gözünde pozitif bir imaj oluşturmak için gerçeği eğip bükmeye, bazen de doğruları görmezden gelmeye eğilimliyiz. Birçok kişi, kendi eksiklikleri ve hataları ile yüzleşmek yerine, bunları başka şeylerle örtmeye çalışır. Bu yalnızca bireysel bir sorun değil, toplumsal bir hastalık haline gelir.

İnsanların "iyi", "güzel", "dürüst" olmak istedikleri yönünde söyledikleri büyük sözler, bazen sadece yüzeysel kalabiliyor. Sorsanız, herkes dürüstlük, güven ve samimiyet istiyor. Ama bu değerlerin arkasındaki gerçeklikle ne kadar yüzleşiyoruz? Kendimize dürüst olduğumuzda, başkalarına karşı da dürüst olabiliriz. Ancak kendimize yalan söylerken, başkalarına doğruyu söylemek oldukça zorlaşır.

Peki ya "kesip atmak"? İlişkilerde bazen en iyi çözüm, bir şeyin ya da birinin sağlıksız olduğunu kabul edip, ondan uzaklaşmaktır. Bu, kesinlikle zayıflık değil, tam tersine bir olgunluktur. Kabul etmek ve gerektiğinde vazgeçmek, bir insanın kendine saygısının göstergesidir. Kesip atmak, eskiyi terk etmek, insanın kendi değerlerine ve sınırlarına sahip çıkmasıdır. Birçok insan bu basit gerçeği kabullenmekte zorlanıyor. İleriye gitmek, geçmişin yüklerini bırakmayı gerektirir.

Ve elbette, bazen sadece "teşekkür etmek" veya "özür dilemek" gibi basit ama güçlü davranışlar, bir insanın büyüklüğünü gösterir. Alttan almak, bazen en doğru çözüm olabilir. Çünkü zayıf olmak, saygısızlık değil; ne zaman durulacağını, ne zaman geri adım atılacağını bilmek, aslında büyük bir güçtür.

Türkiye'nin ve özellikle şirketlerin bu döngüden çıkabilmesi için, herkesin önce kendine dürüst olması ve ardında toplumsal bilinçle bu dürüstlüğü yansıtması gerekiyor. Gerçekleri duymaktan korkmak, aslında bize daha büyük sorunlar yaratıyor. Kendi içimizdeki dürüstlükle yüzleşmediğimiz sürece, bu döngü ne yazık ki devam edecektir. O yüzden, belki de en iyi çözüm, ilk adımı kendi içimizde atmak ve sonra dünyaya o adımın izlerini bırakmaktır.

Bunun için cesur olmalıyız; doğruyu ve gerçeği kabul etmek, zayıflık değil, güçlülüktür

[yurekbali]

Mutsuzluktan söz etmek istiyorum Dikey ve yatay mutsuzluktan Mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun sevgim acıyor Biz giz dolu bir şey yaşadık Onlar da orada yaşadılar Bir dağın çarpıklığını bir sevinç sanarak En başta mutsuzluk elbet Kasaba meyhanesi gibi Kahkahası gün ışığına vurup da ötede beride yansımayan Yani birinin solgun bir gülden kaptığı firengi Öbürünün bir kadından aldığı verem Bütün işhanlarının tarihçesi Bütün söz vermelerin tarihçesi sevgim acıyor Yazık sevgime diyor birisi Güzel gözlü bir çocuğun bile o kadar korunmuş bir yazı yoktu Ne denmelidir bilemiyorum sevgim acıyor Gemiler gene gelip gidiyor Dağlar kararıp aydınlanacaklar Ve o kadar Tavrım bir şeyi bulup coşmaktır Sonbahar geldi hüzün Kış geldi kara hüzün Ey en akıllı kişisi dünyanın Bazan yaz ortasında gündüzün sevgim acıyor Kimi sevsem Kim beni sevse Eylül toparlandı gitti işte Ekim filan da gider bu gidişle Tarihe gömülen koca koca atlar Tarihe gömülür o kadar - Turgut Uyar, Acıyor (Büyük Saat, Bütün Şiirleri / Kayayı Delen İncir)

[allaazz2024]

Dikkat çekmek istediğinde durup dinle, şefkat istediğinde kucağına uzan, biraz zaman istediğinde gidip kanepede uyu, kavga etmek istediğinde sakinleşene kadar ona sıkıca sarıl, elinden gelen her şeyi yap ama hayatının aşkı için savaşmayı asla bırakma, ne yazık ki en çok ihtiyacım olduğunda kimse bana bu tüyoları vermedi.

[llusionnocturne]

faust: senin bu sözleri söyleyemeyeceğini sanıyordum. şimdi, çok eski bir zamanı ve büyücüler mutfağını mı hatırlıyorsun? dünya ile ilişkide bulunmak ve boşluğu öğrenmek zorunda değil miyim? kendi görüşümü mantıklı bir şekilde söylediğim zaman itirazlar iki kat şiddetle yükseldi. hatta beni rahatsız eden şeylerden kurtulmak için ıssız yerlere gitmek, ama sonra büsbütün unutulmuş bir halde ve yalnız yaşamamak için ne yazık ki kendimi şeytana teslim etmek zorunda kaldım.

mefisto: eğer okyanusu yüzerek geçip o sonsuz denizlerin içine inecek olsaydın, çok önemli şeylere şahit olurdun. o yeşil ve sessiz denizlerin içinde kayıp giden yunus balıklarını, güneşi, ayı, yıldızları ve geçen bulutları görürdün. oysa eskiden beri boş olarak duran bu uzak yerlerde şimdi hiçbir şey göremeyeceksin, adımının sesini bile işitemeyeceksin, üzerinde durup dinlenebileceğin bir şey bulamayacaksın.

faust: sen yalancı mürşitlerin başı gibi sözler söylüyorsun! ama tam ters yönde. beni, sanatımı ve kuvvetimi arttırayım diye, aslında bir hiçliğe gönderiyorsun. beni, aynen kediler gibi, senin istediğin kestaneleri kızıl ateşin içinden tırnaklarımla çekip çıkarmak için kullanmak istiyorsun. ama ben, kararımı verdim. bu işin bütün sırlarını öğreneceğim. senin o hiçliğinde ben her şeyi bulacağımı sanıyorum.

mefisto: ayrılmadan önce seni övmek istiyorum. Artık senin, şeytanı anladığını görüyorum.

Johann Wolfgang von Goethe, Faust 1808.

[baybaykus]

CEHALET İNTİKAM MI ALIYOR?

Büyük Friedrich, Aydınlanma Çağı'nın önde gelen hükümdarından biri. İlham kaynağı Voltaire...

Neler yapmıştı:

1. Orduyu kuvvetlendirdi.

2. Prusya’yı adil bir devlet yaptı.

3. Okul sayısını artırdı. Aklı ve bilimi rehber edindi.

III. Mustafa…

Cahil bir adamdı. Ülkeyi müneccimlere danışarak yönetirdi.

Prusya girdiği bütün savaşları kazanınca, ”Her halde onun müneccimleri, benimkilerden daha iyi," diye düşünerek, Friedrich’ten üç müneccim rica etti. Kral, müneccim yerine akıl gönderdi

- “Benim üç müneccimim:

1. Güçlü bir ordu,

2. Güçlü bir ekonomi ve dolu bir hazine,

3. Tarih okuyarak günü anlayıp, geleceği öngörmek,” dedi.

Bizimki anlamadı tabi Kral’ın ne demek istediğini;

- “Kefere yardım etmek istememiş,” dedi. Hatta, “Batı bizi kıskanıyor” diye aklından geçirmiş bile olabilir.

O sırada, Fransa’nın İstanbul Büyükelçisi olan amcasını ziyaret için İstanbul’a gelen Baron de Tott ile tanıştı. Baron kurmay subaydı. Fırsatı kaçırmak istemedi bizimki ve Osmanlı ordusunu inceleyerek kendisine bir rapor vermesini rica etti.

İnceledi Baron ve dedi ki:

- “Silahlarınız çok eski, subaylarınız bilgisiz. Okula ihtiyacınız var.”

Yutmadı tabi Sultan;

-“Medreselerimiz ve orada çok bilgili büyük alimlerimiz var” diye karşılık verdi

Ve karar verdiler, beraberce medreselerimizdeki alimleri sınamaya. Sultan,

- “İstediğin adama istediğin soruyu sor” dedi.

Adam göklerden değil, yerden bir soru sordu.

- “Bir üçgenin iç açılarının toplamı kaç derecedir?”

Kimsede cevap yok. Sonunda Medrese Emini bir cevap vermek zorunda olduğunu hissederek,

-“Üçgenine göre değişir, Sultanım,” dedi.

Baron bunu Avrupa’da ilkokul öğrencilerinin bildiğini söyleyince, Sultan yeni okullar açılmasını kabul etti.

Bu arada, Çeşme Deniz Savaşı çıktı ve cahil subayların kumandasındaki Donanmada bir gemi dışında tümü Ruslar tarafından yakıldı. Kurtulan gemi Cezayirli Gazi Hasan Paşa’nın gemisiydi.

Bu facia üzerine, öncelikle bahriyeli subayların eğitilmesi için okul açıldı: Mühendishane-i Bahri Hümayun; yıl 1773. Bu tarih mühendis eğitiminin başlangıcı olduğu için İstanbul Teknik Üniversitesi’nin de kuruluş tarihi olarak kabul edilir.

Bugün ülkemizde Prusya Kralının bahsettiği üç müneccimle kastettiği olgu, ne yazık ki yok.

Hala depremin bizim sınanmamız için gerçekleştiğini sananların çoğunlukta olduğu bir toplumda yaşıyoruz.

Yıl 2024...

81 ilin Valisi İmam Hatip mezunu.

250 sene sonra müneccim devrine döndük hamdolsun.

BAKALIM, CEHALET BİZDEN DAHA NE KADAR İNTİKAM ALACAK?

(Yazı alıntıdır.)

[bendennsanaa]

Bu hafta sorumuz 'en çok bırakmak istediğiniz alışkanlık nedir?' İşte cevaplar

@yildizlarinsonsuzlugukadar

Ani sinirlenmelerim

@251121-8

Kendimi açıklayamadığım zaman ağlamak. Çok sinirimi bozuyor.

@sonvapurdakacti

Yak sanırım

@birdemethuzunum

Affetmek herkesi ne yaparsa yapsın affediyorum ağzıma sıçıyorlar sorun yok diyorum. Bunu bırakmak istiyorum birde hayır diyememek.

@kuscamgaliba

Çok fazla düşünmek

@gecemavisieswaa

Kalbim yoruldu. İlk olarak kalbimi yoranları hayatımdan çıkarmak isterim. Ama bu mümkün değil bu yüzden silah sevgimi ve boksu bırakmam gerektiğini düşünüyorum

@ulakan

Bi alışkanlığım yok şimdilik ama kafaya takmak alışkanlık sayılırsa onu bırakmsk isterim.

@kitapsever

Tırnak yemem

@onlylovee

Bilemiyorum aklıma birşey gelmedi

@yesilkupeligirl

Hayır diyebilmek

@hayatierteleyenbiri

Sanırım herşeyi çok fazla düşünmek

@01-aprill

Sigara ve uykumun ağır olması

@orendagibii

En çok bırakmak istediğim alışkanlık değilde çok düşünüyorum olması gerektiğinden fazla bazen yıpratıcı olabiliyor

@cirkinkadininutopyasi

özür dilemek. En ufar birşeyde özür dilemekten yoruldum artık.

@gokkusagitozuu

Çok düşünmek kurmak

@bendeliyimhanimefendi

Herşeyi ertelemek kesinlikle. Hep ertelediğim için notlarım düşüyor falan. Kitaptaki bölümlerde bazen hep uyuyim sonra yaparım dediğimden geç geliyor.

@bir-siyah-hikayesi

Yaşamak.

@pappatyazar

Dert bulamayınca salakça şeyleri ucunda ölüm varmışcasına dert etmek

@lotuscicegi-q

Ailemi falan öyle normal birşeyi anlatırken yani birşey olduğunda direk gözlerimin dolması ve insanlara bu kadar iyi yaklaşamamak, çok empati hiçbir zaman iyi değildir. Bazı şeyleri onlardan fazla düşünmekte iyi değildir. Herkes kendini düşünebilir. Onların düşünmediği şeyleri ben düşünmek zorunda değilim.

Kendime her ne kadar bundan sonra yapmayacağım desemde ne yazık ki yapmaya devam ettiğim şeyler bunlar.

@gelmemeyeegitmisim

Insanlara fazla bağlanıyorum kopamıyorum onlardan

@cninzihni

Herkesi memnun etmeye çalışmak/ kendimi belirli aralıklarda, fırsat buldukça yermek

@iamayes

Alışkanlık olarak geçer mi bilmiyorum ama kararsızlığı ve çok düşünmeyi bırakmsm gerekiyo

Daha bet bir eylem olarak soruyorsanda yok sanırım

@biz-2miz

İnsanları affetmek ya da herşeye rağmen belki demek. Küçük bir ihtimal için kemdimi harap ediyorum çünkü.

@yasanamayanhayalllerr

Herkesi kendim gibi görmek istemem